Spanning en liefde (De club) *is nog niet af*

Spanning en liefde

 

 

 

 

 

Nienke lag met Fabian op bed. Ze woonde nog in Anubis. Iedereen woonde er nog. Nienke, Fabian, Amber, Appie, Patricia, Joyce, Mick, Jeroen & Noa. Er waren een paar nieuwe bewoners bij gekomen. 3 nieuwe, eigenlijk. Het waren alle 3 meisjes.

Luna, was een verlegen meisje dat 13 jaar was. Ze zat bij de anubis-bewoners op Sint Allergonde in het 1ste. Senna was een meisje die opzich best veel op Amber leek. Ze was egoistish en verwend. Senna was nog maar 11 jaar. Het andere meisje heette Tess en zij was de oudste van de 3 nieuwe. Ze was erg aardig en had heel veel meegemaakt van vroeger. Ze was vaak ontvoerd en bedreigd. Daardoor was ze ook heel onzeker en bang. Ze was 16 jaar. Ze zat nu in het examenjaar, net als de meeste anubis-bewoners. Nienke sliep met Fabian op een kamer. Amber sliep bij Appie. Mick en Joyce sliepen samen. Patricia woonde nog wel in Anubis, maar was bijna altijd (ook 's nachts) bij Robbie thuis. Die woonde zo half, half samen. 

Noa en Jeroen sliepen samen op de zolder. Van de badkamer, was een slaapkamer gemaakt. Nu waren er 2 badkamers beneden. De 3 meiden sliepen op de nieuwste kamer. Luna, Senna en Tess konden goed met elkaar opschieten. Ze hadden een grote kamer. Senna had natuurlijk een hemelbed. Ze was wel aardig, maar de kinderen van Anubis moesten ervoor zorgen dat Senna niet meer zo egoistish was. Daarvoor was ze naar Anubis gestuurd. Luna en Tess hadden een normaal bed. Hij was van bruin hout, net als het bed van Nienke. Het bed van Tess stond in de hoek van de kamer. Daarnaast stond een nachtkastje. En daarnaast stond het bed van Luna. Als het nachtkastje er niet stond, dan stonden de bedden tegen elkaar aan. Senna had natuurlijk een felroze kaptafel. Die stond natuurlijk net als haar bed aan de andere kant van de tafel. Nienke liet haar leesboek op de grond glijden. Ze was in slaap gevallen. Fabian lag allang te slapen. Fabian en Nienke hadden samen een 

2-persoonsbed. Noa had een nichtje dat elke avond even langskwam om gratis te koken voor de anubis-bewoners. Fabian en Nienke hadden vandaag zoveel gedaan, dat ze nu al vroeg in slaap waren gevallen. Het was pas kwart voor 7. Het nichtje van Noa heette Denise en ze klopte op de kamerdeur van Nienke en Fabian. Toen ze geen antwoord kreeg, opende ze de deur. Ze keek naar het bed. Wat waren Nienke en Fabian toch een schattig stelletje. Ze had al veel van Noa gehoort, maar nu lagen Nienke en Fabian heel speciaal. Fabian had zijn arm over Nienke heen liggen en lag zachtjes te snurken. Nienke had haar hoofd op Fabians' borst liggen en was stil. Nienke had een glimlach op haar gezicht. Denise zag het boek van Nienke liggen. Ze raapte het op en zette het netjes tussen de boeken. Daarna knipte ze de lamp uit en liep weer weg. 

 

Senna zat op haar krukje voor haar make-up tafel. Ze zat te zeuren. Luna en Tess konden zich niet concentreren op hun huiswerk. 'Kijk nou, ik zei toch dat ze het gordijn dicht moesten doen. Nou zijn mijn ogen beschadigd.' zeurde Senna. 'Senna, kan je even stil zijn?' vroeg Tess. Senna keek verstoord op. 'Ga dan ergens anders heen.' zei ze. Tess reageerde niet. Ze tikte Luna aan. 'Zullen we naar Nienke en Fabian gaan?' vroeg ze zachtjes. Luna knikte en deed haar boeken in haar tas, die ze op haar rug deed. Tess deed hetzelfde en ze liepen de kamer uit. Luna klopte op de kamerdeur van Nienke en Fabian. 'Nienke, mogen we binnen komen?' vroeg Luna. De deur werd geopent. Fabian stond voor de deur en gaapte. 'Wat is er?' vroeg hij terwijl hij in zijn ogen wreef. 'Senna zit de hele tijd te zeuren. Mogen wij ons huiswerk bij jullie maken?' vroeg Tess. 'Kom maar binnen.' zei Fabian. Hij liet de meisjes erdoor. 'Nienke, wakker worden.' zei Fabian. 'Mh.... Nog 5 minuutjes.' zei ze zachtjes. Fabian schoot in de lach. Nienke opende haar ogen. Ze keek een beetje shagereinig. 'Is er iets?' vroeg ze een beetje boos. 'Tess en Luna komen hier hun huiswerk maken. Senna zit allemaal te klagen.' zei Fabian. Nienke ging zitten. Ze keek op de wekker. 'Is het pas 8 uur 's avonds?' vroeg Nienke. 'Je was al in slaap gevallen. Ik ook.' zei Fabian. 'We laten ze even alleen.' zei Fabian. Hij pakte Nienke's hand en trok haar mee de kamer uit. Nienke liep er met tegenzin achteraan. Ze wou slapen. Ze was gewoon echt doodmoe.

 

Noa voelde zich niet zo lekker. Ze had koorts. Ook zei sliep samen met Jeroen in een 2-persoonsbed. Ze lag te slapen en ze ijlde.'Nee! Laat me gaan!' zei ze hard terwijl ze sliep. Jeroen kwam de kamer binnen en hoorde Noa. Hij liep naar haar toe. 'Noa, word wakker.' zei Jeroen. 'Nee!!!!' zei Noa weer hard. Jeroen zag de kippenvel op Noa's armen verschijnen. Ze schoot als een raket omhoog. Ze was helemaal bezweet. 'Gaat het?' vroeg Jeroen. 'Ik had een nachtmerrie.' zei Noa rillend. Ze had het ijskoud. Jeroen pakte de thermometer. Hij deed hem bij Noa in haar mond. Toen hij hem eruit haalde, was hij wat gerustgesteld. Ze zat maar 1 graden boven de normale tempratuur. 'Je bent bijna beter.' zei Jeroen. 'Hier is een kopje thee.' Jeroen gaf zijn vriendinnetje het kopje thee. 'Bedankt.' zei Noa en ze nam een slok. Jeroen kwam naast haar zitten en gaf haar een zoen.

 

Joyce zat met Mick op hun kamer. Joyce kon niet stoppen met lachen. Mick was haar aan het kietelen. Ze was net terug uit Amerika. Mick had gevraagt of ze hem erg had gemist. Joyce had gedaan alsof ze daar heel lang over moest nadenken en had toen gezegt: 'Nee.' Mick wist dat het een grap was en kietelde haar terug. 'Stop!' zei Joyce lachend. 'Zeg genade.' zei Mick. 'Genade!!!' zei Joyce snel. Mick stopte. Joyce moest even bijkomen. 'Oke, ik heb je gemist.' zei Joyce. 'Dat is je geraden!' zei Mick. 'Weet ik.' zei Joyce die Mick lang zoende. Zo verliefd was ze nog nooit geweest!!!

 

Nienke en Fabian zaten samen een film te kijken, beneden. De deurbel ging. 'Ik doe wel open.' zei Nienke. Ze stond op en liep de hal in. Ze opende de deur. 'He Nienke.' zag Nienke nou goed wie dat was?! 'Wat doe jij hier?' vroeg Nienke boos. 

Jimmy stond in de deuropening. 'Ik kom je opzoeken.' zei Jimmy flirterig. 'Ga weg.' zei Nienke boos. Ze wou de deur dichtgooien. Jimmy was sterk en hield de deur open. 'Ik zei toch: Ga weg!' zei Nienke. Ineens greep Jimmy haar vast. 'Laat me los!' zei Nienke. Jimmy liet haar niet los en trok haar aleen naar zich toe. Hij zoende haar. Nienke probeerde haar hoofd weg te trekken, maar Jimmy hield haar hoofd vast. Jimmy hield Nienke nog steeds vast en liep naar binnen. Hij deed de deur dicht en liep naar het washok. Ook die deur deed hij dicht. 'Laat me los!' schreeuwde Nienke weer. Jimmy drukte haar tegen de muur aan. Nienke kon niet los komen. Voor ze het allemaal doorhad, deed Jimmy zijn hand onder Nienke's shirtje. 'Nee! Laat me los!' Nienke begon te huilen. Jimmy bleef doorgaan. 'Fabian!!!!!' schreeuwde Nienke toen ze de kans kreeg om te schreeuwen. Jimmy bleef haar zoenen. Nienke hoorde voetstappen. Ze hoopte dat het iemand was die haar kon helpen. 'Help!!! Laat me los!' schreeuwde Nienke. Fabian kwam het washok binnen. 'Laat Nienke los!' zei hij kwaad. Jimmy liet Nienke los en draaide zich om. 'Fabian...' zei hij. Nienke zakte huilend op de grond. Dit vond ze helemaal niet leuk! Jimmy wou Nienke weer vastpakken, maar Fabian duwde Jimmy hard weg. Fabian ging bij Nienke zitten. 'Gaat het?' vroeg hij. Nienke schudde haar hoofd. Haar hoofd was helemaal rood van het huilen. Ze verstopte haar gezicht in Fabians' shirt. Jimmy stond op. Hij liep weer richting Nienke. 'Jij blijft van Nienke af... Ze is niet verliefd op jou... En dit vind ze niet leuk...' zei Fabian die zich van Nienke losmaakte. Hij ging voor Jimmy staan. Jimmy werd jaloers. Hij duwde Fabian hard aan de kant en tilde Nienke op, die hard begon te gillen. 'Nee!!! Fabian!!!! Help!!!!!' schreeuwde ze. 'LAAT ME LOS!' schreeuwde Nienke. Ze schupte met haar voeten tegen Jimmy's rug, maar hij liep de kamer in waar eerst Fabian en Mick altijd sliepen. Hij deed de deur op slot toen hij binnen was. Nienke kroop weg, met de hoop dat Jimmy haar niet zag. Maar ze was te laat. Jimmy kwam op haar af. Nienke zat in de val! Jimmy sloot haar in toen ze in de hoek van de kamer stond. Jimmy pakte Nienke vast en zoende haar weer. Het gordijn was gelukkig (Voor Nienke helaas...) dicht. Jimmy zoende Nienke de hele tijd en ging weer met zijn hand onder haar shirt. 'Laat me los!' schreeuwde Nienke. Jimmy bleef door gaan en trok Nienke's shirt omhoog. Hij gooide haar shirt op de grond. 'Laat me los!' huilde Nienke. Ze was doodsbang! Er werd hard op de deur gebonsd. 'Nienke!' dat was de stem van Fabian. 'Nienke!' ze hoorde verschillende stemmen haar naam roepen. Ze hoorde de stem van Noa, Jeroen, Amber, Tess, Luna, Fabian, Patricia, Joyce en Mick... Zelfs Appie! 'Help!' schreeuwde Nienke. Ze moest het snel schreeuwen, want Jimmy zoende haar weer verder. Nienke stond helemaal tegen de muur aan. Haar gezicht was rood van het huilen. Nienke raakte helemaal uitgeput en Jimmy liet haar eindelijk los. Ze zakte op de grond, sloot haar ogen en snikte. Ondertussen hoorde ze nog dat er mensen kwamen aangerent. Er klonk een harde bonk en de deur vloog door de kamer. Fabian en Mick hadden de deur doorgebroken. 'Nienke!' zei Fabian. Nienke lag in haar bh op de grond. Haar brok enzo had ze nog wel aan. Nienke tilde haar hoofd op om Fabian aan te kijken.

 

Ondertussen stonden alle bewoners (Zelfs Senna was bezorgt over Nienke) van het Huis Anubis voor de ingang van de kamer. Ze sloten met zijn allen Jimmy in. 'Ho jongens.... Wat gaan jullie doen?' vroeg Jimmy. Niemand antwoorde. Ondertussen lag Nienke nog steeds huilend op de grond. Fabian hield haar even omhoog en hielp haar om haar shirt weer aan te doen. Daarna liet hij Nienke zachtjes zakken. Ondertussen was de helft van het huis, Jimmy in elkaar aan het slaan. 'Gaat het wel?' vroeg Fabian. 'Het deed zo'n pijn...' huilde Nienke. Ze verschool haar gezicht weer in zijn trui. Ze huilde en kon niet stoppen. Waarom moest het nou bij haar gebeuren?! Waarom vond Jimmy haar juist leuk? Ondertussen kwam Senna bij Nienke en Fabian staan. 'Gaat het?' vroeg ze bezorgt. Fabian keek Senna vragend aan. Hij wist niet dat de altijd egoistishe Senna ook om Nienke gaf. 'Senna, zou je iets willen doen?' vroeg Nienke huilend. 'Tuurlijk.' zei Senna. Ze pakte Nienke's hand. 'Zet met de andere bewoners Jimmy uit het huis... En gedraag je nooit meer zo egoistish. Zoals je nu doet, ben je veel leuker.' zei Nienke door haar tranen heen, die nog steeds over haar wangen stroomde. 'Oke. Ik zal voor die 2de mijn best doen. Voor jou.' Senna omhelsde Nienke. Ze liep terug naar de groep. 'Jongens! Zet hem het huis uit en laat hem er nooit meer in! Voor Nienke's veiligheid!' schreeuwde Senna hard. Iedereen tilde Jimmy mee en gooide hem het huis uit. Nienke zou de deur niet meer open mogen doen. Fabian tilde Nienke op en bracht haar naar boven. Nu was ze harstikke moe. Ze glimlachte nog even en daarna viel ze in slaap.

 

 

 

Senna klopte op de kamerdeur van Nienke en Fabian. 'Nienke?' vroeg ze door de deur heen. Fabian zat beneden dus had Senna haar kans gegrepen. De deur ging open. 'Senna? Wat doe je hier?' vroeg Nienke. Nienke was al weer een beetje bijgekomen van de schrik. 'Mag ik binnen komen?' vroeg Senna. 'Tuurlijk. Kom maar.' zei Nienke. Ze liet Senna naar binnen. Nienke ging weer in bed liggen en Senna kwam naast haar liggen. 'Ik wou je bedanken.' begon Senna. 'Bedanken?' vroeg Nienke. 'Ja. Ik weet nu dat ik niet zo egoistish moet doen. Ik voel me dan zo eenzaam. Toen jij daar in het washok zat.... Ik moest je helpen, ik wil helemaal niet egoistish en verwend zijn.' zei Senna. Nienke kon niet geloven dat die woorden uit Senna's mond kwamen. 'Maar.... Geef je zoveel om mij?' vroeg Nienke zachtjes. 'Ja. Ik heb me nog nooit zo op mijn gemak gevoeld als bij jou. Ik wil veranderen, Nien.' zei Senna. 'Je kan veranderen, maar je moet het niet alleen voor mij doen. Doe het voor jezelf en iedereen.' zei Nienke. 'Dat doe ik zeker.' zei Senna. Nienke omhelsde haar 11-jarige vriendinnetje. 'Dat komt helemaal goed.' zei Nienke. Senna ging de kamer weer uit. Nienke was trots.

 

Jimmy liep de tuin in. Het was nu al 10 uur en hij had gezien dat Fabian beneden zat. Dat betekende dus dat Nienke alleen op haar kamer was. Hij zag dat het raam van de kamer van Joyce openstond. Hij pakte de ladder en zette die tegen de muur. Hij klom omhoog. Toen hij boven was, had hij geluk dat de kamer leeg was. Hij ging naar binnen en liep de kamer uit. Hij deed de deur zachtjes dicht. Hij liep naar de kamerdeur van Nienke en Fabian. Hij opende zachtjes en langzaam de deur. Hij zag Nienke in bed liggen en ze was alleen! Hij sloot de kamerdeur. Hij liep naar Nienke. Ze had een glimlach op haar gezicht. Ze droomde vast mooi... Hij sloeg de deken van Nienke af. Hij deed de deur naar de gang open en keek of het veilig was. Hij tilde de slapende Nienke op en liep de gang op. Hij liep de kamer van Joyce en Mick in en klom het raam weer uit. Hij liep naar zijn auto. Hij zette Nienke erin. Hij hoefde maar 100 meter te rijden en hij was bij zijn huis. Hij kwam dus al aan bij zijn huis. Hij haalde Nienke uit de auto. Ze had nog steeds die glimlach... Hij opende de deur van zijn huis en liep met Nienke naar boven. Hij deed de badkamerdeur openen en liep naar binnen. Hij legde Nienke op het matje. Hij deed het licht even aan, de deur opslot en deed de lamp uit, zodat Nienke niet kon zien waar ze was als ze wakker werd.

 

Fabian liep naar boven. Hij zou ook maar eens naar bed gaan. En dan was hij ook bij Nienke. Fabian kwam aan bij zijn kamerdeur. Hij stond open... Hij liep de kamer in. De kamer was leeg. Als Nienke naar de wc ging, zou ze altijd haar sloffen aandoen, maar die stonden onder haar bed en ook haar badjas hing nog aan de muur. Hij zag zand op de vloer liggen. Maar Nienke was helemaal niet buiten geweest. De hele dag niet. Hi volgde de zandsporen. Die liepen de kamer van Mick en Joyce in. Het raam stond wagenwijd open en Fabian zag een ladder tegen de muur staan. 'Oh nee....' zei hij. Jimmy was natuurlijk naar binnen geglipt en had haar meegenomen! Hij rende de kamer uit. Hij rende naar de zolder. Hij wist dat Noa en Jeroen boven een film zaten te kijken. Hij dacht er niet eens aan om te kloppen en gooide de deur open. Noa gaf een harde gil. Ze waren een horror film aan het kijken en Noa schrok gewoon. 'Meekomen! Nu!' zei Fabian hard. 'Waarom?' vroeg Noa. 'Jimmy heeft Nienke meegenomen.' zei Fabian. 'Wat?!' vroegen Noa en Jeroen tegelijkertijd verontwaardigd. Noa stond op en Jeroen ook. Fabian rende naar beneden. Hij moest Trudie bellen om te vragen waar Jimmy woont. Hij rende door naar beneden en haalde ondertussen zijn mobiel uit zijn zak. 'Haal Amber en Appie.' zei Fabian tegen Noa en Jeroen toen hij het nummer van Trudie intoetste. 'Met Fabian.' zei hij gehaast. 'Ik moet weten waar Jimmy woont.' kapte Fabian, Trudie af die een heel verhaal wou vertellen. 'Oh, je hoofd maar naar links als je de oprit afgaat en dan nummer 6.' zei Trudie. 'Bedankt.' zei Fabian en hij hing op. Op dat moment kwamen Amber en Appie ook bij Fabian staan. 'Ik weet waar Jimmy woont.' zei Fabian.

 

Nienke werd wakker. Het was pikdonker. Ze lag niet op haar bed. 'Fabian?' vroeg Nienke zachtjes. Het licht sprong aan. Nienke knipperde even, omdat het felle licht zo snel kwam. Ze werd gelijk bang toen ze zag wie er voor haar stond. 'Jimmy....' zei Nienke bang. Jimmy liep naar haar toe. Nienke ontweek hem en probeerde de deur te openen. Dat lukte niet. Hij zat op slot en je kon hem alleen open krijgen met een cijfercode. Jimmy had een muur tussen de deur en de rest van de badkamer. Hij liep ernaartoe. Nu kon Nienke nergens heen. 'Blijf van me af.' zei Nienke. Ze probeerde dapper over te komen, maar het lukte niet. 'Dat houd me niet tegen.' zei Jimmy. Hij raakte Nienke aan op haar wang. Nienke rilde. Ze kreeg kippenvel. 'Laat me los en laat me gaan.' zei Nienke met trillende stem. Ze stond tegen de deur aan en Jimmy kwam dichterbij. Zijn gezicht kwam dichter bij die van haar. 'Doe het alsjebliefd niet... Alsjebliefd.' smeekte Nienke. Jimmy legde zijn lippen op die van Nienke. Nienke kon haar hoofd niet wegdraaien. Jimmy hield hem weer vast. Ze kon hem niet stoppen! Toen hij haar even losliet, begon ze te schreeuwen. 'HELP! HELP ME!!!!' Jimmy legde zijn lippen weer op die van Nienke, zodat ze niet kon gillen. Hij zoende haar lang en Nienke voelde zijn hand onder haar pyjamashirt. Nienke draaide haar lichaam, maar dat hielp niet. Hij deed haar shirt weer omhoog en die viel op de grond. Gelukkig was Nienke vergeten haar bh uit te doen. 'Hou op! Laat me los!' schreeuwde Nienke. Jimmy draaide met Nienke een halve ronde. Hij duwde haar verder de badkamer in. 'Nee... Laat me gaan.' huilde Nienke. Jimmy bleef haar zoenen. Nienke werd verder naar achter geduwd. Ze viel op de grond. Tot haar grote verbazin, kwam Jimmy gewoon op haar liggen! 'Nee! Laat me los!' schreeuwde Nienke met de tranen die over haar wangen stroomde. Jimmy duwde Nienke de andere kant op. Ze lag nu met haar hoofd tegen het ligbad aan. 'Laat me gaan... Alsjebliefd...' smeekte Nienke. Ze huilde nog steeds. Jimmy stond met Nienke op. Nienke schrok er zo van, dat ze achterover viel. Ze viel met haar hoofd op de badrand en haar ogen gleden dicht. Er stroomde nog een paar tranen over haar wangen. Ze was bewusteloos. Jimmy vond dit niet echt goed... Hij tilde Nienke op. Hij pakte haar pyjamashirt niet eens op. Hij toetste de cijfercode in. De deur ging open. Hij deed de deur op een kier en liep de zoldertrap op. Hij legde Nienke op het grote tapijt dat op de vloer lag. Hij liep de trap weer af. Hij had de zolderdeur op slot gedaan. Hij ging maar naar bed. 

 

Noa liep met Jeroen, Fabian, Amber en Appie door de straat. 'Welk nummer?' vroeg Noa. 'Nummer 6.' zei Fabian. 'Daar.' Amber wees tegenover. Ze staken over. Er was toch niemand.  'Achterom. Misschien is Jimmy thuis en ligt hij te slapen. Dat betekent dat we dan bij Nienke kunnen.' zei Fabian. Het huis stond los van de andere huizen. Ze liepen met zijn alle naar de poort. 'Jullie kijken beneden. Ik, Jeroen en Appie zoeken boven.' zei Fabian. De meiden knikte bevestigend. Fabian liep met Jeroen en Appie naar de deur waar een trap achter stond. 'We zien jullie zo.' zei Jeroen. Hij gaf Noa een vlugge zoen. Hij sloot de deur. 'Doe jij de badkamer?' vroeg Fabian zacht aan Appie. Appie liep naar de badkamer. Jeroen liep naar de overige kamers op die verdieping. Fabian liep naar de zolder. Hij wou de zolderdeur openen, maar die zat op slot. Hij dacht na. Waar zou Jimmy een sleutel bewaren? Hij keek boven zijn hoofd. 'Bingo.' zei hij zachtjes tegen zichzelf. De sleutel hing gewoon recht boven zijn hoofd! Hij trok de sleutel van het touwtje af. Hij hoorde ineens gesnik van de andere kant komen. Hij draaide snel de sleutel in het sleutelgat om. De deur ging zachtjes open. Hij knipte het licht aan. Hij zag Nienke op de grond zitten met haar armen om haar knieen. 'Nienke?' vroeg Fabian. Nienke had de deken om zich heen geslagen, want ze had het koud zonder shirt. Nienke keek op. 'Fabian?' vroeg Nienke. Ze ging snel met haar hand over haar gezicht om de tranen weg te vegen. Fabian liep naar haar toe. Hij ging naast haar zitten. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij. 'Jimmy... Hij heeft het weer gedaan...' Nienke begon weer te huilen. Ze legde haar hoofd op haar knieen. 'Waarom  heb je die deken om je heen.' vroeg Fabian. Nienke liet de deken half zakken. Ze had alleen haar bh aan. Verder haar onderbroek en pyjamabroek. 'Jimmy heeft dat gedaan he?' vroeg hij. Er klonken voetstappen op de trap. 'Verstop je.' zei Nienke. Fabian verstopte zich snel. De deur ging open. Gelukkig was het niet Jimmy. 'Jeroen?' vroeg Nienke. Fabian kwam uit zijn verstopplaats. 'Ik heb iets voor je wat misschien wel handig is.' zei Jeroen. Hij gooide iets naar Nienke. Het was haar pyjamashirt! 'Hoe kom je daaraan?' vroeg Nienke. 'Lag op de badkamer.' zei Jeroen. 'Bedankt.' Nienke trok snel haar pyjamashirt aan en omhelsde Fabian en Jeroen. 'Zijn jullie alleen?' vroeg Nienke. 'Nee. Appie, Noa en Amber zijn beneden. Appie had Jimmy bijna wakker gemaakt. Hij zag jou shirt liggen en begon ...... je zowat..... uit te lachen...' zei Jeroen in stukjes. Nienke keek beledigd. Er stond een foto van haar en Fabian die elkaar een zoen gaven op. Fabian omhelsde Nienke. 'Ik vind het mooi.' zei hij lief. 

 

Noa vond het wel lang duren. 'Ik ga naar boven.' zei ze. 'Wat wil je doen?' vroeg Amber. 'Misschien worden ze vastgehouden.' zei Noa. Voordat iemand kon protesteren, was Noa al halverwege de trap. Ze zag niemand en liep op de gok de zoldertrap op. Ze had goed gegokt. 'Nienke, wat is er gebeurd?' vroeg Noa. 'SSttt... Ze slaapt.' zei Fabian. Hij had zijn hand onder Nienke's hoofd gehouden. Hij legde Nienke's hoofd neer. Zijn hand voelde nat aan. Hij keek ernaar. 'Mijn hand zit onder het bloed.' zei Fabian. Hij tilde Nienke's hoofd omhoog. 'Ze bloed...' zei Fabian verbaasd. 'Waar had je haar shirt gevonden?' vroeg Fabian. 'De badkamer.' zei Jeroen. 'Kan iemand even Nienke optillen?' vroeg Fabian. 'Ja dag... Jij bent haar vriendje.' zei Jeroen. 'Oke, Noa... Jij blijft hier bij Nienke. Jeroen en ik gaan naar de badkamer.' zei Fabian. Jeroen wou protesteren, maar Fabian trok hem aan zijn arm mee de trap af. Nienke werd weer wakker. 'Noa?' vroeg ze. Noa draaide zich om. 'Nienke! Je bent wakker!' Noa zei het net iets te hard. Er klonken voetstappen op de trap. 'Dat zal Fabian wel zijn.' zei Nienke. Maar dat was het niet! 'Wat doe jij hier?' vroeg Jimmy. Noa en Nienke konden geen woord uitbrengen. Nienke schoof al bang naar achter, tot ze tegen de muur botste. Noa zat nog steeds op dezelfde plek. Jimmy liep naar Noa. 'Hoe ben jij hier gekomen?' vroeg hij. Noa durfde niks te zeggen. Ze stond zo snel mogelijk op en liep zo ver mogeljk achteruit. Ze botste tegen de muur aan. Jimmy had ze mooi bang gemaakt! Jimmy pakte de sleutel van Nienke af. 'Nee! Geef terug!' schreeuwde Nienke. Jimmy liep de kamer uit. Hij deed de deur dicht en draaide hem op slot. Nu hield hij de sleutel bij. Nienke en Noa bonkte hard tegen de deur. 'Maak die deur open!' schreeuwde Nienke.

 

De jongens hadden Jimmy al gehoort. Ze hadden de badkamerdeur op een kiertje staan. Ze hoorde hem weer terugkomen. Hij liep zijn kamer in. De jongens slopen de badkamer uit,  de zoldertrap op. Fabian duwde tegen de deur, maar die gaf niet mee. Hij legde zijn oor tegen de deur. Hij ving een paar zinnen op. 'Ik zei toch dat hij gevaarlijk was.' klonk Nienke's stem. 'Ja, misschien was dit ook niet zo slim. Door mij ligt je hand open en zitten we hier opgesloten.' hoorde ze Noa's stem. Fabian zag dat Jeroen ze wou roepen. 'Niet roepen. Dan zitten wij dalijk in de problemen.' zei Fabian. 'Dat kan ook als je stil blijft.' Fabian en Jeroen draaide zich om. Jimmy stond achter hun. 'Willen jullie bij je vriendinnetjes zijn? Welke van de 3?' vroeg hij. '3?' vroeg Fabian. Jimmy bleef stil. Fabian hoorde geschreeuw uit de badkamer. 'Laat me gaan! Dit kun je niet zomaar doen!' dat was Ambers' stem! Jimmy stak de sleutel in de deurslot en de deur ging open. Nienke en Noa stonden op. Net toen ze bij de deur stonden, duwde Jimmy de jongens de ruimte in. Fabian viel op Nienke en Jeroen viel net naast Noa. Jimmy lachte en draaide de deur op slot. Hij liep weer weg. 'Fabian...' Nienke omhelsde haar vriendje. 'Pas op met je hoofd.' zei Fabian. 'Hoe bedoel je?' vroeg Nienke. 'Toen je sliep, zat mijn hand ineens onder het bloed. Op de badrand in de badkamer lag ook bloed en ook op de plaats waar je shirt lag.' zei Jeroen. 'Hoe komen we hier weg?' vroeg Noa. Nienke bedacht ineens iets. Ze was vergeten om haar haarspeld voor het slapen uit haar haren te halen! Ze voelde in haar haren, maar kon de speld niet vinden. 'Mijn speld... Hij ligt denk ik in de badkamer.' zei Nienke. 'Heeft iemand een mobiel bij?' vroeg Fabian. Nienke haalde haar mobiel uit haar zak. Ze gaf hem aan Fabian. Ze hadden gelijk door wat Fabian wou doen. 'Nee.... Doe het.....' mompelde Fabian inzichzelf. 'Wat?' vroeg Nienke. 'Geen berijk!' zei Fabian boos. Hij wou Nienke's mobiel op de grond gooien, maar Nienke pakte zijn pols vast. 'Mijn mobiel wil graag heel blijven.' zei ze terwijl ze haar mobiel uit Fabians' hand pulkte. 'We komen hier toch niet weg.' zei Nienke.

 

Amber en Appie zaten in het ligbad. 'Heb je niet net als Nienke een haarspeld bij?' opperde Appie. 'Het kan alleen geopent worden met een wachtwoor.... Ik heb het!' riep ze zacht. 'Wat?' vroeg Appie nieuwschierig. 'Ik weet het wachtwoord.' fluisterde Amber. Ze liep naar de deur. Ze momeplde wat ze typte. 'N-I-E-N-K-E' de deur ging open!!! 'Nienke?' vroeg Appie verbaasd. 'Jimmy is harstikke verliefd op Nienke. Hij wil dat ze Fabian niet meer leuk vind.' fluisterde Amber terwijl ze de zoldertrap op liep. Ze duwde tegen de deur. DIE WAS OPEN! Ze zag Nienke, Noa, Fabian en Jeroen in de kamer. Ze sliepen. Amber en Appie liepen naar binnen. Ineens werd de deur achter hun dichtgegooit. Nienke schrok wakker. 'Amber?' vroeg ze. Amber had haar oor tegen de deur liggen. 'Jimmy stond ons gewoon optewachten!' zei ze boos. 'Hoe zijn jullie uit die badkamer gekomen?' vroeg Nienke. Amber leek haar nu pas te horen. 'Nienke! Het was zo eng! Wij liepen naar boven, omdat we Noa zo lang niet meer terug hadden en toen we bij de badkamerdeur stonden stond Jimmy ineens achter ons. Hij duwde ons gewoon de badkamer in. Hij zei dat als wij zouden ontsnappen, hij jou pijn zou doen.' ratelde Amber. 'Maar je kan hem alleen open maken met een wachtwoord.' zei Nienke. 'En ik krijg bijna geen adem meer...' piepte ze. Amber hield haar lang in een stevige omhelzing. 'Sorry.' Amber liet hem los. 'Het wachtwoord was heel simpel.' zei Amber geheimzinnig.  'Wat dan?' vroeg Nienke. 'Nienke!' Nienke schoot in de lach. Dat had ze zelf moeten proberen toen Jimmy haar insloot. Ze had het kunnen weten. 'Waarom lach je?' vroeg Amber. 'Hij had mij met zichzelf opgesloten daar... Hij sloot me in en ik zag dat het alleen open kon met een wachtwoord. Ik maakte me zo druk dat ik niet eens had nagedacht dat mijn naam gewoon het wachtwoord is.' zei Nienke. Ondertussen zat Amber met haar schoen in haar hand. 'Wat is er?' vroeg Nienke. 'Er zit iets in mijn schoen.' zei Amber gefrusteerd. Er viel iets zwarts op de grond. Nienke kroop ernaar toe. 'Dat is mijn haarspeld...' zei Nienke. 'Hoe kom je daaraan?' vroeg Nienke die haar speld oppakte. 'Toen ik de badkamer uitkwam, voelde ik het ook al.' zei Amber die haar schoen weer aandeed. Noa, Fabian en Jeroen waren ook wakker. Nienke liep zachtjes naar de deur. 'Allemaal stil.' fluisterde ze. 'Wat gaat ze doen?' vroeg Fabian aan Amber. 'Ik had haar haarspeld...' zei Amber schamend. Nienke stak haar haarspeld in het sleutelgat. Ze draaide hem voorzichtig om. 'Hij is open.' zei ze blij. De deur ging zachtjes open. Iedereen stond op. Nienke liep als 1ste de deur uit. Net voordat Fabian de deur uit kon, werd de deur dichtgeduwd. Hij hoorde geschreeuw. 'Nienke!' zei hij. De deur werd op slot gedraaid, terwijl Nienke aan de andere kant aan het schreeuwen was. 'Jimmy....' zei Fabian boos. Aan de andere kant was het ineens stil. Hij hoorde Nienke niet meer...

 

Jimmy hield zijn hand stevig voor Nienke's mond. 'Mh!!!!!!!' Nienke werd Jimmy's kamer ingeduwd. Haar speld viel van de 2de trap af. Die kon niemand meer gebruiken... Hij haalde zijn hand voor haar mond om de deur op slot te doen. Hij hield haar bij zich met zijn andere arm. 'Nee... Laat me gaan!' smeekte Nienke. Waarom deed Jimmy dit haar aan?! Zij was helemaal niet verliefd op hem! Hij duwde haar tegen de achterkant van het bed. (het voeteinde) Nienke viel ertegen aan. Ze was bewusteloos. Jimmy pakte zijn handboeien en zette Nienke nu tegen de deur. Hij had een klink die een halve rond zat en de andere kant van de deur, stak de andere kant eruit. Hij deed Nienke's rechterhand (Nienke was rechts) in de handboeien en de andere kant van de handboeien aan de deurklink. Nienke werd al snel weer wakker. Ze wou wegkruipen voor Jimmy, maar ze kwam niet verder dan ze zat. 'Waarom zit ik vast?' vroeg Nienke. 'Dan kan je niet weg. Een deur krijg jij niet mee.' zei Jimmy gemeen. 'LAAT ME GAAN!' schreeuwde Nienke. Op de deur zat een rode bloedveeg. De wond op haar hoofd was weer open... Jimmy hoorde stemmen op de gang. Hij haalde de deur van het slot en keek de gang in. TRUDIE! 'Jimmy?' Nienke hoorde het ook. 'TRUDIE! HELP ME!!!!' schreeuwde Nienke. 'Is dat Nienke?' vroeg Trudie. Jimmy wist niet wat hij moest doen. Blijkbaar hadden ze het boven ook gehoort, want die schreeuwde ook om hulp van Trudie. Trudie kwam boven. 'Was dat Nienke net?' vroeg ze nogeens. 'Nee.' zei Jimmy. 'TRUDIE! HELP ME!!!' schreeuwde Nienke. Trudie zette Jimmy opzij. Ze opende de kamerdeur van Jimmy. 'Trudie!' zei Nienke. 'Wat doe je hier?' vroeg Trudie. 'Jimmy... Hij ontvoerde me gewoon.' zei Nienke. Trudie pakte de sleutel van het bed af. Ze stak het in het slotje van de handboeien. Nienke stond op en omhelsde Trudie. 'Bedankt... Fabian, Jeroen, Noa, Amber en Appie zitten boven opgesloten.' zei Nienke met tranen in haar ogen. 'Waarom ontvoerde Jimmy jou?' vroeg Trudie. 'Ik weet het niet.' zei Nienke. 

 

'Trudie!!!!!' schreeuwde Noa en Amber keihard tegelijk. Er klonken voetstappen aan de buitenkant. 'Er komt iemand aan.' zei Fabian die tegen de deur stond. De deur werd opengedaan en Fabian viel naar buiten. 'Fabian?' het was Trudie. 'Trudie!' Fabian kroop overeind en omhelsde haar ook. Nienke liep ook de trap op. 'Nienke!' zei Fabian. Nienke en Fabian omhelsde elkaar. Helaas viel Nienke inelkaar. Ze was geschrokken en leek nu pas echt te weten wat er gebeurd was. Ondertussen kwamen de anderen ook de zolderkamer uitgerent en omhelsde Trudie allemaal. Nienke's ogen gleden dicht. Ze was flauwgevallen. 'Trudie, we moeten met Nienke naar het ziekenhuis.' zei Fabian terwijl hij Nienke optilde. 'Wat is er allemaal gebeurd?' vroeg Trudie. 'Jimmy heeft Nienke elke keer mishandeld... Hij is verliefd op haar, maar zij niet op hem.' zei Fabian. 'Ik ben in mijn auto. Alleen Fabian mag mee. De rest terug naar huis.' zei Trudie. Ze liepen naar beneden. De meiden en Appie rende naar buiten. Alleen Jeroen, Fabian en Trudie liepen rustig. Jimmy had zich in zijn kelder verstopt, maar dat intereseerde Trudie niet. Nienke was belangrijker! Amber, Noa, Appie en Jeroen namen afschijd en liepen naar huis. Fabian stapte met Nienke in Trudie's auto. Nienke was even wakker geworden maar weer in slaap gevallen. 'Het Maria-ziekenhuis?' vroeg Trudie die de auto starte. 'Ja.' zei Fabian terwijl hij over Nienke's wang aaide. Het was erg heftig wat er gebeurd was. Vooral, omdat ze nog zo jong was. Ze was pas 17. Na een tijdje rijden, kwamen ze aan bij het Maria-ziekenhuis. Fabian maakte Nienke wakker, maar Nienke viel gelijk weer in slaap. 'Ik til haar wel naar binnen.' zei Fabian. Trudie liep snel en Fabian had moeite om haar bij te houden. 'Trudie, loop wat rustiger alsjebliefd!' schreeuwde Fabian. Hij ging harder rennen. Ze kwamen gelukkig bij de balie.

 

'Wij willen zo snel mogelijk een afspraak. Het liefst nu.' zei Fabian. 'Naam.' zei de man. 'Nienke Martens.' zei Fabian. 'Het gaat om dat meisje, mag ik hopen.' zei de man. 'Wie had je dan verwacht? Zij heeft toch haar ogen dicht en een gat in haar hoofd?' zei Fabian ongeduldig. De man typte de naam in. 'U kunt nu plaats nemen in kamer 23. 1 verdieping omhoog.' Fabian en Trudie liepen zo snel mogelijk de trap op. '19, 20, 21.....' noemde Trudie zenuwachtig alle kamers op. Ze stopte bij nummer 23. Fabian opende de deur. Er stond al een zuster bij het lege bed. 'Nienke Martens?' vroeg de zuster. Eigenlijk hoefde ze het niet te vragen, want het was de zuster die ook voor Nienke en haar oma had gezorgt toen ze eerder in het ziekenhuis lag. 'Ja, ze is helemaal uitgeput en mishandeld.' zei Fabian. 'Mishandeld?' vroeg de zuster. Fabian knikte. 'Leg haar maar op het bed. 'Eh.... Ze heeft een gat in haar hoofd dat niet stopt met bloeden...' stamelde Fabian. De zuster liep even weg en kwam terug met een plastic kussensloop. 'Nu kan ze toch liggen.' zei de zuster. Fabian legde Nienke op het bed. Ze werd wakker. 'Mijn hoofd doet pijn....' zei ze. Ze zag de zuster. 'Waar ben ik?' vroeg Nienke verward. 'In het ziekenhuis. Ze gaan je onderzoeken.' zei Fabian die bij Nienke stond. 'Hoe is ze mishandeld?' vroeg de zuster. 'Sexueel...' zei Fabian blozend. 'Dan moet ik even iets chekken. Jullie mogen daar niet bij zijn.' zei de zuster. Fabian keek moeilijk. Moest hij Nienke in de steek laten? Trudie trok Fabian de kamer uit. 'Blijf maar rustig liggen.' zei de zuster. Maar dat was niet nodig. Nienke was nog uitgeput en viel gewoon in slaap. De zuster pakte een apparaat waarmee ze over Nienke's dunne buik ging. Hij scande de binnenkant. De zuster zette het apparaat terug en liep naar een scherm. 'Wat ik al dacht...' zei ze. Ze liep naar de deur en opende hem. 'Jullie kunnen binnen komen.' zei ze. Fabian stond gelijk op en liep de kamer in. Trudie volgde. 'Ik weet niet of jullie het goed of slecht nieuws gaan vinden...' begon de zuster. 'Wat?' vroeg Fabian die naar Nienke liep. Hij aaide even over haar wang. 'Ze is zwanger.' zei de zuster. Fabian stond in shok. Hij had even niks door van wat er om hem heen gebeurde. Nienke werd wakker. Ze voelde Fabians' hand op haar wang. 'Fabian?' vroeg ze. Fabian reageerde niet. 'Fabian....' zei Nienke nog een keer. 'Wat is er met Fabian?' vroeg Nienke bezorgt. 'Je bent zwanger.' zei de zuster. Nou was het Nienke's beurt om te schrikken.

 

'Maar ik wil dat niet. Ik ben 17...' zei Nienke. Ze was zwanger van Jimmy! Ze kon het wel laten komen en Fabian de vader laten zijn, maar straks leek het kind harstikke veel op Jimmy! Fabian kwam uit zijn shok. 'Nienke...... Je bent......' 'Zwanger....' maakte Nienke zijn zin af. Trudie kwam ook bij Nienke staan. Als het kind zou komen, zou ze oma worden.... Maar door haar bezorgtheid om Nienke, vond ze het ook niet leuk. 'Jullie vinden het niet leuk... Ik kan een afspraak regelen voor abbortus.' zei de zuster. 'Laat ons even denken.' zei Nienke. Fabian wist wat ze bedoelde. 'Bedoel je.... Dat het kind..... Geboren mag worden en ik.....' stamelde hij. Nienke knikte. 'Dan doen we gewoon heel erg ons best om het niet op zijn of haar echte vader te laten lijken.' zei Nienke. Ze ging zitten, wat haar een omhelzing en een paar zoenen leverde. De omhelzing van Fabian en ook 1 zoen van Fabian. De andere zoen kwam van Trudie. Nienke schoot ineens iets binnen. Dan zouden zij en Trudie familie worden! 

 

Tess nam de telefoon op. 'Met Tess.' zei ze. 'He Tess, wij komen naar huis. Zijn Noa, Jeroen, Amber en Appie al thuis?' klonk de stem van Nienke. 'Die zijn al thuis. Behalve Noa. Volgens Jeroen ging die op de fiets naar het ziekenhuis, maar alle fietsen staan er gewoon.' zei Tess. 'Ik zit nu in de auto. Ik zie je zo.' zei Nienke. Er werd op gehangen. 'Jeroen!!!!!' riep Tess. Jeroen kwam net op dat moment de woonkamer ingerend. 'Ik heb iets gevonden....' zei hij met een wit gezicht. 'Ja, Noa's fiets staat er nog gewoon. Ze kan helemaal niet weg zijn.' zei Tess. 'Daar wou ik je ook over spreken.' zei Jeroen. 'Kom mee.' zei Jeroen. Tess liep achter Jeroen aan, de woonkamer in. 'Ik heb deze brief gevonden, op onze kamer.' zei Jeroen. Hij gaf de brief aan Tess. 'Lees voor.' zei hij. 'Als jullie Noa terug willen, moeten jullie Nienke voor haar ruilen. Breng haar morgen om 3 uur in mijn tuin. Jimmy.' las Tess voor. 'Maar... Dat betekent dat ze wel naar het ziekenhuis wou....' zei Tess. Jeroen pakte de brief weer terug. 'Jimmy is nog niet zo dom...' zei Jeroen. 'Hij steelt jou vriendinnetje om tegen Nienke te ruilen.' zei Tess. De deurbel ging. 'Ik doe wel open.' zei Tess.

 

'Hey Tess.' Nienke stond voor de deur met Fabian. Trudie was al weg. 'Hey...' zei Tess. 'Wij vinden het ook leuk om jou weer te zien.' zei Nienke die zich beledigd voelde. 'Ja, ik ben ook blij om je te zien.... Maar er is iets....' zei Tess weifelend. 

Nienke en Fabian hingen hun jas op. 'Wat?' vroeg Nienke. 'Ik weet niet of je het wil weten, maar je MOET het weten.' zei Tess. Ze pakte Nienke bij haar arm en TROK haar mee de woonkamer in waar Jeroen weer de brief zat te lezen. Fabian rende achter zijn vriendinnetje aan. 'Tess, je hoeft me niet mee te trekken.' riep Nienke die haar arm probeerde los te krijgen. Tess stopte eindelijk en duwde Nienke op de bank naast Jeroen. Fabian ging erbij zitten. 'Wat is er nou?' vroeg Nienke. 

Jeroen duwde de brief in Nienke's handen. 'Van wie is dit?' vroeg ze. 'Lees maar.' zei Jeroen. Nienke begon te lezen. Toen ze klaar was, zat ze als versteend op de bank. Fabian wou de brief ook lezen en pakte hem uit Nienke's handen. Zelf was ze zo in shok dat ze hem niet kon geven. Toen Fabian klaar was met lezen, liet hij de brief vallen en ook hij zat als versteend. Nienke kwam weer een beetje bij. 'Dit mag niet.... Waarom doet hij dit?' vroeg Nienke bang. Hij had Noa en ze kregen haar alleen terug als Nienke naar Jimmy kwam! Fabian kwam ook weer bij. 'We moeten iets bedenken. Noa moet terug, maar ik laat Nienke daar niet achter.' zei hij en hij trok Nienke overeind. Hij tilde haar op. 'Fabian! Zo erg is het niet! Ik kan gewoon lopen!' schreeuwde Nienke die over Fabians' schouder hing. Ze hing met haar hoofd bij Fabians' rug en trommelde erop. 'Tess!!!' riep ze. Maar Tess en Jeroen kwamen niet meer bij van het lachen. Zo hadden ze Fabian nog nooit meegemaakt.

 

'Fabian, laat me los!' zei Nienke. Fabian liep hun eigen kamer binnen en deed de deur achter zich op slot. Nou kon Nienke zeker niet worden meegenomen. Hij liet haar (tot grote opluchting van Nienke) los. 'Waar was dat voor nodig?' vroeg ze boos. 'Sorry Nienke. Maar jij gaat daar nooit meer heen.' zei Fabian. 'Wil jij Noa dood vinden dan?' vroeg Nienke. Fabian wou antwoorden, maar Nienke hield hem tegen. 'Laat maar. Geef die sleutel, ik wil hier weg. Ik heb lang genoeg opgesloten gezeten.' zei Nienke boos. Ze nam een sprintje naar Fabian om de sleutel te pakken. Hij hield de sleutel omhoog. 'Geef hier!' zei Nienke. Ze vond het helemaal niet fijn om opgesloten te zitten. 'Nee. Ik ga met Jeroen daarnaartoe. Wij bevrijden Noa. Jij blijft hier.' zei Fabian. 'Hoe wil je me tegen houden?' vroeg Nienke die stopte met de sleutel pakken. 'Dat zeg ik lekker niet.' zei Fabian. Hij opende de deur. Hij liep snel naar buiten en deed de deur weer op slot. 'Fabian! Laat me eruit!' schreeuwde Nienke boos. Ze bonkte op de deur. Ergens begreep ze wel waarom Fabian het deed. Hij hield heel veel van haar en wou Nienke niet kwijtraken aan een player. Maar Nienke was echt boos. Ze bleef roepen en bonken. Na 10 minuten was er nog niemand. Nienke draaide zich om. Ze keek naar het raam. Ze liep er naartoe. Ze deed de klink naar beneden en drukte op de knop. Het raam ging zachtjes open. Ze zette het helemaal open. Ze bedacht zich nog snel iets. Ze deed haar trui uit en legde die op haar bed. Nu stond ze in haar t-shirt waar ze haar groene jas overdeed en ze pakte de witte riem. Ze deed hem eromheen. Ze liep naar haar nachtkastje en pakte 2 elastiekjes. Ze maakte snel 2 vlechtjes die ze in een knot draaide. Zo zat haar haar niet in de weg. Zo had ze haar haren al lang niet meer gehad. In 2 knotjes... Ze liet haar mobiel liggen. Ze liep weer naar het raam. Ze deed eerst haar linkerbeen uit het raam en daarna haar rechter. Nu zat ze op de rand van het raam. Ze pakte de regenpijp vast en gleed naar beneden. Fabian zal wel gek worden, maar Nienke wou ook niet dat Noa of Fabian iets overkwam. Ze stond nu op de oprit, aan de kant met het torenkamertje. Dan kon niemand haar zien, vanaf de woonkamer. Ze liet ook haar fiets staan en liep onopvallend de oprit af. Ze wist bij welk nummer ze moest zijn. Bij Jimmy's huis stond ze stil. Ze rilde. Ze liep naar de poort. Ze deed hem langzaam en zachtjes open. De tuin was leeg. Nienke zuchte opgelucht. Ze nam een snelle sprint naar het raam. Ze bukte onder het raam en spiedde naar binnen. Ze zag niemand. Ze kroop naar de deur. Ze raakte de klink aan. Maar ze trok gelijk haar hand terug. Misschien was Jimmy wel boven! Beneden was niemand en ze kende het huis nou al best goed. Ze kon zich altijd verstoppen. Ze legde haar hand weer op de klink. Ze keek nog even naar boven. Daar zag ze het torentje van het Huis Anubis eigenwijs op zijn hoogst staan. Misschien kwam ze daar nooit meer terug. Nee Nienke! Zover komt het niet! zei ze tegen zichzelf in haar gedachten. Ze drukte de klink naar beneden en de deur ging piepend open. Ze hoopte vurig dat niemand het gehoort had. Het bleef stil in het huis en Nienke stapte naar binnen. Ze deed de deur zo stil mogelijk dicht. Waar zou Noa zitten?

 

Nienke dacht diep na. Op de badkamer zou hij niet meer doen. Het wachtwoord wisten ze al. En ALS ze daar wel zat, had hij het wachtwoord zeker veranderd of haar vastgebonden ofzo. Nienke opende de deur waar de trap achter stond. Ze sloot ook die deur zo zacht mogelijk. Ze sloop de trap op. Ze was zo bang dat Jimmy haar zal zien... Ze was bijna boven. Het ging tot nu toe goed. Maar ineens kraakte de 11de trede. Nienke hield haar adem in. Ze lachte in zichzelf. Van zo'n kraakje zou niemand haar horen. Ze kwam eindelijk boven aan. Alle deuren stonden open. Behalve 2... De slaapkamerdeur en de badkamerdeur. Nienke liep naar de badkamerdeur. Die zat op slot! Het was er stil. Ofja... Ze hoorde een zacht geluidje. Het was het geluid van bewegend metaal. Nienke toetste haar naam in. De deur ging open!!! Ze kon niks zien, omdat de lamp uit stond. Nienke sloot de deur volledig, zodat hij weer in het slot viel. Ze knipte de lamp aan. Ze zag niemand, maar ze hoorde toch echt metaal rinkelen. Ze ging voorbij het muurtje, waar de wastafel stond. Daar zat iemand! 'Noa?' fluisterde Nienke. Noa keek op. Ze zat vastgebonden met metaal! En het metaal zat in de muur! Hoe kwam Jimmy daar aan? 'Nienke... Hoe kom je hier?' vroeg Noa. 'Fabian had me opgesloten in mijn kamer, maar ik ben ontsnapt door het raam. Ik wil jullie niet in gevaar brengen.' zei Nienke. 'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg Nienke. 'Ik wou op de fiets naar jou komen, maar werd ineens vastgepakt.' zei Noa. Nienke had niet veel minder verwacht van de achterbakse en jaloerse Jimmy. 'Hoe ben je binnen gekomen?' vroeg Noa. 'Door de achterdeur.' zei Nienke. Ineens hoorde Nienke iets. 'Zit een stil.' zei ze tegen Noa. Noa bleef stil zitten. Nienke hoorde het goed. De badkamerdeur ging open! Nu werd de deur dichtgedaan. Jimmy kwam in hun zichtveld. 'Ah, je bent er al.' zei Jimmy toen hij Nienke zag. 'Waarom chanteer je mijn vrienden?' vroeg Nienke boos. 'Chanteren? Dat is niet nodig als jij hier blijft.' zei Jimmy. Noa begreep ineens waarom ze hier zat. Jimmy had haar gevangen, om te ruilen tegen Nienke! 'Wacht! Zit ik hier opgesloten, omdat jij verliefd bent op Nienke!?' vroeg Noa boos. Nienke keek Noa vragend aan. 'Kom je daar nu pas achter?' vroeg ze verbaasd. Noa zei niks. Ze probeerde zich los te maken, maar dat lukte niet. 'Hoe ben je hier gekomen?' vroeg Jimmy. 'Dat maakt toch niks uit? Ik ben er nu. Laat Noa gaan.' zei Nienke. Jimmy liep naar Noa om haar los te maken. Nienke dacht snel na. Als Jimmy, Noa los had gemaakt, kon ze Jimmy duwen en dan HEM vastbinden! Nienke wachte het goede moment af. Jimmy had een grijns op zijn gezicht. Hij zag Nienke's plan al aankomen. Ze zou nooit zo rustig blijven. Hij maakte Noa los. Noa stond op en rende bij Jimmy weg. Nienke liep snel naar Jimmy toe en wou hem duwen, maar hij tackelde haar. 'AU!' zei Nienke. Ze was met haar arm in iets scherps gevallen. Nou zat ZIJ tegen de muur aan. Jimmy liep naar Nienke toe en deed het metale touw om haar heen. Nienke zat nu gewoon weer bij Jimmy vast! Noa stond bang bij het muurtje. Jimmy keek trots naar Nienke en Noa greep haar kans. Ze liep de badkamer snel uit. Ze moest Fabian en de rest waarschuwen! Dan zouden ze met het hele huis, Nienke bevrijden. Jimmy hoorde Noa weglopen, maar bestede er geen aandacht aan. Noa mocht gaan als Nienke bij hem bleef. Dat was gelukt. Noa rende de trap af. Ze gooide de deur open. Ze rende naar buiten, de poort door. Ze zag het Huis Anubis en rende er naartoe. Ze zag Jeroen op de oprit staan. Ze wou ernaartoe rennen. 'Jeroen!' schreeuwde ze. Ineens voelde ze zich zwak worden. Ze was net op de oprit van Anubis en viel op het harde grind. 'Noa?' vroeg Jeroen. Hij zag haar liggen. Hij rende ernaartoe.

 

'Noa... Wat is er gebeurd...' vroeg Jeroen. Hij wist dat Noa geen antwoord kon geven, maar het was te proberen. Noa was flauwgevallen. Fabian verscheen in de deuropening. 'Heb je Nienke?' vroeg hij. 'Nee... Maar Noa wel.' zei hij. Fabian rende ook de oprit op. 'Wat is er met haar gebeurd?' vroeg Fabian. 'Zie ik eruit alsof ik met bewusteloze mensen kan praten?' vroeg Jeroen geiriteerd. 'Sorry, maar nu weten we wel waarom Nienke niet meer op onze kamer was.' zei Fabian. Nienke was natuurlijk uit het raam geklommen en naar Jimmy's huis gegaan, om Noa stiekem te bevrijden. 'Haar opsluiten helpt blijkbaar niet. Sluit haar voortaan maar op in de kelder.' zei Jeroen. Hij tilde Noa op. Hij nam niet de moeite om de kleine steentjes uit Noa's huid te halen. Hij liep met Fabian het huis in. 'Mag ze bij jullie? Ik kan haar niet helemaal naar de zolder brengen. Nienke is nog lichter.' zei Jeroen die blij was dat Noa bewusteloos was, want als ze dat gehoort had, zat Jeroen zwaar in de problemen. 'Is goed.' zei Fabian. Ze liepen samen de trap op naar de kamer van Fabian en Nienke. Fabian opende de deur. Hij had het raam nog niet dichtgedaan. 'Nienke is zeker door het raam gegaan.' zei Jeroen. Hij legde Noa op het bed van Nienke en Fabian. Noa kreunde. Ze werd wakker! 'Waar ben ik?' vroeg Noa. 'Je bent thuis.' zei Jeroen. Noa ging zitten en herrinnerde zich wat er allemaal gebeurd was. 'Nienke.... Ik weet waar Nienke is... AU!' Noa voelde de steentjes in haar rug. Jeroen ging met zijn hand een paar keer over Noa's rug, zodat de steentjes eraf vielen. Noa had haar bekende zwart, rood en gele zomerjurk aan, dus haar rug was halfblood. 'Wat is er met Nienke?' vroeg Fabian. Noa begon te ratelen van paniek. 'Ze kwam me redden. Maar toen ik zei wat er was gebeurd, kwam Jimmy ineens de woonkamer binnen. Hij maakte mij los, tackelde Nienke en bond haar vast. Ik ben weggerend.' zei Noa snel. De jongens begrepen het nog net en hadden niet door dat Luna bij de deur stond. Noa zag haar wel staan. 'Luna, is er iets?' vroeg ze. Luna bloosde en liep langzaam naar binnen. 'Ik hoorde jullie over Nienke praten... Ik wou haar om hulp vragen met mijn huiswerk. Weten jullie waar ze is?' vroeg Luna. Noa, Fabian en Jeroen wisselde een blik. Moesten ze het haar vertellen??? Jeroen knikte en ook Fabian knikte. 'Waarom moet ik het vertellen?' vroeg Noa beledigd. 'Jij was erbij.' zei Fabian. 'Ohja....' zei Noa. 'Luna, kom er even bij zitten.' zei Noa. Luna werd rood maar liep toch naar Noa. Noa zette Luna op haar schoot. 'Het is geen goed nieuws he?' vroeg Luna. Ze zag de steentjes die bij Noa in haar arm en benen zaten. 'Dat heb je goed gezien. Weet je nog die jongen die met Nienke in het washok was, toen Nienke het helemaal niet leuk vond?' vroeg Noa. Luna knikte. 'Hij had Nienke pas ontvoerd. Hij is verliefd op haar, maar zij niet. Zij is op Fabian.' zei Noa. Fabian begon te blozen toen Luna hem aankeek. Noa ging verder vertellen. 'Toen ik naar het ziekenhuis wou, om Nienke te zien, werd ik vastgepakt. Hij chanteert ons om Nienke te krijgen. Nienke heeft mij bevrijd, maar nu zit ze er zelf.' zei Noa. 'Wat erg...' zei Luna. 'Maar is Nienke veilig?' vroeg ze. 'Dat weten we niet. Ik weet alleen dat ze is vastgebonden.' zei Noa. 'Maar Fabian kan je wel helpen met je huiswerk.' zei Jeroen opeens. 'Wat? Nienke is mijn vriendin, ik ga haar helpen.' zei Fabian. 'Kom op. Denk je serieus dat Jimmy denkt dat jij haar niet komt redden? We gaan vanacht. Dan kan je Luna nou helpen.' zei Jeroen. 'Kom je mee, Luna?' vroeg Fabian. 'Ja.' zei Luna. Ze liep met Fabian naar beneden. Onderweg floepte er iets uit. 'Je hebt het wel goed, met Nienke, he?' ze sloeg haar hand voor haar mond. 'Sorry...' zei ze snel. Ze werd helemaal rood. 'Het is niet erg. Ze is ook een geweldige en dappere meid. Na een half jaar wisten we al lang van elkaar dat we elkaar leuk vonden. Alleen liep het soms nogal fout...' zei Fabian. 

 

Nienke wist niet hoe lang ze al daar in die badkamer zat. Ze had haar horloge wel om, maar doordat ze vast zat, kon ze haar pols niet bewegen om te kijken hoelaat het was. Ze kon ook niks zeggen, want Jimmy had nog snel tape op haar mond geplakt. Als Trudie weer zou komen, zou Nienke niet kunnen schreeuwen. Ze hoorde voetstappen. Ze hoopte vurig dat het iemand was die haar kon helpen, maar al haar hoop vervloog toen Jimmy binnenstapte. Hij liet de deur open. Nienke kon nu toch niet vluchten, omdat het ijzer in de muur zat. 'Wil je los?' vroeg Jimmy. Nienke keek hem alleen boos aan. Dat was een domme vraag. Om 2 redenen: 1: Ze kon niet antwoorden en 2: Ze wou hier niet eens vastzitten! Jimmy liep naar Nienke toe. Hij maakte haar armen vrij. Hij pakte de rol tape en plakte Nienke's polsen aan elkaar. Hij plakte ook Nienke's enkels aan elkaar. Maar dat duurde even, want Nienke had hem in zijn gezicht getrapt. Maar nu zaten ze toch vast. Hij maakte de ijzeren 'touwen' los. Nienke kon niet lopen of kruipen, dus tilde hij haar over zijn schouder. Nienke riep iets onverstaanbaars, door de tape en sloeg met haar polsen op zijn rug. Waarom was hij nou zo gespierd?! Hij liep met haar naar de zolder. Hij zette haar in de ruimte en chekte haar haren, of er een speld in zat. Hij trok met een ruk de tape van haar mond. 'AU! Nu ben ik nog niet los!' zei Nienke boos. 'Dat is maar goed ook.' zei Jimmy. Hij had wel een punt. Dan was ze al lang weggeweest. 'Wat had je met Noa gedaan?' vroeg Nienke. 'Niks. Alleen vastgebonden.' zei Jimmy. Hij deed de deur op slot. 'Maak me los!' zei Nienke weer boos. 'Rustig maar, Nienke. Je weet niet waarom je hier bent, he?' zei Jimmy. 'Wat bedoel je?' vroeg Nienke. Wat bedoelde Jimmy? 'Ik weet wat ze in het ziekenhuis hebben gezegt.' zei Jimmy. Nienke hoopte dat Jimmy niet op haar zwangerschap doelde. 'Wat dan?' vroeg Nienke alsof ze het niet wist. 'Dat weet je best.' zei Jimmy. Hij liep naar Nienke. Wat ging hij doen?! 'Hier heb je een hint.' zei hij. Hij wreef over Nienke's  buik. Nienke kreeg kippenvel van de aanraking. Hij bedoelde wel de zwangerschap! 'Was dat je doel? Mij zwanger maken en vader worden?' vroeg Nienke. Jimmy zei niks en dat was het teken voor Nienke dat het antwoord ja was. Ze werd boos. 'Ik ben 17! Ik wil niet eens zwanger zijn en als het van jou is maakt de leeftijd nog niet eens uit, al ben ik 48!' zei ze boos. Hoe kon hij haar dit aandoen!? 'Ach, dat doet me niks.' zei Jimmy. Nienke bedacht ineens iets. 'Wil je me hier nou 9 maanden houden?' vroeg Nienke zachtjes. 'Dat heb je goed  gedacht.' zei Jimmy. Nienke kon niks meer zeggen. Liet hij haar hier echt 9 maanden opgesloten zitten? Of liggen... 'Maar.... Je kan me hier niet 9 maanden opsluiten!' zei Nienke boos. 'Klopt. Daarom verplaats ik je binnekort naar een ander adres. Dan kunnen je vrienden je niet redden.' zei Jimmy. 'Mijn vrienden kunnen me altijd en overal redden! Zeker als ik 9 maanden niet thuis ben. Fabian word gek.' zei Nienke. 'Fabian mag van mij best gek worden. Jij blijft bij mij. Dan word iedereen maar gek.' zei Jimmy. 'En wat nou als ik naar de wc moet?' vroeg Nienke. 'Dat komt wel goed. Dat sluit ik je op.' zei Jimmy. 'Waarom ontvoer je me, als je van me houd?' vroeg Nienke.

 

Noa en Jeroen zaten op de zolder. 'Ik denk dat ik weet waarom Jimmy, Nienke moet hebben...' zei Noa na een lange stilte. 'Dezelfde redenen als de vorige keer, natuurlijk.' zei Jeroen. 'Nee. Het is een heel andere reden.' zei Noa. 'Wat dan?' vroeg Jeroen. 'Ik denk dat hij weet dat ze zwanger is van hem...' zei Noa. 'Je gaat me nu niet vertellen dat hij haar 9 maanden wil opsluiten, mag ik hopen.' zei Jeroen. 'Ik ben bang van wel.' zei Noa. Ze legde haar hoofd op Jeroens borst. 'Nienke zal dat niet leuk vinden. Dat weet ik zeker.' zei Noa. Ze zat eigenlijk met nog een vraag. 'Denk je dat hij Nienke in zijn huis laat?' vroeg ze. 'Ik denk het niet. Hij weet dat wij haar dan komen redden.' zei Jeroen. 'Arme Nienke... Dit is nog erger dan toen ik ontvoerd werd, omdat ik de uitverkorene ben.' zei Noa. Jeroen zoende haar even. 'Nienke is straks net zo veilig als jij nu bent.' zei hij. 'Hoe wil je dat doen? Nienke heeft niks met een mysterie te maken. Ik wel.' zei Noa. 'Vind jij Jimmy geen mysterie dan?' vroeg Jeroen. 'Nu snap ik wat je bedoeld. Maar hier hoef je niet even dapper te zijn om hem te stoppen. Hij doet dat echt niet zomaar.' zei Noa. 'Dat weet ik. Maar hopen dat Nienke niet alleen fel kan kijken, maar ook zo kan doen.' zei hij. Hij dacht aan die keer dat hij en Appie naar de villa waren en Nienke samen met Amber een net over hun had gegooit.

 

Ondertussen mochten alleen Luna, Tess, Senna, Jeroen, Noa en hijzelf van de ontvoering afweten. Hij moest het niet hebben dat sommige eigenwijs gingen doen en zo ver gingen, dat Jimmy, Nienke misschien wel voor eeuwig vasthield. Hij zat aan de tafel met Luna. 'Snap je het nu?' vroeg hij. Hij had Luna net uitgelegt hoe ze de inhoud van een piramide moet berekenen. 'Nee... Sorry, maar ik kan me niet concentreren. Ik maak me zorgen om Nienke.' zei Luna. Ze snapte het wel, maar Fabian was iemand waarmee ze wist dat ze over Nienke kon praten. 'Zullen we stoppen met huiswerk? Het is nou toch weer vakantie.' zei Fabian. 'Ja. We moeten Nienke redden.' zei Luna. Ze stond op en ging op de bank zitten. Fabian kwam naast haar zitten. 'Ik weet dat je meewil als we Nienke gaan redden, maar jij blijft hier, in Anubis.' zei Fabian. 'Waarom moet ik hier blijven?' vroeg Luna. 'Voor je eigen veiligheid. Zie hoeveel wij hier hebben meegemaakt. Je bent nog maar 13. Senna en Tess gaan ook niet mee.' zei Fabian. Luna begreep het. 'Jullie geven echt veel om ons he?' vroeg ze. Fabian gaf haar als antwoord een dikke knuffel. Luna voelde een pijl door haar hard gaan. Stiekem voelde ze ook iets voor Fabian, maar a) hij was al bezet en b) hij was 18.

 

Nienke hing over Jimmy's schouder. Ze had tape over haar mond en haar polsen en enkels zaten nogsteeds vast. De auto stond in de garage en Jimmy zette Nienke achterin. Daar waren geen ramen. Hij zette haar op de linkse stoel. Hij pakte de tapte en plakte het begin op Nienke's buik.  Hij rolde de tape om de stoel heen, zodat Nienke aan de stoel vastzat. Tussen de voorste stoelen waar Jimmy moest zitten en de achterbank een muur. Die was blauw geverft en de mensen in hun omgevind zouden denken dat er achterin alleen een opslag ruimte was. Jimmy rolde de tape 6 rondjes om Nienke en de stoel en knikte hem daarna af. Nienke kon NIKS meer. 'Mmmmm!!!!!' schreeuwde ze. Jimmy deed de deur dicht. Hij opende de garage. Dat hoorde Nienke. Hij reed de garage uit en de garage ging dicht. Nienke zat heel stevig vast, met die 6 ronde's tape die om haar en de stoel heen zaten. Ze kon niet eens van links naar rechts wiebelen om proberen de tape los te krijgen. Ze had haar groene jas gelukkig aan, want dan deed de tape straks geen pijn. De tape zat ook over Nienke's witte riem heen. Nienke dacht na en kwam erachter dat ze haar voeten kon gebruiken! Ze deed haar benen omhoog. Daarna probeerde ze met haar voet tegen de deur te schoppen. KOM OP NIENKE! DIT KUN JE! zei ze in haar gedachten. Blijkbaar hielp het, want ze ging in een snelle beweging met haar schoen tegen de deur. Jimmy had het blijkbaar gehoort, want daarna klonk er een harde bonk van de voorkant van de auto. De auto stopte. Zouden ze er zijn? De deur ging open. Jimmy had een rol tape in zijn hand. 'Mmmmmmmmmmmm!!!!!!! schreeuwde ze door de tape. Jimmy boog naar beneden. Hij trok Nienke's benen naar beneden. Hij pakte het begin van de tape en plankte die tegen de stoffige stoel. Hij tapete haar voeten tegen de autobank! Hij maakte een paar lagen en daarna ging hij zo verder naar boven, tot het begin van Nienke's lange jas. Nu zaten zowat heel haar benen vastgeplakt aan de auto! 'Mmmmmmmmmmmmmm!!!!!!!!' Nienke zag een voetganger lopen en probeerde zo hard mogelijk te schreeuwen, al was het niet te verstaan. De voetganger keek, maar Jimmy gooide de deur dicht. Haar poging was mislukt... Wat zou hij zolang met haar doen? Hij wou haar 9 maanden opsluiten!

 

Noa lag nogsteeds met Jeroen op hun bed op zolder. Noa lag te piekeren over Nienke. Al een half uur. Jeroen lag zacht te snurken. Hij was in slaap gevallen. Noa schoot ineens overeind, toen de deur openvloog. 'Sorry, stoor ik?' Fabian kwam binnen, samen met Luna, Senna en Tess. 'Nee hoor. Ik dacht alleen maar na. Jeroen slaapt.' zei Noa. Ze keek naar Jeroen. Senna begon zachtjes te giegelen. 'Jeroen snurkt.' fluisterde ze zachtjes. 'Praat maar gewoon. Jeroen mag wel wakker worden.' zei Noa. Ze aaide over Jeroens' hand. Hij gaf hem een zoen in zijn nek. Daar werd hij wakker van. 'Hoelaat is het?' vroeg hij. '6 uur.' zei Noa. Jeroen zag Fabian en de 3 meisjes staan. 'Is er iets?' vroeg hij. Luna werd rood en dacht meteen: Waarom heb ik nou 2 vlechten gemaakt? Het liefst verschool ze zich achter haar lange, zwarte, stijle haren. 'Nee, maar de meisjes zijn bezorgt over Nienke.' zei Fabian. Senna en Tess liepen naar Noa en Jeroen, maar Luna bleef staan. Ze was echt verlegen. 'Loop maar naar Noa en Jeroen. Je moet niet zo verlegen zijn.' zei Fabian. Luna keek hem aan. Hij glimlachte naar haar en dat maakte haar wat minder verlegen. Ze liep naar Jeroen toe, die een gebaar maakte dat ze op zijn schoot moest gaan zitten. Ze ging zitten. Senna ging op Noa's schoot zitten en Tess ging tussen Noa en Jeroen inzitten. Ze was ook al 16 jaar en het zou gek zijn als ze bij iemand van haar leeftijd op schoot ging zitten. 'Weten jullie meer over Nienke?' vroeg Luna. De warme handen van Jeroen maakte haar minder verlegen. 'Niet veel, maar ik denk dat ik wel iets ergs te melden heb.' zei Noa. Fabian, die net naar beneden wou lopen, draaide zich om en deed de deur dicht. Hij bleef staan. 'Slecht nieuws?' vroeg hij. Hij hoopte dat hij het verkeerd verstaan had. Noa knikte. 'Ik denk dat ik weet WAAROM Jimmy haar moest hebben. Hij weet wat er in het ziekenhuis gezegt is. Hij weet dat ze zwanger is van hem. En... Ik denk dat hij haar 9 maanden vast houd...' zei Noa zacht. Nou gebeurde er iets dat nog nooit gebeurd was. Fabian was flauwgevallen! Luna vloog van Jeroens' schoot en knielde bij Fabian neer. 'Fabian... Fabian....' zei ze. Ze werd niet eens rood. Ze gaf meer om Fabian dan om haar verlegenheid en de mensen in haar omgeving. 

 

Na nog een tijdje rijden, waren Nienke's benen eindelijk los. De pijn die kwam, doordat haar benen te lang in dezelfde houding zitten had ervoor gezorgt, dat Nienke haar benen los MOEST krijgen. Daardoor waren haar benen nu los, omdat het MOEST. Ze voelde hoe de auto langzamer ging rijden. Ze hoopte dat ze er nu wel waren. Jimmy opende de deur. 'Hoe ben jij met je benen losgekomen?' vroeg hij. Nienke keek naar hem met een blik van: Ben je nou dom geworden?       Ze kon toch niks zeggen! 'Laat maar, niet belangrijk.' zei hij. Hij hief een mes. 'Mmmmmm!!!!!!' schreeuwde Nienke. Wat ging hij met dat mes doen? Hij sneed gelukkig alleen maar de tape los. Nienke was blij dat ze los was. Ze trok de tape van haar eigen mond. 'Laat me gaan!' zei Nienke boos. Jimmy lachte gemeen. Hij tilde haar op. Nienke begon te schreeuwen. Ze schupte met haar benen op Jimmy's buik en sloeg met haar vuisten op zijn rug. 'HELP ME!!!!! HELP!!!!' schreeuwde ze. 'Niemand kan je horen.' zei Jimmy. Nienke trok zich er niks van aan. 'Iemand! Help me!!!!' schreeuwde ze. Ze werd ergens naar binnen gebracht. Jimmy blindoekte haar ineens. Nienke wou haar handen omhoog doen om de blindoek af te doen, maar Jimmy pakte haar polsen stevig vast. 'AU! LAAT MIJN HANDEN LOS!' schreeuwde ze van de pijn. Jimmy liep een verhoging op. Ineens gooide hij haar ergens naar binnen. Hij pakte snel Nienke's handen weer vast. Hij haalde de handboeien uit zijn zak en deed hem om Nienke's linkerpols. De andere kant deed hij ergens anders omheen, maar Nienke kon niet zien waar... De blindoek werd van haar ogen weggehaalt. Nienke knipperde een paar keer met haar ogen, omdat het licht te fel was. Jimmy gooide de 'deur' dicht. Nienke keek om zich heen. Ze zag nu waar ze was. Ze zat in een kamer met een ouderwets hemelbed, er was een deur die naar de badkamer leidde... Nu kon Nienke ook zien waar Jimmy de andere kant van de handboeien had gedaan. Ze zat gewoon opgesloten achter tralie's! 'Help!!!!! Help me!!!!!!' schreeuwde Nienke. Ze zat vast aan de tralie's. De badkamer zat aan de andere kant van de kamer. Daar kon ze nou niet eens naartoe. Ze moest heel nodig naar de wc. 

'Jimmy!!!!!!!!  Maak me los!!!!!' schreeuwde ze. Misschien hielp dat? 'Wat is er?' vroeg Jimmy die de hoek om kwam. 'Maak me los. Zo kan ik toch niet naar de badkamer als ik naar de wc moet.' zei Nienke. Stiekem hoopte ze ook dat er een raam was. Het badkamerraam van Anubis was ook best klein, dus als er hier een was, kon ze zeker ook ontsnappen. Jimmy zuchte. Hij maakte de handboeien los. Nienke kon toch niet ontsnappen. Nienke rende naar de badkamer en deed de deur opslot. 'ALsjebliefd... Een raampje maar....' zei Nienke. Helaas was er geen raam. Ze ging naar de wc. Toen ze terugkwam, stond er een dienblad met boterhammen. Jimmy zorgde teminste wel goed voor haar, al zou hij haar hier 9 maanden vasthouden, als haar vrienden haar niet zouden vinden. Dat laatste had ze toch liever. Haar vrienden moesten haar vinden!

 

Noa, Jeroen en Fabian gingen lange tijd op zoek naar een plaats waar Nienke gevangen zou kunnen zijn. Jeroen was al in Jimmy's huis geweest, maar daar was niemand. 'Dit kan nog lang gaan duren. Misschien zit ze helemaal niet in Nederland.' zei Fabian zuchtend. 'Kom op. Heb jij niet iets aan Nienke gegeven of iets in je telefoon van haar?' vroeg Noa. Fabian dacht na. Nienke had misschien wel een smsje gestuurd! Hij pakte zijn mobiel. Hij had een smsje! Hij opende het smsje. Helaas (Om bezorgtheid voor Nienke) was het een bericht van zijn ouders. Maar wat erin stond, kwam misschien wel van pas! Er stond: Hey Fabian, het klinkt miss. raar, maar je vader en ik waren aan het winkelen, toen we een busje voorbij zagen rijden. We dachten Nienke te horen schreeuwen. Is ze wel thuis? xxx    

Fabian stuurde een smsje terug. Hij vroeg erin waar het was. Nu hoopte hij snel op een smsje terug. Ondertussen zou hij Nienke bellen. Hij toetste Nienke's nummer in. Hij hoorde de telefoon overgaan. Daarna hoorde hij ineens Nienke's stem.

'Met Nienke, ik ben er even niet. Spreek iets in en ik bel terug.' Fabians' hoop vervloog. 'En?' vroeg Noa. 'Voicemail.' zei Fabian. Hij kreeg een smsje binnen. 'Is dat Nienke?' vroeg Noa. Fabian schudde zijn hoofd. 'Maar wel heel informatief.' zei Fabian. Ineens stormde Tess de kamer binnen. 'Wat doe je hier?' vroeg Fabian. 'Ik was net op jullie kamer. Er ging een telefoon af. Het is die van Nienke.' zei ze hijgend. 'Waar lag die?' vroeg Fabian. 'Bij het raam.' zei Tess. 

 

Ondertussen ging de tijd gewoon door. Er gingen in Anubis vaak dingen fout. Het is nu bijna 9 maanden verder en Fabian had het gevoel dat hij wist waar Nienke was. Nienke zat nog steeds opgesloten bij Jimmy. Haar buik was veel dikker en ze was verschillende keren flauwgevallen. Ze had vaak buikpijn. Jimmy kwam verschillende keren kijken, omdat hij dacht dat de kleine ging komen, maar dan was natuurlijk nog niet. Nu werd Nienke uit de kamer gehaalt en vastgetapet in de auto, net zoals toen ze werd meegenomen. Ze zat met een metalen band die op de middelste stoel zat, om haar middel. Ze kon dus niet ontsnappen. 

 

Fabian had een afgelegen huis gevonden. Hij zag Jimmy's auto staan dus Nienke moest daar wel ergens zijn. Hij sloop naar binnen. Jimmy stond in zijn kelder. Fabian zoch de goede sleutel. Hij liep naar de kelderdeur. Hij sloeg hem met 1 klap dicht en deed hem op slot. Hij pakte zijn mobiel. Hij belde de politie. Hij legde de sleutel op de tafel. De politie zou Jimmy dan meenemen. Fabian hoorde nergens geschreeuw ofzo in het huis. Hij pakte Jimmy's autosleutels. Misschien zat ze daar vast. Hij liep naar buiten waar de auto stond. Hij klopte op de achterdeur. Hij hoorde gerommel. Er werd door iemand ergens tegenaan geschupt. Hij stak de sleutel in de autodeur. Hij ging open en hij schoof de deur open. 'Fabian!' Nienke zat op de middelste bank. 'Nienke.... Gaat het?' vroeg Fabian. Hij keek naar de metalen band en stak de auto sleutel erin. De band sprong los en Nienke omhelsde haar vriendje. 'Je moet naar het ziekenhuis....' zei Fabian gehaast. Hij tilde Nienke uit de bus en liep naar de andere kant van de auto. Hij zette Nienke voorin. Hij deed de deur dicht en ging zelf voorin zitten. Hij reed naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis. 'Gaat het?' vroeg Fabian. 'Nee... Het doet zo'n pijn.' zei Nienke. Gelukkig kwamen ze al aan bij het ziekenhuis. Fabian tilde Nienke uit de auto en rende met haar naar binnen. Hij liep bij de balie. 'Mijn vriendin gaat zo bevallen.' zei hij snel. 'Kom maar mee.' zei de zuster die toevallig langsliep. De zuster ging met Nienke een kamer in om haar te helpen. Fabian bleef even buiten. Hij moest even bellen. Hij toetste het nummer van Noa in. 'Fabian, heb je Nienke?' vroeg Noa gelijk. 'En of ik haar heb. We zijn nu in het ziekenhuis. Ze word geholpen met de bevalling.' zei Fabian. 'Welk ziekenhuis ben je?' vroeg Noa. 'Ik heb echt geen idee. Ik ben gewoon het 1ste ziekenhuis ingegaan.' zei Fabian. 'Oke, wij zien jullie morgen wel ofzo.' zei Noa. Fabian hing op. Nu moest hij Amber bellen. Die was bij haar vader logeren. Hij toetste haar nummer in. 'Met Amber Rosenbergh.' hoorde Fabian Ambers' stem. 'Met Fabian... Ik heb Nienke gevonden. Ze word nu geholpen met haar bevalling.' zei Fabian. 'Bevalling?! Welk ziekenhuis zijn jullie?' vroeg Amber. 'Ik weet niet in welk ziekenhuis ik ben. Ik ben het 1ste ziekenhuis ingegaan.' zei Fabian. 'Oke. Ik zorg dat ik vanavond thuis ben.' zei Amber. Fabian hing weer op. Het was nu doodstil in de kamer. De deur werd geopent. 'U kunt binnenkomen.' zei de zuster.

 

Nienke keek op. Ze had een glimlach op haar gezicht. Fabian keek verbaasd toen hij Nienke zag. Nienke had niet 1, maar 2 baby's! 'Is er iets?' vroeg Nienke. Fabian liep naar Nienke toe. 'Het is een.... Tweeling?' vroeg hij. Nienke knikte. '2 meisjes.' zei ze. 'Een naam verzin ik en jij de andere.' zei Nienke. Nienke gaf het meisje met de amberkleurige ogen (De ogen van Jimmy) aan Fabian. Nienke keek naar het meisje in haar armen. 'Ik noem haar Megan.' zei ze. Ze zag Fabian denken. Hij bedacht vast een speciale naam. 'Deze kleine meid noem ik Carly.' zei hij. Hij kwam bij Nienke zitten. 'Ze lijken nu gelukkig het meeste op jou.' zei Fabian. Hij zoende Nienke. 'We hebben nog helemaal geen spullen. En ook geen kamer...' zei Nienke plots. 'Wacht maar. De meiden hebben in Anubis een verrassing.' zei Fabian. Hij stuurde stiekem een smsje naar Joyce. Doe nog maar van alles nog 1. Het is een tweeling. Bijde meisjes. Fabian. 

Nienke had een vermoede wat het was. 'Megan en Carly. Mooie namen.' zei Nienke. Fabian keek haar ineens aan. 'Ik word op 1 voorwaarde de vader.' zei hij. 'Wat?' vroeg Nienke. 'Ze gaan met hun achternaam Martens heten. Dan leeft die familie ook weer.' zei Fabian. Nienke zette haar kussen als een rugleuning neer en ging zitten. De zuster kwam weer binnen. 'Wanneer mag ik naar huis?' vroeg Nienke. 'Als de tweeling gezond is, bent u morgen ochtend thuis.' zei de zuster. 

Fabian gaf Carly aan Nienke. Nienke moest even wennen om 2 baby's in haar handen te houden. 'Kom maar.' zei de zuster. Nienke gaf Carly aan de zuster. 'Hoe heten ze?' vroeg ze benieuwd. 'Die u nu vasthoud heet Carly. Dit is Megan.' zei Nienke. 'Mooie namen. Bent u de vader?' vroeg de zuster aan Fabian. Nienke knikte naar Fabian, ten teken dat hij ja moest zeggen. 'Ja.' zei hij. De zuster trok een bedje naar binnen en legde Carly erin. 'Wilt u Megan vasthouden?' vroeg ze. Nienke gaf Megan ook aan de zuster. Ze legde Megan in het andere bedje dat ze al binnen had staan. 'U mag opzich al naar huis. De meisjes mogen OF vanavond OF morgen ochtend naar huis.' zei de zuster. Nienke twijfelde. Zou ze haar dochtertjes hier laten en zelf naar huis gaan. Ze keek naar Fabian die een foto van het huis liet zien, ten teken dat ze naar huis moest kiezen. 'Ik ga naar huis.' zei Nienke. De zuster liep naar even naar de grote houten kast in de hoek. Ze pakte een schrijfblokje. 'Als u even je adres geeft, sturen wij de rekening. En schrijf ook u telefoonnummer op.' zei de zuster. Ze gaf het schrijfblok aan Nienke. Ze schreef het adres en telefoonnummer van zichzelf op. Ze gaf het blok terug. 'Dan mag u naar huis. Wij bellen zodra u de meisjes kunt ophalen.' zei de zuster. Nienke liep met Fabian nog even naar de meisjes. 'Tot snel.' zei Nienke zachtjes. Ze liep met Fabian de kamer uit, het ziekenhuis uit. Op naar huis.

 

Nienke en Fabian stonden voor de voordeur van Anubis. Fabian blindoekte haar. 'Hoeveel vingers steek ik op?' vroeg Fabian terwijl hij voor Nienke's gezicht zwaaide. Nienke haalde haar schouders op. 'Is moeilijk te zeggen als je niks ziet.' zei Nienke. Fabian pakte Nienke bij haar schouders. 'Loop maar gewoon naar voren tot ik stop zeg.' zei Fabian. Nienke gehoorzaamde en liep vooruit. Ze stopte toen Fabian het zei. Ze hoorde dat Fabian de voordeur opendeed. 'Naar links.' zei Fabian. Nienke zette een paar stappen naar links. 'Stop. Loop nu maar naar voren en als ik stop zeg, draai je een kwartslag naar links.' zei Fabian. Nienke liep vooruit. Ze zag niet dat ze de (wat ooit de jongensgang was) gang inliep. Fabian zei stop en Nienke draaide een kwartslag naar links. Fabian opende de deur waar ze voorstonden. Hij deed de blindoek van Nienke af. Nienke knipperde even met haar ogen. Ze keek verbaasd de kamer in. 'Is dit...... Wat is hier gebeurd?' vroeg ze. Heel de kamer stond vol. De muren waren zachtroze geverft. Er hing een felroze lamp aan het plafond. De vloer was een en al tapijt. Er stonden 2 babybedjes van wit hout. Er stond een kastje waar ze de baby's konden verschonen. Een mobiel waar de slaapmuziek uit zou komen. Er stond ook een soort wolkie-tolkie waar Nienke dan door kon horen als de meisjes huilde. Hieronder een plaatje van een babykamer die er ong. op zou lijken.

  Maar dan met 2 bedjes :P

 

Nienke liep de kamer in. Fabian liep erachteraan. Ze keken goed rond. Ineens hoorde ze iets. 'SURPRISE!' klonken heel veel stemmen. Nienke draaide zich geschrokken om. 'Hebben jullie dit.....' stamelde ze. De meiden van Anubis stonden voor de deur. 'Wat dacht jij dan? Fabian en Jeroen zijn de hele tijd naar jou op zoek geweest. Het duurde lang, maar wij hebben vast een kamer gemaakt.' zei Amber. De meiden (Patricia, Joyce, Noa, Amber, Senna, Tess & Luna) omhelsde Nienke allemaal tegelijkertijd. De omhelzing duurde zo lang, dat ze pas stopte toen Nienke piepte dat ze geen adem meer kreeg. 'Bedankt... Ik zou niet weten wat ik zonder jullie zou moeten...' stamelde Nienke. 'Er is trouwens nog iets....' zei Joyce. 'Nog iets?' vroeg Nienke verbaasd. Joyce pakte Nienke bij haar arm en trok haar de kamer ernaast binnen. Ook daar stond Nienke helemaal voorsteld. Het bed van haar en Fabian stond in het midden tegen de muur als je de kamer inkeek. Hun klerenkast stond links in de hoek als je een kwartslag draaide. Alle spullen stonden netjes in de kamer. 'Hebben jullie onze kamer verplaatst?' vroeg Nienke. Fabian stond er ondertussen ook bij. Hij stond achter Nienke en sloeg zijn armen om haar buik. 'Nu kunnen we zo bij onze lieve tweeling.' zei Fabian die een kus in Nienke's nek gaf. Nienke zag de andere babyfoon staan, waar je kon horen wat er in de kamer gebeurde. Nienke omhelsde haar vriendje en ze zoende even. Ineens ging Nienke's mobiel. 'Het ziekenhuis.' zei Nienke en ze nam op. 'Met Nienke Martens.' zei ze. 'Hallo, u mag de tweeling komen ophalen. Ze zijn helemaal gezond.' zei een man aan de telefoon. 'We komen eraan.' zei Nienke en ze hing op. Nienke liep de kamer uit en Fabian liep achter haar aan. Ondertussen liepen ze even door de woonkamer. Nienke zag 2 babystoeltjes staan. Ze besteede er weinig aandacht aan. Volgens Patricia stond er in de woonkamer een buggie met 2 zitplaatsen. Nienke zag hem staan en nam hem mee, het huis uit. Het was maar even lopen.

 

Nienke liep naar de balie. 'Ik kom mijn dochters ophalen.' zei Nienke. 'Naam?' vroeg de vrouw. 'Martens.' zei Nienke. 'De kamer waar u ben weggegaan.' zei de vrouw. Nienke liep snel naar de kamer. Ze deed de deur open. Ze zag de zuster met Megan en Carly. Ze hadden allebei kleertjes aan. Ook hadden ze een mutsje op. Dat moest blijkbaar als ze naar huis mochten. 'Ze mogen mee naar huis.' zei de zuster. De zuster gaf Megan aan Nienke en zette Carly in de buggie. Daarna nam ze Megan aan en zette die ook in de buggie. 'Gaat u goed voor ze zorgen?' vroeg de zuster. 'Natuurlijk.' zei Fabian. Ze bedankte nog even de zuster en liepen het ziekenhuis uit. De meisjes waren nog nooit buiten geweest en daarom begon Megan te huilen. Fabian wou haar eruit halen, maar Nienke stopte hem. 'Laat ze maar. Ze moeten gewoon wennen.' zei Nienke. Fabian ging naast Nienke lopen. Ze liepen samen naar huis met een huilende tweeling. Na 15 minuutjes (Megan en Carly bleven maar huilen, dus hadden ze de meisjes toch maar even opgetild) lopen, kwamen ze eindelijk bij Anubis. Fabian opende de deur. Iedereen zat als het goed is, in de woonkamer al te eten. Fabian maakte een teken dat Nienke naar binnen kon lopen. Ze liep met de buggie naar binnen en deed haar jas uit. Ze hing hem op en tilde Megan uit de buggie. 'Pak jij Carly even?' vroeg Nienke. Fabian pakte Carly en Nienke zette de buggie bij de kapstok. Ze liepen zachtjes de woonkamer binnen. 'Nienke!' Amber zag ze binnen lopen. 'Amber, rustig...' zei Nienke, maar Megan begon al te huilen. 'Sorry....' zei Amber die Nienke gelijk losliet. Nienke en Fabian liepen naar hun stoelen. Ze gingen zitten. Nienke zette Megan op schoot. Fabian hield Carly op zijn schoot. 'Wie is wie?' vroeg Patricia nieuwschierig. 'Dit is Megan. En Fabian heeft Carly.' zei Nienke. 'Wat zijn ze toch mooi...' zei Luna. Luna zat naast Nienke. 'Bedankt. Smakelijk trouwens.' zei Nienke. 

Joyce en Mick hadden gekookt. Nou ja... Mick had meer de spullen aangegeven en de tafel gedekt, want hij kon niet koken. Het nichtje van Noa was ziek, dus was niet komen koken. 

 

Na het eten ging Nienke op de bank zitten. Ze had Megan en Carly allebei op haar schoot zitten. Carly lag te huilen, terwijl Megan aan Nienke's haar trok. 'Megan, laat los.' zei Nienke met een gezicht betrokken van pijn. Ze trok haar haren uit de kleine handjes van Megan. Megan vond dat blijkbaar niet leuk, want ook zij begon nu te huilen. 'Lukt het een beetje?' vroeg Mick die naast Nienke kwam zitten. 'Hoor je de meisjes?' vroeg Nienke. 'Wat dacht jij dan?' vroeg Mick. 'Dus het gaat niet echt nee.' zei Nienke. 'Zal ik eentje even vasthouden?' vroeg Mick. Ondertussen had Megan, Nienke's oog van Horus te pakken gekregen en trok ze daaraan. Nienke gaf Carly even aan Mick. Carly stopte met huilen en keek naar Mick. 'Megan, laat los.' zei Nienke streng. Ze trok het Oog van Horus uit haar handjes en verstopte het onder haar shirtje. Megan begon weer te huilen. Nu kwam Joyce de keuken uit en liep naar Nienke. 'Dat is niet echt fijn, he?' zei Joyce terwijl ze ook op de bank ging zitten. 'Niet echt, nee.' zei Nienke. Ze hield haar ene arm onder Megans' kont en met haar andere hand ondersteunde ze het hoofdje. 'Misschien moet je ze naar bed brengen...' opperde Joyce voorzichtig. Nienke stond op. 'Mick, loop je mee?' vroeg Nienke. Mick stond op en liep achter Nienke aan. Nienke opende de kamer deur. Ze liep naar het bedje en legde Megan er even in. Ze liep naar de kast. Daar haalde ze 2 pyjama's en slaapzakjes uit. Mick legde Carly op het kastje en Nienke deed de kleertjes bij haar uit.  Ze deed de pyjama bij Carly aan en deed daarna de slaapzak eromheen. Ze legde Carly in het linkse bedje. Ze haalde Megan uit het bedje. Die gaf ze dezelfde behandeling als Carly. Toen ze klaar was, deed ze het mobieltje aan en zette het apparaatje aan, zodat ze konden horen wat er gebeurde. Fabian zat op hun kamer en Nienke sloot nog even de deur van de babykamer. Toen ze in haar eigen kamer was, hoorde ze het muziekje. 'Heb je ze op bed gelegt?' vroeg Fabian. 'Ja. Ik zal denk wel problemen op school hebben.' zei Nienke. 'Denk je dat je nu nog naar school moet? Je bent nu moeder.' zei Fabian. 'Ik zal toch mijn studie moeten afmaken?' vroeg Nienke. 'Heb ik al geregelt. Ik heb boeken opgestuurd gekregen en jij hoeft ze alleen te lezen. Dan ben je klaar met je studie en kan je daarna als je kan gaan werken.' zei Fabian. Nienke glimlachte. 'Weet je wat je bent?' vroeg Nienke geheimzinnig. 'Wat ben ik?' vroeg Fabian. 'Het aller liefste en aller leukste vriendje van de hele wereld!' zei Nienke hard. Daarna omhelsde ze hem en ze zoende.

 

De anubis bewoners lagen allemaal op bed. Nienke en Fabian lagen ook heerlijk te slapen. Maar ineens klonk er een geluid door de kamer. Nienke werd wakker. Een van de meisjes was aan het huilen. Nienke stapte uit bed. Ze had het koud, want ze liep alleen in een hemdje en een pyjamabroek. Ze wou Fabian niet wakker krijgen, dus liep ze de kamer uit zonder haar badjas aan te doen. Ze liep de kamer in. Megan lag te huilen. Carly daarintegen, lag nog heerlijk te slapen. Nienke liep naar Megan toe en tilde haar uit het bedje. Ze wiegde haar heen en weer. Ze liep de kamer uit en haar eigen kamer in. Fabian zat op hun bed. Hij was ook wakker. Nienke ging op het bed zitten. 'Was Megan aan het huilen?' vroeg Fabian die haar herkende, omdat ze aan Nienke's haren trok. 'Ja. Ik weet niet waar ze last van heeft.' zei Nienke. 'Ik denk dat ze honger heeft.' zei Fabian lachend. 'Hoe weet je dat?' vroeg Nienke. 'Ze kauwt op je haar.' zei Fabian. Nienke keek naar beneden. 'Megan, stop.' zei Nienke terwijl ze haar haren lostrok. 'Help je me?' vroeg Nienke. 'Ik kan moeilijk helpen. Ik kan geen borstvoeding geven.' zei Fabian. 'Moet ik borstvoeding geven?' vroeg Nienke. 'Tuurlijk.' zei Fabian. Nienke werd rood. 'Schaam je niet. Ik moet naar de wc.' zei Fabian. Hij liep de kamer uit. Nienke begon er maar mee. Ach ja.... Morgen was ze jarig. Of eigenlijk.... Vandaag. Het was namelijk al half 3.  Toen Nienke klaar was, bracht ze Megan terug naar bed. Carly bleef rustig. Nienke gaf de tweeling nog een zoen en liep terug naar de kamer, waar Fabian al weer in bed lag. 'We kunnen weer slapen.' zei Nienke gapent. Fabian gaf haar nog een zoen. Ze knipte het licht uit en sloot haar ogen.

 

's ochtends werd ze wakker om 8 uur. Vreemd genoeg had nog geen van de meisjes gehuilt. Nienke keek naast zich. Fabian lag niet in bed. Nienke ging zitten en trok haar badjas aan. Ze liep de kamer uit. Het was stil in Anubis. Ze vond het een beetje te stil... Nienke liep de kamer van haar tweeling in. Die lagen niet op bed.... Nienke rende de woonkamer in. Het was daar pikdonker. De gordijnen waren dicht en de lichten stonden uit. Nienke wou wegrennen, maar ineens sprong het licht aan en zeiden meerdere stemmen: 'SURPRISE!!!!' Nienke draaide zich weer terug. Alle medebewoners stond in de woonkamer. Noa en Amber hielden Carly en Megan vast. 'Wat is dit?' vroeg Nienke. 'Dit is voor je verjaardag.' zei een stem achter haar. Nienke keek achter zich. Daar stond Fabian! Nu zag ze pas dat hij ontbrak tussen haar medebewoners. Hij zoende haar. Iedereen begon te juigen, maar Noa stopte al snel. Megan trok hard aan haar haren. 'Au!' schreeuwde Noa hard door de woonkamer. Iedereen begon te lachen toen Megan begon te huilen. Nienke liep naar Noa en nam Megan over. 'Bedankt allemaal.' zei Nienke terwijl iedereen haar omhelsde. Dit was haar 18de!!!! verjaardag!!!!!! 'Ik moet denk wel de meisjes eten geven.' zei Nienke. 'Hoeft niet. Wij hebben ze al het flesje gegeven.' zeiden Joyce en Patricia.

 

Ondanks dat Megan en Carly om de minuut huilde, Megan aan iets om iemand trok (de haren van meisjes en de vesten van jongens. Helaas ook vestjes van meisjes....) werd het een gezellige dag. Het was nu 8 uur en Nienke was doodmoe. Dat zou volgens de dames kunnen komen, omdat ze net bevallen was en nu al veel gefeest had. Nienke bracht Carly en Megan na het eten naar bed. 'Fabian, ik ga ook slapen.' zei Nienke gapent. 'Is goed. Misschien dat ik je vanavond nog zie.' zei Fabian. Hij gaf Nienke een zoen. Nienke liep haar kamer in en trok haar hemdje en pyjamabroek weer aan. Ze gaapte nog, maar viel al snel in slaap. Ze was zo moe, dat ze het volume van de babyfoon zachtjes had gezet. Ze hoorde verschillende dingen niet, zoals het gestommel op de babykamer. Maar iedereen was in de woonkamer...

 

In de babykamer lagen de meisjes heerlijk te slapen. Ze hadden niet door dat er een onbekende in hun kamertje stond. Het was Jimmy. 'Dus het is een tweeling geworden....' zei hij blij. Hij liep naar Carly toe. Hij tilde haar uit het bedje. Ze bleef gelukkig slapen, want Jimmy had niet verwacht dat ze dan nog stil was. Hij opende de kamerdeur. Hij keek rond, of er niemand was. Het was stil. Iedereen zat in de woonkamer. Jimmy haalde een briefje uit zijn zak, dat hij al geschreven had. Hij legde het in Carly's bedje. Hij liep de kamer uit en sloot de deur zachtjes. Daarna rende hij door de voordeur naar buiten die hij ook zachtjes dichtdeed. Hij rende het bordes en de oprit van Anubis af. Carly lag nog steeds te slapen.

 

Nienke werd wakker. Ze opende haar ogen. Fabian schudde haar heen en weer met een rood hoofd. Hij keek bezorgt. 'Fabian, wat doe je?' vroeg Nienke geschrokken. 'Carly is verdwenen.' zei Fabian. 'Verdwenen?' vroeg Nienke verbaasd. 'Ja, ik heb nog bewijs ook.' zei Fabian. Hij duwde iets in Nienke's handen. Het was een briefje. Nienke las het. Het volgende stond erop:

Ik ben jullie huis binnen geglipt om mijn kind(eren) te bezoeken. Heb er 1 meegenomen. Wil je hem/haar terug? Kom naar mijn huis met Fabian. Gr. Jimmy

Nienke duwde Fabian omver en sprong van het bed af. Ze nam geen moeite haar badjas aan te doen en rende de kamer uit. 'Wat ga je doen?' vroeg Fabian hard. 'Carly halen!' schreeuwde Nienke. Nou sprong Fabian ook op en rende achter Nienke aan, het huis uit. Nienke voelde de kou niet. Jimmy had Carly meegenomen. Wie weet wat hij allemaal met haar ging doen?! Nienke rende de straat van Jimmy in. Fabian riep allemaal dingen naar Nienke, maar ze verstond niet wat hij zei. Carly was nu even belangrijker dan vragen van Fabian. Nienke kwam aan bij Jimmy's huis en had geen zin om bij de voordeur te wachten. Ze rende naar de poort en sprinte naar de achterdeur. Ze wou net de deur open doen, toen Fabian haar bij haar arm pakte. Nienke draaide verstoord haar hoofd om. Fabian stond te hijgen. 'Wat wil je doen? Je weet niet eens wat hij wil.' zei Fabian. 'Dat maakt niks uit. Carly is belangrijker.' zei Nienke en ze trok zich met een ruk los. Ze opende de achterdeur. 'JIMMY!' schreeuwde ze. Fabian pakte Nienke stevig vast en sloeg zijn hand voor haar mond. Hij probeerde haar mee naar buiten te sleuren, maar Nienke maakte zich zo'n zorgen over Carly, dat ze met veel kracht Fabian aan de kant duwde. 'JIMMY!!!!!' schreeuwde ze weer. Er klonken voetstappen op de trap en gehuil van.... Carly! De deur werd open gedaan en Jimmy stond beneden. Hij had Carly vast. Nienke wou op hem afrennen om hem aan te vliegen, maar Fabian was weer opgestaan en greep Nienke nog harder vast dan net. Nienke stribbelde hard tegen, maar nu kwam ze niet los. 'Waarom heb je Carly?' vroeg Fabian rustig. 'Heet ze Carly?' vroeg Jimmy. Fabian antwoorde niet. Nienke trok zich hard los en nam een snelle sprint naar Jimmy en Carly. Jimmy hield Carly met 1 hand vast en greep met de andere hand Nienke hard vast. 'LAAT ME LOS!' schreeuwde ze. Carly begon nog harder te huilen. Fabian krabbelde weer overeind. 'Laat haar los.' zei Fabian. Nienke schreeuwde ineens heel hard. Jimmy had haar geknepen in haar nek. Ze viel op de grond. Jimmy zette Carly op de bank en liep naar Nienke. Fabian stond op het punt om naar Nienke te lopen, maar Jimmy was sneller. 'Blijf staan.' zei hij dreigend. 'En wat als ik dat niet doe?' vroeg Fabian scherp. Jimmy zei niks, maar haalde iets uit zijn zak. Hij tilde Nienke op, die nog wel wakker was, maar enorme pijn had. Hij sloeg zijn arm om Nienke's keel. Fabian zag wat Jimmy vast had. HET WAS EEN MES! 'Wat ga je doen?' vroeg Fabian. 'Als ik Nienke niet mag.... Mag jij haar zeker niet.' zei Jimmy. Nienke zag wat er allemaal gebeurde en haar wangen zaten helemaal onder de tranen. 'Fabian..... Help me....' huilde ze. 'Sorry.... Je zal het zelf moeten doen....' zei Fabian. Jimmy lachte gemeen, en sneed in Nienke's keel. Nienke schrok erg en keek nog even naar Fabian. Daarna viel ze op de grond. Was haar leven voorbij????

 

Fabian zat naast Carly op de bank. Hij belde 112. Jimmy was met zijn auto weggereden. Fabian hoorde een stem. 'Met het allarmnummer.' zei een vrouwen stem. 'Met Fabian Ruitenburg. Mijn vriendin is net neergestoken. Stuur alstubliefd een ambulance.' zei Fabian snel. 'Adres graag.' zei de stem. Fabian gaf het adres door. Hij hing op en zette Carly op zijn schoot. Hij had Nienke laten liggen. Hij durfde niet te chekken of ze nog wel leefde. En ze bloede erg. Carly lag ondertussen te slapen. Dat was ook maar beter zo. Fabian hoorde de sirene's al. Hij liep naar de voordeur, waar de ambulance stopte. Er stapte 2 vrouwen uit de ambulance, met een brancard. Ze gingen bij Nienke zitten. 'Wat is er gebeurd?' vroeg een van de vrouwen. 'De bewoner van dit huis had ons dochtertje gestolen en ze schrok zo, dat ze in haar pyjama hier naartoe was gerent. Wij wonen in Anubis. Maar de man bedrijgde haar. Hij heeft haar gewoon neergestoken.' zei Fabian in sneltreintempo. 'In haar keel...' zei de andere vrouw. Het bloed bleef stromen. De ene vrouw ging met haar hoofd naar de plaats waar Nienke's hart zat. 'En?' vroeg Fabian nieuwschierig. 'Haar hart klopt heel zacht. We moeten haar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis brengen.' zei de vrouw. Ze zette samen de brancard omlaag en legde Nienke erop. Ze deden de riemen om haar heen. Ze liepen samen met de brancard waar Nienke oplag het huis uit. Fabian hield Carly stevig tegen zich aan. Hij liep mee de ambulance in en ging naast de brancard zitten. De reis ging heel vlug, maar voor Fabian leek het een eeuwigheid te duren. De ambulance stopte en Nienke werd in een snelvaart het ziekenhuis binnen gebracht. Fabian rende erachteraan en tot zijn grote verbazing, mocht hij gelijk mee de kamer binnen. Nienke hoefde niet onderzoch te worden, omdat ze alleen was neergestoken. De zusters sloten een heleboel apparaten aan op Nienke. Voor haar hartslag en ademen. Fabian was zo bezorgt! Misschien overleefde ze het niet. Carly was ondertussen wakker. Ze keek naar Nienke. 'Mama?' vroeg Carly. Fabian keek verbaasd. Carly was 3 dagen en zei al mama??? 'Ja, daar ligt mama.' zei Fabian. Hij pakte zijn mobiel. Hij stuurde Noa een smsje. Ben in het ziekenhuis. Kan je Carly ff ophalen? Maria-ziekenhuis. 'k wacht op je bij de ingang. Fabian

Hij verzond het snel. Hij mocht in het ziekenhuis helemaal geen mobiel gebruiken...

 

Fabian stond buiten. Hij zag een fietslamp rijden. Het was Noa. Ze kwam heigend aangefietst. 'Waarom ben je hier MET Carly?' vroeg ze toen ze van haar fiets stapte. 'We zijn vanacht het huis uit gerent, omdat Jimmy, Calry gestolen had. Maar het ging totaal mis.' zei Fabian. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Noa. 'Nienke was zo eigenwijs om daar naar binnen te lopen. Ze schreeuwde alleen maar Jimmy en hij kwam beneden met Carly. Ik pakte Nienke vast maar ze kwam los. Ze rende naar Jimmy, om Carly te pakken. Jimmy pakte haar vast en ineens gilde Nienke kaihard. Ze viel op de grond. Jimmy zette Carly gelukkig op de grond, maar het werd eigenlijk alleen maar erger. Hij haalde iets uit zijn zak en tilde Nienke op. Hij sloeg zijn arm om haar keel en dreigde haar te steken. Hij zei dat als hij haar liefde niet kreeg, ik het zeker niet mocht en toen stak hij in haar keel. Ze ligt nu in een kamer.' zei Fabian. Hij gaf Carly aan Noa. Hij wou naar binnen lopen en Noa liep achter hem aan. Fabian liep de kamer in, waar Nienke lag. Fabian had nog niet door dat Noa achter hem aan was gegaan. Maar nu gilde Noa ineens. Ze zag Nienke liggen. 'Haar keel.....' zei Noa. 'Dat wist ik al. Daar heeft hij gesneden. Haar hart klopt ook maar heel zacht.' zei Fabian. Een van de zusters was weg en de andere stond bij Nienke. Ze keek verstoord op. 'Wie is de dame?' vroeg ze aan Fabian. 'Het is een vriendin van Nienke en mij.' zei Fabian. De vrouw lette weer op de snee in Nienke's keel. Ze verzorgde het voorzichtig. 'Mevrouw Martens is buiten bewustzijn. Wees blij dat ze nog ademde toen ze bewusteloos viel. Ze had wel dood kunnen zijn.' zei de zuster. 

Nienke's ogen trilde. Ze opende haar ogen langzaam. 'Waar ben ik?' vroeg ze schor en zacht. Ze zag nog niks, omdat ze haar ogen nog niet helemaal open had. 'Nienke!' hoorde ze 2 stemmen in koor. Het waren nog maar vage schimmen. Haar beeld verscherpte, want haar ogen gingen eindelijk open. Ze zag 2 gezichten boven haar zichtveld hangen. 'Fabian...' zei Nienke zachtjes, schor en op een toon alsof ze nadacht.

'Wat is er?' vroeg hij. 'Jimmy.....' zei Nienke met grote ogen. Ze keek bang. 'Jimmy?' vroeg de zuster. 'Ja, dat is de naam van de jonge die haar neerstak.' zei Fabian zonder zijn blik van Nienke af te halen. 'Carly...' zei Nienke weer op dezelfde toon. Ze zag flitsen. Van zichzelf... Jimmy die haar vasthad... Hoe er een mes in haar keel werd gestoken. Hoe ze op de grond viel...

Nienke voelde aan haar keel. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Nienke schor. 'Waarom praat ze zo?' vroeg Fabian aan de zuster. 'Er is een klein stukje van haar stemband geraakt met het mes. Ze zal een tijdje schor blijven.' zei de zuster. 'Fabian?' vroeg Nienke. Fabian zag Nienke bang kijken. Hij legde zijn hand in die van haar. 'Het komt goed.' zei hij. Er rolde een traan over Nienke's wang. ZE WAS BIJNA DOOD GEWEEST!

 

Nienke voelde zich alleen. Fabian en Noa waren naar huis gegaan met Carly. Het was ongeveer 2 uur 's nachts en Nienke lag met haar ogen open in de ziekenhuis-kamer. Ze kon niet slapen. Ze wist nog vaag wat er gebeurd was voordat ze hier wakker werd. Ze kon amper praten. Volgens de zuster was Nienke neergestoken en was een stukje van haar stemband kapot, waardoor ze zo schor was. Er kwam een zuster binnen. 'Slaapt u nog niet?' vroeg de zuster. 'Ik kan niet slapen.' zei Nienke zacht. 'U moet wel slapen. Als u de moeite niet doet, gaat het niet lukken nee.' zei de zuster. Nienke sloot haar ogen toen de zuster het licht aan knipte. Haar hoofd deed pijn. Uiteindelijk viel ze toch in slaap. Ze had een nachtmerrie, maar tot haar grote verbazing ging het niet over Jimmy of iets van haar bijna-dood-zijn-situatie...

 

Ze droomde over Fabian. Ze lag met hem in het gras, maar ineens kreeg ze een hoestaanval. Fabian hielp haar eruit. Ze zag Megan en Carly kruipen in het gras. Ze kropen naar haar toe. Nienke wou ze vastpakken, maar het lukte niet. Ze loste op in het niets en ook Fabian verdween ineens. Nienke werd schreeuwend wakker. Ze zat op het ziekenhuisbed en greep gelijk naar haar keel, die erg pijn deed. Ze ging weer rustig liggen. Waarom had ze die nachtmerrie? Ze wist het niet. Ze viel gelukkig snel weer in slaap. Ze hoopte dat ze nu geen nachtmerrie kreeg...

 

De volgende ochtend werd Nienke wakker, omdat Amber naast haar stond te schreeuwen. 'Amber?' vroeg Nienke schor. 'Nienke!' zei Amber hard. 'Ik lag nog te slapen.' zei Nienke, nogsteeds schor. 'Sorry.. Waarom ben je zo schor?' vroeg Amber. Nienke wees naar haar keel, waar het verband blijkbaar vanochtend vanaf was gehaald. 'Hoe komt dat?' vroeg Amber. 'Jimmy heeft me gestoken met een mes.' zei Nienke schor, terwijl er een traan over haar wang rolde. Amber schrok zo, dat ze Nienke half omhoog trok en haar in een lange omhelzing liet verdwijnen. Nienke liet het toe, Amber bedoelde het namelijk goed. Amber deed het alleen wel heel lang, maar stopte gelukkig toen Nienke hoog piepte dat ze geen adem meer kreeg. 'Had Fabian niks verteld?' vroeg Nienke. Haar stem klonk echt vreemd voor Amber. 'Nee, hij zei alleen dat jij in het ziekenhuis lag. Hij wou het denk ik niet vertellen omdat Luna en Senna erbij waren.' zei Amber. 'Maar hij had het Noa wel vertelt. Waarom zou hij het dan niet aan jou kunnen vertellen?' vroeg Nienke schor. Haar keel deed pijn. 'Weet ik niet. Moet je aan hem vragen. Hij is jou vriendje.' zei Amber. 'Bedankt. Helaas kan ik bijna niet praten.' probeerde Nienke rustig te zeggen. Maar het laatste stuk van de zin schreeuwde ze half, waardoor ze de pijn in haar keel voelde. 'Gaat het?' vroeg Amber. Nienke schudde haar hoofd. De pijn ging niet weg en ze durfde daarom ook niks te zeggen. Het was alsof haar stemband helemaal afbrokkelde!

Gelukkig kwam er een zuster binnen. 'Wat gebeurd hier?' vroeg ze. 'Nienke heeft last van haar keel.' zei Amber. 'Hoe komt dat?' vroeg ze terwijl ze Nienke aankeek. Nienke durfde niks te zeggen. 'Ik denk dat ze niks kan zeggen...' zei Amber. Nienke glimlachte naar Amber, ten teken dat ze het goed had. De zuster liep even naar een kastje in de kamer en haalde er iets uit, wat ze bij Nienke op haar keel legde. Het was iets kouds en het hielp wel tegen de pijn. 'Bedankt.' zei Nienke. Haar stem bleef erg schor.

 

Amber was wel goed bezig. Ze wou niet bij Nienke weg, maar van de zuster MOEST Nienke rust hebben. Uiteindelijk had Amber zolang gezeurt dat ze toch bij Nienke mocht blijven. Amber zat nu bij Nienke aan het bed. 'Gaat het wel? Het was wel echt heftig.' zei Amber. Nienke had geprobeerd het verhaal te vertellen en het liefst wou ze het zo kort mogelijk vertellen. 'Het gaat wel. Heftig was het inderdaad.' zei Nienke zacht. Ze pakte het glas ijsthee dat naast het bed stond, want volgens de dokters was het goed voor haar keel dat ze iets kouds dronk. 'Weet je hoelang je hier moet blijven?' vroeg Amber opeens. Nienke zette trillend het glas terug. 'Daar had ik nog niet aan gedacht... Als ik hier lang lig... Fabian kan toch niet alleen voor Megan en Carly zorgen?' zei Nienke.