Het Huis Anubis en het gevaar van liefde

 

Sterre had pauze en liep met Raphael door de gang.  Sterre had haar handschoentjes uit. Niet dat ze die nog nodig had, maar bij momenten die niet goed voelde, droeg ze die toch. Nu voelde Sterre zich goed bij Raphael. Ze had zijn hand vast. Ze waren vanaf gisteren officieel samen, vriendje en vriendinnetje. Sterre wou het toen aan Pim vertellen, maar dat had ze beter niet kunnen doen. Pim was nog verliefd op Sterre en was ontzettend jaloers geworden. Hij had Sterre keiveel pijn gedaan. Eerst had hij Sterre haar arm op haar rug gedraaid, wat nu nogsteeds veel pijn deed en daarna had hij haar hard op de grond geduwd en was ze even buiten bewustzijn geraakt. Toen ze weer wakker was, zag ze Raphael onder de blauwe plekken zitten. Sterre had vandaag haar haren los, zodat de wond op haar hoofd niet zichtbaar was, maar het was sommige toch toch opgevallen. Verder had ze vandaag niet het Nederlands s.o. kunnen maken, omdat haar arm nog veel te veel pijn deed. Ook Raphael had veel last van zijn armen enzo. Ze hadden Pim vandaag compleet genegeerd. Ze liepen nu teminste samen, door de gangen van de school. Van de leraar, moest Sterre snel naar een dokter en ze wou niet alleen gaan. Raphael mocht nu lekker mee. Sterre haar bril was door Pim ook kapot. Dat was nog niet zo erg eigenlijk, want die kon ze nog altijd gewoon een nieuwe vragen aan haar ouders, maar sommige waren zo ongerust over Sterre, dat ze het heel erg vonden. Sterre zag nu amper iets en daardoor werd ze best duizelig. Ze liepen al net buiten en Raphael had dit allemaal niet door, waardoor de gevolgen vervelend waren. Ze stonden net op het schoolplein, toen Sterre op de grond viel. Raphael verwachtte dit niet en omdat hij geen ondersteuning had, viel hij nog net naast Sterre op de grond. Helaas vielen ze beide in het grind, waardoor ze beide bewusteloos raakten. Daar lagen ze dan, met z'n tweeen....

Anastacia mocht als eerste uit de les, omdat ze haar oogspullen was vergeten. Toen had ze net gedaan, alsof ze last van haar ogen had. Dan had ze dat dalijk teminste niet. Ze liep het schoolplein op en zag iets of iemand op de grond liggen. Moest ze ernaartoe gaan? Ze besloot erheen te gaan en keek goed. "Dinges? Raf?" vroeg Anastacia. Raphael en Sterre reageerden natuurlijk niet. Anastacia keek even of er iemand in de buurt was, maar dat was helaas niet het geval.  Ze draaide zich terug naar Sterre en Raphael en zei: "Blijf liggen." Ze rende terug de school in, maar ze zag allemaal flitsen. Ze grabbelde vlug in haar tas, voor haar zonnebril, maar die zat er natuurlijk niet in. Ze bedekte haar ogen snel met haar handen en rende voor zover het mogelijk was, terug naar de klas. De pijn aan haar ogen deed pijn, maar ze kon niet anders!  Ze gooide de deur van de klas open en iedereen keek haar verbaasd aan. "Geen vragen, Sterre en Raf.... Liggen bewusteloos op... Op het schoolplein en ze worden niet wakker!" riep Anastacia heigend. Heel de klas sprong op en liep achter de meester aan. Marcel zag dat Anastacia last had van haar ogen, en diepte een zonnebril uit zijn zak. "Hier, anders val jij dalijk ook flauw." zei hij. "Dank je..." zei Anastacia die de belachelijke zonnebril opzette. Beter dan niks, dacht ze. Ze rende verder naar buiten en stopte naast de meester. Ze stonden met de hele groep, om Raphael en Sterre, die nogsteeds bewusteloos waren. "Wat is er gebeurd?" vroeg de meester. "Weet ik niet, ik denk dat Sterre duizelig werd, zonder haar bril, maar van Raphael heb ik geen idee." zei Anastacia. "Als ze niet wakker worden, moeten we NU de ambulance bellen!" riep de meester. Anastacia gaf haar mobiel aan de meester, die gelijk een ambulance belde. Pim voelde zich best schuldig. Als Sterre duizelig was, kwam dat natuurlijk door hem! Door hem was haar bril kapot en door hem, moest ze zonder bril naar school. Meer tijd om na te denken had hij niet, want de ambulance's, waren er al. Raphael en Sterre werden al snel de ambulance in gereden, klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Pim twijfelde. Moest hij met de ambulance mee of niet? Anastacia wist van gisteren was en had gemerkt dat Pim iets dwars zat. Ze pakte Pim bij zijn hand en trok hem bij de rest vandaan. "Wat is er?" vroeg ze. "Beloof je niks te zeggen?" vroeg Pim dwingend. "Als jij daar blij van word." zei Anastacia. "Ik weet dat het mijn schuld is, van Sterre." zei Pim. "Hoezo?" vroeg Anastacia. "Ik heb haar bril kapot gemaakt en Sterre word duizelig zonder bril." zei Pim. De ambulance was ondertussen al weg. Anastacia omhelsde Pim uit medelijde. Hij kon er niks aan doen, dat hij zo woedend was geworden en dat moest hij weten.

De twee tieners werden het ziekenhuis ingereden. Raphael werd langzaam wakker, maar kreeg niet veel door, van wat er om zich heen gebeurde. Hij sloot zijn ogen en viel gelijk weer weg. Ook Sterre kreeg niks mee, maar zij werd ook nog niet wakker. De dokters reden Raphael en Sterre een kamer in en deden Sterre een mondkapje op. Ze hadden Raphael volledig wakker gekregen, maar Sterre had nog nergens op gereageert en kreeg daarom dat kapje op, zodat ze ook zeker lucht binnen zou krijgen. Raphael keek naar rechts, waar het bed met Sterre stond. Het duurde maar even voordat hij doorhad, dat er iets niet klopte met Sterre. Hij zag een infuus en een stel andere apparaten, die allemaal op Sterre waren aangesloten. Raphael sprong uit het ziekenhuis bed en viel neer op het bed van Sterre. Hoezo was hij zo duizelig? En vreemdgenoeg, werd Sterre niet wakker van zijn val op haar bed...  Hij zag dat er een dokter binnenkwam, maar hij kon niks doen. Hij lag half op Sterre's buik. De dokter liep verbaasd naar het bed van Sterre. "Wat is hier de bedoeling van?" vroeg hij. "Niks." zei Raphael. "Ik wou alleen zien hoe het met mijn vriendin gaat." vulde Raphael aan. "Je moet echt oppassen met zowel jezelf, als met je vriendin." zei de dokter. "Als u me helpt, gaat het vast wat makkelijker." zei Raphael. De dokter hielp Raphael overeind en hielp hem ook terug zijn bed in. De dokter hoorde wat piepen en keek naar het bed van Sterre. Sterre bewoog in het bed.... Raphael keek op en zag net als de dokter, dat Sterre haar ogen open gingen. "Waar ben ik?" vroeg ze. "Sterre!" hoorde ze de stem van Raphael.

De dokter had de apparaten van Sterre losgemaakt en had het stel onderzocht. Ze mochten gelukkig naar huis, maar Sterre moest rustiger aan doen. Raphael moest van Arlene ook gelijk weer naar school. De dag erna, was dan ook lekker rustig in Anubis. Arlene en Sterre waren alleen thuis en in de middag zou Arlene boodschappen gaan doen. En dan was Sterre alleen thuis. Dat had misschien beter niet zo kunnen zijn.... Arlene was weg en Sterre sliep diep. Er kwam een voor Sterre, nog onbekende jongen de kamer binnen. Hij kende Sterre zelf wel een beetje en wist dat ze kwetsbaar was. Hij mocht haar nooit en vandaag, zou hij zijn wraak nemen....

Een paar maanden later, gebeurden er een paar rare dingen....

Raphael kwam de badkamer uit en zag Sterre haar kamer uit komen. "Heey schat." zei hij. Het viel hem op, dat Sterre wat dikker was dan normaal. "Zit jij heel de koektrommel op te eten ofzo?" vroeg Raphael grappend. Sterre keek hem verbaasd aan. "Nee, hoezo?" vroeg Sterre. Raphael wees naar haar buik. Sterre leek nu pas te merken, dat ze dikker was. "Dit hoeft niks te betekenen, hoor." zei Sterre glimlachend. Raphael knikte en gaf haar een kus. Daarna liep Sterre de badkamer in. Toen ze voor de spiegel stond, schrok ze toch wel. Was ze zoveel aangekomen de laatste tijd?

Toen Steerre beneden kwam, voelde ze alle ogen gelijk op haar gericht. Arlene kwam naar haar toe. "Kom je even mee naar de bieb?" vroeg ze zacht. Sterre knikte maar gewoon.  Ze liep met Arlene de bieb in. Tot haar schrik zat Kai er. Sterre wou weer omkeren, maar Kai pakte haar hand. "Laat me los, alsjebliefd." zei Sterre zacht, maar Kai trok haar naar de bank. "Ik doe je niks." zei hij. Sterre keek hem aan en ging toen zitten. "Arlene meldde mij dat je ineens dikker word." zei Kai. "Oke, Raf zei het tegen me dat ik dikker ben en u zegt het ook. Wat is er mis mee? Misschien ben ik alleen maar wat aangekomen!" zei Sterre. "Nou, Arlene heeft pas een jongen in het huis gezien, toen ze na het boodschappen doen terug kwam. Hij leek bij jou geweest te zijn en nu willen we je niet bang maken, maar we denken, dat hij je zwanger heeft gemaakt." zei Kai. "Dat... maar dat kan niet. Dan zou ik dat toch gemerkt hebben?" vroeg Sterre. "Inderdaad. Daarom is Arlene dalijk terug met een test. Het zekere voor het onzekere." zei Kai. Zou dit allemaal waar zijn? 

Even later was Arlene terug. Ze had iedereen naar boven gestuurd en liet Sterre eventjes alleen op de badkamer.

Sterre hoopte dat het verhaal niet waar was en dat ze niet zwanger was. Ze deed de test zo snel mogelijk, zodat ze wist dat het een nachtmerrie zou zijn. Toen ze klaar was met de test, wachtte ze even tot de uitslag er was. Ze had Arlene erbij gehaalt. "Lees jij het?" vroeg Sterre bang. Raphael dacht misschien wel exact hetzelfde als Kai en Arlene en eigenlijk maakten hun haar wel bang....  "Tuurlijk." zei Arlene. Sterre ging op de badrand zitten en was niet van plan nog op te staan. Ze zag Arlene naar het ding kijken. "En?" vroeg Sterre zenuwachtig. "Geduld." zei Arlene. Een paar seconden later, keek Arlene naar Sterre. "Het klopte... Je bent inderdaad zwanger..." zei Arlene zacht. Sterre slikte en er rolde gelijk een traan over haar wang.

Arlene had het Kai gemeld en Sterre probeerde het geheim te houden voor haar vrienden dat ze zwanger was. Ze is nog maar 15! Ze was veel te jong om zwanger te zijn! Verder had ze nog een probleem.... Hoe zou ze dit voor Raphael verborgen houden? Ze kon niet eens liegen, vooral niet tegen hem! Alsof ze een knop had ingedrukt, kwam Raphael net op haar afgelopen. "Raf..." zei Sterre. "Sterre, wat je vanochtend zei.... Je verbergt denk ik iets voor me, wat je toen zei, klopte niet." zei Raphael. Sterre begreep niet, hoe Raphael haar zo snel door kon hebben. "Sorry, ik kan niet tegen je liegen." zei Sterre. "Vertel het dan." zei Raphael. "Beloof je het niet door te vertellen en niet boos te worden?" vroeg Sterre. "Ik beloof het." zei Raphael ongeduldig. Sterre sliktte. "Ik uh.... Ik ben zeg maar.... Zwa.... Zwanger...." zei Sterre zacht. Raphael keek haar geschrokken aan. "Hoe? En beter nog... Van wie en hoelang?" vroeg hij. "Dat weet ik dus niet." zei Sterre. "Maar als je dat niet weet, is het onder dwang gedaan?" zei Raphael zacht. Sterre knikte. "IK zou het kunnen laten weghalen. Alleen kan ik dat niet betalen en Arlene ook niet." zei Sterre. "Dan vraag je het toch aan Ana." zei Raphael. "Raf, ik wil niet dat iedereen het weet. Vooral Ana niet, je weet hoe het gaat als zij iets weet." zei Sterre. "Dan ga je nu even met mij mee." zei Raphael. Sterre wou vragen waarheen, maar Raphael trok haar al mee. "Ga maar achterop." zei hij toen ze bij zijn fiets stonden. Sterre ging achterop zitten en Raphael zelf op het zadel. Hij reed met Sterre naar het ziekenhuis.

"Waarom zijn we nu in het ziekenhuis?" vroeg Sterre. "Omdat ik antwoorden wil hebben." zei Raphael, terwijl hij Sterre meetrok naar de balie. "Antwoorden waarop?" vroeg Sterre. "Ja?" vroeg de vrouw achter de balie. "Mijn vriendin is zwanger en ik wil er meer info over." zei Raphael snel. "Wat is de naam?" vroeg de vrouw. "Sterre de Wit." zei Raphael. "Gaat u maar in de wachtkamer zitten, ik plaats jullie gelijk in de lijst." zei de vrouw. Raphael liep met Sterre naar de wachtkamer, waar ze zouden wachten.

Na een kwartier wachten, werden ze geroepen en gingen ze met de dokter mee. "U wil meer weten over de zwangerschap van uw vriendin?" vroeg de dokter. Raphael knikte. "Een van de belangrijkste vragen is hoelang ze al zwanger is." zei Raphael. "Okee, daarvoor hebben wij hier speciale testen." zei de dokter. "Moet ik weer zo'n test doen?" vroeg Sterre geschrokken. "Dat is wel het beste ja." zei de dokter. "En mag ik misschien weten hoe oud u bent?" vulde hij aan. "15..." zei Sterre zacht. "Pardon?" vroeg de dokter. "15..." zei Sterre nu wat harder. "U bent 15? Ik mag hopen dat je ervan wist." zei de dokter. "Het is gebeurd toen ik sliep." zei Sterre. Raphael keek haar aan. "Hoelang geleden?" vroeg hij. "Twee maanden geleden, denk ik." zei Sterre. "Twee maanden... Het kan nog worden weggehaald." zei de dokter. "Daar heb ik het geld niet voor." zei Sterre somber. "Dan kan ik helaas ook niks doen voor jullie." zei de dokter. Sterre en Raphael stonden op en gingen weer naar huis.

Ongeveer 5 maanden later, mocht Sterre van Raphael en Arlene niet meer naar school. Zeker niet nu ze al ongeveer 7 maanden zwanger was. Ze had na 5 maanden nog hetzelfde probleem. Geen geld om abortus te plegen. Nu kon ze het niet meer laten weghalen, daar was het te laat voor. Anastacia, Pim en Marcel wisten nog niks van Sterre's zwangerschap, dus ze zou het vandaag melden. Pim zou om 2 uur al uit zijn. Anastacia, Marcel en Raphael waren om 4 uur pas uit. Het was nu half 2 en ze zou nog even eten en dan Pim boven spreken. Ondertussen toen ze aan tafel haar brood ging smeren, kwam Arlene de kamer in. "Hey Sterre, hoe gaat het?" vroeg ze. "Ondanks dat ik geen abortus kan plegen, ik de hele dag alleen thuis zit en ik veel lessen mis op school, gaat het ge-wel-dig." zei Sterre sarcastisch. Arlene kwam naast haar zitten. "Sterre, jij kan hier niks aan doen, he. Iemand heeft je misbruikt en je bent nu zwanger, wat lastig is als je 16 bent. En dan heb je ook nog je overgevoelige tast." zei Arlene. "Kan jij het niet met Kai opvoeden?" vroeg Sterre. "Het is jou kind en als ik Kai moet geloven, wil hij hier geen baby rond hebben lopen. Het zij nog een paar weken en dan is het zover." zei Arlene. 

Om kwart over twee zat Sterre met Pim op de meidenkamer.  "Pim, ik moet je iets vertellen." begon Sterre. "Vertel maar." zei Pim. Dit was voor Sterre een lastig moment, maar hij moest het weten. Sterre haalde haar handen van haar buik. "Ik ben zwanger." zei ze zacht. Pim keek haar verbaasd aan. "Zwanger.... Van wie?" vroeg Pim. "Dat kan ik niet zeggen." zei Sterre. Pim werd rood. Werd hij nou kwaad? Hij pakte Sterre ruw op. "Zeven maanden zwanger! Van Raf zeker?!" riep hij uit. Hij duwde Sterre tegen het bed van Anastacia aan. "AUW!" gilde Sterre. "Ik zei toch dat ik het niet kan zeggen! Vooral als ik het zelf niet weet! Ik ben net 16!" riep Sterre huilend. Ze was hard tegen Anastacia's bed aangekomen. Ze greep naar haar buik. Pim trok Sterre nogmaals omhoog, maar duwde haar niet. Sterre voelde de hevige pijn en ze schrok van Pims' onverwachte actie. Ze begon te hyperventileren en voor ze het wist, sprong het licht uit en lag ze in Pims' armen.

Pim kwam met Sterre de woonkamer binnen. "Wat is er met Sterre?" vroeg Arlene. "Ze is net flauwgevallen toen ze vertelde dat ze... Zwanger is..." zei Pim. "Heb jij weer iets gedaan bij Sterre?" vroeg Arlene streng. Pim schudde resoluut zijn hoofd. "Je moet wel eerlijk zijn. Dit kan slechte gevolgen hebben voor zowel Sterre als voor dat kind." zei Arlene. Pim aarzelde. Zal hij het eerlijk zeggen? Arlene zou het vast wel begrijpen.... "Ik heb Sterre per ongeluk tegen het bed van Anastacia geduwd." zei Pim zachtjes. "Probeer haar wakker te maken... Hoe is ze tegen het bed gekomen?" vroeg Arlene. "Ik geloof met haar rug." zei Pim. "Okee, maak haar wakker..." zei Arlene snel. "Hoe dan?" vroeg Pim. "Uhm... Zonder iets te doen. " zei ze terwijl ze naar Sterre wees, die haar ogen open had en haar hand op haar hoofd legde. "Auw..." was het eerste wat ze zei. "Sterre...." zei Pim zacht. Sterre keek recht in Pims' ogen. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze zacht. "Weet je dat niet meer?" vroeg Pim verbaasd. Hij liep de woonkamer in en legde Sterre op de bank. "JIj had me pijn gedaan.... Maar je hebt me ook gered. En het kind ook.... Als je mij had laten vallen, had ik me nu nog geen eens kunnen bewegen." Sterre ging zitten en omhelsde Pim. "Bedankt." fluisterde ze. Arlene keek naar Sterre. Meestal zou een zwangere  vrouw super chagerijnig worden, maar Sterre was nogsteeds 100% zichzelf.

 

Sterre zat op de bank met haar deken en Pim zat naast haar. Sterre had haar hoofd op Pims' schouder liggen. De tv stond aan, maar ze kregen er niks van mee. Sterre was in slaap gevallen en Pim sliep ondertusen ook. Ze lagen tegen elkaar aan te slapen. Het zag er heel lief uit. Ze lagen daar al een paar uur zo. Maar zo zouden ze niet lang meer liggen. Marcel, Anastacia en Raphael kwamen terug van school. "Wow dude, zie hoe mooi." zei Marcel blij. Pim en Sterre lagen nogsteeeds tegen ekaar te slapen. "Wow, wat is dingetje dik." zei Anastacia lachend. Raphael keek ondertussen naar Sterre die met een lieve glimlach tegen Pim aan lag te slapen. "Gaan jullie maar naar boven. Ik kom zo." zei Raphael zo luchtig mogelijk. Die twee waren toch oliedom, dus die gingen wel naar boven. Dat deden ze ook. Raphael keek of hij Arlene of Kai ergens zag, maar hij was verder alleen. Hij liep naar de bank en maakte Pim wakker. "Raf... Wat is er?" vroeg Pim slaperig. Maar Raphael zei niks. In plaats daarvan, trok hij Pm van de bank. "Raf! Wat doe je?!" riep Pim hard. Sterre werd er wakker van. "Raf? Pim?" vroeg ze zacht. Raphael reageerde niet. Hij het het te druk met Pim pijn doen. "Raf! Laat Pim los!" riep Sterre. Ze stond op en liep naar de twee jongens. Ze ging ertussen in staan. Nog voor Raphael kon slaan, zakte Sterre in elkaar. "AUW! Mijn buik!" gilde Sterre en ze greep naar haar buik. Raphael schrok ervan en ook Pim schrok. Sterre bleef maar schreeuwen en Arlene kwam eraan gerent. Ook Anastacia en Marcel renden snel naar beneden. Arlene stond bij Sterre. "Wat gebeurd er met haar?!" vroeg Raphael bezorgt. "Ze is geen zeven maanden zwanger, jongens. Ze is acht en en halve maand zwanger en ik denk dat het kind al wil komen." zei Arlene. Sterre schreeuwde nogsteeds hard, maar Marcel en Anastacia waren duidelijk hoorbaar. "KIND?!" riepen die tegelijk. "Ja, ze is zwanger." zei Arlene. "We moeten het ziekenhuis bellen! Nu!" riep Raphael. "Raf, jij gaat met Sterre en mij mee in de auto. We rijden naar het ziekenhuis." zei Arlene haastig. Raphael tilde de gillende Sterre op en rende met Arlene het huis uit. Naar de auto. Arlene ging voorin zitten en Raphael ging met Sterre achterin. "Sterre, rustig." zei Raphael. "Raf, het doet zo'n pijn!" riep Sterre huilend. "Je kan het, schat. We zijn bijna bij het ziekenhuis." zei Raphael. "Adem rustig in.... En uit." zei Raphael. Arlene stopte nmet rijden. "We zijn er." zei ze. Raphael tilde Sterre op. Ze renden het ziekenhuis in en liepen naar de eerste de beste dokter die ze zagen. "Meneer, help alstubliefd, mijn vriendin staat op het punt te bevallen." zei Raphael haastig. De dokter maakte een gebaar van "Volg me" en Raphael rende ermee erachteraan. De dokter rende een kamer in. "Leg haar op het bed." zei de dokter. Raphael legde Sterre op het bed. "Het is beter dat ze die handschoentjes uit doet." zei de dokter. "Laat ze aan en help haar nou!" riep Raphael. De dokter ging naast Sterre staan en gaf haar instructie's van wat ze moest doen. Ze deed haar best ze op te volgen. Wat was dit een last! Ze veranderde haar gedachtens. Als dit gebeurd was, was ze ervan af en was ze ook niet meer zo dik.

 

Na de instructie's goed te hebben opgevolgt, zat Sterre op het ziekenhuisbed met de kleine baby. Het was een meisje, te vroeg geboren, maar gezond. "Gefeliciteerd mevrouw de Wit." zei de dokter. "Bedankt... Maar ik kan het kind niet opvoeden... Ik ben 16, ik moet gewoon naar school..." zei Sterre. "Je kan het altijd aan je ouders vragen." "Ik woon in een internaat... Sjips! Pap en mam weten hier niks van!" riep Sterre. "Wil je ze bellen?" vroeg de dokter. "Mag dat?" vroeg Sterre. De dokter liep even de kamer uit en kwam later terug met een telefoon. "Bel maar."  Sterre toetste het nummer van haar moeder in. Er werd al snel opgenomen. "Met Sterre." zei ze vlug. "Sterre, wat leuk dat je belt." zei Heleen. "Ik moet jou en pap iets vertellen..." zei Sterre. "Vertel maar lieverd." zei Heleen. "Ik ben net moeder geworden..." zei Sterre snel. Heleen was even stil maar ging verder. "Je bent moeder?" vroeg ze. "Ja, een paar minuten...." zei Sterre. "Je hebt 9 maanden niks tegen ons gezegt... Wie is de vader van het kind?" vroeg Heleen. "Dat weet ik niet. Ik denk ook niet dat ik dat wil weten." zei Sterre.

Ze hadden niet door dat iemand hen aan het afluisteren was. De jongen was geslaagd met deel 1 van zijn plan. Nu kon hij snel aan deel 2 beginnen.

 

Na het telefoongesprek waren Raphael en Arlene naar huis gegaan. Omdat het kind 2 weken te vroeg was moest de baby samen met Sterre nog een week in het ziekenhuis blijven. Het was nu avond en Sterre had een naam voor de baby. Nina... Nina de Wit. De deur van haar kamer ging open. Er kwam een onbekende jongen binnen. "Wie ben jij?" vroeg Sterre. "Ik? Ik ben de vader van dit kleine mormel." zei de jongen. "Waarom zou dit waar zijn?" vroeg Sterre. "Begrijp je het niet? IK heb jou zwanger gemaakt!" zei de jongen. "Waarom heb je mij dit aangedaan? Ik heb pijn geleden.... En Nina is een mooi meisje, maar een die ik nu niet kan verzorgen. Ik ben net 16." zei Sterre. "Ik zal morgen antwoorden." zei hij. Hij wist dat Sterre niet zou gaan slapen, dus haalde hij een spuitbus uit zijn tas. Hij ging naast Sterre staan. "Wat is dat?" vroeg Sterre bang. "Niks, je zult gewoon eventjes slapen." zei de jongen en hij spoot in haar gezicht. Ze viel gelijk in slaap. Hij gaf Sterre nog een spuit. "Deel 3 zal morgen worden uitegevoerd, nu je een tijdje verlamd zal zijn." zei hij duister. Nina sliep nog, maar toen de jongen de kamer verliet werd ze wakker en begon ze te huilen.

Er kwamen al snel 2 zusters de kamer binnen. "Sterre slaapt gewoon door het gehuil heen." zei een zuster. "Ze is 16 en is moe van vandaag, dat is begrijpelijk." zei de andere. De zuster tikte Sterre op haar wang. "Ze word niet wakker..." zei ze. Ze legde haar hand op de plaats waar Sterre's hart zat en voelde. "Haar hartslag gaat onregelmatig, maar het is niet zo erg.." zei de zuster. "We moeten het internaat en haar ouders bellen." zei de andere. Ze wou net weglopen, maar toen klonk de stem van Sterre: "Nee... Pap en mam hoeven niks te weten..." "Maar... Je reageerde net niet..." zei de zuster verbaasd. "Ik weet dat hier iemand was, maar niet wat hij kwam doen. Hij spoot iets op me en toen was ik weg..." zei Sterre. "Zei hij nog wat? Kende je hem?" vroeg een van de zusters. "Dat is juist het gekke, ik ken hem helemaal niet en hij zei... Wacht.... Ik kan me niet bewegen..." zei Sterre plots. Het was te zien dat ze haar best deed om haar armen te bewegen. "Okee... Het is genoeg, we bellen je ouders." zei de zuster. "Nee!" riep Sterre, maar de telefoon ging al over.

 

Heleen werd wakker van haar mobiel. Ze knipte het nachtlampje aan en taste naar de telefoon. "De wit." zei ze slaperig. Ze luisterde naar de zuster. "WAT?!" riep Heleen.

 

Even later zat Sterre bewegeloos met haar ouders in de kamer. Nina sliep gelukkig. "Sterre, wat is er gebeurd?" vroeg Heleen. "Ik weet zo'n beetje wie de vader van Nina is, denk ik... En vanaf daar weet ik het niet meer..." zei Sterre. "Wie is de vader dan?" vroeg Heleen. "Ik uhm... Ik ken hem niet." zei Sterre zacht. "Maar...." "Het is de jongen die hier vannacht was. Maar ik ken hem niet." legde Sterre uit. "En hij heeft jou verlamd?" vroeg Heleen. "We denken dat hij het gedaan heeft. Maar mam, je moet naar huis. Ik ben hier veilig en kan nergens heen. Jij moet voor de kat zorgen met pap en als ik hier nog langer moet blijven moeten jullie ook voor Nina zorgen." zei Sterre. "Oke, maar wij komen elke avond even langs." zei Heleen. Ze gaf haar dochter nog een kus en toen bleef Sterre alleen achter met Nina. Ze kon Nina nooit verzorgen, omdat ze nogmaar 16 was... Maar toch was ze blij met haar. Sterre viel al snel in slaap. Ze werd 's ochtends wakker doordat Nina aan het huilen was. "Goedemorgen Sterre." zei de dokter. "Heey..." zei Sterre slaperig. "Je hebt slecht geslapen, of niet?" vroeg de dokter. "Ik denk het... Maar slapen en liggen is het enige wat ik kan." zei Sterre. "Tja, vanavond komt er iemand om je bloed af te nemen. Dan zal je morgen de uitslag hebben." zei hij. Hij verzorgde Nina nog even en ging weer weg. 

 

De jongenn wachtte tot er geen dokter te zien was en liep daarna de kamer van Sterre en Nina in. Ze lagen beide te slapen. Hij liep naar Sterre toe. Wat zag ze er toch lief uit. Hij opende het raam en floot een keer. Sterre werd langzaam wakker. Er kwamen plots 3 jongenns door het raam naar binnen. Een ervan liep naar Nina. 'Blijf van haar af!' riep Sterre uit reflex. De andere 3  kwamen op haar af. 'Wie zijn jullie?' vroeg ze bang. Ze wou dat ze nu kon wegrennen, maar ze kreeg geen beweging in haar lichaam. Een van de jongenns pakte haar arm, maar ze voelde niks. De jongen die net nog in de kamer stond was net als Nina weg. 'Dokter!' schreeuwde Sterre. De jongen die ze van gisteren herkende, plakte tape op haar mond. De andere 2 tilden haar op. Ze kon zich niet verzetten en tranen rolden over haar wang. Ze werd achterin de auto gezet en vastgebonden aan de stoel. Wat had dat voor zin? Ze was verlamd. Daarnaast kon ze niet om hulp vragen ofzo. Ze kon NIKS!

In het ziekenhuis renden er een paar dokters de kamer binnen. 'Ze zijn weg...' zei de een. 'Sterre riep om hulp en nu is ze weg en haar kind ook!' riep de andere. 'Wat moeten we doen? De meisjes zijn gewoon ontvoerd.' zei de zuster. 'We bellen de ouders, het internaat en de politie.' zei de dokter.

Sterre zat nogsteeds in de auto en kwam erachter dat Nina naast haar zat in de auto. Die bleek daar al de hele tijd te zitten! En dan nog wat... Sterre kreeg het gevoel in haar lichaam terug. Ze had een plannetje. Nu ze weer kon bewegen, kon ze het gemakkelijk uitvoeren. Ze schupte een paar keer tegen de stoel voor haar in de hoop dat ze stopten met rijden. Er werd nog niet gereageerd, dus trapte Sterre zo hard ze kon tegen de stoel. Nu werkte het blijkbaar wel, want de auto minderde vaart. Al snel werd de deur geopent  en keek Sterre recht in het boze gezicht van de jongen die pas zei dat hij de vader van Nina was. 'Mmmmmmmh!' riep Sterre vanachter de tape. Het was natuurlijk niet te verstaan met die tape. 'Maak me los.' zei Sterre met trillende stem. 'We zijn er, dus tuurlijk mag je los. Maar eerst gaat Nina naar binnen.' zei hij. Hij haalde Nina uit de auto en gaf haar aan  een van de andere jongenns. Vervolgens maakte hij Sterre los. Hij pakte weer die spuitbus en al snel was Sterre flauwgevallen. 'Je bent ook zo voorspelbaar.' zei de jongen. Hij tilde haar uit de auto en deed de auto op slot en nam haar mee naar binnen. Niemand zou hun nu nog vinden!

Raphael zat te ontbijten toen Arlene binnenkwam met het slechte nieuws. 'jongenns, ik heb nieuws uit het ziekenhuis.' zei Arlene. Iedereen draaide zich gelijk om. 'Uhm... Sterre en Nina zijn ontvoerd.' zei ze. 'Wat?!' riepen de 4 tegelijk. 'Raf, jij moet in het ziekenhuis samen met de ouders van Sterre wachten op nieuws. Jij bent immers haar vriendje.' zei Arlene. Raphael stond gelijk op. 'Waar is mijn fietssleutel?' vroeg hij gehaast. 'Ik breng je met de auto.' zei Arlene. Raphael had er geen geduld voor en trok Arlene mee zodra ze de sleutels had.

Toen Raphael in het ziekenhuis kwam, werd hij opgewacht door de ouders van Sterre. 'Is Sterre echt... Ontvoerd?' vroeg Raphael. 'Ja, we weten verder niks, behalve dat ze Nina ook hebben.' zei Albert. 'Oke... Ik wil weten wie haar heeft! Sterre is daar niet veilig, ik weet het zeker! En daarnaast, als we haar ooit nog terugvinden, is de kans groot dat ze bevroren is.' zei Raphael. 'Bevroren?'  vroeg Sterre's moeder. 'Ja, als ze haar handschoentjes niet aanheeft bij die sukkels is ze zo een waterijsje. Sterre kan niet tegen slechte dingen. Zij voelt zulke dingen. Zij voelt zo goed als dat ik hoor.' zei Raphael. 'Daarom droeg ze die handschoentjes dus?' vroeg Sterre's vader. Raphael knikte. 'En om die reden wonen wij alle 5 in het Huis Anubis.' zei Raphael.

Sterre werd wakker. Ze hoorde hoe iemand haar naam riep. Ze opende langzaam haar ogen. Ze zag vaag iemand staan. 'Waar ben ik?' vroeg Sterre. 'Tom, ze is wakker.' zei de schim die naast haar stond. Sterre's ogen wenden langzaam aan de omgeving en nu kon ze alles zien. Ze rekte zich uit en ineens werd haar hand gepakt. Sterre schrok toen ze zag wie haar hand had gepakt. 'Hallo Sterre. Ik ben Tom, de vader van Nina.' zei hij. 'Laat mijn hand los.' zei Sterre. 'Oh, waarom?' vroeg Tom. Sterre kon natuurlijk niet zeggen dat ze bang was dat hij haar handschoentjes uit zou doen. 'Omdat ik dit niet wil.' zei ze maar. Tom trok haar overeind. 'AU!' zei Sterre. 'Waar is Nina?' vroeg ze. 'Geen zorgen. Ze is veilig.' zei Tom. Sterre probeerde zich los te trekken, maar Tom kneep harder in haar hand. 'AU!' gilde Sterre. 'Pas maar op, Sterre.' zei Tom dreigend. 'Jij doet wat wij zeggen zonder tegenwerking. Anders loopt het vervelend af.' zei hij gemeen. 'Waarom?' vroeg Sterre bang. 'Doe maar gewoon wat ik zeg, dan ben je zonder pijn misschien wel snel terug bij je ouders en je lieve vriendje.' zei Tom. 'Nee!' riep Sterre snel. 'Wat zei je daar?' vroeg Tom. 'Nee... Ik doe niks voor ik weet wat je wil.' zei Sterre eigenwijs. 'Je weet wat ik wil. 2 dingen. Dat jij me helpt en ik wil jou.' zei Tom. 'Ik wil weten waarmee ik moet helpen!' zei ze. 'Wacht... Wat zei je op het laatst?' vroeg Sterre. Ze wou weglopen, maar Tom had haar nog vast. 'Dat ik jou wil.' zei hij, Hij legde zijn hand op haar wang. Sterre rilde. 'Waarom draag je die handschoentjes eigenijk?' vroeg Tom. Hij pakte haar arm en trok het handschoentje uit. 'NEE!' riep Sterre bang. Maar het was te laat. Haar hand bevroor al. 'Je bent slecht.' zei ze rillend. Ze trok haar hand los en liep naar de andere kant van de kamer waar ze ging zitten. Ze had het zo koud! 'Jan, breng Nina hier!' riep Tom. Sterre bevroor steeds meer. Tom kwam naar haar toe. Hij legde Nina neer op Sterre's schoot. Nina greep Sterre's bevroren hand. Sterre kreeg langzaam weer een glimlach op haar gezicht. Nina was zo jong en haar dochter. Het ijs kroop terug en Tom gaf haar het handschoentje terug. 'Sorry...' zei hij. 'Wat was dat net?' vroeg hij. 'Mijn zintuig.' zei Sterre. 'Je wat?' vroeg Tom. 'Mijn zintuig! Mijn tast!' riep Sterre. 'Okay, uitleg graag.' zei hij. 'Ik heb een overgevoelige tast al van kleins af aan. Ik voel wat wel en niet goed is. Daarom draag ik die handschoentjes.' zei Sterre terwijl ze Nina optilde. 'Laat je me gaan?' vroeg Sterre. 'Nope.' zei Tom. 'Kom op! je hebt Nina en mij uit het ziekenhuis ontvoerd! We lagen daar echt niet voor ons plezier hoor!' zei ze boos. Nina begon te huilen. Tom pakte Nina op en liep de kamer uit. Sterre rende naar de deur. Ze rukte aan de deurklink, maar hij zat op slot. Had Raphael nou haar maar niet moeten meenemen. Ze begon tegen de deur te bonzen. Ze wou dat er iemand kwam met een mobiel ofzo, dan kon ze die pakken en naar Anubis bellen. 'Help! Iemand?!' gilde Sterre. Zag ze nou iets of iemand achter haar? Die lenzen waren wennen. Ze had nu lenzen in plaats van een bril. Maar toen Sterre zich omdraaide stond er wel iets. Een waakhond... 'AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!' gilde Sterre. Ze viel op de grond en ze merkte niks meer. De hond kwam op haar  af. Hij beet in haar handschoentjes en trok ze allebei uit. De hond liep weer terug en beet de handschoentjes kapot.

Tom opende de deur en zag Sterre liggen. Hij kreeg haar wakker, maar voor ze het wist zat ze onder het ijs. 'Mijn... Handsch...  Handschoentjes...' zei Sterre. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Tom. Sterre's benen en buik bevroren steeds sneller. 'K...Kkkk.... koud...' zei Sterre toen haar keel ook bevroren was. Daarna stond ze als een ijscultuur in de kamer. Tom pakte zijn mobiel  en maakte een foto van Sterre. Hij had het nummer van Raphael in zijn mobiel staan en hij sms'te de foto met een bericht.

Raphael zat treurig in de les. De meester zei van alles, maar Raphael kon zijn gedachten alleen maar bij Sterre houden. 'Dude, je mobiel.' zei Marcel. Raphael pakte zijn mobiel . Het boeide hem niet dat de meester het kon zien. Op het schermpje stond 'Anoniem'. Raphael opende het sms'je. 

Als je Sterre ongedeerd terugwil, kom dan vanavond om 8 uur naar de achterkant van de school. Zie je dan.

'Raphael, lever je mobiel maar in.' zei Leopold. 'Nee...' zei Raphael zacht toen hij de foto van Sterre zag. 'Ik moet nu weg.' zei Raphael. 'Raphael, zitten!' riep Leopold. 'Nee! Sterre is in gevaar! En het ziet er niet naar uit dat ze goed verzorgt word!' riep Raphael. Hij liet de foto aan Leopold zien. 'Oh mijn god... Vertel me zo alles.' fluisterde Leopold. 'jongenns, jullie kunnen naar huis. Alleen Raphael, Anastacia, Marcel en Pim blijven even.' vulde Leopold aan. Na 2 minuten waren ze nog met z'n 5en in het lokaal. 'Waarom moeten wij blijven? Raphael zat toch met zijn mobiel te spelen?' vroeg Anastacia. 'Ik wil nu weten wat er allemaal aan de hand is. Sterre is al 3 maanden niet meer op school geweest en nu krijgt Raphael een foto van Sterre waarop ze helemaal bevroren is.' zei Leopold. 'Uhm... Eigenlijk ben ik de enige die echt alles kan vertellen.' zei Raphael. 'Vertel dan.' zei Leopold. 'Sterre en ik hebben een paar maanden geleden toch even in het ziekenhuis gelegen? Sinds we weer terug thuis waren, begon het... Ik moest alweer naar school, Sterre niet. Wij zaten op school en Arlene was weg. Sterre is biljkbaar in die tijd misbruikt. Ze werd zwanger en wist niet was ze moest doen. We hadden geen geld om het te laten weghalen en Sterre mocht niet meer  naar school toen ze opvallend dik was. Arlene en ik wisten er verder als enige van. Er gingen zo maanden voorbij. Op een van de dagen dat Sterre bijna ging bevallen, had ze het aan Pim verteld. Toen ik  thuiskwam lagen hij en Sterre op de bank te slapen en ik werd jaloers ofzo. We waren aan het vechten en Sterre was er wakker van geworden. Ze sprong tussen ons in, maar toen ging het fout. Sterre zakte in elkaar en gilde het uit van de pijn. Ik was met Arlene mee naar het ziekenhuis gegaan en daar was ze bevallen. Maar ze moest nog een week blijven en nu is ze vanochtend uit het ziekenhuis ontvoerd, net als Nina.' vertelde Raphael. 'En Nina is?' vroeg Leopold. 'De baby.' zei Raphael. 'We moeten haar redden.'

Sterre was weer normaal en ze lag uitgeput op de grond. Het was half 8 toen Tom binnenkwam. 'Jij gaat lekker met ons mee.' zei hij. Hij bond haar enkels aan elkaar, handen achter op haar rug en hij bond een zakdoek om haar mond. Sterre was te moe om tegen te stribbelen en liet zich dragen naar de auto. Daar werd ze achterin op de bank gelegd.

Raphael stond om 8  uur achter de school. Hij zag een zwarte auto parkeren. Dat zou de ontvoerder vast zijn. De deur van de auto ging open en er kwam een jongen uit. Hij haalde nog wat uit de auto en liep naar Raphael toe. Toen ze tegenover elkaar stonden, zag Raphael waar hij bang voor was. Sterre was erbij. De jongen liet Sterre op de grond vallen. 'Mmmmmmhhh!' riep Sterre gedempt. Raphael bukte bij Sterre en trok de zakdoek van haar mond.'Raf...' zei Sterre zacht. 'Sterre...' zei Raphael. 'Maak me los, ik wil niet terug naar hem.' zei Sterre bang. 'Je mag haar hebben.' zei Tom. Hij trok Sterre nog tegen zich aan en hield een mes bij haar keel. 'Maar eerst dit.' zei hij gemeen. Hij sneed haar keel een stukje  open en duwde haar naar Raphael, waarna hij weg was. 'Raf.... Pijn... Krijg gee....' Sterre viel bewusteloos neer en Raphael belde meeteen 112. Er kwam al snel een ambulance en een kwartier later lag Sterre weer in het ziekenhuis. Ze maakten in het ziekenhuis de touwen om Sterre's enkels en polsen los.  Er was een dokter bezig met haar keel. 'Wat is er allemaal gebeurd sinds vanochtend?' vroeg hij aan Raphael. 'Ik kreeg op school dit sms'je. zei Raphael terwijl hij het liet zien. 'Maar... Ze is bevroren.' zei de dokter. 'Ja, haar handschoentjes zijn verdwenen en... Nina is nog bij die creep!' riep Raphael. 'Waar ben ik?' vroeg Sterre vaag. 'Sterre! Hoe voel je je?' vroeg Raphael. 'Keelpijn... Zo moe.' zei Sterre zacht.Raphael ging naast Sterre zitten en Sterre ging ook zitten. Ze legde huilend haar hoofd op zijn schouder. 'Ey, wat is er?' vroeg Raphael. 'Ik wil dit niet... 9 maanden lang alleen maar ellende. ik heb een kind, ik was bijna dood en jij zit hier gewoon met een sukkel.' zei Sterre huilend. 'Jij kan daar ook niks aan doen en ik zit hier niet met een sukkel, maar met het allerleukste meisje ooit. En als er een sukkel is, ben ik dat wel.' zei Raphael. 'Meen je dit?'  vroeg Sterre zacht. 'Helemaal.' zei Raphael. Hij zoende haar lang. 'Je bent geweldig.' zei ze zacht. Ze gaapte. Raphael kwam bij Sterre in bed liggen.  Ze legde haar hoofd op Raphaels' borst en viel in slaap. Raphael glimlachte en viel niet veel later ook in slaap.

's Ochtends kwam er een zuster binnen. Ze glimlachte toen ze de 2 zag slapen. Ze liep naar het bed en wekte Raphael. 'Wat is er?' vroeg hij slaperig. 'We zijn net gebeld door het internaat waar jullie wonen. Je mag vandaag met Sterre thuis blijven. Geen school.' zei de zuster. 'Oke, fijn...' zei Raphael. 'Ik zou het tegen Sterre zeggen.' zei hij ook nog snel. De zuster ging weer weg. Raphael keek verliefd naar Sterre. Ze was zo leuk. 'Nee.... Laat me gaan!' schreeuwde ze opeens in haar slaap. Ze begon om zich heen te slaan. 'Nee!' riep ze weer. Ze bewoog wild in het bed. 'Sterre! Rustig!' riep Raphael. Ze wou weer rondslaan, maar Raphael pakte haar pols stevig vast. Ze schrok wakker, maar omhelsde Raphael snel. 'Raf, je moet me beschermen.' zei ze. 'Hoezo?' vroeg Raphael verbaasd. 'Merlijn zei dat wat ik zou dromen, binnekort uit zou komen.' zei Sterre bang. 'Wat heb je gedroomd?' vroeg Raphael terwijl hij over haar rug wreef. 'Tom... Hij heeft Nina niet zomaar gehouden.' zei Sterre. 'Waarom dan?' vroeg Raphael. 'Hij wil mij ermee chanteren. Je moet me beschermen en.... En helpen!' zei Sterre bang. 'Oke... Ik help je. Alles voor jou.' zei Raphael. 'We mogen trouwens naar huis. En geen school.' zei Raphael. 'Echt?' vroeg Sterre. Ze voelde aan haar keel. 'Ja, kom je?' vroeg Raphael. Voordat Sterre kon antwoorden tilde hij haar op. 'Raphael, wat doe je?' vroeg Sterre lachend. 'Wat je vroeg. Ik red je... Van het ziekenhuisbed.' zei hij, ook lachend.

Na een tijdje kwamen ze lachend thuis. 'Arlene is niet thuis, dus we moeten achter wachten.' zei Raphael. Hij pakte Sterre's hand en trok haar mee. Maar Sterre was ondertussen afgeleid. Ze zag iets, ofja... Iemand staan. 'Sterre?' vroeg Raphael. 'Huh, wat?' vroeg Sterre verward. 'Loop je mee?' vroeg Raphael. 'Ga maar vast, ik kom zo.' zei Sterre terwijl ze nogsteeds die ene kant opkeek. 'Oke... Tot zo.' zei hij en hij gaf haar nog een kus. Daarna liep hij weg. Sterre liep in de richting van waar ze iemand had gezien. 'Hallo?' vroeg Sterre. 'Is daar iemand?' vroeg ze. 'Hoi Sterre.' die stem kwam haar bekend voor... 'Tom? Maar.... Wat doe jij hier?' vroeg Sterre bang. 'Ja, ik wou even weten hoe het in het ziekenhuis ging.' zei Tom. 'Uh... Wel goed... Denk ik...' zei Sterre verward. 'Heel fijn.' zei Tom. 'Hoezo?' vroeg Sterre. 'Jij gaat weer mee met mij.' zei Tom. Sterre keek hem geschrokken aan. 'Nee... Nee! Nee! Ik ga niet mee.' zei ze en ze draaide om, maar Tom greep haar vast. 'Raf! Raphael! Help!' schreeuwde Sterre. 'Houd je mond, kreng.' siste Tom. 'Raf!!!' schreeuwde ze.  'Daar komt je vriendje...' zei Tom. 'Raf! Hier!' gilde Sterre. Tom keek haar boos aan. 'Kijk maar uit... Ik zie je nog wel.' hij duwde haar hard tegen de muur aan. Ze viel op de grond en Tom rende weg.

Raphael liep naar de plek waar het geluid vandaan kwam. 'Sterre?!' riep hij. 'Raf...' hoorde hij zacht aan de zijkant van het huis. Raphael liep erop af. 'Sterre?' vroeg hij. 'Ra... Raphael.' weer zo zacht! Hij liep nog iets  verder en voelde iets om zijn enkel. Hij keek naar beneden. 'Sterre! Wat is er gebeurd?' vroeg hij. Ze was helemaal bevroren! 'Tom... Hij... Wou me... Weer meenemen.' zei Sterre rillend. 'Help me, Raf. Ik heb het k...kkkk... koud...' zei ze zacht. 'Oh, tuurlijk.' zei Raphael. Hij tilde haar op. Arlene kwam net de oprit op. 'Arlene!' riep Raphael. Arlene kwam naar hem toe. 'Wat is er met Sterre?' vroeg Arlene verbaasd. 'Dat weet ik niet, maar we moeten haar helpen. Ze is echt zwak.' zei Raphael. 'Ik heb het zo koud.' zei Sterre zacht. 'Maar ze is nog wakker.' zei Arlene. 'Ja, kom nou, maak die deur open ofzo.' zei Raphael. Arlene pakte de huissleutel en opende de deur. Raphael stormde het huis in en legde Sterre op de bank. 'Arlene, haal haar deken.' riep Raphael. Hij ging bij Sterre zitten en pakte haar hand. 'Kom op, je kan het.' zei Raphael. 'D..ddd... Denk je?' vroeg ze zacht. 'Tuurlijk, jij kan alles.' zei hij. Arlene kwam terug met Sterre's deken. 'Geef die deken.' zei Raphael. Hij legde de deken over Sterre heen. 'Kom op Sterre, denk aan goede dingen.' zei Raphael. 'Hou me dan vast, Raf!' riep Sterre die pijn had van de kou. Raphael pakte haar vast, maar maake er meteen een omhelzing van. 'Het... Het lukt!' zei Sterre blij. Raphael kuste haar en het ijs kroop langzaam terug. 'Raphael... Arlene... Bedankt. Ik was hier nu niet als jullie er niet waren.' zei Sterre. 'Wat is er nou gebeurd?' vroeg Raphael. Sterre wou gewoon gaan zitten. 'AAAAAAAAAAAAU!' gilde ze. 'Wat?' vroeg Arlene. 'Mijn been!' gilde Sterre. 'Oke, komt het door wat er net gebeurd is?' vroeg Raphael. 'Ja...' zei Sterre zacht. 'Kom, vertel het nou.' zei Raphael. 'Toen jij in de tuin was, zag ik Tom... Hij... Hij vroeg of het goed ging in het ziekenhuis en daarma zei hij dat ik weer mee moest. Ik wou niet en begon om hulp te roepen. Toen jij kwam zei hij dat hij me nog wel zou zien en toen duwde hij me tegen de muur aan. Ik kreeg het steeds kouder... Raf... Jij hebt mijn leven gered, samen met Arlene.' zei Sterre. 'Maar nu mijn been... Ik wil morgen wel naar school.' zei ze. 'Uh... Ik breng je wel en ondersteun je als je moet lopen.' zei Raphael. 'Hebben wij hetzelfde rooster?'  vroeg Sterre. 'Uhm... Niet helemaal. Ik heb de laatste 2 lessen anders dan jou.' zei Raphael. 'En de laatste 2 lessen zit ik helemaal alleen... Ana en Pim hebben hetzelfde als jou en Marcel heeft drama.' zei Sterre. 'Welke les heb jij voor het laatste uur?' vroeg Raphael. 'Oh... Een les waar ik niet heen KAN. Gym.' zei Sterre. 'Geen zorgen, dan komt Kai je morgen gewoon om half 1 ophalen.' zei Arlene. 'Doet hij dat wel? Ik bedoel, hij zit de hele dag in die bieb.' zei Sterre. 'Hij doet dat echt wel.' zei Arlene. 'Oke dan.' zei Sterre.

De rest van de dag liep perfect voor zowel de 5 als voor de druiden en Tom... Sterre miste Nina wel een beetje, maar haar vrienden steunden haar.

De dag erna liep ze de hele tijd met Raphael rond. Bij de voor Sterre laatste les, nam ze afscheid van Raphael.

De les ging goed. Na de les hinkte Sterre de school uit, waar haar een verassing stond te wachten. Tom was er en viel haar vanaf de zijkant aan. 'AUW! Mijn been!' riep Sterre. 'Ach, zeur niet.' zei Tom. Dit keer sloeg hij een hand voor haar mond. Alleen was Sterre weer zo slim erin te bijten. 'Help! Iemand!' gilde ze. 'Ja, wie moet je nu helpen? En wil je Nina niet zien?' vroeg Tom. 'Ik wist het.... Je chanteert me doormiddel van mijn eigen dochter!' riep Sterre boos. Tom haalde tap uit zijn zak en plakte het op Sterre's mond. Hij pakte haar vast en Sterre kreeg het ijskoud. 'Bevries maar lekker, dan kan je ook niks doen.' zei Tom. Sterre werd in de auto gezet en zag Kai lopen. Ze hoefde niks te roepen ofzo, want hij kwam al op de auto af. 'Dit gesprek mag je niet missen.' zei Tom tegen de half bevrore Sterre. 

'Ah, je hebt haar.' zei Kai. 'Het was niet zo lastig.' zei Tom. 'Weet jij trouwens waar haar handschoenen zijn?' vroeg Kai terwijl hij naar Sterre keek. Ze was veraden... Kai werte samen met Tom, of omgekeerd. En Arlene hoorde er vast ook bij! En ze kon nu zelf niks doen. Ze zat vast, kon niemand roepen, was gevangen door druiden, was bijna helemaal bevroren EN had waarschijnlijk een gebroken been! Kai liep naar haar toe en ging naast haar in de auto zitten. Tom gooide de deur dicht en ging rijden. Op dat moment viel Sterre flauw en lag ze half op Kai. Kon de dag nog erger?!

Sterre was volledig bevroren en lag nogsteeds op Kai. Haar ogen gingen langzaam open. Ze keek recht in het gezicht van Kai. Ook had ze het ijskoud. 'Mmmnnnnn!' riep ze gedempt. Kai trok de tape van haar mond. 'Je hebt me veraden.' zei Sterre rillend. Kai lachte. 'Kom op Sterre, ik ben een druide.' zei hij. 'Ik heb het..... zo.... koud.' zei Sterre huilend. 'Waarom jank je?' vroeg Kai. 'Wat denk je zelf? Ik heb het ijskoud en word ontvoerd door druiden.' zei Sterre. Die kou deed zo'n pijn! De auto stopte en Kai duwde Sterre de auto uit. 'AAAAAAAAUW!' gilde Sterre. Ze had het nog kouder. 'Dag Sterre.' zei Kai. 'Nee! Laat me niet achter...' Sterre's ogen voelden moe en ze gleden dicht. Daar lag ze dan. Vastgebonden en als ijsklont ergens ergens in een straat die ze niet kende.

Sterre werd wakker. Ze hoorde stemmen en voelde de hevige kou en pijn weer. 'Ze word wakker.' hoorde ze. Ze opende haar ogen en zag 2 mensen staan. Een man en een vrouw die ze zo rond de 30 schatte. 'Wie zzzzz.... Zijn jullie?' vroeg Sterre rillend. 'Ze heeft het ijskoud, til haar op.' zei de vrouw. De man tilde haar op. 'Waar ben ik?' vroeg Sterre nu. 'Rustig maar, bij ons ben je veilig.' zei de vrouw. Ze liepen een huis in. Sterre werd neergelegd en kreeg een deken. Blijkbaar hadden deze mensen de touwen al losgemaakt, want het zat nergens meer. 'Wie zijn jullie?'  vroeg ze weer. 'Ik ben Noah en dat is mijn vriend Thomas.' zei de vrouw die blijkbaar Noah heette.  'Jullie hebben mijn leven gered.' zei Sterre. 'Ja, je lag daar zo... Maar geniet maar van de rust, de kinderen zijn zo thuis.' zei Noah. 'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg Noah snel. 'Uh... Sterre ben ik... Ik bedoel... Ik heet Sterre.' zei ze zacht. 'Wow... Woon jij stom toevallig in het Huis Anubis?' vroeg Noah. 'Hoe weet u dat?' vroeg Sterre bang. 'Ik heb connectie's... Zou ik je achternaam mogen?' vroeg Noah. 'De Wit.' zei Sterre. 'Ik ken jou ouders. En ik heb jou ook wel eens gezien... Op je 6e verjaardag.' zei Noha. 'Maar... Dat is 10 jaar geleden.' zei Sterre. 'Klopt, maar wat is er allemaal in dat huis gebeurd?' vroeg Noah. 'Dat is echt een lang verhaal.' zei Sterre. 'Vanavond als de kids op bed liggen, nemen we alle tijd.' zei Noah. 'Oke... Maar... Ik kan niet terug naar Anubis. Daar ben ik niet veilig, maar ik kan  mijn vrienden niet missen.' zei Sterre. 'Je ziet je vrienden snel. Maar de kids zijn er weer.' zei Noah. Er kwamen 2 meisjes binnen. Ze leken ook veel op elkaar, je zag dat de meisjes 2ling waren. 'Dames, dit is Sterre, ze blijft hier eventjes. Sterre, dit zijn Laura en Anne.' zei Noah. 'Hai.' zei Sterre. 'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg Laura. 'Uh... Ik was bevroren.' zei Sterre. 'Het is lente.' zei Anne. 'Ik bedoel letterlijk.' zie Sterre zacht. 'Hoe?' vroeg Laura. 'Ik ben mijn handschoentjes kwijt en ik loop te veel gevraag nu ik ze niet draag.' zei Sterre.

De meiden hadden de hele dag vragen gesteld aan Sterre, maar nu zaten ze rustig tv te kijken. Sterre was uit het niets moe geworden en sliep op de bank. 'Nee! Laat me niet achter!' gilde ze plots. 'Mam, wat is er met Sterre?' vroeg Anne. 'Geen idee... Gaan jullie maar even naar boven, tv kijken.' zei Noah. De meisjes gingen naar boven en Noah maakte Sterre wakker. 'Je kan het me nu wel vertellen.' zei Noah.

'Die mensen in het huis zijn donkere druiden en mijn vrienden... Ze zijn net als ik. Mijn handschoentjes, Raphael zijn koptelefoon, Anastacia haar zonnebril, Pim zijn deo en Marcel zijn sambal. Raphael hoort zonder koptelefoon alleen maar piepen, Anastacia ziet zonder zonnebril niks meer, Pim valt flauw zonder deo, Marcel ziet van alles zonder sambal en ik... Zonder handschoentjes bevries ik...' Sterre deed haar handen onder de deken. 'Ik heb pas een dochter gekregen, maar ze werd net als ik ontvoerd. Ze geven haar niet terug en doen mij pijn.' zei Sterre. 'Ik kan er niks tegen doen en Raphael zou me beschermen en na mijn laatste les ging het weer fout. Ze namen me weer mee en gooide me hier de auto uit. Mijn  been is zo goed als gebroken, ik zat vast en was bevroren.' huilde Sterre. 'Sterre toch...' zei Noah. 'Ikuh... Ga Raf bellen als je het niet erg vind...' Sterre pakte haar mobiel en belde Raphael. 'Met Sterre.' zei ze toen er werd opgenomen. 'Sterre?! Waar ben je?' vroeg Raphael bezorgt. 'Uhm... Geen idee, maar het gaat goed.' zei Sterre. 'Waar was je? Je was niet thuis, niet bij je ouders... Wat was er gebeurd?' vroeg hij. 'Kai is niet te vertrouwen. Hij ontvoerde me en ik bevroor en viel flauw en toen ik wakker werd lag ik op zijn schoot. Hij rukte de tape van mijn mond, opende de deur en gooide me uit de auto.' zei Sterre. 'WAT?!' schreeuwde Raphael hard. Sterre hoorde Anastacia en Pim op de achtergrond. 'Uh, Raf... Zou je je mobiel op de luidspreker willen zetten?' vroeg ze. 'Je staat op luidspreker.' zei Raphael. 'Noah, welk adres is dit?' vroeg Sterre. Noah noemade het adres en Sterre gaf het door. 'ik zie je zo.' zei Raphael.

'Raf!' riep Sterre toen hij voor de deur stond. 'Sterre, wat ben ik blij je weer te zien.' zei Raphael. Hij zoende haar. 'Uhm, dit is Noah. Ze is een vriendin van mama en had me gered.' zei Sterre. 'Ja, dat is mooi, maar kom je mee naar huis?' vroeg Raphael. 'Ik wil wel, maar ik weet niet of ik veilig ben.' zei Sterre. 'Dan smokkel ik je naar binnen. Ik zeg dat ik ziek ben en kan je beschermen. Volgens mij kan jij ook niet wegrennen met dat been.' zei Raphael. 'Oke... Ik ga mee maar alleen voor jou.' ze gaf hem een kus. 'Noah, ik ga weer naar Anubis.' zei Sterre. Ze omhelsde Noah en Raphael tilde haar op. 'Uh, Raf... Hoe ben je hier zo snel gekomen?' vroeg Sterre lachend. 'Ana.' zei Raphael. 'Wat bedoel je?' vroeg Sterre. 'Ana en ik zijn met haar privechauffeur gegaan.' zei Raphael. Hij zette Sterre in de auto en die werd gelijk omhelst. 'Sterre ik maakte me zo'n zorgen!' het was Anastacia. 'Ana... Kan je me los laten?' vroeg Sterre lachend. 'Nee, nu weet ik zeker dat je niet ontvoerd word.' zei Anastacia. 'Uh... Ana, ik ben nogal moe.' zei Sterre. Nu liet Anastacia haar wel los. Sterre viel al snel in slaap. Raphael draaide zich om en glimlachte toen hij Sterre zag slapen. 'Ze is zo mooi als ze slaapt.' zei hij zacht. 'Ja, ze is echt moe...  Hoe krijgen we haar het huis in zonder dat Arlene of Kai het  merken?' vroeg Anastacia. 'Jij lijd Arlene af, dan kom ik via de keuken binnen met Sterre. Ik breng haar dan gelijk naar bed.' zei Raphael. De auto stopte. Ze waren bij Anubis. Anastacia ging uit de auto en ging Arlene aflijden. Raphael tilde Sterre uit de auto. Hij liep de tuin in met Sterre. Hij opende de achterdeur. Nu was het maar hopen dat Sterre geen nachtmerrie had, ze moest wel stil blijven. Hij liep naar binnen en vluchte de trap op. Hij rende de meidenkamer in en deed de deur op slot. Hij deed de deken van Sterre's bed omhoog en legde haar neer. Hij sloeg de deken over haar heen en ging zelf in de vensterbank liggen. Het was 9 uur en omdat Anastacia beneden was, moest Raphael opletten dat Arlene niks merkte van Sterre's terugkomst. Er werd op de deur gebonst. Zou het Arlene zijn? Raphael stond op en keek door de deur. Het waren Pim, Marcel en Anastacia. Raphael opende de deur en deed hem weer op slot toen iedereen binnen was. 'Ze is terug.' zei Pim zacht. 'Laat haar nogmaar ff slapen. Ze is doodmoe, ookal doet ze niks vermoeiends. Die bevalling, de ontvoeringen.' zei Raphael zacht. 'Ze lijkt wel Doornroosje.' zei Marcel lachend. 'jongenns, Arlene en Kai mogen niet weten dat Sterre hier is.  Dan is de kans groot dat ze weer ontvoerd word, maar dan komt ze misschien nooit meer terug. Ze is nu gemakkelijk over te halen om mee te gaan met de ontvoerders. Ze chanteren haar doormiddel van Nina.' zei Raphael. 'Raphael?' klonk de zachte stem van Sterre. 'Je bent wakker.... Vind je het oke dat we hier met z'n allen zijn?' vroeg Raphael. 'Ja, dat is goed... Ik ben wel heel moe...' zei Sterre. 'Uh... Raf, wil jij met Sterre in mijn bed slapen? Dan slaap ik wel in de vensterbank ofzo.' zei Anastacia. Raphael keek Anastacia verbaasd aan. 'Meen je dat?' vroeg hij. Anastacia knikte. 'Sterre?' vroeg Raphael. 'Helemaal go...' Sterre lag weer te slapen. Raphael tilde haar uit bed en legde haar in Anastacia's bed. 'Gaan jullie weer? En zeg tegen Arlene dat ik ziek ben en in bad zit.' zei Raphael. Toen iedereen weg was, deed Raphael de deur weer op slot en ging naast Sterre in bed liggen. Hij draaide zijn arm om Sterre heen en viel in slaap. Wat was dit een fijn gevoel.

'Waar is Raphael?' vroeg Arlene. 'Die is ziek en ging een warm bad nemen.' zei Pim. 'Waarom was Sterre na school eigenlijk niet thuis gekomen?' vroeg Pim. 'Oh, die is bij haar ouders.' zei Arlene. 'Ik ben bij haar ouders geweest en daar was ze niet.' zei Pim. 'Ja, dan weet ik het ok niet. Maar wat ik wel weet, is dat het bedtijd is, jullie moeten morgen naar school. Raphael hoeft deze week verder niet naar school. Trusten.' zei Arlene.

Raphael en Sterre waren weer wakker. Raphael opende de deur zodat Anastacia naar binnen kon. Nu hoefde de deur niet meer op slot, want iedereen zou slapen. 'Raf, jij hoeft de rest van de week niet naar school.' zei Anastacia. 'Oke, bedankt.' zei Raphael. 'Raf, ik moet even naar de wc.' zei Sterre. 'Doe je voorzichtig?' vroeg Raphael. Sterre knikte en hinkte naar de badkamer. Op de terugweg deed haar been te veel pijn en viel ze in de gang op de grond. De deur van de slaapkamer ging open en Raphael en Anastacia keken naar haar. Ze liepen naar haar toe en hielpen haar overeind. 'Bedankt.' zei Sterre toen ze weer in bed lag. 'Dit was wel een groot risico. Als Arlene in de buurt was, zou alles voor niets zijn.' zei Raphael. 'Sorry......' zei Sterre zacht. 'Voorlopig ben je hier vellig. Arlene kijkt 's nachts nooit meer in de kamers.' zei Anastacia. 'Weten jullie? Dit is niet fijn. Ik ben nergens veilig meer.' zei Sterre. 'Wat heb je liever? Bij ons of bij die sukkels zijn?' vroeg Raphael. 'Als je goed nadenkt, zijn wij ook sukkels. Dit is voor mij de minst veilige plek en ik ben er omdat ik jullie wou.' zei Sterre. Raphael keek haar verbaasd aan. 'Wat?' vroeg hij. 'Ik... Ik ben moe...' zei Sterre. Ze zoende Raphael en legde haar hoofd op zijn buik. Zo viel ze in slaap. 'Ze meende het.' zei Anastacia zacht tegen Raphael. 'Ze meende alles wat ze zei en het klopt. Wij willen Sterre beschermen, maar dat doen we wel op de plaats waar ze juist niet veilig is. Zij wou mee om terug bij ons te zijn.' zei Raphael. 'Ja, mijn wekker gaat rond 7 uur, dus pas dan maar op.' zei Anastacia. 'Ik ga slapen.' zei Raphael. 'Ja, ik ga ook maar eens slapen.' zei Anastacia. Ze knipte het licht uit, zette haar zonnebril af en haar slaapmasker op. 'Trusten.' zei ze. 'Trusten.' zei Raphael. Hij keek nog even naar Sterre. Toen viel hij ook in slaap.

Sterre was die ochtend als eerste wakker. Kwart voor 7. Ze ging uit bed en liep de kamer uit. Bij de trap twijfelde ze. Zou Arlene er al zijn? Ze moest er niet aan denken wat voor gevaar ze dan liep! Ze liep langzaam de trap af. Ze liep naar de deur van de bieb. Ze legde haar oor ertegen. Niks.... Het was doodstil. Haar been deed nog pijn, maar ze liep voorzichtig. Ze liep de woonkamer in en ging op de bank zitten. SInds wanneer werd ze van door Anubis lopen zo moe? 'Kom op Sterre. Gewoon doorgaan.' zei ze tegen zichzelf. 'Niet in slaap vallen.' zei ze zacht. Maar ze voelde dat ze te moe was en wou de woonkamer uitlopen. Maar ze haalde nog niet eens de deur, of ze was al te moe. Haar ogen gleden dicht en ze viel op de grond. Ze lag daar midden in de woonkamer te slapen. Gevaarlijk.... 

'Ana, weet jij waar Sterre is?' vroeg Raphael. 'Nee, ze sliep toch naast jou? En de badkamer is bezet door Marcel, dus daar kan ze ook niet zijn.' zei Anastacia. 'Nee.... Ze is beneden!' riep Raphael geschrokken. Hij rende de kamer uit en de trap af. Hij liep de woonkamer in en zag Sterre liggen. Hij knielde bij haar neer. 'Sterre...' zei hij. Hij tikte op haar wang. 'Auw...' zei Sterre moe. 'Sterre, waarom ben je beneden?' vroeg Raphael. 'Ik...... Ik weet niet....' zei Sterre die om zich heen keek. Raphael hielp haar overeind. 'Ga maar naar boven.' zei Raphael. 'Oke...' Sterre liep langzaam naar de trap. 'Goedemorgen Raphael.' hoorde ze de stem van Arlene. Sterre dook snel, maar voorzichtig achter de jassen. Ze hoorde Raphael 'hoesten'. Sterre merkte dat Arlene afgeleid was en ze ging zacht de trap op. Ze had niet door dat Arlene zich omgedraait had. Ze kroop snel de meidenkamer in en ging in Anastacia's bed liggen. 'Sterre, waar was je?' vroeg Anastacia. 'Ik lag in de woonkamer.' zei Sterre zacht. 'Waarom lag je beneden?' vroeg Anastacia. 'Ja, dat weet ik dus niet...' zei Sterre. Raphael kwam de kamer in. 'Sterre, verstop je, Arlene komt naar boven.' siste hij. Hij liep verder de gang in en liep de jongennskamer in. 'Ana, waar moet ik we verstoppen?' vroeg Sterre bang. 'Uh... Ik weet het niet.' zei Anastacia. 'Je kast...' zei Sterre. Ze liep naar Anastacia's kledingkast en deed hem open. Ze ging erin staan. net toen Arlene binnenkwam, duwde Anastacia de kast dicht. 'Au!' riep Sterre. 'Ana, wat was dat in de kast?' vroeg Arlene. 'Mijn... Mijn levende kleding.' zei Anastacia vlug.  Sterre voelde haar neus kriebelen. Niet nu! dacht ze. Maar te laat. 'Hatsjoe!' kwam er uit de kast. 'Kleren, zei je?' vroeg Arlene. Sterre's ademhaling ging sneller en sneller. Arlene opende de kastdeur en keek in het bange gezicht van Sterre, die kort erna flauwviel. Ze viel recht in Arlene's armen. Anastacia rende de kamer uit en de jongennskamer in. 'jongenns, Arlene heeft Sterre gevonden.' zei Anastacia snel. 'Wat?!" riepen de jongenns. 'Ja, we moeten haar helpen.' zei Anastacia. 'Had je dat niet net moeten doen?' vroeg Raphael. Anastacia trok Raphael  mee. Ze renden de meidenkamer in. Sterre lag bevroren bij de kast. 'Sterre!' riepen Raphael en Anastacia tegelijk. Sterre had haar ogen dicht. 'Arlene kan tegen Kai zeggen dat Sterre hier is...' zei Raphael bezorgt. Hij omhelsde Sterre snel en het ijs verdween steeds meer. Sterre werd wakker en glimlachte. 'Gaat het?' vroeg Raphael. 'Beter dan net.' zei Sterre. 'AU!' riep Raphael. 'Wat?' vroeg Sterre geschrokken. 'Je bent super heet.' zei Raphael. 'Ja, overdrijven is ook een vak.' zei Anastacia. 'Ik bedoelde letterlijk.' zei  Raphael. Sterre schoot in de lach. 'Wat is er zo grappig?' vroeg Raphael. 'Dat is juist goed. Dan ben je echt geweldig.' zei Sterre. Ze zoende Raphael. 'Jak.' zei Anastacia. Ze liep de kamer uit. 'We moeten voor jou een nieuwe verstopplaats vinden.' zei Raphael. 'Waar? jongennskamer? Badkamer?' vroeg Sterre. 'jongennskamer... En als ze je daar vinden... Geen idee.' zei Raphael. 'Bij welk bed?' vroeg Sterre. 'Niet BIJ een bed... IN een bed.' zei Raphael. Sterre keek hem vragend aan. 'In mijn bed.' zei hij zacht. 'Echt? Maar wat als Arlene of Kai komt? Het is wel een 1-persoonsbed.' zei Sterre. 'Dan... Bescherm ik je.' zei Raphael glimlachend. Hij hielp haar overeind en keek de gang in. 'Er is niemand.' zei hij. Hij ondersteunde Sterre en ze liepen samen de jongennskamer in. Pim lag nog in zijn bed. 'Pim?' vroeg Sterre verbaasd. 'Sterre?' vroeg Pim.  'Ja, wat is er?' vroeg Sterre. 'Ik was bang dat Arlene je had.' zei Pim. 'Ze had me ook. Maar het ging goed. Denk ik.' zei Sterre. 'Denk je?' vroeg Pim. 'Uh ja... Ik heb er eigenlijk niks van gemerkt. Ik was flauwgevallen. Toen ik wakker werd zag ik alleen Raphael en Anastacia. Maar toen Raf me omhelsde, verbrande hij zich.' zei Sterre met een glimlach. Pim omhelsde haar spontaan. 'Pim?' vroeg Sterre lachend. 'Sorry, maar ik ben gewoon zo opgelucht.' zei hij. 'Nou, ik heb nu goed en slecht nieuws voor je.' zei Sterre. 'Wat?' vroeg Pim. 'Het goede nieuws is dat ik hier op de kamer blijf. Het slechte, je moet nu naar school.' zei Sterre. 'Ik denk dat ik thuisblijf.' zei Pim. 'Waarom?' vroeg Sterre. 'Ik kan niet leren als ik me zorgen maak over jou.' zei Pim. 'Meen je dit?' vroeg Sterre zacht. 'Ja tuurlijk.' zei Pim. 'Juist, uhm... Moest je niet tegen Arlene zeggen dat je ziek bent.' zei Raphael. 'Ja, let maar op Sterre, voor je het weet ligt ze weer in de woonkamer te slapen.' zei Pim. 'Ik weet niet hoe ik daar kwam!' riep Sterre verontwaardigt. Pim was al weg. 'Jij kan er niks aan doen.' zei Raphael. 'Dat kan ik wel. Ik had jullie hier nooit bij moeten betrekken.' zei Sterre hard. 'Sterre, als je zo doorgaat kan je hier ook niet blijven.' zei Raphael. 'Alsof Arlene me hier niet vind.' zei Sterre. 'Hopelijk is het hier WEL veliger. Wil je misschien wat drinken?' vroeg Raphael. 'Ja, doe maar.' zei Sterre. Raphael gaf haar een kus en liep de kamer uit. hij liep naar beneden. 'Arlene, zou je een kopje thee willen maken?' vroeg Raphael. 'Tuurlijk.' zei Arlene. 'Waar is Pim?' vroeg Raphael. 'Op de bank.' zei Arlene. Raphael liep naar Pim. 'Hoe gaat het met Sterre?' vroeg Pim zacht. 'Goed, ze is alleen nogal... Moe... Ze MOET slapen.' zei Raphael zacht terug. 'Kijk maar uit dat ze dalijk niet weg is.' zei Pim. 'Raphael, de thee is klaar. Drink je hem boven op?' vroeg Arlene. 'Boven. Bedankt.' zei Raphael. Hij liep naar boven . Hij nam 1 slokje en liep de badkamer in. Hij stopte  2 slaappilletjes in de thee. Ze losten gelijk op. Hij liep de badkamer uit, zijn eigen kamer in, waar Sterre b ij het keybord stond. Ofja, zat. 'Hier, thee.' zei Raphael toen de deur dicht was. 'Dank je.' zei Sterre. Ze dronk het leeg. 'Zullen we even gaan liggen?'  vroeg Raphael. Sterre ging in Raphaels' bed liggen en Raphael ging ernaast liggen. 'Ben je ook zo moe?' vroeg Sterre gapent. 'Ja...' zei Raphael. Arlene zou toch niet... 'Uh, Sterre?' vroeg Raphael. Hij kreeg geen antwoord. Die sliep dus al. Niet veel later lag ook Raphael te slapen.

Pim lag beneden ook te slapen. Arlene liep zacht de trap op. Sterre zou niet meer in haar eigen kamer zijn, eigenlijk zou de jongennskamer de meest logische plaats zijn. Arlene opende de deur van de jongennskamer. 'Sterre?' riep Arlene zacht. 'Mha....' hoorde ze uit het bed van Raphael. 'Nee... Niet doen...' hoorde Arlene de stem van Sterre. 'Bingo...' fluisterde Arlene zacht. Raphael lag voor Sterre. Hoe kreeg ze Sterre daar weg? Ze haalde Raphael uit bed en legde hem op het bed erboven. Ze zag Sterre duidelijk. Ze tilde Sterre uit het bed. Arlene had voor Sterre zelfde handschoentjes gehaald en deed ze bij haar aan. Ze liep naar beneden, de bieb in. 'Hoe gaat het met onze vluchteling?' vroeg Kai. 'Ze slaapt, net als Raphael en Pim.' zei Arlene. 'Mooi. Hoe is ze zo snel teruggekomen?' vroeg Kai. 'Raphael en een mobiel.' zei Arlene. 'Sterre's mobiel... Jij houd hem bij.' zei Kai. 'Die ligt nog in het bed van Raphael.' zei Arlene. 'Kan ze hem ook niet gebruiken.' zei Kai. 'Sterre is wel heel slim. Weet je nog met de inlijving?' vroeg Arlene. 'Die hersenen kunnen nu niet werken, want ze is elke keer doodmoe.' zei Kai. 'Raf!' klonk de stem van Sterre. 'Ze word wakker....' zei Kai.

Sterre was wakker. 'Arlene...' zei Sterre zacht. Arlene had haar nog vast. 'Rustig maar, je draagt handschoentjes.' zei Arlene. Ze gaf Sterre aan Kai. 'Kai.... Wat moet je van me?' vroeg Sterre bang. 'Rustig maar, je bent te moe om alles mee te maken.' zei Kai. 'Wat dacht je van te bang om te slapen?' vroeg Sterre. 'Je slaapt zo wel.' zei Kai. Hij opende de lift. De lift ging dicht toen ze met mijn 3en erin stonden. Sterre stond als een bang konijn tussen Kai en Arlene in. Ze hadden allebei 1 arm van Sterre vast. Ze kon niet weg! Ze had geluk dat ze handschoentjes aanhad. De lift ging open en de druiden duwde Sterre naar binnen. Arlene trok Sterre mee naar een kast. 'Wat ga je met me doen?' vroeg Sterre bang. Arlene haalde iets uit de kast. 'Ga maar rustig zitten.' zei Arlene. Sterre ging tegen de muur zitten. Wat zou Arlene gaan doen? Arlene liet het al snel merken. Ze tapete Sterre aan de muur. 'Waarom?'  vroeg Sterre zacht. Kai had gewoon gelijk. Ze was te moe. Vooral om na te denken. Waarom doen jullie dit?' vroeg Sterre zacht. Arlene zei niks en ging samen met Kai weg. 'Nee! Ga niet weg!' riep Sterre bang. Maar ze hoorde de lift al zakken. Ze begon te huilen. Waarom was ze zo stom?!

Raphael en Pim hadden door dat Sterre weg was. 'We moeten haar vinden. Ze kan niet uit het huis zijn, dan had ik het gemerkt. Vanavond... Jij in de sterrenkoepel en ik in de bieb.' zei Pim. 'Oke... Hopen dat het goed met haar gaat. Ze moeten haar steeds weer hebben.' zei Raphael. bezorgt. 'Het komt goed.' zei Pim.

Sterre voelde zich alleen. Ze zat daar maar... 'Help!' riep ze. Wie weet was een van haar vrienden in de buurt, ze wou hier weg! 'Raphael! Pim! Ana! Marcel! Help me! Alsjebliefd!' riep Sterre huilend. Ze miste haar vrienden nu zo erg. Misschien zag ze die nu nooit meer terug... En Raphael.... Hem zou ze nog het meest missen.... 'Raphael...' zei ze zacht. Ze viel na lang huilen eindelijk in slaap.

's Avonds werd ze wakkergemaakt door Arlene. Sterre zat nu met 1 hand vast, zodat ze nu kon eten. 'Je hebt er iets in gedaan he...' zei Sterre zacht. 'Nee, nee, dat leek me niet nodig.' zei Arlene. 'Oke...' Sterre twijfelde. 'Ga je het nog opeten?' vroeg Arlene. 'Ik heb geen honger.' zei Sterre snel. Hoe kon ze nou eten als ze in gevaar was? 'Raphael en Pim hadden ook al geen honger.' zei Arlene. 'Raphael...' zei Sterre zacht. 'Je mist hem wel heel erg he.' zei Arlene. 'Ja, wat had je dan verwacht? Ik hou van hem en... en ik kan niet zonder hem.' zei Sterre. 'Achja, hebben we nog een middel naast Nina.' zei Arlene. Ze tapete Sterre weer vast. 'Ga maar slapen, het is al 10 uur.' zei Arlene. 'Alsof dat nog mogelijk is.' zei Sterre. 'Dan slaap je toch niet, zo simpel is het.' zei Arlene. Ze ging met de lift naar beneden. Kai was er niet en Arlene ging ook de bieb uit.

'Er is niemand.' zei Pim. 'Misschien is Kai wel boven.' zei Raphael. 'Arlene was alleen. Ga nu maar.' zei Pim. De jongens stonden op en Raphael opende de lift. 'Succes en als er iemand komt, sms'je.' zei Raphael.  Pim knikte. De lift ging dicht. Zou Sterre daar echt ergens zijn? dacht Raphael. De lift ging weer open. Het leek stil te zijn in de sterrenkoepel, maar hij hoorde iets. Raphael ging de richting van het geluid in. 'Sterre?' vroeg hij. 'Raf?' hoorde hij. Hij keek nog eens goed. 'Sterre, je bent er.' zei Raphael. 'Ja, ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.' zei Sterre huilend. 'Je kent Pim en mij.' zei Raphael. Hij liep naar Sterre toe en maakte haar los. 'Je hebt handschoentjes aan.' zei Raphael. 'Ja, ik denk dat ik ze van Arlene heb.' zei Sterre. 'Hebben ze nog wat gedaan of gezegt?' vroeg Raphael. 'Ja... Jij moet ook oppassen...  Arlene weet dat ik niet zonder jou kan. Ze wil jou ook gebruiken om mij te chanteren.' zei Sterre. Raphael kreeg een sms'je. 'Er komt iemand aan.' zei Raphael. 'Maar...' Sterre kon haar zin niet afmaken, want Raphael trok haar mee. 'Raf, hier zien ze ons gelijk.' zei Sterre zacht. 'Nu is het toch al te laat.' zei Raphael.  De lift ging open en Kai stond in de opening. 'Zo Sterre, nog geen dag weg en je vriendje heeft je alweer.' zei Kai toen hij de 2 zag zitten. Sterre verstopte zich half achter Raphael. 'Ik wil hier weg.' fluisterde Sterre bang. 'Oh, vinden jullie het zo gezellig samen?' vroeg Kai. De 2 zeiden niks meer. Kai pakte iets uit een kast en liep naar de 2 toe. Raphael sprong overeind en ging voor Sterre staan. 'Doe met mij wat je wilt, maar blijf van Sterre af.' zei Raphael. 'Raf...' zei Sterre bang. Raphael keek van Sterre weer terug naar Kai. Hij spoot iets in Raphael zijn gezicht en zijn ogen gleden dicht. Hij viel net naast Sterre neer. 'Raphael!' riep Sterre geschrokken. Ze keek even naar Kai, maar daarna hielt ze al haar aandacht bij Raphael. 'Raf, word wakker...' zei ze. Kai lachte gemeen. Hij liep op haar af. Sterre stond op en wou wegrennen, maar Kai greep haar vast en spoot ook in haar gezicht. Ze viel ook op de grond, half op Raphael. Kai sleurde ze naar een geheime ruimte en bond ze aan elkaar vast. Daarna ging hij weer weg.

Toen het in de bieb weer rustig was, kwam Pim weer uit zijn verstopplaats. Hij opende de lift en ging naar boven. Toen hij boven was probeerde hij te horen of er geluid was. Hij zou nu nog meer dan oooit Raphael zijn zintuig willen hebben. Dan kon hij nu misschien wel hun ademhaling horen! Maar dat was niet zo... Hij keek verder rond, maar zag niks of niemand. Hij ging weer weg, hier zou hij toch niks vinden.

Raphael en Sterre waren wakker. 'NEE! Nu zit ik weer vast!' riep Sterre. 'Ja, alleen zit ik er nu ook bij.' zei Raphael. 'Dat maakt het wel leuker.' gaf Sterre toe. 'Ja, dat is waar.' zei Raphael. Hij draaide zijn hoofd naar Sterre. Zij deed hetzelfde. Ze keken elkaar verliefd aan en zoenden. Na de zoen keek Sterre verbaasd rond. 'Waar zijn we?' vroeg ze. 'Samen... Ik denk in de sterrenkoepel.' zei Raphael. 'Ik denk niet dat iemand ons nu nog vind.' zei Sterre. 'Kai en Arlene.' zei Raphael. 'Dat vind ik eerder een hel. Tot nu toe hebben ze me alleen maar pijn gedaan.' zei Sterre. 'Sorry....' zei Raphael. 'Het is echt dat jij het bent. Ik was anders denk heel boos geweest.' zei Sterre. 'Hoezo?' vroeg Raphael. 'Ik zei dat het geen goede verstopplek was en je had een mislukte reddinsactie.' zei Sterre. 'Ja, daarom hou ik van jou. Je bent alles waard.' zei Raphael. Sterre wou iets vragen, maar ze hoorde iets. Ook Raphael hield zich stil. Blijkbaar zaten Raphael en Sterre in een geheime ruimte, want ineens schoof de muur open.  Arlene stond in de opening. 'Zo, jij wou je vriendinnetje redden, maar in plaats daarvan heb je jezelf aleen maar in gevaar gebracht.' zei Arlene die haar hand op Sterre's schouder liet rusten. Raphael en Sterre zeiden niks. 'Wat zijn jullie stil. Sterre, moet jij geen sorry zeggen tegen Raphael?' vroeg Arlene. 'Dat was niet nodig, hij behandeld me namelijk super. Nog nooit heb ik zo'n lief iemand gekent.' zei Sterre. 'Dus je zou het niet erg vinden als we je heel even bij hem weghalen?' vroeg Arlene. 'Hoezo?' vroeg Sterre. 'Omdat je heel even meegaat. Je ziet Raf erna weer.' zei Arlene. 'Dan blijf ik liever hier. Met Raf, of je laat me bij hem, of je neemt hem ook mee. Als er dan iets met me gebeurd dan.... Is hij er teminste nog.' zei Sterre. Arlene maakte Sterre los. 'Hij blijft mooi hier.' zei ze. 'Je hebt Sterre toch gehoord.' zei Raphael. 'Daarom juist.' zei Arlene. Ze tilde Sterre over haar schouder. 'Nee! Raf! HELP!' riep Sterre bang. 'Sterre!' riep Raphael. 'Laat me los, vuile heks!' riep Sterre toen de muur dicht was. 'Pardon?' vroeg Arlene. Sterre begon tegen Arlene's rug aan te slaan. 'Laat -Me-Los!' riep Sterre weer.  Arlene liet Sterre de lift in vallen. 'AU!' riep Sterre. De lift ging bijna dicht, maar het was nu of nooit! Sterre zette haar ben snel tussen de liftdeur. 'Auw...' zei ze zacht. 'Doorzetten Sterre...' zei ze tegen zichzelf. De lift ging weer open en Sterre rende terug naar de muur. Kai pakte haar bij haar been, maar Sterre kreeg nog net de muur open. Hij sleurde haar naar zich toe. 'Raf! Help me!' riep Sterre toen ze zag dat hij zichzelf bevrijd had. 'Blijf van haar af!' riep Raphael. 'Alsof we naar jou luisteren.' zei Kai lachend. 'Raf! Ga! Je weet wat je wel en niet moet doen! Ik red me wel!' riep Sterre. Raphael begreep de hint en vluchtte de lift in. 'Hou hem tegen!' riep Kai. Maar de lift ging al dicht. Sterre huilde zacht. 'Dit heb je zelf gedaan, dus waarom huil je?' vroeg Kai. 'Wat denk je zelf? Ik wil dit niet en waarom dit is, is me nu nog niet duidelijk.' zei Sterre. Kai kneep Sterre hard. 'Waarom d...' Sterre viel flauw. 'En toen was het stil.' zei Kai lachend. 'We blokeren de lift vanaf beneden. Sterre gaat voorlopig nergens heen.' zei Kai. 'Oke, wat moet ik doen met Raphael?' vroeg Arlene. 'Laat hem maar. We richten ons nu op Pim.' zei Kai. Ze waren weer terug in de bieb. Voordat de lift dicht ging, zette Kai een stoel tussen de liftdeuren. 'Die zit opgesloten. Ze mag nu zoveel lezen en weten als, hier blijft ze toch wel.' zei Kai.

Ondertussen was Sterre weer wakker. 'Lekker gedaan Sterre. Dat heb je weer mooi verprutst. Nu kom je helemaal niet meer weg en zie je Raf, Nina en je vrienden nooit meer terug.' zei ze tegen zichzelf.  Wat zou Kai met de lift gedaan hebben? En zou Raphael nu ook in gevaar zijn? Ze was bang. Wat als het echt was? Dat ze haar vrienden in gevaar bracht? Ze zou het zichzelf nooit vergeven als dat zo was! 'Kom op Sterre... Misschien heeft Raphael iets achtergelaten.' zei Sterre tegen zichzelf. Ze keek even rond. Na even zoeken vond ze Raphael zijn mobiel. 'Het is gelukt...' zei ze zacht. Ze sms'te naar Pim. 

Pim, ik zit opgesloten in de sterrenkoepel, haal me snel.Geef je door aan Raf? xxx Sterre

Pim keek op zijn mobiel. 'Raf, ik heb een sms van je.'  zei Pim verbaasd. 'Die komt van Sterre. Ik had mijn mobiel achtergelaten.' zei Raphael. 'Ze zit opgesloten in de sterrenkoepel en ze wil dat ik haar help en dat moest ik je doorgeven.' zei Pim. 'We moeten haar weer proberen te redden.' zei Raphael. 'Geef me je mobiel.' zei Raphael. Pim gaf zijn mobiel aan Raphael. Raphael beantwoorde de sms. 

Hoe zit je opgesloten? x Raf

Sterre toetste het nummer van Pim in. 'Ster?' hoorde ze Raphael's stem. 'Raf, ik zit in de sterrenkoepel.' zei ze snel. 'Hoe zit je opgesloten?' vroeg Raphael. 'Ik weet het niet, ik geloof dat Kai de lift geblokeerd heeft.' zei Sterre. 'Oke... Is het goed als ik zo kom?' vroeg Raphael. 'Graag, maar wel veilig... Ik wil je niet in gevaar brengen.' zei Sterre. 'Komt goed. Pim helpt me.' zei Raphael. 'Oke, dan zie ik jullie zo.' zei Sterre. Ze hing op. YES! Ze zou hier eindelijk weg kunnen! Of zou Arlene of Kai weer die timing hebben? Ze hoopte van niet, want ze wou hier echt weg. Ze ging liggen. Ze merkte hoe moe ze was en viel in slaap.

Raphael en Pim stonden bij de deur van de bieb. 'Wacht jij hier? Dan ga ik Sterre halen.' zei Raphael. 'Waarom met ik hier wachten?' vroeg Pim. 'Omdat jij mensen goed kan afleiden.' zei Raphael. 'Oke, maar als je Sterre hebt, kom je gelijk.' zei Pim. 'Nee, ik wacht wel tot Kai komt.' zei Raphael sarcastisch. 'Ga nu maar.' zei Pim. Raphael ging de bieb in. Toen hij de lift zag, haalde hij gelijk de stoel weg en ging naar boven. Hij zag Sterre meteen liggen. 'Sterre.' zei hij zacht. 'Raf....' zei Sterre. 'Kom je mee?' vroeg Raphael. Sterre stak haar armen omhoog. 'Draag me...' zei ze moe. 'Tuurlijk.' zei Raphael. Hij tilde haar op. 'Ga maar weer slapen." zei hij. Hij liep snel de bieb uit. "Ze slaapt. Waar houden we haar?" vroeg hij. "Op school. Dan kunnen we Leopold gelijk om hulp vragen." zei Pim. "Oke." zei Raphael. Hij liep met Pim door de hal. "Haar jas moet mee. Ze is kwetsbaar met alles." zei Raphael. "Ja, die sukkels merken toch niet dat ze weg is." zei Pim. "Ohnee?" hoorden ze achter zich. Pim en Raphael draaiden zich om. Kai en Arlene stonden daar. "Jullie hebben haar, ook fijn dat ze slaapt." zei Kai. "Jullie hebben haar ook helemaal uitgeput." zei Raphael. "Wij deden niks, dat deed ze zelf." zei Arlene. "En als jullie haar nu geven, gebeurd er verder niks." ging Arlene verder. "Dan heb je het dus niet over Sterre. Jullie doen haar altijd iets en we weten niet eens waarom." zei Pim. Sterre sliep er gewoon doorheen. "Pim, als ze haar krijgen is alles voorbij. Ze is TE uitgeput. Ze word zelfs niet wakker van ons gesprek." zei Raphael zacht. "Ik leid ze wel af. Als ik ze hier kan weglokken, kan jij snel naar school." zei Pim zacht. "Succes dan." zei Raphael. Pim pakte zijn mobiel en toetste het nummer van het huis in. "Neem maar op." zei Kai. Arlene was weg, nu Kai nog. Pim liep weg en immiteerde Berkelaar. Arlene leek erin te trappen en riep Kai erbij. "Sukkels." zei Raphael zacht. Hij ging met Sterre het huis uit. Heel zacht, want zover was de telefoon niet van de deur af. Hij rende naar de school toe. Hij ging via de nooddeur naar binnen. Hij liep het musicallokaal in en ging voorzichtig de geheime ruimte in. Daar legde hij Sterre op de houten kist. Dat was het beste. Waarom moesten ze haar ook elke keer hebben? "Raf?" hoorde hij zacht. "Sterre, gaat het?" vroeg Raphael. "Ik weet het niet... Waar zijn we?" vroeg Sterre. "Je bent op school, in de geheime ruimte. We moeten Leopold zo om hulp vragen. En als je iemand wil bellen...." zei Raphael. Hij hield haar mobiel omhoog. "Mijn mobiel. Waar lag die?" vroeg Sterre. "Op mijn bed." zei Raphael. Sterre omhelsde hem. "Je bent echt super." zei ze. Ze nam haar mobiel en zette hem aan. "Het... Is pas 2 uur." zei Sterre. "Ja, ik zei niet dat je nu moest bellen." zei Raphael onschuldig. "Maar wat moeten we in die tijd doen? Leopold is er pas over 5 uur." zei Sterre. "Je hebt zijn nummer toch?" vroeg Raphael. Sterre knikte.

___________________________________

Ze zocht Leopolds nummer op en belde hem. "Met Sterre." zei ze toen er werd opgenomen. "Sterre, waar zit je? Ik heb je weer een tijd gemist in de les." zei Leopold. "Ik ben met Raf in de geheime ruimte. Komt u nu naar school? We hebben u nodig." zei Sterre. "Juist, ik kom. Wacht bij het geschiedenislokaal." zei Leopold. Sterre hing op. "We moeten wachten bij het geschiedenislokaal." zei Sterre. Raphael pakte haar hand en trok haar de ruimte uit. "Raf... Weet je zeker dat ik hier veilig ben?" vroeg Sterre op weg naar het geschiedenislokaal. "Helemaal zeker." zei hij. Leopold kwam aangelopen. "Sterre, Raphael, hoe is het?" vroeg hij terwijl hij de deur opende. "Kon beter." zei Sterre. Ze gingen het lokaal in. "Ga zitten." zei Leopold vriendelijk. "Sterre, wat gebeurd er toch allemaal met je? Je bent weinig in de lessen, of eigenlijk helemaal niet." zei Leopold. "Ik ben in gevaar en dat zonder reden. Ik kan nog niet in Anubis komen, zo snel ben ik er weer weg." vertelde Sterre. "Maar wat is er dan allemaal gebeurd? Sinds het ongeluk met jou en Raphael." "Ik raakte zwanger... Ik heb een dochter, maar... Ik weet niet waar ze is. Kai en Arlene vertellen helemaal niks! Misschien is ze wel dood." zei Sterre. "En in de tijd ertussen ben je ontvoerd geweest?" vroeg Leopold. "Ja... Waar kan ik nog heen? Ik denk dat ik hier net zo veilig ben als thuis." zei Sterre. Ze begon te huilen. "Ik weet gewoon niet wat ik moet doen." zei ze. Raphael omhelsde haar. "Het komt allemaal wel goed." zei hij zacht. "Hoe dan? Door mij zat jij ook opgesloten, weet je nog?" zei Sterre. "Ik breng ook iedereen in gevaar... Hoe kan het nog goedkomen?" vroeg ze. "Je brengt niemand in gevaar. Je kan er zelf ook niks aan doen." zei Raphael. Sterre keek naar het raam. "Raf..." zei ze bang. Raphael en Leopold draaiden zich naar het raam. Berkelaar, Kai en Arlene stonden daar. "Wat moet ik nu doen, ik kan hier niet weg!" riep Sterre bang. Waarom gebeurde dit? Was ze uberhaupt nog ergens veilig?! "Nu kan ik zeker nergens heen... De enige uitgang is die deur." zei Sterre gestrest. Raphael pakte haar vast. "Rustig! Ik bescherm je en de meneer is er ook bij." zei Raphael. "Alsof dat helpt!" riep Sterre. De deur ging open. Sterre wou renne, maar was te bang. "Ah, heb je alweer hulp ingeschakelt?" zei Kai. Sterre zei niks. "Ze kan dit niet aan." zei Leopold. "Goh." zei Berkelaar. "Ze komt toch wel mee." zei Kai. "Ze gaat helemaal niet mee!" riep Raphael. "Ze kan zich lastig verzetten." zei Arlene. "D.... d.... dat kan ik w... wel hoor." zei Sterre rillend van angst. "Pas je dan wel op dat je niet weer flauwvalt?" zei Arlene die naar Sterre toe liep. Sterre kreeg het bij elke stap benauwder. "Raf, help me!" piepte ze. Raphael sprong voor haar. "Blijf van haar af, of...." zei hij. "Ah, komt meneer de leraar zo ook nog helpen?" vroeg Kai spottend. Sterre liep achteruit, maar daar stond Berkelaar. Hij greep haar bij haar schouders en Sterre draaide zich geschrokken om. "Ik bijt niet, hoor." zei hij. "Raphael!" piepte Sterre bang. "Sorry Sterre... We kunnen toch niet winnen." zei Raphael. "Raf, ik kan dit niet... Niet zonder jou." zei ze. "Sorry, maar ik kan niet helpen." zei Raphael. "Heel ontroerend allemaal.... Ik kan jullie samen opsluiten. Word vast gezelig." zei Kai. "Meneer, u moet ons helpen." zei Sterre huilend. "Sorry, deze keer kan ik niks doen." hij liep naar Raphael en stopte stiekem een papiertje in zijn zak. "Sterre, jullie worden wel weer gered. Ga maar mee." zei Leopold zacht. Sterre keek hem met betraande ogen aan. "U wil me helemaal niet helpen, anders deed u dat wel." zei Sterre nogsteeds huilend. Berkelaar duwde haar naar de deur. Ook Raphael werd de klas uitgeduwd. "HELP!" Berkelaar drukte zijn hand voor Sterre's mond. Sterre rilde. Ze mocht Berkelaar niet. "Hmmmmm!" gilde ze gedempt. Ze beet in zijn hand. Gadver! "AU!" gilde Sterre. Berkelaar had haar arm op haar rug gedraaid. "En nu loop jij gewoon mee." zei hij. "Laat mij maar." zei Kai. Hij nam Sterre over. Hij haalde iets uit zijn zak. Hij spoot het in Sterre's gezicht en haar ogen gleden dicht. Kai tilde haar op. Haar lange haren gleden over zijn arm. "Waarom heeft ze ook zo lang haar." zei hij.

Toen Sterre weer wakker was, keek ze in het gezicht van Raphael. Ze lag in zijn armen. "Leef ik nog?" vroeg ze schor. "gelukkig wel ja." zei Raphael zacht. Hij drukte haar tegen zich aan. "IK was zo bezorgt." zei hij. "Je bent de liefste." zei Sterre. Ze zoenden kort. "Het gaat wel. Waar zijn we?" vroeg ze. "We zitten ergens in school opgesloten." zei Raphael. "Dan zal Berkelaar hier komen... En missen wij alle lessen.." zei Sterre. "Alsof ik me druk maak over die domme lessen." zei Raphael. "Ik bedoelde dat we Leopold nu niet om hulp kunnen vragen." zei Sterre. "Twee dingen. Telefoon en brief." zei Raphael. "Brief?" vroeg Sterre. Raphael haalde een papiertje uit zijn zak. "Is die van...." Raphael knikte en vouwde het papier open.

 

"Sterre en Raphael,

jullie zijn zonder rede in gevaar.

Als jullie weten waar jullie zijn, sms me dan.

Sterre, jij kan hier niks aan doen.

Raphael kiest voor jou, dat doet hij niet zomaar.

Raphael, je houd van Sterre, maar ga niet te ver.

Dan zal alles goedkomen.

Leopold"

 

 

"Daarom hielp hij me dus niet." zei Sterre. "Ik weet half waar we zijn. Sms jij Leopold?" vroeg Raphael. Sterre pakte haar mobiel en sms'te Leopold, wat Raphael zei. Dan zouden ze misschien snel weer wegzijn. Als ze hier weg konden, zouden ze naar Sterre's huis gaan. Wel zo handig en veilig. "Weet je zeker dat we hier wegkomen?" vroeg Sterre. Ze ging tussen Raphaels' benen tegen hem aan zitten. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Hij aaide door haar haren. "Alles komt goed, hoor." zei hij. "Ik hoop het zo." zuchte Sterre. Ze keek op haar telefoon. Vijf uur... Ze had ook 1 sms van de leraar. "Raf... Sms." zei ze.

 

"Sterre,

ik ben nog in de school.

Kai en Arlene zijn weg, maar Berkelaar niet.

Hij houd de wacht bij het lokaal.

Oplossing?

L"

 

"Weet jij iets?" vroeg Raphael. "We kunnen Pim bellen." zei Sterre. "Bel jij maar." zei Raphael. "Het is vijf uur..." zei ze. "Daarom moet jij bellen. Voor jou doet hij alles." zei Raphael. Sterre drukte het nummer van Pim in.

 

Pim werd wakker van zijn mobiel. Hij keek slaperig op het scherm. Hij nam op. "Met Pim." zei hij slaperig. "Pim, ik... Wij hebben je hulp nodig. En Leopold ook." zei Sterre. "Is het ontsnappen gelukt?" vroeg Pim. "Was het, ja. We hadden Leopold laten komen en het ging goed, totdat Kai, Arlene en Berkelaar er plots waren." zei Sterre. "Dus je zit weer opgesloten?" vroeg Pim. "Ja, niemand hielp me." zei Sterre. "Okee, waar heb je me nu voor nodig dan?" vroeg Pim. "Kom naar school. Berkelaar houd de wacht. Zoek Leopold. Ik kan niet verder, hij komt." zei Sterre. "Oke, ma..." Sterre had opgehangen.

 

Raphael sloeg zijn armen om Sterre heen. "Wat was jij aan het doen, mevrouw de Wit?" vroeg Berkelaar scherp. Sterre zei niets. "Tong verloren?" vroeg hij, terwijl hij naar haar toe liep. Sterre had gedachte's die ze nu moest proberen... Ze sloeg de arm van Raphael weg en deed haar handschoentjes uit. Ze raakte Berkelaar aan. Maar ze kreeg het koud... "Nee..." zei ze zacht. Mislukt! Ze bevroor langzaam. Raphael pakte haar been. Ze viel naast Raphael op de grond. Ze was bewusteloos. Raphael pakte haar hand. "Leuk he, die Sterre." zei Berkelaar. "Nou, het is fantastisch." zei Raphael sarcastisch. Het ijs verdween, maar haar ogen bleven dicht. "Ik ga maar weer." zei Berkelaar. "Ohja, en morgen komt Lexie weer op school." zei hij nog snel. Toen hij de twee weer had opgesloten, draaide Raphael Sterre op haar zij. Hij boog over haar heen en gaf haar mond op mond. Sterre opende langzaam haar ogen. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze zacht. "Je was bewusteloos." zei Raphael. "Waar zijn mijn handschoentjes?" vroeg Sterre. Raphael keek om zich heen. "Ik ben bang dat Berkelaar ze heeft..." zei hij. "Maar... Nee, dat wil ik niet... Weer elke keer bevriezen." zei ze bang. "Je bevriest niet elke keer. Ik blijf de hele tijd bij je." zei Raphael. Sterre ging weer hetzelfde zitten als voor dat Berkelaar kwam en viel in slaap. Haar hoofd lag tegen Raphael zijn schouder aan. Haar lange haren jeukte tegen zijn schouder, maar het boeide niks. Hij legde zijn hoofd op die van Sterre en viel ook in slaap. Ze waren beide moe. Leopold zou hen wel wekken als de redding nabij was. Of zou Pim komen?

 

Pim zag Leopold en liep naar hem toe. "Pim, wat doe jij hier?" vroeg Leopold. "Sterre had me gebeld. Ik moest u helpen met het vrijkrijgen van haar en Raf." zei Pim. "Ja, we moeten Berkelaar weghalen uit het natuurkunde lokaal. Weet jij hoe?" vroeg Leopold. "Uh... Misschien kunt u voor de lessen beginnen zeggen dat er een leerlijk dom doet ofzo. Dan ga ik Sterre en Raphael halen." zei Pim. "Dat is een goed idee. Kom jij om kwart over acht naar school?" vroeg Leopold. "Als Arlene niks doorheeft..." zei Pim. "Ga nog maar evne naar huis. Sterre en Raphael wachten wel, ze waren nogal moe." zei Leopold. "Oke, dan zie ik u straks weer." zei Pim. Hij ging weer. Leopold belde Sterre. Hopen dat ze opnam.

 

Sterre werd waker van haar mobiel. "Met... Mij..." zei ze slaperig. "Sterre?" Raphael was ook wakker. "Hoe gaat het?" klonk de stem van Leopold. "Ben zo... Moe...." zei Sterre. "Geen zorgen, om half 9 zijn jullie vrij." zei Leopold. Hij kreeg geen antwoord meer. "Sterre?" klonk de stem van Leopold. "Meneer, ze is super moe, ze slaapt." zei Raphael gapend. "Oke, om half 9 zijn jullie vrij. Ga maar weer slapen." zei Leopold. "Ja, doei." Raphael hing op. Hij sloeg zijn armen om Sterre heen en viel weer in slaap.

 

Pim sloop om 08:15u het huis uit. Hij was al snel op school. "Ik ben er." zei Pim. "Oke, ik ga Berkelaar weglokken." zei Leopold. Pim wachtte in de buurt van het lokaal.

"Meneer Berkelaar, er rent een vervelende leerling door de gangen." zei Leopold. "Oh, kunt u daar niks aan doen?" vroeg Berkelaar. "Nou, u bent daar beter in, u komt goed over." zei Leopold. Dat raakte hem en hij verliet het lokaal. De school liep langzaam vol. Pim zocht de ruimte op waar zijn vrienden opgesloten zaten.  Hij voelde aan de muur en die ging open! Hij zag Raphael met Sterre zitten. "Raf." zei Pim. "Pim... Sterre slaapt nog. We moeten naar haar huis." zei Raphael. "Dan hoop ik dat jij de weg weet." zei Pim. "We moeten haar maar waker maken, denk ik." zei Raphael. "Sterre, wakker worden." zei Raphael zacht. "Nee, ik wil niet." zei Sterre slaperig. "Je wil toch naar je ouders?" zei Raphael. Sterre zei een adres en het was alsof ze niet wakker was geweest. "Okee, ze is echt heel moe." zei Pim. "Ja, we weten waar we moeten zijn, dus het komt goed." zei Raphael. "De lessen beginnen zo, dus we moeten nu het lokaal uit, dan vallen we niet op." zei Pim. Raphael tilde Sterre op en ze liepen de school uit, op naar het huis van Sterre.

Pim belde aan bij het huis van Sterre. Heleen deed open. "Hee, jongens. Wat doen jullie hier?" vroeg ze. Raphael liep naar voren. "Wat is er met Sterre?" vroeg Heleen geschrokken. "Ze is doodmoe en kan nog niet eens in Anubis blijven. Sterre en ik zijn niet veilig." zei Raphael. "Jullie mogen hier wel blijven. Kom je mee naar haar kamer?" vroeg Heleen. "Ja... Pim, ga je terug naar huis?" vroeg Raphael. "Ja, bel me." zei Pim. Raphael bleef met Sterre achter en liep met Heleen naar de slaapkamer van Sterre. "Leg haar maar in bed." zei Heleen. "Mam?" vroeg Sterre zacht. "Wat is er, meisje?" vroeg Heleen. "Ik heb het zo koud." zei Sterre. "Ben je ziek?" vroeg Heleen. "Weet ik niet." zei Sterre zacht. "Wacht schat, ik haal de termometer even." zei Heleen. Raphael kwam bij Sterre zitten. "Sorry, ik had je jas mee moeten nemen. Die ligt nog op school." zei Raphael. Heleen kwam terug. Ze deed de termometer in de mond van Sterre en na een halve minuut er weer uit. "Je hebt hoge koort. Ik zou een dokter moeten bellen, maar dan ben je zo weer ontvoerd." zei Heleen bezorgt. "Mam?" vroeg Sterre. "Ja schat?" "Mag Raf bij me blijven?" vroeg Sterre. "Zolang je niet doet wat je niet wil, vind ik het goed." zei Heleen. "Mam, Raf zou me nooit zoiets aandoen. Dat ik zwanger was kwam niet door hem he." zei Sterre. "Ja klopt. Zorg je goed voor haar?" vroeg Heleen. Heleen gaf Sterre nog een kus en ging toen weg. "Raf, ik.... Alles draait." zei Sterre. "Gaat het wel?" vroeg Raphael. "Nee, ik..." Sterre's ogen gleden dicht. "Sterre?" vroeg hij. Was ze flauwgevallen? "Raf, ik voel me niet goed." zei Sterre. "Wat is er dan?" vroeg Raphael. "Hoofdpijn, buikpijn... Misselijk, koud." zei Sterre. "Moet ik je moeder halen?" vroeg Raphael. "Nee... Bel de dokter... Of die hier kan komen." zei Sterre. "Oke." Raphael belde snel. De dokter zou gelijk komen.

 

Na een paar minuten ging de bel. Raphael opende de deur en liep met de dokter naar boven. "Sterre de Wit." zei hij. "Raf, ik ben zo...." Sterre maakte haar zin niet af, ze had er niet genoeg energie voor. "Wat is er?" vroeg de dokter. Sterre zag helemaal wit. "Raf." piepte ze. "Ze is nogal ziek. Ze voelt zich helemaal niet goed." zei Raphael. Sterre stak haar arm uit, maar ze viel weg. "Sterre... Sterre!" riep Raphael. "Dit komt niet veel voor, meestal alleen bij tienermeiden die een kind hebben." zei de dokter. "Maar Sterre is twee weken geleden bevallen, maar het kind is verdwenen." zei Raphael. "Ze moet naar het ziekenhuis." zei de dokter. "En dan word ze zeker weer ontvoerd? Nou, nee, bedankt." zei Raphael. "Is dit het meisje dat uit het ziekenhuis ontvoerd was?" vroeg de dokter. "Ja, hoezo?" vroeg Raphael. De dokter haalde een krant uit zijn tas en gaf hem aan Raphael. "Pagina vijf." zei hij. Raphael bladerde naar pagina vijf. "Dit... Dit gaat over Sterre en Nina..." zei Raphael geschrokken. "Wat gaat over mij?" vroeg Sterre zacht. "In de krant.. Luister; De zestien jarige Sterre is pas bevallen van een prachtig meisje genaamd Nina. Maar toen ze een paar dagen in het ziekenhuis lag waren zowel Sterre als Nina ontvoerd. Wat is er gebeurd?" las Raphael voor. "Mag dat zomaar in de krant?" vroeg hij. "Ik denk het wel." zei de dokter. De twee keken naar Sterre die zichtbaar moeite had met adem halen. "Sterre? Wat gebeurd er?" vroeg Raphael "Ze heeft het benauwd." de dokter haalde een mondkapje uit zijn tas en drukte die op Sterre's mond. "Adem rustig in en uit." zei hij. "Wat gebeurd er met me?" vroeg Sterre bang. Heleen kwam binnen. Ze keek geschrokken naar haar dochter die er heel slap uitzag. "Raphael, wat gebeurd er hier?" vroeg ze. "Sterre heeft een dokter nodig, zoals je ziet. Ze is zo ziek vanwege die bevalling ofzo." zei Raphael. "En dat mondkapje?" vroeg Heleen. "Man, ik kreeg geen lucht meer." zei Sterre. "Sorry schat, ik weet dat je naar het ziekenhuis moest, maar dan ben je niet veilig." zei Heleen. "Dus jij wil liever dat ik dood ga?" vroeg Sterre huilend. "Mevrouw, uw dochter heeft gelijk. Als ze niet naar het ziekenhuis gaat heeft ze de kans om te sterven." zei de dokter. "Wat?" vroegen de drie tegelijk geschrokken. "Ik wil niet dood, mam... Dan zitten jij, pap en Raf maar de hele tijd bij me in het ziekenhuis... Ik wil niet dood..." zei Sterre. "Ja... Kunnen we nu gaan?" vroeg de moeder van Sterre. "Ja, natuurlijk." zei de dokter. "Geen zorgen, ik draag haar." zei Raphael. "Maar ik... Heb het zo... Koud..." zei Sterre zwak. "Haar jas ligt op school, dus ze moet maar even." zei Raphael. Sterre liet zich optillen door Raphael. "Ik wil niet dood..." zei Sterre zacht. "Je gaat niet dood." zei Raphael. Sterre zei niks meer tot ze in de auto zaten. "Mam, wat gaat er gebeuren?" vroeg ze. Raphael zat voorin en Sterre lag achterin tegen Heleen aan. "Ik heb geen idee, schat." zei Heleen. Raphael pakte zijn mobiel en sms'te Pim.

 

"Sterre doodziek, onderweg naar ziekenh. x S en gr. R."

 

Hij klapte zijn mobiel dicht. Hij kreeg vrij snel een telefoontje. "Hoi Pim." zei Raphael. "Mag ik Sterre even spreken?" vroeg Pim. "Natuurlijk." zei Raphael en hij gaf zijn mobiel aan Sterre. "Pim wil je spreken." zei hij. Sterre nam de mobiel aan. "Hoi Pim." zei ze zacht. "Sterre, hoe gaat het?" vroeg Pim. "Slecht... We zijn opweg naar het ziekenhuis. Ik wil niet dood..." antwoorde Sterre zwak. "WAT?!" riep Pim. "Sorry... Ik... Ik ben moe...." zei Sterre. Ze gaf de mobiel terug aan Raphael. Heleen omhelsde Sterre en ze viel in slaap. "We zijn er." zei de dokter.  Raphael stapte uit de auto en tilde Sterre op. Ze liepen snel het ziekenhuis in en brachten Sterre naar de derde verdieping. "Sterre kan de vijfde kamer van rechts in." zei de dokter. Raphael liep vlug de kamer in en legde Sterre op bed. De dokter sloot een infuus op Sterre aan en daarna nog een stel aparaten. "Au!" riep Sterre. "Sterre, rustig. Je zult hier moeten blijven. Je mag niet dood, schat." zei Heleen. "Ja... Ik voel me.... Zwak.... Ik wil niet dood." zei Sterre. "Wat is dit?" vroeg ze zacht toen ze alle apparaten zag. "Dat is nodig om je nu goed bij te houden, zodat je niet zieker word." zei de dokter. "Wat? Nog zieker?" vroeg Sterre bang. "Ja, nog even en je was misschien al dood geweest. Je moeder heeft optijd de beste keuze genomen." zei de dokter. "Wat gaan jullie doen om me beter te maken?" vroeg Sterre. "We gaan verschillende middelen gebruiken om je beter te maken, maar het beste is rusten." zei de dokter. "Hoe kan ik nou slapen als ik die piepen hoor?" Sterre kreeg plots amper adem. "Mam..." piepte ze. "Ze krijgt geen lucht!" riep Raphael. Sterre's ogen gleden dicht. "Nee..." zei Raphael. Sterre's hartslag ging heel zwak op de monitor. "Doe iets, ze krijgt geen adem!" riep Raphael bang. Sterre kreeg weer een kapje op waardoor ze gelukkig weer wat beter ademde."Dit gebeurd normaal nooit... Het zal een grote kans zijn dat ze weer zwanger is... Dat ze echt vreselijk misbruikt is." zei de dokter. "Maar.... Kunt u dat niet onderzoeken?" vroeg Heleen. "Nee, daar is ze te zwak voor. En dat maakt de kans groter. Een meisje als Sterre kan nog maar net een zwangerschap aam em als het dan na zo'n korte tijd weer gebeurd, kan ze het niet zo makkelijk aan. En het kan eigenlijk niet anders dan dat ze zwanger is...." zei de dokter. "Ben ik...." Sterre durfde de zin niet af te maken. Ze was weer zwanger, maar.... Ze wou dit niet! "Ik ben weer zwanger.... Maar... Dan ga ik toch niet dood?" vroeg ze bang. "Neej, je kan volgende week dinsdag gewoon naar huis. Je moeder zal tijdelijk minder moeten werken. Twee keer per week, verder is het verplicht om thuis te blijven." zei de dokter. "Waarom?" vroeg Sterre. "Als jij problemen hebt kan jij zelf niks doen omdat je zwak bent en je vriend kan ook niks doen. Je moeder kan je het beste helpen." zei de dokter. "Oke, voor mijn dochter doe ik alles." zei Heleen. 

 

Sterre zat thuis op de bank met Raphael. Deze week zou haar moeder nog blijven werken, maar  over 3 weken zou Sterre het moeilijk gaan krijgen. Ze werd weer langzaam aan dikker (helaas!) en met haar moeder regelen. Ze moesten zorgen dat Raphael als de vader van het kind gezien werd en ze moesten regelmatig naar het ziekenhuis voor een echo. Ondertussen konden ze ervoor zorgen dat Sterre en Raphael thuis les zouden krijgen. Het zou allemaal goed komen, Sterre zou gewoon doen wat ze fijn vond. "Raf, jij word wel de vader van het kind..." zei Sterre. "Ik help je graag. Ben je van plan het kind zelf op te voeden?" vroeg Raphael. "Met pap, mam en met jou... Als jij het goed vind, teminste." zei Sterre. "Ik wil niks liever." zei Raphael en hij zoende haar. "Mam en pap zijn om zes uur thuis. Zullen we naar het park gaan?" vroeg Sterre. "Kan je dat?" vroeg Raphael. "Ik ben zestien, geen negentig." zei Sterre lachend. "Uh, oke... Volgens de dokter zou je snel moe zijn, dus we blijven niet lang weg." zei Raphael. "Je ziet nog amper dat ik zwanger ben dus zo erg zal het niet zijn." zei Sterre. 

 

Na drie maanden was het weer wat minder met Sterre. Ze was drie en een halve maand zwanger en zowat alles was vermoeiend. "Sterre, we moeten een echo laten maken in het ziekenhuis!" riep Heleen. "Ik kom eraan mam!" riep Sterre geïriteerd. Ze was zo moe! Ze wou alleen maar slapen. Ze liep langzaam naar beneden. Ze was echt alweer dik! Ze zouden met z'n tweeën gaan. "Hoe gaat zo'n echo?" vroeg Sterre. "Het is helemaal niks. Zo voorbij." zei Heleen. "Doet het pijn?" vroeg Sterre. "Nee, helemaal niet." zei Heleen. Ze waren bij het ziekenhuis en konden gelijk door. "Ga maar liggen." zei de zuster. "Wat gaat u doen?" vroeg Sterre. "Dalijk smeer ik wat koude zalf op je buik en dan scannen we de baby." zei de zuster. Ze deed Sterre's jurkje een beetje omhoog. De zalf die ze op Sterre's buik smeerde was inderdaad nogal koud. Toen de zuster er met het apparaat over ging, zagen ze de baby op het scherm. Sterre kreeg tranen in haar ogen. "Het is zo mooi..." zei ze zazcht. Sterre kreeg te horen dat het kind gezond was en lreeg een paar foto's van de echo mee. Ze was best trots op zichzelf.

 

Sterre was nu al zeven maanden zwanger en had al twee echo's gehad. Ze lag uitgeput in bed. "De dokters hadden gelijk. Alles is vermoeiend. En de baby schopt." zei Sterre tegen Raphael. "Mag ik voelen?" vroeg Raphael. "Natuurlijk." zei Sterre. Raphael legde zijn hand op haar buik. "Wow, doet dat geen pijn? Het gaat nogal tekeer." "Ja, ik lig hier niet voor mijn lol. Mam moet trouwens tot acht uur werken en pap eet bij een collega." zei Sterre. Ze lag in een twee persoonsbed die ze van een kennis gekregen had. Raphael lag naast haar. Sterre legde haar hand op haar buik. "Nog zes weken en dan is het weer zover..." zei Sterre. "Ja..." zei Raphael. "De baby mishandeld me." zei Sterre. Vanavond waren ze tot 20:45 home alone.

 

Na vijf weken lag Sterre zowat alleen maar in bed. Over een paar dagen.... Het kon nu eigenlijk ieder moment beginnen.... Heleen was vandaag en donderdag werken. Sterre was bang dat haar moeder er niet bij zou zijn... "Raf, het kan elk moment gebeuren..." zei Sterre zacht. "Ik weet het. Moet je moeder nu niet thuis zijn?" vroeg Raphael. "Ja, ze komt over een kwartier naar huis. Ze wil voor donderdag haar werk afbellen." zei Sterre. "Fijn toch?" zei Raphael. "Au...." zei Sterre zacht. "Niet nu..." mompelde ze. "Sterre, wat is er?" vroeg Raphael. "De baby... Auw...." zei Sterre pijnlijk. "Ohnee.... De baby kan niet komen." zei Raphael. "Auw.... Auw...." zei Sterre bang. "Je moeder MOET thuiszijn..." zei Raphael. "Bel haar." zei Sterre. Raphael belde snel. "Mevrouw, Sterre voelt dat de baby komt." zei Raphael. "Ik ben er zo, ik kom net de straat in." zei Heleen. Raphael hing op. "AU!" gilde Sterre. Raphael hoorde voetstappen en Heleen kwam binnen. "Sterre, gaat het?" vroeg ze. "Nee! AU! De baby!" gilde Sterre. "Het is hier begonnen, het ziekenhuis halen we nu echt niet meer." zei haar moeder. "Gaat u haar helpen?" vroeg Raphael. "Ja, ik zal wel moeten." "AAU!" gilde Sterre. "Sterre, rustig! Adem in en adem uit!" riep Heleen. Sterre deed haar best. Ze deed wat Heleen zei. Het ging allemaal heel snel, maar voor Sterre leek het eeuwen te duren. Na een tijdje was de baby er... Sterre lag uitgeput in bed. Ze huilde zacht. Ze hoorde de baby maar was te moe om om te kijken. "Sterre, wil je de baby zien?" klonk de stem van Heleen. Sterre antwoorde niet. Raphael liep naar Sterre's kant van het bed. "Gaat het?" vroeg hij terwijl hij op de grond knielde, zodat Sterre hem kon zien. Sterre zei nog niks. "Ze is uitgeput." zei Raphael. "Mijn buik doet pijn." zei Sterre. Ze draaide langzaam terug op haar rug. "Wat is het?" vroeg ze zwak. "Een gezond meisje." zei Heleen. "Ga je haar mee aankleden?" vroeg Heleen. "Ik ben te zwak, mam. Wil jij het doen?" vroeg Sterre. "Ik ben zo terug. Verzinnen jullie maar een naam." zei Heleen. Raphael en Sterre overlegden kort. Het meisje zou Jade heetten. (Spreek uit als Djeetd.)

Heleen kwam terug. "En?" vroeg ze. "Ze heet Jade." zei Raphael. Heleen gaf Jade aan Sterre. "Mijn kind... En dit keer blijft het bij mij." zei Sterre. Ze keek naar Jade. Ze was zo schatiig. "Je zal ooit terugmoeten naar Anubis." zei Heleen. "Okee, wacht.... Jij wil liever dat ik weer ontvoerd word?" vroeg Sterre. "JIj gaat niks doen...We gaan bewijs verzamelen om die twee te laten arresteren." zei Heleen. "Maar ben ik niet genoeg mishandeld om zelf bewijs te zijn?" vroeg Sterre. "Nee, maar je moet wel mee naar de politie." zei Heleen. "Kan ik morgen weer naar school?" vroeg Sterre. "Als je uitkijkt." zei Heleen. "IK ga geen les volgen. Ik wil de anderen spreken en ook Lexie." zei Sterre. "Natuurlijk." zei Heleen. "Ik neem Jade mee." zei Sterre. "Hoe wil je haar bijhouden?" vroeg Heleen. "Op zolder hebben we nog een maxicosie staan." zei Sterre. "Ik zal hem wel halen." zei Heleen. Sterre had Jade nogsteeds vast. "Mag ik?" vroeg Raphael. Sterre gaf Jade aan Raphael. Heleen kwam de kamer binnen met de maxicosie. "IK zag op zolder ook nog een bed staan. En meer spullen. Ga jij met Jade naar beneden, dan kan Raphael helpen met de spullen naar hier te plaatsen." zei Heleen. Sterre legde Jade in de maxicosie en ging naar beneden. Ze liep gelijk door, want de deurbel ging. Toen ze zag wie er stond, schrok ze. Kai stond er.... "Zo Sterre, dat is lang geleden." zei hij. Sterre draaide zich om en rende de woonkamer in. Kai kreeg haar te pakken ."MAM! HELP!" gilde ze. Raphael en Heleen kwamen tegelijk  naar beneden. Jade begon te huilen. "Laat haar los!" riep Heleen. "Sterre gaat mee naar Anubis." zei Kai. "Ohja?" vroeg iemand die binnenkwam. Er volgden meer. Het waren agenten! "Laat het meisje los!" riep een van de agenten. Kai wist even niet wat hij moest doen, maar herstelde zich snel. Hij drukte Sterre tegen zich aan en hield een pistool tegen de zijkant van haar hoofd. Sterre werd bang. "Laat die pistool zakken." zei een van de agenten. "Ga aan de kant of ik schiet!" zei Kai. "Laat die pistool zakken." zei de agent weer. "Jullie gaan niet?" vroeg Kai. "Alsjebliefd...." zei Sterre zacht. De agenten gingen aan de kant. Kai stond al snel met Sterre in de deuropening. Hij schoot met het pistool en rende weg. Sterre viel op de grond. "Sterre!" riep Raphael en hij knielde bij haar neer. Was ze dod? "Bel een ambulance." riep Raphael. Heleen belde gelijk en als snel was er een ambulance. De politie was achter Kai aangegaan. De mensen van de ambulance kwamen met een brnacard het huis ingestormd. Ze luisterden naar de hartslag van Sterre, die heel zwak ging. Heleen nam Jade snel over. "Is ze dood?" vroeg Raphael bang. "Haar hartslag gaat heel zacht. We rijden NU naar het ziekenhuis." zei de ene. "Kan ze dit el aan? Ik bedoel, ze is net bevallen." zei Heleen. Sterre lag al op de brancard. "Vertel dat straks maar in het ziekenhuis." zei de dokter. Ze reden Sterre de ambulance in. Heleen en Raphael mochten mee, dus ging Jade ook mee. "Ze leeft nog... Maar hoe?"  vroeg Heleen aan niemand in het bijzonder. "We zijn er. We moeten snel naar binnen. Sterre gaat zo alleen maar achteruit." zei de dokter. Ze stopten en reden Sterre de auto uit het ziekenhuis in.  De kogel zat nog in haar hoofd, de wond viel op en haar hartslag was slecht. Kon het nog erger?! Raphael en Heleen renden achter de branvard aan. De dokters renden met de brancard een kamer in. "Jullie mogen hier niet verder, wacht hier." zei een van de dokters. Hij deed de deur dicht en op slot. "Die kogel moet uit haar hoofd." zei de dokter. Hij opende de deur. "We moeten die kogel verwijderen. Dat kan snel gebeuren, maar dat kan ook fout gaan." zei de dokter. "Haal hem eruit." zei Heleen. Raphael wist dat hij Anastacia moest bellen. "Ik ben zo terug." zei Raphael. Hij ging op het balkon staan en belde Anastacia. "Heey Raf." hoorde hij flirterig. "Ana, Sterre is net bevallen van NOG een kind en daarna kwam Kai hier. Hij heeft in haar hoofd geschoten. Kom naar het ziekenhuis met Pim en Marcel. Tweede verdieping." zei Raphael. "Ja... We zijn er zo." zei Anastacia beduusd. Raphael hing op en ging weer terug. Jade lag te slapen en de moeder van Sterre ook! Raphael ging zitten en haalde Jade uit de maxicosie. Hij hield haar zacht vast, zodat ze niet wakker werd. De deur van Sterre haar kamer ging open en Anastacia, Pim en Marcel kwamen net de lift uit. Ze renden naar de dokter. "Hoe gaat het met Sterre?" vroeg Pim. "De kogel is veilig verwijderd, als jullie rustig zijn mogen jullie even kijken." zei de dokter. Raphael maakte Heleen wakker en ze gingen met z'n vijven en Jade de kamer in. Op Sterre's hoofd zat een gaasje en de andere dokter draaide er verband omheen. "Wat was er allemaal gebeurd?" vroeg Pim. "Ze is vandaag bevallen en ik ben met Heleen het babybedje gaan verplaatsen en toen gilde Sterre plots. Kai had haar vast en toen kwam de politie binnen. Kai schoot Sterre in haar hoofd en vluchtte weg. De politie ging achter hem aan wn wij hadden een ambulance gebeld." zei Raphael. "Balen dat  ze niet wakker is." zei Raphael. Hij begon te huilen. "Waarom moet hij haar staat hebben?" vroeg hji. "Ohja... Sterre zal vandaag nog niet wakker worden. De kans is groter dat ze morgen ergens wakker word." zei de dokter. De andere dokter was klaar met het verband. Wat zag Sterre er zielig uit zo... Zo klein.... "Hoe kan het ook dat ze nog leeft?" vroeg Anastacia. "We hebben geen idee, maar meestal overleden menssen dat ook niet." zei de dokter. Raphael liep naar Pim. "Het komt vast doordat ze bij De 5 hoord." zei hij zacht. "Dat moet haast wel, als niemand het overleefd." zei Pim terug. "Als Sterre morgen ofzo wakker word, is de kans groot dat ze een grote hersenschudding heeft." zei de dokter. "Oh... Hoezo hersenpudding?" vroeg Marcel. "Hersenschudding, Marcel." zei Pim droog. "Oke, er mogen twee mensen hier blijven, dag en nacht." zei de dokter.  "Raf, jij mag van mij." zei Heleen. "En u dan?" vroeg Raphael. "Ik moet Jade verzorgen." zei Heleen. "Oke." zei Raphael. "im, wil jij?" vroeg Raphael. "Heel graag." zei Pim. De rest ging weg. De twee jongens bleven helemaal alleen met Sterre achter. Ze gingen beide in een stoel zitten en keken zwijgend naar Sterre. Zo zaten ze heel lang.

 

De volgende ochtend kwam Lexie de kamer van Sterre binnen met Anastacia. Ze maakten Raphael en Pim wakker. "Lexie?" vroeg Raphael. "Goedemorgen Raphael." zei Lexie vrolijk. "Hoe kan het een goedemorgen zijn als Sterre daar zo ligt?" vroeg Raphael. Lexie draaide zich om. "Wow..." zei Lexie geschrokken. "Wat was er? Ik begrijp er niks meer van. Sterre heeft een dochter die Nina heet is echt wat ik niet begrijp." zei Lexie. "Nou, ze heeft sinds gisteren twee dochters." zei Raphael. "Hoe kan Sterre nou zwanger zijn geweest?" vroeg Lexie. "Ze was heel erg misbruikt." zei Raphael. Pim en Raphael vertelden samen heel het verhaal aan Lexie.

Om drie uur 's middags waren ze pas klaar. O.a. doordat er drie keer een dokter was gekomen en omdat Lexie de helpt niet begreep. Nu kwam er weer een dokter. "Dames, jullie moeten nu echt gaan. Sterre kan trouwens ieder moment wakker worden." zei de dokter. Lexie en Anastacia gingen gelijk. "Als ze wakker word, druk je op die witte knop." zei de dokter voor hij ging.

Het was avond en Pim lag te slapen. Raphael kon niet slapen. Als er iets met Sterre was, wilde hij het gelijk weten. Hij viel bijna in slaap toen die beweging in het bed zag. Hij stond op en ging bij het bed staan. "Sterre?" vroeg hij. Hij zag dat ze langzaam haar ogen opende. Ze knipperde met haar ogen. "Raphael?" vroeg ze. Raphael omhelsde Sterre. "Au...." zei Sterre. Ze voelde aan haar hoofd. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze blozend. Raphael had haar net zomaar  omhelsd! "Kai had in je hoofd geschoten." zei Raphael. "Maar gister waren we toch met z'n allen naar de kermis gegaan?" vroeg Sterre. "Nee, dat is 19 maanden geleden. "Nee, dat was gister..." zei Sterre. Als ze 19 maanden kwijt was, kon ze ook niet meer weten dat ze samen met Raphael verkering had... Raphael drukte op de knop en er kwam een dokter binnen. "Ah, ze is wakker." zei hij. "Ze is 19 maanden van haar geheugen kwijt." zei Raphael. Pim was ook wakker. "Waar hebben jullie het over?" hoorde hij Sterre's stem. Hij sprong van zijn stoel en ging bij Sterre staan. "Sterre..." zei hij. Sterre keek naar Pim. Hij omhelsde haar. Twee minuten later had Pim haar nogsteeds vast en Sterre zag allemaal flitsen. Ze zag zichzelf met twee mensen die haar ontvoerden in Anubis... Pim liet haar los en zijn stem klonk van ver. Na een minuut zag ze drie bezorgde blikken op zich gerigt. "Wat gebeurde er net?" vroeg de dokter. "I... i.... i... ik zag... Flitsen..." zei Sterre rillend. "Weet je al iets?" vroeg Raphael. "Niet echt denk ik... Ik zag mezelf en ik werd meegenomen." zei Sterre. Pim keek Raphael aan. "Hoeveel is ze kwijt?" vroeg pim. "19 maand." zei Raphael treurig. "Waarom ben je..." Pim hoefde zijn vraag niet af te maken. Hij wist dat Raf en Sterre toen nog geen verkering hadden. "Raf, wat is er?" vroeg Sterre. "Al die leuke dingen naast de slechte, ben je kwijt." zei Raphael. "Maar ik ben jou niet kwijt." zei Sterre. "Wat?" vroeg Raphael. Sterre werd rood. "Euh... Nee, niks..." zei ze stamelend. "Zijn jullie een stelletje?" vroeg de dokter. Raphael zei nikks en Sterre begon nog erger te blozen dan ervoor. "Ik zeg niks meer." zei de dokter lachend. Sterre keek Raphael aan. Waarom zei hij niks meer? Pim vond het zielig voor Raphael, maar nu kon hij misschien haar vriendje worden! Dat wou hij wel graag. Zou Raphael dan boos zijn? "Uhm, ik sms je moeder wel." zei Raphael. "Ja, is... Goed." zei Sterre. Ze was verward. Waarom deed Raphael zo vaag?

Na een paar minuten was Heleen er met Jade. "Wie is die kleine?" vroeg Sterre. "Het is je dochter, weet je nog?" vroeg Heleen. Sterre keek haar moeder verward aan. "Dat kan niet." zei Sterre. "Meisje, je hebt haar eergister gekregen." zei Heleen. Sterre dacht na, maar kon zich niks herrinneren. Ze hoorde de stem van Raphael ver weg en zag weer allemaal flitsen. Ze zag zichzelf met Arlene en Raphael in een ziekenhuiskamer, maar... Ze waas aan het bevallen? De beelden verdwenen en Sterre gleed uit het bed en haar licht sprong uit. "Wat gebeurd er?" vroeg Heleen. De naald die net nog in Sterre's arm zat bungelde nu naast het bed. "Ten eerste is ze 19 maanden van haar geheugen kwijt en ten tweede, ze is van het bed gevallen en het infuus zit los. Als dat infuus los zit, is dat slecht vooor Sterre." zei Pim. "Ja, uh...." de dokter was zichtbaar geschrokken.

Sterre zag van alles toen ze bewusteloos was. Maar het waren allemaal momenten met Raphael. Hoe hij haar zoende, hoe hij haar omhelsde, hoe ze samen lol hadden en dat hij haar beschermde. De beelden verdwneen langzaam weer en ze werd wakker. "Raphael...." zei ze zacht. "Wat is er?" vroeg Raphael. "Knuffels... Zoenen. Is er iets wat ik vergeten ben tussen ons?" vroeg Sterre. "Ja... We hadden al langer dan 1 jaar verkering." zei Raphael. Sterre glimlachte. "Wat is er?" vroeg Raphael. "Is het nog aan?" vroeg Sterre. "Ja, als jij het ook wil." zei Raphael. "Graag." zei Sterre. Raphael boog naar Sterre en zoende haar. "Awh, wat lief." Anastacia kwam binnen met Lexie. Raphael en Sterre keken op. "Wat doe jij op de grond?" vroeg Lexie aan Sterre. "Ik.... Geen idee..." zei Sterre. Ineens gleden haar ogen weer dicht. "Het infuus moet terug." zei de dokter. Hij tilde Sterre op en legde haar weer in het bed en stak de naald van het infuus terug in Sterre's arm. "Ze zal zo wel wakker worden." zei de dokter. Hij liep de kamer uit. "Wat is er gebeurd?" vroeg Lexie. "Sterre viel net uit bed zo half en ze herrinnerde zich zo half iets." zei Raphael. Pim baalde. Sterre wist half van de momenten met Raphael en ze hadden nog gewoon verkering. "Wat kwamen jullie doen?" vroeg Raphael aan Anastacia en Lexie. "We kwamen jullie gezelschap houden, maar Sterre is weer weg." zei Anastacia. "Ze zal zo wel wakker worden." zei Pim. En het klopte. Ze werd wakker. "Waar ben ik?" vroeg ze. "Nogsteeds in het zieenhuis." zei Raphael. "IK zie niks. Helemaal niks!" riep Sterre. "Ben je je lenzen kwijt?" vroeg Lexie. "Heb ik lenzen?" vroeg Sterre. Raphael keek goed naar Sterre. "Je lenzen zitten er goed in." zei Raphael bang. "Maar dan ben ik blind?" vroeg Sterre bang. "Ik denk het." zei Raphael. "We moeten toch even een dokter hebben?" vroeg Lexie. "Ja, er kan net zo goed een dokter bij haar blijven. Er gaat elke keer iets mis met haar." zei Raphael. "Wat gebeurd er de hele tijd met me?" vroeg Sterre. Pim keek naar Sterre die niks zag. "Wat is er met Sterre?" vroeg de zuster die binnen kwam. "Uh, niks hoor." zei Raphael stamelend. "Oke, het is laat. Jullie moeten gaan. Jongens, gaan jullie ook maar." zei de zuster. "Maar.." "Niks te maren. Nu ze wakker is heeft ze alle rust nodig." zei de zuster. Ze gingen allemaal de kamer uit en Sterre was nu helemaal alleen. Ze sloot haar ogen en viel in slaap. Ze droomde naar. Raphael en zij hadden net verkering en zij zei het tegen Pim, maar hij werd woedend. Hij draaide haar arm op haar rug, sloeg haar en ze viel daar bewusteloos neer. Toen ze in har droom wakker werd, zag ze Raphael helemaal bond en blauw zitten. Sterre werd gillend wakker. Ze hoorde tweee stemmen maar ze wist even niet van wie. Ze werd opegtild. Ze sloot haaro gen weer. Het zou wel een van haar vrienden zijn. Ze sliep gelijk weer. Nu droomde ze wel mooi. Allemaal mooie momenten van haar en Raphael. Ze had helemaal niet door dat het Kai en Arlene waren die haar meenamen. En ze wist ook niet dat die haar met een spreuk blind hadden gemaakt. "Ze kan toch niet weten dat wij het zijn, he?" vroeg Arlene. "Zolang die sprek niet verbroken word blijft ze blind." zei Kai. "Maar ze kan ons horen." zei Arlene. "Ze slaapt nu, erna vinden we wel een oplossing. Het infuus zal niet boeien, we moeten nog een paar dingen doen." zei Kai.

Ze kwamen aan bij het Anubishuis. "Slapen de anderen al?" vroeg Kai. "Ze zitten in de woonkamer." zei Arlene. "Oke, Sterre gaat een paar dagen haar eigen kamer in. Dan dneken haar vrienden dat ze niet meer in gevaar is." zei Kai. "Hoe wil je haar het huis in krijgen? En Raphael was bij de meeste dingen en heeft het aan de andere verteld." zei Arlene. "IN de bieb staat een flesje op tafel. Geef iedereen wat drinken, ook Lexie. Stop het middel erin, een druppen en ze slapen. Het vergeten zal niet nodig zijn." zei Kai.

Na een kwartier vertelde Arlene dat iedereen lag te slapen in de woonkamer. Kai ging het huis in en legde Sterre bovenaan de trap. Daarna ging hij met Arlene de bieb in. De anderen zouden zo weer wakker zijn.

Anastacia werd als eerste wakker. Ze liep gapend de woonkamer uit, de trap op. Toen ze bovenaan de trap stond, gilde ze. "Aaaaaaaaaaaaaa!" in de woonkamer werd iedereen wakker. Ze renden de trap op. "Ana, wat is er?" vroeg Lexie. Anastacia wees naar beneden. Oedereen keek. "Sterre?" vroeg Marcel verbaasd. "Hoe komt ze hier?" vroeg Lexie. "Geen idee... Ze kan toch niet zelf vanuit het ziekenhuis helemaal naar hier zijn gekomen?" vroeg Pim. "Leeft ze nog?" vroeg Anastacia. Raphael bukte en legde zijn oor op Sterre's borst. "Ze leeft nog." zei hij opgelucht. "Was ze aan het..." Pim maakte zijn zin niet af, want Arlene stond onderaan de trap. "Wat is er daar?" vroeg ze. "Moeten we het vertellen?" fluisterde Raphael. "Ja, doe maar. " zei Pim. De vijf kinderen stapten opzij. "Waar komt Sterre vandaan? Ze is zowat 10 maanden niet thuis geweest." zei Arlene. "Wij weten het niet, maar jij denk ik wel." zei Raphael. Arlene keek hem even gemeen aan. "Gaan jullie naar bed?" vroeg Arlene. Iedereen keek nog naar Sterre en ging toen weg. "Raphael, blijf jij even?" vroeg Arlene. "Oh, wil je me weer gaan gebruiken?" vroeg Raphael. "Nee, ik moest het van Kai, maar hij is weg." zei Arlene. "Echt?" vroeg hij. "Ja, maar wat was er met Sterre?" vroeg Arlene. "Dat weet ik niet, ze lag hier al." zei Raphael. "Breng haar maar naar bed. Jullie moeten morgen gewoon naar school, Sterre blijft thuis." zei Arlene. Raphael tilde Sterre op en bracht haar naar haar kamer. Wat was dat lang geleden! "Hoe is het met Sterre?" vroeg Anastacia. "Ze slaapt geloof ik." zei Raphael. "Dat is toch goed?" vroeg Anastacia. "Ik weet het niet. In het ziekenhuis was ze twee keer flauwgevallen. En die dokters weten vast niet dat ze hier is." zei Raphael. "Moet ik wakker blijven?" vroeg Anastacia. "Nee, ik slaap hier." zei Raphael. "Maar waar? Lexie slaapt boven Sterre." zei Anastacia. "Ik haal mijn slaapzak uit de kast en haal mijn kussen." zei Raphael. Hij opende de deur. Hij kwam Lexie tegen op de gang. "Trusten." zei ze. "Ik ben zo terug hoor." zei Raphael. Lexie keek hem verbaasd na, terwijl hij de jongenskamer in ging.Lexie ging de meisjeskamer in. "Ana, weet jij wat er met Raf is?" vroeg Lexie. "Hij slaapt hier." zei Anastacia blij. "Oh, daar ben jij blij mee?" vroeg Lexie. Anastacia knikte. "Je weet dat Sterre zijn vriendin is?" zei Lexie. Anastacia zei niks, want Raphael kwam binnen. Hij sloot de deur en legde zijn slaapzak naast het bed van Sterre en legde zijn kussen erbij. "Ana, staat je wekker?" vroeg Raphael. "Nee, ik ga niet naar school. Het is kwart over 3, we slapen gewoon door." zei Anastacia. "Oke." zei Raphael. Hij ging liggen. "Trusten." zei hij. Anastacia knipte het licht uit.

"Hallo?" Sterre was wakker. Het was vier uur. Lexie werd wakker. "Sterre?" vroeg ze. "Lexie?" vroeg Sterre. "Wat is er, het is vier uur?" zei Lexie. "Waar ben ik?" vroeg Sterre. "Thuis." zei Lexie. Raphael werd wakker. "Sorry." hoorde hij Sterre zeggen. "Sterre?" vroeg hij. "Raf, ben jij dat?" vroeg Sterre. Raphael stond op en knipte het licht aan. "Aaaaaaaa!" gilde Anastacia. "Doe dat licht uit!" riep ze. Ze zocht haar zonnebril. Raphael knipte het dimlicht aan. "Was dat nou nodig?" vroeg Anastacia boos. De deur van de slaapkamer ging open en Arlene stond in de opening. Ze knipte het licht aan. "Zet uit!" riep Anastacia. "Sorry." zei Arlene. "Sorry, sorry?! Iedereen weet dat ik 's nachts mijn zonnebril NIET op heb! Nu is het hopen! dat er niks met mijn ogen is! Misschien was ik dan wel blind geweest!" riep Anastacia. "Ana, wat dacht je van mijn ogen?" vroeg Sterre. Raphael keek naar Sterre, die niets ziend een kant op keek. "Ja, nou hebben die pijn geleden?" vroeg Anastacia. "Mijn ogen... Dat weet ik eigenlijk niet." zei Sterre. "Zeg gewoon dat het geen pijn deed." "Dat gaat een beetje lastig he! Vooral nu ik een zware hersenschudding heb!" riep Sterre boos. "Goede smoes, maar daar trap ik niet in." zei Anastacia. "Ik spreek de waarheid, maar als jij zo egoïstisch doet, geloof je het natuurlijk niet! Je moet ook eens aan andere denken!" riep Sterre. Ze ging voorzichtig haar bed uit. "Jullie zetten dat licht aan!" riep Anastacia. "Ja, maar wij hebben al wel zowat twee jaar ons best gedaan voor jou!" Sterre viel op de grond. Ze was plots flauw gevallen. "Ze maakte zich te druk." zei Arlene. Anastacia keek geschrokken naar Sterre. "Zie je nu wat je doet?" vroeg Raphael. "Sorry... Dit was ook weer niet de bedoeling." zei Anastacia. "Je weet dat ze vanuit het ziekenhuis komt! Weet je dat er nu al sowiezo twee dingen door jou komen toen er iets met Sterre gebeurde?!" riep Raphael. De deur van de slaapkamer ging open en Anastacia nam haar zonnebril en zette hem op, voordat het licht aanging. "Wat gebeurd er?" vroeg Pim. "Ana was alles aan het verpesten." zei Lexie. "Maar dit was echt niet mijn bedoeling!" riep Anastacia. Raphael ging bij Sterre zitten. Arlene ging weer weg. "Sterre?" vroeg Raphael. "He, Ana. Kan je ook even flauwvallen?" vroeg Marcel. "Als je Sterre wakker krijgt... Geef ik je wel een kus." zei Anastacia. Marcel glimlachte. Hij ging ook bij Sterre zitten. "Wat ga je..." Raphael maakte zijn zin niet af, want Marcel sloeg hard op Sterre's hoofd. Sterre gilde hard. "Auu!!" Raphael keek Marcel boos aan. Anastacia keek met grote ogen naar Sterre. "Ze is wakker." zei Marcel. "Ja... Maar zo had je het beter niet kunnen doen." zei Anastacia. "Hoezo niet?" vroeg Marcel. "Kijk maar naar Sterre's hoofd..." zei Anastacia. Marcel keek naar Sterre's hoofd. Er liepen een paar strepen bloed over haar gezicht. Raphael hielp Sterre te zitten en haalde het verband er voorzichtig af. Sterre huilde. "Stil maar." suste Raphael. "Ana, haal Arlene. Sterre moet een nieuw verband hebben." zei Raphael. "Lexie, haal een nat washandje en neem die mee." zei Raphael gelijk. Marcel en Pim wisten niet wat ze moesten doen en Lexie kwam alweer terug en gaf Raphael het washandje. Hij ging ermee over Sterre's gezicht en drukte hem toen op de wond. "Gaat het?" vroeg Lexie. Sterre antwoorde niet. Raphael hielp haar overeind en ze gingen in de vensterbank zitten. Anastacia kwam terug met Arlene. "Wat is er gebeurd?" vroeg Arlene. Marcel liep snel de kamer uit. Arlene liep naar Sterre toe. "Haal dat washandje er eens af." zei ze. Raphael haalde het washandje van Sterre's hoofd. "Ah, dat ziet er slecht uit." zei Arlene. Sterre zag nog steeds niks maar had wel door dat Marcel weg was. Arlene haalde een gaasje uit de tas. "Hou je die even vast op haar hoofd?" vroeg Arlene aan Raphael. Raphael hield het gaasje op Sterre's hoofd en Arlene draaide er een nieuw verband omheen. "Gaat het weer?" vroeg Marcel die zacht de kamer binnenkwam. Sterre had haar hoofd op Raphaels' schouder liggen en huilde nog. "Yo dude, het spijt me." zei Marcel. Hij ging naast Sterre zitten. "Ga weg." zei Sterre. "Maar..." "Ga weg. Ik wil alleen met Raf zijn." zei Sterre. "Ik zei toch dat het me speet." zei Marcel. "IK zei toch ga weg." zei Sterre Marcel zei niks meer en ging de kamer uit. "Is hij weg?" vroeg Sterre. "Ja, kan je nog wel slapen?" vroeg Raphael. "Ik weet het niet, mijn hoofd doet zo'n pijn." zei Sterre. "Je bent boos op Marcel, he?" zei Raphael. "Wat dacht je zelf? Mijn hoofd bloed als een gek en dat slaan van hem deed enorm pijn." zei Sterre. Raphael trok haar tegen zich aan. "Ana, doe jij het licht uit? We kunnen nog even slapen." zei Raphael. Anastacia knipte het licht uit en Lexie legde Sterre's deken over Sterre heen. "Trusten." zei Lexie. "Jij ook, Lexie." zei Sterre. Anastacia en Lexie sliepen gelijk weer. Aleen Sterre kon nog niet slapen. "Raf, kan jij nog slapen?" vroeg Sterre zacht. "Als jij niet kan slapen, kan ik het ook niet." zei Raphael. "Maar je moet straks naar school." zei Sterre. "Weet ik." zei Raphael. Raphael zette Sterre een beetje aan de kant. "Waar ga je heen?" vroeg Sterre. "Even naar de wc." zei Raphael. Sterre ging tegen het raam aanzitten. Arlene kwam zacht de kamer in en stond stil bij Sterre. Ze drukte het pompje in en het spul kwam in Sterre's gezicht. Ze gaapte en gleed toen half van de vensterbank. Arlene ging weer weg. Net toen Arlene weg was, kwam Raphael terug. Hij zag Sterre liggen. "Sterre?" vroeg hij. "Nog even..." zei Sterre slaperig. Raphael glimlachte. Ze lag gewoon te slapen. Hij legde haar in bed en hij ging zelf in zijn slaapzak liggen. Ook hij viel snel in slaap.

________________________________

's Ochtends kwam Arlene de meidenkamer in. "Dames, jullie moeten naar school. Raf, jij ook." zei Arlene. "Please, nog even." zei Anastacia slaperig, terwijl ze zich draaide in bed. Arlene knipte het gewone licht aan. "AAAU!" gilde Anastacia. Arlene knipte vlug het dimlicht aan. Anastacia, Lexie en Raphael waren wakker. "Zijn jullie nu wakker?" vroeg Arlene. Raphael keek woedend. "Wie word DAAR nou niet wakker van?!" vroeg hij chagerijnig. "Sterre slaapt nog." zei Lexie droog. "Zij was vannacht ook plots heel erg moe. Ik ging naar de wc en toen ik terugkwam lag ze op de grond te slapen." zei Raphael. "Moeten we echt naar school? Hoe kunnen we leren als we de hele tijd aan Sterre denken?" vroeg Lexie gapend. "Met Sterre komt alles goed, ik bel Heleen zo." zei Arlene. "Kun je die nu niet bellen?" vroeg Raphael. "Anders bel jij Heleen toch?" zei Arlene. Raphael nam zijn mobiel en belde Heleen. "Raphael, wat is er?" vroeg Heleen. "Kunt u naar Anubis komen? Nu?" vroeg Raphael. "Ja, ik kom zo. Eventjes Jade warm aankleden." zei Heleen. Raphael hing op en daarna ging iedereen behalve Sterre zich omkleden. Na een kwartier zaten ze te ontbijten. De deurbel ging. Raphael stond op en opende de deur. "Goedemorgen. Ga je zo naar school?" vroeg Heleen. "Ja, Sterre ligt in bed. Gaat u maar. Ze heeft u nodig." zei Raphael. "Oke, veel plezier op school." zei Heleen en ze liep de trap op.

Heleen liep de meisjes kamer in. Ze zag Sterre in bed liggen. Ze nam het krukje van Anastacia en ging naast het bed zitten. Ze keek tevrede naar haar dochter. "Sterre?" vroeg ze. "NOg even mam." zei Stere slaperig. WAT!? dacht Sterre.. Ze schoot overeind. "Au!" riep ze. "Mam, wat doe jij hier?" vroeg Sterre. Sterre hadf niet door dat ze de verkeerde kant op keek. "Ik kom je gezelschap houden. Raphael belde me." zei Heleen. Sterre keek nu de goede kant op. "Ik wil uit bed, maar ik zie helemaal niks. En vannacht ging het ook fout."  zei Sterre. "Wat was er vannacht dan?" vroeg Heleen. "Ana en ik maakten ruzie en ik wou weg lopen en toen viel ik flauw volgens Raf. En toen probeerden ze me wakker te maken, maar toen kwam Marcel met het briljante plan om me te slaan." zei Sterre. "En zo te zien heeft hij het gedaan ook." zei Heleen. "Uhm... Je gezicht zit een beetje onder het bloed." zei Heleen. Marcel kwam de kamer in. "Sterre, het spijt me van vannacht." zei Marcel. Sterre ging weer liggen en trok de deken over zich heen. Maar ze zag allemaal beelden flitsen. Ze gooide de deken van het bed en rende de slaapkamer uit. Ze rende en zag plots weer alles! Ze wou naar de trap rennen, maar ineens stond Kai voor haar neus. Hij trok haar aan haar arm vlug de jongenskamer in en deed de deur op slot. "Wat wilt u van me?" vroeg Sterre. "Niks." zei Kai. Hij had haar nog vast. Ze hoorde haar moeder op de gang roepen. Kai deed een soort poeder in een glaasje water. "Doe je mond open." zei Kai. Sterre schudde haar hoofd. "Dan doen we het anders." zei Kai. Hij pakte haar gezicht zo vast dat Sterre's mond open ging. Hij goot de hele inhoud leeg in haar mond en drukte haar mond vlug dicht. Sterre moest het wel doorslikken! Ze slikte het door. Ze hoorde haar moeder en haar vrienden roepen, maar ze viel op de grond. Kai opende het raam. Hij sprong erdoorheen en rende weg.

Raphael en Pim bonste op de deur van de jongenskamer. "Sterre! Doe open!" riep Raphael. Nog geen reactie... "Pim, bij 3 trappen we de deur in." zei Raphael. Pim knikte. "1... 2... 3!" riep Raphael. De deur vloog door de kamer. "Sterre..." zei Heleen. "Iemand is hier bij haar geweest. De deur zat op slot. En er ligt een flesje op de grond." zei Pim. Hij raapte het flesje op terwijl Raphael en Heleen bij Sterre neer knielden. "Dit is niet goed..." zei Pim. "Wat is er?" vroeg Raphael. "Sterre heeft dit binnengekregen. Ze is dus vergiftigd." zei Pim. "Wat!" riep Raphael. "Ja, het is gif, het zit in die beker en daar heeft ze uit gedronken." zei Pim. "Hoe weet je dat?" vroeg Raphael. "Haar lip bloed." zei Pim droog. "Dus?" vroeg Raphael. "Er zit bloed op die beker." zei Pim. "Wat nu?" vroeg Heleen. "Ze moet in bed blijven en u moet bij haar blijven. Arlene stuurt ons toch wel naar school." zei Raphael. "En zorg dat u niet te veel weghoeft. Ik denk dat dat slapen vannacht oook door zoiets kwam." zei Raphael. "Breng haar trouwens niet naar het ziekenhuis." zei Pim. "Ja, gaan jullie maar naar school." zei Heleen. "Bedankt dat u gekomen bent." zei Raphael snel. "Jij zorgt zo goed voor mijn dochter, dus dan doe ik voor jou ook iets." zei Heleen. Raphael liep de kamer uit. Heleen tilde Sterre op. Het was alsof ze niks woog, zo slap was ze nu. Ze liep de kamer uit en keek nog even de kamer in. Het raam stond wijd open, het glas waar Sterre uit gedronken had was kapot en er waren een paar dingen gevallen, o.a. de deur. Ze liep de meisjeskamer in en legde Sterre in de vensterbank. "Waarom ben je ook vergiftigd..." zei Heleen zacht. "Wat is er?" Arlene stond in de deuropening. "Oh, niks hoor. Ze slapt, ze was vannacht heel moe." zei Heleen. "Oh, wat deed u dan met Sterre in de jongenskamer?" vroeg Arlene. Heleen wist niet wat ze moest zeggen. "Wilt u misschien wat drinken?" vroeg Arlene. "Ja, doe maar." zei Heleen. "Sinas?" vroeg Arlene. "Ja." zei Heleen. Arlene ging weer weg. Een paar minuten later was ze terug met het drinken. Ze had er slaapmiddel in gestopt. Heleen dronk het glas leeg en viel snel in slaap. Arlene liet Kai de kamer in komen en hij keek tevreden. Heleen sliep vast en Sterre zou voorlopig ook niet wakker worden. Kai keek naar Sterre. "Wat had je met haar gedaan?" vroeg Arlene. "Vergiftigd. Ze ligt een tijdje te slapen. Ze zal niks meer over ons weten." zei Kai. "Dat is toch goed?" vroeg Arlene. "Hoezo?" vroeg Kai die zijn hand op Sterre gezicht legde. "Niks." zei Arlene. Kai tilde Sterre op. "Ga je har nu meenemen?" vroeg Arlene. "Ja, ze zal nu weer steeds bewaakt worden, dus het moet wel." zei Kai. Hij lachte. "Ze is zo slap als een pannekoek." zei hij grijnzend. "Een pannekoek met jam zeker?" zei Arlene. Kai liep de kamer uit. Ze liepen naar beneden, de sterrenkoepel in. Kai legde Sterre op de lange kast. Hij ging voor de spiegel staan en zei: "Morgana?" er verscheen een vrouw in de spiegel. "Ja, Kai." zei de vrouw die dus Morgana heette. "Je kan Sterre wel een paar dagen in de gaten houden, toch?" vroeg Kai. "Wat krijg ik ervoor?" vroeg Morgana. "Sterre weet als ze wakker is niks meer over ons. Als Raphael en/of Pim haar nog niet heeft, mag jij haar gevangen houden op je eigen manier, zolang je haar niet in een uil veranderd." zei Kai. "Is goed." zei Morgana. Kai en Arlene gingen weg. Morgana keek naar Sterre. Ze zag er kwetsbaar en onschuldig uit. Daar hield Morgana wel van. Sterre zou ze makkelijk kunnen opsluiten als die bij haar zou zijn. "Slaap maar lekker, prinsesje." zei Morgana. Ineens kreeg ze een plan. Ze zou zich in Sterre veranderen en doen alsof ze geen hulp nodig had. Morgana veranderde in Sterre. Ze kon nu de spiegel uit. Morgana liep naar Sterre. Ze keek naar de handen van Sterre zelf. "De belangrijkste van De 5..." zei Morgana blij. Ze verdween uit de sterrenkoepel. Morgana lag als Sterre in het bed van Sterre met haar ogen dicht. De dag die zou volgen, zou ze terug gaan naar de sterrenkoepel.

Morgana speelde de hele dag voor Sterre en dat ging goed. Het was weer weekend en het was acht uur 's ochtends. Morgana ging de slaapkamer uit en werd weer zichzelf. Ze stond meteen in de spiegel in de sterrenkoepel. Ze keek naar Sterre die langzaam wakker werd. "Eindelijk wakker." zei Morgana. Sterre antwoorde nog niet, ze moest eerst goed wakker worden. Morgana fluisterde iets en na een tijdje waren Kai en Arlene boven in de sterrenkoepel. Kai knikte naar Morgana, die erna weg was. Hij ging boven Sterre hangen. Sterre glimlachte zwak. "Kom je mee, Sterre?" vroeg Kai. "Ja..." zei Sterre zacht. Kai hielp haar overeind en ze gingen met z'n drieen de sterrenkoepel uit, de bieb uit en ze gingen naar de overloop boven. Kai opende het portaal. Hij duwde Sterre de magische wereld in. Toen Sterre daar op de grond lag, sliep ze. Ze was eigenlijk best moe... Het portaal sloot zich. Morgana liep naar Sterre. "Sterre." zei ze blij. Geen reactie. "Sterre." zei Morgana weer. Nu was Sterre wel wakker. "Kom je mee?" vroeg Morgana. Sterre stond op en volgde Morgana. Morgana fluisterde iets en plots kwamen er vier lianen op Sterre was. Ze wou wegrennen, maar ze zat al vast een een voet en een arm. Daarna werd haar andere arm en haar andere enkel ook vastgeketend in de lianen. "Wie bent u?" vroeg Sterre terwjil ze trok. "Ik ben Morgana en jij blijft gezellig hier vast." zei Morgana. "Wat wilt u van me?" vroeg Sterre. Ze trok aan de lianen, maar dat hielp niks! "Ik vind dit gewoon leuk. Vooral toen jij daar zo in de sterrenkoepel lag." zei Morgana lachend. "En je kunt hier niet zomaar uitkomen dus stop maar met trekken. Nou put je jezelf helemaal uit." zei Morgana lachend. Sterre keek Morgana aan. "Ik kom hier wel weg." zei Sterre met trillende stem.

Mar helaas... Sterre zat al zeker 24 uur vast. Ze was helemaal uitgeput. Ze trok nog zacht aan de lianen. Ze zag twee mensen lopen. Sterre wou om hulp roepen maar ze kon haar stem niet vinden. Ze zag nu beter wie het waren. Raphael en Anastacia! "Sterre!" riep Raphael opgelucht dat hij haar zag. Sterre glimlachte flauw. Raphael omhelsde haar. Wat zag ze er slecht uit! "Ik kom hier nooit weg." zei Sterre uitgeput. "Wie heeft dit gedaan?" vroeg Anastacia. "Morgana houd me hier vast, maar ik weet niet waarom." zei Sterre. Het ging niet zo goed met Sterre. Ze trok weer aan de lianen. "Hoeland heb je al niet meer geslapne?" vroeg Raphael bezorgt. "Zolang als ik hier ben." zei Sterre moe. "Stop met trekken." zei Raphael. "Je bent niet zwak door het trekken... Die lianen zuigen je energie op." zei Raphael. Sterre gleed half weg. Ze was te zwak en was zeg maar flauwgevallen. Maar door de lianen kon ze niet vallen. Anastacia voelde in haar zak. "Raf, ik heb

 een nagelveil." zei ze. "Goed bezig." zei Raphael. Hij begon bij de lianen die om Sterre's polsen zaten. Toen die los waren, viel ze achterover op de grond. De lianen die om haar enkels zaten schoten vanzelf los. Ineens werd het donker in het bos. Morgana verscheen. "Probeerden jullie Sterre te redden of in gevaar te brengen?" vroeg ze gemeen. Raphael en Anastacia zeiden niks. Raphael keek naar Sterre. Als hij haar nu gewoon meenam... Hij pakte Sterre snel en rende weg. Morgana fluisterde iets en opeens werd Sterre aan haar polsen getrokken. Raphael hield haar goed vast, maar de lianen waren te sterk. Ze wikkelden zich om Sterre en een boom heen. Sterre werd wakker. "Wat gebeurd er?" vroeg ze bang. Morgana lachte gemeen. "Nu gaan jullie weg of jullie zitten hier ook vaast." zei Morgana. "Raf, Ana... Ga..." zei Sterre. Haar gezicht was helemaal wit. "IK kan je hier niet achter laten." zei Raphael. "Ga!" riep Sterre. Toen viel haar licht uit. De energie die ze net nog had had ze verspild om haar vrienden veilig te stellen... "Sterre word nu niet wakker, hoor." zei Morgana tegen Anastacia en Raphael. Ze keken nog naar Sterre en renden toen weg. Raphael zou snel terugkomen, dat wist hij zeker!

Sterre werd wakker van een zachte stem. Ze voelde hoe de lianen wegzakten. Ze wou haar ogen openen, maar ze was te zwak. Ze werd opgetild. Sterre wou alles zien... Waarom kreeg ze het plots warmer? Ze kreeg haar ogen langzaam open. Ze was in de meisjeskamer en ze zag vijg gezichten boven zich. Het waren haar vrienden. Ze waren er alle vijf. Raf, Pim, Marcel, Ana en Lexie. Sterre voelde zich enorm zwak. Ze kon een hele wazige glimlach laten zien. "Ze ziet er heel zwak uit." hoorde ze de stem van Lexie. "Ze is teminste wakker." zei Raphael. Sterre wou vragen hoe ze hier kwam, maar ze voelde zich te zwak. Ze voelde dat haar haren helemaal door de war zaten. Raphaels hand veegde de haren van Sterre uit haar gezicht. "Hoe gaat het?" vroeg hij. Sterre glimlachte even en sloot haar ogen. "Wil je slapen?" vroeg Raphael. Sterre knikte. "Wil je dat we bijven?" vroeg Raphael. Sterre knikte weer. Raphael, Anastacia, Pim en Lexie kwamen in het bed van Anastacia liggen. Sterre lag in het midden. Marcel twijfelde. Uiteindelijk ging hij erbij liggen. Het was dat de meeste dun waren, want het ging nog net. Ze keken allemaal naar Sterre die er iets te slecht uitzag. Haar kleren en haar gezicht waren smerig en haar haren zaten alsof ze gevochten had. Ze vielen na een tijdje allemaal in slaap. Sterre had een nachtmerrie. Morgana doemde overal op. Sterre werd wakker. Ze keek de kamer in en schrok. Morgana stond aan het voeteind. Sterre kon niks meer zeggen. Sterre kon het bed niet uit, zonder Morgana haar weg te laten kruizen. Sterre kneep haar ogen dicht, maar toen ze ze weer open deed, had Morgana haar vast. Morgana trok haar mee en Sterre worstelde wild. "HELP!" riep ze. Morgana keek Sterre vuil aan. "HELP!" riep Sterre weer. In het bed kwam beweging. Ze keken allemaal naar Sterre, maar er waren er maar twee die opsprongen om haar te helpen. Pim en Raphael vielen Morgana aan. Er kwam plots licht uit Sterre. Ze keek steeds zwakker. Hoe zwakker, hoe lichter. "Wat gebeurd er?" vroeg Lexie. Morgana lachte gemeen. "Ze word alsmaar zwakker." zei ze lachend. Sterre gaf nu enorm fel licht. Alles draaide voor haar. Ze liep heel langzaam terug naar Anastacia's bed. Net voor ze bij het bed was, viel ze als een lappenpop zwak op de grond. Morgana verdween luid lachend. Iedereen knielde bij Sterre neer. Ze probeerden Sterre wakker te krijgen, maar het leek wel alsof ze.... Dood was. Raphael tilde haar op en legde haar op het bed van Anastacia. "Ze is toch niet dood?" vroeg Lexie. Ze keken allemaal naar Sterre. Ze gaf nogsteeds fel licht, maar het deed geen pijn aan de ogen van haar vrienden. Raphael ging met zijn hoofd naar Sterre's borst. "Haar hartslag gaat gewoon normaal..." zei Raphael verbaasd. Hij legde zijn hand op Sterre's hand. Het leek ineens alsof er weer leven inkwam.... "Leg allemaal een hand op Sterre." zei Raphael vlug. Pim legde gelijk zijn hand op die van Sterre. Daarna kwam Lexie, daarna Anastacia en toen ook Marcel. Sterre's ogen waren plots helemaal open. "Waar is Morgana?" vroeg ze zacht. "Die verdween plots." zei Raphael. "Ze kan nog makkelijk terug komen." zei Anastacia. Iedereen keek haar verbaasd aan. "Hoe weet jij dat nou?" vroeg Sterre. "Wat?" vroeg Anastacia. "Dat over Morgana." zei Sterre. "Zei ik dat? Dat is... Vreemd." zei Anastacia. Het klonk alsof Anastacia iets te verbergen had, maar ze lieten het maar zo. Sterre ging voorzichtig zitten. Ze greep naar haar hoofd, omdat ze duizelig werd. "Gaat het?" vroeg Raphael. "Ja, het gaat wel." zei Sterre dapper. Ze zakte terug in de kussens. "Ana?" vroeg Sterre. Anastacia stond voor het raam en trok het gordijn snel dicht. "Wat is er met jou?" vroeg Sterre wantrouwend. "Niks, hoezo?" vroeg Anastacia luchtig. "Wat was er bij dat raam?" vroeg Sterre."Ana, je kan toch wel eerlijk tegen ons zijn?" vroeg Raphael. Anastacia keek even moeilijk, maar zuchtte. "Oke... Kai stond buiten. Ik... Moet hem elke keer helpen." zei ze. "Waarom?" vroeg Sterre. "Omdat hij jullie anders pijn zou doen." zei Anastacia. "Hoelang is dit al?" vroeg Pim. "Al twee jaar ofzo." zei Anastacia zacht. Bij Sterre rolden de tranen over haar wang. "Sterre, wat is er?" vroeg Anastacia bezorgt. Raphael keek Anastacia boos aan. "Al twee jaar word ze mishandeld en nu blijkt het ook nog eens allemaal jou schuld te zijn!" riep hij uit. "Maar hij zou jullie niks aandoen!" zei Anastacia. "Hij heeft je alleen maar gebruikt, sukkel! Zie je dat dan echt niet?!" riep Raphael boos. Nu wist Anastacia niks meer te zeggen. Ze zag in dat Raphael gelijk had. Sinds dat ze Kai hielp, had Sterre alleen nog maar pijn gehad. Alleen toen ze zwanger was, liet Kai haar met rust. Daarna ging hij elke keer gewoon weer verder alsof hij nooit gestopt was. "Het is allemaal mijn schuld..." zei Anastacia zacht. "Goh, dat je daar nu pas achter komt." zei Raphael bot. "Ik... Ik vertrek uit Anubis." zei Anastacia. Marcel sprong overeind. "Waarom?!" riep hij. "Ik veroorzaak de ergste dingen. Dat zal niet meer gebeuren, als ik wegga." zei Anastacia. Raphael liet het maar gewoon toe, dan was zijn vriendin teminste veilig. Anastacia propte haar koffer vol en gooide hem weer dicht. Sterre trok zich van Raphael los en blokeerde de deur. "Jij gaat helemaal nergens heen." zei ze streng. Anastacia zuchtte. "Sterre, door mij is dit allemaal begonnen, dus laat me erdoor." zei Anastacia. "Nee! Het is dan misschien jou schuld, maar je kon er niks aan doen. Kai speelde het spel veels te slim en ik weet zeker dat we er allemaal in zouden trappen. Je bent mijn beste vriendin. En als jij weggaat.... Dan... Kan ik ook niet verder. Je behoort tot de Vijf en wij laten elkaar niet in de steek. Ook niet als vrienden." zei Sterre. Iedereen keek Sterre verbaasd aan en niemand zei nog iets. Sterre keek alleen nog maar naar Anastacia. "Ana, we kunnen niks zonder jou..." zei Sterre zacht. "Van mij mag ze gerust weg." zei Raphael bot. Sterre keek even fel naar Raphael en toen weer naar Anastacia. "Sterre, ik kan het gewoon niet en Raphael heeft gelijk. Alles van de afgelopen jaren was mijn schuld. Ik ga hier weg, zodat jullie verder kunnen." zei Anastacia. "Maar jij kon dit ook niet weten." zei Sterre. "Dat kon ze wel en dat weet ze heel goed!" riep Raphael. Opeens vloog het raam open. Sterre keek geschrokken naar het raam, maar gelukkig was er niemand te zien. Ze liep naar het raam om hem dicht te doen, toen ze plots werd vastgegrepen. Sterre gaf een ijsige gil en zag dat het Kai was, die haar vasthad. "Laat haar los!" riep Raphael snel. Sterre probeerde zich los te trekken, maar Kai was sterk. De anderen deden niks, want ze wisten dat ze alles dan erger zouden maken. "Goed werk Anastacia." zei Kai lachend. Sterre bleef ondertussen pogingen doenom zich los te trekken, maar dat eas niet haar slimste actie. Kai greep haar vast en draaide zijn arm als een wurgslang om haar keel. Sterre kreeg geen lucht meer! Haar vrienden keken ondertussen gewoon toe, hoe haar gezicht langzaam van kleur veranderde. "Laat haar alsjebliefd los." zei Lexie. "Dat mocht je willen." zei Kai lachend. Voor Sterre begon ondertussen alles te draaien en te vervagen. De kinderen konden het niet meer aanzien. Pim vloog op Kai af en duwde hem aan de kant, terwijl Raphael Sterre opving. Niemand leek te merken dat Anastacia weg ging, totdat Kai riep: "Ja, Ana, ren maar!"

 

 

____________________

 

"Wat doe je?" vroeg Sterre bang. "Rustig maar, ik doe je niks. We zijn toch virenden?" zei Nick. "Weet Raf hiervan?" vroeg Sterre. "Natuurlijk weet hij hiervan." loog Nick. "Van de artsen moest ik nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven om te kijken of ik een terugslag kon krijgen en dan neem jij mij mee..." zei Sterre. Haar buik deed ontzettend veel pijn, maar ze had zo'n gevoel dat Nick iets van haar moest... Hij had haar gezoend en gezegt dat hij haar leuk vond. Hoe had dit ooit kunnen gebeuren? Nick was harstikke beroemd en dan vond hij haar leuk? Sterre duwde tegen de deur aan, maar die gaf niet mee. "Ik moet hier weg." zei ze en ze keek vlug in de auto. "Dat gaat niet, schat." zei Nick. "Noem me alsjebliefd gewoon Sterre." zei Sterre. Ze voelde zich als een tijger in een kooi die eruit wou. Nick leek haar altijd een aardige man, maar nu was dat wel veranderd. Dat ongeluk met die schietpartij had iets bij hem gedaan.... Ze dacht aan Kai en Tom. Die hadden haar ook zo vaak ontvoerd... Misschien was dit niet wat Sterre dacht dat het was. Maar ze hoorde nu toch in het ziekenhuis te liggen en Nick haalde haar daar zomaar weg. Dat mocht niet eens. "Ik wil terug..." zei Sterre. "Jij gaat niet terug! Jij gaat met mij mee of je nou wil of niet!" riep Nick plots hard. Sterre schrok van deze heftige reactie. Ze zoch naar haar mobiel, maar die had ze natuurlijk niet. Ze hoorde haar ringtone. Ze keek naar Nick die haar mobiel vasthad. "Ah, dat is Raphael..." zei hij grijnzend. Sterre wist dat ze niet zou mogen opnemen, maar wou toch een poging doen. "Mag ik..." "Zolang je niks tegen hem zegt, want je snapt dat je dan..." "Ja..." zei Sterre. Nick gaf haar haar mobiel en ze nam op. "Raf, ik ben..." ze hield haar mond en keek naar Nick. "Sterre?" vroeg Raphael. "Ik uh... Zit in de kantine..." verzon Sterre. "Mag jij je mobiel bijhouden dan?" vroeg Raphael. "Nee, ja... Ik... Ik mag niks zeggen." zei Sterre. "Hoe bedoel je, ik mag ni..." "Ik moet je..." Nick pakte Sterre's mobiel af. "Sterre gaat even mee." zei hij. "Mee? Waarheen?" vroeg Raphael snel. "Dat gaat jou niks aan." zei Nick. Hij stopte met rijden en stapte uit. "Waar is ze nu?" vroeg Raphael gestrest. "Ergens op de aarde." zei Nick en hij hing op. Hij gooide de telefoon op de grond en trapte de mobiel kapot. Sterre zag mooie momenten verdwijnen. Er stonden foto's van toen ze met haar vrienden backstage was op het optreden en die had ze nog niet overgezet naar een pc omdat ze al was neergeschoten door Angela. Nick opende de deur en trok Sterre uit de auto. Hij pakte haar stevig vast. "Nu hou jij je mond of ik zal die mooie stembanden van je persoonlijk verwijderen." siste hij. Sterre hield haar lippen stijf op elkaar. Nick liep met haar een flat in. Er liep iemand de trap af en Nick trok Sterre de hoek om. Toen de persoon weg was opende Nick de lift en duwde Sterre er mee in. Ze gingen naar de derde verdieping. Daar was het appartement van Nick. Hij opende de deur en duwde de bange Sterre naar binnen. Daarna draaide hij de deur op slot. "Zo, eindelijk." zei Nick. Sterre wau zoveel vragen stellen, maar ze hield haar mond. "Zelfs Simon weet niet dat ik hier een appartement heb, dus niemand zal je hier vinden." zei hij. Nick keek hopeloos voor zich uit. Zou Nick haar alleen vasthouden of was hij meer van plan? "Hier mag je wel gewoon praten hoor." zei Nick. Sterre kon nu al haar vragen stellen, maar dat deed ze niet. Nick liep naar haar toe. "Je hoeft echt niet bang te zijn hoor." zei hij. Sterre keek wazig voor zich uit. Alles was wazig. Ze probeerde rustig in en uit te ademen, maar dat ging niet zo goed. Sterre klapte dubbel en lag slap op de grond. Nick boog zich over haar heen en luisterde naar haar hartslag. Die ging gewoon goed. Nick tilde haar op. Hij liep naar de slaapkamer en zette haar op de stoel. Hij haalde even een stuk touw uit het nachtkastje en draaide die wel 5 keer om haar heen. Hij had nu gewoon iemand ontvoerd, wat best raar voelde. Maar dit meisje was zo bijzonder. Ze had een unieke stem, zorgde voor twee meisjes en was een van de Vijf. Nick opende de kastdeur en zette Sterre daarin. Hij draaide de deur op slot. Zijn mobiel ging over. Het was Simon. "Hey Simon." zei Nick. "Nick, waar is Sterre?" vroeg Simon. "Ergens." zei Nick bot. "Ja, maar waar?" vroeg Simon. "Ergens in Frankrijk." zei Nick. "Frankrijk? Ben je daar helemaal naartoe gereden?" vroeg Nick. "Tuurlijk niet, maar Sterre is niet bij mij." zei Nick. "Waarom zei Raf dan van wel?" vroeg Simon. "Weet ik veel." zei Nick. "Waar ben je?" vroeg Simon. "Ergens. Maar ik ga. Meisjes moeten ook lol hebben." zei Nick. Hij hing op en opende de kastdeur. Sterre keek bang naar Nick. "Maak me los." zei ze. Nick maakte haar los. Sterre vluchtte de kast uit en ging bij het raam staan en probeerde die open te maken. Nick liep achter Sterre aan en pakte haar schouders. Hij duwde haar op het bed. "Nee!" riep Sterre toen hij haar hoofd pakte. Nick drukte zijn lippen op die van haar. Sterre probeerde haar hoofd te draaien, maar Nick hield haar hoofd stevig vast. Na de zoende voelde ze zich echt kansloos. Ze kon hier niet weg. "Laat me gaan." zei Sterre. "Ik zal je nooit laten gaan." zei Nick. "Ik wil Raphael zien... Hier..." zei Sterre. "Ah, zal ik hem halen?" vroeg Nick. "Ja." zei Sterre. Nick trok haar omhoog en pakte het touw. "Geef je handen." zei Nick. Sterre hield haar handen achter haar rug. "Gaan we eigenwijs doen?" zei Nick. Sterre zei niks. Nick nam een schijnbeweging en pakte Sterre's hand die bevroor. "Oh, zo is het ook wel goed." zei Nick. Hij sloot Sterre op in de kast waar ze steeds meer bevroor. Haar hele rechterarm was al bevroren en ook op haar linkerarm begon het ijs te kruipen. Ze ademde dampwolkjes, zo koud had ze het. Ze kon niet opstaan, want haar benen zaten ook al onder het ijs. Haar keel zat zelfs al onder het ijs. Het was zo koud! Er zat ijs op haar gezicht en het verspreide zich naar haar haren. Nu zat ze helemaal onder het ijs. Ze had het net zo koud als toen ze had geprobeerd het boek van Kai te openen. Haar ogen gleden dicht en ze had het gevoel alsof ze dood ging.

 

Raphael werd door Nick de flat ingetrokken. "Rustig jij! Dadelijk zul je wel anders blaffen." "Commandeer je hondje en blaf zelf." zei Raphael chagerijnig. Ze gingen met de lift naar de derde verdieping, waar Raphael een appartement in werd geduwd. Nick draaide de deur op slot. "Kom mee jij." zei hij. "Waarom zou ik." zei Raphael. "Omdat er iemand op je wacht." zei Nick. Raphael liep mee en kwam in de slaapkamer. Nick opende de kast. Raphael keek goed. "Sterre!" riep hij. Ze was helemaal bevroren. "R... Raf?" vroeg Sterre zacht. Ze had haar ogen dicht, maar was wakker. "Ja, ik ben het... Wat heb je met Sterre gedaan?" vroeg Raphael bezorgt. "Niks, ze bevroor vanzelf. Ik keek alleen." zei Nick. Raphael keek naar Sterre. Haar benen, haar buik, haar hoofd en zelfs haar haren zaten helemaal onder het ijs. "Ik heb het zo.... Zo koud..." fluisterde Sterre. "Ik laat jullie even alleen." zei Nick. Hij deed de deur dicht en deed hem op slot. "Sterre, wat is er allemaal gebeurd? Waarom deed je zo vaag aan de telefoon?" vroeg Raphael. "Raf... Moet... Warm, jij...." stamelde Sterre. Raphael begreep gelukkig wat Sterre bedoelde. Hij pakte Sterre's hand en blies erop. Hij pakte haar haren vast. Het ijs in haar haren smolt snel. Hij pakte haar gezicht vast, zodat ook daar het ijs weg ging. Sterre knipperde met haar ogen en zag wazig het gefocuste gezicht van Raphael. Het ijs op haar gezicht drupte op de grond en Raphael omhelsde haar. Al snel was ze weer normaal, maar ze voelde zich helemaal niet zo goed. Raphael keek naar Sterre. Ze had een hempje en een joggingbroek aan. Ze legde haar hand op die van Raphael. "Bedankt." zei ze zacht. "Graag gedaan." zei Raphael. Sterre stond voorzichtig op. Ze voelde pijn bij haar hart. Raphael zag dat er iets met Sterre was. "Ster, wat is er?" vroeg hij. "Ik..." Sterre pakte Raphael om zijn nek en zakte in elkaar. Ze begon steeds moeilijker te ademen en het zag er helemaal niet goed uit. "Raf, ik heb zo'n pijn." piepte ze. Raphael keek bang naar Sterre. Haar ogen gleden dicht en ze viel tegen de deur aan. Nick opende de deur. "Wat doen ju..." Sterre viel op zijn voet. "Wat is er met haar gebeurd?" vroeg Nick. "Ik weet het niet. Ze kreeg pijn bij haar hart." zei Raphael. "Het zal vast niks zijn. Jij gaat terug naar Jacob." zei Nick. "En Sterre dan?! Misschien was het wel een hartaanval ofzo!" riep Raphael. "Er is niks met haar." zei Nick en hij trok Raphael de kamer uit. Hij trok hem mee naar de auto en reed terug naar Jacob.

 

Toen Nick later terugkwam bij zijn kamer, lag Sterre nogsteeds met gesloten ogen op de grond. Hij liep naar haar toe. "Sterre, wakker worden." zei hij. Hij schudde haar door elkaar, maar ze werd niet wakker. Nick keek vluchtig om zich heen. Hij rende het appartement uit en liet alle deuren wijd open. Hij zei zijn huur op en scheurde weg.

 

Drie dagen later waren er nieuwe huurders en de schoonmaker van het gebouwliep het appartement in. Er stonden nog genoeg spullen van Nick, maar die zou ze nog wel eens bellen. Ze ruimde overal wat op en poetste. Ze opende de slaapkamerdeur om het bed wat te verschonen. Ze keek naar de kast en de schoonmaker gaf een gil.

 

Een kwartier later stond er politie in het appartement. Ook was er een arts bij. "Wat is er met haar?" vroeg de man die de baas was van het gebouw. "Ze is koud... Ze ligt hier zeker al langer dan 2 dagen." zei een vrouw van de politie. "Maar dan is ze dus... Dood?" zei de man. "We weten het niet. We gaan er nu nog maar van uit dat ze in een coma ligt." zei de agente. De arts liep naar de agente. "Het meisje had iets bij haar hart. Het is nog niet duidelijk wat er precies was, maar ze word niet wakker." zei hij. "Ze kan toch alleen maar dood zijn? Ze ligt hier al een paar dagen zonder hulp." zei de man. "Ze heeft een hele zwakke hartslag, maar ze zal tot het ziekenhuis echt niet halen." zei de arts. "Dus ze gaat sowieso dood?" vroeg de man. "Heel spijtig, maar het is inderdaad zo. Haar leven is op het moment dat aangeeft dat ze genoeg heeft gehad." zei de arts. "Heeft ze een ID?" vroeg de agente. "Nee, ze heeft niks van papieren bij zich." zei de arts. "Wat als ze nog wel leeft?" vroeg de agente. "Dat is onmogelijk." zei de arts. "Dat weet u niet als u niet omkijkt." zei de agente. Ze liep naar Sterre toe. "R... Ra... Ik moet... Raphael...." klonk het zacht. "Breng haar naar het ziekenhuis, ze moet dit overleven." zei de agente toen ze Sterre aankeek. Ze keek bang en wazig. Ze zou niet lang wakker blijven. De agente tilde haar op. "Het komt allemaal goed." zei ze zacht. Sterre legde haar hand langzaam op haar borst omdat haar hart pijn deed. "Ze leeft nog, ze moet naar het ziekenhuis." zei de agente. Ze liep het appartement en de flat uit, terwijl Sterre's ogen langzaam dicht gleden...

 

_______________

14 april 2012

 

X---X

 

 

*****************

18 april 2012 - Sorry voor late post, aandacht ging naar m'n ouders, 4 jaar getrouwd XD

 

_______

 

'Wat ik van je moet? Ik wil de waarheid. Weten waarom je die drugs stal en zoveel innam.' zegt de man. 'Ik weet het toch niet meer, en dat weet u ook.' zegt Sterre. 'Van wie heb je die drugs?!' roept de man boos. 'IK WEET HET NIET!' schreeuwt Sterre. 'Dat weet je wel! Je weet het heel goed, maar omdat je weet dat je je geheugen kwijt kon zijn, neem je daar de gelegenheid van!' roept de man terug. 'Dat is niet waar! Ik weet het gewoon niet meer!' roept Sterre. De man slaat haar recht in haar gezicht. 'Au!' roept ze pijnlijk. 'Hou je bek jij!' roept de man. 'Net moest ik nog praten en nu moet ik mijn mond houden?!' roept Sterre uit. De man geeft haar nog een klap tegen haar slaap. Dat deed behoorlijk pijn! Al snel lag Sterre bewusteloos op de grond.

 

'Waar blijft Sterre nou?' vraagt Raphael aan Anastacia. Anastacia houd haar mond. Ze weet wat de gevolgen zijn als ze zou vertellen wat er met Sterre is gebeurd. 'Jij was de hele tijd bij haar. Weet jij niet waar ze is?' vraagt Raphael. 'Nee, eigenlijk niet nee... Ik heb haar maar een paar minuten gezien, daarna ging ze even weg en ze kwam niet meer terug.' zei Anastacia snel. 'En jij hebt niet op haar gewacht?' vraagt Raphael. 'Jawel, een paar uur zelfs. Maar toen zei de vrouw die in de winkel... Werkt... Dat ze gingen sluiten en toen moest ik ook weg.' verteld Anastacia. 'Hoe kan dat nou? Ze zouden om 8 uur open gaan en het is nu net 11 uur.' zegt Raphael verbaasd. 'Ik weet het ook niet. Die vrouw deed heel raar en daarna stond er e...' Anastacia besefte plots wat ze nu stond te vertellen en houd haar mond. 'Wat wou je zeggen?' vraagt Raphael wantrouwend. 'Niks.' zegt Anastacia vlug. 'Wie stond er plots?' vraagt Raphael doordringend. 'Niemand... Iemand.... De kerstman... Ik bedoel... Niks...' zegt Anastacia met een rood hoofd. 'Jij weet wat er met Sterre is... Is ze ontvoerd? Of is ze weer drugs gaan halen...' vraagt Raphael. 'Ik kan niks zeggen, dan gebeurd er nog iets met Jade... Of met Sterre. Of met beide, dat is nog 10 keer zo erg!' roept Anastacia. 'Je bedoeld 2 keer zo erg?' zegt Raphael. 'Huh?' vraagt Anastacia. 'Ja, twee keer zo erg. Omdat er dan nog iets met iemand anders gebeurd.' zegt Raphael. 'Wat maakt dat nou uit?' vraagt Anastacia gestrest. 'Er is iets met Sterre, maar jij zegt niet wat!' roept Raphael. 'Ja, ik weet wel wat er eerst gebeurde, maar niet wat en waar ze nu is.' zegt Anastacia. 'Jij bent echt de grootste idioot naast Marcel, die ik ooit heb leren kennen!' roept Raphael boos. 'Alsof ik er wat aan kan doen dat die creepy agent uit het ziekenhuis haar heeft!' roept Anastacia boos. 'Die agent? Welke agent?' vraagt Raphael. 'Die agent die Sterre ondervroeg over die drugs.' zegt Anastacia. 'Die zo doordrinerig was waardoor Sterre flauwviel?' vraagt Raphael. 'Weet ik veel, ik denk het.' zegt Anastacia. 'Waar was ze voor het laatst?' vraagt Raphael. 'In de 'Glamour Kleding' voor het laatst, maar die vrouw herkent me zeker nog.' zegt Anastacia. 'Welke vrouw?' vraagt Raphael. 'Achter de balie.' zegt Anastacia. 'Ik ga alleen. Haal jij Jade maar op.' zegt Raphael en hij pakt zijn fiets en racet naar 'Glamour Kleding'.

 

'Ik zoek Sterre de Wit. Daarstraks was ze hier en ze kwam niet terug.' zegt Raphael. 'Een meisje met lang bruin haar?' vraagt de vrouw met een glimlach. 'Ja, ze was hier met een meisje met een zonnebril. Zelf had ze rode handschoentjes aan.' zegt Raphael. 'Ze is in de winkel hiernaast, volgt u maar.' zegt de vrouw. Raphael loopt achter de vrouw aan, de winkel uit en de woning ernaast in. Ze roept; 'Haar vriendje is er ook!' en gaat weg. De deur word op slot gedraait. 'Sterre!' roept Raphael. Geen antwoord. 'Sterre!' roept Raphael nogmaals. 'Laat me gaan, alsjebliefd...' hoord hij smekend.

 

Sterre denkt terug aan het moment dat ze bij Morgana opgesloten zat. Toen had ze een lied in haar hoofd gehad. Bij dat lied dacht ze toen gelijk aan Raphael. 'Sterre!' hoorde ze plots. Was dat Raphael? 'Raf?' vraagt ze onzeker. 'Sterre, waar ben je?!' nu weet ze zeker dat het Raphael is! 'Raf!' roept ze. 'Raf, ik ben hier!' roept Sterre. 'Waar zit je?!' vraagt Raphael. 'Op de zolder!' roept Sterre. Raphael sprint de trap op en komt al snel op de zolder. De deur ziet niet op slot en als hij naar binnen kijkt weet hij waarom. Ze ligt bewegenloos op de koude vloer. 'Ik kan me niet bewegen.' zegt Sterre bang. 'Wat is er gebeurd?' vraagt Raphael. 'De agent uit het ziekenhuis... Hij was in de winkel en... En hij nam me mee en... En Ana... Waar is Ana?' vraagt Sterre bang. 'Rustig maar. Ana is met Jade thu...' 'Laat me los!' klinkt plots Anastacia's stem. Ook horen ze het gehuil van Jade. 'Stil...' zegt Raphael. De deur gaat open en Anastacia en Jade worden de zolder ingeduwd. 'Nummer 3 van de Vijf + de kleine Jade, nu die andere 2 nog.' zegt de man. Hij doet de deur nu op slot. 'Sterre, gaat het? Wat is er gebeurd?' vraagt Anastacia bezorgt. 'Ik voel NIKS.' zegt Sterre droog. 'En bedoelde hij met 3 van de Vijf.... Dat hij ook Pim en Marcel gaat halen?' vraagt Anastacia. 'Ik denk het wel... Trouwens,' zegt Raphael. 'Hoe kan het dat je verlamd bent?' 'Ik weet het niet. Hij sloeg me en ik raakte bewusteloos en toen ik wakker werd lag ik hier zoals ik nu ook lig.' Raphael zette haar tegen zich aan en haar hoofd viel op zijn schouder. Dat vonden de twee helemaal niet erg. 'Ik ben blij dat ik niet meer alleen ben.' zucht Sterre. 'Ik ben blij dat we teminste samen zijn.' zegt Raphael. 'En ik zal blij zijn als jullie normaal zullen doen en dat stomme huilbeest bij mij weg halen.' zegt Anastacia geïriteerd. 'Jade is geen stom huilbeest.' zegt Sterre verontwaardigd. 'Ohja.... Ze lijkt natuurlijk veel op Sterre, vandaar dat Jade zoveel huild.' zegt Anastacia. 'Ana! Jade is net een jaar, dan is het toch logisch dat ze zoveel huild? En vooral in deze situatie.' zegt Raphael. Als het eindelijk even stil is, horen ze gestommel en dan worden Pim en Marcel de ruimte ingegooid. Pim knalt tegen Anastacia aan, waarbij de zonnebril afvliegt. 'Au! Mijn zonnebril!' roept Anastacia pijnlijk. Plots staan niet meer de agent en zijn vrouw in de deuropening maar Kai en Arlene. 'Zo, dat is weer een tijdje geleden.' zegt hij. 'Hoe hebben jullie ons gevonden?' vraagt Sterre bang. 'Een klein beetje magie en de ouders dwingen heeft zo zijn voordelen.' zegt Arlene lachend. Ook Tom is er plots. 'Ah, mijn dochter.' zegt hij terwijl hij Jade bij Sterre ziet.  'Raf is de vader, niet jij.' zegt Sterre vlug. 'Ik ben en blijf de officiele vader. Dus geef haar maar aan mij.' zegt Tom. 'Nee.... Jade blijft bij mij.' zegt Sterre scherp. Tom loopt naar haar toe. Hij pakt Jade op. 'NEE! Jade!' gilt Sterre. Raphael wil opstaan om Jade terug te nemen, maar bedenkt zich dat Sterre dan omvalt. 'Wat ga je met haar doen?' vraagt Sterre bang. Pim komt naast haar zitten en slaat een arm om haar heen. 'Niks, ze zal tijdelijk bij mij blijven en ik ga zorgen dat jullie in aanraking komen met jeugdzorg.' zegt Tom simpel. 'Wat bedoel je met jeugdzorg... Je gaat toch niet...' zegt Raphael. Tom verdwijnd lachend met de slapende Jade. 'Oke, jullie kunnen ons weer lekker gaan helpen enuh... Sterre, zorg maar dat je niet weer zwanger word.' zegt Kai. 'Dat zal niet gaan want ik kan geen kinderen meer krijgen sinds het optreden met Nick en Simon.' zegt Sterre. 'Ik heb een spreuk die ervoor kan zorgen dat dat wel weer kan en dan kan Jade nog een leuk broertje of zusje krijgen.' zegt Kai. 'Kun je dat echt?' vraagt Sterre. 'Zeker, maar dat betekent niet dat ik het zal doen. Pas als jij, lieve Sterre, me goed helpt zal ik je daarmee helpen.' zegt Kai. Sterre zucht. 'Waar moeten we mee helpen?' vraagt ze. Ze wou echt graag dat Jade nog een broertje of zusje kon krijgen. 'Het zwaart excelibur halen en aan ons geven.' zegt Kai. 'En wat als we niet helpen?' vraagt Pim. 'Dan mogen jullie terug naar huis en gaan wij veel, heel veel, met jullie doen.' zegt Kai. 'En dan zal Sterre geen kind meer kunnen krijgen en verlamd blijven.' 'We helpen dus echt n...' 'We helpen.' zegt Sterre vlug. Ze heeft een plan. Ze gaat gewoon op zoek naar die spreuk en gaat dan weg. 'Sterre, wat doe je?' vraagt Raphael. 'Ik moet gewoon mijn leven terug oppakken en hier vanaf zijn.' zegt Sterre. 'Je denkt toch niet dat Kai en Arlene dit serieus menen?' zegt Raphael. 'Als we niet meewerken of als we wel meewerken, het komt sowieso niet goed met ons.' zegt Sterre. 'Ja, jongedame, jij mag mee naar Anubis.' zegt Kai. 'Wacht.... En Raf en Jade dan?' vraagt Sterre. 'Jij gaat alleen mee.' zegt Kai. 'Ik ben verlamd...' zegt Sterre. 'En dat blijft zo tot je bij Anubis bent.' zegt Arlene die Sterre optild.  'Laat me los! Als ik niet meer verlamd ben kan ik gewoon zelf lopen!' roept Sterre. Raphael staat snel op en wil achter Sterre aanrennen, maar hij word ge-electrocuteerd en valt neer op de grond. 'Raf!!!!!!!!!' roept Sterre, maar daarna zijn de druïden met een simpele spreuk in Anubis terecht.

 

Sterre zit opgesloten in de bibliotheek. Ze begrijpt niet hoe Kai en Arlene nog in Anubis konden. Het zijn natuurlijk nog altijd druïden, misschien hebben ze iets gedaan met het huis, je weet het maar nooit.... Kai komt de bieb binnen. 'Zo, gaat onze lieve Sterre mee door het portaal?' vraagt hij. Sterre wil eigenlijk nog door de boeken rondneuzen om iets te vinden, maar als ze niet naar Kai luisterd gaat dat niet... 'Kan het niet... Vanavond ofso?' vraagt Sterre. 'Tja, Merlijn is al zwak, vanavond zal hij nog zwakker zijn... Je hebt nog niet zulke slechte ideeën Sterre.' zegt Kai tevreden en hij sluit haar weer op. Sterre glimlacht opgelucht. Nu kan ze nog een paar uur in alle boeken kijken. Ze kan natuurlijk haar zintuig gebruiken om te vinden wat ze zoekt. Dat zal wel handig zijn, dan hoefd ze geen uren lang te zoeken. Ze trekt haar ene handschoentje uit en gaat voorzichtig langs de boeken. Bij veel boeken krijgt ze rillingen, dat voelt zou koud! Het straalt gewoon duistere magie uit... Sterre krijgt het uiteindelijk bij een boek warmer. 'Goede magie voor kinderen...' leest ze voor. Deze magie is alleen bestemd voor kinderen... Maar ze is al 20.... Plots ziet ze iets kleins onderaan. 'Uitgezonderd voor De Vijf Van Het Magische Zwaard.' leest ze opgelucht voor. Het maakt dus niet uit hou oud ze zelf is, omdat ze een van de Vijf is! Sterre legt haar hand op het boek, maar het boek lijkt haar hand terug te duwen... Ze houd haar hand nu iets boven het boek en de bladzijdes schieten in een razend tempo onder haar hand verder. Ze glimlacht. Voor ze het weet heeft ze die spreuk! Als het boek stopt met bladeren, word ze plots stevig vastepakt. Ze schreeuwt gedempt en ziet dat Arlene haar vast heeft. 'Dus daarom ging jij mee.' zegt ze boos als ze ziet welke bladzijde er open ligt. Arlene haalt haar hand voor Sterre's mond weg. 'Sorry, is...' stameld Sterre. 'Je hoeft niet te zeggen wat je deed, want ik stond er al een tijdje.' zegt Arlene. Sterre weet dat ze hier niet onderuit kan komen. En ze kan ook geen hulp verwachten. Ze is alleen met 2 duistere druïden in het Huis Anubis! 'Waarom ben je zo bang? Als je ons het zwaard gewoon geeft zullen we je niks doen.' zegt Arlene. Sterre kijkt Arlene wantrouwend aan. Ze weet dat Arlene daar niks van meent. 'Je meent er helemaal niks van.' zegt ze dapper. 'Ja... Dat kan wel kloppen.' zegt Arlene. Sterre rukt zichzelf los en loopt naar het raam. Ze probeert hem open te krijgen, maar dat lukt niet. Arlene pakt het boek en vertrekt. Vanavond zal Sterre meegaan door het portaal. Sterre ziet dat Arlene weg gaat en ze sprint snel naar de deur. 'Nee! Nee, ik wil niet!' roept ze. Ze hoort dat de deur op slot word gedraait en ze zakt neer op de grond. Eerst met Ana in die winkel, dan opgesloten met haar vrienden, dan Jade die bij Tom is en nu zijzelf hopeloos in het huis waar ze zoveel beleefd heeft. Ze hoort geklop op het raam en ziet Tom staan met Jade. Jade is net een paar minuten bij Tom en ziet er nu al slecht uit! En Tom staat daar maar te grijnzen. Sterre wil hem kapot schelden en hem slaan, maar dat kan ze niet. Ze staat op en rukt nog een paar keer aan de deurklink, maar die geeft nogsteeds niet mee. 'Ik wil hier weg.' huild ze zacht.

 

*********************'

22:34u post!

 

**************************

21 april 2012

 

 

Sterre springt op. Ze moet naar Anubis om het zwaard terug te pakken! 'Ster, wat ga je doen?' vraagt Raphael. 'Ik ga naar Kai! Hij mag het zwaard niet gebruiken!' roept Sterre gehaast. Raphael sms't vlug Pim, Marcel en Anastacia dat ze naar het Huis Anubis moeten komen en rent daarna achter Sterre aan. Sterre pakt snel haar fiets, opent de pport en racet weg. 'Sterre!' roept Raphael die op zijn eigen fiets achter Sterre aan racet. Sterre antwoord niet en fietst steeds vlugger. Eenmaal bij Anubis rent ze het huis in. De deur valt achter haar in het slot. Ze schrikt van het plotselinge geluid. Raphael bonst van buiten op de deur. 'Raf, hij zit op slot!' roept Sterre. Plots staat Kai achter haar mét het zwaard in zijn handen. 'Super dat je me het zwaard hebt gegeven.' zegt Kai terwijl hij naar Sterre toe loopt. Sterre probeert de deur te openen, maar tevergeefs. In het huis is het een bende. Vast vanwege het zwaard. denkt Sterre. 'Waarom is de deur op slot?' vraagt Sterre zo dapper mogelijk. Ze heeft het gevoel alsof ze in een horrorfilm vol zombie's, vampieren en spookhuizen zit. 'Gewoon. Zodat je niet wegkan.' zegt Kai. 'Dat is gewoon?' vraagt Sterre. Kai knikt en grijpt haar snel vast. 'Laat me los!' roept Sterre. Sterre rukt zich los en rent de trap op. Ze rent naar de meisjeskamer, maar die zit op slot. Dan maar de jongeskamer. denkt ze. Maar ook die zit op slot! Als ze bij de badkamer komt is die gelukkig wél open. Wat ze niet verwacht is dat de deur plots in het slot springt en Kai voor haar staat. Sterre kan het zwaard nooit pakken als Kai hem vastheeft! Hij is veel te sterk! Sterre ziet Merlijn voor zich. 'Sterre, je vrienden zijn in het huis. Samen moeten jullie het zwaard terugpakken en daarna vernietigen.' zegt hij tegen haar. 'Wat zit jij nu weer dom te kijken?' vraagt Kai. Plots word er op de deur gebonst. Sterre gaat snel aan de kant voor de deur word ingetrapt. Raphael omhelsd Sterre opgelucht. Kai kijkt raar op. Hoe komen die kinderen nou weer in het huis?! Hij weet toch heel zeker dat alle deuren en ramen potdicht zitten... Kai spaart alle kracht op en net als het zwaard rood oplicht pakt Marcel hem af. 'Sterre, pak met z'n allen het zwaard!' klinkt de stem van Merlijn in Sterre's hoofd. 'Het teken van de Vijf is niet nodig bij Kai! Schiet op!' roept Merlijn. 'Jongens, het zwaard! Pak het zwaard vast, allemaal!' roept Sterre. Haar vrienden doen wat ze zegt en het zwaard licht groen op. Kai spreekt vlug een spreuk uit en Sterre valt op de grond. Raphael laat het zwaard los en knielt bij Sterre neer. 'Blijf vasthouden!' roept Raphael tegen Marcel, Pim en Anastacia. 'Sterre, kom op!' roept Raphael. Ondertussen komt er een lichtstraal uit het zwaard die op Kai is gericht. Kai probeerd hem te ontwijken, maar welke keer blijft de straal zijn richting volgen en dan schiet hij echt naar Kai die schreeuwend verdwijnt.

 

'Wat is er?' vraagt Sterre zacht. 'Schat, je bent wakker!' roept Heleen blij. Sterre kijkt om zich heen. Waar is ze? Ze hoort een irritante piep. 'Waar ben ik?' vraagt ze. 'In het ziekenhuis. Een paar weken terug bleek je in een coma te liggen. Het zwaard is gelukkig wel vernietigd, Jade is terug en...' zegt Raphael. 'En wat?' vraagt Sterre bang. 'Jeugdzorg is ingeschakelt...' zegt Heleen zacht, maar hard genoeg voor Sterre. 'Het is Tom dus gelukt...' zegt Sterre. 'Maar Jade is er wel.' zegt Raphael die een nog slapende Jade uit de kinderwagen haalt. 'Maar.... Ze mag toch nog wel thuis... Bij óns blijven?' vraagt Sterre. 'Voorlopig wel. Maar er komt volgende week iemand die haar...' 'Bij ons weghaalt?' vraagt Sterre. Raphael en Heleen knikken. 'Maar... Hoe kan dat? Wij hebben al die tijd niks met Jade gedaan. Dat deed Tom, waarom mag ze dan niet bij ons blijven?' vraagt Sterre. Raphael slikt. 'Dat is net het probleem. Tom heeft jeugdzorg gebeld en gezegt dat hij haar zo vond in onze woning. Jade gaat daarom ook naar Tom...' zegt Raphael. 'Wat? Jade moet naar... Naar Tom?' vraagt Sterre met grote ogen. Jade word wakker. 'En dan nog iets...' zegt Heleen. 'Het kan toch niet erger dan nu?' vraagt Sterre. 'Jade heeft ook nog in het ziekenhuis gelegen en moet weekelijks terug tot ze 2 jaar is.' zegt Heleen. 'Het kan dus wél erger.' zegt Sterre verdrietig. 'Erger dan dit zal het teminste niet worden.' zegt Raphael. 'Au! Jade!' roept Sterre. 'Mama pijn?' vraagt Jade. 'Jaa!' roept Sterre verontwaardigd. Jade begint te huilen en Sterre, Raphael en Heleen schieten in de lach.

 

Sterre pakt Jade's spulletjes in. Zij en Raphael hebben geprobeert om te zorgen dat Jade bij hun mag blijven, maar het ging niet. Jade zou een jaar lang bij Tom moeten blijven... Tom stond met de mevrouw van jeugdzorg beneden te wachten. Raphael had Jade vast. 'Ik wil niet dat ze weggaat...' huilt Sterre. 'Schat, we kunnen er niks aan doen. Tom heeft het zo uitgewerkt dat het lijkt alsof wij het gedaan hebben.... En je weet wel... Over een maandje gaan we trouwen...' zegt Raphael. 'En dat wil ik niet uitstellen.' zegt Sterre zacht. 'Ik ook niet. Misschien mag Jade er wel bij zijn. Ze is jou dochter en die hoort er op zo'n moment bij te zijn.' zegt Raphael. Sterre knikt en pakt Jade haar laatste spulletjes in. 'Mama en papa wat doen?' vraagt Jade. 'Sorry Jade... Je gaat naar je vader.' zegt Sterre zacht. 'Papa daar.... Ik hier.' zegt Jade zacht. 'Nee, papa Tom is jou echte papa.... Je gaat bij hem wonen.' zegt Raphael zacht. Jade kent Tom nog niet echt, maar lijkt het wel te snappen. 'Ik bij papa Raf! Niet papa Bom!' roept ze. Sterre moet toch een beetje door haar tranen lachen. Papa Tom werd Papa Bom. Ze pakt Jade over van Raphael en knuffelt haar. 'Ik niet weg.' zegt Jade zacht. 'Sorry schat.... Het moet van jeugdzorg en er is niks tegen te doen.' zegt Sterre. 'Sterre, Raphael! Het is tijd!' roept Channah, de vrouw van jeugdzorg, waarmee Sterre en Raphael nog gesprekken zullen krijgen, vanaf beneden. 'Dan moet je maar eens gaan...' zegt Sterre met tranen in haar ogen tegen Jade. 'Ik niet naar papa Bom! Papa Bom stom!' roept Jade. Toevallig vangt Tom het beneden op. 'Het is Tom! Niet Bom!' roept hij. Sterre moet lachen. Jade spreekt die naam goed uit, maar dit bedoelde ze serieus. 'Dan gaan we nu echt naar beneden.' zegt Sterre. Ze houd Jade goed tegen zich aan. Ze wil haar echt niet kwijt! Ze loopt langzaam naar beneden. Een jaar lang zonder Jade, dat zal haar nooit lukken... 'Ah, mijn lieve dochter.' zegt Tom tevreden. 'Papa Bom!' roept Jade bang. 'Jij bent echt een vuil rot beest.' sist Raphael. 'Pardon, wat zei u meneer Salomons?' vraagt Channah. 'Bom vuil kotgeest!' roept Jade. 'Ze is beinvloedbaar...' zegt Sterre zacht. Ze probeert haar lach in te houden. 'Mevrouw de Wit, wat is hier zo grappig aan? Jullie hebben slecht voor Jade gezorgt en ze zal naar haar vader gaan. Ik zie nu al waarom...' 'STOM KUT MENS! SNAP JE DAN ECHT NIET DAT WE NIKS GEDAAN HEBBEN?!' roept Raphael uit. 'Pardon!?' roept Channah. 'Niks te pardon! Die Tom daar heeft mijn vriendin verkracht en dan ook nog eens haar dochter mishandeld!' roept Raphael uit. 'Dat is niet waar!' roept Tom verontwaardigd. 'Ik snap niet dat jij hier kei hard kan staan liegen! Het is heel terecht dat Jade je BOM noemt!' roept Raphael. 'Ze had jou beter BOM kunnen noemen! Jij bent hier aan het ontploffen!' roept Tom uit. 'Jongens, rus...' 'HOU JE ERBUITEN!' roepen Tom en Raphael tegelijk. Jade begint te huilen en Sterre loopt met haar naar boven. Dit kan nog wel even duren. 'Mevrouw de Wit, blijf hier.' zegt Channah. 'Waarom? Ik heb geen zin o...' 'Omdat ik het zeg. Er gebeurt nu met Jade en jullie wat ík wil en niet wat jullie willen. Jade gaat naar Bom... Ik bedoel Tom en dat is het.' zegt Channah. 'Wij hebben niks gedaan! Tom ontvoerde Jade en heeft ervoor gezorgt dat u hier zou komen. Hij heeft gedaan alsof Jade bij ons thuis slecht verzorgt werd, maar dat is helemaal niet zo!' zegt Sterre.

 

*Stukje door Melissa*

 

Tom kijkt naar Raphael. 'Je liegt! Ik heb Jade helemaal niks aangedaan!' sist hij. Raphael kan zich echt niet meer inhouden nu. 'KLOOTZAK!!' roept hij en hij trapt Tom heel hard in zijn buik.  'Jij hebt ons leven verwoest! Eerst  verkracht je Sterre , ze wordt tegen haar wil in zwanger, ze heeft een schat van een dochter waar ze niet meer zonder zou kunnen leven en nu pak jij Jade bij ons weg!' Tom krimpt in elkaar, terwijl Raphael hem nog op verschillende plekken een paar trappen geeft.

*******************

'Meneer Salomons, hou je koest!' roept Channah en ze komt tussen de 2 in te staan. Sterre vlucht ondertussen met Jade naar boven. Misschien kan ze nog weg met haar! Maar dan zal Channah haar zeker opzoeken.... Jade zou hoe dan ook naar Tom gaan! Channah rent naar boven en neemt Jade van Sterre over. 'Nee!' roept Sterre als Channah wegloopt. 'Geef Jade terug, alsjebliefd!' roept Sterre. Channah duwt Raphael van Tom af. 'Ga met haar naar je huis en zorg het komende jaar goed voor haar.' zegt ze vlug. Tom knikt en vertrekt tevreden naar zijn huis. 'BOM WEG, RAF TERUG!!!!!!!!!!' krijst Jade. 'Stil kleine. Jij gaat dit overleven, of misschien ook niet. Je moeder zal elke dag langs mogen komen. Je vader niet.' zegt Tom grijnzend terwijl hij Jade in het kinderstoeltje in zijn auto zette. Jade sparteld in het rond en kijkt hoe haar moeder in de deuropening word tegengehouden door haar 'vader'. 'Mama!!!!!!!!' huilt Jade. Channah staat buiten voor de deur, dus Tom moet doen alsof hij Jade troost, zodat hij haar bij zich kan houden. 'Rustig Jade. Je zult bij mij veel beter verzorgt worden. Volgende keer dat je thuis komt bij Sterre en Raphael heb je vast een klein broertje of zusje.' zegt Tom.

 

Een halve maand later zit Sterre alweer bij Tom thuis. Elke dag ging ze naar Jade toe, maar omdat die bij Tom thuis zat, voelde ze zich niet snel meer veilig. Raphael kon haar alleen maar brengen. Hij mocht niet mee naar Jade. Eens per maand wel, maar Sterre mag elke dag. 'Ja, mama is er weer.' zegt Sterre blij als ze Jade vastheeft. 'Mama! Papa Raphael ook hier?' vraagt Jade. 'Nee, Raf is er niet. Die is terug naar huis.' zegt Sterre. Eigenlijk ging het thuis nog niet zo slecht zonder Jade, al miste ze haar wel. Ze had met Raphael dingen besproken over hun relatie. En natuurlijk ook hoe ze met Jade en Tom overweg moesten gaan. 'Jade moet naar bed. Ze heeft nog amper geslapen. Ga je mee naar boven?' vraagt Tom. Sterre knikt. Ze vind het doodeng om alleen met Tom te zijn, maar ze wil haar dochter graag naar bed brengen. Boven legt ze Jade in bed. 'Tot zo.' zegt ze zacht en ze geeft haar dochter een kusje. Dan trekt Tom haar mee naar zijn eigen slaapkamer. 'Wat moet ik hier?' vraagt Sterre. 'Alsof je dat niet weet.' zegt Tom. Hij pakt haar bij haar schouders en kust haar. Sterre probeert zich los te trekken, maar het lukt niet. Hij legt zijn handen onder haar shirtje en trekt die omhoog. Sterre rilt. Zo koud!  'Tom, please.... Doe het niet....' zegt Sterre zacht. 'Hoezo? Wil je niet nog zo'n schatje als Jade?' vraagt Tom. Sterre kijkt geschrokken op. 'Doe het niet, alsjebliefd...' zegt Sterre zacht. Tom laat haar even los en pakt iets uit een kastje. 'Blijf hier, ben zo terug.' zegt Tom. 'Wat ga je doen?' vraagt Sterre. Tom antwoord niet en komt na een paar seconde terug met een bekertje water.  'Neem in.' zegt hij. 'Wat is dat?' vraagt Sterre. 'Neem in, of anders doe ik het.' zegt Tom. Sterre twijfelt geen moment en neemt het snel in. Ze vraagt zich af wat erin zat. Ze hoord Jade huilen, maar daarna voelt ze zich ineens raar... Tom pakt haar weer vast en gaat verder met waar hij daarstraks gebleven was.

 

Raphael heeft Sterre nu al 14 keer gebeld en elke keer krijgt hij voicemail. Hij maakt zich zorgen om haar. Morgen gaan ze trouwen, ze is momenteel bij Tom en het is al later... Moet hij naar haar toe? Hij pakt zijn jas, zijn auto-sleutels en racet snel naar het huis van Tom.

 

'Je moet nu gaan.' zegt Tom tegen Sterre. 'Sorry Jade...' zegt Sterre zacht. Ze wil haar dochter nog knuffelen, maar Tom houd haar tegen. 'Het is tijd, je moet gaan.' 'Maar...' 'Niks te maren, deze tijd is afgesproken en niet langer.' zegt Tom.  Sterre zegt Jade nog gedag en gaat daarna weg. 'Sterre, ik maakte me enorme zorgen!' roept Raphael vanuit de auto als hij net aan komt rijden. 'Hoeft niet hoor. Ik heb alleen maar met Jade ge..... Gespeeld denk ik.' zegt Sterre. 'Denk je?' vraagt Raphael. 'Ja, ik weet het eigenlijk niet meer zo goed...' zegt Sterre blozend. 'Ach, niet erg joh. Als het belangrijk was geweest had je het wel onthouden. Morgen is het de grote dag.' zegt Raphael. Sterre knikt. 'Ik kan niet wachten.' zegt Sterre. 'Ik ook niet.' zegt Sterre.

____________________________________

 

zondag 22 april 2012

X--X

 

Sterre heeft die nacht bij Anastacia geslapen en zit nu voor de spiegel van Anastacia. 'Je haren zitten echt heel mooi!' roept Anastacia. 'Uh, Ana...' zegt Sterre. 'Wat?' vraagt Anastacia. 'Je bent nog niet begonnen en ik kom net uit bed.' zegt Sterre. 'Nou en, je ziet er altijd goed uit. Dat kan je nog eens navragen aan Raf.' zegt Anastacia. Sterre droomt helemaal weg van alleen Raphael zijn naam al. Als ze weer terugkomt in de realiteit is haar haar en make-up al helemaal klaar. 'Wow, Ana! Het is kei mooi!' roept Sterre uit. Had ze nou serieus zolang zitten nadenken over Raphael? 'Ik ga je jurk even halen.' zegt Anastacia. Sterre glimlacht. Voor 12 uur zouden zij en Raphael getrouwd zijn! Anastacia komt al niet veel later terug met Sterre's jurk. 'Ga je je hier omkleden of op het badkamertje?' vraagt Anastacia. Sterre begint te lachen. 'BadkamerTJE?' vraagt ze lachend. Iedereen weet heel goed dat de kleinste badkamer in het huis van Anastacia 2 keer zo groot is als het volledige huis van Sterre en Raphael. 'Ga nou maar!' zegt Anastacia snel. Sterre gaat de badkamer in met de jurk. Ze kijkt in de spiegel. Ze kan gewoon niet geloven dat ze in die jurk past en ook niet dat ze daar straks in beloofd dat ze voor altijd bij Raphael zal blijven. Ze trekt haar nachthemd uit en trekt een wit hempje aan. Daaroverheen doet ze de jurk. Ze kijkt naar zichzelf. Ze heeft het gevoel alsof Raphael naast haar staat, maar weet dat het niet zo is. Ze moest vannacht bij Anastacia logeren omdat Raphael haar niet mocht zien voor ze zouden trouwen. Dat bracht volgens Anastacia een groot ongeluk. 'Ben je klaar?!' roept Anastacia. 'Ja, ik denk het....' roept Sterre terug. 'Kom nou!' roept Anastacia. Sterre opent de deur en omhelst haar vriendin. Er rollen tranen over haar wangen. 'Sterre, wat is er?' vraagt Anastacia. 'Het is heel emotioneel.... Ik... Kan gewoon niet geloven dat Raf en ik...' stotterd Sterre. 'Als het zo moeilijk is, hoop ik dat Pim nog even wacht voor hij mij gaat vragen.' lacht Anastacia. Alsof Anastacia het over de duivel heeft, komt Pim zijn kamer uit. Hij logeert ook bij zijn vriendin. Als hij Sterre ziet staat hij gelijk stil. 'Wow....' zegt hij. 'Slaapkop, je vriendin staat hier!' zegt Anastacia lachend. 'Heb jij Sterre's make-up en haren gedaan?' vraagt Pim. Die vraag is natuurlijk overbodig, maar Pim wil gewoon nog even naar zijn maatje kijken. 'Uhu. Maar ga je snel omkleden. Het is al half 11, om half 12 moeten we in het park zijn.' zegt Anastacia. Pim loopt snel zijn kamer terug in en trekt zijn pak snel, maar goed aan. Als hij de kamer van zijn vriendin in loopt komt Anastacia gelijk naar hem toe en trekt zijn das recht. 'Ana, waarom doe je dat?' vraagt Pim verbaasd. 'Je kleren zitten niet netjes.' zegt Anastacia kritisch. 'Ana, Raf komt zo... Wat moet ik dan doen? Het is pas kwart voor 11.' zegt Sterre. 'Hij komt pas om kwart over hoor. Je gaat eerst nog eten.' zegt Anastacia. 'Ik heb helemaal geen honger.' zegt Sterre. De moeder van Sterre komt ook de kamer ingelopen. Zij komt al snel op bezoek om haar dochter te helpen en al wat foto's te maken. Ook Jade mag er nu zijn. Tom is er ook bij.... Hij moest worden uitgenodigd voor de bruilofd, omdat hij de voogd/vader van Jade is. Channah had er mee gedreigd om de bruilofd stop te zetten als Tom niet mocht langskomen. Channah zit dus met Tom beneden terwijl Heleen met Jade boven is. Jade heeft een snoezig wit jurkje aan. 'Jade!' zegt Sterre blij. 'Awh, wat is Jade schattig.' zegt Pim. Sterre knuffelt haar dochter. ‘Wat zie je er mooi uit lieverd.’ zegt Heleen terwijl ze haar eigen dochter omhelst.


De man die de ceremonie deed was bijna klaar. De speech leek eeuwen te duren wat best begrijpelijk was aangezien het al lang duurde. ‘U mag de bruid nu kussen.’ zegt de man eindelijk. Sterre en Raphael laten zich dat geen tweede keer zeggen. Iedereen klapt en Heleen omhelst haar dochter. Sterre huilt en ook Heleen kan het niet laten om wat tranen over haar wang te laten rollen. Ook omhelst Heleen Raphael. Sterre kijk toe hoe Raphael met haar moeder omgaat. Zou hij zijn vader missen? Sterre voelt zich ineens misselijk worden. Ze gaat zo onopvallend mogelijk de zaal uit, naar de wc’s waar ze overgeeft. Waarom is ze plots zo misselijk? Ze heeft nog helemaal niks gegeten! Raphael heeft blijkbaar gemerkt dat Sterre naar de toiletten was gegaan en staat in de deuropening. ‘Gaat het?’ vraagt hij. Sterre kijkt geschrokken om. ‘Ja, het gaat wel. Ik voelde me even niet zo lekker.’ zegt Sterre. ‘Zoen ik zo slecht dan?’ grapt Raphael. ‘Nee, dat is het niet... Ik.... Ik weet het niet.’ zegt Sterre. Raphael loopt naar haar toe en omhelst haar voor de zoveelste keer die dag. ‘Alles komt goed. We zijn nu voor altijd samen en niets of niemand kan dat verpesten.’ zegt Raphael. ‘Hoe weet je dat zo zeker? Voor je het weet zijn we over 20 jaar wel uit elkaar.’ zegt Sterre. ‘Nee hoor. Ik blijft gewoon heel lief voor jou en jij heel lief voor mij.’ zegt Raphael lachend. ‘Misschien kom ik wel een nog liever iemand tegen.’ zegt Sterre ondeugend. ‘Als dat zo is, ben ik het ineen nieuw lichaam.’ zegt Raphael snel. ‘Dat denk ik ook.... Maar blijf maar in het lichaam waar je nu in zit. Dat heb ik veel liever.’ zegt Sterre blozend. Raphael en Sterre zijn nog geen 2 seconde later verwikkeld in een lange zoen. Dit is echt de mooiste dag van hun leven! ♥

‘Sterre, de taart moet door jou worden gesneden he.’ lacht Heleen. ‘Waarom opeten? Hij is veel te mooi...’ zucht Sterre. ‘Maak anders een foto van de taart met jou en Raf?’ stelt Marcel voor. Die wil zo snel mogelijk die taart proeven! Sterre kon een glimlach niet onderdrukken. Eigenlijk is Marcel zijn idee nog niet zo slecht... Nadat de taart eindelijk gegeten kon worden, gaan Sterre en Raphael samen ergens op een bankje zitten. ‘En gaat het weer een beetje?’ vraagt Raphael. Sterre knikt. Ze voelt zich nog wel wat misselijk, maar dat hoeft Raphael niet te weten. Jade komt naar haar ouders toegelopen. ‘Mama mooi!’ roept ze. ‘Jade is ook heel mooi.’ zegt Sterre. ‘Is papa niet mooi dan?’ vraagt Raphael beledigd. Tom komt ook aangelopen. De hele dag doet hij niks met Jade, maar zodra de kleine peuter naar Raphael en Sterre gaat, volgt Tom haar. ‘Jade gezellig naar mama?’ vraagt Tom. ‘Ik ga even...’ zegt Raphael. Sterre wil eigenlijk zeggen dat ze liever heeft dat Raphael bij haar blijft, maar Raphael is al weg. ‘Zo, zijn wij ook weer eens samen met ons dochtertje.’ zegt Tom. ‘Vergeet niet dat Raphael word gezien als de vader. Ik had liever geen contact meer met je.’ zegt Sterre eerlijk. ‘Je laat je mooie dag toch niet verpesten omdat ik erbij ben?’ vraagt Tom grijnzend. ‘Ik heb geen andere keus.’ zucht Sterre. Tom pakt haar vast. ‘Wat kan je je nog herinneren van gisteren?’ vraagt hij plots. ‘Wat bedoel je?’ vraagt Sterre verward. ‘Wat heb je gister bij mij thuis allemaal gedaan nadat je Jade mee naar bed bracht?’ vraagt Tom dringend. ‘Weet ik niet... Laat me los.’ zegt Sterre bang. ‘Weet je het écht niet?’ vraagt Tom. ‘Ik weet het niet.’ zegt Sterre snel. Daarna gaat Tom weg en Sterre knuffelt haar dochter stevig terwijl Raphael verbaasd terug komt. ‘Sterre, wat... Wat is er gebeurd?’ vraagt hij bezorgt. ‘Ik.... Hij....’ stamelt Sterre. ‘Heeft Tom weer iets gedaan?’ vraagt Raphael. ‘Nee, ik.... Ik weet het niet.’ zegt Sterre. Raphael vind dat Sterre vaag doet. Gister ook al. Gister wist ze ook al niet wat ze allemaal met Jade gedaan had en nu weet ze niet wat Tom een paar seconde terug tegen haar gezegt heeft? ‘Weet je zeker dat je je weer goed voelt?’ vraagt Raphael. ‘Ja.... Heel zeker.’ zegt Sterre zacht. Ze zet Jade weer terug op het gras en Raphael omhelst haar. ‘Denk maar aan dat we nu voor altijd samen zullen zijn. Dan hoef je je geen zorgen te maken over Tom en wat je met Jade gedaan hebt.’ zegt Raphael. Sterre glimlacht. Raphael komt altijd wel weer met een goed idee.

Een paar maanden later zitten Sterre en Raphael sinds tijden alleen met Jade in hun eigen huis. Tom is een weekendje weg en Jade mocht van Channah dat weekend bij Sterre en Raphael zijn. Channah zou Sterre en Raphael wel goed in de gaten houden om te zien of ze goed voor het kleine meisje zorgen. ‘Jade honger!’ roept Jade. ‘Heeft Jade honger? Wil je wat eten, lieverd?’ vraagt Sterre lief. Jade knikt. ‘Wil je een bischuitje?’ vraagt Sterre. ‘Ja! Met kasta!’ roept Jade blij. ‘Met wat?’ vraagt Raphael lachend. ‘Met pasta.’ zegt Sterre simpel. ‘Misschien had je van je beroep maar baby vertolker moeten maken.’ zegt Raphael. ‘Dat ik mijn eigen dochter versta betekent niet dat ik jou wél versta.’ zegt Sterre droog. ‘Nou, bedankt.’ zegt Raphael quasi beledigd. ‘Ik was serieus he.’ zegt Sterre snel. ‘Ohja? Weet je dat zeker?’ vraagt Raphael gespeeld dreigend. ‘Misschien.’ zegt Sterre nu voorzichtig. ‘Als jij niet oppast heb jij dadelijk de kieteldood.’ zegt Raphael grijnzend. ‘En wat wil je daarna dan doen?’ vraagt Sterre lachend. ‘Als Jade op bed ligt hebben we wat tijd voor ons tweetjes.’ zegt Raphael die zijn armen om Sterre haar middel heenslaat. ‘Wat zou ik toch zonder jou moeten?’ zegt Sterre zacht. ‘Geen idee. Saai op de bank zitten en je kapot iriteren aan een klein meisje van 3 jaar?’ zegt Raphael. ‘Ha-ha, Jade is niet om je aan te iriteren. Ze is lief en schattig en...’ Sterre maakt haar zin niet af. Soms is Jade inderdaad wel wat iritant, maar het is een meisje van 3, wat zou je dan verwachten? Sterre weet wel zeker dat ze zelf ook zo is geweest en als ze Jade nu gaat beledigen, beledigd ze gelijk zichzelf.

‘s Avonds om 8 uur ligt Jade eindelijk te slapen. Channah is naar huis. Ze vertrouwd er op dat Sterre en Raphael die nacht goed voor Jade zullen zorgen. ‘Zo, en nu kom je lekker in bed liggen en ga je niet weg tot morgen ochtend.’ zegt Raphael grijnzend. ‘Oh, en dat bepaal jij?’ vraagt Sterre lachend. ‘Ja, dat bepaal ik. Ik ben wel je man, he.’ zegt Raphael. ‘En ik ben jou vrouw, dus ik heb het meeste te zeggen.’ zegt Sterre. ‘Nee, jij hebt het meeste te doen. Jij moet het huis poetsen, koken en de vieze luiers verschonen.’ zegt Raphael. ‘Ik ben blij dat je er eindeiljk eens achterkomt.’ zucht Sterre. ‘Dat kan wat enthousiaster.’ zegt Raphael met een lach. ‘Sorry, ik ben eigenlijk niet zo in de stemming...’ zegt Sterre. Ze weet zelf niet waar die reactie zo plots vandaan komt, maar ze voelt zich plots ook weer minder goed. Ze denkt aan de maanden die voorbij zijn gegaan... Ze zat elke maand weer heel erg te stressen. ‘Schat, wat is er?’ vraagt Raphael die wel merkt dat Sterre ergens mee zit. ‘Niks.... Gewoon, vrouwendingen....’ zegt Sterre. Het klinkt voor Raphael niet bepaald geloofwaardig. ‘Weet je het zeker?’ vraagt hij bezorgt. ‘Ja... Ik... Het is goed.’ zegt Sterre. ‘Oke, als jij het zegt.’ zucht Raphael. ‘Raf...’ zegt Sterre na een tijdje. ‘Ja?’ vraagt Raphael. ‘Wil je misschien een afspraak maken bij de dokter? Morgen? Voor de zekerheid?’ vraagt Sterre voorzichtig. ‘Je voelt je dus toch niet goed?’ vraagt Raphael. ‘Ik maak je liever niet bezorgt...’ zegt Sterre zacht. ‘Schat, je weet toch dat ik er altijd voor je ben en je waar dan ook, wanneer dan ook wil helpen?’ zegt Raphael lief. Hij pakt de huistelefoon en beld snel voor een afspraak. Daarna gaan ze samen dicht tegen elkaar op bed liggen. ‘Wat is er nou?’ vraagt Raphael. ‘Ik weet het niet. Ik ben de hele tijd misselijk en heb buikpijn. En ik wou het je eerder vertellen, maar ik was bang dat...’ stameld Sterre. ‘Sterre, je moet me vertrouwen. In elke situatie...’ zegt Raphael. ‘Ik weet het, maar ik kon het niet...’ zegt Sterre zacht. ‘En wat wou je eerder vertellen? Waar stress je dan zo over?’ vraagt Raphael. ‘Ik.... Ben al een tijdje niet meer ongesteld geweest en ik heb gewoon een bang voorgevoel.’ zegt Sterre. Nu is het er eindelijk uit. ‘Denk je dat je.... En dat Kai toch....’ stameld Raphael. ‘Ik weet het niet. Ik hoop het niet. Wat als het dan weer van Tom is... Of....’ stameld Sterre bang. ‘Maar.... Nu weet je niet zeker van wie het is.... Als Tom je weer heeft misbruikt kan het zowel van hem als van mij zijn...’ zegt Raphael. ‘Ik weet het... Ik ben gewoon heel bang dat..... Maar ik wil het ook niet laten weghalen áls het is...’ zegt Sterre. ‘Morgen heb je een afspraak bij de dokter om 2 uur. Dan zullen we het weten...’ zegt Raphael zacht. Als het allemaal waar kan zijn heeft Raphael spijt van wat hij zijn vrouw allemaal aandoet. ‘Raf, als het allemaal klopt en het is van jou, dan hoef je geen spijt te hebben... Dan vind ik het helemaal niet erg.’ zegt Sterre zacht. ‘Zeker weten?’ vraagt Raphael. ‘Heel erg zeker. Jade mag er van mij gerust nog een broertje of zusje bij hebben. En ik zou het alleen nog maar leuker vinden als het kind van ons tweeën is. Niet van Tom en mij.’ zegt Sterre. Jade begint te huilen. ‘Ik ga wel.’ zegt Sterre. ‘Blijf maar liggen, schat. Ik ga wel even naar Jade.’ zegt Raphael en hij geeft Sterre een vlugge kus.Raphael stapt uit bed en loopt naar de kamer van Jade. ‘Zo huilebalk. Wat is er nu weer?’ vraagt Raphael lief. ‘Jullie toe!’ roept Jade. Ze pakt Raphael zijn vinger vast. Raphael tild Jade op en loopt terug naar zijn eigen kamer. Hij sluit de deur en legt Jade tussen Sterre en hem in. ‘Kan ze niet slapen?’ vraagt Sterre. ‘Mama!’ roept Jade. ‘Waarom begon je nou te gillen?’ vraagt Sterre aan Jade. ‘Ik jullie toe. Papa Bom weg.’ zegt Jade. Sterre en Raphael moeten lachen. ‘Dat is best wel een goede bijnaam... Papa Bom.’ zegt Sterre. ‘Papa BOM!’ roept Jade gierend. ‘En nu stil, dan kunnen we slapen.’ zegt Raphael lachend. ‘Jade niet slapen. Jade papa Bommen!’ roept Jade. Sterre haalt een speen uit haar laatje en stopt die snel in Jade haar mond. ‘En toen was het stil.’ zucht Raphael opgelucht. Sterre legt haar arm onder Jade en valt al snel in slaap. Raphael kijkt nog even naar z’n meiden en valt dan ook snel in slaap, net als Jade.

‘Hebben jullie zelf al enig idee wat er kan zijn?’ vraagt de dokter. ‘Ik dacht misschien.... Ik ben heel misselijk en ook al een hele tijd niet meer ongesteld geweest.... Dat ik misschien weer zwanger ben....’ zegt Sterre. ‘Is er ook sprake van vermoeidheid?’ vraagt de dokter. ‘Dat weet ze niet, ze is sowieso altijd al lui.’ zegt Raphael. Sterre geeft Raphael een por. ‘Dat is niet waar.’ sist ze. ‘En daar is het slechte humeur, ziet u.’ zegt Raphael. ‘Ik kan wel even kijken of u inderdaad zwanger bent. Het is zo gebeurt, wat u wel zult weten aangezien jullie een kleine bengel bijhebben.’ zegt de dokter. ‘Jade, blijf van die...’ Sterre wou zeggen dat Jade van de plant af moest blijven, maar hij valt al op de grond. ‘Oh, Jade!’ roept Sterre gestresst. ‘Sorry, ik had Jade bij moeten houden.’ zegt Sterre snel en ze tilt Jade op die probeert tegen te werken. ‘Jade los!’ gilt ze. ‘Nee Jade. Nu blijf je bij mama.’ zegt Sterre. ‘Als u even mee loopt dan zullen we even nakijken of u vermoeden juist is.’ zegt de dokter. Sterre en Raphael staan op en volgen de dokter. ‘Zal ik Jade even overnemen?’ vraagt Raphael lachend als Jade Sterre hard trapt. ‘Doe maar, ja.’ zegt Sterre chagerijnig. Raphael neemt Jade van Sterre over en Sterre gaat liggen waar de dokter aanwees waar ze moet liggen.

Na een paar minuten kijkt de dokter geconcentreerd op het scherm. ‘Ja, u vermoedens waren helemaal juist. En als u wilt kunt u het nog weg laten halen.’ zegt de arts. ‘Nee, dat hoeft niet.... Maar ….. Wilt u wel zeggen of het een jongen of een meisje is?’ vraagt Sterre zacht. ‘Natuurlijk, die beslissing moet u zelf nemen he.’ zegt de dokter. Hij chekt het voor de zekerheid nog even goed en zegt dan; ‘Het is een jongen én een meisje.’ ‘Een tweeling?’ vraagt Raphael snel. ‘Ja, een tweeling ja.’ zegt de dokter. ‘En.... Uhm... Wat zijn eigenlijk gevolgen als ik een DNA test wil laten doen?’ vraagt Sterre voorzichtig. ‘Als u dat doet voor de tweeling geboren is is er een kans op overleiden van de kindjes. Het verstandigst is na de geboorte.’ zegt de dokter. ‘En hoelang is het nu al?’ vraagt Sterre. ‘3 maanden.’ zegt de dokter. Sterre omhelst Raphael en ze neemt Jade over. ‘Mama liggen?’ vraagt Jade. ‘Jij hebt er over een tijdje een broertje en zusje bij.’ zegt Sterre zachtjes. ‘Nina?’ vraagt Jade. Sterre’s ogen worden groot. Jade weet gewoon nogsteeds van Nina.... ‘Nee, Nina is er niet meer....’ zegt Sterre zachtjes. ‘Nina zusje!’ roept Jade. ‘Is Nina overleden?’ vraagt de dokter. ‘Ja, ze viel... Van een zoldertrap.’ zegt Raphael zacht. ‘Was er geen toezicht dan?’ vraagt de dokter. ‘Nee, op dat moment..... Zorgde Raphael zijn vader voor Jade en Nina, maar hij kreeg.... Een hartaanval.’ zegt Sterre voorzichtig. ‘Oh, dat is... Akelig.’ zegt de dokter. ‘Ja, uhm... Wij gaan weer... Bedankt.’ zegt Sterre. ‘Graag gedaan. Veel succes met de tweeling en ook met Jade.’ zegt de dokter.

Eenmaal in de auto stelt Raphael iets voor. ‘Misschien moet je met je moeder een verloskundige zoeken.’ ‘Ik ga dat niet zoeken..... Mam is daar beter in.’ zegt Sterre. ‘Maar jij moet die persoon wel vertrouwen. Jij bent het wel die die tweeling 9 maanden bij houd en.... Je snapt me wel.’ zegt Raphael. Sterre knikt. ‘Daar heb je wel een punt.’ zegt ze. ‘Eerst moet je het mam vertellen.’ zegt Raphael. ‘Wacht... Zei je nou... Mam?’ vraagt Sterre. Raphael merkt nu pas dat hij dat zie. ‘Ik denk het.’ zegt hij. Sterre glimlacht. ‘Je hebt gelijk ook. Mijn moeder is nu ook jou moeder.’ zegt Sterre glimlachend.

‘Mam, ik moet je iets vertellen.’ zegt Sterre. ‘Wat is er, schat?’ vraagt Heleen. Sterre, Raphael en Jade zaten bij Sterre’s ouders thuis. Ze hadden allemaal een beker warme chocolade melk, want het werd steeds weer kouder. Jade had een bruine mond omdat ze weigerde uit haar rietje te drinken. ‘Ik.... En.... Ja... Ik...’ stameld Sterre. ‘Je hoeft je niet te schamen, he.’ zegt Heleen. ‘Ik ben zwanger....’ zegt Sterre. ‘Alweer? Sinds wanneer weet je dat?’ vraagt Heleen snel. ‘Net, een half uur terug.’ zegt Sterre. ‘En weet je al wat het word?’ vraagt Heleen. ‘Een jongen.... En een meisje.’ zegt Sterre. ‘Een tweeling? Wat leuk.’ zegt Heleen. ‘Klinkt niet al te enthousiast?’ zegt Raphael. ‘Ja, nou... Kijk, nu weet je niet eens van wie het is.... Tom heeft je pas weer misbruikt zei hij tegen ons.... En jij hebt ook met Raf....’ zegt Heleen. ‘Ja, ik weet het. Maar de dokter zei dat we beter pas na de geboorte een DNA test konden doen... En Raf stelde voor dat jij... Met mij een verloskundige moet zoeken.’ zegt Sterre. ‘Natuurlijk, dat doe ik wel.’ zegt Heleen. ‘Dank je mam.... De geboortes van Nina en Jade waren al erg.... Ik wil er liever nog niet aan denken hoe erg er 2 achter elkaar zijn.’ zegt Sterre zacht. ‘Denk daa maar niet aan. Van dat moment hoor je te genieten.’ zegt Heleen. De ouders van Sterre omhelsen de 2. ‘En hoelang nog?’  vraagt Heleen. ‘Nog 6 maanden te gaan.’ zegt Sterre.

‘Sterre, gaat het?’ vraagt Raphael. Ze zijn alweer een tijdje verder en Sterre kan maar niet in slaap komen. ‘Nee, ik heb pijn.’ zucht Sterre chagerijnig. ‘Sorry hoor, mevrouw pudding.’ zegt Raphael. ‘Dat is niet grappig. Ga jij alsjebliefd naar Jade? Mijn buik doet echt te veel pijn.’ klaagt Sterre. ‘Yes sir, no problemo.’ zegt Raphael. Hij gaat vlug met zijn hand over Sterre’s dikke buik en geeft haar een kus, waarna hij naar Jade gaat. Sterre zucht. Dit doet twee keer zoveel pijn als toen ze zwanger was van Nina of Jade! Logisch, nu zaten er gewoon twee kindjes in haar... Ze zucht. Waarom moeten die kleine mormels altijd zo hard schuppen? Raphael komt terug met Jade. ‘Ze mist je.’ zegt hij droog. ‘Hoezo zo onenthousiast?’ vraagt Sterre zuchtend. ‘Ik dacht echt dat er iets was, maarja. Ze wou alleen maar naar jou.’ zegt Raphael. ‘Mama!’ roept Jade. Raphael legt Jade op het bed. ‘Mama dik.’ lacht Jade. ‘Bedankt.’ zegt Sterre droog. ‘Kom op, Jade bedoeld het goed, schat.’ zegt Raphael. Sterre veranderd van ‘humeur’ en zegt enthousiast tegen Jade: ‘Daar zitten jou broertje en zusje in.’ ze laat er gelijk een glimlach bij zien. ‘Zo goed?’ zegt ze daarna chagerijnig tegen Raphael. ‘Ja, niet zo chagerijnig tegen mij he?’ Raphael trekt een pruillipje. Jade ziet het en probeert haar vader na te doen, waardoor Sterre moet lachen. ‘Je vader is daar heel slecht in.’ zegt ze tegen Jade. ‘Nou, ook aardig.’ zegt Raphael lachend. ‘ Weet ik.’ zegt Sterre.

Sterre komt met haar moeder blij thuis. Er is weer een echo geweest en ze vind het nog elke keer ontroerend! ‘En, hoe is het met de siameese tweeling?’ vraagt Raphael. Het duurt nog 3 á 4 maandjes tot de tweeling er zou zijn. ‘Volgens de dokter goed. Kijk die echo’s!’ roept Sterre blij. ‘Zou ik ze dan misschien.... Zelf mogen vasthouden?’ vraagt Raphael lachend. Sterre houd de echo afdrukken voor Raphael, maar ze is zo enthousiast bezig dat Raphael niet kan zien wat erop staat. Hij trekt de echo voorzichtig uit Sterre’s handen. ‘Awh, wat schattig.’ zegt Raphael ontroerd. Hij weet natuurlijk nog niet zeker of het ook zijn kinderen zouden zijn, maar toch houd hij nu al van de tweeling. ‘Hoever is de kamer eigenlijk?’ vraagt Sterre benieuwd. Raphael had met Pim de hele dag dat Sterre met haar moeder weg was aan de slaapkamer voor de tweeling gewerkt. ‘Hij is zo goed als klaar,’ zegt Raphael. Sterre krijgt een grote lach op haar gezicht. ‘Maar je mag hem nog niet zien.’ maakt Raphael zijn zin af. ‘Waarom niet?’ vraagt Sterre beledigd. ‘Omdat het ook voor jou een verrassing is wat er boven allemaal gebeurd is. En het is er een grote puinhoop.’ zegt Raphael snel. Sterre vind het een beetje ongeloofwaardig klinken, maar ze moet haar man vertrouwen, dus doet ze maar alsof ze het gelooft.

‘Sterre, ik maak het eten wel af. Ga jij nou maar op de bank liggen.’ zegt Raphael. ‘Nee, ik kan best wel zelf koken.’ zegt Sterre eigenwijs. ‘Je hebt enorme buikpijn, dan ga je niet hier staan koken.’ zegt Raphael bazig. ‘Nou, wel dus. Dat zie je toch?’ zegt Sterre chagerijnig. Raphael tilt zijn vriendin op en legt haar op de bank. ‘Raf!’ roept Sterre. Als ze op de bank ligt, wil ze er eigenlijk van af, maar haar buik doet te veel pijn. ‘Nu moet je wel blijven liggen.’ lacht Raphael. ‘Ja, heb jij even geluk.’ zucht Sterre. ‘Kom op lieverd, niet zo chagerijnig.’ zegt Raphael. ‘Moet je me niet de helft van de tijd pudding noemen.’ zegt Sterre. ‘Ik noemde je net toch lieverd?’ zegt Raphael  verward. ‘Nou en? Je snapt heus wel wat ik bedoel.’ zucht Sterre. ‘Okee, madam. Ik ga wel verder koken. Ik breng je wel wat en dan eten we samen hier. Jade is te moe van het spelen met Djamilla dus die blijft gewoon nog even slapen.’ zegt Raphael. Djamilla is een meisje dat Jade heeft leren kennen op een buitenspeeldag in hun straat. Djamilla is 5 jaar oud en Jade en zij lijken beste vriendinnen te zijn. ‘Raf, eigenlijk heb ik geen honger.’ zegt Sterre. ‘Zeker? Je staat hier te koken alsof je voor 100 man kookt en nu heb je geen honger?’ vraagt Raphael. ‘Ja, ik kan daar ook niks aan doen.’ zegt Sterre. ‘Gaat het wel?’ vraagt Raphael bezorgt. ‘Ja, het gaat super hoor, dat zie je toch?’ zegt Sterre bot. Raphael besluit om niks meer tegen Sterre te zeggen. Ze kan alleen nog maar bot reageren. Hij begrijpt het ook wel. ‘Ik begrijp wel dat je zo chagerijnig bent, maar...’ ‘Je begrijpt het helemaal niet. Jij bent niet degene die 9 maanden lang 2 van die zware dingen bij zich houd.’ zegt Sterre. ‘Sterre, laat me nou uitpraten.’ zucht Raphael. ‘Ik snap heel goed dat je zo chagerijnig bent door al die last enzo, maar kan je misschien een beetje opletten met wat en wanneer je iets zegt?’ vraagt Raphael. Hij gaan bij zijn vriendin op de bank zitten. ‘Au.’ zucht Sterre. ‘Kom, je kan op z’n minst nog een klein beetje eten.’ zegt Raphael. ‘Oke dan... Maar alleen omdat je het zo lief vraagt.’ zegt Sterre serieus. Raphael geeft haar een kus.

Jade is bij Djamilla spelen en Raphael zit met een vermoeide Sterre op de slaapkamer. ‘Ik ben zo bang...’ zegt Sterre. ‘Rustig maar. Mam en de verloskundige zijn er zo. Ze zullen er de hele tijd bijblijven tot het helemaal klaar is.’ zegt Raphael. ‘Mijn buik doet zo’n pijn.’ huilt Sterre. ‘Het is ook bijna zover...’ de deurbel gaat. ‘Blijf rustig schat, ik ben zo terug.’ zegt Raphael zacht. ‘Nee, Raf! Blijf bij me!’ gilt Sterre. Raphael loopt gewoon naar beneden en laat Heleen en Vivian binnen. ‘Haar buik doet heel erg pijn, ik moet snel terug.’ zegt Raphael. Hij rent de trap op en Heleen en Vivian rennen erachter aan. ‘Gaat het?’ vraagt Heleen aan Sterre. ‘Het doet enorm pijn, natuurlijk gaat het.’ zegt Sterre sarcastisch. ‘Pijn dus. Wat nu?’ vraagt Heleen aan Vivian.

Sterre kan niet slapen. Het doet zo’n pijn! Raphael, Heleen en Vivian zitten er maar bij. Jade blijfft bij Djamilla logeren, zodat Sterre en Raphael zonder die kleine kunnen laten gebeuren wat er moet. ‘Het is harstikke laat, het moet hier...’ zegt Vivian. Heleen loopt snel naar de badkamer om een stel handdoeken te pakken terwijl Sterre steeds harder gilt.

 

 

_______________________________

23 april 2012

 

‘Sterre, rustig.’ zegt Raphael. ‘Hoe kan ik nou rustig blijven als ik zoveel pijn heb?’ vraagt Sterre bang.

*Vanaf hier kunnen veranderingen qua leeftijd etc. verschijnen!*

Heleen geeft de handdoeken aan Vivian. ‘Hou vol lieverd.’ zegt Heleen zacht. Ze heeft geen idee hoelang het zou duren. Sterre voelt zich missellijk worden, maar dwingt zichzelf om te blijven liggen. Vivian houd zichzelf de hele nacht wakker en Raphael wil ook persé het moment meemaken. Alleen Heleen slaapt, een soort van dan. ‘s Ochtends om kwart voor 7 ong. is dan eindelijk een van de 2 op aarde. Het meisje. Ze denken in alle haast nog niet aan namen. Heleen word goed gewekt om het meisje goed te verzorgen, terwijl Raphael toekijkt hoe het jongentje er ongeveer een kwartier later ook bij komt. 23 april 2012 om 06:43u kwam het meisje en om 07:03u het jongentje.

*Ter herinnering! Jade is eigenlijk 4 jaar en gaat na zomervakantie naar school!*

‘En hoe heetten ze en wie is de vader?’ vraagt Anastacia. Sterre ligt na 3 uur nogsteeds met de tweeling op bed. ‘Sem en Job.’ zegt Sterre zacht. Ze is blij dat het een jongen en een meisje zijn, dan hoeft ze die nooit echt door elkaar te halen. ‘En wie is de vader?’ vraagt Anastacia weer. ‘Dat weet ik nog niet. Tom is al een tijd weg en daarom is Jade ook weer bij ons, maar komt Channah regelmatig langs.’ zegt Sterre. ‘Hoe wil je die DNA test dan doen?’ vraagt Anastacia. ‘Nou, als het DNA van Raf er niet in te vinden is, weten we gelijk dat Tom de vader is.’ zegt Sterre. ‘Slim bedacht. Trouwens... Welk kronkelwormpje is wie?’ vraagt Anastacia. Het is niet bepaald makkelijk te zien wie Sem en wie Job is. ‘Die nu begint te krijsen is Sem.’ zegt Sterre. ‘Heeft Job ook al gehuilt?’ vraagt Anastacia. Sterre gaat voorzichtig zitten. Ze neemt haar zoontje in haar armen. Hij begint te huilen. ‘Nu wel.’ zegt Sterre lachend. Sterre vraagt zich af wanneer de oogjes ongeveer open zullen gaan. Bij Jade weet ze het niet meer zo goed. Die is al 4 jaar. ‘Sterre, hoe wil je ze voeden?’ vraagt Raphael die ondertussen al wat foto’s van Sterre en de tweeling heeft gemaakt. ‘Gewoon een flesje.’ zegt Sterre ongemakkelijk. Raphael loopt naar beneden om de flesjes te vullen als de deurbel gaat. Linda staat samen met haar dochter Djamilla en de kleine Jade voor de deur. ‘Hey, hoe gaat het met Sterre? En met de tweeling?’ vraagt Linda. ‘Ik denk wel goed. Sterre kletst lekker. En Sem en Job zijn voor een groot deel veel rustig tot ze honger krijgen.’ lacht Raphael. Hij pakt Jade’s handje en kijkt haar aan. ‘Wil jij je broertje en zusje zien?’ vraagt Raphael. ‘Djamla ook mee.’ zegt Jade. Ze is dan wel 4 en beste vriendinnen met Djamilla, maar de naam bleef lastig voor haar. ‘Djamilla, blijf jij rustig bij tante Sterre?’ vraagt Raphael. Linda was geen familie van Sterre of Raphael, maar ze hadden zo’n goede band opgebouwd dat ze Djamilla en Jade hebben aangeleerd om ze tante te noemen. Zo zegt Djamilla tegen Raphael ‘Ome Raf’ en tegen Sterre ‘tante Ster’. Jade zegt tegen Linda altijd ‘Tante Linda’ en tegen Linda’s man zegt ze ‘Ome Ray’, omdat ze dat leuker vind dan Raynor. ‘Tante Ster moe?’ vraagt  Djamilla. ‘Tante Sterre heeft twee lieve kindjes en ze moeten zoveel mogelijk rust krijgen.’ zegt Linda. ‘Jade tweeling sien!’ roept Jade. ze strekt haar armen uit en Raphael tilt haar op. ‘Mama, til mij ook?’ vraagt Djamilla. ‘Je kan toch goed zelf lopen?’ zegt Linda. ‘Djamilla voetpijn.’ zegt Djamilla. Linda tild lachend haar dochtertje op en gaat rustig met een stille Djamilla en Jade naar de kamer van Sterre. Raphael gaat nog terug naar beneden om de flesjes te vullen. De tempratuur moet natuurlijk ook perfect zijn. Hij hoord van boven gehuil en weet gelijk dat Jade en Djamilla de tweeling zien. Raphael draait lachend de fles van Sem dicht en loopt met de flesjes naar boven. Hij blijft even bij de deur wachten. ‘Echt? Hij is de vader?’ klinkt een overslaande stem. Die van Sterre.. Dus Tom zal wel de vader zijn. Raphael opent de deur en zet de flesjes neer. ‘Raf, jij bent de vader!’ zegt Sterre blij. ‘Wat? Echt?’ vraagt Raphael. Sterre knikt blij. Dat betekent nu dus dat de tweeling van zowel Sterre als Raphael is en niet van Tom! ‘Tante Ster, mag ik Semmie vasthouden?’ vraagt Djamilla. ‘Alleen als je haar niet laat vallen.’ zegt Sterre. Ze weet nog maar al te goed hoe Nina overleden was door een val van de zoldertrap. Linda gaat op het bed zitten en tilt Djamilla op schoot. Sterre geeft Sem voorzichtig aan Linda. De meiden hadden net het herkenningsprobleem opgelost. Sem heeft een roze mutsje op en Job een blauwe.

***

‘Ze zijn echt zo schattig.’ zegt Linda. ‘Semmie lief.’ zegt Djamilla. ‘Dat moeten we nog maar zien.’ zegt Sterre lachend. ‘Hoe bedoel je?’ vraagt Djamilla. ‘Sem ziet er wel heel schattig uit, maar misschien is ze wel heel gemeen en gaat ze dadelijk aan je haartjes trekken.’ zegt Sterre. ‘En Job?’ vraagt Djamilla. ‘Die ook. Hij ziet er heel lief uit, maar misschien rukt hij alle haren dadelijk wel uit mijn hoofd.’ zegt Sterre. Djamilla kijkt nu bang naar Sem. ‘Jij Sem hebben.’ zegt ze. Sterre neemt Sem lachend terug. ‘Gaan babytjes echt aan haren trekken?’ vraagt Djamilla. Jade klimt ondertussen bij haar moeder op bed en gaat met haar hand over het hoofdje van Job. ‘Boertje?’ vraagt Jade. ‘Ja, dat is Job, jou broertje.’ zegt Sterre. Ze knuffelt Jade. ‘En Nina?’ vraagt Jade. Djamilla weet dat Nina de zus van Jade was en dat Jade nog altijd denkt dat Nina er is. ‘Nina is toch niet meer?’ vraagt ze zacht aan Linda. Linda knikt. ‘Nina is er niet. Je hebt nu Sem en Job.’ zegt Sterre zacht. ‘Sterre, de flesjes worden koud.’ zegt Raphael plots. Sterre pakt het flesje van Sem en Raphael die van Job en de tweeling begint gulzig te drinken. ‘Nou, ze waren dus inderdaad aan het huilen omdat ze honger hebben.’ zegt Raphael. ‘Je bent stiekem gewoon een hele goede vader.’ zegt Sterre. ‘En jij een hele slechte moeder.’ zegt Raphael ‘serieus’. Sterre’s gezicht betrekt. ‘Vind je dat echt?’ vraagt ze zacht. ‘Nee, tuurlijk niet.’ zegt Raphael geschrokken. Hij had niet verwacht dat zijn vriendin/vrouw het serieus zou nemen.

Die middag is er veel bezoek langsgeweest voor de tweeling, waaronder ook Lexie. Lexie zou vandaag bij hun blijven slapen, voor de rust enzo. Ook Heleen zou die avond blijven slapen, samen met Lexie in de logeerkamer. ‘Zullen we Sem en Job naar bed brengen?’ vraagt Sterre gapend. Het is 8 uur ‘s avonds, maar Sterre is al de hele dag moe. ‘Ja, doe maar. En ga je zelf ook gelijk slapen?’ vraagt Raphael. ‘Als je het niet erg vind?’ zegt Sterre. ‘Tuurlijk vind ik dat niet erg. Als jij moe bent, moet je gewoon naar bed. Al het bezoek is toch al weg, Lexie en mam blijven.’ zegt Raphael. ‘Ja... Okee, ik ga ze op bed leggen.’ zegt Sterre. ‘Niks vergeten he?’ zegt Raphael. Sterre geeft hem nog een kus en gaat met de tweeling naar boven. Ze legt Job in bed en daarna Sem. ‘Gaan jullie maar lekker slapen. Jullie eerste nachtje in een eigen bedje.’ zegt Sterre zacht. Ze vind het zo mooi om naar die kleine wormpjes te kijken. Ze zorgt dat ze niks vergeet en gaat daarna zelf omkleden en naar bed.

_____________________

24 april 2012

 

‘Wat mama doen?’ vraagt Jade. ‘Mama gaat naar bedje toe. En daar ga jij nou ook heen.’ zegt Raphael. ‘Maar ik wil Djamla. En Job en Sem.’ zegt Jade. ‘Als jij gaat slapen kom je Djamilla, Job en Sem ook tegen.’ zegt Raphael. ‘Jade naar bed!’ zegt Jade snel. ‘Zal ik haar naar bed brengen?’ vraagt Lexie. ‘Wil je dat doen?’ vraagt Raphael. ‘Tuurlijk.’ zegt Lexie. Ze tilt Jade op. ‘Geef papa maar een kusje.’ zegt ze. Jade geeft haar vader een kusje en word dan weer op de grond gezet. Ze loopt voor Lexie uit. ‘Dag oma.’ zegt Jade nog en dan ‘springt’ ze de trap op.

‘Nee, genoeg verhaaltjes. Giraffen moeten ook slapen, he.’ zegt Lexie. ‘Lexie ook slapen?’ vraagt Jade. ‘Ik kom straks terug. Vind jij wel gezellig he? Met mij slapen?’ zegt Lexie. Jade knikt. ‘Dan gaat de Pooh lamp nu uit en jou oogjes dicht.’ zegt Lexie. Ze knipt het licht uit en gaat de kamer uit. Lexie loopt naar de badkamer, maar die zit op slot. ‘Sterre, mag ik naar binnen?’ vraagt Lexie. Er komt geen antwoord. ‘Je ligt daar toch niet te slapen, he?’ vraagt Lexie half grappend half serieus. Maar als ze na 5 minuten nogsteeds geen antwoord krijgt word ze toch wel ongerust en haalt Raphael erbij. ‘Wat gebeurt er?’ vraagt Jade slaperig. ‘Niks schat. Ga maar weer slapen.’ zegt Raphael. Lexie gaat met Jade naar beneden. Raphael draait het slot van de badkamer met een schroevendraaier open. Hij opent de deur. ‘Sterre, waaro....’ Raphael maakt zijn zin niet af. Sterre staat tegen de muur aangeklemt en kijkt met grote ogen naar de spiegel. Ze is compleet in shok! Raphael pakt Sterre bij haar schouders en schud haar voorzichtig door elkaar. Ze reageert niet en ze knippert zelfs niet. ‘Sterre... Sterre..’ zegt Raphael. ‘Ga weg...’ zegt Sterre zonder zich te veroeren. ‘Sterre, wat...’ ‘Ga weg! Ik wil je niet zien!’ gilt Sterre. Ze kijkt straks naar de spiegel. Raphael tilt haar op, maar nogsteeds beweegt ze niet. Raphael loopt naar beneden. Hij roept Heleen erbij. Jade hoeft dit niet te zien. ‘Wat i.. Sterre!’ roept Heleen. ‘Stil! Jade hoeft Sterre zo niet te zien.’ sist Raphael. ‘Sorry... Wat is er met Sterre?’ vraagt Heleen. ‘Ga weg!’ roept Sterre weer. ‘Ik weet het niet. Zoals ze nu zit, zat ze ook in de badkamer.’ zegt Raphael. ‘En er was niks vreemds op de badkamer?’ vraagt Heleen. ‘Jawel, Sterre.’ zegt Raphael. ‘Ik bedoel of er iemand anders geweest kan zijn.’ zucht Heleen. ‘Dat is onmogelijk. De deur zat op slot en we hebben verder geen raam ofzo.’ zegt Raphael. ‘Hoe kan het dan? Ze kan moeilijk een geest hebben gezien.’ zegt Heleen. ‘Nou, eigenlijk kan dat wel, hoor.’ zegt Raphael. ‘Hoe bedoel je?’ vraagt Heleen. ‘In Anubis was er ook regelmatig een geest die alleen Sterre zag.’ verteld Raphael. ‘Die Emily?’ vraagt Heleen. Raphael knikt. ‘Hoe zit het eigenlijk met die druïden?’ vraagt Heleen. ‘De ergste is verslagen.’ zegt Raphael. ‘Echt? Wat goed.’ zegt Heleen. ‘Ik breng Sterre naar bed. Als ze hier blijft en wij wachten tot zij uit haar tranche komt, zitten we nog lang beneden.’ zegt Raphael. ‘Oke, ik kom zo met Jade en Lexie.’ zegt Heleen. ‘Wat was er met Sterre?’ vraagt Lexie. ‘Niks. Ze zag iets, niet meer.’ zegt Heleen. ‘Kom, gaan we allemaal naar bed.’ zegt Lexie.


24 april 2012!!!

Sterre word wakker. Het is 03:00u en de tweeling huilt. Als ze wil opstaan hoord ze Lexie en Heleen al op de gang. Sterre denkt terug aan het moment in de badkamer. Het was zo eng! Ze zag Nina... Ze stond voor haar en  ze zei; ‘Mam, waarom deed je me dit aan? Waarom was je er niet toen ik de zolder opging?’  Sterre dacht toen; ‘Waarom klom je dan zelf naar boven?’  maar ze durfde niks meer! Raphael was ook wakker. ‘He, schat. Gaat het weer?’ vraagt hij. ‘Ja, ik... Nina...’ zegt Sterre. ‘Wat was er op de badkamer?’ vraagt Raphael. ‘Nina.’ zegt Sterre. ‘Sterre, wát was er op de badkamer?’ vraagt Raphael weer. ‘Nina was daar. En ze was boos.. Kwaad... Razend.’ zegt Sterre. ‘Weet je het zeker?’ vraagt Raphael. ‘Ja, ze stond voor me... Echt.’ zegt Sterre. ‘Ik denk eigenlijk dat je...’ stameld Raphael. ‘Ik ben niet gek!’ roept Sterre. ‘Misschien dat je door Sem en Job alleen maar meer aan Nina denkt.’ zegt Raphael. ‘Dat kan niet. Ze stond recht voor me!’ zegt Sterre. Raphael weet niet wat hij moet zeggen. Als hij verder gaat met zijn punt dat het gewoon niet kan en ze Nina gewoon mist, dan zullen ze ruzie krijgen. ‘Ga maar weer slapen. Lexie en mam zorgen wel voor Sem en Job.’ zegt Raphael.

‘Ik heb haar echt gezien.’ zegt Sterre tegen Heleen. ‘Schat, dat kan niet. Nina is dood.’ zegt Heleen. ‘Ik weet het zeker! Ze stond voor me! Ze was boos!’ roept Sterre. ‘Kom op lieverd. Ik snap dat je Nina heel erg mist, maar je begrijpt toch wel dat dit niet kan?’ zegt Heleen. ‘Jij begrijpt gewoon niet dat het wél kan!’ roept Sterre. Ze staat op en loopt naar boven. Ze begrijpt gewoon niet dat niemand haar gelooft! Zelfs haar eigen moeder niet! ‘Mama boos?’ vraagt Jade. ‘Mama is een beetje overstuur. Wil jij naar Djamilla toe?’ vraagt Heleen. ‘Ja!’ roept Jade. ‘Ik breng haar wel. Ik blijf wel even, dan kan jij even alleen zijn met Sterre..’ zegt Lexie. Raphael is namelijk nog op zijn werk en verder is Sterre alleen met haar moeder en de tweeling. ‘Bedankt Lexie.’ zegt Heleen. Ze staat op en loopt naar boven. ‘Sterre?’ vraagt Heleen als ze op de overloop staat. Ze hoord niks. Sterre zit niet op haar kamer en ook niet bij de tweeling. Heleen opent de deur van Jade’s kamer, maar ook daar is Sterre niet. De badkamer is open en donker. Heleen doet het licht aan. Raar genoeg is Sterre ook niet daar. ‘Sterre, waar ben je nou?’ zucht Heleen.

Sterre zit in het open raam. Ze kijkt naar beneden. Zou ze het overleven als ze vanaf hier naar beneden springt? Ze hoort de voordeur open gaan en trekt zich snel terug. Lexie en Jade komen naar buiten. Misschien maar beter ook dat die weggaan. Sterre hoord haar moeder roepen. Gelukkig kon ze Sterre niet zien, omdat het raam niet zichtbaar is als je alleen even een vlug kijkje in de kamer van Jade neemt. Ze kijkt voorzichtig naar de muur onder het raam. Zit daar iets waaraan ze zich vast kan houden? Als ze goed kijkt ziet ze dat er een soort van plant op de muur vast zit, die tot bijna helemaal beneden rijkt. Dat moet toch lukken? Ze pakt de zijkant van het raam vast en klimt voorzichtig uit het raam. Ze stoot bijna iets om en het geluid lijkt een groot kabaal in de stilte. Even denkt Sterre dat haar moeder elk moment de kamer inkomt, maar gelukkig niet. ‘Voorzichtig Sterre..’ zegt ze zachtjes tegen zichzelf. Ze slaat haar been voorzichtig naar buiten en zet hem op een sterk stuk van de plant. Wat nou als die dadelijk breekt? Of er iemand voorbij komt gelopen en begint te roepen? Dat gebeurt niet Sterre. Je kunt dit! klinkt een stemmetje in haar hoofd. Het stemmetje geeft haar meer zelfvertrouwen en ze klimt voorzichtig naar beneden. Ze duwt voorzichtig het raam weer dicht voor zover het mogelijk is en dan komt ze gelukkig veilig beneden. Nu nog een plaatsje vinden waar ze de rest van de dag kan blijven, zonder haar moeder, Raphael en Lexie.

______________________

25 april 2012!

 

‘Waar is Sterre?’ vraagt Raphael als hij het hele verhaal gehoord heeft. ‘Geen idee. Ze was op Jade’s kamer. Daar hoorde ik geluid.’ zegt Heleen. Ze geeft Sem ondertussen eten. ‘Oma kijk! Dora krijgt ook eten, net as Semmie!’ roept Jade die met haar pop uit de keuken komt. ‘Sorry Jade. Je zult je even zelf moeten vermaken.’ zegt Heleen. Job, die op het speelkleedje ligt, begint te huilen. ‘Is Job zijn flesje al warm?’ vraagt Raphael. ‘Nog niet. Hij sliep heel lekker en anders was het flesje misschien wel koud.’ zegt Heleen. Raphael staat op en tilt Job voorzichtig op. ‘Ben jij ook een beetje hongerig?’ zegt Raphael. Job blijft maar huilen. Raphael loopt met Job tegen zich aangeklemt naar de keuken en zet het al gevulde flesje in de magnetron. ‘Je krijgt zo eten. Nog even wachten.’ zegt Raphael. Na een tijdje is het flesje warm genoeg en zodra Job hem in zijn mond krijgt is hij stil. Raphael gaat weer bij Heleen zitten. ‘Wat moeten we nou doen? Channah komt straks nog langs en Sterre is nergens te vinden.’ zegt Raphael. ‘Ik weet het niet. Het enige waarbij ik denk dat Sterre daar is, is bij.... Ana...’ zegt Heleen. Ze ziet dat Sem klaar is met drinken, staat op en legt Sem in de box en daarna belt ze Anastacia. ‘Ana, ben je alleen thuis?’ vraagt Heleen. ‘Nee, hoezo?’ vraagt Anastacia. ‘Is Sterre misschien bij jou?’ vraagt Heleen. ‘Nee, is ze niet thuis dan?’ vraagt Anastacia. ‘Nee, ze is weggelopen.’ zegt Heleen. ‘Wat?! Waarom?’ vraagt Anastacia. ‘Ik weet het niet. Maar we moeten haar vinden.’ zegt Heleen bezorgt. ‘Maar... Ik kom wel naar jullie toe.’ zegt Anastacia.

25 april 2012!

‘Wat een geluk dat Channah niet kon komen. Maar Sterre is nogsteeds niet terug.’ zegt Raphael somber. Het is 6 uur ‘s ochtends en Raphael zit met Anastacia, Heleen, Lexie, Jade, Sem en Job doodmoe op de bank. De enige die die nacht geslapen hebben zijn Jade en de tweeling. ‘Ze moet toch ergens in de buurt zijn?’ zegt Raphael gefrustreerd. De tweeling drinkt zoals gewoonlijk gulzig hun flesjes leeg en Jade ligt half slapent met haar pop op de grond. ‘Dora ook slapen.’ zucht Jade. ‘Ze is vast veilig bij iemand.’ zucht Heleen. ‘Bij wie? Bij Linda kan niet, bij Marcel ook niet en ze zal ook niet bij Pim zijn.’ zegt Raphael. ‘Sterre zul je nergens vinden ben ik bang.’ zucht Lexie.

Sterre word wakker. Ze heeft eindelijk weer eens goed geslapen. ‘Lekker geslapen?’ vraagt hij. ‘Ja. Even zonder al die zorgen... Jij gelooft toch wel dat ik Nina echt zag?’ vraagt Sterre. ‘Natuurlijk geloof ik je. Jij zou nooit over zoiets liegen.’ zegt hij. ‘En je denkt ook niet dat ik gek ben... toch?’ vraagt Sterre. ‘Nee, waarom zou ik?’ zegt hij. ‘Je bent lief.’ zegt Sterre zacht. ‘Dank je. Maar jij bent liever.’ zegt hij. Hij geeft haar een kus en Sterre kan een glimlach niet onderdrukken.

‘Waar is mama?’ vraagt Jade. Ondertussen is het al 10 uur. ‘Ana, heb je Sterre gevonden?’ vraagt Raphael moe. ‘Ja, ze staat naast me.’ zegt Anastacia ook moe. ‘Nee dus.’ zucht Heleen. ‘Bel gewoon de po... Politie.’ zegt Raphael gapend. ‘Maar die mogen nog niks doen.’ gaapt Heleen. ‘Maar wij zijn veel te moe.’ zegt Anastacia. ‘Dan ga je slapen?’ zegt Heleen. ‘En Sterre dan?’ gaapt Raphael. ‘Ik blijf wel... Wa.... wak.... er...’ zegt Heleen. Jade vind het wel grappig dat haar oma en vader de hele tijd gapen en ze probeert ze na te doen, maar dan schiet ze in de lach. ‘Jade, alsjebliefd. Hou even je kop.’ zucht Raphael.

‘Nee, ik heb genoeg gegeten!’ lacht Sterre. ‘Kom op. Het is net zo leuk.’ lacht hij. ‘Als je het leuk vind dat ik ontplof dan sla ik je.’ lacht Sterre. ‘Dat vind ik best wel leuk.’ bekend hij. Sterre slaat hem tegen zijn hoofd. ‘Je bent echt gek weet je.’ zegt hij. ‘Hoe bedoel je? Dat jij wel normaal bent?’ hikt Sterre. ‘Nee, jij met je handschoentjes.’ zegt hij ‘serieus’. ‘Dat is mode hoor.’ zegt Sterre. ‘Daarom dat het jou zo mooi staat.’ lacht hij. ‘Dank je.’ zegt Sterre. Ze houd zoveel van hem. Altijd weer was hij zo lief voor haar. ‘Maar wanneer ga je terug naar huis? Naar jade, Sem, Job én Raphael.’ vraagt hij. ‘Geen idee. Ik wil gewoon even zonder al die stress. En ik heb Jade al sinds mijn zestiende en sinds toen was ik gewoon niet meer mezelf. Ik wil niet dat Jade, Sem en Job ook zoiets meemaken als Nina of mij.’ zegt Sterre. ‘Kom op lieverd. Je bent een geweldige moeder en samen met Raphael kom je er echt wel door.’ zegt hij. ‘Ik wil eigenlijk gewoon zoals jou zijn... Normaal, zonder dat domme zintuig en nog géén kind hebben.’ zucht Sterre. ‘Dat snap ik. Het is ook gewoon ongelovelijk hoevaak jij mishandeld en ontvoerd bent geweest en hoevaak je in het ziekenhuis hebt gelegen.’ zegt hij. ‘Maar je zegt hierover niks tegen mam, he? Dat ik bij jou ben?’ vraagt Sterre. ‘Maar als ze de politie zo inschakelen terwijl je gewoon veilig bij mij bent, is ook weer zoiets.’ zegt hij. ‘Ik twijfel eraan of ik veilig ben hoor.’ zegt Sterre ‘serieus’.

____
19:08 u

 

‘Ik heb wel een idee bij wie ze kan zijn.’ zegt Heleen. De tweeling ligt op bed en Heleen, Raphael, Anastacia en Lexie hebben ook al een beetje geslapen. ‘Bij wie dan?’ vraagt Raphael die gelijk helemaal wakker is. ‘Ik ga nog niks zeggen... Maar ik ga erheen... Een paar moeten hier blijven, voor Jade, Sem en Job.’ zegt Heleen. ‘Ik blijf wel.’ zegt Lexie. ‘Ana, blijf jij ook?’ vraagt Raphael. ‘Ik wil eigenlijk ook liever Sterre weer zien...’ zegt Anastacia schuldig. ‘O... Nou, of Sterre nou mee wil of niet als we haar vinden, wij ‘ontvoeren’ haar wel.’ zegt Raphael. ‘Dus jullie komen gelijk terug?’ vraagt Anastacia. ‘Ja, natuurlijk.’ zegt Raphael. Anastacia omhelsd Raphael blij. ‘Hopelijk vinden jullie haar.’ zegt ze. ‘Dat hoop ik ook. Ik zou niet nog langer zonder haar kunnen.’ zegt Raphael.

‘Ik moet wel zeggen, je bent sinds ik je voor het laatst zag heel veel veranderd. Je haar, je kleding en je draagt lenzen.’ zegt hij. ‘Is het niet mooi dan?’ vraagt Sterre bang. ‘Jawel, het is echt prachtig. Je was al mooi met dat rode jurkje en je hesje.’ zegt hij. ‘Ik vond dat eigenlijk niet zo mooi...’ zegt Sterre blozend. ‘Ach, jij zit er altijd mooi uit. Moet je je haren zien. En je kan ook nog eens geweldig zingen.’ zegt hij. ‘Hoe weet jij dat nou?’ vraagt Sterre. ‘Ik heb ook wel naar the voice gekeken. En ik stond ook bij je optreden met Nick en Simon... Zonde dat het zo fout ging.’ zegt hij. Sterre legt haar hoofd op zijn schouder. ‘Ik weet het... Het was allemaal heel eng.’ zegt Sterre. ‘Je bent er van af, babe.’ zegt hij.

____

19:41

 

‘Denk je echt dat ze hier is?’ vraagt Raphael. ‘Ik weet het vrijwel zeker.’ zegt Heleen. Ze is er zeker van dat Sterre hier is. Ze houd heel veel van hem en hij zou haar ook nooit verraden. ‘Dus... Sterre heeft een goede band met iemand en dan gaat ze maar naar die iemand toe?’ vraagt Raphael. Hij voelt zich alleen maar beledigt dat ze dan niet naar haar eigen vriend toe komt. ‘Ja, zo is Sterre... Dat weet je toch wel? Dat deed ze toch altijd bij Pim?’ vraagt Heleen. ‘Ja... Dat is waar...’ zegt Raphael. Hij stapt uit de auto en kijkt voorzichtig door het raam. Het is leeg in de woonkamer. ‘Niemand...’ zegt Raphael. ‘Ik heb een sleutel.’ zegt Heleen. ‘Je bent echt geweldig. Sterre zou harstikke blij moeten zijn met een moeder als jou.’ zegt Raphael met een grote glimlach. ‘Is ze dat niet dan?’ vraagt Heleen beledigt. ‘Jawel...’ zegt Raphael snel. Heleen opent de deur en maakt een gebaar dat Raphael ook stil moet doen. ‘Ik denk dat ze boven zijn.’ zegt Heleen. ‘Goh, logisch als ze niet beneden zijn.’ zegt Raphael.

‘Waarom kan jij naar die enge films kijken zonder bang te worden?’ vraagt Sterre. Hij haalt zijn schouders op. ‘Misschien ben ik het gewoon gewent.’ zegt hij. Hij vind het fijn dat Sterre zo dicht tegen hem aanligt en hem volledig vertrouwt. Door de tv horen ze niet dat er iemand de trap oploopt. Sterre rilt. Ze vind al die geheimzinnigheid maar eng. Ze knijpt in zijn hand. Hij glimlacht en geeft haar een kus. Plots vliegt de deur van de kamer open en Sterre en hij schrikken zich kapot!

**************************************************************************************************************

Bekendmaking van HIJ!

‘Sterre, eindelijk!’ roept Raphael blij. ‘Raf, hoe... MAM!’ roept Sterre boos. ‘Hoe wisten jullie dat ik bij hem ben?!’ roept Sterre kwaad. Ze staat op en kijkt hem boos aan.
‘Ik heb niks gezegt!’ zegt hij verdedigend. ‘Ik had een vermoeden dat je hier zou zijn.’ zegt Heleen. Ze pakt Sterre bij haar arm. ‘Jij had gewoon tegen mij moeten zeggen dat ze bij jou is.’ zegt Heleen boos. ‘Laat me los.’ zegt Sterre geïriteerd. ‘Wie ben jij eigenlijk?’ vraagt Raphael verbaasd. ‘Ik? Ik ben Troy, Sterre’s neef.’ zegt HIJ! ‘Ik blijf hier, bij Troy. Ik ga niet terug!’ roept Sterre en ze wil zich los trekken, maar Raphael pakt haar gelijk weer vast. ‘RAF, LAAT ME LOS!’ roept Sterre. Ze trapt recht tegen Raphael zijn enkel aan en hij schreeuwt het uit. Hij springt van de pijn een stuk naar achter, stoot een plant om en zijn enkel klapt dubbel. Zijn voet tintelt zo erg! Sterre rent langs haar moeder de kamer uit en ze rent naar een andere kamer, waar ze zichzelf opsluit. ‘Sterre! Je moet terug voor Jade! Ze mist je heel erg!’ roept Heleen. Sterre antwoord niet. Ze hoord Raphael mompelen. ‘Mijn enkel doet kei pijn!’ ‘Ga zitten... Troy, haal even ijs.’ zegt Heleen. ‘Waarom zou ik? Sterre’s vriend, die Sterre niet eens vertrouwd en gelooft.’ zegt Troy. ‘Hou je bek jij!’ roept Raphael boos. ‘Niet voor jou. Mijn nichtje verdient beter dan ‘dat’. Ze heeft steun en vertrouwen nodig na alles wat ze heeft meegemaakt.’ zegt Troy die bij zijn punt blijft. ‘Jongens, nu geen ruzie maken! Sterre moet terug komen, dat is het belangrijkste.’ zegt Heleen. ‘Sterre gaat echt niet mee terug. Chanteren met Jade of de tweeling helpt echt niet. Ze wil alleen maar even zónder al die zorgen en zelfs dat kan blijkbaar niet eens.’ zegt Troy. ‘Jij moet niks zeggen. Dat Sterre zich veilig voelt bij jou hoeft nog niet te betekenen dat ze bij jou mag blijven.’ zegt Heleen. ‘Kom op, Sterre is 20. Ze kan echt wel voor zichzelf zorgen.’ zegt Troy. ‘Het is dat je de neef van Sterre bent en mijn enkel pijn doet, maar anders had ik je nu helemaal kapot gemaakt.’ sist Raphael. Ondertussen loopt Sterre zachtjes de trap af naar beneden en verlaat het huis. Ze gaat naar de acherkant van het huis en sms’t Troy.

Ik ben achter het huis... Ik bel zodra mam en Raf weg zijn... Ik kom daarna nog even terug, maar dan ga ik weg. X Ster

ze drukt snel op verzenden en kijkt schigtig om zich heen. Haar hart bonkt als een razende! Wat moet ze nu doen om even rust te hebben!?

 

 

___________________

 

25 en 26 april 2012!

 

Niet veel later krijgt ze een sms terug.

Heleen en Raf gaan niet weg, vanwege Raf zijn enkel.
‘Nou, dat heb je weer lekker voor elkaar Sterre.’ zecht ze zuchtend tegen zichzelf. Ze zoekt snel in haar telefoon naar iemand die kan zorgen dat ze even rust heeft. Door de concentratie hoort ze niet dat er een poort open gaat. ‘Kom op, er moet iemand zijn.’ zegt Sterre tegen zichzelf. Plots word ze ruw bij haar schouders gepakt en ze gilt. Als ze omdraait kijkt ze recht in het gezicht van Arlene. ‘Jij dacht dat je van me af was toen Kai verdween, he?’ zegt ze gemeen. ‘Nou, gehoopt is misschien een wat beter woord.’ stameld Sterre. Arlene lacht gemeen. ‘Waarom... Hoe wist je dat ik hier zou zijn?’ vraagt Sterre. ‘Meneer Tom Spion heeft je in de gaten gehouden. Die tweeling is trouwens heel erg schattig.’ zegt Arlene. ‘Ik vraag me af of ik ooit van jou afkom.’ zucht Sterre. ‘Oh, maar het is toch heel erg gezellig elke keer, dus ik denk dat het je nooit lukt.’ zegt Arlene. Sterre probeert Troy te sms’en, maar Arlene pakt haar mobiel af. ‘Geef terug.’ zegt Sterre. ‘Wie is Troy?’ vraagt Arlene nieuwschierig. ‘Niemand.’ zegt Sterre. ‘Wat moet je van me?’ vraagt Sterre. ‘Nou, ik moet eerlijk bekennen dat ik niks gemeens van plan ben.’ zegt Arlene. ‘Maar... En net dan?’ vraagt Sterre verward. ‘Dat was een standaard iets.’ antwoord Arlene. ‘Waarom moet je me dan hebben?’ vraagt Sterre. ‘Jij kan geweldig zingen en ze willen je een optreden laten doen én jou een cd op laten nemen.’ zegt Arlene. ‘Wie zijn ‘ze’?’ vraagt Sterre wantrouwig. ‘Ik ben de naam vergeten, maar het staat op mijn mail. Heeft jou mobiel internet?’ vraagt Arlene. ‘Ja, maar...’ Sterre is sprakeloos en weet niet wat ze ervan moet denken. Arlene laat de mail zien en Sterre’s ogen worden groot. Ze checkt het mailadres. Het is de officiele! ‘Hoe kan dit? Het is alweer een hele tijd geleden dat ik optrad bij the voice!’ roept Sterre. ‘Kan ik binnenkomen?’ vraagt Arlene. ‘Nou, eigenlijk heb ik net iets stoms gedaan... Door mij heeft Raf misschien wel zijn enkel verzwikt...’ zegt Sterre. ‘Ach meid, Raf begrijpt je vast wel.’ zegt Arlene. Samen lopen ze naar binnen in het huis van Troy.

‘Door jou is Sterre weg.’ klinkt Troy zijn stem. ‘Dat is niet waar! Ik hou zielsveel van haar en dat weet jij best!’ klinkt Raphael zijn stem bezorgt. ‘Jongens, ik ben er gewoon hoor.’ zegt Sterre zacht. ‘Sterre! Waar was je nou?’ vraagt Raphael bezorgt. ‘Gewoon... Buiten, omdat ik even weg moest.’ antwoord Sterre. Ze kijkt schuldig naar Raphael. ‘Sorry.’ zegt ze zacht. ‘Waarvoor?’ vraagt Raphael. ‘Je enkel.’ zegt Sterre zacht. ‘Wat maakt dat no uit? Dat gaat echt wel weer over hoor, schat.’ zegt Raphael. Arlene komt de kamer in. ‘Wat doe jij nou hier?’ vraagt Raphael boos. ‘Er is niks hoor... Arlene kwam voor iets belangrijks.’ zegt Sterre. ‘Ja, daar geloof ik dus niks van.’ zegt Heleen die haar dochter vastpakt. ‘Mam, ik ben geen klein kind meer! Wanneer laat je me nou eens los?’ vraagt Sterre geïriteerd. ‘Sorry lieverd. Er is gewoon te veel gebeurd. Ik wil gewoon zeker weten dat je veilig bent en dat lukt niet als die heks er bij is.’ ‘Hoe praat u over mij als ik er niet ben?’ vraagt Arlene geïriteerd. ‘Dan praat ik er het liefst niet over.’ zegt Heleen. Ze gelooft nogsteeds niet dat ze haar dochter bij Anubis had gedumpt. ‘Ik kwam dit keer voor iets anders.’ zegt Arlene. ‘Ik geloof er niks van.’ zegt Heleen. Ze houd Sterre stevig vast. ‘Mam! Als je niet oppast is Arlene dalijk lief en ben jij een heks!’ roept ze. Ze rukt zich los en gaat bij Arlene staan. ‘Als je nu even naar Arlene luisterd.’ zegt ze rustig. Raphael vertrouwd het ook niet helemaal. Hij moet toegeven dat Sterre best naïf kan zijn.
‘Ik kreeg een mail... Er waren mensen die Sterre hadden zien optreden en ja, dat is alweer een tijd terug, maar er zijn mensen die vroegen of Sterre een cd wil opnemen en wat optredens wil doen.’ zegt Arlene. ‘Een mail he? Laat eens zien.’ zegt Heleen. Sterre geeft haar mobiel aan Arlene, die haar mail opent en laat zien. ‘Kijk maar naar het mailadres.’ zegt Sterre. ‘Dat kan toch nogsteeds nep zijn?’ vraagt Heleen. ‘Mam, kijk goed!’ roept Sterre uit. Heleen kijkt goed, maar hoe dan ook, ze vertrouwt het echt NIET! ‘Sterre, je moeder heeft gelijk... Je moet het niet zomaar geloven.’ zegt Raphael. ‘ZE MAG HET GERUST GELOVEN!’ roept Arlene. Sterre schrikt en valt om, tegen Raphael aan die haar om haar middel pakt. Sterre glimlacht verlegen. ‘Laat ons er nog even over nadenken...’ zegt Sterre zacht.

26 april 2012!

In de middag ligt Sterre op bed. Ze weet echt niet wat ze moet kiezen! Doe het niet, Sterre. Als er weer iets met je gebeurt, wat moet ik dan? En wat moet Jade? En de tweeling? klinkt Raphael zijn stem in haar hoofd. Arlene is al langsgeweest, maar Sterre heeft nogsteeds geen beslissing genomen. ‘Ik weet het zeker.... Ik moet het niet doen.’ zegt ze zacht. Ze weet dat Raphael gelijk heeft. Arlene is óók een druïde, dus waarom zou ze niet op een mailaccount kunnen inbreken of een zelfde mailaccount aanmaken? En voor zover Sterre wist, hadden ze in Anubis nooit internet gehad en Arlene amper van internet gehoord. Alleen toen ze Anastacia moest uitleggen over het berijk in Anubis... Sterre draait zich om, net als Jade de kamer inkomt. ‘Mama wakker?’ vraagt Jade. Raphael komt erachter aan. ‘Heb je een besluit genomen?’ vraagt hij bezorgd. Hij is bang dat ze mee gaat... Mee met Arlene en misschien wel nooit meer terugkomt. ‘Ja... Ik heb een besluit genomen.’ zucht Sterre. ‘En?’ vraagt Raphael. Hij gaat op het bed zitten en legt zijn hand op Sterre’s hoofd. Sterre slikt. ‘Ik doe het niet...’ zegt ze zacht. Raphael glimlacht. ‘Ik snap dat je baalt als het wel echt blijkt te zijn, maar ik ben blij dat je toch nee zegt.’ zegt Raphael. Hij is trots op het besluit van zijn vriendin. ‘Ik wil alleen niks tegen Arlene zeggen... Maar morgen komt ze weer langs.’ zegt Sterre. ‘Arlene kan toch niet naar binnen als wij niet open doen.’ zegt Raphael. ‘Arlene is een donkere druïde, die komt zelfs binnen zonder sleutel.’ zegt Sterre. ‘Het komt wel goed...’ zegt Raphael. ‘Ik hoop het zo...’ zegt Sterre.

‘s Avonds twijfelt Sterre aan haar besluit. Ze is bang.... Bang dat als ze tegen Arlene zegt dat ze wel meegaat er iets ergs gebeurt maar ook bang dat als ze zegt dat ze niet mee gaat en er dan ook iets ergs gebeurt. Allebei de kanten zou ze dan gevaar lopen! Raphael ligt al heerlijk te slapen en ook de kinderen slapen. De tweeling is inmiddels al weer 3 dagen oud... De oogjes zijn open en toen Sterre dat zag was ze helemaal weggedroomd. Maar zodra ze aan Arlene dacht, werd ze weer bang. Hoe kon ze nou van de tweeling genieten als ze misschien wel in gevaar liep zoals ze voorheen altijd in gevaar liep? Plots klinkt er iets tegen het raam en Sterre kijkt geschrokken op. Gelukkig is het maar een tak van de boom die bij de buren staat. Na een tijdje valt ze gelukkig in slaap....

________________________

27 april 2012!

 

‘Sterre, ik breng de kinderen zo even naar Linda.’ zegt Raphael. Sterre draait zich naar hem toe. ‘Wat? Waarom?’ vraagt ze verbaasd. Het is te zien dat hij net gedoucet heeft, want hij loopt in zijn joggingbroek en heeft nat haar. Sterre is even vergeten wat Raphael net heeft gezegt. ‘Arlene is hier vannacht geweest en heeft iets achtergelaten.’ zegt Raphael moeilijk. ‘Huh? Wat... Wat heeft ze achtergelaten?’ vraagt Sterre bang. Raphael geeft Sterre met een twijfelend gezicht een brief. Sterre vouwt hem met gemengde gevoelens open.
Ze laat haar ogen over de rode letters glijden. Daarna kijkt ze Raphael bang aan. Zo snel als ze bang opkeek, zo snel sprong ze nu van haar bed en pakt haar rode koffer. ‘Sterre, rustig.’ zegt Raphael. ‘Rustig? Rustig?!’ roept Sterre. ‘Ze wil me vermoorden en dan moet ik rustig doen?!’ ‘Sterre, ze komt pas vanmiddag.’ zegt Raphael. ‘Het is met bloed geschreven door een druïde, die liegen!’ Sterre klapt haar koffer dicht en wil weglopen. Raphael trekt snel een shirt aan en houd haar tegen. Met zijn enkel gaat het nog net. Hij tilt Sterre op en ‘gooit’ haar over zijn schouder. Ze hant met haar gezicht naar Raphaels borst en even lijkt ze te kalmeren, maar dan roept ze: ‘Raf, ik wil niet dood!’ ‘Te laat!’ klinkt Arlene’s stem. Ze staat met een pistool in de deuropening. ‘Nee! Ga weg!’ gilt Sterre. Ze wil van Raphael af, maar dat lukt nooit. ‘De kinderen zijn er nog...’ zegt Raphael zacht. Maar Sterre ziet dat Linda en Raynor de kinderen al meenemen en ze maakt een gebaar van ‘Bel de politie!’
Arlene kijkt achterom en ziet nog net Linda. ‘Hier blijven jij of die vriendin van je overleeft het niet!’ roept Arlene. ‘Neem de tweeling, Jade kan zelf lopen.’ zegt Linda vlug en ze blijft staan. ‘Kom hierheen.’ zegt Arlene. ‘Ja, wat moet ik nou? Blijven staan en Sterre gaat eraan of naar u komen?’ vraagt Linda. ‘Jij eigenwijs kreng. Komen natuurlijk!’ roept Arlene. Linda rent snel de kamer in en moet haar best doen om niet te lachen als ze Sterre over Raf zijn schouder ziet hangen. ‘Wat is er aan de hand?’ fluisterd ze. ‘Nou, kijk, zoals je ziet staat MIJN OUDE HUISBAAS! op het punt om me te vermoorden.’ zegt Sterre. ‘KOP DICHT!’ zegt Arlene. ‘Waar wachten we op?’ vraagt Raphael. Arlene schiet en Raphaels wekker is kapot. Sterre geeft een lange gil. ‘Jij gaat eraan dametje.’ zegt Arlene. ‘Leg haar op bed.’ zegt ze. ‘Raf, nee...’ zegt Sterre bang. Rahael kijkt haar vol medelijde aan, maar legt haar voorzichtig op het bed. Arlene loopt om en gaat op de rand van het bed zitten. ‘Je zult niet lang pijn hebben.’ zegt Arlene. Sterre kijkt Arlene bang aan. Arlene legt haar hand op Sterre’s schouder. Sterre voelt dat het over is. Dit overleeft ze nooit! ‘Nog iets te zeggen?’ vraagt Arlene. Sterre schud heftig haar hoofd. ‘Dan vind je het vast niet erg, al...’ ‘NIET BEWEGEN!’ klinkt er plots. Sterre kijkt net als Arlene geschrokken opzij.Raphael gaat aan de kant en ook Linda, zodat de politie erdoor kan. Arlene onderhandeld meteen en pakt Sterre stevig vast. ‘LAAT ME LOS!’ gilt die gelijk. ‘Laat het meisje los!’ roept een agent. ‘Dacht het niet.’ zegt Arlene. ‘Leg dan teminste dat pistool neer.’ zegt de andere agent. ‘Als jij hetzelfde doet met die van jou.’ zegt Arlene. Een andere agent wil Arlene vastpakken, maar Arlene heeft het door en schiet. De agent kon het gelukkig net ontwijken. Raphael kan het niet aanzien en trekt Sterre snel van Arlene los. ‘Hou haar tegen, ik ga weg met Sterre!’ roept hij. Hij trekt Sterre mee en ook Linda. Op de trap struikelt Sterre bijna, maar Raphael en Linda vangen haar voor zover op. ‘Kom terug jij!’ roept Arlene hard. ‘Rennen Sterre.’ zegt Raphael gehaast. ‘En jou enkel?  Je haalt het nooit.’ zegt Sterre bang. ‘Komt wel goed. Het belangrijkste is dat jij veilig bent.’ zegt Raphael. ‘Ik ga naar mijn eigen huis. Komen jullie mee?’ vraagt Linda die in alle haast de voordeur niet openkrijgt. Sterre wil eigenlijk ‘ja’ zeggen, maar Raphael zegt snel nee. ‘Wat, waarom niet?’ vraagt Sterre geschrokken. ‘Dezelfde straat is niet veilig. Wij gaan ergens anders heen.’ zegt Raphael. Hij opent snel de deur. Hij hoord dat Arlene niet langer kan worden tegengehouden en trekt zijn vriendin mee naar buiten. Hij heeft de sleutels gelukkig en hij maakt de auto open en duwt Sterre achterin. ‘Raf, rustig. We kunnen toch gewoon naar Linda?’ vraagt Sterre. ‘Nee, daar gaan we niet heen. Raynor en Linda zorgen goed voor Jade, Sem en Job en wij gaan een tijdje weg.’ zegt Raphael en hij racet weg.

‘Dat kreng moet dood!’ gilt Arlene. ‘U gaat nu mee naar het poltieburau.’ zegt de agent rustig. ‘Dacht het niet.’ Arlene slaat een agent neer en vervolgens verdwijnt ze in het niets.

‘Kom op Raf! Ik wil terug!’ Sterre krijgt de auto niet open. ‘Denk je nou serieus dat ik zo dom ben? Ik laat jou niet achter bij die heks. Ze mogen der oppakken.’ ‘Dat snap ik wel, maar dan hoeven we toch niet zover naar een.... Bos?’ vraagt Sterre. ‘Jawel, daar ben je teminste wel veilig.’ zegt Raphael. ‘Totdat het gaat regenen, het begint te donderen en de bliksem inslaat op een boom die vervolgens op mij neer valt.’ zegt Sterre droog. ‘Dat gebeurd echt niet hoor.’ zegt Raphael. ‘Hoe weet je dat nou? Ben jij hier meneer de weerman?’ vraagt Sterre. ‘Sterre, doe nou niet zo. Je weet dat ik je niet kwijt wil.’ zegt Raphael. ‘Hoe wil jij in het bos blijven? Hoe lang? Waarom?!’ roept Sterre. ‘Tot Arlene is opgepakt en NOOIT meer de cel uit mag.’ ‘Alsof dat ooit gebeurt. Als ze zelf is vrij gekomen dan heeft ze ons zo gevonden, aangezien ze een stomme druïde is. Een heks was iets beters voor haar geweest.’ zegt Sterre.

In de avond zit Sterre nog in de auto. Het is buiten ijskoud. Niet dat het in de auto wel warm is, maar nog altijd warmer dan buiten. Raphael is buiten en Sterre snapt niet waarom. Hij wil op de wacht staan voor als Arlene komt, maar Sterre zit in de auto dus wat heeft het ‘buiten staan’ dan voor zin? Sterre kijkt op. Ze ziet Raphael zelfs amper, zo donker is het al. Ze kan haar mobiel niet gebruiken om hem te bellen. Daar baalt ze best wel van... Gelukkig komt Raphael al terug. ‘Ben je moe?’ vraagt hij als hij haar ziet. ‘Nee, ik speel hier met mijn mobiel een heel leuk spelletje genaamd; WEES STIL IN DE AUTO OMDAT JE VRIEND OP DE WACHT IS VOOR EEN HEKS!’ roept Sterre. Raphael komt in de auto zitten en slaat een arm om haar heen. Ze leegt haar hoofd op zijn schouder. ‘Sorry... ik ben gewoon heel gestresst... Straks komt Arlene hierheen en wat dan?’ vraagt Sterre. ‘Dan... Euhm.... Blijf jij hier, start ik de auto, mep ik haar in elkaar, kom terug in de auto en rij snel met jou weg.’ zegt Raphael. ‘Dat wil ik wel eens meemaken.’ zegt Sterre. ‘Ik niet. Laat Arlene maar weg blijven.’ zegt Raphael. ‘Ja, dat dan weer wel... Ik ben heel bang dat... Dat jij straks weg bent.’ zegt Sterre zacht. ‘Ik jou in de steek laten? Lieverd, ik laat je nooit alleen. Wij blijven altijd samen.’ zegt Raphael zacht. Hij geeft haar een kus. ‘Schat, kijk me eens aan.’ zegt hij. Sterre kijkt recht in Raphaels’ mooie bruine ogen. ‘Ik hou van je, we zijn samen getrouwd en we blijven voor altijd samen. Zelfs als een van ons er niet meer is, blijven we altijd samen.’ zegt Raphael. ‘Echt?’ vraagt Sterre zacht. ‘Echt. Ik zal je nooit, maar dan ook nooit in de steek laten.’ zegt Raphael. ‘Je bent echt heel lief.’ zegt Sterre. Ze legt haar hoofd weer op zijn schouder en sluit haar ogen. Al snel valt ze in slaap. Raphael kijkt verliefd naar zijn slapende vriendin en valt dan ook al snel in slaap. Hij zou gelukkig gelijk horen als Arlene in de buurt zou zijn....

________________________

28 april 2012

 

Sterre word wakker van iets dat ze voelt. Ze opent langzaam haar ogen en kijkt in het lieve gezicht van Raphael. ‘Raf, stop alsjebliefd.’ zegt Sterre zacht. ‘Ook goedemorgen.’ zegt Raphael. ‘Je bent weer veilig dus we kunnen wel een feestje vieren.’ zegt Raphael. ‘Wie zegt dat ik veilig ben?’ vraagt Sterre. ‘Ik... En vannacht sprong plots de radio aan... Arlene is opgepakt vanwege mishandeling, ontvoering, moordreigingen en moord.’ zegt Raphael. ‘Echt?’ vraagt Sterre blij. ‘Jup. En er komt ook een rechtzaak. Waar jij bij moet zijn.’ zegt Raphael. Sterre’s glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. ‘Nee...’ zegt ze zacht. ‘Je moet. En ik moet ook mee. En al moest ik niet, dan ging ik alsnog mee, voor jou.’ zegt Raphael. Sterre merkt nu pas dat ze niet meer in het bos zijn maar in hun eigen straat. Ze trekt zich van Raphael los en belt nadat ze is uitgestapt bij Linda aan. Raynor doet open. ‘Heey Sterre, je bent er nog.’ zegt hij opgelucht. Sterre knikt. ‘Waar is Linda?’ vraagt Sterre. ‘O, Linda... Ze  ligt in het ziekenhuis.’ zegt Raynor. ‘Wat? Waarom?’ vraagt Sterre. ‘Ze kreeg een paniekaanval. Djamilla ligt ook in het ziekenhuis. Ze viel van de trap en heeft waarschijnlijk zoals Jade het noemt een...’ ‘Hersenpudding!’ klinkt Jade’s stem. ‘Dat ja.’ zegt Raynor. Sterre denkt terug aan Nina. Zij had de val van een (zolder)trap niet overleeft. ‘Rustig maar. Djamilla zal het wel overleven.’ zegt Raynor die door heeft waar Sterre aan denkt. ‘Kan ik naar Linda en Djamilla toe?’ vraagt Sterre. ‘Ja, tuurlijk.’ Raynor geeft Sterre een papiertje waar de nummers op staan. ‘Kunnen Jade en de tweeling nog even hier blijven?’ vraagt Sterre. ‘Zekers, ga jij  maar naar Lin toe.’ zegt Raynor. ‘Dank je.’ zegt Sterre.

Om 10:30u zit Sterre bij Linda. ‘Gaat het?’ vraagt Sterre. ‘Ja, gaat wel. Als ik jou was zou ik me meer zorgen maken over Djamilla.’ zegt Linda. ‘Djamilla is nog niet wakker. Ze ligt in een lichte coma.’ zegt Sterre voorzichtig. ‘Het is mijn schuld... Ik maakte me zoveel zorgen om jou en Raf, dat ik Djamilla optilde en op de trap liet vallen.’ zegt Linda. ‘Relaxe, jij kan er niks aan doen dat je die paniekaanval kreeg.’ zegt Sterre. ‘Ster, dat kan ik wel. Als ik meer vertrouwen had in jou en Raf was dit nu niet gebeurt.’ zegt Linda. ‘Zie het zo... Je zal voor koninginnendag thuis zijn.’ zegt Sterre. ‘Ik wel, maar Djamilla vast niet.’ zegt Linda. ‘Vast wel. Djamilla houd van je. Ze kan al niet zonder Jade, dus wat zou ze zonder jou moeten?’ vraagt Sterre. ‘Dat zeg je alleen om me op te vrolijken.’ zegt Linda. ‘En omdat het waar is.’ zegt Sterre. De deur gaat open en Raphael komt binnen. ‘Djamilla is wakker.’ zegt hij. ‘Ik zei het toch.’ zegt Sterre. Linda glimlacht. ‘Hoe gaat het met haar?’ vraagt Linda. ‘Vraag het haar zelf maar.’ zegt Raphael. Djamilla komt de kamer ingelopen. ‘Mama en tante Ster hier?’ vraagt ze. Sterre tilt Djamilla op en zet haar op het bed van Linda. ‘Hey Djamilla. Hoe voel je je?’ vraagt ze zacht. ‘Oofdpijn.’ zegt Djamilla. ‘Gelukkig ben je wakker.’ zegt Linda opgelucht. ‘Ik heb toch helemaal niet geslapen?’ vraagt Djamilla. ‘Nou, een soort van wel...’ zegt Linda. ‘Ik terug naar huis.’ zegt Djamilla. ‘Ik denk niet dat je terug naar huis mag, lieverd.’ zegt Linda. Raphael komt naast Sterre staan en slaat zijn arm om haar heen. Sterre legt haar hoofd op zijn schouder. ‘Ik hou van je.’ zegt Raphael zacht. ‘Ik meer van jou.’ zegt Sterre. ‘Weet je dat zeker?’ zegt Raphael en hij geeft haar een kus. ‘Lekker handig kussen als ik met mijn hoofd op je schouder lig, vind je ook niet?’ zegt Sterre lachend. ‘Zullen we Djamilla en Linda maar even alleen laten?’ stelt Raphael voor. Sterre trekt Raphael de kamer uit. ‘Misschien kunnen we beter terug naar huis gaan. Dan kan je doen wat je wil.’ zegt Sterre lachend.

Ondertussen bij Raynor en de kinderen is het een dolle boel. ‘Jade, alsjebliefd, laat die spullen liggen!’ roept Raynor. Jade giert het uit van het lachen. ‘Oom Ray pesten!’ roept ze blij. ‘Nee, jij laat oom Ray met rust en gaat nu in... Op de bank zitten!’ roept Raynor. Ondertussen ligt de tweeling te janken en te janken. Raynor krijgt Jade te pakken en zet haar in de box. ‘NEE, IK NIET IN DE BOX!’ gilt Jade. ‘Sorry Jade, maar jou broertje en zusje hebben honger en ik kan ze geen eten geven als jij hier alles kapot maakt.’ zegt Raynor. Hij pakt Sem op en geeft haar het flesje dat gelukkig net klaar is. Job moet maar even wachten op zijn eten.


Nadat Sem haar flesje leeg heeft legt Raynor Sem terug bij haar zus Jade en vervolgens tilt hij Job op om hem zijn lesje te geven. Dan gaat de bel. ‘Kom op. Die kleine duivels eten geven en dan moet ik de deur ook nog eens open doen.’ mokt Raynor. Hij loopt met een gulzig drinkende Job naar de deur en opent hem. ‘Heey, we komen de kids ophalen.’ zegt Sterre. ‘Hoe is het met Linda?’ vraagt Raynor. ‘Goed en met Djamilla ook. Ze zitten nu samen.’ zegt Sterre. ‘Heeft Sem al gegeten?’ vraagt Raphael. ‘Ja, alleen Job is nog niet klaar.’ zegt Raynor. ‘Ik zie het ja.’ zegt Sterre lachend. Job begint te huilen, terwijl zijn flesje nog half vol is. ‘Ik denk dat hij geen honger heeft.’ zegt Sterre. ‘Net lag hij hard te janken omdat hij honger had...’ zegt Raynor verbaasd. ‘Ze huilen niet alleen als ze honger hebben hoor. Djamilla deed dat toch ook niet?’ vraagt Sterre. ‘Djamilla huilde niet als ze honger had. Dan begon ze me te slaan en trok ze aan Linda’s haren.’ zegt Raynor. ‘Oh, geweldig.’ zegt Sterre. Ze neemt Job over en haalt Sem uit de box. ‘Mama!’ roept Jade. ‘Raf, haal jij Jade even uit de box?’ vraagt Sterre lachend. Jade werd alleen nog maar in de box gezet als ze te druk was. Raphael tilt Jade op en zet haar op zijn nek. Jade giert het uit van het lachen. ‘Ik groter dan mama!’ roept Jade. Sterre lacht. Ze is sowieso niet zo groot. 1,69... ‘Bedankt dat je voor ze gezorgt hebt.’ zegt Sterre. Gelukkig zijn Sem en Job nog maar klein, want nu kan ze ze allebei tegelijk nog vasthouden. ‘Niks te danken.’ zegt Raynor. Sterre en Raphael gaan hun eigen huis in. Boven is van alles kapot op hun kamer. ‘Hopelijk gebeurt dit nooit meer.’ zegt Sterre als ze de tweeling op bed heeft gelegd. Alleen Job ligt nog te huilen.... ‘Ik hoop het ook. Trouwens, als Job over 3 minuten nogsteeds huild mag je hem weer uit bed halen...’ zegt Raphael. ‘Ik snap niet wat er is. Hij heeft geen vieze luier en ook geen honger.’ zegt Sterre. Ze loopt de kamer weer in en tilt Job weer op. ‘Zijn hoofdje is heet...’ zegt Sterre bezorgt. ‘Is die ziek?’ vraagt Raphael. ‘Ik denk dat hij koorts heeft.’ zegt Sterre. ‘Moeten we dan niet naar de huisarts?’ vraagt Raphael. ‘Ja, ik zal zo even bellen...’ zegt Sterre. Ze drukt Job tegen zich aan en kijkt naar Sem die gewoon rustig slaapt. Ze loopt naar beneden. ‘Heey Jobje, heb je het warm?’ vraagt ze zacht. Job gaat alleen maar door met huilen. Sterre pakt Job zijn speen en doet hem in zijn mond, maar hij spuugt hem gelijk uit. Sterre weet niet wat ze moet doen,ze voelt zich hopeloos! Sterre pakt snel de huistelefoon en haar agenda. Ze zoekt het nummer van de huisarts op en belt.
‘Heey, kan ik vandaag misschien nog een afspraak regelen? Mijn zoontje huilt al de hele dag en ik denk dat hij koorts heeft.’ zegt Sterre. Ze luistert naar wat de vrouw te zeggen heeft en hangt dan tevreden op. ‘En?’ vraagt Raphael die naast haar komt zitten. ‘We kunnen om 2 uur terecht bij de huisarts.’ zegt Sterre. Ze moet bijna zelf huilen, omdat ze Job niet stil krijgt. ‘Wat moet hij zich rot voelen...’ zegt Sterre zacht. ‘Het is nooit fijn om ziek te zijn.’ zegt Raphael. Hij slaat zijn arm om Sterre heen en plots is Job stil. ‘fdiodfjgj.’ klinkt zijn kleine stemmetje. ‘Nou, hij kan in iedergeval random fake woorden zeggen...’ zegt Sterre. ‘Hoe krijg jij hem nou stil?’ vraagt Sterre. ‘Geen idee... Misschien ben ik wel een goede vader.’ zegt Raphael. Sterre kijkt verdrietig. ‘Schat, wat is er?’ vraagt Raphael. ‘Ik ben geen goede moeder... Mijn zoon is ziek... Ik.... Ik kan het gewoon niet. Ik snap waarom Nina dood is en ik snap niet waarom Jade nog leeft.’ zegt Sterre. ‘Omdat je wel een goede moeder bent.’ zegt Raphael. ‘Dat hoef je niet te zeggen, want het klopt niet.’ zegt Sterre. ‘Het klopt wel. Je bent een goede moeder en je bent het altijd geweest. Toen we in Anubis woonden, hoe je toen voor ons deed.’ zegt Raphael.
‘Dat was omdat ik van jullie hield.’ zegt Sterre. ‘Hou je nou niet van Jade, Sem en Job dan? Je zorgt harstikke goed voor ze en dat Job ziek is is niet jou schuld.’ zegt Raphael. Sterre geeft hem een kus. Raphael vind dat natuurlijk helemaal niet erg. Job begint ondertussen weer te huilen. ‘Ah, nu voel ik me helemaal klote.’ zucht Sterre. Bij haar lopen ook de tranen over haar wangen. Ze kan het gewoon niet geloven! Ze krijgt haar eigen zoon niet eens stil! ‘Sterre, alsjebliefd, kom no.... Sti... Please, niet huilen.’ zegt Raphael. Nu voelt hij zich een slechte man! ‘Ik kan gewoon niet voor ze zorgen. Misschien moet ik ze gewoon aan Channah meegeven.’ zegt Sterre. ‘WAT?! NEE!’ roept Raphael. ‘Wat moet ik dan? Ik kan niet eens voor een ziek kind zorgen, net zo min als voor een kind dat NIET ziek is.’ zegt Sterre. ‘DAT KAN JE WEL! LIEVERD, GELOOF ME NOU!’ roept Raphael. ‘Ik kan het gewoon niet.’ zegt Sterre zacht. ‘Je kan het wel. Je bent een betere moeder van dat mijn vader was.’ zegt Raphael. ‘Jou vader was geen moeder.’ zegt Sterre. ‘Nee, maar je snapt wat ik bedoel.’ zegt Raphael. Sterre glimlacht licht. ‘Misschien moet Job maar even proberen te slapen.’ zegt Sterre. ‘Leg hem maar gewoon op bed. En als Sem wakker word mogen ze er allebei uit.’ zegt Raphael. Sterre glimlacht en staat op. Raphael blijft gewoon zitten, ze zal hem voor die kleine klus toch niet nodig hebben. Sterre loopt de trap op. Ze legt Job in bed. ‘Wees maar stil. Dalijk heb je een afspraak bij de huisarts en dan word je wel weer beter.’ zegt Sterre zacht. Job is eindelijk stil en Sterre’s gedachten over dat ze een slechte moeder is, verdwijnen langzaam. Ze verlaat de kamer en kan het niet laten om naar haar eigen kamer te gaan. Ze pakt Raphaels kapotte wekker op. Ze heeft het gevoel dat ze niet alleen in de kamer is, maar ze weet dat ze wél alleen is. Plots ziet ze Tom. ‘Tom?’ vraagt Sterre. Maar gelukkig zijn het haar gedachte’s die op hol slaan.

‘Job heeft koorts.’ zegt de arts. ‘Dus toch.’ zegt Sterre. ‘Tja, u hoeft niet veel te doen. Het is nog maar een klein kind, de koorts is niet zo erg. Maar omdat hij nog zo klein en kwetsbaar is, lijkt een lage koorts heel erg.’ zegt de arts. ‘Dank u. Ik dacht echt dat ik gewoon heel slecht voor hem zorgde.’ zegt Sterre. ‘Ik zei toch dat je het gewoon goed doet?’ zegt Raphael en hij geeft haar een kus op haar wang. ‘Ik had je moeten geloven.’ zegt Sterre. ‘Hij moet voorlopig warm blijven en goed eten. Die koorts zal verder vanzelf over moeten gaan.’ zegt de arts. ‘Echt heel erg bedankt.’ zegt Sterre.

‘Ga jij ook voor je zusje zorgen?’ vraagt Sterre lachend. Jade wiegt Sem heen en weer. Ze heeft liever haar zusje vast dan haar broertje. Maar Sterre houd Job al vast. Hij heeft koorts en is goed ingepakt. De verwarming staat aan. ‘Hopelijk word je snel beter, lieverd.’ zegt Sterre zacht. Raphael komt de trap af met nat haar. ‘Heb je nou alweer gedouchet?’ vraagt Sterre lachend. Raphael kijkt haar chagerijnig aan. Sterre weet heel goed waarom Raphael weer ging douche. Net toen Raphael Job vastpaktte, had hij op zijn haren overgegeven. ‘Kom op Raf, het is je eigen zoontje. Hij kan er niks aan doen.’ zegt Sterre die haar best moet doen om niet te lachen. ‘Ja, je klaagt wel anders als hij het bij jou zou doen.’ zegt Raphael. ‘Ik vind het teminste niet erg dat je geen shirt draagt.’ zegt Sterre met een grijns. ‘Oh, dat vind je dan niet erg he?’ zegt Raphael. ‘Even de kinderen naar bed brengen.’ zegt Sterre lachend. ‘Kom Jade, lekker slapen.’ zegt Sterre. Ze drukt Sem en Job tegen zich aan en Jade geeft haar vader nog een kus. Sterre loopt met de kinderen naar boven. ‘Ga jij zelf je pyjamaatje aan doen?’ vraagt Sterre. ‘Ik zelf tandjes poetsen.’ zegt Jade. ‘Hahahaha, met je nieuwe tandenborstel van Doornroosje?’ vraagt Sterre. Jade knikt heftig. ‘Nou, oke dan. Je moet het ook leren.’ zegt Sterre. Sterre loopt de kamer van de tweeling in en legt ze in hun bedje. Ze dacht even aan Jade. Binnenkort zullen ze een gewoon bed kopen voor haar. Dat baby bed werd veel te klein. De tweeling ligt al snel te slapen en Sterre sluit zachtjes de deur. Ze loopt de badkamer binnen en schrikt.  ‘Jade! Wat heb je nou gedaan?!’ heel de badkamerspiegel zit onder de tandpasta. ‘Oepsie.’ zegt Jade lachend. ‘Dat is niet grappig Jade. De volgende keer dat je dit doet mag je hem zelf poetsen.’ zegt Sterre. Ze poetst de spiegel voor zover schoon en tilt haar dochter op schoot. ‘Dan poets ik je tandjes wel. ‘zegt Sterre en ze begint eraan.

‘Zo, was wel een geslaagde avond he?’ zegt Raphael grijnzend. Hij wil zijn shirt aantrekken, maar Sterre zegt; ‘Heb ik gezegt dat jij je shirt aan mocht doen?’ ‘Hmmm.... Nee, maar kleine Raf krijgt het ook koud. Dalijk heb ik ook koorts.’ zegt Raphael. ‘Dan hou ik je wel lekker warm.’ zegt Sterre en ze geeft hem een kus. ‘Mocht je willen.’ zegt Raphael. ‘Jij hebt je pyjama al aan en ik moet zonder shirt slapen omdat jij dat leuk vind?’ vraagt hij. ‘Je bent heel knap, je had ook niet kunnen trainen en een dik vet mollig poppetje kunnen worden, maar je hebt getraint, werd mega knap en hebt mooie spieren.’ zegt Sterre.
‘Ja bijdehante tante. Ga maar slapen.’ zegt Raphael.

_________________

gepost op 30 april 2012, post van 29 en 30 april!

 

‘Raf, word wakker!’ klinkt een stem. ‘Nog even.’  zegt  Raphael. ‘Nee, niet nog even! Sterre is ontvoerd en jij slaapt hier  nog!’ roept dezelfde stem. Het is Linda. ‘Ben jij alweer thuis?’ vraagt Rahael. ‘Raf! Het is al half 11 en Sterre is ontvoerd! Doet het je dan niks?!’ roept Linda. ‘Sterre kan niet ontvoerd zijn.’ zegt Raphael. ‘Raf, heb je nou echt niet door dat je niet thuis bent?’ vraagt Linda. Raphael kijkt op en ziet dat hij in het ziekenhuis ligt.
‘Raf, help!’ schreeuwt Sterre. Raphael wordt wakker. Sterre ligt naast hem te schreeuwen. Ze heeft een nachtmerrie... Raphael schud haar door elkaar. ‘Nee!’ gilt Sterre als ze wakker wordt. ‘Raf, ik.... Ik droomde.... Nachtmerriede....’ stameld Sterre. ‘Nachtmeriede?’ vraagt Raphael. Hij drukt Sterre tegen zich aan. ‘Rustig maar. Ik ben bij je.’ zegt Raphael. ‘Het was zo eng.’ zegt Sterre. ‘Rustig maar. Je  bent gewoon nog doodop van de hele nacht voor Job zorgen.’ zegt Raphael. ‘Ik wil gewoon een goede moeder zijn.’ zegt Sterre. ‘Maar dan moet je niet de hele nacht op en neer racen.’ zegt Raphael. ‘Zie je wel, jij vindt me ook een slechte moeder.’ zegt Sterre. ‘Wat?! Hoe kom je daar nou bij?’ vraagt Raphael. ‘Je zei het net zelf.’ zegt Sterre. ‘Nee, dat zei ik niet.’ zegt Raphael. ‘Zo kwam het wel over met je; Maar dan moet je niet de hele nacht op en neer racen.’ zegt Sterre. ‘Schat, zo bedoelde ik het niet.’ zegt Raphael. ‘Sorry, ik voel me gewoon echt rot.’ zegt Sterre. ‘Dat hoeft toch niet. Je staat er helemaal niet alleen voor. Je had mij ook om hulp kunnen vragen vannacht.’ zegt Raphael. ‘Maar jij lag zo lief te slapen.’ zegt Sterre. ‘Al maak je me bruut wakker, wat boeit mij het? Zolang ik bij jou kan zijn is het goed.’ zegt Raphael.
‘Mam, ik ga bij Sterre thuis helpen!’ roept Anastacia. ‘Is goed lieverd!’ roept haar moeder terug. Anastacia pakt haar tas en stapt op de fiets. Gelukkig is het huis van Sterre en Raphael niet zo ver weg. Ze pakt haar Iphone uit haar tas en zet de muziek op. Ze fietst net zo snel als dat haar muziek gaat, omdat ze anders de tekst niet bij kan houden. Ondertussen heeft ze niet door dat er een vrachtwagen uit een uitrit komt en de vrachtwagen botst volop tegen Anastacia aan.... Anastacia voelt een snelle hevige pijnschok, maar al snel.... Voelt ze helemaal niks meer... Gelukkig kan ze nog snel het nummer van Sterre indrukken en de telefoon gaat over, voor ze wegvalt...

‘Ana, wat is er?’ vraagt Sterre. ‘Meisje, word wakker....’ klinkt een mompelende mannen stem. ‘Hallo?’ vraagt Sterre verbaasd. ‘Wat is er?’ vraagt Raphael. ‘Ik weet het niet... Ana belt.... Maar ik hoor niks... Behalve een.... m...’ ‘Hallo?’ klinkt de stem van de man. ‘Wie bent u?’ vraagt Sterre verbaasd. ‘Dat doet er niet toe. Wie is dat meisje dat dit nummer? Ana.... Anast...’ ‘Anastacia.’ zegt Sterre. ‘Ja, dat.’ zegt de man. ‘Wat is er met haar?’ vraagt Sterre. ‘Ik uhm..... Heb haar..... Heel misschien..... Aange.....reden....’ zegt de man. ‘WAT!?’ roept Sterre. ‘Ja, sorry... i..... ‘ ‘WAAR BENT U?!’ roept Sterre. De man noemt een straat en Sterre rent snel naar de straat, Raphael verbaasd achterlatend.

‘Ik moet met Ana mee... Ze is mijn beste vriendin.’ zegt Sterre. Ze heeft een ambulance gebeld en wil persé mee! ‘Okee, maar dit is een uitzondering.’ zegt de ambulance broeder. ‘Dank u!’ roept Sterre en ze gaat mee de ambulance in. ‘Hou vol Ana.’ zegt Sterre zacht. Waarom moest dit haar vriendin overkomen?

‘Raf, ik kom niet naar huis tot vanavond.... Ik blijf bij Ana.’ ‘Wat is er met Ana gebeurt?’ vraagt Raphael. ‘Ze is overreden door een vrachtwagen. Ze is wel wakker, maar heel zwak.’ zegt Sterre. ‘Oke, ik zie je vanavond wel.’ zegt Raphael. Sterre hangt op en gaat terug naar Anastacia. ‘Ana, gaat het wat beter?’ vraagt Sterre. ‘Mijn ogen doen pijn, heb jij mijn zonnebril?’ vraagt Anastacia. ‘Ja, ik heb je zonnebril....’ zegt Sterre. Het is maar goed dat Anastacia’s tas ongedeerd bleef. Sterre haald Anastacia’s witte zonnebril eruit en gaf hem aan haar. ‘Weet je nog wat er gebeurd is?’ vraagt Sterre. ‘Ja, ik ben overreden door een vrachtwagen.’ zegt Anastacia. ‘Heb je.... veel pijn?’ vraagt Sterre. Ze ziet hoe erg haar vriendin eruit ziet. Maar raargenoeg zegt ze; ‘Nee....’ ‘Hoe bedoel je, nee? Je.... Bent keihard toegetakelt en dit doet geen pijn?’ vraagt Sterre. ‘Nee, ik bedoel.... Ik voel niks.’ zegt Anastacia. ‘Niks? Je bedoeld.... Echt niks?’ vraagt Sterre voorzichtig. ‘Niks.... Niks... NIKS!’ roept Anastacia. ‘Je bent niet verlamd toch?’ vraagt Sterre bang. ‘Ik weet het niet..... Ik DENK HET!’ roept Anastacia. ‘Ik ga een dokter halen. Blijf liggen.’ zegt Sterre, zonder te beseffen wat ze zegt. ‘Wouw, dank je.’ zegt Anastacia droog.

‘Nee, u snapt het niet! Ze heeft pijnlijke verwondingen maar ze voelt niks meer!’ roept Sterre. ‘Ik kom al jongedame.’ zegt de arts. ‘Dank u.’ zegt Sterre. Ze gaat de kamer van haar vriendin in en gaat bij haar vriendin zitten. ‘Rustig maar... Alles komt goed.’ zegt Sterre. ‘Dat kan je wel zeggen, maar ondertussen zie ik nog steeds lichtflitsen.’ zegt Anastacia. ‘Sorry, ik … Doe je zonnebril wel op.’ zegt Sterre. Ze pakt de zonnebril op en zet die bij Anastacia op. ‘Niet in mijn oog prikken.’ zegt Anastacia snel. ‘Wat is er met mevrouw van Emeryck Reehorst?’ vraagt een arts. ‘Dat heb ik net toch gezegt?’ zegt Sterre. ‘Ik voel niks meer...’ zegt Anastacia. ‘Dat kan door de vrachtwagen ja.’ zegt de arts, alsof het hem verder niks intereseerd. ‘Kan ik de volgende keer naar een ander ziekenhuis? Dit is namelijk echt FLUT!’ roept Anastacia. ‘Die dokter is gewoon flut, want het ziekenhuis is nog niet zo slecht.’ zegt Sterre zacht. ‘Ik ben niet flut.’ zegt de arts verbouwereerd. ‘Dat bent u wel. U doet alsof het u niks intereseerd dat mijn vriendin misschien door een dom auto-ongeluk nooit meer kan lopen.’ zegt Sterre. Als ze ergens niet tegen kan, is het wel tegen dit soort artsen die mensen beter horen te maken, maar het niks intereseert. ‘Pardon jongedame. Als jij niet oplet lig je hier dalijk zelf naast je vriendin!’ zegt de arts. ‘U doet maar! Dan bent u zo ontslagen.’ zegt Sterre. ‘Ik kan ook ontkennen hoor.’ zegt de arts lachend. ‘Niet bij mij.  Met mijn zintuig kan ik wel bewijzen dat u liegt.’ zegt Sterre. ‘Uw zintuig?’ vraagt de arts lachend. ‘Ja, mijn zintuig.’ zegt Sterre. ‘Waarom heeft u nou een zonnebril op?’ vraagt de arts. ‘Oh, nu bent u wel geïntereseerd.’ zegt Anastacia. ‘U mag geen zonnebril in het ziekenhuis.’ zegt de arts, weer ongeïntereseerd. ‘Dan heeft u pech want ik hou hem op!’ roept Anastacia. De arts loopt weg. ‘Wat een flut arts. Als het aan hem ligt lig jij hier dalijk nog te sterven.’ zegt Sterre. ‘Sterre, alsjebliefd niet.’ zegt Anastacia. ‘Sorry Ana.... Ik wil gewoon heel graag dat je weer kan bewegen enzo.’ zegt Sterre. ‘Ja, dat kan jij wel willen, maar wat heeft dat bij mij voor zin? Dit kan dagen duren! Morgen is het koninginnendag en... En.. Dan lig ik hier!’ roept Anastacia. ‘Misschien moet Pim bij je blijven, die kan je vast veel be...’ ‘Nee, niet Pim!’ roept Anastacia. ‘Waarom niet? Hij is toch je vriend?’ vraagt Sterre.  ‘Nou.... Eigenlijk.... Niet meer...’ zegt Anastacia. ‘Hoezo? Wat is er?’ vraagt Sterre verbaasd. ‘Gewoon. Hij is alleen maar bezig met zijn werk en heeft nooit meer tijd voor mij.’ zegt Anastacia. Ondertussen komt er een andere arts. ‘Sorry voor net. Die arts heeft het de laatste tijd moeilijk. Zijn vriendin is pas overleden en de baas van het ziekenhuis wil hem geen vrij geven.’ zegt de vrouw. ‘Nou, bedankt.’ zegt Anastacia. ‘Ik hoorde dat je je niet kan bewegen. Het kan dat je door het ongeluk verlamd bent. Je kan daarvoor later als je weer wat op kracht bent gaan revalideren.’ zegt de arts. ‘revaliwatten?’ vraagt Anastacia. ‘Oefeningen gaan doen zodat je weer kan lopen enzo.’ zegt Sterre. ‘En dat houd in?’ vraagt Anastacia. ‘Gewoon. Bij de sportschool kan je ook heel gemakkelijk oefeningen doen om weer te bewegen, maar ik zou naar een speciaal gebouw gaan.’ zegt de arts. ‘Iel, met veel mensen of privé?’ vraagt Anastacia. ‘Met meerdere mensen. Maar er zijn genoeg sterke mannen die je kunnen … ‘ ‘Sterke mannen?’ vraagt Anastacia snel. De arts lacht. ‘Ja, dan zal je er trouwens vast veel zin in krijgen.’ zegt de arts. ‘Ik wil nu ook wel gaan.’ zegt Anastacia. Ze wil eigenlijk opstaan, maar het lukt niet. ‘Dat gaat nu nog niet. Je bent verlamd en eerst moet je een beetje aansterken voor je écht weer een beetje kan lopen.’ zegt de arts. ‘Oke, hoelang duurt dat?’ vraagt Sterre. ‘Anastacia zal snel weer aansterken, maar morgen zal ze echt nog niet thuis zijn.’ zegt Sterre. ‘Hoe bedoel.... Bedoel je dat ik op koninginnendag in het ziekenhuis.... Moet blijven?’ vraagt Anastacia. De arts knikt. ‘Ohnee, dat wil ik niet.’ zegt Anastacia. ‘Sorry, als je wil blijven leven zal het toch écht moeten.’ zegt de arts. ‘Oke dan... Maar dan mag ik wel mijn zonnebril oplaten.’ zegt Anastacia. ‘Die zult u eigenlijk niet opmogen.’ zegt de arts. ‘Maar als ik hem niet opheb, dan zie ik allemaal dingen op me afkomen en.... en....’ zegt Anastacia. ‘Dan doet u uw lenzen uit.’ zegt de arts. ‘Ik heb helemaal geen lenzen. Mijn zicht is verder perfect hoor.’ zegt Anastacia. Sterre kijkt naar haar handschoentjes en de arts kijkt dezelfde kant op. ‘Waarom draag jij.... handschoentjes?’ vraagt de arts. Sterre kijkt op. ‘Uhm... Dezelfde reden als Ana en haar zonnebril alleen bij mij met mijn handen.’ zegt Sterre. ‘Waarom dan?’ vraagt de arts. ‘Dat gaat u niks aan.’ zegt Sterre. ‘Sorry hoor, maar volgens mij gaat het wel aan wat er met mevrouw van Emeryck Reehorst is.’ zegt de arts. ‘Ik heb een extreem goed zi...’ ‘Ana, hou je mond.’ zegt Sterre snel. Ze wil niet, net nu iedereen vergeten is dat ZIJ juist bij de Vijf hoort, het weer opnieuw begint. ‘Waarom mag ik het niet zeggen?’ vraagt Anastacia. ‘Je wil toch niet dat je in gevaar komt?’ sist Sterre. ‘Ik kom echt niet in gevaar, dat jou dat overkwam moet jij weten, maar ik ben niet zo slap als jij.’ zegt Anastacia. ‘Sorry? Slap? Ik kan er ook niks aan doen dat... Dat Kai en Arlene me de hele tijd moesten hebben.’ zegt Sterre. ‘Dat kon je wel. Je moest gewoon je inlijving niet tegenwerken. Door jou heb ik wel mooi mijn zintuig terug.’ zegt Anastacia. ‘Dat is niet m.....’ ‘Hallo dames, mis ik iets?’ vraagt de arts. ‘Ja, wij hebben een overgevoelig zint...’ ‘ANA, HOU JE MOND!’ roept Sterre. ‘Hou zelf je mond! Ik mag toch wel antwoord geven als iemand iets vraagt?’ zegt Anastacia. ‘Niet op dit vak! Dit is privé.’ zegt Sterre. ‘Pech.’ zegt Anastacia. ‘Nou kijk, wij hebben du...’ Sterre wil er weer doorheen, maar Anastacia duwt haar aan de kant. ‘Wij hebben dus een overgevoelig zintuig en ik zie dus extreem goed en als Sterre iemand aanraakt die slecht is krijgt ze ijshanden, of eigenlijk word ze ook wel een heks genoemd.’ zegt Anastacia. Ondertussen had ze niet door dat Sterre bewusteloos was. ‘Zeg,m dat zintuig he.... Kan dat mensen agresief maken of flauw laten vallen?’ vraagt de arts. ‘Bij Pim wel, ja. Pim die moet zichzelf vol deo spuiten en als hij dat niet doet valt hij flauw.’ zegt Anastacia. ‘En bij jou of je vriendin?’ vraagt de arts. ‘Nee, hoezo?’ vraagt Anastacia. ‘Je vriendin is bewusteloos.’ zegt de arts. ‘Waar wacht u dan nog op?!’ roept Anastacia. De arts duikt bij Sterre neer. ‘Meid, word wakker...’ zegt de arts. Ze draait Sterre om en merkt dat ze haar hoofd heeft gestoten. ‘Ze word niet wakker.’ zegt de arts. ‘Doe dan iets!’ roept Anastacia. Maar Sterre word wakker... Ze trekt haar hand snel terug. Ze rilt. Haar hand zit onder het ijs... ‘Ikuhm... moet weg.’ zegt Sterre. ‘Jij gaat helemaal nergens heen.’ zegt de arts. Ze duwt Sterre terug. ‘Waarom?’ vraagt Sterre wantrouwend. Ze heeft ijshanden van die vrouw....  De arts doet de deur op slot en schakelt de camera’s uit. ‘Jullie blijven bij mij tot ik klaar ben met jullie. Ik ben al heel lang op zoek naar de Vijf en jullie zijn er al twee van.’ zegt de arts. ‘You’re crazy.’ zegt Anastacia. ‘Wie zegt dat wij bij de Vijf horen?’ vraagt Sterre. ‘Jullie zintuig zegt genoeg.’ zegt de arts. ‘Er zijn meer mensen die een zonnebril dragen.’ ‘En handschoentjes zijn mode...’ zegt Sterre. ‘En als je het zwaard wil hebben, die is vernietigd.’ zegt Anastacia. ‘Dan kan Sterre gaan... Maar met jou kan ik nog wel wat aan.’ zegt ze arts tegen Anastacia. ‘Sterre, verdwijn en kom niet meer terug.’ zegt de arts. Sterre opent de deur en verdwijnt snel. ‘Sterre!’ roept Anastacia bang. ‘Die komt niet meer terug, lieverd.’ zegt de arts.

‘Hoe gaat het met Ana?’ vraagt Raphael als Sterre thuis op de bank zit te rillen. ‘Ze.... ze..... de arts..... die....’ stameld Sterre. Haar hand is nogsteeds bevroren, maar Raphael hoeft dat niet te zien. ‘Wat is er?’ vraagt Raphael. ‘Nee... Niks... Ik heb het... Ik heb het gewoon koud...’ zegt Sterre. ‘En daarom doe je bezorgt over Ana en … Laat je hand eens zien.’ zegt Raphael. ‘Nee.’ zegt Sterre. ‘Waarom niet?’ vraagt Raphael. ‘Waarom wel?’ vraagt Sterre. ‘Ik weet dat er meer is dan dat je het alleen koud hebt.’ zegt Raphael. ‘Er is niks anders.’ zegt Sterre. Raphael pakt met een snelle beweging Sterre’s hand en ziet dat die onder het ijs zit. Sterre trekt hem terug en kijkt naar de grond. ‘Sterre, wat is er gebeurd?’ vraagt Raphael nu met overslaande stem. Ze heeft niet voor niks een ijshand, dat weet hij echt wel. ‘Er is niks. Ik....’ Sterre probeert hopeloos iets te verzinnen, maar dat lukt haar niet. ‘Jij wat?’ vraagt Raphael. ‘Ik vond gewoon iets van Tom en toen ik dat aanraakte kreeg ik een ijshand.’ zegt Sterre snel. ‘En wat zou jij van Tom moeten vinden? Hier in huis ligt niks.’ zegt Raphael. Sterre staat op. ‘Ik ga Jade naar bed brengen.’ zegt ze. ‘Sterre, zeg nou gewoon wat er aan de hand is, je kan me ve...’ ‘Nee, het gaat je niks aan. Sorry Raf.’ zegt Sterre. Ze neemt Jade mee naar boven. Raphael zucht. Als Sterre hem niet vertrouwd, hoe kan hij haar dan helpen????

30 april 2012!!!!

‘Jade, alsjebliefd, niet knoeien!’ roept Sterre. Ze wist gewoon dat ze Jade beter géén tompoes had moeten geven! ‘Sterre, zullen we straks met de kinderen naar de markt gaan?’ vraagt Raphael. Het is buiten 21 graden en omdat het koninginnendag is, is er een markt. ‘Jade gaat zo eerst in bad... Hou jij die andere twee dalijk even bezig?’ vraagt Sterre. ‘Ja, is goed. Vanmiddag gaan we wel he?’ vraagt Raphael. ‘Ja, tuurlijk. Harstikke leuk.’ zegt Sterre.

Nadat Jade met veel moeite uit bad is gehaald en is aangekleed, maken ze even alles klaar. De buggy voor de tweeling, alle spullen zoals het eten voor de tweeling en ook voor Jade natuurlijk wat drinken (Sinaasappelsap en appelsap) en voor hun zelf ook nog wat, zoals een paar flesjes cola of sinas. ‘Zijn we klaar om naar de markt te gaan?’ vraagt Raphael. ‘Uhm... We zullen hopelijk geen oude bekenden zoals Tom tegenkomen....’ zegt Sterre. ‘Die komen we echt niet tegen. We maken hier gewoon een gezellige dag van.’ zegt Raphael. Hij geeft Sterre een kus. Ergens maakt hij zich nu wel weer zorgen over haar ijshand van gister, maar hij is zo verstandig er niet over te beginnen. ‘Dan kunnen we gaan.’ zegt Sterre. Ze zet de tweeling, die weer slaapt, in de buggy en haalt Jade voor de tv weg. ‘Nee!!!! Jade wil tv kijken!’ roept Jade. ‘Wil Jade niet naar de markt, en een ijsje halen en nieuw speelgoed krijgen?’ vraagt Sterre. ‘Jade tv uit!’ roept Jade. Jade weet zelf al hoe de tv uit moet, wel handig. Sterre lacht. Jade had soms zulke snelle, maar grappige reactie’s. Jade pakt Sterre’s hand en is er al helemaal klaar voor. Sterre draagt haar oranje jurk en Jade heeft ook een schattig jurkje aan. En omdat ze een jurkje aanheeft, mocht haar kroontje natuurlijk niet ontbreken. Die wou ze dan altijd persé op. Het ziet er zo schattig uit! ‘Kan jij lekker lang meelopen?’ vraagt Sterre aan Jade. Jade knikt blij. ‘Dan kunnen we gaan.’ zegt Sterre.

‘Het is wel leuk dat Jade de hele tijd op het springkussen wil, maar.... Ze komt nu niet eens terug om te eten of te drinken.’ zegt Sterre. ‘Rustig maar. Jade mag toch wel eventjes op het springkussen blijven?’ vraagt Raphael. ‘Eventjes? Al zeker een uur.’ zegt Sterre. ‘Als Jade honger of dorst heeft komt ze vanzelf, dat weet je toch wel?’ zegt Raphael. ‘Ja, maar toch...’ zegt Sterre. Ze maakt zich best wel zorgen om Jade. Straks valt ze van het springkussen af of botst er iemand tegen haar aan, en wat dan? ‘Ze valt echt niet en er botst ook niemand tegen haar aan.’ zegt Raphael, alsof hij haar gedachten had gelezen. Sterre glimlacht. Ze kijkt naar Sem en Job. ‘Volgens mij zijn ze best wel blij met hun rommel spulletjes.’ zegt Sterre. ‘Dat weet ik wel zeker. Zie Job dan.’ zegt Raphael. Job heeft een knuffeltje gekregen en Sem ook. Maar Job slaat er al de hele tijd mee op Sem haar hoofdje. ‘Nog een wonder dat het geen pijn doet bij Sem.’ zegt Sterre. ‘Hopelijk gaan die knuffeltjes niet kapot. Dan zullen ze die misschien op hun 15e nogsteeds hebben, net zoals jij Muis nog hebt.’ zegt Raphael. ‘Ik ben nu wel 20 he....’ zegt Sterre. ‘Maar toen je op je 15e ook in Anubis kwam wonen, was je nogsteeds heel zuinig op Muis.’ zegt Raphael. ‘Sukkel.’ zegt Sterre en ze slaat Raphael lief op zijn hoofd. ‘Auw, dat doet pijn.’ zegt Raphael met een pruillip. ‘Arme jij. En nu?’ vraagt Sterre. ‘Een kusje?’ zegt Raphael zielig. ‘Op je hoofd of op je mond?’ vraagt Sterre. ‘Doe maar die tweede.’ zegt Raphael. Sterre glimlacht en geeft hem een lange zoen. Na de zoen zegt Raphael: ‘De pijn is nog niet over.’ Sterre lacht. Ze geeft hem nog een zoen, nog langer dan de vorige. ‘Is de pijn nu over?’ vraagt ze lief. Raphael knikt en duwt haar tegen zich aan. Ze kijken naar Jade op het springkussen. Ze staat met een ander klein peuterjongetje te springen. ‘Ah, zo lief.’ zegt Raphael. ‘Niet zo lief als jij.’ zegt Sterre. Ze draait haar hoofd naar de tweeling. Ze liggen maar wat te brabbelen en met hun knuffeltje te spelen. ‘Al zijn Job en Sem misschien nog liever....’ zegt Sterre bedenkelijk. ‘Ook bedankt.’ zegt Raphael. ‘Ik ga Jade even halen.’ zegt Sterre. ‘Blijf nou zitten, schat. Jade komt vanzelf.’ zegt Raphael. ‘Als ze dadelijk op de grond ligt met veel pijn, geef ik jou de schuld.’ zegt Sterre waarschuwend. ‘Haal haar maar.’ zegt Raphael snel. ‘Dat dacht ik al.’ zegt Sterre lachend en ze staat op. Het is heel druk bij het springkussen, maar gelukkig valt Jade wel op.  ‘Jade, kom je?’ vraagt Sterre. Jade staat net aan de rand van het springkussen. ‘Nee, springen!’ roept Jade lachend. ‘Nee, Jade mee wat eten en drinken.’ zegt Sterre. ‘Mama mee springen!’ roept Jade. Sterre tilt Jade op. ‘LOS!!! LOS!!!!’ gilt Jade. ‘Nee, jij gaat heel eventjes mee wat eten en drinken.’ zegt Sterre. ‘Spingen!’ roept Jade. ‘Sem en Job kunnen toch ook niet springen? Dus jij nu ook eventjes niet.’ zegt Sterre. Ze zet Jade neer op het kleed waar ze met Raphael zit. ‘Ze wou niet mee he?’ zegt Raphael. ‘Wel... Hoe kom je erbij?’ vraagt Sterre onschuldig. ‘Omdat ze naar het springkussen kijkt alsof haar leven ervanaf hangt.’ zegt Raphael lachend. ‘Ze moet iets eten en drinken. Ze is nog maar 4.’ zegt Sterre. ‘Achja, je zorgt goed voor haar. Ik zou jou echt zo als moeder willen.’ zegt Raphael lief. ‘Dat is lief.’ zegt Sterre. ‘Jij bent lief.’ zegt Raphael. ‘Papa en mama Jade tijd!’ roept Jade. Sterre en Raphael lachen. Jade doet alsof ze aandacht te kort komt, terwijl ze net op het springkussen eerst alleen sprong. Opeens komt het jongetje van die net met Jade op het springkussen speelde naar hun toe. ‘Jade spele?’ vraagt hij. ‘Ja, spele!’ roept Jade. ‘En wie ben jij?’ vraagt Sterre. ‘Dani.’ zegt het jongetje. ‘Ah, zo schattig.’ zegt Sterre zacht tegen Raphael. ‘Spele!’ roept Jade. ‘Nog even eten, Jade.’ zegt Raphael. ‘NEE, JADE SPELE!!!!’ gilt Jade. ‘Van wie heeft ze dat eigenwijze?’ vraagt Sterre. ‘Van jou.’ zegt Raphael serieus. ‘Echt niet!’ zegt Sterre. ‘Ik weet niet, maar wie ging er altijd tegen Kai en Arlene in?’ vraagt Raphael lachend. ‘Ik...... Niet.’ zegt Sterre. ‘Echt wel.’ zegt Raphael. ‘Niet!’ roept Sterre. ‘Wow, ik dacht even dat ik naar Jade keek.’ zegt Raphael. ‘Okee, ze heeft het misschien... Heeeeel misschien van mij.’ zegt Sterre. ‘Heeeel misschien?’ vraagt Raphael. ‘Ja, jij bent ook wel eigenwijs hoor.’ zegt Sterre. ‘Als ik zo eigenwijs ben, ga jij me nu vast vertellen waarom je gister een ijshand had.’ zegt Raphael. ‘Dat was omd.... Nee, dat ga ik je niet vertellen.’ zegt Sterre. Ondertussen sluipen Jade en Dani terug naar het springkussen. ‘Als je het nu niet verteld, vertel je het vanavond.’ zegt Raphael. Sterre kan zich nu helemaal niet meer bij de gezeligheid houden. Ze denkt alleen maar aan Anastacia. Wat zou er nu met haar zijn???

‘s Avonds liggen niet alleen de kinderen, maar ook Sterre moe op bed. Alleen Raphael is nog wat actief. Hij blijft maar door drammen over waarom Sterre thuiskwam met een ijshand... Raphael kijkt haar doordringend aan. ‘Sterre, je moet me vertrouwen... Je hoeft je er echt niet voor te schamen.... Ik zit ook nogsteeds elke dag en nacht met mijn koptelefoon hoor.’ zegt Raphael. ‘Het was niks. Ik zei toch; Ik vond iets van Tom en ik raakte dat aan, waardoor ik een ijshand kreeg.’ zegt Sterre. Ze gaat even goed liggen en doet alsof ze Raphael niet meer hoord. Door hem voelt ze zich alleen maar schuldig dat ze Anastacia heeft achtergelaten....

____________________________________________

 

1 mei 2012!!!!

 

Sterre droomt naar. Ze ziet Anastacia voor zich. Ze ziet er niet uit. Ze is helemaal uitgeput! Sterre wil roepen, maar er komt geen geluid uit haar keel. Niet veel later word ze schreeuwend wakker. Raphael word ook wakker. ‘Sterre, wat is er?’ vraagt hij bezorgt. ‘Ana.... ze...’ Sterre kijkt Raphael aan. ‘Dat hoef je niet te weten.’ zegt ze vervolgens. ‘Heeft het te maken met die ijshand?’ vraagt Raphael. ‘Nee, er was niks met die ijshand.’ zegt Sterre. ‘Sterre, vertrouw me nou!’ zegt Raphael. ‘Sorry, maar ik denk dat alles een nachtmerrie is, dus er is niks aan de hand.’ zegt Sterre snel. ‘Die ijshand kreeg je niet door een droom, Sterre.’ zegt Raphael. ‘Hoe weet jij dat nou? Ben jij degene die met dit zintuig rondloopt?’ vraagt Sterre. ‘Nee, maar ik ken je goed genoeg om dat te weten.’ zegt Raphael. ‘Dat kan wel. Als ik aan iets slechts denk...’ Sterre kan gewoon niet liegen tegen Raphael. ‘Ik kan het alleen zeggen als je belooft niks door te vertellen.’ zegt Sterre. ‘Ik zweer dat ik niks doorvertel.’ zegt Raphael. ‘En je belt ok niet de politie.’ zegt Sterre. ‘Wat? Heb je ergens ingebroken ofzo?’ vraagt Raphael. ‘Nee, natuurlijk niet.’ zegt Sterre. ‘Oke, ik zwijg tegen iedereen.’ zegt Rahael. ‘Ana is... ik heb Ana achtergelaten bij die arts... Die arts is al heel lang op zoek naar de Vijf, omdat ze het zwaard wil hebben. Maar toen Ana zei dat het zwaard vernietigd is, zei de arts dat ik wegmoest en dat ze nog niet klaar is met Anastacia.’ zegt Sterre. ‘Dus is Ana ontvoerd omdat.... jij weg ging?’ vraagt Raphael. ‘Ik denk het wel, ja.’ zegt Sterre schuldig. Ze denkt echt dat als ze was gebleven, Anastaccia nu gewoon veilig was. ‘Denk je echt dat als je daar gebleven was, er dan niks was gebeurd?’ vraagt Raphael. Sterre kijkt hem vertwijfeld aan. ‘Misschien wel.’ zegt Sterre. ‘Als jij was gebleven, was jij ook ontvoerd.’ zegt Raphael. ‘Denk je?’ vraagt Sterre. ‘Ja, je hebt de goede keuze gemaakt.’ zegt Raphael. ‘Maar moeten we Ana niet zoeken dan?’ vraagt Sterre. ‘Nee. Dan brengen we onszelf alleen maar in gevaar.’ zegt Raphael. ‘Maar we moeten haar toch helpen? Straks wordt ze nog vermoord.’ zegt Sterre. ‘Ik snap dat je haar wil helpen, maar dan breng je jezelf ook alleen maar in gevaar. En dan heeft Ana helemaal niks meer  aan je.’ zegt Raphael. ‘Maar ik slaap nog amper omdat ik me zo schuldig voel.’ zegt Sterre. ‘Als jij nu gewoon gaat slapen, probeer ik iets te verzinnen om Anastacia terug te krijgen.’ steld Raphael voor. ‘Oke... dank je...’ zegt Sterre zacht. Ze gaat weer wat fijner liggen, maar heeft zo’n gevoel dat ze niet kan slapen. Ze voelt dat Raphael haar nog een kus geeft en valt dan toch in slaap, met een goede droom...

Sterre loopt gapend naar beneden met Sem. Het is 05:34 en Sem huilt al de hele tijd. Eerst had ze een vieze luier en nu heeft ze buikpijn. ‘Sem, waarom heb je nou buikpijn?’ vraagt Sterre moe. Ze is te moe om de hele tijd met Sem rond te lopen. Ze gaat op de bank zitten met Sem tegen zich aan gedrukt. Ze wiegt haar zachtjes heen en weer. Vervolgens valt Sterre met Sem tegen zich aan in slaap.

Om 08:09 komt Raphael naar beneden gelopen. Hij ziet Sterre op de bank zitten met Sem in haar armen. Raphael glimlacht. Hij pakt het dekentje en legt die over Sterre en Sem heen. ‘Slaap maar lekker.’ Sem brabbelt even iets, maar slaapt gelijk weer verder. Raphael loopt naar boven waar hij Jade hoord. Hij opent zachtjes de deur en ziet haar huilen. ‘Jade, wat is er?’ vraagt hij zacht terwijl hij de kamer inloopt. ‘Buikpijn.’ zegt Jade. Raphael zet de lamp aan en gaat op de rand van Jade’s bed zitten. ‘Heb jij ook al buikpijn, net als je zusje?’ vraagt Raphael zacht. Jade knikt en slaat haar armen om haar vader heen. ‘Naar beneen.’ zegt Jade. ‘Mama en Sem slapen beneden, dus dan doe je wel zachtjes.’ zegt Raphael. Hij tilt Jade op en loopt met haar naar beneden. ‘Jade ssssssst.’ zegt Jade zacht. Raphael gaat met Jade naast Sterre op de bank zitten. Jade valt weer in slaap en Raphael kan het niet laten om tegen Sterre aan te liggen en valt ook in slaap. Sterre kijkt even moe op, maar slaapt al snel weer verder.

Om 2 uur ‘s middags word het gezin wakker. Raphael was al eerder wakker geweest en had Job uit bed gehaalt, die nu ook beneden lag. ‘Hoe laat is het?’ vraagt Sterre zacht. Raphael kijkt op zijn horloge. ‘2 uur.’ zegt hij slaperig. Sterre staat op met Sem en loopt naar de trap. ‘Wat ga je doen?’ vraagt Raphael. ‘Naar bed. Sem heeft me de hele nacht wakker gehouden en ik ben moe.’ zegt Sterre. ‘Maar je hebt harstikke lang geslapen.’ zegt Raphael. Hij kijkt goed naar Sterre. Haar benen trillen en ze ziet er inderdaad doodmoe uit. Raphael staat op en neemt Sem over. Net op tijd, want Sterre houd het niet langer vol en Raphael vangt haar op. Ze is normaal nooit zo moe. Ze heeft nu meer dan 10 uur geslapen en nog is ze zo moe dat ze letterlijk omvalt! ‘Jade, zorg jij 1 minuutje voor je broertje en zusje?’ vraagt Raphael. Jade knikt. Raphael laat Sterre voorzichtig zakken en legt Sem bij Jade neer. Raphael tilt Sterre op en loopt naar boven. Eenmaal op de kamer, gooit Raphael de deken half weg en legt hij Sterre in bed. Hij maakt haar voorzichtig wakker. ‘Sterre, waarom ben je zo moe?’ vraagt Raphael. ‘Hmmmm, slapuh.’ mompelt Sterre. Raphael geeft haar een kus en verlaat dan de slaapkamer.

Raphael komt om 4 uur weer op de kamer. Toevallig moet hij net de tweeling op bed leggen. Hij kijkt naar Sterre. Ze slaapt nog steeds! Raphael doet de deken omhoog. ‘Sterre, wor...’ Sterre ligt niet in bed! ‘Sterre, waar..... STERRE!’ roept Raphael. Hoe kan ze nou weg zijn?!

___________________________

1 mei 2012

Sterre lees haar sms. Het adres waar Anastacia nu is... Ze is zo blij dat er iemand was die de arts en Anastacia kon achtervolgen en het adres kon door sms’en! Ze kijkt naar het huis waar ze voor staat. ‘Nog even volhouden, Ana...’ zegt Sterre zacht. Ze zoekt de poort van het huis op en gaat zachtjes naar binnen. De achtertuin is meer een huisje, want het is helemaal overdekt. Sterre word er een beetje bang van. Ze loopt naar de achterdeur en probeert hem te openen. Misschien zit hij wel op slot!!! Maar hij gaat open. Sterre gaat zachtjes naar binnen. ‘Anastacia?’ vraagt Sterre zacht. Sterre gaapt. Ze is nog harstikke moe. ‘Slim Sterre. Naar Ana toe gaan als je doodmoe bent...’ zegt Sterre. Waarom is ze zo moe? Sterre loopt wankelend door het huis. Ze ziet ineens overal Anastacia. Ze is veel te moe! Waarom doet ze zoiets gevaarlijks?! ‘Ana...’ zegt Sterre nu zachter. Ze moet moeite doen haar ogen open te doen. Haar benen verslappen. ‘Ik kan nie... Niet meer staan....’ zegt ze tegen zichzelf. Ze kan nog ondertsteuning krijgen als ze de trap op loopt. Ze loopt voorzichtig naar boven.  Anders valt ze dalijk nog... Sterre kijkt in de kamers. ‘Zo.... mo.... moe.....’ Sterre houd het niet langer vol en glijd op de grond. ‘Nee, blijf van me af!’ dringt de stem van Anastacia nog snel in haar hoofd door. Daarna slaapt vast.

‘Hou je bek dicht.’ roept de man van de ‘arts’. ‘BLIJF GEWOON VAN ME AF!’ gilt Anastacia. Ze kan nu niet eens tegenwerken, omdat ze verlamd is! ‘Lukt het schat?’ vraagt de ‘arts’ lachend. ‘Het lukt heel goed.’ zegt de man lachend. ‘Ik hoorde net iets, ik ga even kijken of toevallig niet een van der vriendjes hier is.’ zegt de ‘arts’. Ze loopt de kamer uit. ‘Nee!!! Neem mij dan mee!’ roept Anastacia. De vrouw, Bente, chekt alle kamers. Op het eerste gezicht lijkt alles leeg. Net voor Bente de deur dicht doet, duwt ze hem weer open. ‘Bingo...’ zegt Bente. ‘Thijs! Kom is even!’ roept Bente.

‘Eventjes hier blijven, schat.’ zegt de man, Thijs, lachend. ‘Heel grappig!’ roept Anastacia chagerijnig. Thijs loopt de kamer uit, naar zijn vrouw. ‘Wow, wie is die chik?’ vraagt hij. ‘Even rustig aan jonge. Je bent al met mij.’ zegt Bente. ‘Wie is die chik?’ vraagt Thijs. ‘Sterre de Wit. De belangrijkste van de Vijf, zij was ook al in het ziekenhuis voor Ana... Beste vriendinnen.’ zegt Bente. ‘Hoe kan het ook anders.’ zegt Thijs. ‘Ja, ik had op de een of andere manier al verwacht dat zij naar Ana toe zou komen. Maar zo te merken is ze doodmoe en volgens ons spionnetje is ze dat al de hele dag.’ zegt Bente. ‘Wat gaan we met haar doen?’ vraagt Thijs. ‘Goede vraag... Ze mag hier in ieder geval niet weg... Ze weet nu het adres.’ zegt Bente. ‘Ja, die staat in haar mobiel. Iemand sms’te haar.’ zegt Thijs. ‘Hoe weet jij dat nou?’ vraagt Bente. ‘Ik kijk nu niet in haar mobiel hoor...’ zegt Thijs. ‘Wees eerlijk, je kijkt er wel in. Ik ga Raphael maar eventjes bellen. Hij zal het vast leuk vinden dat zijn vriendinnetje ontvoerd is.’ zegt Bente. ‘Ze is zelf hierheen gekomen, dus eigenlijk is ze niet ontvoerd.’ ‘Maar dat weet Raphael niet.’ zegt Bente. Ze pakt Sterre’s telefoon en zoekt het nummer van Raphael op. De telefoon gaat over. ‘Maak Sterre maar wakker en bang.’ zegt Bente lachend. ‘Sterre?’ vraagt Raphael. ‘Bijna goed. Sterre is niet beschikbaar.’ lacht Bente. Sterre is ondertussen wakker en gilt het hele huis bij elkaar. Anastacia heeft het ook gehoord en roept; ‘Sterre!!!!!’ ‘Wie ben jij!?’ klinkt Raphael zijn stem. ‘Dat doet er niet toe. Of jij betaald voor deze 2 lieve meiden, of ze zullen sterven.’ zegt Bente. ‘Wat?! Maar i.....’ ‘Betaal maar gewoon! Je hebt een week de tijd!’ roept Bente. ‘Hoeveel?’ vraagt Raphael bezorgt. ‘Dat dacht ik al. Driemiljoen.’ zegt Bente. Voor Raphael kan uitschreeuwen dat het een belachelijke prijs is, hangt ze op. ‘Zo, leuk om jou ook weer te zien.’ zegt Bente. ‘Mhhhhh!!!!!’ schreeuwt Sterre gedempt. Haar ogen moet ze open houden! Ze moet wakker blijven. ‘Sorry, ik versta je niet. Moet je misschien wat duidelijker praten.’ zegt Bente. ‘Hou haar stevig vast. Ik ben zo terug.’ zegt Bente. ‘Mmmmhhh!’ gilt Sterre. ‘Zo, jij bent ook wel een lekkere chik.’ zegt hij. ‘Mmm!’ roept Sterre. Ze wil niet nog een keer zoiets meemaken. De volgende keer dat ze zwanger zou raken, zou ze hoe dan ook abortus laten plegen. Ze is het zat. ‘Rustig maar, Bente is zo terug.’ zegt Thijs. Sterre’s ogen glijden zowat helemaal dicht, maar ze moet wakker blijven... Toch verslapt ze langzaam en Thijs houd haar overeind. Bente komt terug. ‘Sorry dat het even duurde.’ zegt Bente. ‘Oh, ze slaapt.’ zegt ze lachend. ‘Wat heb je nou eigenlijk gehaald?’ vraagt Thijs. ‘Zet haar lekker naast Anastacia neer. Misschien kan je van allebei wel geniten. Al heeft Sterre 3 kinderen...’ zegt Bente. ‘Zolang ze pijn lijd zal het goed zijn. Ik sla haar wel gewoon.’ zegt Thijs. ‘Nee, hou jij je maar met Anastacia bezig. Sterre gaat wel ergens anders heen.’ zegt Bente. ‘Wat wil je met Sterre doen dan?’ vraagt Thijs. ‘Ze zal bont en blauw, of dood terug bij haar kinderen en vriendje komen.’ zegt Bente. Bente tilt Sterre op en gaat naar de zolder. Bente maakt de ijzeren banden los, voor de middel en de polsen. Ze zet Sterre tegen de muur en doet de ijzeren banden op slot. Ze gooit de sleutel uit het raam. ‘Jij komt nooit meer vrij.’ zegt Bente. Ze schopt en slaat Sterre en paar keer en net als Bente weggaat, word Sterre wakker.  Er drupt wat roods op haar jurkje. Sterre’s neus doet pijn en ze weet gelijk dat ze een bloedneus heeft. Sterre wil haar arm omhoog doen om haar neus dicht te knijpen, maar merkt dat ze vast zit. ‘Nee...’ zegt ze pijnlijk. ‘WAAR IS STERRE?!’ hoort ze Anastacia’s stem. Sterre wil roepen, maar ze is er nogsteeds te moe voor. Hoelang zou ze hier zitten? Sterre voelt het bloed langzaam druppen. Ze kan er niks tegen doen! Daar irriteerd ze zich kapot aan en haar neus doet zo’n pijn!

‘Alsjebliefd, zorg deze week voor Jade en de tweeling... Ik moet zorgen dat Ana en Sterre terugkomen.’ zegt Raphael tegen Linda. ‘Sorry, het kan niet... Ik zou wel willen, maar het gaat niet.’ zegt Linda. ‘Ik zoek wel iemand anders.’Raphael loopt terug zijn eigen huis in en belt Heleen. ‘Hey Raphael, geze...’ ‘Geen tijd... Ik moet Sterre en Ana veilig stellen... Kan jij deze week voor Jade en de tweeling zorgen? De hele week? En mocht het voor Sterre nodig zijn, ook daarna nog...’ zegt Raphael. ‘Wat is er met St...’ ‘Mogen de kinderen nou bij jou blijven deze week of moet Sterre samen met Ana vermoord worden?’ vraagt Raphael. ‘Breng ze maar.’ zegt Heleen snel. ‘Dank je, je bent geweldig.’ zegt Raphael. Hij pakt de tassen met de spullen van de kinderen op en zet ze achterin de auto. ‘Naar markt?’ vraagt Jade. ‘Nee, je gaat een weekje bij oma logeren.’ zegt Raphael. ‘Maar ik thuis...’ zegt Jade.

‘STERRE, HELP!!!!!!!’ gilt Anastacia huilend. ‘Hou je bek jij! Sterre komt toch niet. Die komt nooit meer los.’ zegt Bente. ‘Hoezo komt ze nooit meer los? Hoe weet jij dat nou?’ vraagt Anastacia. ‘Omdat ze aan ijzeren banden vastzit en de sleutel ergens waar niemand hem nog vind. In de sloot hier in de straat.’ zegt Bente. ‘En jij denkt dat Pim dat niet los krijgt?’ vraagt Anastacia. ‘Wie is Pim?’ vraagt Bente. ‘Ook een van de Vijf.’ zegt Anastacia. ‘En waar woont hij?’ vraagt Bente. ‘Ja, dat ga ik jou niet vertellen. Ik ben niet de slimste, maar daar trap ik niet in.’ zegt Anastacia. ‘Jij gaat het adres opnoemen, of jij bent nog eerder dood dan dat Raphael het geld betaald heeft.’ zegt Bente. ‘Nee … Je doet het beide niet. Ik blijf leven en.... En ik vertel Pim zijn adres niet, want.... Want.... Ik weet zijn adres niet.’ zegt Anastacia. ‘Ik kan natuurlijk ook wel je lieve vriendinnetje gebruiken...’ zegt Bente. ‘Neem Ana mee naar de zolder.’ zegt Bente. ‘Nee... LAAT ME LIGGEN! Weet je wel met wie je te maken hebt?!’ roept Anastacia uit. Ze word meegenomen naar de zolder, waar ze Sterre ziet. ‘WAT HEB JE MET STERRE GEDAAN?!’ roept Anastacia. ‘Ik.... Heb pijn...’ zegt Sterre zacht. ‘Dat werd tijd.’ zegt Bente. Ze knielt bij Sterre neer terwijl Anastacia tegenover Sterre word vastgehouden. Bente haalt een zakmes uit haar zak en houd die bij Sterre’s keel. Sterre houd haar adem geschrokken in. ‘Zeg nu maar wat Pim zijn adres is. Anders zal jou lieve vriendinnetje het niet overleven.’ zegt Bente. ‘Ana, zeg het ni....’ ‘Hou je bek kreng.’ zegt Bente tegen Sterre. ‘Ik zeg niks meer.’ zegt Sterre bang. ‘Oke, oke, oke... Ik... ik zeg het... Maar dan blijf je van Sterre af.’ zegt Anastacia. Ze noemt ‘Pim’ zijn adres op. Bente aait Sterre over haar wang. ‘Zolang jou vriendinnetje doet wat wij zeggen, komt met jou alles goed.’ zegt Bente. Sterre laat haar hoofd zakken. Dit overleeft ze nooit! Anastacia is harstikke eigenwijs! ‘Alsjebliefd Ana...’ zegt Sterre zacht. ‘Geef me de tape.’ zegt Bente. Thijs geeft zijn vrouw de rol tape. Bente haalt er een stuk van af en plakt dat op Sterre’s mond. ‘Mmmmmm!’ roept Sterre bang. Ze probeert te bewegen, maar door de ijzeren banden komt het niet ver. ‘Breng Anastacia maar terug. Sterre en zij zullen het vast NIET overleven.’ lacht Bente. ‘Raphael gaat dit nooit kunnen betalen.’ lacht Thijs. ‘Dat weet ik nog niet zo zeker. Volgens mij heeft hij best veel voor Sterre over.’ zegt Bente. Ze doet de zolderdeur op een kiertje dicht en gaat dan terug naar beneden.  ‘Ik kom hier nooit meer weg.’ zegt Sterre huilend van angst tegen zichzelf. ‘Raf, alsjebliefd, kom hierheen.’ fluistert ze bang met trillende stem.

Thijs loopt naar de zolder. Sterre slaapt gelukkig. Hij gaat naast haar zitten en streelt haar. Sterre wordt niet wakker, maar droomt wel dat het allemaal fout afloopt... Hoe zou deze week verlopen!?

 

*******

2 mei 2012

‘Raf, ik hou het niet lang vol. Als Ana nite doet wat haar gevraagt word, ga ik eraan.
Raphael schrikt wakker. ‘Sterre....’ zegt hij bang. Hij kijkt in de spiegel, waar hij Sterre ziet. Even kijkt hij achter zich, maar daar is ze niet...
Ze slaapt en word door een  vrouw met ijzeren banden aan een muur vastgemaakt. De vrouw zet de ijzeren banden op slot en gooit de sleutel, uit het raam, in de sloot. Vervolgens trapt de vrouw Sterre een paar keer. Sterre heeft een bloedneus...
Het beeld vervaagt, maar daarna....
Dezelfde vrouw zit bij Sterre met een mes aan Sterre’s keel. Hij hoord haar smeken.
‘Ana, zeg het niet...’ ‘Hou je bek jij!’ roept de vrouw.

Raphael weet nu niet meer wat hij moet doen. In één week heeft hij echt niet plots een boel geld. En zeker geen 3 miljoen.

‘Nee! Laat Ana gaan!’ roept Sterre bang. ‘Ik laat niemand gaan. Meneer de detective ligt ondertussen in de sloot.’ zegt Bente. ‘Wat? Hij.... verdrinkt toch niet?’ vraagt Anastacia. ‘Hij is ermee bezig. En jij, lieve Sterre... Jij bent volgens een vriend van je toch een heks? Moet ik jou ook maar in het water gooien? Je blijft toch wel drijven.’ zegt Bente. ‘Ik ben geen heks.’ zegt Sterre. ‘Ik ga jou toch niet in het water gooien. Dan is Ana niet te chanteren en je bent veel te speciaal. Daarnaast... Zou ik niet weten hoe ik je los moet krijgen.’ zegt Bente. ‘Wil je nou zeggen dat ik... Voor eeuwig vast zit?’  vraagt Sterre bang. Anastacia kijkt haar vriendin schuldig aan. ‘Dit is mijn schuld.’ zegt ze zacht. ‘Oh, gaat er een emotioneel gebeuren komen?’ vraagt Bente sarcastisch. ‘Ana, het is niet jou schuld. Ik was zo dom om hierheen te komen toen ik dood moe was.’ zegt Sterre huilend. ‘Hou jullie bekken dicht, joh. Dit is oninteresant. Niet dat jullie wel interesant zijn, maar ik ben straks mooi rijk. Want jij, lieve, lieve, lieve, Sterre... Komt hier niet los al heeft meneertje jou vriend dalijk de 3 miljoen euro betaald.’ zegt Bente. ‘3 miljoen euro... Ik kom hier nooit meer weg.’ zegt Sterre somber. Ze zit vast en de sleutel is weg! ‘Ik kom hier nooit meer weg...’ zegt ze met tranen over haar wangen. ‘Wouw, komt ook iemand achter.’ zucht Bente. Anastacia kijkt haar vriendin schuldig aan. ‘Het spijt me Sterre! Heel erg...’ zegt ze. ‘ALS JIJ BIJ DAT ONGELUK MIJ NIET HAD GEBELD HAD IK NU MET RAPHAEL, JADE EN DE TWEELING OP DE BANK EEN FILM ZITTEN KIJKEN!’ roept Sterre met overslaande stem uit. ‘Ik ga wel even.  Camera staat aan, dit kan nog zo interesant worden.’ lacht Bente. Sterre geeft er geen aandacht aan uit. ‘JIJ HAD MIJ GEWOON NIET MOETEN BELLEN. DAN HAD JIJ HIER MISSCHIEN OOK NIET GEZETEN, MAAR IK IN IEDERGEVAL NIET!’ roept Sterre. ‘Ik kan er ook niks aan doen dat ik ben overreden.’ zegt Anastacia huilend. ‘Dat kan je wel! Je had gewoon moeten opletten en geen harde muziek op! Je weet dat het verkeer niet zo simpel te overleven is en dat je sowieso al veel gevaar loopt als iemand te weten zou komen dat je een van de Vijf bent!’ roept Sterre, die nogsteeds huilt. Anastacia kan ook niet meer stoppen met huilen. ‘Sorry, het spijt me, echt!’ roept Anastacia. ‘Dat zei je ook toen je Kai hielp.’ zegt Sterre. Ze voelt zich bij haar ‘beste vriendin’ nu heel anders. Alsof Anastacia haar beste vriendin niet is.... ‘Weet je. Ik weet niet of ik nog wel je vriendin wil zijn.’ zegt Sterre. ‘Wat? Waarom...’ vraagt Anastacia. ‘Je hebt me 2 jaar lang heel erg veraden en je kan nog niet eens verantwoordelijk voor je eigen veilig zijn. Hoe denk je dat ik me in jou bijzijn voel?’ vraagt Sterre. ‘Je hebt gelijk. Door mij gebeurde dit alles.... Allemaal... Door mijn schuld ben je 2 keer zwanger geweest toen je het niet wou en.... Door mij heb je zoveel in het ziekenhuis gelegen. ALLES!’ zegt Anastacia. ‘Je ziet het ook eens...’ zegt Sterre. ‘We komen hier beiden nooit meer weg.’ zegt Anastacia. ‘Jij kan gewoon worden meegenomen. Ik niet... Ik zit hier voor eeuwig vast als Pim het niet los krijgt. Als Pim het niet los krijgt, krijgt niemand het los.’ zegt Sterre. Ze probeert haar hand omhoog te doen, maar die band zit eromheen geklemd. ‘Ik heb honger...’ zegt Sterre. ‘Ik v ook.’ zegt Anastacia. Pim komt ineens de zolder op. En... Bente of Thijs is er niet bij! Hij is helemaal doorweekt. ‘Pim!’ roept Anastacia. ‘Ana...’ zegt Pim. ‘En Sterre....’ zegt Pim verbaasd. ‘Ook hallo.’ zegt Sterre. ‘Ik...’ ‘Je bent kletsnat, hoe komt dat?’ vraagt Anastacia bezorgd. ‘Ik kom net uit een sloot.’ zegt Pim. ‘Pim, kan je me los krijgen?’ vraagt Sterre. ‘Die sleutel... ik zag een sleutel in het water liggen, maar toen ik hem wou pakken, verdween hij in het putje...’ zegt Pim. ‘Maar het is nog niet...... Voorbij... Heb je  je spullen?’ vraagt Sterre hoopvol. ‘Ik werd meegenomen en in het water gegooit...’ zegt Pim. ‘Oh... Sorry, ik wil hier gewoon los...’ zegt Sterre. Pim komt naast haar zitten en slaat zijn armen om haar heen. Ze legt haar hoofd op zijn schouder. ‘Ik kom hier nooit meer weg.’ huilt ze. ‘Dat kom je wel. Ik heb vast nog wel dingen die jou los krijgen.’ zegt Pim. ‘Voor ik dood ben graag.’ zegt Sterre. ‘En ik dan?!’ roept Anastacia. ‘Jij moet je mond houden. Je hebt er alweer voor gezorgd dat Sterre misschien wel vermoord word. Ik kan niet geloven dat ik ooit op jou verliefd was...’ zegt Pim. Hij kijkt weer naar Sterre. Ze kan niet stoppen met huilen. Pim zijn shirt word nu alleen maar natter door haar tranen, maar dat maakte niks uit. Zijn maatje...  ‘Je moet hier weg, Pim...’ zegt Anastacia. ‘Ik ga niet weg voordat Sterre los is.’ zegt Pim. ‘Luister naar Ana.... Je moet hier weg, anders kan je me niet redden... Dan zit ik hier inderdaad voor eeuwig vast.’ zegt Sterre. ‘Nou, dan zitten we hier gezellig samen voor altijd.’ zegt Sterre. ‘Op het einde van de week... Als Raphael dan geen 3 miljoen geeft ben ik niet langer zo gezellig.’ zegt Sterre. ‘Wat belachelijk! Maar.... Als ze jou vermoorden... Dat mag niet gebeuren.’ zegt Pim vastberaden.  Er klinken voetstappen op de trap. ‘Verstop je.’ zegt Sterre tegen Pim. Pim staat op en verstopt zich snel achter de kast. De deur gaat open. ‘Ik neem jou weer mee naar beneden, Ana.’ zegt ze lachend. Bente zet de camera uit en neemt die mee, net als Anastacia. Als de deur dicht is, komt Pim achter de kast vandaan. ‘Die camera... Stond die aan?’ vraagt hij. ‘Ja... Hij stond aan...’ zegt Sterre bang. ‘Als hij alles heeft opgenomen weten ze dalijk dat ik hier ben.’ zegt Pim. ‘Sorry, sorry, sorry!’ roept Sterre. ‘Waarvoor?’ vraagt Pim. ‘Ik was zo boos op Ana dat ik niet luisterde naar Bente... Ze zei dat de camera aan zou staan.’ zegt Sterre. Ze hoord van een verdieping beneden een gil, maar het is die van Anastacia. ‘STOMME ROT CAMERA!’ klinkt dezelde stem. Sterre lacht opgelucht. ‘Hij nam niet op...’ zegt ze.  ‘Heb jij even geluk.’ zegt Pim. ‘Jij meer.’ zegt Sterre. Pim komt weer naast haar zitten. ‘Ik ga vanavond, als die 2 slapen, naar huis om mijn spullen te halen.’ zegt Pim. Hij slaat zijn armen weer om haar heen. ‘Denk je dat je me loskrijgt?’ vraagt Sterre. ‘Ik weet het niet. Het is heel stevig metaal...’ zegt Pim. ‘Kan je geen sleutel maken die erin past? Ja, je hebt ook ooit het brilletje van Leopold na kunnen maken, dus waarom de sleutel van die stomme banden niet?’ vraagt Sterre. ‘Ik heb de andere sleutel niet en weet dus niet welke vorm hij moet hebben.’ zegt Pim. ‘Kan je niet in het slot kijken?’ vraagt Sterre. ‘Nee, dat heeft geen zin. Het is hier te donker en ik heb geen zaklamp bij. En nee, ook geen laserlampje.’ zegt Pim. ‘Net als je het kan gebruiken, heb je het niet bij...’ zegt Sterre verdrietig. ‘Sorry, ik ben al een tijdje niet meer zo actief met detective zijn.’ zegt Pim. ‘Het maakt niet uit. Dit kon jij ook niet weten.’ zegt Sterre zuchtend. ‘Ik krijg je hier wel uit. Echt.’ zegt Pim. Sterre legt haar hoofd weer op Pim zijn schouder en Pim zijn hoofd op Sterre’s hoofd. ‘Je bent echt lief.’ zegt Sterre zacht. ‘Ik zal mijn eigen maatje toch wel redden.’ zegt Pim. Sterre antwoord al niet meer. Ze is met een glimlach in slaap gevallen. Pim blijft wakker, voor het geval er iemand aankomt.

************

 

gevonden. Ze hoopt zo van niet! ‘Jij irritant rot mormel.’ klinkt Bente’s stem weer. Dan klinkt er een klap. Dan is het stil. ‘Zo, kom jij maar mee.’ zegt Bente lachend. Daarna verdwijnt ze. Sterre opent haar ogen, bang om te zien wat ze dacht. ‘Pim?’ vraagt ze zachtjes. Pim komt gelukkig achter de kast vandaan. ‘Wat... Ik... Ik dacht dat ze je had gevonden.’ zegt Sterre verbaasd. ‘Nee... Niemand vind mij he.’ zegt Pim stoer. ‘Maar... Tegen wie zat ze dan te praten?’ vraagt Sterre verbaasd. ‘Geen idee. Blijkbaar een vlieg of muis ofzo.’ zegt Pim. ‘Ik wou dat ik je kon omhelzen.’ zegt Sterre blij. ‘Misschien kan dat zo ook.’ zegt Pim. ‘Hoe bedoel je?’ vraagt Sterre. ‘Ik kom net terug van huis. Ik heb mijn spullen.’ zegt Pim. Sterre moet moeite doen om niet te gillen van blijdschap. ‘Als ik los ben dan krijg je een knuffel van me.’ zegt Sterre. ‘Aardig.’ lacht Pim. Hij haalt zijn koffertje tevoorschijn. Er zit zoveel in wat hij zou kunnen gebruiken. ‘Oké, waar wil je eerst mee beginnen? Zullen we de zaag maar niet gebruiken?’ zegt Pim. ‘Hoezo heb jij een zaag?’ vraagt Sterre. ‘Heb ik niet.’ zegt Pim.  Sterre lacht even. ‘Oke, een schroevendraaier.’ zegt Pim. Hij draait zich terug naar Sterre en steekt de schroevendraaier in het slot bij haar rechter pols. ‘En als dit niet lukt, niet bang zijn. Ik heb nog veel meer.’ zegt Pim. ‘Je bent echt gewledig.’ zegt Sterre. Pim vriemelt 3 minuten met de schroevendraaier in het slot, maar hij gaat niet open. ‘Dit helpt dus niet.’ zegt Pim. Hij legd de schroevendraaier terug en zoekt iets anders. ‘Wat heb je nog meer?’ vraagt Sterre. ‘De snelheid om me te versoppen.’ zegt Pim en hij gaat snel achter de kast zitten. De deur van de zolder gaat open. ‘Tegen wie praat jij de hele tijd?’ vraagt Bente. ‘Tegen... tegen... Niemand... Tegen mezelf.’ zegt Sterre.  ‘Natuurlijk. Dat je tegen je knuffel praatte, oke. Maar jij zegt niet tegen jezelf; wat heb je nog meer.’ zegt Bente. ‘Blijkbaar wel, want dat …’ ‘Hou je mond jij, kreng.’ zegt Bente. Sterre vind Bente echt eng.
Ondertussen kijkt Pim oplettend mee vanachter de kast. Hij gaat nog wat verder achter de kast zitten, want Bente gaat naast Sterre zitten. ‘Als jij ook maar een iemand van je vriendjes op welke manier dan ook inschakelt, ga je er sowieso aan.’ dreigt ze. Sterre houd haar adem in. ‘Hou het maar gezellig hier, alleen.’ zegt Bente terwijl ze opstaat. Ze loopt de zolder weer af en Pim komt zachtjes achter de kast vandaan. ‘Gaat het?’ vraagt hij. Sterre knikt. ‘Ik wil hier snel weg.’ zegt ze zacht. ‘Komt goed.’ zegt Pim. Hij pakt zijn tas er weer bij en kijkt even goed. Hij pakt er weer iets uit en probeert de banden kapot te snijden. ‘Hou je pols stil.’ zegt hij. ‘Nee, ik ga hem hier eventjes wild bewegen en dan ligt hij er dalijk af.’ fluisterd Sterre sarcastisch. ‘Hij gaat wel kapot...’ zegt Pim. ‘Ja, ook maar een beetje.’ zegt Sterre. ‘Wil je hier weg of niet?’ vraagt Pim. ‘Ik wil niks liever.’ zegt Sterre. Pim gaat gewoon door met snijden. Sterre is bang dat hij in haar pols snijd. Even raakt het scherpe deel haar pols en glijd er een straaltje bloed. ‘Au.. Je zou oppassen.’ zegt Sterre. ‘Rustig... Je bent bijna los.’ zegt Pim. Sterre houd haar adem weer in. Ze hoopte zo dat dit lukte! Maar dan nog moest Pim in al die tijd die andere 2 banden kapot krijgen en dat zou nooit onopgemerkt lukken voor Bente of Thijs zou komen! ‘Schiet op... Je haalt die andere twee nooit...’ zegt Sterre. ‘Hij is los...’ zegt Pim opgelucht. Sterre lacht opgelucht. Pim begint aan de andere hand van Sterre. ‘Niet erin snijden he.’ zegt Sterre bang. ‘Nee, rustig... Je bent zo los.’ zegt Pim. Na 5 minuten is ook Sterre’s andere hand vrij. Ze kijkt naar de snee in haar rechterhand. ‘Zolang  je niet in mijn  buik snijd, ben je nog geweldig.’ zegt Sterre. ‘Die band kan langer duren. Hij is groter dan die andere twee.’ zegt Pim. ‘Boeiend. Hij moet los vóór Bente er is.’ zegt Sterre. Pim begint gelijk aan de band. Hij moet inderdaad snel los zijn. Hij weet dat Bente er sowieso over 20 minuten zal zijn.

‘Sterre komt daar nooit levend weg.’ zegt Raphael bang. ‘Ze komt wel terug! Jij gaat geen drie miljoen betalen, we vinden wel een ander plan.’ zegt Heleen. ‘Hoe?’ vraagt Raphael. ‘Weet ik niet, maar we vinden iets.’ zegt Heleen.

‘Pim, je bent geweldig.’ zegt Sterre blij. Ze omhelsd hem. Dankzij hem is ze los! ‘Ik zei toch; ge....’ ‘Ik wist het.’ klinkt de stem van Bente plots. Sterre en Pim kijken recht in het gezicht van Bente. ‘Jij bent slim....’ zegt Bente terwijl ze de banden vastpakt. Sterre’s hart klopt ineens heel onregelmatig. Eerst snel, dan langzaam. Hoe kon dit gebeuren? ‘Je bent los. Maar dat betekent nog niet dat je wegkomt. En jij al helemaal niet.’ zegt ze terwijl ze Pim aankijkt. ‘Ik dacht dat Raphael een last zou worden, maar jij meer. Je komt nog levend uit een sloot en red een vriendin. Met jou kunnen we nog veel doen.’ zegt Bente. ‘Mij best. Als je Sterre maar laat gaan.’ zegt Pim.

***********

Bente dacht even na. Sterre keek haar hoopvol aan. ‘Nee. Ik hou jullie beide hier.’ zegt Bente. Sterre kijkt gelijk verdrietig. ‘Tenzij....’ zegt Bente. ‘Tenzij wat?’ vraagt Sterre. Bente kijkt van Pim naar Sterre en weer terug. ‘Je haar zelf vermoord.’ zegt ze. ‘We zitten hier nog wel even.’ zucht Sterre. ‘Jij beslist het niet. Dat doet hij.’ zegt Bente terwijl ze naar Pim knikt. ‘Ik doe het... morgen.’ zegt Pim. Sterre kijkt Pim met grote ogen aan. ‘D... Dit meen je toch niet?’ vraagt ze. ‘Oke, geregeld. Sterre, sta op.’ zegt Bente. Sterre blijft zitten. Bente trekt haar ruw overeind en Sterre ademt steeds sneller. Bente trekt haar mee naar de muur, waar ze op een knop drukt.  Het dak van de zolder verschuift... Even is Sterre bang dat ze de  lucht zou zien, maar dat was niet. Er is een kleine ruimte waar een apparaat staat die Sterre op haar zenuwen werkt. ‘Naar boven.’ zegt Bente. Sterre kijkt even bang naar Pim. Ze wist niet dat hij haar zo erg zou verraden! Ze draait zich naar de trap en klimt bang omhoog. Het liefst zou ze weg rennen, naar Raphael, om hem te omhelzen en hem te horen zeggen: ‘Ik bescherm je wel.’.
‘Slaap maar lekker. Enuh... Als je stikt... Stik voorzichtig, dan kan ik ook genieten.’ zegt Bente. Ze draait de knop terug en trekt de knop uit de muur. ‘Zo, tot morgen.’ zegt Bente.


Sterre begint te huilen. Haar leven zou verdwijnen met dank aan Pim... Opeens springt het apparaat aan. ‘Pim! Pim help me! Alsjebliefd!’ roept Sterre. Langzaam vult de kamer zich met gas... Sterre begint te hoesten. Ze moet haar adem in houden om het niet binnen te krijgen. Alles begint te duizelen en langzaam maar zeker, raakt ze buiten bewustzijn.

3 mei 2012

Pim krijgt het dak een stuk open. Breed genoeg om er door heen te kunnen. hij krijgt een duizelig makent gas binnen. Hij ziet het apparaat en trap het kapot. Hij ziet Sterre liggen. Hij legt zijn hand op haar mond zodat ze het overige gas niet binnenkrijgt. Langzaam word ze wakker. Als ze Pim ziet wil ze het liefst weg, maar ze is te duizelig. ‘Als je me zo graag wil vermoorden, mag je nu wel beginnen hoor.’ zegt ze. ‘Ik wil je helemaal niet vermoorden. Ik weet dat je kan acteren en dat is precies waar ik nu op reken.’ zegt Pim. Hij helpt Sterre overeind. ‘Wat bedoel je?’ vraagt Sterre. ‘Straks verwacht Bente dat ik je ga vermoorden. Maar ik doe het niet echt. Dat weet zij niet. Jij gaat doen alsof ik je écht gestoken enzo heb. Dus gebruik je snel het nepbloed dat ik ooit van Marcel heb gekregen. Uiteindeiljk geef ik je een teken dat je kan doen alsof je dood bent.’ zegt Pim. ‘Ik kan helemaal niet acteren.’ zegt Sterre. ‘Je kan niet liegen, maar in de musicalles deed je het harstikke goed.’ zegt Pim. ‘Dat was met zingen.’ zegt Sterre. ‘Met acteren ook. Je bent goed, Sterre. Als je terug naar Raf wilt zul je mee moeten werken.’ zegt Pim. ‘Maar... Als het mislukt word alles alleen maar erger.’ zegt Sterre. ‘Het is pas 3 uur ‘s ochtends. We kunnen... Oefenen.’ zegt Pim. ‘Dat lijkt me wel handig, maar ik weet niet of Bente wel slaapt...’ zegt Sterre. ‘Dat maakt niet uit. Zolang je het red moet alles goedkomen.’ zegt Pim. Sterre omhelst hem. ‘Ik kon ook gewoon niet geloven dat je serieus was toen je akkoord ding.’ zegt Sterre. ‘Ik zou jou nooit vermoorden. Je bent mijn beste vriendin.’ zegt Pim. ‘Oke, dat klonk heel raar uit jou mond.’ zegt Sterre lachend. ‘Ik zeg wel niks meer.’ zegt Pim. ‘Nee... Nee, dat bedoelde ik niet. Maar hoe gaan we oefenen dan?’ vraagt Sterre. Pim pakt zijn spullen erbij. ‘Hiermee..’ zegt hij.

‘Wat ga je met Sterre doen?’ vraagt Anastacia. ‘Ik niks, die Pim van je wel.’ zegt Bente. ‘Pim zou nooit iets bij Sterre doen. Hij is verliefd op haar.’ zeggt Anastacia. ‘Blijkbaar niet. Ik zei dat ze vrij mochten zijn als hij haar zou vermoorden. En hij zei ja.’ zegt Bente. ‘En daar zoek jij niks achter?’ vraagt Anastacia. ‘Moet dat... Eigenlijk is het maar goed dat ik jou ook heb. Je verraad je vriendjes zo snel.’ zegt Bente lachend. ‘Zodra ik kan bewegen ben ik weg.’ zegt Anastacia. Ze moet ook altijd alles verpesten!

‘Mee naar beneden jij!’ roept Bente. ‘Nee! Ik wil niet!’ gilt Sterre. Bente trekt haar aan haar arm de zolder af. ‘Nee! Laat me los!’ roept Sterre. Pim is al beneden. Ze hebben afgesproken om het te doen zoals ze vannacht geoefent hebben. Sterre word alleen wel steeds banger. Straks vergeet ze het teken! Als hij in haar zij ‘steekt’ moet ze ‘dood’ vallen...  ‘Laat me los, alsjebliefd!’ roept Sterre. Ze weet dat het niet echt zal gebeuren, maar toch is ze doodsbang! ‘Als je maar geen plannetjes verzint om eronderuit te komen.’ zegt Bente. Ze gooit Sterre over haar schouder. ‘LAAT ME LOS!’ roept Sterre. Bente loopt ‘wankelend’ de trap af, omdat Sterre zo tegenwerkt. ‘We kunnen beginnen.’ zegt Bente. Ze laat Sterre hard op de grond vallen. ‘Als nu iemand vraagt of ik vroeger op mijn hoofd ben gevallen... Kan ik ja zeggen.’ zegt Sterre pijnlijk. Pim loopt naar haar toe. Hij maakt met zijn mond een gebaar van; Het komt goed.

‘Nu kom je er niet meer onderuit. Dit is de enige manier om weg te komen.’ zegt Bente. ‘Kan ik niet nog even met Raf....’ zegt Sterre. ‘Nee. Dat kan niet.’ zegt Bente snel. ‘Okee....’ zegt Sterre. Ze weet niks meer te zeggen. Even vergeet ze het teeken, maar al snel weet ze het weer.


‘Zo, goed gedaan Pim.’ lacht Bente. Sterre ligt op de grond. Op haar jurk zit ‘nepbloed’ en ze probeert haar adem zo goed mogelijk in te houden. Nu hopen dat Bente haar gewoon op straat ofzo neer legt. Dan kan ze zo weg. ‘Wat ga je nu met haar doen?’ vraagt Pim. ‘Goede vraag. Verzin jij maar wat.’ zegt Bente. ‘Thijs, blijf hier op Pim letten. Ik ga even naar Anastacia.’ zegt Bente. ‘Yes sir.’ zegt Thijs. ‘Ik breng haar wel naar buiten.’ zegt Pim. Hij tilt Sterre op. Ze speelt het echt heel goed. Ze is harstikke licht, omdat ze haar adem inhoud en zichzelf slap houd. Als Pim buiten staat legt hij haar op de koude grond. ‘Het is gelukt. Ga snel naar Raf toe.’ zegt Pim zacht. ‘Bedankt.’ zegt Sterre. Ze gaat weer zitten. Ze omhelst Pim even. ‘Blijf leven.’ zegt ze. ‘Doe ik. Blijf verstandig.’ zegt Pim.  ‘Doe ik.’ zegt Sterre. Ze staat op. Pim kijkt haar nog even na en loopt dan terug naar het huis. Sterre kijkt hem na en rent dan de straat uit. Ze heeft haar mobiel niet, dus kan ze Raphael niet bellen. ‘Ik moet naar Raf...’ zegt Sterre tegen zichzelf.

‘Hoe kan ik Sterre nou helpen? Jij zou een ander plan verzinnen maar ondertussen is haar leven misschien wel over.’ zegt Raphael. ‘Rustig maar. Misschien kan je je nu beter richten op Jade. Ze schreeuwt de hele dag; Waar is papa! Waar is Mama?! - en ik kan haar niet laten stoppen.’ zegt Heleen. ‘Geen tijd. Ik ga naar huis. Sorry, maar Sterre is belangrijker.’ zegt Raphael. ‘Oh, okee...’ zegt Heleen. Raphael doet zijn jas aan en rijd met de auto terug naar huis. Als Sterre’s moeder niet met ideeën komt, moet hij het zelf maar doen. Als hij thuiskomt opent hij de deur. Hij moet iets kunnen verzinnen! Hij gooit zijn sleutels op de kast en loopt naar de keuken. Hij krijgt wel honger van dit alles... Hij smeert een boterham en wil naar de tuin lopen, maar... ‘Sterre?’ vraagt Raphael. ‘Raf..’ zegt Sterre. Raphael loopt op haar af. Zit ze daar echt? Hij omhelst haar. Sterre slaat haar armen ook om hem heen. ‘Hoe kom je terug? Ik was bang da...’ Er lopen gewoon tranen over Raphael zijn wangen en ook Sterre kan zich niet inhouden. Ze is blij haar eigen vriend weer te zien. ‘Ik heb je zo gemist.’ zegt Raphael. ‘Ik jou ook... Dankzij Pim ben ik hier...’ zegt Sterre. ‘Hoe kan dat?’ vraagt Raphael. ‘Hij moest me vermoorden.’ zegt Sterre simpel.  ‘Wat? Ben je ontsnapt dan?’ vraagt Raphael. ‘Nee... Hij deed alsof en ik leek echt dood... Maar Bente en Thijs mogen er niet achter komen dat ik nog leef.’ zegt Sterre. ‘Snap ik... Maar...’ Raphael is gewoon sprakeloos. ‘Ik ben terug...’ zegt Sterre. Ze begraaft haar gezicht in Raphael zijn schouder. Ze wil hem nooit meer los laten! Ze heeft 2 en een halve dag vastgezeten en was bijna dood! Maar het allerergste had ze nog wel gevonden dat ze zonder Raphael, Jade, Sem en Job was. ‘Ik laat je nooit meer los.’ zegt Raphael. ‘Maar we moeten Pim en Ana redden.’ zegt Sterre. ‘Ana... Die heks.’ zegt Raphael. ‘Nee.. Ofja... Ook wel... Maar ik weet niet wat ze met haar doen. En ze kan niet tegen werken, ze is nogsteeds verlamd.’ zegt Sterre. ‘Ze gaan Ana niet vermoorden... Je moeder verzint een plan om ze te redden. Ze weet alleen nog niet dat jij hier bent.’ zegt Raphael. ‘Waar zijn de kinderen eigenlijk?’ vraagt Sterre. ‘Bij je moeder.’ zegt Raphael. ‘Wist ze al dat ik .. Wegwas?’ vraagt Sterre beschamend. ‘Ja, ik heb met haar iets geprobeerd te regelen, maar ze komt niet met ideeën. Als het aan haar lag en Pim nooit bij jullie was geweest, was je nu écht dood.’ zegt Raphael. ‘Ik leef nog. En dat hou ik graag zo. Wanneer... Wanneer moet het geld er zijn?’ vraagt Sterre. ‘Zondag.’ zegt Raphael zuchtend. ‘Dat gaat echt nooit lukken.’ zegt Sterre. ‘En daarom gaan we de politie inschakelen.’ zegt Raphael. ‘Nee! Niet de politie inschakelen. We moeten dit zelf doen.’ zegt Sterre. ‘Waarom?’ vraagt Raphael. ‘Dan wordt het alleen maar erger. Bente en Thijs kunnen veel en tot die tijd lopen Pim en Ana groot gevaar.’ zegt Sterre. ‘Maar jij bent er nog maar net levend vanaf gekomen.’ zegt Raphael. ‘Ja, dat weet ik, maar het moet voorzichtig. We hebben nog 3 dagen... Misschien... Misschien kunnen we van dat nepgeld geven. Ofja, jij dan.’ zegt Sterre. ‘Waarom ik?’ vraagt Raphael. ‘Een! Jij beschermt mij altijd... 2, als ze mij zien dan ben ik straks écht dood.’ zegt Sterre. Raphael drukt haar tegen zich aan. ‘Drie dagen zonder jou... Ik wil er niet nog meer.’ zegt Raphael.  ‘Ik ook niet.. Alleen dagen mét jou.’ zegt Sterre zacht.
‘Is Sterre écht dood?’vraagt Bente. ‘Ja, u zag het zelf.’zegt Pim. ‘Ik geloof  het niet echt... Waar is ze dan?’ vraagt Bente. ‘Buiten. Daar heb ik haar neergelegd.’ zegt  Pim. ‘Kom mee, jij.’ zegt Bente. Pim loopt mee naar buiten. ‘Nou, waar ligt ze dan?’ vraagt Bente. ‘Ik had haar daar neergelegd.’ zegt Pim. Bente ziet iets op de grond liggen. Ze pakt het op. ‘Een flesje... Nepbloed...’ ze draait zich naar Pim. ‘Ik wist dat ik je niet kon vertrouwen.’ zegt Bente. Ze grijpt Pim vast en trekt hem terug naar binnen. ‘Laat me los! Sterre leeft niet meer! Dat nepbloed is niet van mij!’ roept Pim. ‘Dat is het wel! Er staat MARCEL op en Anastacia verraad zoals altijd weer alles, dus ik weet dat hij van jou is!’ roept Bente. Eenmaal in huis slaat ze Pim neer terwijl Anastacia word gedwongen toe te kijken. ‘Anastacia, wáár is Sterre?’ vraagt Bente. Ze gaat bij Anastacia zitten en zet haar zakmes  tegen haar keel. ‘Ik weet het niet. Echt niet. Ik weet alleen dat Pim Sterre zou helpen, maar ik weet niet waar ze is.’ zegt Anastacia. ‘Weet je zeker dat je blijft liegen?’ vraagt Bente. ‘Ik lieg niet...’ zegt Anastacia bang. ‘Je liegt wel! Jij weet alles wat Pim en Sterre doen! Dus weet je ook wel waar Sterre is.’ zegt Bente. ‘Ik weet het niet... Maar ik denk dat ze bij Raphael is, ik weet het niet.’ zegt Anastacia. ‘Thijs, ga naar het huis van Sterre en Raphael.’ zegt Bente. ‘Yes Sir.’ zegt Thijs. ‘Hou eens op met je Yes Sir.’ zegt Bente. ‘Yes Si... Ik bedoel; Oke.’ zegt Thijs. Anastacia zucht. Waarom is ze nou altijd zo bang.

‘Raf, ik ben bang dat Bente hier straks heen komt.’ zegt Sterre. ‘Die komt hier niet heen. Ze denkt toch dat je dood bent?’ zegt Raphael. ‘Ik weet niet... Volgens mij... Ik had van Pim, die het van Marcel had, zo’n flesje nepbloed gekregen en ik heb dat geloof ik daar buiten laten vallen.’ zegt Sterre. ‘Wat dan nog? Alsof ze zou weten dat het door jou is gebruikt.’ zegt Raphael.  ‘Marcel zijn naam staat erop en Bente weet hoe de Vijf heetten.’ zucht Sterre. ‘Reken er maar gewoon op dat ze denkt dat je dood bent.’ zegt Raphael lief. ‘De enige die van mij mogen denken dat ik dood ben, zijn Bente, Thijs, Kai, Arlene en Tom.’ zegt Sterre. ‘Ja, het lijkt me
ook helemaal niet leuk om te worden gezien als een dood iemand.’ zegt Raphael.  De bel gaat. ‘Verwacht jij iemand?’ vraagt Sterre. ‘Nee... Zal ik open doen?’ vraagt Raphael. ‘Nee, ik sta wel op.’ zegt Sterre. ‘Zeker?’ vraagt Raphael. ‘Ja, misschien is het mam.’ zegt Sterre. Ze staat op en loopt naar de voordeur. ‘Jaja, ik kom al.’ zegt ze als de bel nog een keer gaat. Ze opent de deur. ‘Dus toch.’ klinkt een bekende stem. Sterre draait zich om en gaat snel terug de woonkamer in. Ze grijpt Raphael vast. ‘Raf, bescherm me!’ zegt ze bang. ‘Wat, waarom?’ vraagt Raphael. Er komt een voor Raphael onbekende man binnen. ‘Dat is Thijs... De vriend van Bente.’ zegt Sterre bang. ‘Dus Bente had toch gelijk en Anastacia had het goed dat je hier zat.’ zegt Thijs. ‘Ga weg.’ zegt Sterre bang. ‘Dacht het niet. Ga jij maar mee. En jij, Raphael, moet nog altijd betalen vóór zondag.’ zegt Thijs. ‘Raf, ik wil hier weg.’ zegt Sterre. ‘Nee, dat wil je niet. Hij gaat hier weg.’ zegt Raphael. ‘Ik ga niet weg voor ik Sterre heb.’ zegt Thijs. ‘Raf, ik ga....’ zegt Sterre. ‘Nee, jij gaat NIET.’ zegt Raphael.  Hij houd Sterre stevig tegen zich aan. ‘Laat haar los en geef haar aan mij.’ zegt Thijs. ‘Moet ik haar nou los laten of aan jou geven?’ vraagt Raphael. ‘GEEN VAN BEIDEN!’ roept Sterre. ‘Die tweede.’ zegt Thijs. Raphael denkt er niet over na en opent de deur naar de trap. Hij trekt Sterre mee naar boven. ‘Ga naar de zolder.’ sist hij. ‘En jij dan?’ vraagt Sterre. ‘Ik kom zo.’ zegt hij. Sterre loopt twijfelend naar boven, maar als Thijs ook naar boven wil lopen en Sterre begint te rennen. Raphael slaat de deur dicht en rent achter Sterre aan. Eenmaal op de zolder pakt hij zijn mobiel. ‘Wie ga je bellen?’ vraagt Sterre. ‘De politie. Het heeft lang genoeg geduurt. Anastacia en Pim worden wel gered.’ zegt Raphael. ‘Nee, dat...’ ‘Stil.’ zegt Raphael. Hij krijgt 112 gelijk aan de lijn. ‘Er is hier iemand in ons huis die mijn vriendin wil ontvoeren. U moet iemand sturen!’ roept Raphael. Na een tijdje hangt hij op. ‘De politie komt tussen nu en 2 minuten hierheen.’ zegt Raphael. ‘Hij komt naar zolder.’ zegt Sterre bang. ‘We moeten hem 2 minuten afleiden.’ zegt Raphael. ‘Zo, daar zijn jullie.’ klinkt Thijs zijn stem vanaf de zolder overloop. ‘Achter het scherm.’ sist Raphael. Hij trekt haar mee naar achteren. De deur vliegt open en Thijs staat in de opening. ‘Waar zitten jullie verstopt?’ vraagt Thijs. ‘Ik weet wel dat jullie hier ergens zitten.’ zegt Thijs. Hij doorzoekt heel de zolder en plots vliegt de deur door de zolderkamer. ‘Handen omhoog!’ klinkt er. Thijs kijkt geschrokken om en Sterre en Raphael komen vanachter het scherm. ‘Naar beneden jullie. Wij lossen het hier op. Er staan beneden nog wat agenten die jullie mee naar het bureau nemen.’ zegt een agent. Sterre houd Raphael zijn hand vast en ze gaan samen naar beneden. ‘De politie inschakelen... Kreng dat ze is.’ sist Thijs.


‘Blijft u kalm. U had niet zover moeten gaan met ontvoering.’ zegt de agent.

3 en 4 mei!!

Sterre en Raphael zitten op het bureau. ‘En wat heeft hij allemaal bij je gedaan?’ vraagt de agent. ‘Hij is de man van degeen die mijn vriendin ontvoerd heeft. Thijs heeft alleen iets met Ana gedaan en ik heb geen idee wat. Bente is erger. ZIJ ontvoerde Ana, mij en Pim. Ze dwong Anastacia dingen te zeggen of ik zou sterven. Samen met Pim leek het of ik dood was en zo ben ik ontsnapt.’ zegt Sterre. ‘En zijn die Pim en Anne...’ ‘Anastacia.’ ‘Anastacia nog bij die Bente?’ vraagt de agent. ‘Ja.’ zegt Sterre. ‘Weet je het adres nog?’ vraagt de agent. ‘Ik wist het wel... Maar....’ ‘Denk rustig na. Het is belangrijk, maar we nemen alle tijd.’ zegt de agent. ‘Kom op lieverd, je weet het wel.’ zegt Raphael. ‘Ik weet het niet zeker, maar.... Ik denk iets van... Queenlaan 73 ofzo.’ zegt Sterre. ‘Ik zal het even opzoeken.’ zegt de agent. Als hij het adres gevonden heeft zoekt hij de naam van de bewoners. ‘Ah, hier. Bente Dom en Thijs Dom.’ zegt de agent. ‘Den té Dom.’ zegt Sterre met een glimlach. ‘Ja, de achternaam is heel toepasselijk.’ zegt de agent. ‘Ik stuur nu politie en ambulance op het adres af.’ zegt de agent.

‘Laat me los, alsjebliefd!’ huilt Anastacia. Sinds Bente al weet dat Sterre nog leeft is het in het huis alleen maar gevaarlijker geworden. ‘Laat haar los. Alsjebliefd, doe haar niks.’ zegt Pim. ‘Dat zal ik nog wel zien. Je dacht zeker dat ik zou geloven dat Sterre écht dood was? Dit lieve blonde meisje had weer gezegt dat jij zoiets nooit bij Sterre zou doen.’ zegt Bente. Ze verplaatst het pistool dichter naar Anastacia. ‘Nee, alsjebliefd!’ gilt Anastacia. ‘Zolang je vriendje stil staat gebeurt er niks.’ zegt Bente gemeen. ‘Alsjebliefd, niet.... Niet doen. Ik... Het....’ stameld Anastacia. ‘Je wát?’ vraagt Bente.

Sterre en Raphael zitten samen bij het ziekenhuis. Ze weten dat Pim en Anastacia daar sowieso naartoe gebracht zouden worden, ongeacht hoe ze eraan toe waren. ‘Hoe denk je dat het met Ana en Pim gaat?’ vraagt Sterre. Bij elke ambulance die bij het ziekenhuis stopte, keek ze op om te kijken of het haar vrienden waren, maar tot nu toe niks. ‘Ik weet het niet. Hopelijk zullen we het zo zien.’ zegt Raphael. Er komt weer een ambulance aan. Sterre kijkt weer op. Maar... Er komt niemand uit. Althans, dat denkt ze. Ze is zo bezorgd dat ze maar 10 seconde keek. ‘Sterre, daar zijn ze.’ zegt Raphael snel. Sterre kijkt weer op. ‘Ik moet naar ze toe.’ zegt ze. ‘Nee, blijf hier. Ze komen zelf wel naar binnen.’ zegt Raphael. Sterre gaat dicht tegen Raphael aanzitten. ‘Hopelijk is er niks ergs.’ zegt ze. Pim en Anastacia worden naar binnengebracht. Sterre staat op. ‘Ana, Pim, hoe gaat het?’ vraagt ze. ‘Gaat wel... De politie kwam net op tijd.’ zegt Pim. ‘En Ana...’ vraagt Sterre. ‘Die is moe... En bijna dood geschoten.’ zegt Pim. ‘Is ze nog verlamd?’ vraagt Sterre. ‘Nog altijd ja.’ zegt Pim. ‘Ik wil naar huis en dit alles vergeten..’ zegt Sterre. Raphael pakt haar van achter vast.  ‘Wil je niet bij Ana blijven? Die moet hier denk nog wel even blijven.’ zegt Raphael. ‘Nee, ik wil naar huis. Ik wil ook wel bij Ana zijn, maar ik ben gewoon doodmoe en als ik bij Ana blijf doe ik geen oog dicht.’ zegt Sterre. ‘Pim, ga jij gewoon naar huis?’ vraagt Raphael. ‘Ja. Ik hoef toch niet te blijven, dus ik ga naar mijn ouders.’ zegt Pim. ‘Ana word zo naar een kamer gebracht. Zullen we vast gaan?’ vraagt Raphael.  Sterre knikt. ‘Misschien tot morgen.’ zegt ze tegen Pim.

4 mei 2012 :-) *EINDELIJK! XD*

‘Sterre, zin in een eitje?’ vraagt Raphael. ‘Nee, ik heb niet zo’n honger.’ zegt Sterre. ‘Het is al half 12 en je hebt nog niet ontbeten...’ zegt Raphael. ‘Wat maakt dat nou uit? Ik heb gewoon geen honger.’ zegt Sterre. ‘Okee... Wil je zo naar Ana?’ vraagt Raphael. ‘Nee.’ zegt Sterre. Nu vind Raphael het helemaal niet meer kloppen. ‘Waarom wil je niet naar Ana?’ vraagt Raphael. ‘Gewoon... Omdat... Ik weet niet of ze nog wel echt een vriendin is.’ zegt Sterre.  ‘Hoezo? Ze is toch je … Beste vriendin?’ vraagt Raphael. Sterre haalt haar schouders op. ‘Ze heeft me verschillende keren heel hard veraden.’ zegt Sterre. ‘Dat is een keer gebeurd en dat heb ik zelfs vergeven...’ zegt Raphael die naast haar komt zitten. ‘Nee, het was vaker.’ zegt Sterre. ‘Wanneer dan nog meer?’ vraagt Raphael. ‘Pas nog. Ze verraad iedereen omdat ze alleen aan zichzelf kan denken en daar moet ik dan altijd weer mee worden opgescheept.’ zegt Sterre. ‘Ana kan er niks aan doen. Ze is van nature verwend.’ zegt Raphael. ‘Ze kan er wel iets aan doen. Ze heeft weet ik veel hoelang met ons in Anubis gewoont en even leek ze normaal te worden. Ze leek niet meer verwend. Maar dan blijkt het dat ze 2 jaar lang voor al het gevaar in mijn leven had gezorgt.’ zegt Sterre. ‘Ik weet gewoon niet meer of ik nog wel vriendinnen met haar wil zijn.’ zegt Sterre. ‘Kom op. Ana heeft dit ook nooit zo gewild. Ze was harstikke blij dat ze eindelijk een vriendin had die ze kon vertrouwen. En dat was jij. En...’ ‘Ik was ook blij toen Ana en ik vriendinnen waren. Van mijn moeder moest ik eens echte vrienden maken, omdat ik alleen met Muis kletste.’ zegt Sterre. ‘Je wil Ana toch niet kwijt?’ vraagt Raphael. ‘Het maakt mij niet meer zoveel uit. Ana  denkt alleen aan zichzelf en  door haar komen wij elke keer in gevaarlijke situatie’s terecht.’ zegt Sterre.  ‘Je kent Ana toch? En al kwam het grootendeels niet door haar, dan waren we nog in gevaar geweest, omdat we de Vijf zijn.’ zegt Raphael. ‘Ik wil Ana gewoon een tijdje niet meer zien. Misschien word ons leven dan wel weer normaal en gebeuren er niet van die gevaarlijke en enge dingen.’ zucht Sterre.  ‘Je moet het zelf maar weten. Zolang je hier maar geen spijt van krijgt.’ zegt Raphael. ‘Dat krijg ik niet.’ zegt Sterre.

‘Oh lieverd! Ik ben zo blij dat je nog leeft.’ Heleen knuffelt haar dochter helemaal plat. ‘Mam, laat me los... Alsjebliefd, ik stik bijna.’ piept Sterre. ‘Sorry.’ zegt Heleen en ze laat haar dochter los. ‘Hoe heb je het die 3 dagen uitgehouden daar?’ vraagt Heleen. ‘Het ging nog maar net. Ik zat gewoon vast en het was zo eng...’ zegt Sterre. ‘Hopelijk gebeurt dit nooit meer.’ zegt Heleen zuchtend. ‘Ik hoop het ook....’ zegt Sterre. ‘Komen jullie Jade en de tweeling weer ophalen?’ vraagt Heleen. ‘Ja, ik wil proberen een normaal leven te krijgen. Zonder druïden en andere enge mensen.’ zegt Sterre. ‘Ik zie wel hoelang het zo blijft.’ zegt Heleen. ‘Ik ga proberen bij Ana weg te blijven.’ zegt Sterre. ‘Bij Anastacia? Maar ze is je beste vriendin..’ zegt Heleen verbaasd. ‘Niet meer. Door Ana kwam ik in gevaar en ze heeft me twee keer verraden.’ zegt Sterre. ‘Maar is het dan wel een...’ ‘Ja, het is een goed idee. Als ik haar een tijdje niet zie en niet in contact kom met Ana, dan kan ik misschien samen met Raf, Jade, Sem en Job een normaal leven krijgen.’ zegt Sterre.  ‘Oh, oke. Als jij dat zo graag wil.’ zegt Heleen. ‘Dat wil ik graag, ja.’ zegt Sterre.

‘Nee Pim. Ik ga niet mee naar Ana.’ zegt Sterre door de telefoon. ‘Waarom niet?’ vraagt Pim. ‘Gewoon niet. Ik moet nog veel doen.’ zegt Sterre. ‘Succes dan.’ zegt Pim. Sterre hangt op en zucht. Dit maakt haar beslissing niet bepaald gemakkelijk.  ‘Mama, mag ik buiten spelen?’ vraagt Jade. ‘Hier achter of op straat?’ vraagt Sterre. ‘Straat.’ zegt Jade. ‘Nee, dat mag niet. Het is wat te druk. Sorry.’ zegt Sterre. ‘Achter dan?’ vraagt Jade. ‘Natuurlijk. Dan kan ik even poetsen. Zolang die luie vader van je van de bank af gaat.’ zegt Sterre. ‘Ik ben niet lui.’ zegt Raphael beledigt. ‘Ga dan met Jade naar  buiten. Dan kan ik even poetsen.’ zegt Sterre serieus. ‘Wouw,waarom zo serieus?’ vraagt Raphael. ‘Het moet serieus zijn... We kunnen niet van alles een spel maken.’ zegt Sterre. ‘Lieverd, je moet niet alles ineens heel serieus nemen. Je bent nu wel 20, maar dat betekent nog niet dat je niks meer mag doen wat je leuk vind.’ zegt Raphael. ‘Ga nou maar met Jade naar buiten.’ zegt Sterre. ‘Ja ja, ik ga al.’ zucht Raphael. Hij loopt samen met Jade naar buiten. Sterre zucht. Ze snapt dat Raphael gelijk heeft, maar ze kan ook niet bij alles gaan doen alsof het een spel is.

‘Nou, moest je hier nou zo moeilijk om doen?’ vraagt Raphael. ‘Ja. Als jij op de bank bleef zitten was het niet gelukt.’ zegt Sterre. ‘En wat nu? Ga je nu koken en werk zoeken, of wat?’ vraagt Raphael. ‘Jup.’ zegt Sterre. ‘Nee, wacht. Ik maakte een grapje.’ zegt Raphael. ‘Maar ik niet.’ zegt Sterre. ‘Ohman, waar begin je aan?’ vraagt Raphael. ‘Aan een normaal leven. Zou jij ook moeten doen.’ zegt Sterre. ‘Sterre, je bent 20. Ookal heb je Jade, Sem en Job, dan hoef je nog niet zo te veranderen.’ zegt Raphael. ‘Dat moet wel. Ik wil alles goed doen. En daar ben ik mee bezig.’ zegt Sterre. Raphael gaat zuchtend op de bank zitten. Hopelijk gaat dit niet lang door.

 

5 mei 2012!

‘Ik ga met mam boodschappen doen. Let jij op Jade en  de tweeling?’ vraagt Sterre. Ze heeft vannacht amper geslapen. Een stomme nachtmerrie hield haar wakker. Elke keer werd ze om het kwartier wakker en als ze weer in slaap viel begon de nachtmerrie gewoon weer opnieuw. ‘Ja, hoe laat ben je ongeveer terug?’ vraagt Raphael. ‘Vier uur.’ zegt Sterre. ‘Oke, tot straks schat.’ zegt Raphael. Hij geeft Sterre nog een kus en loopt dan de keuken in om nog wat te doen. Sterre pakt de sleutel en ongemerkt nog wat spullen. ‘Tot straks.’ zegt ze zacht en ze pakt haar fiets. Die staat voortaan voor het huis, omdat ze had besloten als ze ergens heen wil, ze op de fiets gaat. Ze gaat eerst ergens anders heen en dan alleen boodschappen doen. Ze leest het bericht op haar mobiel. Ze heeft vanochtend om 6 uur, omdat ze toch niet meer kon slapen, iets opgezocht. Ze heeft een afspraak gemaakt met een oude kennis die haar misschien kan afhelpen van haar droom. Vlak daarna kreeg ze nog een andere mail. Gister had ze bedacht dat ze wel graag iets met films/serie’s/theater/musical wou doen en had ze zich al snel opgegeven voor een castingbureau en ze mocht vandaag al een auditie doen. Ze wil Raphael daar mee verassen als ze terug is van het boodschappen doen. Raphael zou toch wel mee moeten! Na een kwartier fietsen komt ze bij de oude kennis aan. Ze opent de deur. Gelukkig heeft ze de sleutel van haar... ‘Hallo?’ vraagt Sterre als ze de deur dicht heeft gedaan. ‘Ja, wacht, kom maar.’ klinkt een gehaaste stem. Sterre lacht even. Ze hangt haar jas op en loopt de kamer in. Even blijft ze verwonderd in de opening staan. Het is donker en op de kastjes/tafeltjes staan allemaal brandende kaarsen. ‘Wow, wat... Wat is dit?’ vraagt Sterre. ‘Dit helpt extra goed voor de nachtmerrie’s.’ zegt Jennifer. ‘De nachtmerrie’s wegjagen mag ik hopen...’ zegt Sterre. ‘Ja, daarvoor ben je hier toch?  Of moet ik je nog meer nachtmerrie’s bezorgen? Dat kan ik namelijk ook wel.’ zegt Jennifer. ‘Nee, dat hoeft niet.’ zegt Sterre. ‘Gelukkig. Ga maar liggen, dan kunnen we beginnen.’ zegt Jennifer. Sterre knikt en gaat liggen. Hopelijk helpt het...

‘Waar moest je nou nog heen dan?’ vraagt Raphael. ‘Rij gewoon naar dit adres en dan kom je er wel achter.’ zegt Sterre. ‘Moeten Jade, Sem en Job mee?’ vraagt Raphael. ‘Nee, Linda komt dalijk hierheen.’ zegt Sterre. Op dat moment komt Linda ook net binnen. ‘Veel su...’ ‘Niks zeggen.’ zegt Sterre snel. Linda knikt begrijpend. ‘Okee, veel plezier met... Waar jullie ook heen gaan.’ zegt Linda. Raphael begrijpt er helemaal niks meer  van. ‘Waar gaan we dan heen?’ vraagt Raphael. ‘DAT ZIE JE DAN WEL, WE MOETEN ER OM VIJF UUR ZIJN.’ zegt Sterre gehaast en ze trekt haar vriend mee. ‘Tot straks, lief dat je voor ze wilt zorgen, doei.’ zegt Sterre nog. Linda lacht. Zij weet wél wat er is.

‘Wat moet je hier nou? Hier worden auditie’s gehouden voor films enzo...’ zegt Raphael verbaasd. ‘Wouw, meen je dat? We moeten doorlopen.’ zegt Sterre. Raphael snapt er zo weinig van, dat hij niet eens nadenkt over wat Sterre hier zou kunnen doen. ‘Sterre de Wit?’ vraagt een vrouw. ‘Dat ben ik. Raphael moet ook mee.’ zegt Sterre snel. ‘Kom maar mee naar binnen. Je moet nog heel even wachten, de andere is bijna klaar.’ zegt de vrouw. ‘Wat is er nou aan de hand?’ vraagt Raphael geïriteerd. ‘Dat is een verassing.’ zegt Sterre. ‘Ga jij mee kijken bij die auditie’s?’ vraagt Raphael verbaasd. ‘Zoiets ja.’ zegt Sterre. Ze pakt snel iets uit haar tas. Raphael kijkt even wat het is, maar Sterre houd het snel buiten zijn zicht. ‘Dalijk mag je het weten, slimpie.’ zegt Sterre en ze geeft hem speels een tikje op zijn neus.
Na een paar minuten is Sterre aan de beurt. Als ze met Raphael doorloopt, snapt Raphael eindelijk (!!!) wat er aan de hand is. ‘Wat? Heb jij een... auditie?’ vraagt hij. Sterre knikt. ‘Ik moest het allemaal heel snel leren, maar het kon wel...’ zegt Sterre.  ‘Waarom zei je niks?’ vraagt Raphael. Hij is heel blij enzo, maar toch kan hij daar even niet aan denken. ‘Het was een verassing. Het leek me gewoon leuker als je er pas later achter zou komen, maar blijkbaar vind je het niet zo leuk...’ zegt Sterre. ‘Jawel, ik vind het geweldig, maar...’ ‘Maar wat?’ vraagt Sterre. ‘Het komt gewoon heel onverwachts enzo.’ zegt Raphael. ‘Dat is ook de definitie van een verassing.’ zegt Sterre lachend. ‘Ik moet door... Ga je kijken?’ vraagt Sterre. ‘Tuurlijk.’ zegt Raphael. ‘Succes.’ zegt hij snel.

6 mei 2012!  op 7 mei wordt ook 6 mei afgerond!

‘Wanneer krijg te horen of je nog eens auditie mag doen?’ vraagt Raphael tijdens het ontbijt om 10 uur. ‘Geen idee. Dit is mijn eerste auditie ooit en het is wel een theater...’ zegt Sterre. ‘Dat is toch alleen maar een plus punt voor jou? Je kan geweldig zingen.’ zegt Raphael. ‘Omdat dit voor mij een eerste auditie was kijken ze extra goed.’ zegt Sterre. Jade probeert ondertussen over de tafel te klimmen omdat ze niet bij de pasta kan. Sterre pakt lachend de pasta en geeft hem aan Jade. ‘Je kan het ook gewoon aan Papa of Mama vragen hoor.’ zegt ze lief. Jade steekt haar tong uit en pakt haar plastic mes. Sterre en Raphael vinden het nog té gevaarlijk  om Jade een echt mes te geven, dus hebben ze nog een plastic mesje. ‘Vandaag zal ik wel gebeld worden denk ik.’ zegt Sterre.  Alsof ze het over de duivel hebben, gaat Sterre’s mobiel. ‘Stil... Dat zijn ze.’ zegt ze zenuwachtig. Ze neemt op. ‘Met Sterre.’ zegt ze. Ze luistert geduldig naar de man die ze aan de telefoon heeft. Ze houd haar gezicht neutraal. ALS ze terug mag, wil ze Raphael verassen. ‘Oke, is goed... Bedankt.’ zegt Sterre. ‘En?’ vraagt Raphael als Sterre heeft opgehangen. ‘Ik ben niet door...’ zegt ze. ‘Wat? Dat meen je toch niet?’ vraagt Raphael. Maar alles veranderd als hij een glimlach op Sterre’s gezicht ziet verschijnen. ‘Je bent wel door he?’  vraagt Raphael. Sterre knikt. Raphael omhelst haar. ‘Ze zouden ook gewoon gek zijn als ze jou niet door laten.’ zegt  Raphael. ‘Ik ben zo blij.’ zegt Sterre. ‘Het is te merken ja.’ zegt Raphael.  ‘Misschien speel je binnenkort wel in een  musical die wel heel populair word.’ zegt Raphael. ‘Mama en papa blij waarom.’ zegt Jade. ‘Mama heeft auditie gedaan voor een musical en is door.’ zegt Raphael. Jade begrijpt er niks van, maar doet ook maar blij mee. ‘Wanneer moet je terugkomen?’ vraagt Raphael. ‘Woensdag.’ zegt Sterre. ‘En wat moet je doen?’ vraagt Raphael. ‘Zingen.’ zegt Sterre. ‘Maar... Je weet niet eens wat je moet zingen?’ zegt Raphael. ‘Ik krijg straks een mail met songtekst en de liedjes.’ zegt Sterre.  ‘Super! Maar ik mag er wel bij zijn als je gaat oefenen he?’ zegt Raphael streng. ‘Jaja, papa zangcoache.’ zegt Sterre lachend.

‘Mama zingen?’ vraagt Jade. ‘Ja, ik heb de muziek en tekst.’ zegt Sterre. ‘Ik ook singen!’ roept Jade. ‘Zal mama heeft eerst eventjes voor zingen?’ vraagt Sterre. Jade gaat op de bank zitten. Sterre kent de muziek al wel een beetje. Dit is muziek van een andere musical, dus nog niet van de musical zelf. ‘Oke, welk liedje eerst?’ vraagt Raphael. ‘Doe maar dat lied van wicked. Dat ken ik het beste.’ zegt Sterre. ‘Yes Sir.’ zegt Raphael lachend.



Dit is mijn dag! Ik lach, om zwaartekracht. Genoeg gewacht! Ik lach, om zwaartekracht! En niemand haalt mij neer!

klinkt er prachtig door de woonkamer. ‘Papa, wat is dat op mijn arm?’ vraagt Jade. Raphael lacht. ‘Dat is kippenvel.’ zegt Raphael. ‘Opeten?’ vraagt Jade. ‘Nee, nee, niet opeten. Als je kippenvel hebt, heb je het koud. Dat is je moeder haar schuld. Zij zingt zo mooi.’ zegt Raphael. Sterre lacht. ‘Kleine kindjes worden groot.’ zegt ze. ‘En kleine Sterre wordt een grote Ster.’ zegt Raphael. ‘Je bent echt heel lief.’ zegt Sterre en ze geeft hem een lange zoen.
‘Oh, een Annie liedje.’ zegt Sterre. ‘Welk nummer?’ vraagt Raphael. ‘Wachten.’ zegt Sterre.
Klik hier voor het lied
‘Wouw, dat was... prachtig!’ roept Raphael. ‘KEN IK OOK!’ roept Jade. Sterre lacht. ‘Jade ook meezingen?’ vraagt ze. Jade staat op en Sterre tilt haar op.

Heel misschien ver weg. Of heel misschien, vlakbij. Neemt hij een slok van zijn koffie. Denkt zij een keertje aan mij. Ergens in een huis. Waar zacht de kachel brand. Speeld zij piano en zingt zij. Hij leest aan tafel de krant. Hij houdt van sport. Zij van muziek. En ze verzamelen kunst en antiek. Mooi slim en lief. En samen zo blij. Maar ik weet ook... Ze wachten op mij!
Dus ooit zie ik ze weer. En tot die ene keer. Blijf ik de dagen en nachten...Wachten...

‘Wouw Jade. Jij kan ook zingen.’ zegt Raphael.  En hij liegt nog niet eens. Jade kon soms perfect een toon aanhouden, en dat terwijl ze nog maar 4 is.  ‘Zij moet echt.... Als ze dat leuk vind al snel iets met theater doen.’ zegt Raphael. ‘Ja, wel een goed idee. Maar als ze dat niet wil doen we dat niet.’ zegt Sterre. ‘Ja, dat klopt. Na de zomervakantie gaat ze wel naar school. Weet je al een goede school?’ vraagt Raphael. ‘Ja, ik heb al een goede basisschool. Djamilla zit er ook op. Djamilla is trouwens dinsdag jarig...’ zegt Sterre. ‘Leuk. Welke school zit Djamilla?’ vraagt Raphael. ‘Notenboom.’ zegt Sterre. ‘Wouw, wat een naam.’ zegt Raphael lachend. ‘Ja, ik weet het. Maar het is een goede school.’ zegt Sterre. ‘Djamilla jarig!’ roept Jade uit. ‘Ja, zullen we even naar de stad gaan morgen?’ vraagt Sterre. ‘Ja!’ roept Jade. ‘Weet je, we kunnen niet de hele dag liedjes oefenen. Misschien kunnen we naar het bos gaan? En er zijn zondags nog meer kinderen in het bos, bij de speeltuin, dus misschien ook wel leuk voor Jade.’ zegt Sterre.  ‘Naar bos?’ vraagt Jade. ‘Ja, gezellig naar het bos.’ zegt Sterre.   Jade staat op en rent naar de kapstok. Ze pakt Sterre’s jas en haar eigen jas. Ze geeft Sterre’s jas aan Sterre en trekt haar eigen jasje aan. ‘En mijn jas dan?’  vraagt Raphael. ‘Papa self pakken.’ zegt Jade. ‘Ik ga even de tweeling halen.’ zegt Sterre lachend. Ze loopt naar boven. Ze maakt ze langzaam wakker. De tweeling is ondertussen al 14 dagen oud en ze doen al veel meer. ‘jirnjfijegf.’ zegt Sem terwijl ze haar handje uitsteekt. Het is nog een heel klein handje. Job begint ook allemaal te brabbelen en Sterre tilt de twee op. ‘Gaan jullie ook gezellig mee naar het bos?’ vraagt Sterre. ‘Ivjkfgjkdsr!’ roept Job. Sterre lacht en loopt met ze naar beneden. ‘Wow, je hebt de buggy al klaar gezet.’ zegt Sterre lachend. ‘Ja. En ook voor Jade, voor het geval ze moe wordt. We gaan namelijk wel lopend.’ zegt Raphael.  ‘Handig.  Maar als ze die wandelwagen de hele tijd ziet wil ze niet meer lopen.’ Alsof  Jade het hoorde, ging ze lachend in de wandelwagen zitten. ‘Zei ik toch.’ zegt Sterre. ‘Ja, ik merk het.’ zegt Raphael lachend.

De rest van de middag is het gezin gezellig in  het bos. Jade speelt de hele dag met andere kindjes en de tweeling  kreeg ook veel aandacht van andere peutertjes. Sterre krijgt een sms. Er staat geen naam bij, maar er staat dat ze naar  het midden van het bos moet komen. Alleen... Ze vertrouwt het niet helemaal, maar gaat toch. ‘Raf, ik ga heel even iets halen.’ zegt ze. ‘Oh, oke...’ zegt Raphael. Sterre loopt langzaam door het bos. Misschien kan ze dan wel zien wie haar sms’te... Ineens wordt ze bij haar schouders gepakt en gilt ze het hele bos bij elkaar!

‘Laat me los! Mijn vriend kan je zo verslaan! Hij heeft een... een.... Hij heeft een telefoon! En geloof me, hij doet het echt! Hij schi... belt echt!’ gilt Sterre. ‘Wow, Ster, relaxe.’ klinkt lachend de stem van... ‘Jennifer! Je moet me van mijn nachtmerrie’s afhelpen, je moet ze niet bezorgen!’ roept Sterre. Ze omhelst haar vriendin. ‘Waarom sms’te je anoniem?’ vraagt Sterre. ‘Dit was een test. Je moet over je angsten uit  het verleden heen stappen.’ zegt Jennifer. ‘Welke angsten?’ vraagt Sterre nonchalant. Jennifer zucht. ‘Oke, maar waarom in het bos? Je bent gewoon dom als je zo’n afspraak wél vertrouwt.’ ‘Omdat je niet verder kon zonder dat Raphael het zou merken. En elk normaal mens zou zo’n afspraak vertrouwen.’ zegt Jennifer. ‘Niet als er ANONIEM staat en je al weet dat het je vriend NIET is.’ zegt Sterre. ‘Ik ga wel mee terug.’ lacht Jennifer. ‘Dat is je geraden.’ zucht Sterre.



Einde 6 mei.
7 mei 2012!!!

‘Raf, niet om het een of ander, maar.... Ik ben bang dat.... Misschien krijgt Jade ook wel iets met haar handen of krijgen Sem en Job wel iets met hun oren of handen, omdat... Ja, je snapt me wel...’ zegt Sterre. Ze komen net terug van de stad, waar ze met Jade een cadeautje voor Djamilla hebben gekocht. ‘Hoezo ben je daar bang voor?’ vraagt Raphael. ‘Nou, gewoon...’ zegt Sterre. ‘Dat kan denk ik niet...’ zegt Raphael. ‘Waarom zou het niet kunnen?’ vraagt Sterre. ‘Wij waren uitverkoren bij een eeuwenoude voorspelling.En volgens mij heeft Merlijn niks achtergelaten bij de kinderen van de Vijf en wist hij nog niet eens dat dit ooit zou gebeuren. Hoe zou Merlijn nou moeten weten dat wij twee een relatie zouden krijgen, zouden gaan trouwen enzo?’ zegt Raphael. ‘Ik ben er toch wel een beetje bezorgd om.’ Sterre zakt neer op de bank. De tweeling kan nog wel even in de buggy blijven liggen, die slapen toch. Raphael  komt naast haar zitten en slaat zijn arm om haar heen. Sterre legt zuchtend haar hoofd op zijn schouder . ‘Maak je maar geen zorgen, schat. Als er iets met Jade, Sem of Job gebeurt wat er ook maar op wijst dat ze onze zintuigen hebben overgenomen, dan gaan we gelijk zorgen dat ze er geen last van hebben.  We weten wat we ze dan moeten geven.’ zegt Raphael. ‘Ja, dat is waar...’ zegt Sterre. Zo blijven ze nog even zitten. Jade klimt ondertussen op het kastje bij de tv. Ze wil de afstandsbediening pakken. ‘Afstandsdiening!’ roept ze. Sterre lacht en staat op om de afstandsbediening te pakken. Ze zet de tv aan en neemt Jade op haar schoot. Zo zitten Sterre, Raphael en Jade samen op de bank en slaapt de tweeling gewoon verder.

Kan zo’n donkere dag. Op slag, voorbij zijn. Niet gaan mokken maar kijk! Gelijk! Vooruit!!!! Oooo.

Sterre moet nog even wat liedjes zingen. Ze krijgt deze avond nog de liedjes van de musical zelf opgestuurd. Met een voorbeeld erbij, en instrumentaal. ‘Nou, ik ga even de kinderen naar bed brengen. Kunnen we zo misschien een film kijken.’ zegt Raphael. Sterre knikt. Ze geeft haar dochter Jade een kus en geeft de tweeling even over aan Raphael. ‘Tot zo.’ zegt ze tegen Raphael.

Om half 12 is de film afgelopen. Sterre en Raphael hebben niet veel van de film gezien, want ze deden meer andere dingen. ‘De film is afgelopen.’ lacht Sterre. ‘Achja, zullen wij dan toch nog even verder gaan?’ vraagt Raphael ondeugend. ‘Ik vind het niet erg hoor.’ zegt Sterre en ze geeft hem weer een lange zoen. Dan komt Jade ineens naar beneden. ‘Mama.’ huilt ze. ‘Hey lieverd, wat is er?’ vraagt Sterre geschrokken. Ze loopt naar Jade toe en tilt haar op. ‘Heb zo buikpijn.’ zegt Jade huilend. Sterre glimlacht opgelucht. ‘Ik ga wel even naar boven. Zet je de tv uit, dan kunnen we ook gelijk naar bed.’ zegt Sterre en ze loopt met Jade naar boven.

8 mei 2012 (gepost op 9 mei - zie nieuws voor informatie)

8 mei

‘Gevelisiteed!’ roept Jade als ze bij Djamilla is. ‘JADE!’ roept Djamilla blij. ‘Cadeautje hier.’ zegt Jade.  Djamilla pakt het cadeautje. Ze omhelst eerst haar vriendinnetje.  ‘Cadeautje uit pakken?’ vraagt ze aan haar moeder. ‘Pak maar uit. Het is jou cadeautje.’ zegt Linda. Djamilla scheurt het papier eraf en Jade helpt mee. Dat vind Djamilla helemaal niet erg. Jade mag echt ALLES van haar. ‘Wouw!’ roept Jade. Ze ziet alle andere spullen van haar vriendin. Ze loopt er naar toe terwijl Djamilla blij kijkt naar haar cadeautje.   Het is een grote knuffelbeer. Ondertussen geeft Sterre Linda een paar kussen en feliciteerd haar.  ‘Gefeliciteerd met Djamilla. Hopelijk komt snel de dag dat Jade ook 6 word.’ zegt Sterre. ‘Gebeurt vast wel. Niet al jou kinderen overkomt hetzelfde als wat Nina overkwam.’ zegt Linda. ‘Hoe weet je dat nou?’ vraagt Sterre. ‘Dat is een gevoel. En JIJ gaat vandaag gezellig kletsen met mij, Raf en meer mensen terwijl Jade gewoon lekker met Djamilla speelt ZONDER dat er iets fout gaat.’ zegt Linda en ze duwt haar vriendin op de bank. ‘Maar wat …’ ‘Er zitten nog hekjes bij de trappen. Vanwege Sem en Job. Die komen hier zo vaak dat ik ze laat zitten.’ zegt Linda. Ze slaat haar arm om haar vriendin heen. ‘Oke, maar...Er gebeurt echt niks he?’ vraagt Sterre. ‘NIKS, dat beloof ik je. En als er toch iets mocht gebeuren, geef je mij de schuld.’ zegt Linda.
Na de hele dag gezellig te hebben gehad gaat Sterre even terug naar haar eigen huis om de tweeling op bed te leggen. Het is te druk in het huis  van Linda om de tweeling daar nog te kunnen laten slapen. Als ze terugkomt in het huis  van Linda, schrikt ze. ‘Wat is er gebeurd?’ vraagt ze verbaasd. ‘Niet boos worden, alsjebliefd.’ zegt Linda die haar vriendin bij haar schouders pakt. ‘WAT is er gebeurd?’ vraagt Sterre bang. ‘Sorry, ik kon er niks aan doen en ik had het echt niet gezien en het.....’ raaskalkt Linda. ‘Raf, wat is er gebeurd?’ vraagt Sterre terwijl ze haar vriend doordringend aankijkt. ‘Uhm.... Ik denk dat..... Ik...’ stameld Raphael. Er klinkt een sirene en Linda loopt wankelend naar de deur om hem open te doen. Raphael pakt Sterre vast, maar als Sterre gehuil hoord.... ‘Laat me los.’ zegt ze snel. Ze trekt en uiteindelijk duwt ze Raphael aan de kant. Ze kan door de ambulance broeders niet zien bij wie ze staan...
Ze duwt er een paar aan de kant en kijkt bang naar de kleine gestalte die er huilend en bang bijligt.... Ze draait zich bang naar Linda. ‘Je zei dat er NIKS kon gebeuren...’ zegt ze zacht. ‘Sorry.... Ik wist niet dat ze het vuur aan konden zetten.’ zegt Linda met tranen in haar ogen. Het is Jade die op de grond ligt te huilen. Ze heeft haar arm verbrand... Sterre kijkt Linda aan. Ze kan het gewoon niet geloven. Ze had gezegt dat Jade volkomen veilig zou zijn, maar nu heeft ze haar kleine armpje verbrand! Sterre loopt met tranen in haar ogen voorbij haar vriend, vriendin  en de andere gasten. Ze loopt haar eigen huis in en gaat bang en huilend op de bank liggen. ‘Stomme Linda.’ zegt ze snikkend. Wat zou er nu met Jade gebeuren? Gaat ze ook dood? Moet ze een eeuwigheid in het ziekenhuis liggen? Ze wil de hele tijd bij haar dochter blijven, maar.... Ze kan het niet. Ze hoord Raphael binnen komen. ‘Wil je nog mee met Jade?’ vraagt Raphael. ‘Ik wil de anderen niet zien, maar ik wil wel bij Jade blijven.’ zegt Sterre. ‘Dat snap ik, maar...’ ‘Maar wat?’ vraagt Sterre bang. ‘Ik weet niet hoelang Jade het volhoud. Ze heeft zoveel pijn aan die brandwond en het is niet Linda’s schuld. Met Djamilla gaat het ook niet super, zij heeft zich ook verbrand, maar niet zo zwaar.’ zegt Raphael. ‘Linda verzekerde me dat er niks zou gebeuren met Jade.’ zegt Sterre. ‘De ambulance vertrekt zo. ALs je mee wil moet je nu instappen.’ zegt Raphael. Sterre denkt snel na en gaat dan toch mee. Ze wil haar dochter niet in de steek laten. Jade zal het hoe dan ook wél overleven. Ze staat op, loopt naar buiten en stapt de ambulance mee in. Daarna rijden ze weg....

9 mei

‘Mama.’ huilt Jade. Sterre zit al de hele nacht bij Jade in het ziekenhuis. Raphael zou thuis blijven voor de tweeling. Sterre kijkt haar dochtertje aan. Jade kan niet van haar arm afblijven. Het ziet er zo verschrikkelijk uit... Hoe kon dit gebeuren? Hoe kwam Jade bij het gasfornuis en hoe kreeg ze die aan? Ze kon het onmogelijk zelf aan hebben gekregen en waarom heeft Djamilla maar zo’n kleine wond? Sterre snapt het niet meer. ‘Wat is er, lieverd?’ vraagt ze als ze beseft dat ze  nog niet geantwoord heeft. ‘Arm pijn.’ huilt Jade. Sterre tilt haar dochter van het bed. ‘Sorry... Linda verzekerde me dat je niks kon gebeuren en ik had de tweeling gewoon bij haar moeten laten... Dan had jij die brandwond nu niet.’ zegt Sterre met een schuldgevoel. Ze kijkt naar Jade haar arm. Het is gewoon een grote nachtmerrie! Een meisje van 4 jaar hoort dit niet te overkomen! Jade blijft maar huilen en Sterre drukt haar tegen zich aan. Ze wil er alles aan doen om het normaal of ongedaan te krijgen. Maar ze is bang dat de wond bij Jade nooit meer verdwijnt...  ‘Het spijt me.’ fluistert ze nog even.

‘Gaat die wond ooit nog weg?’ vraagt Sterre aan een arts die voor Jade komt. ‘De wond zal wel beter worden, maar er zal een groot litteken achter blijven.’ zegt de arts. ‘Maar ik snap nog niet hoe... Hoe kon het gebeuren? Jade en Djamilla konden niet eens bij het fornuis en... Er zit een kinderslot op de knoppen...’ zegt Sterre. ‘Als er toch niemand anders bij was, moeten ze het op de een of andere manier toch zelf aan hebben gekregen.’ zegt de arts. ‘Maar het kan niet! Maar.... Er moet iemand bij zijn geweest.... Het kan niet anders, Djamilla is 6 en Jade is 4...’ zegt Sterre. ‘Relaxe maar. Jade mag gewoon mee naar huis, maar pas op met haar arm.’ zegt de arts. ‘Ja, relaxe... Hoe?’ vraagt Sterre. ‘Ga gewoon iets leuks doen met de kinderen en je vriend. Dan komt het wel goed en hoef je even niet aan de slechte dingen te denken.’ zegt de arts. ‘Bedankt voor de tip.’ zegt Sterre zuchtend.

‘Kom op, wees blij dat ze thuis is.’ zegt Raphael. ‘Ben ik ook... Maar het is gewoon zo... Vaag. Er zit een kinderslot op dat gasfornuis en Jade of Djamilla kreeg hem toch aan.’ zegt Sterre. De kinderen zijn met z’n drieën in de speelhoek. De tweeling ligt te brabbelen en rollen op het kleed terwijl Jade voorzichtig aan het spelen is. Sterre en Raphael zitten tegen elkaar aan op de bank.  ‘Er was niemand bij. Iedereen zat in de woonkamer te kletsen.’ zegt Raphael. ‘Dan nog... Het blijft raar. Er moet iemand binnen zijn geweest. Wat als Tom er ineens was en gelijk weer weg?’ vraagt Sterre. ‘Ik denk dat je fantasie op hol slaat, schat. Tom is weg.’ zegt Raphael. ‘Oke, ander onderwerp.’ zegt Sterre die er geen zin in heeft om weer ‘raar’ te zijn. ‘Wat?’ vraagt Raphael. ‘Twaalf Juni.’ zegt Sterre zacht. ‘Ohja. De mooiste datum ooit. Naast onze eerste date.’ zegt Raphael. Sterre glimlacht. ‘Wat gaan we dan eigenlijk doen? 12 juni zijn we gewoon al een jaar getrouwd....’ zegt Sterre. ‘Dat zien we dan wel. Eerst gaan we het leven goed oppakken.’ zegt Raphael. ‘Pim heeft al een tijdje niks meer over Ana gezegt... Zou er wat zijn?’ vraagt Sterre plots. ‘Ik dacht dat jij geen interesse meer had in Ana?’ vraagt Raphael verbaasd. ‘Ja, maar... Wat als er toch iets gebeurd is?’ vraagt Sterre. ‘Waarom ga je niet naar haar toe? Ik geloof dat ze nu aan het trainen is om weer te kunnen lopen.’ zegt Raphael. ‘Dan moet ik een adres hebben.’ zegt Sterre. ‘Dan wacht je tot ze terug is? Pim woont geloof ik nu bij Ana thuis.’ zegt Raphael. ‘Smst hij jou wel dan?’ vraagt Sterre. ‘Ja, jou niet dan?’ vraagt Raphael. Sterre schud haar hoofd. Raphael zegt niks meer. Hij wil Sterre geen rot gevoel bezorgen.

‘Probeer maar gewoon te slapen.  Als je eenmaal slaapt zul je geen last hebben van je arm.’ zegt Sterre tegen Jade. ‘Maar ik heb pijn...’ zegt Jade. ‘Ga maar gewoon slapen, lieverd. Dan vergeet je de pijn.’ zegt Sterre. Ze geeft Jade een kus. Het regent buiten en dat heeft alleen maar z’n voordelen bij dit gezin. Ze kunnen zo alleen maar beter slapen. Sterre knipt de lamp uit en kijk nog even naar Jade. Daarna loopt ze de kamer uit om een gezellig avondje met Raphael te houden. De tijd zal niks uitmaken, ze moeten gewoon weer eens iets leuks met z’n tweeën doen.

 

10-05-012

‘Wakker worden.’ dringt een stem tot Anastacia door. ‘Nee, nog een paar.... nog een paar uur.’ zegt Anastacia. Ze wil zich omdraaien en met veel moeite lukt het haar. Sinds de tijd dat ze revalideerd twijfelt ze over haar relatie met Sterre en Pim. Van Sterre heeft ze al een paar dagen niks meer gehoord terwijl ze Sterre voorheen elke dag sprak. En was het met Pim nou uit of hadden ze toch nog verkering? Ze opent haar ogen, graait moeizaam naar haar zonnebril en doet haar oogmasker af. Ze kijkt Pim met gemengde gevoelens aan. Ze is blij dat ze, al is het met veel moeite, kon bewegen, maar... Ze wil antwoorden op haar vragen. ‘Je.... je bewoog.’ zegt Pim stamelend.Anastacia kan een glimlach niet onderdrukken. ‘Ik... Ik moet je wat vragen en wil je dan alsjebliefd eerlijk antwoorden?’ vraagt Anastacia. ‘Natuurlijk, wat is er?’ vraagt Pim. ‘Sinds... Nou, sinds ik revalideer doe je ontzettend lief tegen me en … Ik twijfel gewoon heel erg of je  me nog leuk vind of.... we nog... nouja, je weet wel... een setje zijn.’ zegt Anastacia nogal verlegen. Pim kijkt haar een paar tellen aan met een blik die ze niet begrijpt maar die haar op de een of andere manier als een magneet naar hem toe trekt. Blijkbaar was dat de bedoeling, want niet veel later zaten ze verwikkelt in een lange zoen die geen eind kon vinden.

Ondertussen zit Sterre beneden met Jade. De kleine kon echt niet slapen met de pijn terwijl ze in het ziekenhuis wel had kunnen slapen. Sterre is het ondertussen wel weer gewend om dag in - dag uit haar eigen rust op te moeten geven.  Gister had ze een tweede auditie gehad met meerdere mensen. Ze kon toen gelukkig dus even weg uit het ziekenhuis voor haar auditie. Dat was nadat ze wakker was geworden en vóór dat Jade terug naar huis zou mogen. Ze zou dan vandaag of morgen gebeld worden met het nieuws of ze door was of niet. Gelukkig is het nu al 10 uur en komt Raphael met een gulzige tweeling beneden. ‘Goedemorgen. Staan de flesjes al klaar?’ vraagt Raphael. Sterre knikt en wijst naar de keukentafel. Terwijl Raphael de tweeling te eten geeft gaat Sterre met Jade een broodje eten. ‘Schat, misschien moeten we Sem, Job en Jade maar eens naar de kinderopvang brengen.... Dan kan jij je gaan concentreren op je auditie’s en kan ik  ook gewoon werken.’ zegt Raphael. ‘Hoe wil je dat gaan betalen dan? Drie kinderen daar achterlaten kost niet niks en mogen Sem en Job dat wel?’ vraagt Sterre. ‘Ik weet het niet.... Sem en Job zijn al iets meer dan twee weken oud en dat doen ze geloof ik wel hoor.’ zegt Raphael. ‘Eerst gaan we kijken hoe we het dan moeten aanpakken en misschien kunnen ze dan volgende week. Sowieso dat Jade het wel kan en dat kunnen we helemaal zelf betalen. Maar met Sem en Job erbij hebben we denk ik wel wat hulp nodig van mijn ouders.’ zegt Sterre. ‘Het is af en toe toch lastig om drie kinderen te hebben die onder de vijf zijn.’ zegt Raphael zuchtend. ‘Ja, zo duur... ik weet nog niet eens wat dat acteren allemaal betaald.’ zegt Sterre. ‘Het komt wel goed. Jou ouders zullen wel helpen.’ zegt Raphael.

In de tussentijd zijn Marcel en Lexie op zoek naar een huis in de buurt bij Sterre en Raphael. Marcel is het restaurant van zijn ouders helemaal zat en hij en Lexie hebben besloten om samen een huisje te zoeken. Lexie klikt weer verder. ‘Hey, is dat niet....’ zegt Marcel. ‘Het Huis Anubis...’ maakt Lexie zacht de zin van Marcel af. Ze wisten helemaal niet dat Sterre en Raphael daar nog zo dichtbij wonen! ‘Het is... net verkocht en wordt er zo afgehaald.’ zegt Marcel. ‘Wie zou dat nu als huis willen hebben?’ vraagt Lexie. ‘Niemand. Ze zochten iemand die het internaat opnieuw wil starten.’ zegt Marcel. ‘Maar... dan komen er dus weer nieuwe kinderen wonen.’ zegt Lexie. Wat nou als het net zo iemand is als Kai en/of Arlene? Dan zijn de kinderen die daar gaan wonen in groot gevaar! ‘Misschien moeten we morgen eens met de andere vier een bezoekje brengen aan het Huis Anubis.’ zegt Lexie. ‘Lijkt me een goed plan. Als die kinderen niet veilig zijn kunnen we ze er beter op voorbereiden.’ zegt Marcel.

‘Wat? Naar Anubis?’ vraagt Sterre. ‘Ja, er komt... ik bedoel - het is ook al weer zo lang geleden met z’n zessen daar waren.’ liegt Marcel. ‘Morgen?’ vraagt Sterre. ‘Uhu.’ zegt Marcel. ‘Ik neem wel de kinderen mee...’ zegt Sterre. ‘Vergeet Raf niet.’ zegt Marcel snel en de verbinding wordt verbroken. Sterre kijkt Raphael aan. ‘Morgen om tien uur moeten we bij Anubis zijn....’ zegt ze.

‘Wacht, mijn mobiel gaat.’ zegt Pim. Hij en Anastacia konden nog geen moment van elkaar afblijven. ‘Kan je hem niet laten gaan?’ vraagt Anastacia. ‘Nee, want als Marcel belt moet het wel belangrijk zijn.’ zegt Pim. Dat was wel waar. Marcel was wat serieuzer geworden en hij belde Pim eigenlijk alleen nog maar bij serieuze zaken.
Na het gesprek met Marcel, kijkt Pim zijn vriendin serieus aan. ‘Wat is er?’ vraagt Anastacia. ‘Morgen om tien uur met z’n allen bij Anubis....’ zegt Pim zacht.

‘Het is heel handig dat Raf en Ster samen zijn en.... Pim en Ana....’ zegt Marcel. ‘Je was toch volledig over Ana heen?’ vraagt Lexie verbaasd. ‘Ja, maar mijn beste vriend heeft een relatie met het meisje waar ik zo lang achterna zat.’ zegt Marcel. ‘En... denk dan gewoon aan mij?’ vraagt Lexie. Marcel slaat zijn armen om zijn vriendin en zoent haar.
Eind 10-05-012!

11-05-012
Sterre staat met Raphael en de kinderen zenuwachtig op de oprit van het Huis Anubis. Ze heeft het gevoel dat er meer aan de hand is... Raphael staart naar de ramen in het huis. Het lijkt al weer zo lang geleden dat ze er kwmaen wonen en niks wisten van het duistere gevaar. Dat ze allemaal een voor een bevrijd werden van hun speciale zintuig zodat de donkere druÏden later het zwaard van koning Arthur konden bemachtigen. Ondertussen komen Marcel en Lexie bij hun staan. Marcel lijkt ook zenuwachtig maar de vrienden en de kinderen blijven stil. Niet veel later zijn ook Anastacia en Pim er. 'Oke jongens... Ik moet jullie iets vertellen.' zegt Marcel. 'Wat? Heb je eindelijk een idioot gevonden die je vriendin wil zijn?' vraagt Anastacia. 'Ik sta hier hoor.' zegt Lexie beledigd. 'Lexie en ik zochten naar een huis en toen kwamen we het Huis Anubis tegen. En er stond dat hij net verkocht is... en ook dat het een internaat blijft. En ik heb eens contact gehad met ene Nienke Ruitenburg ofzo en zij is dus een meisje dat vóór ons in dit internaat woonde en toen waren er ook gevaren... Ik dacht, misschien kunnen wij goed werk doen door uit te zoeken of de volgende bewoners ok in gevaar zullen zijn.' zegt Marcel. 'Maar we hebben net een normaal leven en dat wil ik graag zo houden.' zegt Sterre. 'Weet ik, maar we weten niet wat er met de volgende bewoners gaat gebeuren en straks maken ze hetzelfde mee als ons en dan is dat onze schuld.' zegt Marcel. De anderen denken na en Sterre stemt mee. Ze vind dat Marcel wel gelijk heeft. Als de volgende bewoners ook in gevaar zijn, kunnen zij, De Vijf, er wat aan doen. 'Zou je dat nou wel doen, Ster?' vraagt Raphael bezorgd. 'Ik ben ook blij met hoe we nu leven, maar Marcel het wel gelijk. Wij kunnen de volgende bewoners waarschuwen als het nodig is.' zegt Sterre. Ze kijkt haar vrienden aan. 'Gaan jullie mee?' vraagt ze. Pim zegt iets tegen Anastacia en dan knikken ze beide naar Sterre. Nu kijkt ze Raphael aan. 'Nou, ik... Oke dan. Maar alleen omdat ik niet tegen je opkan als je zo'n blik hebt.' zegt Raphael. De nieuwe eigenaar is er al en zit in de bibliotheek. 'Pim, kan jij het slot openen?' vraagt Sterre. Pim haalt wat uit zijn tas en gaat bij de deur zitten om hem te openen. Sterre belt snel Linda zodat die de kids kan komen ophalen. Gelukkig is Linda er al snel. 'Wouw, het Huis Anubis is  echt groot.' zegt Linda. 'Dan heb je Ana's huis nog nooit gezien.' lacht Pim. 'Kan je tot vanavond voor ze zorgen? Ik sms je wel als we meer tijd nodig hebben.' zegt Sterre. 'Tuurlijk. Desnoods blijven ze slapen, het komt goed.' zegt Linda. 'Ah, super bedankt! Pas wel op met Jade's arm. Ze slaapt er zelfs nog amper door.' zegt Sterre. 'Als je me nog een groter schuldgevoel gaat geven, vermoord ik je.' grapt Linda. 'Dacht het toch van niet.' zegt Sterre. 'Mama, waar heen?' vraagt Jade. 'Ik blijf met papa en wat vrienden even bij dit mooie huis.' zegt Sterre. Ze geeft Jade een kus. 'Ga maar met tante Lin mee, misschien slaap je vanavond wel met Djamilla.' zegt Sterre. 'Morgen!' roept Jade. 'Tot morgen.' zegt Sterre. Als Linda weg is vraagt Anastacia geïriteerd: 'Zo, klaar met je beste vriendin?' Sterre ijkt Anastacia boos aan. Waarom doet ze zo? 'De deur is open.' zegt Pim. Sterre kijkt de gang in. Ze ziet weer voor zich hoe ze hier voor de deur stond en Arlene haar verwelkomde. Hoe ze in de hal haar handschoentjes uittrok en bang was dat iemand haar raar zou vinden. Ook de anderen voelen weer wat ze voelden toen ze op hun vijftiende hier als totale vreemden het huis inliepen. 'Hoe komen jullie binnen?' klinkt plots een stem. De zes vrienden kijken geschrokken op. 'De... deur was open.' zegt Sterre. Er staat een vrouw voor hun met lang zwart haar. Ze draagt een wit shirt en een donkere spijkerbroek. 'De deur zat toch op slot?' vraagt de vrouw. Sterre schud heftig haar hoofd. 'Ik ben Vanessa. Ik ben hier de huishoudster. Vandaag is het internaat weer open gegaan en mijn vader is de huisbaas. De kinderen komen vandaag aan, maar jullie horen daar geloof ik niet bij.' zegt Vanessa. 'Nee, wij... Wij zijn de vorige bewoners.' zegt Sterre. 'Oh, en wat komen jullie doen?' vraagt Vanessa. 'Nou, wij zouden graag willen weten wie hier komen wonen en we wisten niet... uhm... we gaan wel weer weg.' zegt Lexie. 'Dat hoeft niet. Blijf maar joh.' zegt Vanessa. 'Serieus?' vraagt Sterre verbaasd. 'Ja, waarom zou het niet mogen? Er komen ook nog wat andere oude bewoners langs.' zegt Vanessa. 'Wie?' vraagt Anastacia. 'Nienke en Fabian Ruitenburg. En Noa en Jeroen Cornelissen.... En nog een paar.' zegt Vanessa. 'Oh... En uw vader vind dat goed?' vraagt Sterre.
‘Ja, anders zal ik jullie hier niet binnen laten, he.’ zegt Vanessa.  ‘Juist... Wanneer komt de...’ ‘Hallo?’ klinkt er achter hen. Vanessa loopt naar de open deur. ‘Heey, jij bent....’ zegt ze. Het meisje dat er staat steekt haar hand uit en zegt nogal verlegen: ‘Ik ben Amy. Ik kom hier wonen.’ Sterre kijkt naar Amy. Ze ziet er niet bepaald anders uit. ‘Zijn jullie... uh....’ ‘Wij zijn de vorige bewoners.’ zegt Sterre. ‘Waarom heb je binnen je handschoenen aan?’ vraagt Amy. Sterre stopt haar handen een beetje weg. ‘Gewoon, ze... zijn nog een beetje koud.’ zegt Sterre. ‘Uhm, waar...’ ‘Zet je koffers maar neer, dan ga je straks met je andere twee kamergenootjes naar boven.’ zegt Vanessa. ‘Oh, oke... Met hoeveel gaan we hier wonen?’ vraagt Amy. ‘Met zevenen.’ zegt Vanessa. Anastacia lacht spottend. ‘Met vijven past het al amper.’ zegt ze.  ‘Hoezo, het huis is toch best groot?’ vraagt Amy. Anastacia zegt niks meer. Plots komen er een meisje met bruin haar en een jongen met lichte krullen binnen. ‘Heey, dank je dat we mochten komen.’ zegt het meisje tegen Vanessa. ‘Geen probleem, Nienke. Was je bij deze bewoners ook langsgekomen?’ vraagt Vanessa. Nienke kijkt de jongen even aan, maar die schud zijn hoofd. ‘Nee, maar... dat wisten we ook niet.’ zegt ze. ‘Is dat die Marcel?’ vraagt de jongen aan Nienke. ‘Ja, hem heb ik wel eens aan de telefoon gehad... Echt niet normaal wat er bij hun gebeurde... En ik dacht dat onze gebeurtenissen erg waren.’ zegt Nienke. ‘Nienke en Fabian was het toch?’ vraagt Marcel. ‘Jup.’ zegt Fabian. Sterre kijkt raar op als ze Nienke en Fabian ziet. ‘Uhm, ze kijkt wel... heel raar.’ zegt Nienke terwijl ze naar Sterre knikt. Ondertussen komt er een jongen naar binnen. ‘Hallo? Wie...’ ‘Alex, welkom.’ zegt Vanessa. Ze herkent de jongen wel, omdat ze hem eerder heeft gezien toen het al zeker was dat hij in het Huis Anubis zou komen wonen. ‘Oh, hey. En wie is deze chik?’ vraagt hij terwijl hij naar Nienke wijst. ‘Deze CHIK, is Nienke en NIENKE is van mij.’ zegt Fabian. De andere zes twintigers moeten er wel om lachen. Maar Sterre kijkt al snel weer als ervoor. Ze ziet iets in Fabian en Nienke... Iets van vroeger, ze voelt het... ‘Ster, gaat het?’ vraagt Raphael. ‘Ja... Ik... Nee... Uhm....’ stameld Sterre. Ze ziet zoveel vanuit Fabian en Nienke komen.... Al die beelden maken haar duizelig. ‘Raf, laat me niet los...’ fluisterd ze. ‘Wat is er met Sterre?’ vraagt Lexie. ‘Ik wil hier weg.’ zegt Sterre. De beelden blijven voor haar zicht voorbij gaan en ze wordt steeds duizeliger. ‘Ben je duizelig?’ vraagt Raphael. Sterre knikt. ‘Alsjebliefd... Laat ze weggaan...’ zegt ze zacht. De anderen kijken allemaal raar naar Sterre die een paar seconden later is flauwgevallen. ‘Wat gebeurd er hier?’ klinkt een mannenstem. De vader van Vanessa, de baas van het internaat, is uit de bibliotheek gekomen. ‘Wat... Wie is dat meisje?’ vraagt hij. ‘Vader, dat is Sterre. Zij is een van de vorige bewoners.’ zegt Vanessa. ‘Waarom ligt ze op de grond?’  vraagt hij. ‘Ik weet het niet.’ zegt Vanessa. ‘Oke, zijn jullie wel de nieuwe bewoners?’ vraagt de man aan Alex en Amy, die allebei knikken.

De rest van de dag vulden de bewoners aan tot de 7 er waren. Raphael blijft bij Sterre. Ze wil niet weg uit het Huis Anubis. Er is wel wat veranderd. Er zijn nieuwe banken en de woonkamer is totaal anders ingericht. Bij de trap is ook wat veranderd. Zo zijn er bij de muur waar de trap even een vlakte houd wat schilderijen opgehangen. De nieuwe bewoners, Amy, Liza, Anke, Alex, Soy,  Glenn en Niels, hebben hun spullen ook al uitgepakt en tegen de avond blijven de anderen, Noa, Jeroen, Nienke, Fabian, Lexie, Marcel, Anastacia, Pim, Sterre en Raphael, ook eten. Rond 9 uur ‘s avonds vertrekken Nienke, Fabian, Noa en Jeroen. Alleen Sterre wil nog niet weg... De andere vijf blijven ook omdat ze tegelijk met Sterre wegwillen. ‘Nee, ik wil niet weg voor ik weet of er iets met deze bewoners is.’ zegt ze zacht. ‘Maar wat als er niks is? Dan heeft het geen zin en zit je hier totdat er een van hun ooit misschien ontvoerd word ofzo en dan ga je Stan ervan verdenken.’ zegt Raphael. ‘Misschien is hij het dan ook wel. Ik voelde iets bij hem... Iets anders dan bij die Nienke en die Fabian. Daar zag ik allemaal dingen die hier in het huis gebeurd zijn... Maar bij die man... Ik zag meer kwaad dan goed.’ zegt Sterre. ‘Misschien zie je het, omdat je het denkt.’ zegt Raphael. ‘Nee, ik kan het niet fout hebben... Weet je nog dat Merlijn ooit zei dat mijn gevoel ALTIJD juist is? Daar ga ik nogsteeds van uit, want ik ben en blijf altijd een van de Vijf.’ zegt Sterre. Raphael zucht. Hij wil gewoon naar huis! ‘Ik ga nu toch naar huis, hoor...’ zegt Pim. Anastacia wou ook graag naar huis dus ze waren het al snel met elkaar eens. ‘Ga maar. Ik ga niet weg voor ik weet wat die man wil.’ zegt Sterre. ‘Dan gaan wij ook... Ik weet niet, maar het ziet er...’ ‘Bij Fabian en Nienke was het ook in het begin alsof er NIKS aan de hand was. Ik snap niet dat jullie het zomaar opgeven.’ zegt Sterre.  ‘Omdat wij denken dat er niets aan de hand is.’ zegt Raphael. Anastacia en Pim bedanken Vanessa nog en gaan dan vast weg, terwijl Marcel en Lexie nog even bij de discussie tussen Sterre en Raphael blijven. ‘Ik ga niet weg. Ik heb Linda al ge-sms’t dus ik blijf hier.’ zegt Sterre. ‘Oke, ik blijf alleen omdat ik van je hou.’ zegt Raphael. ‘Nou, dan gaan wij nu ook...’ zegt Lexie. Ze staat op en Marcel en zij vertrekken ook. ‘Sterre, ga jij nog niet naar huis?’ vraagt Vanessa. ‘Nee, ik blijf vannacht als u het niet erg vind.’ zegt Sterre. ‘Ja, nou... Eigenlijk heeft mijn vader dat liever niet, maar.... Nou, als het moet.’ zegt Vanessa. ‘Ja, het moet.’ zegt Sterre droog.

(Deze dag is nog niet volledig uitgeschreven, maar morgen volgt de nachtpost van  deze dag!)

15 mei 2012

'Wat was die... Soy!' roept Amy. Ze knielt bij hem neer. Wat gebeurde er nou net? Ze hebben geen van allen door dat Vanessa weg is. Allemaal willen ze maar één ding... Soy helpen!

 

'Soy viel flauw en de anderen zijn druk met hem bezig.' zegt Vanessa. 'Het is goed gegaan. Het ritueel was op tijd en ik heb de ster. Eerst vloog hij op en neer, maar nu kan hij nergens heen. Zodra hij vrij komt, zal hij terug gaan naar Soy.' zegt Stan. 'Wie is de volgende?' vraagt Vanessa. 'Over 23 dagen, word Liza 16. Dinsdag 5 juni, zal ook haar ster van mij zijn.' zegt Stan.

 

'Sterre, even over Raf...' zegt Linda. Het is half negen en Linda was al om acht uur naar het ziekenhuis vertrokken. 'Wat?' vraagt Sterre. Haar stem klinkt wat anders en ze heeft keelpijn, dus reageert ze met simpele woorden. 'Het gaat slechter met hem. De artsen denken niet dat hij het zal overleven, maar ze wachten nog even af.' zegt Linda. 'Hij gaat dood... Hij gaat dood...' herhaalt Sterre huilend. 'Sterre, rustig... Hij vecht voor zijn leven, speciaal voor jou.' zegt Linda. 'Hoe weet jij dat nou?' vraagt Sterre. Haar keel doet pijn van de vele woorden, maar ze moet praten. 'Dat voel ik gewoon.' zegt Linda. 'Alsof hij kan zorgen dat hij uit z'n coma raakt.'  zegt Sterre. Nu kan ze echt niet meer stoppen met huilen. Linda omhelst haar. Ze wil er niet aan denken wat er gebeurd met Sterre als Raf er niet meer zal zijn... 'Ik wil hem niet kwijt.' huilt Sterre. In haar stem klinkt naast verdriet, ook angst. Angst voor Raphael en zichzelf.

 

Raphael voelt diep van binnen dat hij alles moet geven, voor Sterre. Hij wil uit de coma, maar in plaats daarvan gebeurt het tegenovergestelde. Hij wil de geluiden om zich heen horen. Hij wil de warme handschoentjes van Sterre voelen... En hij wil haar mooie ogen en die prachtige glimlach zien. Heel langzaam komt er een regelmatige piep in zijn hoofd... Hij voelt de warme omhelzing van een deken en langzaam komt er licht in zijn wereld. Hij voelt pijn en zwakte. Hij draait zich langzaam om, wat veel pijn doet. Hij kan niet langer in die felle lamp kijken. Hij ziet een knop... Als hij daarop zou drukken, zouden er artsen komen. Langzaam en niet denkend aan de pijn, rijkt hij naar de knop en met snelle kracht drukt hij op de knop en trekt zijn hand terug...

 

'Sterre, kan je opstaan? Je moet naar Raphael.' zegt Linda. 'Als je me helpt...' zegt Sterre. Linda helpt haar overeind en samen gaan ze snel naar Raphael. De artsen komen net naar buiten. 'Hij is wakker. We hebben alleen nog geen idee hoelang hij het volhoud.' zegt een van de artsen. 'Ga maar naar hem toe. Ik wacht hier.' zegt Linda. Sterre knikt en terwijl ze naar binnen loopt, doet Linda de deur dicht. Sterre voelt haar eigen pijn, maar de wil om Raphael te zien is groter. Als ze naast het bed staat, slaat haar hart een slag over. 'Raf...' fluistert Sterre terwijl de tranen over haar wangen stromen. Raphael steekt zijn hand uit en trekt Sterre tegen zich aan. 'Ik was zo bang.' huilt Sterre. Raphael zegt niks. Hij weet niet hoelang hij dit volhoud. 'Je... Ga je dood?' vraagt Sterre bang terwijl ze hem aankijkt. 'Ik weet het niet.... Ik wil leven, voor jou.' zegt Raphael. Zijn stem... Ze hoort zijn stem. Raphael slaat op zijn deken, als teken dat Sterre erbij moet komen liggen. Sterre doet de deken omhoog en gaat bij hem liggen. Raphael slaat voorzichtig een arm om haar middel. 'Ga niet dood... alsjeblieft...' smeekt Sterre. 'Ik vecht voor jou, maar ik...' ineens is het stil. Sterre kijkt bang naar Raphael zijn gezicht. 'Raf... Raf, nee! Ga niet weg! Alsjeblieft! En de kinderen dan? En...' stamelt Sterre bang. Raphael pakt Sterre's hand vast. 'Ik ben gewoon moe...' fluistert hij. Sterre glimlacht opgelucht. 'Laat je me niet in de steek?' vraagt ze. 'Ik ga niet weg...' fluistert Raphael. Sterre gaat nog dichter tegen hem aan liggen. Hij zegt dat hij haar niet in de steek zal laten... Ze wil hem zo graag geloven, maar hij ziet er zo slecht uit, dat ze het niet durft te geloven. Ze wil hem niet kwijt en hij kan wel zeggen dat hij vecht en speciaal voor haar, maar dat kan die niet... De tranen stromen weer over haar wangen. Ze kan het gewoon niet!!!!!! 'Raf, laat me alsjeblieft niet alleen... En niet zeggen dat je dat niet doet, maar ook.... Je snapt me wel.' huilt ze. Ze voelt hoe Raphael in haar hand knijpt. Is dat een goed teken? Bedoeld hij daarmee dat hij het echt gaat doen? Dat hij haar echt niet in de steek gaat laten???

 

De rest van de dag komt er niemand op bezoek en Sterre blijft bij Raphael liggen. Ze wil altijd bij hem blijven. Hij heeft veel pijn, net als Sterre… Raphael vecht echt voor zijn leven. Hij probeert wakker te blijven en elke keer om de vijf minuten, knijpt hij in Sterre’s hand, als teken dat het goed gaat… Ze zijn stil en langzaam maar zeker breekt de avond aan. Sterre en Raphael vallen samen in slaap. Sterre wou niet slapen, omdat ze bang is dat Raphael haar toch verlaat… Maar Raphael had haar bemoedigend aangekeken en wou daarmee zeggen dat hij het vol zou houden. Hij zou blijven leven, hoe slecht het ook gaat… De hele nacht liggen ze dicht tegen elkaar aan, niet wetend dat er vreemde dingen gebeuren, zowel bij hun, als bij de kinderen in het Huis Anubis…

16 mei

Sterre opent haar ogen. Ze heeft vreselijke nachtmerries gehad. Zowel over de kinderen in Anubis als over Raphael. Ze kijkt naar Raphael. Zijn ogen zijn dicht… ‘Raf?’ fluistert ze. Hij reageert niet. ‘Raf? Raf, word wakker… alsjeblieft…’ zegt Sterre bang. ‘Raf?’ fluistert ze weer bang, terwijl de tranen over haar gezicht lopen. Ze legt haar hoofd op Raphael zijn buik en begint nog harder te huilen. ‘Raf, ga niet weg… Alsjeblieft…’ zegt ze. Er komt een arts naar binnen. Sterre luistert naar de hartmonitor. Hoort ze nou een lange piep? ‘Nee… Raf, nee!’ roept Sterre. ‘Aan de kant.’ Zegt de arts. Sterre krijgt pijn van het huilen. Hij laat haar in de steek… Hij is weg… Er komt nog een arts de kamer in. Ze pakt Sterre bij haar schouders en duwt haar in een stoel. ‘Rustig. Het komt goed. Hij voelt hier niks van.’ Zegt ze tegen Sterre. ‘Maar hij mag niet weg! Hij laat me gewoon in de steek!’ roept Sterre huilend. ‘We kunnen hem nog proberen te reanimeren, dus rustig.’ Zegt de arts. ‘Nee, ik… ik wil niet.’ Stamelt Sterre. Niet veel later barst ze nog erger uit. ‘Ik kan niet zonder hem. Niet zonder Raphael.’ Zegt ze.  De lange piep stopt en ze voelt hoe een hand die van haar pakt. Ze kijkt met een rood gezicht van het huilen naar het bed. Ze ziet een glimlach. ‘Niet huilen.’ Zegt die lach. Sterre staat op en kijkt hem ademloos aan. ‘Je was…. Hoe… je was al… dood….’ Fluistert Sterre. ‘We laten jullie maar even alleen.’ Zegt de arts die Sterre in de stoel had geplant.

 

‘Oh nee…’ zegt Anastacia. ‘Wat?’ vraagt Pim. ‘Raphael… Hij is net gereanimeerd en Sterre was helemaal overstuur…. Hij was echt dood….’ Zegt Anastacia. ‘Wat? Wat is er dan met hun gebeurd waardoor dit dan kon gebeuren?’ vraagt Pim geschrokken. ‘Volgens Marcel zijn ze in het Huis Anubis gevonden… Ze waren neer gestoken.’ Zegt Anastacia. ‘Had Sterre dan misschien toch gelijk en zijn die nieuwe mensen niet te vertrouwen…’ zegt Pim. ‘Volgens Marcel weten ze niet wie het gedaan heeft. Ze lagen daar en Vanessa zou ze hebben gevonden.’ Zegt Anastacia. ‘Dat kan toch nooit? Als ze daar in Anubis waren, had iemand dan toch wel iets moeten horen?’ zegt Pim. ‘En nog raarder… Ze lagen in de bibliotheek. Dus als ze het niet weten, klopt er echt iets niet, omdat er nog sowieso twee deuren tussen zitten. De voordeur en die van de bieb…’ zegt Anastacia. ‘En Raphael was… Dood?’ vraagt Pim. Anastacia knikt. ‘Hij leeft nog… Hopelijk houd hij dat zo.’ Zegt Anastacia.

 

Sterre ligt dicht tegen Raphael aan. Het komt allemaal goed, hij voelt hier niks van… spookt er door haar hoofd. De arts had ermee bedoeld dat hij gereanimeerd zou worden… Maar zij was zo bang dat ze hem voor ALTIJD kwijt zou zijn, dat ze er niet bij nadacht. Maar hij leeft nog… Ze heeft zelf nog zo’n geluk dat ze haar eigen kamer uit mocht om bij Raphael te zijn. Het had ook anders gekund. Het had ook gekund dat ze in haar kamer moest blijven liggen en daarna had moeten horen dat Raphael voor altijd weg zou zijn… ‘Ik ga niet weg…’ zegt Raphael zacht. ‘Dat zei je pas ook, maar… Je was dood…’ zegt Sterre. ‘Dat was even… Ik kon er niks aan doen. Nu gaat het beter en ik verlaat je niet nog een keer.’ Zegt Raphael. ‘Beloof je dat?’ vraagt Sterre. ‘Natuurlijk.’ Zegt Raphael. Hij geeft Sterre een kus. Daarna liggen ze weer in stilte tegen elkaar aan. Ze kijken allebei naar het plafond, denkend aan het idee dat ze allebei nooit meer zonder elkaar zouden kunnen. En die gedachten, is nog waar ook. Want Raphael wil Sterre niet kwijt en Sterre wil Raphael niet kwijt… Zeker niet nu ze allebei weten hoe het voelt om degeen die je het meest lief hebt bijna dood te zien.

‘Ik zal je nooit meer in de steek laten, wat er ook gebeuren zal.’ Zegt Raphael nu. ‘En daar hou je je aan, toch?’ vraagt Sterre. ‘Daar hou ik me net zo aan als aan de vorige belofte.’ Zegt Raphael. ‘Ik hou heel veel van je.’ Zegt Sterre zachtjes. ‘Niet zoveel als ik van jou.’ Zegt Raphael. ‘Dat klopt. Meer, want anders had je me niet alleen gelaten.’ Zegt Sterre. ‘Ik liet je niet alleen. Dat deed mijn hart, want ik zou het nooit doen. Daarvoor hou ik veel te veel van je.’ Zegt Raphael.

 

‘Waar is mama?’ vraagt Jade. ‘In het ziekenhuis.’ Zegt Linda. ‘Ziekenhuis?’ vraagt Jade. Linda antwoord niet meer op Jade. Ze kijkt haar man aan. ‘Raphael is net gereanimeerd…’ zegt ze. ‘Wat? Ging het zo slecht dan?’ vraagt Raynor. Linda knikt. ‘En? Leeft hij nog?’ vraagt Raynor. ‘Hij leeft weer.’ Zegt Linda. ‘Arme Sterre. Die moet wel heel erg geschrokken zijn.’ Zegt Raynor. ‘Dat is ze zeker… En dat terwijl ze zelf ook in een slechte toestand verkeerd.’ Zegt Linda. ‘Hopelijk komt het met hun nog eens goed. Al die gevaarlijke dingen…’ zegt Raynor. ‘Gelukkig gaat het met Sem, Job en Jade wel goed.’ Zegt Linda zachtjes.

 

‘Sterre, je moet nu terug naar je kamer. We zullen kijken of we jullie bij elkaar kunnen en mogen plaatsen, maar voorlopig zul je toch weer zelf veilig moeten liggen.’ Zegt een arts. ‘Komt het met Raf goed? Anders ga ik hier niet weg.’ Zegt Sterre eigenwijs. ‘Met Raphael zal alles goed komen. Hij slaapt nu lekker en rustig, met z’n hart gaat alles goed waardoor hij niet in gevaar zal zijn. Hij heeft net als jij alleen nog last van geheugenverlies over wat er in het Huis Anubis is gebeurd en van de pijn.’ Zegt de arts. Sterre staat op en geeft Raphael nog een kus. ‘Hopelijk zie ik je snel weer.’ Fluistert ze. Daarna loopt ze achter de arts mee naar haar eigen kamer, waar ze al sowieso een hele dag niet meer is geweest, omdat ze bij Raphael wou blijven. ‘Eerst moet je zelf weer goed in staat zijn om alles te doen.’ Zegt de arts. ‘Ik ben prima in staat om bij Raf te blijven. En ik wil snel terug naar huis, want Sem, Job en Jade kunnen niet eeuwig bij Linda blijven.’ Zegt Sterre. ‘Wie zijn Sem, Job en Jade?’ vraagt de arts. ‘Mijn kinderen.’ Zegt Sterre. ‘Oh, oké.’ Zegt de arts. ‘Ga maar snel slapen.’ ‘Jaja, ik ga al slapen… Dit is net een gevangenis.’ Zegt Sterre. ‘Dat valt ook wel mee, hoor. Binnenkort kun je hier weg.’ Zegt de arts. Sterre gaat liggen. Hopelijk mag ze snel OF terug naar Raphael, OF terug naar huis.

 

Einde van 16 mei
 

17 mei 2012

 

De volgende dag zijn de emoties bij de verschillende gezinnen verschillend. Sommige zijn heel chagrijnig en anderen juist vrolijk…

 

‘Eerst moet je zelf weer goed in staat zijn om alles te doen.’ Imiteert Sterre geïrriteerd de tekst die de arts de avond hiervoor had gezegd. Ze wil naar Raphael! Ze wil naar huis! Ze wil hier weg! In al die jaren na haar inlijving, is ze het ziekenhuis zat! Misschien moet ze de nacht die zal volgen maar stiekem weg lopen. Het ziekenhuis uit. De deur van de kamer gaat open. ‘Ook een goedemorgen.’ Zegt de arts die binnenkomt. ‘U noemt het goed, ik niet.’ Zegt Sterre. ‘Rustig jongedame. Ik kom alleen goed nieuws brengen.’ Zegt de arts. ‘Goed nieuws? Dat Raf nog leeft zeker?’ zegt Sterre. ‘Dat kan ook…’ zegt de arts. Hij gaat bij Sterre zitten. ‘Je hebt een tijdje bij Raphael gelegen, omdat je je zorgen maakte om hem. Eigenlijk had je gewoon hier moeten liggen. Maar toen we zagen hoe goed het met je ging toen je daar lag, wisten we gelijk dat we nog een paar onderzoeken moeten doen en daarna mag jij naar huis.’ Zegt de arts. ‘Wat? U maakt toch geen grapje?’ vraagt Sterre. ‘Helemaal serieus.’ Zegt de arts. ‘En… En Raphael?’ vraagt Sterre. ‘Raphael zal nog moeten blijven. We weten nog niet of zijn hart een terugslag kan krijgen. Hij slaapt nu rustig in z’n kamer. Nu gaat alles goed.’ Zegt de arts. ‘Wanneer mag hij dan naar huis?’ vraagt Sterre. ‘Dat weten we nog niet. We zullen nog moeten wachten tot we zeker weten dat alles goed gaat met Raphael.’ Zegt de arts.  ‘En dat duurt zeker nog heel erg lang, of niet?’ vraagt Sterre. ‘Ik ben bang van wel, ja.’ Zegt de arts. ‘Nou ja… Ik zorg wel tot die tijd zelf voor… Jade, Sem en Job.’ Zegt Sterre zacht. ‘Ik hoorde dat je vriendin momenteel voor ze zorgt, kan die je niet blijven helpen?’ vraagt de arts. ‘Ik weet het niet. Ze doet het al lang, misschien heeft ze er genoeg van.’ Zegt Sterre. ‘Natuurlijk niet. Echte vrienden steunen elkaar altijd.’ Zegt de arts bemoedigend. ‘Mag ik vandaag nog naar huis?’ vraagt Sterre. ‘Misschien vandaag en anders morgen.’ Zegt de arts. ‘Maar u zei eigenlijk een paar dingen… Waarom is het dan ‘misschien morgen’?’ vraagt Sterre. ‘Omdat sommige onderzoeken wat langer kunnen duren.’ Zegt de arts. ‘Onderzoeken? Wat voor onderzoeken?’ vraagt Sterre. ‘Of je nog diepe wonden hebt. En als je die hebt zullen we die dicht moeten maken.’ Zegt de arts. ‘Dicht… moeten maken?’ vraagt Sterre bang. ‘Ja. Die zullen we gewoon dicht lijmen hoor, niks ergs.’ Zegt de arts. ‘Oké, dus niet… naaien he?’ vraagt Sterre voor de zekerheid. ‘Niet naaien, maar lijmen.’ Zegt de arts met een glimlach. ‘Oké, dan is het goed.’ Zegt Sterre.

 

‘Sterre mag vandaag of morgen al terug naar huis!’ gilt Lexie. Marcel slaat zijn handen voor zijn oren. ‘Oké, fijn dat je zo enthousiast bent, maar moeten mijn oren daar nou écht onder leiden?’ vraagt Marcel pijnlijk. ‘Sorry, maar dat is toch goed nieuws? Alsof jou oren belangrijker zijn.’ Zegt Lexie. ‘Ja, zeker wel! Hoe kan ik jou of Sterre anders nog ooit horen zingen?’ vraagt Marcel verbaasd. ‘Awh, dat vind ik lief.’ Zegt Lexie verliefd. ‘Ach ja, je kent me. Ik ben gewoon lief.’ Zegt Marcel stoer.

‘Goed nieuws! Sterre mag vandaag of morgen weer naar huis!’ roept Linda. ‘Wat? Echt?’ vraagt Raynor verbaasd. ‘Ja, ze moet alleen nog onderzocht worden en als alles klaar is, mag ze naar huis.’ Zegt Linda. ‘Daar zal Jade vast heel blij mee zijn.’ Zegt Raynor. ‘Dat denk ik ook wel, ja.’ Zegt Linda. Op dat moment komt Jade naar beneden. ‘Jade, wil jij goed nieuws horen?’ vraagt Linda met een kinderlijk stemmetje. ‘JA JA JA!’ gilt Jade. ‘Kom eens bij tante Linda.’ Zegt Linda terwijl ze op haar schoot klopt. Jade gaat voor Linda staan en Linda tilt haar op schoot. ‘Mama is al wat daagjes weg he? En jij mist mama wel?’ vraagt Linda. ‘Mama missen.’ Zegt Jade. ‘Dat hoeft niet meer. Vandaag of morgen zal jij mama zien.’ Zegt Linda. ‘Mama terug naar huis?!’ roept Jade. ‘Ja, mama komt terug naar huis.’ Zegt Linda. ‘JEEEEEEEEEEEEEEEEEJ!’ gilt Jade. Ze springt van Linda haar schoot en begint te springen. Linda begint te lachen. Zo heeft ze Jade echt nog nooit gezien. ‘Die zal straks alleen maar blijer zijn.’ Zegt Linda tevreden.

 

Einde van 17 mei

 

18 mei 2012

‘U had gezegd dat het geen pijn zou doen.’ Zegt Sterre pijnlijk. Ze wrijft over haar schouder. ‘Sorry, maar zo hard ging het ook weer niet. Bij niemand heeft het ooit zoveel pijn gedaan als bij jou.’ Zegt de arts. Sterre kijkt naar haar handen. Zou het door haar zintuig komen? Maar waarom had ze hier dan niet eerder iets van gemerkt? Zou het mogelijk zijn dag haar zintuig alleen maar gevoeliger werd? Dat kan toch niet? En zo wel, waarom dan? Had Merlijn hun nog niet genoeg pijn gedaan? ‘Hallo, ik vroeg iets.’ Klinkt de stem van de arts plots. ‘Huh? Sorry, wat zei u?’ vraagt Sterre. ‘Ik zei dat je je handschoenen uit moet doen.’ Zegt de arts. ‘Wat? Ik doe ze niet uit…’ zegt Sterre. ‘Waarom niet?’ vraagt de arts verbaasd. ‘Omdat dat niet kan. Mijn handen zijn heel snel onderkoelt, dus als ik ze uit doe komt er gelijk ijs op.’ Zegt Sterre. ‘Dus jij wil het risico nemen dat je ziek word?’ vraagt de arts. ‘Ja, dat ja.’ Zegt Sterre. ‘Sorry, maar dat mogen wij hier niet toe laten. Als iemand daar achter komt, staan we zo bekend als het slechtste ziekenhuis van België.’ Zegt de arts. ‘Wat maakt mij dat nou uit? Ik ga wel naar een ziekenhuis in Nederland.’ Zegt Sterre. ‘Doe gewoon die handschoenen uit. Je handen blijven wel warm, je kunt me vertrouwen.’ Zegt de arts. ‘Als ik ze uit doe en ze krijgen ijs, weet ik dat u nu liegt.’ Zegt Sterre. ‘En hoe kun je daar dan nu beter achter komen dan door ze uit te doen?’ vraagt de arts met een glimlach. ‘Misschien wil ik daar helemaal niet achter komen.’ Zegt Sterre. ‘Sterre, als ik niet te vertrouwen zou zijn, zou ik hier dan zo rustig zitten wachten tot ik je naar huis mag sturen, wat nog lang duurt als jij je handschoentjes niet uit doet?’ vraagt de arts. ‘Misschien.’ Zegt Sterre. ‘Ik weet dat je veel hebt meegemaakt, meisje. Maar mij kun je vertrouwen. Echt waar.’ Zegt de arts. Sterre ziet iets in zijn ogen, wat haar zegt dat hij de waarheid spreekt. Ze knikt en doet haar handschoentjes uit. De arts pakt haar rechterhand en Sterre voelt dat hij een heel vertrouwelijke persoonlijkheid uitstraalt. De angst zakt weg. Hij loog niet. Hij is écht te vertrouwen. De arts ziet dat ze hem volledig vertrouwd. ‘Goed zo. Blijf zo rustig zitten als je nu zit. Dan zal je in je handen geen pijn voelen. Denk bijvoorbeeld aan Raphael.’ Zegt de arts. Sterre glimlacht.

 

‘Is Sterre al thuis?’ vraagt Lexie. ‘Nee, nog niet. Ze had veel verwondingen die ze dicht moesten maken.’ Zegt Marcel. ‘Vandaag komt ze toch wel naar huis?’ vraagt Lexie. ‘Ja, vandaag zal ze zo tegen de middag naar huis mogen.’ Zegt Marcel. ‘Ah, wat zal Jade blij zijn.’ Zegt Lexie. ‘Ja, geloof dat maar, ja. Linda sms’te me een foto, moet je zien.’ Lacht Marcel. Linda had een foto gemaakt van Jade toen ze aan het springen was. Lexie moet er ook wel om lachen. Het is ook zo schattig en mooi om te zien.

 

‘Ho Ana, voorzichtig.’ Lacht Pim. Anastacia probeert om alleen van de trap af te lopen. Ze is al op de 6e tree van onder. Ze is al wel 3 keer bijna van de trap af gevallen. Gelukkig bied de muur genoeg ondersteuning. Pim loopt dan wel achter haar, maar hij zou haar niet op kunnen vangen als ze valt. ‘Het lukt wel, hoor.’ Zegt Anastacia dapper. ‘Ik zie het.’ Lacht Pim. ‘Als je niet kunt waarderen dat ik zo mijn best doe om weer te kunnen lopen, snap ik niet wat je hier nog doet.’ Zegt Anastacia chagrijnig. ‘Sorry, ik stop al met lachen.’ Zegt Pim. Het gaat langzaam, maar goed. Na acht minuten zijn ze eindelijk beneden. ‘Ah, goedemorgen Anastacia en Pim.’ Zegt Anastacia’s vader. ‘Pap, wat… wat doe jij nou hier?’ vraagt Anastacia geschrokken. Ze ziet haar vader nooit. Altijd was hij maar op zakenreis of deed hij wel iets anders voor zijn werk. Maar hij was nooit daar waar zij ook was. ‘Ik heb slecht nieuws.’ Zegt haar vader nu. ‘Wat?’ vraagt Anastacia. ‘Ik ben ontslagen, omdat het bedrijf failliet is en nu ik geen werk heb, zijn er twee opties om verder een goed leven te leiden. Optie één; iedereen hier ontslaan, het huis verkopen en een kleiner huis gaan zoeken. Of optie twee; jij gaat werken.’ Zegt Anastacia’s vader. Anastacia heeft het gevoel dat ze flauw gaat vallen… Welke keuze ze ook neemt, ze moet bij allebei de opties dingen en/of mensen los laten die ze lief heeft…

 

‘Zo, ik ben klaar.’ Zegt de arts. Sterre glimlacht naar hem. Ze had er amper iets van gevoeld toen hij bezig was met haar handen. ‘Dat viel toch wel mee?’ vraagt de arts. Sterre knikt. ‘Nou, dan mag je al naar huis.’ Zegt hij. ‘Mag ik mijn vriendin even bellen, zodat ze me op kan halen?’ vraagt Sterre. ‘Natuurlijk. Bij de receptie kan je de telefoon vragen.’ Zegt de arts. ‘Bedankt nog. Dat u me zo goed geholpen heeft.’ Zegt Sterre. ‘Hey, geen dank. Daar ben ik voor.’ Zegt de arts. Hij geeft Sterre een hand. ‘Nog een fijne dag en hopelijk zien we elkaar snel weer, op een wat aangenamere manier.’ Zegt de arts. ‘Van hetzelfde.’ Zegt Sterre. Ze loopt naar de receptie. Onderweg daar naartoe raakt iemand haar hand aan en een ijskoude rilling trekt door haar lichaam. Ze pakt haar hand en ziet het ijs omhoog kruipen. Wie raakte haar aan? Ze vlucht naar Raphaels kamer en gaat in de stoel naast het bed zitten. Hij slaapt… Langzaam maar zeker, raakt Sterre helemaal bevroren. Waarom had ze haar tas nou al weg laten zetten?!

 

‘Vind je het erg als ik vast naar het ziekenhuis ga met Jade? Dan haal ik haar ook gelijk op.’ Zegt Linda. ‘Is goed schat.’ Raynor geeft Linda een vlugge kus terwijl zij onhandig haar jas aantrekt. ‘Jade, ga je mee naar mama?!’ roept Linda. ‘Mama!’ gilt Jade blij van boven. Ze komt van de trap naar beneden gerent en ze trekt haar jas uit Linda’s handen. Ze doet hem zelf gemakkelijk aan. ‘Rits!’ roept Jade. Linda lacht en doet de rits dicht. Daarna kunnen ze gaan.

 

Pim zet Anastacia in een stoel. Het kwartier dat volgt word er geen woord gesproken. Anastacia’s vader verbreekt de stilte. ‘Ik uhm… Ik ga maar eens.’ Zegt hij. ‘Waarheen?’ vraagt Anastacia. ‘Oh ja…’ zegt haar vader. ‘Ik ga niet werken, maar ik wil hier ook niet weg en… en het personeel is veel te aardig om te ontslaan.’ Zegt Anastacia. ‘Ik weet het, lieverd. Maar jij zult moeten kiezen.’ Zegt haar vader. ‘Ik? IK moet kiezen?’ vraagt Anastacia. Haar vader knikt. Anastacia begint te lachen. ‘Weet u? Ik wil niemand kwijt raken. U zoekt het maat uit met uw werk!’ roept Anastacia. Ze staat op en loopt zo snel mogelijk naar buiten. Anastacia’s vader zucht. ‘Ze is echt een schatje, maar soms is ze zo… Anders.’ Dan klinkt er een gil. ‘Ana…’ zegt Pim. Pim en Anastacia’s vader staan op en rennen naar buiten. Ze zien nog net hoe Anastacia weg word getrokken. Pim rent de straat op, maar hij ziet ze niet meer. Hij loopt terug de plaats op. ‘Ze is weg…’ zegt hij. ‘Ik weet het.’ Zegt Anastacia’s vader zacht terwijl hij een papier laat zien.

 

Uw dochter komt terug als u geeft wat ik zoek. U heeft drie dagen.

 

‘Er staat geen naam onder… U weet dus wie haar heeft.’ Zegt Pim met een trillende stem. ‘Ik weet het inderdaad…’ zegt Anastacia’s vader. ‘Wie heeft Ana dan?’ vraagt Pim. ‘Haar ex, Nigel.’ Zegt Anastacia’s vader. ‘Wat moet hij dan van u?’ vraagt Pim. ‘Ik weet het niet.’ Zegt Anastacia’s vader. ‘Maar als u het niet weet… Wat gaat hij dan met Ana doen?’ vraagt Pim. ‘Hij weet dat we rijk zijn… Waren… Hij moet vast iets duurs hebben.’ Zegt Anastacia’s vader. ‘Kunt u zijn adres niet gewoon achterhalen en Anastacia terug halen als die Nigel er niet is?’ vraagt Pim. ‘Nee. Hij is niet hier in België. Hij kwam hier eerder mee en ik had nooit gedacht dat hij het ook zou doen. Zijn verblijfplaats is in Frankrijk. Ik heb alleen nog geen idee waar.’ Zegt Anastacia’s vader. ‘Als hij haar ex is… Zou hij niet bij de Eifeltoren kunnen zijn?’ vraagt Pim. ‘Nee, daar zijn te veel mensen. Ik krijg mijn lieverd nooit meer terug…’ zegt Anastacia’s vader. ‘Ik ook niet.’ Zucht Pim.

 

‘Mama!’ roept Jade. ‘Lieverd.’ Zegt Sterre terwijl ze Jade op tilt. Jade drukt zich tegen haar moeder aan. ‘Mama nooit meer weg.’ Fluistert ze. Sterre staat op. Ze is zo blij dat Raphael wakker was geworden en ervoor had kunnen zorgen dat het ijs weg ging. Hij had haar gevraagd door wie dit kwam, maar daar kon ze natuurlijk niet op antwoorden. ‘Papa is hier ook. Wil je papa ook zien?’ vraagt Sterre. Jade schud haar hoofd en ze blijft rustig tegen haar moeder aan liggen. ‘Zodra ze niet met Djamilla was, zag je heel goed dat ze je heel erg miste.’ Zegt Linda. ‘Ze is echt lief.’ Zegt Sterre. ‘Ze lijkt geloof ik meer op haar moeder dan op haar vader.’ Glimlacht Linda. ‘Hopelijk gaat ze niet op Tom lijken…’ zucht Sterre. ‘Met zo’n knappe moeder als jij kan het niet anders dan dat ze veel op haar moeder gaat lijken. Je hebt toch een foto van Tom?’ vraagt Linda. ‘Een; Dat was lief! Twee; ja, al weet ik niet waarom.’ Zegt Sterre. ‘Nou, hou elke week in de gaten of er iets van Jade is, waarbij ze veel op Tom lijkt.’ Stelt Linda voor. ‘Dat is nog niet zo’n slecht idee… Trouwens, is het erg als je voor je 4e nog geen spuit gehad hebt?’ vraagt Sterre. ‘Ze kan sneller ziek worden nu, maar ze kan de injecties nog krijgen.’ Klinkt de stem van de arts die Sterre geholpen had. ‘Waar kan dat?’ vraagt Sterre. ‘Als je vandaag een groeiboek ophaalt, heb je het geluk dat morgen de eerste injectie is.’ Zegt de arts. ‘Hier in het ziekenhuis?’ vraagt Sterre. ‘Ja. Het boekje kan je nu bij de receptie halen.’ Zegt de arts. ‘Snel, anders haalt Salamons het niet.’ Klinkt er een stem. Sterre kijkt geschrokken op. Salamons… Dat is Raphael!

 

‘Laat me los! En haal dat doek voor mijn ogen weg!’ roept Anastacia. Haar polsen worden los gemaakt en de doek voor haar ogen word weg gehaald. Anastacia moest even aan het licht wennen, maar als ze alles ziet roept ze: ‘Nigel!’ hij trekt haar snel overeind en ze zoenen lang. Na de zoen bedenkt Anastacia zich iets. ‘Waarom heb je me ontvoerd?’ vraagt ze. ‘Maakt dat wat uit? Ik heb je vader gezegd dat je bij mij logeert.’ Zegt Nigel. ‘En hij vond dat goed?’ vraagt Anastacia. Tussen Anastacia en Nigel was echte liefde, maar haar vader had een hekel aan Nigel. Hij zei dat Nigel haar alleen om haar geld wou. ‘Ja, hij vond het super.’ Zegt Nigel. ‘Wanneer zei hij dat dan? Hij haat jou en…’ Nigel zoent haar vlug. Ze moet bij hem blijven tot hij heeft wat hij wil. Anastacia is een veel eisend meisje dus moet hij haar tevreden houden. Dat zal een hele klus worden, maar altijd beter dan niks.

 

‘We moeten de politie bellen. Misschien weten zij waar Ana met Nigel is.’ Zegt Pim. ‘Jij hebt geluk als Ana écht veel van je houd.’ Zucht Willem, Anastacia’s vader. ‘Hoe bedoelt u?’ vraagt Pim. ‘Anastacia en Nigel hadden echte liefde als ik Ana mag geloven. Maar ik dacht dat hij alleen op haar geld uit was en ik haalde ze uit elkaar. Maar Anastacia zat daar zo erg mee, dat ze van huis weg liep. We hadden haar als vermist opgegeven en haar foto verspreid.’ Zegt Willem. ‘Hoe kwam ze terug?’ vraagt Pim. ‘Ze zag haar schoolfoto, rukte ze overal van af en kwam boos terug.’ Zegt Willem. Pim kan het niet laten om te lachen. ‘Typisch Ana.’ Zegt hij. ‘We moeten Ana vinden. Ze mag niet opnieuw verliefd worden. Jij bent perfect voor Ana.’ Zegt Willem.

 

‘Hoorde ik dat goed?’ vraagt Sterre. Linda knikt. ‘Raphael…’ fluistert ze. ‘Ik moet er heen.’ Zegt Sterre. Ze staat op. Ze houd Jade stevig tegen zich aan. Ze loopt achter de mensen aan de kamer van Raphael in. Het is een rotzooi in de kamer. Raphael is wakker, maar hij heeft een snee in zijn keel. ‘Oh nee…’ zegt Sterre. Ze dringt zich door de dokters heen. ‘Raf, gaat het?’ vraagt ze bang. ‘Niet praten.’ Waarschuwt een arts. ‘Wat is er gebeurt?’ vraagt Sterre. ‘Op de bewakingscamera’s…’ ‘Camera’s?’ vraagt Sterre bang. Toen ze hier dus onder het ijs zat, hadden hun dat gezien! ‘Ja. Er kwam hier iemand door het raam de kamer binnen en we zagen dat die iemand Raphael zijn keel open sneed. Helaas is hij ontsnapt.’ Zegt de arts. ‘Het komt toch wel toch?’ vraagt Sterre. ‘Het is niet zo heel erg, maar hij kan niet geopereerd worden, dat is te riskant.’ Zegt de arts. ‘Hij gaat dus… niet dood he?’ vraagt Sterre. ‘Nee, het komt wel goed.’ Zegt de arts.

 

‘Eigenlijk vind ik het helemaal niet erg dat je me ontvoerd hebt.’ Zegt Anastacia zacht. Ze ligt samen met Nigel in bed. ‘Dat is fijn. Maar ooit moet ik je terug brengen.’ Zegt Nigel. Hij was nooit op Anastacia’s geld uit geweest. Hij vond haar super leuk en Anastacia was voor hem het belangrijkste op de wereld. Het enige wat hij van haar vader wil, is zijn respect voor hun liefde. Niks met geld…

 

‘Ja, ik begrijp het. Ik kon er niks aan doen en ik snap het heel goed als u mij niet in uw voorstelling wilt hebben.’ Zegt Sterre. Het is al avond en de kinderen liggen op bed. Sterre was gebeld door de mensen van de theatergroep waar ze auditie voor had gedaan en nu kon ze rustig terug bellen. Ze mocht dus blijkbaar weer auditie doen, maar omdat ze in Anubis was en daarna in het ziekenhuis lag, kon ze niet komen en als ze ook maar een beetje eerlijk zou zijn, ze had er geen enkele seconde aan gedacht. ‘U maakt een grapje?’ vraagt Sterre verbaasd. ‘Echt?! Ik… Ik heb toch de rol?!’ roept ze uit.

 

Einde van 18 mei :)

19 mei 2012

 

Anastacia word langzaam wakker. Ze weet even niet waar ze is, maar dan beseft ze dat ze bij Nigel is. Ze kijkt naast zich, maar daar ligt Nigel niet. Ze staat op en loopt de kamer uit. In de keuken staat Nigel bij het fornuis een ei te bakken. ‘Goedemorgen.’ Zegt Nigel. Hij schuift het ei op een boterham en zet de pan terug. ‘Wat is dit?’ vraagt Anastacia verbaasd. ‘Een heerlijk ontbijtje voor een heerlijk meisje.’ Zegt Nigel. Hij gaat achter haar staan en slaat zijn armen om haar middel. Anastacia draait haar hoofd naar hem toe en dan volgt er een lange zoen. Toen Anastacia Raphael zag, was ze Nigel vergeten en toen Pim haar vriendje werd, was ze echt helemaal over hem heen. Maar nu Nigel weer in levende lijve voor haar staat, zijn Raphael en Pim twee lege plekken die Nigel weer op vult door alleen al voor haar te staan. ‘Je bent echt de aller liefste.’ Fluistert Anastacia. ‘Dan ben jij de aller, aller, aller liefste.’ Zegt Nigel. ‘Ik kan hier een hele discussie van maken, maar oké. Ik ben de aller, aller, aller liefste.’ Zegt Anastacia. ‘Sinds je 14e ben je echt wel veel veranderd. En zelfs nog knapper dan je toen was. Ik wil eigenlijk wel eens die mooie ogen van je zien.’ Zegt Nigel. Anastacia glimlacht. ‘Dat… Dat snap ik echt heel… Heel goed. Mijn ogen zijn ook bijzonder mooi, maar als ik mijn zonnebril afzet, doen mijn ogen heel erg pijn en dan zie ik flitsen en… en…’ zegt Anastacia. ‘Is dat altijd en overal?’ vraagt Nigel. ‘Nou, nee… Alleen op plaatsen waar slechte dingen zijn en als iemand onverwachts beweegt.’ Zegt Anastacia. ‘Hoe komt dat dan?’ vraagt Nigel. ‘Mijn ogen zijn nogal overgevoelig.’ Zegt Anastacia. ‘Je zicht?’ vraagt Nigel. ‘Ja, mijn zintuig.’ Zegt Anastacia. ‘En wat nou als we jou zintuig onder controle kunnen houden?’ vraagt Nigel. ‘Ik zou niet weten hoe dat moet.’ Zucht Anastacia. ‘Zullen we het samen proberen? Dan kan ik ook gelijk helpen als het fout gaat.’ Zegt Nigel. ‘Wil je me echt helpen?’ vraagt Anastacia zacht. ‘Natuurlijk. Ik doe alles voor je, dat weet je toch.’ Zegt Nigel. ‘Oké, super!’ roept Anastacia. Ze omhelst Nigel. ‘Maar nu ga je eten, anders word dalijk het liefdes ei koud.’ Zegt Nigel quasi streng. ‘Yes Sir!’ roept Anastacia met een lage stem. Lachend gaan ze aan tafel zitten.

 

In het huis van Anastacia komt Juliet naar Willem toe. ‘Waar is uw dochter?’ vraagt ze paniekerig. Sommige mensen van het personeel gaven echt niks om de verwende Anastacia, maar Juliet hield veel van Anastacia en ging met haar om alsof het haar eigen dochter is. ‘Oh, Anastacia is… Ze is bij… Bij Marieke.’ Zegt Willem snel. ‘Maar ze haat Marieke…’ zegt Juliet verbaasd. ‘Nou, daar weet ik anders niks van.’ Zegt Willem. ‘Dat komt omdat u nooit bij haar was. Net zo min als Angelique. Jullie, als haar ouders, horen veel met Anas… Ik bedoel, veel met jullie dochter om te gaan. Ze is niet voor niks zo verwend. U gaf haar bijna alles wat ze wou en nodig had, maar u vergat in de 20 jaar dat ze leeft het alles belangrijkste. Iets wat elk kind van zijn of haar ouders nodig heeft.’ Zegt Juliet. ‘En wat is dat belangrijke iets dan? Goedkope rommel zeker?’ lacht Willem. ‘U snapt het echt niet, he? Anastacia had alleen maar wat liefde en begrip nodig. Als u dat aan haar had gegeven, in plaats van gouden speelgoed paarden, diamanten pennen en dure verzorgingsspullen, dan had ze gelijk het gelukkigste meisje op de wereld kunnen zijn met jullie aandacht en goedkope make-up. Nu is ze veel eisend en arrogant, en dat door u, omdat u en uw vrouw werk zagen en de rest vlak achter u liet liggen.’ Zegt Juliet. ‘Hoe durf je zo brutaal te zijn?!’ roept Willem uit. ‘Sorry meneer. Het was niet brutaal bedoeld, maar het is wel de waarhe…’ ‘Uit mijn ogen jij!’ roept Willem. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Pim die naar binnen komt gestormd. ‘Nog nooit van kloppen gehoord?!’ roept Willem uit. ‘Sorry. Ik dacht dat het over Ana ging en u zei dat ik dan altijd binnen mocht komen, op welke manier dan ook.’ Zegt Pim. ‘Dat heb ik nooit gezegd!’ roept Willem. Pim pakt zijn recorder en zet het geluid aan. De stem van Willem klinkt duidelijk door de kleine luidspreker in de recorder. ‘Uit mijn ogen jullie! Nu! Voor ik jullie eruit trap!’ buldert Willem. Pim en Juliet lopen vlug de gang op. ‘Wat heeft hij?’ vraagt Pim. ‘De laatste keer dat hij zo reageerde, was toen Anastacia was weggelopen.’ Zegt Juliet. ‘Dus het is gewoon omd..’ ‘Deur dicht!’ roept Willem. Juliet doet de deur dicht. ‘Het komt dus gewoon doorat Ana weg is.. Hij maakt zich zorgen…’ zegt Pim. ‘Hij houd veel van haar, maar dat laat hij nooit merken.’ Verteld Juliet. ‘We moeten Ana terug halen.’ Zegt Pim. ‘Het zal helpen als we weten waar ze is.’ Zucht Juliet. ‘Ze is bij Nigel. Hij moet iets van… Willem… hebben, maar we weten niet wat. Nigel heeft nooit gezegd wat hij wil en als Willem dat niet weet kan hij het niet kopen.’ Zucht Pim. ‘Nigel heeft altijd maar een ding gewild en dat is meneer zijn respect voor de liefde tussen Anastacia en Nigel.’ Zegt Juliet. Pim kijkt haar met grote ogen aan. ‘Weet je dat zeker?’ vraagt hij. ‘Ja, dat is alles. Nigel is niet zo veel eisend als sommige bepaalde mensen hier in huis.’ Zegt Juliet. ‘Dit moet hij weten. We moeten het hem nu vertellen.’ Zegt Pim. ‘Nee, niet nu. Dan komen we hier nooit meer binnen. Vanavond of morgenvroeg. En als dat niet lukt, leggen we een briefje neer, die zo genaamd van Nigel afkomt.’ Zegt Juliet. ‘Wouw, dat klinkt als een detective plan.’ Zegt Pim. ‘Is het ook.’ Zegt Juliet met een glimlach.

 

‘Hoi Raf…’ zegt Sterre zacht. ‘Ster.’ Fluistert Raphael. ‘Ik had Jade bij Linda willen dumpen, zodat ik lang bij jou kan blijven, want ik heb ook veel te vertellen. Maar Jade moet zo een spuit halen.’ Zegt Sterre. ‘Hoe laat moet ze die spuit halen?’ vraagt Raphael. ‘Over een kwartier.’ Zegt Sterre. Raphael glimlacht. ‘Goed dat ze nog maar vier is, nu is ze nog niet bang voor naalden.’ Zegt Raphael. ‘Mama, wat is naalden?’ vraagt Jade. Raphael begint te lachen. ‘Ja mama, legt u maar uit.’ Zegt Raphael. ‘Dat zijn die dingen die zacht prikken, niet eng zijn en je beschermen tegen ziektes.’ Zegt Sterre met een glimlach. En dit zei ze terwijl ze zelf als de dood is voor naalden en spuiten. ‘Wat moet je allemaal vertellen?’ vraagt Raphael. ‘Ik ga eerst even Linda bellen, dan kan ze Jade ophalen.’ Zegt Sterre en ze staat op. ‘Heb je je mobiel niet?’ vraagt Raphael. ‘Nee… Ik snap het ook niet. Ik ben hem al kwijt sinds ik hier lag. En hij zat niet in mijn jassen en ook niet in mijn tas.’ Zegt Sterre. ‘Goed zoeken voor je een nieuwe koopt, he?’ vraagt Raphael.

 

‘Ik ga wel wat eten voor je maken. Waarom ben je sinds je verjaardag zo?’ vraagt Amy. Ze zit naast Soy zijn bed. Hij is nog steeds heel wazig. ‘Ik weet het niet.’ Hoest Soy. Amy doet de handdoek weer in de emmer en geeft hem aan Soy. ‘Leg maar op je hoofd. Ik maak wel even een boterham voor je.’ Zegt Amy. Ze loopt de kamer uit. Iedereen is beneden aan het ontbijten behalve Amy en Soy. Amy loopt de keuken in en kijkt in het kastje. Ze weet dat Soy graag pasta op zijn brood heeft, maar die is op. Ze loopt naar de bibliotheek. Alleen Vanessa mag daar binnen komen, maar die is boodschappen doen voor de volgende week. Ze opent de deur en loopt naar binnen. Ze loopt naar de kist met het beleg tot ineens de kast open gaat. En dan nog wel omhoog! ‘Stan?’ vraagt Amy verbaasd. ‘Amy, wat doe jij hier? Dit is verboden terrein voor jou.’ Zegt Stan. ‘De pasta is op dus ik kom het hier halen, want Vanessa is weg.’ Zegt Amy. Dan klinkt er een ringtone. Ze kijkt naar de tafel. ‘Is dat niet de mobiel van dat meisje?’ vraagt Amy.

 

‘Nee, pijn!’ huilt Jade als de naald in haar arm zit. ‘Rustig Jade. Alles komt goed.’ Zegt Sterre. Na een paar tellen vol gehuil van Jade is het eindelijk klaar. ‘Kom, dan kan je met Linda mee.’ Zegt Sterre. ‘Geen spuitje meer?’ vraagt Jade. ‘Ik kan het niet beloven.’ Zegt Sterre. Ze laat Jade bij Linda achter en gaat snel naar Raphael. ‘Wat moet je vertellen?’ vraagt Raphael. ‘Ik was niet naar de auditie geweest en ik werd daarover dus gebeld. Ik keek via internet of ik gemiste oproepen had en belde met de huistelefoon terug.’ Zegt Sterre. ‘Waren ze erg boos?’ vraagt Raphael. ‘Zal ik het zo zeggen… Ze hebben me de …. ROL GEGEVEN!’ roept Sterre. ‘Echt? Maar hoe dan?’ vraagt Raphael. ‘Ze wouden mij dus blijkbaar al de hele tijd, maar gingen door met de audities om toch iedereen een eerlijke kans te geven.’ Zegt Sterre. ‘Wouw, geweldig. Wanneer moet je voor het eerst repeteren?’ vraagt Raphael. ‘Volgende week woensdag ofso.’ Zegt Sterre. ‘En wanneer beginnen de voorstellingen?’ vraagt Raphael. ‘Er is nog  geen datum geprikt. Maar het decor enzo is al af. Alleen het spelen en zingen moet dus nog.’ Zegt Sterre. ‘Wouw, ik ben echt super trots op je.’ Zegt Raphael. ‘Ik hoop eigenlijk ook nog dat je komende week naar huis mag. Het leven is veel leuker met jou. Als je ook thuis bent.’ Zegt Sterre. ‘Ik zou nu met je mee gaan als het kan, maar het mag niet. Door die man of vrouw die mij in mijn keel sneed willen ze mij alleen maar langer hier houden.’ Zucht Raphael. ‘Ik snap het niet. Wie zou de knapste en liefste man ter wereld nou pijn willen doen?’ vraagt Sterre. Raphael bedenkt zich plots iets. ‘Mijn vader… toen hij last had van zijn hart, was hij niet in staat om zichzelf te beschermen… en als ik het me goed herinner had hij toen hij dood was een snee in zijn keel…’ zegt Raphael. ‘Wat bedoel je?’ vraagt Sterre bang. ‘Mijn… mijn moeder kwam hier naar binnen en ZIJ sneed in mijn keel.’ Zegt Raphael met zekerheid.

 

‘Oké, we proberen eerst of je gewoon kan zien als er in een donkere ruimte het licht aan springt.’ Zegt Nigel. Ze staan al met z’n tweeën in een donkere ruimte. ‘Nee!’ gilt Anastacia. Maar het licht springt al aan. ‘Au! Geef me mijn zonnebril!’ gilt ze hard. Nigel pakt vlug haar zonnebril en zet hem voorzichtig bij haar op. ‘Gaat het?’ vraagt hij. ‘Nee. Ik had je trouwens ook wel kunnen vertellen dat dit niet zou werken.’ Zegt Anastacia. ‘Sorry. De volgende keer zal ik vragen of je het al ooit gedaan hebt.’ Zegt Nigel. ‘Doe dat maar, ja.’ Zegt Anastacia. ‘Oké, optie twee: Ga voor een spiegel staan en kijk naar je eigen bewegingen.’ Zegt Nigel. ‘Maar als het pijn doet geef je gelijk mijn zonnebril.’ Zegt Anastacia. ‘Komt goed.’ Zegt Nigel. Anastacia loopt naar de spiegel en zet haar zonnebril af. Ze kijkt naar hoe ze haar zonnebril aan Nigel geeft. ‘En?’ vraagt Nigel. ‘Niks… Geen flitsen…’ zegt Anastacia zacht. ‘En zonder zonnebril… ik… Ik kan weer zien zonder bril!’ gilt Anastacia. Ze omhelst Nigel. ‘Bedankt. Zonder jou was het nooit gelukt.’ Fluistert ze. ‘Ik moet even iemand bellen. Wacht hier.’ Zegt Nigel. Hij loopt de kamer uit en Anastacia blijft alleen achter. Ze gaat zitten. Wie zou hij gaan bellen? Plots verscherpt haar zicht zich. Anastacia kijkt naar de deur. Haar zicht racet door het huis naar de plek waar Nigel is. Hij praat en als Anastacia zich nog beter concentreert hoort ze hem.

 

“U weet best wat ik van u wil. En ik weet heel zeker dat uw dochter hetzelfde wil. Ik heb haar namelijk nog nooit zo gelukkig gezien zoals ze nu is. Zodra u van plan bent mij te geven wat ik wil, waar u nog anderhalve dag voor heeft, geef ik u het adres waar ze zitten.”

 

Anastacia ziet de kamer weer. Wat moet Nigel van haar vader? En Nigel zei dat hij zeker weet dat Anastacia hetzelfde wil… Nigel komt terug. ‘Lieverd, wat is er?’ vraagt hij. ‘Wat moet je van mijn vader wat ik ook wil?’ vraagt ze.

 

‘Welke moeder wil haar eigen kind nou vermoorden?’ vraagt Linda. Het is 9 uur in de avond en Sterre heeft haar net alles verteld. ‘Die van Raphael. Ze is gestoord. Raphaels gedachten klopten gewoon… Ik mocht de beelden mee terug kijken en mijn gevoel zegt ook dat het Raphael zijn moeder is. En als je goed luisterde hoorde je haar stem ook.’ Zegt Sterre. ‘Wat erg…. Straks lukt het haar ook nog. Dat mens is knettergek. Waarom wil ze van Raphael af?’ vraagt Linda. ‘Ik weet het niet. Ze had exact hetzelfde bij Raf zijn vader gedaan.’ Zegt Sterre. ‘Moet Raf niet weg uit die kamer? Voor het geval dat?’ vraagt Linda. ‘Ze hebben politie in en rond om het gebouw gezet…’ zegt Sterre. ‘Dit is echt té erg.’ Zegt Linda.

 

‘Meneer, weet u al wat Nigel wil?’ vraagt Juliet. ‘Ik zou geen idee hebben. Anastacia zal nooit meer terug komen.’ Zucht Willem. ‘Ik weet wel wat hij van u wil, meneer.’ Zegt Juliet. ‘Wat dan?’ vraagt Willem. Hij is gelijk geïnteresseerd. ‘Heel simpel. Hij wil respect van u. Voor hun liefde.’ Zegt Juliet. ‘Doe niet zo dom.’ Zegt Willem. ‘Maar het is waar.’ Zegt Juliet. ‘Doe niet zo stom. Hij wil iets van geld, snap dat dan!’ roept Willem.

 

Eind 19 mei.

 

20 mei

 

‘Zeg gewoon wat je wilt! Ik geef het je, echt waar.’ Zegt Willem. ‘Het enige wat ik van u wil is respect. Respect voor het feit dat Anastacia en ik elkaar echt leuk vinden. En dat gebeurt persoonlijk. Ik sms het adres en u bent voor de avond hier.’ Zegt Nigel. ‘Dus Juliet had toch gelijk…’ zegt Willem. ‘Lees zo de sms en tot over twee uur.’ Zegt Nigel. Hij hangt op. Hij sms’t het adres vlug en gaat daarna naar Anastacia. ‘Je vader komt hierheen.’ Zegt hij. ‘Je gaat toch wel mee naar mijn huis?’ vraagt Anastacia. ‘Natuurlijk. Alles om bij jou en je heldere ogen te zijn.’ Fluistert Nigel.

 

‘Alles is voor de kinderen geregeld. Wij betalen de dagen dat jade bij de opvang is en betalen haar school en als we allebei goed betaald werk hebben, hoeven we alleen Job niet te betalen. Mijn ouders doen het sowieso tot wij 25 zijn voor Sem en Job, dus misschien hoeven we pas over 10 jaar als hij ongeveer in groep 6 zit voor hem te betalen.’ Zegt Sterre tegen Raphael. ‘Wat fijn. En gaan ze elke dag naar de opvang?’ vraagt Raphael. ‘Nee. In plaats van maandag tot en met vrijdag is het tot en met donderdag. Ik rij gewoon met Linda mee. Die zorgt dan dat jade, Sem en Job veilig bij de opvang komen en daarna moet ze even terug naar huis om mij af te zetten en Djamilla naar school te brengen.’ Zegt Sterre. ‘Echt geweldig geregeld. Trouwens… Mijn moeder probeerde vannacht naar binnen te komen. Ze stond blijkbaar ineens voor zo’n agent. Maar ze was slim en is weer ontsnapt.’ Zegt Raphael. Zijn moeder is gewoon niet meer wie ze was toen ze nog bij Jacob woonde. Raphael was nog heel klein toen zijn moeder weg ging. Hij heeft altijd bij zijn vader gewoond en toen hij 4 en een half was leerde hij al noten lezen en spelen. Op de een of andere manier is hij toch wel gehecht geraakt aan zijn vader… ‘Ik ga terug naar huis. Morgen, als ik niet moet oefenen dan, kom ik de hele tijd vanaf de kinderen bij de opvang zijn en tot ze terug naar huis mogen.’ Zegt Sterre. Ze staat op en geeft Raphael een lange zoen. ‘Tot morgen.’ Zegt ze zacht.

 

‘Geef me Anastacia.’ Zegt Willem. ‘Dacht het niet. Eerst wat ik wil.’ Zegt Nigel. ‘Waar is ze?’ vraagt Willem. ‘Ze slaapt. Vannacht kon ze niet goed slapen, vanwege het drukke verkeer dus ze is dood op.’ Zegt Nigel. ‘Ik wil haar zien.’ Zegt Willem. Nigel drukt op zijn mobiel en Anastacia verschijnt in beeld. ‘Haar mobiel staat aan.’ Zegt Nigel. ‘Moet ik nou echt zeggen wat je wil horen?’ vraagt Willem. ‘En je eraan houden.’ Zegt Nigel. ‘I… ik re… Ik kan het niet zeggen. Je wil alleen haar geld. En dat kan niet meer.’ Zegt Willem. ‘Ik ben niet op geld uit en ik ben het nooit geweest.’ Zegt Nigel rustig. Pim en Juliet komen er ook bij. Pim is wel bang dat Anastacia hem is vergeten. ‘Breng Anastacia alsjeblieft hierheen.’ Zegt Juliet. ‘Jaja, ik kom al.’ Klinkt Anastacia’s stem. ‘Anastacia, kom naar ons… Alsjeblieft.’ Zegt Willem. Anastacia gaat dicht tegen Nigel aan staan. ‘Ik kom terug,’ zegt ze. Willem zucht opgelucht. ‘Als Nigel mee mag en hij heeft wat hij wil.’ Zegt Anastacia. ‘Wacht… Doen je ogen geen pijn?’ vraagt Pim. ‘Nee. Dankzij Nigel heb ik mijn zintuig onder controle.’ Zegt Anastacia met een verliefde blik naar Nigel. ‘Oh nee… Ik ben haar kwijt…’ zegt Pim. ‘Oké, ik respecteer dat jullie van elkaar houden en ik zal er niks tegen doen en je mag bij ons intrekken. Maar ik hoop echt voor je dat je werk hebt, anders kan je op zoek naar een goedkoper huis.’ Zegt Willem. ‘Ik heb goed werk, dus u kunt in de villa blijven wonen. Op de voorwaarde dat u zelf ook werk gaat zoeken.’ Zegt Nigel. ‘Oké.’ Zucht Willem. Anastacia loopt richting Pim en Juliet en Pim lijkt opgelucht en wil haar omhelzen, maar Anastacia omhelst Juliet. Ze kijkt gewoon dwars door hem heen! ‘Ik vind je zo lief. Ik hou van je.’ Zegt Anastacia. Pim hoopt stiekem dat ze het over hem heeft, maar helaas is dat niet het geval. Anastacia loopt naar haar vader en omhelst hem. Daarna gaan ze met z’n allen terug naar de villa in België. Pim kijkt somber en jaloers tegelijk naar Anastacia en Nigel die de hele tijd zoenen en moeite doen om niet verder te gaan dan dat.

 

‘Die Sterre moet ook uit de weg… ze verpest alles…’

 

Eind 20 mei.

 

 

 

 

’Ja, veel plezier met de andere kindjes. Sem en Job zijn heel dichtbij en mama gaat vandaag naar papa.’ Zegt Sterre. Ze geeft Jade een kus en verlaat daarna het gebouw. ‘Hallo Sterre.’ Klinkt er een stem van achter. Sterre kijkt achter zich. ‘Wat doet u hier?’ vraagt Sterre bang. ‘Even denken…. Je vermoorden?!’ zegt de stem. Sterre ziet wat ze vast heeft. Ze draait zich om en rent weg. Ze moet snel in de auto zijn! Er word geschoten als ze bijna bij de auto is. Sterre gilt het uit van de pijn. Hij is recht in haar been! Ze kruipt vlug naar de auto en slaat op het raam. Linda opent de deur. ‘Wat gebeurt er?’ vraagt ze verbaasd als Sterre vlug de auto in klimt. ‘Snel! Naar het ziekenhuis! Ze schoot en hij zit in mijn been, vlug!’ gilt  Sterre. Linda kijkt naar Sterre’s been en geeft gelijk gas.  ‘Hij moet er zo snel mogelijk uit.’ Zegt ze. ‘Dat wist ik ook al wel!’ gilt Sterre pijnlijk. ‘Ik weet niet of ik je kan tillen.’ Zegt Linda. ‘Ik weeg te weinig. 47 kilo, dat lukt toch wel?’ vraagt Sterre. ‘We zijn er. Het moet lukken.’ Zegt Linda. Ze stapt uit. ‘U reed veel te hard mevrouw.’ Zegt een agent. ‘Mijn vriendin heeft een kogel in haar been en dat gestoorde wijf zich achter haar aan.’ Zegt Linda. ‘Een smoes die ik nog nooit heb gehoord.’ ‘Het is geen smoes! Kijkt u zelf maar naar haar been.’ Zegt Linda. Ze opent de deur en tilt Sterre op. ‘Linda, daar…’ stamelt Sterre. Ze wijst met een nog steeds pijnlijk gezicht naar de weg. ‘Wie?’ vraagt de agent. ‘De moeder van haar vriend, wil die vriend, haar zoon dus, vermoorden. En nu zit ze ook achter haar aan.’ Zegt Linda. Ze rent met Sterre vast het ziekenhuis in. ‘Meneer, u moet mijn vriendin helpen, ze is net in haar been geschoten en die klote kogel zit erin.’ Zegt Linda tegen de eerste arts verbaasd. Het is de arts die Sterre haar handen had onderzocht. ‘Schiet op!’ roept Linda. ‘Denk na voor je iets roept in zo’n situatie!’ gilt Sterre. ‘Sorry.’ Zegt Linda. ‘Kom maar mee.’ Zegt de arts. Linda loopt mee en ziet nu dat de tranen over Sterre’s wangen stromen. ‘Die vrouw moet voor eeuwig in het gekkenhuis worden opgesloten.’ Zegt ze. ‘Ik snap het. Maar het komt goed.’ Zegt Linda. Ze zet Sterre op het bed. ‘Ik ga even een spuitje geven zodat je niks voelt als ik die kogel ga verwijderen.’ ‘Wat?! Een spuit?! Dat ding met die grote naald?!’ roept Sterre. Maar de naald zit er al in. ‘Oh nee, er zit een naald in mijn been!’ zegt Sterre bang. Het gevoel in haar been verdwijnt en ze word al rustiger. De arts haalt de spuit eruit. Hij pakt Sterre’s handen en kijkt haar doordringend aan. ‘Sterre, we kennen elkaar nu al en je weet dat ik het beste met je voor heb. De kogel zit niet bij een zenuw dus ik kan hem snel en veilig gaan verwijderen. Klets maar met je vriendin, dan schiet het helemaal op.’ Zegt de arts. ‘Serieus? Schiet?’ vraagt Sterre droog. ‘Sorry, ik zeg al niks meer.’ Zegt de arts.

 

‘Anastacia, kom je ontbijten?!’ roept Willem van beneden. Anastacia trekt zich van Nigel los. ‘Kom je mee naar beneden?’ vraagt ze. ‘Ah, kunnen we niet blijven liggen? Het gaat net zo goed.’ Zegt Nigel. ‘Echt? Dit is nog wel de eerste keer.’ Zegt Anastacia. ‘Heb je het dan nog nooit met Pim gedaan?’ vraagt Nigel. ‘Nee. Is dat erg dan?’ vraagt Anastacia. ‘Nee hoor. Het is me een eer om de eerste te zijn.’ Zegt Nigel en hij zoent haar. ‘Hmm… Ik wil toch wel even ontbijten.’ Zegt Anastacia. ‘Maar dat kan dalijk toch ook nog?’ vraagt Nigel. De deur van de kamer gaat open en Willem komt binnen. ‘Daarom duurt het dus zo lang.’ Zegt hij met een neutraal gezicht. ‘Pap! Nog nooit van privacy gehoord?!’ roept Anastacia. ‘Lekker aan het flikflooien he?’ zegt Willem rustig. Volgens Anastacia TE rustig… ‘Als je dalijk aankomt met het nieuws dat je moeder gaat worden, heb je een heel groot probleem jongedame.’ Sist Willem. ‘Maar pap! Ik ben 20!’ roept Anastacia. ‘En jij denkt op je 21e al voor zo’n kind te kunnen zorgen?’ vraagt Willem. ‘Sterre had op haar 16e al een kind en nu heeft ze er al 4, ook al is Nina dood!’ roept Anastacia. ‘Bij Sterre was het niet de bedoeling om zwanger te raken en dat weet jij net zo goed als ik.’ Zegt Willem. ‘Als ik denk dat ik het niet kan, doe ik het niet.’ Zegt Anastacia droog. ‘Jaja jongedame. Kleed je maar snel aan.’ Gromt Willem. Als hij weg is kijkt Anastacia zuchtend naar Nigel. ‘Sorry voor mijn vader…’ zegt ze. ‘Niet erg. Ik begrijp hem wel.’ Zegt Nigel. ‘Wat? Je bent het met hem eens?’ vraagt Anastacia. ‘Je bent 20 en je moet nog een studie doen wat zeker twee jaar duurt en dan moet je nog eens werk zoeken. Als je dan ook nog zo’n kind van na die tijd bijna drie jaar als hij of zij het overleeft heeft hebt, lukt dat niet…’ zegt Nigel. ‘Dat is dan pech, want als ik nu al zwanger zal zijn ga ik geen abortus plegen. En dan zul jij ook verantwoordelijk zijn.’ Zegt Anastacia. ‘Als jij denkt dat je het kan vind ik het niet erg, maar bedenk je wel dat je  vader je hier weg wil hebben en het duur word.’ Zegt Nigel. ‘Nou ja, het is pas de eerste keer dus hoe groot is de kans eigenlijk?’ vraagt Anastacia. ‘Heel klein ja.’ Zegt Nigel. Hij geeft haar een kus en gaan daarna naar beneden.

 

‘Is hij er uit?’ vraagt Sterre. ‘Ja, hij is er uit. Ik weet alleen niet wanneer het gevoel in je been terug komt.’ Zegt de arts. ‘Wilt u nou zeggen dat ik over twee jaar misschien nog steeds met een verdooft been zit?’ vraagt Sterre. ‘Nee, de verdoving zal vandaag nog uitwerken.’ Lacht de arts. ‘En tot die tijd? Als het gevoel terug komt doet dat toch… veel pijn?’ vraagt Sterre. ‘Als je hem genoeg rust geeft komt het goed.’ Zegt de arts. ‘Maar ik heb woensdag repetities.’ Zegt Sterre. ‘Ah, je speelt toneel?’ vraagt de arts. ‘Nou, ik heb zeg maar een soort van de hoofdrol in een nieuw theater. Woensdag zijn de eerste repetities.’ Zegt Sterre. ‘Wat leuk! Mijn vrouw en ik gaan vaak naar theater en musical. Als we jou zien wacht je wel bij de artiesten uitgang he?’ vraagt de arts. ‘Tuurlijk.’ Lacht Sterre. ‘Met je been komt het wel goed. Woensdag kan je gewoon repeteren.’ Zegt de arts.

 

‘Nigel, ga je mee naar de drogist?’ vraagt Anastacia zacht. ‘Waarom?’ vraagt Nigel. ‘Even wat dingen kopen.’ Zegt Anastacia. ‘Ana, ik ga altijd met jou mee en ik weet wel wat je wil kopen. Ik wou het je alleen nog horen zeggen.’ Lacht Nigel.  ‘Gemenerik!’ roept Anastacia. ‘Nou moet je nog iets hebben?’ ‘Ja, maar dat mag jij pakken, want jij bent verantwoordelijk voor wat er in mijn buik groeit.’ Zegt Anastacia. ‘Voor de gevoelens of een levend iets in jou?’ vraagt Nigel. ‘Beide.’ Lacht Anastacia.

 

‘Oké, wacht… Sterre is geschoten door de moeder van haar vriendje, Anastacia was ontvoerd en is terug EN heeft haar zintuig onder controle?’ vraagt Lexie. ‘Daar lijkt het wel op.’ Zegt Marcel. ‘Jij krijgt geen berichtjes,’ zegt Lexie. ‘Je bespioneert je eigen vrienden. Die sms van Linda en haar mailtjes waren echt… Maar de rest niet. Waarom bespioneer je ze?’ vraagt Lexie. Marcel zucht. ‘Ik doe het voor jou dus zeg niks… Op de trouwdag van Sterre en Raf heb ik alles.’ Zegt Marcel. Hij kijkt Lexie smekend aan. ‘Ik weet het niet. Je doet foute dingen… en blijkbaar voor mij.’ Zegt Lexie. ‘Alsjeblieft! Je zult er zo blij mee zijn. Je gaat ongelooflijk veel spijt krijgen als het niet door kan gaan! Je bent toch Superhulpje?’ vraagt Marcel met een pruillipje. ‘Ja, dat is wel waar, ja.’ Zegt Lexie met een stralende glimlach op haar gezicht. ‘Oké, ik zeg niks.’

 

‘Zozo, mevrouw is slim geweest.’ Willem loopt naar zijn dochter toe. Hij houd iets omhoog. ‘Dit lag in de badkamer. En kijk eens even wat erop staat.’ Zegt Willem. ‘Pap, het is al goed. Ik ben echt niet zwanger en zoals Nigel en ik al zeiden: hoe groot is de kans nou eigenlijk na een eerste keer?’ zegt Anastacia. ‘Ach meid, zet je zonnebril toch weer op. Duidelijk is hier niet veel geduld bij gekomen. Je kunt een ander huis gaan zoeken.’ Zegt Willem. Hij gooit het ding naar Anastacia. ‘Wat? Dit klopt niet….’ Zegt Anastacia. Ze kijkt naar het papier dat haar vader erbij had gegooid. ‘Deze is niet eens van mij. Wij hadden een heel ander merk.’ Zegt ze. ‘Wat? Maar als hij niet van jou is, van wie dan wel?’ vraagt Willem. Juliet voegt zich bij het groepje. ‘Ik uh… Ik moet iets belangrijks vertellen.’ Zegt ze. ‘Wat nu weer?’ zucht Willem. ‘Die uh… Test is van mij.’ Zegt Juliet.

 

22 mei

 

Juliet omhelst Anastacia. ‘Het spijt me dat het zo moest lopen.’ Fluistert Juliet. ‘Jij kon er niks aan doen. Van… Wie eigenlijk?’ vraagt Anastacia. Juliet haalt haar schouders op . (Ter informatie: Juliet heeft bijna haar hele leven vanaf haar 4e, in de villa van Willem gewoond en op haar 16e, toen ze haar examens haalde, nam ze het werk van haar moeder over. Ze is nu 24 jaar) ‘Ik zou het niet weten. Nog niet zo lang geleden kwamen er wat jongens op me af en het is van een van hun… Maar ik hou het kind gewoon.’ Zegt Juliet. ‘Ik zal je wel missen.’ Zegt Anastacia. ‘Niet doen. Ik haal het wel. En je kan altijd nog op bezoek komen.’ Zegt Juliet. Anastacia knikt. ‘Hopelijk tot snel.’ Zegt ze zacht.

 

Lexie word wakker en kijkt naast zich. Marcel is weg. Ze kijkt naar de klok. Het is 6 uur ’s ochtends. Hij is er pas net uit. Ze staat op en loopt naar beneden. Marcel doet net de voordeur open. Lexie kijkt naar haar pyjama, maar trekt dan haar jas aan. Ze heeft geluk dat Marcel loopt. Waar gaat hij toch naar toe? Na 5 minuten lopen stopt Marcel. Lexie blijft achter het muurtje staan terwijl ze toekijkt hoe Marcel met een onbekende man praat. Marcel en de man lijken even een meningsverschil te hebben voor ze iets wisselen… Lexie wrijft over haar neus. ‘Niet nu…’ zegt ze zacht.  Ze kijkt naar Marcel en de man en dan klinkt er heel hard: ‘Hatsjie!’ Lexie houd haar adem in. Hebben ze haar gehoord? Ze staat stil tegen de muur in totale stilte. Totdat ze plots word vastgepakt en ze recht in het gezicht van de vreemde man kijkt…

Sterre slaapt nog. Ze had gisteravond tegen Linda gezegd dat ze Jade, Sem en Job rond 7 uur uit bed kan halen. Linda had zelf voorgesteld om Sterre te laten uitslapen. Sterre heeft al de hele nacht nachtmerries. Over Raphael zijn moeder. Waarom zit ze nu ook achter Sterre aan? En waarom wil ze van Raphael af? Het is haar eigen zoon. Sterre schrikt wakker. Ze vind het zelfs eng in haar eigen huis. Ze kijkt bang in haar kamer. Dan vliegt het raam open…

 

‘Lexie, wat doe jij hier?’ vraagt Marcel. ‘Ken je haar?’ vraagt de man die zijn hand voor Lexies mond heeft. ‘Nou ja, dat uh… Is mijn vriendin.’ Zegt Marcel. ‘Ah, voor haar bespioneer je dus die mooie meiden?’ vraagt de man. ‘Ze weet niet waarvoor het is.’ Zegt Marcel. ‘En? Gaat ze ons nu verraden?’ vraagt de man. ‘Nee, nee… Zo is Lexie niet.’ Zegt Marcel. ‘Dan komt ze er nu mooi van af. Ga!’ roept de man. Hij laat Lexie los.

 

‘Nee, ik kan niet harder praten… De moeder van mijn vriend is binnen.’ Zegt Sterre bang. ‘Blijf rustig. Waar ligt u?’ ‘Op de kamer van mijn dochter.’ Zegt Sterre. ‘Wat wil uw schoonmoeder van u?’ ‘Me vermoorden, dus kom alsjeblieft, ik smeek u.’ zegt Sterre bang. ‘Mama?’ klinkt Jade haar stem. ‘Schat, blijf stil… alsjeblieft.’ Zegt Sterre. ‘We sturen wat mensen naar uw adres. Tot die tijd ku…’ de deur vliegt open en Sterre gilt. Raphaels moeder pakt haar vast. ‘Je moet… Moet weg.’ Zegt ze. ‘Nee! Alstublieft niet!’ huilt Sterre. ‘Stuur een ambulance en politie.’ Klinkt zacht de stem van de vrouw door de telefoon. ‘Nee, u bent gek! Laat me los!’ stamelt Sterre. ‘Mama!’ gilt Jade. ‘Jade, nee! Blijf liggen!’ roept Sterre. ‘Nog een kind van jou… Waarom ook niet?’ zegt Raphaels moeder. Ze drukt Sterre’s handen op haar rug en draait het springtouw van Jade er strak om heen.  Ze duwt Sterre op de grond en kijkt in de kamer rond. Ze pakt een hemdje van Jade en draait die strak om Sterre’s mond. ‘En nu jij.’ Zegt ze terwijl ze naar Jade kijkt. ‘Mama!’ gilt Jade weer bang. Sterre probeert zich los te wringen, maar het lukt niet. De moeder van Raphael, Claudia, tilt Jade op. ‘Mama!!!!!’ gilt Jade. ‘Wat zal ik met jou doen? Zal ik je bij die andere twee leggen? In de sporttas van je vader?’ zegt Claudia. ‘Los!’ gilt Jade. ‘Ah, je bent al net zo vervelend als die moeder van je.’ Zegt Claudia. Sterre krijgt het hemd van haar mond. ‘Laat haar los! Doe haar niks aan! Ze is nog maar vi… hm!’ ‘Als je zo niet stil blijft, moet het maar zo.’ Zegt Claudia. Ze houd Jade vast en pakt Sterre bij haar keel. ‘U doet me pijn!’ gilt Sterre. Als de sirenes van ver klinken valt Sterre op de grond. ‘Mama!’ gilt Jade. Claudia legt snel stevige knopen in het springtouw zodat ze amper los gaan. Ze kijkt naar Sterre die helemaal slap is. ‘Nu jij nog.’ Zegt Claudia terwijl ze naar Jade kijkt. ‘AAAAA!’ gilt jade. Claudia opent de kleding kast. De sirenes klinken al vanuit de straat. Claudia gooit spullen uit de kast. Ze maakt Jade vast met een broek en gooit haar in de kast. Daarna trapt ze nog even tegen Sterre en verlaat daarna de kamer.

 

‘De vrouw die belde is nergens te bekennen. Net zo min als haar dochter.’ Zegt iemand. ‘Misschien de boven verdieping?’ zegt een ander. ‘Daar zijn ze nu aan het kijken, de telefoon staat nog steeds aan. Ze hebben het hele gesprek gevolgd.’ Zegt een ander. Dan klinkt er van boven gehuil. ‘Een sporttas met twee baby’s!’ roept iemand.

 

Boven zoeken ze verder. ‘In deze kamer is nog niemand geweest.’ Zegt iemand. De deur word moeizaam geopend. ‘Een vrouw… Dat zal die Sterre wel zijn.’ Zegt een vrouw. ‘Waar is de dochter?’ vraagt iemand. ‘Ik ga haar eerst proberen los te maken. Dat touw zit er behoorlijk strak omheen.’ Zegt de vrouw. ‘Ik heb het kleine meisje gevonden. Ze ligt hier in de kast. Ze is helemaal in shock. Ze kan ons alles precies vertellen.’ Zegt een man. ‘Mama… mama pijn…’ zegt Jade. ‘Het kind is 4 ofso.’ Zegt een ander. ‘Maakt niks uit. Haal de buurvrouw erbij. Ze moet voor die baby’s zorgen, deze twee meiden moeten naar het ziekenhuis. Ik krijg haar niet los.’ Zegt de vrouw terwijl ze aan de touwen trekt.

 

‘Oh nee, wat is er gebeurt?’ vraagt Linda. ‘De telefoon stond de hele tijd aan. Maar het kleine meisje kan het ons alleen precies vertellen.’ Zegt de vrouw die Sterre had geprobeerd los te maken. ‘Wat? Was Jade erbij?’ vraagt Linda. Ze loopt zonder antwoord naar boven, waar de kinderen en Sterre liggen. Ze gaat de kamer van Jade in. ‘Oh nee, Sterre…’ zegt Linda en ze knielt bij haar neer. Ze trekt aan het touw. Ze tilt Sterre half omhoog en ze drukt haar tegen zich aan. ‘Wees alsjeblieft niet dood.’ Zegt Linda. Ze kijkt in de klerenkast. ‘Oh Jade…’ zegt ze en ze tilt de peuter uit de kast. ‘Mama… geel haar…’ zegt Jade. ‘Wat zie je lieverd?’ vraagt Linda. ‘Mama pijn… onder bed.’ Zegt Jade en ze begint te huilen. ‘Jade, luister naar me. Mama is veilig. Wat is er met jou bed?’ vraagt Linda. Plots word Linda bij haar keel gepakt. Ze laat Jade los en wil gillen, maar een andere hand zit voor haar mond. Na een paar seconde ligt ook Linda met gesloten ogen op de grond. Jade begint nog harder te huilen. Er komt iemand van de politie de kamer op. ‘Laat dat kind los en sta stil!’ roept die. Er komen nog meer mensen van de politie bij. ‘Ik moet het kind los laten?’ vraagt de moeder van Raphael. Ze laat Jade vallen. Gelukkig valt Jade op haar eigen bed. De moeder van Raphael probeert te ontsnappen, maar dit keer heeft ze politie haar. ‘Waarom heeft u deze meisjes bijna vermoord?’ vraagt een agent. ‘Bijna? Sterre IS dood.’ Lacht ze. ‘Nee, dat is ze niet. U bent knettergek. Reken maar dat u hier niet zomaar onderuit komt.’ Zegt een agent. ‘Zorg dat dat kind bij haar positieven komt en maak haar los.’ Zegt hij. ‘Ik heb haar al geprobeerd los te maken, maar er komt nog geen eens beweging in.’ Zegt de vrouw. ‘Dan snij je het los ofso. Ik ga met  mevrouw weg.’ Zegt de agent. ‘Ik ga al.’ Zegt de vrouw. Ze tilt Jade op. ‘Nee! Los! Mama los!’ gilt Jade en opnieuw begint ze te huilen.

 

‘Ik moet naar huis… ik moet die repetities doen…’ het is nacht en Sterre kan maar niet slapen in het ziekenhuis. Ze heeft haar nek verschrikkelijk pijn gedaan en ze heeft hem licht gebroken. ‘Ik moet om 7 uur… repeteren…’ zegt Sterre. Ze staat langzaam op en legt haar hand op haar nek en haar hoofd duizelt. Ze opent de kast en trekt haar Jas aan. Ze loopt naar het raam, opent hem en ze klimt er doorheen.

 

Eind 22 mei.

 

23 mei

 

‘Goed zo! De dans gaat heel goed. Sterre, kom er maar bij en zing je solo!’ roept Marjolein. Sterre wil het podium op lopen, maar ze blijft op de rand staan. Ze kijkt duizelig naar beneden. De muziek word af gezet. Marjolein loopt naar Sterre toe. ‘Sterre, gaat het wel?’ vraagt ze. ‘Ik ben wat… wat duizelig.’ Zegt Sterre zacht. ‘Ga rustig zitten. We hebben alle tijd.’ Zegt Marjolein. Ze legt haar hand in Sterre’s nek. ‘Au!’ gilt Sterre hard. ‘Sorry, wat is er aan de hand?’ vraagt Marjolein. ‘Ik uh… Niks ik… We kunnen  verder.’ Zegt Sterre. ‘Zeker weten?’ vraagt Marjolein. ‘Ja, het gaat wel.’ Zegt Sterre. Marjolein staat op en roept: ‘Oké, jongens! We gaan verder met de tekst! Lauren en Nils komen elkaar weer tegen en er ontstaat een knallende ruzie!’ Roy en Sterre gaan klaar staan. ‘Ja Roy, loop maar naar Sterre!’ roept Marjolein. ‘Nils, wat kom jij hier doen?’ vraagt Sterre. ‘Ik moet je gewoon nog even zien voor je me echt uit je leven schopt, Lauren.’ Zegt Roy. ‘Nils, denk je nou serieus dat ik hier blijf luisteren? Je hebt gelogen!’ roept Sterre. ‘Maar dat deed jij ook! En werd ik boos?!’ roept Roy. ‘Nee, m… maar i…’ Sterre zakt op het podium en grijpt naar haar hoofd. ‘Nee…’ zegt ze zacht. ‘Stop!’ roept Marjolein. Ze loopt weer naar Sterre. ‘Sterre, wat is er aan de hand?’ vraagt Marjolein. Maar Sterre’s spieren verslappen al en ze ligt op het podium.

 

___________

Post gepost op 27 mei!

 

‘Ga allemaal aan de kant! Kwartier pauze.’ Zegt Marjolein. Ze maakt Sterre voorzichtig wakker en helpt haar overeind. ‘Sterre, vertel me nou eens wat er is.’ Zegt Marjolein. ‘Ik… gister kwam de moeder van mijn vriend ons huis in… ze had Sem en Job in Raf zijn tas opgesloten en ze… ze bond me vast met Jade’s springtouw en ze liet me stikken… Jade zit nog steeds in shock. Ik ben uit het ziekenhuis weggelopen.’ Zegt Sterre. ‘Dus daarom ben je zo du…. WAT?!’ roept Marjolein. Sterre begint te huilen. ‘Sorry, ik….’ ‘Stil Sterre. Als ik dit had geweten had je gewoon kunnen zitten.’ Zegt Marjolein. ‘Jade is helemaal in shock en heeft een trauma. Ze is nog maar vier en… en…’ stamelt Sterre. ‘Stil maar… wat heftig… Ik snap als je nu niet kunt repeteren. Wat gebeurde er?’ “Ik weet het niet. Ik werd pas in het ziekenhuis wakker.’ Zegt Sterre. ‘Misschien moet je terug naar het ziekenhuis. Ze hebben geen idee waar je bent.’ Zegt Marjolein. ‘Nee, ik ga niet terug. Ik ben al dat wit zat. Vanaf mijn 15e tot nu heb ik al 50 keer in het ziekenhuis gelegen. Ik repeteer gewoon mee. Mijn nek doet geen pijn meer en ik val niet meer flauw.’ Zegt Sterre. ‘Zeker weten? Je ziet er slecht uit…’ ‘Nou bedankt.’ Zegt Sterre. ‘Zo bedoelde ik het niet…’ zegt Marjolein. ‘Kunnen we beginnen? Ik voel me prima.’ Zegt Sterre. ‘Er komt binnenkort een cameraploeg om de reclame te maken en als je flauw valt hebben we een probleem.’ Zegt Marjolein. Sterre pakt het boekje en gaat weer terug op het podium staan. ‘Zie, het gaat gewe….’ Nog voor Sterre haar zin af kan maken, ligt ze al weer op het podium. ‘Sterre toch.’ Zucht Marjolein. Ze loopt weer naar Sterre toe en probeert haar wakker te krijgen. ‘Jongens, ze reageert niet!’ roept Marjolein. Roy komt het podium op. ‘Waarom gebeurt dit?’ vraagt hij verbaasd. ‘Er is gister veel gebeurd en hier kan ze niks aan doen. Help mee, ze moet naar de kleedkamer.’ Zegt Marjolein. ‘Maar hoe kan ik nu nog repeteren?’ vraagt Roy. ‘We kijken nog wel hoe we dat doen.’ Zegt Marjolein.

 

(Vanaf hier zal er weer normaal geschreven worden, zoals in het begin. Dan zal het fijner gaan.)

 

‘Jade, rustig maar. Ze is weg en jij bent veilig.’ Zegt Linda. ‘Mama los… LOS!’ gilt Jade. ‘Nog steeds een trauma. Fijn dat je al zo snel terug kon komen.’ ‘Ik ben nog wel wat duizelig. Ik ben benieuwd hoe het met Sterre gaat.’ Zegt Linda. ‘Vast wel goed. Kom maar naar bed.’ Zegt Raynor.

 

12 juni 2012 (in het verhaal)

 

‘Eén jaar getrouwd…’ lacht Sterre. ‘Ik hou zoveel van je. Volgende keer dat ik dat zeg zal er maar maximaal 30 minuten tussen zitten.’ Zegt Raphael. ‘Over twee maanden gaat jade naar school… En wij blijven voor altijd bij elkaar.’ Zegt Sterre.

 

5 jaar later (12 juni 2017)

 

‘Jade, pak je je tas in? Vandaag moet je gewoon naar school!’ roept Sterre. Ze zucht. Jade is nu 10 en de tweeling is 5 jaar. Jade zit in groep 6 en ze is al veel te volwassen voor haar leeftijd. ‘Ja mam! Ik moet ook nog mijn weekend tas inpakken! Pap haalt me op school op.’ Zegt Jade als ze haar schoudertas naar beneden gooit. ‘Ohja.. je gaat naar Raf…’ zegt Sterre zacht. ‘Mama, brod.’ Zegt Sem. ‘Die is al klaar, kijk maar in je tas.’ Zegt Sterre. 2 jaar terug kreeg Sterre flinke ruzie met Raphael. Ze waren niet gescheiden, maar ze woonden al wel twee jaar apart. Jade weet nog steeds niet dat Raphael haar echte vader niet is. Jade is ook nog niet vergeten hoe ze haar moeder had gezien toen ze vier was. Jade heeft sinds dien nooit meer een springtouw aangeraakt. Sterre denkt aan de zeven kinderen die bijna allemaal hun ster kwijt waren. Nu zijn het goede vrienden van haar. ‘Mam?’ Jade staat voor haar. ‘Raphael is niet mijn echte vader he?’ vraagt ze. Sterre schud langzaam haar hoofd. ‘Raphael is alleen de vader van Sem en Job. Jou vader heet Tom, maar hij leeft niet meer.’ Zegt Sterre. ‘Je liegt, mam! Papa leeft nog! Hij belde gister avond op je mobiel. Toen je naar de Musical Awards Gala was. Hij vroeg hoe het met mij ging. Hij zei: hoe is het met Jade? Ik heb het recht om te weten hoe het met mijn dochter gaat.’ Zegt Jade. ‘Hij is dood. Voor mij is hij dood. Hij heeft me te veel aangedaan. Ik had jou op mijn 16e al en dat was totaal niet de bedoeling. Ik wilde geen kind.’ Zegt Sterre. ‘Mag ik hem zien?’ vraagt Jade. ‘Nee. Je mag hem niet zien. Hij is gevaarlijk.’ Zegt Sterre. ‘Maar ik heb het recht om papa te zien.’ Zegt Jade. ‘Jade, je gaat niet naar hem toe! Punt uit.’ Zegt Sterre. ‘Ik haat je.’ Zegt Jade. ‘Sorry?’ ‘Ik haat je! Je loog tegen mij over papa en ik… ik mag hem niet eens zien!’ gilt Jade. Ze doet haar schoudertas om en pakt de weekendtas. Ze loopt naar de deur. ‘Ik ga naar school.’ Zegt ze met tranen in haar ogen. ‘Nee, Jade, wa…’ de deur is al weer dicht. Sterre loopt naar de kamer van haar oudste dochter en rommelt in haar huiswerk papieren. Als jade iets perse wilde of boos was, schreef ze altijd berichten in haar huiswerk. ’11 juni 2017… Ik ga naar mijn echte vader, of mam me toestemming geeft of niet.’ Fluistert Sterre. Daaronder staat bijna onleesbaar: “Ik weet waar hij woont.” Sterre pakt haar mobiel. ‘Raf, Jade gaat na school naar Tom! Nee ik weet niet waar hij woont. En ze is er zelf achter gekomen. Toen ik bij de MAG was lag mijn telefoon nog thuis en Tom belde met de vraag hoe het met Jade, zijn dochter, gaat en ze weet zijn adres. Was als hij haar iets aan doet of… of hij misbruikt haar…’

 

‘Jade, loop je mee naar school?’ vraagt Djamilla. ‘Nee. Ik ga naar mijn vader.’ Fluistert Jade. ‘Waarom fluister je?’ vraagt Djamilla. ‘Omdat alleen jij het mag weten.’ ‘Maar je gaat vrijdag toch altijd naar je vader?’ lacht Djamilla. ‘Raphael is mijn vader niet.’ Zegt Jade. ‘Hoe bedoel je, Raphael is jou vader niet? Hij is tante Sterre haar eerste vriendje en ze heeft nooit een ander gehad.’ Zegt Djamilla. ‘Misschien omdat ik een ongewenst kind ben?’ zegt Jade. ‘Wat? Jij een ongewenst kind? Jade, volgend mama wist Sterre op tijd dat ze zwanger was en ze vond het niet erg. Ze hield jou en ze houd van je, maar Tom is gek.’ Zegt Djamilla. ‘Mijn vader is niet gek. Ik ga nu naar hem toe. Ik blijf er niet slapen, ik wil hem alleen leren kennen. Dan kom ik daarna door jou raam en slaap ik bij jou. Dan zeg ik tegen Raf, mijn fake vader, dat ik bij jou heb gelogeerd.’ Zegt Jade. ‘Zorg je dat er niks gebeurd? Je moet nog auditie doen bij het kinder theater en dat is om vier uur. Die kans moet je niet laten vallen. Je vind zingen en acteren geweldig. En je kan het nog beter dan dat je het leuk vind.’ Zegt Djamilla. ‘Ik vraag wel aan papa of hij me wil brengen. Als hij me hoort zingen doet hij dat vast wel.’ Zegt Jade. ‘Ik moet nu naar school. Ik zeg wel tegen juf Iris dat je ziek bent en dat Sterre een belangrijke auditie heeft ofso.’ Zegt Djamilla. Ze omhelst haar vriendin. Ze voelt als een zusje. Diep van binnen is ze wel bang dat er iets met Jade gaat gebeuren. Maar als ze gewoon bij de auditie is, dan zal alles wel goed gaan.

 

‘Nigel, ga jij of ik Lauren naar de opvang brengen?’ vraagt Anastacia. ‘Ze moet toch kennis maken op school?’ vraagt Nigel. ‘Dat is morgen.’ Zegt Anastacia. ‘Oh, ik breng haar wel. Ik moet toch die kant uit.’ Zegt Nigel. Anastacia is nu 25 en Nigel 27. Net voordat Anastacia 22 werd, was Lauren, hun inmiddels bijna 4 jarige dochtertje, geboren. Ze hadden Willem in laten zien dat Anastacia prima in staat was om voor zichzelf te zorgen en dat het voor Willem tijd was om zijn dochter los te laten. Ze wonen nu nog in de villa en tot 2018 zouden ze daar nog wonen. In de tussentijd zouden ze op zoek gaan naar een ander huis. Lauren zou na de zomervakantie naar een speciale school gaan. Nigel en Anastacia waren een paar weken na Laurens geboorte erachter gekomen dat Lauren blind was. Lauren reageerde niet vlug op bewegingen tenzij ze het voelde. Lauren herkende vaak ook de manier van lopen van haar ouders. Als Anastacia naar haar toe liep wist ze gelijk dat het haar moeder was. Zelfs als Anastacia geen hakken droeg herkende ze het geluid nog. ‘Ik ga haar even uit bed halen.’ Zegt Anastacia. Als Lauren wat ouder zou zijn, zou ze een kamer krijgen op de begane grond. Lauren durfde ook niet snel de trap op of af, omdat ze bang was dat ze viel.

 

Jade kijkt naar het huis. Het goede adres van het papier. Zou ze haar vader nu zien? Of zou hij weg zijn? Ze zucht even en belt dan zenuwachtig aan. Na even te wachten word de deur geopend.  Er staat een man met donker haar in de opening. ‘En wie ben jij?’ vraagt hij nors. ‘Ik uh… Ik ben Jade…’ zegt ze verlegen. Het gezicht van de man veranderd gelijk. Nu lijkt hij blij. ‘Dat is nog eens lang geleden dat ik jou gezien heb! Mijn eigen dochter, kom binnen.’ ‘Dus u bent Tom?’ ‘Ja, kom maar. We hebben elkaar geloof ik veel te vertellen.’ Zegt Tom. Het moment waar hij al jaren op heeft gewacht is er dan nu eindelijk. Jade glimlacht. ‘Om vier uur heb ik wel een auditie voor het kinder theater.’ Zegt ze. Ze loopt naar binnen. ‘Weet je moeder dat je bij mij bent?’ ‘Nee. Dat hoeft ze ook niet te weten. Ze heeft altijd gezegd dat Raphael mijn vader is, maar toen jij gister belde, wist ik dat het niet klopte.’ Zegt Jade en ze zet haar tas neer. ‘Ik kan je nog wel meer vertellen.’ Grijnst Tom. Hij tilt zijn dochter op en loopt de woonkamer in. ‘Sorry, het is een rommeltje, maar doe maar of je thuis bent.’ Zegt Tom. Hij zet jade op de bank. ‘Moet ik je nog meer over je moeder vertellen?’ vraagt Tom. Jade knikt en ze kruip dicht tegen haar vader aan. ‘Weet je al dat je nog een oudere zus hebt?’ vraagt Tom. ‘Die heb ik niet. Sem en Job zijn mijn kleine broertje en zusje.’ Zegt Jade. ‘Nee hoor. Misschien weet je het wel als ik zeg: Nina.’ Zegt Tom. ‘Nina…’ fluistert Jade. Ze ziet een trap… ze kruipt met een ander meisje naar boven, maar iets later vallen ze van de trap… vervolgens ziet ze het gezicht van het meisje. ‘Nina… Nina zien…’ zegt Jade. Ze kijkt haar vader aan. ‘Nina is dood…’ zegt ze. ‘En jou 9 maanden oudere zus.’ Zegt Tom. ‘Mama heeft daar nooit iets over gezegd, maar ik wist dat ik iets mistte.’ Fluistert Jade. ‘Het is nog best vroeg. Wil je niet slapen?’ vraagt Tom. ‘Nee, ik ben klaar wakker.’ Zegt Jade. ‘Oh. Tot hoe laat blijf je?’ vraagt Tom. ‘Ik uh… Ik moet naar de wc. Waar is die?’ ‘De gang door rechts.’ Zegt Tom. Hij kijkt zijn dochter na. Ze moet bij Sterre weg… Of ze moet dood….

donderdag 31 mei (Laatste post VOOR de finale!!!!)

 

‘Ik weet niet waar ze is Raf…’ zegt Sterre. Ze wil hem omhelzen, maar ze durft niet. ‘Is ze niet bij Djamilla?’ vraagt Raphael. ‘Djamilla is op school en Linda en Raynor brengen Melissa naar de opvang. Ze schreef wel op haar huiswerk dat ze het adres van Tom heeft. Wat als ze daar naartoe is?’ vraagt Sterre. ‘Waarom zou ze naar dat vreselijke mens toe willen?’ ‘Omdat ze mij haat?’

 

‘Djamilla, kom je even mee? Ik moet je iets vertellen over je ouders en je zusje.’ De directeur van de school onderbreekt de rekenles. Normaal komt hij nooit een klas in als ze les hebben.  ‘Kan ik dit nog even afm…’ ‘Nee, het is echt heel belangrijk.’ Iedereen kijkt naar haar en ze staat op. Ze begint zich ongemakkelijk te voelen. Ze loopt achter de directeur aan. Zijn gezicht verraad geen enkele emotie. Eenmaal in het kantoor lijkt dat veranderd te zijn. ‘Wat is er met mijn ouders?’ vraagt Djamilla. ‘Ze liggen in het ziekenhuis. Ze hebben een auto ongeluk gehad. Het ziet er naar uit dat Melissa het als enige zal overleven. Je ouders liggen bij elkaar en als je wil, breng ik je er naartoe.’ Zegt de directeur. ‘Papa en mama gaan dood?’ vraagt Djamilla. ‘Helaas wel ja… Ze zullen het minstens tot vanavond halen, maximaal morgenochtend. Je oma belde erover en zoals ik van jou weet overlijd jou oma nog dit jaar?’ ‘Ja, dat klopt… En ik heb geen… positief contact met andere familie…’ zegt Djamilla met betraande ogen. ‘Kom, ik zal je naar het ziekenhuis brengen zodat je met je zusje rustig afscheid kan nemen.’ De directeur slaat zijn arm om Djamilla heen en gaat samen met haar naar het ziekenhuis.

 

‘Mama, wat gebeurde er?’ vraagt Djamilla huilend. ‘Ik weet het niet…’ fluistert Linda. ‘Ga niet dood mama. Zeg tegen de dokters dat ze het fout hebben en dat je blijft leven.’ Zegt Djamilla. Ze kijkt even naar haar zusje. Met haar is niks gebeurt. Als ze weer naar haar moeder kijkt, heeft die haar ogen dicht. ‘Mama? Mam? Mam, word wakker…’ fluistert Djamilla. Haar moeder reageert niet…

 

‘Pim, wie is dit meisje?’ vraagt Lynn. ‘Oh, dat is Anastacia… Ik woonde met haar in het Huis Anubis. En ze was…’ ‘Je vriendin?’ ‘Ja.’ Zegt Pim. ‘Waarom heb je daar nooit iets over gezegd?’ vraagt Lynn. ‘Ik wist niet of dat je wat interesseerde?’ zegt Pim. ‘Ik mag toch wel weten of je al eerder iemand had?’ lacht Lynn. ‘Tuurlijk. Maar als je dat wil weten, kon je het ook vragen… Dan hoef je niet in mijn mobiel te snuffelen.’ Zegt Pim.

 

‘Pap, kan ik in jou auto slapen als je me naar mijn auditie brengt?’ vraagt Jade. ‘Tuurlijk. Vergeet je spullen niet.’ Zegt Tom grijnzend. Jade pakt haar tassen en stapt de auto in. Al snel slaapt ze, want ze is dood moe. Ze heeft geen idee hoe het komt. Tom stopt met rijden en kijkt naar zijn dochter. Hij pakt het broodmes uit de plastic tas en draait naar Jade. Nu moet hij zijn kans grijpen!

 

‘Mama!’ gilt Djamilla. Ze schud haar moeder door elkaar. ‘Mama, ga niet weg…’ ‘Ze… Slaapt…’ zegt Raynor. ‘Papa, is mama al dood?’ vraagt Djamilla. ‘Nog niet en ik ook niet. Wil je ons één ding beloven?’ vraagt Raynor. Djamilla knikt. ‘Zorg goed voor Melissa en ook voor jezelf. Oma zorgt voor jullie als ze dat kan, maar doe niks wat je niet wil.’ Zegt Raynor. ‘Ik zorg voor Melis. En ik doe niet wat ik niet wil.’ Fluistert Djamilla. Gelukkig slaapt Melissa nu… Ze staat op en gaat bij haar vader zitten. ‘Papa, ga niet weg… Ik kan niet zonder jou…’ huilt ze.

 

Tom komt langzaam dichterbij met het mes. Ze slaapt rustig. Tom kijkt naar zijn dochtertje. Zijn hand beeft en hij trekt hem terug. Hij kan het niet…. Hij houd van Jade en hij wil haar alleen maar weg hebben om Sterre pijn te doen. Toen hij Sterre zwanger had gemaakt, was het van Kai en Arlène de bedoeling dat Sterre zou overleiden zodra het kind geboren zou worden. Maar Sterre was veel te sterk van binnen en heeft voor haar 21e  al vier kinderen gekregen. Nu is ze 25 en ze leeft nog steeds. ‘Ik hou van je, lieve Jade…’ fluistert Tom en hij rijdt dan naar het theater, waar zijn 10 jarige dochter auditie zou gaan doen.

 

Het is al 11 uur in de avond als Jade huilend tegen een arts aanzit. Raynor is net 15 minuten geleden overleden en Linda slaapt nu. Ze wou niet zien hoe verdrietig haar dochter zou zijn als ze afscheid moet nemen van haar ouders. ‘Nog… even bij mama.’ Hakkelt Djamilla. Ze springt op het bed van haar moeder en gaat dicht tegen haar aanliggen, terwijl de lange piep klinkt.

 

(lees verder voor de cliff!)

‘Mama en papa zijn dood…’ fluistert Djamilla. Ze ligt tegen Jade aan. ‘Wij zijn hier dus alleen met Melissa?’ vraagt Jade zacht. ‘Ja. En als oma dood gaat heb ik alleen Melissa nog. Ik ga op straat wonen in een schoenendoos… Ik kan nergens anders heen.’ ‘Je kan bij mij th… Nee, ik wil mama niet meer zien… Misschien naar mijn vader? En anders kom ik met jou op straat wonen. Je raakt mij niet kwijt.’ Zegt Jade. ‘Dat zeg je nu. Maar straks speel jij weer in een grote musical en dan laat je me vast stikken.’ ‘Ik laat je niet stikken. Je bent echt als een zus voor me. Je bent nog meer voor me dan Sem en Job.’ Zegt Jade en ze omhelst haar vriendin.

‘Lauren, ik weet dat je niks ziet, maar je moet voelen waar je loopt. Dan hoef je nooit te botsen. En je slaapt volgend jaar op de beneden verdieping.’ Zegt Anastacia. ‘Ik thuis blijven!’ roept Lauren. ‘Nigel? Til jij haar op? We komen nu al te laat, dus we moeten echt opschieten.’ Zegt Anastacia. ‘Dat hoor ik wel hoor.’ Zegt Lauren. ‘Kom nou lieverd. Je moet naar school.’ ‘Bram zei: School saai. Ik zeg: Niet school.’ Zegt Lauren. Nigel tilt haar op. ‘Luister maar gewoon naar mama. Ook al ben je blind, je kan gewoon naar school.’ Zegt Nigel. ‘Nee! Niet school ik!’ roept Lauren. ‘Soms lijkt ze echt op een buitenlander…’ zucht Anastacia. ‘Ana, kijk eens goed naar mij…’ ‘Oh, maar jou huid is mooi gebruind, maar er zijn ergere en…’ ‘Ja Ana, nu weet ik wel genoeg.’ Lacht Nigel en hij geeft haar een speels duwtje. Alleen doordat Nigel Lauren vastheeft, gaat hij heel onhandig. Anastacia valt achterover. Ze probeert zich vast te grijpen aan de bank, maar het gaat te snel. Ze valt op de grond. ‘Ana, gaat het?’ vraagt Nigel geschrokken. Ze komt overeind. ‘Ik… Ik denk het wel.’ Ze legt haar hand op haar achterhoofd. Als ze iets nats voelt, trekt ze langzaam haar hand terug. Hij is rood… ‘Ana, je bloed…’ zegt Nigel. ‘Ik uh… Pap helpt me vast wel. Breng Lauren maar alleen naar school.’ Zegt Anastacia zacht.

‘Sterre, maak je geen zorgen. Jade is bij mij.’ Klinkt Raphael zijn stem door de mobiel van Sterre. ‘Sinds wanneer?’ vraagt Sterre. ‘Uh… Net twee minuten.’ Zegt Raphael. ‘Waar kwam ze vandaan?’ vraagt Sterre. ‘Uh… Van Djamilla en Melissa en zij zijn ook hier…’ zegt Raphael. ‘Waarom? Zijn Linda en Raynor niet thuis dan?’ ‘Nee…. En daar zullen ze ook nooit meer zijn.’ Zegt Raphael moeilijk. Sterre gaat op de bank zitten. ‘Wat bedoel je?’ vraagt ze. ‘Ze… ze zijn vannacht overleden.’ ‘Wat? Maar hoe dan?’ vraagt Sterre bang. Ze probeert haar tranen in te houden. Ze moet sterk blijven. ‘Ze hebben een auto ongeluk gehad.’ Galmt Raphael zijn stem door haar hoofd. Ze laat haar telefoon op de grond vallen.

‘Pap!’ roept Anastacia. Waar is haar vader? Ze opent zijn kamer deur. ‘Pap?’ vraagt ze. Hij staat bij de wasbak. ‘Breng Lauren weg, lieverd.’ Zegt hij. ‘Dat kan niet. Ik viel net en mijn ho…’ Willem draait zich om en Anastacia schrikt. ‘Pap, je hebt al weer een bloedneus… Hebben ze bij het ziekenhuis niks gegeven?’ vraagt Anastacia. Willem heeft de laatste tijd vaak een bloedneus gehad uit het niks. ‘Het is niks. Er is gewoon een ader gesprongen. Ik ga ontbijten. ’Willem loopt de kamer uit. ‘Maar mijn hoofd dan? Pap?’ Willem loopt stug door. Anastacia pakt een washandje en legt die achter haar hoofd. Ze zoekt in de lades van haar vader. Waar ligt dat verband? Ze haalt de dingen uit de la. Haar ogen blijven op een brief gefixeerd.

Willem van Emeryck Reehorst
ziekenhuis Antwerpen

Uitslag bloedonderzoek:
het is niet leuk u te moeten melden dat u kanker heeft. We zullen onze uiterste best doen om u beter te maken. Onderstaande datum zien wij u graag terug.

m.v.g. ziekenhuis Antwerpen

‘Sterre? Sterre, wat is er?’ vraagt Raphael. Hij hoort zacht de lachjes van Sem en Job. ‘Sterre?’ vraagt hij nogmaals. Hij kijkt Jade, Djamilla en Melissa aan. ‘We gaan naar Sterre toe.’ ‘Nee… Ik ga niet mee. Ze zei dat jij mijn vader bent en daar klopt niks van . Je gaat maar alleen, want Djam en Melis gaan ook niet mee.’ ‘Jij hebt niks over Melissa te zeggen, jongedame.’ ‘Ik niet, zij wel.’ Zegt Jade terwijl ze Djamilla aanwijst.

Anastacia leest het papier nog eens een paar keer over. Het staat er echt… Haar vader heeft kanker… Ze besluit het nog een tijdje voor zich te houden en legt het papier terug. Ze verlaat de kamer en gaat naar haar eigen kamer. Nu begrijpt ze waarom haar vader zo vaak een bloedneus heeft. Hij is doodziek en hij doet alsof er niks aan de hand is! Ze pakt haar mobiel en sms’t Nigel.

Raphael loopt het huis van Sterre in. In de woonkamer zijn Sem en Job ruzie aan het maken en op de bank zit Sterre wat voor zich uit te staren. Raphael haalt Sem en Job uit elkaar en gaat dan bij Sterre op de bank zitten. Hij slaat zijn arm om haar heen en drukt haar tegen zich aan. ‘Sterre, gaat het?’ vraagt hij zacht. ‘Prima.’ Fluistert Sterre. ‘Jade is bij mij thuis…’ ‘Prima.’ ‘Sterre, je hoeft je niet zo stoer voor te doen.’ ‘Prima.’ ‘Hou op met dat ge – prima.’ ‘Prima.’ Raphael zucht. ‘Ik kan ook wel weer gaan als je… ‘ Sterre klemt zich helemaal aan Raphael vast. Ze begint hard te huilen. ‘Nee! Niet weg gaan!’ roept ze. Raphael zucht en slaat zijn armen weer om Sterre heen. ‘Rustig maar.’ Fluistert hij. Sterre trilt helemaal. Raphael pakt haar hoofd vast en dwingt haar hem aan te kijken. Hij veegt haar tranen weg. ‘Het spijt me.’ Zegt hij zacht. Sterre wil vragen ‘Waarvoor’ maar Raphael zoent haar. Sterre vergeet haar verdriet even en gaat ook helemaal op in de zoen. ‘Waarom?’ vraagt ze zacht. ‘Omdat ik je niet zo verdrietig wil zien… En omdat ik nog steeds zielsveel van je hou.’ Zegt Raphael. Sterre glimlacht even en gaat dan dicht tegen hem aan liggen. Ze kijkt naar de foto van Melissa, Djamilla, Sem, Job, Jade, Raphael, zichzelf en Linda en Raynor. Die foto was na een van haar premières gemaakt. ‘Je hebt geweldige tijden met ze gehad en alle foto’s en video’s zijn dit keer veilig.’ Zegt Raphael. ‘Foto’s en video’s zijn nooit veilig. Geprinte foto’s kunnen verbranden en bestanden kunnen nog altijd verloren gaan.’ ‘Niet zo negatief denken. We vinden een oplossing. En dit keer verlaat ik je nooit meer. En aan die belofte hou ik me.’ Zegt Raphael.

‘Het is echt een wonder dat je vader je niet sloeg… Hij zag er woedend uit toen je zei dat ik wel iets over mijn zusje te zeggen heb.’ Zegt Djamilla zacht. ‘Hij is mijn vader niet. Dat is hij nooit geweest en dat zal hij ook nooit worden. Maar dat hij mij zijn dochter noemt, zelfs nu ik weet dat hij niet mijn vader is… Dat hij mijn vader niet is, betekent dus dat hij ook helemaal niks te vertellen heeft. Ik mag hem alles weigeren. Ik mag hem gewoon Raphael noemen, want ik hoef geen “papa” te zeggen. En geloof me… Dit ga ik gebruiken…. Raphael en mama moeten elkaar haten en nooit meer samen komen… En papa zal bij mama komen wonen…’ zegt Jade. ‘Je maakt een grapje? Toch?’ vraagt Djamilla. ‘Nee. Dit ga ik zeker doen. Binnen de kortste keren is Raphael de meest gehate man in het leven van mijn moeder.’

‘Bij wie moeten Djamilla en Melissa gaan wonen?’ vraagt Raphael. ‘Ik kan niet voor 5 kinderen zorgen. Je ziet al wat er gebeurt als ik voor 3 kinderen moet zorgen… In m’n eentje. De oppas, Linda dus, kon er niet bepaald voor zorgen dat Jade van mijn spullen afbleef. Je kan haar niet alleen thuis laten, dan gaat er nogal wat  fout.’ Zegt Sterre. ‘Even gewoon uit nieuwsgierigheid… Wat gebeurt er precies als ze wel alleen thuis is?’ vraagt Raphael. ‘Dan zit ze aan alles, kunnen kostbare dingen kapot gaan en… Wacht, waarom wil je dat weten?’ vraagt Sterre. ‘Gewoon, uit nieuwsgierigheid… Zei ik toch? Zeg, als je het niet erg vind ga ik even naar huis om… om uh… te bellen.’ ‘Ik weet niet hoor, maar je mobiel ligt op de tafel.’ Zegt Sterre. ‘Oh ik…’ ‘Raf, heb je Jade zonder volwassene achter gelaten?’ ‘Nee joh! Hoe kom je erbij? Ik ga nu even naar huis, want dat is hoog nodig.’ Raphael staat op en rent de deur dor. Sterre rent hem achterna. Hij heeft Jade alleen thuis gelaten!

‘Alles leeft nog hoor. En jij hebt niks over ons te zeggen.’ Zegt Jade. ‘Je hebt een foto van mij en Sterre vol gekladderd en doormidden gescheurd!’ roept Raphael. ‘Heb je bewijs?’ ‘Nee, m…’ ‘Waarom beschuldig je me dan, sukkel!’ roept Jade. ‘Je lijkt veel op je vader.’ Zegt Raphael. ‘Ja, dat is slecht nieuws voor jou hoor.’ Zegt Jade. ‘Jij gaat nu naar je kamer Jade! Je bent echt ongelooflijk!’ ‘Jaja, ik ga al weg.’ Jade wil naar buiten lopen, maar Raphael pakt haar arm. ‘Ik zei naar je kamer.’ Sist hij. ‘En ik zei: Je hebt niks over mij te zeggen.’ Zegt Jade. Jade probeert zichzelf los te trekken, maar Raphael is het helemaal zat en hij slaat haar. ‘Laat me los!’ gilt Jade. Djamilla en Melissa kijken bang toe. ‘Stom rot mens!’ gilt Jade. ‘Als je normaal zou doen had ik dit niet hoeven doen!’ roept Raphael. ‘Je mag niet eens slaan!’ ‘Jij moet blij zijn dat je moeder loog over wie je vader is. Tom zal nooit voor jou hebben gezorgd. Toen je nog een peuter was, noemde je hem zelfs papa Bom.’ ‘Jou moeder is ook gestoord hoor. Ze had mam en Linda laten stikken! Letterlijk! En ik kon niks doen! Ik wil haar nooit meer zien!’ ‘En jou vader heeft exact hetzelfde gedaan met je moeder. Let op wat je doet, Jade.’ Fluistert Raphael. ‘Dat kan niet, want jij sloeg me tegen mijn oog. En laat me nu los, anders sla ik jou.’ Zegt Jade. ‘Jade, luister alsjeblieft eventjes. Als je in contact blijft met je vader zal hij alles doen om Sterre uit de weg te ruimen. Misschien gaat hij jou daar wel voor gebruiken en dan zie je er hetzelfde uit als Linda en Raynor. Jade, ik hou van je, echt waar… Ik gun het j ook om contact te hebben met je vader, maar Sterre en ik willen jou nog niet kwijt. Dat willen we nooit. En je bent niet ongewenst. Je bent een geweldig meisje en doordat ik vanaf je geboorte bij je bent geweest, heb ik nooit gedacht dat je mijn dochter eigenlijk niet bent. Voor mijn gevoel ben je wel mijn dochter.’ Zegt Raphael. ‘Oké, ik ga niet naar hem toe…’ zucht jade. Raphael laat haar los en Jade loopt naar haar vriendin. ‘Ga je dat plan nu niet meer uitvoeren?’ vraagt ze. ‘Ik ga er niet mee kappen. Ik kan acteren, weet je nog?’ lacht Jade.

‘En hoe ging het op scho – Ik moet je iets laten zien.’ ‘Ana, wat is er?’ ‘Niet hier… Op mijn kamer.’ Zegt Anastacia. ‘Lieverd, ik ga naar mijn broer toe. Ik weet niet of ik nog terug kom.’ Zegt Willem. Hij geeft zijn dochter een kus en gaat dan weg. ‘Laurenmoet op haar kamer maar even muziek luisteren of tv kijken.’ ‘Ze is blind…’ ‘Ik zei niet dat ze het kan.’ Zegt Anastacia. Ze rent naar boven. Nigel tilt Lauren op en brengt haar naar haar kamer. Als Lauren muziek luistert, gaat hij naar zijn eigen kamer waar Anastacia op hem wacht. ‘Wat is er?’ vraagt hij. Op dat moment barst Anastacia in tranen uit.

‘Nee, ik weet niet hoe dat werkt. Als u nou gewoon zegt hoe ik Djamilla en Melissa in een pleeggezin of wat dan ook kan plaatsen, zou er nog wat gebeuren.’ Zegt Raphael. ‘Nee, hun ouders zijn gister overleden. Hun oma kan niet voor ze zorgen en meer hebben ze niet… - Ik weet niet…’ Sterre komt bij Raphael staan en neemt de telefoon over. ‘laat maar zitten. We regelen het zelf.’ Zegt ze en ze hangt op. ‘Waar kwam dat vandaan?’ ‘Ze komen bij ons wonen. Dat lukt ons wel…’

De dagen die volgden werden er moeilijke keuzen gemaakt. Sterre en Raphael moesten met de oma van Djamilla en Melissa  gaan bepalen of en hoe ze een begrafenis voor Linda en Raynor en voor een plekje op de begraafplaats zouden ze toch echt moeten betalen. Ook moesten ze nog zorgen dat Djamilla en Melissa bij hun thuis zouden wonen. Het zou jaren kosten om dit allemaal goed af te ronden.
Anastacia’s vader was vaak niet thuis wat Anastacia alleen maar bang maakte. Hij had nog steeds niks verteld over zijn ziekte. Niemand, behalve Anastacia en Nigel, leek te weten wat er aan de hand was met Willem.
Lexie werd op haar werk constant lastig gevallen door Ruud, de man die door Marcel werd geholpen in 2012. Telkens na haar werk wist Ruud haar weer tegen te komen. Gelukkig kon ze tot nu toe elke keer aan hem ontsnappen, maar ze wist niet hoelang ze dat kon volhouden. Ze kon niet veel meer verzinnen om van hem af te komen. Na een tijdje zou ze toch iets te voorspelbaar voor hem worden en ze kon hier verder niemand hier iets over vertellen, want Ruud is slim, heel erg slim.
Alleen bij Pim en Lynn ging het goed. Het is nu 31 juni en over drie dagen zou Sterre 26 worden. Omdat Sterre als derde van de Vijf jarig is, gaan ze op 3 juli ook vieren dat ze ongeveer 10 jaar terug ervoor hadden gezorgd dat de druïden niet alle zintuigen kregen om Ewan tot leven te wekken. Maar van dat deel zou niemand anders te weten krijgen. Ze zouden met z’n vijven naar de stad gaan en de hele avond echt feesten. Alleen al als ze eraan dachten hadden ze het gevoel dat ze weer 15 waren en niks van hun zintuig afwisten.
Het is ook al vakantie en Lauren, Jade, Sem, Job, Djamilla  en Melissa zijn dus gewoon thuis. Ondanks dat de kinderen niet naar school of de opvang hoeven, kunnen de ouders toch niet uitslagen.

‘Wakker worden!’ gilt Jade in Raphael zijn oor. ‘Hou je bek Jade. Je kan prima je eigen boterham maken.’ Zegt Raphael. ‘Raf? Zo doe je nooit tegen Jade… Wat heb je toch?’ vraagt Sterre. ‘Ze haat me.’ Zegt Raphael. ‘Kom op, ze hat je ni…’ ‘Ik haat hem.’ Zegt Jade. Sterre gaat recht zitten en kijkt van Raphael naar Jade. ‘Ik droom toch nog?’ vraagt Sterre. Jade doet even iets met Raphael en zegt dan tegen Sterre: ‘Misschien…’ ‘Waarom maak je me zo bang?’ vraagt Sterre. Ze kijkt naar Raphael. Hij slaapt al weer. Jade loopt naar haar moeder toe. ‘Jade, wat ga je doen? Ga alsjeblieft naar beneden met Djamilla ontbijten. Dan kan ik nog even verder slapen dan heb je nog ge, aaaaaaaaa!’ ‘Gil maar lekker, maar dit komt omdat je hebt gelogen!” gilt Jade kwaad. ‘Los!’ roept Sterre. Jade drukt haar moeders handen tegen elkaar aan boven het hoofd. Ze pakt een zakdoek uit de kast. ‘Mond open!’ roept Jade. Sterre houd haar mond dicht. Ze merkt dat Jade veel op haar vader lijkt. Ze zijn allebei knettergek… Jade heeft de ogen van Sterre en het talent qua acteren en zingen, maar als ze iets wil dan gaat ze door en doet ze alles, maar dan ook echt alles, om het te krijgen.
Ze trekt  de mond van haar moeder open. Haar nagels krassen er overheen en Sterre’s mond bloed. Snel doet ze hem open en Jade duwt de zakdoek in Sterre’s mond en knoopt hem vast achter op Sterre’s hoofd. Ze grijpt Sterre’s handen weer vast en neemt  het haar van Sterre vast. Ze draait het om Sterre’s handen en glimlacht. ‘Ik geniet hier zo van…’ zegt ze. ‘Pap!’ Tom komt de kamer ingelopen. Sterre stoot Raphael aan, maar hij word niet wakker. ‘Hij is tijdelijk verlamd en doof door zijn zintuig.’ Zegt Tom. Sterre kan niet geloven dat haar eigen dochter dit doet.
Tom zet het raam open en gaat dan bij Sterre zitten. ‘Rustig maar, kleine Sterre. Al meer dan 5 jaar geleden dat ik dat verlegen meisje zag. Waar is die toch heen? De Sterre die veel pijn leed? Die zal nooit meer terugkomen, want ach… Sterre de Wit is verleden tijd. Het doet maar heel eventjes pijn, maar daarna ben je er voor altijd vanaf.’ Lacht Tom. ‘Klaar? Het is zo’n 5 meter hoog. Vanaf de zolder zo’n 9 meter.’ Zegt Jade. ‘Vijf meter moet genoeg zijn en het is ook zo’n toepasselijk getal voor het meisje dat de belangrijkste van de Vijf is.’ Zegt Tom. Hij tilt Sterre op die hard probeert tegen te stribbelen. Tom probeert haar op de vensterbank te zetten, maar ze gebruikt haar benen om er vanaf te komen. Ze schaaft haar benen een paar keer en het bloed loopt onder het nachthemd door en drupt op  de grond. Sterre doet nog een paar keer een tevergeefse poging om los te komen, maar haar hoofd begint pijn te doen doordat haar handen zijn vastgemaakt met haar haren. ‘Doe niet zo moeilijk en gooi haar naar beneden!’ roept Jade. Het volgende moment klinkt er een schot. Tom valt op de grond en Sterre valt ernaast, recht in het bloed. Is haar leven nu officieel ten einde?
 

Post na cliff, op 18 juni 2012 gepost ♥

‘Jade, kap hiermee!’ klinkt een bekende stem. Het is Djamilla. ‘Waarom schiet je op mijn vader, kut hoer?!’ roept Jade. ‘Ik schoot niet. Jou oma wel. Je bent gek! Je draait door!’ roept Djamilla. ‘Ik ben niet gek. Jij wel. Gek dat je tegen me bent.’ Sist Jade. ‘Jade, please. Je hoeft dit niet te doen.’ Zegt Djamilla. ‘Jade, luister naar je vriendin. Ze wil het beste voor je, lieverd.’ Zegt Heleen. ‘Dat zei je ook over mama en Raf. En die hebben toch nie…’ ‘Dat hebben ze wel. Maar omdat je blij was je eigen vader te zien, zag je dat niet.’ Zegt Heleen. Jade loopt naar haar oma. ‘Ik… maakte misschien een grote fout… maar als ik echt gek ben, moet dit … gebeuren….’ Zegt ze zacht. Ze pakt het pistool van haar oma over. Langzaam rijkt ze hem naar haar hoofd. Dan ligt ze zelf op de grond. Heleen en Djamilla staan geschrokken te kijken. Sterre kon niet zien wat er gebeurde, maar ze weet al wel dat Jade schoot… tegen zichzelf… Ze knijpt haar ogen dicht, als poging om haar tranen tegen te houden, maar ze kan het niet. Ze denkt aan Djamilla, die eerst haar ouders kwijt raakte een tijdje terug en nu haar beste vriendin. De tijd lijkt stil te staan, net als de mensen… Maar de batterij is leeg. Sterre sluit haar ogen en ziet veel…

 

Jade glimlachte als baby naar haar….
Jade leerde haar eerste woordje: Pama…
In plaats van papa of mama…
Jade leerde lopen, leerde fietsen, leerde zwemmen… Deed met Djamilla een modeshow op de hakken  van Anastacia…

 

Ze voelde en hoorde iets en ze opende haar ogen. Ze ligt in bed en haar moeder knipt Sterre’s haar een stuk af. Ze moet in slaap zijn gevallen toen ze aan Jade dacht… Heleen duwt Sterre terug in de kussens. Ze gaat met een fris washandje over Sterre’s geschaafde benen. Het blijft lange tijd doodstil… Na een tijdje onderbreekt Sterre de stilte. ‘Waar is Jade?’ vraagt ze. ‘In het ziekenhuis.’ Zegt Heleen terwijl ze Sterre weer overeind zet en met wat water door het nu wat kortere haar gaat. ‘En Tom?’ vraagt Sterre zacht. Op dat moment wordt er tegen het bed geschopt. ‘Daar dus.’ Zegt Heleen. ‘Waarom… ligt hij… naast me?’ ‘Geen zorgen, hij ligt  vast.’ Zegt Heleen. Sterre kijkt naar Tom. ‘Hoe kan hij nog leven?’ ‘Je vader is sinds kort agent geworden en hij tipte me waar ik moest schieten zodat hij jou los zou laten en niet meer kan staan. Ik had alleen het geluk dat hij op zijn hoofd viel. En over Jade…’ zegt Heleen. ‘Ze is dood he?’ vraagt Sterre zacht. ‘Bijna…’ zegt Heleen. ‘Wat bedoel je?’ ‘Ze heeft een zware hersenschudding en een kleine wond, maar ze leeft nog.’ Glimlacht Heleen. ‘Echt? Maar hoe?’ ‘Ze is net zo sterk, misschien nog wel sterker, dan jou. En jij hebt ook al heel veel overleefd en op het randje gelegen. Maar je komt er altijd boven op. Je bent zelfs van je angst voor vuur afgeraakt. En ik ben trots op je.’ Zegt Heleen. ‘Waar is Raf eigenlijk?’ vraagt Sterre. ‘Beneden. Hij hoort niks, maar dat gaat wel over. Hopelijk.’ Zegt Heleen. ‘Hij was eerder al eens doof en toen kwam het ook goed.’ Zegt Sterre. ‘Zo’n tien jaar terug zag je Tom voor het eerst, weet je nog? Als ik je op je 15^e nooit naar Anubis had laten gaan, was dit alles van de afgelopen tien jaar nooit gebeurt.’ ‘Ik zei toen nog dat ik ook op je kon wachten zodat we samen konden eten, maar toen zei je dat het laat zou worden. Ik had alleen Muis om tegen te praten, omdat pap zo nodig naar het buitenland moest.’ Sterre haalt Muis onder haar kussen uit. ‘Hierdoor zal ik oma, pap en jou, en de tijden in Anubis nooit vergeten. Ik zit alleen wel te denken om Muis aan Jade te geven.’ Zegt Sterre. ‘Je moet met Muis doen wat jij vind dat je met hem moet doen.’ Zegt Heleen. Sterre voelt aan haar haren. Ze zijn echt plots een stuk korter. ‘Waarom knipte je mijn haren?’ ‘Ik kon je niet los maken en het bloed was er niet meer uit te krijgen. Eerlijk gezegd, ziet dit er ook heel mooi uit en het is handig voor de zomer.’ Zegt Heleen. ‘Wat doen we met Tom?’ vraagt Sterre. ‘De zolder lijkt me een geschikte plek.’ Zegt Heleen. Sterre staat op. Haar benen doen pijn, maar dat is haar eigen schuld. ‘Lieverd, blijf nou liggen. Je hebt je benen behoorlijk geschaafd.’ ‘Mam, ik ben bijna 26, ik weet wat ik doe.’ Glimlacht Sterre. Langzaam loopt ze naar beneden. Raphael zit op de bank naar foto’s aan de muur te kijken. Sterre gaat langzaam naast hem zitten. Ze tikt hem zacht op de schouder. Hij schrikt, maar als hij ziet dat het Sterre is, omhelst hij haar gelijk. ‘Ik hoor niks meer…’ zegt hij, harder dan de bedoeling is. Ze laten elkaar los. Sterre haalt het tekenblok en de watervaste stift uit de la en schrijft iets voor Raphael op.

 

Het komt goed. Je kan binnenkort weer gewoon horen.

 

‘Maar wat als ik 3 juli niks hoor?’ vraagt Raphael.

 

Ik zorg dat het goed komt. Mijn benen doen ook behoorlijk pijn.

 

Schrijft Sterre. Raphael glimlacht naar haar. ‘Je haar ziet er leuk uit.’ Zegt hij. Sterre glimlacht verlegen en omhelst Raphael weer. Heleen kijkt vanuit de keuken naar Sterre en Raphael. Die twee zullen nooit meer uit elkaar gaan! <3

 

Op 3 juli 2017, 3 uur in de middag, is het zover. Sterre heeft de afgelopen twee dagen, dag in, dag uit, bij Jade gezeten. Jade was even wakker geweest en was suffig, maar verder sliep ze voornamelijk veel. Raphael is helaas nog steeds doof, maar hij en Sterre zeggen niks over de gebeurtenis tegen Ana, Pim en Marcel. Het valt wel op dat Raphael niks hoort, maar toch zegt niemand er wat over. Ze zitten nu in een restaurant in Antwerpen en Ana is de hele dag al heel stil. Sterre had vandaag super leuke cadeaus gehad. O.a. een dvd muziek spel + 3 microfoons, een tas vol tekenspullen en een fotoboek met foto’s vanaf ze elkaar kenden tot het begin van 2017. Heel veel foto’s dus, maar dat was het allemaal waard. Iedereen vond Sterre’s haar ook mooi en nu waren ze aan het overleggen over een vakantie met z’n vijven + Lexie, Lynn en de kinderen. Sterre had een document geopend waar Raphael op zijn mobiel gelijk kon zien wat de rest zei. Sterre kon vlug typen, dus Raphael kon mee praten zonder iemand ook maar doorhad dat hij eigenlijk niks hoorde.

 

‘Ana, waarom ben je zo stil? Is het niet gezellig vandaag?’ vraagt Sterre. ‘Jawel, er is niks… Ik heb gewoon niet zoveel te melden ofso.’ Zegt Anastacia. Haar vader was pas twee dagen niet thuis en nu zou hij een week wegblijven. Hij zag er slecht uit en hij had nog steeds niks verteld. Anastacia was bang. Was als hij alleen maar zieker word? Ze is het zat! Ze zal haar vader er zo snel mogelijk mee confronteren!

‘Maar we betalen allemaal voor onszelf en dan voor de kinderen. Maar wanneer en waar gaan we dan heen?’ vraagt Sterre en ze typt vlug bij. ‘Over een week naar Amerika?’ vraagt Raphael. ‘Amerika? Beetje ver, maar lijkt me wel leuk. Moeten we doen.’ Zegt Anastacia en ze staat op. ‘Ana, waar ga je heen?’ vraagt Marcel. ‘Naar huis.’ ‘Maar het eten is er nog niet eens en…’ ‘Sorry, maar het is belangrijk… Het is mijn vader en ik moet hem spreken voor hij weg is.’ Zegt Anastacia. Sterre voelt iets op haar schouder en ze draait zich om. Er staat een klein meisje achter haar. ‘Jij bent toch Sterre? Van die musicals en bij de Musical Gala Awards?’ vraagt het meisje. Sterre glimlacht. ‘Ja, hoezo?’ vraagt ze. ‘Mag ik foto met jou?’ vraagt het meisje. Sterre lacht. Dit vind ze zo schattig! ‘Heb je een camera?’ ‘Mama pakt haar tas met haar mobiel.’ Zegt het meisje.

 

Anastacia kijkt toe hoe het kleine meisje dat met Sterre op de foto gaat. Ana word er een beetje depri van… Dit is wat ZIJ had moeten worden! ‘Bitch. Als je morgen naar de première voor die film en je auditie moet, kan iedereen op jou wachten, maar je zal nooit, maar dan ook… Oh, hoi. – nooit daar komen.’ Zegt Anastacia en ze gaat naar huis.

 

‘Dank u voor de foto.’ Zegt het meisje. ‘Graag gedaan.’ Zegt Sterre en ze omhelst het meisje en de moeder neemt nog vlug een foto. Pim en Marcel kijken verbaasd toe. Ze wisten niet dat hun vriendin al zo bekend was. Als het meisje weg is, kijkt ze naar Raphael. Hij baalt zichtbaar dat hij niks kan horen. Sterre geeft hem een kus. ‘Oké,  kunnen we zonder Ana verder overleggen? Ze is niet bepaald het mens waarbij achter haar rug om iets beslist mag worden.’ Zegt Pim.  Sterre typt het vlug en Raf antwoord: ‘Natuurlijk kunnen we gewoon verder regelen. Ana is daar toch niet de baas over?’ ‘Maar straks gaat ze niet mee, omdat wij het verder beslissen.’ Zegt Marcel. ‘Ik heb zo’n gevoel dat Ana sowieso niet meegaat.’ Zegt Pim. ‘Hoe bedoel je?’ vraagt Sterre. ‘Er is iets ergs met haar vader. Ik weet alleen niet wat.’

 

‘Jade, hoe voel je je?’ vraagt Sterre. Het is woensdag 5 juli en Sterre is weer op bezoek bij Jade. ‘Super, mag ik nu naar huis?’ ‘Nee. En er zijn veel mensen die willen dat je naar een kliniek ofso moet, maar ik vind het iets te overdreven.’ Zegt Sterre. ‘Ben ik gek?’ vraagt Jade. ‘Nee en straks ben je gewoon weer thuis. Je hebt dit allemaal overleeft. Ik moet gaan. De auditie van gister is verplaatst naar vandaag.’ Zegt Sterre. ‘Mam, blijf alsje… bli…’ fluistert Jade. ‘Jade, wat is er?’ vraagt Sterre. Jade reageert niet meer. Ze slaapt… Sterre glimlacht en vertrekt uit de kamer. ‘Sterre, ik moet je even spreken over Jade.’ Zegt een arts. ‘Wat is er?’ ‘We zijn het met elkaar eens. Jade zal tijdelijk ergens anders moeten wonen en geholpen worden.’ Zegt de arts. ‘Daar ben ik het dus niet mee eens. Ze gaat gewoon naar huis.’ ‘Jij bent haar moeder en ze wou je gaan vermoorden.’ ‘Ze had contact met haar vader, wie wil mij dan NIET vermoorden? Ze luisterde naar hem en hij wil van mij af. Jade is niet gek en ook niet naïef.’ Zegt Sterre en ze loopt weg. ‘Jade is niet gek, Jade is niet gek… Jade is n…’ ‘Hallo Sterre.’ Ana staat  voor haar. ‘Ana, wat doe jij hier?’ ‘Jou ophalen. Raf kan niet, hij staat in de file.’ ‘Maar hij hoeft niet over de snelweg…’ ‘Kom maar gewoon. Open jij even de kofferbak? Er ligt iets voor je.’ Zegt Anastacia. ‘Breng me maar naar mijn auditie.’ ‘’Nee. Jij moet zien wat er in de kofferbak zit, bitch.’ ‘Wat?’ ‘Stich… Weet je wel, dat blauwe hond ding?’ Sterre kijkt haar vriendin raar aan. ‘Ik wacht toch nog even op Raphael.’ ‘Kan je nog lang wachten.’ Zegt Anastacia. ‘Hoezo?’ ‘Gewoon… Hij zit vast. – In de file.’ Anastacia opent de deur van de auto. ‘Nou, wil je op tijd zijn voor je auditie of niet?’ Sterre glimlacht en gaat in de auto zitten. Ze is van plan om zelf ook voor haar rijbewijs te gaan zodat Raphael zijn werk niet meer af hoeft te zeggen om haar naar haar auditie te brengen. Misschien kon ze de auto van Linda en Raynor wel overnemen.
Anastacia stapt zelf ook in en scheurt weg. ‘Ana, je rijd veel te snel.’ Zegt Sterre met een wit gezicht. ‘Ik ben thuis iets vergeten en ik wil niet dat je te laat komt.’ Zegt Anastacia.

 

‘Hey Lexie. Ga je weer proberen te ontsnappen?’ vraagt Ruud. ‘Nou, als dat kan wel ja.’ Zegt Lexie. ‘Dit keer ontsnap je niet aan me. Als ik jou eenmaal heb, kunnen die andere twee meiden er ook bij.’ Zegt Ruud. ‘Ik uh… Hey, daar is Marcel.’ Zegt Lexie. ‘Die truc ken ik al.’ ‘Ruud, wat moet je van mijn vrouw?!’ klinkt Marcels stem. ‘Niks. Ik maakte mijn dagelijkse gesprek gewoon.’ Zegt Ruud. Hij maakt naar Lexie een gebaar van: Je houd je mond of ik kil je. ‘Lexie?’ vraagt Marcel. ‘Dit uh…. Is het dagelijkse gesprekje… Hij zit ook hier op het werk.’ Zegt Lexie. ‘Wat moet jij nou als journalist?’ vraagt Marcel lachend. ‘Ik hou er gewoon van om met mensen om te gaan.’ Zegt Ruud. Ruud maakt naar Lexie een gebaar van “lees je sms voor”.

‘Ja. We moeten ons nu voorbereiden op een interview die we samen moeten doen. Ik ga mee naar Ruud zijn huis… Wacht, wat?!’ roept ze. ‘Dat is niet waar he?’ vraagt Marcel aan Lexie. ‘Ik uh… ik…’ ‘Hebben jullie een relatie?’ vraagt Marcel. ‘Wat?’ vragen Ruud en Lexie tegelijk.

 

‘Ana! Laat me gaan!’  ‘Blij zitten. Je komt hier niet meer weg, bitch.’ ‘Ik heb niet veel keus. Het is hier harstikke heet, geluidsdicht en klein! En oh ja… Ik zit vast!’ roept Sterre. ‘Deze sauna wordt nooit meer gebruikt, omdat hij kapot is. Ze zeggen dat het er spookt, want soms is het plots gloeiend heet, maar daarna wordt het ijskoud. En mijn moeder heeft de geest gezien. Veel plezier dus.’ Zegt Anastacia. ‘Ana, wacht… Waarom doe je dit?’ ‘Wie wou er beroemd worden? IK! Wie haar “beste” vriendin werd er beroemd? Ja, die van MIJ! Sterre, je neemt al mijn dromen over en dat ben ik gewoon zat! Jou kan ik echt niet gebruiken nu mijn vader dood ziek is! Verbrand of bevries maar lekker dood!’ zegt Anastacia en ze verlaat de sauna.

‘Ana, je vader…. Hij is net met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ga je mee?’ vraagt Nigel. Lauren is heel stil, want ze snapt goed dat er iets niet klopt. ‘Natuurlijk…’ zegt Anastacia snel.

 

‘Hebben jullie een relatie?’ vraagt Marcel nogmaals. ‘Je maakt een grapje toch?’ vraagt Lexie. ‘Zie je mij lachen?’ ‘Nee, maar… Waarom zou ik een relatie hebben met hem?’ vraagt Lexie. ‘Geen idee, zeg jij het maar.’ Zegt Marcel.

 

‘Pim, ik heb een leuk nieuwtje voor je.’ Zegt Lynn. Het is avond en Pim is net terug van zijn werk. Hij geeft Lynn en kus. ‘Vertel het goede nieuws maar.’ Zegt hij. ‘Ik ben net terug van het ziekenhuis en…’ ‘En?’ ‘Je word vader.’ Zegt Lynn. ‘Wat? Niet waar? Echt?’ vraagt Pim. ‘Ja, echt. Begin april uitgerekend.’ Zegt Lynn. ‘Super! Wat leuk!’ zegt Pim en hij omhelst Lynn.

 

Sterre zweet zich helemaal kapot! De hele tijd is het gloeiend heet. Ze kan echt niet merken dat die sauna kapot is. Waarom is het nou geluidsdicht?! ‘Ana, waarom?’ ze kijkt rond in de kamer. Het licht valt ineens uit…
‘Kom op Ster, er zijn geen spoken.’ Zegt ze zacht. Ze koelt wat af… Het wordt ineens heel erg koud! ‘Geesten bestaan niet.’ Rilt Sterre.
Het licht begint te flikkeren. Ze kijkt bang naar de spiegel. Er…. Zit een schim…
Er komt alleen licht uit de spiegel. Er zit een oude vrouw in en ze kijkt boos. Sterre gilt zo hard ze kan. De vrouw in de spiegel kijkt Sterre recht aan. Langzaam kijkt ze naar beenden en ze ziet dat Sterre vast zit. De vrouw komt de spiegel uit en Sterre gilt nog harder. Ze kan niet geloven dat niemand dit kan horen!

 

‘Waar ligt hij?’ vraagt ze. ‘Wie?’ ‘Willem! Waar ligt Willem?!’ roept ze. ‘Kamer 23.’ Ze loopt door de lange witte gangen en opent de deur van kamer 23…

 

Anastacia kijkt op. ‘Wat doe jij hier?’ vraagt ze verbaasd. ‘Ana, lieverd… Hoe gaat het met hem?’ ‘Slecht. Hij heeft een kleine kans op overleven.’ Zegt Anastacia zacht. ‘Kom maar lieverd. Je hoeft je niet zo stoer voor te doen.’ Anastacia omhelst haar moeder. Lauren en Nigel zitten te slapen, wat ook wel logisch is aangezien het 12 uur ’s nachts is. ‘Slaap hij of…’ ‘Hij is wakker, maar stil… Hij heeft zoveel pijn…’ fluistert Ana. ‘Hij moet beter worden…’ zegt haar moeder. ‘Hou je nog van papa?’ vraagt Anastacia. ‘Natuurlijk, maar ik kon niet zomaar terugkomen toen ik bijna een jaar bij hem weg was…’ ‘Waarom niet? Kon je mij niet aan ofso?’ vraagt Anastacia. ‘Jawel, maar… Je… Inmiddels heb jij een 20 jarig zusje en ik kon je vader echt niet vertellen dat ik een dochter van een andere man had… Na die reis naar L.A. kwam ik er al vlug achter en toen ben ik gelijk zonder reden bij je vader weggegaan.’ Zegt Angelique. ‘Dus toen ik 6 was…. Waarom heb ik nooit geweten dat ik een zusje heb? En… Wie is haar vader?’ ‘uhm… Je zult het niet geloven maar…. Ik vertel het je later wel, je eigen vader is nu belangrijker.’ ‘Beloof het…’ zegt Anastacia. ‘Ik beloof het.’

 

‘Alsjeblieft, ga weg…’ zegt Sterre bang. De geest maakt Sterre langzaam los. ‘Wat? Wat moet je van me?’ vraagt Sterre bang. Ze gaat langzaam met haar rug tegen de deur staan en probeert de deur open te maken, maar als ze merkt dat die op slot zit begint ze eraan te friemelen om hem proberen te openen. De geest komt op haar af en Sterre loopt bang de andere kant van de ‘kamer’ op… Maar de geest opent alleen maar de deur. Tenzij ze het slot niet echt hoorde open gaan… De oude vrouw kijkt Sterre glimlachend aan. Ze loopt naar de spiegel en schrijft er iets in: “Jij kan me helpen, meisje.. Ik kom naar jou huis in de badkamerspiegel. 8u… Eindelijk kan ik hier weg! Alleen JIJ kan mij helpen!”
Sterre word weer bang. Er komt een geest in haar badkamer! En ze moet haar hebben! Waarom kan zij niet gewoon normaal zijn? Eerst Emily, de druïden, Leopold, Morgana en deze oma moeten haar weer hebben. Raphael moest haar ook hebben, maar dat was wederzijds. Sterre was al verliefd op Raphael vanaf de eerste seconde dat ze hem zag. Toen vond ze hem alleen nog knap, maar toen hij zich voorstelde had hij zo’n lieve stem en keek hij haar zo lief aan ♥ En toen Marcel haar vroeg waarom ze die handschoentjes droeg, had Raphael gezien dat Sterre zich daar heel ongemakkelijk door voelde en toen hij het voor haar opnam door te zeggen: “Jij doet je sokken toch ook niet uit?”, wist ze het zeker… Ze was verliefd op een jongen die zo knap was, dat hij nooit bij haar zou horen…

Sterre opent zacht de deur en glimlacht naar de geest. ‘Tot straks…’ zegt ze zacht. Ze loopt een gang in. Hoe groot is die villa?! Ze komt hier nooit voor 8 uur uit zonder hulp! Ze ziet ook nog amper iets, dus zet ze haar handen tegen de muur. Ineens heeft ze het gevoel dat ze de weg in deze villa zo weet… Hoe kan dit toch? Als ze de muur loslaat of niet aan de weg in de villa denkt is ze haar plotselinge richtingsgevoel weer kwijt!

Ze doet haar handschoentjes uit, raakt de muur aan en concentreert zich op de weg in de villa. Ze zal snel weer thuis zijn!

 

‘Ik kan niet toekijken hoe papa langzaam sterft… Ik ga naar huis.’ Zegt Anastacia. Ze maakt Nigel wakker. ‘Wat is er?’ vraagt die slaperig. ‘Ga je mee naar huis?’ vraagt Anastacia zacht. ‘Tuurlijk. Dan kan Lauren ook lekker in haar eigen bed slapen.’ Zegt Nigel. ‘Laat haar maar gewoon slapen… Ik wil zo snel mogelijk in mijn eigen bed liggen. Beter dan toekijken hoe papa achteruit gaat…’ zegt Anastacia zacht. Ze geeft haar moeder een kus en loopt de kamer uit.

 

Sterre is een paar minuten later in de eetzaal van de villa. Het is eerder net een kasteel, zo groot is de villa! Ze moet nu alleen nog maar de voordeur vinden zodat ze hier weg kan!

 

‘Waarom moest je nou zo hard praten in de auto? Nu is Lauren klaar wakker.’ Zegt Anastacia. ‘Sorry hoor, maar misschien slaapt ze gewoon niet zo vast als jij?’ zegt Nigel. ‘Ze slaapt al de hele avond.’ ‘Ja, daarom juist. Misschien had ze wel genoeg geslapen?’ ‘Waarom staat het licht aan/’ vraagt Anastacia. ‘Iedereen is toch weg?’ vraagt Nigel. Anastacia heeft het gevoel dat ze wel weet wie dit deed. Sterre was vast ontsnapt! Altijd lukte dat haar weer. Wat er ook met haar gebeurde, altijd gebeurt er wat zij wil, ontsnappen…

 

Sterre houd zich stil onder de tafel. Ze kan het licht nu niet uitdoen, dan weet Anastacia gelijk dat ze hier zit. En wat zou Raphael nu aan het doen zijn? Of zit hij ook ergens vast?
Langzaam en zachtjes kruipt ze onder de tafel uit. Ze moet oppassen dat Anastacia haar niet ziet…. Anastacia heeft haar kansen als vriendin verpest! Ze doet veel te egoïstisch. Eerst dacht Anastacia alleen aan zichzelf, daarna wou ze Sterre vermoorden omdat zij en Raf een relatie hadden en nu ontvoerd Ana haar, omdat Sterre beroemd is en zij zelf niet.
Sterre gaat in een donker hoekje staan terwijl Anastacia naar binnen komt. ‘Mijn vriendin is hier…’ klinkt Anastacia’s stem. ‘Hoe durf je me nog je vriendin te noemen?’ sist Sterre. Er komt woede in haar op en ze moet veel moeite doen om Anastacia niet aan te vliegen.

‘Ssst…’ zegt Anastacia. Ze doet haar schoenen uit en loopt naar de plek waar Sterre verstopt zit. ‘Ana, wat…’ ‘Sterre, wat doe jij hier?!’ roept Anastacia terwijl ze Sterre de keuken intrekt. ‘Dat kan jij beter aan jezelf vragen. Jij ontvoerde me!’ roept Sterre. ‘Niet. Je hebt geen bewijs!’ ‘Ana, ik dacht dat we vriendinnen waren. Ik gaf je nieuwe kansen, maar je bent alleen een egoïstische en jaloers kreng! Dat je niet werd wat je…’ Sterre maakt haar zin niet af. Ze kijkt naar haar arm. Een rode bloedstreep stroomt naar beneden. Ze kijkt Anastacia woedend aan. ‘Jij bent echt ongelooflijk! Omdat je mega jaloers bent ga je mij een beetje ontvoeren enzo!’ roept Sterre. Nigel zet Lauren in de woonkamer op de bank en gaat terug naar de keuken. De meiden draaien echt compleet door! Ze zijn gewoon echt aan het vechten! Nigel pakt zijn mobiel. Hij moet hoe dan ook en of hij wil of niet de politie en een ambulance bellen, voor het uit de hand loopt!

 

‘En nu houden jullie op! Jullie gaan nu mee naar het ziekenhuis en daarna komen jullie allebei mee naar het bureau.’ Zegt een agent boos. Twee meiden, 25 en 26 jaar oud, samen in gevecht, puur omdat de een stik jaloers is. De agent loopt naar Nigel. ‘Je hebt goed gehandeld jongen. Als je ook maar wat later had gebeld, hadden ze elkaar nog vermoord. Wie begon er?’ ‘Anastacia had Sterre blijkbaar ontvoerd en wat er daarvoor tussen hen is gebeurt weet ik allemaal niet.’ Zegt Nigel. ‘Wij gaan met ze mee naar het ziekenhuis zodat we ze na het onderzoek gelijk mee kunnen nemen naar het bureau. Ongelooflijk gewoon… Sterre leek me altijd zo’n lief rustig meisje als ze een voorstelling moest doen.’ Zegt de agent. ‘U kent Sterre?’ ‘Ja, ze zingt en acteert super.’

Sterre wordt wat duizelig als een man van de ambulance haar overeind helpt. Ze kijkt boos naar Anastacia. ‘Gaat het dames?’ vraagt de man. ‘Wat denk je zelf? Die heks heeft me mishandeld!’ roept Sterre. ‘Pas op met wat je zegt, bitch! Dalijk ben je nog kaal en kun je niet meer zingen!’ roept Anastacia. Anastacia probeert zich los te trekken en ze vliegt Sterre aan. De mensen zuchten. Dit is gewon niet normaal!

Anastacia pakt een schoen met dunne hak en slaat tegen Sterre’s hoofd. Een agent trekt Anastacia van Sterre af. ‘Als je haar wil vermoorden zit je nu nog erger in de problemen!’
Sterre doet geen moeite om overeind te komen. Anastacia kijkt naar Sterre. Sterre is nu nog erger toegetakeld. Een arts probeert haar overeind te helpen, maar Sterre kan niet meewerken. ‘Kom op, werk eens een beetje mee.’ Zegt de arts. ‘Dat kan ze niet. Ze kan namelijk niks.’ Zegt Anastacia. ‘Ben jij nou 25 of 6?’ vraagt de arts geïrriteerd. ‘Haal de brancard.’ Hij tilt Sterre op. ‘Normaals als jullie meiden boos zijn, hoor je alleen je mond te gebruiken. Laat het vechten maar aan de jongens over.' De arts legt Sterre op de brancard. ‘Waarom mag die bitch liggen en moet ik lopen?’ vraagt Anastacia. ‘Omdat de heks de bitch net neersloeg met een schoen.’ Zegt de arts. ‘Zij heeft mijn knappe gezicht mishandeld!’ roept Anastacia. ‘Met jou is dus alles prima?’ ‘Ja, duh.’ ‘Neem haar maar vast mee naar het bureau.’

Sterre wordt de ambulance ingereden. ‘Raf… Waar is Raf?’ vraagt Sterre zacht. ‘Probeer wakker te blijven.’ Is het enige antwoord dat ze krijgt. Maar ze weet nu al dat ze niet wakker kan blijven. De deuren gaan dicht en Sterre probeert zich te ontspannen. Langzaam valt ze weg. Anastacia is best wel sterk. Elke keer duwde ze Sterre op de grond of tegen een kast ofso. Waarom was Anastacia zo jaloers?
Maar nu vallen ook Sterre’s gedachten weg.

post 19 juni 2012

‘Nee, niet doen! Ze wordt vanzelf wakker. Wat heeft die blonde verteld?’ dringt een stem tot Sterre door. Ze probeert haar ogen te openen, maar ze werken niet mee.
‘Ze vertelde dat ze samen met “die bitch” in het Huis Anubis woonde toen ze 15 waren. Ze waren allebei verliefd op ene Raphael. Sterre kreeg uiteindelijk een relatie met Raphael omdat hun liefde van twee kanten kwam en dat van Anastacia naar Raphael was niet wederzijds. Anastacia wou Sterre weghebben zodat Raphael alsnog van haar zou worden. Maar in het begin ging het haar om Raphael, waar Sterre nu mee getrouwd is. Zelf heeft Ana een hele lieve vriend en nu ging het haar om het feit dat Sterre beroemd werd en zij niet. Ze dacht dat als Sterre weg zou zijn, zij haar plaats in kon nemen. Ze is de hele nacht op het bureau geweest. Ze kan niet zingen, maar ze gaat zich aanmelden bij castingbureaus. Ze hoeft niet te kunnen zingen om in een film of serie te spelen. Waarschijnlijk is Sterre nu veilig, maar we moeten haar kant horen en ze allebei in de gaten houden tot we zeker weten dat dit niet nogmaals gebeurd.’ Zegt die andere stem. ‘Dus ze riep de waarheid. Die blonde is harstikke jaloers.’ Zegt de eerste stem. ‘Ja. Wanneer kan deze weg?’ ‘Als ze wakker wordt en onderzocht is. Als ze geheugenverlies heeft, hebben jullie er niks aan.’ ‘Hoe groot is de kans dat ze dat heeft?’ ‘Groot, aangezien ze met een schoenhak op haar hoofd is geslagen.’ ‘Meld het maar als ze wakker is.’ Zegt de tweede stem. ‘Nee...’ zegt Sterre zacht.

De arts, stem 1, loopt naar het bed. Sterre heeft haar ogen dicht, maar kan wel praten. ‘Praat ze in haar slaap… bewustelooszijn… Of zo?’ ‘Nee… ze kan haar ogen nog niet openen, maar ze is wakker.’ Zegt de arts. ‘Hoezo kan ze die niet openen?’ ‘Ze is nog half buiten bewustzijn, maar ze hoort ons praten. Als je slaapt gebeurt dat ook wel eens.’ Legt de arts uit. ‘Maak haar gewoon helemaal wakker, dan kan ik haar gelijk ondervragen.’ ‘Nee. Ze wordt vanzelf wel wakker. Hebt u nu nog even geduld.’ Zegt de arts. Sterre krijgt langzaam maar zeker haar ogen open. ‘Waar ben ik?’ fluistert ze zacht. ‘In het ziekenhuis. Weet je nog wat er gebeurd is?’ Sterre denkt diep na. Waarom ligt ze hier? Wat was er gebeurd? ‘Blond… Ana…’ fluistert ze. ‘Dat heb je van ons gesprek. Vertel wat je weet.’ Zegt de agent. ‘Ik… Weet het niet…. Ik… Jade… Waar is Jade? Is…. Is ze dood?’ ‘Wie is Jade?’ ‘Haar dochter. Vandaag wordt ze overgeplaatst naar een soort internaat waar ze haar zullen helpen. Ze probeerde Sterre te vermoorden.’ ‘Jade. Ik wil Jade zien…’ zegt Sterre. Ze denkt dat het nog juni is, toen Jade op zichzelf had geschoten. ‘Ik ga Jade halen. En niet te ver doordringen.’ Zegt de arts en hij verlaat de kamer. ‘Sterre, hoe kwam jij in de villa?’ vraagt de agent. Sterre graaft diep in haar geheugen. Ze krijgt er hoofdpijn van. ‘Sterre, weet je iets?’ ‘Nee… Niks… Tom….’ ‘Wie is Tom?’ ‘De vader van Jade… Is Jade dood?’ vraagt Sterre zacht. ‘Geen idee. Vannacht was je in gevecht met Anastacia. Weet je dat nog?’ de arts komt met Jade binnen. ‘Nee… Ana is een goede vriendin. Ik zou nooit met haar vechten.’ ‘Ze had je ontvoerd, omdat ze jaloers was.’ ‘Meneer, u zou haar met rust laten.’ Zegt de arts. ‘Loop maar naar mama. Straks ga je naar een internaat waar nog meer meisjes zijn en ook twee jongens. Daar blijf je tot we weten wat er gebeurde en of de kans er is dat het nog een keer gebeurt.’ ‘Wat? Mam zei dat ik gewoon mee naar huis mocht.’ Zegt Jade. ‘Je moeder was ontvoerd en is vannacht in gevecht geweest met Anastacia. Ze weet er niks meer van en ze dacht dat je dood was.’ Jade loopt naar haar moeder. ‘Mam, ik wil naar huis, bij jou zijn.’ Zegt Jade. ‘Jade…’ fluistert Sterre. Ze slaat haar arm om de nek van Jade en ze trekt haar tegen zich aan. ‘Mam, ik wil niet weg…’ ‘Je gaat niet weg, Jade…’ zegt Sterre. ‘Maar de arts zei net dat ik vandaag nog wordt overgeplaatst naar een internaat.’ Zegt Jade. ‘Welk internaat?’ ‘Niet schrikken, maar… Ik moet naar het Huis Anubis.’ Zegt Jade. ‘Anu… Anubis?’ vraagt Sterre bang.

 

‘Daar ben je weer. Dit keer ga je met me mee, want Marcel negeert je toch.’ Zegt Ruud die Lexie vastpakt. ‘Mag ik misschien eerst even werken?’ vraagt Lexie terwijl ze Ruud zijn zoen probeert te ontwijken. ‘Oh ja, natuurlijk. Na je werk kom je met mij mee. Goedschiks of kwaadschiks.’ ‘Ik ga wel mee. Marcel is er alleen maar blij mee als ik wegga.’ Zucht Lexie. ‘Wacht… Serieus?’ ‘Ja. Om 3 uur ben ik klaar met werken. Tot straks.’ Zegt Lexie en ze loopt met een glimlach naar binnen. Vandaag gaat ze Jan Smit interviewen. Hij zingt nu alweer 20 jaar. Ze herinnert zich nog goed de reclame van 15 jaar Jan Smit.

 

Jade knikt. ‘Maar… Daar is het harstikke gevaarlijk en iedere keer als er een nieuw iemand het internaat runt, is het een gek die iets van zijn bewoners moet hebben… Kijk naar Nienke…. Naar mij of…. Soy…’ ‘Mam, we kennen de baas van het internaat al.’ Zegt Jade zacht. ‘Wie is het?’ ‘Nou ja, jij kent hem. Ik ken hem niet echt, ik was harstikke jong toen ik hem zag lopen…’ ‘Jade, WIE is het?’ ‘Jeroen…. Jeroen Cornelissen.’ Zegt Jade. ‘Jeroen? Hij….’ ‘Je vertrouwd hem toch wel? Noa kan heel goed omgaan met kinderen en zij woont er dus ook…’

 

‘Zo Lexie. Kom je gezellig mee?’ vraagt Ruud. ‘Natuurlijk. Dat zei ik toch? Maar ik moet nog heel even op iemand anders wachten.’ Zegt Lexie. ‘Op wie?’ ‘Hallo Ruud.’ Klinkt een bekende stem van achter. Ruud draait zich om. ‘Marcel. En wat doe jij hier? Moet je iets van me?’ vraagt Ruud. ‘Nee, ik niks… Maar misschien de mensen in uniform wel.’ Zegt Marcel. Ruud ziet dat er overal politie staat. ‘Ah, wat jammer zeg. Alsof dit zal helpen. Lexie wordt toch wel van mij.’ Lacht Ruud. ‘Nee, ik blijf voor altijd van Marcel.’ Zegt Lexie. Ze trekt zich los en gaat bij Marcel staan. ‘Je zou je bek houden.’ Zegt Ruud. ‘Sorry, maar ik hou van Marcel en dat laat ik niet kapot maken door een gek.’ Zegt Lexie.

 

‘Ik rij mee. Alles gaat prima. En ik wil wel even blijven.’ Zegt Sterre. ‘Mam… Waar is Raf?’ ‘Ik denk thuis…’ Sterre heeft nu al twee dagen niks van Raf gehoord. Vanaf de tijd dat ze bij Jade zat. Sterre doet haar kleren aan. ‘Mam, weet je zeker dat je mee wil? Ik bedoel, misschien gebeurt er wel iets met je.’ ‘Ik ga mee. En ik blijf nog even in de buurt. Ik wil kijken of de school waar ik zat er nog is en als hij er nog is, wil ik rondkijken.’ ‘Maar mam…’ ‘Jade, dat ik m’n geheugen kwijt ben, betekent niet dat ik niet meekan.’ Zegt Sterre. Ze kijkt Jade nog even aan en loopt dan de kamer uit. Onderweg naar de taxi denkt ze aan Raphael. Waar is hij nou?

 

Op de zolder in het huis van Sterre en Raphael gebeurt nogal wat en allemaal door Anastacia.
‘Zeg waar Sterre is! Ik kan die meiden en dat jochie ook gebruiken. Wil je die liever dood hebben?!’ roept Tom. ‘Ik weet toch niet waar ze is?! Ana heeft haar meegenomen!’ roept Raphael. Hij kon gelukkig weer horen. ‘Ze is niet bij haar en jij weet altijd waar Sterre is. Wees blij dat ik die kinderen eten geef.’ Zegt Tom. Hij staat tegen Raf zijn hoofd en loopt de zolder af.

 

Als Tom beneden komt, zitten de kinderen op de bank tv te kijken. Geen van allen durven nog iets te zeggen of te doen nu Tom erbij is. Ze zijn zelfs nog niet één keer naar buiten geweest. ‘Lekker stil. Laat het zo. Raphael wil niet zeggen waar Sterre is, dus pas maar op. Ik kan jullie ook gebruiken.’ Zegt Tom. Djamilla wil iets zeggen, maar ze durft niet. Aan de ene kant wil ze dat Sterre snel terug komt, maar ook niet. Zodra Tom Sterre heeft, zal ze weer groot gevaar lopen…

Dit verhaal stopt nu echt tijdelijk! Ik ben bezig met seizoen 5 van seizoenen verhaal "Sterre's inlijfpogingen"
LEES hier!