Een leven zonder Sterre

Sterre is overleden, de crematie is geweest en...
Het leven van de oude Anubis bewoners gaat gewoon verder.
Raphael heeft een nieuwe vriendin, maar de kinderen zien dat helemaal niet zitten.
Het lijkt alsof ze Sterre probeert te vervangen!

Raphael gaat 's nachts wel eens ergens heen...
Niemand weet ervan af, maar hij loopt dan weg van huis omdat hij zijn verdriet om Sterre toch niet kwijt kan raken...

Meer over het nieuwe seizoen?
Lees binnenkort seizoen 5!
En uh, ik verzeker je, het zal wel emotioneel worden!

Liefs Mariska

We love Sterre ♥

__________________________________________________________________

Let's go begin this storie!

Personages

Raphael kijkt naar zijn 14 jarige dochter. Iris pakt haar tas in. Ze is stil. Vandaag is het exact  6 jaar geleden dat haar moeder overleed… Iris heeft altijd haar twijfels gehad of Sterre zelf overleed of dat ze vermoord was…
Anna, de vrouw die ook bij Sterre’s crematie aanwezig was geweest, was nu de vriendin  van Raphael. Raphael… Hij hield toch altijd zielsveel van Sterre, maar nu…
Iris heeft het gevoel dat Anna haar moeder gewoon vervangt… Anna is harstikke aardig en als een kind niet kon slapen zong ze altijd een liedje…
Iris heeft nog een zusje, Manou. Manou is nu inmiddels 4 jaar.
Al vlak na de crematie van haar moeder, kreeg Raphael verkering met Anna. Iris ziet iets in Anna wat ze niet vertrouwd, maar ze heeft er nog nooit iets over tegen haar vader gezegd. Nee, ze wou de liefde van haar vader niet verpesten, al liet hij Sterre nu wel achter liggen, alsof ze nooit bestaan had.

‘Lieverd, wat ben je stil. Is er iets?’ vraagt Raphael zacht terwijl hij zijn hand zacht op de schouder van zijn eigenwijze puberdochter laat rusten.  ‘Nee. Er is niets. Alleen dat mama 6 jaar geleden overleden is en dat jij hier zit te flikflooien met die Anna alsof Sterre nooit bestaan heeft.’ Zegt Iris chagrijnig. ‘Lieverd, ik denk echt elke dag aan Sterre. Maar Anna is nu mijn vriendin. En als jij van school afkomt vanmiddag heb ik nog meer nieuws over haar voor je.’ Zegt Raphael. ‘Waarom zeg je het nu niet gewoon?’ vraagt Iris. ‘Omdat je je mond niet kan houden. Ik hou gewoon zielsveel van Anna en daar is niks aan te doen. Ik kan niet voor eeuwig alleen blijven, omdat mijn puberdochter geen nieuwe moeder wil.’ ‘Anna is niet mijn nieuwe moeder. Dat word ze ook nooit en dat weet je best. Anna zegt altijd maar dat ik haar “mama” moet noemen, maar ik vertik dat te doen. Pap, ik voel me niet op mijn gemak bij haar en jij wil toch dat ik ook gelukkig ben?’ vraagt Iris zacht. ‘Natuurlijk wil ik dat je ook gelukkig bent, schat. Maar…’ ‘Maak het dan alsjeblieft nu uit met Anna. Ik zit al 6 jaar lang met haar opgescheept omdat ik jou niet wou kwetsen. Maar pap, even serieus. Ik hoor een vrouw die jou vriendin is te vertrouwen en bij Anna kan ik dat niet.’ Zegt Iris. ‘Ze is nog gewoon thuis hoor…’ zegt Raphael. ‘Wat maakt mij dat nou uit? Als je het niet uitmaakt met Anna, dan ben ik hier weg. Het is of zij eruit, of ik eruit. Kies maar. Ik hoor het wel als ik van school af kom.’ Zegt Iris en ze gaat weg.

-xx-

Iris stoot Melissa aan. De leraar zit aan zijn bureau in een boek te lezen terwijl zij een geschiedenis proefwerk maken. Iedereen is stil en als Iris eventjes met Melissa zal gaan fluisteren, zou hij het toch niet doorhebben, aangezien hij ook nog eens een boek leest.
‘Melis, ik moet je iets vertellen.’ Fluistert Iris. ‘Iris, ik maak mijn proefwerk. Ik heb slecht geleerd, dus laat me hem alsjeblieft afmaken.’ Zegt Melissa zacht. ‘Maar het is belangrijk. Je bent mijn beste vriendin en beste vriendinnen staan toch altijd voor elkaar klaar?’ vraagt Iris zacht.
De meester kijkt de klas in. ‘Is er iemand aan het kletsen?’ vraagt hij. Iedereen blijft naar zijn of haar blad kijken.  De leraar kijkt weer in zijn boek. Hij zal het zich wel verbeeld hebben.
‘Ik ben er ook voor je, maar ik moet mijn proefwerk goed maken.’ ‘Melissa, ga maar een briefje halen.’ Zegt de leraar. ‘Wat? Waarom?’ vraagt Melissa verontwaardigd. ‘Je zit te kletsen tijdens een proefwerk.’ Zegt de leraar. ‘Wat is dat nou voor onzinnige reden? Iris zei iets tegen mij en ik zei dat ze me met rust moest laten zodat ik…’ ‘Nu!’ roept de leraar.
Melissa staat zuchtend op en stopt haar boek in haar tas. ‘Bedankt.’ Sist ze naar Iris en ze loopt de klas uit.

‘Lieverd, wat was er met Iris?’ vraagt Anna verbaasd. Ze hoorde op de badkamer dat Iris schreeuwde, maar gelukkig had ze niet verstaan wat Iris zei.
‘Niks. Ze heeft gewoon slecht geslapen…’ zucht Raphael. ‘Ben jij ook al chagrijnig?’ vraagt Anna verbaasd. ‘Nee, ik niet. Ik…’ ‘Raf, je kan het me toch eerlijk vertellen? Ik ben toch ook een soort van moeder van Iris?’ zegt Anna zacht. ‘Dat is het hem nou juist net… Iris mag je blijkbaar niet en… Ze wil dat ik het vandaag nog met je uitmaak, anders loopt ze van huis weg…’ zegt Raphael met een rood gezicht. ‘Waarom schaam je je? Je bent nu 23, dus je kent deze situatie toch wel?’ vraagt Anna. ‘Nou, Sterre was zeg maar… Wat geliefd bij iedereen en… Vandaag is het exact 6 jaar geleden dat ze overleed. Iris mist haar heel erg en heeft het gevoel dat jij haar plek inpikt. Ik weet niet of het komt doordat je zelf bij de uitvaart van Sterre was, of gewoon omdat ze veel van Sterre hield, maar… Nou ja, ik ben niet van plan het met je uit te maken, want eigenlijk wou ik je iets heel anders en belangrijks vragen.’ Zegt Raphael. ‘Oh, wat dan?’ vraagt Anna. ‘Ik vraag het toch maar niet vandaag. Ik wil er eerst voor zorgen dat Iris hier blijft, terwijl jij nog steeds hier woont.’ Zegt Raphael.
Hij wil absoluut niet hebben dat hij zijn dochter of zijn vriendin door Iris moet opofferen… Hij wil niet zonder Iris maar ook niet zonder Anna.

Lexie pakt de tas van haar 1 jarige dochter in. Vandaag moet Anouk weer naar de opvang toe. Een tijdje had Lexie thuis voor haar kunnen zorgen, maar dat gaat nu niet meer. Lexie heeft een goede baan gevonden en Kai is weg.
Kai is Lexies vriend. Ze is best blij om deze reden dat Sterre er niet bij was toen Lexie een vriend kreeg genaamd Kai.  Gelukkig vonden haar andere vrienden het niet zo erg, dat haar vriendje Kai heet.
Kai is 25 jaar en ze leerde hem vlak na de crematie van Sterre kennen. Het was net buiten het gebouw waar Sterre werd gecremeerd.
Kai woonde toen ergens in de buurt van dat gebouw, waardoor ze hem toen tegenkwam. Daar had hij netjes hoi en gecondoleerd gezegd tegen iedereen die naar buiten kwam en toen Lexie hem een paar weken later weer tegen kwam, hadden ze een heel gesprek.
Dat gesprek leidde toen naar de liefde tussen hen twee en al snel waren ze verliefd op elkaar en kochten ze samen een klein gemakkelijk huisje waar ze nu wonen met hun 1 jarige dochter.
‘Anouk, klaar met eten?’ vraagt Lexie. ‘Ja.’ Zegt Anouk. Ondanks dat ze pas een jaar is, is ze echt een wonderkind. Ze kon met haar 8 maanden al vloeiend antwoorden op vragen. Nu kan ze al hele zinnetjes zeggen. Lexie en Kai zijn daar alleen maar blij mee, aangezien ze het zelf druk hebben en Anouk alle aandacht moeten geven. Die aandacht kan echt niet alleen uit naar praten. Belangrijker is lopen en meer van die dingen.
‘Waarom loopt de hond elke keer achter je aan?’ lacht Lexie. ‘Hij krijjt ejten. Van mij.’ Zegt Anouk lachend. ‘Je hebt toch wel je eigen brood op?’ vraagt Lexie. ‘Ja.’ Zegt Anouk. ‘Oké, dan is het goed.’ Zegt Lexie. Ze tilt haar dochtertje op, pakt de autosleutels en verlaat het huis.

‘WEET JIJ HOE DUUR DIE OOGSPULLEN ZIJN!?’ roept Anastacia hard. ‘Ana, eventjes rustig, alsjeblieft. Deze vrouw kan er ook niks aan doen dat er een vlek op zit.’ Zegt Bram. ‘Kan ze wel. Zij werkt hier toch?’ zegt Anastacia chagrijnig. ‘Lieverd, ik weet dat dit… Door die hormonen van je komt enzo, maar toch, je hoeft toch niet zo chagrijnig te doen?’ vraagt Bram. ‘Geef je mij nou de schuld?’ vraagt Anastacia. ‘Nee. Maar het word wel eens tijd om naar het ziekenhuis te gaan.’ Zegt Bram. ‘Weet je, “schat” ?’ vraagt Anastacia. ‘Ik denk het niet…’ zegt Bram. ‘Zoek het uit. Ga naar huis, ik ben weg.’ Zegt Anastacia. ‘Ana, wacht! Ga niet weg…’ zegt Bram.
Hij had niet over die “hormonen” moeten beginnen. Hij weet maar al te goed dat ze dan denkt aan de tijd dat ze een relatie had met Pim en zwanger was van hem, maar een miskraam kreeg. ‘Doe toch maar niet. En sorry voor Anastacia, maar… Soms kan ze heel erg kritisch en chagrijnig zijn.’ Zegt Bram.

Iris komt terug thuis. ‘Pap?!’ roept zo. ‘Je vader is werken lieve schat. Wil je een kopje thee?’ vraagt Anna. ‘Heb jij de thee gemaakt ?’ ‘Ja.’ ‘Laat maar, ik ben weg.’ Zegt Iris. Ze gooit haar jas op de grond en loopt naar boven met haar tas, zodat ze dadelijk haar huiswerk kan maken.
Eenmaal boven pakt ze de foto van haar moeder erbij. Ze gooit haar tas onder haar bed.
Er rollen een paar tranen over haar wang.
‘Waarom moest je nou weg gaan? Pap is helemaal gek op Anna, alsof jij nooit bestaan hebt en … Anna doet alleen maar alsof ze jou vervangt… Ze is mijn moeder niet… Ik wil dat je terug komt mam…’ huilt Iris.
Ze legt de foto van Sterre op haar kussen en gaat op bed liggen. Ze pakt de foto weer vast en klemt hem in haar handen dicht tegen haar hart. Ze knijpt haar ogen dicht en denkt aan haar moeder… Sterre de Wit…
Langzaam valt Iris in slaap.

Raphael opent zachtjes de deur van Iris haar kamer. Ze slaapt nog steeds… Het is nu al 7 uur ’s avonds en hij heeft Iris verder niet meer gezien sinds hij van zijn werk terugkwam.
Hij loopt de kamer in en doet de deur zacht weer dicht. Hij kijkt naar zijn dochter. Hij pakt voorzichtig het fotolijstje vast wat Iris tegen zich aan had geklemd.
‘Dus dat is er…’ zegt Raphael zacht. Hij zet voorzichtig de fotolijst weer tegen Iris aan en geeft haar een kus. ‘Ik mis haar ook, lieverd…’ zegt hij en hij loopt weer de kamer uit.

-20 juni-

Iris droomt over Sterre.
‘Mam, ik mis je zo.’ Huilt Iris. ‘Ik mis jou ook lieverd… Maar ik kon het niet meer aan. Het lukte niet meer, het was te veel…’ zegt Sterre. ‘Toen ik bij je graf stond moest ik heel erg huilen… Ik was 8 en nu ben ik 14.’ Zegt Iris. Sterre komt naast Iris zitten. ‘Ik ben nog bij je, schat… Ik laat je nooit alleen achter. Ik hou van je…’ zegt ze. ‘Nee, ik voel me harstikke alleen zonder jou. Ik mis je, ik wil je terug.’ Zegt Iris. ‘Iris, ik ben bij je. Je bent me niet kwijt.’ Zegt Sterre. ‘Je bent niet bij me. En papa geeft niks meer om je. Hij is alleen maar bezig met die Anna.’ Zegt Iris. ‘Schat, word wakker. En durf dan niet te zeggen dat ik niet bij je ben.’ Zegt Sterre zacht.
Iris opent haar ogen. Ze droomde over haar moeder… Ze draait zich om en schrikt. ‘Niet schrikken…’ ‘Mam… Wat… Ik…’ stamelt Iris. ‘Wat is er? Geloofde je me soms niet?’ vraagt Sterre. ‘Nee… Ja… Ik… Misschien… Uh…’ ‘Iris, ik ben niet weg, zei ik toch? Ik ben voor altijd bij je. Als mezelf, wanneer je wil.’ Zegt Sterre. ‘Maar je bent dood? Ik… Ik zag je zelf in die kist liggen en… Dat graf dan?’ vraagt Iris. ‘Ik leef nog… In jou hart. En papa is mij niet vergeten… Om twaalf uur ’s nachts moet je maar eens naar het park komen…’ zegt Sterre. ‘Maar dan mag ik niet naar buiten.’ ‘Je luistert toch wel naar je eigen moeder?’ vraagt Sterre zacht. ‘Ik… Nou ja, ja… Denk ik…’ zegt Iris. ‘Kom dan om twaalf uur ’s nachts naar het park. Nog een half uur schat… Zorg dat papa jou niet ziet.’ Zegt Sterre. ‘Maar waarom moet ik om twaalf uur naar het park komen als pap me niet mag…’ Sterre verdwijnt ineens en de deur van Iris haar kamer gaat open. ‘Schat, tegen wie praat je?’ het is Anna. ‘Niet met jou, welterusten.’ Zegt Iris.

Iris staat op uit bed. Anna is nog niet naar bed voor zover ze weet. Anna zit beneden in de tuin.
Iris heeft geen zin om haar badjas of kleren aan te doen dus loopt ze in haar hemd en korte broek naar beneden. Zachtjes opent ze de voordeur, die nog open is.
Anna is alleen… Dus is haar vader, Raphael, weg…
Iris loopt zacht op haar blote voeten buiten naar het park toe. Gelukkig loopt ze niet in scherpe dingen. Maar aangezien het donker is, moet ze maar niet te vroeg juichen.
Na eventjes lopen komt ze aan bij het park. Er staan niet veel lantaarnpalen in het park. Er staan er maar twee en onder een lantaarnpaal zit een schim…
Een stemmetje in haar hoofd zegt dat ze ernaartoe moet lopen, maar straks is het een of andere gek… “Ga nou!” zegt de stem nu bozer.
Iris luistert naar het stemmetje in haar hoofd en loopt naar de schim op het bankje onder de lantaarnpaal.
Als ze goed kijkt, herkent ze de schim… ‘Pap?’ vraagt ze zacht. De schim kijkt op en inderdaad. Het gezicht van Raphael verschijnt.
‘Iris, wat doe jij nou hier?’ vraagt hij verbaasd. ‘Ik…’ ‘Jij hoort in bed te liggen.’ ‘Nee, dat hoor ik niet. Mama zei dat ik hier om twaalf uur naartoe moest komen.’ Zegt Iris. ‘Wat? Sinds wanneer noem jij Anna “mama” ?’ vraagt Raphael. ‘Ik bedoelde niet Anna… Ik zei toch mama?’ zegt Iris.
‘Maar…’ ‘Ja, ze kwam bij me. En ik vond het raar… Ze zat op mijn bed en … Leek zo echt. Ze zei dat ik hierheen moest komen.’ Zegt Iris. ‘Onzin. Dit verzin je maar.’ Zegt Raphael.

‘Dit verzint ze niet.’ Klinkt een bekende stem.
Raphael en Iris kijken op. Sterre staat daar.
‘Sterre… Wat… Hoe… Jij bent toch…’ stamelt Raphael. ‘Ik zei het toch?’ zegt Iris.
‘Maar ze is… Hoe kan dit?’ ‘Ik weet het niet, maar… Mama staat daar… En je kan beter naar mama luisteren dan naar die heks.’ Zegt Iris. ‘Nou, Anna is anders een heel aardige vrouw. Ik weet niet hoor, maar je kan haar meer dankbaar zijn dan je echte moeder.’ Zegt Raphael. ‘Pap!’ roept Iris.
‘Ja, Sterre staat daar, boeiend. Ze is een geest of weet ik veel wat. Ze kan me niks doen. Ik heb er spijt van dat ik een relatie met haar kreeg en dat ik al die jaren na haar dood gewoon hiernaartoe ben gegaan om aan haar te denken.’ Zegt Raphael. ‘Pap, waarom?’ vraagt Iris. ‘Omdat jij haar dochter bent!’ roept Raphael en hij staat op.

21 juni 2012 (het is niet veel, sorry, ik heb eindmusical!! -Xx-

Om half 3 ’s nachts ligt Iris nog steeds huilend op bed. Ze heeft haar lampen uit, maar nu ze zeker weet dat haar vader en Anna slapen, knipt ze haar licht aan. Haar hele kussen is kletsnat. Haar vader zei gewoon recht in haar gezicht dat hij spijt heeft van zijn relatie met Sterre… Omdat ze een dochter van Sterre is! L
Ze is hier weg, want wat heeft ze aan een stiefmoeder waar ze niks van wil weten en een vader die haar haat? Sterre was ook in het niets verdwenen in het park en toen was Iris huilend naar huis vertrokken. Haar vader schreeuwde tegen Anna. Hij klonk toen gefrustreerd.
Iris was stil, maar snel naar boven vertrokken, had de foto van haar moeder gepakt en had het uitgehuild.
Ze pakt haar sporttas uit haar kast en legt er van alles in. En als laatste natuurlijk de foto van haar moeder erbovenop. Ze pakt de foto van haar vader en gooit die kapot op de grond. Daarna pakt ze een foto van haar moeder en haar vader. Sterre en Raphael stonden er zo mooi op. Raphael gaf Sterre een kus op haar wang en Sterre keek er heel lief bij. Ze wou deze ook kapot gooien, maar eigenlijk bedenkt ze zich dat haar moeder er ook opstaat. En die wil ze niet kapot gooien, maar ze wil haar vader er ook niet vanaf knippen. Dan is de foto niet meer mooi!
Ze stopt de foto onderin haar tas. Ze is niet van plan om naar een vriendin te gaan of zo, maar waar kan ze dan wel naartoe?
Ze weet het niet… Ze moet snel iets verzinnen.

“Omdat jij haar dochter bent!” galmt er door Raphael zijn hoofd. Hij schiet overeind. ‘Schat, wat is er? Had je een nachtmerrie?’ vraagt Anna die er ook van wakker werd. ‘Nee, ik…’ ‘Waarom schreeuwde je daarstraks zo tegen Iris? Ze is wel jou dochter en dat ze ook van Sterre is, is toch niet erg? Ze is harstikke gekwetst dat je zei dat je spijt had van haar en Sterre.’ Zegt Anna. ‘Wat maakt dat nou uit? Iris vind dat ik het moet uitmaken met jou omdat Sterre haar moeder is en jij haar vervangt. Ja, dat is logisch, niet?’ zegt Raphael sarcastisch. ‘Schat, dat Iris mij haat, moet ze zelf weten. Ze kent me niet goed, omdat ze nooit met me omgaat. Al vanaf het begin denkt ze dat ik Sterre wil vervangen en ik snap haar best. Maar waarom heb je dan spijt van je relatie met Sterre?’ ‘Als ik geen relatie had gehad met haar, was ik niet ook in gevaar geweest en misschien mijn vrienden ook helemaal niet. En Iris… Zij zou dan niet ontvoerd geweest zijn toen die vader van Soy vrij kwam.’ Zegt Raphael. ‘Maar ze heeft toch niks overgelaten aan die ontvoering? Dus zo erg is het niet. Schat, alles is toch goed? Je bent toch gelukkig?’ vraagt Anna. ‘Ja, dat is wel zo, maar… Vannacht in het park was Iris er dus ook en ineens verscheen Sterre. Ik was niet de enige die haar zag, want ook Iris zag haar. Misschien was het een droom en dat hoop ik ook, want ik wil Iris eigenlijk helemaal niet kwijt.’ Zegt Raphael. ‘Ga dan nu naar haar kamer, misschien is ze nog wakker of al wakker.’ Zegt Anna. ‘Maar wat moet ik dan zeggen?’ vraagt Raphael verbaasd. ‘Wat je net tegen mij zei. Kom op schat, je kan het wel.’ Zegt Anna en ze geeft Raphael een kus. ‘Ja, oké, maar als ik haar kwijt ben, dan vergeef ik het mezelf nooit meer.’ Zegt Raphael.

Raphael opent de kamer van zijn dochter. ‘Iris, het spijt me van wat ik daarstraks zei. Ik meende het niet, ik raakte gewoon overstuur omdat je Anna niet mag en Sterre er ineens was. Ik weet nog steeds niet goed of ze daar wel echt was, maar… Iris?’ vraagt Raphael verbaasd. Het is nog steeds stil in de kamer en in het bed beweegt wel iets, maar het is niet Iris.
Raphael doet de deken omhoog en de hond, Angel, springt onder de deken van het bed af en rent de trap af.
‘Iris…’ fluistert Raphael.
Hij loopt terug zijn eigen kamer in. ‘Nu al terug? Hoe ging het?’ ‘Slecht…’ ‘Hoezo slecht?’ ‘Ze is … denk ik weggelopen. Haar spullen zijn weg en ze is er zelf niet. Angel lag onder de deken in plaats van Iris.’ Zegt Raphael. ‘Wat? Maar als ze is weggelopen… Is er een kans dat de vader van Soy achter haar aan gaat en haar weer ontvoerd.’ Zegt Anna. ‘Ik weet het, maar dat is niet echt onze grootste zorg… Iris moet terug naar huis, ze kan niet zomaar weglopen. Ik ben haar vader!’ roept Raphael. Hij pakt de telefoon. ‘Wie ga je bellen?’ vraagt Anna. ‘De politie natuurlijk!’ zegt Raphael. ‘Raf, die doen echt niks voor ze 24 uur vermist is hoor.’ Zegt Anna. ‘Dan zeg ik toch gewoon dat ze al een dag lang weg is? Zo simpel is het.’ Zegt Raphael.

‘Iris is weggelopen.’ Zegt hij. ‘Iris wie?’ vraagt ze. ‘Iris Salomons.’ Zegt hij. ‘Wat wil je doen? Je weet toch niet waar ze is?’ vraagt ze. ‘Nee. Maar we vinden haar zo, want ze kan nooit ver weg zijn. Als we haar moeder niet kunnen pakken, pakken we haar. En als we haar niet kunnen pakken, pakken we Raphael…’ zegt hij. ‘Maar waarom? Sterre is dood en nu wil je haar dochter? Wat moet je met haar?’ vraagt ze. ‘Snap je het nou niet? Iris is de dochter van Sterre. We kunnen wraak nemen en gelijk checken of ze niet iets van het zintuig van haar moeder of vader mee heeft gekregen. Als het aan mij ligt, is ze dat gelijk weer kwijt. Ik moet haar snel hebben, en jou vriendjes gaan mij daarbij helpen. Of eerder jou. Jij sleurt ze gewoon mee je bed in zonder dat ze het van elkaar weten en zo zorg je dat ze alles voor je doen.’ Zegt hij. ‘Wat? Weet je wel wat er dan kan gebeuren?’ zegt ze. ‘Ja, dat weet ik. Maar aangezien mijn zoon haar niet kan halen, moet jij het doen met je vriendjes. Je bent nou eenmaal een slet en dat weet je zelf.  Niet dat Soy wel zo normaal is, maar … Jij doet tenminste wel wat ik zeg. Veel succes met je jochies en ik zie Iris morgenavond hier, in deze ruimte, bewusteloos of vastgebonden.’ Zegt hij.