Seizoen 4 Wat is er met Lexie?

Bij de premiere waren de 5 kinderen op zoek naar Lexie. Ofja, 4 kinderen dan, want Sterre mocht het gebouw niet uit. Sterre was de hoofdrolspeelster in de serie met de rol van Maaike en daarom mocht ze niet weg. Ze had Raphael met moeite weggelaten, want ze was bang dat diegeen die Lexie had meegenomen ook Raphael mee zou nemen. 'Lexie!?' riepen de 4 kinderen door elkaar in de omstreek van het gebouw. Ze hadden Lexie nog een paar keer heel hard horen schreeuwen, maar meer was er niet te vinden. Geen aanwijzing van waar ze was en wie haar had, niks. Marcel baalde dat zijn vriendinnetje weg was. Ontvoerd was! Nu wist hij pas hoe Raphael zich al die tijd had gevoelt. Hij kon net zo goed de zoektoch nu opgeven. Het was alweer half 5 en het werd alweer langzaam aan donkerder. Morgen zouden ze verder zoeken.

 

Gelukkig was het zoeken niet meer nodig, want Lexie kwam die avond gewoon zelf thuis. Ze deed wel een beetje vreemd. Lexie kon altijd al van die grappige verhalen verzinnen als ze loog, maar dat deed ze nu dag in, dag uit. Het was ondertussen alweer 3 jaar later en de kids woonden niet meer in het Huis Anubis. Raphael en Sterre woonden samen met Iris in een huis, Anastacia en Pim woonden samen, terwijl Anastacia ook al een paar maanden zwanger was en ze binnekort moeder zou worden en Marcel en Lexie woonden ook samen. Alleen deed Lexie elke keer nog net zo vreemd als die dag van de premiere. Niemand wist wat er met haar aan de hand was en ze wou het ook niet vertellen. 

Sterre's carriere ging super goed. De serie was vrij populair en Sterre had altijd weer lol op de set. Er waren elke keer weer nieuwe mensen in de cast gekomen en elke keer werd het weer leuker om Maaike te spelen. 

Anastacia bleef een tijdje thuis en werkte daar aan haar tijdschrift. Haar tijdschrift verkocht enorm goed in zowat elke supermarkt. Daar was ze ontzettend blij mee, daar had ze toch nog wel wat mee geleerd, op school.

 

Op een dag gebeurde er iets vreemds in het huis van Anastacia en Pim. Raphael was eenmaal bij Pim op bezoek gekomen en ze zaten samen op de bank. Raphael liet zijn mobiel op de grond vallen en wou hem oppakken. Pim had hetzelfde idee en wou hem ook pakken, waardoor ze elkaar een kopstoot gaven. 'Haha, au.' zei Pim. De 2 jongens keken elkaar aan en kwamen dichter bij elkaar. Dichter, dichter en dichterbij. Hun lippen raakten elkaar al bijna aan. Plotseling ging de deurbel en ze schrokken. Ze keken elkaar aan en lachten. 'Ik ga wel.' zei Pim en hij stond op. Raphael pakte zjn mobiel en legde hem op tafel neer. Plotseling begon zjn mobiel te trillen. Hij pakte hem en keek van wie hij een berichtje of een gemiste oproep had. Sterre... Ze zal hem waarschijnlijk wel gemist hebben. 

 

Raphael zat weer thuis met Sterre op de bank. Ze kroop dicht tegen hem aan. Ze gaf hem een kus, maar Raphael voelde zich ineens heel anders. Hij dacht aan wat er in het huis van Anastacia en Pim had afgespeeld. 'Wat is er? Wil je niet?' vroeg Sterre zacht. Raphael zei even niks. 'Nee... Uh...' stamelde hij. 'Wat?' vroeg Sterre. Raphael schudde zijn hoofd en zoende Sterre. Sterre zoende terug, maar het voelde ineens niet alsof hij het uit liefde deed. Het was alsof hij iets verborg. 'Raf, wat is er nu? Ik weet dat je iets dwars zit.' zei Sterre. 'Schat, er is echt niks.' zei Raphael. 'Dat is het wel en dat weten zowel jij als ik!' zei Sterre hard. 'Schat, rustig nou. Ik zei toch dat er niks is, ik dacht gewoon even ergens aan.' zei Raphael snel. 'Ik geloof het niet echt.' zei Sterre. 'Ster, er is echt niks! Geloof me nou!' riep Raphael. Sterre keek hem aan. 'Ik had je vanmiddag gebeld. Meerdere keren. Je zat bij Pim. Wat deed je daar?' vroeg Sterre. Ze zag dat Raphael een rood hoofd kreeg. 'Jij en Pim hebben toch niet....' zei ze zacht. Raphael knikte voorzichtig. 'Wat?! Waarom?!' riep Sterre verontwaardigd. 'Ik weet het niet, het ging vanzelf!' riep Raphael. 'Pim is een jonge! Je bent toch geen....' Sterre stopte haar zin. 'Nee, ik ben nog steeds verliefd op jou, niet op Pim.' zei Raphael. 'Weet je het zeker?' vroeg Sterre zacht. 'Honderd procent.' zei Raphael zacht. Sterre keek hem met tranen in haar ogen aan. 'Waarom zoende je hem dan?' vroeg Sterre zacht. Raphael wist nu niet wat hij moest zeggen. Gewoon de waarheid? 'Mijn mobiel viel op de grond en we wouden hem allebei tegelijk oprapen. Ik weet niet wat het was, maar op een of andere manier werden we gewoon naar elkaar toe getrokken.' zei Raphael. Sterre wou het niet verder meer weten. Ze sprong op van de bank, zette haar glas hard op de tafel en rende naar boven, waar ze naar de kamer van Iris ging. Iris lag al op bed en in haar kamer zat een slot op de deur. Sterre draaide de deur op slot en ging bij Iris op het bed zitten. Iris opende haar ogen en keek haar moeder aan. 'Mama, wat is er?' vroeg ze. 'Je vader heeft met Pim gezoend.' zei Sterre. 'Papa met Pim gezoend? Dat geloof ik niet.' zei Iris. Ze was nu al 7 jaar en zat al in groep 4. Daar ging alles heel goed. Ze begreep al heel veel, soms zelfs ietsjes te veel zelfs. 'Schat, geloof me maar, papa heeft met Pim gezoend. Hij mag hier weg. Uit het huis en anders gaan wij hier weg.' zei Sterre. 'Mama, ik wil hier niet weg, ik vind papa lief!' riep Iris die dus ook echt niet wegwou. 'Iris, het kan niet anders. Raphael heeft met Pim gezoend. Pim is een jonge. Ik ga morgen naar Anastacia, zij moet het ook weten. Dan kan ik daarna hopelijk meteen naar Lexie om te vragen waarom ze zo raar doet sinds die premiere.' zei Sterre. Ze omhelsde Iris. 'Alles komt goed hoor, maak je maar geen zorgen.' zei ze tegen Iris. 

 

 

Anastacia lag al op bed, terwijl Pim beneden de laatste dingen opruimde. Anastacia was doodmoe. Nog 2 maandjes en dan was ze uitgerekent. Pim kwam naar boven en ging naast Anastacia liggen. 'Hoe gaat het?' vroeg Pim die zijn hand op de buik van Anastacia legde. 'Gaat wel.' zei ze zacht. Pim gaf haar een kus. 'Weet jij wat er met Lexie is, de laatste paar jaren?' vroeg Anastacia opeens. 'Volgens Marcel doet ze heel vreemd en wil ze niet zeggen wat er is.' vertelde Pim. 'Oh... Sinds die dag van de premiere toen ze 's avonds al terugkwam, lijkt het wel alsof ze... Ja... Iets in opdracht van, moet doen.' zei Anastacia zacht. 'Met Lexie komt ook alles goed hoor, maak je maar geen zorgen. Jij mag je trouwens geen zorgen maken, want dat is slecht voor het kind. Dan kan hij niet voetballen.' zei Pim. 'Wie zegt dat het een jonge word?'  vroeg Anastacia met een ondeugende lach. 'Ik, dat hoor je toch.' zei Pim met zijn altijd aanstaande logica. Anastacia sloeg hem met een klein sierkussentje. 'Ach, ga toch fietsen.' zei ze lachend. 'Doe het zelf, misschien word je dan wat dunner.' zei Pim. Anastacia keek hem serieus aan. 'Pim, dit is wel serieus he.' zei Anastacia. 'Ik weet het.' zei Pim en hij knuffelde haar. Anastacia sloeg haar armen ook om Pim heen. Ze was zo blij met hem en hij zou vast een goede vader worden!

 

Lexie lag in bed. Ze dacht na aan wat er 3 jaar geleden op de premiere van Sterre gebeurt was. Al het licht en geluid was uitgevallen en Lexie werd meegetrokken door iemand. Ze zag niks en toen ze buiten kwam, werd ze meegenomen en later kon ze pas zien wie haar had meegenomen. Lexie moest de 5 in de gaten houden en dat deed ze nu al 3  jaar. Ze wist niet waarom ze dat moest doen, maar wel dat als ze het niet deed, het niet veel goeds zou zijn! 'He Lexie, is er iets?' vroeg Marcel. Dat vroeg hij elke avond weer. Lexie was altijd een super vrolijke meid, maar nu... Al een paar jaar lang, was ze gewoon heel anders. Ze verborg iets en zei helemaal niet wat! 'Nee.... Nee... Er is niks.' zei Lexie zacht. Marcel gaf haar een kus en keek in Lexie's gezicht. 'Waarom ben je sinds die ontvoering zo down?' vroeg Marcel bezorgt. 'Ik mag niks zeggen.' zei Lexie zacht. Ze wist dat Marcel het gehoord had. 'Lexie, mij kan je wel vertrouwen.' zei Marcel. 'Ik zeg niks. Ik wil geen pijn voelen.' zei Lexie. Marcel keek haar geschrokken aan. 'Je word gechanteerd?' vroeg hij met grote ogen.

 

Sterre had Iris naar school gebracht en zat nog met Raphael in de auto. Sterre negeerde hem volop. Ze wou niet meer met Raphael praten. Hij had met Pim gezoend! En waarom? Ten eerste was Pim een jonge en zei Raphael dat hij op meisjes viel en ten tweede, Raphael zei dat hij niks voor Pim voelde, alleen voor Sterre! 'Schat, vergeet dat misverstand van gister nou gewoon, ik kon er ook niks aan doen.' zei Raphael na een tijdje. Sterre zei nogsteeds niks. Raphael zuchtte. 'Sterre, er is echt niks tussen Pim en mij.' zei Raphael. 'Waarom hebben jullie dan gezoend?!' vroeg Sterre boos. 'Ik weet het niet!' riep Raphael. 'Weet je wat?' zei Sterre. Raphael keek haar vragend aan. 'Je zoekt het maar uit.' zei ze en ze stapte de auto uit. Gelukkig was ze dicht bij het huis van Pim en Anastacia. Raphael keek naar Sterre die de straat inliep van Pim en Anastacia en hij bleef met de auto staan. Had hij nu echt alles tussen hun verpest door een misverstand dat gewoon niet eens klopte?

Anastacia liep naar beneden, omdat de deurbel gegaan was. 'Sterre?' vroeg ze verbaasd toen ze open deed. 'Ana, mag ik hier blijven?' vroeg Sterre. 'Wat is er?' vroeg Anastacia die zag dat Sterre het moeilijk had. 'Raphael heeft met... Pim... Gezoend...' zei Sterre zacht. 'WAT?!' vroeg Anastacia hard. 'Laat nou maar zitten, ik wil Raphael nooit meer zien.' zei Sterre. 'Maar Pim zoende Raphael dus ook?! Waarom?!' vroeg Anastacia met grote ogen. 'Ik weet het niet, volgens Raphael viel alleen zijn mobiel en... Toen zoenden ze.' zei Sterre met tranen in haar ogen. 'Pim... Hij heeft me gewoon... Argh!' Anastacia sloeg de lamp om. 'Ana, rustig! Je moet uitkijken met wat je doet!' riep Sterre geschrokken. 'Niks, Anastacia rustig! Raphael en Pim hebben ons gewoon........' Anastacia wist het allemaal niet meer. 'Ana, pas op met wat je...' Anastacia gleed op de grond. 'ANA!' riep Sterre geschrokken. Ze had het aan de ene kant wel zien aankomen, maar ze schrok toch. Anastacia opende gelukkig meteen weer haar ogen. 'Ana, waarom moest je je nou zo druk maken?' vroeg Sterre. Ze hielp Anastacia weer overeind en hielp haar naar de bank. 'Sorry, maar... Pim en Raphael hebben gezoend... Ze zijn toch niet?' vroeg Anastacia voorzichtig. 'Raphael zegt dat hij niet op jongens valt, maar hoe het met Pim zit, weet ik niet. Ik maak me eerder zorgen over jou.' zei Sterre. 'Met mij gaat het wel... Ik moet denk ik... Eventjes naar bed..' zei Anastacia. 'Ana, hoe ga jij het met Pim aanpakken? Je krijgt een kind van hem.' zei Sterre zacht. 'Ik wil er eventjes niet aan denken.' zei Anastacia terwijl ze met moeite opstond. Sterre hielp haar en ging samen met Anastacia naar boven. Ze keek naar de tijdschriften. Pim stond samen met Anastacia zelf op de kaft. Sterre wist dat zij er ook met Raphael instond, ze had zelf een fotoshoot moeten doen en een interview en ze had het tijdschrift thuis ook. Sterre nam het tijdschrift en bladerde naar de pagina waar ze met Raphael opstond. Ze keek er verdrietig naar. Daarna gooide ze het tijdschrift achter zich. Ze wou Raphael niet meer zien! 'Sterre, waarom gooi je.....' Anastacia maakte haar zin niet af, want ze wist meteen welk tijdschrift het was. Het blad met de foto's van haar en Raphael en die van Pim en Anastacia. 'Laat maar.' zei Anastacia en ze ging op haar bed liggen. Sterre kwam naast Anastacia liggen. 'Hoelaat komt Pim thuis?' vroeg Sterre voorzichtig. 'Maakt me niks uit. Hij mag gelijk weg.' zei Anastacia. 'En wat nou als het kindje komt en Pim is er niet? Hij is en blijft de vader.' zei Sterre. 'Ik wil er niet aan denken. Pim is dan wel de vader, hij mag het kind echt wel zien, maar ik hoef hem niet te zien.' zei Anastacia. 'Maar Ana...' 'Ik wil slapen.' zei Anastacia om het gesprek af te kappen. Ze draaide zich met haar rug naar Sterre. Sterre zou hier toch wel even blijven en sloot haar ogen. Ze sliep al snel, zonder het door te hebben. Anastacia keek nog even naar Sterre die sliep op de plek waar Pim altijd sliep, draaide zich weer weg en viel ook in slaap. 

 

Lexie was vandaag vrij, maar bleef niet thuis. Marcel was al weg en dat was maar goed ook, want Lexie wou niet dat Marcel haar achtervolgde. Lexie had gehoort dat Sterre en Raphael ruzie hadden over een of ander misverstand en had uitgezocht wat er was. Ze had de mysterieuze persoon gebeld en moest het doorgeven enzo. Ze hielp diegeen nu al zowat 3 jaar en hield haar vrienden in de gaten, maar ze wist zelf niet eens waarom. Het enige wat ze wist, was zolang ze dit bleef doen, er niks met haar gebeurde. Ze kwam aan bij het schuiladres van de persoon. Als ze nu ging vertellen wat de rede was van de ruzie tussen Sterre en Raphael, zou het wel heel gemeen zijn eigenlijk. Moest ze het wel vertellen? Ze bleef even staan en dacht na. Ze wou niet dat iedereen zoiets zou weten. En ook niet dat haar vrienden erachter kwamen. Ze kon het ook weigeren, maar dan zou haar iets worden aangedaan en dat wou ze ook niet! Waarom zat het leven vol keuze's? Keuze's die het leven verpesten? Lexie liep naar binnen en dacht nog even snel na toen ze in de ruimte stond waar de mysterieuze gast dalijk ook zou zijn. Zou ze het vertellen? Ze werd op haar schouder getikt en toen Lexie omkeek, keek ze recht in het gezicht van degeen die ze verwachtte. 'Wat is er tussen die 2?' klonk de stem van de gast. Lexie twijfelde nog heel even, maar antwoordde toen: 'Ik zeg het niet.' Het gezicht van de mysterieze gast verranderde. 'Oh? Je weet wat er gebeurt als je het niet verteld?' zei de gast. 'Dat weet ik ja, maar ik wil mijn vrienden niet verraden.' zei Lexie beslist. 'Je weet het 100% zeker, mag ik hopen?' zei de gast. Lexie knikte. Maar helaas kreeg ze een harde klap in haar gezicht. Maar dit was beter dan haar vrienden veraden! De gast kwam in het licht en nu pas kon Lexie echt zien wie het was. Het was een man en ze kende hem ook al. Zo half dan. Ze had hem ooit bij de 5 zien staan. Hij heette Sander. Ze wist niet meer precies wat die toen van de 5 moest, maar ze wist wel dat hij toen niet heel vrolijk wegging. Hij keek haar grijnzend aan. 'Ken je me nog?' vroeg hij met een brede grijns. Lexie zei niks. Hij mepte haar nog een paar keer en trok haar overeind, maar ze zakte gelijk onderuit. Ze was bewusteloos. Maar het kon Sander allemaal niks schelen. Hij keek grijnzend naar Lexie en draaide de deur op slot toen hij wegging. Het was blijkbaar toch niet zo slim van dat Lexie voor dit gekozen had. Maar ze had niks verteld over de rede van de ruzie tussen Sterre en Raphael. 

 

 

 

Sterre werd weer wakker. Ze moest eventjes nadenken waar ze ookalweer was, maar wist toen dat ze bij Anastacia was. Ze keek naast haar, waar Anastacia daarstraks nog lag. Het was leeg. Sterre ging zitten, om goed wakker te worden, maar schrok zich ineens kapot! Ze hoorde iets van glas kapot vallen en hoorde Anastacia schreeuwen. Sterre sprong meteen uit het bed en rukte aan de deur. 'Nee!' riep ze. Anastacia wist vast dat Sterre wakker zou worden en ze had de deur op slot gedraait! Het was niet goed wat Anastacia nu deed! Ten 1e niet om Sterre op te sluiten en ten 2e ook niet om zich zo druk te maken! 'Ana!!!!!!!' gilde Sterre hard. Het was beneden even stil en ze hoorde de stem van Pim. 'Is dat Sterre?' hoorde ze hem vragen. 'Nee, Sterre is hier niet.' zei Anastacia. Sterre ging op het bed zitten. Wat kon ze nou doen?! Ze wou niet dat Anastacia zich zo druk maakte en Pim pijn zou doen! Sterre keek in de kamer rond en zag iets waarmee ze de deur wel open kon krijgen. En inderdaad, ze kreeg de deur open. Sterre rende de trap af, naar beneden, waar ze geschrokken in de deuropening bleef staan. 'ANA, STOP!' riep Sterre hard toen ze zag dat Anastacia echt helemaal gek geworden was! Ze stond op het punt een MES naar Pim te gooien! Anastacia keek Sterre aan, maar het zag er niet naar uit dat ze niet zou doen wat ze van plan was. Pim keek heel bang naar Anastacia en durfde niet weg te kijken. 'Ana, doe het niet!' riep Sterre. Maar wat Sterre ook zou roepen, het zou toch niet helpen. Anastacia gooide in een beweging het mes richting Pim, maar Sterre wou het niet aanzien! Ze sprong ervoor en in plaats van dat het mes Pim raakte, raakte het Sterre. Ze viel op de grond en Anastacia en Pim keken geschrokken naar Sterre. Anastacia's ogen werden groot. Dit was ook weer niet de bedoeling! Pim en Anastacia knielden allebei bij Sterre neer, maar stootten hun hoofden tegen elkaar. Anastacia en Pim keken diep in elkaars ogen. 'Het spijt me.' zei Anastacia zacht. 'Mij ook.' zei Pim. Ze hadden moeite om elkaar niet te zoenen, Sterre was veel belangrijker nu. 'We moeten een ambulance bellen.' zei Pim. Hij haalde het mes voorzichtig uit Sterre's zij en keek naar de wond. Anastacia werd er misselijk van. Alles begon te draaien en Pim zag het. 'Ana.... Niet kijken, kijk ergens anders naar!' riep hij, maar hij was te laat. Anastacia was flauwgevallen. Pim stond er alleen voor. Hoe kon hij ze allebei helpen? Hij zou eerst 112 bellen, zodat Sterre zeker veilig zou zijn. Dan zou hij Raphael bellen en proberen Anastacia wakker te krijgen. Hij pakte zijn mobiel en belde gelijk 112 waar hij alle informatie aan doorgaf die ze nodig hadden. Ze zouden zo snel mogelijk een ambulance sturen. Daarna belde hij Raphael. Toen hij het Raphael vertelde, was die er zelfs nog voordat de ambulance er was! Hij knielde bij Sterre neer en probeerde haar wakker te krijgen, wat niet lukte. Pim probeerde ondertussen Anastacia ook wakker te krijgen, wat gelukkig wel lukte. Ze keek naar Sterre. 'Heb ik dat gedaan?' vroeg ze zacht. Pim knikte. Anastacia kreeg er gewoon spijt van. Raphael keek naar Anastacia. Had hij het nou goed gehoord? 'Heb jij dit gedaan?' vroeg Raphael. Zijn handen zaten onder het bloed omdat hij Sterre probeerde wakker te maken. Voordat Anastacia kon antwoorden, werd ze gered door de bel. De ambulance was er! Pim opende de deur en er kwamen 2 mannen binnen met een brancard. Ze zeiden niks, ze luisterden even naar de hartslag van Sterre, legden haar op de brancard en reden haar snel de ambulance in. Raphael stond op het punt er ook in te stappen, maar werd tegen gehouden door een van de mannen. 'Je kan niet mee.' zei hij. 'Maar ik moet met...' 'Je kunt niet mee, sorry.' zei de man nog en hij deed de ambulance dicht. Hij stapte zelf in en ze reden weg. Raphael keek vol ongeloof de ambulance achter na. Hij kon en mocht niet met Sterre mee... En dat was ook allemaal zijn eigen schuld, want als hij en Pim nooit zo hadden gedaan... Was dit allemaal niet gebeurt. Ineens wist Raphael dat Sterre door Anastacia naar het ziekenhuis moest. 'Jij....' zei hij tegen Anastacia. 'Wat, ik?' vroeg Anastacia bang. 'Door jou moet Sterre nu naar het ziekenhuis.' zei Raphael die moeite had zichzelf in te houden. 'Raf, doe rustig, ze deed het niet expres.' zei Pim kalmerend. Raphael draaide zich om en ging het huis uit. Hij ging zijn auto in en reed meteen door naar het ziekenhuis. Hij kon al wel naar binnen in het ziekenhuis en te horen krijgen waar Sterre nu precies lag, maar hij moest op de gang wachten. Het duurde 3 kwartier, maar voor hem leek het eeuwen te duren. Gelukkig mocht hij nu naar binnen, waar Sterre al met haar ogen open in het bed lag. Raphael kwam naast haar bed zitten op een stoel. Sterre leek niet zoveel te merken van dat Raphael er was, of ze negeerde hem gewoon. 'Sterre, ik...' begon hij. 'Sorry.' zei Sterre zacht, terwijl ze haar hoofd naar Raphael draaide. 'Waarvoor?' vroeg Raphael. 'Alles. Ik had je moeten geloven. Dan was dit niet allemaal gebeurt en had ik hier nu niet gelegen.' zei Sterre zacht. 'Jij kan er niks aan doen. Pim en ik hadden gewoon niet moeten zoenen ofzo.' zei Raphael. Sterre glimlachte. 'Zullen we dat vergeten?' vroeg Sterre zacht. Haar zij deed pijn. 'Dat doen we.' zei Raphael. 'Gaat het trouwens?' vroeg hij. 'Doet wel pijn, maar Pim is mijn maatje. Altijd geweest en dat zal hij ook altijd blijven.' zei Sterre. 'Maar je had het mes niet voor hem hoeven aan te nemen in je zij. Weet je hoe ongerust ik was? Ik was er nog eerder dan de ambulance.' zei Raphael. 'Echt?' vroeg Sterre zacht. 'Ja, voor jou doe ik alles, weet je nog?' zei Raphael. Sterre glimlachte naar hem. Raphael was echt de beste, ze snapte nu gewoon niet meer waarom ze hier zo'n probleem van gemaakt had. Hij gaf haar een kus op haar lippen. 'Mag ik erbij komen liggen?' vroeg hij voorzichtig. 'Van mij best.' zei Sterre. Raphael kwam er voorzichtig bijliggen en knuffelde haar. Hij wou haar nooit meer kwijt en Sterre dacht hetzelfde. 

 

Anastacia ging met Pim naar het ziekenhuis. Anastacia had spijt gehad van dat ze Sterre in haar zij had gestoken, ookal was het niet de bedoeling. Ze wou het ook goedmaken. Dat kon toch op z'n minst door gewoon eventjes langs te komen in het ziekenhuis? Eenmaal bij de kamer van Sterre, begon ze toch te twijfelen. Misschien was Sterre juist wel enorm boos ofzo! Dan had het toch niet eens zin om naar binnen te gaan? Pim zag dat ze twijfelde. 'Sterre is echt niet boos op je, ze vergeeft je wel.' zei Pim zacht en hij drukte en kus op Anastacia's voorhoofd. Anastacia glimlachtte flauw naar Pim en drukte toen toch voorzichtig de klink naar beneden, waardoor de deur langzaam openging. Anastacia keek zenuwachtig de kamer in. Ze zag Sterre met haar ogen dicht in het bed liggen. Raphael was niet in de kamer. Misschien was hij gewoon even een rondje door het ziekenhuis, of wat dan ook. Anastacia liep voorzichtig naar Sterre toe, terwijl Pim de deur sloot. De 2 gingen bij Sterre zitten. 'Gelukkig slaapt ze.' zei Anastacia zuchtend. Dan kon Sterre ook niet boos worden. Pim tikte Sterre stiekem aan. Hij wou dat Anastacia toch iets moest doen. Sterre opende haar ogen. Ze keek naar Anastacia. Anastacia keek even vuil naar Pim, maar keek toen weer lief naar Sterre. 'Ana, wat doe je hier?' vroeg Sterre zacht. 'Ik.... Wou.... Moest.... Wou zeggen dat het me spijt.' zei Anastacia zacht. 'Wat spijt je?' vroeg Sterre. 'Dat ik je in je zij gestoken had.' zei Anastacia. Sterre dacht even na, maar wist het niet. Ze liet maar niet merken dat ze het niet wist, dus knikte maar. 'Niet erg.' zei Sterre. Raphael kwam de kamer in en zag Anastacia bij Sterre. 'Wat doe jij hier?' vroeg Raphael bot aan Anastacia. 'Ik...' 'Ga weg! Of wil je Sterre weer steken?!' riep Raphael. Anastacia en Pim keken geschrokken naar Raphael. Alleen Sterre keek nog hetzelfde. Ze zag iets. Ze zag Lexie op een vloer liggen. Ze had blijkbaar veel pijn. Teminste, zo zag het er wel naar uit. Raphael zag dat Sterre niks doorhad van wat er om haar heen gebeurde en liep naar Sterre toe. 'Sterre?' vroeg hij. Sterre reageerde niet. Ze zag Lexie nogsteeds voor zich. Iemand deed Lexie ontzettend veel pijn en dwong haar om iets te zeggen. Sterre sloot even haar ogen en toen ze haar ogen weer openden, zag ze Raphael, Anastacia en Pim bezorgt naar haar kijken. 'Wat is er?' vroeg Sterre verward. De andere 3 keken haar aan, maar schoten ineens in de lach. Sterre snapte het niet. Wat hadden die 3? Ze dacht weer aan wat ze net gezien had. 'Lexie...' zei Sterre zacht. 'Lexie?' vroeg Anastacia aan Sterre. Sterre schudde haar hoofd en keek Anastacia aan. 'Uh.... Nee, niks.' zei ze snel. Ze glimlachte flauw en ging weer liggen. Ze sloot haar ogen. 'Ben je moe?' vroeg Raphael. Sterre knikte. 'Gaan jullie?' vroeg Raphael aan Anastacia en Pim. De 2 keken nog even naar Sterre, maar vertrokken toen toch. Ze had haar rust heel hard nodig.

 

Sterre mocht na anderhalve week alweer naar huis. Het ging best wel goed met haar, alleen met Anastacia wat minder. Anastacia was de laatste tijd wel heel snel aangebrand en was ook vaak moe en misselijk. Het was nog ongeveer een weekje... Anastacia zou over 2 dagen naar het ziekenhuis moeten. Anastacia was niet te genieten de laatste tijd. Sterre zat nu met Iris in de woonkamer. 'Mama, wat had Anastacia bij jou gedaan?' vroeg Iris plots. Sterre voelde even voorzichtig aan haar zij. 'Het was maar een ongeluk.' zei Sterre zacht. Ze had het meer tegen zichzelf, dan tegen Iris, maar Iris had het wel gehoord. 'Wat had ze gedaan?' vroeg Iris nogmaals. 'Ze had me gestoken, met een mes, maar het was niet expres.' zei Sterre. Ze kreeg weer tranen in haar ogen, toen ze zag hoe bang Pim had gekeken toen Anastacia helemaal gek was. Iris trok aan Sterre's haar en Sterre's beeld van de bange Pim verdween. 'Mam, gaan we eten?' vroeg Iris. Ten eerste had Iris honger, maar ten tweede, ze wou haar moeder niet zo zien. 'Als papa dalijk thuis is, gaan we eten.' zei Sterre. 'Wanneer komt papa thuis?' vroeg Iris. Sterre wou antwoorden, maar ze hoorde de deur open en dicht gaan en zag toen Raphael in de deuropening. 'Nu.' zei Sterre met een glimlach. Raphael kwam op Iris af en omhelsde haar. Daarna omhelsde hij Sterre en gaf haar een zoen. 'Mam, Pap, niet zo klef he.' zei Iris. Sterre en Raphael schoten in de lach. Iris kon zoals jullie weten al veel praten en soms was het toch iets TE van wat ze nu al kon zeggen. 'Wat eten we?' vroeg Iris snel. 'We eten lekkere frietjes van de friettent.' zei Raphael die een tas omhooghield. Iris gaf een gil van blijdschap. Ze hield van frietjes, die van de friettent vond ze het lekkerst. Ze was bijna jarig en iedereen wist allang wat ze wou eten... Ofja, betergezegt WAAR ze wou eten. Bij de Mcdonalds! Iedereen wist nu al dat Iris een dag van tevoren al helemaal blij zou zijn, vanwege het uitje naar de mcdonalds. Nu gingen ze gezellig eten met z'n drietjes. Sterre had verder niet meer nagedacht over haar beeld van Lexie, dat ze gezien had toen ze in het ziekenhuis lag. Maar wat was er met Lexie? En wat wil die Sander eigenlijk van de 5? En waarom gebruikt hij juist Lexie ervoor? Lees het in de volgende post ^^

 

Lexie was alweer een tijdje wakker, maar lag nogsteeds hetzelfde als toen ze net wakker was. Ze voelde pijn. Overal, ze durfde niet te bewegen. Ze had het toch wel goed gedaan? Niks verteld over wat Raphael en Pim gedaan hadden, ze had er de pijn voor gekozen. De pijn bij zichzelf. Hoe zou ze dit ooit overleven? Ze wist al dat ze zat opgesloten, maar ze wist ook al wel, dat Sander niet zuinig met haar zal gaan doen. Alsof ze aan de duivel dacht (wat sowieso al zou zijn), ging de deur open en liep Sander de kamer in. 'Goedemorgen Lexie, niet wakker geweest, die anderhalve week.' zei Sander. Lexie bewoog niet, ze durfde niks te doen. De pijn... Ze wou die pijn niet voelen! Sander kwam op haar af. 'Achja, zo erg is dat dus niet.' zei hij en hij trok haar overeind. 'AU!' riep Lexie hard. 'Allemaal aan jezelf te danken.' zei Sander grijnzend. Toen hij Lexie weer losliet, viel ze als een lappenpop op de grond. Ze beet letterlijk op haar lip om de pijn niet te voelen. 'Waarom wou je alles van mijn vrienden weten?' kwam er eindelijk uit haar mond. Ze snapte niet waarom ze dit 3 jaar geleden niet gewoon al gedaan had. Omdat die Sander haar zo hoognodig had, maakte iedereen zich zorgen om Lexie, maar ze kon er niks aan doen. Sander keek haar nogmaals grijnzend aan. 'Achja, je zult hier binnekort toch niks meer van weten, dus ik vertel je het verhaal wel.' zei hij gemeen.

 

 

Lexie lag nogsteeds in dezelfde houding op de grond, toen Sander klaar was met vertellen. Ze had eigenlijk het hele verhaal al niet gevolgt, omdat ze zich nergens op kon concentreren. Behalve een paar dingen dan. De pijn en wat Sander daarstraks zei..."Achja, je zult hier binnekort toch niks meer van weten." spookte door haar hoofd. Sander keek naar Lexie die er niet echt bijlag alsof ze had geluisterd. Hij stond op en kwam weer op haar af. Lexie keek hem bang aan. Misschien was het juist zijn bedoeling dat ze het verhaal gevolgt zou hebben... Maar dat had ze niet gedaan.... Voor ze het wist, had ze weer een paar rake klappen gekregen, alleen dit keer was het wel wat erger...

 

Marcel miste Lexie al een paar dagen en had vandaag nog helemaal niet gegeten. Hij zat maar op de bank, naar de uitstaande tv te kijken. Hij miste haar zo erg. Wat was er nou met Lexie en waar was ze? Zijn mobiel ging en hij trok hem gelijk uit zijn broekzak om te kijken of het Lexie was, maar het was het nummer van Sterre. 'Met Marcel.' zei hij treurig. 'Marcel, kom snel naar het ziekenhuis!' klonk de stem van Sterre gehaast. 'Waarom?' vroeg Marcel ongeintreseert. 'Lexie is net het ziekenhuis ingebracht. Ze was gevonden, maar was helemaal mishandeld!' riep Sterre. Marcel zei niks meer, liet zijn mobiel vallen, rende het huis uit, zonder een jas aan te doen en reed vlug met zijn auto naar het ziekenhuis, waar hij Sterre en Raphael zag staan. 'Waar is ze?' vroeg Marcel snel. 'Ze word onderzocht, we mogen niet naar binnen.' zei Raphael. Sterre had rode ogen, blijkbaar had ze hard gehuilt. 'Hoe... Gaat het met haar?' vroeg Marcel. 'Lexie.... Zat helemaal onder de blauwe plekken en had een grote wond op haar voorhoofd. Verder zag ze er ook niet helemaal oke uit.' zei Raphael voorzichtig. Hij wist dat als hij dat zei, dat Sterre weer zou beginnen te huilen, maar Marcel moest alles weten, Lexie was zijn vriendin. 'Ik moet naar binnen.' zei Marcel en hij duwde Sterre aan de kant. Hij rende het ziekenhuis in en vroeg aan de balie waar Lexie lag. Die wouden niks vrij geven, maar Marcel had natuurlijk weer ervoor gezorgt dat de vrouw achter de balie wegging en hij in de computer kon kijken. Hij vluchtte naar de kamer en gooide de deur open. Hij wist dat het niet mag, maar deed het toch. 2 dokters keken hem verstoord aan. 'Wat doet u hier?' vroeg een van de dokters. 'Ik kom voor Lexie.' zei Marcel en hij ging op een stoel zitten. 'Sorry, maar hier mag helemaal niemand bijzijn, zelfs u niet.' zei de dokter. 'Ik ben wel haar vriend hoor.' zei Marcel. 'Dan nog, het is een onderzoek, daar hebben we alle concentratie en rust hard voor nodig.' zei de andere dokter. 'Ik blijf. Ik laat Lexie niet in de steek.' zei Marcel beslist. De dokters gingen er toch maar niet verder tegen in, ze hadden al gelijk door dat Marcel geen makkelijke jonge was. Marcel had Lexie nog niet zien liggen, maar dat volgde al snel. Toen hij Lexie zag, was het leven geen grap meer...

 

 

Raphael stond nogsteeds buiten, samen met Sterre. Sterre durfde niet naar binnen. Ze had Lexie net al gezien en het zag er helemaal niet goed uit. Het leek wel alsof er een poging tot moord bij haar gedaan was! Maar Sterre en Raphael snapten ook niet hoe Lexie alles tot nu toe had kunnen overleven. Sterre kon niet meer stoppen met huilen, zelfs Raphael had moeite. Hij probeerde zich groot te houden, voor Sterre. Hij aaide geruststellend over haar rug. 'Sterre, het komt... Vast wel... Goed met Lexie.' zei Raphael moeilijk. Hij wou niet huilen! Niet waar Sterre bij was. Sterre keek met rood betraande ogen in het gezicht van Raphael. 'Hoe weet je dat nou zo zeker?' vroeg ze snikkend. Raphael zei even niks meer en Sterre zag dat er een paar tranen over zijn wang rolden. 'Raf, je hoeft je echt niet groot te houden.' zei Sterre zacht. 'Ik wil niet huilen, bij jou.' zei Raphael zacht terug. 'Raf, ik wil niet dat je je verdriet inhoud.' zei Sterre beslist. Raphael keek haar verbaasd aan. Hij wist gewoon niks meer te zeggen. Sterre vond het dus niet erg als hij ook zijn gevoelens liet zien... Maar... Dat was toch niet echt iets voor jongens? 'Raf, jongens hoeven niet stoer te zijn. Ik vind jou toch leuk, hoe je ook doet. En knap blijf je sowieso wel.' zei Sterre. Ze liet een flauwe glimlach zien. Raphael knikte. 'Zullen we eventjes naar Lexie gaan?' vroeg hij. 'Oke... Maar...' 'Niks te maren, vrouwen hoeven niet altijd zo op te proppen, ik vind jou leuk, hoe je ook doet. En knap blijf je sowieso wel.' zei hij met een big smile. Sterre omhelsde Raphael en ze gingen samen naar binnen. 

 

 

Anastacia lag op de bank te slapen, omdat ze moe was van het werken aan haar tijdschrift. Ze was vergeten rekening te houden met de uitgeefdatum. Anastacia moest morgen naar het ziekenhuis, maar morgen moest haar tijdschrift volledig klaar zijn. En de dag erna, moest ze alles laten drukken, zodat het de dag daar weer na, in de winkels zou liggen. Helaas zou Anastacia vanaf morgen in het ziekenhuis moeten blijven tot na de bevalling en de gezondheid gechekt te hebben. Anastacia keek erop tegen, maar het moest wel. 

Maar nu droomde ze mooi. Ofja... Alles begon wel mooi. Ze was samen met Pim aan het lachen, midden in een weiland. De zon scheen, alles was gewoon perfect! Ze kwamen elke keer steeds dichterbij elkaar met hun lippen, maar net voor de zoen, verdween al het mooie. De blauwe lucht werd grijs, het gras leek dood, Pim verdween en Anastacia zag een hatelijke plek. Er was niks goeds te zien, alles was grijs en vol gemene dingen! Ze zakte in haar droom/nachtmerrie in elkaar, omdat de slechte dingen, pijn deden aan haar ogen. Anastacia werd schreeuwend wakker. "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!" Pim kwam de trap afgerent en stond gelijk stil bij Anastacia. 'Ana, wat is er?' vroeg hij geschrokken. Hij kalmeerde Anastacia langzaam en haar ademhaling ging weer normaal. Anastacia keek hem bang aan. 'Ik... Jij... Donker... Boos...' Anastacia wist niet wat ze moest zeggen. Ze zag weer beelden voor zich, ook die niks met haar droom te maken hadden. Bijvoorbeeld dat ze hoorde dat Pim en Raphael gezoend hadden... Dat ze Sterre had neergestoken... Pim zag dat het niet goed was met Anastacia en hielp haar overeind. Hij kon haar alleen niet helemaal ondersteunen en Anastacia viel hard op de grond. Haar kin was open, doordat ze met haar kin hard op de grond gekomen was. Nu lag ze daar, met haar ogen gesloten, op haar buik, op de grond. Pim greep gelijk zijn mobiel en belde een ambulance. Dit was gewoon niet goed!

 

Een tijdje later, zat Anastacia stil in het ziekenhuisbed, met haar hand in die van Pim. 'Ana, gaat het?' vroeg Pim zacht. Anastacia antwoordde nog niet. Pim kneep in haar hand en nu reageerde Anastacia wel. 'Die nachtmerrie.....' zei Anastacia zacht. 'Stil maar, het was maar een droom.' zei Pim terwijl hij een kusje op haar voorhoofd gaf. Er kwam een dokter de kamer binnen. Hij kwam naar de 2 toegelopen. 'Ik heb of goed, of slecht nieuws.' begon de dokter. Anastacia en Pim keken hem verwachtingsvol aan. 'Anastacia... Het is vervelend om te moeten zeggen, maar... U heeft helaas een miskraam gehad.' zei de dokter. Anastacia's ogen werden groot. Alles om haar wereld heen, stopte. Ze zag de dokter niet meer, de ziekenhuisapparaten niet meer en Pim niet meer... Ze hoorde alleen die ene, herhalende zin...

"Anastacia... Het is vervelend om te moeten zeggen, maar... U heeft helaas een miskraam gehad."

Toen Anastacia alles weer langzaam aan merkte, zakte ze langzaam terug in haar kussens. Bijna had ze een kindje, samen met Pim... En dan hoorde ze dit....

"Anastacia... Het is vervelend om te moeten zeggen, maar... U heeft helaas een miskraam gehad."

 

 

Sterre schrok toen ze Marcel zag zitten. Hij zat te huilen aan het bed van Lexie, die nog niet wakker was. 'Marcel?' vroeg Sterre voorzichtig. Marcel draaide zich om. Sterre en Raphael zagen zijn gezicht nu goed. Zijn gezicht was bleker dan normaal en aangezien hij een bruine had had, viel het enorm op. 'Marcel, gaat het wel?' vroeg Sterre bezorgt. Raphael en Sterre liepen naar Marcel en Sterre omhelsde hem. Hij begon nog harder te huilen. Sterre probeerde niet naar Lexie te kijken, ze wou niet ook gaan janken. 'Ey, het komt allemaal goed met Lexie.' zei ze zacht. 'Volgens de dokters gaat het wel iets anders. Ze heeft een kans op dood gaan.' zei Marcel. Sterre en Raphael schrokken enorm. Er kwam een doker binnen. Hij zag Raphael en Sterre kijken en probeerde hun aandacht te krijgen, maar het lukte niet echt. 'Wat is er met je vrienden?' vroeg hij. 'Ik heb hun over Lexie verteld.' zei Marcel die zijn tranen weg veegde. 'Oh... Ik denk dat ze voorlopig niet zullen reageren dan. Ik heb nog nieuws over Lexie.' zei de dokter. 'Is het goed of slecht nieuws?' vroeg Marcel. 'Voor iedereen zijn of haar doen, zal het heel slecht nieuws zijn.' zei de dokter. 'Vertel maar...' zei Marcel met een moeilijk gezicht. "Niet huilen Marcel, niet huilen..." dacht hij. 'Het spijt me om te moeten vertellen, maar... Lexie is overleden...' zei de dokter. 'Wat?' vroeg Marcel zacht. De dokter wees naar de ziekenhuisapparaten. 'Dus... Daarom was het zo stil... Er zit serieus geen... Leven meer... In Lexie...' zei Marcel. Hij liep heel langzaam naar Lexie en wou haar aanraken, alleen durfde hij niet. Hij trok zijn hand gelijk terug en zakte nog net in de stoel. Hij begon keihard te huilen, terwijl Sterre langzaam weer alles zag. Niet snel erna, merkte ook Raphael weer alles. 'Wat is er gebeurt?' vroegen ze tegelijk. Raphael en Sterre schoten even in de lach, totdat de dokter de hand van Sterre vastpakte. Sterre hoorde iets, in haar hoofd.

"Lexie is overleden, zeg het rustig, je wil niet dat haar medebewoners hard gaan huilen."

'Is Lexie....' Sterre maakte haar zin niet af. De dokter knikte en keek haar tegelijk verwarrend aan. Bij Sterre sprongen meteen weer de tranen in haar ogen. Raphael zat ondertussen met hetzelfde probleem. Hij liep naar Sterre en probeerde haar mee te nemen, naar de stoel, maar Sterre zakte in elkaar. 'Sterre, gaat het wel?' vroeg Raphael die ook huilde. Sterre antwoorde niet, maar bleef maar huilen. Ze begon allemaal onverstaanbare dingen te zeggen, terwijl de tranen zelfs in haar mond liepen. Raphael ging op de grond zitten en drukte Sterre tegen zich aan. 'Hoe kan... Lexie n.... Nou dood zijn?' stamelde ze huilend. 'Het was al vreemd dat Lexie de verwondingen overleefd had, tot net. Het spijt me echt enorm, maar haar lichaam kon het niet meer aan.' zei de dokter. Er klonk gepiep door de kamer. 'Oh, ik moet gaan.' zei de dokter. 'Veel sterkte, Lexie zal zo worden meegenomen.' zei de dokter die zijn hand even liet rusten op de schouder van Sterre. Daarna vertrok hij, de kinderen verdriet achterlatend in die kamer. 'Misschien is het beter om te gaan.' zei Raphael voorzichtig. Sterre knikte. Ze liep nog even naar Lexie en raakte haar voorzichtig aan met haar hand. Lexie dacht nergens aan... Ze voelde nog gewoon aan, dus zal nog niet zo lang dood zijn. Er rolden een paar tranen over Sterre's wang, op de hand van Lexie. Raphael trok haar mee en Marcel volgde gelukkig ook uit zichzelf. Lexie... De altijd vrolijke meid... Nooit verdrietig... Sinds ze samen was met Marcel, was het altijd leuk, al deed ze in die tijd erna, wel vaag. Lexie was Lexie, en Lexie zou altijd die altijd vrolijke en spontane meid blijven. Ookal leefde ze niet meer. Toen de 3 kinderen de kamer uit waren, kwam er een licht van Lexie af. Het was alsof er... Nog wel leven in haar zat, maar heel zwak... Het licht doofde snel weer, alsof ze nu officieel dood was... 

 

 

Ondertussen was het nieuws over Lexie ook al bekend bij Anastacia en Pim. Natuurlijk waren ook hun geschrokken. Anastacia was ondertussen alweer thuis, gelukkig ging het goed met haar. Hoe Pim gereageert had toen ze gehoord hadden van de miskraam, zou Anastacia never meer vergeten. Hij had een kwartier lang helemaal niks gezegt en was toen weggevallen. Hij was 5 minuten buiten bewustzijn geweest. De ouders van Lexie, leerden de 5 nu eindelijk kennen. Helaas hadden ze het liever op een andere manier gedaan. "Ik... Lexie... Ik voelde iets vreemds toen ik Lexie nog aangeraakt had." zie Sterre plots. "Hoe bedoel je?" vroeg de moeder van Lexie. "Ik... Het was alsof... Alles in haar gewoon leeg was, maar... Ook alsof er nog leven in haar zat. Een klein beetje maar." zei Sterre. "Lexie is dood... De apparaten waren stil. En je hoorde de dokter." zei de vader van Lexie. "Ik weet het niet. Aan de ene kant denk ik.. Logisch dat ze niet meer leeft... Maar... Aan de andere kant, er zat nog leven in haar." zei Sterre. "Tja... Morgen is de begravenis... Teminste, dat kunnen we dan inplannen. Als we dat willen, ik heb het namelijk liever niet. We hebben toch niet veel familie over, sinds die brand in het winkelcentrum." zei de moeder van Lexie. "Die begravenis... Maak daar maar een herdenking van." zei Marcel. Hij wou liever niet zien hoe Lexie begraven zou worden. Ergens voelde hij haar aanwezigheid. En Sterre voelde exact hetzelfde. Maar dit voelde ze ook toen ze Lexie aanraakte. Toen ze "dood" was. Maar Sterre had zo'n gevoel dat Lexie helemaal niet dood was. Lexie was een sterke meid en zou alles kunnen overleven. Vooral als Sterre zag hoe Lexie het ziekenhuis binnenkwam en nu hoe ze in dat bed lag. "Sterre, Lexie is dood. Daar kan je niks aan doen." zei Raphael zacht. "Ik heb toch zo'n gevoel dat ze nog leeft. Ze kan niet dood zijn." zei Sterre zacht. Ze liet haar hoofd op Raphaels schouder rusten. Ze wou Lexie nog zien... Ze zou dalijk naar het ziekenhuis gaan. 

Sterre was nu in het ziekenhuis. Volgens de dokters was Lexie weggebracht, maar Sterre wist dat ze haar zintuig op een of andere manier kon gebruiken, om Lexie te vinden. Het was te proberen. Zou ze Anastacia, Raphael en Pim ook meenemen? Anastacia zou Lexie misschien wel kunnen zien. Raphael haar misschien wel kunnen horen... En Pim haar wel kunnen... Ruiken? Nee, ze zou alleen gaan. Sommige wisten of nogsteeds niet, of gewoon niet meer, van hun speciale zintuig af. Dat was maar goed ook, want het koste al veel moeite om het te verbergen. Bussen vol met deo.. Handschoentjes, zonnebril, sambal en een koptelefoon. 

Sterre stak haar hand uit. Ze dacht aan Lexie. Alleen maar aan Lexie. Geen verdere woorden. Lexie, Lexie, Lexie... Sterre voelde iets dat haar aantrok als een magneet. Ze volgde het maar, ze kon het toch niet hard tegenwerken. Ze liep in de richting. Ze kwam op een onbekende plaats. "Zou Lexie hier zijn..." zei Sterre zacht tegen zichzelf. Ze volgde de kracht in haar handen. Lexie kon er misschien wel zijn, maar Sterre hoopte dat ze er wel levend was. Ze ging het gebouw door, haar handen voelden steeds sterkere kracht! Sterre rukte haar handschoentje weer aan, want de kracht deed pijn. Ze keek naar haar hand. "Rustig Sterre... Ga gewoon de....ze... Kamer.... In..." zei Sterre. Ze was  niet eens van plan dat te zeggen. Het was alsof iemand anders het zei, maar uit Sterre's mond liet komen. Ze keek omhoog naar de deur. Hij stond op een kier. Ze slikte een keer. Misschien lag Lexie hier wel achter... Sterre keek nog even achter zich, maar opende toen de deur. "Hallo?" vroeg ze zacht. Haar stem echode in de kamer. Sterre voelde ineens iets op de grond. Ze keek voorzichtig naar beneden. "Lexie..." zei ze zacht. Lexie lag op de grond. Sterre knielde bij Lexie neer en schudde haar door elkaar. Ze zag er helemaal niet zo dood uit! "Lexie... Lexie..." zei Sterre gehaast. Ze rammelde Lexie door elkaar. Sterre legde haar handen op de hoofd van Lexie. Lexie was toch dood? Maar waarom kreeg Sterre dan allemaal gedachtens door? 

"Was ik maar nooit tegen hem ingegaan." 

klonk de stem van Lexie. Sterre sloot haar ogen en concentreerde zich.

"Ik mocht het geheim van Raphael en Sterre niet doorvertellen en dat heb ik niet gedaan. Maar nu heb je pijn geleden. Voor je vrienden. Vrienden verraad een normaal mens niet. Ik heb ze 3 jaar bedrogen, omdat ik deze pijn niet wilde voelen."

klonk de stem van Lexie weer. Ineens werd Sterre bij haar schouders gegrepen. "Zozo, Sterre de Wit. Wat heb jij hier te zoeken?" vroeg de man die achter Sterre stond. Sterre draaide zich om. "Ik... Ik uhm...." stamelde ze. "Wat moet je van Lexie? Ze heeft jullie..." "3 jaar lang bedrogen. Ik weet het al." zei Sterre zacht. "Oh, je weet het..." zei de man. Sterre knikte. "Jij komt hier nu niet meer weg." zei de man. "Wat? Waarom?" vroeg Sterre bang. "Je weet te veel, niemand mag hier iets van weten." zei de man gehaast. "Nee, ik blijf hier niet!" zei Sterre. "Je zult geen keuze hebben." zei de man. Hij hield haar op afstand. "Maar ik..." de deur werd dichtgegooit en de deur werd op slot gedraait. "Nee!" Sterre liep naar de deur en rukte aan de klink, maar hij bleef dicht. Sterre wist niet wat ze moest doen. Ze zakte bij Lexie neer. Ze kon toch niks doen. Sterre voelde Lexie's hand bewegen. "Het zal wel verbeelding zijn." zei Sterre zacht. Maar dat veranderde... Toen ze naar de ogen van Lexie keek!

 

Raphael was aan het ijsberen in zijn huis. Iris keek geiriteerd naar hem. Ze wou gaan spelen met haar blokken, maar als haar vader in de weg liep, was dat toch onmogelijk?! "Pap, ga aan de kant!" riep Iris hard. Raphael keek verward naar Iris. Hij keek haar vragend aan. "Ik wil spelen. Als jij zo rondloopt, gaat dat niet." zei Iris. "Oh, sorry schat. Ik maak me dus ook helemaal geen zorgen om je moeder, die al een paar uur weg is." zei Raphael sarcastisch. "Is mama weg?" vroeg Iris verbaasd. Ze had blijkbaar dus nog helemaal niks gemerkt. "Ja, ze denkt dat Lexie nog leeft en is naar haar op zoek gegaan. Ik snap niet waarom, Lexie is dood." zei Raphael. "Maar... Wat hebben jullie allemaal? Jij draagt een koptelefoon en mama draagt handschoentjes." zei Iris. "Misschien word het tijd dat ik je alles ga vertellen." zei Raphael. Iris keek haar vader verward aan. "Maar... Wel echt alles he?" zei Iris. Raphael knikte. "Kom maar zitten." zei hij terwijl hij zijn hand op zijn schoot legde, als teken dat Iris op zijn schoot moest gaan zitten. Iris ging op de schoot van haar vader zitten. "Dit verhaal, gaat wel allemaal over 8 jaar terug. Toen je moeder en ik elkaar leerden kennen, dus het word een lang verhaal." zei Raphael. "Ik heb nog alle tijd hoor, jullie sturen mij naar bed, dat wil nog niet zeggen dat ik dat wil." zei Iris. Raphael begon even te lachen, maar keek al snel weer serieus. "Okee.. Nou, dan begin ik maar." zei Raphael. "Jaja, begin." zei Iris.

 

"Sterre en ik, leerden elkaar in het Huis Anubis kennen. Een internaat, waar we door onze ouders heen werden gestuurd. Wat we alleen niet wisten, was dat er mensen in dat huis woonden, die iets van ons wouden hebben. Die koptelefoon van mij... Die handschoentjes van Sterre... Wij, hebben overgevoelige zintuigen. Sterre voeld of iets goed, of slecht is en als ik mijn koptelefoon niet op heb, hoor ik hele harde piepen. Maar als je moeder daar niet was, samen met Pim, had ik dit nooit allemaal geweten. Die mensen, waren een soort van tovenaars. Die wouden onze zintuigen afpakken, om de broer, van Kai weer tot leven te wekken. Die broer was al dood, maar doormiddel van onze overgevoelige zintuigen, kon hij weer tot leven komen. Bij Anastacia, Marcel en mij lukte het, omdat wij er niks van afwisten. Bij Pim... Hij liet het zelf toe, omdat Sterre niet verliefd op hem bleek te zijn en hij mij met haar had gezien. We hadden bijna gezoent. Maar Sterre... Ze had in de geheime bieb ingebroken en daar had Arlene haar betrapt. Ze hield Sterre daar opgesloten, zodat ze haar ritueel niet zou kunnen verpesten. Arlene ging toen even weg, om alles gereed te maken en toen kwam Kai bij Sterre. Die avond, hadden wij het feest van onze directeur. Wij waren niet thuis, maar Pim ging terug om Sterre te redden. Sterre wou dat niet, omdat ze Emlily wou redden, een meisje, met het 6e zintuig. Als die ene mensen alle zintuigen zouden hebben, inclusief die van Emily, zou Emily sterven. Sterre wou dat niet en ging vrijwillig mee naar haar ritueel, maar had geprobeert het tegen te werken. Het lukte, ze kon die mensen verslaan... We waren allemaal onze zintuig kwijt en we dachten ook echt dat Kai en Arlene enzo wegwaren. Maar een paar maanden nadat we hun hadden verslagen, bleken we weer een nieuwe vijand te hebben. Morgana. Ze had een jonge naar ons huis gestuurd, die alles over ons te weten kwam en inclusief ons uit elkaar probeerde te drijven. Dat was hem gelukt, bij je moeder en mij... Maar dat gebeurt nooit meer. Morgana moest het zwaard hebben, uit de legende van koning Arthur, die ken je vast wel. Morgana, haar moesten we verslaan. Het ging niet gemakkelijk, maar het lukte. Daarna.... Een hele tijd later, kwamen Kai en Arlene weer terug. Ze wouden Sterre haar zintuig weer opnieuw proberen te pakken. Eerst die van Sterre, dan die van ons. Het lukte niet, gelukkig. Sterre leed zoveel pijn... Om ons ook veilig te stellen. Ze werd ontvoerd, lag in het ziekenhuis soms... Weet je, zonder al die pijn van je moeder, was jij er niet geweest. Er kwam een nieuwe jonge in het huis. Hij heette Bram en hij was er in opdracht van Kai en Arlene. Hij heeft haar mishandeld, op diversen manieren. Waaronder de manier, hoe jij bent ontstaan. Ze raakte zwanger, zonder het te weten. We kwamen er op 2e kerstdag achter, dankzij de dokter. Sterre kon je niet meer weg laten halen. Ze had soms 's nachts ook tegen mij gezegt, dat ze van plan was om zichzelf dood te steken, zodat ze die pijn niet meer zou hebben. Ze vertelde er verder ook niemand over, over dat plan en gelukkig kon ik haar ompraten. En je bent hier nu al een paar jaar. Maarja... Toen Sterre die rol kreeg, in die serie... Zat er weer iemand achter haar aan. Nu misschien nog steeds, maar die zit gelukkig wel in de gevangenis, of is er misschien alweer uit. Maar die zal niet weten dat we niet meer in Anubis wonen. Maarja... Nu... Alles ging weer goed, alleen sinds de premiere van de serie waarin Sterre de hoofdrol speelt van Maaike, doet Lexie vreemd. Ik denk dat ze om die rede zo het ziekenhuis inkwam. Verder was het wel logisch dat Lexie het niet zou overleven. Maar Sterre voelt, doormiddel van haar zintuig voelde ze iets in Lexie, leven, maar dat is onmogelijk. Nu is ze opzoek, met haar zintuig, naar Lexie." 

 

Raphael was blij dat hij klaar was met zijn verhaal. Iris pinkte nog wat traantjes weg. Haar moeder had zoveel pijn geleden! Waarom wist ze daar nog niks van?! "Waar is mama nu?" vroeg Iris. "Ik weet het niet. Hopelijk is ze niet in gevaar." zei Raphael. "Ik wil mama terug." zei Iris die harder begon te huilen. "Schat, ik weet niet waar ze is. Ze heeft haar mobiel wel bij, maar die zal uit staan." zei Raphael die Iris omhelsde. "Maar ik wil mama terug!" riep Iris snikkend. Nu haar vader dit verhaal verteld had, was Iris enorm bezorgt om haar moeder.

 

Sterre keek naar Lexie. "Ik wist het..." zei ze zacht. "Lexie... Je leeft nog..." zei Sterre zacht. Ze veegde met haar duim de haren van Lexie haar gezicht. "Ze zeiden dat je dood was." zei Sterre zacht. Maar Lexie zei niks. Ze staarde alleen maar voor zich uit, recht in Sterre's blauwe ogen. "Ik wist dat je nog leefde... Ik voelde het. Je mocht nog niet weg." zei Sterre die nu tranen over haar gezicht had lopen. Ze omhelsde Lexie stevig. Lexie voelde pijn, maar zei niks. Ze was stil, doodstil. Sterre keek bezorgt naar Lexie. "Gaat het?" vroeg ze. Lexie knikte. "Ik..." begon Lexie. Ze wou haar zin niet afmaken. "Ik weet alles." zei Sterre zacht. Lexie keek haar met grote ogen aan. "A.... All... Alles?" vroeg ze stamelend.   

 

Raphael maakte zich ondertussen nogsteeds zorgen om Sterre. Het was al 11 uur 's avonds en hij had nogsteeds niks van Sterre gehoord! Iris lag ook nogsteeds niet op bed. Maar die lag gelukkig wel op het tapijt te slapen. Iris moest morgen gewoon naar school en was van vandaag ook al doodmoe. Raphael greep toch snel zijn mobiel en drukte Sterre's nummer aan. Hij hoopte zo dat ze opnam! De telefoon ging. "Piep, Piep, piep" 

"Hoi, met Sterre."

"Ja, Sterre, waar..."

"Ik ben er even niet. Spreek wat in, ik bel later terug. Doei."

En toen was alle hoop van Raphael vervlogen. Sterre's voicemail. Ja, daar had hij veel aan. Hij zuchtte. Wat moest hij nu doen? Sterre was ergens en hij wist niet waar. Ze had haar mobiel uit, of die had ze niet bij zich. Hij maakte zich enorme zorgen en dat terwijl het misschien helemaal voor niks was. Wie weet was er niks met Sterre! Hij ging op de bank zitten en wreef relaxend met zijn vingers over zijn slaap. Hij moest rusten. Gewoon eens kalmeren. Hij moest Sterre meer vertrouwen geven, anders zou die relatie van hun toch ook niks waard zijn?

Hij tilde Iris van het tapijt, terwijl ze gewoon doorsliep. Hij ging zuchtend naar boven, waar hij Iris in haar bed legde. Daarna ging hij zelf in zijn bed liggen, zonder zich om te kleden. Alsof hij zou kunnen slapen?

 

Sterre en Lexie zaten al een tijdje te kletsen. Lexie zag er nogsteeds niet uit. "Maar... Wat was er gebeurt? Iedereen denkt dat je dood bent..." zei Sterre plots. "Ik weet het niet meer. Vanaf dat ik jou net zag, helemaal niks." zei Lexie. "Iedereen denkt dat je dood bent... En mijn mobiel is leeg en we zitten hier opgesloten. Ik wist gewoon dat je nog leeft." zei Sterre. Ze wou hier weg, maar dat ging gewoon niet. Ookal kon ze hier nu weg, ze zou Lexie al niet in de steek laten. "Waar is mijn mobiel?" vroeg Lexie. "Weet ik niet, in het ziekenhuis had je geen mobiel." zei Sterre. De 2 meiden zuchtte. Ze zaten hier.... Opgesloten.... Met een creep..... Zonder mobiel die het doet.... Zonder contact met de buitenwereld. Hier zouden ze dus nog wel een tijdje verblijven.

 

Marcel kwam langs bij Anastacia en Pim. Raphael was daar ook samen met iris. Alleen kwam Marcel wel met stomme opmerkingen aan. "Hey, misschien moeten we gewoon iets leuks gaan doen. Ja, Sterre is weg, net als Lexie en misschien komt Sterre ook nooit meer terug en dan" "MARCEL! Hou je bek dicht! Sterre komt terug!" riep Raphael erdoorheen. Iedereen keek Raphael geschrokken aan. Dit waren ze niet gewent van hem! "Raf, Sterre is..." "Sterre is alleen maar kijken of Lexie misschien toch nog leeft! Aangezien dat niet zo is, zal Sterre zo wel terugzijn! Dan is ze nog niet meteen voor altijd weg!" riep Raphael. Hij liep het huis uit, met Iris over zijn rug, die om hulp schreeuwde van de schrik, en toen Raphael buiten was,gooide hij de deur dicht. De andere 3 hoorden Iris nog schreeuwen, maar daarna was het stil. Wat waren er otch allemaal onverwachte dingen in het leven.

 

Sterre en Lexie lagen tegen elkaar aan te slapen. Ze zaten nogsteeds opgesloten en ze wouden eigenlijk snel iets hebben waarmee ze om hulp konden vragen, maar dat ging natuurlijk niet, aangezien ze in een zowat lege kamer opgesloten zaten. Toen hadden ze pas door dat ze allebei ontzettend moe waren. Ze waren tegen de muur gaan zitten en Lexie was tegen Sterre aangekropen. Op die manier, waren ze allebei in slaap gevallen. Maar wat ze nu niet doorhadden, was dat de gestalte van daarstraks, die dus Sander was, de kamer inkwam. Hij keek naar de 2 meiden. "Jullie zullen hier voor altijd blijven.... Maar ik heb ook nog andere oplossingen...." zei hij zacht. Hij zei het natuurlijk meer tegen zichzelf dan tegen de slapende meiden. Maar stiekem hoopte hij wel dat de 2 het gehoord hadden. Hij liep naar de meiden en legde zijn hand op de linkerschouder van Sterre. "Was je nu maar nooit hierheen gekomen he." zei Sander lachend. Er kwam ineens beweging in Sterre. Ze werd langzaam wakker en keek wazig naar Sander. Ze kreeg niet helemaal door wie er voor haar stond en dacht er verder ook niet bij na. "Ga je met me mee?" vroeg de gestalte. Sterre gaapte. "Moet dat?" vroeg ze moe. "Ja, dat moet." zei de gestalte. Sterre probeerde overeind te komen, maar omdat ze zo moe was, had ze daar moeite mee. De gestalte (Sander) hielp haar overeind en Sterre liep gewoon mee. Ze was doodmoe en wist helemaal niet waar ze nu aan begonnen was!

 

Marcel zat treurig thuis. Anastacia en Pim hadden het druk met elkaar, Raphael probeerde Iris koest te houden, terwijl hij zelf koest moest zijn en die maakte zich ook nog eens zorgen over Sterre. En Marcel zat zelf helemaal alleen thuis. Zonder Lexie. Lexie was dood... Dat klonk toch gewoon helemaal niet? Marcel had al zeker anderhalve dag niks meer gegeten en dat was nogal vreemd. Zeker voor Marcels' doen. Die at altijd nog gewoon, wat er ook was. En nu hij wist dat Lexie doodwas, was die ineens heel anders. Hij was zichzelf gewoon niet meer. Hij had al helemaal niet meer geslapen sinds hij gehoord had dat Lexie dood was en dan was Marcel die ene jonge die zo snel sliep als hij de kans kreeg? Hij was te veel veranderd en als hij niet snel iets leuks zou doen, zou hij gewoon altijd dit probleem houden. Maarja, niemand had tijd? Zelfs z'n beste vrienden niet en dat maakte het nog moeilijker. Iedereen was druk bezig met zijn of haar eigen problemen en Sterre was dan verdwenen. Marcel gaapte. Misschien moest hij toch eens proberen te slapen, hij kon het wel gebruiken. Hij kleedde zich om en ging in bed liggen. Na eventjes woelen enzovoort, viel Marcel gelukkig in slaap. Dit was wat hij nodig had, een heerlijk paar uurtjes doorbrengen met zijn ogen gesloten, relaxete gedachtens. Even afgesloten zijn van alles, lekker slapen.

 

Raphael leek thuis compleet doorgedraait. Misschien kwam dat ook wel, omdat hij dat gewoon was. Hij mistte Sterre enorm en maakte zich zoveel zorgen! Iris daarintegen, trok zich niks van de verdwijning van haar moeder aan, aangezien ze zowat de hele dag opgesloten zat. "PAP! LAAT ME ERUIT! IK ZIT HIER AL ANDERHALVE DAG!" riep Iris hard terwijl ze op de deur bonste. "Schat, tenzij je weet waar je moeder is, blijf je daar!" riep Raphael vanaf beneden. Iris zuchtte. Dit was toch niet meer gezond?! Haar vader was gek! Ja, logisch dat hij zich zorgen maakte om Sterre, maar om dan dit allemaal te gaan doen, was toch gewoon niet goed? Ze ging op haar bed zitten. Ze keek door het raam. Zelfs haar raam zat op slot! Ze kon helemaal nergens heen. Op dit soort momenten wou ze dat ze iets ouder was, dan had ze een mobiel en dan kon ze Anastacia bellen ofzo. Ze hoorde hoe haar vader beneden stond te ijsberen. Hij praatte in zichzelf over waar Sterre zou kunnen zijn. "Pap! Mam komt wel terug hoor!" riep Iris. "Hou je bek jij! Je weet niet eens waar ze is!" riep Raphael. "Pap! Ik wil hier gewoon weg ja! Je mag me helemaal niet opsluiten!" riep Iris. Er rolden een paar tranen over haar wangen. Ze moest zonodig naar de wc, ze had honger, dorst en was moe! Maar slapen kon ze niet met een lege maag en een volle blaas. Ze ging tegen haar deur aanzitten en begon te huilen. "Mama, kom alsjebliefd snel terug." zei Iris snikkend. Natuurlijk mistte ze haar moeder net zo erg als dat haar vader haar mistte, maar dat ze hier opgesloten zat, vond ze ook erg.

 

 

Sterre liep achter de gestalte aan, een onbekende ruimte in. Pas toen de gestalte de deur met een harde klap dichtgooide, was Sterre helemaal wakker! Ze keek verward rond. Waar was ze? Ze keek een kant op en zag iemand de hoek om verdwijnen. Sterre ging erachteraan. Wie was dat? Alleen... Toen de gestalte stilstond, kon Sterre ook niet meer verder. Er was iets wat haar tegenhield, maar wat? Ze probeerde verder te lopen, maar het lukte niet! Ze keek verward rond en zag toen pas dat iets haar enkels vasthad. En het was niet zomaar iets... Het was een man die haar blijkbaar al de hele tijd achterna zat. Hij lag op de grond met een grijns op zijn gezicht. Het was alsof die net een aanloop had genomen om haar te pakken te krijgen. Sterre probeerde haar enkel los te rukken, maar het lukte niet! "Laat me los!" riep Sterre. Sander keek lachend naar Sterre. De man achter Sterre kroop weer overeind en liet dus haar enkels los, maar voordat Sterre ook maar een stap kon zetten, had de man haar alweer bij haar armen vast. "Jij komt hier nooit meer weg, Sterre. Niemand hoeft te weten dat Lexie nog leeft." zei Sander. "Ik ken jou ergens van..." zei Sterre. "Dat zou zomaar kunnen." zei Sander lachend. Hij liep naar Sterre toe en legde zijn hand op haar schouder. Sterre rilde. "Jij gaat mij helpen." zei Sander. Sterre herkende die zin... Die had ze eerder gehoord... Veel eerder! Sterre was hem een keer tegengekomen en haar vrienden waren er toen bij komen staan, omdat ze zich zorgen maakten over haar. "Sander..." zei Sterre zacht. Hij was het, dat wist ze zeker! Vooral nu hij die zin had gezegt. Ze wist dat ze nergens van hem kon winnen zonder dat ze hulp zou krijgen! Had Lexie misschien al die tijd voor hem gewerkt? Had Sander Lexie gechanteerd al die jaren om meer over de 5 te weten te komen? Ze wist dat Sander een vals persoon was, maar dit was toch wel het toppunt van hem! Hij had Sterre na die ene dag nog wel eens gestalkt enzo, maar nog nooit had hij iemand gebruikt en daarna gaan liegen dat diegeen dood was! En nu wou hij haar gevangen houden?! Mooi niet! Sterre had al genoeg meegemaakt! Ergens in haar hoofd, zei een stemmetje heel hard: "Dit is allemaal Lexie's schuld! Als zij zich nooit had laten chanteren, was dit allemaal niet gebeurt! Dan was Marcel niet verranderd in een down in plaats van een clown en dan had jij hier nu niet gezeten!" het leek wel de stem van Raphael in haar hoofd... Ze mistte Raphael eigenlijk ook wel... Hoelang was ze nu eigenlijk al niet meer thuis geweest? Als Sterre ook maar langer dan een halve dag niet thuis was zonder dat Raphael wist waar ze was, werd hij al gek! Het zou Sterre niks verbazen als Raphael nu bij het politiebureau zou zijn om haar vermissing aan te geven! Sterre zuchtte. Ze dacht aan zoveel dingen en had zo weinig antwoorden! Soms hooptte Sterre dat ze nogsteeds met Pim op detective missie kon gaan, zoals ze nu zelf alles moest uitzoeken, was het helemaal niet leuk meer! Sterre liet zich maar weer meenemen en dacht ondertussen aan alles wat er gebeurd was sinds dat ze in het Huis Anubis was komen wonen. Ze was toen verliefd geweest op Pim... Maar later verdwenen die gevoelens en nu had ze eigenlijk het gevoel dat ze weer verliefd was op Pim. De ene keer dacht ze veel meer aan Pim dan aan Raphael! Ze zou dit Raphael maar niet vertellen. Teminste, als ze Raphael nog ooit zou zien...

 

Pim was met Anastacia boodschappen aan het doen. Voor hun was het leven voor zover weer normaal. Alles wat er was gebeurt lieten ze achter zich. Raphael ging zelf maar lekker opzoek naar Sterre, daar hadden hun toch niks mee te maken. Lexie was dood, dat was nu eenmaal zo en daar was geen verandering meer aan mogelijk. Verder was alles dus gewoon normaal. Anastacia en Pim deden weer gewoon elke dag wat ze moesten doen. Boodschapen, werken, eten enz. "Wat eten we vanavond?" vroeg Pim die in de schappen keek. "Kijk jij maar." zei Anastacia. "Ja, ben jij morgen vrij?" vroeg Pim. "Ja, ik ben morgen vrij. Gelukkig maar, want ik overleef het dus echt niet meer om zo vroeg op te moeten, omdat ik bepaalde dingen in het tijdschrift moest plaatsen." zei Anastacia. "Ik snap het. Dan kunnen we iets speciaals eten nu, ik ben morgen namelijk ook vrij." zei Pim. "Fijn, kunnen we allebei lekker slapen en doen wat we willen." zei Anastacia. Eigenlijk vond ze het wel fijn dat Pim ook vrij was morgen. Eigenlijk baalde Anastacia nogsteeds van de miskraam... Misschien konden ze opnieuw beginnen? Ze zou het Pim straks wel vragen, als ze weer thuis waren. Ze wou zo graag een kindje hebben, samen met Pim! De 1e keer was zo balen. Het was nog maar een paar dagen en toen kreeg ze ineens te horen dat ze een miskraam had! En als Sterre het ongewild was, kreeg ze geen miskraam! Nou, eigenlijk was Anastacia wel jaloers op Sterre. Sterre was dan zwanger geraakt zonder het te willen, maar die was nu wel heel gelukkig met Iris. Anastacia wou ook zo gelukkig zijn... Met Pim... En een kindje van hun 2. Anastacia kwam uit haar gedachten toen Pim haar op haar schouder tikte. "Is er iets?" vroeg hij. "Uh.. Nee, ik wil je thuis alleen iets vragen. Kan dat?" vroeg Anastacia. "Tuurlijk, jij kan mij alles vragen." zei Pim die Anastacia een kus gaf. Anastacia glimlachte. "En, wat heb je gekozen?" vroeg ze.

 

Raphael stond op het punt om het politie bureau in te gaan, om te melden dat Sterre al een tijd verdwenen was, toen Iris ineens achter hem stond. Ze hijgde. "Iris, hoe kom jij nou hier?" vroeg Raphael verbaasd. "Ik ben echt niet dom hoor. Ik krijg ook wel makkelijk een deur open." zei Iris. "Sorry schat, maar we moeten zorgen dat je moeder terugkomt." zei Raphael. "Pap, mama komt echt wel terug! Je weet niet eens waar ze is!" zei Iris. "Dat is juist het probleem. Zolang ik niet weet waar ze is, kan ik alleen maar vastleggen dat ze niet veilig is." zei Raphael. "Pap, weet je het zeker? Ik bedoel... Mama komt toch wel terug?" zei Iris. Nu leek het meer alsof ze moest huilen. "Schat, waarom denk je dat ik hier ben?" vroeg Raphael. "Mama moet naar huis..." zei Iris en ze begon te huilen. "Schat, sorry dat ik je had opgesloten." zei Raphael. Iris keek haar vader aan. "Maar mama moet gewoon weer thuis komen en daar gaan wij samen voor zorgen." zei Raphael. "Ja, dat wou ik horen!" zei Iris blij. "Je huilde nep he?" vroeg Raphael droog. "Ja." zei Iris met een grijns. "Maar nu moet je het wel doen." zei Iris. "Achja, je moeder komt terug thuis." zei Raphael die Iris optilde. "En jij moet naar de toneelclub." zei hij daarna lachend. "Ja pap, geef jij me op en betaal jij alles? Dan doe ik het." zei Iris lachend. 

 

Pim en Anastacia waren thuis en alle boodschappen waren uitgepakt en opgeruimt. Anastacia en Pim zaten nu op de bank en Anastacia frutselde wat aan haar haren. Ze wist niet hoe ze het moest zeggen. Wie weet wou Pim helemaal niet hetzelfde als haar, dan stond ze toch mooi voor gek! "Ana, kan je vraag nog vandaag gesteld worden?" vroeg Pim. "Ja... Ik... Die miskraam..." begon Anastacia stotterend. "Ja?" vroeg Pim. "Ik had zo graag gewild dat wij... Samen een kindje hadden..." ging Anastacia verder. Pim wachtte af, hij had al vermoedens van wat Anastacia wou. Toch wachtte hij nog maar even, totdat hij het zeker zou weten. "Ik... Zou jij... Het goed vinden... Als we het opnieuw proberen?" vroeg Anastacia. Nu het eruit was, wou ze eigenlijk gelijk weglopen, maar ze moest toch Pim zijn reactie weten? Ze zag dat Pim nadacht. Die blik kende ze nu wel. "Wat denk je ervan?" vroeg Anastacia zachtjes. "Ik..." begon Pim. "Ja?" vroeg Anastacia zenuwachtig. "Ik vind het wel oke." zei Pim met een glimlach. "Echt?" vroeg Anastacia. Zelfs bij Anastacia kwam er een glimlach op haar gezicht. "Tuurlijk." zei Pim. Anastacia omhelsde hem blij. "Oh! Geweldig! Misschien komt er dan toch nog iets van!" zei Anastacia blij.  "Alles voor mijn schat." zei Pim. De hoofden van Anastacia en Pim kwamen langzaam dichterbij en ze zoenden elkaar lang. 

 

Lexie werd langzaam wakker. Ze keek slaperig de kamer rond. Ze dacht aan Sterre. Die was toch bij haar? Maar waar was die nu?  "Sterre?" vroeg Lexie. Ze wou eigenlijk wel opstaan, alleen deed haar lichaam nog pijn. Was het dan misschien een droom dat Sterre naar haar op zoek was geweest? Maar het leek allemaal zo echt! Ze hoopte vast iets te erg dat iemand haar kwam redden. Alsof dat uberhaupt mogelijk was! Wat Sterre had gezegt.... Dat iedereen dacht dat Lexie dood was... Zou dat ech zijn? Zou Sterre hier wel echt zijn geweest? Lexie wist het niet meer. Ze was zo door de war! Het was zo stil... Lexie ging maar weer tegen de muur zitten en proberen te slapen. Misschien was dit maar een droom! Toen Lexie net haar ogen gesloten had en bijna sliep, hoorde ze ineens geschreeuw. "Sterre!?" riep Lexie uit reflex. En het klonkt ook nog als Sterre! Nu wist Lexie het wel zeker... Dit was geen droom!

 

Marcel werd plots wakker. Hij had wel heel lang geslapen. Hij keek op zijn mobiel. "Ohnee.... Ik ben te laat!" riep hij hard. Hij vluchtte zijn bed uit. "Snel snel snel!" riep hij tegen zichzelf. Hij waste zich, kleede zich helemaal om en alle gebruikelijke dingen. Net toen hij op het punt stond om naar beneden te gaan, zag hij de datum op zijn mobiel. Zaterdag... "Oh! Allemaal voor niks!" riep Marcel. Hij zuchtte. Nu kon hij net zo goed ook gewoon naar beneden gaan en ontbijten. Hij zou Pim en Anastacia wel even bellen om te vragen of hij kon langskomen. Hij liep naar beneden. In plaats van te ontbijten, liep hij gelijk door naar de huistelefoon. Hij toetste het nummer van de huistelefoon van Pim en Anastacia in. Hij hoopte dat ze opnamen. En gelukkig nam Pim op. "Marcel, wat is er?" hij klonk alsof Marcel iets verstoorde. "Ik uh... Kan ik straks even langskomen?" vroeg Marcel. Hij hoorde Pim eventjes fluisteren. "Sorry, we hebben het druk." zei Pim. "Oh... Oke dan, veel plezier." zei Marcel treurig en hij hing op. Waarom kon hij nu niks leuks bedenken? Hij miste Lexie zo erg... Zijn leven was gewoon niet compleet zonder haar!

 

Anastacia keek Pim vragend aan. "Wat was er nu met Marcel?" vroeg Anastacia. "Ik weet het niet, hij klonk heel down." zei Pim. "Ja, meestal is hij de clown en dan is die nu down." zei Anastacia. "Sinds wanneer rijm jij?" vroeg Pim. "Huh?" vroeg Anastacia verward. "Je zei: Ja, meestal is hij de clown, en dan is die nu down." deed Pim Anastacia na. "Hou op." zei Anastacia lachend. "Gaan we ontbijten?" vroeg Pim. "Ja, we zijn hier denk ik wel klaar." zei Anastacia met een glimlach. Ze ging uit bed en deed haar kleren aan. Pim deed hetzelfde. Daarna gingen ze naar beneden. Anastacia en Pim dachten allebei hetzelfde. Ze hoopten dat het wel gelukt was! Ze zouden het allebei fantastisch vinden om samen een kind te hebben. Alleen zou Anastacia nu proberen voorzichtig te doen. Ze wou niet weer een miskraam! Daar hadden zij en Pim toen zo mee gezeten... Tijdens het ontbijt, ging de deurbel. "Verwacht jij iemand?" vroeg Anastacia aan Pim. "Nee, jij wel?" vroeg hij. Anastacia schudde haar hoofd. Pim stond op en liep naar de deur. Toen hij hem opende, stonden Raphael en Iris voor de deur. "Wat doen jullie hier?" vroeg Pim. "Mogen we binnenkomen?" vroeg Raphael. Nog voordat Pim kon antwoorden, stonden Raphael en Iris binnen. "Het is belangrijk." zei Raphael snel. Pim sloot de voordeur en liep achter Raphael en Iris aan de keuken in. Anastacia stond op. "Hey, Iris, wil jij een koekje?" vroeg ze. Iris knikte blij. Anastacia haalde even de koektrommel, terwijl Raphael en Pim naar de woonkamer gingen. Anastacia gaf Iris een koekje en ging met haar in de keuken zitten. "En hoe gaat het met jou en papa?" vroeg Anastacia. "Papa is helemaal gestoord geworden. Hij sloot me een hele dag op op mijn kamer en hij draaide helemaal door." zei Iris. "Oh, wat erg. Is mama nogsteeds niet thuis dan?" vroeg Anastacia. "Nee, daarom zijn we hier." zei Iris. "Oh... Maar mama dacht toch dat Lexie nog leeft? Dan kan ze toch allang thuiszijn, aangezien Lexie dood is?" vroeg Anastacia. "Ik snap het ook niet. Volgens papa is ze niet veilig." zei Iris die het laatste stukje van haar koekje op at. Ondertussen was in de woonkamer, dat onderwerp ook aanwezig bij Raphael en Pim. "Sterre is nogsteeds niet thuis en we hebben het al gemeld bij de politie." zei Raphael. "Maar Lexie is dood en Sterre ging naar haar opzoek. Waarom zou ze dan nog niet thuiszijn?" vroeg Pim. "Ik weet het niet. Het enige wat ik kan bedenken, is dat Sterre weer in gevaar is." zei Raphael. "Sterre zocht Lexie, dan kan ze toch niet in gevaar zijn?" vroeg Pim verbaasd. "Ik heb echt een gevoel van wel." zei Raphael. Hij wist het eigenlijk wel zeker! Hij voelde het gewoon...

 

Sterre probeerde zich los te worstelen. Ze wou hier weg! Ze wou niet weer worden vastgehouden! Waarom moest ze ook altijd naar iedereen op zoek gaan! Ze bracht zichzelf juist alleen maar in gevaar! Vandaag zou ze een auditie hebben voor een nieuwe film, maar aangezien ze hier vastzat, zou die niet doorgaan. "Laat me los!" riep Sterre weer. De andere man had zijn armen om haar middel geslagen en ze probeerde de armen weg te trekken, maar elke keer als ze los waren, grepen ze haar weer gelijk vast. "Maak je maar lekker druk, dan ben je dalijk helemaal uitgeput." zei Sander grijnzend. "Jij mag me hier niet vasthouden!" riep Sterre met overslaande stem. "Ik mag het niet, maar ik doe het wel." zei Sander. Sterre bleef worstelen om los te komen, maar wat Sander tegen haar had gezegt, gebeurde ook. Omdat ze zo wild bleef worstelen, raakte ze langzaam aan helemaal uitgeput. Ze voelde hoe haar lichaam steeds slapper werd. "Leg haar maar op het bed en hou haar in de gaten. Ik ga even naar Lexie toe." zei Sander. "Ja pap." zei de andere man. Terwijl Sander vertrok, werd Sterre opgetild. "Laat me..." Sterre viel weg. Ze was zo ontzettend moe! Ze voelde nog hoe ze op een bed gelegd werd en er een deken over haar heen werd gelecht. Daarna lag ze officieel in een diepe slaap en hoorde ze niet de harde gillen van Lexie...

Sander had Lexie aan haar haren omhoog getrokken. "Hoe heb jij je vriendinnetje hierheen gekregen?!" vroeg hij hard. "Ik heb niks gedaan, echt niet!" riep Lexie bang. "Ohnee? Hoe wist Sterre dan dat jij hier bent?" vroeg Sander. "Dat weet ik toch niet!" riep Lexie. "Sterre zal hier nu voor altijd moeten blijven, dankzij jou." zei Sander. "Hoezo door mij?" vroeg Lexie bang. "Ja, jij hebt haar hierheen gelijd." zei Sander gemeen. "Dat heb ik.!" Lexie kon haar zin niet afmaken, want voor ze het wist, kreeg ze alweer een paar rake klappen in haar gezicht. Ze zakte op de grond. Ze begon te huilen. Waarom was ze hier nou ook aan begonnen?! "Denk de volgende keer maar goed na, Lex." zei Sander. Hij schopte Lexie nog een keer in haar zij en verliet toen de kamer. Hij draaide de deur op slot en ging weer terug naar de ruimte waar Sterre zou liggen. Toen hij daar weer binnenkwam, keek hij trots naar zijn zoon. "Goed gedaan Soy." zei Sander. "Sterre viel zelf al in slaap. Wel een goed idee om haar zo moe te maken." zei de man die blijkbaar de zoon van Sander was en Soy heette. "Achja, Sterre is soms nogal makkelijk." zei Sander lachend. "Maar wat gaan we nu met haar doen?" vroeg Soy. "Dat maakt nu nog niks uit. Ze zal alleen nooit meer terugkeren naar haar vrienden. Dit word haar nieuwe thuis." zei Sander. "Maar dan.. Gaat ze hier dus nooit meer weg?" vroeg Soy. "Dat heb je goed begrepen, mijn zoon." zei Sander. Soy zuchtte. Hij wou natuurlijk ook niet dat het bekend werd dat hun hadden gelogen over de dood van Lexie, maar om Sterre hier nou haar hele leven opgesloten te houden, vond hij toch ook niet zo'n goed idee. "Je laat haar toch niet ontsnappen he?" vroeg Sander aan Soy. "Nee, tuurlijk niet." zei Soy. "Goedzo." zei Sander. Hij gaf zijn zoon een schouderklopje. Daarna vertrok hij weer.

 

Pim en Anastacia lagen op de bank tegen elkaar te slapen, met allebei een grote glimlach op hun gezicht. Het was gelukt. Anastacia was weer zwanger, maar nu wouden ze er graag voor zorgen dat ze geen miskraam zou krijgen. Anastacia en Pim hadden eerst afgesproken, dat ze niet zouden slapen, voordat ze zeker wisten dat Anastacia weer zwanger was. Gelukkig bleek het al snel dat ze zwanger was, want ze konden toch niet elke nacht zonder slaap doorbrengen. De deurbel ging. Pim en Anastacia werden nog niet wakker. Toen de deurbel voor de tweede keer ging, werd Pim langzaam wakker. Het moest even tot hem doordringen, waarom hij ookalweer hier lag te slapen. Toen hij het weer wist, kreeg hij meteen een glimlach op zijn gezicht. De deurbel ging nog een keer. Pim stond voorzichtig op, zodat Anastacia niet wakker zou worden, en liep toen naar de voordeur. Het was Marcel. "Dude, help me alsjebliefd! Zonder Lexie he..." "Ssssjt, Ana slaapt." zei Pim door Marcel heen. Marcel keek over Pim zijn schouder de woonkamer in, waar hij Anastacia inderdaad duidelijk kon zien slapen. "Waarom kon ik gister eigenlijk niet langskomen?" vroeg Marcel zacht. "Dat merk je later wel. Ana en ik zijn heel moe. We lagen te slapen." zei Pim. "Ja, sorry... Maar ik heb echt hulp nodig. Nu Lexie er niet meer is, weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. Niks is nog leuk." zei Marcel. Pim kreeg eigenlijk wel medelijde met Marcel. "Ja, ik wil je wel helpen, alleen ben ik doodmoe. Ik heb al 36 uur niet geslapen en Anastacia ook niet." zei Pim. "Mag ik hier misschien een tijdje blijven logeren? Ik help met alles mee. Als ik maar niet zo alleen ben." zei Marcel. De 2 jongens hoorden gekreun vanaf de bank. Het was Anastacia die langzaam wakker werd. Pim liep op Anastacia af en ging bij haar zitten. "Hey schat, heb je lekker geslapen?" vroeg Pim. "Ik ben nog moe." zei Anastacia zacht. "Snap ik, ik ben ook moe. Maar uh... Is het goed als Marcel hier een tijdje blijft? Anders zit hij in zijn eigen huis zo alleen en zo down." zei Pim. "Ja, zolang hij rustig blijft, vind ik het goed." zei Anastacia. "Oke, ga maar weer slapen." zei Pim. Hij gaf haar nog een kusje en Anastacia zakte weer terug in het kussen dat op de bank lag. Na nog geen 10 seconde, sliep ze alweer. "Je mag blijven, zolang je rustig blijft." zei Pim zacht. Marcel omhelsde Pim. "Oh, bedankt dude." fluisterde hij. "Ja, graag gedaan." zei Pim die zich lostrok, ookal wist hij dat Marcel het goed bedoelde.

 

Sterre werd weer langzaam wakker. Haar hoofd bonkte. Ze was moe. Zo ontzettend moe. Ze draaide zich op haar zij. Ondertussen kwam Soy naar het bed toe gelopen. "Ben je wakker?" vroeg hij zacht. "Nee, daarom zijn mijn ogen open." zei Sterre zachtjes. "Weet je, mijn vader wil gewoon niet opgepakt worden. Als jij verteld aan je vrienden, dat Lexie helemaal niet dood is, dan loopt het echt niet goed af met jou en dan ben jij misschien wel dood." zei Soy. "Jij bent.... De zoon van Sander?" vroeg Sterre. "Ja... Mijn moeder is een paar jaar geleden omgekomen tijdens het neerstorten van een vliegtuig. Ze zat in het vliegtuig." zei Soy. "Wat heeft je vader tegen me? Of tegen mijn vrienden?" vroeg Sterre zacht. "Ik weet het niet. Hij zegt elke keer dat het jullie schuld is dat mijn moeder is omgekomen bij dat vliegtuigongeluk." zei Soy. "Hoe kan dat onze schuld zijn?" vroeg Sterre verbaasd. "Ik weet het allemaal niet. Volgens hem deed jij iets.... Ik weet niet wat, maar mijn pa werd razend toen hij wist wat jij gedaan had. Hij wou me nooit vertellen wat je gedaan had. Maar het leek ook meer alsof hij het zelf niet wist. Daarom, op de premiere van de serie waar jij de hoofdrol in had, had hij Lexie ontvoerd en haar gedwongen alles van jullie in de gaten te houden en te melden. Hij moest weten wat er zo speciaal aan jou was en ook wat er zo speciaal was aan je vrienden." zei Soy. Sterre keek naar haar handschoentjes. Soy zag het. "Heeft het iets met die hanschoentjes te maken?" vroeg Soy. Sterre keek recht in het gezicht van Soy. "Ik wil je alles wel vertellen," begon Sterre. "Alleen dan moet je beloven niks tegen je vader te zeggen en Lexie en mij hier proberen weg te krijgen." zei Sterre. "Ik kan niet zomaar dingen voor pap gaan verzwijgen." zei Soy snel. "Dan vertel ik ook niet wat er zo speciaal aan ons is." zei Sterre. Soy twijfelde. Hij wou het eigenlijk toch wel weten. "Oke... Ik zal niks tegen pap vertellen." zei Soy beslist. "Beloof het." zei Sterre. "Ik zweer het, op het graf van mijn moeder." zei Soy. "Je houd veel van je moeder he?" vroeg Sterre. Soy knikte. "Oke..." begon Sterre. "Het is eigenlijk een lang verhaal, maar ik zal het zo kort mogelijk proberen te vertellen." zei Sterre. "Begin nou maar." zei Soy ongeduldig.

"Mijn vrienden en ik zijn niet zomaar in het Huis Anubis komen wonen. Het kwam door de voorspelling van Merlijn. Hij zei dat als het kwaad weer op zou staan, er 5 kinderen voor het jaar 2000 geboren zouden worden en die alle 5 een speciale gave hadden. Toen wij daar net woonden, wisten wij nog niks van heel dat verhaal. Maar Pim en ik waren op onderzoek uit gegaan. Ik kon alleen Pim vertrouwen. Hij leek me niet gek te vinden om mijn handschoentjes. En nu komt het.... We kwamen erachter, dat de broer van de beheerder van het huis, weer opnieuw tot leven gewekt zou kunnen worden, maar daar hadden ze onze zintuigen voor nodig. Mijn tast, werkt 2 keer zo goed als die van jou. Pim zijn reuk, werkt 2 keer zo goed als die van jou, Raphael zijn gehoor is 2 keer zo goed als die van jou, Marcel zijn smaak en Anastacia haar zicht gaan hetzelfde. Daarom hebben wij van die vreemde dingen. Wij hebben veel meegemaakt in het huis, maar we hebben onze zintuigen nog wel. We waren er liever van af geweest, maar we hadden ook liever dat het kwaad verslagen was." zei Sterre. "Dus het zijn jullie zintuigen?" vroeg Soy. Sterre knikte. "Ik werd op de basisschool altijd gepest vanwege mijn handschoentjes." zei Sterre. Soy begon te lachen. "Hier zie je, jij begint me ook al uit te lachen." zei Sterre somber. Soy stopte met lachen. "Sorry, ik lachte jou niet uit. Ik lachte die mensen uit die jou gepest hebben omdat je handschoentjes draagt. Iedereen heeft wel iets raars." zei Soy. "Ja, maar zoiets raars als mij niet." zei Sterre zacht. "Wat gebeurt er dan als je die handschoentjes niet draagt?" vroeg Soy. "Dan... Uh.. Als ik jou vader zou aanraken zonder mijn handschoentjes... Dan bevries ik.." zei Sterre zacht. Ze hoopte dat Soy het niet gehoord had, maar eigenlijk wist ze dat hij het wel gehoord had. "Bevriezen... Als je pa..." alsof Soy het over de duivel had, kwam zjn vader binnen. Sander keek de 2 wantrouwend aan. "Ik mag voor jullie hopen dat jullie niet aardig tegen elkaar doen." zei Sander. Soy en Sterre wisten allebei niet wat ze moesten doen. Soy kon niet liegen tegen zijn vader en Sterre had het gevoel dat haar stem in een diepe klif was gevallen en ze er nooit meer bij kon komen. Sanders' gezicht veranderde naar een boos gezicht. "Dit zegt al genoeg." zei hij. "Soy, wat moet je met dat kind?! Ze heeft ervoor gezorgt dat je moeder dood is!" riep Sander. Soy schrok ervan en bij Sterre kwamen de woorden hard aan. Soy meende het dus toen hij zei dat zijn vader dacht dat het Sterre's schuld was dat zijn vrouw dood was! "Meneer, ik heb..." "Hou je mond jij, brutaal nest!" riep Sander. Sterre schrok er enorm van. "Door jou is mijn vrouw verongelukt bij een vliegtuigongeluk! Ik weet niet hoe je het deed, maar ik weet dat jij het deed!" riep Sander boos. "Meneer, ik heb helemaal ni.." "Nu is het genoeg! Hou je bek jij! Eerst kom je je vriendin lekker opzoeken omdat je doorhebt dat ze nog leeft en dan spreek je mij nog tegen ook! Dit was de druppel, jonge dame!" riep Sander. Hij was echt razend! Soy schoof langzaam weg en verliet de ruimte. Als zijn vader zo kwaad was, was het pas echt foute boel. Sander kwam op Sterre af. "Alsjebliefd, ik heb niks gedaan!" riep Sterre met tranen in haar ogen. Al snel liepen de tranen ook over haar wangen. Ze kon niet ontsnappen! Ze had Sander echt nog nooit zo kwaad gezien! "Soy! Alsjebl." Sterre kon haar zin niet afmaken. Sander had een glazen beeldje tegen haar hoofd aan gegooit. "AUW!" riep Sterre. Ze greep naar haar hoofd. Haar hoofd barste zo van de pijn! Toen ze haar hand van haar hoofd af haalde, zat die helemaal onder het bloed. Sterre had nog nooit zoveel pijn gevoelt! Sander kwam tot overmaad van ramp ook nog eens op haar af om haar een paar harde klappen in haar gezicht te verkopen. Sterre kon niet anders dan bewusteloos zijn, en nu lag ze dus ook met een bloedend hoofd op de grond. Toen Sander wegging, na een minuut of 8, liep Soy gelijk naar Sterre en knielde hij bij haar neer. "Sterre.... Sterre..." zei hij terwijl hij haar door elkaar schudde. Ze reageerde niet... Helemaal niet zelfs! Hij keek hulpeloos naar Sterre. Zelfs in haar haren was bloed te bekennen! "Sterre, kom op... Word wakker..." zei Soy dwingend. Hij durfde niet naar haar hartslag te luisteren. Hij was bang voor wat het resulaat zou zijn... Toch kwam hij langzaam met zijn hoofd, dichter bij haar borst, om haar hartslag te kunnen horen. Toen hij dichtbij genoeg was om het te kunnen horen, hoorde hij geen hartslag! Hij keek met grote ogen naar Sterre. Geen hartslag... Dat betekende toch dat.....

 

Sander liep de kamer in, waar Sterre nogsteeds op de grond lag. Zo lag ze al zeker anderhalf uur. Haar hoofd bloedde nogsteeds, maar gelukkig niet meer zo erg. Sander had Soy nergens meer gezien, sinds dat Sterre dat gat in haar hoofd had. Hij luisterde even naar de hartslag van Sterre. Niks... Er was niks te horen! Sander grijnsde. Dan hoefde hij haar ook niet vast te houden! Als haar hartslag al anderhalf uur stilstond, was Sterre dus dood! Hij tilde Sterre op. Op de grond onder Sterre lag een hele bloedplas, die zo half was opgedroogt. Het maakte Sander niks uit, het ging er nu om, dat Sterre ergens gevonden zou worden en haar vrienden erachter zouden komen dat Sterre dood was. Bij Lexie had hij gelogen, maar bij Sterre zou het gewoon de waarheid zijn!

Hij legde haar op het bed, dat ook gelijk onder het bloed lag. "Nu hoef je hier niet meer te blijven. Je bent toch dood." zei Sander met een gemene lach. Hij legde nog heel even zijn hand op Sterre's wang en verliet toen de kamer. Maar wat hij niet doorhad.... Was dat Sterre ineens trilde. Zou ze nog leven? Of waren het nog gewoon wat naschokken?

 

Soy stond zijn vader af te luisteren. Hij lag onder het bed waar Sterre oplag. "Nu moet ik je nog bij je vrienden zien te krijgen..." hoorde hij zijn vader zeggen. "Achja, aangezien ik het wel vaker gedaan heb, zal het wel lukken." zei Sander. Soy voelde zijn neus kriebelen. -Niet nu- dacht hij. Hij kneep zijn neus dicht. Gelukkig kwam er niet meer dan een zachte verschuiving onder het bed. Soy lag gelijk stil. Hij hoopte vurig dat zijn vader het niet gehoord had! Maar hij zag zijn vader rondkijken. "Waar komt dat geluid vandaan..." zei hij tegen zichzelf. Hij keek gelukkig een heel andere richting in en kon Soy weer adem halen. Wat hij alleen niet doorhad, was dat zijn vader maar deed alsof hij dacht dat het geluid van een andere kant kwam. Hij bukte snel en zag Soy onder het bed zitten. "Pap... Ik uh..." "Wat doe jij nog bij Sterre?!" riep zijn vader woedend. "Pap, ik..." "Sterre is dood, dus wat was je van plan?!" riep Sander. "Niks, ik wou alleen even weten of ze echt dood is!" riep Soy. "Ze ligt hier al anderhalf uur! Ze IS dood!" riep Sander. Soy ontvluchtte zijn vader, maar die kwam achter hem aan.

 

Later op de dag, had Sander Sterre al weggebracht. Hij had Soy bij Lexie opgesloten. Dat was wel zo handig, aangezien hij dacht dat zijn zoon de meiden zou helpen ontsnappen. Sterre lag nu recht voor het huis van Raphael en Sterre zelf. Hij was al wel weer terug thuis, alleen baalde hij toch wel dat hij de reactie van Raphael niet zou kunnen zien.

Raphael wou net de container buiten zetten, toen hij iets voor de deur zag liggen. Hij plaatste de container bij de stoeprand en liep toen naar de voordeur. "Ohnee..." zei hij toen hij zag wat het was. "Sterre!" riep Raphael. Hij knielde bij haar neer en schudde haar door elkaar en nog veel meer om haar wakker te krijgen. "Sterre, word wakker." zei hij hoopvol. Ineens zag hij de wond in haar hoofd. Er zaten stukjes glas in. "Nee he...." zei hij zacht. Hij tilde Sterre op en vluchtte zijn huis binnen, alsof het leven van Sterre ervan afhing. Hij legde Sterre op de bank neer en pakte de telefoon. Hij had niet door, dat Iris naar beneden kwam. Ze lag nog niet te slapen en had haar vader gehaast horen lopen. "Huh, is dat mam?" vroeg ze toen ze de bruine haren over de bank zag liggen. Raphael antwoordde niet. "Ja, weet ik veel! Kom nou maar!" riep hij. Hij had Pim aan de telefoon. Hij hing snel op, nog voordat Pim meer kon  vragen. Marcel en Anastacia zouden meekomen, iedereen van de vriendengroep moest het van Sterre weten! "Pap.... Is dat mama?" vroeg Iris weer. Raphael bleek zijn dochter nu pas op te merken. "Ja, dat is mama... Kijk maar niet naar haar hoofd." zei Raphael. "Maar wat is er met mama gebeurt?" vroeg Iris. "Niks bijzonders, er komt dalijk alleen een ambulance langs." zei Raphael. "Wat? Moet ze naar het ziekenhuis?" vroeg Iris. "Ja, er zit glas in haar hoofd en het lijkt wel alsof ze geen hartslag meer heeft. Ik wil alles 100% zeker weten." zei Raphael. "Mama is toch niet dood?" vroeg Iris waarbij de tranen over haar wangen liepen. "Schat, ik weet het niet. Ze is wel bijna 3 dagen niet thuis geweest en ik had gelijk ook." zei Raphael. Meer tijd om te praten hadden ze niet, want Pim, Anastacia en Marcel kwamen het huis ingerent. "Wat is er?!" riepen ze alle 3 tegelijk. Maar toen ze de bruine haren op de bank zagen, wisten ze gelijk dat Sterre terecht was.

 

Raphael had zijn vrienden ook alles verteld. Ze waren wel geschrokken, maar het ergste kwam pas toen ze van de hartslag van Sterre hoorden. Ondertussen werd Sterre al de ambulance ingereden. Helaas mocht er niemand in de ambulance bij Sterre mee. Ze zouden gebeld worden en dan konden ze zelf aanrijden. "Het komt toch allemaal wel goed met haar?" vroeg Anastacia huilend. Ze had Iris opgetild. Iris vond het fijn om bij Anastacia te zijn als Sterre er niet was en ook bij Iris waren haar staartjes helemaal doorweekt omdat haar tranen erop vielen. Haar ogen waren helemaal rood van het huilen en zelfs het oogwit was rood. Anastacia ging er niet veel beter aan toe. Haar haren zaten door de war, omdat ze helemaal doordraaide toen Raphael over Sterre haar hartslag vertelde. Raphael was doodstil. Nadat zijn vrienden zo aangeslagen waren, had hij geen woord meer gesproken. Pim had geprobeert Anastacia te troosten, maar het lukte maar niet. Iris kon haar makkelijker troosten dan dat Pim het kon...  Marcel zat midden in een wreetbui. Hij zat alle chocola uit de kast op te eten. Hij huilde niet, hij probeerde zich groot te houden en dat doormiddel van chocola. De mensen die met de ambulance gekomen waren, stapten de ambulance in. "We bellen zodra jullie mogen komen." zei de vrouw. Anastacia knikte. Daarna vertrok de ambulance met Sterre erin. Wat niemand doorhad, was dat Sterre langzaam haar ogen opendeed. Ze was wakker.... Wakker! Ze draaide haar hoofd en verplaatste haar arm. Daarna viel ze weer weg, alsof ze nooit wakker was geweest....

 

Eenmaal in het ziekenhuis, een uur later, zat Raphael huilend aan het bed bij Sterre. Hij had gehoord dat ze nog wel een hartslag had, maar als ze niet snel zou reageren op dingen was de kans enorm groot dat de hartslag toch zou stoppen... De ouders van Sterre waren allebei in het buitenland en hadden het toch allemaal al gehoord. Alleen konden ze daar nu niet weg, ze zaten helemaal in Japan... Ze zouden wel blijven hopen dat hun dochter niet dood zou gaan. Raphael keek weer naar de hartmonitor. De hartslag ging zo enorm traag! "Kom op lieverd... We kunnen echt niet zonder jou. Pim niet, Ana niet, Marcel niet, Iris niet... En ik ook niet." zei Raphael huilend. Hij pakte Sterre's hand. "Ga niet weg, alsjebliefd." zei Raphael. Hij wou zijn vriendin niet missen! Niet nu! Hij liet zijn hoofd in het bed zakken. Hij voelde zich moedeloos. 

Soy wist dat zijn vader vanacht niet thuis zou zijn. Soy zat nogsteeds bij Lexie, maar hij wist hoe hij kon ontsnappen. Het was nu of nooit... "Lexie, word wakker." zei Soy zacht. Lexie reageerde niet meteen, dus moest hij nog even doorgaan, maar uiteindelijk werd ze toch wakker. "Lexie, ik breng je terug naar je vrienden." zei Soy. "Wat? Echt?" vroeg Lexie met grote ogen. Soy knikte. "Dalijk, zit jij weer bij Marcel." zei hij. Lexie omhelsde Soy. Ze wou zo graag terug naar huis!

"Pap.... Mag ik bij mama blijven?" vroeg Iris. "Dat moet je aan de arts vragen." zei Raphael. Iris liep naar de arts. Ze trok aan haar jas. "Ja Iris?" vroeg die toen ze zich omdraaide. "Mag ik vanacht bij mama blijven?" vroeg ze. "Ik weet niet of je moeder dat allemaal aankan," begon de vrouw."Maar natuurlijk mogen jij en je vader hier vanacht blijven." ging ze verder. Iris omhelsde de benen van de arts. De arts tilde Iris op. "Maar eerst kom jij eventjes iets lekkers mee eten." zei de arts. "Meneer Salomons, uw eten komt zo." zei ze waarnaa ze wegging met Iris. Raphael ging in de stoel zitten die naast het bed van Sterre stond. Hij zei niks, alsof hij iets wist te zeggen! Na 5 minuten wachten, kwam de arts van net weer terug om het eten van Raphael te brengen. "Smakelijk meneer Salomons." zei ze voordat ze weer ging. "Bedankt." zei Raphael. 

 

Soy en Lexie waren ontsnapt en stonden voor het huis van Lexie en Marcel. "Hij is thuis." zei Soy. "Echt?" vroeg Lexie zenuwachtig. "Ja, anders zeg ik het niet he." zei Soy lachend. "Sorry, ik wil Marcel gewoon weer graag zien en dan ben ik..." "Ja, ik snap je." zei Soy snel. Lexie hield haar mond. "Heb je de huissleutel nog?" vroeg Soy. "Nee... Maar de achterdeur is meestal wel open als Marcel nog beneden is." zei Lexie. "Dan gaan we achterom." zei Soy. "Ja..." zei Lexie die het gevoel had van: Waarom kon ik dat nou niet bedenken? en ze liep achter Soy aan. Toen ze bij de achterdeur stonden, keken de 2 elkaar zenuwachtig aan. "Ben je er klaar voor?" vroeg Soy. Lexie knikte. "Ik denk dat Marcel je wel pijn gaat doen, aangezien hij heel down is of was." zei Soy. "Nou en? Ik vind knuffels een van de fijnste begroetingen die er zijn." zei Lexie. "Ohja, tuurlijk... Dat... Was ik even vergeten." zei Soy. Hij opende zachtjes de deur en liet Lexie naar binnen. "Marcel... Er is hier iemand voor je." zei Soy. Marcel keek op. "Ik ken jou niet e...." hij stopte met zijn zin toen hij een bekend gezicht zag. Dat ene speciale meisje, met die blonde staart, dat grijze hoedje... Dat schattige bolle gezichtje met die mooie bruine ogen. "Hey Marcel." zei het meisje. "LEXIE!" riep Marcel blij en hij kwam op haar af geracet. "Oh, ik dacht dat je dood was!!!!!" riep Marcel. Het zag er niet echt naar uit dat hij Lexie nog los zou laten. "Je bent toch wel echt he?" vroeg Marcel. "Voor jou altijd... Knijp me maar." zei Lexie. Marcel rijkte naar Lexie's arm. In plaats van dat hij haar kneep, trok hij haar hoed van haar hoofd, drukte haar plat en zoende haar lang. Lexie en Marcel waren gewoon de gelukkigste personen op aarde! De telefoon van Marcel ging ineens. Hij liet Lexie even los en nam op. "Met Marcel." zei hij ."Marcel... Het is niet goed met Sterre. Kom snel..." hoorde hij Raphael huilend aan de andere kant van de lijn. 

 

Marcel was gelijk naar het ziekenhuis gekomen, samen met Lexie, Anastacia, Pim en zelfs met Soy! Sterre lag er heel klein bij. Ze had haar ogen open, maar ze ademde moeilijk. De wond op haar hoofd bloedde weer. Ook haar hartslag op de monitor ging enorm langzaam. Er stonden wel 4 artsen om haar heen. Iedereen in de kamer keek bezorgt naar het bed waar Sterre in lag. Iris snapte er helemaal niks meer van. Haar moeder lag net nog zo half half te slapen en nu was ze wakker en ging het heel slecht met haar? "Papa, wat gebeurt er?" vroeg Iris huilend. "Schat, i...ik.... Ik weet het niet, echt niet..." zei Raphael snikkend. "Ze gaat toch niet dood?" vroeg Iris zachtjes. Raphael schudde zijn hoofd. "Ze blijft leven... Hoe dan ook!" riep hij. Een van de dokters draaiden zich om. "Het gaat weer wat beter met haar." zei ze. "Wij gaan nu weg, houden jullie haar goed in de gaten? En meld het gelijk als er iets is." zei een andere dokter. Raphael knikte maar. De artens verdwenen en Raphael liep met Iris naar Sterre. "Schat.... Gaat het?" vroeg Raphael. "Zo'n pijn." zei Sterre zacht. Ze ademde weer even heel langzaam en vreemd, maar gelukkig kreeg ze hem snel weer onder controle. "Mama, niet dood gaan." zei Iris zacht. Sterre keek in Iris haar gezicht. "Ik ga niet dood..." zei Sterre zachtjes. Ze glimlachte flauw. Pim kwam ook dichterbij het bed. "Sterre... Ik uhm...." verder kwam Pim niet, want hij begon heel hard te huilen. Ook Anastacia, Marcel en Lexie begonnen te huilen. "Toen ik met Sterre opgesloten zat, ging het nog allemaal goed." zei Lexie huilend. Marcel trok Lexie dicht tegen zich aan. Anastacia kreeg dezelfde behandeling van Pim. "Raf, Ier.... Komen jullie.... Naast me... Liggen?" vroeg Sterre zachtjes. Iris kroop er zonder twijfels bij en omhelsde haar moeder. Raphael kwam er na heel even twijfelen ook bij liggen. Hij gaf haar een kus. Er rolden een paar tranen van Raphael en Iris op Sterre's deken. Sterre liet haar hoofd extra in de kussens zakken. "Raf.... Ik... Ik hou van je..." zei ze zacht. "Ik ook van jou..." zei Raphael. Iris kreeg hetzelfde te horen. Sterre sloot haar ogen. Ze wist niet of ze het nog wel allemaal aan kon.... Alles wat er gebeurt was.... Die mishandeling... Die zwangerschap toen, de bevalling enzo. En nu wist eigenlijk nog niemand van Sterre's collega's van de serie over alle gebeurtenissen sinds dat dit allemaal afspeelde. Raphael draaide zijn hoofd nog een keer naar Sterre. "Slaap lekker schat." zei hij met tranen in zijn ogen. Maar wat de mensen in de ruimte daarna hoorden, zouden ze nooit meer vergeten.....

 

"Pieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeep."

 

Iris schrok van het geluid en zag de reactie van de rest. "Wat was dat?" vroeg ze bang. Ze keek iedereen een voor een aan. Raphael keek Iris met betraande ogen aan. "Is mama..." Iris maakte haar zin niet af toen haar vader knikte. Dat kon toch niet waar zijn?! Dit was toch niet echt? Haar moeder kon niet dood zijn! Er kwam een dokter de kamer binnen. Hij hoorde de lange piep die nogsteeds bezig was. Hij liep naar de hartmonitor en zette die uit. "Het spijt ons," begon hij toen hij naar de groep keek. "Haar lichaam kon alle pijn niet meer aan, daar was helaas niks aan te doen." ging hij verder. Hij keek even naar Sterre. "Jullie mogen afscheid nemen... Gecondoleerd." zei hij en hij vertrok. De groep zei niks meer. Het enige wat ze deden, was voor zich uit staren en huilen. Bij Lexie was het overlijden gelogen, maar bij Sterre was het 100% echt. Ze hadden het allemaal zelf gezien en gehoord. Raphael pakte Sterre's hand en trok het handschoentje uit. Die zou ze toch niet meer nodig hebben nu...

De ouders van Sterre waren ook al op de hoogte en ze zouden nu toch wel zo snel mogelijk terug komen. Ze hadden allemaal heel veel verdriet. Sterre lag nu nog in het ziekenhuis. Het was al laat, maar iedereen was nog wakker voor de laatste keer bij Sterre. Haar ouders zouden om 6:00 uur (heel vroeg dus)  in het ziekenhuis zijn om hun dochter voor de laatste keer te zien. Iris had haar moeders hand nogsteeds vast. Hij was wit geworden, al het bloed was er uitgetrokken. Sterre was niet meer het verlegen meisje zoals altijd. Ze was nu zoals ze echt was, zoals ze eruitzag als ze vredig sliep. Je zag nu hoe ze 100% zichzelf zou zijn. Alleen kon je nu dus wel zien, dat er 0,0% leven in haar zat. Iris was net bijna gestopt met huilen, maar ze begon weer helemaal opnieuw. "Waarom ben je nu dood?" vroeg ze weer huilend. Natuurlijk gaf haar moeder geen antwoord, maar Iris had deze vraag al zeker 20 keer gesteld en ze wou gewoon antwoord op die vraag! Waarom nou precies haar moeder? Waarom precies zij, waarom niet iemand anders?! Soy tilde Iris op en zette haar op zijn schoot. "Als je wil weten waarom je moeder dood is, moet je bij mijn vader zijn." zei hij zacht. "Is dit jou schuld?" vroeg Iris. "Nee, van mijn vader." zei Soy snel. Iris sprong van zijn schoot. "Waar is je vader? Ik kan hem aan, ik kan karate hoor." zei Iris. Er verscheen bij iedereen een flauwe glimlach op zijn of haar gezicht. "Schat, die vader van hem is gevaarlijk." zei Raphael. "Nou en? Jij bent toch ook gevaarlijk?" zei Iris. Raphael glimlachte. "Dat valt wel mee. Die vader van Soy heeft je moeder vermoord." zei Anastacia. "Mijn vader heeft Sterre niet vermoord... Hij heeft haar pijn gedaan en ze is er aan overleden." zei Soy. "Dat noem ik hetzelfde als moord, het is zijn schuld." zei Raphael. "Mijn vader kan er niks aan doen! Hij zegt dat het Sterre's schuld was dat mijn moeder dood is!" riep Soy. "Sterre is geen moordenaar! Ze heeft nog nooit gezorgt voor problemen van iemand!" riep Raphael. Nu kwam Pim ertussen. "Uh, pardon hoor, maar wat dacht je van Anastacia?" vroeg hij. "Anastacia wou zelf komen." zei Raphael. Pim was gelijk stil. Het meningsverschil van Raphael en Soy veranderde langzaam aan in een ruzie. "Jongens rustig!" riep Anastacia. De jongens keken allebei naar Anastacia. "Hou je erbuiten." zei Soy. De jongens gingen gewoon verder. Iris liep naar Lexie toe. "Wat is er met mama gebeurt?" vroeg ze zacht. "Ik hoorde je moeder alleen maar schreeuwen... Ik heb niks gezien, ik zat opgesloten." zei Lexie. "Maar jij was toch ook dood?" vroeg Iris nu. "Nee, dat was gelogen." zei Lexie. Er kwam een dokter de kamer in. "Jongens, hou eens op!" riep hij. Nu hielden de jongens wel op. "Als jullie zo blijven doen, kunnen jullie hier weg." zei de dokter. Raphael en Soy wouden allebei niet weg, dus hielden gelijk hun mond. De dokter ging weer weg. 

 

De ouders van Sterre waren ondertussen ook in het ziekenhuis en kwamen de kamer in waar Sterre nog lag. Ze zagen de vermoeide gezichten van de vrienden. De ouders van Sterre liepen naar het bed, waar hun dochter nog oplag. Je kon zien dat de 2 al veel gehuilt hadden. Hun dochter was wel overleden... Ze wisten wat ze allemaal meegemaakt had en eigenlijk hadden ze er voor haar moeten zijn. Misschien was dit dan allemaal niet gebeurt. De moeder van Sterre nam de hand van haar Sterre. "Ze voelt zo... Dood aan..." zei ze snikkend. Haar man wou iets zeggen, maar hield zijn mond. Hij wou zeggen dat Sterre ook dood was, maar hij wou niet nog meer verdriet geven aan de mensen die erbij waren. "Wanneer word ze opgehaald?" vroeg hij in plaats daarvan maar. "Over 3 uurtjes." zei Raphael zacht. "Jonge, je moet wel slapen." zei de moeder van Sterre. "Hoe kan ik slapen als Sterre niet meer leeft?" vroeg Raphael moe. "Probeer het schat." zie de moeder van Sterre. Raphael sloot toch maar even zijn ogen, en net toen hij wou zeggen dat hij niet KON slapen, was hij al in dromenland.

Om kwart over 9 zat iedereen (Lexie, Marcel, Anastacia, Pim, Soy, Raphael, Iris en ouders van Sterre) in het huis van Raphael. Sterre was opgehaalt en zou ergens bewaard worden. Ofja, haar lichaam dan. Nu hadden hun alle tijd om de begravenis te regelen en konden ze Sterre nog een tijdje zien, al was het dan net een pop in een kist. Het was stil in het huis. Iris lag op bed, ze had haar slaap nodig. Raphael zou zo de school van Iris bellen, zodat die ook wisten van het overleiden van Sterre en dat Iris een tijdje niet op school zou komen. De beste vriendin van Iris, Melissa, mocht een tijdje bij Iris komen logeren en zou ook wat schooldagen missen. Dan was er teminste nog iemand die Iris een beetje kon opvrolijken. Melissa kwam beneden. "Iris slaapt." zei ze. "Okee. Blijf je hier, of ga je terug naar Iris?" vroeg Raphael. "Ik blijf wel even hier. Mag ik Sterre ook een keer zien?" vroeg Melissa. "Tuurlijk, als Iris straks wakker word, dan gaan we eventjes naar Sterre, met z'n allen." zei Raphael. Melissa ging bij Raphael op zijn schoot te zingen en hij sloeg zijn armen om Melissa heen. "Iris zit er echt mee he?" vroeg Melissa. "Ja, haar moeder is nu wel overleden. Maar zolang jij erbij bent, vind ze het wel fijn." zei Raphael. Melissa knikte. Ze vond het ook wel heel jammer dat de moeder van haar beste vriendin dood was. Ze kende Sterre dan niet zo goed, maar als haar vriendin zo down was, was er wel echt iets mis. Melissa en Iris zaten al sinds groep 1 bij elkaar in de klas, dus ze kenden elkaar al goed. En opnieuw was het weer stil in het huis.

 

De groep was onderweg. Niemand zei iets. Anastacia en Pim liepen samen hand in hand, net als Lexie en Marcel en ook Melissa en Iris liepen samen hand in hand en ook de ouders van Sterre. Toen Raphael dit zag, voelde hij zich eenzamer dan ooit tevoren. Hij keek naast zich. De plek waar Sterre altijd had gelopen, als ze samen liepen. Raphael vond het zo moeilijk! Gelukkig lag Sterre dalijk naast hem. Al was het meer een pop dan Sterre. Maar toch, was het wel Sterre. Ze kwamen bij het gebouw aan. De groep twijfelde even, maar Raphael liep gelijk door naar binnen. Hij wist waar Sterre lag en wist het dus te vinden. Hij opende 3 deuren en kwam toen in de ruimte waar Sterre lag. Hij liep langaam naar haar toe en bij elke stap die hij zette, kreeg hij een beter zicht op Sterre. Na een paar stappen stond hij toch bij Sterre. Hij keek even achter zich en zag de rest twijfelen. Hij draaide zich weer naar Sterre. Hij trok zich niks meer aan van de andere die achter hem stonden. Hij rijkte zijn hand uit naar Sterre haar gezicht. Er rolden tranen over zijn gezicht. Een paar tranen vielen op Sterre's hand. Iris en Melissa kwamen als volgende de ruimte in gelopen en stonden ook al snel bij Sterre. "Dat is je moeder?" vroeg Melissa zacht. Iris knikte. Ze had eigenlijk al de hele dag niks gezegt. Ze zat er gewoon zo erg mee dat haar moeder niet meer leefde. Ze begon hard te huilen en Melissa omhelsde haar. Raphael zei nu toch iets. "Sterre... Ik... Het spijt me van alles wat ik fout gedaan had de laatste jaren. Ik had je elke keer moeten geloven... Ik wist dat die gave ook was dat je iets voelt wat is.." zei Raphael. Daarna kwam iedereen er langzaam dichterbij staan. Het was net alsof een grote magneet hen aantrok. Maar ze vonden het niet erg. Als ze zouden huilen om Sterre, zouden ze dat gezamelijk doen.

 

Soy had later samen met Marcel, "de expert" een plan bedacht om Sander in de val te lokken en door te geven aan de politie. Ze hoopten wel dat het succes zou hebben, want Soy zou het nu ook helemaal niet erg vinden om zijn vader in de gevangenis te hebben. Sander had ook zijn eigen zoon mishandeld en nu Soy Sterre zo had gezien en hoe Lexie geslagen werd enzo, herrinnerde hem weer die ene tijd. Marcel en Soy gingen hun plan uitvoeren, terwijl de rest de begravenis van Sterre aan het plannen was. "Ja, kan het morgen, we hebben het het liefst zo snel mogelijk." zei de moeder van Sterre die degeen die alles zou regelen aan de lijn had. Raphael zat samen met Iris en Melissa spullen van Sterre uit te zoeken, die met de ouders van Sterre mee konden gaan. Natuurlijk zouden de meeste fotoboeken mee naar die ouders gaan, maar Raphael en Iris mochten er gelukkig ook een paar houden. Verder zat Anastacia maar op de bank samen met Pim.  Anastacia had buikpijn. En ze was ook doodmoe en als ze nu mee zou helpen, had niks nog zin want ze was super chagerijnig. De moeder van Sterre kwam bij Anastacia en Pim zitten. "En?" vroeg Pim. "De begravenis kan morgen, maar we moeten wel snel alles klaar hebben." zei ze. "Komt helemaal goed." zei Pim.

Het plan van Marcel en Soy was bijna mislukt! Maar gelukkig zat Sander nu op het bureau. Hij werd ondervraagt, maar of dat goed ging... Het had beter gekunt...

"Klopt alles waarvan u beschuldigt werd?" vroeg de agent. Sander zei niks. De agent bleef ook maar stil. Sander zou vanzelf wel beginnen met praten. Na 10 minuten wachten, begon Sander toch. Helaas ging dat niet al te vriendelijk. "Het klopt ja, maar ik deed het met een goede reden." begon Sander rustig. "En wat is volgens jou een goede reden om 2 meisjes te mishandelen, waarvan er 1 gestorven is?" vroeg de agent. "Ten eerste heb ik die meisjes niet mishandeld en ten tweede als ik dat wel gedaan heb, dan hebben ze het allemaal zelf uitgelokt!" riep hij. Hij ging bijna door het lint bij de andere aanval van vragen. 

Alles was geregelt en het was nacht. Melissa sliep bij Iris. Ofja... Sliep... Eigenlijk was er amper iemand die nog kon slapen. Ze waren allemaal doodmoe, maar de begravenis van Sterre kwam met elk minuutje dichterbij. De volgende dag om 10 uur moesten ze bij het crematorium zijn. Om half 10 moesten ze dus eerst in een ander gebouw zijn, want ze zouden eerst nog allemaal verzamelen, terwijl ze nog iets te eten en te drinken kregen en de kist met Sterre erin in de auto gezet zou worden. Aangezien het crematorium niet ver van het gebouw vandaan was, zouden ze achter de auto aanlopen, in stilte, met respect voor alles wat Sterre doorstaan had. Er was eigenlijk maar 1 iemand die sliep. Dat was Anastacia. Ze was doodmoe, ookal had ze maar weinig gedaan en ze zat ook met de zorgen over Sterre en daardoor had ze nu een nachtmerrie. Maar daar was helaas niks aan te doen...

 

Om half 10 zat iedereen met nette kleren in een ruimte. De ruimte liep steeds voller, aangezien Sterre natuurlijk ook nog nichtjes, neefjes, ooms en tante's had. Haar peetoom Luuk en haar peettante Sanne waren er ook bij met haar tweeling nichtjes Migal en Joyce. De 2 meisjes waren allebei 12 jaar en zaten al in het 1e jaar van het vmbo nu. Ze hadden allebei hetzelfde niveau, maar wel andere vakken. Verder waren haar neefjes Lucas, Jason, Roel en Jim en haar nichtjes Samantha, Julia en Rosa. Ook haar tante's Sofie en Anja waren er en haar ooms Jan en Andre. Daarna was iedereen er en om kwart voor 10 gingen ze naar buiten en bij de auto stonden ze stil. De auto reed heel langzaam vooruit. De familie liep er langzaam en in stilte achteraan. Alles bleef stil, het enige wat je hoorde, was het gesnik van de familie, de stilte van de kleine kinderen en de banden van de auto+ de motor. Na een tijdje lopen, kwamen ze toch aan bij het crematorium. Daar stopte de auto en werd de kist met Sterre erin naar binnen gebracht. De familie bleef even bij de ingang wachten, maar werd toen naar binnen geroepen. Ze hingen hun jassen op en kregen een zaal aangewezen, waar op het podium de kist van Sterrre, met Sterre erin lag. Er stond een foto van haar op de kist. De foto was een tijdje geleden gemaakt, toen Sterre er nog gewoon uitzag, zonder alle verwondingen. Ze lachte er zo mooi op. Iedereen nam stil een plaatsje in de stoelen. Al snel zat heel de zaal vol met familie van zowel de kant van Sterre's vader als die van Sterre's moeder. Normaal zou het heel druk en roemoerig zijn als iedereen bij elkaar was, maar het enige wat je nu hoorde was gesnik, gesnotter en af en toe een van de kleine kinderen die met de blokjes speelden. De man die alles over Sterre zou vertellen, kwam het podium op. Hij had een papier vast en las het even nogmaals snel door. Daarna kuchte hij een paar keer en begon.

"We zijn hier bij een, om Sterre de Wit te herdenken. Ze heeft enorm veel meegemaakt, zowel goede, als slechte dingen. Sterre was een sterke meid, maar aangezien van dat alles, kon ze haar laatste ongeluk niet aan en had ze het niet overleeft." begon hij. Je hoorde ineens iedereen huilen. Melissa huilde ook. Ze kende Sterre niet, maar ze voelde wel dat het iemand was die gewoon dierbaar was. De man ging verder. Hij vertelde over hoe Sterre vroeger was en hoe ze opgroeide. In tussenposes van een bepaald aantal jaren elke keer, stopte hij met praten en werd er elke keer 1 van de favoriete nummers van Sterre afgespeeld. Zo zat iedereen daar 45 minuten lang, jankend en al.

Na deze trieste gebeurtenis in de zaal, met alle jankende familie leden, liepen ze door een gang, die lijdde naar een hele andere zaal. Onderweg naar die zaal, kreeg iedereen een kaartje met een tekst erop, hoe Sterre vroeger was en hoe ze opgegroeit was, van wie ze het kind was en van wie ze de moeder was en van wie de vriendin. Raphael liep stil door naar de zaal en ging daar voorzichtig in een stoel zitten. Hij las het kaartje aandachtig. Er stonden zoveel dingen in, die Raphael nooit van Sterre geweten had... Raphael schrok ineens op uit zijn gedachten. "Pap, wil je ook een broodje?" het was Iris. Raphael keek zijn dochter even aan. "Ik heb geen honger, dank je." zei Raphael zacht. De tranen liepen nogsteeds over zijn wangen. En eigenlijk was de bedoeling van deze zaal, dat ze Sterre eventjes vergaten, iedereen elkaar even zou condoleren en eventjes rustig kon eten. Raphael hoorde heel ver weg al het gepraat van de familie van Sterre. Migal kwam naar Raphael toegelopen. "Gefeliciteerd." zei ze. Raphael keek haar verward aan. "Wat?" vroeg Raphael. "Gefeliciteerd... Iedereen feliciteert hier elkaar toch?" vroeg Migal. "Nee, dat is condoleren. Dat is iets heel anders." zei Raphael die ineens bedacht dat Migal nog nooit een begravenis had meegemaakt. Migal begon te blozen. "Sorry." zei ze zacht. "Niet erg, ik had dat ook de eerste keer." zei Raphael. Migal liep weer weg. Raphael keek weer een keer naar het kaartje. Er stond een foto van Sterre op, dezelfde foto, als die op de kist stond. De kist zou over een paar dagen verbrand worden, samen met Sterre erin. De tranen begonnen weer te stromen bij Raphael. Zijn vriendin, het aller liefste meisje ooit, was echt dood... Het was allemaal enorm officieel, aangezien hij hier nu met de hele familie van Sterre zat en hij de kist had gezien. Hij werd weer op zijn schouder getikt. Raphael keek om. Er stond een onbekende vrouw. "Als u Sterre nog wilt zien, kunt u nu meekomen." zei ze. Raphael knikte en stond op. Hij liep achter de vrouw aan. Hij was blijkbaar de enige die nog bij Sterre mocht kijken, want zelfs de ouders van Sterre werden niet meegevraagt. Raphael kwam ietsjes later een ruimte in, waar de kist van Sterre stond. Er stond nogsteeds muziek op. De vrouw wenkte Raphael naar de kist van Sterre. De deksel was eraf. Als Raphael nu 5 stappen naar voren zou zetten, kon hij haar zien liggen, maar eigenlijk durfde hij niet zo goed. "Kom maar, ze is nog heel hoor." zei de vrouw. Raphael twijfelde nog een paar minuten, maar liep toen toch langzaam naar de kist. Hij had Sterre natuurlijk al wel gezien zoals ze er nu uitzag, alleen nu was het echt voor de aller laatste keer. Hierna, zou de kist afgesloten worden en dicht blijven. Daarna zou die verbrand worden en ging ook Sterre tot as. "Wel heel heftig wat ze allemaal meegemaakt heeft." begon de vrouw. Raphael knikte alleen maar. "Ik ben trouwens Anna." zei ze daarna. "Raphael." zei Raphael alleen maar. Hij rijkte met zijn hand weer naar Sterre. Hij voelde haar haren, die waren niks veranderd. Maar toen hij haar wang aanraakte, voelde hij wel heel veel verandering. Hij keek even naar Anna. "Kan ik haar nog gewoon een kus geven?" vroeg hij zacht. "Tuurlijk, ze leed niet aan een ziekte, dus dat is gewoon veilig." zei Anna. Raphael boog langzaam naar het gezicht van Sterre en gaf haar een aller laatste kus. Daarna vertrok hij weer. Hij kon Sterre nu beter officieel vaarwel zeggen, dan was het niet zo moeilijk. Hij en Anna keken elkaar nog even aan. Ze kwamen dichter bij elkaar. En er gebeurde iets vreselijks.... Ze zoenden. Ze zoenden lang...

Een paar dagen later, was Sterre gecremeerd en lag ze al op het kerkhof, dat zo dicht mogelijk bij iedereen in de buurt was. Raphael zou er vandaag met Iris naartoe gaan. "Schat, weet je zeker dat je niet wil eten?" vroeg Raphael. Iris knikte. Ze wou niet eten als ze naar haar moeder zou gaan. Zij en Raphael hadden allebei een kettinkje waar een beetje van het as van Sterre inzat. Ook zat de vingerafdruk van Sterre er in. Die kettinkjes zouden ze nooit meer wegdoen. "Okee, dan vertrekken we maar." zei Raphael. Hij pakte de jas van Iris en van zichzelf. Toen ze die aanhadden, gingen ze naar buiten. Iris zei helemaal niks en Raphael hield ook maar zijn mond. Hij wist hoe moelijk dit zou zijn. Vooral voor Iris, die was nog maar 8 jaar en nu al haar moeder kwijt. Raphael kende Sterre dan al wel heel lang en ze waren ook al lang samen, maar hij wist zeker dat Iris het moeilijker had. Na een kwartiertje lopen, kwamen ze op het kerkhof. Iris wou eigenlijk vragen waar dat Sterre lag, maar dat hoefde niet, want Raphael wist het wel en ze waren er zo. Nu ze voor de steen van Sterre stonden, begonnen Raphael en Iris weer te snikken. Maar toch wouden ze volhouden! Ze bleven stil, zeiden niks. Op de steen stond die ene foto van Sterre met de tekst: "Sterre de Wit, rust in vrede" en daaronder haar geboortejaar en haar sterfdatum. Iris omhelsde haar vader. Nu was het echt officieel... Haar moeder was dood en daar was niks meer aan te veranderen. Ze pakte het kettinkje in haar hand. "Ik zal je nooit vergeten, mam." zei ze zacht. Er rolde een traan van Iris over haar wang, die viel op het kettinkje. En een volgende traan, viel recht op het oog van Sterre, op de foto...