Vervloekt (De club)

Hoofdstuk 1- twee jaar

Nienke werd 's ochtends wakker. Ze kon eindelijk weer slapen. Gister avond had zij de Traan van Isis aan Anchesenamon gegeven. Ze was bereid haar leven te geven voor die van Noa en Rosa. Nienke was opgelucht. Misschien konden ze nu wel ECHT de Geheime Club Van De Oude Wilg opheffen. Amber lag weer bij Nienke op de slaapkamer. Noa was niet meer ziek of iets anders ergs en hoe zat het met haar en fabian? Ze waren nu al 2 jaar officieel vriendje en vriendinnetje. Nienke had aan Trudie gevraagd of ze de woonkamer wou versieren en ze had aan Mick gevraagd of hij Fabian in zijn kamer wou houden. 'Maar hoe moet ik dat dan doen? Ik ben van sport en hij van boeken. Ons verschil is groot en ik ben slecht in verzinnen.' had Mick nog aan Nienke gevraagd. 'Je kan vragen of hij je wil helpen met je huiswerk. Je bent niet dom maar je vind je huiswerk toch moeilijk? Dat doet Fabian met alle liefde die hij nog over heeft. En pas op! Neem niet al zijn liefde af, want dan heeft het afleiden en het feest ook geen zin meer.' had Nienke gezegt. Nienke liep naar de badkamer. Ze trok haar nieuwe jurk aan. Nienke had nog even snel met Amber -de mode-koningin en schoonheids-prinses- geshopt, omdat Nienke geen speciale kleren had. Ze was de laatste tijd iets langer geworden maar dat was niet het enige. Door al die opdrachten voor de Barre Tocht Van Isis was ze nog wat gewicht kwijtgeraakt en dunner geworden. Veel kleren waren nu te breed voor haar.

'Lekker doucen, ja kom maar op.... Oh... jij hier?' het was Noa. Ze wou blijkbaar net gaan doucen. 'Je kan nu wel. Ik hoef me alleen nog maar te wassen. Tanden poetsen hoeft pas na het eten :D' zei Nienke snel.'Oh. Bedankt Nienke. Trouwens... Ik hoop nu echt dat alles voorbij is. Mag ik je straks heel even lenen van je vriendje, want ik moet wat kwijt en dat het liefst aan jou Nien.' 'Ja. Natuurlijk mag dat Noa. We lijken best wel op elkaar. Jij hebt je familie lang geleden verloren en ik ook. Dus als het over je verleden gaat mag je me alles vragen :D' zei Nienke. 'Oke. Vanmiddag dan?' vroeg Noa een beetje onzeker. 'Tuurlijk. Ik heb tijd genoeg.' antwoordde Nienke. 'Ik ga nou douce. Tot straks!' zei Noa nog net voor Nienke de badkamer uit was.

Nienke ging terug naar haar kamer en zag Amber stralend op bed zitten. 'Ben je er klaar voor?' vroeg Amber vrolijk. 'Hoezo ben je zo blij Amber?' vroeg Nienke verrast. 'Meestal wil je niet opgemaakt worden, maar daarom is het ook een hele eer voor mij om jou haar en make-up te mogen doen.' zei Amber nog steeds stralend. 'Dat zal wel. Maar ik hoef niet zo veel make-up. Ik wil geen barbie-pop worden.' zei Nienke voorzichtig. 'Oke... Ik heb een bordje gemaakt. Hang jij hem even op de deur? Want dan pas kan de make-over beginnen.' zei Amber snel.'Oke. Als het moet' zei Nienke verbouwereerd. Ze hing het bordje aan de deurklink aan de buitenkant van de kamer.

'De make-over kan beginnen!!!' 

Hoofdstuk 2- Wat vind Fabian?

Toen Nienke na 25 minuten in de spiegel keek, was ze erg verbaasd. 'Bennn..... ben ik.... dat?' vroeg Nienke stamelend. klop-klop. 'Nienke!?' Oh nee! 'Dat is fabian....' zei Nienke zo zacht mogelijk. Amber deed snel haar oogmaskertje scheef op haar voorhoofd en schudde haar haren door de war en ging vervolgens met een slaperig gezich voor de deur staan. 'Is Nienke er?' vroeg Fabian. 'Ik lag nog te slapen. En Nienke is er niet. Ze is even naar haar oma.' zei Amber -geacteerd- slaperig.

'Oke. Ik vraag het haar straks wel.' zei Fabian. 'Oke. Tot straks dan!' zei Amber overdreven. 'Waarom stuurde je hem nou weg?!' vroeg Nienke boos/verbaasd. 'Hij mag je nog niet zien. Het is dan wel geen huwelijk maar je bent nog nooit ZO mooi geweest.' zei Amber dromerig. Amber liep naar de deur.'Wat ga je doen?' vroeg Nienke.' iets halen om je haar ook mooi te maken.' zei Amber. Nog voordat Nienke kont antwoorden was Amber al door de gang van Anubis opgeslokt. 'Nienke! Kan je even naar mijn kantoor komen?' was dat Victor? Nienke liep naar de deur en deed hem open. Het was inderdaad Victor. Hij stond er een beetje bang bij. Wacht.... Victor die er bang bij staat?! Dat klopt niet! 'Wat is er?' vroeg Nienke. 'Ik zei toch dat je beter naar mijn kantoor kon komen.' zei Victor. 'Sorry. Ik kan nu niet weg uit mijn kamer. Ik kan pas komen als Amber klaar is. Fabian mag me niet zien.' zei Nienke voorzichtig. 'Oke. Dan blijft Amber hier maar even buiten. Dan hoef je ook niet van je kamer af.' zei Victor snel. Victor liep de kamer binnen en Nienke deinsde achteruit. 'Ik bijt niet hoor.' zei Victor snel. 'Maar wat doet u hier? En net... U keek zo bang...' zei Nienke bang/verlegen. 'Ja. Het is ook niet bepaald goed nieuws Nienke.' zei Victor. Weer die zelfde blik als net voor de deur.... 'Ik had nog wat gevonden... Jij had toch de Traan Van Isis aan Anchesenamon gegeven?' begon Victor. 'Ik ben terug Nienke!' dat was Amber. 'Eh.... Amber... Kan je even buiten wachten? Victor moet me iets vertellen.' zei Nienke voorzichtig door de deur heen. 'Oke. Ik wacht w.... Wacht! Is victor op onze kamer?!' vroeg Amber opeens fel. 'Het is niets ergs. Hij zoekt niets. Hij moet mij iets vertellen dus wacht maar gewoon Amber.' zei Nienke. 'Oh...Oke. Tot zo dan.' zei Amber terug. 'Ja. Ik had hem aan Anchesenamon gegeven en volgens Amneris deed ik het goede.' begon Nienke tegen Victor. 'Amneris zei dat het goed was. Maar zij weet dus blijkbaar niet wat er niet goed aan is.' zei Victor voorzichtig. 'W..Wat bedoeld u?' vroeg Nienke met trillende onderlip. 'Anchesenamon had ook een zus. Rythes. Zei wou totaal niet dat haar zus een afstammeling wou hebben. Rythes is niet bekend hier ofzo, maar ze spreekt een vloek uit over degene die een afstammeling aan Anchesenamon geeft.' zei Victor. 'Ben ik..... Ben ik vervloekt?' vroeg Nienke bang. 'Ik geloof het wel ja... Maar dit keer ben ik geen kaper maar een helper. Ik ga je proberen te helpen maar je moet Fabian niets zeggen. Deze dag is speciaal. Dat jij het weet dat MOEST gewoon.' eindigde Victor zijn gesprek met Nienke. Victor liep weg en toen Amber naar binnen liep, lag Nienke op de grond. 'Nienk! Wat is er gebeurd! Word wakker!' zei Amber. Ze sloeg Nienke op haar wang maar ze werd niet wakker. Amber zag ineens dat Nienke niet was flauwgevallen. Nienke was van schrik flauwgevallen maar toen viel ze met haar hoofd op een schoenhak van Amber. 'Fabian!!!!!!!' schreeuwde Amber. 

Eerst kwam Noa binnen en gelijk daarna volgde Fabian. Noa had blijkbaar gehoord dat er in Ambers stem angst klonk. Ze vroeg: 'Wat is er Amber?' maar dat was een overbodige vraag. Ze zag gelijk Nienke op de grond liggen. 'Nienke!' schreeuwde Fabian. 'Amber... Weet jij wat er met Nienke is gebeurd?' vroeg Fabian wanhopig. 'Nee. Ik weet het niet. Victor had slecht nieuws voor Nienke en omdat jij haar nog niet mocht zien moest Victor het op onze kamer vertellen en ik moest buiten blijven maar ik denk dat Nienke was geschrokken van het nieuws en van schrik flauwviel en toen met haar hoofd op deze hak van mijn schoen is gevallen.'ratelde Amber is sneltreinvaart. 'Noa. Kan jij misschien herhalen wat Amber zei, want jij bent een meid en ik een jongen.' vroeg Fabian. 'Amber moest blijkbaar buiten de kamer wachten. Victor had slecht nieuws voor Nienke. Maar jij mocht Nienke niet zien. Dus kwam Victor hier binnen. Nadat hij weg ging, kwam Amber binnen. En toen riep ze jou. Ze denkt dat Nienke zo was geschrokken, dat ze flauwviel. Maar blijkbaar viel ze met haar hoofd op een van Ambers schoenen. Die schoen lag op zijn kop, dus kreeg Nienke een hak van 5 centimeter in haar hoofd en is ze nu bewusteloos.' zei Noa in stapjes, omdat ze naar Amber keek die elke keer knikte als het klopte. 'Amber! Waarom leg je dan ook je schoen op zijn kop bij Nienke hoofdkussen op de grond?! Je weet dat ze nog last heeft van hyperventilaties en flauwval momenten!' zei Fabian boos. 'Ik kan er ook niets aan doen hoor! Ik wist niet eens dat Victor kwam. En Nienke zat daar -Amber wijst- op de kruk. Ze is daar toch zelf heengelopen!' zei Amber beledigt. 'ja. Maar je weet toch dat ze kan lopen, niet dan!' Ineens brak er een enorme ruzie uit tussen Fabian en Amber. 'Jongens! Hier helpen jullie Nienke echt niet mee hoor!' kwam Noa snel tussen beide. 'Fab....' hoorde ze ineens na een minuut stilte. 'Nienke!' zei Fabian verbaasd. 'Waar ben ik?' vroeg Nienke zwak. Fabian tilde haar op. Hij legde haar op bed, zodat ze wat zachter lag. 'Je ligt nu op je bed. Je was flauwgevallen. Je viel met je hoofd op Ambers schoenhak en je raakte bewusteloos.' zei Fabian. Ineens viel Nienke weer weg. Dit keer viel ze niet flauw. Ze hoorde Fabian nog zeggen: 'Dit vind ik niet leuk! We bellen het ziekenhuis!'

Hoofdstuk 3- Het ziekenhuis

Nienke werd op een brandcard gelegd, maar ze merkte er niks van. Fabian was eigenwijs ruzie aan het maken met de zuster, omdat hij mee wou met Nienke. uiteindelijk mocht hij toch naast haar gaan zitten, achter in de wagen.

De ambulance ging met grote vaart de oprit van Anubis af, en zo liet de bewusteloze Nienke een stel verdrietige bewoners achter. 'Nienke.... Word alsjebliefd wakker...' smeekte Fabian zacht. Maar Nienke werd niet wakker. Sterker nog. 

Na het onderzoek in het ziekenhuis, bleek dat Nienke een soort van hyperventilatie had gehad die je niet van buiten doorhad. Daardoor was ze in een coma terecht gekomen. Nienke in coma.... Dat was alweer lang geleden.

De vorige keer dat Nienke in coma lag, was toen ze zogenaamd in een ravijn gevallen was. Toen had ze van Raven het gif van de Egyptische Kever gekregen. Maar dat was maar een avond. Nu blijkt het volgens de dokter dat dit langer duurt dan een avond. Ze gaat hier minstens een week in een saaie zaal met een saai bed in coma. Dan word ze op haar vroegst wakker.

Fabian lag op het bankje in het ziekenhuis te slapen. Het was al 3 uur 's nachts. Helaas was er geen bed meer vrij voor mensen die bij hun relatie of familie konden overnachten in het ziekenhuis maar een jonge zuster -die trouwens in opleiding was en Fabian haar wel knap vond- had erg aardig een klein matras, kussen en deken gehaalt voor Fabian zodat hij het grote nieuws dat 's nachts zou kunnen gebeuren, gelijk door zou krijgen en dat hij naar huis kon bellen. Hij sliep zo diep dat hij niet doorhad, dat er een dokter de kamer inging waar Nienke lag. Hij keek ongerust. Hij liep naar Nienke en verwisselde het infuus. Daarna deed hij het gordijn dicht. Hij maakte even de badkamer waar de nodige spullen voor de patiente lag, even schoner en netjes. Voordat hij wegging keek hij nog even naar Nienke. 'Word maar snel wakker mevrouw Martens. Jou familie heeft hier vaak genoeg gelegen.' zei de dokter zachtjes. Toen liep hij de kamer uit en ging net de hoek om toen Fabian wakker werd. De dokter was zolang bezig geweest bij Nienke, dat het nu al 7 uur 's ochtends was. Maar Fabian wist daar niets van. Hij liep even naar het balkon en deed de deur achter zich dicht zodat de mensen in het ziekenhuis geen last hadden van zijn mobiel. Hij toetste het nummer van Irene Martens in. 'Met Irene Martens.' hoorde Fabian de lieve maar oude krakerige stem van Nienke's oma. 'Hey. Met Fabian Ruitenburg.' zei Fabian een beetje verlegen.

'Hey Fabian! Hoe is het met jou? En hoe zit het tussen jou en Nienke?' vroeg Irene nieuwschierig. 'Ja. Ik belde u omdat ik nieuws heb over Nienke.' hij hoorde dat Nienke's oma schrok aan de andere kant van de lijn. Blijkbaar had ze de angst in Fabians stem gehoort want ze vroeg: 'Wat is er? Is het slecht nieuws?' vroeg ze bezorgd. 'Soort van. Nienke ligt sinds gister-avond in het ziekenhuis. Ze was thuis in Anubis flauwgevallen. Ze was ergens van geschrokken maar toen ze flauwviel, viel ze met haar hoofd op Ambers schoenhak. Ze werd daarna heel even wakker maar toen viel ze weer weg. Ik had het ziekenhuis gebeld en later toen ze haar hadden onderzocht -ze moest trouwens met loeiende sirene's naar het ziekenhuis- bleek het dat ze een hyperventilatie had gehad van de schrik die je van buiten het lichaam niet opmerkt. Nou ligt ze voor minimaal een week hier in coma.' ratelde Fabian. Gelukkig had Irene het wel verstaan. 'Ik kom er gelijk aan. Welke kamer en verdieping ligt ze?' vroeg Irene snel. Ze was hoorbaar erg bezorgt. 'Ze ligt verdieping 4 kamer 2c.' zei Fabian. 'Het ziekenhuis waar u ook heeft gelegen.' vulde Fabian er nog snel aan toe.

Nog geen kwartier later, was Nienke's oma er al. De familie en/of relatie van de patiente mochten al komen. Ze hoefden niet bepaald rustig te doen ofzo omdat Nienke er toch niets van zal merken door haar diepe coma. Toen er een half uur voorbij was, vroeg Fabian aan Irene of hij even alleen mocht zijn met Nienke. 'Tuurlijk. Ik kom morgen terug.' had Irene geantwoord. 'Hey Nienke. Word alsjebliefd snel wakker. Ik wil je niet kwijt. En je oma wil jou ook niet kwijt. We missen je in Anubis. Zelfs Victor is al de hele dag niet in zijn kelder geweest, omdat hij zo bezorgd om je is.' zei Fabian tegen de in coma liggende Nienke. Plotseling kneep Nienke in Fabians hand. 'Fabian! Help me! Ik ben in gevaar! Vervloekt. Help me!' Nienke praatte met niets-ziende ogen naar Fabian. Fabian wou vragen stellen aan Nienke maar voordat hij zijn mond open had, was ze alweer in een volledige coma. 'DOKTER!!!!!' schreeuwde Fabian het hele ziekenhuis bij elkaar. Toen hij na 5 seconden nog geen dokter zag, drukte hij zo snel mogelijk op de rode knop naast Nienke's bed. Er kwam ineens heel snel een zuster binnen gerend. 'Wat is er meneer?' vroeg de zuster geschrokken. 'Nienke deed net haar ogen open. Het leek alsof ze niets zag, maar ze sprak tegen me. Ze vroeg me om hulp!' ratelde Fabian in sneltrein tempo. 'Rustig meneer.... Kan u het nogmaals herhalen maar dit keer rustig. Straks ligt u hier nog zelf naast uw vriendinnetje.' zei de zuster licht geiriteerd.

'Nienke werd wakker. Nou ja... Ze kneep ineens hard in mijn hand. Ze keek met niets-ziende ogen naar me en vroeg me om hulp. Ze zei dat ze in gevaar was.' zei Fabian. Nu iets rustiger. 

'Sorry meneer. Dat lijkt me onmogelijk. De patiente ligt hier nog maar 2 dagen. Volgens de expert dokter van Coma, ligt ze minstens een week in coma.' zei de zuster tegen Fabian. 'U was er niet bij zuster! U moet me geloven. Bij ons in huis gebeuren er genoeg vreemde dingen die voor jullie onmogelijk lijken. Maar geloof me. Ze kunnen gebeuren!' schreeuwde Fabian tegen de zuster. Hij liep daarna het ziekenhuis uit. Niet alleen omdat hij boos was, maar ook omdat hij nog naar huis moest. Hij had 2 dagen in het ziekenhuis geslapen. Hij moest ook nog naar school...

Hoofdstuk 4- Verdwenen?!

Fabian was nu al 1 dag niet naar Nienke geweest en liep naar de kapstok om zijn jas te pakken. Amber kwam in die tijd van de trap af gelopen. 'Ga je naar Nienke?' vroeg Amber snel. 'Ja. Ga je mee?' vroeg Fabian. Hij wist al dat het een overbodige vraag was, want Amber miste Nienke heel erg. Ze sliep nu dan wel niet alleen op haar kamer -omdat Noa had aangeboden in Nienke's bed te slapen zodat Amber niet alleen was en dan konden Joyce en Patricia een tijdje samen slapen- maar ze miste haar beste vriendinnetje wel erg. Nu zat ze de hele dag maar naar Appie's slechte moppen te luisteren. 'Tuurlijk ga ik mee. Jij ziet er nu vaker dan dat ik haar zie.' zei Amber snel. Ze trok haar jas aan en ze liepen samen naar de fietsen. Ze fietsten erg snel, omdat ze allebij erg graag Nienke wouden zien. Op de een of andere manier, vonden ze het mooi om Nienke zo te zien. Beter om haar te zien in een coma, dan helemaal niet.

Na 10 minuten kwamen ze helemaal bezweet van het harde fietsen aan in het ziekenhuis. Fabian drukte op de liftknop zodat hij open zou gaan. Daarna drukte hij op de knop met een 4 erop. Toen de lift boven was, liep hij samen met een zenuwachtige Amber naar kamer 2c. Hij legde zijn hand op de deurklink. Hij deed de deur open, maar hij zag niemand. Hij keek nog even snel op het kamer nummer dan naast de deur aan de muur hing, maar ze zaten echt in de goede kamer. 'Dokter... Waar is Nienke Martens?' vroeg Fabian zenuwachtig aan de dokter die toevallig voorbij kwam lopen. 'Ik moet toevallig bij de patiente zijn. Als het goed is ligt ze gewoon in kamer 2c hier.' zei de dokter. 'Uh... Meneer. Wij komen net uit die kamer, omdat we Nienke niet zagen liggen.' zei Amber aarzelend. 'Pardon... Is de patiente er niet? Ze is niet overgeplaatst.' zei de dokter. Hij rende plots naar kamer 2c maar Nienke lag er inderdaad niet.

De dokter drukte op een knopje dat aan het machientje hing dat hij aan zijn dokters-jas heeft hangen. Hij riep er een zuster bij. 'Zuster. De patiente Martens is verdwenen. Weet u misschien meer?' vroeg de dokter aan de zuster die naar binnen kwam gerent. 'Sorry meneer. Mevrouw Martens heeft hier gewoon de hele nacht gelegen. Er kwam wel een man binnen bij de balie die vroeg waar mevrouw Martens lag. Hij zei dat hij familie was, dus zei ik dat ze hier lag.' antwoorde de zuster. 'Wacht!' zei Fabian ineens. 'Zei u nou dat er een meneer langskwam die zei dat hij familie was?' vroeg Fabian nog een keer voor bevestiging. 'Ja. U hoorde me toch.' zei de zuster geiriteerd. 'Nienke heeft nog maar 1 familie lid en dat is haar oma. Verder heeft ze geen familie.' zei Fabian tegen de verbouwereerde dokter en zuster. 'Wacht! Dat raam stond gisteravond NIET open.' zei de dokter. Het begon er op te lijken dat Nienke ontvoerd was. Amber liep naar het raam en zag er een stuk van een witte pyama aan hangen. 'Had Nienke hier in het ziekenhuis een witte pyjama aan?' vroeg Amber met trillende onderlip. 'Ja. Hoez....' Fabian hield zijn mond toen hij zag wat Amber in haar hand had. Het was een stukje van Nienke's pyjama.

'FABIAN! WAAR GA JE HEEN!?' schreeuwde Amber. Fabian was het ziekenhuis uitgerent. Hij wist 100% zeker dat zijn vriendinnetje ontvoerd was. Alles wees erop. Ze was niet over gebracht naar een andere kamer. Het raam stond open, terwijl er de avond ervoor het raam dicht was gedaan. Een man die bij de balie vraag waar Nienke ligt, en zegt dat hij familie is, terwijl alle bekenden voor Nienke weten dat ze alleen nog een oma heeft en een stukje van Nienke's pyjama dat aan het raam hing. 'IK GA NIENKE ZOEKEN!' schreeuwde Fabian terug. 'MAAR.... JE WEET NIET WAAR ZE IS.' zei Amber. 'Ja. Dat is ook een eigenschap van het woordje zoeken slimpie!' zei Fabian ongeduldig. Hij had geen idee waar Nienke was. Hij pakte zijn mobiel uit zijn broekzak en toetste het nummer van het Huis Anubis in. Victor nam op. 'Met de heer Roodenmaar.' hoorde hij Victors stem. 'Victor! Met Fabian. Wilt u zo snel mogelijk naar de parkeerplaats van het ziekenhuis komen? Met uw busje.' zei Fabian snel. 'Waarom?' vroeg Victor. 'Nienke is vanacht ontvoerd en wij dachten dat u misschien wel iemand kent die dat gedaan zou kunnen hebben.' zei Fabian tegen Victor. 'WAT! NIENKE ONTVOERD!? IK KOM ER GELIJK AAN.' dat was het laatste wat Victor zei. Na die zin was hij van plan op te hangen maar hij was zo geschrokken dat hij de telefoon verkeerd neerlag. Fabian hoorde Victor wat mompelen en hem de deur van zijn kantoor dicht gooien.

Victor was er zo snel hij kon. Fabian en Amber stapte in het busje en met z'n 3en gingen ze op zoek naar oude bekenden die Nienke ontvoerd zou kunnen hebben.

Hoofdstuk 5- Noa ook nog :(

Victor had de hele nacht samen met Amber en Fabian rondgereden in zijn busje. Fabian dacht ondertussen na WIE Nienke ontvoerd zou kunnen hebben. Amber noemde een paar mensen op en dan dacht Fabian na. Als er een kans bestond dat hij of zij Nienke ontvoerd had, zochten ze het adres op en reden even voorbij. Dan belden ze aan en vroegen ze of ze even binnen mochten komen om bij te kletsen. Als ze dan iets verdachts zagen, zouden ze pas echte conclusie's trekken.

Maar helaas. Het was ondertussen al 8 uur 's ochtends en ze reden dus maar terug naar Anubis. Iedereen lag nog te slapen maar ze moesten ook naar school. Victor had meneer van Swieten gebeld om te vragen of het erg was dat Fabian en Amber een schooldag mochten overslaan. Van Swieten had het goedgekeurd. Maar, omdat iedereen erg diep lag te slapen, en Noa nou ook alleen lag, omdat Amber met Fabian en Victor de hele nacht weg was, kwamen de bewoners op een nog ergere ontdekking. Noa was ook weg. Er was 's nachts iemand naar binnen geslopen die blijkbaar wist dat de huisbaas samen met de beste vrienden van Nienke weg was en had toen Noa ook meegenomen. Blijkbaar dezelfde man als die Nienke ontvoerd zou hebben. Ondertussen zat Fabian -omdat hij niet kon slapen ookal was hij doodmoe- allemaal logische conclusie's te trekken. 'Noa is de uitverkorene. Volgens Victor is Nienke vervloekt omdat ze de Traan Van Isis aan Anchesenamon heeft gegeven en zal die ?man? wel die 2 mensen nodig hebben.' Fabian was erg moe. Hij kon nog niet slapen. 'Misschien heeft hij Nienke en Noa nodig voor iets anders. Nienke is dus vervloekt.... Noa niet. Sterker nog... Met Noa is NIETS aan de hand. Misschien heeft hij de uitverkorene nodig om iets te doen. Maar Nienke heeft dus iets wat hij nodig heeft voor Noa.' dat was het laatste wat Fabian zei. Daarna viel hij in een onrustige, maar diepe slaap.

Noa opende haar ogen. Ze probeerde op te staan en vervolgens rond te kijken, maar op een of andere manier lukte dat niet. Noa zag dat ze zat vastgebonden. Op de zelfde manier als toen ze door Raven ontvoerd was. Wacht! De zelfde manier vastgebonden als dat Raven deed... Noa keek naast zich. Ze zag dat Nienke in haar witte ziekenhuis pyjama op het bed naast die van Noa lag. Maar die pyjama van Nienke was niet helemaal wit... Er zaten vieze plekken op. 'Nienke?' riep Noa. 

Natuurlijk... Nienke wordt natuurlijk niet wakker. Ze ligt in coma... Dacht Noa. Toen zag ze hem... Raven van Prijzen! 'Ahhh. De uitverkorene is wakker. Nu je vriendinnetje nog.' zei hij met een enge stem. 'Nienke wordt niet wakker!' zei Noa hard. 

'En waarom niet?' vroeg Raven nieuwschierig. 'Nou... Ze lag pas 2 dagen in het ziekenhuis. Ze zou minstens voor een hele week in coma liggen. Ze heeft..... Wacht! Waarom vertel ik jou dit? Je bent niet te vertrouwen!' schreeuwde Noa haar zin af. 'Geen idee. Jij begon over je in-coma-liggende vriendinnetje.' zei hij slim. 'WAAROM BEN IK HIER EN ZIT IK VAST AAN EEN STOM BED!?' gilde Noa ineens. Ze wist zelf niet waar ze de moed vandaan haalde. 

'Je bent de uitverkorene. Dat weet je. En denk je dat een harde schreeuw van die Amneris mij tegenhoud?' zei Raven gemeen. 'HELP!!!!!!!!!!!!!!!!!HELP ME!!!!!!!!!!' schreeuwde Noa snel. Maar op een ding had ze niet gerekent... Raven liep naar Noa toe. Hij pakte het touw om haar pols vast, deed dat nog wat strakker, deed hetzelfde met haar voeten en plakte vervolgens een stuk tape op Noa's mond. 'MMMMMMM!!!!MWHGGHHTHTR!' zei Noa. 'Wat zei je? Ik versta je niet.' zei Raven gemeen en hij liep lachend weg. Hij zou nog een dag wachten. En anders zou hij er persoonlijk voor zorgen dat Nienke uit haar coma kwam.

'NOA! WAAR BEN JE!?' schreeuwde Jeroen. Amber werd wakker. 'KAN DAT WAT STILLER?!' schreeuwde ze geiriteerd. Maar Jeroen lette daar natuurlijk niet op. 'Hey prinses! Jij bent hier niet de enige. Noa is verdwenen en jij doet gewoon een schoonheids slaapje.' zei Jeroen zacht maar drijgend. 'Denk je nou sirieus dat ik bang wordt van jou?!' zei Amber die maar moest lachen. 'Misschien intereseerd het je als ik je er nogmaals aan herriner dat jou beste vriendinnetje ook ontvoerd is... Nienke Martens!' zei Jeroen. 'WAAROM ZEI JE DAT NIET EERDER! IK GA GELIJK VICTOR HALEN OM VERDER TE ZOEKEN!' zei Amber in blinde paniek. 'Doe wat je wil. Als je hier maar niet in de weg zit, vind ik het goed.' zei Jeroen.

Ondertussen was iedereen naar school. Behalve Fabian, Amber en Jeroen. Fabian en Amber hadden een vrije dag gekregen en Jeroen was zo koppig om niet naar school te gaan, omdat zijn vriendinnetje verdwenen/ontvoerd was.

Hoofdstuk 6- Nienke uit haar coma :D

Noa kon niet slapen. Ze wist door wie ze ontvoerd was, en dat Nienke er ook bij lag. Nienke was al een paar dagen niet in Anubis geweest. Ze lag in coma, werd naar het ziekenhuis gebracht en vervolgens uit het ziekenhuis ontvoerd. Dat is niet niks. Noa zou zo graag willen dat ze NIET vastgebonden aan het bad lag. Beter opgesloten dan opgesloten EN vastgebonden aan een bed. Dan kan je niet slapen. Dat had Noa die nacht wel gemerkt. Ineens hoorde ze gekreun uit het bed naast haar komen. 'Waa... Waar ben.... Ik?' Dat was Nienke! 'Mmmmmmmmm!!!!' ineens was Nienke helemaal wakker. Ze zag Noa vastgebonden aan het bed liggen. 'Noa?' vroeg Nienke onzeker. 'Mh.' zei Noa alsof Nienke dom was.

Nienke was gelukkig wel uit haar coma! Nienke probeerde op te staan. Ze wou Noa los maken. Maar ze merkte al gouw dat dat niet kon. Nienke begon te schreeuwen. 'HELP!!!!!!!!IEMAND! HELP ONS!' Oh nee. Dat was niet slim geweest.

Raven had het blijkbaar gehoord. Hij kwam ineens de kamer in gerend omdat hij dacht dat hij Nienke's stem hoorde. Hij had geluk. Maar Nienke en Noa een stuk minder. 'Ah. Zie je Noa. Nienke is wakker.' zei Raven gemeen.

Nienke wou weer om hulp schreeuwen maar dat lukte niet, want voor ze het wist, was ze weer flauwgevallen. Gelukkig geen coma... Nienke kon zich nog vaag herrineren dat Victor haar in Anubis slecht nieuws had verteld en dat ze helemaal mooi gemaakt werd, maar daarna niets meer. Na 10 minuten werd Nienke weer wakker. Ze probeerde iets te vragen aan Raven maar dat lukte niet. Zij had net als Noa tape voor haar mond...

　

'Oke! We weten ondertussen nog steeds niet, waarom Nienke en Noa zijn ontvoerd. Waar ze zijn weten we ook niet!' ratelde Amber. 'Amber! Doe ff rustig! Ik weet misschien WAAROM ze ontvoerd zijn.' zei Fabian ineens. Amber was gelijk stil.

Fabian had de hele nacht doorgepiekerd over dat hij misschien aan Amber zou vertellen wat de reden zou kunnen zijn, dat Nienke en Noa ontvoerd waren. 'Waarom vertel je dat nu pas? Vertel!' zei Amber opgewonden.

'Het mysterie was begonnen met de graal die de uitverkorene moest vasthouden. Eerst dacht Raven dat Nienke dat was. Maar dat bleek niet. Noa was de uitverkorene. Ze werd ontvoerd, had de opdracht vervuld en wij hebben toen de graal teruggebracht. Noa wist sindsdien van de Club, maar ze wou zo min mogelijk te maken hebben met al die gevaarlijke dingen. Later, toen we op zoek gingen naar de traan van Isis, moesten we de proef van Nepthys doen. 

Maar dan zou Noa vergiftigd worden. Ze heeft toen samen met mij in het ziekenhuis gelegen. Ze had geheugenverlies. Ik had perongeluk het gif dat voor Noa bedoeld was gekregen. Noa was ook ineens verdwenen en jullie hadden verder alle proven doorstaan. Nienke had de traan van Isis aan Anchesenamon gegeven, zodat die ook een afstammeling zou hebben. Volgens Amneris was dat goed maar de zus van Anchesenamon, Rythes wou niet dat Anchesenamon een afstammeling zou hebben. Zij zou degene die haar zus een afstammeling gaf, vervloeken. Blijkbaar is Nienke gewoon vergiftigd en moet dat nu net als bij mij toen, uit Nienke worden gehaald en IN Noa worden gestopt.' vertelde Fabian zijn -mega lange- conclusie.

'Dat zou nog best kunnen.' zei Amber die even moest nadenken.

'Wat moet je van ons?!' vroeg Noa kwaad. Nienke mocht zich nog niet te druk maken. Dat wisten allebei de meiden, dus zei Noa het maar. 'Nienke heeft de traan van Isis aan anchesenamon gegeven. Amneris was een beetje dom bezig.' zei Raven.

'Waarom ben ik nou hier? Noa is de afstammeling... Ik heb niks met die legende te maken.' vroeg Nienke zachtjes. 'Jij, lieve Nienke, hebt er van alles mee te maken. Victor had je toch wel iets verteld over de zus van Anchesenamon?' vroeg Raven aan Nienke. 'Ik weet het niet. Victor had slecht nieuws maar ik weet het niet.' zei Nienke gefrusteerd. 'Nou ja... Des te beter.' mompelde Raven. Ineens kwam er een jongen binnen gelopen. Hij was lekker aan het fluiten maar Nienke kende dat fluitje. HET WAS JIMMY! 'Jimmy! Help jij Raven?!' vroeg Nienke kwaad. 'Sorry zeemeermin. Ik moet wel....' zei Jimmy zachtjes. Maar niets is wat het lijkt. De woorden van Sarah donderden door Nienke's hoofd. Jimmy was niet slecht in acteren. Hij zou zo tegen Nienke en Noa liegen. Hij had de meiden van Anubis bedrogen. Door hem was Nienke, Fabian bijna kwijt geraakt. Ze wou dat ze niet vastgebonden zat. Maar ze was allang blij, dat die tape weg was. Ze kon zo namelijk niet ademen.

Hoofdstuk 7- Gevonden!!!

Fabian was aan het nadenken. Amber had naar zijn verhaal geluisterd en gelukkig snapte ze het. Alleen wist ze natuurlijk niet wie Rythes was. En toevallig was Appie thuis -hij had tussenuur- en had wat opgevangen. Gelukkig was dat niet erg.

Appie hoorde toch ook bij de Club. Appie had blijkbaar ook de naam Rythes gehoort, want Fabian en Amber schrokken op. Ze hoorde Appie erg hard lachen en de deur viel open met een gestoorde Appie die als een bal tegen Amber haar benen viel. 'RYTHES!RYTHES!RYTHES!RYTHES!RYTHES!RYTHES!RYTHES! Zo'n grappige naam!' 'APPIE!' schreeuwde Amber. 'Doe nou eens normaal! En het is niet grappig. Die gek heeft Nienke vergiftigd!' schreeuwde Amber boos.

'je bedoeld.... Net als toen ze door Raven vergiftigd was...' vroeg Appie verbaasd. 'Ja. En ik vind het niet om te lac...' Amber kon haar zin niet afmaken want ineens kwam Fabian er doorheen. 'IK HEB HET!' schreeuwde hij.

"Wat... Heb je Nienke?' vroeg Appie. 'Nee dombo! Ik weet wie en misschien ook waar Nienke en Noa zijn/heeft.' zei Fabian met een tevrede lach om zijn gezicht.

'Ik lieg niet Nienke!' zei Jimmy. 'Jimmy... Je hoeft niet te liegen. Ze komen hier toch niet weg terwijl ze dit alles nog onthouden.' zei Raven met een grijns. 'Oke! Dan is het goed.' zei Jimmy.

'Waarom help je Raven?! Wij hebben je toch nooit iets misdaan?!' zei Nienke. Ze was boos maar dit was niet slim van haar want ze viel terug. Terug in haar coma. Ze kregen Nienke niet wakker. Maar ze dachten wel dat Nienke 's avonds weer wakker zou worden. 'Jimmy... Waarom help je hem?' vroeg Noa verdrietig. Ze had tranen in haar ogen. Iedereen wist dat ze dit niet leuk vond. Ze wou hier niets mee te maken hebben! 'Jullie zijn te slim geweest voor mij. Ik werd verliefd op Nienke. Ik maak graag meiden happy. Maar omdat dat niet gelukt is, kom ik wraak nemen.' zei hij met zijn bekende brede grijns. 'Nienke.... Word toch wakker!' zei Noa. Ze vond dit niet leuk meer. Maar ineens liep Raven naar Nienke toe.

'Wat ga je met Nienke doen?!' vroeg Noa. 'Dat gaat je niets aan!' snauwde Raven terug. Nienke merkte er toch niets van dat ze werd meegenomen. Die vervloekte coma dan ook. Raven fluisterde iets in Jimmy's oor. Raven gaf Jimmy de sleutel en ging uit de kamer. Jimmy bleef in de kamer waar Noa lag, om haar in de gaten te houden. 'Waarom blijf je nou hier?' vroeg Noa verbaasd. 'Zodat je niet weg vlucht.' antwoorde Jimmy. 'Kijk naar me. Ik kan nergens heen.' zei Noa.

''Je bent de dochter van een egyptische thick. Toch?' vroeg Jimmy. 'Blijkbaar. Maar daar heb ik ook niet voor gekozen!' schreeuwde Noa ineens. Ze had een plan. Ze zou medelijden opwekken bij de -knappe- Jimmy. Zo zou ze kunnen ontsnappen.Maar gelukkig was dat niet nodig :D

'Slaap maar lekker Nienke.' zei Raven. Raven liep de grootste kamer van zijn kasteel uit. Ondertussen liepen er een paar mensen bij de deur van het kasteel. Het waren Fabian, Amber en Jeroen. Jeroen zou op zoek gaan naar Noa. En Fabian ging op zoek naar Nienke. 'Maar wat moet ik dan doen?' vroeg Amber teleurgrsteld. 'Jij moet hier bij de deur opletten of Raven of iemand anders hier komt.' zei Fabian. 'Oke.' zei Amber. Ondertussen was Jeroen al naar binnen. Fabian ging ook maar.

'Nienke?' fluisterde Fabian. 'Noa?' fluisterde Jeroen aan de andere kant van het kasteel. Ondertussen verstopte Amber zich in de schuur die ze zo snel zach. Raven kwam namelijk uit het kasteel. Samen met Jimmy.

Noa zou wel blij zijn dat Raven daar weg was. Fabian had ondertussen Nienke gevonden. 'Nienke... Word wakker,' zei Fabian. 'Tuurlijk... Ze ligt nog in coma.' zei Fabian zuchtend. 'Faab...' 'Nienke!!!' oeps.... Dat was dom. De wandelende bibliotheek maakte iets te veel herrie. Gelukkig dat Raven en Jimmy weg waren. 'Fabian... Het was zo erg. Raven.... Het ziekenhuis...' huilde Nienke. 'sssst... Het is al goed.' 'nee. Dat is het niet. Noa zit hier ook ergens maar Jimmy let op haar.' huilde Nienke verder. 'Je weet welke kamer?' vroeg Fabian hoopvol. 'Ja... Hoezo?' zei Nienke. 'Breng me naar Noa. Jeroen is naar haar op zoek.' zei Fabian. 'Maar Jimmy is daar.' brak Nienke die hoop. Opeens kreeg Fabian een sms'je. 'Nee. Niet meer. Raven is net samen met Jimmy uit het kasteel vertrokken volgens Amber.' zei Fabian met een grote glimlach. 'Ik kan nog niet echt lopen. Ik ben veel te zwak.' zei Nienke. Weer begon ze te huilen. 'Weet je wat Nien? Ik til je mee alsof we trouwen :D.' zei Fabian.

'Welke kant op?' vroeg Fabian. Nienke wees naar de lift en ze drukte op verdieping 2. Sinds kort had Raven een lift in zijn kasteel gezet. Ze kwamen aan bij Noa's kamer. Fabian sms-te Jeroen waar hij moest zijn. Hij kwam er gelijk aan, maakte Noa los en tilde haar ook op. Noa was namelijk bewusteloos. Ze had van Jimmy gif gekregen. Maar de jongens brachten de meiden naar huis. Nienke lag ondertussen te slapen. Maar ze sliep wel goed.

Hoofdstuk 8- Sarah is terug.

Fabian had ineens door, dat nog voor ze bij Anubis waren, Nienke in haar slaap duidelijke zinnen uitsprak. 'Sarah! Wat moet ik doen?!' schreeuwde Nienke voor de zoveelste keer. 'Kan die Nienke van jou niet stil zijn? Noa ligt te slapen.' zei Jeroen bezorgt. 'Nee. Dat kan ze niet. Nienke slaapt namelijk zelf ook.' zei Fabian droog. 'Tegen wie praat ze dan?' vroeg Jeroen. Maar nog voor Fabian antwoord kon geven schreeuwde Nienke weer: 'Sarah! Help me!' 'Heb je nu je antwoord?' lachte Fabian. 'Half...' zei Jeroen die ook begon te lachen. Noa werd langzaam aan wakker. 'Waar ben ik?' vroeg ze wakjes. 'Je bent veilig. We zijn bijna bij Anubis.' antwoordde Jeroen. 'Hoezo veilig? Ben ik in gevaar dan?' vroeg Noa, alsof er niets gebeurd was. 'Sarah.... Waar breng je me heen?' hoorde ook Noa ineens. 'Is dat Nienke?' vroeg Noa zachtjes. 'Ja... Weet je nog dat ze je ooit verteld heeft over een oude verwarde dame genaamd Sarah?' vroeg Jeroen aan Noa. 'Vaag ja.' antwoorde Noa. Gelukkig wist ze dat nog. 'Nou... Die komt wel eens in haar slaap. Daardoor konden we jou steeds helpen. En ze is al een hele tijd niet meer geweest.' zei Jeroen. 'Wacht... Wat zei je nou Jeroen?' vroeg Fabian opeens. 'Sarah komt toch alleen maar als ze Nienke moet waarschuwen?' zei Jeroen. 'Het mysterie is nog niet afgelopen. Nienke droomt over Sarah. Dat is een slecht teken.' zei Fabian. Dat was natuurlijk zijn doel van het verhaal. 'Ik in gevaar? Ik ben niet eens de uitverkorene Sarah. Hoezo ben ik in gevaar?' hoorde ze Nienke vragen. 'Dit is echt slecht...' zei Fabian nogmaals. 'Ehhhh. Faab.. Je valt in herhaling.' zei Jeroen spottend. 'Misschien gaat het ook wel over Noa.' zei Fabian voorzichtig.

'WAAR ZIJN ZE!?' schreeuwde Raven kwaad. 'Ik weet het niet. Ik moest met jou mee.' antwoorde Jimmy. 'Ik had ook niet zo dom moeten doen. Die Cornelissen en Ruitenburg hadden we beter ook mee kunnen nemen.' zei Raven nadenkent. 'Morgen ga jij naar Anubis en leg je een val als iedereen naar school is. Zorg dat Victor je niet ziet. En ook je moeder mag je niet zien.' zei Raven ineens. 'Waarom ik? Jij bent hier de sneaky-man.' zei Jimmy verontwaardigd.

'Niemand mag jou... Behalve je moeder. Misschien kun je zeggen dat je iets bent kwijt geraakt toen je daar klusjesman was. Als klusjesman loop je door het hele huis. Je loopt naar Fabians' kamer en legt er een val. Bijvoorbeeld een stukje van Nienke's haar. Dan neem je Nienke mee, want die zal wel thuis blijven. Maar voor je naar Nienke gaat, moet je ook nog een val voor Jeroen klaarleggen. Ook een stukje haar. Toevallig heb ik die. En dan ga je de meiden halen. Hier heb je 2 rollen tape. Zorg ervoor dat je alles geregelt hebt, en vervolgens wachten wij ze op HIER voor het kasteel.' eindigde Raven zijn plan. 'Niet slecht... Dat is niet slecht nee.' zei Jimmy. 

'Fabian... Mijn voeten doen pijn...' zeurde Amber. 'Amber... We lopen al op de oprit. Waarom begin je nu ineens met zeuren?' vroeg Fabian zachtjes. Noa was dan al wel wakker -die helemaal niets meer wist van de laatste 2 dagen- maar Nienke lag nog steeds te slapen. Ze konden er beter voor zorgen dat ze haar droom af kon maken, zodat ze goed uit zou kunnen leggen, wat Sarah allemaal gezegt had. Ondertussen was Nienke al wel gestopt met in haar slaap te praten.

Amber keek een beetje vies naar Nienke die in Fabians' armen lag te slapen. Ze had nog steeds haar ziekenhuis pyjama aan, die smerig was geworden toen Nienke vanuit het ziekenhuis ontvoerd werd. 'Weet ik veel. Mijn voeten willen dat ik zeur.' kwam Amber aan. 'Je gaat iets te veel met Appie om drama-queen.' antwoorde Jeroen nog voordat Fabian had geantwoord. Ineens greep Noa naar Jeroens' kraag. Ze viel flauw. 'NOA!' gilde Jeroen. Maar ze werd niet wakker.

'Waarom is Noa de afstammeling van Amneris?!' schreeuwde Jeroen boos. 'Het gaat anders ook niet bepaald goed met Nienke hoor.' zei Fabian. 'Fabian.... Sarah...' fluisterde Nienke. Fabian keek naar Nienke en zag dat ze haar ogen open had.

'Nienke... Je was in je praat aan het slapen...' zei Amber. 'Oeps.... Dat klopt niet... Ik bedoel...' 'Amber... Ik zeg het wel.' zei Fabian geiriteerd. 'Je was in je slaap aan het praten. Over Sarah. Of eigenlijk... Tegen Sarah.' zei Fabian.

'Sarah is terug Fabian... Het mysterie is nog niet voorbij...' Nienke begon te hyperventileren. Helaas was Amber te laat met haar hulp en Nienke viel weer bewusteloos in Fabians' armen.

　

Hoofdstuk 9- Nienke heeft hyperventilatie's

'Nienke?' ja... nu denken jullie zeker... Dat is Fabian ofzo die haar probeerd wakker te krijgen... Maar nee. Het was Trudie. 'Nienke... Word wakker...' zei Trudie die -over- bezorgd was. Ineens opende Nienke traag haar ogen. 'Waar ben ik?' vroeg ze zachtjes. 'Och schatteke... Je bent eindelijk wakker. Je hebt hier de hele nacht bewusteloos gelegen.' zei Trudie. 'Bewusteloos?' vroeg Nienke bang. 'Ja. Fabian zei tegen me dat je vanacht een hyperventilatie kreeg en bewusteloos neerviel. Het was al vaker gebeurd. Je moet je niet zo veel zorgen maken.' zei Trudie. 'Waar is Fabian?' vroeg Nienke ineens. 'Hohoh! Blijven liggen dame.' zei Trudie streng. 'Ik moet naar Fabian!' schreeuwde Nienke. Ze maakte zich iets te veel zorgen. Ze begon weer te hyperventileren. 'hhhhegegdfgfd' zei Nienke. 'Rustig meid! AMBER!!!!!!!!!!!!!' schreeuwde Trudie. Maar Nienke werd niet rustiger. Amber kwam aangerent met een zak. Trudie nam hem aan en duwde het bij Nienke op haar mond. Langzaam aan begon Nienke eindelijk weer wat rustiger te ademen. 'Amber. Haal jij Fabian even. Nienke maakt zich iets te veel zorgen over Fabian. Ik denk dat ze hem mist.' de laatste zin sprak Trudie fluisterend uit. Amber liep naar Fabians' kamer.

Ze klopte op de deur. 'Wie is daar?' Amber was opgelucht. Dat was Fabian. 'Kom snel naar de woonkamer. Nienke moet je hebben. Ze begon weer te hyperventileren net, maar dat is -hoop ik- al gestopt.'

'WAT!' Fabian gooide de deur open. Hij was zo geschrokken dat hij Amber letterlijk omver liep. 'Nienke!' schreeuwde Fabian. 'Nienke ligt op de bank!' schreeuwde Trudie door het huis. Fabian liep zo snel hij kon naar de woonkamer. Hij zag Nienke op de bank liggen. Ze had haar ogen dicht. Ze lag even te slapen. Maar toen Fabian haar naam zei werd ze wakker met een big-smile. :-D

'Waar is Noa?! Ik moet naar Noa!' schreeuwde Jeroen kwaad. Hij was niet tegen te houden. 'Meneer Cornelissen... Mevrouw van Rijn ligt in het ziekenhuis... Je mag morgen pas naar haar toe. Ze onderzoeken wat er met haar gebeurd is.' zei van Swieten die Jeroen in toon probeerde te houden. 'WAT! MORGEN PAS?!' schreeuwde Jeroen het nu uit. 'Ja Jeroen... Morgen!' meneer van Swieten werd nu ook een beetje boos. Ondanks dat hij de directeur van de school was, kon hij niet even zeggen dat Jeroen een briefje mocht gaan halen. Jeroen liep boos het klaslokaal uit. Hij rende de school uit terwijl hij ondertussen verschillende kwade leraren in de gang zach lopen. Hij schreeuwde namelijk: 'NOA!!!! IK KOM ERAAN!' Toen kwam hij hun gymlerares Esther tegen. Hij keek haar even aan. Dat waren ogen waar hij ook ooit -voordat Noa er was- verliefd op was. Daarna rende hij verder de school uit. Hij pakte zijn fiets. Het lukte niet snel genoeg om zijn sleutel erin te steken. Na 2 minuten zat hij er eindelijk in. Hij fietste mega snel naar het maria-ziekenhuis.

'Hey meid...' zei Fabian zachtjes. 'Fabian... Mag ik iets vragen?' vroeg Nienke onzeker. 'Tuurlijk liefje.' antwoorde Fabian. 'Kan je me naar bed brengen?' vroeg Nienke zachtjes. Ze was nog erg zwak. Door al die hyperventilatie's kon ze nog amper lopen. Het voelde alsof ze verlamd was. 'Tuurlijk breng ik je naar bed.' zei hij lief. Hij tilde Nienke op de manier als vanacht op, en bracht haar naar boven. Eenmaal boven, deed hij de kamerdeur van Nienke open. Hij legde Nienke op bed. 

'Dank je...' zei Nienke. Fabian gaf haar even een kus. Daarna nam Nienke hem in een grote omhelzing. Ze snikte het uit. Ze vertelde wat ze nog wist. Dat Raven haar had meegenomen uit het ziekenhuis waar ze niets van wist, omdat ze daar in coma lag. Maar dat Noa haar alles had verteld. 'En weet je waar Noa is?' vroeg Nienke -nog steeds snikkend- aan Fabian. 'Ja. Noa ligt in het ziekenhuis. Ze is daar binnen gebracht. Omdat ze niets meer wist, hebben ze haar bloed onderzocht. Vandaag krijgen we als-het-goed-is de uitslag.' zei Fabian. Nienke schrok. 'Faab... Ziekenhuis... Niet goed.... Noa... Visioen!' Nienke ademde zwaar. 'Nienke.... Rustig! Er is iemadn bij haar!' probeerde Fabian nog. Maar helaas. De hyperventilatie's werden te veel vond Fabian. Nienke viel weer flauw. 'Nienke!!!!' dat was het laatste wat ze hoorde. Fabian rende naar beneden met Nienke -al weer- in zijn armen. Hij riep Trudie. Trudie belde gelijk een ambulance. 

Hoofdstuk 10- Weer terug in het ziekenhuis.

'Nou, nou... Mejufrouw Martens komt ineens wel vaak mee, met de ambulance. Weet u hoe dat komt meneer?' vroeg de broeder die de vorige keer ook al in Anubis was, om Nienke mee te nemen. 'Ze heeft de laatste tijd last van veel hyperventilatie's. Ik mag er helaas niemand over vertellen. Het zijn problemen van een legende die echt bestaat.' zei Fabian. 'Oh ja... Welke legende?' vroeg de broeder nieuwschierig. 'De legende van Toetanchamon en Amneris.' antwoorde Fabian beschamend. Ze zouden hem toch niet geloven. Niemand geloofd namelijk tegenwoordig nog in magie en vloeken. 'Ah... Wie is die uitverkorene waar de laatste tijd veel over gesproken word eigenlijk? Woont ze hier?' vroeg de andere broeder opeens. 'Hoe weet u die dingen?' vroeg Fabian heel slim. 'Nou... Op het nieuws praatte er een blanke jongen met zwarte krullen die erg veel van horror houd, over.' zei de broeder. 'Appie!' siste Fabian kwaad.

'Kent u Raven van Prijze?' vroeg Fabian ineens aan de broeders. 'Nee.' antwoorde de ene. 'Nog nooit van gehoort.' antwoordde de ander. 'Oke. Het is Noa van Rijn. Die is hier gister ook weggehaald. Ze weet niets meer van wat ze 's nachts daar in dat kasteel deed, en ook niet meer dat ze ontvoerd was.' zei Fabian. 'Oke. Het is allemaal erg interesant ja... Maar we moeten mevrouw Martens nu echt wegbrengen. Ze wordt al wel wakker maar we moeten haar echt onderzoeken.' zei een 3de broeder. Daarna sprong Fabian mee met Nienke in de ambulance en gingen ze naar het ziekenhuis. Waar Nienke voor dee 2de keer in 1 week moest liggen.

'Nienke Martens komt nu binnen. Deuren open graag.' zei een van de broeders door een walkie-talkie. Ineens sprongen de deuren open en ze raceten naar binnen met Nienke. Nienke had iets gekregen waardoor ze nog even zou slapen. Ze lag met een tevreden gezicht, te 'slapen'. Fabian rende er zo hard hij kon achteraan. Helaas werd hij bij de deur waar ze Nienke gingen onderzoeken tegengehouden. 'Sorry meneer. U mag hier niet verder. We moeten de patiente even grondig onderzoeken.' zei de broeder. 'Wacht! Ik moet u belangrijke info geven.' zei Fabian snel. 'Ja meneer...' vroeg de dokter. 'Nienke is al verschillende keren uit het ziekenhuis ontvoerd. Kunt u niet iets regelen voor 's nachts. Een bodycard ofzo?' vroeg Fabian. Hij was erg bezorgd om Nienke. Wat ook niet raar was, door de afgelopen dagen. 'Als uw huisbeheerder ervoor betaald, kunnen wij mejufrouw Martens veilig houden doormiddel van een bodycard.' antwoordde de dokter die wel begreep dat Fabian zijn vriendinnetje niet nogmaals kwijt wou raken. Stel je voor dat ze haar dit keer wel vinden maar dan zonder hartslag. Dood.... Nee Fabian! Blijf positief. Victor staat aan onze kant. Hij betaald wel om Nienke veilig te houden. Maar nou Noa nog.

Hoofdstuk 11- Verlamd.

Fabian was 's ochtends al vroeg op weg naar het ziekenhuis. Het was al weer zaterdag. Het ziekenhuis had Fabian gebeld. Het was belangrijk maar ze hadden hem niet verteld WAT er was. Jeroen was ook gebeld. Die ging vanmiddag pas. Noa was nog erg vermoeid. Nienke was al wel gewoon wakker en een beetje gezond. 'Wie zoekt u?' vroeg de mevrouw die achter de balie zat. 'Ik zoek Nienke Martens.' zei Fabian. Hij probeerde kalm te klinken, maar hij was te zenuwachtig. 'Zelfde kamer als vorige keer. Verdieping 4 kamer 2c.' antwoorde de mevrouw. Fabian liep snel naar de lift. Hij probeerde rustig te doen. Meestal kon hij dat ook wel, maar nu lukte het totaal niet. De liftdeur ging weer open en Fabian stapte de lift uit. Hij zocht kamer 2c op en legde zijn hand op de klink. Moest hij hem wel open doen? Hij wist het niet... Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en deed vervolgens de klink naar beneden. Hij wou zijn ogen helemaal dicht doen, maar bleef net als Nienke altijd positief, door zichzelf te dwingen om te kijken. Eerst dacht hij niets te zien, maar toen hij goed keek, zag hij een zustjes gehurkt bij een rolstoel zitten. De zuster draaide zich om naar Fabian. 'Ah... Je bent er.' zei de zuster vrolijk. De zuster ging aan de kant, zodat Fabian, Nienke kon zien. Hij schrok even, maar was blij dat Nienke een grote glimlach had. 'Waarom zit ze in een rolstoel?' vroeg Fabian verbaast. Ondertussen kreeg hij zijn ogen maar niet van de blije Nienke af. 'Ze kan een tijdje niet lopen. Door al die hyperventilatie's en dus ook door al die zorgen, is ze een beetje verlamd geraakt. Maar ze hoeft niet erg lang in de rolstoel. Maar een weekje. Dan zal Nienke wel weer kunnen lopen.' zei de zuster. 'Hey Nien..' zei Fabian verlegen. 'Fabian...' zei Nienke terug. 'Dit is niet bepaald leuk he... Of wel...' vroeg Fabian voorzichtig. Nienke schudde haar hoofd. 'Niet bepaald nee. Het enige voordeel is dat het lekker zit.' zei Nienke. Fabian vond het raar dat Nienke dan zo'n grote glimlach op haar gezicht had. 'Waarom lach je dan?' vroeg Fabian. Hij keek snel naar beneden. Nou ja... Eigenlijk dan naar Nienke's knieeen, omdat ze zo laag zat. 'Ik mag dalijk met jou mee naar huis.' antwoordde Nienke stralend.

Fabian kreeg ook een grote glimlach op zijn gezicht en omhelsde Nienke zolang hij kon. Hij wilde haar nooit meer loslaten.

'Victor! Waarom maak je zo'n herrie?' vroeg Trudie verbaasd en geiriteerd. 'We moeten zorgen dat Nienke bij Fabian kan slapen. Mick gaat naar Amber toe.' antwoordde Victor. 'Waarom moet Nienke nou beneden slapen?' vroeg Trudie. 'Het huis is toch al goed ingericht.' vervolgde ze haar zin. 'Het is ook niet de inrichting.' antwoorde Victor een beetje geiriteerd. 'Waarom dan?' vroeg Trudie nogmaals. 'Nienke kan straks de trap niet op voor een week.' antwoorde Victor. Voor Trudie was dat natuurlijk een beetje onduidelijk. Trudie wist nog amper iets van wat zich hier in huis aan de telefoon en in het ziekenhuis had afgespeeld. 'Nienke kan toch gewoon lopen. Dat meisje is niet gehandicapt Victor.' zei Trudie.

'Nienke is voor een week WEL gehandicapt. Ze zit in een rolstoel, omdat ze door die hyperventilatie's + zorgen verlamde benen heeft.' zei Victor. 'Ogh... Gaat het wel goed met haar?' vroeg Trudie. Die was natuurlijk weer met haar bezorgde karakter bezig. Ze gaf heel veel om de bewoners. 'Ze mag vandaag naar huis. Noa mag vanmiddag ook naar huis. Maar die is alleen wat vermoeid en haar geheugen van 2 dagen kwijt.' zei Victor. Trudie rende naar de keuken en begon gelijk wat eten en thee klaar te maken voor de meiden die vandaag -gelukkig- uit het ziekenhuis mochten.

'Fabian. Ik kan niet achterop je fiets...' lachte Nienke. 'ZIT je mij nou uit te lachen?' vroeg Fabian beledigd maar ook lachend. 'Emmm.. Ja.' antwoorde Nienke. Ze was blij dat ze uit het ziekenhuis mocht. 'Ik ga ook niet fietsen. Maar ik zal wel de sleutel erin moeten doen, want anders heb ik straks helemaal geen fiets meer.' antwoorde Fabian. Nu wel sirieus. 'Ben je blij dat ik je kom ophalen en naar huis breng?' vroeg Fabian onzeker. 'Het had niet beter gekunt.' zei Nienke. 'Een kusje dan?' vroeg Fabian verlegen. 'Waarom ook niet.' zei Nienke. Fabian boog naar Nienke toe. Ze gaven elkaar een kus en daarna omhelsde Fabian haar. 'Faab... Ik krijg geen adem meer.' lachte Nienke met een rood gezicht. 'Oh.. Sorry Nien.' zei hij.

Vervolgens pakte hij zijn mobiel. Hij belde Victor om te vragen of die naar het ziekenhuis wou komen om zijn fiets mee te nemen. Dan zou Nienke haar rolstoel even achterin kunnen zetten en samen met Fabian achtering het busje gaan zitten. 

'Victor komt eraan.' zei Fabian toen hij had opgehangen. 'Oke. Dan hebben we nog meer gezelschap...' lachte Nienke. 'Rustig Nienke. Je mag je niet zo druk maken. Lachen behoort ook toe tot die categorie.' zei Fabian alsof hij een professor was.

'Ik zal erop letten dokter.' antwoorde Nienke onschuldig. Fabian wachtte nog even met Nienke op de parkeerplaats, totdat Victor er zou zijn. Het busje van Victor parkeerde in een vrij vak, en Fabian liep met zijn fiets in zijn ene, en Nienke's rolstoel in zjin andere hand, naar het busje. 'Stap maar in.' zei Victor. 'Ehm... Victor. Ik kan dat niet...' Maar dat had ze nog niet hoeven te zeggen, want Fabian tilde haar op en zette haar op de achterbank. 'Zo blij, mijn prinses?' vroeg Fabian.

'Tuurlijk, mijn prins.' zei Nienke terug. Ondertussen deed Victor Fabians' fiets en Nienke's rolstoel achterin het busje. 'Zo... Op naar Anubis.' zei Fabian met een glimlach naar Nienke. 'Ja... Alleen... Hoe kan ik nou naar mijn slaapkamer? Ik kan niet lopen.' zei Nienke verdrietig. 'Dat is al geregeld Nienke. Jij slaapt bij Fabian op de kamer en Mick verhuist naar Amber.' zei Victor. Fabian en Nienke omhelsde elkaar. Dat was een droom die uit kwam.

Hoofdstuk 12- Noa terug en het mysterie stoppen

Nienke zat samen met Fabian televisie te kijken. Er was nu meer ruimte op de bank, omdat Nienke gewoon in haar rolstoel kon zitten. Nienke schrok op uit haar interesse van de film die opstond en hoorde toen Noa's stem. Jeroen kwam samen met een vermoeide Noa de woonkamer binnen. 'Hey Nienke.' zei Jeroen vrolijk. Hij was blijkbaar ook blij om Nienke weer gezond terug te zien, want hij plantte Noa op de bank en liep naar Nienke om haar een knuffel te geven. 'Ook fijn om jou weer te zien Jeroen.' lachte Nienke. 'Kan je me nu weer loslaten?' vroeg Nienke die het benouwd kreeg. 'Hoezo zit je in een rolstoel?' vroeg Jeroen opeens. 'Mijn benen zijn verlamd. Maar het duurt ongeveer maar een week en dan moet ik weer kunnen lopen.' zei Nienke somber. 'Hey Jeroen.' blijkbaar merkte Fabian nu pas op dat Jeroen er was. 'Hey Nienke.' zei Noa. Ze liep voorzichtig naar Nienke toe. 'Dit is niet bepaald fijn he... In een rolstoel zitten.' zei Noa voorzichtig.

Noa gaf Nienke ook een knuffel. Noa liet haar gelukkig eerder los. 'Nee. Niet echt. Maar ik ben al lang blij dat ik weer thuis ben. Eerst naar het ziekenhuis, omdat ik in coma lig en dan word ik ontvoerd. En vervolgens beland ik weer in het ziekenhuis.' zei Nienke. 'Ja. Jij weet hopelijk al wel wie ons ontvoerd had...' zei Noa voorzichtig. Nienke knikte langzaam. Ze vond het nog steeds eng. Gelukkig sliep ze bij haar vriendje op de kamer, die haar wel zou beschermen als ze slaapt.

'Noa... Ik moet je iets belangrijks vertellen.' zei Nienke opeens. 'vertel maar. Ik heb toch niets te doen. Ben best moe.' antwoorde Noa. 'Het mysterie is niet gestopt. Sterker nog... We moeten het nu afmaken. Maar ik kan niet lopen. En met een rolstoel kom ik moeilijk over de brokstukken de geheime gang in.' zei Nienke. 'Oh... Dat meen je niet.' zei Noa bang. 'Jawel Noa... Jij moet voor mij in de plaats gaan totdat ik weer kan lopen. Jij moet rusten maar je word nooit beter als we nu nog niet beginnen.' vertelde Nienke. Nienke begon te huilen. Ze vond het niet meer leuk. 'He... Nien... Ik breng je wel even naar bed.' zei Fabian. Hij rolde haar de kamer uit, zodat Nienke kon rusten. 'Wacht Fabian...' zei Nienke nog net voor dat ze compleet de woonkamer uit waren. 'Geef dit aan Noa.' zei ze terwijl ze het Oog Van Horus van haar nek haalde. 'Zij zal jullie helpen totdat ik weer kan lopen.' zei Nienke. Noa liep naar Nienke en bedankte haar doormiddel van een knuffel. 

Daarna tilde Fabian haar uit de rolstoel en legde haar onder de dekens. 'Slaap maar lekker. Er zit een camera hier in elke hoek van de kamer. Victor zit in zijn kantoor om alles in de gaten te houden.' zei Fabian zachtjes. Nienke wou hem bedanken maar ze was al diep in dromenland.

'Hier Noa... Die heb je nodig om ons te helpen als we de geheime gang ingaan.' zei Fabian toen hij terug de woonkamer inkwam. 'Bedankt.' zei Noa met een vermoeid gezicht. 'Hey Noa!!! Moet ik een kopje thee zetten?' vroeg Trudie die ineens ook in de woonkamer stond. 'Ja, doe maar.' antwoorde Noa. Ze gaapte. Trudie wou haar naar bed sturen maar Noa wou dat niet. Ondertussen waren Amber en Appie er ook al. 'Waar is Nieno!!???' vroeg Appie. Hij had blijkbaar een saaie dag gehad, want hij had al zijn druktte hier. 'Die ligt te slapen. Noa gaat zo met ons naar de geheime gang.' fluisterde Fabian. Patricia was er niet meer. Sarah was nog een keer bij Nienke langsgekomen en had haar een extra Oog van Horus gegeven.

Zo konden ze met meerdere. Nienke had het oog van horus dat ze aan Patricia had gegeven, weer terug. Maar eigenlijk had ze die niet nodig. Zij was de sleutelbewaarder en die sleutel hielp ook. Nu hadden Jeroen, Fabian, Amber, Appie en Noa een Oog van Horus en Nienke de sleutel van Sarah.

Noa had ondertussen haar kopje thee op en ze gingen met zijn allen naar de geheime gang. Victor had de club toestemming gegeven om in de kelder te mogen komen, maar dan moesten ze er wel voor zorgen dat de andere bewoners die er niets van wisten, hun niet zagen. Fabian staptte als eerste over de stenen, de gang in. De rest volgde. Fabian herkende het helemaal niet meer. De gang was veranderd. Het was nu alleen nog maar een ruimte. Maar ze zagen een boek liggen en Fabian pakte hem door zijn nieuwschierigheid voor boeken op. Gelukkig gebeurde er niets ergs ofzo. De title van het boek was: 

Help cursed the curse. In de inleiding stond, hoe ze Nienke van de vloek konden verlossen. Dan zouden alle mensen die hun nodig hebben. er niets meer aan hebben. Nienke moest gewoon veel rusten. De club ging op zoek naar een spreuk die ze elke keer als Nienke sliep, moesten uitspreken. Dan zou het gif vanzelf verdwijnen. Maar bij 1 verkeerd woord, zou er iemand bewusteloos vallen. Die werd pas wakker als Nienke van de vloek verlost was.

'Oke. We hebben ze spreuk gevonden. Nienke slaapt nu dus als ik hem nou eerst in mijn eentje doe, kan ik testen of het helpt.' zei Fabian. Ze zaten samen op -sinds kort- Fabians' en Nienke's kamer. Fabian had de spreuk gevonden en uitgeprint. Hij had het al geoefent. Ze waren fluisterend aan het overleggen. 'Je weet hoe je het moet uitspreken?' vroeg Noa nog voor de zekerheid. 'Ik heb het al 43 keer geoefent. Maar jullie moeten weg, want als jullie erbij zijn en het niet uitspreken, telt het mee als een fout woord.' zei Fabian zenuwachtig. De andere liepen de kamer uit. Fabian ging bij Nienke's bed staan. Hij schraapte even zijn keel en zei de spreuk.You're cursed. We help you with this spell on it.

You're cursed. We make you better.

Become better. This week, we talk every night from this spell.

You get better. We do our best.

Fabian was klaar met de spreuk. Nienke opende haar ogen langzaam. 'Voel je je al wat beter?' vroeg Fabian zachtjes. 'Ja Fabian. Dankzij jou.' glimlachte Nienke. Fabian zette de rolstoel bij het bed en tilde Nienke erin. 'Wij gaan even een ommetje maken door het park.' zei Fabian blij, en hij deed de deur open. De rest van de club keek blij naar Nienke die er niets van begreep. Maar ze vond het al lang goed, dat ze iets hadden waardoor de vloek + het mysterie zou kunnen stoppen.

Hoofdstuk 13- Is het gelukt?

Fabian liep gezellig door het park. Hij liep samen met Nienke. Ondanks dat Nienke niet kon lopen, en saai in een rolstoel zat, was het erg gezellig. 'Fabian.... Wat moeten jullie doen om de vloek die over mij is uitgesproken te stoppen?' vroeg Nienke ineens. 'Dat kan ik misschien beter niet vertellen. Je moet er wel voor kunnen slapen, want anders werkt het niet.' zei Fabian. Hij voelde zich schuldig. Hij kon het niet aan Nienke vertellen, want dan zou ze proberen te slapen en als ze het probeerd lukt het haar niet. 'Dus... Ik moet zoveel mogelijk slapen. Maar ik slaap ook overdags en jij moet gewoon naar school.' zei Nienke een beetje verdrietig. 'Tja... Ik vraag wel aan van Swieten of ik in Anubis mag blijven om voor jou te zorgen. Ik ben best slim dus het inhalen zou nog niet eens nodig zijn.' zei Fabian bedenkelijk. Nienke had wel een punt. Overdags moeten kinderen naar school. Ze zaten nu wel in hun laatste jaar. Examen jaar. En Nienke en Noa konden, nee! wacht... Mochten niet eens naar school. Jeroen zou ook wel te koppig zijn om naar school te gaan. Hij stopte even bij het vijvertje. 'Waarom stop je?' vroeg Nienke verbaasd. 'Ogen dicht Nienke.' zei Fabian met een geheimzinnige lach.

'Waarom?' vroeg Nienke nog. Ze MOEST gewoon weten wat Fabian wou doen. 'Doe nou maar gewoon Nien.' zei Fabian. Nienke deed haar ogen dicht. Fabian gaf Nienke een zachte, tedere kus. Het boeide hun niet, dat het openbaar was. Fabian had zijn vriendinnetje erg moeten missen. Na de kus, gaf Nienke, Fabian een dikke knuffel. 'Ik ben zo blij dat jullie een oplossing hebben. Ik wil niet de rest van mijn leven in een rolstoel zitten.' bij de laatste zin, begon Nienke te huilen.

Ze keek nu al anderhalve dag, de hele tijd tegen de onderkant van andere mensen aan. Mensen moesten bukken om haar gezicht te kunnen zien. Ze was dan wel gegroeit. Maar dit is niet leuk. 'Sjjjj. Wat is er Nienke?' vroeg Fabian.

'Ik kijk de hele dag tegen de onderkant van andere mensen aan. Ik zit de hele dag. Ik wil kunnen lopen.... Ik wil samen met jou lopen. Niet zoals nu. Niet dat het niet leuk is nu... Maar ik vind dit niet leuk...' zei Nienke huilend. 'Volgens de dokter kan je over 5 dagen al weer lopen.' zei Fabian. 'Dat lijkt nu gewoon zo lang...' huilde Nienke nog steeds. Fabian tilde haar op en nam haar mee naar het randje van vijver. Hij legde haar neer. Zo lagen ze samen de hele middag. Nu zat Nienke NIET in een rolstoel en zat ze ook niet anders dan Fabian. Ze bleef samen met Fabian in het gras liggen. Samen gingen ze op in een knuffel en Nienke viel in het gras in slaap. Ze merkte dus niet dat Fabian haar optilde en terug in de rolstoel zette. Hij reed haar terug naar Anubis. 

Nienke werd langzaam wakker. Ze voelde zich weer iets beter. Blijkbaar hadden ze weer de opdracht om haar beter te maken, gedaan. Ze hoorde Trudie roepen: 'ETEN!!!!!' Nienke probeerde op te staan. Dat lukte natuurlijk niet. Haar benen waren nog steeds verlamd. Maar ze voelde zich wel wat minder moe. Fabian zag dat Nienke wakker was. Hij zat namelijk op zijn bed een boek te lezen. Hij had De Da Vinci Code al uit dus was hij aan een nieuw boek begonnen.

'Hey Nien. Heb je honger?' vroeg Fabian. Nienke knikte. Ze twijfelde of ze aan Fabian zou vragen of hij weer de opdracht had uitgevoerd. 'Faab...' vroeg ze onzeker. 'Ja Nien.' zei Fabian. Hij had door dat ze onzeker was. 'Zeg het maar.' moedigde hij haar aan. 'Heb je toen net weer de opdracht gedaan?' vroeg Nienke met een rood hoofd. Net voordat Fabian kon antwoorden, kwam Trudie binnen. 'Komen jullie ook zo?' vroeg ze. 'Ja. Wij komen zo.' zei Fabian. 'Faab...' vroeg Nienke.

'Oh ja... Ik heb het inderdaad gedaan.' zei hij zachtjes. 'Ik voel me iets minder moe.' zei Nienke daarna met een glimlach. Fabian zette haar neer in de rolstoel. Hij deed de deur open en ging samen met Nienke naar de eetkamer. Iedereen keek verbaasd naar Nienke. De andere bewoners hadden Nienke nog niet gezien. Alleen de club. Nienke voelde zich ineens erg ongemakkelijk. Fabian zag het. Hij verplaatste Nienke naar haar plaats. Gelukkig kon hij de rolstoel van Nienke hoger zetten. Zo hoefde ze voor het eten niet uit de rolstoel. 'Vraag maar niets...' zei Fabian die zag dat iedereen tegelijk wou vragen waarom Nienke in een rolstoel zat. Nienke keek hem dankbaar aan. 'Dank je.' fluisterde ze.

Na het eten zat Nienke helemaal vol. Ze had sinds gisteravond al niets meer gegeten. Een hele dag dus. 'Was het lekker?' vroeg Trudie die zag dat Nienke weer vrolijk keek. In het ziekenhuis kon ze eerst niets eten, omdat ze in coma lag. Daarna werd ze ontvoerd en Raven gaf haar ook niets te eten. Ze lag daar namelijk de helft van de tijd ook nog in coma. En toen ze weer werd onderzocht in het ziekenhuis, had ze ook niets gegeten. Dat mocht blijkbaar niet.

Nienke knikte. 'Heerlijk.' zei ze. 'Ik heb al een tijdje niet meer gegeten dus dit kwam er wel in.' zei Nienke. Fabian was ook al blij dat Nienke weer alles kon behalve wat je staand moest doen of met je voeten. Amber was samen met Noa aan het afwassen. 'Hoe gaat het nu met Nienke denk je?' vroeg Noa aan Amber 'Had je net niet naar Nienke gekeken tijdens het eten dan?' vroeg Amber. Nienke was een beetje opgelucht. Ze hoorde het gesprek in de keuken tussen Noa en Amber. Noa zag er ook wel weer goed uit. Beter dan haar tenminste. 'Zullen we een film kijken?' vroeg Fabian ineens. 'Ja... Is goed.' zei Nienke. Ze wou wel weer een keer samen met Fabian zijn. Terwijl ze niet sliep dan. 

Na de film lag ze al snel te slapen. Fabian haalde Noa erbij. Hij zou nou de spreuk samen met haar proberen.Noa had hem ook goed geoefent en volgens Fabian werktte de spreuk beter en sneller als ze het met meerdere tegelijk goed deden.

You're cursed. We help you with this spell on it.

You're cursed. We make you better.

Become better. This week, we talk every night from this spell.

You get better. We do our best.

Zeiden Fabian en Noa samen. Nienke kreeg in haar slaap een grote glimlach op haar gezicht. Noa ging weg en Fabian ging ook maar vast slapen. Wat ze dus geen van allen doorhadden, was dat er een fel maar liefdevol licht uit Nienke kwam, die vredig lag te slapen.

Hoofdstuk 14- Opgeheven!!!

De dagen daarna ging het erg goed met de spreuk. Nienke voelde zich elke keer weer beter. En elke keer als er niemand keek, kwam er weer dat felle maar liefdevolle licht uit de slapende Nienke en kreeg ze weer een grote glimlach. 

Noa was ook weer helemaal beter. Ze was niet meer vermoeid. De week was ondertussen al voorbij en Nienke kon al weer gewoon lopen. Ze liep wel een beetje wiebelend. Maar Fabian bleef bij haar en ze was blij dat ze weer kon lopen.

'Je bent blij dat je weer kan lopen he...' zei Fabian, die zichtbaar genoot van de vrolijke Nienke. 'Heel erg ja. Weet je... Elke avond tijdens het slapen, word ik daarna wakker van een fel maar liefdevol licht. En dan kijk ik naar jou bed en jij ligt al te slapen.' zei Nienke. Ze vond het vreemd. 'Vreemd.' zei Fabian alsof hij haar gedachten kon lezen. 'Ja... Dat vond ik ook. En elke keer voel ik me veel beter. Alsof ik nooit verlamd en ontvoerd of in coma gelegen heb...' zei Nienke. Fabian keek haar glimlachend aan. 'De week is ook voorbij. Misschien heeft de spreuk geholpen... Zullen we het uitzoeken?' vroeg Fabian. 'Heel graag.' zei Nienke. 'MAAR EERST ETEN!' dat kon natuurlijk alleen maar Appie zijn. Die had alleen de laatste keer meegeholpen met de spreuk. Omdat hij de keren ervoor te druk was. Nienke liep -ja eindelijk liep- naar de eettafel. Iedereen keek Nienke verwonderd aan. 'Fijn dat je weer kan lopen' 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' Iedereen schreeuwde door elkaar maar Nienke vond het niet erg. Ze was blij... Ze kon weer lopen en voelde zich alsof ze nooit een slechte gezondheid had gehad.

Na het eten, liep Nienke samen met Fabian naar de geheime gang. 'Dus... De gang was verdwenen en de beginruimte was helemaal veranderd.' vroeg Nienke verbaasd aan Fabian. 'Ja. Helemaal correct.' zei Fabian.

'En jij denkt, dat als de gang weer terug is ofzo... Het is gelukt?' vroeg Nienke. Ze was er niet helemaal zeker van. Ze durfde niet negatief, maar ook niet positief te denken. Fabian knikte. 'En we merken het toch ook aan jou en Noa?' zei Fabian.

Hij probeerde al de hele tijd om Nienke positief te laten denken, maar het ging niet van hartte. Nienke en Fabian stonden ondertussen in de kelder. 'Wil jij eerst of moet ik?' vroeg Fabian, die het wel snaptte voor als Nienke niet als 1ste wou.

'Jij...' zei Nienke een beetje aarzelend. Fabian stapte de geheime studeerkamer van Winsbrugge Hennegouwen in. Hij liep naar de ingestortte muur en stapte eroverheen. Nienke stapte ook de gang in. 

'je zei dat er van alles veranderd wa....' Nienke kon haar zin niet afmaken. Het drong tot haar door, dat de vloek wel was opgeheven. Volgens Fabian was de gang weg enzo, maar alles was er gewoon. Nienke en Fabian pakte elkaars handen.

'De vloek is opgeheven...' zei Nienke blij en plechtig. Fabian nam Nienke in een omhelzing. Ze liepen samen terug naar hun kamer. Van Victor mochten de kamers zo ingericht worden dat de stelletjes bij elkaar sliepen.

Ondertussen, toen de Club feest aan het vieren was, storte bijna volledig Egypte in elkaar. Rythes was woedend. Nog nooit was ze zo woedend geweest. Haar zus had haar zin gekregen en de vloek over Nienke was opgeheven.

'Die ettertjes dan ook! Ik geef het op. Die kinderen zijn te slim!' schreeuwde Rythes heel Egypte door. Ze was zelfs zo kwaad, dat ze ergens uiteen sprong van woede. Die zou nooit meer een vloek uitspreken en er was geen gevaar meer.