Seizoen 2- Vast in de toekomst 

In Anubis is het feest, maar Raphael zit nog ergens mee... "Marcel, hoe kan je nou feesten met harde muziek als Sterre ziek op bed ligt?!" zijn vriendinnetje was vanochtend harstikke duizelig en raaskalkte allemaal over een avontuur in een kasteel, maar haar 4 vrienden wisten er niks van. Was dat allemaal een droom geweest van Sterre? "Dude, je moet leven, Sterre red het heus wel hoor!" riep Marcel. Hij en Anastacia deden de polonaise en trokken Pim mee. Marcel wou Raphael ook meetrekken, maar hij vertrok uit de woonkamer om naar zijn vriendinnetje te gaan. Hij hoorde een stem uit de kamer van Sterre komen. 

"Muis, heb ik het gedroomd?" vroeg Sterre. Ze had het gevoel dat ze al heel lang niks meer tegen Muis gezegt had. Dat zou vast komen, doordat in de.... Droom.... Ze Muis niet mee had mogen nemen en ze daar dus alles voor zich had gehouden. "Ik weet zo zeker dat het echt was... Maar Raf weet er niks van en ook de rest niet..." zei Sterre tegen Muis. Ze snapte het niet meer. In haar droom was ze constant duizelig, omdat ze al lang niet meer gegeten had en nu voelde ze zich ook duizelig. Ze wou wel eten, maar ze had geen honger. Ze dacht aan haar droom. Als het een droom was, dan. Ze zou gewoon iets gaan eten, dan zou het niet zo ver komen. Sterre stond voorzichtig op en opende de deur. Raphael stond ervoor. "Raf, hoelang sta je daar al?" vroeg Sterre geschrokken. "Paar seconde... Waar ga je heen?" vroeg hij. "Ik ga wat eten..." zei Sterre. "Het is beneden wel heel druk. Marcel, Ana en Pim doen de polonaise." zei Raphael. "Mij krijgen ze er toch niet in mee, hoor." zei Sterre. Ze liep de gang op, terwijl Raphael haar nastaarde. Op de trap zag Sterre iets liggen, wat ze nog nooit eerder gezien had. "Marcel?!" riep Sterre hard. Maar natuurlijk zou Marcel niet reageren, aangezien hij aan het feesten was. Sterre had niet eens het begrip voor de reden van het feestje. Plots stond er een meisje voor haar. "Wie ben jij?" vroeg Sterre wantrauwend. "Ik ben Isis. Ik kom hier wonen." zei het meisje. Het meisje had zwart haar, dat over haar schouders hing. Ze had een blanke, maar donkere huid. Haar ogen waren groen/blauw en haar kledingstijl was een beetje raar. "Hier wonen?" vroeg Sterre verbaasd. "Ja, hier wonen. Heeft de huisbaas niks verteld?" vroeg Isis. "Nee, wij hebben momenteel helemaal geen huisbaas." zei Sterre verward. Raphael kwam bij Sterre staan en zag Isis. "En wie ben jij?" vroeg hij. Isis keek naar Raphael. Ze gaf geen antwoord, ze was te bewonderd over zijn uiterlijk. Raphael trok Sterre tegen zich aan. "Dat is Isis.... Ze komt hier... Wonen...." zei Sterre verward. "Hier wonen? Maar waarom wisten wij daar dan niks van af?"  vroeg Raphael. Isis leek weer bij te komen. "Ja, mijn ouders zeiden dat de huisbaas alles geregeld had, maar jullie hebben die geen?" zei Isis. "Ja, inderdaad, we hebben helemaal geen volwassene hier, op het moment." zei Raphael wantrauwend. "Ik snap het ook niet. Mijn ouders doen vaak raar en vaag, maar dit snap ik ook niet..." zei Isis. "Waar wil jij eigenlijk slapen, alle kamers zijn vol." zei Sterre. "Als het nodig is, slaap ik zelfs op de bank." zei Isis. "Op de bank? Ligt dat fijn?" vroeg Raphael. "Ik slaap al mijn leven lang op een bank. Mijn ouders waren niet zo rijk als die van Anastacia." zei Isis. "Hoe weet jij dat de ouders  van Ana rijk zjn?" vroeg Sterre. Isis keek even met een serieus gezicht naar Sterre. Ze kon moeilijk zeggen dat ze de bewoners al heel goed kende en ze kon moeilijk zeggen dat ze het nichtje van Pim was. Pim belde haar wel eens en dan praatte die veel over Anastacia. "Geen idee, dat dacht ik eigenlijk maar." zei Isis. "Okee, nou, kom maar mee naar de woonkamer. Daar zullen Marcel, Pim en Ana ook wel zijn." zei Sterre. Ze liep met Raphael voorop en Isis liep achter hun aan. Sterre vond Isis maar vaag. Ze stond zomaar in het Huis Anubis en ze zei dat haar ouders met de huisbaas geregeld hadden dat ze hier kon wonen, terwijl ze niet eens iemand hadden die het huis verzorgde, naast zij en haar vier vrienden. Ze liepen de woonkamer in, waar de muziek hard aanstond. Sterre liep naar de stereo en draaide het volume wat zachter. Marcel, Anastacia en Pim keken boos om. "Waar is dat voor nodig?!" riep Anastacia. Pim keek naar Isis. "Isis, wat doe jij hier?" vroeg hij verbaasd. Sterre snapte er nu niks meer van. "Ken je haar?" vroeg Sterre. "Ja, natuurlijk ken ik haar.... Isis is mijn nichtje." zei Pim. "Je nicht?" vroeg Raphael verbaasd. Wat deed de nicht van Pim nou hier in huis?!

 

 

 

's Avonds zaten de vijf kinderen boven. Isis was beneden, alles aan het klaarmaken. Ze zou vannacht serieus op de bank gaan slapen, dus konden Sterre, Raphael, Pim, Anastacia en Marcel rustig boven praten. "Wat doet jou nichtje nou hier?" vroeg Sterre aan Pim. "Hoe moet ik dat weten? Ze staat hier en zegt dat haar ouders haar hier hebben opgegeven." zei Pim. "Sprak jij Isis vaak?" vroeg Raphael. "Nee, eigenlijk nooit." zei Pim. "Waarom?"  vroeg Anastacia. "Isis heeft nogal wat verkeerde dingen gedaan in haar leven." zei Pim. "Wat voor verkeerde dingen?" vroeg Sterre. "Uhm... Daar wil ik liever niet te veel mensen mee lastigvallen." zei Pim. "Anders vertel je het mij, je bff?" zei Marcel. "BF, wat?" vroeg Pim. Hij was allang weer vergeten wat Marcel hem in het begin toen ze hier kwamen wonen had verteld. "BFF, weet je nog, Pimmie? Best Friend Forever?" zei Marcel. "Nee..." zei Pim vragend. "Whatever." zei Marcel snel. "Ik wil anders wel tijd maken?" zei Sterre zacht. Pim keek haar met een glimlach aan. Sterre was precies degene die hij het meeste vertrouwde. "Uh... Pim?" zei Sterre lachend. Pim bleef met die glimlach, alsof die een nieuw wonder zag. "Oh, ja.... Dalijk op de badkamer?" vroeg Pim. "Is goed. Ik ga eventjes met Ana nog iets doen..." zei Sterre. De jongens gingen naar hun eigen kamer. "Sterre, even over vanochtend.... Je dacht toch niet echt dat dat allemaal echt gebeurd was he?" zei Anastacia. "Ik denk het nu nogsteeds... Ik snap het ook niet, maar ik heb zo sterk het gevoel dat het echt was en dat alles nog lang niet is afgelopen." zei Sterre die haar vlechten uit haar haren haalde. Anastacia liep naar haar vriendin toe. Ze begon Sterre's haren te borstelen. "Sterre, er is nooit een mysterie geweest en die zal er ook nooit komen. Ga jij dadelijk maar lekker naar Pim toe." zei Anastacia. Sterre draaide zich naar haar vriendin. "Ik ben met Raf, hoor." zei ze. "Ja... Maar jij en Pim passen ook zo goed bij elkaar..." zei Anastacia treurig. "Maar we zijn geen stelletje. Ik vind Raphael leuk en hij mij, Pim vind mij leuk... Ik hem misschien ook.... Maar niet net zo leuk als dat ik Raf leuk vind." zei Sterre zacht. "Dus je vind Pim wel leuk, leuk?" zei Anastacia. Sterre was even stil. Tegen Anastacia kon ze daar toch wel eerlijk over zijn? "Ik vind Pim geloof ik wel een beetje leuk... Maar Raphael is voor mij de enige waar ik 100% voor ga." zei Sterre. "Dus als Raphael het ooit uit zal maken en Pim is nog single... Zou je dan achter hem aangaan?" vroeg Anastacia. "Geen idee, ben jij verliefd op hem dan?" vroeg Sterre. Anastacia stond op. "Euh.... Moet jij niet naar de badkamer?" vroeg ze, om van onderwerp te veranderen. Sterre begon te lachen. "Je vind hem leuk!" riep ze hard. "Niet! Dat heb ik niet gezegt!" riep Anastacia terug. "Maar je kan heel slecht liegen." zei Sterre lachend. "Ik ben...." "Hopeloos verliefd op Pim Versteegh!" riep Sterre hard. "Hou je mond!" riep Anastacia lachend. Ze pakte haar kussen en gooide die tegen Sterre's hoofd aan. "Ana, niet doen!" hoeste Sterre. "Oh, sorry... Sorry, sorry... Gaat het?" vroeg Anastacia. Sterre hoestte even uit. "Het gaat wel weer." zei ze zacht. "Zeker?" vroeg Anastacia. "Ik ga naar Pim." zei Sterre. Ze liep de slaapkamer uit om vervolgens naar het gesprek met Pim in de badkamer te gaan.

 

"Wat heeft Isis allemaal gedaan?" vroeg Sterre. "Te veel... Ze heeft heel veel problemen gehad met de kinderbescherming enzo..." zei Pim. "Vertel maar... Ik heb alle tijd en zal niks door vertellen. Zelfs Isis zal niet weten dat je het me verteld." zei Sterre. "Isis heeft vroeger met drugs gehandeld... Ze kwam vaak zelf ook thuis en stond stijf van de drugs. Vaak als ik bij haar op bezoek was, was ze niet goed. Ze was duizelig en lag dan ziek in bed. En mijn oom en tante vroegen zich de hele tijd af wat er met Isis was. En later kwamen ze erachter van de drugs... Ze was nog maar 10 en toen deed ze dat allemaal al...." zei Pim. "Wat? Op haar tiende was ze al bezig met drugs?" vroeg Sterre geschrokken. Niemand hoord met drugs om te gaan, maar een tien jarig meisje was ook best wel erg! "Ja, en alles werd nog veel erger..." zei Pim. "Hoe kan het nou nog erger?" vroeg Sterre. Ze kon zich helemaal niet voorstellen dat zo'n meisje nog iets ergers kon doen dan met drugs handelen. "Ze had haar eigen huis in de fik gestoken." zei Pim zacht. "Je liegt?" zei Sterre. Pim schudde zijn hoofd. "Het was allemaal heel raar en alles ging snel.... Maar het was ook heel erg." zei Pim. "Wat doet ze dan hier? Straks steekt ze dit huis ook nog in brand." zei Sterre bang. "Sterre... We zien wel wat ze doet... Maar ik heb er ook geen fijn gevoel bij." zei Pim zacht.

 

Ondertussen stond Isis toevallig bij de badkamer. Ze wou haar neef weltrusten wensen, dus had ze toevallig het gesprek tussen hem en Sterre opgevangen. Er liepen tranen over haar wangen, maar ze voelde ook woede opkomen. Pim had beloofd dit nooit aan iemand te vertellen. Aan niemand, dus ook niet aan zijn beste vrienden. Isis rende terug naar beneden. Ze was woedend. Wat als die Sterre het zou doorvertellen aan de rest in het huis? Dan had Isis echt een probleem. Ze was hier door haar ouders heen gestuurd en als ze gelijk de eerste dag alweer terug thuis zou komen, was dat allemaal voor niks. Dan zou ze heel wat problemen oplopen met haar ouders.

 

Sterre liep naar haar kamer. Ze zocht Muis, maar kon hem niet zo snel vinden. "Ana, heb jij Muis?" vroeg ze. "Wat moet ik met jou knuffel?" vroeg Anastacia lachend. Sterre gooide haar bed overhoop. "Ho, ho, ho! Onthou de regels! GEEN onverwachtte bewegingen in een straal van 5 meter in mijn buurt. En niks rond laten slingeren zonder dat ik ervan af weet." zei Anastacia gestrest. "Sorry, maar ik moet Muis vinden... Zonder Muis kan ik niet leven!" riep Sterre. "Het is maar een knuffel! Marcel zal hem wel gewoon hebben." zei Anastacia. "Marcel zat aan jou kant." zei Sterre. "Dus?" zei Anastacia. "Hij kan hem dan toch niet hebben." zei Sterre rustig. Ze mocht Muis niet kwijt zijn.... Ze dacht aan Isis. Zou zij Muis hebben gestolen? "Is Isis hier geweest?" vroeg Sterre. "Nee, ze kwam even naar boven maar toen rende ze terug naar beneden. Geen idee waarom." zei Anastacia. "Oh... Muis is weg... Net lag hij hier nog!" riep Sterre. "Heb je hem niet gewoon mee naar de badkamer genomen?" vroeg Anastacia. "Nee, dat had ik expres niet gedaan." zei Sterre zacht. "Nou, dan zal je hem morgen vast wel vinden." zei Anastacia. "Ja.... Je hebt gelijk... Morgen zal ik Muis vast wel vinden." zei Sterre zacht. "Misschien komt het alleen maar omdat je koorts hebt." filosofeerde Anastacia. "Dan zou jij Muis toch wel zien, niet dan?" zei Sterre. Ze kreeg het koud, maar dat ging al de hele dag zo. Koud, warm, heet, ijskoud etc. Ze wist nogsteeds zeker dat het geen droom was, maar dat ales echt gebeurd was. Het kon niet anders! Toen ze wakker werd had ze hartstikke honger gehad, net als in haar "droom". "Je zit nogsteeds in over vannacht he?" zei Anastacia. "Ja, het was geen droom. Het was echt en dat weet ik heel zeker." zei Sterre. "Hoe verklaar je dan dat wij er geen van allen iets van weten?" vroeg Anastacia. "Geen idee." zuchte Sterre. Ze wou dat ze het kon bewijzen. Alles was echt gebeurd en nu zou er weer iets gebeuren. Had Merlijn dit niet gedaan? Had Merlijn ervoor gezorgt dat haar vrienden niks meer van het avontuur afwisten en zij wel? Was die herrinnering ergens voor nodig? "Ga maar slapen." zei Anastacia tegen haar vriendin. "Zou Isis fijn liggen, daar beneden? Dit is best een eng huis." zei Sterre. "Dit huis is altijd eng geweest voor zover ik me kan herrinneren en dat zal het vast en zeker ook altijd blijven." zei Anastacia. "Ik ga slapen..." zei Sterre zacht. "Okee, ik ga nog eventjes mijn tanden poetsen." zei Anastacia. "Iedereen ligt al op bed, je kan je zonnebril afdoen." zei Sterre. "Oh, bedankt." zei Anastacia met een glimlach. Ze zette haar zonnebril af en legte die op haar make-up tafel. Daarna liep ze de kamer uit om haar tanden te gaan poetsen. Sterre draaide zich naar de muur. "Muis, waar ben je nou?" vroeg ze zacht aan niemand in het bijzonder. Ze sloot haar ogen en viel in een onrustige slaap. Tijdens die slaap, had ze niet door dat er een vreemd licht op de make-up tafel van Anastacia stond. Er klonk een zacht rinkelend geluid en de zonnebril van Anastacia was verdwenen...

 

Pim pakte zijn tas. Toen  hij zijn tas opende, keek hij verbaasd. "Waar is mijn deo?" vroeg hij. "Die zit toch gewoon in je tas?" zei Raphael. "Natuurlijk, daarom vraag ik het ook." zei Pim bot. "Sorry." zei Raphael. Pim draaide zich naar Marcel. "Heb jij mijn deo gestolen?" vroeg Pim. "Ik?" vroeg Marcel lachend. "Ja, jij ja." zei Pim. "Okee, je kan heel veel van mij verwachten qua grapjes... Maar waarom zou ik jou deo stelen? Alsof ik wil dat je flauwvalt." zei Marcel. "Tja, je weet maar nooit bij jou." zei Pim zacht. Marcel was alweer druk bezig met zijn Anastacia en zijn Lexie pop. Ookal vond hij Anastacia niet meer het leukste meisje, hij had de pop wel bewaard. Lexie daarintegen, zij was zijn grote liefde. Maar hij had Lexie al een hele tijd niet meer gezien. Al zeker een heel jaar en hij mistte haar soms heel erg. Gelukkig was ze gewoon bij haar ouders, maar die waren naar Belgie verhuist, omdat Lexie's vader daar zijn werk had. En dan niet lekker dicht bij het Huis Anubis, nee. Lekker achterin Belgie. Marcel ging heel soms op bezoek bij Lexie, maar dan bleef hij meestal ook slapen. Dat was vaak gezellig, maar hij probeerde vriendschap te houden. Hij wist niet zeker of Lexie op hem verliefd was. Op de dag van het jubileum van Berkelaar hadden ze gezoend en Vince had al vaak gezegt dat Lexie verliefd was op Marcel, maar eigenlijk had Marcel er niet zoveel vertrouwen in. Hij hield ook liever zijn grapjes nog even, dus liefde stond voor hem nog lang niet op nummer een.

 

"Raf, hoor jij dat ook?" vroeg Marcel. Het onweerde buiten. Raphael was niet wakker en Pim ook niet, dus Marcel sprong uit zijn bed. Hij liep naar Raphael toe. "Raf?" fluisterde hij. Raphael werd niet wakker... "Raf, wakker worden." zei Marcel. Hij vond al die onweer maar eng. Hij had ondertussen niet door, dat er een geheimzinnig licht op zijn bed scheen en hij hoorde zacht gerinkel... Hij liep terug naar zijn bed. Zijn Lexie pop was weg... "Lex?" vroeg Marcel. Hij gooide zijn deken van zijn bed en alles overhoop, waardoor Raphael en Pim wakker werden. Pim was heel vaag bezig, omdat hij zijn deo niet had. Hij rook van alles en nogwat door elkaar. Straks viel hij nog flauw! Hij wou echt niet dag in, dag uit met die domme neusknijper rondlopen! "Marcel, wat doe je?" vroeg Raphael. "Mijn Lexie pop is weg." zei Marcel. "Je wat?" vroeg Raphael. "Mijn Lexie pop is weg!" riep Marcel. "AU!" riep Raphael. Hij voelde aan zijn oren. Zijn koptelefoon was weg! "Waar is mijn koptelefoon!?" riep Raphael. Hij hoorde een eindeloze piep. "AU!" riep hij weer. Pim nam een sprintje naar zijn vriend. "Raf, wat is er?" vroeg hij bezorgt. "MIjn koptelefoon is weg!" riep Raphael.

 

In de meidenkamer ging het ook niet al te best. Anastacia werd gillend wakker. Haar oogmasker verdween en haar zonnebril was er ook al niet meer... Ze schudde Sterre door elkaar, maar die zat onder het ijs en werd niet wakker. "Waar is mijn zonnebril?!" gilde Anastacia. 

 

Ondertussen liep Isis op de gang boven. Ze keek met een grijns de meidenkamer in. Anastacia had last van haar ogen en Sterre lag bevroren in bed. Ze liep door naar de jongenskamer. Daar stond Pim op het punt flauw te vallen, verbrandde Marcel zijn mond aan de sambal die hij op zijn nacht chocolaatje deed en gilde Raphael alles bij elkaar, vanwege zijn gehoor. "Jullie zullen nooit mijn ware ik kennen." zei Isis zacht. Dit was haar wraak. Morgen, zou alles nog wel erger worden.

 

De kinderen, behalve Sterre, hadden de hele nacht niet meer geslapen. Raphael had de hele tijd zijn oren dicht moeten drukken om die stomme piep te stoppen, Pim lag zwaar te ademen op de grond en Marcel rende om de minuut naar de badkamer voor een beetje water, omdat hij maar niet genoeg kon krijgen van zijn chocolaatje. Bij iedereen verdween het hulpmiddel om het zintuig te beschermen, maar bij Marcel verdween het zintuig half... Anastacia rende het hele huis door om haar zonnebril te vinden, maar viel in de keuken bewusteloos neer. Raphael vond gelukkig nog zijn rode koptelefoon en hij liep naar de meisjeskamer. "Sterre?" zei hij zacht. Zou ze ook wakker zijn, door al het geschreeuw? Hij liep zachtjes de kamer in. Hij schudde Sterre door elkaar, maar zag dat ze helemaal bevroren was... "Sterre, wat...." Raphael keek bezorgt naar zijn vriendinnetje. Hoe kon iedereen sinds  vannacht nou al zijn of haar spullen kwijt zijn en last hebben van z'n zintuig? Alles sinds Isis hier was.... Raphael tilde Sterre op en liep met haar naar beneden. Hij zette de kachel aan en legde Sterre erbij met een deken. Zo moest het goedkomen.

 

Later op de dag, hadden de kinderen Isis nog niet gezien. Anastacia lag de hele dag vooral in bed, omdat ze geen zonnebril had. Pim gebruikte zoveel mogelijk parfum en deo van anderen om zijn reuk onder controle te krijgen, Raphael gebruikte gewoon zijn koptelefoon en Sterre zat de hele dag bij Raphael. Marcel at niks meer. Met sambal verbrande hij zijn mond en zonder sambal zag hij allemaal dingen van waar het eten vandaan kwam en wat ermee gebeurd was. Pim hoorde zijn horloge weer piepen en hij rende naar de meidenkamer. Daar stond de beste parfum. Hij gooide de kamer deur open en rommelde in de spullen van Anastacia. Hij keek even vluchtig naar Anastacia en zijn blik bleef bij haar hangen. Ze had haar deken over zich heen getrokken en ze mompelde allemaal onverstaanbare dingen. Pim liep naar haar toe. "Ana, gaat het?" vroeg Pim. "Wat doe jij hier?!" riep Anastacia chagerijnig. "Ik heb je parfum nodig." zei Pim. "Die ligt in de badkamer." zei Anastacia droog. "Ja, ik...." Pim rende naar de badkamer. Eigenlijk intereseerde het hem niks of hij het mocht of niet, hij had het hard nodig. Hij opende het kastje met de zonnebrillen, oogdruppels etc. van Anastacia en haalde er een flesje parfum uit. Hij spoot zich vol met de parfum. Bah, helemaal meisjesachtig! Maar alles beter dan flauw vallen door dat stomme reukorgaan... Hij liep de badkamer weer uit en terug naar de meisjeskamer. Anastacia draaide zich naar de deur en opende haar ogen. Ze zag de rommel en gilde. Eerder door de pijn dan door de rommel. Ze sloeg haar handen voor haar ogen. "Ana, gaat het?" vroeg Pim bezorgt. Hij liep naar haar bed en legde zijn hand op haar schouder. Hij bedacht zich en nam zijn hand terug. "Ik wil mijn zonnebril!" riep Anastacia. "Maar die liggen er toch nog 3 in de badkamer?" vroeg Pim. "Maar ik kan niet naar de badkamer zonder pijn te lijden he!" riep Anastacia hard. "Wacht, ik haal hem wel voor je." zei Pim. "Wil je de witte pakken?" vroeg Anastacia zielig. "Tuurlijk." zei Pim en hij verliet de kamer.

 

Ondertussen zat Marcel beneden zielig te doen. "Door die stomme smaak kan ik nu niet eten." zei hij zacht. Hij staarde naar de verse pannenkoeken voor zich. "Sorry dat ik jullie koud moet laten worden..." zei hij tegen de pannenkoeken, alsof het levende wezens waren. Hij pakte een pannenkoek en keek ernaar. "Jullie zien er zo... Zo verrukkelijk uit...." zei hij. Kon hij niet een hapje nemen zonder die onsmakelijke beelden te zien? Nee! Hij kon tegen veel dingen, zoals horrorfilms *althans, dat dacht hij* , maar die beelden van wat er met het eten gebeurd is, vond hij toch wel erg vies. Hij zuchtte. "Word maar lekker koud..." zei hij.

 

"Raf, hoe kan dit? Mijn handschoentjes zijn verdwenen, Marcel kan niks meer eten,  jou koptelefoon was weg, Pim zijn deo is weg en Ana haar zonnebril..." zei Sterre. "Geen idee. En waar is Isis?" vroeg Raphael. "Ik heb haar ook nog niet gezien... Ze zou hier toch vannacht slapen?" zei Sterre. "Misschien is ze terug naar haar ouders?" zei Raphael. "Maar waarom kwam ze dan hierheen, als ze toch weer gelijk terug zou gaan naar haar ouders?" vroeg Sterre niet begrijpend. "Misschien heeft zij hier iets mee te maken?" zei Raphael. "Ze zou onze spullen kunnen hebben... Maar dan hadden we het moeten merken en hoe kon ze nou bij Marcel iets met zijn smaak doen?" vroeg Sterre. "Ik weet het niet... Toen je zei dat dit huis vaag was, had je dus wel echt gelijk." zei Raphael. "Moet je je vriendinnetje maar vaker geloven, he." zei Sterre. "Kon ik er wat aan doen dat je dat op 1 april zei." zei Raphael lachend. "Je kent me toch, ik maak niet snel grapjes. Zelfs niet op 1 april." zei Sterre.

 

Pim kwam terug met de zonnebril van Anastacia. "Ana, ik heb je zonnebril." zei hij en hij gaf hem aan haar. Anastacia kneep haar ogen dicht en zette voorzichtig haar zonnebril op. Ze opende langzaam haar ogen, om zeker te weten dat er geen felle lichtflits kwam. Ze glimlachtte. "Ik zie weer normaal." zei ze blij. Daarna werd haar gezicht weer treurig. "Met zonnebril, zoals altijd." zei ze mokkend. "Kom op Ana, die zonnebril staat je super mooi. Je ogen zijn ook mooi, maar met die zonnebril ben je misschien nog wel mooier." zei Pim. Anastacia keek Pim aan. "Vind je echt?" vroeg ze zacht. "Ja, je bent echt mooi." zei Pim. Waar kwam die liefdes kant nou ineens vandaan? "Je bent lief." zei Anastacia zacht. "Niet zo lief als jij." zei Pim. Anastacia keek hem aan met een lieve glimlach, waar Pim van smolt. "Ik... Ik denk dat ik verliefd op je ben..." zei Pim zacht. Anastacia's hart maakte een sprongetje. Ze had nooit gedacht dat ze Pim leuk zou vinden. Normaal ging ze op knappe jongens af, niet op de persoonlijkheid. Ze kwamen langzaam dichterbij elkaar... Steeds dichterbij... Tot er opeens een harde donder klonk. In het hele huis klonk gegil en geschreeuw. Daarna was er een flits en al het geluid was weg...

 

"Wow, een gedicht. Kan die Merlijn nog meer dan in raadsels praten?" vroeg Marcel. "We zitten in de toekomst en moeten iets doen... Maar dan zijn jullie ons... En wij jullie." zei Sterre tegen de mensen die zoveel op hun leken. "Goh, zover was ik ook al wel." zei de oudere versie van Marcel. "Tsss, dat wist jij nog helemaal niet." zei de oudere versie van Pim. "Echt wel, dat wist jij alleen nog niet." zei Marcel 2. "Wedden van wel?" zei Pim 2. "Jongens, even stil. Merlijn praat weer." zei Sterre 2. "In deze toekomst is het fout... Los alles op al is het nog zo oud. Een oude legende heeft zich in jullie handen gegooit... Jullie kunnen hier niet weg, voordat alles is voltooid... Gebruik jullie gave en werk samen, alleen dan weten jullie waar jullie voor kwamen."  Hij herhaalde wat hij zei, maar zei er nog iets na. "Jullie moeten samenwerken met je eigen... Pas als jullie slagen, kunnen jullie terug naar jullie eigen tijd." "We.... We moeten uitzoeken wat hij bedoeld...." zei Sterre snel. Ze rende de trap op, hopelijk waren de kamers er nog wel allemaal in deze rare toekomst. Het huis trilde ondertussen weer en er klonk weer een harde knal, waarna de stroom uitviel. "Nou, ook lekker. Zitten we zonder stroom." zei Anastacia. Sterre stond al in de hal boven. Daar was gelukkig weinig verranderd. Alleen.... "Jongens, het portaal gaat open!" riep ze. Wat Sterre zei, zorgde ervoor dat de rest snel boven waren. Ze keken toe hoe het duistere teken langzaam oplichtte en het portaal langzaam openging. Er scheen een fel licht uit. "Dit is het portaal.... Waarachter we zijn ingelijfd?" vroeg Raphael. Sterre knikte. "Ik weet niet wat ik hiervan moet denken hoor... Eerst waren hier die druïden, daarna Merlijn en daarna Morgana. Voor je het weet is er weer een of andere sukkel die iets van ons moet." zei Anastacia 2. "Morgana?" vroeg Sterre. "Ja, Morgana. Weet je dat niet meer?" vroeg Anastacia 2. "Wij hebben nog nooit iets met Morgana gehad... Wel iets over gelezen, maar haar nog nooit gezien." zei Sterre. "Maar.... Dan komen jullie wel van een verre tijd." zei Anastacia 2. "Wij zaten net nog in 2010. Welk jaar is dit dan?" vroeg Pim. "Dit? Dit is 2020." zei Pim 2. "Wow, wacht... Zijn wij nu 10 jaar verder?" vroeg Marcel. "Het logische antwoord, ja." zei Raphael 2. "Okee, dus jullie zijn ons... Maar dan 10 jaar later?" vroeg Anastacia. "Ja, duh." zei Anastacia 2. "Moeten we door het portaal, denken jullie?" vroeg Sterre. Niemand gaf antwoord. Ze wisten niet wat er zou gebeuren als ze achter het portaal zouden gaan. Wie weet zat er een nieuwe vijand die nog veel erger was dan Kai of Morgana... "Jongens, wat denken jullie?" vroeg Sterre toen er na twee minuten nog geen antwoord was gegeven. "Ik weet het niet, het lijkt me heel gevaarlijk." zei Raphael. "Ik durf niet." zeiden de Anastacia's door elkaar. "Jongens, misschien zit er wel een nieuwe vijand achter die we niet kennen, maar misschien is het ook wel iets.... Iets goeds." zei Sterre. "Als het duistere teken oplicht kan het nooit goed zijn, he." zei Pim. "Het duistere teken licht altijd op als het portaal open gaat. Ook toen wij de vijf moesten worden." zei Sterre 2. "We zijn toch al de vijf?" vroeg Sterre. "Jawel... Maar niet officieel. Je moet je zintuig onder controle kunnen hebben. Merlijn had Galahad toen gestuurd en die had ons een soort van geholpen." zei Raphael 2. De vijf oudere versie's van De Vijf stroopten hun rechtermouw op of deed in Raphaels' geval zijn vest omlaag en een gele ster op de schouder werd zichtbaar. "Is dat het teken van de Vijf?" vroeg Sterre verbijsterd. Het was zo net alsof ze een tatoo hadden... "Ja." zei Anastacia 2. "Blijft dat daar voor altijd zitten, of hoe gaat dat?" vroeg Raphael. "Het blijft denk ik voor altijd zitten. Ik kreeg het er met water in iedergeval niet af." zei Anastacia 2. "Toen je het duistere teken had kreeg je het zogenaamde teken van de Vijf er wel af." lachtte Marcel 2. "Duistere teken?" vroeg Anastacia. "Ana, niks zeggen. Dalijk verranderd dat ons hele leven." zei Pim 2. "Sorry, dat mag ik niet zeggen." zei Anastacia 2. Ondertussen stond het portaal nog open. Sterre liep dichterbij. Ze hoorde zachtjes de stem van Merlijn. "Ga door het portaal, Sterre. Jij en je toekomst versie moeten nu door het portaal om jullie deel te laten slagen." zei hij. Sterre draaide zich om. "Merlijn zei.... Dat ik met... Mijn toekomst versie.... Door het portaal moet." zei ze zacht. "Moeten wij door het portaal?" vroeg Sterre 2. "Ja, ik weet niet wat we moeten doen, maar Merlijn zei het." zei Sterre. Raphael pakte Sterre's hand. "Weet je het zeker?" vroeg hij. "Als Merlijn het zegt, moet ik wel. Ik kan hem niet teleur stellen." zei Sterre. "Doe je wel voorzichtig?" vroeg Raphael bezorgt. "Natuurlijk doe ik voorzichtig. Ik wil jou nog niet kwijt." zei Sterre. Ze zoende haar vriendje. "Kom je?" vroeg ze aan Sterre 2. Die pakte haar hand. "Doe voorzichtig!" riepen hun vrienden hun na. Daarna verdwenen de twee meiden door het portaal, die zich langzaam sloot.

 

Achter het portaal kwamen ze Merlijn tegen. "Jullie zijn er." zei hij met zijn zachtaardige stem. "Waarom moesten we achter het portaal komen?" vroeg Sterre. "Er zal iets vreselijks gebeuren als jullie niet naar mij luisteren. Deze wereld zit vol kwaad. Al het kwaad ligt in jullie handen. Ik ben te zwak en Arthur is al een hele tijd nergens meer te vinden." zei Merlijn. "Leeft Arthur nog dan?" vroeg Sterre. "Nou en of hij nog leeft. En jullie moeten hem vinden. Hij zal jullie moeten helpen met alles." zei Merlijn. "Wacht... Als jij Arthur niet weet te vinden, hoe moeten wij hem dan..." "Tast zorgt ervoor dat jullie hem vinden." onderbrak Merlijn hen. "Maar ik heb mijn zintuig niet meer...." zei Sterre 2. "Ik dacht dat je hem onder controle had." zei Merlijn zacht. "Ja, maar er is in die tijd zoveel gebeurd wat u gemist heeft, mijn zintuig is... Verdwenen." zei Sterre 2. "Maar ik heb hem nog wel." zei Sterre. "Jullie moeten samen blijven, voor het geval dat." zei Merlijn. "Maar we moeten gewoon zoeken.... Dat is toch niet gevaarlijk?" vroeg Sterre. "Morgana zal jullie zoekenen er voor zorgen dat jullie Arthur niet vinden." zei Merlijn. "Morgana... Die kunnen we denk ik beter niet tegenkomen..." zei Sterre 2.  Ze keek naar haar 2010 versie. "Pas op voor Morgana. Ze mag je niet in een uil veranderen. Jij hebt het teken van de Vijf nog niet." zei Merlijn tegen Sterre. "Het teken van de vijf moet er voor zorgen dat ik... Wacht, hoezo in een uil?" vroeg Sterre. "Jou druïden horroscoop is de Uil. Je bent niet beschermt en als Morgana je aanraakt, zul je in een uil veranderen." zei Merlijn. "Bedankt... U maakt me wel een beetje bang." zei Sterre. "Geen zorgen, Morgana zal haar best moeten doen om jullie te vinden." zei Merlijn. "Mogen we gaan, ik begin een beetje zenuwachtig te worden." zei Sterre met trillende stem. Wat als ze Morgana tegen zou komen? Bij die ene aanraking zou ze een uil worden... En als ze dat niet werd, zou ze wel bevriezen. "Sterre, niet bang zijn. Je kunt dat juist net niet gebruiken bij jullie zoektocht naar Arthur." zei Merlijn. "Sorry, ik zal mijn best doen." zei Sterre zacht. Natuurlijk kon ze dat niet beloven, maar ze wou Merlijn ook niet teleur stellen. "Laat je angst zakken." zei Merlijn gerustellend. Daarna verdween hij. Sterre draaide zich zuchtend naar haar toekomst versie. "Ik kan het niet..." zei ze zacht. "Je kan het wel. Die andere keer heb ik Morgana ook overleefd." zei die terug. "Echt?" vroeg Sterre. "Ja, dat zie je toch? Ik heb het teken en ben nooit een uil geworden." zei Sterre 2. "Maar dit was niet in die tijd gebeurd." zei Sterre. "Je hoorde toch wat Merlijn zei?" vroeg Sterre 2. "Dat is nou juist het probleem." zei Sterre. "Kom, we gaan. Jij moet je zintuig gebruiken. Ik ben best wel blij dat mijn tast weg is, maar net nu ik hem nodig heb... Nu moet jij alles doen." zei Sterre 2. "Jij bent de toekomstige mij, ik zou het dus sowieso moeten doen." lachtte Sterre. "Ja, dat is ook wel waar." zei Sterre 2. Ze liepen samen door de wereld achter het portaal. Ondertussen ging het in Anubis ook anders.

 

"Wat moet Sterre eigenlijk doen?" vroeg Anastacia. "Weet ik niet, dat zou jij moeten kunnen zien, toch?" zei Pim 2. "Hoe zou ik dat moeten kunnen zien?" vroeg Anastacia niet begrijpend. "Jou zintuig is zicht." zei Anastacia 2. "Dan zou jij het toch ook moeten kunnen zien?" vroeg Anastacia. "Nee, dat gaat niet meer. Onze zintuigen zijn weg..." zei Anastacia 2. "Hoe kunnen die wegzijn?" vroeg Raphael. "Er is in al die jaren zoveel gebeurd dat nadat we de Vijf zijn geworden, onze  zintuigen werden afgepakt." zei Pim 2. "Hoezo? Wat was er allemaal gebeurd dan?" vroeg Raphael. "Geen idee. 's Nachts donderde en bliksemde het zo hard. En we hadden allemaal een rare droom en toen we 's ochtends wakker werden, waren onze zintuigen weg." zei Pim 2. 

 

"Nee, als ik mijn hand vooruitsteek ziet dat er raar uit." zei Sterre. "Kom op, ik heb mijn zintuig niet. We moeten Arthur vinden." zei Sterre 2. "Nee. Het ziet er raar uit en met die handschoentjes ben ik al raar genoeg." zei Sterre. Ze ging op een boomtak zitten die nogal breed uitschoot. "Ik kan dit gewoon niet. Wat als we die Morgana tegenkomen...." zei ze zacht. "Kom op, je kan het toch. Je moet in jezelf geloven." zei Sterre 2. "Dat lukt me niet. Merlijn heeft me gewoon bang gemaakt en we zullen Arthur gewoon niet vi..." "Ah, dames..." klonk er een vrouwenstem. De meiden keken op. "Dat is Morgana." zei Sterre 2 zacht. "Dat klopt helemaal. Ik ben Morgana. En jullie zijn hier omdat het van Merlijn moet, is het niet?" vroeg Morgana. Sterre was nu nog banger dan net. Haar gevoel klopte dus! Ze kwamen Morgana echt tegen. "Ik wil hier weg..." zei Sterre bang. "Hahaha, arme Sterre. Ik kan me niet herrinneren dat je zo was toen je je teken van de Vijf kwam halen. Maarja, later met het mooie lianenbos was je ook zo." zei Morgana lachend. Sterre stond op en wou wegrennen, maar plots stond Morgana voor haar. "Blijf van me af." zei Sterre. Ze probeerde dapper over te komen, maar dat lukte blijkbaar niet. Morgana begon gemeen te lachen. "Sterre Sterre Sterre... Je hoeft je niet dapper voor te doen, hoor." zei ze. Sterre draaide zich weer om en wou wegrennen, maar zelfs toen stond Morgana voor haar. Ze reek haar hand uit naar Sterre, maar Sterre probeerde hem te ontwijken. "Nee, niet doen." zei ze bang. "Ik hou wel van kleine onschuldige uiltjes, jij niet?" vroeg Morgana. "Nee... Niet echt, ik ben bang voor vogels..." zei Sterre. Morgana wou Sterre weer aanraken, maar iets kwam ertussen. "Blijf van haar af!" klonk een jongens stem. Het was een jongen met blond haar. Hij had een ouderwets pak aan en een zwaard vast. Morgana gilde hoog en verdween in het niets. Sterre was op de grond gevallen en keek met grote ogen naar het tafereel voor haar. De jongen stak zijn hand uit. "Jullie zochten mij, had ik gehoord." zei hij. "Ben jij Arthur?" vroeg Sterre die hem een dankbaar glimlachje liet zien. Hij had haar zojuist gered van de boze heks Morgana. "Ja, Merlijn zei al iets tegen mij over jullie. Maarja, ik moest jullie zoeken, aangezien ik die kracht voelde." zei Arthur. "Ja, we konden je niet vinden." zei Sterre 2. "Ja, maar Morgana jullie wel. Je moet echt voor haar oppassen." zei Arthur. "Ja, dat zei Merlijn ook..." zei Sterre. "Ze had je zo in een uil kunnen veranderen." zei Arthur. "Hoe weet jij dat mijn dier de uil is?" vroeg Sterre. "Morgana zei al iets over onschuldige uiltjes." zei Arthur.  "Waarom moesten we jou eigenlijk zoeken?" vroeg Sterre 2. "Geen idee.... Ik moest mee naar Het Huis Anubis." zei Arthur. "Heeft Merlijn ook niks tegen jou gezegt, dan?" vroeg Sterre. "Niet dat ik weet." zei Arthur.

 

Merlijn zat ondertussen alle situatie's te bekijken. "Goed dat het in Anubis de goede richting in gaat... Ze moeten weten waarom de zintuigen wegzijn." zei hij tevreden. "En Arthur is goed terecht." zei hij zacht. "Maar Morgana is nog niet klaar... Ze komt terug." zei Merlijn. Zijn zachtaardige stem veranderde in een stem die zijn angst verraade. Morgana zou alles proberen te verpesten. Hij wist nog niet hoe en wat ze ging doen. Maar het kon nooit goed zijn. Hij voelde zichzelf alsmaar zwakker worden. Langzaam zakte hij in elkaar. Arthur zou de Vijf moeten helpen en Merlijn zou zijn best moeten doen om de belangrijkste informatie door te geven, voor hij zou verdwijnen.

 

"Die Merlijn word steeds zwakker en dat is maar goed ook." zei Morgana blij. Ze had zo'n sterk gevoel dat haar plan zou slagen. Merlijn werd zwakker en als het zo doorging zou hij dadelijk voor altijd verdwijnen. Morgana sloeg een boek open. "Zal ik eens eventjes een goede spreuk zoeken om die kinderen dwars te zitten." lachtte ze. Voor Merlijn hoefde ze niks te doen. Hij zou vanzelf wel verdwijnen. Ze bladerde door het duistere boek "Donkere spreuken". In dat boek stonden de meest gevaarlijke en duistere spreuken van het hele universum. Het wou weinig uitmaken welke spreuk ze zou gebruiken om Merlijn te vernietigen of om de Vijf dwars te zitten.