Het Huis Anubis - De mysterieuze Ruimte

PROLOOG!

Sterre keek rond. Ze stond bij een kasteel. Ze herkende heel de plaats niet. Ze was alleen, terwijl ze 5 seconde terug nog met haar 4 vrienden in een nieuw ontdekte ruimte in het Huis Anubis stond. Ze keek nog eens rond. Waar was ze nou?! "Hallo?" riep ze. Het was doodstil bij het kasteel. Sterre wou naar het kasteel lopen, maar haar voeten leken als aan de grond gelijmt! 

Pim keek rond. "Een kasteel..." zei hij zacht. Een paar seconde terug was hij nog met zijn 4 vrienden in een nieuwe ruimte in het Huis Anubis. Hij keek rond, of niemand anders bij hem was. Hij wou zijn recorder pakken om dit in te spreken, maar... Hij leek wel bevroren. Hij kon niet meer bewegen, dan alleen zijn hoofd. "Hallo?!" riep hij. Alleen was er geen reactie. Het was doodstil... Nergens ook maar 1 geluid te bekennen!

Raphael zat ergens... Het leek wel of hij IN een kasteel zat! Hij keek even rond. Hij keek door een raam. Hij zag Sterre. Toen hij achter zich keek, keek hij recht in het gezicht van Pim. Maar... Het leek wel alsof hun alleen maar het kasteel zagen. Maar verder leken ze ook moeite te doen om te bewegen, terwijl het niet leek te lukken. Wat gebeurde er hier? Net waren ze nog alle 5 in een nieuw ontdekte ruimte in het huis....

Anastacia voelde zich verward. Ze stond met Marcel in de nieuwe ruimte in het huis, maar Sterre, Pim en Raphael waren verdwenen... "Ana... Zag jij net wat ik ook zag?" vroeg Marcel. Anastacia keek Marcel met grote ogen aan. "Sterre, Pim en Raphael verdwenen ineens..." zei ze met een hoge stem. Marcel knikte. "Deze ruimte.... Heeft iets mysterieus..." zei Marcel zacht, terwijl hij met grote ogen rondkeek.

 

_________________________________________

Marcel en Anastacia hadden de hele dag naar Sterre, Pim en Raphael willen zoeken voor het geval ze hen niet zouden vinden, maar toen waren ze opeens alle 3 weer in de ruimte verschenen. Sterre greep Raphael om zijn middel. "Er... Er... Er was net een kasteel!" riep Sterre. Raphael en Pim knikten, ten teken dat hun het ook gezien hadden. Alleen Anastacia en Marcel keken de 3 niet begrijpend aan. "Dude, waar heeft je vriendin het over?" vroeg Marcel verward aan Raphael. "Net.... Sterre en Pim stonden ergens buiten en ik zat in een kasteel ofzo. Ze hadden moeite te bewegen, maar voor ik het wist, was ik weer hier." zei Raphael. Anastacia keek naar Pim. Hij keek alsof hij een spook gezien had. Anastacia schudde haar hoofd. Keek ze zonet nou echt naar Pim? "Pim, gaat het?" vroeg Anastacia. Pim reageerde niet. "Pim?" vroeg Anastacia weer. Maar Pim reageerde weer niet. Nu liep Anastacia naar hem toe en tikte hem op zijn schouder. "Nee, ik heb niks gedaan!" riep Pim. Iedereen keek hem vragend aan. Pim leek weer uit zijn eigen wereldje te komen. "Sorry." zei hij. Hij zag dat hij weer in die verborgen ruimte was. "Net stond ik toch bij een kasteel?" vroeg hij. Raphael knikte bevestigend. "Jongens, deze ruimte is niet voor niks verborgen." zei Anastacia. Nu keken Pim, Sterre en Raphael haar verbaasd aan. Marcel ging verder. "Wij waren hier net nog met z'n 2'en, want jullie waren ineens verdwenen." zei hij. "Ja, ik stond aan de voorkant van een kasteel." zei Sterre. "En ik aan de achterkant." zei Pim. "En ik zat erin." zei Raphael als laatste. "Deze ruimte verbergt iets, ik wil weten wat het is." zei Anastacia. Pim keek naar Anastacia. Het leek wel alsof ze ook zo van speuren hield. Normaal praatte ze nooit zo.  Hij schudde zijn hoofd. Keek hij zonet nou echt naar Anastacia?

 

De 5 hadden de dag doorgebracht in het winkelcentrum. Anastacia had voorgesteld om te gaan shoppen. De jongens hadden dit keer ja gezegt. Daar lagen Anastacia en Sterre ontzettend om in een deuk. De jongens zeiden ja tegen shoppen?! Dat was niet iets wat je elke dag zou horen uit de mond van een man. Nu lagen ze alweer allemaal op bed. Anastacia had echt ontzettend veel gekocht! En ze had zelfs voorgesteld om voor iedereen te betalen, maar dat wouden ze niet aannemen. Uiteindelijk had Anastacia voor alle 4 haar vrienden een cadeautje gekocht. Voor Sterre een nieuw boek, waar ze eigenlijk voor wou sparen, maar nu Anastacia het gekocht had, hoefde Sterre niet meer te sparen. Voor Raphael had ze een nieuwe cd gekocht, met Raphael zijn favoriete muziek. Voor Marcel een hele vooraad jurkjes voor zijn poppen. Ze wist gewoon dat hij dat leuk vond. EN voor Pim.... Had ze een hele set gekocht om verder te kunnen als detective. Hij had haar omhelst uit blijdschap en een zoen gegeven. Ze hadden allebei een rood hoofd gekregen en sinds toen hadden ze met elkaar geen woord meer gewisselt. Ze durfden niet. Maar nu, was het tijd om te gaan slapen.

 

Pim droomde vreemd. Eerst over Anastacia, dat was punt 1 dat hij heel vreemd vond, aangezien hij Anastacia nooit echt gemogen had en haar nu heel aardig vond. Maar daarna... Hij had een onbekend meisje gezien, in het kasteel waar hij die dag ineens stond. Dat kasteel, waar hij met Raphael en Sterre blijkbaar was. Alle beelden vlogen eigenlijk voorbij. Eerst zag hij dus Anastacia, toen zag hij een meisje bij dat ene kasteel en vervolgens stond hij in de geheime ruimte in het Huis Anubis. Niet veel later, werd Pim wakker. Wat er sinds vanochtend allemaal gebeurde, was wel enorm raar.... Pim gooide zijn deken van zich af. Hij ging uit zijn bed, heel zachtjes, want Raphael en Marcel sliepen gewoon. Pim moest naar Sterre toe, zij was zijn maatje. Hij opende zachtjes de deur en keek nog even om, of hij niet iemand had wakker gemaakt. Daarna liep hij de kamer uit en sloot zorgvuldig de deur. Hij liep naar de meisjeskamer en opende zachtjes de deur. Hij sloot hem net zo zacht als hij hem open had gedaan en liep naar het bed van Sterre. Ze sliep nog, maar Pim ging op de rand van haar bed zitten en tikte haar aan. Sterre werd langzaam wakker. Ze greep naar haar bril en deed hem op. "Pim?" vroeg ze vragend. "Kom je even mee naar beneden?" vroeg Pim zacht. "Is de badkamer bezet?" vroeg Sterre. "Nee, licht doet het daar niet." zei Pim. Sterre gooide haar deken omhoog en ging ook uit bed. Ze trok haar badjas aan en liep achter Pim aan naar de woonkamer. Toen ze allebei op de bank zaten, werd Sterre toch wel nieuwschierig. "Wat was er nou?" vroeg ze. "Die ruimte van daarstraks? En het kasteel..." zei Pim. Sterre knikte. "Die ruimte heeft iets geheimzinnigs. Ik droomde net over die ruimte. En over het kasteel." zei Pim. "He? Ik droomde daar net ook over." zei Sterre. Nu was het Pim zijn beurd om verbaasd te zijn. "Ja, echt waar! Ik denk ook dat er iets met die ruimte is, en met het kasteel. Er zat een meisje bij." zei Sterre. Pim knikte. "Misschien heeft Raphael ook wel hetzelfde gedroomd." zei Pim. "Laat hem slapen. ALS hij hetzelfde droomd, dan gaat zijn droom verder. Dan kan hij ons meer vertellen." zei Sterre. "Wow, waar heb je dat geleerd?" vroeg Pim. Sterre haalde haar schouders op. "Ik heb volgens mij alles van jou geleerd." zei Sterre blozend. "Ik uhm... Ik wou eigenlijk ook vragen..." begon Pim stamelend. "Ja?" vroeg Sterre. "Of je weer met me op onderzoek uit wou gaan." zei Pim zacht. Sterre keek hem met grote ogen aan. Het was echt alweer super lang geleden dat ze met Pim op onderzoek uit was gegaan! De laatste keer was toen ze tegen de druiden moest vechten, zodat die haar zintuig niet hadden en de broer van Kai niet meer tot leven gewekt kon worden. "Heel graag zelfs." zei Sterre blij. Pim keek blij. Hij zou het wel weer super leuk vinden om met Sterre op onderzoek uit te gaan! Dat was meestal ook wel gezellig! En nu, zouden ze het weer doen. De gezellige tijd zou terugkomen.

De volgende ochtend, was Sterre naar de jongenskamer gegaan om Raphael wakker te maken. "Sterre, wat doe jij hier?" vroeg Raphael. "Wat heb je vanacht gedroomd?" vroeg Sterre gehaast. Raphael dacht even na. "Over die ruimte, over jou en over het kasteel." zei Raphael. "Bij dat kasteel... Wat gebeurde daar?" vroeg Sterre. Raphael haalde zijn schouders op. "Het was allemaal heel vaag. Ik zag een meisje. Het keek naar mij, alsof ze hoognodig mijn hulp nodig had. Toen werd ik wakker." zei Raphael. "Je hebt al meer gezien dan Pim en mij." zei Sterre. Raphael keek haar niet-begrijpend aan. "Ja, Pim en ik hebben hezelfde gedroomd. We gaan weer op onderzoek uit, zodat we er meer over te weten kunnen komen." zei Sterre. "Alleen met Pim?" vroeg Raphael. Sterre knikte. Raphael wist niet of hij zijn vriendin wel bij een andere jonge wilde hebben. Het was dan wel Pim, maar toch. "Ik ga hem echt niet zoenen hoor." zei Sterre. Pim kwam net de slaapkamer in gelopen. "Goedemorgen Sterre." zei hij. "Goedemorgen. Gaan we zo?" vroeg Sterre. Pim knikte. "We gaan zo naar de ruimte voor onderzoek." zei Pim. Sterre keek blij. Ze had er zin in. Weer een keer lekker gezellig op onderzoek met Pim. Ze zou Raphael wel missen, al was het maar kort, maar toch. "Als we meer vinden... Dan melden we het de rest toch wel?" vroeg Sterre. Pim knikte. "Is Anastacia al wakker?" vroeg Pim. "Nee, hoezo?" vroeg Sterre. Pim zijn hoofd werd rood. "Niks, laat maar." zei Pim. Raphael fluisterde iets in Sterres' oor. Sterre schoot in de lach. Pim verliefd op Anastacia? Ze zag het eigenlijk nog niet gebeuren, maar de mogelijkheid bestond natuurlijk wel. Liefde maakt blind. Dan had je maar moeten kijken naar Marcel en Anastacia. Misschien zou het bij Pim en Anastacia dan ook wel hetzelfde gaan. Ineens zag Sterre iets hilarisch voor zich. Pim, in een palmboom kostuum, voor een poging tot Anastacia zoenen. Sterre begon hard te lachen en deelde haar gedachtens met Raphael. Pim had het gevoel dat ze het over hem hadden. Hij kreeg een rood hoofd. Hij liep de kamer uit. Hij zou toch maar naar Anastacia gaan. Die zou vast niet zo doen. Sterre en Raphael waren gewoon... Een beetje hyper, niet meer dan dat. Toen Pim de meidenkamer inliep, zag hij Anastacia naast haar bed liggen. Hij racete in een reflex naar haar toe en schudde haar door elkaar. Was er net iets met Anastacia gebeurt? Waarom had niemand dan iets gehoord?! Hij keek rond, in de kamer maar eigenlijk was er niks gebeurt. Ofja, zo leek het. Want er lagen nergens sporen van dat er iemand in de kamer geweest was. "Ana?" vroeg Pim bang. Anastacia werd langzaam wakker. "Wat is er?" vroeg ze geiriteerd. "Je lag hier... Huh?" zei Pim. Anastacia keek omlaag. Ze zag dat ze op de grond lag. "Gadver! Wat doe ik op de grond?!" riep ze vol afschuw. Pim leek opgelucht. Anastacia was vanacht gewoon uit bed gevallen, of net. Dat was alles. "Sorry, ik dacht dat er iets was." zei Pim verontschuldigend. "Het is niks. Jij mag dat wel." zei Anastacia. Pim keek haar blozend aan. Anastacia kwam dichterbij Pim. Pim deed exact hetzelfde, maar net voordat ze elkaars hoofden berijkt hadden, kwam Sterre de kamer in. "Pim, kom je?" vroeg ze. Pim en Anastacia keken naar Sterre. Pim knikte. "Sorry." zei hij tegen Anastacia. Hij stond op en liep achter Sterre aan. Sterre keek even naar Pim. Ze zouden weer op onderzoek uitgaan en wel nu!

 

Pim keek rond met zijn zaklamp. In de geheime mysterieuze kamer was het pikdonker en als Pim iets wou zien, had hij genoeg aan dat kleine beetje licht. "Zie je iets?" vroeg Pim aan Sterre, die aan de andere kant in de ruimte stond. "Nee." zei Sterre. Ze zochten nog eventjes door. "En nu?" vroeg Pim. Hij wachtte geduldig op antwoord van Sterre, maar die kreeg hij niet. Hij draaide zich om en zag dat ze weg was. "Sterre?" vroeg hij verbaasd.

Sterre stond weer voor het kasteel. "Wat gebeurt er?" zei ze tegen zichzelf. Ze zag nu wel meer dan eerst. Een meisje, stond  voor het kasteel. Het meisje schatte ze zo rond de 14 jaar in en ze keek Sterre wanhopig aan. Ze zei iets, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Sterre probeerde zich te verzetten, net als de vorige keer, maar het ging niet.

Pim onderzocht het plekje waar Sterre net nog stond. Hij legde  een zakdoek die hij ergens had gevonden op de plek, en die verdween opeens! Daarna stond Sterre er weer. Ze keek Pim met grote ogen aan. "Ik stond weer bij het kasteel..." zei Sterre. Ze had een zakdoek in haar hand. "Die zakdoek heb ik hier net neergegooit, die verdween ook..." zei Pim. Sterre merkte dat Pim een filosofie had bedacht voor dit alles. "Wat denk je?" vroeg ze. "Dit is een poort.... Dat kasteel, onze dromen... Het is allemaal met elkaar verbonden. En dat meisje ook. Ze heeft onze hulp nodig." zei Pim. Sterre begreep hem. "Een nieuw mysterie..." zei ze zacht. Pim knikte.

Pim en Sterre hadden allebei hun gedachtes met elkaar gedeeld. Ze dachten exact hetzelfde. Er was een nieuw mysterie geopent, toen zij met z'n allen die ruimte gevonden hadden. "Ik wil het nog even verder onderzoeken." zei Pim. Sterre knikte begripvol. "Ik ga terug naar de rest." zei Sterre. Pim vond het ook goed. Toen Sterre weg wou gaan, hield hij haar nog even tegen. "Sterre?" zei hij. Sterre draaide zich nog even naar Pim. "Ja?" vroeg ze. "Wil je nog niks tegen de rest zeggen? Ik wil alles eerst 100% zeker weten." zei Pim. Sterre glimlachte. "Ik zeg niks." zei ze. Daarna ging ze de ruimte uit. Onderweg naar de woonkamer, kwam ze Anastacia tegen. "Sterre, ik heb je hulp nodig." zei Anastacia dwingend terwijl ze haar beste vriendin al meetrok. Sterre had nog geen kans gehad om ook maar te vragen wat er was, of ze zat al naast Anastacia op de bank. Anastacia keek rond, alsof ze niet wou dat een bepaald iemand binnen zou komen. "Waarmee moet ik helpen?" vroeg Sterre. "Met Pim." zei Anastacia snel. Sterre keek Anastacia met grote ogen aan. "Met... Pim?" vroeg ze verbaasd en geschokt.

Pim had nog een paar voorwerpen op die ene plaats gelegt en elke keer verdwenen ze kort. Hij wist nu bijna zeker dat het een soort van poort was naar dat kasteel. Maar meer dan dat wist hij nog niet. Als je bij dat kasteel was, kon je niet eens ergens heen, want je stond dan als bevroren. Je kon alleen je nek en hoofd bewegen. Nu wou hij zelf op de plek gaan staan om te kijken of hij weer bij dat kasteel zou komen, maar toen klonk er een meisjesstem. Pim keek verbaasd de kamer rond. Er stond een meisje. Hij herkende het meisje uit zijn droom van vannacht. "Je moet niet alleen gaan." zei het meisje tegen Pim. Maar Pim keek alleen maar naar het meisje.

Sterre had naar het verhaal van Anastacia geluisterd. Ze had verteld dat ze verliefd is op Pim, maar dat ze geen maatregelen durfde te nemen. Ze had blijkbaar toen Sterre sliep, haar laptop erbij gepakt om het internet te doorzoeken voor tips. Een van die tips, was dat ze haar beste vriendin om hulp moest vragen. En nu moest Sterre onderzoeken of Pim ook op Anastacia viel. Maar dan zou Sterre met 2 onderzoeken tegelijk bezig zijn! Aangezien ze wel heel de tijd bij Pim zou zijn, kon ze hem wel stiekem ondervragen. "Wil je het alsjebliefd voor me doen?" vroeg Anastacia hoopvol. Ze zag Sterre nog twijfelen. "Oke dan." zei Sterre. Anastacia omhelsde Sterre stevig. "Oh, dank je dank je dank je dank je!!!!!" riep Anastacia blij. Sterre glimlachte. "Geen dank." zei ze.

"Je moet naar me luisteren, Pim." zei het meisje. Pim zocht zijn stem en gelukkig vond hij hem. "Wat is er dan? En wie ben je?" vroeg Pim. "Ik ben Demi. Ik heb jullie hulp nodig." zei het meisje dat dus Demi heette. "Wat is er dan?" vroeg Pim weer. Het meisje keek moeilijk. "Ga nooit in het portaal staan als je alleen bent." zei Demi eerst. Demi bleef weer even stil. "Kom om 1 uur 's middags met de andere 4 hierheen." zei ze. Pim knikte. "Ik zal het proberen." zei hij. Hij keek op zijn horloge. Het was al kwart over 12. Die tijd had hij hard nodig. Tijdens het eten zou hij het zijn vrienden vertellen en als iemand niet wou, zou hij toch zijn best doen om hem of haar over te halen. "Ga nu." zei Demi. Pim knikte, pakte zijn spullen bij elkaar en ging terug naar de woonkamer.

____________________________ tot hier voorlezen, h-1!

De 5 vrienden zaten aan tafel gezellig te lunchen. Pim wachtte het goede moment af om zijn verhaal te vertellen. Eigenlijk waren Sterre en Raphael de enige die geluid maakten, aangezien ze met elkaar bezig waren. Pim kon eigenlijk zijn verhaal dus gewoon vertellen, maar iedereen moest dan luisteren. Het zag er niet naar uit dat die 2 uit zichzelf zouden gaan stoppen, dus begon Pim toch maar. "Jongens, ik heb iets belangrijks." zei hij. Zijn 4 mede-bewoners keken gelijk zijn kant op. "Ik was net weer in de ruimte voor onderzoek, maar toen verscheen er een meisje. Ze heet Demi en ze wil dat wij dalijk alle 5 om 1 uur in de ruimte zijn. Ze heeft onze hulp nodig en wil ons uitleggen, wat er is." zei Pim. Sterre geloofde dit gemakkelijk, omdat ze met Pim wel vaker dit soort dingen had meegemaakt. Niemand zei iets, waardoor Pim nerveus werd. Ze zouden hem vast niet geloven. Maar tot zijn verbazing, zei iedereen dat ze mee zouden gaan. Iedereen voelde al lang dat er weer rare dingen gebeurde, die alleen hun konden stoppen. Het was half 1, over een half uur, zou de afspraak plaats vinden. Verder zouden ze nu rustig verder lunchen.

Om 1 uur, zaten ze met z'n 5'en in de ruimte. Het duurde niet zo lang, voordat Demi er was. Ze verscheen al snel weer. Het eerste wat Demi zag, was dat Marcel op de plek van het portaal wou zitten. "MARCEL, GA DAAR WEG!" riep Demi. Marcel schrok er zichtbaar van en ging braaf ergens anders zitten. "Demi, we zijn er allemaal." zei Pim. "Dat wist ik al." zei Demi glimlachend. Ze was best wel doorschijnend. Demi's glimlach verscheen al snel. Nu keek ze treurig. "Ik heb jullie hulp echt dringend nodig." zei ze zacht. "Waarom?" vroeg Sterre zacht. Het was even stil. "Het is een lang verhaal, maar jullie moeten het helemaal weten." zei Demi. Eigenlijk had natuurlijk niemand  van hen zin om hier om 9 uur 's avonds nog steeds te staan, maar toch zouden ze luisteren. Demi begon. 

"Deze ruimte, is verborgen, omdat eigenlijk niemand bij het kasteel mag komen. Hier ben ik een geest, bij het kasteel, ben ik echt. Ik ben de prinses van Sontya, een voor jullie fantasieland, aangezien het bij jullie een legende is. Sontya is het land, waar het kasteel staat. Maar er is niet veel goeds... Er is lang geleden voorspeld dat mijn moeder ernstig ziek zou raken. Op de dag van de voorspelling, hadden mijn vader en een vriend van hem hevige ruzie. Die vriend heette Jonas. Hij werd zo razend op mijn vader, dat hij ons kasteel vervloekte. Mam zou ziek worden, doodziek. Het is gister uitgekomen. Mam is doodziek. Mijn vader weet niet wat hij moet doen, maar ik herrinnerde me nog genoeg. Jonas wil mama ontvoeren. Hij wil haar bedrijgen en alles. Maar jullie, de 5 van het magische zwaard, kunnen het tegenhouden. Jullie kunnen Sontya bevrijden van de vloek die Jonas over ons kasteel uitsprak. Daarvoor moeten jullie wel met mij mee." zei Demi. Marcel, Anastacia, Raphael, Sterre en Pim hadden aandachtig geluisterd. "Gaat dat lang duren?" vroeg Anastacia die de stilte als eerste onderbrak. "Ik weet het niet. Dat ligt eraan wat jullie allemaal gaan doen." zei Demi. Sterre en Pim waren als eerste zeker van hun zaak. Zij zouden Demi en haar ouders zeker helpen! Sterre keek lief naar Raphael. "Ik ga ook wel mee." zei die. Sterre omhelsde Raphael blij. Nu nog Marcel en Anastacia. Marcel keek naar Demi. "Is er daar eten?" vroeg hij serieus. "Tuurlijk." zei Demi, ookal begreep ze de logica van Marcel zijn vraag niet. "Ik ga mee." zei Marcel snel. Nu alleen Anastacia nog.... Pim keek naar Anastacia. "Ana, ga je ook mee?" vroeg hij. De kinderen in de ruimte keken Anastacia hoopvol aan. Ze zagen haar twijfelen. Na enkele minuten die verstreken, zei Anastacia dat ze ook mee zou gaan. "Oke, wanneer moeten we beginnen?" vroeg Sterre. "Jullie moeten nu gelijk gaan." zei Demi. "Moeten we niet wat spullen meenemen?" vroeg Anastacia. Demi schudde haar hoofd. "Jullie krijgen bij het kasteel wel hoognodige spullen." zei Demi. "Ga nu allemaal 1 voor 1 op het portaal staan." zei Demi. De 5 kinderen keken elkaar aan. Niemand van hun wou eigenlijk als eerste. Demi zuchtte. "Eerst Marcel, dan Anastacia, dan Pim, dan Raphael en dan Sterre." zei Demi. Sterre zuchtte opgelucht. Ze hoefde pas als laatste gelukkig! Marcel liep naar het portaal, dat opeens opgelicht was. Hij keek nog even naar zijn vrienden. "Tot zo dan maar?" zei hij bang. Daarna verdween hij. Sterre keek naar Demi. "Maar we kunnen dalijk helemaal niet bewegen." zei Sterre. "Dat kan ik jullie daar uitleggen, hoe dat moet. Het is ter bescherming." legde Demi uit. Anastacia verdween ook al snel, waarna Pim volgde. Raphael omhelsde Sterre nog even, gaf haar een kus op haar voorhoofd en ging daarna ook door het portaal. "Ik zie jullie zo." zei Demi. Sterre knikte. Daarna ging ook zij door het portaal. Daarna verdween Demi uit zichzelf, op naar Sontya, om de legende vol gevaren, te laten stoppen.

De 5 stonden bij elkaar, als bevroren bij het kasteel. Demi verscheen. "Ik zal jullie uitleggen hoe jullie kunnen bewegen." zei Demi, die nu een dood normaal meisje was. Ze liep naar Pim toe. "Aknia erli." zei Demi zacht. "Maak jezelf nu relaxet." zei Demi tegen Pim. Pim maakte zijn hoofd zover mogelijk was, leeg. Alleen Anastacia bleef in zijn hoofd zitten. Hopelijk had dat geen effect op het ritueel. Pim probeerde zich te bewegen. Heel langzaam, kon hij in beweging komen. Hij stond al snel soepel in het land. Demi deed hetzelfde bij de andere 4. "Waar moeten we nu eigenlijk heen?" vroeg Sterre. "Jullie moeten mee naar het kasteel. Mama is ook zwanger en nu ze ziek is, heeft ze alleen maar meer steun nodig." zei Demi. Eigenlijk wou geen van hun 5 erbij zijn. Demi zuchtte. "Sterre, kan jij niet naar mijn moeder gaan? De rest moet naar mijn vader, die kan uitleggen wat er moet gebeuren." zei Demi. Sterre keek even twijfelend naar Demi. "Oke, maar.." "Niks te maren, dit is belangrijk. Sontya moet gered worden." zei Demi en ze nam de 5 kinderen mee naar het kasteel.

Ondertussen in het bos, achter het kasteel, kwam iemand uit de bosjes. "Dus dat zijn de 5 uitverkorenen..." zei hij grijnzend. Hij zou ze wel uitschakelen! Het was Jonas die in het bos zat. Hij keek naar de 5 kinderen die achter de prinses aan, het kasteel inliepen. "Ik moet die Anastacia eerst zien uit te schakelen." zei hij tegen zichzelf. Hij haalde iets uit zijn zak. Het was een klein boekje. Hij sloeg het open en gelijk op de eerste pagina, stond een foto van Anastacia en allemaal informatie over haar. "Haar zintuig is zicht. Als ik haar zonnebril afpak, ziet ze al niets meer." zei Jonas. Hij zou een geschikt moment afwachten, om Anastacia uit te schakelen. Zij zou de aller eerste zijn, om te zorgen dat de koningin zou sterven. Sterre zou bij de koningin zijn, maar zolang Sterre niet wist wat ze moest doen, was ze geen partij voor Jonas. Hij verdween weer in het bos, om heel zijn plan uit te breiden.

Demi liet Sterre een kamer ingaan, waar de koningin zou zijn. Sterre omhelsde haar vrienden nog even. "Tot straks." zei ze. Ze gaf Raphael een snelle zoen en liep daarna de kamer in. Er stond een groot hemelbed. Sterre liep er langzaam op af. Ze zag de koningin liggen. Ze had haar ogen dicht. Of ze sliep, of ze lag in een coma. Sterre wist helemaal niks van de koningin, dus eigenlijk ook niet of ze nu uberhaupt sliep. Toen Sterre recht naast het bed stond, twijfelde ze of ze de koningin zou aanraken. Ze kende haar niet, maar eigenlijk had Sterre het gevoel, alsof ze de koningin WEL kende... Ze kwam langzaam dichterbij met haar hand. Ze raakte de wang van de koningin aan. Hij voelde koud aan. Sterre sloot haar ogen. De koningin dacht nog wel, ondanks dat ze niet bij bewustzijn was. Ze dacht aan... Aan de 5! Sterre opende haar ogen weer en keek naar de koningin. De ogen van de koningin waren open. "Sterre..." zei ze. "Hoe weet u mijn naam?" vroeg Sterre. "De legende." zei de koningin. Sterre knikte. "Wij komen u en uw rijk helpen." zei Sterre zacht. De koningin glimlachte. "Daar ben ik blij mee." zei die.

De andere 4 werden naar een grote zaal gebracht. "Waar is de koning?" vroeg Pim. "Pap komt zo, hij moest nog iets doen." zei Demi. "Wow, dit is wel heel mooi." zei Anastacia. Een kasteel, daar zou ze wel in willen wonen! Marcel zag eruit, alsof hij het kasteel wel kon opeten. Hij kwijlde, en kon net nog zijn eigen kwijl terug slurpen voordat het op het tappijt zou vallen. "Dit is echt te gek!" riep Marcel uit. Raphael zei echter niks. Hij dacht alleen aan Sterre. Zij was nu alleen bij de koningin. Helemaal alleen. Als iemand die kamer in zou komen om haar te ontvoeren ofzo, zou Sterre zo wegzijn, aangezien de koningin ziek was. Demi verliet nu de grote zaal en de koning kwam naar binnen. "Ah, hier zijn jullie dan." zei de koning tevreden. De 4 tieners bogen. Dat moest natuurlijk wel, bij een koning. "Waarmee moeten wij u helpen?" vroeg Pim netjes. "Zoals Demi jullie vast al wel verteld zal hebben, is mijn vrouw ernstig ziek, door die voorspelling, die eerder als een vloek word gezien. Die vloek werd uitgesproken op de dag toen ik ruzie kreeg met een vriend, die nu onze grootste vijand is. Mijn vrouw is ook zwanger en dat maakt alles alleen maar erger. Jonas wil haar meenemen, maar hij wist dat de 5 van het magische zwaard, hem zouden proberen te stoppen. Hij zal jullie alle 5 een voor een proberen uit te schakelen. Ik weet alleen niet in welke volgorde hij het gaat doen, maar als hij Sterre moet hebben, zal alles mis gaan." zei de koning. Raphael keek de koning met grote ogen aan. "Waarom is het voor Sterre dan gevaarlijker?" vroeg hij. "Bij mijn vrouw en Sterre, zijn geen bewakers. Iedereen kan er gewoon binnenkomen. Maar ik vertrouw wel op Sterre." zei de koning. Raphael was nog niet helemaal gerust over zijn vriendin, maar zoveel zou hij toch niet kunnen doen, dus hield hij het maar hierbij.

Anastacia, Pim, Marcel en Raphael zouden allemaal een opdracht krijgen. Maar niet alle 4 dezelfde. Sterre zou later pas aan bod komen voor haar opdracht om het rijk te redden, maar eerst zou Pim moeten. Hij mocht komende nacht niet slapen, omdat Jonas deze nacht sowieso zijn eerste slachtoffer zou komen opzoeken. Pim moest in het land, ergens een deel van het koninklijke teken zoeken. Er waren 4 delen in het hele rijk verstopt, sinds de 5 het portaal naar deze wereld gevonden hadden. Sterre, zou de laatste opdracht dan moeten voltooien, want daar zou de meeste kracht voor nodig zijn. Naast die delen van het koninklijke teken zoeken, moesten de 5 dus nog een eigen opdracht doen. Die opdracht zou nog onbekend zijn, Pim zou onderweg naar zijn deel van het teken iets of iemand tegenkomen en daarbij moest hij de opdracht voltooien. Hij was net vertrokken, zodat hij vanavond weer thuis zou zijn. Het was alleen nog hopen, dat hij zijn opdracht zou halen.

Raphael had aan de koning gevraagt of hij even naar Sterre toe mocht. De koning had nee gezegt, maar toen Raphael toch nog een paar keer bleef vragen of hij het mocht, mocht hij nu toch een kwartiertje naar zijn vriendin toe. De koning liet hem de kamer binnen. Raphael keek naar het hemelbed. De koningin lag erin en Sterre lag met haar hoofd ook op het bed. Ze sliep. Raphael liep naar zijn vriendin toe. "Sterre?" zei hij zacht. Hij pakte haar hand en ze werd langzaam wakker. Ze kwam omhoog. "Raf." zei ze met een glimlach. "Ik mocht even naar je toekomen." zei Raphael. "Hoelang?" vroeg Sterre. "Een kwartiertje." zei Raphael. Sterre baalde dat het maar zo kort zou zijn, maar alles beter dan Raphael helemaal niet meer zien. "Wat heeft de koning jullie verteld?" vroeg Sterre. "We moeten allemaal een opdracht doen. Er liggen 4 delen van het koninklijke teken verdeeld over het hele land en wij vieren, moeten die zoeken, maar onderweg krijgen we een onverwachtte opdracht. Jij moet de laatste opdracht vervullen. Pim is al onderweg." zei Raphael. "Hoezo moet ik de laatste opdracht vervullen?" vroeg Sterre verbaasd. "Voor die opdracht is heel veel kracht nodig, jij bent de belangrijkste van de 5. Jij hebt de meeste krachten, dus moest jij die doen." legde Raphael uit. "Maar... Dat wil ik helemaal niet." zei Sterre zacht. "Sterre, ze rekenen op onze hulp, maar echt vooral op die van jou." zei Raphael. "Maar de vorige keer toen ik zoiets moest doen, was ik bewusteloos geraakt." zei Sterre. Als ze terugdacht, kwamen er weer tranen in haar ogen. Dat was zo eng elke keer! Waarom was zij de belangrijkste? Raphael omhelsde Sterre. Hij keek ondertussen naar de koningin die gewoon door sliep. "Hoe gaat het met de koningin?" vroeg hij. "Ik weet het niet, ze is echt heel ziek." zei Sterre schouderophalend. Raphael knikte. "Moet je hier nu de hele tijd blijven?" vroeg Raphael. "Ik weet het niet, ik hoop teminste van niet, hoor." zei Sterre. Natuurlijk doelde ze dus op haar vrienden, want die wou ze niet missen. Raphael zoende Sterre. De koningin kreunde. Sterre keek op. "Gaat het met u?" vroeg ze. De koningin was wakker en had haar hand op haar buik liggen. "Ja, hoor." zei ze kreunend. "Moet ik niet een dokter halen?" vroeg Sterre. "Het gaat perfect, schat." zei de koningin. Sterre geloofde het niet hard. Maarja, wie was zij om de koningin tegen te spreken?

Pim liep al een tijdje in het bos. Hij grabbelde in zijn tas, naar zijn deo. Hij schudde de deo-bus even en trok de dop eraf. Net toen hij wou spuiten, werd hij tegengehouden. "Pim, niet doen!" klonk een stem. Pim keek verward om zich heen. Er was helemaal niemand te bekennen! "Blijf van je deo af!" klonk de stem. Pim wist niet wat hij moest doen. Pim hoorde de stem steeds beter, alsof die in zijn hoofd zat. "Je moet je zintuig gebruiken." klonk de stem. Misschien had Pim toch maar beter zijn deo kunnen gebruiken, want een meter verder, viel hij flauw. Nu lag hij mdden in het bos en zijn vrienden waren er niet om hem nu te helpen, dus hoe zou hij nu zijn deel van het teken nog kunnen vinden? 

Er kwam een gestalte naar Pim toe lopen. Het was Jonas. Hij was degeen die voor de stem gezorgt had, Hij opende de tas van Pim en haalde al zijn deo eruit. "Nu moet jij nog maar eens zien verder te komen met je opdracht." zei Jonas duister. Daarna verdween hij met Pim zijn deo.

Anastacia liep door een grote gang van het kasteel. Ze wou even alleen zijn, dus had ze bedacht om het kasteel te verkennen. Ze stopte bij een deur waar opstond: "Blijf hier weg! Niet naar binnen!". Anastacia wou eigenlijk toch wel weten wat daar binnen was... Zou ze toch naar binnen gaan? Haar nieuwschierigheid won het van haar angst en ze opende de deur. Die gaf gelukkig gelijk mee, aangezien de deur niet op slot zat. Toen ze de kamer inwas, sloot ze zachtjes de deur achter zich. Ze keek even rond en bij een muur bleef ze kijken. Er hingen foto's aan de muur. Foto's met gezichten die ze zo goed kende en ook 2 foto's van mensen die ze niet kende. De bekende foto's waren van Sterre, Raphael, Marcel, Pim en haar...  De andere 2 waren blijkbaar Jonas en de koningin. De foto van Pim gaf een zwak licht af. Anastacia kam dichterbij om de foto eens goed te bekijken. Zag ze dat echt goed? Maar ineens zag ze een bos. Het was alsof er een snel draaiend filmpje in haar hoofd afspeelde, want ze "liep" in snelvaart door het bos. Haar zicht ging omlaag en daar lag Pim. Zo snel als het beeld gekomen was, verdween het ook weer. Daarna rende ze de kamer uit. Ze had zo'n gevoel, dat was ze net zag, nu nog zo was.

Pim werd langzaam wakker. Hij lag nog in het bos. Maar Anastacia had hem vast en spoot deo over zijn lichaam. Pim pakte de deo uit de handen van Anastacia en stond op. Hij spoot zichzelf nog een keer onder de deo. Anastacia stond ook op. "Gaat het?" vroeg ze bezorgt. "Ja, het gaat wel. Je hebt me gered." zei Pim. Hij bedacht zich ineens, dat hij net nog alleen in het bos was. Hij keek naar Anastacia. "Hoe wist je dat ik hier lag?" vroeg Pim. "Ik was in het kasteel en ineens, toen ik naar een foto van je keek, zag ik dit bos en toen zag ik jou liggen. Ik had het gevoel dat wat i kzag, op hetzelfde moment was. Toen had ik je deo gehaald en ben ik je gaan zoeken." vertelde Anastacia. "Je keek naar een foto van mij?" vroeg Pim. Anastacia knikte. "In het kasteel was een verboden kamer die gewoon open was. Ik ging naar binnen. Onze foto's; van Sterre, Raphael, Marcel, jou en mij, hingen daar aan de muur en jou foto gaf licht." vertelde Anastacia nu. "Onze foto's? Waarom?" vroeg Pim. Anastacia haalde haar schouders op. "Geen idee." zei ze. "Als ik mijn deel gevonden heb, kom ik gelijk terug naar het kasteel. Ik wil die kamer zo snel mogelijk onderzoeken." zei Pim. "Ga je weer verder?" vroeg Anastacia. Pim knikte. Anastacia haalde wat bussen deo uit haar tas en gaf die aan Pim. "Dit keer niet kwijtraken, he." zei ze zacht. Pim knikte, gaf Anastacia een zoen en vertrok. Anastacia's gezicht werd rood. Ze liet een hoge gil horen. PIM HAD HAAR GEZOEND!

Jonas was weer "thuis". Hij had flink gerend, zodat hij niet betrapt zou worden door iemand van het kasteel. Hij keek naar de bussen deo. Jonas wist dat het niet alles was van Pim, maar nu zou Pim zijn opdracht niet kunnen vervullen! Vanavond zou Jonas proberen om Anastacia aan zijn kant te krijgen. Hij verwachte wel dat het kasteel zou worden bewaakt, dus had hij vanochtend vroeg al een heel waterdicht plan bedacht.

"Misschien moet ik toch even een dokter halen." zei Sterre bezorgt. Het was avond en de koningin had alleen maar pijn. Sinds Raphael weer weg was, had de koningin niet veel anders gedaan, dan laten merken dat ze veel pijn had. Elke keer als Sterre vroeg of ze hulp moest halen, bleef de koningin zeggen dat het niet nodig was en het zo wel over zou zijn. Maar ze had nu nogsteeds pijn. Sterre had nogsteeds geen antwoord, maar ze ging ervan uit, dat ze hetzelfde antwoord als hiervoor zou krijgen. Sterre zuchtte. Waarom moet ZIJ nou bij de koningin blijven?!

Het was alweer 23:00h en Anastacia stond voor het raam. Pim was nogsteeds niet terug! Ze was bezorgt. Wie weet was er wel weer iets gebeurd... Anastacia liep van het raam weg. Ze trok haar jas aan. Ze zou Pim wel gaan zoeken! Als ze hem daarmee terug kon krijgen. Ze sloop voorzichtig door de gangen. Het was echt pikdonker, dus zou ze goed op moeten letten. Op een kamer hoorde ze 2 stemmen. Dat waren de stemmen van Sterre en de koningin. Anastacia liep zachtjes verder. Ze was bijna bij de uitgang van het kasteel, toen ze ineens werd meegetrokken! Wat gebeurde er?! 

Pim liep terug naar het kasteel. Hij had een lange dag gehad en hij was doodmoe. Hij kon gelukkig zelf het kasteel in, dan hoefde hij niet te wachten totdat iemand open zou doen. Hij liep nu al in de grote hal van het kasteel. Het was enorm stil. Hij besloot om naar Sterre te gaan. Hij hing zijn jas op en liep daarna gelijk door naar de kamer waar de koningin zou liggen. Hij opende zachtjes de deur. Hij keek de kamer in. Hij was gelukkig in de goede kamer. Hij liep naar binnen en sloot de deur weer. Hij liep naar het bed. De koningin sliep. Sterre zag er alleen niet bij... Pim keek verder door de kamer, maar hij kon haar niet vinden. "Sterre?" vroeg hij. "Hmm." klonk het aan de andere kant van het bed. Pim liep naar de andere kant van het bed. Sterre lag daar op de grond te slapen! Pim lachte even. Hij bukte en maakte Sterre wakker. "Pim?" zei Sterre moe. "Je bent al terug?" vroeg Sterre die nu kreunend overeind kwam. "Ja, het was niet zo heel makkelijk, maar ik ben er." zei Pim. "Heb je je opdracht voltooid?" vroeg Sterre. Pim haalde zijn schouders op. "Het is niet gelukt?" vroeg Sterre balend. Pim keek recht in het gezicht van Sterre en wederzijds hetzelfde. Sterre zag een grijns op het gezicht van Pim. "Tuurlijk is het me gelukt!" riep hij. Sterre keek hem met grote, blije ogen aan. "Goed gedaan, Pim!" riep Sterre toen ze zag dat Pim zijn deel vast had. Ze omhelsde hem. "Ik ben trots op je." zei Sterre. Pim had zijn opdracht vervult! Ze wou dat de andere ook snel klaar zouden zijn met hun opdracht. Dan zou de koningin snel weer beter zijn en dan zou Sterre weer snel bij haar vrienden kunnen zijn! Maar dat zou veel lastiger worden, dan dat Sterre zich kon bedenken....

Raphael, Marcel en Pim gingen naar hun kamer. Ze hadden Anastacia de hele avond nog niet gezien. Marcel wist alleen nog dat Anastacia naar de slaapkamer was gegaan. Verder had niemand nog iets van Anastacia gehoord, dus misschien sliep ze al wel. Pim opende de kamerdeur. De slaapkamer was echt wonderbaarlijk groot. Er stonden 5 bedden. Op elk bed, stond een naam. In de linkse hoek achterin, stond Pim zijn bed. In de linkse hoek voorin, stond het bed van Anastacia. In de rechtse hoek achterin het bed van Marcel, rechts voorin het bed van Raphael en in het midden van de kamer een groot bed met Sterre's naam erop. "Waarom heeft Sterre hier een bed?" vroeg Marcel. Niemand antwoordde. Pim baalde. Anastacia was echt nergens te vinden! Raphael liep naar het bed van Sterre. Waarom was die zo anders? "Ik ga even de badkamer zoeken." zei Pim. Hij liet de 2 jongens achter. Pim liep door de lange gangen. Hij wist helemaal niet waar de badkamer was en hij kon moeilijk dit grote kasteel helemaal doorzoeken. Hij besloot dus om even naar de koning te gaan, om het te vragen. Gelukkig wist hij wel waar de koning was. Hij liep de gang door. Aan het eind van de gang, geloofde hij zijn ogen niet. "Ana!" riep Pim. Anastacia lag met gesloten ogen op de grond. Haar haren zaten warrig, haar kleren waren vies en ze reageerde ook niet op Pim, die haar door elkaar schudde. Pim keek wanhopig om zich heen. Er was niemand, dus zou Pim het zelf moeten regelen. Hij tilde Anastacia op. Ze woog amper iets. Ze was net een lappenpop, zo slap. Pim liep terug door de lange gangen van het kasteel, naar de slaapkamer. Hij gooide de deur open en 2 paar ogen keken gelijk zijn kant op. "Ana!" riepen Marcel en Raphael tegelijk, bezorgt.

Sterre zat op de bank die  op de kamer van Elizabeth (De koningin) stond. De ban was groot en de vorm was sierlijk. Hij had niet die saaie standaard leuren, zoals je eigenlijk zou verwachten. Hij stond tegen het voeteinde van het bed aan. Sterre sliep nog niet. Het kasteel was best wel eng, zo in het donker. Zelfs met lampen aan, leek er een duister moment op Sterre af te komen. "Kom op Sterre, niet zo'n watje zijn. Er is niks engs in dit kasteel." zei ze zacht tegen zichzelf. Haar hart bonkte in haar keel. Za dacht aan alle andere avonturen die ze met haar vrienden had meegemaakt. Daar waren ze wel altijd met z'n 5'en en dan kon de rest je nog beschermen als het nodig was. Maar Sterre zat hier alleen met een doodzieke koningin. Die kon haar nog geen beetje bescherming bieden. "De koningin moet je niet onderschatten." zei plots en stem in Sterre's hoofd.

"Wat is er met Anastacia?" vroeg Raphael. Pim legde Anastacia in haar eigen bed. "Weet ik niet. Ze lag zo in de gang. Misschien is ze wel aangevallen. Ze zou namelijk nooit zelf in de modder springen en bewusteloos binnen liggen." zei Pim. Raphael keek Pim met grote ogen aan. "En ik dacht dat Sterre veel over Ana wist." zei hij zacht. Pim kreeg een rood hoofd. Niemand mocht weten dat hij verliefd was op Anastacia. Hij streelde haar over haar wang. Wat zou er toch gebeurd zijn? "Ga weg!" riep Anastacia ineens. Ze was waker. Haar ogen waren rood. Zowel haar pupillen, als haar oogkleur en oogwit!

"Wat is er met Ana?" fluisterde Marcel bang naar Raphael. Uit haar ogen kwam rood licht. Ze duwde Pim aan de kant. "Au!" riep Pim. Anastacia stond op. Het leek wel alsof ze een robot was! Raphael en Marcel keken met grote ogen naar Anastacia. "Dit is echt niet goed." zei Raphael zacht tegen Marcel. Hij nam een snelle sprong naar Pim en hij hielp hem overeind. "Hoe trof je Anastacia aan?" vroeg Raphael zacht. "Bewusteloos in de gang." zei Pim. "Maar... Was er iemand bij ofzo?" vroeg Raphael. Pim schudde zijn hoofd. "Niet dat ik weet." zei hij. "Jij bent toch de detective hier?" zei Raphael. Anastacia was ondertussen de kamer uit gelopen. Geen van de jongens durfden achter haar aan. "Ze ziet er best wel gevaarlijk uit." zei Marcel. De andere 2 jongens waren het er volledig mee eens.

Anastacia liep verder door de gangen. Haar ogen gaven nogsteeds rood licht. Ze liep nog een paar gangen door en stopte bij een deur. Het was de kamer waar Sterre zat met Elizabeth. Ze gooide de deur open. "Ana." zei Sterre geschrokken. Ze stond op. Anastacia reageerde amper. Anastacia liep als een robot naar Sterre. "Ana, wat doe je?" vroeg Sterre bang. Anastacia bleef stil, ze zag er dood eng uit.... "Ana.... Ana, wat doe je?!" vroeg Sterre bang. Anastacia had Sterre vastgegrepen. Sterre worstelde om zichzelf los te krijgen. Anastacia's ogen waren felrood... Wat gebeurde er hier?! Anastacia trok Sterre mee, naar de uitgang van de kamer. "ANA! LAAT ME LOS!" riep Sterre. Nu sloeg Anastacia haar hand voor Sterre's mond. "Mmmmmm!" riep Sterre. Anastacia was best sterk! Sterre kreeg zichzelf maar niet los! Raphael kwam de gang ingerent. Pim en Marcel kwamen er achteraan gerend. "Sterre!" riep Raphael. "Ana!" riep Pim. "MARCEL!" riep Marcel. "MARCEL!" riepen Pim en Raphael boos. Raphael nam een duik naar Anastacia die Sterre vasthad, maar die ontweek hem. Raphael vloog tegen de muur aan. Hij stootte zijn hoofd en wreef pijnlijk over zijn voorhoofd. Anastacia was zichzelf niet! Marcel keek eventjes naar Sterre. Hij had haar altijd gepest, maar hij zou haar toch proberen te redden. Hij nam ook een duik, vanuit de andere hoek, maar ook die aanval ontweek Anastacia. "Mmm!" riep Sterre gedempt. Pim wist maar een ding om te doen. Hij liep langzaam naar Anastacia. "Ana, kalmeer alsjebliefd." zei hij eerst. Anastacia draaide zich naar Pim. Haar ogen waren echt doodeng. "Ana, laat Sterre los." zei Pim. Anastacia reageerde niet. Sterre bleef stil. Wat wou Pim proberen? "Ana, dit ben je niet. Waarom doe je dit? Sterre is je aller beste vriendin." zei Pim zacht. De greep van Anastacia minderde en Sterre trok zichzelf los. Raphael stond op en omhelsde Sterre stevig. Sterre begroef haar gezicht in zijn schouder. "Ana, word alsjebliefd weer jezelf." zei Pim zachtjes. Hij liep nu naar Anastacia toe en omhelsde haar voorzichtig. Het rode licht in de ogen van Anastacia doofde langzaam en ze greep Pim stevig vast. "Wat heb ik gedaan?" vroeg ze zacht. "Niks bijzonders." zei Pim zacht. Hij en Anastacia omhelsden elkaar nogmaals stevig. Dit was echt wel eng geweest! Maar wat de vrienden niet wisten, was dat ze hier nog lang niet vanaf zouden zijn...

Pim nam Anastacia mee naar de slaapkamer. "Wat had ik nou gedaan?" vroeg Anastacia zachtjes. Ze was zwak en wist niet wat er net gebeurd was. "Ga eerst maar even op bed liggen." zei Pim. Hij leidde Anastacia voorzichtig naar haar bed. Ze plofte erop neer. "Je lag bewusteloos in de gang. Ik had je hierheen gebracht, maar toen je wakker werd, waren heel je ogen felrood. Je ging naar Sterre toe en greep haar vast. We hoorden Sterre gillen en jij ontvoerde haar eigenlijk. Je ogen waren nogsteeds felrood, we moesten je zelfs aanvallen.” zei Pim. “Echt?” vroeg Anastacia. Ze kon het zich echt niet meer herrinneren, maar Pim knikte. “Kan je je nog wat herrinneren van de avond?” vroeg Pim. Anastacia dacht diep na. “Ik wou jou gaan zoeken, buiten. Ik was bijna bij de deur van het kasteel, maar toen werd ik meegetrokken. En verder weet ik het niet echt meer goed.” zei Anastacia. Pim baalde dat Anastacia hem niet meer informatie kon geven over de gebeurtenis, maar als hij haar zou dwingen verder te denken, dan was hij nu al zeker dat hij helemaal geen kans meer bij haar zou maken. Hij omhelsde haar. Anastacia liet het toe. Die voelde wel fijn en vertrouwd. “Het spijt me.” zei ze zacht. Daarna bleef het stil. Anastacia en Pim lieten elkaar los en keken diep in elkaars ogen. Ze kwamen langzaam dichterbij. Nog een paar cenimeter en dan zouden ze elkaars lippen raken. Maar Pim bedacht zich snel. Hij trok zijn hoofd terug. “Sorry.” zei hij. Anastacia was even verward. Pim liep naar zijn eigen bed. Hij kleede zich heel snel om en ging erin liggen. Raphael en Marcel zouden zo ook terugkomen, Marcel was namelijk naar de keuken, vast en zeker om iets te eten te pakken en Raphael was nog even bij Sterre gebleven. Anastacia keek naar Pim. Zou hij nou ook verliefd zijn op haar? Ze wist het echt niet. Hij had haar een keer gezoend, maar betekende dat gelijk dat hij verliefd op haar was? Ze kleede zich ook maar snel om en ging ook in bed liggen. Ze sloot haar ogen en dacht nog even na over Pim. Daarna viel ze gelukkig in slaap.

Sterre  lag in Raphael zijn armen. Ze was nogsteeds niet bekomen van de schrik. Haar beste vriendin had haar net gewoon willen ontvoeren! “Gaat het, Sterre?” vroeg Raphael zacht. “Ana heeft me net... Geprobeerd te ontvoeren.” zei Sterre zacht, met trillende stem. “Wij weten ook niet wat er was. Pim had haar in een gang gevonden. Ze was bewusteloos en toen ze wakker werd, gaven haar ogen rood licht.” zei Raphael. “Als Ana dit vaker krijgt, zijn we verloren.” zei Sterre met tranen in haar ogen. “Pim heeft zijn opdracht al voltooid en we weten nog helemaal niet wie de volgende zal zijn.” zei Raphael. “Als Ana dit weer overkomt, zal Elizabeth sterven.” zei Sterre, waarbij de tranen nu over haar wangen stroomden. “Sterre, zo moet je niet denken. Je weet toch nog hoe Pim haar net rustig kreeg?” zei Raphael. Sterre liet een flauwe glimlach zien. “Natuurlijk kalmeerd ze door Pim.” zei ze zacht. “Wat?” vroeg Raphael. “Niks.” zei Sterre snel. “Is Ana verliefd op Pim?” vroeg Raphael. Sterre zei niks. Niemand mocht dit weten. Maar voor Raphael was dit het teken, dat het antwoord 'ja' was. “Ana verliefd op Pim?” zei Raphael lachend. “Hoe is het mogelijk?” vroeg hij spottend. “Raf, je moet me zweren dat je het niet doorverteld! Alleen ik mocht het weten.” zei Sterre vlug. Raphael stond op. “Is Pim ook verliefd op Ana?” vroeg hij. “Dat weet ik niet.” zei Sterre. “Maar zweer me, dat je het niet doorverteld.” ging ze verder. “Ik zweer het.” zei Raphael nu serieus. “Niet zo, sukkel.” zei Sterre met een ondeugende lach. Raphael had haar door. “Oh, hoe dan?” vroeg hij, terwijl hij zijn armen om Sterre's middel sloeg. “Een kusje.” zei Sterre zachtjes. Raphael glimlachte lief, waardoor Sterre smolt. “Met alle liefde.” zei Raphael zacht. Hij boog langzaam naar Sterre en zoende haar lang. Ze genoten er wel van. Na de lange zoen, omhelsde Sterre haar vriendje. “Ik hou van je.” zei ze zacht. “Ik ook van jou.” zei Raphael. “Zal ik hier slapen?” stelde Raphael voor. “Ik denk niet dat de koning dat goed vind.” zei Sterre. “Ah, kan je voor mij geen uitzondering maken?” vroeg Raphael met een pruillip. Sterre kon nu geen 'nee' meer zeggen. Raphael kende haar zwakke plekken te goed. “Oke dan.” zei ze snel, zodat Raphael dat zielige gezicht weg zou halen. “Nu is Rafje blij.” zei Raphael kinderachtig. Sterre begon te lachen. “En ik dacht dat mijn vriendje 16 was.” zei Sterre. Maar dart bezorgde haar al snel de kieteldood.

Jonas had alles vanaf een afstandje bijgehouden. “Sterre had haar mond moeten houden.” zei hij boos tegen zichzelf.Anastacia was nu in zijn macht, maar ze had Sterre naar hem toe moeten lokken, zodat Elizabeth alleen was en zodat Sterre haar opdracht al niet zou kunnen voltooien. Hij moest zorgen dat Anastacia bij de volgende poging zou zorgen dat Sterre haar mond zou houden.Maar hoe zou hij dat doen? Hij wist dat Marcel de volgende opdracht zou moeten doen, want die foto zou vanavond nog oplichten. “Morgen slaan we weer toe.” zei Jonas grijnzend. Hij verdween in de donkere schaduwen.

De volgende ochtend, werd Sterre wakker in Raphael zijn armen. Hij sliep nog en eigenlijk was Sterre ook nog wel moe. Ze keek even naar Elizabeth. Ook die sliep nog. Sterre keek in het gezicht van Raphael, die lag te snurken. Ze glimlachtte eventjes. Ze gaf hem een kusje op zijn neus, waar ze nog net bijkon en daarna ging ze weer lekker tegen hem aanliggen. Ze viel al gelijk weer in slaap.

Anastacia zat in de eetzaal van het kasteel. Ze zat met Pim en Marcel. Ze dacht na. Wat Pim haar allemaal had verteld over de gebeurtenis van vannacht... Zou dat echt gebeurd zijn? Ze wist er zelf nogsteeds niks van, dus dat was ook niet bepaald fijn. Ze liet haar vork op haar bord vallen. Pim en Marcel keken haar verbaasd aan. “Ana, wat is er?”  vroeg Pim. Anastacia schoof haar stoel naar achteren, met moeite, omdat de stoel nogal groot was, maar het lukte. Vervolgens liep ze de zaal uit. Ze moest eventjes alleen zijn, ze had haar beste vriendin gister willen ontvoeren, maar Anastacia kon er helemaal niet tegen, dat ze er zelf niks van wist! Misschien logen haar vrienden wel gewoon, wie kon het haar vertelllen? Dit was een ouderwets kasteel, er hingen nergens bewakingscamera's. Misschien zou ze haar zintuig wel kunnen gebruiken, maar ze wist niet meer zo goed, hoe ze die onder controle kon krijgen. Ze had het moeten leren toen ze het teken van de 5 moest behalen, maar ze had al weer een hele tijd haar zonnebril op, omdat ze het niet fijn vond, elke keer weer bij te moeten houden, dat ze die flitsen niet zou zien. “Kom op, je moet gewoon weten wat je gedaan hebt...” zei Anastacia zachtjes tegen zichzelf. Ze ijsbeerde door een van de gangen, maar bedacht zich dat ze maar beter naar haar slaapkamer kon gaan. Dan wist ze wel 100% zeker dat ze alleen zou zijn, dus dan kon ze rustig nadenken over vannacht. Ze liep naar de slaapkamer, maar onderweg, gebeurde weer exact hetzelfde als afgelopen nacht. Anastacia's ogen, lichtten felrood op. Maar wie zou nu haar slachtoffer worden? Een van de andere vrienden, of weer Sterre?

Raphael en Sterre waren wakker. “Misschien moet je maar gaan ontbijten.” zei Sterre tegen haar vriendje. “Ik heb helemaal geen honger.” zei Raphael. “Ik ook niet, maar ik heb mijn eten van gisteravond ook nog hier staan.” zei Sterre. “Heb je sinds gister niet meer gegeten?” vroeg Raphael. “Oh, ik bedoel... Uhm.... .Ik heb....” Sterre wist niks te verzinnen. Ze wou helemaal niet eten. Ze deed hier toch niks en had geen honger en ook wou ze dunner worden. Ze vond zichzelf veels te dik, misschien zou Raphael daardoor later wel op haar afknappen en dat wou ze niet hoor. “Sterre, je eet toch nog wel?” vroeg Raphael bezorgt. “Tuurlijk eet ik nog. Ik heb mijn eten van gister wel gewoon op hoor.” zei Sterre zo nonchalant mogelijk. “Waarom staat je bord dan nog daar op de tafel?” vroeg Raphael. “Misschien moet je toch maar gaan ontbijten.” zei Sterre snel. Ze wou niet dat Raphael bezorgt om haar zou worden. Als ze niet wou eten, dan zou ze ook niet eten. Of haar vrienden het nou goed vonden of niet, dan hadden ze maar pech gehad. “Sterre, weet je het...” “Ja, ik weet het zeker, ga nu maar. Pim, Marcel en Ana wachten op je.” zei Sterre snel. Ze duwde Raphael naar de deur en liet hem de kamer uit. Sterre ging tegen de deur aan staan. Ze wist niet hoelang ze dit voor Raphael of haar andere vrienden verborgen kon houden, maar hopelijk zou het niet zo zichtbaar worden, als ze vanaf nu niet zou gaan eten. En bovendien, was ze gisteravond pas begonnen, misschien hield ze het wel helemaal niet zolang vol, dan had Raphael zich om niks zoveel zorgen gemaakt en dat wou Sterre ook niet. Er werd op de deur geklopt. Zou dat Raf weer zijn? Sterre opende de deur. Het was niet Raphael die daar stond. Het was Anastacia. “Ana, hoe gaat het?” vroeg Sterre. Anastacia antwoordde niet en Sterre zag dat Anastacia's ogen weer hetzelfde felle rode licht gaven als de afgelope nacht. “Ana, alsjebliefd niet...” zei Sterre zacht. Elizabeth sliep nog, het leek eigenlijk wel alsof die in een coma lag, zo diep dat ze sliep. Sterre liep achteruit. Anastacia was doodeng zo! Wat was er met haar?! Raphael had gezegt dat Sterre zich geen zorgen hoefde te maken over haar vriendin, maar als hij hierbij zou staan, zou hij dat dan nogsteeds zeggen?! Anastacia kwam steeds verder op Sterre af. Sterre bedacht zich niet, dat ze eigenlijk naar de hoek van de kamer liep... Anastacia kon haar nu insluiten en Sterre hoopte vurig dat Ana dat niet zou doen, maar het tegendeel bleek al snel.... Wat zou ze gaan doen?!

Jonas keek vanaf de hoek van het kasteel mee, naar de kamer van Elizabeth, zodat hij in de gaten kon houden, hoe Anastacia het deed. Natuurlijk had hij de macht over haar, maar dan nog, moest hij het in de gaten houden, aangezien het de vorige keer ook misliep. Zolang ze Pim niet tegen zou komen, zou het hem vast wel lukken om Anastacia haar taak te laten volbrengen. Hij liet Anastacia haar beste vriendin vastgrijpen en sloeg dit keer gelijk de hand van Anastacia voor de mond van Sterre. Eigenlijk was Anastacia nu net een bestuurbare robot, aangezien Jonas alles deed. “En nu nog proberen weg te komen, Sterre.” zei Jonas grijnzend. Hij was trots op zijn prestatie dit keer. Het zou hem misschien gewoon lukken, zonder dat iemand het ook maar doorhad! 

Anastacia liep door het kasteel, met Sterre vast. Haar vrienden leken als bevroren in de eetzaal te zijn, want ze stonden in een houding van: Stop! Ik hou je tegen! Maar ze kwamen niet ver, want ze leken wel standbeelden. Anastacia liep het kasteel uit, met Sterre nog vast. Ze liep een half rondje om het kasteel en daar stond Jonas. “Goed gedaan, Anastacia.” zei hij grijnzend toen hij zag dat ze Sterre bij had. De belangrijkste van de vriendengroep stond nu kansloos recht voor zijn neus! Binnen handberijk! Hij nam Sterre over en stuurde Anastacia terug het kasteel in. Daar schakelde hij de controle snel uit. Ze zou nu bewusteloos in de gang liggen. En Sterre... Zou hij meenemen, om de opdrachten te kunnen stoppen. Nu was Marcel dan wel, maar als Raphael eenmaal zou moeten, zouden ze verloren zijn! En ook als Anastacia zou moeten, zouden ze verloren zijn, want die was in de macht van Jonas. Wat zou er toch gaan gebeuren?!

Raphael kon weer bewegen. Hij rende naar Anastacia. “HOE KON JE ZO GEK ZIJN?!” riep hij. Anastacia was weer wakker en keek Raphael verward aan. “Hoe bedoel je?” vroeg ze verbaasd. “Je hebt Sterre net gewoon weggegeven aan een wildvreemde!” riep Raphael woedend uit.”Waar heb je het over?” vroeg Anastacia. Ze wist niet waar hij het over had. Of was er weer.... “Er is toch niet....” zei Anastacia. Pim kwam op haar af gelopen. “Ana, je... Je gaf Sterre net.....” “Aan iemand die ik niet ken.” vulde Anastacia Pim zijn zin aan. Ze keek met grote ogen naar hem. “Wat gebeurd er met me?” vroeg ze met de tranen over haar wangen. “Ik weet het niet, maar dit is niet goed. Sterre is nu.... Meegenomen...” zei Pim. Raphael keek naar Anastacia en Pim. “Hoe weet je dat nou? Misschien is ze er nog wel.” zei Raphael snel. Hij rende naar buiten. Hij wist dat het haast onmogelijk zou zijn dat zijn vriendin er nog zou zijn. Hij rende een rondje om het kasteel. Ergens op de helft, zag hij een schaduw. Hij hoorde ook Sterre roepen. “Blijf van Sterre af!” riep Raphael. Hij zag Sterre haar best doen om zich los te krijgen. “Raf!” riep ze. Raphael moest snel zijn, misschien kon die man wel toveren! Dan had hij Sterre dalijk nogsteeds niet, dan was ze gewoon verdwenen! Hij rende naar haar toe. “Laat haar los!” riep hij weer. De man keek op. Hij zag dat hij geen kans van slagen meer had om Sterre nog mee te nemen, dus verdween hij in het niets. Sterre viel neer op de grond. Raphael stond al snel bij zijn vriendin. “Sterre.” zei hij. Hij bukte en tilde haar gelijk op. Hij rende verder rond het kasteel, om te kijken of de man er nog was, maar hij was weg. Blijkbaar kon hij dus toveren... Raphael rende terug het kasteel in. “Heb je St...” “Ja, laat me erdoor!” riep Raphael die voorbij kwam gerent. Iedereen keek hem verbaasd na. Wat was er met hem? “Hij heeft... Hij heeft Ste.... Sterre...” zei Anastacia zwak. “Ana, gaat het?” vroeg Pim bezorgt. “Ik... Ijg geen.....” Anastacia viel op de grond. Pim schudde haar door elkaar. “Wat moeten we nu doen?!” vroeg Pim gestrest. Maar de kans dat Marcel iets nuttigs zou antwoordden, was vrij klein, dus tilde hij Anastacia maar op en rende dezelfde richting in als Raphael met Sterre was gegaan. Wie weet, had Raphael zijn instinct ze dalijk wel bij een verpleegkundige gebracht!

 

Raphael rende door de lange gangen van het kasteel. Hij had nog maar net door dat Pim achter hem aanrende. Hij stopte met rennen en draaide zich naar Pim, die nog net optijd af kon remmen. “Ik snap niet dat je dat egoischtisch kreng nog wil helpen.” zei Raphael met donder in zijn ogen van woede.  “Ze kon hier niks aan doen.!” riep Pim. “Hoe weet je dat zo zeker?” vroeg Raphael. “Haar ogen waren weer rood en ze leek wel een robot.” zei Pim. “Ze is in de macht van Jonas...” klonk de droevige stem van Demi.

De koning ging even kijken bij Elizabeth en Sterre. Hij wist nog niks van heel de gebeurtenissen. Hij liep de kamer in, naar Elizabeth. Hij zag Sterre nergens op de kamer, misschien wist Elizabeth wel waar ze was. “Schat, word eens wakker.” zei de koning. Elizabeth opgende haar ogen. “Heey.” zei ze zacht. “Hoe gaat het met je?” vroeg de koning. “Gaat wel, hoe is het met de 5 kinderen?” vroeg Elizabeth. “Ik weet niet waar ze zijn. Sterre moet hier zijn, maar dat is ze niet.” zei de koning. “Hopelijk heeft Jonas haar niet.” zei Elizabeth. “PAP!” klonk de stem van Demi. “Ik ga even kijken.” zei de koning. Hij gaf zijn vrouw snel een zoen en verliet toen de kamer. Demi stond om de hoek. “Pap, je moet meekomen.” zei ze dwingend. Ze pakte de hand van haar vader vast en trok hem mee. Op de slaapkamer van de 5 tieners, klonk gestommel. Demi duwde de deur open. Sterre lag op haar bed, waar Raphael bij zat en Marcel en Pim hielden iemand tegen. Het was Anastacia. “Wat gebeurd hier?!” riep de koning geschrokken. Pim en Marcel keken naar de koning. Raphael zijn aandacht bleef bij Sterre. Pim en Marcel vielen op de grond en daar zag de koning, Anastacia staan met felrode ogen.... “Dit is niet goed...” zei hij ernstig.

 

 

Anastacia liep richting haar vriendin, die nog niet wakker was. "Jonas is al bezig met zijn plannen, pap." zei Demi zacht. De koning nam de hand van zijn dochter. "Het word tijd dat je laat zien wie je echt bent, schat. Je moet je krachten gebruiken om Sterre veilig te stellen." zei hij. "Pap, nee. Niemand hoeft te weten wie of wat ik echt ben. Dan willen ze niet meer met me omgaan." zei Demi. "Doe het!" riep de koning. Anastacia was bij Sterre. Ze greep Raphael vast en gooide hem tegen de muur. "Pap..." "Kom nou!" riep de koning. "Oke..." zei Demi. Ze liep naar Sterre en Anastacia. Ze stond nu precies tussen de 2 in. Ze wou dit niet doen, maar ze moest het van haar vader. Ze moest haar transformatie ondergaan om Sterre veilig te houden... Ze was de laatste van haar soort in deze wereld en dat wou ze verborgen houden! Raphael en Pim krabbelden overeind. Ze zagen dat Anastacia op het punt stond om Demi weg te gooien. "Demi, kijk uit!" riepen de jongens tegelijik. Maar wat er toen gebeurde, konden ze niet geloven. "Ze is... Ze is een... een.... Fee?!" riep Pim verbaasd uit. Maar die bestonden toch helemaal niet? Of... De koning keek tevreden naar zijn dochter. "Doe het schat." zei hij. Demi zag er echt heel anders uit. Ze zag eruit alsof ze uit een sprookje was gestapt. Haar lange haren, krulden geweldig mooi, er zat lila glitteroogschaduw op haar oogleden, haar lippen glinsterden in het kamerlicht, dat eropscheen en ze droeg ook een hele korte, dunne paarse jurk, waar de glitters vanaf spatte. Ze had onder haar korte jurkje nog een strakke witte legging en aan haar voeten zaten lichte ballerina's. Ook zaten er 2 grote, lichtblauwe vleugels achter op haar rug... Het zag er heel erg mooi uit, maar ook ongelovelijk. Marcel was ondertussen ook bijgekomen en keek kwijlend naar Demi, die zonder moeite Anastacia tegenhield. Raphael zag de angst in Demi's ogen. Raphael keek vragend naar de koning, die een gebaar makte van; Ik-leg-het-later-wel-aan-jullie-uit. Raphael stond op en liep vlug naar Sterre, die langzaam wakker werd. Ondertussen praatte Demi zachtjes tegen Anastacia. Het leek een groot effect te hebben, want de rode gloed in Anastacia's ogen verdween. "Waar... Wat... Huh?" zei Anastacia verward. Pim stond op en omhelsde ANastacia. Demi was ondertussen terug getransformeerd. Ze viel uitgeput op de grond neer. Omdat ze nog zo jong was, kon ze al die energieverspilling nog niet echt aan. "Uw dochter..." zei Pim met trillende stem. "Ze is een speciaal kind. We weten niet hoe het gebeurd is, maar ze is de laatste fee." zei de koning. "Hoe zit het eigenlijk met dat van Jonas?" vroeg Pim. "Elizabeth was ooit zijn vriendin. Daardoor brak later onze vriendschap. Elizabeth werd verliefd op mij. Ze maakte het uit met Jonas en niet veel later, trouwden we. Jonas onderbrak de bruiloft en sprak deze vloek uit." zei de koning. Raohael zijn aandacht bleef bij Sterre, maar toch had hij alles gevolgt. "Net toen ik Sterre zocht, verdween Jonas ook plots in het niets. En hij heeft ooit een vloek uitgesproken... En hij heeft Ana in zijn macht..." zei Raphael. Hij keek naar de koning. "Heeft u ooit wel eens gedacht, dat misschien niet U, maar JONAS de vader van Demi zou zijn?" vroeg Raphael. Demi krabbelde overeind. "Jonas is toch niet mijn vader?" vroeg ze bang.

 

De koning had niet meer gereageert op de vraag van zijn dochter, en de filosofische opmerking van Raphael. Hij had het onderwerp alleen maar afgekapt, Demi gerust gesteld en was toen  vertrokken. Sterre zou deze dag gewoon op de slaapkamer mogen blijven, als ze bij Elizabeth zou zijn, zou Jonas haar te makkelijk kunnen uitschakelen. De koning liep door de lange gangen naar de mysterieuze ruimte ruimte, waar de foto's van de 5 kinderen hingen. Hij liep de kamer in. Op de foto van Pim, stond nu het eerste deel van het teken. De foto van Raphael lichte op. Dat betekende dat Raphael zijn deel van het teken, moest gaan zoeken, het liefst nu al. De koning verliet de mysterieuze kamer en ging naar Raphael.

Raphael lag naast Sterre in haar bed. "Waarom heb ik zo'n groot bed?" vroeg ze. Ze keken elkaar al de hele tijd aan, Sterre vond het dus ook helemaal niet erg om hier te moeten blijven. "Ik weet het niet." zei Raphael zacht. "Had je Demi gezien, toen je wakker was?" vroeg Raphael. "Ja, maar ik kon niks zeggen, ik was te bang." zei Sterre. "Vandaag word bekend gemaakt wie de volgende is." zei Raphael. "Hopelijk ben jij het niet." zei Sterre. Raphael sloeg zijn arm om haar heen. "Ik hoop het ook niet." zei Raphael. "En wat als je het wel bent?" vroeg Sterre. "Dan zie ik nog wel." zei Raphael. Sterre rolde zich tegen Raphael aan. "Ik vind het maar eng hier." zei ze zacht. "Je bent niet de enige die het vind." zei Raphael. Hij gaf Sterre een kus. Toen ze opkeken, keken ze plots in een gezicht en gilde Sterre het halve kasteel bij elkaar.

"Wat was dat?" vroeg Anastacia. "Volgens mij was dat Sterre." zei Pim. "Raphael is toch bij haar?" vroeg Marcel. "Misschien moeten we toch gaan kijken." zei Anastacia. Ze ging gelijk richting de slaapkamer.

"Rustig." zei Raphael. "Ik moet jullie alleen maar iets vertellen." het was de koning die net plots bij hen stond. Sterre ademde snel in en uit. Ze was zich echt kapot geschrokken! De kamerdeur ging open en Anastacia, Pim en Marcel kwamen naar binnen. "Wat is er aan de hand?" vroeg Anastacia bezorgt toen ze Sterre zag. "Ah, fijn." zei de koning. "Ik weet wie zijn deel van het teken moet gaan zoeken." zei de koning. De 5 tieners keken hem gelijk aan. "Raphael, jij moet dalijk jou deel zoeken." zei de koning. Raphael en Sterre keken elkaar aan. "Sorry." zei Raphael zacht. Sterre glimlachte flauw. "Kan je niks aan doen." zei Sterre zacht. "Wat moet ik doen?" vroeg Raphael. "Je moet jou deel van ons teken vinden, op een geluidloze plek. Hou je benodigheden bij." zei de koning. "Zou Sterre meemogen?" vroeg Raphael. "Je houd echt veel van haar, he?" vroeg de koning. Sterre glimlachte naar Raphael, die knikte. "Ze kan mee, als je ook goed op haar let en vanavond terug bent." zei de koning. Sterre omhelsde Raphael blij. "Een antwoord vragen, is overbodig." zei Marcel. "Weet je wel wat je nu zei?" vroeg Anastacia. Marcel dacht even na. "Nee." zei hij uiteindelijk. "Sukkel." zei Anastacia. "Jullie moeten over een half uur vertrekken." zei de koning. Raphael, Anastacia, de koning en Marcel gingen weg. Alleen Pim bleef nog even bij Sterre.

"Sterre, ik heb je hulp nodig." zei hij. "Waarmee?" vroeg Sterre. "Ik uhm... Ik ben... Ik...." begon Pim. "Je bent verliefd op Anastacia en weet niet wat je moet doen?" vroeg Sterre met een glimlach. "Hoe weet je dat?" vroeg Pim. "Iedereen ziet hoe je naar haar kijkt. En iedereen dacht al dat je verliefd op haar bent." zei Sterre. "Weet Ana het ook?" vroeg Pim bang. "Iedereen, behalve zij." zei Sterre lachend. "Oh." zei Pim. Hij was aan de ene kant opgelucht, maar aan de andere kant, baalde hij. "Geen zorgen, ze is... UHm..." begon Sterre. "Wat?" vroeg Pim. "Ze is ook verliefd op jou." zei Sterre. "Wat? Echt?" vroeg Pim. Sterre knikte. "Hoe weet je dat?" vroeg Pim wantrouwend. "Ze had mij ook om hulp gevraagd." zei Sterre. Pim wist niet of hij het moest geloven. Sterre had hem al mooi in de steek gelaten, sinds ze zoveel bezig was met Raphael. Oke, niet dat ze zou liegen, maar hij wist maar nooit. "Je gelooft me niet?" zei Sterre. "Ja, logisch toch? Je hebt me in de steek gelaten." zei Pim. "Jou in de steek gelaten? Wanneer?" vroeg Sterre. "Je was te druk met Raphael. Vooral toen ik je nodig had." zei Pim. "Dan had je toch gewoon kunnen vragen of ik je kon helpen?" vroeg Sterre. "Dat deed ik! Maar jij luisterde niet! Weet je hoe hard ik je nodig had toen?!" riep Pim boos. "Sorry, maar..." "Niks, Sterre! Ik vertrouwde je! Daar ging het om!" riep Pim. Sterre kon haar tranen niet meer tegenhouden. "Sorry, het spijt..." Pim had Sterre geslagen, zonder na te denken. Boven haar oog begon het te bloeden. Ze keek Pim met grote ogen aan. Hij leek geen spijt te hebben. Hij verdween gewoon uit de kamer....

 

Raphael had nog eventjes snel gegeten en had gedacht dat Sterre ook nog wel zou komen, maar ze was nog niet komen lunchen. Hij liep de slaapkamer in. Hij hoorde Sterre huilen. Ze lag op haar bed. "Sterre?" vroeg Raphael zacht. "Ga weg." zei Sterre snikkend. Raphael sloot de kamerdeur en liep naar Sterre. Hij keek recht in haar gezicht. Hij zag het bloed op haar gezicht lopen en zag de snee in haar hoofd. "Sterre, wat is er gebeurd?" vroeg hij geschrokken. "Niks, ga weg." zei Sterre. Raphael wist niet wat hij moest doen. Sterre lag hier te huilen en haar gezicht zat onder het bloed, en dan durfde ze nog te zeggen dat er NIKS aan de hand was? "Schat, vertel het me nou." zei Raphael. "Pim heeft me geslagen." zei Sterre. "Heeft.... Wat?" vroeg Raphael geschrokken. Had Pim Sterre geslagen? Waarom?! WAAROM zou hij dat doen? Sterre was toch altijd zo lief? "Waarom dan?" vroeg Raphael die moeite deed om zijn woede in te houden. "Hij zei... Hij zei dat ik... Ik hem in de steek had gelaten.... Dat ik teveel met.... Met jou bezig was." zei Sterre huilend. Het bloed en haar tranen, mengden zich met elkaar, waardoor ze wel een monster leek! "Ik uhm... Ik moet naar Pim." zei Raphael. "Nee, laat hem met rust." zei Sterre. "Hij heeft je geslagen, weet je wel!" riep Raphael. "Maar het is mijn eigen schuld." zei Sterre. "Hoezo jou eigen schuld? Hij sloeg je, omdat hij denkt dat je hem in de steek liet." zei Raphael. "Ik liet hem ook in de steek. Wij kregen wel een relatie waar zowat altijd alles goed ging, maar Pim die baalde. Hij had mijn hulp nodig en ik liet hem gewoon in de steek." zei Sterre. "Begrijpelijik toch, je vriend gaat toch voor?" zei Raphael. "Raf, weet je hoe egoistisch je nu doet?!" riep Sterre uit. "Sorry Sterre, maar Pim heeft je geslagen, dat sta ik niet toe!" riep Raphael. "Het is mijn eigen schuld, zei ik toch! Pim kan er niks aan doen dat ik niet naar hem luisterde, het komt door mij!" riep Sterre. "Nee, het kwam niet door jou." zei Raphael. "Dan is het jou schuld, ook goed." zei Sterre. Raphael keek haar verbouwereerd aan. "Wat? Nee, het is Pim zijn schuld!" riep Raphael. "Nee, als het Pim zijn schuld niet is volgens mij, en volgens jou het ook niet mijn schuld is, dan is het toch jou schuld? Door jou luisterde ik niet naar hem, zo kan je het dus ook bekijken." zei Sterre. Raphael herkende Sterre helemaal niet meer terug, naar het meisje van een half uur terug. "Sorry, maar..." "Niks te maren." zei Sterre. Het bleef eventjes stil. "Ik.... Ik maak het uit." zei ze. Ze verliet de kamer. waar Raphael verward alleen achterbleef. Hij had het verpest... Hij had het verpest bij het aller liefste en aller mooiste meisje op de wereld. Alleen door zijn bezorgdheid. "STOM!" riep hij hard. Hij gooide de vaas die op de bijzettafel naast het bed van Anastacia stond, op de grond. Waarom verpestte hij het nou?! Hij zakte neer op zijn eigen bed. Hoe zou hij dit ooit nog goed maken?

 

Raphael was uiteindelijk naar Sterre opzoek gegaan, maar zonder succes. Hij was naar buiten gegaan, zodat hij aan zijn tocht kon beginnen. Anastacia en Pim, gingen samen naar de slaapkamer. "Maar.... Eigenlijk... Ik..." zei Anastacia. Pim liep de kamer in en Anastacia volgde hem. "Wat?" vroeg hij. "Uhm...." zei Anastacia. Pim pakte Anastacia vast. "Ik moet je iets zeggen." zei Pim. Anastacia keek Pim aan. "Ik hou van je. Ik ben verliefd op je en ik... Uhm.... Zou je.... Zou je verkering met... Met mij...." stamelde Pim. Anastacia begon te glunderen. "JA!" riep ze. Pim glimlachte. Hij pakte het hoofd van Anastacia vast en zoende haar lang.

 

_______________

Pim schudde Anastacia wakker. "Ana, ik... Het spijt me." zei hij toen ze haar ogen langzaam opendeed. "Wat... Wat is er gebeurd?" vroeg ze zacht. "Je... Uhm... Je viel flauw." zei Pim. "Echt?" vroeg Anastacia. PIm knikte. "Door mij denk ik, maar..." ineens klonk er een ijsige gil vanuit het kasteel. "Was dat Sterre?" vroeg Anastacia bezorgt. "Volgens mij wel..." zei Pim. "Ik ga kijken." zei Anastacia. Ze krabbelde overeind en rende het kasteel in, in de richting van de gil van Sterre, terwijl Pim achter haar aan holde.

"HELP!" riep Sterre hard. Ze schudde Marcel door elkaar, maar hij werd niet wakker. Zijn gezicht was lichter dan normaal, wat best wel opviel, aangezien hij een donkere huid had. "Pim! Ana! Iemand?!" riep Sterre. Anastacia kwam de hoek om gerend, met Pim achter zich aan. "Ana!" riep Sterre. Anastacia en Pim hielden halt en keken naar Marcel die op de grond lag. "Wat is er met Marcel? Haalt die weer een geintje uit?" vroeg Pim. "Nee, hij lag hier net al, net was die nog wakker." zei Sterre. "Je bent serieus?" vroeg Anastacia. "Waarom zou ik hierover liegen?!" riep Sterre gestrest. Pim durfde eigenlijk niet te onderhandelen, aangezien Sterre erbijzat. Hij keek naar de snee in haar voorhoofd. Hij kon gewoon niet geloven, dat hij dat gedaan had! Hij keek naar zijn horloge. Op het scherpe gedeelte ervan, zat een beedje rood. Hij keek van zijn horloge, naar Sterre's hoofd en weer terug. "Dus zo deed ik het..." zei hij, net iets te hard, want Sterre hoorde het. "Zo deed je wat?" vroeg ze. "Uh... Ik deed... Niks." zei Pim. "Heb jij dit bij Marcel gedaan?" vroeg Sterre wantrouwend. "Nee, wa..." "Heb je me soms wel expres geslagen? En heb jij Marcel ook zo bewusteloos geslagen ofzo?!" riep Sterre uit. "Sterre, Pim kan het toch nie..." "Ohnee? Hoe weet je dat nou? Was hij de hele tijd bij je? Weet je zeker dat het Pim was? Want ohja... Liefde maakt blind!" riep Sterre. Ze was zo woedend! Ze vluchtte van Pim en Anastacia vandaan. Ze kon er niet meer tegen! Ze rukte haar jas van de ouderwetse houte kapstok en verliet het kasteel.

Raphael liep nogsteeds door de straten. Het leek wel volledig uitgestorven, naast het feit dat er plots een klein meisje voor hem stond. "Hoi." zei ze zacht. Ze stond verlegen voor Raphael. Het meisje had bruine haren tot haar schouder, verdeeld in 2 staartjes die tot over haar schouders hingen. Ze had helderblauwe ogen, die hulpeloos rondkeken. Ook droeg ze een blauw-rood jurkje, met daaronder witte gympjes. Verder had ze rode-rode handschoentjes aan. Ze deed Raphael een beetje aan Sterre denken. "Hey.." zei hij snel, toen hij besefte dat hij nog niks terug gezegt had. "Wat doe je hier?" vroeg het meisje. Raphael haalde zijn schouders op. "Ik zoek iets. Jij?" zei Raphael. "Ik wou alleen zijn. Ik liep net voorbij het kasteel, daar woond mijn vriendin, Demi. Ik durfde niet naar binnen te gaan, en toen kwam er plots een boos meisje naar buiten; volgens mij heette ze Sterre." zei het meisje. "Sterre..." zei Raphael zacht. "Hoe weet je hoe ze heet en hoe zag ze eruit?" vroeg Raphael wantrauwend. Wie weet, was dit meisje maar een val van Jonas. "Ze praatte in zichzelf en zei: "Goed gedaan, Sterre. Jongens zijn ook altijd 100% te vertrouwen." deed het meisje. Zoiets zou Sterre ook altijd zeggen... dacht Raphael. Toen besefte hij plots, wat Sterre dan eigenlijk gezegt had. "Jongens zijn ook altijd 100% te vertrouwen." "Moet ik haar uiterlijk nog een keer omschrijven? Volgens mij luisterde je niet." zei het meisje. "Uhm... Nee, ik weet genoeg." zei Raphael verward. "Oke." zei het meisje en ze huppelde vrolijk weg. Raphael had nu pas echt een groot schuldgevoel.

Sterre liep boos door het bos. Ze liep hier al zeker een kwartier. Waarom zijn jongens nou zo onbegrijpelijk? Sterre schupte tegen een steen, die een meter of 6 verder, weer stil lag. Ze keek op haar horloge. Half 2.... Gelukkig had ze vandaag al een beetje gedronken. Ze had nu al 2 dagen niet gegeten. Het resultaat van haar doel, zou snel moeten volgen, maar dat had ze er wel voor over. Maar aangezien het nu uit was met Raphael, wist ze niet of het nodig was... Hup! Daar gingen haar gedachten voor de zoveelste keer weer naar Raphael. Ze hoorde een rivier stromen. Ze liep richting het geluid van de rivier en ging op een grote steen zitten. Ze keek naar alle rare wezens, zoals e suikerlolly's, die eigenlijk vlinder moesten voorstellen. Ze zuchtte. "Waarom is het leven zo moeilijk?" vroeg ze aan zichzelf. Ze wou dat ze Muis meegenomen had. Maar ze was zo woedend geweest daarnet.... Sterre voelde een tik op haar schouder. Ze keek achter zich. Er stond een man achter haar en hij grijnsde op een enge manier. "Goedemiddag, Sterre." zei hij. Sterre sprong op. "Wie bent u en hoe weet u mijn naam?" vroeg ze geschrokken. De man bleef even stil, maar zei toen: "Ik ben Jonas." Sterre wist gelijk dat het DE Jonas was... Ze wou gelijk weg, maar ze durfde niet. Hij zette telkens een stap dichter naar Sterre, die op haar beurd telkens een stap naar achter zette. Ze hoorde het water, bij elke stap die ze zette, steeds harder stromen. Ze keek achter zich. Daar, zag ze een hele grote waterval en ze kon geen andere kant meer op, dan de rivier in! Jonas stond nu stil en Sterre ook, want ze durfde geen enkele stap meer te zetten. "Nu, zal alles, lekker in het water vallen." zei Jonas grijnzend. Sterre hoorde dat hij een nadruk achterliet op de laatste 3 woorden, van de zin. "Nee, alsjebliefd..." zei Sterre zacht. Maar Jonas nam een schijnbeweging en duwde Sterre in de rivier. Sterre gaf een harde gil, en Jonas verdween luid lachend in het niets.

Raphael liep net in het bos en hij herkende de gil van Sterre. "Dus toch...." zei hij. Hij rende richting de gil van Sterre, die hij bleef horen. Hij hoorde water, hoe dichter hij bij de gil van Sterre kwam, hoe harder.... "Sterre!!!!!!" riep hij. Geen antwoord... Hij hoorde wel nog een gil, toen was het stil. Hij rende naar de rivier. Hij zag een vlecht drijven, die langzaam ten onder ging. "Sterre..." zei hij zacht. Hij trok zijn vest uit en ook zijn hemd deed die uit, waarna hij gelijk het water in sprong. De rivier was best wel diep voor een rivier. Raphael keek goed onder water. Hij zag Sterre naar beneden zakken. Hij zag haar gezicht. Haar ogen waren gesloten en ze zonk heel langzaam naar beneden. Raphael dacht verder niet na en zwom zo snel hij kon naar Sterre toe. Door het water, was hij niet zo heel snel, hij was bang dat hij te laat zou komen. Hij nam zo snel mogelijk een ademteug onder water, voorzover dat mogelijk was en nam een snelle slag naar Sterre toe, die al bijna op de bodem lag. Net, voordat ze op de bodem lag, had Raphael zijn armen onder haar rug. Hij zwom snel weer terug naar boven, waar hij het water uitspuugte. "Kom op Sterre..." zei hij heigend. Hij  boog zijn hoofd naar Sterre's borst. Haar hartslag klopte nog! Hij dacht nog geen nano seconde na en gaf Sterre al mond op mond. Sterre begon weer langzaam te ademen, na een paar seconde. Ze opende haar ogen en keek wazig naar Raphael. Ze hoeste hard en er kwam water uit haar mond. "Raf..." zei ze zacht, waarna ze weer begon te hoesten. Ook rilde ze. Waarom had ze het zo koud? Ze hoeste harder en harder. "Sterre..." zei Raphael zacht. Sterre stak voorzichtig haar hand uit en legde die op de borst van Raphael. Ze  zeiden niks, ze bleven stil. Dit was HET moment om hun fouten goed te maken.... "Raf, ik... Ik hou...." ze begon weer te hoesten. "Ik hou ook van jou." zei Raphael zacht. Hij liet Sterre staan en ze kwamen met hun hoofden dichterbij. Raphael pakte Sterre haar hoofd vast en zoende haar volop. Hun tongen kwam ook bij elkaar. Het was de eerste keer, zo'n zoen.... Het gebeurde vanzelf. Ze dachten er niet bij na. Raphael trok de elastiekjes uit de haren van Sterre, zodat haar lange haren, aan haar schouders plakten van het nat zijn, maar ze er super mooi uitzag. Na de lange zoen (hij duurde wel 6 minuten!!!!!!!) keek Sterre naar Raphael zijn spieren, zijn borstkas en zijn buik.... Man, wat was hij knap! En nat.... Raphael keek naar Sterre. Haar haren waren zo veel mooier, als ze los hingen. Zijn zicht op haar, ging een beetje omlaag. Haar kleren waren kletsnat en ze rilde. Raphael omhelsde haar. "Zijn we nu weer..." Sterre wou vragen of ze weer samen waren, maar Raphael zoende haar snel weer. AAAAAAAAAAAH! Wat hielden ze toch van elkaar, deze liefde zou niemand nog ooit kapot kunnen maken!

Raphael trok zijn hemd aan en gaf zijn vest aan Sterre, die het nog superkoud had. Ze stonden nogsteeds bij de rivier. "En jij dan?" vroeg Sterre. "Ik krijg genoeg warmte van jou." zei Raphael. Sterre glimlachte zwak en trok het groene adidas vest aan. Ze zag best wel wit. "Gaat het?" vroegt Raphael. "Ja, het... Het gaat.... Superrrr...." terwijl ze het laatste woord uitsprak, gleden haar ogen dicht en valt ze in het gras. Raphael tilt Sterre gelijk op en plots verdwijng al het geluid en komt er een schim. "Goed gedaan, Raphael. Je hebt Sterre haar leven gered en daarbij jou deel van het teken verdiend." zei ze. Raphael keek naar Sterre. Daarna glimlachte hij naar de schim. Hij kreeg het deel van het teken waaarnaar hij al de hele tijd op zoek was, daarna kwam al snel al het geluid terug. Raphael hoopte dat Sterre ook weer wakker zou zijn, maar dat was niet zo. Raphael liep het bos uit en ging terug naar het kasteel. Hopelijk kwam alles goed met Sterre en verliep alles prima in het kasteel.

Een dokter onderzocht Marcel. "Volgens mij is hij vergiftigd." zei hij. "Dat kan ik niet geloven. Hier in het kasteel, word alles altijd op gif gecontroleerd." zei de koning. "Hoe is Liz dan ziek geworden, volgens u?" vroeg de dokter. "Dat was een vloek." zei de koning zacht. "Tuurlijk." zei de dokter. "Je was zelf bij de bruiloft!" riep de koning. "Ohja, klopt." zei de dokter vaag. "Juist...." zei de koning. "Ik ga er weer vandoor." zei de dokter. Hij verliet de kamer en eenmaal uit het zicht van de koning, werd hij weer zichzelf. Jonas liep naar de ingang van het kasteel. De deur ging net open en Raphael liep met een rillende Sterre naar binnen. Sterre keek naar het gezicht van Jonas. Ze keek bang, maar zei niks. Jonas grijnste naar Sterre. "Raf..." zei Sterre bang. "Wat?" vroeg Raphael. Sterre wees naar de deur, waar Jonas net doorheen was gegaan. "Sterre, wat is er?" vroeg Raphael, die zag dat Sterre erg bang was. "Dat is... Dat was..... Jonas...." zei Sterre bang.

Anastacia lag bij Jonas in zijn huis. Toen Pim met Marcel en de koning weg was, had hij Anastacia weer in zijn macht genomen en in die tussentijd dat hij Marcel "onderzocht" was Anastacia naar zijn huis gelopen. Anastacia had haar ogen dicht, ze was bewusteloos. Jonas liep naar haar toe. "Anastacia..." zei hij grijnzend. Marcel zou morgen zijn deel van het teken moeten vinden, Anastacia de dag daarna... Marcel zou zijn teken niet kunnen vinden, nu hij vergiftigd was en als hij Anastacia hier kon houden, kon haar opdracht ook niet doorgaan! Maar eigenlijk wist hij zijn verdere doel niet eens. Was dat wel zo slim? Hij zou Anastacia ergens opsluiten en dan zijn plan verder uitbrijden, hier had die namelijk niks aan.

"Sterre, Jonas is hier niet geweest." zei de koning. "Ik zag hem net toch?!" riep Sterre. "Sterre, er was hier alleen maar een dokter voor Marcel." zei de koning. "Maar Jonas had me..." begon Sterre. Moest ze het tegen de koning zeggen? Ze rilde nogsteeds van de kou en ze had zo'n gevoel dat dit de koning ook wel was opgevallen. Raphael was even weg, Sterre was alleen met de koning. "Ik uhm..." zei ze. "Wat is er?" vroeg de koning. "Toen ik daarstraks door het bos liep.... Toen..." stamelde Sterre. "Sterre, vertel." zei de koning dwingend. "Ik zat bij de rivier en toen stond er iemand achter me." zei ze zacht. "Okee?" zei de koning die het niet begreep. "Het was..... Het was Jonas..." zei Sterre, waarbij gelijk de tranen over haar wangen stroomden. "Weet je het zeker?" vroeg de koning verbaasd. Sterre knikte. "Hij... Hij duwde me... In de rivier." zei Sterre huilend. "Daarom ril je zo?" vroeg de koning. "Als Raphael er niet was geweest, was ik verdronken..." zei Sterre. Haar haren kleefden aan haar gezicht vast, onder andere nog doordat ze nat waren, maar ook omdat ze huilde. De koning trok haar in een omhelzing. "We moeten echt oppassen met wat hij doet." zei de koning. "Ik vond het zo eng..." zei Sterre. "Hij probeert ons te stoppen. Marcel is vergiftigd, ik weet zeker dat Jonas er achterzit." zei de koning. "En waar is Ana?" vroeg Sterre. "Ik heb geen idee. Die liep het kasteel uit." zei de koning. "Zou ik haar hier kunnen bellen?" vroeg Sterre. "Ja, tuurlijk. Jullie kunnen hier ook gewoon bellen, hoor." zei de koning. Sterre pakte haar mobiel. "Oh... Hij is nat." zei Sterre balend. Raphael kwam erbij. "Ik heb Ana net gebeld." zei hij glimlachend. "Wat? Dat wou ik net doen!" riep Sterre, met een glimlach. Ze rilde nogsteeds enzo, maar dit vond ze best eng! "Tja, ik wist dat je wou weten waar ze is. Maar ze nam de hele tijd niet op." zei Raphael. "Maar Ana neemt altijd haar mobiel op..." zei Sterre. "Ze heeft haar mobiel wel gewoon bij." zei Raphael. "Misschien heeft Jonas haar wel." zei de koning. "Maar... Jonas was daarstraks bij mij, en net hier." zei Sterre. "Hij heeft Anastacia in zijn macht, dus hij kan haar ergens heen laten lopen, zonder er zelf bij te zijn." zei de koning. "Ik hoop niet dat hij Ana heeft..." zei Sterre zacht. "Zal ik je even naar onze kamer brengen?" vroeg Raphael aan Sterre. Sterre knikte. Raphael tilde haar op, Sterre liep al de hele tijd lastig. Ze legde haar hoofd op Raphael zijn schouder. Hij gaf haar een kus en liep toen door het kasteel, naar de slaapkamer. 

Jonas keek naar het bord, dat volstond met ideeen. "Als de koningin zal sterven, zal de koning verdriet hebben... Maar wat is eigenlijk mijn doel?" zei hij tegen zichzelf. Hij wou wraak op de koning, dat was allang zeker, maar verder had het geen zin. De 5 kinderen hoefden er eigenlijk niet onder te leiden, maar als de koning niet zover was gegaan om Elizabeth van hem te stelen, had dit allemaal niet gehoeven. Hij tikte met zijn vreemde pen, op het bord. Hij dacht diep na, maar wist het echt niet. Stiekem, vond hij het gewoon leuk om zijn oude vriend zo te plagen, maar de koningin, zijn ex, zal hier aan sterven... Misschien moest hij toch Marcel van het gif afhelpen en Anastacia ook haar deel laten zoeken. Sterre was namelijk de laatste, dus eigenlijk hoefde hij alleen haar tegen te houden. Hij wist dat Sterre niet graag in het middelpunt stond, dus dat zou niet zo moeilijk worden. Maar hoe zou hij nu het gif uit Marcel krijgen? Het zat er net in en de duur ervan, zou zeker 3 dagen zijn. Ineens kreeg Jonas een idee. Vannacht, als iedereen sliep, zou hij met Anastacia teruggaan naar het kasteel en het gif uit Marcel halen. Marcel zou dan de volgende ochtend zijn deel van het teken moeten vinden en daarna moest Anastacia. Alleen Sterre tegenhouden, daar moest hij plannen voor hebben. Twee van de vijf kinderen hadden hun deel al, dat was een goed teken. Jonas kon toch zijn krachten gebruiken om het gif uit Marcel te halen, maar dat kon alleen, als hij het gif door zou geven, aan een ander. Maar hij moest het niet aan Sterre geven, wie weet zou hij weer beginnen te twijfelen en dan was het echt te laat...

Pim keek naar het bed van Sterre. Sterre sliep, maar het was te zien dat ze een nachtmerrie had. Marcel lag te kreunen, hij was net wakker en had enorme buikpijn. "Marcel, kom op. Wat kan jou nou zo ziek gemaakt hebben?" vroeg Pim bezorgt. Marcel zei niks, hij had te veel pijn. Pim wist niet wat hij hier nog deed. Bij Marcel kon hij niks nuttigs doen en er ook niks nuttigs uitkrijgen en van Sterre wist hij helemaal niks af. Hij hield zich niet meer zo bezig met Sterre, sinds hij met Anastacia was. Dus eigenlijk pas sinds vanochtend, waar alles begonnen was... Hij stond op en liep de kamer uit. Hij liep de hoek om, het begon al langzaam donker te worden... Het werd avond en Pim rook het eten al. Dat was voor hem ook gelijk het teken om zijn deo te spuiten, want de keuken was helemaal aan de andere kant van het kasteel. Zijn horloge piepte. Als hij nu niet binnen 5 tot 10 seconde zijn deo gespoten had, zou hij flauw vallen. Pim nam een aanloop, maar daarbij, verzwikte hij zijn enkel. "Ah, nee!" riep hij gestrest. In zijn neus begon het te prikkelen. Het was nu al zeker dat hij te laat bij zijn deo zou zijn. Hij zat op de grond, met z'n enkel. Hij probeerde op te staan, doormiddel van de muur vast te pakken, maar hij kwam niet ver. De pijn sneed in zijn enkel en zijn horloge piepte gewoon door. "HELP!!!!!!" riep Pim. Als hij dalijk flauw zou vallen, zou er teminste nog iemand komen die hem kon helpen. Hij dacht aan zijn deo. Hij had gewoon gelijk een bus mee moeten nemen! Als hij nou de tijd in de gaten had gehouden! Bij die gedachtens, was het over en viel hij flauw.

Het eten was nog niet klaar, maar Raphael liep toch naar de kamers. Hij dacht iets gehoord te hebben, maar hij zal het zich wel verbeeld hebben. Hij zou eerst maar eens een kijkje bij Sterre nemen. Hij kwam aan bij de slaapkamer, maar hij hoorde weer iets... Gesnuif.... En af en toe een stem... Raphael zette zijn koptelefoon af en focuste zich op het geluid. Het kwam ietsjes verder van de kamer af, om de hoek. Raphael begon weer harde piepen te horen en zette zijn koptelefoon snel op. Hij liep naar de plaats waar het geluid vandaan kwam. Hij zag Pim liggen. "Pim?" zei Raphael. Pim kreunde zachtjes, zijn ogen waren dicht, maar hij leek veel dingen wel gewoon te merken. Raphael knielde bij zijn vriend neer en schudde hem voorzichtig door elkaar. "Pim, wat is er gebeurd?" vroeg hij bezorgt. "Deo.... Moet.... Deo..." zei Pim zachtjes, en bijna onverstaanbaar. Raphael wist gelijk wat er was. Pim was te laat voor zijn deo en dat was niet goed voor zijn zintuig. Hij stond op. "Blijf hier, ik ga je deo halen." zei hij snel. Hij dacht er niet bij na, dat het best lullig was om dit te zeggen, aangezien Pim niet eens bij bewustzijn was. Raphael rende naar de slaapkamer en zocht snel de koffer van Pim. Onder zijn bed, vond hij hem. Hij opende de koffer, die helemaal vol zat met deo bussen. Raphael haalde er 2 bussen uit, keek nog heel even naar Sterre, maar bedacht zich toen, dat Pim momenteel belangrijker was. Hij rende de kamer weer uit, terug naar Pim. Hij knielde weer bij zijn vriend neer, trok de doppen van de bussen en spoot over Pim heen. Pim had een snelle reactie en stond snel op. Hij nam de bussen deo over en spoot zichzelf helemaal vol. Raphael begon te hoesten. "Man, dit is echt niet normaal joh." zei hij. Pim voelde opeens weer de stekende pijn in zijn enkel en zakte neer. "AU!" riep hij. "Wat is er gebeurd?" vroeg Raphael hoestend. "Ik... Ik rook het eten net en ik wist gelijk dat het tijd was voor mijn deo. Mijn horloge begon te piepen en toen wou ik naar de kamer toe, maar ik verzwikte mijn enkel en..." "Pim, rustig." zei Raphael. "Misschien moeten we even naar de koning toe, die kan je vast wel helpen met je enkel." zei Raphael. Raphael hielp Pim met opstaan en ondersteunde hem tijdens het lopen. "Gaat het?" vroeg Raphael. "Ja, het kon beter, maarja." zei Pim. De jongens liepen naar de keuken toe, gelukkig had Pim zijn opdracht al gedaan, want met een verzwikte enkel, kon hij natuurlijk niet daarnaar opzoek.

Sterre werd wakker. Ze wist niet hoe laat het was, maar dat intereseerde haar niet zoveel. Ze zag wel, dat Raphael en Pim ook al op bed lagen. Ze ging uit haar bed en liep naar het kleine raampje, waar ze de gordijnen even aan de kant schoof. Het was al donker en er scheen een bijna volle maan door het raam, recht op het bed van Raphael. Sterre keek naar haar vriendje. Hij was zo schattig als hij sliep. Ook wel als hij gewoon wakker was, maar zo was het nog schattiger. Ze glimachte eventjes en keek toen weer door het raam. Anastacia was nogsteeds niet terug, die zou dan toch allang in haar bed hebben gelegen, waar ze dus niet lag. Sterre begon zich nog meer zorgen te maken. Ze wist 100% zeker, dat er iets met Anastacia was. Normaal zou ze altijd haar mobiel opnemen en was ze rond dit tijdstip wel bij haar vrienden. Sterre draaide zich om en liep de kamer uit. Ze zou naar Anastacia gaan zoeken. Marcel zou komende dag, toch echt zijn deel van het teken moeten vinden en daarna Anastacia. Sterre wist nu al, dat haar opdracht niet hetzelfde zou zijn als die van haar 4 vrienden. Zij moest iets anders doen en ze had geen idee wat. Ze liep door de gang, waar ze 2 schimmen zag. De grootste schim, fluisterde tegen de iets kleinere. Was dat nou Anastacia? De ogen van de kleine persoon, gaven een klein beetje licht. Sterre stak voorzichtig haar hand een beetje vooruit, maar bedacht zich toen, dat ze beter haar handschoentje eerst uit kon doen. Ze deed hem snel uit en stak haar hand weer uit. Ze voelde wel de energie van Anastacia, dus dat was de kleine persoon. Maar de energie van de andere schim, herkende ze ook... Het was negatief... "Jonas..." zei Sterre zacht, tegen zichzelf. Ineens stond de schim achter haar. "Sterre, Sterre, Sterre, wat ben je weer lekker onvoorzichtig." het was echt Jonas... Anastacia stond erbij als een robot. "Wat heb je met Ana gedaan?" vroeg Sterre bang. "Helemaal niks, dalijk is ze weer gewoon normaal." zei Jonas sluw. "Hoe bedoel je?" vroeg Sterre zacht. "Je hebt je handschoentjes niet aan." zei Jonas grijnzend. Sterre keek naar haar handen. Dit kon niet veel goeds betekenen. Ze trok haastig haar handschoentjes weer aan. "Je kan me niks doen." zei Sterre dapper. "Ach, het meisje word dapper." zei Jonas lachend. "Maar.... Ik..." Sterre wist niks meer te zeggen. Ze was als de dood, voor Jonas. Hij was serieus gevaarlijk. Hij had krachten, waar niemand tegenop kon. Ze herkende de krachten ergens van.... Demi kon die dingen ook, maar zij gebruikte ze positief. "Anastacia, kijk maar wat je met kleine Sterre doet. Ik ga even bij Marcel kijken." zei Jonas. "Wat?" vroeg Sterre bang. "Je hebt me wel gehoord." zei Jonas. Hij liet zijn hand over haar wang glijden en liep toen naar de slaapkamer van de kinderen. Wie weet kon hij de andere kinderen ook wel een beetje gaan lastigvallen en chanteren. Zal vast wel lukken als Sterre bang zou zijn, iedereen wou haar altijd helpen. Ofja, voor zover hij wist. Hij wist natuurlijk niets van de heksen periode tussen Sterre en Marcel. Marcel had maar heel soms de neiging om Sterre te helpen en ook Pim hoefde niks meer van Sterre te weten. Ze vertrouwde hem toch niet meer, dus waarom zouden ze nog maatjes zijn? Hij kon Anastacia natuurlijk net zo goed leren hoe ze met hem op detective jacht kon gaan. 

Jonas liep de slaapkamer in en keek naar de kinderen. Raphael, Pim en Marcel, lagen als enige op de kamer, aangezien Sterre en Anastacia in de gang waren. Hij liep gelijk naar Raphael en Pim, om te kijken of de 2 jongens goed sliepen. Gelukkig leken ze vast te slapen, dus liep Jonas naar Marcel toe. Hij haalde iets uit zijn zak. Het was een sticker, maar hij zag er niet uit, als een normale sticker. Hij deed de deken van Marcel omhoog. Gelukkig had Marcel een t-shirt aan, nu kon hij gelijk de "sticker" op plakken. Het gif zou zo weg zijn. Als hij 5 minuten zou wachten, was Marcel van het gif af. Maar waar zou het gif dan heen gaan? Naar een van de bediende's in het kasteel, dat was de enige en de beste optie eigenlijk. Jonas glimlachte. Alles zou gewoon goed verlopen, naar zijn wensen.

Sterre keek naar Anastacia. Ze was zo anders, sinds ze met z'n vijven hier waren. "Ana, alsjebliefd, ik weet dat je me ergens kan horen." zei Sterre zacht. Ze vond haar vriendin maar eng, op deze manier. Ze wou de echte Ana terug, niet dit monster. Anastacia deed eigenlijk niet veel, ze had alleen maar Sterre's arm vast. Ze hield haar stevig vast, maar Sterre voelde zich dus ook heel hulpeloos. Ze wou de echte Anastacia terug, die was veel liever, al was ze soms wel een beetje een kreng. "Ana, alsjebliefd. Word weer jezelf. Jonas heeft je in zijn macht, maar als je er zelf iets tegen doet, dan.... Alsjebliefd...." zei Sterre met de tranen over haar wangen. "Dit is niet het einde." vulde ze aan. Sterre zag iets in Anastacia, maar ze wist zeker dat ze het zich verbeelde. "Ik...." klonk de stem van Anastacia. Sterre keek in de ogen van haar vriendin. Hoorde ze dat nou echt? "Sterre, ik.... Bedankt." zei ze. Ze omhelsde Sterre. Had ze haar vriendin nou echt van Jonas verlost, of was het alleen uit deze macht? Kon Jonas nu nog iets met Anastacia?

Jonas keek naar Marcel. Het gif was nu uit hem en de kinderen waren allemaal wakker. Jonas grijnsde naar Pim, Raphael en Marcel, die maar een beetje raar naar Jonas keken. "Wie ben jij?" vroeg Pim. "Ik? Heeft Sterre soms niks verteld?" vroeg Jonas lachend. "Jonas...." zei Raphael. "Ah, wel dus." zei Jonas blij. "Waar is Sterre?" vroeg Raphael snel. "Jullie vriendin Anastacia houd haar eventjes bij." zei Jonas. Raphael neemt een snelle sprong naar de deur en rent de hal in. Hij ziet Sterre en Anastacia. "Sterre?" vroeg Raphael verbaasd. "Wat.... Huh... Jonas was...." Raphael begreep het niet. "Het is goed, Raf." zei Sterre blij. "Jonas moet daar weg, Marcel moet zijn teken morgen gaan zoeken, wie weet wat Jonas wil doen." zei Raphael snel. Hij trok de 2 meiden mee naar de slaapkamer. 

In de kamer, was Jonas ineens verdwenen. "Waar... Wat.... Huh?" vroeg Marcel verbaasd. Raphael, Anastacia en Sterre kwamen naar binnen. "Waar is Jonas?" vroeg Raphael verbaasd. Marcel wreef in zijn ogen. "Net stond hij nog hier...." zei Pim verbaasd. "Hij heeft krachten, ik weet het zeker... Marcel, kan je niet nu vast op zoek naar je teken? Ik wil hier vanaf zijn." zei Sterre. "Het is midden in de nacht, dan kan ik toch niet opzoek naar ...." "Marcel, je moet nu je teken gaan zoeken!" klonk de stem van de koning. "Okee, ik zal voortaan niks meer zeggen!" riep Marcel, die dit alsmaar eng bleef vinden. "Marcel, Jonas heeft plannen om ons tegen te houden, je moet NU op zoek naar je teken!" riep de koning. "Maar..." "Niks te maren, als je dit niet doet, gaat mijn vrouw dood en zal het met jullie ook niet goed aflopen!" riep de koning. "Ja, baas, ik ga al." zei Marcel zuchtend. Hij liep de kamer uit, wreef in zijn ogen en ging naar buiten. Het regende een beetje. De koning kwam nog snel achter hem aan. "Vergeet dit niet. Er is in dit dorpje, 1 plaats waar het vol smaken zit... Denk na, zoek eromheen en daar, zul je je teken vinden." zei hij. "Ja, ik snap het." zei Marcel. Hij verliet het kasteel, op zoek naar zijn deel van het teken.

"Pap, wat is er gebeurd?" Demi liep de slaapkamer van de kinderen in. "Schat, we moeten ons denk ik voorbereiden op het ergste. Jonas is tot alles toe in staat, om  je moeder te laten sterven." zei de koning. "Demi, je vader heeft gelijk. Jonas heeft mij laten verdrinken en hij heeft Marcel vergiftigd." zei Sterre. "Wat? Dat meen je niet?" zei Demi geschrokken. Sterre knikte. "Ik meen het wel. Hij doet echt alles." zei Sterre zacht. Raphael trok Sterre tegen zich aan en drukte haar vast. Sterre vond het wel fijn zo, hij was altijd zo lief. 

 

Die dag die volgde begon vaag. De kinderen waren bang dat Jonas terug zou komen. De laatste opdrachten waren bijna.... Marcel was nu en Anastacia moest ook nog. En dan moest Sterre. Ze had vannacht geen oog meer dichtgedaan, omdat ze de hele tijd aan de opdrachten dacht. Gelukkig kon Raphael ook niet slapen en had hij toen voorgesteld om samen met Sterre te slapen. Sterre was toen uit bed gekropen en bij Raphael gaan liggen. Ze was dat grote bed echt zat. Ze kon zelfs nog handig met Raphael in zo'n normaal bed liggen, dus waarvoor was dat nodig? Sterre snapte ook nogsteeds niet waarom zij als enige zo'n groot bed heeft en waarom dat bed vervolgens ook nog eens in het midden van de kamer staat. De inrichting van de kamer was ook wel raar. Pim had als eerste zijn opdracht moeten doen, vervolgens Raphael en nu moest Marcel... Eerst de jongens en Anastacia erna.... En Sterre moest als laatst iets heel anders doen en haar bed stond in het midden. Het was ondertussen al ochtend en iedereen, behalve Sterre, was nu aan het ontbijten. Sterre had al zeker 3 dagen geen honger en ook niet gegeten. De rest had het toch niet door. Sterre dronk gewoon af en toe wat en dan kon ze de dag wel weer door. Sterre dacht na, over de inrichting van de kamer. Het moest iets te maken hebben met de volgorde van de opdrachten, maar wat? Sterre onderzocht de hele kamer. Misschien kon ze wel iets vinden. Iets wat haar kon zeggen wat het verband tussen de opdrachten en de inrichting was... Ze keek in alle bedden, de grote kast, bij het raam achter het gordijn, onder het tappijt, boven de deur, in de gaten in de muur, onder de deur en onder de bedden. Nergens vond ze iets, totdat ze onder haar eigen bed keek. Pas had ze er zelf onder gelegen, maar toen had ze nergens op gelet, behalve haar vrienden die in de kamer waren... Maar onder Sterre's bed, stond iets op de grond... Iets wat haar vaag bekend voorkwam. "Het teken..." zei Sterre zacht. Het was het volledige teken van dit rijk. Sowieso had ze al twee delen aan elkaar gezien, maar ze wist 100% zeker dat dit het volledige teken was. Ze wist niet hoe, maar ze wist het heel zeker! Ze verschoof haar bed en keek nog eens goed. Het zat in de grond gegrafeerd... Een kleine diepte viel erin. Ze snapte niet hoe ze dat niet kon voelen, toen ze onder haar bed had gelegen. Moest ze dit aan haar vrienden vertellen? Was dit het verband tussen de inrichting van de kamer en de opdrachten? Sterre herrinnerde zich nog vaag, dat Merlijn ooit tegen haar zei: "Jou gevoel klopt altijd Sterre. Luister naar je gevoel." Sterre had nu echt het gevoel dat haar gedachtens klopten. En ze had ook het gevoel dat ze dit moest  vertellen, sowieso aan Raphael... Sterre had geen tijd om het bed terug te schuiven in de tijd dat ze Raphael zou halen. Ze opende de deur van de kamer en rende de gang door, op naar de eetzaal. "Raphael!" riep ze toen ze in de eetzaal stond. "Sterre, wat is er?" vroeg Raphael verbaasd. "Ik moet je iets vertelen. Op de kamer... NU." zei Sterre snel. "Maar ik zit net te eten, wat jij ook zou moeten doen." zei Raphael. "Ik heb geen honger, dus ik eet niet. Maar kom nu mee, alsjebliefd." zei Sterre. "Anders kom ik wel mee?" zei Marcel. "Ik ben Anastacia niet hoor." zei Sterre verward. Marcel deed vaak alleen zo bij Anastacia, toen hij nog echt verliefd op haar was. Raphael reageerde niet op Sterre. Blijkbaar vond hij eten belangrijker dan zijn eigen vriendinnetje, dus Sterre trok Raphael uit zijn stoel en trok hem mee naar de slaapkamer. "Het is echt heel belangrijk." zei Sterre haastig. Raphael liep beduusd met zijn vriendinnetje mee. Als Sterre zo deed, moest het wel echt heel erg belangrijk zijn. Het was weer een eindje lopen naar de slaapkamer, maar ze kwamen er uiteindelijk wel. "Wat is er nu z....." Raphael stokte in zijn zin, toen hij het bed van Sterre aan de kant zag staan. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij verbaasd. "Onder mijn bed..." zei Sterre. Raphael keek naar het bed. "Wat is ermee?" vroeg hij. "Daar is het...." Sterre geloofde haar ogen niet. Het teken was weg! "Net was het er nog!" riep Sterre. "Wat was er net nog?" vroeg Raphael. "Het teken... Het zat in de grond gegrafeerd! het kan toch niet opeens wegzijn?! Sterre keek naar haar bed. Het was toch echt weg...

 

_______________________________

"Sterre, er is niks... Dus waar heb je het over?" vroeg Raphael verward. "Er was hier net dat teken... Dat teken wat jullie allemaal moeten zoeken. Het zat in de grond gegrafeerd, dus hoe kan het nu wegzijn?" vroeg Sterre verbaasd. "Ja, hoe moet ik dat weten? Ik weet niet eens of je wel de waarheid spreekt." zei Raphael. "Waarom zou ik hierover liegen?" vroeg Sterre beledigd. "Geen idee, ik weet veel van je, maar niet wat er in je hoofd omgaat. Ik ben een man, weet je nog?" zei Raphael. "Ja, tuurlijk, maar ik weet zeker dat ik het zag. Het kan niet opeens wegzijn." zei Sterre zacht. "Misschien heb je het je maar verbeeld. Net zoals Anastacia zich eerst verbeeldde dat ik verliefd op haar was." zei Raphael. "Anastacia was echt heel erg verliefd op je en ze was gewend alles te krijgen wat ze wou, dat is dus een heel andere situatie." zei Sterre. "Maar hoe kan jij nu een teken zien dat in de grond gegrafeerd zat, wat plots weg is als ik erbij ben?" vroeg Raphael verbaasd. Sterre snapte het ook niet echt, maar had wel een plan. "Raf, ga eens buiten de kamer staan..." zei ze. "Waarom? Moet ik komen om een vloer te zien en dan buiten de kamer te staan?" vroeg Raphael. "Doe maar gewoon, het moet eventjes." zei Sterre dwingend. "Okee..." zei Raphael verbaasd. Hij liep de kamer uit en deed de deur dicht. Sterre hield de vloer goed in de gaten. Het teken leek langzaam in de grond gekrast te worden. "Ik wist dat ik het echt zag!" riep Sterre. Ze liet Raphael de kamer in en hij zag net, voor het teken verdween, wat Sterre de hele tijd bedoelde. "Wat was dat?" vroeg Raphael. "Dat teken wat ik dus zag." zei Sterre. "Maar waarom verdwijnt het als ik binnenkom?" vroeg Raphael. "Dat weet ik niet. Ik weet niet eens of uberhaupt iemand naast mij, dit teken hier ooit gezien heeft." zei Sterre. "Ik denk dat Demi of de koning het wel een keer gezien zal hebben. Het is hun kasteel, dan weten ze alles toch wel te vinden enzo?" zei Raphael. "Ik denk eigenlijk dat ook hun er niks van weten..." zei Sterre zacht. "Hoe bedoel je?" vroeg Raphael. "Ik denk dat het iets met de opdrachten te maken heeft en ik moet een hele andere opdracht doen, dan jullie... Ik denk echt dat er een verband tussen zit." zei Sterre. "Bedoel je dat dit voor jou opdracht nodig is?" vroeg Raphael. "Ik weet het niet.... Ik vermoed wel zoiets." zei Sterre. "Waarom krijg jij een hele andere opdracht dan ons?"  vroeg Raphael. "Ik snap het ook niet. Wij hebben alle 5 een overgevoelig zintuig en Merlijn zei net als Leopold een keer tegen mij, dat ik de belangrijkste van de 5 ben. Maar ik snap niet waarom. Tast is de belangrijkste, waarom niet de reuk of de smaak?" vroeg Sterre. "Moest jij niet eerst je krachten bundelen?" vroeg Raphael. Sterre wist opeens iets. "Die krachten bundelen.... Dat kon alleen maar met... Gevoel!" zei Sterre. "Jij denkt wel veel hetzelfde als mij." zei Raphael zacht. Sterre begon te blozen. "Misschien vind daarom iedereen dat we zo goed bij elkaar passen." zei ze zacht. "Misschien wel, ja." zei Raphael. Hij kwam langzaam dichterbij. Ineens was het alsof het gesprek van net nooit plaats had gevonden. Alsof Sterre Raphael alleen had opgehaalt, omdat ze graag bij hem wou zijn... "Je kan dan de belangrijkste van de 5 zijn, maar voor mij was je sowieso al belangrijk en speciaal." zei Raphael zacht. Sterre glimlachtte verlegen. Raphael stond nu recht voor haar en hij legde zijn hand op haar wang. "Je bent echt lief." zei Sterre zacht. "Dat kan, maar jij bent de liefste." zei Raphael. Hun gezichten waren nu ook heel dicht bij elkaar en er kwam een lange, lange zoen. Was dit de liefde, die Sterre al die tijd in haar leven gemist had? Ze wist haast zeker van wel. Ze had dit fijne gevoel nog nooit bij iemand gehad, zoals ze het bij Raphael voelde. De zoen werd plots ruw onderbroken, door Marcel die de kamer invloog. "Marcel, wat doe jij hier?" vroeg Raphael verstoord. "Ik moet zo gaan... Mijn deel van het teken vinden." zei Marcel. "En dat is zo belangrijk dat je ons kunt onderbreken?" vroeg Sterre. Ze wist dat Raphael dat dacht. "Ja, ik heb jullie nu even nodig." zei Marcel. "Waarvoor?" vroeg Sterre. "Jullie hebben Jonas gezien en Raf, jij hebt je opdracht al gedaan. Ik wil dat alles goed verloopt, ik wil dat alles goedkomt." zei Marcel. "Jonas hoef je niet tegen te komen.... Hij kan toch niks nu...." zei Sterre. "Hoe bedoel je?" vroeg Marcel. "Jonas wil ons stoppen, maar als hij jullie stopt, heeft het geen zin. Dat kan altijd door. Ik heb de laatste opdracht en ik heb zo'n gevoel dat ik iets met jullie samen moet doen, dan lopen we echt gevaar." zei Sterre. "Maar als ik hem wel tegen kom, wat dan?" vroeg Marcel. "Dan moet je hem gewoon ontwijken. Als hij iets gaat doen bij je, moet je niet eens bij hem in de buurt komen." zei Sterre. "Ja, als Raphael er niet was geweest, had jij nu op de bodem van de rivier gelegen." zei Marcel. "Daar denk ik liever niet aan." zei Sterre zacht. "Okee, maar.... Wat moet ik doen?" vroeg Marcel. "Ik denk dat je het deel van het teken moet vinden en dan... Jonas niet tegen moet komen." zei Raphael logisch. "Ja, zover was ik ook al wel." zei Marcel. "De koning zegt waar je moet zoeken en dan kan het heel lang duren enzo, maar onderweg zal Jonas iets klaar hebben staan om je tegen te houden." zei Sterre. "Is dat alles?" vroeg Marcel. "Ja, zoveel kan hij niet doen, toch?" zei Sterre zacht. "Makkelijk dan. Bedankt en tot vanavond." zei Marcel. Hij omhelsde Raphael en Sterre nog snel en rende toen de kamer uit, op naar de koning om de nodige info te krijgen, zodat hij zijn opdracht kon voltooien. "Kom je mee eten?" vroeg Raphael. "Nee, ik heb geen honger." zei Sterre met een glimlach. "Kom op Ster, je hebt al zeker 3 dagen niks gegeten." zei Raphael. "Ik heb echt wel gegeten hoor." zei Sterre snel. "Wanneer dan?" vroeg Raphael. "Uh... Vorige week." zei Sterre zacht. "Wat?" vroeg Raphael. "Niks..." zei Sterre. "Je zei vorige week. Sterre, waarom eet je niks meer? Ben je ziek?" vroeg Raphael bezorgt. "Ik ben niet ziek." zei Sterre verdedigend. "Waarom eet je dan niks meer? Heb je geen honger meer, of wat?" vroeg Raphael. "Er is NIKS aan de hand." zei Sterre fel. "Sterre, er is wel iets en ik wil weten wat!" zei Raphael. "Ik zeg toch dat er niks is, geloof me dan!" riep Sterre. Ze wou de kamer uitlopen, maar Raphael greep haar vast. "Sterre, ik laat je niet los, voor je verteld hebt wat er nu precies aan de hand is." zei Raphael. "Dan kan je me lang vasthouden en ik vind dat toch niet erg, voor zolang ik van je hou." zei Sterre. "Ben je nu sarcastisch?" vroeg Raphael. "Maakt dat iets uit?" vroeg Sterre. "Nee, maar kom op Sterre, wat is er nu? Waarom eet je niet?" vroeg Raphael. "Ik eet wel, alleen niet als jij kijkt." zei Sterre. "En wie kijken er dan wel, als jij eet?" vroeg Raphael slim. "Ana...." zei Sterre zacht. "Anastacia kwam pas ook al bij mij dat jij nog niks gegeten had. Je weet best dat je nu staat te liegen." zei Raphael. Anastacia had hem helemaal niks gezegt over Sterre, maar hij wist gewoon dat Sterre nu loog. "Raf, alles is gewoon goed. Het is echt niet dat ik dalijk ineens flauwval omdat ik al 3 dagen niks gegeten heb hoor." zei Sterre. "Hoe weet jij dat nou? Voor je het weet lig je dalijk op de grond met een rammelende buik." zei Raphael. "Dat hoeft niet, want ik heb geen honger." zei Sterre eigenwijs. "Sinds jij in Anubis woont ben jij ook wel veel veranderd, zeg." zei Raphael bot. "Alsof jij nog hetzelfde bent." bitste Sterre terug. "Sterre, ik ben gewoon heel bezorgt om je." zei Raphael zacht. "Ja, dat mag ook wel, maar..." Sterre wist het niet meer. Ze had geen honger meer, terwijl ze pas 3 dagen niet meer gegeten had en ze deed dit voor Raphael, maar nu hij haar doorhad, kon ze haar doel nooit berijken. Raphael zou er hoe dan ook, persoonlijk voor zorgen dat ze iets zou eten. "Sterre?" vroeg Raphael. "Raf, ik wil even liggen." zei Sterre zacht. "Is er iets?" vroeg Raphael. "Nee, ik ben... Moe..." zei Sterre. "Zomaar opeens?" vroeg Raphael verbaasd. "Blijkbaar." zei Sterre zacht. "Sterre, dit is echt niet goed." zei Raphael. "Hoezo?" vroeg Sterre. Ze keek recht in het gezicht van haar vriendje. "Als jij nog langer niet gaat eten, heb je straks nog een eetstornis en lig je straks als we terug thuis zijn gelijk in het ziekenhuis." zei Raphael. "Dat gebeurt niet. Dat is alleen maar in films..." zei Sterre zacht. "Jij moet nog wel een opdracht doen he?" zei Raphael. "Ja, je kan daar beter aan denken, dan aan mij. Alles gaat prima." zei Sterre. "Ja, wat heb ik nu aan jou opdracht? Marcel is nu weg he." zei Raphael. "Ja, misschien kan je erachterkomen wat ik moet doen, ofzo." zei Sterre. "Dat kan toch alleen jij weten?" zei Raphael. "Maar ik wil slapen..." zei Sterre. Ze moest Raphael nu eventjes weghebben. "Weet je het zeker?" vroeg Raphael. "Ja, je hoeft niet zo bezorgt te doen." zei Sterre. Ze was een beetje duizelig, maar ze wist zeker dat het niks met het eten te maken had. Raphael maakte haar gewoon een beetje gestrest en dat kon ze nu gewoon niet hebben. "Ga maar." zei Sterre. Raphael liep naar de deur. Hij keek nog even naar Sterre die liet zien dat alles goed zou komen. En net toen hij zich omdraaide om weg te gaan, klonk er een harde val.... Raphael draaide zich om. "STERRE!" riep hij. Hij wist gewoon dat Sterre net alles bij elkaar loog. Over het eten en over het moe zijn. Ze was helemaal niet moe, ze was misselijk en duizelig! En ze wou Raphael alleen maar weg hebben, om dit te kunnen verbergen. Misschien at ze zelfs al meer dan 3 dagen niet! Raphael schudde Sterre door elkaar. "Sterre..." zei hij. Gelukkig werd ze wakker. Ze wist nog wat er net ineens gebeurde. Raphael had haar vast, maar ze trok zich los en rende de kamer uit. Waar kon ze heen?! Ze rende door en door, opzoek naar een ruimte om alleen te zijn. Ze opende een deur waar opstond dat ze er niet in mocht, maar dat interseerde haar nu vrij weinig. Ze sloot de deur en keek rond. "Foto's van ons..." zei Sterre zacht. Ze keek naar alle foto's en uiteindelijk bleef haar blik hangen op de foto van Raphael. Zijn ogen en zijn glimlach... Waarom moest ze tegen hem liegen? Maar ze wou hoe dan ook dunner worden. Raphael vond haar nu dan wel leuk, maar hij keek vast niet naar haar lichaam ofzo. Hij keek naar haar karakter en Sterre vond dat niet genoeg. Hoe moest ze dan later? Als Raphael haar niet mooi vond, zou die het nog zo uitmaken! Ze wist zeker dat elke jongen daartoe in staat zou zijn. Sterre ging tegen de muur aan zitten en begon te huilen. Het leven zat zo vol met keuze's en zij maakte altijd weer de verkeerde.Toen ze merkte dat haar handen bevroren bij bepaalde dingen, was ze handschoentjes gaan dragen en iedereen had haar toen raar gevonden. Hoe erg ze ook gepest werd, ze bleef ze dragen... Als ze dat rot zintuig nu niet gehad had, dan had ze vroeger gewoon vrienden gehad en dan had ze nooit naar het Huis Anubis moeten verhuizen! Maar als ze nooit naar Anubis was gestuurd, had ze Raphael waarschijnlijk ook nooit leren kennen. Dan hadden hun levens er nu heel anders uitgezien. Wie weet was Raphael dan helemaal niet gaan piano spelen, als zijn gehoor gewoon goed was. En wie weet, was ze zelf nooit gaan zingen, als ze Anastacia niet had leren kennen en als Ana haar niet had gechanteerd. Ze hield ook echt wel van haar vriendengroep die ook tot de 5 behoorden, maar ze vond het gewoon allemaal zo moeilijk. Bij haar moeder thuis was het ook al moeilijk genoeg. Haar ouders waren tot 's avonds laat vaak niet thuis, waardoor ze grotendeels van haar leven alleen thuis was en alleen maar Muis had om tegen te praten, aangezien geen enkel kind met haar om wilde gaan. Ineens lichtte de foto van Marcel op. Sterre keek op. Er verscheen iets op de fotolijst van Marcels' foto. Een deel van het teken... Had hij het al zo snel gevonden?! Sterre stond snel op en zag dat Anastacia's foto licht begon te geven. "Ana moet door..." zei Sterre. Ze opende de deur en vluchtte naar de ingang van het kasteel. Wie weet was Marcel ook alweer terug, aangezien hij het teken al gevonden had. Als Anastacia vandaag al kon beginnen, kon Sterre haar deel ook doen... Ze wou hier zo snel mogelijk weg, er vanaf zijn. En inderdaad, was Marcel alweer terug. "Marcel!" riep Sterre. Hij was net maar een uurtje weg en had nu al zijn teken gevonden! Zelfs Pim had dat niet zo snel gedaan! "Ik heb het teken gevonden." zei Marcel blij. "Ja, ik zag het. Je lijstje lichtte op." zei Sterre. "Mijn lijstje?" vroeg Marcel. "Ja, ik heb een kamer ontdekt waar onze foto's hangen en elke keer als iemand zijn of haar teken vind, licht het lijstje op en licht het lijstje van de volgende op. Ana is de volgende." zei Sterre. "Okee, deze was echt gemakkelijk. In het hele koninkrijk is er maar een plaats, waar heel veel snoep is..." zei Marcel. "Je bent echt ge..." Sterre maakte haar zin niet af, want Raphael riep van achterin de hal. "Sorry, ik moet gaan.." zei Sterre snel. Ze wou Raphael nu niet in haar buurt hebben. Hij was veel te bezorgt en ze vond het eigenlijk alleen maar iritant, ookal hield ze zielsveel van hem. Helaas begon alles te duizelen. Ze kon niet anders dan stil staan, Raphael zou haar anders sowieso wel krijgen, aangezien ze als ze door zou rennen, flauw zou vallen. Ze keek naar Raphael die op haar af kwam, maar hij was een wazige vlek. "Sterre, wat heb je?!" riep hij. "Een wazig zicht..." zei Sterre zacht. "Sterre, kom alsjebliefd mee, je moet iets eten." zei Raphael. "Nee.... Ik heb geen honger..." zei Sterre zacht. "Wat heb ik gemist?" vroeg Marcel. Raphael wou het vertellen, maar Sterre zei: "Raf, alsjebliefd, hou je mond hierover." Marcel begreep er niks van. "Sterre heeft koorts, maar ze wil niet naar bed. En ze heeft geen honger, maar ik wou dat ze toch iets gaat eten." loog Raphael. "Oke, sterkte..." zei Marcel. Marcel liep verward weg en Sterre en Raphael bleven samen achter. "Sterre, we moeten hier echt iets aan doen. Waarom wil je niet eten?" vroeg Raphael. "Om daarom niet..." zei Sterre. "Je moet vandaag of morgen je opdracht doen, dat gaat echt niet als je zo als nu bent." zei Raphael. Sterre wou Raphael geen schuldgevoel geven. Ze deed dit eigenlijk alleen voor hem, niks eten, hooguit een glaasje water per dag, maar verder weinig. "Ik zal aan de koning vragen of hij iets heeft om je te wegen." zei Raphael. "Nee, dat is niet nodig." zei Sterre snel. "Jawel, dat is wel nodig." zei Raphael. Hij tilde zijn vriendinnetje op. "Raf, ik vind dit eng... Ik ben harstikke duizelig." zei Sterre bang. "Rustig schat, het komt goed." zei Raphael. Sterre voelde zichzelf zwakker worden en haar ogen gleden langzaam dicht. Ze lied haar hoofd langzaam op Raphaels' schouder rusten en toen viel ze weg. Raphael voelde de warme handen van zijn vriendin om zijn nek. Hij keek naar Sterre's nek. Die was pas echt dun. Hij was wel benieuwd hoeveel ze woog. Waarom deed ze dit eigenlijk? Vond ze zichzelf te dik? Schaamde ze zich voor haar lichaam? Of was het iets heel anders? Als zij Jonas binnenkort niet zou kunnen verslaan, was het rijk helemaal verslagen en dat mocht niet gebeuren. Elizabeth mocht niet sterven en Jonas mocht niet winnen.  

 

"Sterre, kom er nou op staan. Je hoeft je echt nergens voor te schamen." zei Raphael. "Nee, ik wil niet." zei Sterre eigenwijs. Ze wist zelf niet eens hoeveel ze woog en ze wou het zo houden. Voor meiden was dat sowieso al een heel gevoellig onderwerp en als Raphael haar nog eens dwong om in deze situati zich te wegen, dan voelde het al helemaal niet fijn. "Sterre, doe alsjebliefd niet zo eigenwijs. Als jij wil dat de koningin sterft, moet je zo doorgaan. Haar leven ligt in jou handen." zei Raphael. "Sinds wanneer praat je als Merlijn?" vroeg Sterre. "Sinds Merlijn tegen mij zei dat ik dit tegen jou moest zeggen." zei Raphael. "Je maakt een grapje?" vroeg Sterre. "Jup." zei Raphael. Sterre twijfelde. Ergens wist ze ook wel dat Raphael gelijk zou hebben, maar ze wou dit niet. Als ze veel te weinig woog, zou Raphael ver gaan  om haar goed te krijgen, dat mocht absoluut niet gebeuren. Dan zou hij haar ouders er ook bij moeten betrekken en dat wou ze ook al helemaal niet! Sterre stond op en liep naar de weegschaal. Ze ging er voorzichtig opstaan en kneep haar ogen dicht, terwijl Raphael toekeek hoe zijn vriendinnetje toch luisterde. "En?" vroeg Sterre. "Je.... Je weeg 35... Weet je hoe weinig dat is voor iemand van jou lengte en leeftijd?" vroeg Raphael geschrokken. "Maar ik heb pas.... Nee, ik eet al weken niet..." zei Sterre. Ze voelde niet eens dat ze honger had. "Sterre, je kan hier echt geen eetstornis gebruiken! Hier is geen hulp!" riep Raphael. "Ik heb geen eetstornis!" riep Sterre. "Dat heb je wel, geen enkel meisje van jou leeftijd weegt zo weinig!" riep Raphael uit. "Nou, ik wel dus!" schreeuwde Sterre terug. "Sterre, hoe wil je dat nou bij Jonas gaan doen?" vroeg Raphael met tranen in zijn ogen. "Ik weet het niet, dit was niet de bedoeling. Ik dacht dat ik pas 3 dagen weinig of niks at, maar het is al weken en zelfs maanden zo." zei Sterre zacht. "Waarom deed je het dan?" vroeg Raphael. "Ik dacht, dat als je later verder met me ging, dat je het dan uit zou maken, omdat ik dik ben." zei Sterre. "Sterre, je bent helemaal niet dik." zei Raphael. "Nu niet nee." zei Sterre. "Nu zeker niet nee, maar vorig jaar ook niet en die jaren ervoor ook niet. Je bent nooit dik geweest." zei Raphael. "Hoe weet jij dat nou, je kent me pas sinds mijn 15e." zei Sterre. "Je moeder had ooit foto's van je." zei Raphael. "Mijn moeder is gewoon gek. Je verteld haar hier niks over." zei Sterre. Er werd op de deur geklopt. "Wat?" vroegen Sterre en Raphael tegelijk. Anastacia kwam de kamer binnen. "Wow Sterre, wat ben jij dun." zei ze. Sterre liet een paar tranen over haar wang rollen. Dit raakte haar echt. Waar was ze dan ook aan begonnen? Anastacia pakte het weer op en zei waar ze voor kwam. "Ik ga mijn deel van het teken zoeken. Als ik terugkom, begint volgens de koning de strijd pas echt." zei Anastacia. "Jonas gaat vandaag nog beginnen?" vroeg Raphael. "Volgens de koning, is de kans groot dat dat vannacht gaat gebeuren." zei Anastacia. Raphael keek naar Sterre. "Dat kan echt niet." zei hij. "Raf, nee...." zei Sterre. "Sterre, ze is je beste vriendin en ze moet dit weten." zei Raphael. "Nee, dat is niet nodig." zei Sterre dwingend. "Wat?" vroeg Anastacia. "Sterre eet al heel lang niet meer en is te zwak." zei Raphael snel. Sterre gaf hem een trap. "Sorry, maar ze moet dit weten, ze is je beste vriendin en Muis is je wandelende dagboek." zei Raphael. "Muis is mijn favoriete knuffel, geen wandelend dagboek." zei Sterre beledigd. "Wat? Maar als jij.... Daarom ben je dus zo dun? Je hebt toch geen..... Je weet wel?" vroeg Anastacia. "De kans is groot dat ze een eetstornis heeft." zei Raphael. "Ik heb geen eetstornis." zei Sterre bot. "Wat is het nou?" vroeg Anastacia. Sterre en Raphael zeiden als twee kleine kinderen die ruzie maakten om een lolly, wel en niet door elkaar. "Jongens! Eventjes eerlijk, okee?" zei Anastacia geiriteerd. "Sterre weegt maar 35 kilo en dat is veel te weinig voor haar leeftijd. Ze is daarstraks al 2 keer flauw gevallen." zei Raphael. "Maar dan kan ze niet tegen Jonas op?" zei Anastacia. "Dat zei ik ook al, maar Sterre wou niet luisteren." zei Raphael. "Ik wist gewoon niet meer wat honger is en ik heb gewoon geen honger. Wat kan ik daar nou aan doen?" vroeg Sterre verdedigend. "Veel, je had hier nooit aan mogen beginnen." zei Raphael. "Ik wist toch niet dat ik zoiets als dit zou moeten doen?!" riep Sterre uit. "Relaxe jongens. Ik ga mijn teken zoeken en jullie lossen het maar op." zei Anastacia. Ze verliet de kamer. "Sterre, luister alsjebliefd voor een keer naar me. Dit is echt niet goed, als we nu niks doen, sterft Elizabeth vanavond nog." zei Raphael. "Ik wou dit niet... Ik wou dunner worden, maar dit is te erg. Als we thuis zijn, moet ik vast naar het ziekenhuis, net zoals in al die films...." zei Sterre huilend. "Jij gaat nergens heen. Jij gaat gewoon heel veel eten nu en dan komt alles goed." zei Raphael. "Echt waar?" vroeg Sterre. "Als jij nu meegaat om te eten, vast wel." zei Raphael. "Maar dat lukt echt niet allemaal voor vanavond..." zei Sterre. "Daarvoor hebben we Demi de fee toch?" zei Raphael lachend. "Ik kan nogsteeds niet geloven dat ze een fee is.... Morgana is een heks en die heeft geen eens vleugels en Demi wel..." zei Sterre. "Ja, het was net alsof ze uit een sprookje stapte. Ik herken het." zei Raphael. "Hoezo herken je het?" vroeg Sterre. "Toen ik jou zag, voelde ik dat ook." zei Raphael zacht. "Echt?" vroeg Sterre. "Ja, gelijk de eerste keer dat ik je zag, wist ik dat ik je leuk vond." zei Raphael.   "De eerste keer.... Dat ik je zag.... Een wereld bleef staan, verdronken in je lach.... Bladeren zweefden... Door de tuin en jij keek me aan.... Je vlechten oh zo bruin." zong Raphael ineens. Sterre maakte de melodie af, door het te neurien. Opeens vergat ze heel de eet toestand en zo kreeg Raphael haar ook nog eens gemakkelijk mee. "Meneer, kunt u misschien de tafel dekken en vol eten zetten? Sterre heeft de energie vannacht hard nodig." zei Raphael. "Komt voor elkaar." zei de koning, die erg zenuwachtig leek te zijn. De tafel stond na 2 uur bomvol eten. "Hoe ga ik dit allemaal op krijgen?" vroeg Sterre. Het was heel erg veel. "Dat lukt je wel. Je hebt al keilang niet gegeten en dit zal wel helpen." zei Raphael. "Ik probeer het, maar als ik niet alles opkrijgt, vragen we gewoon Demi om hulp." zei Sterre. "Ja, succes. Ik ga even kijken wat je moet doen." zei de koning. "Hoe kunt u dat kijken?" vroeg Sterre. "Ik vertel het je zo wel." zei de koning.

In de avond, om 7 uur, kwam de koning terug en was de tafel half leeg. Marcel was stiekem erbij gekomen toen Raphael weg was, en hij had Sterre geholpen met de tafel leeg te krijgen. Dan zou Raphael denken dat Sterre alles ophad, maar dat was dan niet zo. De koning keek naar Sterre. "Ik weet wat je moet doen." zei hij. "Wat?" vroeg Sterre misselijk van al het eten. "Je moet de krachten van de 5 bundelen en daarna moeten jullie het teken helen." zei de koning. "Dat teken helen.... Waar moet dat?" vroeg Sterre. 'Op het teken van het koninkrijk, ergens in het kasteel." zei de koning. "Onder mijn bed." zei Sterre zacht. "Wat?" vroeg de koning. "Onder mijn bed, ligt het teken, maar als iemand anders erbij kwam, verdween het." zei Sterre. "Het teken dat alleen jij kon zien, dus." zei de koning. "Is dat het goede teken?" vroeg Sterre zacht. "Ja, daar moeten jullie het teken helen, samenbrengen." zei de koning. "Okee, maar dalijk, komt Jonas.... Ana is al terug en nu moet ik dus g...." Sterre stokte midden in haar zin. Het kasteel begon te schudden alsof er een aardbeving was. "Sterreeeeeeeeeeeee" klonk een woedende stem. "Ik.... Ik ga niet..... Ik kan nooit bij Jonas de krachten van de vi...." Sterre maakte haar zin weer niet af, want het hele kasteel trilde als een gek. Ze voelde zich nog lang niet sterk genoeg om dit te kunnen. De krachten bundelen zou niet makkelijk zijn. Haar vrienden mochten haar niet helpen en dat moest ze dus uit zelfvertrouwen doen! Ze voelde zich zo misselijk en dat terwijl ze maar een broodje van de tafel gegeten had! "Sterre, heb jij echt alles opgegeten?" vroeg Raphael door het trillen heen. Sterre antwoorde niet. "Ik ga hier weg." zei ze snel. Ze kon echt niet tegen Jonas op! En dat Raphael kon geloven dat ze in een avond al weer normaal zou zijn als ze al lang niet eet, was ook wel heel naif. Sterre stond op en rende de eetzaal uit. Ze wist niet waar ze heen moest! Anastacia kwam de gang opgerent. "Sterre, wat gebeurt er?!" riep die. "Jonas is er en ik kan niet mijn opdracht doen, ik ben veel te zwak..." zei Sterre. "Sterre, jij bent de enige die dit op kan lossen." zei Anastacia. "Ik durf niet, Jonas is veel te erg, hij heeft me eerst laten verdrinken en nu moet ik nog zorgen dat hij niet ver...." Het kasteel begon weer te schudden. "Sterre, je ziet er ook helemaal niet goed uit en jij bent echt de enige die dit kan." zei Anastacia. Raphael kwam naar Sterre toe. "Sterre, gaat het?" vroeg hij bezorgt. "Het gaat prima, ik moet tegen iemand op kunnen die ten eerste al sterker is dan mij en ten tweede, ik heel misselijk ben!" riep Sterre. "Sterre, je bent gewoon erg bang. Je kan dit wel, gewoon niet aan honger enzo denken." zei Raphael zacht. "Raf, ik durf niet. Ik vind Jonas harstikke eng en je snapt toch wel waarom?" zei Sterre. Ze liep haar kamer in, waar ze een harde gil gaf. Het teken gaf licht, het teken onder Sterre's bed! Raphael en Anastacia renden de kamer in en dit keer bleef het teken zelfs op de grond. "Dit is officieel.... De laatste opdracht... Jij moet onze krachten bundelen, maar hoe doe je dat?" vroeg Raphael. "Ik weet het niet. Toen Kai en Arlene me wouden inlijven dacht ik aan jou en toen kwam het vanzelf, maar ik weet het nu niet. Toen had ik een bol vast die sterker dan mij leek te zijn." zei Sterre. "Moet het niet echt dan?" vroeg Raphael. "Nee, het gebeurd zonder dat mensen het kunnen zien, zodat de druiden het bijvoorbeeld niet doorhebben." zei Sterre. Ineens knalde het bed van Sterre uit elkaar en kwam er iets omhoog uit het teken. Sterre wou kijken wat het was, maar ineens greep Jonas haar. Het kasteel begon weer te trillen. "Sterre, Sterre, Sterre... Denk je nou écht dat je me kan verslaan?" zei Jonas. "Nee." zei Sterre zacht. "Laat haar los, idioot." zei Anastacia. "Van jou hoef ik al helemaal niks te horen." zei Jonas snel. Sterre draaide zich naar het teken in de grond. Er stond iets, maar Sterre kon er niks uithalen... De stem van Merlijn klonk; "Sterre, pak dat teken vast en bundel de positieve krachten van de Vijf! Jullie moeten Jonas verslaan!" Sterre keek in het gezicht van Jonas. "Ik moet het doen...." zei ze met tranen in haar ogen. "Ik wist dat je het niet kon en nu zal je het ook nog niet lukken. Elizabeth zal sterven, hoe dan ook!" riep Jonas. Sterre dacht ineens aan de koningin. Ze moest het voor haar en de koning doen, niet voor haar eigen angst! Ze voelde meer zelfvertrouwen en trok zich los van Jonas. "Jij zal niet winnen." zei Sterre. Jonas keek verbaasd naar de vastberadenheid van Sterre. "En hoe wil je dat doen?" vroeg Jonas lachend. Sterre pakte Raphaels' hand en die van Anastacia en trok die mee naar het midden van de kamer. Sterre trok haar handschoentjes uit en nam het ding vast. Haar handen bevroren langzaam aan, maar ze wist dat Raphael en Anastacia bij haar waren, om haar ook te kunnen helpen. Ze kon dit, ookal waren Marcel en Pim er niet bij! Raphael en Anastacia wel en de krachten bundelen moest lukken! Elizabeth mocht niet dood gaan, door stomme jaloezie! "Kom op Sterre, je kan het wel." zei Raphael lief. Jonas liep naar de drie kinderen en duwde Anastacia weg. Hij greep Sterre vast. Sterre voelde kou, ijzige kou! Ze dacht terug aan haar inlijving. Ze had het zo koud, dat ze niet meer na kon denken. Ze wist niet wat ze moest doen op dat moment, maar door Raphael, Pim, Leopold en Emily was het haar gelukt, om zich van de kou af te sluiten en de krachten van haar en haar vrienden te bundelen. "Jij gaat echt niet winnen van mij! En als je dit volbrengt, ben je nog niet klaar!" riep Jonas. "Het gaat me niet lukken..." huilt Sterre ineens. De kou is te heftig, zo erg als nu heeft ze het nog nooit gevoelt! Zelfs niet zo erg als toen ze probeerde het duistere boek te openen, toen was het nog niet zo erg. "Sterre, niet opgeven!" klonk de stem van Raphael van ver weg. "Ik kan het niet!" riep Sterre. Ze dacht aan Raphael, aan Pim, aan Marcel, aan Ana en aan degene voor wie ze dit allemaal deed. Ze voelde zich sterk, maar op de een of andere manier, voelde ze zich ook zwakker worden. Ze had het gevoel dat ze Jonas aankon, maar alle kracht werd zowat uit haar gezogen. "Sterre, niet opgeven! Je kunt dit, jij bent hiervoor geboren!" klonk de zachtaardige stem van Merlijn. "Ik kan dit niet!" riep Sterre. "Sterre, jij kan dit wel! Vertrouw jezelf en je vrienden! Raphael houd Jonas op afstand, maar heeft je hand nog vast!" riep Merlijn. "Merlijn, ik kan het niet! Dit is niet mijn taak!" schreeuwde Sterre. Ze zag haar 4 vrienden bij haar komen en ze legden hun hand op die van haar. Hun teken, het teken van de 5, verscheen weer, net zoals bij haar inlijving. Sterre dacht eventjes dat het gelukt was, maar toen viel ze op de grond.

De andere van de 5 kwamen naar de kamer. Jonas stond als bevroren in de kamer. "Is het Sterre gelukt?" vroeg Pim. "Ik denk het wel, Jonas reageert niet meer." zei Raphael. Merlijn verscheen. "Jongens, Jonas is maar tijdelijk bevroren. Jullie moeten het teken van dit rijk weer helen! Anastacia is wakker, maar Sterre moet ook snel bij komen. Zonder haar, lukt dit niet." zei Merlijn. Raphael keek even naar Merlijn. "Denkt u niet dat ik daar al de hele tijd mee bezig ben?" vroeg Raphael bot. "Rustig Raphael, het komt goed. Jonas zal zo weer kunnen bewegen, daarvoor moet het heel zijn!" riep Merlijn. "Sterre, wakker worden, alsjebliefd." zei Raphael zacht. Merlijn kwam naar Sterre en Raphael toe. Hij leek gewoon over de grond te zweven, maar hij leek ook een geest... Hij bukte. "Wat doet u?" vroeg Raphael aan Merlijn. Merlijn legde zijn hand op Sterre's borst. 

Sterre hoorde Merlijn. "Kom op Sterre, word wakker... Je vrienden hebben je hard nodig." zei hij. "Hoe kan ik wakker worden?" vroeg Sterre zacht. "Dat komt vanzelf." zei Merlijn. De stem verdween en Sterre werd wakker. Ze keek recht in de ogen van Merlijn. "Merlijn..." zei Sterre zacht. "Kom op Sterre, zorg dat het teken heel word, voordat Jonas zijn doel kan berijken." zei hij vriendelijk. Hij hielp Sterre overeind. Dit voelde wel raar, aangezien Merlijn meer een geest leek dan een mens. "Waar zijn de tekens?" vroeg Sterre. "Die hebben we bij." zei Raphael. Ze pakten allemaal hun deel van het teken. "Merlijn, wat moet ik doen?" vroeg Sterre. Ze was zichtbaar duizelig. "Jonas komt langzaam weer bij, zet de tekens samen en ze smelten op een bepaalde plek samen. Jonas zal nooit meer weten, dat dit gebeurd is en zal een goed mens worden. Als het niet lukt, zal Jonas jullie verslaan." zei Merlijn. Sterre keek haar 4 vrienden bang aan. Moest dit echt aan haar liggen dan?! Die zware last van dat zij elke keer het laatste moest doen om het kwaad te stoppen was niet te dragen! "Waarom moet ik dit doen? Kunnen Pim, Raphael, Ana en Marcel niet helpen?" vroeg Sterre. "Een paar van hun moeten Jonas van je weg houden, het teken heeft de tijd nodig om alles recht te krijgen." zei Merlijn. De 4 vrienden van Sterre keken elkaar aan. "Raf en Pim... Kunnen jullie Jonas tegen houden?" vroeg Sterre. "Maar ik wil bij jou zijn." zeiden de jongens tegelijk. Anastacia keek jaloers naar Pim. "Ik bedoel, mij maakt het niet uit." zei Pim snel. "Raf, please. Jij bent super sterk, ik moet het teken heel krijgen." zei Sterre. "Okee, maar alleen voor jou, dan." zei Raphael. Marcel en Anastacia zouden Sterre beschermen, voor het geval Jonas door Raphael en Pim zou breken. Sterre ging op haar bed zitten en puzzelde snel de delen bij elkaar. Jonas gaf een schreeuw van woede. "Jullie winnen niet van mij!" riep hij kwaad. "Sterre, schiet op! Jonas is zeker sterk, we zullen hem niet lang tegen kunnen houden!" riep Pim. "Ja, ik.... Het gaat me lukken!" riep Sterre. Ze had 3 delen van het teken aan elkaar, maar ze miste een deel... "Waar is het 4e deel?" vroeg Sterre gestrest. "Sterre, schiet op!" klonk de stem van Merlijn. "Maar waar is het laatste deel?!" riep Sterre vol stress. Raphael zag het deel op de grond liggen en raapte hem snel op. Hij gooide het naar Sterre, maar ondertussen brak Jonas tussen Pim en Raphael door. De twee jongens vielen op de grond. Jonas was woedend, zijn gezicht was helemaal rood en het zag er echt niet goed uit. Sterre hield het teken aan elkaar. Hoe kon ze hem nou aan elkaar krijgen? Anastacia en Marcel probeerden Jonas tegen te houden, maar het was hartstikke moeilijk. Hij was van zichzelf al heel sterk, maar nu hij woedend was, was het nog veel erger! Hij duwde ook Anastacia en Marcel op de grond en stormde op Sterre af. Maar toen, net op tijd, brandde het teken aan elkaar. Jonas remde af en er klonk een lange schreeuw. Jonas begon rond te draaien. "Het brand, het brand!" riep hij de hele tijd. De vijf kinderen vielen allemaal bewusteloos neer en zagen in hun buiten bewustzijn, de koningin en de koning glimlachend bij elkaar zitten... "Bedankt kinderen. Door jullie is alles goed gekomen..." zei de koning zacht. De koningin glimlachte. Ze zag er zo blij uit. En Demi zat bij haar op schoot en ook zij glimlachte. Ze was blij haar moeder weer gezond en wel te zien. De Vijf glimlachtte naar het gezinnetje. "Graag gedaan..." zei Sterre zacht. Daarna verdwenen de vijf kinderen uit het kasteel en al, terug naar hun eigen wereld....