Seizoen 1 Sterre's inlijfpogingen

Geschreven door: Mariska Kraneveld

Gebaseerd op de gelijknamige serie Het Huis Anubis

 

 

Sterre liep naar beneden. Nou ja... Liep? Ze rende. "Arlene!" schreeuwde ze. Arlene liep de hal in. "Is er iets?" vroeg ze. "Ik kan mijn handschoentjes niet vinden." zei Sterre huilend. Ze MOEST haar handschoentjes hebben! "Rustig. Liggen ze niet gewoon op je kamer?" vroeg Arlene. "Nee. Daar liggen ze niet. Ik kan echt niet zonder." huilde Sterre. "Kom maar. Het komt wel goed." zei Arlene. Sterre omhelsde Arlene, maar kreeg het ineens koud. Ze schoot van Arlene af. Haar halve linkerarm was bevroren! "Wat gebeurt er?" Raphael kwam de trap af en zag Sterre"s arm. Hij nam een sprint en was zo bij Sterre. "Gaat het?" vroeg hij. Hij wreef met zijn handen over Sterre"s armen. Ze begon minder te trillen. "k.....kkkkk.....koud...." zei ze zachtjes. Raphael greep zijn kans en omhelsde haar. Arlene liep weg. Door Raphael was hun 2de kans ook mislukt. Ze liep de bieb in en deed de deur op slot. 

"Is het gelukt?" vroeg Kai. "Nee. Ze houd van Raphael en door hem is het niet gelukt." zei Arlene. "We moeten zorgen dat Raphael niet in de weg staat." zei Kai. Hij dacht na en keek ineens op. "Ik heb een idee." zei hij. Hij legde het plan uit. "En Sterre dan? Ze hoeft maar even aan hem te denken en ze verslaat ons al." zei Arlene. "Maar we zorgen dat Sterre hem lang niet ziet. Uiteindelijk zorgen we op bepaalde manieren dat ze niet meer van hem houd." zei Kai. "Dus jij wil ervoor zorgen dat Sterre niet meer verliefd is? Dat ze iedereen haat?" vroeg Arlene. Kai knikte. "Maar daarvoor mag ze hem toch wel zien? Alleen maar vallen zetten en dan zorgen dat ze denkt dat Raphael het deed, is toch al genoeg?" vroeg Arlene. "Weet ik. Maar ze gelooft Raphael natuurlijk eerder dan ons." zei Kai. "Kunnen we haar niet gewoon iets geven waarmee ze haar geheugen kwijt raakt?" Arlene gaf eigenlijk stiekem wel iets om de kinderen en dan vooral om Sterre. Zij was het braafst en rustigst. "Arlene toch... Het lijkt wel of je echt veel om Sterre geeft." zei Kai.

Raphael zat met Sterre dicht tegen hem aan op de bank. Ze had haar hoofd op zijn schouder liggen en lag half onder een deken. Ze was nog niet helemaal ontdooit en door Raphael en de bescherming van de deken, verdween het ijs steeds meer. Ze lag te rillen tegen Raphael. "Gaat het?" vroeg Raphael. "N....N...Nee....." stotterde Sterre. Hoeveel kouder kon het nog?! Raphael haalde de deken van Sterre af. Haar benen waren tot haar knieën nog bevroren. "We moeten naar school, maar dat ga jij niet doen." zei Raphael. "Waarom niet?" vroeg Sterre. "Je kan denk niet makkelijk lopen als je benen van ijs zijn." zei Raphael terwijl hij Sterre haar eigen benen liet zien. "Daarom heb ik het nog zo koud..." zei Sterre. Ze probeerde te staan en daarna te lopen. Maar ze viel gelijk om. Ze kon haar been niet eens bewegen! "Raf.... Blijf je bij me?" vroeg Sterre terwijl Raphael haar optilde en haar op de bank legde. "Sorry, maar dat vinden ze nooit goed. Arlene niet en Berkelaar niet." zei Raphael. Hij gaf Sterre een kusje en legde de deken over haar benen. "Zorg dat niemand het ziet." zei hij zachtjes. Sterre knikte. Raphael liep de kamer uit en ook Anastacia, Pim en Marcel kwamen naar beneden met hun schooltas. "Ga je mee, Sterre?" vroeg Pim. Sterre schudde haar hoofd. "Ik blijf thuis." zei ze. Ze deed de deken een klein beetje omhoog. Over het ijs wisten alleen Pim en Raphael. Hij begreep het. "Nou, sterkte dan. Ik hoop dat je vanmiddag beter bent." zei Pim gespeeld. Anastacia en Marcel liepen naar buiten en Pim volgde.

Sterre was nu alleen thuis. Nou ja... Arlene en Kai waren er ook, maar Sterre wist alleen dat Arlene er was. Sterre had de tv aangezet, maar was tijdens een film in slaap gevallen. Nu ze toch niks te doen had, kon ze net zo goed uitslapen. De bank was niet zo breed als haar bed en toen ze bewoog, rolde ze van de bank af. Blijkbaar had Arlene het gehoord, want ze kwam de woonkamer in. Sterre sliep nog steeds en Arlene zag dat haar benen onder het ijs zaten. Ze liep naar Sterre. Ze tikte haar aan, maar ze werd niet wakker. Ze tilde Sterre op en liep met haar de bieb in. "Wat doet Sterre thuis?" vroeg Kai. Sterre zat langzaam weer helemaal onder het ijs. "Ze lag te slapen en rolde van de bank. Haar benen waren bevroren." zei Arlene terwijl ze Sterre op de bank legde. "Ik denk niet dat ze hier wel stil blijft liggen." zei Kai. De bank waar Sterre nu op lag, was nog minder breed. "Waar moet ik haar dan laten?" vroeg Arlene. Kai stond op. Hij pakte een ouderwetse, grote en stevige stoel en zette die in de hoek van de kamer. "Je wilt dat ik haar vastbind?" vroeg Arlene. "Dan komt ze ook niet los." zei Kai. Arlene twijfelde. Ze gaf wel wat om Sterre. Maar wat moest ze doen? "Bind haar maar vast, voordat ze wakker word." zei Kai. Arlene zette Sterre op de stoel. "Waarmee moet ik haar vastbinden?" vroeg Arlene. "Wat het sterkst is." zei Kai. Hij gaf Arlene de sterkste tape die hij had. Arlene hield de polsen van Sterre achterop de stoelleuning. Ze tapete ze aan de stoel vast. Ook haar benen tapete ze aan de stoel vast. Daarna ging Arlene met de tape een paar keer om Sterre en de stoel heen. Kai keek trots. "Nu nog zorgen dat ze Raphael en Pim gaat haten." zei hij.

Sterre werd wakker van de kou, maar wou haar ogen niet openen. Ze zei iets. "Ana, doe het raam dicht." zei Sterre, maar de kou veranderde naar pijn. Ze opende haar ogen en zag dat ze niet in de meidenkamer was...

Ze wou opstaan, maar dat lukte niet. Ze keek naar beneden en zag dat ze vast getapet zat! Ze keek naar de andere kant van de kamer. Ze was hier toch al eerder geweest? Ze keek naar links, waar een deur was. Daarna keek ze naar rechts, waar iemand zat. Het was een man... Sterre zag dat de man naar haar keek en Sterre probeerde te doen alsof ze nog sliep, maar hij zag haar al. "Sterre, eindelijk wakker?" vroeg Kai. "Wie bent u?" vroeg Sterre bang. "Ben je het al weer vergeten?" vroeg Kai terwijl hij naar Sterre liep. Hij bracht zijn hand naar Sterre"s wang en Sterre draaide haar hoofd weg, voor zover mogelijk was, maar ze kreeg het alleen maar kouder. Hij haalde iets uit zijn zak. "Misschien is het fijn als je deze hebt..." zei hij terwijl hij Sterre"s handschoentjes omhoog hield. "Daar....Kr....ijg.... ik het.... nie....tt.... warmer van...." zei Sterre stotterend omdat ze het ijskoud had. Kai pakte iets uit de hoek van de kamer en gooide het over Sterre heen. Het was een vliesdeken en Sterre kreeg het gelukkig wel warmer. "Wie bent u?" vroeg Sterre nogmaals. "Je weet het dus niet meer." zei Kai. De deur van de kamer ging open en Sterre schrok toen ze zag wie er binnen kwam. "Arlene?" vroeg Sterre. "Sterre..." zei Arlene. "Ze weet niets meer van de vorige keer." zei Kai zacht tegen Arlene. "Dat klopt. Ik had haar iets gegeven waardoor ze het niet meer weet." zei Arlene. "Waarom?" vroeg Kai. "Nu is het makkelijker haar te dwingen." zei Arlene. "Ik hoor alles." zei Sterre die haar handen los probeerde te krijgen van de stoel. "Kan iemand me misschien los maken?" vroeg Sterre. Arlene wou het wel, maar Kai kwam ertussen. "Sterre blijft vast." zei hij. Sterre zuchtte. Waarom overkwam haar dit?!

Anastacia en Raphael kwamen samen als 1ste thuis. Marcel en Pim moesten nog 1 uur. Pim moest gewoon nog een uur les, maar Marcel moest nablijven, omdat hij de padden had helpen ontsnappen en nu moest hij van Hubertus alle padden terug in de bak doen en ze verzorgen. Raphael liep naar de woonkamer om zijn vriendinnetje te zien, maar hij zag de deken op de grond liggen en ook een slof van Sterre lag op de grond. "Waar is Sterre?" vroeg Raphael. "Misschien op onze kamer?" vroeg Anastacia. "Dat kan helemaal niet. Ze had ijsbenen en kon niet lopen. En dan neemt ze haar slof wel mee." zei Raphael. Anastacia begon wat dingen op te noemen maar Raphael onderbrak haar. "Stil eens." zei hij. Anastacia werd gelijk stil. Raphael hoorde iets en liep naar de richting waar het geluid vandaan kwam. Anastacia bleef staan. "Dat is Sterre..." zei Raphael zacht. Hij hoorde 3 stemmen. 1 mannenstem, de stem van Arlene en de stem van Sterre! Hij bleef bij de deur luisteren...

"Maak me los, alsjeblieft..." zei Sterre huilend. Arlene stond achter Sterre en Kai stond voor Sterre. Arlene deed stiekem bij Sterre haar handschoentjes aan en Sterre had het door, maar kon niet blij zijn. Arlene liep naar Kai. "Jij wacht tot vanavond en tot die tijd blijf jij hier." zei Kai. Hoelang zat Sterre daar nu al? "Jullie mogen mij hier niet vasthouden." zei Sterre ineens dapper. Ze kon dan niet bij haar mobiel, maar ze moest toch iets proberen? Raphael en Anastacia zouden vast al thuis zijn! "Raphael!!!!!!" schreeuwde Sterre hard. Kai stond gelijk bij Sterre en hield zijn hand voor haar mond. "Geef me de zakdoek daar." zei hij. Plots beet Sterre in zijn hand. "RAPH!!!!!!!!!!!!!!!!" schreeuwde ze. Nu hield Arlene haar hand voor haar mond. Kai liet iets op de zakdoek stromen en Arlene haalde gelukkig de hand van haar mond. Kai bond de zakdoek om Sterre"s mond en aan de achterkant van haar hoofd. Sterre kreeg een scherpe lucht binnen. Ze wou Raphael roepen, maar dat lukte niet. Haar ogen gleden dicht en ze was buiten westen.

Raphael stond bij de deur verbaasd te luisteren en ook Anastacia stond er nu bij. Anastacia durfde niks te zeggen, want wat ze net gehoord had klonk echt niet goed. "Dat was Sterre..." zei ze uiteindelijk toch zachtjes. Raphael was een beetje bijgekomen. Hij begon op de deur te bonken. "Sterre?!" riep hij. Het was wel stil aan de andere kant... Raphael duwde de klink naar beneden, maar de deur ging niet open. De voordeur ging open en Pim kwam binnen. "Wat doen jullie daar?" vroeg Pim. "Sterre zit daar opgesloten met Arlene en nog een andere man." zei Anastacia. "Is dit een grapje?" vroeg Pim. Hij wist wie de man was. Maar Raphael en Anastacia schudde hun hoofd. "Die man is gevaarlijk. Dat is Kai." zei Pim die zijn tas zomaar ergens neergooide. Hij liep ook naar de deur. "Sterre?" vroeg hij door de deur. "Ja, dat hoort ze." zei Raphael droog. "Het is de bedoeling dat zij het ALLEEN hoort." zei Pim.

Maar Sterre kon het niet horen. Ze was nog steeds buiten bewustzijn en de zakdoek zat ook nog steeds om haar mond. Maar Arlene was haar aan het losmaken, terwijl Kai in de sterrenkoepel stond. Arlene had Sterre eindelijk los en maakte snel de zakdoek los. Sterre kwam gelukkig snel bij. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze toen ze zag dat Arlene haar vast had. "Ga maar naar Raph..." zei Arlene. Sterre kon tenminste staan en liep naar de deur. Ze keek nog even om naar Arlene. "En u dan?" vroeg ze. "Ik maak straks het eten." zei Arlene. Sterre opende de deur. Het was net of Arlene echt om haar gaf! Toen ze de deur sloot werd ze gelijk omhelsd door 3 mensen. Sterre gilde. "Rustig, wij zijn het maar." hoorde ze een bekende stem. "Raph?" vroeg ze. Sterre hing met haar gezicht in blonde haren, dus dat moest Anastacia wel zijn. Ze werd los gelaten en keek goed. Het waren Anastacia, Pim en Raphael! Ze omhelsde Raphael stevig. "Wat is er toch gebeurd?" vroeg Raphael. "Ik weet het niet.... Ik was bewusteloos en Arlene had me losgemaakt...." zei Sterre. "Arlene je losgemaakt?" vroeg Pim. "Ja, hoe denk je anders dat ik hier sta?" vroeg Sterre. "Zelf?" zei Pim. Sterre omhelsde hem. "Ik wist niet dat je zoveel vertrouwen in me had." zei ze. Ze gaf hem een dankbaar kusje op zijn wang en hij werd helemaal rood. Raphael keek even jaloers, maar zag dat Sterre het dankbaar bedoelde. Anastacia werd ook omhelsd. "Gaat het?" vroeg ze aan Sterre. "Ja, allemaal omdat jullie zoveel zorgen maken om mij." zei Sterre.

Kai kwam in de geheime bieb, waar niemand was... Hij zag de zakdoek op de grond liggen en ook alle tape. "Arlene...." zei hij met rood hoofd. Hij ging op de bank zitten en wachten tot ze terug zou komen. Ze was op het moment namelijk aan het koken. Kai kreeg een idee! Hij sloop de bieb uit nadat hij het goede flesje had. Iedereen was gelukkig boven, dus hij kon door het huis lopen. Hij liep naar de keuken waar Arlene inderdaad aan het koken was. "Arlene..." zei hij. Arlene schrok. "Kai..." zei ze. "Waar is Sterre?" vroeg Kai. "In de bieb..." zei Arlene. Ze voelde haar hoofd rood worden. "Lieg niet tegen me. Je hebt haar laten ontsnappen." zei Kai. "Waar heb je het over?" vroeg Arlene. "Schep het eten maar vast op, dan dek ik de tafel." zei Kai. Hij pakte de 5 borden die hij bij Arlene neerzette en de rest van bestek en bekers zette hij op tafel. Arlene schepte op en Kai zette de borden op tafel. Toen Arlene weg was liep Kai naar het bord van Sterre. Hij pakte het flesje en stopte de inhoud in het eten van Sterre. "Hiermee komt het wel goed..." zei hij terwijl hij weer terug naar de bieb liep. Net op tijd, want De 5 kwamen beneden voor het eten.

Sterre voelde zich al een stuk beter en ze kwam dus ook blij beneden. "Arlene, lekkere spaghetti." zei Pim. Sterre keek hem lachend aan, want zij wou net haar mond open trekken om hetzelfde te zeggen.

Pim begreep het en ze barstte allebei in lachen uit. "Smakelijk eten." zei Arlene. Iedereen was lekker aan het eten en niemand wist van wat Sterre in haar eten had zitten. Maar wat voor werking zou het hebben???

Sterre gleed van haar stoel en viel op de grond. "Sterre?" vroeg Arlene toen ze zag dat de stoel leeg was. "Ze ligt op de grond...." zei Marcel. Arlene liep naar de andere kant van de tafel en knielde bij Sterre. "Wat is er gebeurd?" vroeg Arlene. "Ze is van haar stoel gevallen." zei Marcel droog. Bij Pim, Raphael en Anastacia was de spaghetti van hun vork gegleden en de vork was blijven hangen tussen hun bord en mond in. Bij Raphael viel de vork uit zijn hand en hij ging bij Sterre zitten, maar deed dat zo wild dat zijn stoel omviel. "Sterre... Sterre...." zei hij. "Wat heb je er bij Sterre ingedaan?" vroeg Pim die zijn stem terug had. "Niks, alleen spaghetti." zei Arlene. Sterre lag slap op de grond en reageerde niet.

Tijdens het eten had Arlene, Sterre op de bank gelegd en weigerde Raphael om nog te eten, omdat hij bij Sterre wou blijven voor het geval ze wakker werd. "Is Sterre al wakker?" vroeg Pim die de woonkamer in racete, omdat hij zich ook zorgen maakte om Sterre. "Nee." zei Raphael die op de bank zat met Sterre. Ze lag met haar hoofd op Raphaels" schoot en verder met haar benen op de bank. "Wat is er met haar?" vroeg Pim. "Dat weet ik toch niet. Ik heb haar spaghetti niet gemaakt." zei Raphael fel toen Arlene de woonkamer inkwam. Raphael tilde Sterre op en liep naar de trap. Op de bank zou ze toch niet veilig zijn. Hij liep de trap op en luisterde niet naar wat Anastacia allemaal zei. Hij kwam aan bij de meidenkamer en legde Sterre op het hemelbed van Anastacia. Of Anastacia boos zou worden maakte hem niets uit. Hij ging in de vensterbank zitten, toen hij ineens zag dat Sterre handschoentjes aanhad. Hij pakte Muis op en gaf die aan Sterre. Ze ademde heel zachtjes in en uit. Raphael ging op het bed zitten. Sterre werd maar niet wakker!

Pim twijfelde of hij naar boven moest gaan. Raphael was ook boven en ze waren nogal jaloers op elkaar. Pims" bezorgdheid om Sterre won het van zijn angst voor Raphael en hij liep de trap op. Hij klopte op de kamer deur. Hij opende hem. Hij zag Raphael tegen het bed van Anastacia zitten en hij sliep. Toen Pim naar Anastacia"s bed keek, zag hij Sterre liggen. Ze ademde beter dan net... Pim ging bij Sterre op Anastacia"s bed zitten en tikte op haar wang. "Sterre..." zei hij zacht. Sterre"s wimpers bewogen! Pim haalde de bril van Sterre weg en stopte hem in de koker. Hij liep snel weer naar het bed van Anastacia en zag dat Sterre haar ogen langzaam opende! "Raph." zei Pim die Raphael snel wakker maakte. Raphael schrok. "Wat?" vroeg hij slaperig. "Wie is daar?" vroeg ze toen ze haar ogen open had. "Misschien kan ze haar bril wel gebruiken." zei Raphael. Pim pakte de bril maar weer snel en zette hem bij Sterre op. "En nu?" vroeg Pim. "Ik zie niks. Het is donker." zei Sterre. Raphael keek naar haar ogen. "Ik denk dat ze blind is..." zei Raphael ineens. "Hoezo dat?" vroeg Pim. "Kijk in haar ogen." zei Raphael. Pim twijfelde even maar keek toch in Sterre"s ogen. Ze had geen pupillen! Hij zwaaide met zijn hand voor Sterre, maar die reageerde niet.

"Arlene!" riep Raphael. Hij had Sterre"s hand vast, omdat ze niet wist waar ze moest zijn. Arlene kwam de hal in. "Is er iets?" vroeg Arlene. "Ja, kijk maar even naar Sterre." zei Raphael terwijl hij Sterre optilde, zodat ze eerder beneden kwamen. Ze gilde, omdat ze schrok. Toen ze werd neergezet lag haar hand nog steeds in Raphaels" hand. Arlene kwam dichterbij, maar Sterre reageerde er niet op. "Wat is er met je ogen?" vroeg Arlene aan Sterre. "Ze is blind." zei Marcel grappend toen hij de gang inkwam lopen. Hij zei zomaar wat, maar Raphael keek hem vragend aan. "Hoe weet je dat?" vroeg Raphael. Marcel keek op. "Oh sorry, ik maakte even een grapje. Ze heeft geen bril op." zei Marcel. "Ja, die heb ik boven neergelegd, omdat ze die toch niet nodig heeft, want ze IS blind." zei Raphael. Marcel begon te lachen. "Grapje zeker?" vroeg hij. Raphael lachte niet en Marcel liep naar Sterre. Hij keek naar haar ogen en zwaaide vervolgens voor haar gezicht. Ze reageerde weer niet. "Ze is echt blind..." zei Marcel bang. "Raph, wat gebeurt er allemaal?" vroeg Sterre die de verkeerde kant opkeek, omdat ze niet zag waar Raphael stond. "Sterre, ik sta aan de andere kant." zei Raphael. Sterre werd door Raphael omgedraaid. "Hoe kan ze nou ineens blind zijn?" vroeg Raphael aan Arlene. "Hoe moet ik dat weten?" vroeg Arlene. "Jij hebt die spaghetti gemaakt. Voor het eten was ze nog niet blind." zei Raphael. "Sorry, ik moet even weg. Ik weet misschien hoe het komt en ik ga flink tekeer dan." zei Arlene ineens.

Arlene kwam de bieb binnen waar Kai zat. "Kai, wat heb jij met Sterre"s eten gedaan?" vroeg Arlene. "Heb je Sterre net gezien?" vroeg Kai. Arlene knikte. "Wat was er mis met haar?" vroeg Kai. "Ze is blind." zei Arlene. Ergens klopte het blijkbaar niet, want de werking van het drankje was alleen dat ze goed zal slapen. "Is ze blind?" vroeg Kai. "Ja, en ik denk dat jij weet hoe dat komt." zei Arlene. "Ik heb alleen iets in haar eten gestopt wat ervoor zorgt dat ze snel slaapt." zei Kai. Arlene wist ineens hoe Sterre blind kon zijn! "Ze was tijdens het eten flauwgevallen... Misschien is ze door die val blind geworden." zei Arlene. "Weet je zeker dat ze blind is?" vroeg Kai. "100%, want ze heeft geen pupillen." zei Arlene. "Dat is misschien ook alleen maar beter zo." zei Kai. "Hoezo dat?" vroeg Arlene. "Zo gaat de inlijving makkelijker. Als wij onze eigen stem veranderen, weet zij niet bij wie ze is." zei Kai.

Sterre zat naast Raphael op de bank. "Wat moet ik nu doen? Ik kan niet zien waar mijn eten ligt, ik kan op school niks doen..." zei Sterre huilend. Haar ogen keken dan wel levenloos alle kanten op, maar huilen kon ze nog steeds. "We vinden wel iets." zei Raphael. "Wat wil je doen? Als ik naar een andere school moet, kan ik niet eens zelf erheen gaan. Ik kan niet eens zelf eten." zei Sterre. Raphael omhelsde haar. "Jij hoeft niet naar een andere school. Jij kan binnenkort weer zien." zei Raphael. Sterre haalde zichzelf uit de omhelzing. Ze keek (Dat was ook haar bedoeling) recht in Raphaels" ogen. "Mijn ouders zouden morgen hierheen komen. Wat moet ik dan doen?" vroeg Sterre. "Komen je ouders morgen?" vroeg Anastacia die net binnenkwam. "Is dat Ana?" vroeg Sterre. "Ja, dat is Ana." zei Raphael. "Dat kan ze toch zien." zei Anastacia. "Ik weet niet of je het door hebt, maar ze ziet helemaal niks!" zei Raphael. Anastacia liep naar de bank en ging naast Sterre zitten. Ze zwaaide met haar handen voor Sterre"s gezicht maar die reageerde niet. "Is ze..." vroeg Anastacia. "Ze is blind." zei Raphael. "Hoe kan dat?" vroeg Anastacia. "Geen idee." zei Raphael. Anastacia vroeg het ook aan Sterre maar die zei: "Ik weet het niet. Toen ik wakker werd, zag ik helemaal niks." zei Sterre. Anastacia omhelsde haar. "Wat erg voor je." zei Anastacia. Ze liet Sterre los en zag dat ze niets ziend een paar kanten opkeek. "Hoe laat is het?" vroeg Sterre. "9 uur." zei Raphael. "Kan iemand me naar boven brengen?" vroeg Sterre. Raphael stond op en ook Anastacia. Ze pakte allebei een hand van Sterre. "Jullie zijn lief." zei Sterre toen ze 2 verschillende handen voelde. "Voet omhoog, we gaan de trap op." zei Raphael. Sterre kwam uiteindelijk veilig boven. Ze lag al snel te slapen. Morgen zouden haar ouders komen. Maar wat moest ze dan doen???

Sterre werd wakker van een bekende stem. "Sterre, je ouders komen zo." het was de stem van Anastacia. Sterre opende haar ogen maar het bleef even donker. Ze had zo gehoopt dat het blind zijn een nachtmerrie was, maar het was helaas echt. "Hoe weet je dat?" vroeg Sterre. "Ze hadden net gebeld op de telefoon van het huis." zei Anastacia. Sterre kon gelukkig wel zichzelf blind aankleden, maar Anastacia moest haar haren doen. "Ana, kan je even mijn haren vlechten?" vroeg Sterre. Anastacia had Sterre weer naar de meisjeskamer gebracht en ze zat nu op Anastacia"s bed. "Ik doe je haar wel anders. En mooier ook." zei Anastacia. "Mooier?" vroeg Sterre beledigd. Anastacia zei niks maar Sterre voelde dat Ana haar haren aan het borstelen was. "Ana, niet zo hard. Ik heb klitten." zei Sterre. "Sorry..." zei Anastacia en ze stopte met borstelen. "Wat ga je doen?" vroeg Sterre. "Ik ga je haren een half los, half vast stijl geven." zei Anastacia. Sterre begreep het niet, maar vroeg niks. Ze voelde hoe Anastacia een paar plukjes van haar haren bij elkaar pakte en vastmaakte. Na een paar minuutjes (zo voelde het voor Sterre) was Anastacia klaar. "Je ziet er zo mooi uit." zei Anastacia blij. Sterre vond het jammer dat ze het niet kon zien. "Ik moet nog eten." zei Sterre. Ze wist nog niet hoe ze het voor elkaar moest krijgen, maar het moest toch. 

Dankzij Pim kon Sterre nog wel zelf eten. Ze kreeg gewoon alles 1 voor 1. Nu zat ze met Raphael op de bank. Hij probeerde haar te helpen met een idee om haar ouders te vertellen dat ze blind was of iets anders. 

"Wat dacht je van: Ik heb in te fel licht gestaan en alles zijn vlekken in oranje, geel of groen." zei Raphael lachend. "Raph, dit is niet grappig maar serieus." zei Sterre beledigd. Raphael wou net iets zeggen, toen de deurbel ging. "Dat zijn mijn ouders denk ik." zei Sterre geschrokken. Raphael pakte haar hand en hielp haar overeind. Ze liepen naar de voordeur en Raphael opende de deur. "Goedemorgen." zei Raphael. "Jij bent vast Raphael." zei Sterre"s moeder die naar de hand van haar dochter keek die in die van Raphael lag. "Ja, jullie zijn Sterre"s ouders?" vroeg Raphael. "Ja." zeiden ze tegelijk en ze kwamen binnen. Ze omhelsde allebei hun dochter. "Hoe is het, Sterre?" vroeg haar moeder. "Gaat goed." zei Sterre die niet wist waar haar moeder en waar haar vader stond. Ze keek niets ziend naar haar ouders. "Dus het bevalt wel hier in Anubis?" vroeg haar vader, terwijl Raphael Sterre"s hand weer vastpakte. "Ja, ze zijn allemaal goede vrienden." zei Sterre. Ze liepen ergens heen, maar Sterre had geen idee waarheen...

In de bieb ging het er anders aan toe. Arlene en Kai waren aan het rekenen. De inlijving was niet de afgelopen nacht maar deze avond. "We moeten zorgen dat Sterre vanavond nog steeds blind is." zei Kai. "Hoe wil je dat doen?" vroeg Arlene. "Haar ouders zijn er nu." zei Arlene er snel achteraan. "Zijn haar ouders hier? Dan moet jij nu heel aardig tegen ze doen en zorgen dat ze niet weten dat Sterre blind is." zei Kai. Arlene liep de bieb uit. Waar zouden ze zijn. Ze hoorde stemmen uit de woonkamer en liep er naartoe. Daar zaten ze. Sterre, Raphael en de ouders van Sterre. "Goedemorgen." zei Arlene. Ze liep naar Sterre"s ouders. "Ik ben Arlene." zei ze toen ze de mensen een hand gaf. Sterre"s ouders stelde zich ook voor. "Sterre, waarom doe je zo vreemd?" vroeg Sterre"s vader plots. Sterre werd rood. Wat moest ze nou zeggen?! "Eh... Ik....." stamelde Sterre. Ze wist waar Raphael zat en keek naar hem, zonder hem te kunnen zien. Ze voelde de ogen van haar ouders in haar zij prikken. Raphael kon ook niks bedenken, maar gelukkig kwam Arlene met een goede reden.

"Sterre was nogal zenuwachtig dat jullie kwamen en was bang dat jullie Raph niet goed bij haar vonden passen." zei Arlene. Sterre omhelsde Raph en hij zoende haar even. "Dat is nergens voor nodig. Deze jongen kan onze dochter hartstikke gelukkig maken. Dat zie ik zo." zei de vader van Sterre. "Wat willen jullie eigenlijk doen?" vroeg Arlene. "Er is kermis in de stad hier in de buurt en wij willen Sterre en Raphael graag meenemen." zei de moeder van Sterre. Sterre en Raphael keken op. Sterre keek wel op, maar zag niks. "De kermis?" vroeg Sterre. Ze wist welke kermis haar ouders bedoelde, maar daar waren hele enge attracties. Nu Sterre niks kon zien, kon ze dan ook niet zeggen of ze erin durfde of niet... 

Uiteindelijk gingen Sterre en Raphael toch maar mee naar de kermis. Raphael zou haar wel vertellen waar ze waren. De kermis was mega - groot en Sterre zag helaas niks. Ze hoorde zoveel en wou graag dat ze het allemaal kon zien. "Waar zijn we?" fluisterde ze tegen Raphael. "De zweefmolen." zei Raphael. Ze gingen in veel attracties en het werd een gezellige dag. Sterre"s ouders vonden het wel vreemd dat Sterre elke keer niets ziend rondkeek.

"Het was heel gezellig." zei Raphael terwijl hij de ouders van Sterre omhelsde. Ze waren weer bij het Huis Anubis en zwaaide Sterre"s ouders uit. De ouders van Sterre reden weg en Sterre en Raphael deden de deur van Anubis dicht. "Je hebt echt geen idee waar we allemaal in zijn geweest he?" vroeg Raphael. "Nee." zei Sterre en ze barsten allebei tegelijk in lachen uit. "Je vond het gezellig terwijl je niet eens weet waar je allemaal bent in geweest." zei Raphael lachend terwijl hij Sterre"s hand vastpakte en samen de woonkamer inliepen. Anastacia keek verstoord op uit een magazine dat ze aan het lezen was. Raphael en Sterre zakte lachend neer op de bank. "Wat is er zo grappig?" vroeg Anastacia. "Bij de kermis vond Sterre het gezellig, maar ze weet niet eens waar ze in is geweest..." zei Raphael lachend. Ze hadden allebei een rood hoofd van het lachen en bij Sterre stroomde de tranen over haar wangen. Marcel kwam de woonkamer in gehuppeld, zwaaide voor de lol voor Sterre"s gezicht en ging zitten. "Ik hoorde gelach. Ik was op zoek naar humor." zei Marcel terwijl hij naast Anastacia ging zitten. Anastacia keek Marcel aan. Het leek er niet op dat Sterre en Raphael zelf zouden antwoorden, dus vertelde zij het maar. "Ze lachen, omdat ze bij de kermis waren geweest en Sterre zei dat het gezellig was, maar ze weet niet eens waar ze in is geweest." zei Anastacia droog, terwijl ze verder ging met het lezen van haar magazine. Marcel begon nu ook te lachen. "Ze is blind en zegt dat het gezellig was... Dat kan ze toch niet weten." zei hij lachend. Ondertussen waren Raphael en Sterre uitgelachen. Arlene riep dat ze gingen eten. Raphael pakte Sterre"s hand weer. Maar voordat ze konden lopen, tilde Raphael haar op, zodat de dag alleen maar lolliger kon worden.

"Wat eten we vandaag?" vroeg Marcel. "Het zou logischer klinken als Sterre dat zou vragen." zei Arlene die met een glimlach de keuken uitkwam. Ze hadden een bord in haar handen met... "Pannenkoeken..." zei Sterre ineens. Ze kon niks zien, maar de geur van pannenkoeken kon ze goed raden. "Hoe weet je dat?" vroeg Arlene. "Dat ruik ik." zei Sterre met een grote glimlach. De pannenkoeken werden op tafel gezet en Sterre wou aanvallen, wat moeilijk ging. "Raph, wil jij even een pannenkoek klaarmaken." vroeg Sterre lief. Raphael pakte een pannenkoek. "Wat wil de prinses erop?" vroeg Raphael, wat hem een nog net rake klap van Sterre opleverde. "Stroop graag." zei Sterre. Raphael rolde uiteindelijk de pannenkoek op en gaf hem aan Sterre, zodat ze gewoon een hapje kon nemen. "Bedankt." zei Sterre. Raphael deed zo 5 keer voor Sterre een pannenkoek klaar maken. Maar uiteindelijk was het wel waard. Sterre zat bomvol nu en had dus geen zin in een toetje. De rest van de bewoners zeiden maar niet welk toetje het was, want dan zou Sterre geen nee meer zeggen en morgen ziek zijn.

Sterre liep hand in hand met Raphael naar boven. "Je vond de pannenkoeken wel lekker he?" vroeg Raphael. "Wat dacht jij dan? Ik heb nog nooit 5 pannenkoeken op." zei Sterre. Sterre was moe en zou al gaan slapen. Ze maakte haar haren los en zou ze die nacht los houden. Ze trok in haar kamer haar nachthemd aan en Raphael zoende haar daarna nog even. "Welterusten." zei hij voordat hij de kamer uitliep. Sterre sloot haar ogen. De hele dag was het voor haar donker geweest. Nu ze haar ogen sloot, was het enige verschild dat haar ogen tegen elkaar aanzaten. Ze sliep snel. Ze hoorde dus niet dat iedereen beneden aan het praten was en het heel gezellig hadden, maar ook niet dat de deur van de kamer openging. Iedereen was beneden, dus wie kon dat zijn?

 Arlene liep de meisjeskamer in met een twijfelend gezicht. Volgens Kai moest ze haar wakker maken, maar stel je voor dat Sterre niet meer blind was... Ze trok haar muts verder over haar hoofd en liep naar Sterre. Arlene maakte haar wakker. "Sterre.... Sterre...." zei Arlene verleidend. Sterre opende haar ogen, maar zag niks. "Wie is daar?" vroeg Sterre. "Kom maar mee...." zei Arlene verlijdend. Sterre stapte uit bed en voelde met haar handen waar ze was. "Volg mijn stem..." zei de vrouwenstem. Sterre bleef met haar handen voelen en volgde de stem. "Wie bent u?" vroeg Sterre die niets ziend rondkeek. Ze voelde onder haar blote voeten zand en blaadjes. Ineens werd ze tegen een boom geduwd en vastgemaakt. "Laat me los!" schreeuwde Sterre. Ze hoorde allemaal stemmen, maar zag niet van wie ze waren. "Wie zijn jullie?" vroeg Sterre bang. Ze voelde plots dat haar handschoentjes werden uitgetrokken! "Geef mijn handschoentjes terug!" riep Sterre. Ze voelde haar handen kouder worden. "Raph!!!!" schreeuwde ze. Arlene keek Kai aan. "We moesten Raph uit haar geheugen wissen." fluisterde Arlene. Sterre hoorde het. Ze bleef denken. Raph, Raph, Raph, Raph, Raph... Het ijs kroop langzaam terug en Sterre voelde van haar vieze modderige voeten ineens een warme deken! Sterre opende haar ogen. Ze zag dat ze in bed lag. WACHT! Ze ZAG het! Ze stapte uit bed. Ze zag dat haar voeten vies waren, maar liep op blote voeten snel de kamer uit. Ze rende de trap af. "Raph!" riep ze. Ze liep de woonkamer in en sprong naast Raphael de bank op. "Raph, ik zie weer!" zei Sterre. Ze omhelsde hem ineens uit het niets. "Hoe kan dat?" vroeg Raphael. "Ik weet het niet zeker, maar..." Sterre liet haar voet zien. "Ben je buiten geweest?" vroeg Raphael verbaasd. "Nee, nou ja... Dat weet ik eigenlijk niet. Iemand riep me en ik volgde diegene, maar ergens in een bos of zo werd ik tegen een boom geduwd en vastgebonden. Mijn handen veranderde in ijs en ik riep jou. Ik hoorde de stemmen zeggen dat ik juist NIET aan jou moest denken en daarom dacht ik juist aan jou. En toen lag ik in mijn bed en zag ik weer." zei Sterre.

"s Avonds was Sterre nog maar even beneden gebleven. Ze zag het licht weer en dat wou ze graag zo houden. Anastacia was wel naar boven gegaan, omdat ze het allemaal te "klef" vond beneden. Sterre was van Raph en daar was ze nog steeds niet helemaal gewend. "Een kusje nog..." deed Anastacia, Raphael na. "Waarom denkt er niemand aan mij? Volgens mij ben ik hier de knapste hoor..." zei Anastacia. De deur ging open en Anastacia wou net zeggen dat ze niet binnen moesten komen, toen er iemand binnen kwam die haar mond open liet hangen. Het was een jonge die nog knapper was dan Raphael. "Goedenavond." zei de jongen. "Goedenavond. En wie mag jij dan wel zijn?" vroeg Anastacia verliefd. "Wie ik ben? Ik ben Bram." zei Bram terwijl hij Anastacia een hand gaf. "Ik ben Anastacia." zei Anastacia dromerig. "Sorry dat ik het zeg, maar je mond hangt open..." zei Bram. "Sorry, waarom ben je hier?" vroeg Anastacia. "Ik kom hier wonen. Ik geloof dat ik in de meisjeskamer moest slapen." zei Bram. Anastacia slikte. "Is dat erg?" vroeg Bram. "Nee, helemaal niet. Het is juist te gek." zei Anastacia. Bram keek haar vragend aan. "Wat?" vroeg hij. Anastacia schrok. Had ze dat nu echt hardop gezegd? "Waar slaap ik?" vroeg Bram. "Het bovenste bed is nog vrij." zei Anastacia. Een knappe jongen op hun kamer! Anastacia zag even hoe Bram zijn spullen uitpakte en rende toen de kamer uit om het nieuws aan Sterre te vertellen.

Sterre en Raphael zaten op de bank een film te kijken. Nou ja... Sterre lag met haar hoofd op Raphaels" schouder. Ze was in slaap gevallen. "Sterre! Sterre!" Anastacia kwam de trap afgerend, maar Sterre sliep door het geschreeuw heen. "Ana, ze slaapt." zei Raphael verstoord. "Waarom ligt ze dan niet in bed?" vroeg Anastacia. "Omdat ze naar beneden kwam om goed nieuws te vertellen, weet je nog?" zei Raphael. "Ja, nu heb ik goed nieuws." zei Anastacia. Raphael wou niet dat ze Sterre wakker ging maken, maar Anastacia had haar al een tikje gegeven. "Wat is er?" vroeg Sterre slaapdronken. "Kom mee naar onze kamer." zei Anastacia. Sterre keek Raphael aan. "Ga maar." zei hij. Sterre stond op. Ze wou achter Anastacia aan lopen, maar Anastacia pakte haar hand vast en TROK haar mee! "Ana, ik kan gewoon lopen, hoor." zei Sterre. Maar Anastacia liet haar niet los en ze stopte gelukkig bij de meidenkamer. "Wat is er zo belangrijk?" vroeg Sterre. Anastacia maakte een teken dat Sterre stil moest zijn en ze duwde de deur open. Daar stond hij... Sterre"s mond viel open. Anastacia duwde Sterre"s mond langzaam dicht. De jonge draaide zich om. "Hallo, en jij bent?" vroeg hij aan Sterre. Sterre begon te blozen. "Uh... Sterre.... Ben ik...." zei ze verlegen toen de jonge haar hand pakte. "Ik ben Bram." zei hij. Sterre kon haar ogen niet geloven. Bram was echt heel knap. Ze dacht even ergens in haar hoofd aan Raphael, maar die gedachtes werden snel weggeduwd. "Slaap je hier?" vroeg Sterre. "Ja, ik kom hier ook wonen." zei Bram. Sterre wist ineens weer dat ze in haar nachthemd stond. "Uh... Moet je nog lang uitpakken? Want dan help ik wel." zei Sterre verlegen. "Is niet nodig. Ik pak morgen wel alles uit." zei Bram. "Want ik denk dat jij op het punt stond om naar bed te gaan." zei Bram terwijl hij naar Sterre"s nachthemd keek. Sterre begon te blozen. "Eh... Ja..." zei Sterre verlegen. 

 Raphael had de tv uitgezet en liep naar boven. Hij stopte bij de meisjeskamer. De deur stond open en hij ging in de opening staan. Hij zag Sterre in de vensterbank zitten en hij zag een jonge die op het bovenste bed zat. "Hoelang wonen jullie hier al?" vroeg de jonge. Anastacia was op de badkamer aan het douche, dus waren Sterre en Bram alleen. Of ja... Ze hadden Raphael nog niet gezien. "Dat hou ik niet echt bij. Al wel een tijdje." zei Sterre. Raphael vond het vreemd dat ze Muis niet vast had. Raphael liep de kamer in, naar Sterre. "He Raph." zei Sterre. "Ik ga ook naar bed. Tot morgen." zei Raphael. Hij gaf haar nog een kusje. "Tot morgen." zei Sterre. Ze voelde de ogen van Bram op zich gericht. Toen Raphael weg was draaide ze zich naar Bram. "Ik ga slapen." zei ze. Ze ging in haar bed liggen. Ze draaide zich naar de muur en hield haar ogen zo lang mogelijk  open. Voelde het nou alsof ze verliefd was op Bram? Nee Sterre... Je bent op Raph en hebt met Raph Zei ze in haar gedachte. Ze hoorde Anastacia de kamer inkomen. Sterre vond Bram nu al aardig, want hij hield tenminste wel rekening voor als er iemand lag te slapen. Anastacia zeker niet, want ze tikte Sterre aan. Sterre draaide zich slaperig om. Dat was niet eens gespeeld, want ze was heel moe. "Ana, ik wil slapen." zei ze. "Hoe kun je nu slapen?" vroeg Anastacia. "Hoezo?" vroeg Sterre. Anastacia knikte naar boven. "Ana, ik ben moe." zei Sterre. Anastacia bleef praten, maar Sterre draaide zich om en was in dromenland...

Sterre en Bram werden wakker van een blije Anastacia. Sterre wierp nog een boze blik naar Anastacia, draaide zich op haar buik en gooide haar kussen over haar hoofd. Toen Anastacia bleef praten, pakte Sterre het kussen op, draaide zich half om en gooide het recht tegen Anastacia"s hoofd. "Punt voor Sterre." zei Bram lachend die het gezien had. Sterre nam geen moeite om te kijken of hij raak was. Ze sliep alweer. 

"Kom jij mee ontbijten?" vroeg Anastacia flirterig aan Bram. "Ik ga wel mee." zei Bram met een glimlach. Nu zag Anastacia zijn gebit. Het was heel mooi. Perfect tegen elkaar en perfect wit! Anastacia werd een beetje duizelig. Bram zag het. Anastacia viel achterover, nog net in Brams" armen. "Anastacia..." zei hij. Anastacia opende haar ogen. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze. "Je viel flauw." zei Bram. Anastacia stond weer zelf en liep samen met Bram naar beneden. 

Sterre werd weer wakker gemaakt. Ditmaal door Raphael. "Hey schone slaapster." zei hij. "Raph, hoe laat is het?" vroeg Sterre slaapdronken. "Het is al half 12." zei Raphael. Sterre schrok. "Half 12?" vroeg ze. Raphael knikte. Sterre sprong overeind en graaide wat kleren bij elkaar. Ze rende de kamer uit, naar de badkamer. Zolang had ze echt nog nooit geslapen! Ze pakte een washandje en maakte het nat. Ze wreef met het washandje snel door haar gezicht en deed haar nachthemd uit. Ze deed snel haar jurkje aan en deed haar haren zoals Anastacia het had gedaan. Sterre kon het toen niet zien, maar die dag waren er veel foto"s gemaakt. Sterre had veel pogingen om het net zo goed te krijgen als dat Anastacia deed, maar uiteindelijk lukte het gelukkig. Sterre liep de badkamer uit. Ze was blij dat ze nu niet meer over Raphael twijfelde en zo, want nu was ze al heel lang niet meer tegen hem opgebotst. Ze wou net de meidenkamer inlopen, toen ze toch weer tegen Raphael opbotste. "Sorry..." zei Sterre. "Dat is alweer lang geleden..." Zei Raphael die rood werd. Ook Sterre werd rood. "Heb je al ontbeten?" vroeg Sterre om een ander onderwerp te starten. "Nee, ik ben ook nog niet zo lang wakker." zei Raphael.

Arlene zat weer bij Kai in de bieb. "Het ging vannacht weer fout." zei Arlene die wallen onder haar ogen had. "We hadden ook niet moeten vergeten om Raphael uit haar hoofd te wissen. We hebben geluk dat Bram nu hier komt wonen." zei Kai. Hij was er niet veel beter aan toe dan Arlene. "Maar weet Bram wat hij moet doen?" vroeg Arlene. "Vandaag gaan we het hem vertellen." zei Kai. "We?" vroeg Arlene. "Ja, jij zorgt dat hij hier is als De 5 boven zijn." zei Kai. Arlene gaapte. "Over 20 minuten is het 12 uur. Dan gaan ze ontbijten.

" zei Arlene. "Pas maar op dat je niet in slaap valt." zei Kai lachend. "Heel grappig." zei Arlene.

In de woonkamer was het een beetje vreemd. Nou ja... De sfeer... Bram zat op de bank en Sterre en Anastacia wouden allebei perse naast Bram zitten. Raphael had het opgelost, door te zeggen: "Anastacia, links en Sterre rechts." en nu zat Sterre op de bank tussen de 2 jongens in. Raphael leek wel jaloers op Bram... 

"Raph, ik zit een beetje klem." zei Sterre. Raphael tilde Sterre op en zette haar op zijn schoot. "Wat heb jij?" vroeg Sterre. Raphael wou net antwoorden, toen Arlene gapend de woonkamer in kwam. "Komen jullie eten?" vroeg ze. "Arlene, gaat het wel?" vroeg Sterre. Arlene keek haar even verstoord aan. "Ja hoor." zei ze. De kinderen stonden op van de bank terwijl Arlene Marcel riep. Sterre keek naar de tafel. "Arlene... Het is middag." zei Sterre voorzichtig. Op tafel stond een zak chips, een fles sinas en nog meer van die feest dingen. Marcel schoof aan tafel. "Hou je mond Sterre. Heb een beetje respect voor dit eten." zei Marcel terwijl hij de zak chips open maakte en half leeg gooide boven zijn bord. Arlene zette het brood op tafel. Ze was echt enorm moe. "Arlene, je ziet er moe uit." zei Sterre. 

Arlene zei niks, maar gaf een briefje aan Bram. Daarna liep ze weer naar de bieb.

"Wat stond er in dat briefje?" vroeg Anastacia nieuwsgierig. "Niks belangrijks." zei Bram. Ze waren boven en Bram zei snel dat hij even naar de wc moest. Hij liep de kamer uit. Hij hoorde nog dat Anastacia en Sterre over hem aan het praten waren (over zijn spieren en zo...) en hij moest lachen. Deze meisjes waren snel te verlijden. Hij liep de trap af. Hij klopte 3 keer op de deur van de bieb. In de brief stond dat hij 3 keer moest kloppen en anders niet naar binnen mocht komen. De deur werd geopend. "Bram, kom binnen." zei Arlene. Ze had een kop koffie in haar hand en ze leek ook minder moe dan net tijdens het eten. Bram liep naar binnen en Arlene deed de deur dicht. Ze deed hem op slot. "Waarom moest ik komen?" vroeg Bram. Hij draaide zich om en zag Kai zitten. "Kom zitten." zei Kai. "Mag ik misschien weten wie u bent?" vroeg Bram. "Ik ben Kai." zei Kai. Bram ging op de bank zitten. "Jij moet iets voor ons doen." zei Kai. Arlene kwam ook op de bank zitten. "Wat moet ik doen en wat krijg ik ervoor?" vroeg Bram. "Jij moet Sterre verliefd maken en doen alsof jij ook verliefd op haar bent. Ze moet Raphael vergeten voor altijd." zei Kai. "Wat? Moet ik haar bedriegen?"

vroeg Bram. "Ja, zeg maar wat je ervoor wil." zei Kai. Bram dacht na. Hij had wel iets wat hij graag wou. "Ik doe het alleen als ik daarna Anastacia"s vriendje kan zijn." zei hij. Arlene keek verbaasd. Vond hij Anastacia leuk?! Maar Kai knikte. "Is goed." zei hij.

Bram liep de trap op. Hij was op weg naar zijn kamer om Sterre in te pakken. Hij moest Raphael uit haar hoofd wissen. Hij hoopte maar dat het goed ging. Hij opende de kamerdeur. Hij zag Anastacia en Sterre samen in de vensterbank zitten. Anastacia was iets aan het zeggen, maar stokte in haar zin toen ze Bram zag. "Anastacia, je mond hangt open." zei Sterre lachend. Anastacia interesseerde het blijkbaar niks, want ze veranderde niet van houding. Sterre duwde Anastacia"s mond dicht en zwaaide voor haar gezicht. "Is er iets?" vroeg Anastacia verward. Bram liep lachend naar binnen. "Sorry, Ana is makkelijk te verlijden." zei Sterre lachend. Anastacia vond dit wat minder en liep de kamer uit, op weg naar de woonkamer. "Waar hadden jullie het over?" vroeg Bram nieuwsgierig terwijl hij naast Sterre in de vensterbank ging zitten. Sterre begon te blozen. Ze durfde niet te zeggen dat ze het met Anastacia over Bram aan het praten was. Bram deed zijn vest uit. Sterre zag dat hij een hemd aan had en nu zag ze zijn spieren. Ze hoorde een klein stemmetje in haar hoofd dat ze zich niet moest laten verlijden, omdat ze met Raphael was.

Bram keek verbaasd naar Sterre. Ze keek naar Bram en ze reageerde totaal niet. Hij zwaaide met zijn hand voor Sterre"s gezicht maar ze reageerde niet. Hij kneep Sterre even in haar nek en ze schrok. "Wat is er?" vroeg ze geschrokken. Bram schoot in de lach. "Waarom lach je?" vroeg Sterre met een rood hoofd. "Niks, kom je mee naar beneden?" vroeg Bram. Sterre stond op en liep met Bram de kamer uit. Toen ze op de trap liepen, keek Sterre plots naar zijn spieren. Ze kon het niet laten en door het kijken naar Bram, kreeg ze het benauwd. Ze wankelde op haar benen en viel op de trap. Ze rolde langzaam naar beneden, maar Bram werd vlug en hield haar stil. Hij keek naar Sterre"s gezicht en haar ogen waren gesloten. "Sterre...." zei Bram. Sterre opende haar ogen gelukkig. "Waar ben ik?" vroeg ze. "Weet je dat niet meer?" vroeg Bram. Sterre keek hem verbaasd aan. "Wat?" vroeg ze. "Je viel net flauw en als ik er niet was, had je nu een gebroken nek. Je rolde de trap af." zei Bram. Hij hielp Sterre staan en nu zag ze pas dat ze op de trap stond. Ze draaide haar hoofd en keek recht in Brams" mooie bruine ogen. Ze voelde de vlinders in haar buik. Hij boog langzaam naar haar toe. Sterre werd raar genoeg niet rood en ze zoende elkaar.

Sterre had geen idee hoelang ze al met Bram stond te zoenen op de trap, maar toen ze stopte kwam ze erachter dat het veel te lang was. "Sterre!" Raphael stond in de gang, beneden. "Raph..." zei Sterre geschrokken. "Hoelang sta je daar al?" vroeg Sterre terwijl ze nu langzaam rood werd. "Lang genoeg om van start tot eind te zien." zei Raphael boos. Hij liep de trap op. Hij keek zo kwaad... Hij liep naar Sterre. Hij was net een tijger die zijn prooi wou gaan aanvallen. Nu stond hij bij Sterre. Hij greep haar arm vast en kneep er erg hard in. "Raph! Dat doet pijn!" zei Sterre. De pijn was in haar ogen te lezen. "Jij had niet met HEM moeten zoenen. Je had ook gewoon kunnen zeggen dat je verliefd bent op een ander!" zei Raphael kwaad. Bram vond het niet meer goed. Hij propte zich tussen Sterre en Raphael in en duwde Raphael van Sterre los. Het koste veel moeite, maar het lukte wel. Sterre greep haar kans en rende terug naar boven. Ze voelde de tranen over haar wangen stromen. Ze hoorde half dat Anastacia de badkamer uitkwam en haar riep, maar Sterre liep snel de kamer in en greep de sleutel. Ze deed de deur op slot. Ze wou alleen zijn, zelfs Anastacia zou ze niet binnen laten, hoe hard ze ook zeurde!

Sterre miste de rest van de dag veel. Anastacia was zoals verwacht tegen de kamerdeur gaan bonzen. Ze had gezegd: "Sterre! Laat me erin!" en daarna had ze al snel opgegeven. Sterre lag nog steeds te huilen. Nou ja... Eigenlijk opnieuw. Raphael was uiteindelijk op haar deur gaan bonzen en had zelfs bijna de deur kapot getrapt. Het was dat Arlene boven kwam. Sterre nam niet de moeite om Muis te pakken, want ze had veel verdriet. Waarom was Bram zo knap? En waarom zoende hij HAAR?! Was hij verliefd op haar? Nu had ze wel ruzie met Raphael... Ze voelde plots een windvlaag over zich heen komen. Ze deed haar kussen en deken omhoog, zodat ze kon zien wat er gebeurde in de kamer. Het raam stond open en er stond iemand voor het raam. IN de kamer... "Blijf maar liggen." het was Kai!

Sterre wist niet wat ze moest doen. Ze wou net de kamer deur opendoen, maar Kai pakte de sleutel af. Sterre stond tegen Anastacia"s bed aan. Kai kwam steeds dichterbij. Sterre kroop het bed op en elke keer als Kai een stap zette, kroop ze verder naar de andere kant van het bed. Kai kreeg plots een grijns op zijn gezicht en zette toen nog een stap naar voren. Sterre kroop weer een stuk naar achter en viel op de grond. Kai nam een sprint naar Sterre en pakte haar arm. "LAAT ME LOS!" schreeuwde Sterre bang. Ze hoorde stemmen in de gang en Kai hoorde het ook. Hij trok Sterre mee naar Anastacia"s kast en opende snel de kastdeur. Hij duwde Sterre erin en hield haar vast. Hij deed de kastdeur dicht en nam Sterre zo vast, dat ze niet kon tegenstribbelen. Hij hield ook zijn hand voor haar mond. Er klonken voetstappen dicht bij de meidenkamer. De deur werd geopend en Sterre hoorde duidelijk dat Pim de kamer inkwam. Hij sprak namelijk iets in op zijn recorder. "Sterre had zichzelf opgesloten in de kamer. Het is leeg. Nader onderzoek volgt." Sterre moest iets proberen! Ze opende haar mond en beet hard in Kai"s hand. Hij schreeuwde het uit van de pijn, maar greep Sterre al weer snel vast. Ze hoorde gestommel in de kamer gestommel. Had Pim het gehoord?

De deur van de kast ging open. Op het 1ste gezicht leek de kast leeg, op alle kleding van Anastacia na. Maar toen Pim iets voelde, keek hij naar beneden. Daar lag iemand op de grond... Hij knipte het lampje (Dat natuurlijk door Anastacia besteld was) aan. Hij schrok zich kapot. Hij bukte en keek recht in het gezicht van Sterre! Verder was de kast leeg. Net hoorde hij toch echt een mannenstem?! Er was geen man te bekennen en hij was de hele tijd in de meidenkamer geweest...

Hij tikte op Sterre"s wang die koud aanvoelde. "Sterre, ben je er nog?" vroeg hij zacht. Ze reageerde niet en ze zag er anders uit dan anders... Haar haren hingen los en in haar rok zat een grote scheur. Haar bril lag op de grond en ze had een grote wond in haar zij. Haar shirtje was blauw en er zat een rode vlek in, van de wond. Pim tilde haar op. Hij liep de kamer uit. Waar moest hij heen? Hij liep naar de trap en zag dat de deur van de bieb dicht ging. Hij liep voorzichtig de trap af.

In de gang was het stil. Op een paar geluiden na. Er klonken stemmen uit de woonkamer. Pim zou er heen gaan. "Het komt goed meid." zei hij zacht. Hij liep naar de woonkamer waar ze allemaal stil vielen toen Pim de woonkamer inkwam. "Wat is er...." vroeg Anastacia. "Geen idee. Ik had haar zo gevonden." zei Pim. "Leg haar op de bank." zei Anastacia. "Dat kunnen we net beter niet doen." zei Pim terwijl hij Sterre half draaide, zodat ze allemaal de wond in haar zij konden zien. "Is ze...." vroeg Anastacia bang. "Ze is bewusteloos, want ze ademt wel. Al is het wel heel zwak." zei Pim. Raphael was bang dat het zijn schuld was en vroeg snel iets. "Waar heb je haar gevonden?" vroeg Raphael. "Ze lag in de kledingkast van Ana." zei Pim. "We kunnen haar niet hier laten. Maak de lere bank leeg." zei Pim. Die bank lag vol met dvd"s. Marcel gooide de dvd"s van de bank af en ze lagen nu op de grond. Al maakte ze dat niks uit. Pim legde Sterre op de bank.

Kai zat kwaad op de bank in de bieb. "Wat is er?" vroeg Arlene. "Sterre heeft goede indruk gemaakt op alle bewoners." zei Kai boos. "Hoe bedoel je?" vroeg Arlene. "Sterre had zichzelf opgesloten in haar kamer en ik kwam binnen. Pim kwam de kamer binnen en ik moest Sterre stil houden. Ik heb net kunnen ontsnappen." zei hij. "Door het raam?" vroeg Arlene. "Ik stond in de kledingkast. Ik heb de spreuk moeten gebruiken." zei Kai. "Die spreuk kan je toch maar eens per jaar gebruiken?" vroeg Arlene. "En ik heb hem nog nooit hoeven te gebruiken." zei Kai. "Bram doet vast zijn best. Vanochtend stond hij kwaad in de keuken en iets te mompelen over Sterre die gezoend had met Bram of zo." zei Arlene. "Ga naar de kinderen. Ze zijn in de woonkamer." zei Kai. Arlene wou de bieb uitlopen, maar Kai zei nog vlug iets. "Vanavond moet je ervoor zorgen dat Sterre alleen in een kamer slaapt." zei Kai. "Waar moet ze slapen dan?" vroeg Arlene. "De kleine ruimte die we eigenlijk hebben laten lijken op een kamer." zei Kai. "Je bedoeld... De kooi..." vroeg Arlene. Moest ze Sterre opsluiten? Kai knikte en Arlene liep de kamer uit.

Sterre kwam langzaam bij. Arlene verscheen in haar zichtveld. "Arlene?" vroeg ze zwak. "Sterre, dat duurde ook lang." zei Arlene. Ze hielp Sterre zitten. 

"Wat is er gebeurd?" vroeg Sterre. Ze voelde veel pijn in haar zij en legde haar hand erop. Haar hand voelde nat aan. Ze keek naar haar hand. "Hoe komt dit?" vroeg ze. Ze keek naar haar zij en zag dat er een grote rode vlek in haar shirt zat. Toen keek ze om zich heen. "Waar ben ik?" vroeg ze. "Je moet vannacht even alleen slapen. Door die dingen die je overkomen slaap je een tijdje hier. Dan ben je veilig." zei Arlene. "In gevaar?" vroeg Sterre verbaast. Ze wist van het gevaar gedeelte bijna niks meer. "Herinner je je niks meer?" vroeg Arlene. "Ik denk het niet. Hoe laat is het?" vroeg Sterre. "Het is al 11 uur. De rest ligt al te slapen." zei Arlene. "Dan ga ik ook maar even slapen." zei Sterre terwijl ze in het 2-persoonsbed ging liggen. De wond stopte gelukkig al met bloeden en Sterre lag al snel te slapen. Arlene liep de kamer uit. Het was maar goed dat de kamer op een slaapkamer leek. Anders was Sterre helemaal gek geworden. Ze was claustrofobisch.

Kai liep de kamer in waar Sterre sliep. Het was half 1 "s nachts. Sterre lag te slapen als een prinses. "Kom maar mee, dametje." zei hij. Hij plakte tape op Sterre"s mond en tilde haar voorzichtig op. Het was beter als ze bleef slapen, want nu sliep ze goed. Hij liep de kamer uit en de bieb in. Arlene zat op de bank. "Ligt ze te slapen?" vroeg Arlene zachtjes. "Nee, ik heb haar snel even bewusteloos geslagen." zei Kai sarcastisch. "Waar moeten we haar houden?" vroeg Arlene. "Ergens waar Bram onopvallend binnen kan komen en waar Sterre gewoon los is." zei Kai. "Weet jij zo"n plek?" vroeg Arlene. "Ja, de verborgen kelder." zei hij. "Kelder?" vroeg Arlene. Ze had wel ooit gehoord dat de vorige eigenaar (Victor Emanuel Roodenmaar) een kelder had, maar ze dacht dat die gesloopt was. "Ja, die muur is nu een geheime deur." zei Kai. "Dan moeten we haar nu brengen, nu ze nog slaapt." zei Arlene. Kai legde Sterre even op de bank en Arlene pakte haar armen terwijl Kai haar benen pakte. Arlene opende de deur en keek of het veilig was. Toen ze wist dat het veilig was, liep ze naar de trap. Volgens Kai was daar in de buurt de kelder. Kai opende de geheime deur en ze keken een donkere kelder in. 

Sterre werd wakker. Ze lag niet bepaald comfortabel. Maar dat was niet de oorzaak van dat ze wakker werd. "Sterre..." zei een jongensstem. Sterre werd half omgedraaid en ze keek recht in de lieve ogen van Bram. "Bram?" vroeg ze. Hij hielp haar zitten. "Waar ben ik?" vroeg Sterre. Bram antwoordde niet. Hij kuste haar even. "Sterre... Ik moet je iets vertellen." zei hij verlegen. "Wat dan?" vroeg ze. "Ik denk dat ik verliefd op je ben. Nou ja... Ik weet het." zei Bram. 

Sterre kon haar oren niet geloven! Ze bogen naar elkaar toe en zoende. Sterre duwde het stemmetje in haar hoofd dat ze met Raphael was weg en hoopte dat deze zoen alleen zou stoppen om te ademen. De zoen stopte helaas al snel. Er stond iemand achter Sterre (Voor Bram dus) en ze had het zelf niet door. Helaas kwam ze er al snel achter dat er iemand achter haar stond, want ze werd vastgegrepen. Ze gilde. "Bram!" riep ze. Maar hij hielp haar helaas niet. Sterre werd een ruimte waar fel licht uit kwam ingeduwd. "Mijn ogen!" schreeuwde ze. Wat zij nu voelde... Was dat wat Anastacia zonder zonnebril voelde? Sterre kon haar armen niet voor haar ogen doen en het licht was erg fel. "Waar komt dat licht vandaan?!" schreeuwde ze. Ze zag allemaal vlekken van felle kleuren in plaats van wat er anders hoorde te staan. Maar net voor het licht doofde, doofde Sterre"s licht ook. Er kwam een scherpe geur in haar neus en ze viel flauw.

"Wat willen jullie nou dat ik doe?" vroeg Bram. Hij had Sterre verliefd gemaakt en haar Raphael laten vergeten. Dat was toch wat hij moest doen? Hij wou net weglopen maar hij was mee de bieb in getrokken en werd stevig vastgehouden door Kai. "Als jij Anastacia wil, moet je ons verder helpen." zei Kai. 

Sterre zat in de sterrenkoepel vastgebonden en ze zag compleet niks. Dat kwam door het felle licht uit de muur in de kelder. "Wat moet ik doen?" vroeg Bram. 

"Jij zorgt dat Sterre niks doorheeft van haar inlijving." zei Kai.

Boven in de sterrenkoepel, zat Sterre allemaal te wrikken. Ze was nogal strak vastgebonden en ze voelde zich weer net als toen haar ouders kwamen. Ze zag geen licht meer. Ze zag helemaal niks meer. Ze was weer blind. "Bram!!!" riep ze. Ze wist niet eens waar ze was... Ze herkende de plek ook niet. Ze trapte wild met haar benen en hoorde iets op de grond kapot vallen. "Help me!!!! Iemand!?" schreeuwde ze. Ze hoorde een liftdeur. "Bram?" vroeg Sterre. "Zou je wel willen he." zei een stem die ze herkende van niet ver terug. Ze voelde hoe een koude hand over haar arm ging. Gelukkig had ze nu haar handschoentjes aan. "Wie bent u?" vroeg Sterre. Ze zag niks en ze kreeg het koud. De man had nog steeds zijn hand op haar arm liggen... "Herken je me niet meer?" vroeg de stem. "Ik zie niks." zei Sterre. "Stel je niet aan. Je ziet alles heel goed." zei de stem nu boos. Sterre wist niet wat ze moest doen. Ze zat daar... Vastgebonden, blind en misschien zelfs wel bedreigd... Ze voelde dat de hand werd weggehaald. Of ja... Het was meer alsof die hand werd weggetrokken.

Anastacia liep de meidenkamer uit. Ze was net wakker en had Sterre nog helemaal niet gezien. "Sterre!?" riep ze op de gang. Ze liep naar de jongenskamer en deed de deur zachtjes open. Misschien lag ze wel bij Raphael... "Sterre?" fluisterde ze. Geen antwoord... Anastacia deed de deur weer dicht en liep de gang door, naar de trap. "Sterre!" riep ze. Het was en bleef stil beneden. Maar toen ze beneden kwam, viel haar iets op. De muur stond open! Anastacia opende de muur verder en keek een donkere ruimte binnen. Moest ze daar naar binnen? Anastacia was bezorgd om Sterre en zette een stap op de trap die naar beneden leidde. Ze voelde aan de vochtige muren en voelde een knop die ze naar beneden drukte. Een kaal peertje gaf wat licht aan de donkere en stoffige kamer. 

"Een kelder...." zei Anastacia. Ze keek rond. Ze zag bloedvlekken... En ze zag nog iets... Sterre"s haar elastiekjes! Anastacia liep een ruimte in die ze open zag staan. Er was daar een afgebrokkelde wand. Misschien was Sterre daar wel! Anastacia liep ernaartoe, maar ineens kwam er een fel licht. Anastacia liep terug en stapte op iets hards. Ze opende haar ogen en keek naar beneden. Ze stond op een ketting met een oog eraan... Ze liep nogmaals naar de muur. 

Weer dat felle licht, maar het deerde haar niet! Anastacia keek naar de ketting in haar hand. Ze haalde het knoopje eruit en hing het kettinkje om haar nek, waar ze weer een knoop inlegde. Ze liep de gang binnen.

Ondertussen in de sterrenkoepel hoorde Sterre bonken en stemmen. De stem van Arlene en van de man. "Arlene?" vroeg Sterre. "Ik help je zo." hoorde ze Arlene zeggen. Ze hoorde dat er iets gebeurde maar wat ze hoorde klonk niet goed. Er werd gescholden en dingen vielen kapot op de grond. Sterre concentreerde zich op de geluiden, maar ineens deed er iets heel veel pijn. Er was iets in haar arm gevallen en Sterre schreeuwde het uit van de pijn. "Arlene! Maak me los!" schreeuwde Sterre. Haar ogen gleden langzaam dicht, zonder dat ze het wilde. 

Arlene keek naar Kai. Hij lag bij het tafeltje. Hij was bewusteloos, net als Sterre. Arlene liep naar Sterre toe. Ze maakte de touwen los. "Sterre. Meisje..." zei Arlene terwijl ze zacht op Sterre"s wang sloeg. Sterre opende haar ogen. "Arlene?" vroeg ze. Ze zag nog steeds niets. "Stil maar. Loop maar mee." zei Arlene terwijl ze Sterre overeind hielp. "Ik zie niks." zei Sterre. "Daar help ik je wel mee." zei Arlene. "Hoe kan je me helpen? Ik ben blind." zei Sterre die begon te huilen. "Kom maar, we moeten hier snel weg." zei Arlene die nog een laatste blik op Kai liet dwalen. Ze pakte Sterre"s hand en liep met haar de lift in. 

"Waar kijk je naar?" vroeg Sterre die het voelde. "Hoe weet je dat ik ergens naar kijk?" vroeg Arlene. "Ik zie niks maar ik voel veel. Mijn zintuig is tast." zei Sterre. Arlene glimlachte. Sterre was een leuke en lieve meid. Ze omhelsde haar in de lift en Sterre trok haar handschoentjes uit om te voelen of Arlene alles meende. Ze liet haar handschoentjes vallen en kreeg geen ijs. Ze werd juist warm, net als met Muis... 

Anastacia rende de jongenskamer in. "Jongens! Kijk wat ik gevonden heb!" riep ze. Raphael liep naar de deur, keek Anastacia even chagrijnig aan en duwde haar de kamer uit en de deur dicht. Hij deed hem op slot. "Dude! Waarom doe je dat?" vroeg Marcel. "Omdat ik wil slapen." zei Raphael. Hij zette zijn koptelefoon op, want hij droeg hem "s nachts eigenlijk nooit, maar nu kon hij het goed gebruiken. "Misschien had ze wel nieuws over Sterre." zei Pim die opsprong en de sleutel pakte. Hij opende de deur en liep de badkamer in, waar Anastacia hoorbaar aan het mopperen was.

"Heb ik een keer iets wat nuttig is, duwen ze me naar buiten." zei Anastacia terwijl ze haar zonnebril opzette. "Ana?" vroeg Pim voorzichtig. "Wat?" vroeg Anastacia fel. "Wat wou je net vertellen?" vroeg Pim voorzichtig. "Wil jij het wel weten?" vroeg Anastacia. "Natuurlijk." zei Pim. Hij liep de badkamer in en deed de deur op slot. Hij ging op de wc zitten. Anastacia grabbelde in haar rok en liet de elastiekjes zien. "Elastiekjes?" vroeg Pim verbaasd. Anastacia verbeterde hem. "Sterre"s elastiekjes." zei ze. "Waar heb je die gevonden?" vroeg Pim. "In de kelder." zei ze. "Kelder?" vroeg Pim. Anastacia trok hem omhoog en ze liepen de badkamer uit, de trap af. "Hier is een kelder. Daar is Sterre geweest." zei Anastacia. 

Sterre zat op de bank in de bieb. Bram was uit Anubis en Arlene had de lift geblokkeerd, zodat Kai niet naar beneden kon. Sterre hield haar ogen open, maar ze zag helemaal niks op een zwarte vlek na. Arlene stond een boek te zoeken. "Deze moet ik hebben." mompelde ze. Sterre keek stug vooruit. Ze voelde dat haar hand werd gepakt. Het voelde warm aan en het was ook de hand van Arlene. "Je moet even mee beslissen." begon Arlene. "Wat?" vroeg Sterre.

"Wil je alleen jezelf weer normaal laten kijken of ook Anastacia haar ogen normaal hebben?" vroeg Arlene. "Ook die van Anastacia." zei Sterre zonder twijfels. "Gaan we samen Anastacia halen?" vroeg Arlene. "Ik blijf hier. Ik zie toch niks." zei Sterre. Arlene liet haar weer op de bank zitten. "Dan ben ik zo terug." zei Arlene. Ze streek even over Sterre"s lange haren. Daarna liep ze weg.

Het duurde best lang voordat Arlene terugkwam. Voor Sterre leek het lang te duren. Ze had een horloge maar zag de tijd toch niet. Ze hoorde gestommel. Maar het kwam niet van de deur... Het kwam van de lift! Sterre wist niet wat ze moest doen. Het moest die man wel zijn... Het kon niet anders!. Ze hoorde zachte voetstappen en voelde een hand op haar schouder die niet warm aanvoelde. Sterre bleef rustig zitten. Ze bewoog niet, want ze was bang. "Je weet best dat ik het ben." zei de stem van Kai. Hij pakte Sterre stevig vast en trok haar omhoog. Haar handen veranderde langzaam in ijs. "Laat me los!" riep ze.

Kai stak iets scherps in Sterre"s linkerarm en Sterre viel op de grond. Er rolde een paar tranen over Sterre"s wangen op de grond. Kai mompelde iets en verdween in het niks.

Anastacia liep met Arlene de bieb in. Toen Arlene de deur dichtdeed, schreeuwde Anastacia. "Stttt." zei Arlene. Toen ze zich omdraaide schrok Arlene ook. "Sterre." zei ze. Ze bukte tegelijk bij Sterre neer en stootte elkaars hoofden. Ze reageerde er niet op. Anastacia zat aan Sterre"s linkerkant en schreeuwde nog een keer. Sterre"s arm was bedekt met een rode laag bloed. Arlene boog naar Sterre"s borst en hoorde haar zacht ademen. "Ze ademt nog." zei Arlene. 

"Wat is hier gebeurd?" vroeg Anastacia. "Ik was toch bij jou? Dan weet ik het ook niet." zei Arlene. "We moeten een ambulance bellen!" riep Anastacia. "Nee! We helpen haar zelf." zei Arlene. "Kun jij dat dan?" vroeg Anastacia. "Wat dacht jij dan?" vroeg Arlene beledigd. "Dat je het niet kan." zei Anastacia. 

Anastacia hielp Arlene met Sterre. "Waar moet ze nou heen?" vroeg Anastacia. Haar handen zaten nu ook onder het bloed, omdat ze Sterre mee optilde. "Ik geloof dat Kai hier geweest is.... Sterre kan eigenlijk niet zomaar ergens heen.... Maar ze moet naar boven, naar de jongens." zei Arlene. "Maar haar arm bloed. Sterre kan niet wakker worden zo." zei Anastacia. "We doen nu 1st de spreuk... Dan hoef jij meteen je zonnebril niet meer op." zei Arlene.

Na de spreuk brachten ze Sterre naar boven en klopten op de jongenskamer. Raphael deed gapend open. Toen hij Sterre zag, was hij gelijk klaarwakker. "Wat is er met Sterre gebeurd?!" riep hij. "Ze is denk ik mishandeld." zei Anastacia. "Goh, zover was ik al." zei hij. Sterre opende heel langzaam haar ogen. "Raf" zei ze. Sterre keek naar haar arm. "Waarom bloed ik?" vroeg Sterre. Ze durfde haar arm niet te bewegen. 

Raphael nam Sterre over en keek haar vol medelijden aan. Waarom moest juist haar dit soort dingen overkomen? "Pas op, ze bloed nogal erg." zei Arlene. "Alsof mij dat interesseert." zei Raphael. "Dus jij vind het niet erg als ze zo doodbloed?" vroeg Marcel grappend. "Natuurlijk wel! Maar dat ik zo onder het bloed zit ofzo, boeit me niks, ik wil mijn vriendinnetje helpen." zei Raphael. Sterre zei niks. Haar arm deed te veel pijn. Ze beet op haar lip. Waarom overkwam haar dit, ja? Ze wou dit niet meer! Konden haar vrienden haar eigenlijk wel helpen? Bracht Sterre hun niet alleen maar in gevaar? Ze hoopte zo van niet.... Raphael legde haar in zijn bed, maar zijn matras zat meteen onder het bloed. "Raf..." zei Sterre, die eindelijk iets kon zeggen. "Het is maar jou bloed, dat maakt niks uit." zei Raphael. Sterre keek hem verbaasd aan. Wat was het verschil tussen haar bloed en dat van een ander? Achja, ze lag lekker zacht... En bij haar vrienden.

Sterre lag nu in het bed van Raphael te slapen. Ondertussen zat er verband om haar arm gewikkeld. Dat had ze zelf niet door gehad, maar dat had Arlene dan ook voorzichtig gedaan, omdat ze Sterre wou laten slapen en omdat ze haar geen pijn wou doen. Arlene hoopte dat Kai niet meer wakker zou worden. Ja, ze heeft hem veel geholpen maar nee.... Dit wou ze gewoon niet meer... Ze moest de kinderen helpen. Na een tijdje bij hun in 1 huis te zitten en na alles wat er nu gebeurd was met Sterre, begreep ze wel dat dit gewoon niet kon. Maar Kai zou dat nooit inzien, dat wist Arlene zeker. Helaas.... Ze ging de bieb in. Toen ze naar de plek keek waar Kai lag, was die leeg.... Hij was weg! Of misschien toch niet... Arlene draaide zich om en ja hoor... Daar stond Kai. "Waar heb je Sterre gelaten?" vroeg hij. "Dat hoef je niet te weten." zei Arlene. "Oh, heb je haar al gezien?" vroeg Kai lachend. "Natuurlijk, ik vind het eigenlijk niet om te lachen." zei Arlene. "Achja, als jij het mij niet verteld, doe ik hetzelfde toch ook lekker bij jou." zei Kai. "Dat kan jij niet doen." zei Arlene. "Ohnee? En waarom dan niet?" vroeg Kai serieus. Arlene wist niet meer wat ze moest zeggen. Hij had een punt... Hij kon het wel.... "Ze is in de..... Jongenskamer." zei Arlene. Ze moest wel eerlijk zijn. Kai had altijd door wanneer Arlene loog. Dusja, ze moest wel. Maar hoe kon ze Sterre nu nog beschermen?! "Bedankt." zei Kai met een gemene grijns. Hij liep de bieb uit. Iedereen was toch weg, hij kon nu makkelijk naar Sterre toe. Hij zou haar maar eens extra goed gaan verrassen!

 Kai ging de jongenskamer binnen. Er was niemand, behalve Sterre natuurlijk. Hij wist nu dat hij Arlene vaker alles kon laten verraden. Hij kwam er toch mooi mee van af. Hij keek naar Sterre. Hij moest haar ergens hebben.... Maar hij wist niet echt waar.... Of toch wel! Hij wou naar Sterre lopen, maar hij stond op een speelgoed ding van Marcel. Het maakte nogal wat herrie. Sterre werd wakker. Ze draaide zich naar Kai en schrok. Wat deed hij hier?! Kai keek Sterre aan. Oke, ze is wakker..... Maar dan kon zijn plan nog wel doorgaan. Hij liep naar Sterre toe. Sterre wist niet waar ze heen moest! Ze lag in Raphael zijn bed... Ze kon geen kant op! Kai pakte haar ruw vast. "Laat me los!" riep Sterre. Kai drukte zijn hand voor haar mond en tilde haar op. Hij opende snel het raam en ging er handig doorheen met Sterre. Hij rende weg van het Huis Anubis. Op weg naar zijn schuilplaats midden in het bos. Nooit had hij die kunnen gebruiken, maar nu hij Sterre nodig had.... Kwam hij heeeeel goed van pas. Sterre stribbelde hard tegen voor zover ze kon, want haar arm kon ze al niet gebruiken. Ze gaf het uiteindelijk maar op. Ze kon toch niet winnen van Kai. Zijn hand zat niet meer voor haar mond. Ze zaten midden in een donker bos, niemand die haar zag of zo. Waarom? Waarom overkwam haar dit? Waarom moest juist zij de belangrijkste van de 5 zijn? Waarom moest zij in een huis wonen waarin druïden wonen? Waarom moest zij dat ene belangrijke zintuig tast hebben die niet eens fijn was om te hebben! Waarom werd zij mishandeld... Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.... Ze wist gewoon niks meer te doen. Kai liep gewoon rustig door in het bos en uiteindelijk trapte hij wat bladeren weg. Onder de bladeren zat een luik. Hij opende het luik en ging een soort van kelder in. Het was er pikdonker en Sterre zag helemaal niks meer. Ze kreeg het wel heel koud in die kelder. Ze zat daar ook in haar jurkje... Niet bepaald fijn in deze tijd van het jaar. Kai liet Sterre los en ze voelde dat ze in een kleine kamer zat. Ze zag heel vaag dat Kai de deur dichtdeed en hoorde hoe hij de deur op slot deed. Sterre wou hier wel weg, maar ze probeerde maar niks... Alsof ze überhaupt nog wegkon hier. Never, ze wist het zeker! Zolang haar vrienden niet wisten waar ze was, kwam ze hier nooit meer weg. Ze viel langzaam in slaap. Deze dag liep ook wel heel vreemd.

Sterre werd wakker. Ze wist niet hoelang ze geslapen had, maar wist meteen dat er meer licht was dan toen ze in slaap viel. De deur van de kamer ging open en Kai stond in de opening. "Hoe gaat het?" vroeg hij met een grijns. Sterre antwoordde niet. Dat was gewoon niet de moeite waart. "Ben je je tong verloren?" vroeg Kai. Sterre zei nog steeds niks. Ze wou niks zeggen en ze wist niks te zeggen. Kai kwam op haar af, maar Sterre ging steeds verder naar achteren. "Ik bijt niet." zei Kai lachend. "Ik dacht toch echt dat u dat wel deed." zei Sterre zacht. "Hehe, je zegt eindelijk eens iets. Het is al middag hoor. Je bent sinds vannacht niet meer wakker geworden." zei Kai. Sterre geloofde het niet echt, maar ze kon het zelf niet bewijzen. Ze lag te slapen. Hoelang maakte haar eigenlijk niks uit. Ze was ontvoerd door een stomme druïde! Waarom eigenlijk? Moest ze nog steeds ingelijfd worden? "Waarom ontvoerd u mij steeds?" vroeg ze zacht. "Achja, jij was zo dom je inlijving te verpesten. Oke, je vrienden hebben hun zintuig ook weer terug, maar dit keer ben jij als eerste aan de beurt, dan kan er niks misgaan. Die andere vrienden van je kunnen namelijk toch niks tegen hun inlijving doen." zei Kai. "En dat moet ik wel kunnen?" vroeg Sterre. "Alsof ik jou dat ga vertellen." zei Kai. "Ohja... Maar.... Waarom ben ik de belangrijkste?" vroeg Sterre. "Dat zou jij eerder moeten weten dan mij." zei Kai. Sterre keek voor zich uit. De deur stond open.... Misschien kon ze de kamer uitrennen.... Voordat Kai haar zou hebben.... Hij is wel een druïde.... Achja, Sterre probeerde het toch maar niet.... Kai liep de kamer weer uit en draaide de deur op slot. Sterre ging tegen de deur aan zitten en begon te huilen. Ze kon dit gewoon allemaal niet meer!

In het Huis Anubis wist iedereen ondertussen ook al dat Sterre weer weg was. Het moest Kai zijn die het gedaan had, want het kon gewoon niet anders. Ze baalden wel allemaal. Ze hadden zo gehoopt dat Kai dood zou zijn. Maar nee, hij leefde nog en dan was het ergste nog dat hij Sterre weer wou inlijven. Dit keer hoefde dat niet in de steencirkel.... Hij kon haar gewoon bepaalde dingen laten doen zonder dat ze kon tegenwerken en bam! Ze zou haar zintuig voor eeuwig kwijt zijn.... Waarom kon ze niet gewoon winnen daarmee? Waarom?! Raphael, Pim, Anastacia, Marcel en Arlene zaten volop na te denken over hoe ze Sterre weer konden terugkrijgen terwijl ze haar belangrijke zintuig nog had. Maar dat was eerder gezegd dan gedaan, want het ging bijna niet. Ze wisten niet wat ze moesten doen.

Kai ging kijken of Sterre wakker was. Ofja, eigenlijk had hij haar gewoon nodig, want als ze sliep, maakte hij haar wel wakker. Hij opende de deur en keek de kleine kamer in. Hij zag Sterre achter de deur zitten. Ze had haar ogen open. Toen ze Kai zag werden haar ogen groot. Dit zou sowieso niks goeds betekenen, dacht ze. "Hallo Sterre." zei Kai. "Wat moet je?" vroeg Sterre. "Ik heb gezelschap voor je." zei Kai. Sterre keek hem vragend aan. Kai wenkte iemand en er kwam een bekende jonge de kamer ingelopen. Het was Bram.... Sterre keek dromerig naar Bram. Ze was Kai op slag helemaal vergeten. Kai sloot de 2 op. Het was de bedoeling dat Bram er nog voor zou zorgen dat Sterre, Pim en Raphael vergeten zou zijn, voordat hij begon aan de inlijving van Sterre. Nu maar hopen dat het Bram ging lukken.... Eigenlijk kon het nu niet meer fout gaan, want Sterre was helemaal weg van Bram.

Sterre en Bram waren aan het kletsen. Sterre vergat soms alleen wel te antwoorden. Ineens was Raphael helemaal uit haar hoofd. En ook Pim.... Maar eigenlijk iedereen. Alleen Bram zat in haar hoofd.... Uiteindelijk keek Bram Sterre aan en omgekeerd ook. Bram kwam langzaam dichterbij en bij Sterre ging ook alles vanzelf. Ze zoenden. Bram dacht ook helemaal niet meer aan Anastacia. Hij zag namelijk ineens in hoe verwend ze was. Met haar zou ze nooit zo lang volhouden. Na de zoen leek het voor Sterre alsof er een heleboel vuurwerk werd afgeschoten. Ze glimlachte. Bram omhelsde Sterre. Sterre was Pim en Raphael helemaal vergeten en haar andere vrienden en Bram was Anastacia helemaal vergeten. Sterre legde haar hoofd uiteindelijk op Bram zijn schouder en zo viel ze in slaap. Bram sloeg zijn armen om Sterre heen en legde zijn hoofd op die van Sterre en viel niet veel later ook in slaap.

Toen Sterre en Bram wakker waren, wisten ze even niet meer wat er die dag gebeurd was, maar al snel wisten ze het wel weer. "Je bent echt geweldig." zei Bram tegen Sterre. Sterre glimlachte verlegen. "Jij ook." zei ze zacht. Ze zoenden weer. Daarna kwam Kai de kamer binnen. Hij keek tevreden naar Sterre en Bram. "Komen jullie even mee?" vroeg Kai. Sterre zou toch wel mee gaan, zolang Bram ook meeging. Bram nam de hand van Sterre en ze liepen achter Kai aan. Ze liepen het bos in en ergens in het midden gebeurde er iets vreemds. Hun omgeving veranderde. Ze stonden ineens in een heel ander bos. Maar wel een mooi bos. Kai stond stil en Sterre en Bram dus ook. Kai draaide zich om en lachte gemeen. Sterre keek hem bang aan. Kai zei allemaal vreemde woorden die Sterre nog nooit eerder gehoord had. Ze voelde ineens een enorme pijn in zichzelf. Meestal kwam er dan ijs op haar handen enzo, maar nu was het alsof alles van binnen kouder werd! Sterre ademde geschrokken in en uit en er kwamen allemaal dampwolkjes uit haar mond. Bram twijfelde... Moest hij haar zo laten staan enzo, of moest hij haar redden? Als hij haar liet staan, liep het vast niet goed af met Sterre.

Maar als hij haar zou redden, zou Kai enorm kwaad op hem zijn. Maar hij hield te veel van Sterre.... Hij tilde haar snel op en rende zomaar een kant op. Kai keek hem boos aan. Wat deed Bram nou?! "Dit was niet de afspraak!" riep Kai boos. Maar Bram en Sterre waren verdwenen. Die waren terug in het bos waar ze vandaan kwamen. Kai was enorm kwaad. Het was de bedoeling dat Bram Sterre juist zou verlijden zodat ze niet aan Raphael en Pim kon denken, maar dan red hij haar opeens! Hij kreeg die Bram nog wel en die inlijving van Sterre zou ook nog wel slagen!

Bram kwam met Sterre de oprit van het Huis Anubis op. Hij rende via de achterdeur naar binnen. "Gaat het?" vroeg hij aan Sterre. "Ja.... Wat was dat? Wat deed Kai?" vroeg Sterre bang. Bram zette haar op de bank en ging naast Sterre zitten. Sterre omhelsde hem stevig. Ze was zo bang! Ondertussen stonden er een paar de woonkamer in te kijken. Het waren Raphael, Pim, Anastacia, Marcel en Arlene. Raphael keek een beetje jaloers naar Sterre en Bram. Ook Pim voelde iets toen hij Sterre zo zag zitten. Sterre kwam uit de omhelzing en keek naar de mensen die nog net buiten de woonkamer stonden. Ze keek naar Raphael, maar ze voelde alleen maar vriendschap. Geen liefde. Maar uiteindelijk kwam iedereen de woonkamer ingestormd en omhelsde Sterre stevig. Het was dat Sterre zei dat ze geen lucht meer kreeg, anders was ze nu gestikt. "Ben ik zolang weggeweest?" vroeg Sterre lachend. "Ongeveer 1 dag." zei Arlene. Ze gaf Sterre en Bram een kopje thee. "Bedankt." zei Bram. "Graag gedaan hoor." zei Arlene glimlachend. Sterre en Bram zoenden weer eventjes. Raphael werd rood. Hou je in.... dacht hij. Het was moeilijk voor hem, maar hij wou geen ruzie hebben met Bram terwijl Sterre erbij was. Eigenlijk hield hij helemaal niet van ruzie, maar waarom zat Bram met zijn vriendinnetje te zoenen? Sterre keek blij naar haar vrienden. Hopelijk was ze nu wel veilig. En anders zou Bram haar wel beschermen.

Bram sliep bij de meisjes op de kamer en Sterre lag nu al in bed. Ze was best moe. Arlene had het bed dat boven die van Sterre zat, los gemaakt en tegen die van Sterre aangezet, zodat Bram en zij samen konden slapen. Raphael was ook al boos geworden op Bram, omdat hij dacht dat hij zijn vriendin had afgepakt. Maar toen kwam Sterre er zelf tussen en zei dat ze van Bram hield. Raphael stond toen als vastgenageld aan de grond. Waarom wist hij hier niks van? Maar ja, nu was Anastacia ook jaloers... Ze zou nu gewoon elke keer moeten toekijken hoe haar beste vriendin met een jonge die zij ook zo leuk vond kuste en knuffelde en sliep... Maar ja, ze kon Sterre ook wel eens wat gunnen. Toen hun met z"n vijven nog maar net in Anubis woonde had Sterre ook heel veel voor Anastacia gedaan. Stiekem vond ze het toch niet zo erg dat Sterre nu iets met Bram had. Misschien kon Anastacia nu wel weer achter Raphael aan. Ja, oké, hij was niet verliefd op Anastacia, maar ze wou gewoon dat dat wel was. Het moest haar gewoon lukken! 

Het was avond en ze gingen allemaal naar bed. De meeste gingen nog even bij Sterre kijken, maar toen Bram binnenkwam ging iedereen weer weg. Sterre ging zitten en Bram zoende haar. De zoen ging best lang, vond Sterre. Maar van haar mocht de zoen wel uren duren. Ze was zo verliefd op Bram. Hij was zo lief, zo knap... Hij was gewoon super. Bram was al omgekleed en Sterre glimlachte. Bram kwam ook in bed liggen. Anastacia lag met haar oogmasker op chagrijnig in bed. Ze wou dat Sterre en Bram niet zo klef deden. Maar wie was zij om dat te verpesten? Sterre legde haar hoofd op de buik van Bram en viel weer in slaap. Bram en Anastacia lagen ook al snel te slapen. Ze hadden het wel nodig.

Bram maakte Sterre "s ochtends wakker. Ze lieten Anastacia nog maar even slapen, anders werd die weer chagrijnig als ze Sterre en Bram zo zou zien. Hij zoende Sterre lang en Sterre zoende terug. Ze voelden zich allebei zo gelukkig. Sterre keek verliefd naar Bram. Nu was het alsof er niks met haar arm was. Ze zag alleen Bram nog maar en ze voelde alleen maar liefde voor hem. Ze zoenden weer. Bram hielp haar uit bed en Sterre trok snel haar badjas aan. Bram zoende Sterre weer en ze liepen de kamer uit, de badkamer in. Daar zoende Bram haar weer. Sterre en Bram gingen er zo op in dat ze niet eens doorhadden, hoelang dat ze daar al stonden, maar er werd op de deur geklopt. "Sterre?" klonk de stem van Raphael. Sterre keek geschrokken naar de deur. Ze keek Bram aan, die knikte. Sterre opende de deur. "Wat deed je hier?" vroeg Raphael. Sterre kreeg een rood hoofd. Ze draaide zich naar Bram en toen weer naar Raphael. "Niks..." zei ze zacht. Raphael keek naar Bram. Raphael keek verder de badkamer rond en zag Sterre"s badjas op de grond liggen. Hij keek verbaasd naar Sterre. Hij probeerde iets te zeggen, maar hij kon het niet. Sterre wist niet wat ze moest doen. Raphael zou nu vast heel kwaad worden. Sterre keek nog naar Raphael en Bram, maar vluchtte toen de badkamer uit. Anastacia was net de kamer uit en Sterre rende naar binnen en draaide de deur op slot. Ze ging huilend op haar bed zitten. Waarom deed ze dit nou? Was het wel slim geweest? Misschien had ze beter gewoon niet met Bram mee moeten gaan of zo. Of gewoon nee moeten zeggen. Raphael zou vast heel kwaad zijn. Eigenlijk wist ze het wel zeker. "Sterre?" de stem van Bram klonk door de deur. "Mag ik naar binnen?" vroeg hij. Sterre stond op, maar voordat ze bij de deur was, werd ze opeens heel duizelig. Ze viel slapjes met haar ogen dicht op de grond. Ze lag midden in de kamer. 

"Sterre?" vroeg Bram weer. Waarom kreeg hij geen antwoord. Net hoorde hij Sterre nog huilen, opstaan en toen hoorde hij opeens een heel ander geluid. Hij ging naar de jongenskamer waar Raphael, Pim en Marcel zaten. "Raphael, Sterre reageert niet meer." zei Bram. "Dan zorg je er toch voor dat ze dat wel doet, dat was net op de badkamer ook." zei Raphael chagrijnig. Hij wist wel wat Sterre daar met Bram had gedaan.... Hij wist niet eens dat Sterre dat wou. "Ze heeft zichzelf toch opgesloten." zei Bram droog. Raphael liep de jongenskamer uit en klopte op de kamerdeur van de meiden. "Sterre, doe open!" riep hij. Geen reactie. Helemaal geen geluid. Raphael liep achteruit en trapte de deur in. Hij zag Sterre op de grond liggen. Bram kwam ook de kamer in gelopen. "Daarom reageerde ze dus niet..." zei hij zacht. "Ja, ze zal hier niet voor de lol liggen he." zei Raphael. Bram liep naar Sterre en legde zijn hand op haar borst om te voelen of haar hart nog klopte. "Ze is gewoon zelf flauwgevallen. Ik denk dat ze duizelig was." zei Bram. "Ja, misschien was het niet verstandig van mij om erbij te komen... Ze was natuurlijk bang dat ik boos zou worden." zei Raphael. "Daarom sloot ze zichzelf zeker op. Omdat ze bang is voor..... Jou..." zei Bram. Hij streek met zijn hand door Sterre"s haren. Hij zag dat haar ogen bewogen. "Sterre?" vroeg hij. "Bram?" vroeg Sterre zachtjes. Ze dacht ineens weer van wat ze in de badkamer gedaan had. "Uhm.... Sorry voor net in de badkamer." zei ze tegen Bram. "Niet erg joh, of vond je het niet fijn?" vroeg Bram. "Jawel," zei Sterre "Maar ik dacht... Toen Raf binnenkwam.... Ik had dit nooit moeten doen." zei Sterre. Ze stond op en ging op bed zitten. "Hey, ik vond het niet erg hoor. We zijn toch samen?" vroeg Bram. Sterre keek hem aan. "Als jij dat vind...." zei Sterre. "Natuurlijk, je bent het leukste meisje dat ik ooit ontmoet heb." zei Bram. "Dat zei Raphael ook in het begin." zei Sterre. "Maar ik meen het, Sterre." zei Bram. Sterre kon eventjes niks meer zeggen. "Echt?" vroeg ze zacht. "Ja, ik wil je nooit meer kwijt, Sterre. Geloof me." zei Bram. "Als je ooit op een ander verliefd zou worden, zou ik voor je vechten." zei Bram erachteraan. Sterre omhelsde hem stevig. "Ik wil jou ook nooit meer kwijt. Blijf je hier lekker in Anubis." zei Sterre blij. "Voor jou doe ik alles." zei Bram. Hij zoende haar. Maar dit keer deed Bram snel de deur op slot en gingen ze verder....

Arlene klopte op de deur van de meidenkamer. Sterre en Bram schrokken. Sterre keek Bram even geschrokken aan. "Sterre, Bram, komen jullie?" vroeg Arlene door de deur. "Moment!" riep Bram. Sterre en Bram kleden zich verder helemaal aan en Sterre zocht snel haar borstel, want ze had haar haren nog helemaal niet geborsteld. Bram keek Sterre aan en Sterre knikte. Bram deed de deur open. "Wat is hier gebeurd?" vroeg Arlene. Bram en Sterre zeiden niks. "Jullie hebben toch niet...." Arlene maakte haar zin niet af. Sterre knikte voorzichtig. Ze wist wat Arlene dacht. "Sterre, je bent 16, pas maar op dat je nu niet zwanger bent." zei Arlene. "Sorry..." zei Sterre zacht. "Achja, we merken het binnenkort wel." zei Arlene. "Ja, kunnen we er dan iets aan doen?" vroeg Sterre die nu toch bang werd. "Natuurlijk kunnen we dat." zei Arlene. Sterre omhelsde Arlene. "Ik hoop dat het gewoon niet is." zei Sterre zacht. "Waarom deed je het eigenlijk? Of.... Bram?" vroeg Arlene. "Bram heeft niks gedaan.... We deden het samen." zei Sterre. "Was hij begonnen?" vroeg Arlene. "Nee! Ik zei toch, Bram deed niks! Ik wou dit zelf ook." zei Sterre. "Oke, nou, dan is het je eigen schuld als je zwanger word he." zei Arlene. "Dat gebeurt niet." zei Sterre. Arlene liep de kamer uit. Sterre keek zuchtend naar Bram. "Dit hadden we niet moeten doen he?" vroeg Sterre zacht. "Als jij het niet wil, hoeft het niet." zei Bram. Sterre had tijd nodig om na te denken. Maar Bram had er alle tijd voor.

Ondertussen wist Arlene wel dat ze Raphael beter niet kon vertellen over wat er net in de meidenkamer gebeurt was, maar ze wist dat het niet lang zou duren voordat hij het wist. Het was niet te missen dat Sterre en Bram veel van elkaar hielden en ook niet dat Sterre nu bang was dat ze toch zwanger zou zijn.

Maar Sterre en Bram zaten nu samen beneden. "Zullen we zo meteen de stad ingaan?" vroeg Bram aan Sterre. "Ja, is goed." zei Sterre met een glimlach. Ze gaf Bram een kus. "Ik.... Uhmmm.... Het spijt me nog van daarstraks." zei Bram. "Bram, je weet toch dat het niet jou schuld was?" vroeg Sterre. "Het is wel mijn schuld, Sterre. Met Raphael had je dit nooit gedaan." zei Bram. "Ik hou niet meer van Raphael. Ik hou van jou." zei Sterre. Ze hadden niet door dat Raphael net om de hoek van de woonkamer stond mee te luisteren. Sterre gaf toe dat ze niet meer van hem hield, maar alleen van Bram. Sterre keek net de kant van Raphael op en zag hem staan. "Raf, hoelang sta je daar al?" vroeg ze geschrokken. "Lang genoeg om zeker te weten dat je niet meer van mij houd." zei Raphael. "Sorry, maar bij jou voel ik gewoon niks meer." zei Sterre. Raphael keek haar verdrietig aan. Sterre kreeg medelijden met hem. Ze omhelsde Raphael kort en gaf hem een laatste kus op zijn mond. "We blijven toch wel vrienden?" vroeg Sterre. "Ja, als jij het goed vind." zei Raphael die eruitzag alsof hij elk moment kon gaan huilen. "Heel graag." zei Sterre. Raphael ging de kamer uit en liet Sterre en Bram alleen achter. Sterre wist nu dat ze bij Raphael in de buurt niet zo klef moest doen met Bram. Bram en Sterre zoenden weer. 

Raphael rende de jongenskamer in, duwde de rest eruit en sloot zichzelf op. Het boeide hem allemaal niks meer van wie waar was, hij moest en zal nu allen zijn. Hij ging op zijn bed zitten en begon te huilen. Hij hield van Sterre en hij had kunnen bedenken dat ze op Bram zou vallen. Hij was ook veel knapper dan hem. Als hij echt van Sterre hield, had hij er wel voor gevochten. Blijkbaar was het allemaal dus niet waard geweest, die relatie van Sterre en hem. Zij was nu met Bram en dat moest hij maar respecteren. Hij kon het nog veranderen, maar nu niet meer. Hij moest maar opgeven. Sterre was van Bram... Hij wist niet meer wat hij moest doen. Hij reikte naar zijn koptelefoon. Hij twijfelde of hij hem af zou zetten. Het zou pijn gaan doen, dat wist hij. Hij dacht nog even na, maar zette ineens snel zijn koptelefoon af en gooide hem door de kamer. Hij hoorde harde piepen en had moeite zijn koptelefoon niet terug te pakken. Maar hij moest doorzetten. Hij ging in de kamer staan en voelde de enorme pijn van de piepen in zijn oren. Als hij Sterre had opgegeven, moest hij dit gewoon doorzetten. Raphael schreeuwde hard vanwege de pijn. Hij hoorde stemmen vanaf de andere kant van de deur. Hij wist niet of hij het goed hoorde, maar hij hoorde de stem van Sterre. "Raphael!" riep de stem van Sterre hard. Er werd keihard op de deur gebonsd en Raphael schreeuwde nog harder. Uiteindelijk hoorde hij helemaal niks meer en lag hij op de grond.

Bram trok Sterre aan haar arm mee, maar Sterre was sterker. "Raphael! Doe open! Wat is er!" riep ze hard. "Bram, laat me nou los!" riep Sterre boos. Ze rukte zich los. "Pim!" riep ze hard. Pim kwam de overloop op gerent. "Wat is er?" vroeg hij verbaasd. "Maak die deur open, Raphael schreeuwde net." zei Sterre. Pim grabbelde in zijn rugzak en haalde er uiteindelijk iets uit waarmee hij de deur kon openen. Toen het slot opensprong, duwde Sterre Pim aan de kant en rende de kamer in. Ze bukte bij Raphael neer. "Raf... Raf, word wakker!" riep Sterre die tranen in haar ogen kreeg. Hij had zijn koptelefoon niet op. "Waarom heeft hij zijn koptelefoon niet op?" vroeg Pim. "Ik denk dat het door mij komt." zei Sterre zacht. "Hoezo?" vroeg Pim. "Ik ben met Bram gegaan en was helemaal vergeten rekening te houden met Raphael. Hij baalde." zei Sterre. "Je denkt dat hij....." "Alles wou opgeven omdat hij mij gewoon leuk vind." zei Sterre zacht. Ze was bang dat Raphael nu nooit meer waker zou worden. Maar hij lag hier alleen omdat hij last had van zijn zintuig. Of hij had last van zijn zintuig door zijn problemen. Sterre legde haar hoofd op Raphael zijn buik en ging erbij liggen. Ze begon hard te huilen. "Het is gewoon allemaal mijn schuld." zei ze snikkend. Pim kwam bij Sterre zitten en legde zijn hand op haar schouder. Sterre sloeg hem niet weg. Ze liet het gewoon toe. Ze kon zijn steun nu wel gebruiken. Bram was ondertussen weggelopen. Hij liet Sterre maar gewoon even alleen bij Raphael en Pim. Hij vond het namelijk toch ook niet zo leuk voor Raphael en ook niet zo leuk voor Sterre. Hij zou haar alle tijd geven die ze nodig had.

Sterre lag op de grond te slapen tegen Raphael aan. Ze had bij hem zijn koptelefoon weer opgezet in de hoop dat hij weer waker zou worden, maar tot nu toe was hij nog niet wakker geworden. Sterre trok in haar slaap haar handschoentjes uit en legde haar handen op Raphael zijn hoofd. Hij opende zijn ogen en keek naar Sterre die naast hem lag te slapen. Hij keek verward. Wat was er allemaal gebeurd? "Sterre?" vroeg hij zacht. Sterre opende haar ogen en keek in Raphael zijn gezicht. Ze was meteen klaarwakker. "Raf! Je leeft nog!" riep ze blij en ze omhelsde hem. "Had ik niet mijn koptelefoon afgedaan?" vroeg Raphael. "Ja, maar toen ik je zag liggen kon ik je gewoon niet in de steek laten." zei Sterre. Ze zoende Raphael lang. Na de zoen keek Raphael helemaal verbaasd. "En Bram dan?" vroeg Raphael. "Bram die vond het niet eens goed dat ik je riep." zei Sterre. "Dus.... Nu zijn we weer...." Raphael kon zijn zin niet afmaken, want Sterre zoende hem lang. "Dit betekent dat we weer samen zijn. Als jij het ook goed vind." zei Sterre zacht. Raphael zoende haar nu lang. Daarna omhelsde ze elkaar weer. Sterre snapte nu gewoon niet meer dat ze met Bram had.... Maar ze moest nu nog steeds oppassen dat ze niet zwanger zou zijn. Ze moest toegeven, het was helemaal niet vreemd meer of zo wat ze met Bram gedaan had. Raphael zag haar denken. "Je denkt aan wat je gedaan had met Bram he?" vroeg hij. Sterre knikte. "Vond je dat niet fijn?" vroeg Raphael. "Dat is het nou juist.... Dat was het wel." zei Sterre met een rood hoofd. "Dus...." Raphael keek haar vragend aan. Sterre wist wat hij bedoelde. "Nee, doe nu maar niet." zei Sterre. Ze wou eventjes vergeten wat er hiervoor allemaal gebeurd was. "Ga je mee?" vroeg Sterre. Ze ging staan en Raphael deed hetzelfde. Ze gingen samen de kamer uit en liepen naar beneden. Arlene keek verbaasd naar Sterre en Raphael. "Heb je Bram gedumpt?" vroeg Arlene verbaasd. "Ja, helemaal. En ik heb Raphael gered." zei Sterre trots. "Waar is Bram nu?" vroeg Arlene. "Geen idee, ik denk op onze kamer." zei Sterre. "En hoezo heb je Raphael gered?" vroeg Arlene. "Ik zag Raphael daarstraks wegrennen naar boven en ik ben achter hem aangegaan. Van Bram moest ik Raphael alleen laten en hij trok me elke keer mee terug, maar ik hoorde Raphael schreeuwen. Ik rende naar de deur van zijn kamer en riep Pim toen ik merkte dat de deur op slot zat. Pim kreeg de deur open en toen ik in de kamer stond, lag Raphael op de grond, zonder koptelefoon. Ik had zijn koptelefoon weer bij hem opgedaan en ben toen geloof ik in slaap gevallen." vertelde Sterre. Ze zoende Raphael weer. "En Bram is niet boos dat jullie weer samen zijn?" vroeg Arlene. "Geen idee." zei Sterre. "Maar ja, hij komt het nog wel te weten, toch Raf?" zei Sterre. "Natuurlijk schat." zei Raphael. Hij tilde haar op en liep met haar de tuin in. Sterre en Raphael waren weer allebei blij, maar was Bram wel blij met wat hij door het raam zag? Hij zou wraak nemen op Raphael!