Seizoen 3 Het verdere leven

 

 

Het is weer 3 jaar later en iedereen van de 5 en Lexie waren ondertussen alweer 2 jaar van de heilige eik af. Sterre had als opleiding actrice, dat was haar aangeraden door haar vrienden. Ze had vandaag auditie gedaan voor een serie en ze had de rol gekregen. Ze hadden het die dag natuurlijk ook gevierd. Morgen moest ze het script doornemen en de cast leren kennen. Pim wist nog niet wat hij wou doen, dus omdat hij zo slim was, ging hij verder met leren op de universiteit. Marcel wou chefkok worden en kreeg verschillende adressen mee om in echte restaurants te oefenen en mee te kijken. Anastacia wou maandelijks een modetijdschrift uitbrengen en daarvoor moest ze wel weten hoe dat allemaal moest. Lexie wou journalist worden en had dagelijks interviews met bekende nederlanders en soms ook met mensen uit Amerika. Raphael ging verder met muziek componeren, zoals zijn vader altijd al wou, alleen dan niet met klasieke muziek. Ze lagen nu allemaal op bed, het zou morgen weer een normale dag zijn. Alleen Iris lag die nacht te huilen. Iris was het dochtertje van Sterre en Sterre had dus besloten om haar te houden. Raphael werd gezien als de vader van Iris en ze verzorgden samen met de ouders van Sterre het kleine meisje. Ze was ondertussen ook al 3 en kon goed praten, alleen wist ze nog niet goed wat ze allemaal zei. 

 

De volgende dag kwamen de ouders van Sterre, Iris ophalen en Sterre werd opgehaalt door Sofie, een van de medewerkers van de film. Raphael zwaaide Sterre nog uit en daarna reden Sterre en Sofie aan. Eenmaal op de set keek Sterre glimlachend naar de rest die er al was. Hier zou ze de serie opnemen. Ze was de tiener dochter genaamd Maaike. Ze had in de serie een 25 jarige 'vriend' genaamd Dennis die ze ooit ontmoet had, in het begin van de serie nadat ze was weggelopen bij haar ouders omdat ze 's avonds niet naar de stad mocht. Sterre zag het al helemaal zitten om Maaike te gaan spelen, volgende week zou ook al de premiere zijn. Sofie had Sterre verteld dat ze dan 3 nummers zou moeten zingen. Bij de auditie had Sterre ook moeten zingen en omdat Sterre de hoofdrol had, moest ze samen met Dennis een paar nummers zingen. Sterre maakte kennis met de cast. Ze mocht gelijk iedereen en ze kregen nu een rondleiding op de set. De set was enorm mooi, maar zou niet altijd gebruikt worden. Soms hadden ze gewoon echte huizen nodig en dan was de set helemaal niet nodig. De jonge die Dennis zou spelen heette in het echt Tim en Sterre mocht hem ook heel graag. Na de rondleiding mochten ze nog eventjes ontbijten. Het was heel gezellig, maar ze hadden ondertussen niet door dat er een vrouw in de bosjes naar Sterre keek.

 

Tijdens het eten draaide Sterre zich ineens om naar de bosjes, precies de plek waar de vrouw zat en de glimlach verdween van Sterre's gezicht. Ze had het gevoel alsof de schim haar in de gaten hield. Tim tikte op Sterre's schouder. 'Sterre, is er iets?' vroeg hij. Sterre draaide zich terug naar Tim. 'Uh.... Nee, er is niks.' zei ze en ze liet weer een glimlach zien. Tim liet haar verder met rust en Sterre draaide zich nog eens naar de bosjes, maar nu was er niks of niemand meer te zien. Net zat er toch echt iemand, dacht Sterre. Ze probeerde er verder niet meer aan te denken en at verder, maar bleef het gevoel hebben dat iemand haar in de gaten hield en dat die schim niet de meest goede plannen voor haar had. 

 

Sterre ging weer naar huis en morgen zouden ze de eerste aflevering al proberen op te nemen. Sterre kon niet wachten. Onderweg naar huis zag ze wel ineens weer die ene schim. Ze had het dus toch goed... De schim kwam op haar af, maar Sterre draaide zich weg en rende keihard terug naar huis. Ze rende naar binnen en omhelsde Raphael gelijk. 'Sterre, wat is er?' vroeg hij geschrokken. 'Op de set.... Er was een schim!' zei Sterre bang. Ze draaide zich om en keek naar buiten, maar de schim was weg. 'En die zag je net ook?' vroeg Raphael. Sterre knikte. 'Maar er is helemaal niemand.' zei Raphael. De ouders van Sterre kwamen op Sterre af en gaven Iris. Iris trok aan Sterre's haren. 'Iris, los laten.' zei Sterre met trillende stem. 'Sterre, hoe was het op de set?' vroeg haar moeder. 'Wel goed, de cast is heel gezellig en de set is mooi. Morgen gaan we opnemen.' zei Sterre. 'Is er iets?' vroeg haar vader. Sterre schudde haar hoofd en glimlachte flauw. Haar ouders vertrokken en Sterre vertelde thuis verder wat er op de set was, maar ze hield haar mond over de schim. 

 

De nacht die volgde lag Sterre nog lang te draaien, terwijl iedereen lag te slapen. Ze zag iets bewegen bij het raam. 'Rustig Sterre... Het is de wind maar.' fluisterde ze tegen zichzelf. Ze viel eindelijk in slaap, maar had een nachtmerrie. Na een tijdje werd ze gillend wakker. 'Sterre, wat is er?' vroeg Raphael. 'Ik.... Ik... Ik had een nachtmerrie.' zei Sterre zacht. 'Sterre, ga gewoon slapen.' zei Anastacia chagerijnig. 'Ja, mevrouw de dictator.' zei Sterre. Ze draaide haar gezicht naar de muur, maar viel nog lang niet in slaap. Ze draaide zich weer naar het raam maar zag toen echt weer de schim. Sterre wou hier niet zijn. Ze sprong uit bed en gooide de deur van de kamer open. Daarna rende ze de badkamer in. Ze draaide de deur op slot. Ze ging tegen de deur aanzitten. Ze hoorde voetstappen. Ze hoopte dat het Raphael was, maar dat kon ze niet zien als ze door het glas keek. Er werd op de deur geklopt. 'Sterre?' klonk de stem van Pim. Sterre draaide het slot weer open en omhelsde Pim. 'Pim, ik vind het eng, die schim zie ik overal.' zei Sterre huilend. 'Sterre, het is midden in de nacht en er is hier niemand behalve wij, Lexie, Marcel, Arlene en Iris.' zei Pim. Sterre wou het best geloven, maar het lukte niet. Ze bleef met het gevoel dat iemand haar in de gaten hield en dat het die schim was. Het voelde niet bepaald goed, maar ze zou toch proberen te slapen. Ze ging samen met Pim terug en ging in bed liggen. Pim knipte het licht uit en ging ook weer bij Anastacia in bed liggen. 

 

De volgende dag was iedereen vroeg op, want Marcel vertrouwde zijn eigen tomtom in zijn kop niet, hij had een adres gekregen van school en was nu al 10 minuten te vroeg, maar dat was niet zo erg. Anastacia moest nog een thema kiezen voor haar tijdschrift volgende week en Pim had gezegt dat ze mannekleding moest kiezen. Pim moest dus een fotoshoot doen met Anastacia en een interview. Anastacia zou het ook nog aan Raphael vragen, maar die had vandaag een soort van toets waarvoor hij een stuk moest spelen op de piano. Sterre moest vandaag al vroeg opnemen en was ook al naar de set toe. Verder was Lexie nog als enige op bed, want zij hoefde pas 's middags weg. Vandaag had ze een interview met Tim Douwsma. Ze kon niet wachten! Raphael, Anastacia, Pim en Iris waren dus samen aan het ontbijten. 

 

Ondertussen op de set was Sterre al aan het opnemen. 'Mam! Ik ben 16, waarom mag ik van jou niet naar de stad als het avond is, al mijn vriendinnen gaan ook!' riep ze in haar rol. 'Schat, 's avonds lopen er buiten veel gekken rond, ik wil jou gewoon nog niet kwijt, dat snap je toch wel?' zei de moeder van 'Maaike'. 'Ik wou met een vriendin gaan, maar door jou heeft die afgezegt, bedankt mam!' riep 'Maaike' sarcastisch. 'Schat, het is beter dat je thuis blijft.' zei de vader van Maaike. 'Nee! Ik mag niks van jullie! Ik zoek wel een paar andere mensen die voor me willen zorgen, dat zal wel helpen, daar mag ik vast meer!' riep 'Maaike' en ze rende het huis uit, naar het park waar ze een jonge zag staan. 'He, gaat die goed daar?' vroeg 'Maaike'. 'Heel goed, wat doe jij hier?' vroeg de jonge. 'Ben van huis weggelopen, ik mag helemaal niks.' zei 'Maaike'. 'Wat is je naam trouwens?' vroeg ze. 'Mijn naam is Dennis. En die van jou?' vroeg hij. 'Gaat je niks aan.' zei 'Maaike'. 'Oh, een pittig meisje? Daar houd ik wel van.' zei 'Dennis'. 'Pech gehad, ik ben al bezet.' zei 'Maaike'. 'Dennis' greep haar beet. 'Laat me los! Mijn moeder had misschien toch gelijk. 's Avonds loopt het vol met engerds.' zei 'Maaike'. 

 

Ondertussen had Marcel ook al zijn baas van die dag kwaad gekregen. Toen de baas eraan kwam was Marcel zo geschrokken dat hij de tomaten op het pak van de baas had laten vallen. Marcel was met tomaten aan het jongleren omdat hij toch nog moest wachten. Hij was daarna snel naar huis gerent. Lexie kwam naar hem toe. 'Marcel, wat doe jij nog hier?' vroeg ze. 'Ik heb de baas kwaad gekregen.' zei Marcel. 'Maar wil je nu thuis blijven?' vroeg Lexie verbaasd. 'Ja, wat moet ik anders doen?' vroeg Marcel. 'Met mij mee naar het interview met Tim Douwsma.' zei Lexie. 'Echt?' vroeg Marcel met een glimlach. 'Ja, tuurlijk, anders zit je hier toch maar te niksen en Tim zal het vast niet erg vinden.' zei Lexie. Marcel omhelsde Lexie en zoende haar. 'Bedankt Lex!' zei hij. Daarna vertrokken ze snel naar het interview.

 

'En stop!' riep de regiseur. 'Goed gespeeld.' zei Sterre tegen Tim. 'Jij ook. Jij doet het voor het eerst en gelijk zo goed.' zei Tim. Vandaag moesten ze verder nog 4 scene's opnemen, maar eerst mochten Sterre en Tim de scene terugkijken. Sterre vond het nog best goed van zichzelf. Op de avond mocht de hele cast al naar huis, alleen Sterre en Tim moesten nog eventjes blijven omdat ze de nummers moesten oefenen. Daarna mochten ze naar huis. Degene die de nummers voor zou doen, heette Fleur. 'Sterre.' zei Sterre. Ze keek in de ogen van Fleur. Ze zag iets wat ze herkende... Ze had ineens hetzelfde gevoel als dat ze had als ze de schim zag. Fleur glimlachte naar Sterre. Ineens kreeg Sterre het benauwd en ze viel op de grond. Sofie knielde bij Sterre neer. 'Sterre, wat is er?' vroeg ze toen Sterre weer bijkwam. 'Uh... Er is.... Ik moet even weg...' zei Sterre en ze pakte haar jas. Ze rende het gebouw uit. Ze keek rond. Waar moest ze heen? Ze zag Fleur staan. Ze had een grijns op haar gezicht. Sterre herkende het figuur en de grijns meteen. Fleur was de schim die Sterre steeds vaker zag. Sterre rende naar de straat, maar werd duizelig omdat ze de hele tijd aan Fleur en de schim dacht. Ze viel midden op de weg en  net op dat moment kwam er een auto aangereden. De bestuurder zag Sterre niet en reed gewoon door, waardoor Sterre overreden werd. Tim en Sofie kwamen net naar buiten gerent en renden nu naar Sterre toe. 'Bel 112, dan bel ik Raphael.' zei Sofie. Tim belde 112 en de ambulance was er al snel. Sofie had Raphael gebeld en die zou zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen.

 

Toen Raphael in het ziekenhuis was, vroeg hij gelijk bij de balie waar Sterre lag en rende naar de afdeling. Eenmaal bij de kamer twijfelde hij of hij wel naar binnen moest. Hij rijkte met zijn hand naar de deur, maar net op dat moment ging de deur open. Er stond een dokter. 'Jij bent vast Raphael.' zei hij. Raphael knikte. 'Kom maar binnen. Hou Sterre goed in de gaten, ik moet namelijk net weg.' zei de dokter. Raphael knikte en liep naar het bed waar Sterre lag. Ze zag er zo klein uit... Door alle ziekenhuisdingen leek dat, want Sterre was sowieso al niet zo groot. Raphael ging op de rand van het bed zitten en had moeite zijn tranen in te houden. Hij legde zijn hand op Sterre's hoofd en begon te huilen. 'Waarom moet het jou weer overkomen. 3 jaar niks meer en dan word je overreden.' zei Raphael huilend. Opeens voelde hij beging op het hoofd van Sterre. Ze opende heel langzaam haar ogen. 'Sterre?' vroeg Raphael zacht. Het was even stil. 'Raf?' klonk de zachte stem van Sterre. 'Sterre!' zei Raphael blij. Sterre keek naar Raphael. 'Wat is er gebeurt?' vroeg ze zacht. 'Volgens Sofie en Tim ben je overreden.' zei Raphael. Hij opende de deur van de kamer en riep een dokter naar binnen. De dokter onderzocht Sterre eventjes. 'Hoe voel je je?' vroeg hij. 'Wel goed. Het voelt helemaal niet alsof ik een ongeluk gehad heb.' zei Sterre zacht. 'Hmm, dat is wel vreemd, want het was een hele harde klap.' zei de dokter. 'Maar... Ik voel niks raars.' zei ze. De dokter keek verbaasd naar Sterre. Dat was gewoon haast onmogelijk.

 

In het Huis Anubis lagen Anastacia en Pim helemaal in een deuk. Pim trok elke keer weer andere kleren aan, omdat Anastacia foto's moest maken voor in het tijdschrift, maar ondertussen probeerde Pim op de muziek te dansen. Maar doordat hij niet kon dansen, zag het er enorm gek uit. Hij trok Anastacia mee in de dans, maar die kon ook niet  blijven staan. Ze viel in Pim zijn armen en ze keken elkaar diep in de ogen. Ze kwamen langzaam dichterbij met hun hoofden en zoenden elkaar lang. Het mocht wel eeuwig duren! Ze vergaten eventjes het tijdschrift van Anastacia. 'Ik hou van je.' zei Pim zacht na de zoen. 'Ik hou meer van jou.' zei Anastacia zacht en ze zoenden weer. 

 

 

 

Sofie kwam samen met Fleur de volgende dag naar het ziekenhuis voor Sterre. Ze liepen de kamer in en zagen Raphael in eens stoel bij het bed zitten. Sofie maakte Raphael wakker. 'Hey.' zei ze. 'Hoi.' zei Raphael terug. 'Hoe is het met Sterre?' vroeg Sofie. Raphael keek naar Sterre die nog lag te slapen. 'Geen idee, gisteravond ging het nog goed.' zei hij slaperig. Fleur maakte Sterre wakker. Sterre opende haar ogen en keek in de ogen van Fleur. Ze was gelijk wakker. 'Nee.... Ga weg.... Ga weg!' riep ze tegen Fleur. Raphael en Sofie keken verbaasd naar Sterre die bang naar Fleur keek. 'Sterre, rustig. Het is Fleur maar.' zei Sofie. 'Nee.... Ga weg....' zei Sterre weer tegen Fleur. Fleur pakte Sterre's hand en Sterre wou hem terugtrekken, maar was te laat. Het ijs verscheen op haar hand en er kwamen dampwolkjes uit Sterre's mond. 'Wat gebeurt er?' vroeg Sofie verbaasd terwijl ze naar Sterre keek. Raphael liep snel naar Sterre en pakte haar hand vast. 'Dit is niks.' zei hij snel. Sterre keek moeilijk, omdat ze het ijskoud had. Raphael kneep zachtjes in haar hand en het ijs kroop weer langzaam terug. Er was echt iets met die Fleur...

 

 

 

Sterre mocht die dag gelukkig alweer naar huis, alleen kon ze niet opnemen op de set. De premiere voor de lancering van de serie was verschoven, omdat Sterre niet kon, vanwege het ongeluk. Ze moest er wel bij zingen. De premiere van de serie zou dus het weekend in die week op een zaterdag zijn. Sterre had ondertussen op tv ook al een paar keer zichzelf voorbij zien komen, omdat ze reclame moesten maken voor de serie. Sterre kreeg dan elke keer een glimlach. Alleen nu kreeg ze elke keer een bang gevoel. Ze dacht elke keer aan Fleur. Ze wist zeker dat zij die schim was! 

 

Sterre lag nogsteeds op de bank en lag nu te slapen met de tv aan. Pim en Anastacia kwamen de woonkamer binnen. 'Nee, jij bent liever dan mij, jij wou die fotoshoot doen en omdat Raphael niet wou, was je blijven zeuren zodat hij toch de fotoshoot en het interview zou doen.' zei Anastacia lachend. 'Je bent mijn vriendinnetje, wat had je dan verwacht?' vroeg Pim en hij prikte in haar zij. 'Hou op Pim!' riep ze lachend toen hij haar begon te kietelen. Sterre werd er langzaam wakker van. Ze kreunde wat onverstaanbaars en Anastacia en Pim keken naar haar. 'Oh, sorry, hebben we je wakker gemaakt?' vroeg Pim. 'Ja, maar maakt niks uit.' zei Sterre slaperig. Anastacia en Pim gingen op de bank zitten. 'Is Iris bij je ouders?' vroeg Anastacia. 'Ze ligt in bed.' zei Sterre. 'Hoe gaat het eigenlijk met je?' vroeg Pim. 'Gaat wel. Ik kan gewoon niet geloven dat ik een auto-ongeluk gehad heb. Ik voel helemaal niks.' zei Sterre. 'Ja, volgens de dokter was dat heel vreemd.' zei Raphael die de woonkamer in kwam en bij Sterre kwam zitten. 'Had iemand het gezien? Het ongeluk?' vroeg Sterre. 'Ja, Sofie en Tim waren erbij.' zei Raphael. 'Dan is het dus wel een ongeluk geweest... Maar ik blijf het raar vinden dat ik alleen maar moe ben en niks van de verwondingen voel.' zei Sterre zacht. Raphael hielp haar zitten en ze legde haar hoofd op de schouder van Raphael en Raphael legde zijn hoofd weer op het hoofd van Sterre. 'Ik snap het gewoon niet.' zuchtte ze. 'Denk er maar niet over na. Binnekort mag je ook weer gewoon naar de set en dan kan je gewoon alles vergeten.' zei Raphael. 'Maar die Fleur dan... Er is iets met haar.' zei Sterre. 'Fleur is gewoon Fleur. Er is niks met haar, ze helpt alleen met de nummers, weet je nog?' vroeg Raphael. 'Dat denk jij, er is iets met die Fleur. Weet je nog dat Merlijn tegen mij zei dat wat ik voel, altijd klopt?' vroeg Sterre. 'Tuurlijk.' zei Raphael. 'Ik voel gewoon dat er iets met die Fleur is. Ik wil niet bij haar zijn... Ik wil gewoon dat ze weggaat en dat ik haar nooit meer zie. Ik heb zo'n gevoel dat zij die schim is.' zei Sterre weer zuchtend. 'Sterre, ik weet zeker dat je gevoel dit keer niet klopt. Fleur is harstikke aardig, ze wou je alleen maar helpen.' zei Raphael. Sterre gaf het maar op. Raphael zou haar toch niet geloven, wat ze ook over die Fleur zei. 

 

 

 

Iedereen was weg, dus Sterre was alleen thuis. Ze wou niet alleen blijven en wou eindelijk weer een keer op onderzoek uitgaan. Ze was stiekem naar de set gegaan om uit te zoeken wat die Fleur allemaal deed. Ze zat nu achter een auto verstopt, omdat Fleur naar buiten gelopen kwam. Wat ze alleen niet wist, was dat ze achter de auto van Fleur zat. Sterre drukte zich tegen de auto aan. Fleur kwam bij haar auto en zag Sterre zitten. 'Zozo, wie hebben we daar?' vroeg Fleur met een grijns. Sterre keek geschrokken naar Fleur. Fleur kwam steeds dichter bij haar. 'Ik uh.... Ik....' stamelde Sterre. 'Ik weet wel wat je wil zeggen.' zei Fleur. Sterre keek haar vragend aan. 'Jij gaat met mij mee.' zei Fleur met een grijns. Sterre probeerde op te staan en wou wegrennen, maar Fleur greep haar vast. 'Laat me los!' riep Sterre, maar de helft van haar zin werd al gedempt door de hand van Fleur die voor haar mond zat. Sterre worstelde wild om los te komen, maar het lukte maar niet. Toen ze Fleur voor het eerst zag, had Sterre dus wel gelijk. Fleur moest iets van haar, maar ze wist niet wat. Fleur opende de kofferbak en gooide Sterre erin. Toen Fleur de kofferbak dichtdeed, kreeg Sterre het benauwd. Ze was claustrofobisch en kon er totaal niet tegen om in zo'n kleine ruimte te zitten! Sterre bonkte tegen de kofferbak aan en schreeuwde om hulp. Uiteindelijk moest ze stil zijn, omdat ze geen lucht meer kreeg. Ze ademde sneller en sneller en viel flauw. Ze lag heel slap in de kofferbak en ze ademde nu heel erg rustig en zwak in en uit. De auto was ondertussen al aan het rijden en Sterre had dus geen idee waar naartoe. Nu begon alles gewoon weer opnieuw, maar dan met een ander persoon. Stopte het dan nooit?!

Anastacia en Pim kwamen samen thuis. 'Sterre, we zijn thuis!' riep Anastacia. Ze kreeg geen reactie vanuit de woonkamer of waar dan ook in het huis. 'Sterre?!' riep ze door het huis. 'Waar is ze?' vroeg ze aan Pim. 'Geen idee.' antwoorde hij. Ze doorzochten het hele huis, maar konden haar niet vinden. Wel vonden ze een briefje in de woonkamer. 

 

Hoi,

ik ben eventjes naar de set.

Ik moet meer over Fleur weten.

Ik heb geen goed gevoel bij haar.

x Sterre

 

Anastacia en Pim keken elkaar opgelucht aan. 'We moeten naar de set.' zei Pim. 'Waarom? Ze gaat alleen maar op die Fleur letten.' zei Anastacia. 'Ja, maar ze heeft geen goed gevoel over Fleur.' zei Pim. 'Dus?' vroeg Anastacia de het niet snapte. 'Ana, als Sterre iets voelt, is het ook zo. Je weet wel, haar zintuig.' zei Pim. Anastacia dacht eventjes na. 'Ik begrijp het nog niet.' zei ze. 'Ana! Kom nou maar gewoon mee, Sterre is in gevaar!' zei Pim hard. Hij trok Anastacia mee het huis uit en rende met haar naar de set. Toen hij Sofie zag, liep hij gelijk naar haar toe. 'Hoi, heb je Sterre gezien?' vroeg hij gehaast. 'Nee, die is toch gewoon thuis?' vroeg Sofie. 'Nee, ze ging hiernaartoe om... Is Fleur er nog?' vroeg Pim. 'Nee, die is al naar huis.' zei Sofie. 'En ze doet niks verdachts ofzo?' vroeg Pim. 'Nee, ze doet gewoon haar werk.' zei Sofie. 'Vanwaar deze vragen trouwens?'  vulde ze aan. 'Sterre heeft geen goed gevoel over Fleur, ze is in gevaar, ik weet het zeker.' zei Pim. 'Dus daarom doet Sterre zo vreemd bij haar...' zei Sofie. 'Ja, Sterre was hierheen gekomen, maar jij hebt haar niet gezien?' vroeg Pim nogmaals. 'Nee, niet dat ik weet.' zei Sofie. Pim bedankte Sofie en ging toen weer van de set met Anastacia. Anastacia zag opeens iets op de grond. 'Pim...' zei ze bang. 'Wat?' vroeg Pim, maar hij was stil toen hij zag waar Anastacia naar wees. Sterre's schoenen lag op de grond! 'Ze is hier wel geweest.' zei Anastacia zacht. 'Maar ik denk dat Fleur echt iets met haar van plan is.' zei Pim. Hij zag ook autoband sporen. 'Fleur heeft haar meegenomen, ik weet het zeker.' zei Pim. 'Hoe weet je dat nou zo zeker?' vroeg Anastacia verbaasd. 'Ten eerste liggen haar schoenen hier en ten tweede is Fleur hier hard weggereden en ten derde, Sterre is nergens anders te bekennen.' zei Pim. Anastacia's ogen werden groot achter de donkere zonnebril. 'Dus... Ze is weer ontvoerd?' vroeg ze bang. 'Ik denk het wel.' zei Pim. Anastacia omhelsde Pim en begon te snikken. 'Is ze eindelijk van die Kai en die Bram af, moet die Fleur haar hebben.' zei ze huilend. 'Stil maar, we vinden haar wel hoor.' zei Pim. Hij zoende Anastacia en na de zoen keek Anastacia nog diep in zijn ogen. 'Ik hoop het zo.' zei ze zacht en ze begroef haar gezicht weer in het shirt van Pim. Hij aaide geruststellend over haar rug. 

 

Fleur opende de kofferbak en zag dat Sterre bewusteloos was. Ze tilde haar uit de auto en sloeg de auto dicht. Ze liep het gebouw in en ging naar de onderste verdieping, 4 verdiepingen onder de grond. Het was wel een bekend gebouw, maar er kwam amper iemand binnen en niemand wist van de verdiepingen onder het gebouw. Behalve Fleur dan. Sterre werd langzaam wakker en keek in het gezicht van Fleur. 'Neee.... Ga weg...' zei ze zacht. 'Sjjjjjjt, dit is maar een droom.' zei Fleur zachtjes en aardig. Sterre keek haar verward aan. 'Je droomt maar, dit is niet echt.' zei Fleur heel lief. Sterre sloot haar ogen en nu viel ze in slaap. Fleur kwam met Sterre op verdieping -4 en liep naar een bepaalde kamer in de ruimte. Daar legde ze Sterre neer en bond haar vast. Er kwam een man de kamer in. 'Ah, geweldig, je hebt haar.' zei hij. 'Ja, tuurlijk. Zo moeilijk maakte ze het nou ook weer niet voor me. Ze zat gewoon tegen mijn auto aan.' zei Fleur. 'Geweldig, dat kleine mormel zorgt zelf wel dat alles voor ons lukt. We proberen alle plannen.' zei de man. 'Zachtjes, ze slaapt gewoon.' zei Fleur. 'Nou en, ze kan toch nergens heen.' zei de man en hij begon te lachen. Sterre werd er inderdaad wakker van. 'Wat gebeurt er en waar ben ik?' vroeg ze verbaasd. Toen ze Fleur zag staan, wist ze genoeg. 'Ik wist dat er iets was...' zei ze zacht tegen zichzelf. 'Wat zei je?' vroeg de man. Sterre merkte nu pas de man op. 'Ik zei niks.' zei Sterre snel. De man kwam op haar af en legde zijn hand langzaam op haar schouder. Sterre staarde naar de grote hand op haar schouder. 'Je zult het hier goed hebben. Niks ontgaat je, je krijgt alles wat je wil, zolang je met ons meewerkt.' zei hij zacht. Sterre ademde hoorbaar in en uit, maar bleef naar de grote mannenhand staren. 'Ons?' vroeg ze zacht. 'Wij zijn echt niet de enige hoor, we werken met meer.' zei de man lachend. Fleur kwam ook naar Sterre toe gelopen. 'Het was maar goed dat je die rol kreeg. Je hebt me tot nu toe heel wat moeite bespaard om je te vinden en je te krijgen.' zei ze met een grijns. Sterre richtte haar blik op Fleur. 'Wat moet je van me?' vroeg ze bang. 'Daar kom je nog wel achter. Eerst gaan we wat stoken tussen je vrienden.' zei de man gemeen. 'Wat? Nee... Dat doe je niet.' zei Sterre bang. Ze had wel vaker meegemaakt dat iemand tussen haar en haar vrienden ging stoken omdat ze iets moesten doen of moesten hebben. De man verliet de kamer en liet Sterre achter met Fleur. 'Nee! Laat mijn vrie! mmmmmmm!' riep ze. Fleur had haar hand voor Sterre's mond geslagen en ze pakte iets uit haar zak. Het was een rol tape en ze trok er een stuk van af. Ze haalde haar hand van Sterre's mond en plakte de tape op Sterre's mond. Sterre keek met grote bange ogen naar Fleur die ook de kamer verliet en Sterre opsloot. Sterre was gewoon helemaal hulpeloos. Ze kon niks doen en niet om hulp vragen. Ze was zo blij dat ze van Bram en Kai afwas en dan begon alles weer opnieuw met een nieuwe groep die iets van haar moest hebben. 

Lekker gedaan, Sterre. Was je maar niet naar de set gegaan.

Dacht ze. Ze wist nu niet of dit erger of beter was dan wat Kai en Bram haar hadden aangedaan. En hoe moest het met Iris nu? Moest Raphael haar alleen verzorgen? Of haar ouders... Ze was blij dat ze in Anubis dat briefje had achtergelaten, heel misschien kon Pim haar wel opspeuren met zijn detective ervaring. Sterre keek naar haar handschoentjes. Gelukkig had ze die wel aan. Ze sloot haar ogen en viel in slaap met een nachtmerrie.

 

Sterre opende haar ogen en zag dat ze in een bed lag. Ze had het koud en merkte dat ze alleen in haar lingerie lag. Ze keek voorzichtig de kamer rond en zag uiteindelijk een oude bekende in de hoek van de kamer. Ze herkende hem nog wel. De jonge keek naar Sterre. 'Ach, je bent wakker.' zei hij. Sterre zag iets op zijn arm. Ze begreep er alleen niks van. De jonge die ze zag, was Jimmy. Hij zat een klas hoger dan haar en zei altijd dat hij verliefd op haar was, maar als er andere kids bijwaren begon hij haar te pesten vanwege haar handschoentjes. 'Waar zijn mijn kleren?' vroeg Sterre zacht. Ze wou niet dat hij haar zo zag. 'Maakt dat nog wat uit?' vroeg hij grijnzend. 'Ja, want ik wil hier weg.' zei Sterre. 'Jij gaat nergens heen, jij blijft liggen totdat ik klaar ben.' zei Jimmy. 'Waarom ben je hier? Of waarom ben ik hier? Waarom pestte je me altijd? Wat moet je van me?' vroeg Sterre. 'Ik ben nog steeds verliefd op je.' zei Jimmy. 'En jij bent hier, omdat ik wil bewijzen dat ik van je hou. Daarom heb je ook geen kleren aan.' zei hij. Sterre wist gelijk wat hij bedoelde. 'Nee, alsjebliefd.... Doe het niet, ik heb al zoiets meegemaakt en toen raakte ik zwanger.' zei Sterre bang. 'Geen zorgen, alles verloopt gewoon goed hoor.' zei Jimmy. 'Maar ik wil niet.' zei Sterre zacht. 'Jij hebt niks te willen. Wij zijn met z'n allen al een paar jaar naar je op zoek en nu we je hebben laten we je niet meer gaan.' zei Jimmy. Sterre zag een jurkje op de grond liggen en ze trom hem snel aan. Daarna sprong ze van het bed en wou naar de deur rennen, maar Jimmy deed iets heel engs. Er kwam een straal uit zijn hand en die straal tilde Sterre op. 'AU! Laat me los!' riep Sterre bang. Het leek wel iets magisch! 'Jij blijft hier!' riep Jimmy. De straal verdween en Sterre viel slap op de grond. Ze had weer een harde val gemaakt. Ze zou voorlopig niet meer wakker worden, dat was zeker. 

 

Pim had iedereen al op de hoogte gesteld. Helaas konden ze er nog geen politie bij betrekken, omdat Sterre nog geen 24 uur verdwenen was. Ze hadden al een hele tijd zitten nadenken. Waar kon Sterre nu zijn? Was Fleur met meer mensen in samenwerking om Sterre iets aan te doen? Anastacia was met haar privechauffeur heel de stad aan het rondrijden. Ze was bij een bepaald gebouw gestopt. Ze zag er een auto staan, terwijl het altijd leeg was daar. Anastacia had gezegt dat haar chauffeur op haar moest wachten en liep het gebouw in. 'Sterre?!' riep ze. Ze liep het gebouw door, maar toen ze niet veel kon vinden, draaide ze zich weer om. Alleen waren er een paar mensen die de weg blokeerden. Anastacia wist niet wat ze nu moest doen. 'Zozo, wat doe jij hier?' vroeg een vrouw. 'Ik... Ik uh... Kwam hier....' stamelde ze. 'Nou?' vroeg een andere van de groep. Anastacia dacht diep na. Wat moest ze nou zeggen? 'Ik wou hier gewoon even rondkijken voor school.' zei ze vlug. De mensen die voor haar stonden keken haar ongelovig aan. 'Oh, en waarom draag je een zonnebril?' vroeg een man. 'Dat hoef je niet te weten.' zei Anastacia snel. De mensen keken elkaar grijnzend aan. Anastacia werd er bang van. Ze liep langzaam achteruit, terwijl de groep steeds dichter op haar afkwam. Uiteindelijk kwam Anastacia tegen een muur in het gebouw aan en ze kon geen kant meer op. Een jonge kwam tussen de groep uit en stond nu recht voor Anastacia. 'Ga weg.' zei ze. De jonge greep heel vlug naar haar zonnebril, die op de grond viel en Anastacia schreeuwde het uit van de pijn aan haar ogen. 'Mijn ogen!' riep ze. 'Ik zei het toch. Dat is het meisje met die overgevoelige ogen.' zei de jonge grijnzend tegen de rest. Anastacia greep zich vast een de benen van de jonge, omdat ze langzaam in elkaar zakte. Ze schreeuwde nog een paar keer heel hard, maar daarna was alles compleet donker. 'Een soortgenoot van Sterre.' zei Fleur die erop afkwam. 'Kunnen we denk ik wel gebruiken.' zei ze. 'Wat wil je dan met haar doen?' vroeg iemand anders. 'Daar komen jullie snel genoeg achter.' zei Fleur. Ze nam Anastacia mee naar een plek, waar ze niet snel weg zou zijn. 

 

Anastacia opende haar ogen en zag allemaal fel licht. Ze kneep haar ogen zover mogelijk dicht terwijl ze toch nog een beetje zou kunnen zien waar ze was. Ze zag dat er iemand voor haar stond. 'Misschien lukt het beter met deze zonnebril.' zei een stem en diegeen zette bij Anastacia de zonnebril op. Anastacia's zicht verscherpte en ze zag niemand meer voor zich. 'Hallo?' vroeg ze. Ze stond op en keek of diegene er nog was, maar het was alsof ze alleen was. Ze liep langzaam door de ruimte, toen ze opeens iemand hoorde snikken. Anastacia liep zachtjes in de richting van het geluid. 'Hallo?' vroeg ze. Ze liep de hoek van de kamer om en zag een schim op de grond liggen. Anastacia kwam er langzaam op af gelopen en tikte de schim aan. De schim draaide haar gezicht naar Anastacia. 'Sterre?' vroeg Anastacia zacht. Het was echt Sterre! Sterre omhelsde Anastacia snikkend. 'Sterre, wat is er allemaal gebeurt?' vroeg Anastacia. 'Het.... Ik.... Jij....' stamelde Sterre huilend. 'Stil maar, ik ben bij je.' zei Anastacia. Sterre kalmeerde langzaam en liet Anastacia los. 'Hoe kom je hier?' vroeg ze terwijl ze haar tranen wegveegde. 'Ik was op zoek naar jou.' zei Anastacia. Sterre keek haar glimlachend aan. 'Maar nu zit je wel zelf hier... Hier komen we nooit meer weg.' zei Sterre zacht. Ze omhelsde Anastacia weer. Anastacia wou de omhelzing verlaten, maar Sterre liet niet los. Sterre's ogen werden groot van angst en ze kon Anastacia niet waarschuwen voor degeen die binnenkwam. Het was een van de mannen die tussen de groep stond die Anastacia had ingesloten. Hij greep Anastacia bij haar haren omhoog. 'Au, au au au au!' riep Anastacia. 'Zo, is het gezellig met je vriendinnetje?' vroeg hij. Anastacia antwoordde net zo min als Sterre. Anastacia bedacht nu dat ze toch iets moest zeggen. 'Laat ons gaan.' zei ze. De man begon te lachen. De meiden werden er bang van. 'Jullie gaan nergens heen.' zei hij toen hij klaar was met lachen. Hij duwde Anastacia op de grond en ging weer weg. Sterre kroop naar Anastacia toe, die naar haar hoofd greep. 'Auw...' zei ze zacht. 'Ana, gaat het?' vroeg Sterre. 'Ja, gaat wel. Jij?' vroeg Anastacia. 'Kon beter.' zei Sterre. Anastacia glimlachte flauw en greep weer naar haar hoofd. 'Weet je wel zeker dat het gaat?' vroeg Sterre bezorgt. 'Ja, het ga...' Anastacia gleed op de grond. 'Ana? Ana!' zei Sterre geschrokken. Ze schudde Anastacia door elkaar, maar ze werd maar niet wakker. Sterre wist niet wat ze moest doen, ze kon alleen maar bezorgt en geschrokken naar Anastacia kijken. 

 

Het was ondertussen al weer de volgende ochtend en Pim had geen oog dichtgedaan, omdat Sterre EN Anastacia weg waren. Niemand had uberhaupt een oog dicht gedaan, omdat ze zich zorgen maakten. Vandaag konden ze de politie inschakelen voor Sterre, voor Anastacia mocht het eigenlijk pas 's avonds dan, maar die deden ze maar tegelijk met Sterre melden. Pim ging uit bed en pakte de foto van Anastacia in zijn hand. 'Waarom ben je nou achter Sterre aan gegaan?' vroeg hij zacht. Hij gaf een kus op de foto en legde hem weer terug. Hij liep naar beneden, meteen door naar de telefoon. Het was dan nog wel heel vroeg, maar Anastacia en Sterre moesten gewoon gevonden worden en zo snel mogelijk ook. Hij draaide het nummer van de politie. Toen de telefoon overging, begon hij gelijk te vertellen over Anastacia en Sterre die verdwenen waren. Hij had de politie nog wat informatie moeten geven, maar toen kon hij gelukkig ophangen. Hij vertelde meteen iedereen dat hij de politie had ingeschakelt en dat ze opzoek gingen naar de 2 meiden. Het voelde al iets beter dat ze werden opgespeurt, maar toch wisten ze nog dat Sterre en Anastacia in gevaar waren.

 

Anastacia en Sterre zaten in een bus vast. Ze zaten met hun handen aan de hoofdsteun vastgebonden en de auto zat op slot. 'Ana, we moeten hier echt weg.' zei Sterre na lang wrikken. Ze had net als Anastacia rode streepen van de touwen in haar polsen staan. 'Denk je dat ik dat niet wil?' vroeg Anastacia chagerijnig. 'Sorry.' zei Sterre. 'Ik wil hier net zo graag weg.' zei ze erachteraan. Anastacia schreeuwde opeens. 'Ana, wat is er?' vroeg Sterre geschrokken. 'Ik heb me gesneden.' zei Anastacia met een pruillipje. Sterre moest er een beetje om lachen, maar bedacht toen opeens iets. 'Ga met dat touw over het scherpe stuk heen.' zei Sterre. 'Waarom?' vroeg Anastacia. 'Doe nou maar.' zei Sterre. Anastacia ging met de touwen die om haar polsen zaten over het scherpe stuk heen en het touw knakte. 'Ja! Ik ben los!' riep Anastacia blij. 'Ana, stil!' siste Sterre. 'Maak je mij ook even los?' vroeg ze. 'Kan je dat niet zelf?' vroeg Anastacia. 'Ana, ik heb niet zo'n scherp stukje.' zei Sterre. Anastacia probeerde Sterre los te maken, net toen de autodeur open ging. 

 

Ondertussen in Anubis had niemand zo'n trek, zelfs Marcel at niks. 'Jongens, jullie moeten wel echt iets eten. Anastacia en Sterre worden opgezocht, alles komt goed.' zei Arlene. Niemand reageerde. Pim, Raphael en Marcel bleven stug voor zich uitkijken. 'Misschien komt Anastacia nooit meer terug.' zei Pim zacht. 'En Sterre dan?' vroeg Raphael verbaasd. In het begin praatte Pim alleen maar over Sterre en nu is het Anastacia hier en Anastacia daar! Pim reageerde niet. Hij kon echt alleen maar aan Anastacia denken. Sterre was gewoon helemaal uit zijn hart en zijn hoofd. Anastacia was het meisje van zijn leven, niemand anders en zeker Sterre niet. 'Sterre heeft Anastacia in gevaar gebracht.' zei Pim. Die reactie kwam hard aan bij Raphael. 'Pardon?! Sterre kan hier niks aan doen, ja!' riep hij kwaad. Pim bleef stug voor zich uitkijken. 'Jou vriendin is zo dom geweest erachteraan te gaan, dus waarom is het dan Sterre's schuld?!' vroeg Raphael boos. 'Als Sterre niet naar de set gegaan was, was dit allemaal niet gebeurt!' riep Pim nu. Hij miste Anastacia en vond echt dat het allemaal Sterre's schuld was. Hij gooide zijn stoel om en stampvoette naar boven. Sterre en Raphael konden barsten, hij wou alleen maar Anastacia terug! Morgen zou hij haar opsporen en als hij daar ook echt goed komt, neemt hij alleen Anastacia mee, dan laat hij Sterre lekker achter.

 

Anastacia en Sterre keken recht in het gezicht van Fleur. 'Ah, jullie proberen te ontsnappen.' zei ze met een grijns. Anastacia keek Sterre bang aan. Wat moest ze doen? Sterre zat nog vast. 'Ga.' zei Sterre zacht tegen Anastacia. 'Maar jij dan?' vroeg Anastacia zacht terug. 'Komt wel goed.' zei ze. 'Wat is er voor een gesprek tussen jullie?' vroeg Fleur. Anastacia keek nog even naar Sterre die haar bemoedigend toeknikte. Anastacia telde in haar hoofd tot 3 en duwde Fleur weg en rende het terrein af. 'Kom terug jij, kreng!' riep Fleur hard. Ze ging nog net niet achter Anastacia aan. 'Dan ben je nog alleen over.' zei Fleur grijnzend.Sterre voelde hoe haar hart tekeerging toen Fleur de auto inkwam en iets uit een zijvakje haalde. Sterre's ogen werden groot toen ze zag wat het was. Het was een pistool! Fleur maakte Sterre's polsen los van de hoofdsteun en trok haar de auto uit. 'Laat me los!' riep Sterre. Ze schopte Fleur in haar buik, wat ze misschien beter niet had kunnen doen. Fleur gooide Sterre over haar rug en riep een paar mensen van de groep bij haar. 'Gaan jullie mee, we moeten even een onschuldig meisje gebruiken.' zei Fleur. 'Laat me l!' Fleur had haar hand voor Sterre's mond geslagen, waar Sterre gedempt achter schreeuwde van de schrik. Ze stribbelde flink tegen, maar kwam niet los. Fleur liep zonder moeite de straat op en zette Sterre op de grond neer, maar greep haar gelijk vast. 'Mmmmmmmmmm!' riep Sterre gedempt. Iedereen op straat keek geschrokken naar de groep. Sterre hoorde gemompel van iedereen. Fleur trok Sterre mee. Sterre werd eigenlijk meer meegesleept, omdat ze vertikte te lopen. Het deed pijn, maar als ze helemaal niet meewerkte, zou het allemaal nog meer pijn doen. Er rolden een paar tranen over Sterre's wang. Ze werd hier gewoon meegenomen terwijl allemaal mensen toe keken zonder ook maar iets te doen om haar te redden! De groep trok Sterre mee een gebouw in. Het was een passage. Sterre wist nu dat ze niet veel goeds van plan waren. "We gaan even een onschuldig meisje gebruiken" spookte er door Sterre's hoofd. Ze zag weer voor zich hoe Fleur die pistool pakte en haar had losgemaakt. Sterre had ineens het gevoel alsof ze in de toekomst kon kijken. Ze zag hoe ze in een van de winkels stonden en dat de mensen uit de groep van Fleur alles kapot sloegen en diversen dingen meenamen, terwijl Fleur het pistool tegen Sterre's hoofd hield. Het beeld vervaagde weer en Sterre werd duizelig toen ze zag waar ze was. Het was de winkel die ze net voor zich had gezien. Sterre voelde zich slap worden en gleed zowat uit Fleur haar armen. 'Blijf staan, luilak.' zei ze geiriteerd. Sterre wist dat dit het er allemaal niet veel beter op maakte. Fleur hield haar weer overeind, maar Fleur liet haar weer bijna vallen, omdat Sterre zelf niet kon blijven staan. Fleur trok haar nu met een ruk terug omhoog en er gebeurde precies wat Sterre net allemaal gezien had. Sterre wou dit niet zien en vond de moed die ze nodig had. Ze trok zich enorm snel los en rende de winkel uit, waar ze tegen een paar politie-agenten opbotste. 'S... Sorry.' zei ze en ze wou weer verderrennen, maar een van de agenten pakte haar bij haar arm. 'Laat me los, alsjebliefd.' zei Sterre zacht. 'Ben jij niet Sterre de Wit?' vroeg de agent. Sterre keek hem met grote ogen aan, maar knikte toen verlegen. 'Ene Pim Versteegh had 2 meisjes gemeld en 1 daarvan, ben jij.' zei de agent. 'Pim?' vroeg Sterre verbaasd. De agent knikte. 'Waar kom jij trouwens vandaan?' vroeg de andere agent. 'Die winkel daar, Fleur had me ontvoerd.' zei Sterre. 'Wat doet ze dan in die winkel?' vroeg de agent. 'Ik weet niet, maar...' Fleur kwam richting Sterre en greep haar vast, maar zag toen ineens de agenten staan. 'Oeps....' zei Fleur. Sterre moest nu toch wel een beetje lachen. Fleur liet haar los en een van de agenten sloeg Fleur in de handboeien. Ze moest naar het bureau, vanwege ontvoering en overval. Sterre werd door de andere agent veilig thuis gebracht, waar ze Anastacia buiten tegen kwamen. Sterre sprong uit de auto en omhelsde Anastacia. 'Sterre, wat had Fleur allemaal gedaan?' vroeg Anastacia. 'Niks bijzonders, ze is opgepakt.' zei Sterre. Anastacia en Sterre hadden beide de tranen over hun wangen rollen. Ineens kwamen de jongens naar buiten gerent. Raphael omhelsde Sterre stevig. 'Sterre, gaat het allemaal?' vroeg hij bezorgt. 'Het gaat wel, Fleur kan niks meer doen.' zei Sterre. 'Sorry schat, ik had je moeten geloven.' zei Raphael die uit de omhelzing kwam. 'Jij kan er ook niks aan doen.' zei Sterre. 'Dat kon ik wel. Ik moest je vertrouwen, maar dat deed ik niet.' zei Raphael zacht. 'Het is niks.' zei Sterre met een kleine glimlach. 

Ondertussen kreeg Anastacia een dubbele omhelzing. Zowel van Pim als van Marcel. Dit keer liet ze het maar toe van Marcel, hij wou haar alleen maar steunen. De 5 kinderen liepen naar binnen. Lexie was nog niet thuis, omdat ze nog een interview moest afronden, maar die zou zo ook thuis komen. Sterre en Anastacia waren nu het belangrijkste.

Na bijgepraat te zijn, ging meer dan de helft naar boven en bleven Sterre en Pim beneden achter. 'Pim?' vroeg Sterre. Hij keek haar boos aan. 'Wat?' vroeg hij chagerijnig. 'Wat heb je?' vroeg Sterre. 'Door jou was Anastacia ook in gevaar!' riep Pim boos. 'Wat? Hoe bedoel je dat nou weer?!' vroeg Sterre hard. 'Gewoon zoals ik het zei. Omdat jij zonodig naar de set moest om Fleur te bespioneren en op een verkeerde plaats te zitten, was Anastacia ook in gevaar!' riep Pim. 'Pim! Ik kan hier ook niks aan doen, ik weet niet eens wat Fleur van me wou!' riep Sterre. 'Maar je voelde dat ze niet veel goeds met je van plan was en toch ging je erachteraan!' riep Pim. Sterre keek hem vol ongeloof aan. Wat had Pim nou toch? Anastacia was toch zelf naar Sterre op zoek gegaan, niet dan? Ineens gleed Pim onderuit. Sterre schrok ervan. 'Pim? Pim?!' riep ze. Ze knielde bij hem neer. 'Pim!' riep ze weer. Ze schudde hem door elkaar, maar hij werd niet wakker. 'ANA! RAF! MARCEL! LEXIE! ARLENE! HELP!' riep Sterre hard met tranen in haar ogen. Iedereen kwam gelijk de woonkamer in gestormd en zag Sterre bij Pim zitten. 'Wat is er met Pim gebeurt?' vroeg Lexie verbaasd. 'Ik weet het niet, hij viel ineens weg!' riep Sterre bang. Arlene liep naar Pim toe en Raphael hielp Sterre overeind en drukte haar tegen zich aan. Ze trilde als een rietje. 'Sterre, rustig.' zei hij zacht en hij gaf haar een kusje in haar kruin. 'Hoe kan ik nou rustig zijn? Misschien is het wel mijn schuld.' zei Sterre met ademstoten tussen haar zin in. 'Zijn hartslag gaat heel zacht, we moeten een ambulance bellen.' zei Arlene. Sterre begon te huilen. 'Sterre, het is niet jou schuld.' zei Raphael terwijl hij over haar rug wreef. Sterre keek huilend naar Pim die zowat levenloos op de grond lag. 'Dat is het wel. Ik had inderdaad niet achter Fleur aan moeten gaan, dan had hij zich geen zorgen hoeven maken om Anastacia.' zei Sterre snikkend. 'Sterre...' 'Nee, niks Sterre! Ik veroorzaak hier van alles in huis wat voor problemen zorgt! Ik had hier gewoon nooit moeten komen wonen!' riep Sterre die zich lostrok van Raphael. 'Sterre, rustig!' riep Raphael. 'Nee, niks! Ik pak mijn koffers en vertrek, ik ga hier weg!' riep Sterre terwijl ze naar boven rende. Niemand wist wat hij of zij moest doen. Bij Pim blijven? Achter Sterre aan om haar tegen te houden? Of gewoon helemaal niks? Pim werd meegenomen naar het ziekenhuis en Sterre had zichzelf opgesloten. Alleen Anastacia kon mee naar het ziekenhuis. Maar wat zou er nu allemaal gaan gebeuren? 

 

 

 

Sterre haalde haar koffers onder haar bed vandaan en sloeg ze open. De tranen stroomden over haar wangen en ze zag maar half wat ze allemaal inpakte. Ze haalde alles uit haar klerenkast en propte het gewoon in haar koffers. Ze was zo haastig dat ze Muis bijna vergat. Sterre keek naar de foto van haar en Raphael. Ze pakte hem voorzichtig op en veegde met haar arm de tranen van haar gezicht. Ze keek nog een paar keer diep in die mooie bruine ogen, waar ze zoveel van hield. Ze wist niet wat beter was. Die foto meenemen zodat ze nog aan Raphael kon denken, of hem hier laten, zodat ze hem helemaal kon vergeten. Ze ging in de vensterbank zitten en keek goed in die mooie bruine ogen van Raphael. Ze begon weer te huilen. Waarom was het leven zo moeilijk? Ze dacht aan haar vrienden hier. Ze liet het lijstje met de foto van Raphael en haar op de grond vallen, waar het glas kapot viel. Sterre liet het maar zo, dan hoefde ze ook niet meer te twijfelen. Ze klapte haar koffers dicht en opende voorzichtig de deur. Ze keek of er niemand was. Het was stil in de gang, ze hoorde wel stemmen van de badkamer komen, maar ze liep stug de gang door, de trap af waar ze nog een keertje goed keek of er niemand was. Het was stil. De jongens waren vast boven en Lexie zat meestal in de tuin met de laptop haar interviews te verwerken. Sterre liep naar de voordeur. Ze opende voorzichtig de deur. De laatste keer dat ze hier zou zijn... In het Huis Anubis. Ze deed de deur dicht en liet de huissleutel vallen. Ze keek nog een laatste keer om naar het huis. Ze nam haar fietssleutel nog wel mee en ging met de fiets naar het station. Ze kocht daar een treinkaartje. Ze zou naar Duitsland gaan. Niet te ver in Duitsland natuurlijk, maar gewoon ergens in Duitsland, waar ze alles eventjes zou kunnen vergeten. 'Bedankt.' zei Sterre toen ze het kaartje kreeg. 

Na een paar minuten zat ze in de trein muziek te luisteren. Het was best rustig in de trein en Sterre viel uiteindelijk in slaap, terwijl een mevrouw naast haar haar mobiel uitdrukte, zodat die niet leeg zou gaan. Sterre had een ,voor haar gevoel, droomloze slaap. Haar hoofd was zo leeg als een ballon. Maar beter ook, want ze wou geen nachtmerrie, maar ze wou ook geen droom, want bij beide zou ze spijt krijgen en misschien wel willen terugkeren naar het Huis Anubis.

 

Ondertussen in het Huis Anubis had iedereen al gemerkt dat Sterre echt weg was. Anastacia was ook net terug van het ziekenhuis en had gehoort dat Pim gewoon heel veel stres had en het niet meer aankon. Hij was heel eventjes wakker geweest en daarna weer in slaap gevallen. Anastacia moest toen toch weer weg. Pim zou daar goed verzorgt worden en als alles goed ging, mocht hij morgen gewoon weer naar huis. De kinderen in Anubis namen niet echt de moeite om Sterre te zoeken, omdat het toch wel onmogelijk zou zijn haar te vinden. Iris zou verzorgt worden door de ouders van Sterre, omdat Raphael het kleine meisje nu niet in huis wou hebben, terwijl ze al heel veel zorge hadden.

 

Sterre was al een paar uurtjes in Duitsland en zat in een hotel. Het was niet heel goedkoop, maar ook niet heel duur, dus ze kon er wel mee leven. Sterre lag op het bed met haar ogen open. Ze staarde naar het plafond. Ze zag Raphael voor zich. Sterre kneep haar ogen dicht en toen ze ze weer open deed, zag ze alleen nog maar het plafond. Ze gaapte en viel in slaap. Een van de mensen die in het hotel werkten, klopte op de deur. Toen die geen reactie kreeg, opende die voorzichtig de deur. De mevrouw zag Sterre op het bed liggen. De vrouw zette iets op het voeteind neer en verliet de kamer. Sterre sliep ondertussen rustig verder. Ze had het goed hier, geen Raphael, geen Fleur, geen set... Ze wist nu niet hoe het met de premiere van de serie moest. Die was aanstaande zondag al en het was nu dinsdag. Achja, daar had zij niks mee te maken nu. 

 

Pim was de dag erna alweer thuis en hoorde over dat Sterre het huis verlaten had. Het kon hem alleen even allemaal niet zoveel intereseren. Hij was moe en moest van de dokters rusten. Hij lag op bed en Anastacia lag naast hem. Ze zoende hem en eigenlijk ging het wel verder. Pim wou helemaal niet rustig. Hij wou Anastacia! En omgekeerd precies hetzelfde. Ze gingen verder en verder en nog veel verder.

Het was alweer donderdag en Sterre was in de stad aan het rondlopen, lekker in het zonnetje. Ze genoot ervan, maar dat veranderde nogal toen ze de vader van Raphael tegenkwam en hij haar herkende. 'Sterre, wat doe jij nou hier?' vroeg hij verbaasd. Sterre keek hem geschrokken aan. 'Ik.... Logeer hier in een... hotel...' zei Sterre stotterend. 'Ach, waarom ben je hier in Duitsland?' vroeg hij. Sterre wist niet wat ze moest zeggen. 'Ik doe niks hoor.' zei hij glimlachend. Sterre zuchtte. 'Ik verpest alles in het huis en breng iedereen in gevaar, dus ben ik hiernaartoe gegaan en in het hotel gaan logeren.' zei Sterre. De vader van Raphael keek haar verbaasd aan. 'Beloofd u me dat u niks tegen Raphael zegt?' vroeg Sterre hoopvol. 'Waarom zou ik? Je bent een sterk meisje. Waarom schrijf je je niet uit in het hotel en trek je bij mij in?' vroeg de vader van Raphael. Sterre keek hem aan alsof die gek was geworden. 'Meent u dit?' vroeg Sterre. 'Tuurlijk.' zei de vader van Raphael die een idee had. 'Oke..' zei Sterre weifelend. Ze ging met de vader van Raphael mee en chekte zich uit in het hotel.

 

Raphael lag net te slapen, toen zijn mobiel ging. Het was zaterdag middag en hij had al 2 dagen niet geslapen, omdat hij zich zorgen maakte over Sterre. Hij keek gapend op zijn mobiel. Een sms van zijn vader. Raphael dacht dat het wel weer over het piano spelen zal gaan. Het was zo lang geleden dat zijn pa hem daarom elke keer belde. Hij drukte zuchtend de sms open. 

Sterre is hier in Duitsland. Haal haar vanavond op.

x Pap

Raphael was gelijk klaarwakker en zorgde dat alles gereed stond om zijn vriendin op te halen. 

Hij had zich aangekleed en geld gekregen voor 2 treinkaartjes, heen en terugreis. Hij ging gelijk onderweg terwijl hij zijn vrienden niks over Sterre verteld had. Ze zouden haar morgen wel zien.

Sterre lag te slapen. Het was 12 uur in de nacht en ze was doodmoe. Ze voelde een kusje in haar nek en werd langzaam wakker. Ze keek in de lieve bruine ogen van Raphael. Ze kreeg een glimlach en omhelsde hem stevig. 'Hoe kom je hier?' vroeg ze zacht in zijn schouder. 'Pap sms'te me.' zei hij terug. Sterre kon niet anders dan glimlachen. 'Kom je mee naar huis?' vroeg Raphael. Sterre schudde haar hoofd. 'Ik blijf hier, ik wil jullie niet in gevaar brengen.' zei Sterre. 'Ster, kom nou, jij brengt niemand in gevaar. Pim maakte zich alleen maar enorm ongerust, hij is alweer thuis.' zei Raphael. De vader van Raphael verliet het appartement en ging naar de buurvrouw. Raphael kwam op Sterre liggen en zoende haar. Sterre zoende terug. Raphael trok haar vestje uit en Sterre trok zijn shirt los. Het voelde alweer een hele tijd geleden. 'Morgen is de premiere.' zei Raphael opeens. Sterre reageerde er niet op en ze gingen verder. 

Na een half uur stonden ze op het station, om terug naar huis te gaan. 'Bedankt.' zei Sterre nog tegen de vader van Raphael. 'Het is graag gedaan.' zei hij. Sterre omhelsde hem en ging daarna terug naar huis, samen met Raphael. In de trein waren ze maar met z'n tweetjes en Sterre viel snel in slaap, terwijl Raphael de rest van de nacht wakker bleef. Hij tilde haar uiteindelijk uit een taxi en liep het Huis Anubis in. Het was 7 uur 's ochtends en om 11 uur begon de premiere van de serie waar Sterre de hoofdrol in speelde. De rest in Anubis maakten zich al klaar voor de premiere, terwijl ze Sterre en Raphael rustig samenlieten. Ze hadden nog eventjes gekletst en gezoend en sliepen daarna. 

 

Pim kwam Sterre en Raphael wekken en om 11 uur waren ze in de grote zaal waar de premiere plaats zou vinden. Sterre moest samen met Tim een paar nummers zingen en ze moesten signeren. Sofie was blij om Sterre weer te zien. Uiteindelijk om 12 uur stormde heel de zaal vol, terwijl Sterre al met haar collega's aan een lange tafel zat. Sterre knipoogde naar Raphael. Daarna begon het signeren al. Sterre moest overal de handtekening van Maaike neerzetten, in plaats van Sterre. Maar na een paar keer een handtekening en foto te hebben gedaan, was ze het al gewend. Er was zelfs een jongetje flauwgevallen toen die voor Sterre stond! Na anderhalf uur handtekeningen zetten en op de foto gaan, kregen ze heel eventjes een pauze voor het optreden. Sterre en Tim kregen allebei een oortje in en kregen een microfoon op zichzelf aangesloten, zodat ze niet elke keer een microfoon hoefden vast te houden. Het optreden verliep super en nu stond Sterre bij haar vrienden gezellig te dansen. Ineens viel al het licht uit en ook de muziek viel uit. Iedereen gilde een keer, maar daarna klonk er nog 1 hele lange gil. Het licht sprong weer aan en iedereen had een wit gezicht, van het schrikken. 'Lexie?' klonk de stem van Marcel. Hij keek om zich heen. 'Lexie?' vroeg hij weer. Hij keek met grote ogen naar zijn  vrienden. 'Lexie!!!!!!!!' riep hij hard. Lexie was weg, foetsie! Waar kon ze zijn en wat gebeurde er net allemaal?!