Seizoen 2 Sterre's inlijfpogingen

 

Het was alweer avond. Anastacia sliep vannacht niet in Anubis, ze zou logeren bij haar ouders. Sterre en Bram sliepen verder nog samen op de kamer. Iedereen lag al in bed. Weinig lagen er al te slapen, maar Sterre sliep al. Ook sliepen er 2 jongens verder, Raphael en Pim. Bram deed alsof die sliep. Hij wist hoe hij Sterre en Raphael kon terugpakken. Maar dan moest wel iedereen slapen.

Na een half uur sliep iedereen, behalve Bram. Hij keek naar Sterre. Ze had een glimlach op haar gezicht terwijl ze sliep. Bram stond op en tilde Sterre op. Hij opende zachtjes het raam en ging er met Sterre doorheen. Hij liep door het donker naar zijn eigen huis die heel dichtbij was. Hij opende de voordeur en liep zijn huis in. Hij liep naar zijn slaapkamer en legde Sterre in het bed. Hij deed de deur op slot en verstopte de sleutel. Hij ging in de hoek van de kamer zitten, wachten totdat Sterre zelf wakker zou worden.

Na een tijdje werd Sterre wakker en ze keek verbaasd rond in de kamer. Ze zag Bram zitten. Hij grijnsde naar haar. Sterre werd er bang van. Ze liep naar de deur en drukte de klink omlaag, maar.... De deur zat op slot! Sterre draaide zich om en drukte zich zover mogelijk tegen de deur, alsof ze er elk moment in kon verdwijnen. Bram kwam op haar af. 'Wat moet je van me?' vroeg Sterre bang. 'Tja, je hebt me in de steek gelaten voor Raphael... Ik wil eigenlijk alleen maar wraak.' zei Bram. 'Maar..... Wat kan ik daar nou aan doen?' vroeg Sterre. 'Veel, je had Raphael al in de steek gelaten voor mij, maar nu doe je weer hetzelfde met mij en kies je weer voor Raf.' zei Bram. 'Sorry....' zei Sterre zacht. 'Daar is het te laat voor, Sterre.' zei Bram. Hij pakte haar om haar middel en trok haar naar het bed. Sterre was te bang om tegen te stribbelen. Hij trok haar vestje uit. 'Wat doe je?' vroeg Sterre bang. 'Stil nu maar.' zei Bram grijnzend. Hij ging zowat op Sterre liggen. 'Stop alsjebliefd.' zei Sterre zacht. Bram ging gewoon door. Sterre wou dit helemaal niet, maar wat kon ze hiertegen doen? Ze wist het niet. Er rolden een stel tranen over haar wangen. Hij ging gewoon door, verder en verder. Sterre dacht aan Raphael. Die werd straks natuurlijk boos omdat hij zou denken dat ze toch nog een relatie met Bram zou hebben. Sterre haar jurkje lag nu op de grond, ze kon er helemaal niks aan doen, Bram was te sterk voor haar. Zo nam hij dus zijn wraak.... Door Sterre pijn te doen en doormiddel van Sterre zou hij Raphael ook pijn doen.... Sterre voelde zich machteloos, wat misschien ook wel kwam omdat ze machteloos was. Ze hoopte dat dit snel voorbij was en dat Bram dan niks meer zou doen. Dit ging namelijk al echt te ver!

Ondertussen was het een half uur later en Sterre lag huilend onder de deken. Haar jurkje lag nog op de grond en ze had het koud, maar durfde niet uit het bed. Bram was weg en Sterre was helemaal uitgeput. Ze had gewoon niks kunnen doen.... Waarom had ze niks geprobeerd? Haar gezicht was helemaal rood van het huilen. Haar haren zaten door de war, door Bram. Het was gewoon gemeen wat hij gedaan had! Sterre dacht weer aan Raphael. Zou hij doorhebben dat ze niet meer in haar eigen bed lag? Ze dacht van niet, Raphael sliep natuurlijk ook al lang. En Anastacia had niks gezien, want die was bij haar ouders. De deur van de kamer ging open en Bram kwam binnen. Hij hoorde Sterre snikken vanonder de deken. 'Sterre, het viel ook allemaal wel mee he.' zei Bram. Sterre antwoorde niet. Ze wou Bram eigenlijk niet meer zien, maar als hij haar ontvoerd had, had ze eigenlijk gewoon geen keus. Ze kon nergens heen. Alleen die kamer.... Dat was de enige plaats waar ze heen kon, maarja, daar zat ze ook gewoon opgesloten. Bram trok de deken van Sterre af. 'Trek je jurkje toch aan.' zei hij tegen Sterre. Hij gaf het jurkje aan Sterre en ze trok hem snel weer aan. Het voelde weer een beetje fijner, maar ze voelde zich nog steeds niet veilig. Ze wou hier weg... Maar haar mobiel lag nog thuis, op haar kamer. Ze ging weer liggen. Bram keek haar grijnzend aan. 'Ga maar even slapen.' zei hij lachend. Sterre huilde nog steeds. Ze trok de deken weer om zich heen en Bram sloot haar weer op in de kamer. Ze was nu helemaal alleen en opgesloten. Ze kon niks doen.

Bram bracht Sterre voor de ochtend weer terug naar huis. Hij legde haar in haar eigen bed, waar ze wakker werd. Ze keek in Bram z'n gezicht. 'Ga weg.' zei ze bang. Ze kroop tegen de muur aan. 'Rustig joh, ik doe niks hoor.' zei Bram. 'Raf!!!!!!!!!!' riep Sterre hard. Bram ging in bed liggen en deed alsof hij sliep. Raphael kwam de slaapkamer binnen en Sterre stormde op hem af en omhelsde hem huilend. 'Raf, Bram die is niet zo lief meer.... Hij had me meegenomen en... en.....' ze kon niet meer uit haar woorden komen. 'Rustig Sterre, Bram ligt te slapen.' zei Raphael. 'Hij doet maar alsof. Hij heeft me mishandeld.' zei Sterre huilend. 'Weet je zeker dat je het niet allemaal gedroomd hebt?' vroeg Raphael. 'Nee, ik weet het zeker! Hij heeft me helemaal staan uitkleden en al, denk je nou echt dat ik zoiets zou dromen?!' vroeg Sterre boos. 'Nee, maar dat Bram jou dit aandoet, geloof ik eigenlijk ook niet echt.' zei Raphael. 'Geloof het maar wel, heb je mijn haren nog niet gezien?' vroeg Sterre. Raphael leek het nu pas te merken. 'Maar.....' Raphael liep naar het bed van Bram en maakte hem 'wakker'. 'Heb jij iets met Sterre gedaan?' vroeg Raphael. Bram keek naar Sterre. 'Ja, Sterre liegt echt niet tegen je hoor.' zei Bram. 'Dus jij hebt haar seksueel mishandeld?' vroeg Raphael, die moeite had zijn kalmte te bewaren. Bram zei niks meer en dat was voor Raphael het teken dat het antwoord ja was. Hij keek Sterre even aan. 'Ik wil niet dat je weer flauwvalt... Ga jij even naar Pim toe?' vroeg Raphael. Sterre keek nog even naar Bram en ging toen naar de jongeskamer. Ze opende de jongenskamer en maakte Pim wakker. 'Pim, mag ik hier even blijven?' vroeg Sterre zacht. 'Waarom?' vroeg Pim slaperig. 'Bram heeft me mishandeld en Raphael die gaat iets met hem doen. Het maakt me niet uit wat hij gaat doen.' zei Sterre. 'Mishandeld?' vroeg Pim. 'Ja.... Hij had me helemaal uitgekleed en al.' zei Sterre die de tranen weer voelde branden. Pim zag dat Sterre het moeilijk vond en zei dat ze wel bij hem in bed kon liggen. Sterre kwam huilend bij Pim in bed liggen. Hij omhelsde haar. 'Maar nu..... Je raakt niet zwanger ofzo he?' vroeg Pim. 'Ik weet het niet.....' zei Sterre snikkend. 'De eerste keer ging het nog goed, maar toen deed je het zelf en nu heeft hij het bij je gedaan zonder dat je het wilde.' zei Pim. 'Hij had me gewoon meegenomen en opgesloten.' zei Sterre zacht. 'Waarom eigenlijk?' vroeg Pim. 'Hij wil wraak nemen op Raphael en mij.' zei Sterre. 'Hoezo wil hij wraak?' vroeg Pim. 'Als ik hem moet geloven, omdat ik nu weer met Raf samen ben.' zei Sterre. 'Gaat het?' vroeg Pim. 'Niet echt, ik ben bang dat ik nu... Zwanger raak ofzo....' zei Sterre. 'Arlene kan je vast wel wat pillen geven ofzo, dan kan je niet zwanger worden.' zei Pim. 'Hoe weet jij dat allemaal?' vroeg Sterre. 'Mijn moeder had dat vroeger, zei ze.' zei Pim. 'Ik wil je trouwens iets vragen.....' zei Pim. 'Wat?' vroeg Sterre zacht. 'Het klinkt misschien vreemd maar.... Ik vind Anastacia leuk.' zei Pim. 'Awh, wat lief.' zei Sterre. 'Ja, maar.... Ik denk niet dat zij mij leuk vind.' zei Pim. Sterre dacht terug aan een hele tijd geleden toen zij al met Raphael had. Toen had Anastacia het wel verdacht veel over Pim. 'Weet je, ik denk dat Ana je wel leuk vind. Pas had ze het heel veel over je.' zei Sterre. 'Echt?' vroeg Pim. 'Ja, en Ana komt dalijk thuis, dan kan je met haar praten.' zei Sterre. Ineens hoorden ze een harde bonk en ze hoorden geschreeuw.... Maar dat was niet de stem van Bram, maar die van Raphael! Sterre sprong op en rende de kamer uit. Ze rende haar eigen kamer in. Ze zag Raphael op de grond liggen. Ze keek geschrokken naar Bram. Hij keek haar grijnzend aan. Sterre wou de kamer uitrennen, maar opeens stond Kai voor haar neus. Sterre draaide zich weer naar Bram en keek hem bang aan. Daarna keek ze weer naar Kai. Nu kon ze al helemaal geen kant meer op...

Kai greep Sterre stevig vast en draaide snel de deur op slot. 'Laat me los!' riep Sterre. Ze wrong zich los en trok aan de deur, maar die gaf natuurlijk niet mee! Bram en Kai tilden haar samen op en ze gingen voor de zoveelste keer door het raam naar buiten. 'Nee! Laat me los!' schreeuwde ze hard. Ze wou niet weer mishandeld worden! Kai trapte met z'n voet tegen Sterre's hoofd en ze was bewusteloos. Ze gingen weer naar het huis van Bram, er was namelijk amper iemand die wist waar dat was. Ze sloten Sterre weer op. Ze werd later pas weer wakker. Ze zag Kai en Bram in de kamer zitten. Ze nam niet de moeite om tegen te stribbelen, want ze wist dat ze hier niet meer wegkwam, nu Kai en Bram er samen waren. Kai had haar ergens voor nodig en Bram wou wraak nemen, ze waren allebei appart al enorm sterk, ze wou niet weten hoe het voelde als die 2 haar samen pijn zouden doen! Bram kwam bij haar zitten en zoende haar. Sterre wou zich loswrikken, maar dat lukte niet. Hij was te sterk! Kai verliet de kamer en liet de 2 even alleen. 'Je vind het wel fijn, dat weet ik gewoon.' zei Bram tegen Sterre. 'Je gaat het toch niet weer doen he?' vroeg Sterre bang. Bram zei niks en Sterre wist dat hij bedoelde dat hij het wel weer wou gaan doen..... 'Nee, alsjebliefd, ik wil dit niet.' zei Sterre bang. 'Dat is allemaal je eigen schuld, Sterre. Jij hebt dingen gedaan die je beter niet had kunnen doen.' zei Bram. 'JIj doet dingen die ik niet wil.' zei Sterre. 'Ja, net als wat jij bij mij deed. Ik was je vriendje en je liet me in de steek voor dat rotmens genaamd Raphael.' zei Bram. 'Raphael is niet stom!' riep Sterre. 'Oh, je word boos?' vroeg Bram. 'Je mag van alles zeggen, maar je houd je mond over Raf!' riep Sterre boos. Ze werd harstikke kwaad. Kai kwam de kamer weer in en deed de deur snel op slot. 'Wat gebeurd er?' vroeg hij aan Bram. 'Ik zei dat Raphael stom was ofzo.' zei Bram schouderophalend. 'Uhm, Bram, Sterre kan daar dus niet tegen.' zei Kai. 'Je weet dat Sterre de sterkste krachten van de 5 heeft?' vroeg Kai. 'Ohja... Dat was ik even vergeten.' zei Bram. Sterre werd zo kwaad, dat ze ineens half in de lucht was. Er kwam iets magisch uit haar. 'Je beledigd mijn vriendje nooit meer!' riep Sterre kwaad. Ineens kwam er van alles en nog wat op Kai en Bram af. Kai en Bram vluchtte het huis uit en deden snel alle deuren op slot. Sterre viel bewusteloos op de grond. Ze had wel heel veel kracht gegeven. Ze was doodmoe en sliep gelijk. Nu kwam ze nooit meer uit dit huis, tenzij ze iets in deze kamer kon maken ofzo. Ze hoopte dat iemand haar zou vinden en redden. Zolang het maar niet Kai of Bram was die haar kwam redden, dan vond ze het goed.

Sterre werd weer wakker. Ze keek rond en zag dat ze alleen was. Ze moest even nadenken wat er ook alweer allemaal gebeurd was. Na even in haar hersen te graven, wist ze het weer. Ze was harstikke boos geworden, omdat Bram negatief over Raphael praatte. Ze waren het huis uitgevlucht en hadden Sterre achtergelaten. Sterre stond langzaam op en liep naar de deur. Ze drukte de klink naar beneden, maar bedacht zich toen dat ze alle deuren op slot hadden gedraaid voordat ze weg gingen. Sterre draaide zich naar het raam. Ze liep ernaartoe en rukte de gordijnen van het plafond af. Ze probeerde de ramen open te maken, maar die hielpen niet echt mee. Ze zaten gewoon helemaal klem. Sterre keek rond of ze nog iets kon vinden wat haar kon helpen te bevrijden. Ze doorzocht de hele kamer naar een telefoon ofzo, maar die lag nergens ook maar 1. Sterre kon hier gewoon nooit meer weg. Als niemand wist dat ze hier was en alleen Bram hier woonde, die nu weg was, zou niemand haar kunnen redden. Sterre ging tegen de deur aanzitten. Ze legde haar hoofd tussen haar knieen. Ze dacht na. Wat kon ze doen om hier weg te komen? Zouden Kai en Bram nog ooit terugkomen? Sterre geloofde niet dat ze dit nou dacht, maar nu zou ze toch blij zijn als Kai en/of Bram hier zou zijn. Dan kon ze nog weg hier, maar nu zat ze helemaal alleen in een onbekend huis opgesloten, alle deuren en ramen dicht of opslot. Maar ze kon geen oplossing bedenken. Het raam kon ze niet inslaan, dan zat ze zelf helemaal onder het glas ofzo en het was ook heel dik glas. Sterre hief haar hoofd en keek nog een keer rond. Er moest toch IETS zijn dat haar kon helpen te ontsnappen?!

Raphael rende het huis uit. Hij had van Arlene gehoort waar dat Bram woonde. Hij had zo'n vermoede dat Sterre daar was. Hij rende de straat uit en kwam aan bij het huis waar Bram woonde. De voordeur was gewoon open. Hij had voor de zekerheid het inbrekerssetje van Pim meegenomen. Hij liep het huis in en keek eventjes in elke kamer die open was. Daarna ging hij naar boven. Hij ging naar een van de deuren en friemelde hem open. De kamer was leeg, alleen een paar stomme dingen, maar geen Sterre. Hij ging naar een 2e deur, maar voordat hij die ging openen, hoorde hij iets. Het was zacht gepraat. De stem van Sterre, als hij het goed had. Hij liep op het geluid af en klopte op de deur. 'Hallo?' vroeg hij. Hij hoorde gestommel. 'Raf?' klonk de stem van Sterre. 'Sterre?' vroeg Raphael. 'Ja, kan je me bevrijden?' vroeg Sterre aan de andere kant van de deur. 'Ja, ik heb Pim zijn inbrekerssetje bij.' zei Raphael. Hij friemelde de deur open en Sterre omhelsde hem stevig. 'Raf, het was allemaal zo eng!' riep ze bang. 'Wat hebben ze met je gedaan?' vroeg Raphael. 'Bram zoende me en wou me weer mishandelen.... Hij zei daarna dat jij stom bent ofzo en toen werd ik kwaad... Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer helemaal, maar ze hadden me opgesloten en zijn toen gevlucht.' zei Sterre. Raphael ging met zijn hand door haar haren. 'Gaat het?' vroeg Raphael. 'Kan ik dat niet beter aan jou vragen? Hij heeft jou harstikke veel pijn gedaan.' zei Sterre die uit de omhelzing kwam. 'Met mij gaat het prima, zeker vergeleken met jou. Moet je zien hoe je eruit ziet.' zei Raphael. Haar haren zaten helemaal door de war en haar kleren zagen er ook niet uit. 'Ja, maar hij heeft jou echt pijn gedaan.' zei Sterre zacht. 'Jij bent veel belangrijker, vor jou heb ik alles over.' zei Raphael. Hij zoende Sterre lang. Sterre ging er ook in mee. Ze voelde zich van het meest ongelukkigste meisje, weer ineens het gelukkigste meisje ter wereld, allemaal dankzij Raphael.

Raphael en Sterre gingen samen naar huis, waar Sterre op een vreemde manier ontvangen werd. Anastacia rende namelijk naar Sterre toe en omhelsde haar stevig. Pim deed dat ook en zelfs Marcel deed dat. 'Wat zie je eruit joh.' zei Pim. Sterre keek even verdrietig. 'Bram en Kai die zijn weg, maar ik ben zo bang dat ze terug komen...' zei Sterre. Arlene kwam ook naar Sterre toe. Sterre huilde nu. 'Ach meid, wat is er toch allemaal gebeurd?' vroeg Arlene aan Sterre. Ze omhelsde Sterre en Sterre begon nu nog harder te huilen. 'Ik wil dit allemaal niet meer.' zei ze snikkend. 'Wat hebben ze met je gedaan dan?' vroeg Arlene. 'Bram heeft me weer zitten zoenen en Kai weet ik eigenlijk niet...' zei Sterre nog steeds snikkend. Opeens kreeg Sterre het benauwd, zomaar. Arlene merkte het en keek Sterre geschrokken aan. Ze ademde heel moeilijk. Iedereen keek geschrokken naar Sterre. Sterre liep snel naar Raphael en greep hem vast. 'Sterre, wat is er?' vroeg Raphael bezorgt. Sterre kon niet antwoorden, want ze kreeg gewoon bijna geen lucht meer. 'Ze word helemaal rood!' riep Raphael. Sterre haar gezicht was helemaal nat van de tranen. Raphael belde onmiddelijk 112, toen Sterre tijdens het telefoongesprek op de grond viel. 'Sterre!' riep iedereen tegelijk. Raphael ronde het gesprek snel af. Na een korte tijd was er een ambulance en die brachten Sterre met spoed naar het ziekenhuis, omdat ze geen adem kreeg. Niemand mocht mee, zelfs Raphael niet. Na een paar minuten lag Sterre al in het ziekenhuisbed met zuurstofmasker. Ze mocht deze dag helemaal geen bezoek, omdat ze dat niet kon gebruiken. De artsen zochten de oorzaak van het ademhalingsprobleem van Sterre. Dat kon nog wel een hele tijd duren. Niemand kon er iets over vertellen, heel misschien de ouders van Sterre. Maar verder wist niemand of Sterre vroeger ook dit probleem had gehad. De ouders van Sterre zouden morgen naar het ziekenhuis komen om naar Sterre te kijken. Hopelijk ging dan ook alles beter met Sterre.

Sterre werd 's nachts wakker, terwijl er een dokter bij haar stond. Sterre keek hem verbaasd aan. 'Ah, je bent wakker.' zei de dokter. Sterre zei niks. Ze was te zwak. 'Weet je wat er gebeurd was?' vroeg de arts. Sterre schudde zachtjes haar hoofd. 'Heb jij vroeger ademhalingsproblemen gehad?' vroeg de arts aan Sterre. Sterre dacht diep na. 'Volgens mama heb ik vroeger op mijn 3e en ook op mijn 12e in het ziekenhuis gelegen omdat ik het benauwd kreeg ofzo. Maar ik herrinner me helemaal niks van die dagen.' fluisterde Sterre zacht. 'Oke, je ouders komen straks toch om 8 uur, dus dan zullen we meer weten. Je blijft hier nog wel een tijdje.' zei de arts. Sterre sloot haar ogen weer en viel in slaap. Ze hoopte maar dat er niks ergs met haar was.

De volgende ochtend werd ze wakker gemaakt door haar moeder. 'Sterre, wat is er allemaal gebeurd?' vroeg haar moeder. 'Weet niet.' zei Sterre zacht. Ze sloot haar ogen weer en lag weer gelijk te slapen. 'Ze is moe, laat haar maar even.' zei de arts. 'Ik moest u wat vragen.' ging de arts verder. De moeder van Sterre keek de arts aan. 'Sterre kreeg het thuis heel benauwd en kreeg helemaal geen lucht meer, daarom ligt ze hier. Maar weet u of ze zoiets vaker gehad heeft?' vroeg de arts. 'Sterre heeft op haar 3e en op haar 12e ook dit probleem gehad, toen had ze ook in het ziekenhuis gelegen. Elke keer wist ze helemaal van niks meer.' zei de moeder van Sterre. 'Hoe kwam dat toen, wat was ervoor allemaal gebeurd?' vroeg de arts. 'Pfoe.... Even denken..... Ohja.... Op haar 3e was ze ineens meegenomen door een zwerver en op haar 12e werd ze misbruikt door een onbekende man.' zei Sterre's moeder. 'Wacht... Op haar 3e meegnomen door een zwerver en op haar 12e misbruikt.... Op welke manier meegenomen en op welke manier misbruikt?' vroeg de arts. 'Die zwerver nam haar gewoon mee en toen ze misbruikt werd.... Pfoe.... Volgens mij werd ze toen sexueel misbruikt.' zei haar moeder. 'Ik heb van haar vriend gehoord dat ze dat nu ook was.' zei de arts. 'Dus dit komt door bepaalde momenten. Alleen de 1e keer was dan zo heftig geweest voor haar, dat ze het toen voor de eerste keer kreeg.' zei de arts. 'Dus... Eigenlijk is het gewoon... Als er zoiets weer gebeurd, krijgt ze daar last van?' vroeg de moeder van Sterre. 'Ik denk het wel, ja.' zei de arts. 'Dus alles is gewoon goed?' vroeg de moeder van Sterre. 'Voor zover wij weten gaat alles prima.' zei de arts. De moeder van Sterre zuchte opgelucht. Nu maar zo houden, dacht ze.

Raphael zat in het ziekenhuis bij Sterre's bed. Ze was net wakker en keek met een flauwe glimlach naar Raphael. 'Hoe gaat het?' vroeg Raphael aan haar. 'Best goed.' zei Sterre zacht. Ze haalde voorzichtig het kapje van haar mond en legde het weg. 'Gaat dat zo wel goed?' vroeg Raphael. 'Prima, ik krijg toch gewoon lucht.' zei Sterre. 'Ja, volgens je moeder zijn er bepaalde momenten geweest waar jij dit ook kreeg.' zei Raphael. 'Op mijn 3e en mijn 12e had ik dit ook, volgens mama... Maar ik weet er niks meer van.' zei Sterre. 'Volgens je moeder was je op je 3e meegenomen door een zwerver en op je 12e sexueel mishandeld.' zei Raphael. 'En..... Bram deed dat nu ook.' zei Sterre zacht. 'Wacht.... Dat was dus op mijn 12e ook al gebeurd?! Waarom heeft mama dat nooit verteld?' vroeg Sterre geschrokken. 'Ja, dat moet je aan haar vragen. Je was 12 Sterre.... Het was misschien maar beter dat je dat toen nog niet wist.' zei Raphael. Sterre ging langzaam zitten en omhelsde Raphael stevig. 'Ik vind dit niet leuk, Raf.' zei ze zacht. 'Het komt echt wel goed, Sterre. Denk er gewoon niet meer aan.' zei Raphael die over haar rug wreef. 'Hoe kan dat nou als Kai en Bram me elke keer weer opzoeken?' vroeg Sterre. 'Denk daar gewoon niet aan. Gewoon verder gaan met je eigen leven, denk niet aan Kai of Bram, dan komen ze maar een keer, dan kopen we wel een bodygoard.' *Kan fout gespeld zijn ;-)* zei Raphael. Sterre kwam uit de omhelzing. 'Meen je dat?' vroeg ze lachend. 'Tuurlijk, als jij zo iemand nodig hebt, krijg jij die toch. Anastacia doet dat echt wel voor jou.' zei Raphael. Sterre zoende Raphael lang. Hij kwam echt altijd met de goede oplossing!

Anastacia was alweer thuis en Pim had stotterend gevraagt of ze bij hem op de kamer wou komen. Nu zaten ze daar, samen. Anastacia en Pim wisten allebei niet veel te zeggen. Pim zei na 5 minuten eindelijk iets. 'Ana, ik wou je iets vertellen.' zei hij verlegen. 'Zover was ik al.' zei Anastacia. Normaal zou ze zoiets enorm bot zeggen, maar nu klonk het alsof ze..... Verlegen was. Pim wist dat het een moeilijk moment zou zijn, maar hij moest zijn kans nu gewoon grijpen. 'Ana, ik ben verliefd op je. Ik had het Sterre verteld en die gaf me zegmaar tips.... Ik moest het je gewoon vertellen.... Maar ik was en ben bang dat jij niet op mij bent.' zei Pim stotterend. Anastacia zei even niks, maar keek hem toen glimlachend aan. 'Ik vond jou ook leuk en dat vind ik nog steeds.' zei ze zacht. 'Dus.... Zijn we nu..... Samen?' vroeg Pim verlegen. Anastacia beantwoorde zijn vraag met een hele lange zoen. Na de zoen had Pim een knalrood hoofd. Anastacia schoot in de lach. 'Nu moet je niet verlegen worden, gekkie.' zei Anastacia lachend. 'Ohja.... Hahhaah.' zei Pim. Ze omhelsde elkaar en bleven nog eventjes samen kletsen op de kamer van Pim. Anastacia en Pim waren nu ook officieel vriendje en vriendinnetje!

Sterre lag nog 2 dagen in het ziekenhuis en mocht toen weer naar huis. Ze kwam nu met Raphael het huis binnen en toen ze de woonkamer binnenkwamen, zagen ze dat Pim en Anastacia zaten te zoenen. Toen de 2 Sterre en Raphael zagen, stopten ze meteen. 'Hoi...' zei Anastacia met rood hoofd. Sterre keek glimlachend naar Pim. 'Zo te zien ging het goed?' vroeg ze. 'Ja, bedankt voor de tip.' zei Pim verlegen. 'Ga maar verder hoor.' zei Sterre lachend. Anastacia en Pim glimlachte nog even naar Sterre en Raphael die naar boven gingen. 'Wat was er met Pim en Ana?' vroeg Raphael. verbaast. 'Pim is verliefd op Ana en omgekeerd hetzelfde.' zei Sterre lachend. 'Wat? Pim en Ana verliefd op elkaar?!' vroeg Raphael verbaasd. 'Ja.' zei Sterre. Raphael en Sterre lachte allebei en omhelsde elkaar. 'Ik ben blij dat ik weer thuis ben.' zei Sterre zacht. 'Ik ook.' zei Raphael. Ze zoenden ook. Anastacia en Pim deden beneden exact hetzelfde. Ze waren allemaal stapelgek op mekaar!

Sterre en Anastacia zaten samen in de vensterbank op de meisjeskamer. 'Je vind Pim ook echt leuk he?' vroeg Sterre. 'Ja.... Hij is ook wel heel lief enzo....' zei Anastacia zacht. 'Ja, hij is lief ja.' zei Sterre. 'Hij is van mij he, blijf jij maar lekker bij Raf.' zei Anastacia pesterig. Sterre sloeg Anastacia met haar kussen en zo ontstond er in de meisjeskamer een groot kussengevecht. Ze stonden midden in de kamer en Anastacia riep opeens: 'Stop!' Sterre keek haar vragend aan. 'Ik moet heel nodig naar de wc.' zei Anastacia lachend. Sterre ging op haar bed zitten, terwijl Anastacia de kamer uitliep. Opeens vloog het raam open. Sterre keek geschrokken naar het raam. Er was niemand.... Ze liep langzaam naar het raam en wou het raam dichtdoen, toen opeens iemand haar pols vastgreep. Ze keek geschrokken in het gezicht van Bram. Ze hoorde ook gestommel op de gang en zag Kai daar lopen. Ze hoorde ook Anastacia roepen en de jongens op de slaapkamer. 'Wat gebeurd er?' vroeg Sterre bang. 'Kai is iedereen aan het opsluiten.' zei Bram grijnzend. Kai kwam de meidenkamer ingelopen. Hij had tape in zijn hand. Sterre wist dat dit niet veel goeds kon zijn. Bram hield haar armen op haar rug en Kai tapete die vast. Ook tapete hij haar enkels aan elkaar. 'Help!!!!!!!!!!' riep Sterre hard. Kai plakte ook tape op haar mond. 'Mmmmmmmmmmmm!' riep ze gedempt door de tape. Bram tilde Sterre over zijn schouder en liep de kamer uit. Sterre hoorde Raphael, Pim, Marcel en Anastacia roepen, maar Sterre kon zelf niks doen. Met een beetje geluk, hadden ze Arlene nog helemaal niet gezien. Sterre hoopte het maar, ze wou niet weer weg!

Ondertussen waren Kai en Bram alweer beneden in de hal met Sterre. Ze stribbelde nogsteeds enorm hard tegen, maar niks hielp. Ze had ondertussen ook al gemerkt dat ook Arlene was opgesloten. Sterre zag hoe Bram de voordeur opendeed en hij rende naar buiten. Kai kwam erachteraan, hij deed de voordeur niet eens dicht. Sterre rilde. Ze had alleen een hempje en haar pyjamabroek aan. Dat was echt verschrikkelijk koud buiten! 'Mmmmmmmm!' riep ze weer. Bram en Kai renden zo hard ze konden. Dit keer naar een heel andere plaats, die Sterre nog helemaal niet kende. Sterre gaf het tegenstribbelen nu toch maar op. Bram en Kai stopten met rennen en liepen ergens naar binnen. Sterre zag een paar mensen staan die ze niet kende. 'Een van de 5?' vroeg een vrouw. 'Zekers.' zei Kai. Bram liet Sterre los en iedereen kwam om haar heen staan. Sterre keek bang weg. 'Wie van de 5 is dit?' vroeg een man. 'Sterre, ze is de belangrijkste van allemaal.' zei Kai met een grijns. 'Maar dan is ze ook de sterkste.' zei nog een andere man. Er kwam iemand op Sterre af en die stond nu recht voor haar. De man rijkte zijn hand uit naar Sterre en die pakte haar hand langzaam. Sterre keek naar het gezicht van de man en zag toen dat hij niet zomaar naar haar keek. Hij keek heel dromerig naar Sterre. Sterre werd er bang van. 'Curt, laat haar even.' zei Kai. De man draaide zich om en liep weer weg van Sterre. Iemand gaf Sterre een glas water. Sterre nam het voorzichtig aan. Ze dronk het leeg. Iedereen keek haar aan. Sterre werd er bang van. Iedereen kwam dichter bij haar staan en Sterre werd enorm duizelig. Ze gleed helemaal weg, ze was flauwgevallen. De vloer was ijskoud, vooral nu ze er met blote armen oplag, maar ze merkte er nu helemaal niks van.

Pim wriemelde de deur van de jongenskamer open en rende naar de badkamer deur. Hij kreeg de deur open en omhelsde Anastacia die hem zoende. 'Zat jij ook opgesloten?' vroeg Anastacia. 'Ja.... Ze hebben Sterre meegenomen.' zei Pim. 'Wat? Wie?' vroeg Anastacia geschrokken. 'Kai en Bram.' zei Pim. 'Maar waarom?' vroeg Anastacia geschrokken. 'Ja, dat weet ik niet.' zei Pim. Raphael en Marcel stormden ook de jongeskamer uit en die renden de meisjeskamer in. Daar lagen alleen de kussens van Anastacia en Sterre, het raam stond open en er lag een stukje van de broek van Sterre op de grond. 'We zijn te laat....' zei Raphael zacht. Hij draaide zich om en rende de kamer uit, naar beneden. De voordeur stond nog open en Raphael rende het huis uit. Hij keek rond. Waar konden ze heen zijn gegaan?! Hij wist het niet meer. Pim en Anastacia kwamen bij Raphael staan. 'Ze is echt weg he?' zei Pim. 'Ja....' zei Raphael zacht. Pim en Anastacia namen Raphael weer mee terug naar binnen en bevrijden Arlene gelijk. 'Waar is Sterre?' vroeg ze gehaast. 'Ze is weg...' zei Raphael. 'We zijn te laat?' vroeg Arlene geschrokken. 'Ja, helaas wel.' zei Pim. 'Kai had allemaal mensen uitgenodigd ofzo..... Sterre is nog meer in gevaar dan normaal.' zei Arlene. 'Hoezo?' vroeg Marcel. 'Het zijn allemaal druiden.... Wij zijn echt niet de enige op de aarde hoor...' zei Arlene. 'Maar..... Wat moeten ze van haar?' vroeg Anastacia. 'Ik weet het niet... Kai en Bram willen alleen maar wraak nemen op Sterre, maar wat die andere allemaal met haar gaan doen, moet je echt niet aan mij vragen.' zei Arlene. 'Maar het is zeker dat ze niet veilig is daar?' vroeg Marcel. '100% zeker.' zei Arlene. Toen was iedereen stil.

Sterre werd wakker en keek in het gezicht van een vrouw in donkere kleding. 'Mag ik?' vroeg de vrouw. 'Ga je gang.' klonk de stem van Kai. De vrouw trapte Sterre keihard in haar buik. 'AU!!!!!!!!!!!!!!!' gilde Sterre hard. De tranen rolden gelijk over haar wangen. Als al die mensen dat bij haar gingen doen, was ze dalijk harstikke dood! De vrouw trok haar omhoog en sloeg ook nog in Sterre's gezicht. Sterre zakte in elkaar van de pijn. 'Goedzo.' klonk de stem van Kai. 'Nog iemand die zich aanbied?' vroeg Kai lachend. Curt stak zijn vinger op. 'Jij wil zeker even alleen met haar zijn?' vroeg Kai. 'Inderdaad.' zei Curt met glimlach. 'Ga maar naar boven met haar.' zei Kai. Curt liep naar Sterre en tilde haar op. Iedereen juichte en Curt verdween met Sterre naar boven. Daar vond Sterre het ook helemaal niet fijn.... Waarom?! Eerst deed Bram het bij haar, nu die Curt?! Het zou haar echt niet verbazen als ze zwanger zou worden.... Ze had weer helemaal een rood hoofd van het huilen.... Waarom zij altijd....

Anastacia en Pim waren net als iedereen aangeslagen door het nieuws wat Arlene verteld had. Het was alweer later en ze wisten zeker dat het met Sterre al niet meer zo goed zou zijn nu. Anastacia en Pim zaten dicht tegen elkaar aan op de bank. De rest was boven of buiten. Arlene kwam de woonkamer in gelopen en ging bij Pim en Anastacia zitten. 'Het komt vast allemaal wel goed met Sterre.' zei Arlene zacht. Anastacia zei: 'Hoe weet je dat nou zo zeker?' terwijl ze niet eens opkeek. Ze had Pim zo vast, dat het leek alsof ze hem omhelsde. 'Sterre is sterk. Wat ze ook met haar doen, alles komt goed.' zei Arlene. Anastacia kwam los van Pim en keek Arlene aan. Ze geloofde het niet echt. 'Ana, je moet in Sterre geloven. Zoals Arlene al zei, Sterre is harstikke sterk. Ze kan er slecht uitzien als ze terugkomt ofzo, maar Sterre heeft tot nu toe toch ook gewoon alles overleeft?' zei Pim. Anastacia keek van Arlene naar Pim en nog een paar keer opnieuw. Uiteindelijk wist ze dat Pim en Arlene gelijk hadden. Ze omhelsde Pim weer en zoende hem. Pim vergat even dat Sterre in gevaar was, want hij hield enorm veel van Anastacia en door die zoen van haar vergat hij gewoon alles! 

Sterre werd midden in de nacht weer naar huis gebracht. Ze sliep onrustig, maar ze zou deze nacht gewoon thuis moeten zijn. Ze zat helemaal onder de blauwe plekken en had overal wonden zitten. Kai bracht haar voorzichtig naar binnen en legde Sterre op de bank. Ze sliep gewoon door.... Kai ging het huis weer uit en verdween. Hij liet Sterre achter.

De volgende ochtend, toen Pim en Anastacia beneden kwamen, zagen die Sterre liggen, met alle verwondingen enzo. Anastacia omhelsde Pim geschrokken. Ze liepen langzaam op Sterre af. Ze schrokken nog erger toen ze alle wonden van dichtbij zagen. Pim kwam nog wat dichter bij Sterre en maakte haar wakker. Sterre werd langzaam en kreunend wakker. Ze voelde aan haar hoofd, maar alles deed zoveel pijn! 'Au....' zei ze zacht. 'Sterre, wat hebben ze met je gedaan? Je bent helemaal bont en blauw.' zei Pim. Sterre's linkeroog was blauw, op haar voorhoofd zat een bloedwond, op haar wang zat een snee, haar arm deed super veel pijn, haar buik deed ook enorme pijn, haar rug deed ook enorm veel pijn en haar benen ook. Zo had ze wel enorm veel dingen die opvielen dat ze mishandeld was. Sterre durfde niks te zeggen, bang dat ze zou schreeuwen van de pijn. Ze zag er echt niet uit. 

Pim had Raphael, Marcel en Arlene erbij gehaalt en ze stonden allemaal bij Sterre. 'Ik zei toch dat het goed mis was.' zei Arlene. Marcel had nu ineens spijt dat hij Sterre zovaak gepest had. Hij had haar altijd heksenmeisje genoemd, al vanaf hun 1e ontmoeting. Toen ging het nog beter met haar dan nu. Toen had ze nog gewoon een hele huid... Zag ze er niet uit als een half levende dode. Marcel liep langzaam naar Sterre toe. 'Sterre, het spijt me...' zei hij. 'Ik had je niet zoveel moeten pesten, weet je.... Eerst zag je er altijd gewoon uit.... En niet als een dode met ogen open ofzoiets.' zei Marcel. 'Marcel, het is open ogen.' zei Pim. 'Wat hij zei dan... Maar ik had je niet zo moeten pesten... Als jij dood gaat heb je alleen maar.....' 'Marcel! Sterre gaat niet dood, dat kan gewoon niet!' riep Anastacia opeens. 'Het gaat om het idee, Ana!' riep Marcel. 'Welk idee? Dat Sterre hier dood ligt, met al die verwondingen die ze nu heeft, of gewoon een dode Sterre?!' vroeg Anastacia. 'Nee, ze hoeft geen slechte herrinneringen over mij achter te laten!' riep Marcel. 'Jongens, stil nou! We maken ons allemaal zorgen om Sterre, maar we moeten wel rustig blijven!' riep Arlene erdoorheen. Iedereen was stil en Sterre glimlachte (soort van) naar Arlene. Arlene glimlachte terug. 'Met Sterre komt echt wel alles goed. Jullie weten wat ze allemaal doorstaan heeft. Dit is inderdaad niet bepaald leuk nee, maar we moeten ermee kunnen dealen, ookal is het niet fijn. Jullie kunnen er geen van allen iets aan doen.' zei Arlene. Daar zat wel wat in, dacht iedereen. Sommige bleven in de woonkamer en andere gingen naar boven. Sterre kon alle rust nu gebruiken en iedereen wou wel iets voor Sterre doen. Marcel zou iets speciaal bedenken... Een goochelact ofzo.... Sterre moest gewoon weer blij worden, ookal had ze pijn, zijn beslissing stond vast.

Arlene had Sterre naar bed gebracht. Sterre kon maar niet slapen van de pijn, maar ze was echt doodmoe! Gelukkig bleef Anastacia op de meidenkamer. 'Gaat het?' vroeg Anastacia om de minuut. Sterre antwoorde nergens op, alles deed gewoon te veel pijn. Anastacia leek nu pas te merken dat Sterre daarom niks zei. 'Moeten we geen dokter bellen?' vroeg Anastacia. Sterre schudde heel voorzichtig haar hoofd. Dat wou ze niet, dan was de kans harstikke groot dat ze niet meer in Anubis mocht wonen ofzo! 'Nee, het gaat wel....' zei ze heel zacht. Anastacia keek Sterre ongelovig aan, maar hield het maar zo. Sterre zou toch niks anders zeggen. 

Marcel kwam de meidenkamer in gestormd. 'Sterre, Sterre!' riep Marcel. Sterre keek verbaasd naar Marcel. Hij had een 'cape' om en een hoed op. Anastacia keek ook verbaasd op. 'Marcel, wat doe je?' vroeg Anastacia. 'Sterre moet blij worden en ik heb een goochelact bedacht.' zei Marcel met een glimlach. 'Marcel....' zei Sterre zacht. 'Wat?' vroeg Marcel. 'Dat hoeft niet. Je maakt me toch ook altijd blij, dat zijn toch geen slechte herrinneringen?' vroeg Sterre. 'Meen je dat?' vroeg Marcel ligt teleurgesteld. 'Ja, dit hoeft echt niet hoor.' zei Sterre. 'Maar je ziet er nu niet helemaal blij uit, dus doe ik mijn show toch!' zei Marcel blij. Sterre begon te lachen, maar haar wang deed pijn, dus was ze al snel klaar met lachen. Marcel begon met zijn show en Sterre deed moeite om NIET te hoeven lachen. Maar ze was wel weer blij, door al die mistakes van Marcel. 

1e kerstdag! Extra speciale spannende kerstpost!

Het waren weer een paar maanden later en met Sterre ging het alweer een beetje beter. Van sommige verwondingen die ze afgelopen zomer had opgelopen toen ze mishandeld was, had ze nog achterblijfselen, vooral littekens dus. Maar nu was het een speciale dag, dus moest ze daar niet aan denken. Het was 1e kerstdag! Sterre ging in bed zitten en zette haar bril op. Anastacia lag nog heerlijk te dromen en dat liet Sterre maar even zo, want dit keer verdiende Anastacia het wel, het was immers ook nog eens 1e kerstdag. Sterre ging uit bed en liep de meidenkamer uit, op naar de jongenskamer. Ze klopte op de deur en die werd opengedaan. Raphael stond voor de deur met een kerstmuts op en zong: 'Ik wens je een vrolijk kerstfeest, ik wens je een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuw jaar!' en hij zoende haar. Sterre omhelsde hem blij. 'Jij ook een hele fijne kerst.' zei ze zacht. 'Dat word het ook.' zei Raphael en hij zoende haar weer. Pim was ook al wakker. 'Is Ana al wakker?' vroeg hij. 'Nee, ze slaapt nog. Laat haar maar, anders hebben we net GEEN leuke kerst.' zei Sterre. Pim glimlachte. 'Ik ga gewoon naar jullie kamer en wacht wel tot ze wakker word.' zei hij. Sterre en Raphael keken hem glimlachend aan. Hij en Anastacia waren echt enorm verliefd op elkaar. 'Yo, dudejes!' klonk de stem van Marcel vrolijk. 'Goedemorgen Marcel, een fijne kerst.' zei Sterre. 'Jij ook Ster.' zei Marcel. Hij omhelsde Sterre. 'Jij verdiend wel een paar mooie dagen.' zei hij. 'Ja, dat komt wel goed.' zei Sterre. 'Gaan jullie mee ontbijten?' vroeg Raphael. 'Tuurlijk, ik heb altijd honger, dat weten jullie!' riep Marcel. Sterre en Raphael lachtte. 'Ja, dat weten we.' zei Sterre lachend. Ze gingen de jongenskamer uit en keken nog even de meisjeskamer. Ze zagen dat Pim en Anastacia aan het zoenen waren. 'Pim krijgt haar wel vrolijk wakker, zo te zien.' zei Marcel lachend. Pim en Anastacia keken op. 'He, gaan jullie mee ontbijten?' vroeg Sterre. Anastacia en Pim stonden op. 'Hoelang stonden jullie daar al?' vroeg Anastacia. 'Lang genoeg.' zei Raphael. Ze schoten allemaal in de lach. Ze liepen naar beneden waar ze blij naar de kerstboom keken en naar de verlichting in de woonkamer en de keuken. Arlene had blijkbaar ook alles uitgepakt voor het ontbijt, want heel de tafel stond vol. Marcel keek dromerig naar de tafel. 'Lekker eten!!!!!' gierde hij blij. Arlene kwam de keuken uit. 'Smakelijk eten en allemaal een fijne kerst he.' zei Arlene vrolijk. 'Jij ook.' zei Sterre. Iedereen ging aan tafel zitten en ze genoten allemaal heel erg van het ontbijt. Bij Marcel was het erger dan ooit, want die nam serieus van alles wel 3 keer iets! De rest snapte niet hoe hij dat kon. 

Na het eten ging iedereen zich even omkleden of douche. Toen iedereen weer beneden was, keken ze verwonderd naar elkaar. Ze zagen er allemaal kei mooi uit.

Marcel had een zwart pak aan, wat hij eigenlijk nooit droeg en wat er best wel vreemd uitzag bij hem, maar wel leuk stond.

Pim had een blouse en een vestje aan en een gewone broek. Het stond hem ook heel leuk.

Raphael had een blouse aan en een donkerblauwe spijkerbroek. Zijn haren zaten heel netjes, zijn haren waren de laatste tijd iets langer dan normaal, maar het stond hem nu goed.

Anastacia had een glitterjurkje aan en een legging. Het stond haar harstikke leuk, ze droeg ook hakken. Ze had lipgloss op, eyeliner, mascara, oogschaduw en ga zo maar door. Haar haren zaten ook echt heel mooi!

Sterre had ook een jurkje aan en een legging. Het was een wit jurkje en ze droeg er ook lage hakken onder, omdat ze zelf niet zoveel van hakken hield. Ze had ook lipgloss op, beetje mascara en oogschaduw en ook haar haren zaten heel speciaal.

Verder had ook Arlene leuke kleren aan. Ze had een zwart jurkje aan en zwarte hakken, klein beetje lippenstift, mascara en haar haren zaten gewoon zoals altijd.

Zo kon iedereen wel verwonderd blijven kijken, zo bleven onder andere Sterre en Raphael naar elkaar staren en Pim en Anastacia zaten te zoenen. Vandaag zouden ze eerst een kerstfilm gaan kijken en gewoon een beetje kletsen, in de avond zouden ze met z'n allen weer in de woonkamer verzamelen en dan eventjes een paar kerstoptredentjes. Sterre zou een nummer zingen terwijl Raphael op zijn keybord speelde en hij zong ook zachtjes mee dan. Anastacia had ook goed leren zingen, nu kon ze het wel en zou samen met Pim een nummer zingen. Sterre en Raphael waren nu eventjes naar boven, om te oefenen. Anastacia en Pim zaten beneden met Marcel en Arlene de film verder te kijken.

Sterre en Raphael waren nu op de jongenskamer en Sterre nam de tekst nog eens. Raphael telde even af en begon met spelen, terwijl Sterre heel mooi begon te zingen. Na het nummer te hebben gezongen en gespeeld, omhelsden ze elkaar. 'Goed gespeeld.' zei Sterre tegen Raphael. 'Mooi gezongen.' zei Raphael tegen Sterre. 'Ons optredentje komt helemaal goed.' zei Sterre blij. Ze gingen weer naar beneden en nu gingen Pim en Anastacia naar boven om te oefenen. Pim kon ook gitaar spelen, wat eigenlijk nog niemand wist, maar hij zou met Anastacia dus ook een optreden doen. Hij begon ook met spelen en Anastacia met zingen. Het was niet het helderste wat iemand ooit gehoort had, maar ze kon het al super! 'Je speelt echt mooi gitaar.' zei Anastacia tegen Pim. 'Ja, en jij zingt echt mooi.' zei Pim. 'Lieg niet.' zei Anastacia lachend. 'Ik lieg niet hoor, je word steeds beter.' zei Pim. Hij zoende Anastacia en toen gingen zij ook weer naar beneden.

Marcel zou samen met Arlene een goochelact doen. Ofja, hij deed de goochelact, Arlene was zijn assistente. Met het oefenen ging er al van alles mis en lagen ze de hele tijd in een deuk, maar het maakte niks uit of het vanavond zou mislukken of lukken, het ging om de gezelligheid. 

Toen iedereen had geoefent, keken ze samen de film af. Net op het einde van de film, gebeurde er iets vreemds. Er kwamen allemaal mannen en vrouwen het huis in gestormd en het zag er niet heel vriendelijk uit. Ze kwamen allemaal op de kinderen van het huis en op Arlene af. Ze zagen allemaal dat Bram en Kai er ook tussen stonden. 'Val maar aan!' riep Kai. Raphael beschermde Sterre, Pim beschermde Anastacia en..... Eigenlijk waren Marcel en Arlene te ver van elkaar om elkaar te helpen. Het ging er allemaal wild aan toe ineens, in het Huis Anubis. Iedereen voelde de pijn van de mensen die binnen gedrongen waren. Er werd geslagen, geschopt en nog veel meer! Opeens viel Raphael hard op de grond. Sterre zag het gebeuren en schrok zich kapot. 'Raf! Gaat het?!' vroeg ze bang. Raphael kreunde van de pijn. Sterre keek nu boos naar degene die Raphael had geduwd. De man lachte. 'Waarom lach je?! Je ziet toch dat hij veel pijn heeft!' riep Sterre boos. Kai kwam erbij staan en zei iets tegen de man. 'Pas maar op, dalijk word ze kwaad.' hoorde Sterre hem zeggen. Maar het was al te laat, want Sterre zag hoe al haar vrienden pijn hadden, ze had zelf ook pijn, maar nu ging het te ver! Ze voelde weer die kracht die ze in de zomer gevoelt had. Kwaadheid! Wat zich in de zomer had afgespeeld in het huis van Bram, gebeurde nu opnieuw. Sterre werd zo kwaad dat er van alles uit haar kwam. Woede en allemaal sterke krachtend die op de druiden afkwamen. Ze vluchtten allemaal het Huis Anubis uit en Sterre viel weer op de grond, omdat het zoveel kracht kostte als ze zo kwaad was. Haar vrienden merkten het en stonden op, hoeveel pijn het ook deed. Ze gingen bij Sterre zitten, die weer langzaam bijkwam. 'Zijn ze weg?' vroeg ze zacht. 'Ja, ze zijn weg.' zei Marcel opgelucht. Haar vrienden hielpen overeind. 'Gaat het?' vroeg Anastacia. Sterre knikte. 'Het gaat wel.... Gaat alles vanavond nog wel door nu?' vroeg Sterre die de huiskamer rondkeek. 'Ja, tuurlijk! We laten onze mooie kerstavond toch niet verpesten door die aanval van net?' zei Arlene. 'Inderdaad, we gaan nu gewoon alles opruimen en doen alsof er niks gebeurt is, hoeveel pijn we ook voelen.' zei Pim. Sterre glimlachte. 'Jullie hebben gelijk, gewoon eventjes opruimen, dan kan het vanavond gewoon doorgaan.' zei ze. 

Ze waren al begonnen met opruimen enzo en ondertussen gingen ze nog lunchen. Niemand had veel honger, maar ze moesten toch wel iets eten. Daarna waren ze weer verder gegaan met opruimen en nu zag het eruit alsof er helemaal niks gebeurd was. Ze gingen nu avond eten, Arlene had lekkere pastijtjes gemaakt. Ze genoten er allemaal zichtbaar van.

Nu was het avond, tijd voor de optredentjes, maar de meiden moesten eerst nogal wat dingen chekken. Dat ging vooral om hun make-up en hun haren, die na een half uur eindelijk 'goed' zaten. Ze hadden namelijk helemaal niet slecht gezeten!

Het was tijd voor het 1e optreden nu. Pim en Anastacia. Marcel kondigde dat heel goed aan. Hij was namelijk ook de presentator van deze avond!

'Het eerste optreden zal een spektakel worden, want het vurige stelletje, Anastacia en Pim, gaan samen muziek maken. Ofja, Pim speelt op de gitaar en Ana zingt! Kom maar naar voren!' riep Marcel. Anastacia en Pim gingen voor de kerstboom staan, ofja, Pim ging zitten en Anastacia staan en ze begonnen hun optreden. Pim en Anastacia zongen het liedje 'Last Christmas' en het ging enorm goed.

Na het optreden van Anastacia en Pim kregen ze een hard applaus en gingen zitten. Marcel kondigde het volgende optreden ook weer aan.

'Nou, dit was echt een geweldig optreden, vonden jullie ook niet? Maar nu moeten we toch echt verder met het optreden van Sterre en Raphael. Sterre en Raphael gaan samen het liedje 'All I want for Christmas' zingen. Raphael speelt ondertussen ook op zijn keybord, maar zingt ook met Sterre mee. Een daverend applaus voor dit mooie koppel!' riep Marcel en hij ging weer zitten, terwijl Sterre en Raphael zich klaar maakten. Het optreden van Sterre en Raphael verliep ook echt super goed. Het ging zo mooi, het duet van Sterre en Raphael! Gelukkig had Arlene voordat de avond begon een camera neergezet, nu konden ze echt alles opnemen.

Sterre en Raphael kregen ook een heel hard applaus en gingen weer zitten.

'En nu zijn Sterre en Raf ook geweest en nu, al zeg ik het zelf, komt de beste act van de hele avond.... Mijn goochelact!' riep hij. Ze schoten allemaal in de lach, want ze wisten dat hij het als grap bedoelde. Hij ging klaar staan met Arlene en begon. Nouja, het ging niet helemaal goed, maar het ging zelfs zo fout, dat iedereen niet meer bijkwam van het lachen. Daarna waren alle optredens geweest en gingen ze samen de cadeautjes uitpakken. De avond was heel erg gezellig en het was inderdaad alsof er die dag helemaal niks fout was gegaan! Om 12 uur in de nacht, hadden Sterre, Raphael, Anastacia en Pim iets afgesproken. Pim en Anastacia zouden zoenen en Sterre en Raphael ook samen. Zelfs dat werd opgenomen en uiteindelijk hadden ze een hele avond op de camera staan vol gezelligheid. 1e kerstdag ging enorm goed ondanks de aanval in het huis! Nu moesten ze de 2e kerstdag ook nog gaan overleven, maar eerst gewoon met z'n allen nog een gezellige nacht hebben! Hun nacht kon niet meer stuk, ze zongen met z'n allen ook nog een paar kerstnummers en bleven nog laat wakker. Het was voor hun allemaal de mooiste dag van dit jaar! 

Iedereen was alweer wakker. Het was pas 9 uur in de ochtend, maar ze werden allemaal wakker van Sterre. Ze gilde gewoon ineens het huis bij elkaar. Iedereen was komen kijken en Sterre bleek buikkramp te hebben. Ze was nu met Arlene onderweg naar de huisarts. 'Doet je buik nog zo pijn?' vroeg Arlene. 'Ja, het word alleen maar erger.' zei Sterre. 'We zijn er bijna.' zei Arlene. Het was dan wel 2e kerstdag, maar ze moest nu naar de huisarts, misschien had die wel iets tegen de kramp. Ze waren er eindelijk en ze waren ook gelijk aan de beurt. 'Wow zeg, wat zie jij eruit.' zei de arts. 'Ook bedankt.' zei Sterre zuchtend. 'Juist, je had buikkramp?' vroeg de arts. 'Ja, waarvoor zou ik hier anders zijn?' vroeg Sterre chagerijnig. 'Wow, sorry hoor.' zei de arts lachend. Sterre kon er niet om lachen. De arts zou wat bloed afnemen en vroeg het telefoonnummer van het internaat. Arlene gaf het nummer en ze mochten weer weg. 

Sterre en Arlene kwamen weer thuis en ze gingen met z'n allen ontbijten. Ze zouden na een paar uurtjes de uitslag krijgen, als de arts kon vinden wat er was. Sterre hoopte dat het niks ergs was. Ze genoot nog wel van het ontbijt, ondanks ze die buikpijn nog had. 

Ze waren met z'n allen weer een leuke film aan het kijken en midden in de film ging de telefoon. Arlene nam op, maar gaf hem al snel door aan Sterre. 'Heeft u de uitslag?' vroeg ze. 'Ja, we hebben de uitslag.' zei de arts. 'Nou?' vroeg Sterre ongeduldig. 'Je bent zwanger, al 6 maanden.' zei de arts. 'Wat?' vroeg Sterre geschrokken. 'Komt het ongelegen?' vroeg de arts. 'Nee.... Maar wel te laat denk ik.... Hoeveel moet het zijn om hem weg te laten halen?' vroeg ze gehaast. '5 maanden.' zei de arts. 'Nee.....' zei Sterre zacht. 'Bedankt.' zei ze en ze hing op. Ze ging op de grond tegen de muur aan zitten. Dit was echt een nachtmerrie! Sterre kneep haar ogen stijf dicht en daarna weer open, maar helaas was het geen droom. Sterre stond op en rende de trap op. Ze rende de meidenkamer in, gooide de deur dicht en ging op bed zitten. 

Raphael kwam de kamer binnen. 'Sterre?' vroeg hij. Sterre keek op. 'Raf..... De uitslag....' zei Sterre snikkend. 'Wat was de uitslag?' vroeg Raphael. 'De arts.... Hij zei.... Hij zei dat ik.....' Sterre kon niet uit haar woorden komen. 'Wat zei hij, Sterre? Vertel het me.' zei Raphael dwingend. 'Hij zei dat ik zwanger ben.' zei ze huilend. 'Wat?' vroeg Raphael. Sterre begon nog harder te huilen. 'Je bent zwanger?' vroeg hij verward. Sterre knikte. 'Ik snap het ook niet..... Of misschien ook wel.' zei ze. 'Bram....' zei Raphael. 'Ik denk het ook.' zei Sterre. 'Hoelang? Kan het nog worden weggehaalt?' vroeg Raphael. '6 maanden.... Volgens de arts kan het niet meer weg.' zei Sterre. 'Dus.... Dat meen je toch niet?' vroeg Raphael. 'Helaas wel.' zei Sterre. Ze omhelsde Raphael en begon weer te huilen. Hij aaide over haar rug. Dit ging gewoon echt te ver!

Sterre was weer met Raphael naar beneden gegaan en had het nieuws aan iedereen verteld. Natuurlijk was iedereen geschrokken, maar Marcel kwam weer met een idee. 'Wat nou, he, als we weer hetzelfde doen als gister? Gewoon alles vergeten en de planning van de dag volgen.' zei Marcel. 'Je weet geloof ik nog niet eens wat je zei.' zei Pim lachend. 'Dat klopt.' gaf Marcel toe. Iedereen begon te lachen, zelfs Sterre. 'Kijk, zo willen we je zien.' zei Anastacia tegen Sterre. 'Achja... 3 maanden.... Dan.... Komt er pijn..... En dan...' 'Sterre, hou op! Denk er maar niet over na, dan is alles zo voorbij.' zei Raphael. 'Sorry.' zei Sterre zacht. Marcel keek Sterre streng aan. 'Sterre, wat hadden wij afgesproken?' vroeg hij streng. Sterre keek naar Marcels gezicht. 'Dat we alles vergeten en doorgaan met de planning?' zei Sterre zacht. Marcel schoot in de lach. 'Je moet niet alles zo serieus nemen joh!' riep Marcel. Sterre glimlachte. Ze zouden gewoon verder gaan met hun planning, film afkijken, naar de kerstmarkt en nog een laatste optreedavond.

Het was weer avond en de optredens waren weer een spektakel. Vandaag waren de ouders van de 5 komen kijken en luisteren. Toen de 5 naar bed gingen, gingen de ouders ook weg. Sterre had verder nog niet verteld aan haar ouders over die zwangerschap. Dat was misschien ook maar beter zo, want Sterre wou dit niet. Ze kon het niet laten weghalen, wist niet wie de vader zou zijn en ook niet wat ze met het kind moest doen als het er was! Ze ging nu gewoon slapen. Als Sterre ergens last van had ofzo, kon ze altijd Arlene om hulp vragen enzo. Sterre was in begin maart uitgerekent de arts. Ze kletste nu nog eventjes met Anastacia, maar die sliep al snel. Sterre ging ook maar slapen. Ze droomde vreemd. Ze zag zichzelf en Raphael met een klein meisje spelen. Het meisje was heel blij en Raphael en zij keken zelf ook blij. Sterre vond het een vreemde droom, maar kreeg in haar slaap toch een grote glimlach op haar gezicht. Het was een hele mooie droom. Ze had ook niet door dat Raphael de kamer insloop en in het bed naast Sterre ging liggen. Hij keek naar Sterre. Hij was blij dat ze zo fijn sliep. Hij aaide over haar voorhoofd en ging toen ook slapen. Hij kreeg dezelfde droom als Sterre, maar sliep ook gewoon heerlijk verder. Wie zou dat kleine meisje in hun droom zijn? 

Het was nu midden in de nacht en het onweerde en bliksemde enorm hard. Sterre en Raphael sliepen er gewoon doorheen, maar Anastacia werd er bang van. Ze trilde als een rietje in haar bed. Ze zag dat de deur van de kamer open ging. 'Ana?' dat was de stem van Pim! 'Pim!' riep Anastacia blij. Pim liep naar Anastacia's bed toe. 'Mag ik erbij komen liggen? Dat is vast wat gezelliger.' zei hij. 'Tuurlijk mag jij dat.' zei Anastacia opgelucht. Ze was alleen maar blij dat haar vriendje bij haar in bed kwam liggen, zowel omdat ze bang was voor onweer en bliksem als dat hij gewoon bij haar was. Ze kroop dicht tegen Pim aan. Hij zoende haar lang. Na de zoen, vielen ze samen in slaap. Pim had zijn arm om Anastacia heen geslagen voor ze in slaap waren gevallen en ze lagen er nu zo lief bij! Ze waren samen gewoo heel gelukkig. 

Sterre, Raphael en Pim werden wakker van Anastacia. Het was nog nacht en er was een keiharde donder te horen. 'Ana, wat is er?!' vroeg Pim geschrokken. 'Dat was een keiharde klap, hoorde je hem niet?' vroeg Anastacia bang. 'Ana, er is echt niks joh, het is maar een geluidje van wolken die tegen elkaar botsen.' zei Pim geruststellend. 'Maar wat nou als hier het huis instort?' vroeg Anastacia die eruitzag alsof ze elk moment kon gaan huilen. 'Ana, dat gebeurt echt niet. Dit huis is helemaal goed hoor, ga nu maar weer slapen, ik bescherm je wel.' zei Pim. Hij omhelsde Anastacia. 'Kunnen we weer slapen?' vroeg Sterre. 'Tuurlijk.' zei Pim. Hij knipte het licht weer uit en viel weer in slaap. Ook Sterre en Raphael vielen weer in slaap, maar Anastacia bleef maar bang. Ze vond al die onweer echt niet leuk, maar Pim zou haar beschermen, dat had hij gezegt. Ze ging weer liggen en viel uiteindelijk toch in slaap. 

Het was weer ochtend en Pim was al wakker. Hij keek naar Anastacia die nog rustig lag te slapen. Hij gaf haar een kusje op haar voorhoofd en ze werd langzaam wakker. Hij streek door haar haren en keek haar lief aan. 'Goedemorgen schat.' zei hij. 'Goedemorgen.' zei Anastacia slaperig. 'Lekker geslapen?' vroeg Pim zacht. 'Ging wel.' zei Anastacia. 'Heeft mijn bescherming geholpen?' vroeg Pim grappend. 'Jij hebt mij helemaal niet beschermd.' zei Anastacia lachend. 'Tuurlijk, maar dat had jij gewoon niet door.' zei Pim. 'Sjjjt, Sterre en Raf slapen nog.' zei Anastacia zacht. 'Nou en, die moeten ook zo wakker worden.' zei Pim. 'Kan dat wat zachter?' klonk de stem van Raphael geiriteerd. Sterre werd er ook wakker van. 'Raf, laat ze maar.' zei ze. 'Hoezo, wij moeten toch ook slapen.' zei Raphael. 'Ik heb raar gedroomd, elke keer als ik wakker werd en weer in slaap viel, kwam diezelfde droom weer terug.' zei Sterre slaperig. Ze wreef in haar ogen. 'Wat droomde je dan?' vroeg Raphael. 'Ik zag jou en mezelf zitten met een klein meisje. Ze leek best veel op.... Op ons...' zei Sterre zacht. Ze legde haar hand op haar buik. 'Het zal toch niet...' ze maakte haar zin niet af. Pim en Anastacia keken ook verbaasd naar Sterre. 'Ik had hetzelfde gedroomd.' zei Raphael zacht. Sterre keek hem met grote ogen aan. 'Dat meen je niet?' vroeg ze geschrokken. Nu vond ze het toch wel een beetje eng worden. 'Jawel...' zei Raphael. 'Ik vind dit eng...' zei Sterre zacht. 'Juist, ik ook.' zei Anastacia. Sterre keek haar niet begrijpend aan. 'Hoe bedoel je?' vroeg Sterre. 'Jullie dromen allebei hetzelfde. Dat is toch eng, of niet?' zei Anastacia. 'Dat zei ik net.' zei Sterre glimlachend. 'Het zal wel niks zijn.' zei Pim. Sterre en Raphael hielden er maar over op, ze wisten toch niet of het iets betekende of niet. Ze gingen allemaal maar uit bed en maakten Marcel ook wakker, voor zover mogelijk was. Ze zeiden alleen maar het woord ontbijt en hij was klaarwakker. Daarna hadden ze beneden nog een gezellig ontbijt. Arlene had heerlijke broodjes gebakken. Natuurlijk at Marcel zich weer helemaal vol. Maar waarom hij nooit buikpijn kreeg, was iedereen nogsteeds een raadsel. 

Nieuwjaarspost (op 27 december 2011 geschreven)

Het waren weer een paar dagen later en het was oud en nieuw. Iedereen was blij, maar dat werd minder toen Sterre buikpijn kreeg en Marcel vuurwerk ging afsteken. Raphael zat nu met Sterre op de bank. Sterre zag er doodmoe uit, maar zo voelde ze zich niet. Ze voelde alleen maar pijn. Marcel vuurde weer een rotje en Sterre greep naar haar oren. 'Gaat het?' vroeg Pim die de woonkamer in gelopen kwam. Sterre schudde haar hoofd. Pim kwam bij haar zitten. 'Moet je niet bij Ana zijn?' vroeg Sterre. 'Ze slaapt nog, ofja... Ze is chagerijnig door Marcel, dus wou ze verder slapen.' zei Pim. Hij legde zijn hand op Sterre's buik. 'Het groeit snel he.' zei hij zacht. Sterre knikte. 'En het schopt hard.' zei ze met een flauwe glimlach. 'Moet ik even aan Marcel vragen of hij met het vuurwerk stopt?' vroeg Raphael. 'Graag.' zei Sterre. Raphael keek nog even jaloers naar Pim en Sterre, maar ging toen naar buiten om Marcel te laten stoppen. Pim zag hoeveel pijn Sterre had en omhelsde haar. Net op dat moment kwam Anastacia binnen. Ze keek naar Pim en Sterre. Pim keek geschrokken naar Anastacia. Anastacia rende weer terug naar boven. 'Ga maar.' zei Sterre zacht. Pim stond op en rende achter Anastacia aan. 'Ana! Het is niet wat het lijkt!' riep hij. 'Wat deed je dan met Sterre?!' schreeuwde Anastacia. 'Ze had last van haar buik en ik omhelsde haar alleen even om te laten zien dat ik er voor haar ben.' zei Pim. 'Dat kan je haar toch ook gewoon vertellen.' zei Anastacia. 'Ana, het was maar een knuffel.' zei Pim. 'Dus? Ik weet dat je Sterre leuk vind.' zei Anastacia. 'Wat? Ik vind Sterre helemaal niet leuk, ik vind JOU leuk.' zei Pim. Anastacia was nu stil. 'Echt?' vroeg ze. 'Ja, anders had ik nu toch geen relatie met jou?' zei Pim. Anastacia zoende Pim lang. Na de zoen gingen ze weer naar beneden waar Marcel ook weer zat en waar Raphael en Sterre weer bij elkaar zaten. Sterre lag tegen Raphael aan te slapen. 'Wow, die slaapt snel.' zei Anastacia. 'Ze is ook echt heel moe. Zomaar opeens.' zei Raphael. 'Komt dat niet door de zwangerschap?' vroeg Anastacia. 'Ik denk het wel.' zei Raphael. Hij aaide over Sterre's haren. 'Ohja, uhm... We hebben het nog niet iedereen verteld, maar Sterre en ik hebben al een paar nachten achter elkaar allebei dezelfde droom.' zei Raphael. 'Dezelfde droom?' vroeg Marcel. 'Ja, dat zei ik toch?' vroeg Raphael. 'Wat gebeurde er in die droom?' vroeg Marcel snel. 'Sterre en ik zaten met een klein meisje te spelen... We weten niet of het iets betekend of dat het gewoon iets van puur toeval is. Pim, zou jij dat kunnen onderzoeken?' vroeg Raphael. 'Ja, ik denk het wel. Maar ik denk dat ik het zo ook wel kan verklaren.' zei Pim. Raphael keek hem vragend aan. 'Wat dan?' vroeg hij. 'Sterre krijgt een dochtertje en wil haar houden en dan word jij gezien als de vader.' zei Pim. 'Ik als vader? Maar ik zou sowieso niet de echte vader kunnen zijn. Eerder Bram.' zei Raphael. 'Weet ik, maar Sterre houd ontzettend veel van jou. Misschien daarom.' zei Pim. 'Ja, we zien het wel begin maart.' zei Raphael. Ze keken allemaal nog even naar Sterre. 'We moeten ontbijten, moet ik Sterre wakker maken?' vroeg Raphael. 'Laat haar maar slapen.' zei Arlene die de woonkamer inkwam. Iedereen stond op en ging ontbijten, terwijl ze Sterre lieten slapen. Ze droomde weer over haar en Raphael met het kleine meisje. Ze kreeg weer een glimlach op haar gezicht. 

Sterre werd wakker van een vuurwerkknal. Ze gilde hard. 'Sterre, rustig.' zei Raphael die zijn hand voor haar mond sloeg. Sterre was gelijk stil. Raphael haalde zijn hand van Sterre's mond. Sterre had nogsteeds buikpijn en legde haar hand zachtjes op haar buik. 'Schopt die weer?' vroeg Raphael. 'Nogsteeds, zul je bedoelen.' zei Sterre. Ze legde haar hoofd op de schouder van Raphael. 'Ik droomde weer.' zei ze zacht. 'Pim dacht dat het je dochtertje zou zijn.' zei Raphael zacht. 'Dat denkt hij, het kan waar zijn, maar het is niet zeker.' zei Sterre. Haar gezicht was wit. 'Hebben jullie al gegeten?' vroeg ze ineens heel zwak. 'Ja, al twee keer zelfs, je hebt de hele ochtend geslapen. Marcel moest van ons vuurwerk afsteken zodat je wakker zou worden.' zei Raphael. 'Ik voel me helemaal niet goed, Raf. Mijn buik doet alleen maar pijn.' zei Sterre. 'Het is nieuwjaar schat, we moeten even niet aan dat kind denken. Als jij er niet aan denkt doet het vast ook geen pijn.' zei Raphael. Hij gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Sterre glimlachte zwak. Ze stond langzaam op, maar gleed ineens onderuit. 'Sterre!' riep Raphael geschrokken. Hij knielde bij haar neer. Pim en Anastacia kwamen de woonkamer ingelopen. 'Wat is er met Sterre?' vroeg Anastacia geschrokken. 'Ik weet niet, net was ze ineens wit en toen ze opstond gleed ze weg.' zei Raphael die Sterre door elkaar schudde. Ze werd maar niet wakker. Hij keek hulpeloos naar Anastacia en Pim. 'Ik haal Arlene wel even.' zei Pim en hij snelde naar de bieb. Arlene kwam net de bieb uit. 'Wow, Pim, wat is er?' vroeg ze geschrokken. 'Sterre viel net ineens flauw, je moet meekomen.' zei hij snel en hij trok Arlene mee. Eenmaal in de woonkamer knielde ook Arlene bij Sterre neer. 'Sterre... Word eens wakker.' zei ze zacht terwijl ze op Sterre's wang tikte. Sterre opende langzaam haar ogen. 'Wat is er gebeurt?' vroeg ze zacht. 'Je viel net flauw.' zei Raphael. Arlene en Raphael hielpen haar overeind en brachten haar voorzichtig naar boven. Sterre moest vandaag maar even in bed blijven liggen, dan kon ze vanavond gewoon beneden mee op de bank zitten, als al het vuurwerk werd afgestoken. Dan zou het hopelijk wel weer wat beter met haar gaan. Nu moest ze alleen maar even slapen.

Het was avond en Raphael bracht Sterre wat te eten. Toen Raphael bovenkwam met een boterham, zei Sterre dat ze helemaal geen honger had. Ze was opgestaan en naar de badkamer gerent waar ze overgaf. Toen ze terugkwam had ze weer een wit gezicht, omdat ze zo zwak was. Raphael had haar geholpen met haar badjas aandoen en liep voorzichtig met Sterre naar beneden. Hij plantte haar op de bank. 'Gaat het, schat?' vroeg hij. Sterre schudde haar hoofd. 'Ik voel me niet zo goed.' zei ze. 'Je bent ook helemaal wit.' zei Raphael bezorgt. 'Arlene?!' riep hij. Arlene kwam de woonkamer in. 'Is er iets?' vroeg ze. 'Sterre voelt zich helemaal niet goed.' zei Raphael. Arlene kwam naast Sterre zitten. Ze legde haar hand op Sterre's voorhoofd. 'Er is niks mis hoor. Ik denk dat het allemaal door haar zwangerschap komt. Dat is gewoon allemaal heel vermoeiend.' zei Arlene. 'Hoe weet jij dat nou?' vroeg Raphael. 'Ik ben zelf ook zwanger geweest, alleen heb ik een miskraam gehad.' vertelde Arlene. 'Echt?' vroeg Sterre zacht. Arlene knikte. 'Maar wat was er gebeurd dan?' vroeg Raphael. 'Ik werd toen ineens een maand voor de bevalling het water in geduwd. Ik verdronk bijna en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Toen bleek dat het kind ook was overleden.' zei Arlene. Het zag ernaar uit dat ze moest gaan huilen. 'Je vond het erg dat je een miskraam had, he?' vroeg Sterre zacht. 'Ja, maar het is gebeurt.' zei Arlene die zich groot probeerde te houden. 'Je zegt wel dat wij alles moeten vertellen en moeten huilen als het moet, maar dat moet jij ook doen. Je hebt het moeilijk.' zei Sterre zacht. 'Nee, het gaat hoor.' zei Arlene. 'Maar het is nu belangrijk dat met jou alles goed gaat.' zei Arlene erachteraan. Sterre knikte. 'Het komt wel goed.... Denk ik.' zei ze. Arlene ging weg en Sterre en Raphael bleven achter. De rest was buiten bezig met Marcel en zijn vuurwerk.

Het was nu 23:50 en de deurbel ging. 'Wie kan dat nou zijn?' vroeg Marcel verbaasd. Hij liep naar de voordeur en opende hem. 'Marcel!' klonk een bekende stem. 'Lexie?!' riep Marcel verbaasd. Lexie stond voor de deur. Ze omhelsden elkaar. 'Wat doe jij hier op oud en nieuw zo laat?' vroeg Marcel. 'Niet dat ik het niet leuk vind mijn superhulpje er weer is.' zei hij er vlug achteraan. 'Ik wou hier graag komen wonen. Had Arlene dat niet verteld, want mijn moeder had gebeld dat ik hier kwam wonen.' zei Lexie. Marcel liet haar het huis in en ze hing haar jas op. 'Uhm, nee, Arlene had niks verteld. Maar weet je.... Dat ik nogsteeds verliefd op je ben?' vroeg Marcel. 'Echt?' vroeg Lexie. 'Ja... Wil jij met mij.... Om 12 uur.... De nieuwjaarskus doen?' vroeg Marcel. Lexie kreeg een big smile op haar gezicht. 'Tuurlijk!' riep ze blij. Marcel en Lexie liepen de woonkamer in. 'Hoi Lexie.' zei iedereen, behalve Sterre. 'Wat is er met Sterre?' vroeg Lexie toen ze het witte gezicht van Sterre zag. 'Is ze ziek?' vroeg ze erachteraan. 'Nee, ze is gewoon heel erg zwak. Ze is zwanger.' zei Arlene. 'Oh.... Gefeliciteerd dan maar?' zei Lexie. Sterre keek verward naar Lexie. 'Gefeliciteerd?' vroeg ze verward. 'Ja, met je zwangerschap.' zei Lexie. 'Maar ik wil het kind niet eens.' zei Sterre chagerijnig. 'Oh, dat wist ik toch niet.' zei Lexie. 'Kinderen, laat Sterre maar even met rust, het is allemaal heel vermoeiend voor haar, daar kan ze ook niks aan doen.' zei Arlene. Raphael gaf Sterre een kus. 'Uhuh, pas om 12 uur.' zei ze zacht. 'Uh, Lexie, het bed waar je in slaapt is nog niet binnen, die zal morgen komen. Vind je het erg om vannacht in de vensterbank te moeten slapen?' vroeg Arlene. 'Nee hoor, zolang ik maar kan slapen.' zei ze blij. Het was nu nog 10 seconden en dan 12 uur. Iedereen behalve Sterre begon af te tellen. '10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1...' Sterre werd volop gezoent door Raphael, Anastacia zoende Pim en Marcel zoende Lexie. Arlene keek naar de tieners. Ze zag dat ze allemaal gelukkig waren, alleen Sterre zag er nog heel bleek uit. Na de zoen, gleed Sterre opeens weer weg. 'Rustig jongens, het is daarstraks ook gebeurt, komt gewoon doordat ze zo moe is.' zei Arlene. Ze tilde Sterre op. 'Raphael, loop jij mee naar boven?' vroeg Arlene. Raphael stond op en keek bezorgt naar Sterre. 'Hoort dit er echt bij?' vroeg Raphael voor de zekerheid. 'Ja, het hoort erbij. Met Sterre komt echt alles goed hoor.' zei Arlene. Ze kwamen in de meisjeskamer en legden Sterre in bed. 'Blijf jij hier?' vroeg Arlene aan Raphael. 'Ja, liever wel.' zei Raphael. Arlene verliet de kamer en Raphael bleef alleen met Sterre. 

Na een half uur kwam Sterre weer bij. Raphael lag naast haar te slapen. Sterre glimlachte zwak. 'Raf?' vroeg ze zacht. Raphael opende zijn ogen en keek haar glimlachend aan. 'Je bent wakker.' zei hij. Sterre glimlachte. 'Happy new year.' zei Raphael en hij zoende haar weer heel lang. 'Gaat het weer beter?' vroeg Raphael. 'Ja, waarom zou het niet goed gaan?' vroeg Sterre verbaasd. 'Je had daarstraks enorme buikpijn en was flauwgevallen.' zei Raphael. 'Echt?' vroeg Sterre. 'Heb je... Geheugenverlies ofzo?' vroeg Raphael verbaasd. 'Ik weet het niet...' zei Sterre. 'Achja, kom je beneden mee vuurwerk kijken?' vroeg Raphael. 'Tuurlijk.' zei Sterre. Ze stonden op en gingen weer naar beneden.

Het vuurwerk was allemaal ontzettend mooi, zelfs Sterre genoot er nu gewoon van. Ze had nu niks door van haar buikpijn, want volgens Raphael moest ze daar gewoon niet aan denken, dan voelde ze het ook niet. Ze had Raphael nog een paar keer lang gezoend. Nu gingen ze allemaal naar bed, Sterre sliep alweer snel, ookal kon Lexie niet stil zijn, want Sterre was doodmoe. Raphael sliep nu bij Sterre op de kamer, in dat andere bed waar Lexie ervoor altijd in geslapen had. Ze droomden weer hetzelfde en Anastacia en Lexie zagen hoe die twee tegelijk een grote glimlach op hun gezicht kregen. 'Wow, wat hebben die twee?' vroeg Lexie. 'Volgens mij dromen ze weer wat ze al dagen dromen...' zei Anastacia. 'Wat dromen ze dan?' vroeg Lexie. 'Dat ze samen met een klein meisje aan het spelen zijn.' zei Anastacia. 'Vast niks bijzonders.' vulde ze aan. 'Oke... Trusten Ana.' zei Lexie. 'Trusten Lexie.' zei Anastacia die het licht uitknipte. 

De week die volgde, had Sterre 2 dagen in het ziekenhuis gelegen, omdat het helemaal mis was met haar. Ze was harstikke misselijk en had enorm veel buikpijn. Deze week moesten ze weer gewoon naar school. Sterre had er niet zo'n zin in, want ze had zo'n gevoel dat elke leraar zou vragen: 'Wat is er met jou aan de hand, Sterre?' en Sterre wou eigenlijk liever niet dat iedereen zou weten dat ze zwanger was. Helaas moest ze wel gewoon naar school. Arlene had Hubertus gevraagt of dat het mogelijk was dat Sterre wat lessen mocht missen, maar hij wou het helemaal niet goedkeuren. Niemand wist het, maar hij moest in opdracht van Kai en Bram, Sterre in de gaten houden. Als Sterre dan niet al haar uren op school was, kon hij dat niet. Sterre zat nu met Anastacia bij geschiedenis, met Leopold. Hij had door dat er iets met Sterre aan de hand was, want ze schreeuwde het ineens uit in de klas, van de pijn. Sterre vond het niet erg als Leopold het zou weten, hem kon ze natuurlijk vertrouwen. Hij nam haar mee naar de gang. 'Gaat het?' vroeg hij. Sterre schudde haar hoofd. 'Wat is er met je?' vroeg Leopold bezorgt. Sterre vertelde Leopold het hele verhaal en hij keek haar vol medelijde aan. 'En je kan niet minder lessen gaan volgen?' vroeg hij. 'Nee, Berkelaar vind het niet goed.' zei Sterre zacht. 'Waarom is dat niet goed? Weet hij dat je zwanger bent?' vroeg Leopold. 'Arlene heeft het hem verteld, maar ik snap ook niet waarom hij het niet goed vind.' zei Sterre. 'Tja, het moet dan maar.' zei Leopold. 'Hou je het deze les nog vol?' vroeg hij. 'Ik hoop het.' zei Sterre. Ze gingen samen weer de klas in en Sterre ging snel weer zitten. Ze hield niet van al die aandacht. 'Goed, dan gaan we weer beginnen.' zei Leopold snel.

Sterre had verder in de schoolweek allemaal leraren gehad die wouden weten wat er met haar was en ze zei maar gewoon dat ze zich niet goed voelde. Helaas moest Berkelaar alles weer verpesten. Hij had tegen elke leraar die Sterre had gezegt dat ze zwanger was en nu werd het alsmaar vervelender. Verder had ze de maand januari helemaal overleeft. Haar ouders had ze al een tijdje niet gesproken en dat had ze liever ook niet, die hoefden echt niks te weten. Lexie maakte het nogwel eens te druk voor Sterre in het huis. Sterre was al een paar keer flauwgevallen omdat ze niet tegen de drukte van Lexie kon, maar wie was zij om er iets over te zeggen? Lexie probeerde haar toch alleen maar op te vrolijken enzo. Verder zou Sterre deze avond samen met Raphael nog naar een theater gaan. Ze hadden van de vader van Raphael 2 kaartjes voor de musical Wicked gekregen en Sterre en Raphael dachten eerst dat er iets mis was met de vader van Raphael. Hij hield namelijk alleen maar van klasieke muziek. Maar blijkbaar vond hij het niet erg dat zijn zoon en Sterre samen naar een ander muzieksoort zouden gaan luisteren. Hij had van veel mensen gehoord dat Wicked heel mooi was en had een keer naar de reclame gekeken, hij vond het zelf niet mooi maar had meegekregen dat Sterre en Raphael de reclame alleen al heel mooi vonden, dus had hij kaartjes gekocht. Sterre en Raphael zouden om kwart voor 7 aanrijden en dan zouden ze optijd zijn voordat de musical begon. Arlene had nog gezegt dat Raphael extra goed op Sterre moest passen, omdat het al vaak genoeg fout was gegaan met haar en Raphael had beloofd dat hij dat dus ook zou doen. 

Pim wou Anastacia eens verrassen en had 2 tickets besteld voor de film de titanic. Dat was een heel romantische film en Pim wist dat Anastacia dat juist heel leuk vond. De film draaide sinds kort weer opniew in de bioscoop. Waarom hij opnieuw gedraaid werd, was iedereen een raadsel, maar voor Pim kwam het wel goed uit. Hij liep de meidenkamer in waar Anastacia was. 'Ana, ik heb een verrassing voor je.' zei hij. Anastacia keek blij op. 'Wat is het?' vroeg ze blij. 'Dat is nog een verrassing, maar we gaan nu.' zei Pim. Hij haalde iets uit zijn zak. Het was een oogmasker van Anastacia zelf. 'Doe deze op.' zei hij. 'Maar dan zie ik toch niks?' vroeg Anastacia. 'Dat is juist de bedoeling, schat.' zei hij. Anastacia keek hem even bang aan, maar ging toch maar met Pim mee. Ze vertrouwde hem, hij was haar vriend.

In de maand februari had iedereen nog lang doorgepraat over de leuke dingen. Alleen Sterre kreeg steeds meer last van haar buik. Het was al bijna maart en Sterre lag nu veel in bed. Arlene wist ook dat Sterre van Berkelaar geen lessen mocht missen, maar toch mocht Sterre van haar niet naar school. Sterre lag nu elke dag de hele dag in bed. Ze was vaak chagerijnig, had minder honger, zag er enorm zwak uit, had veel buikpijn en sliep veel. In het midden van februari waren Kai en Bram nog in Anubis geweest om een poging te doen tot het ontvoeren van Sterre, maar dat was niet gelukt, omdat iedereen gewoon thuis was en ze hadden Kai en Bram kunnen tegenhouden. Ondertussen was Lexie's bed er natuurlijk ook al. Ze hadden de kamerindeling nogal wat veranderd. Sterre en Raphael samen met Anastacia en Pim op een kamer en dan nog Marcel en Lexie op de andere kamer. Dat was ook maar goed zo, want Marcel en Lexie waren echt heel hyper, vooral als ze samen waren. Verder was er niet zo heel veel veranderd aan de kamers, want dat was nog niet nodig geweest. Het werd nu alweer langzaam avond en Sterre en Raphael lagen samen al boven. Raphael wou Sterre helemaal niet meer alleen laten, vooral niet nu het bijna zover was...

Sterre zat nu eindelijk weer eens beneden. Ze voelde zich nog niet helemaal super, maar van Arlene moest ze beneden zijn overdags. Het was al 2 maart en Arlene wou dat er niks fout ging met Sterre, omdat ze dit al niet aankon. Marcel en Lexie waren nu behoorlijk druk. Sterre vond het niet zo fijn en wou er eigenlijk iets van zeggen, maar daar was ze te zwak voor. Anastacia en Pim keken bezorgt naar Sterre. 'Gaat het wel goed met haar?' vroeg Anastacia zacht. 'Ik denk het niet. Marcel en Lexie zijn trouwens wel heel druk.' zei Pim. Anastacia stond op. 'Marcel, Lexie?' vroeg ze. 'Wat is er?' vroeg Lexie. 'Ik denk niet dat Sterre die drukte van jullie zo fijn vind.' zei Anastacia. 'En dat kan ze niet zelf zeggen?' vroeg Marcel. 'Kijk eens naar Sterre. Ziet het ernaar uit dat ze dat kan? Ze barst van de pijn!' riep Anastacia. 'Sorry hoor, we doen al rustig.' zei Lexie. Ze ging met Marcel rustig op de bank zitten. Alleen hielden ze dat niet lang vol, want na 2 minuten waren ze alweer hyper. Raphael had voorgesteld aan Sterre om even in de tuin te gaan zitten en ze liepen voorzichtig naar buiten. 'Gaat het?' vroeg Raphael. Sterre schudde haar hoofd. Ze slikte moeilijk. 'We moeten nu extra voorzichtig zijn, dat weet je he?' zei Raphael bezorgt. 'Ja, het gaat wel....' zei Sterre moeilijk. Het deed nu nog meer pijn dan ooit! 'Sterre?' vroeg Raphael bezorgt toen hij zag dat Sterre's gezicht vertrok van de pijn. 'Nee, echt, het gaat w.... AAAAAUW!' riep Sterre. 'Sterre, dit is toch niet normaal?!' riep Raphael. 'Nee laat me, het gaat wel!' riep Sterre. Ze kromp ineen en zat nu op het natte gras. Raphael keek geschrokken om zich heen. Wat moest hij doen? Wie weet kwam de baby al wel! Hij tilde Sterre snel op en rende naar binnen. 'ARLENE! WE MOETEN NU NAAR HET ZIEKENHUIS!' riep Raphael. Arlene kwam naar de twee toegerend. 'Is het begonnen?' vroeg ze geschrokken. 'Nee, dat lijkt maar zo!' riep Raphael sarcastisch. 'We moeten naar het ziekenhuis.... Maar dat gaat niet, we bellen wel iemand. ' zei Arlene. Ze rende naar de telefoon en belde een nummer. Niet veel later kwam er een vrouw het huis in gerent en die keek naar Sterre. 'Oh, meisje toch.' zei ze bezorgt. 'Leg haar op de bank.' zei ze snel. Raphael legde Sterre op de bank. 'Wat gaat u doen?' vroeg Raphael bezorgt. 'Ik moet haar helpen, het kind moet zo komen.' zei de vrouw. Raphael durfde niet te kijken en verder wou iedereen eigenlijk ook weg, maar het was alsof ze het perse moesten zien, alsof ze zaten vastgeplakt in of aan de woonkamer. Ze keken allemaal vol medelijde naar hoeveel pijn Sterre had. Uiteindelijk, na een hele tijd geschreeuw etc. lag Sterre uitgeput op de bank en had de vrouw een schattig klein meisje gewikkeld in handdoeken vast. Iedereen keek met een verliefde blik naar het kleine wonder, alleen Raphael en Sterre waren er niet helemaal op gericht. Sterre was enorm moe en Raphael was bij haar neergeknield. 'Je hebt het goed gedaan, schat.' zei hij trots. Sterre glimlachte flauw. Het was goed gegaan. Het was gebeurt, ze was er vanaf.