De verdwenen bewoonster

 

 

"Hey jongens, waar is Ana?" die vraag kon natuurlijk alleen maar van Marcel zijn. "Marcel, je overdrijft. Ana is meestal later en je vraagt het elke morgen en dan zegt Sterre elke morgen weer: Ze ligt nog in bed" zei Pim. "Uhh...Pim, nu ligt ze niet meer in bed..." zei Sterre. "Ik dacht dat ze al aan de ontbijttafel zat." "Blijkbaar niet dus, want ik heb haar nog niet gezien Pimmie!" zei Marcel. "Ja Marcel. Dat begrijp ik dan ook wel, want ik zit bij jou AAN de ontbijttafel!" zei Pim. Langzaam aan ontstond er een ruzie tussen Pim en Marcel over Anastacia. "Jongens! Doe eens rustig! Jullie weten toch dat Ana sinds kort een manege gevonden heeft en daar elke week heengaat! Dus daar kan ze ook zijn." zei Sterre ineens. Ze had er genoeg van. Elke ochtend het zelfde liedje. Marcel begon altijd eerst over dat Ana er niet is en vervolgens barst er ruzie uit tussen Marcel en Pim. En elke keer net voor ze het wou stoppen kwam Ana binnen. "Hey Ster. Zit je weer ergens anders met je gedachten?" "Raphael! Ik hoorde je niet binnenkomen..." zei Sterre. Ze had het gevoel dat haar hoofd zo rood was dat ze alleen nog maar een sirene geluid hoefde te maken en zich dan al bij de brandweer kon aanmelden voor brandweerwagen. Marcel moest het gemerkt hebben want hij liep weg en zei: " Pas maar op! Straks moet ik de brandweer nog bellen. Je kunt je namelijk niet zelf blussen!"  "Marcel!!! Waarom zeg je DAT NU weer?!" zei Sterre boos. "He, Sterre... Doe eens rustig... Ik had het toch al gezien..." zei Raphael. "Echt... Oh..." zei Sterre. "En dat vind ik nou juist zo leuk aan jou." maakte Raphael zijn zin af. Sterre en Raphael maar ook Pim barstten alle drie te gelijk in lachen uit.

"Pim... Ana is nog steeds niet terug en het is nu al avond!" zei Marcel tijdens het avondeten. Hij had erge honger maar van Tineke moesten ze wachten op Anastacia. "Marcel, geduld. Ana komt wel!" riep Tineke vanuit de keuken. Maar na een half uur gingen ze dan toch maar eten. Tineke riep Anastacia nog even maar die kwam niet. Om tien uur gingen ze maar naar bed. De volgende dag was het gelukkig zaterdag maar niemand kon lang opblijven. Ze waren moe van het zorgen maken over Ana. Maar ookal waren ze moe... Door al die zorgen kregen ze Ana niet uit hun hoofd.  Dus konden ze ook maar amper slapen. Net voordat Sterre in slaap viel, gleed er een blauwe envelope door de gleuf onder de deur. Er stond op "Voor: Sterre de Wit, Marcel Keyzer, Pim Versteegh & Raphael Salomons." Maar Anastacia's naam stond er niet op. Sterre bedacht hem nog maar niet te lezen en legde hem onder haar hoofdkussen. Morgen zou ze hem openmaken in de badkamer met de rest van de Vijf die nog in het huis waren. Ze pakte Muis zodat ze de hoop zou hebben zich geen zorgen te hoeven maken.

"Jongens, komen jullie na het eten gelijk naar de badkamer? Ik heb iets belangrijks te vertellen." fluisterde Sterre toen ze aan tafel zaten. Tineke en Thomas waren er ook. Thomas zat op de bank een mannentijdschrift te lezen en Tineke schreef een boodschappenlijstje. De 3 tieners knikte en aten rustig verder. Blijkbaar had Thomas iets gehoord. Hij kwam aan tafel zitten en vroeg wat er was. Het was wel zo dat Thomas nou  -omdat hij Morgana niet meer trouw was-  overal bij betrokken mocht worden. Hij had beloofd om de Vijf te helpen als het nodig was. Maar omdat Sterre zelf nog niet wist wat er in de brief stond zei ze het liever niet tegen Thomas. Straks ging het over Ana en ze wilde Thomas niet bezorgd maken. Maar Anastacia was nu eenmaal wel zijn vriendinnetje. "Krijg ik nog antwoord?" Sterre schrok. Ze had nog geen antwoord gegeven aan Thomas. "Eigenlijk weet ik het zelf ik nog niet Thomas. Maar ik wil je niet bezorgd maken. Ik kreeg vanavond een envelope onder de deur gestoven met onze namen erop (van de Vijf) alleen Ana stond er niet op. Maar ik zal het zeggen als het ook jou aangaat Thomas." zei Sterre.

Na het eten kwamen ze bij elkaar in de badkamer. "Wat is er zo belangrijk? Is je kat soms verdwenen?!" pestte Marcel haar. "Marcel, doe even normaal! Muis is belangrijk voor Sterre maar daarvoor zal ze ons niet bij elkaar roepen." zei Raphael. "Dank je Raf." zei Sterre met blosjes op haar wangen. "Vertel. Wat is er zo belangrijk?" vroeg Pim. "Zoals ik al tegen Thomas zei kreeg ik vanacht een envelope onder de deur door geschoven. Onze namen stonden erop. Meestal als onze namen eropstaan zou die van Ana er natuurlijk ook op staan, maar dat is net het bijzondere. Ana was er gisteren de hele dag niet en dan krijg ik een envelope met onze namen erop en die van Ana dus niet. Ik besloot te wachten tot het ontbijt en zou dan jullie dus bij me roepen in de badkamer. Ik wou snel slapen en als er iets erg in zou staan, zou dat niet lukken." Sterre was uitverteld. "Oke. Dus je wil het nu met ons lezen zodat we het allemaal weten? vroeg Pim. "Ja. Dat was mijn plan. Maar ik durf hem niet open te maken, omdat ik bang ben dat het slecht nieuws is." "Ik lees het wel voor!" De 4 tieners schrokken... Er stond een doorschijnend meisje in de badkamer. Maar het was niet Emily want die was samen met haar vader Leopold in Parijs en die was weer gewoon een mens van echt mensenhuid. "Ik ben Ronja. Ik heb ervoor gezorgd dat jij die brief kreeg Sterre. Ik had ook wel verwacht dat je het niet gelijk ging lezen maar dit plan ging uitvoeren. Ik hoef het ook niet persé voor te lezen. Ik weet wat er in staat." zei het meisje dat dus blijkbaar Ronja heette. "Is het slecht nieuws over Ana!?" die vraag was natuurlijk van Marcel. Marcel was al vanaf de eerste ontmoeting smoor verliefd op Anastacia. Hij was blijkbaar de enige op de hele wereld die niet zag dat hij geen kans maakte bij Anastacia. "Ja. Helaas wel Marcel." zei Ronja. "He! Hoe weet jij mijn naam!?" vroeg Marcel verbijsterd. "Ik volg jullie al sinds jullie de eerste stap in huize Anubis zette. Ana is ontvoerd. Sterre, jij bent de belangrijkste van de Vijf en omdat Anastacia jou beste vriendin is en ook knap -voor Marcel-  probeerd degene die haar ontvoerd heeft, de Vijf naar hem te lokken. Marcel, jij bent goed in overhalen al is het nog zo'n onzin. Daarom heeft hij Ana. Maar hij heeft Sterre nodig. Het is niet bekend waarom hij uw nodig heeft beste Sterre. En hij had ook Raf kunnen kiezen, maar die was een beetje onberijkbaar. Het is een val! Jullie moeten Ana redden zonder dat de onbekende man doorheeft dat jullie er zijn!"

 

 

Anastacia ontwaakte langzaam uit een diepe slaap. Ze lag op een berg rozen en probeerde te gaan zitten. Ze zat maar opstaan lukte niet. Anastacia probeerde de omgeving goed in zich op te nemen maar voordat ze weer helemaal terug was bij haar startpunt viel ze neer en was het weer zwart. Ze probeerde te ontwaken maar het lukte niet.

"Waar ben ik?" vroeg Anastacia. Haar stem klonk vreemd hard in de kamer waar ze stond. Ze kende de kamer niet en hij was amper mooi. "Wie heeft deze kamer ingericht?! Het is echt lelijk! Je hebt geen smaak voor inrichting! En tegen wie praat ik eigenlijk?" Die laatste zin sprak ze zo zacht uit maar dat hielp niet want het leek alsof er een achtbaan over haar heen zoefte. Toen ontwaakte ze uit haar diepe slaap nummer 2. Ze kon nu wat makkelijker bewegen en stond soepel op. Maar dat kwam niet doordat ze goed uitgerust was. Er stond een man achter haar. Hij had een masker over zijn gezicht en lange kleding aan. Anastacia kon zijn gezicht niet zien maar wel zijn ogen. "Waar ben ik? En wie ben jij!?" vroeg Anastacia. Ze probeerde te klinken alsof ze niet bang was, maar ze zag aan het gezicht van de man dat het niet gelukt was. "Daar kom je nog wel achter prinses Anastacia..." Anastacia snapte het niet. Prinses? Was dat sarcastisch of meende hij het? Er spookten duizenden vragen door haar hoofd waar ze geen antwoord op had.

 

 

Sterre, Marcel, Pim en Raphael waren nog steeds niet volledig bijgekomen van het schokkende nieuws dat ze net gehoord hadden van een geest genaamd Ronja. Thomas kwam de badkamer binnen en verbrak de stilte zonder te weten dat hij eigenlijk stoorde. "Wat is er met jullie? Het lijkt wel of jullie Morgana weer hebben gezien." zei hij. De laatste zin was eigenlijk als grap bedoelt. Toen hij na drie minuten nog geen antwoord had gekregen pakte hij de drinkbeker van de wasbak, vulde hem met water en gooide hem eerst bij Pim in zijn gezicht. Vervolgens vulde hij hem nog drie keer en deed het zelfde bij Marcel, Raphael en Sterre. Ze keken hem alle vier verbijsterd aan. "WAAR WAS DAT VOOR NODIG!?" zei Marcel boos. "Nou, ik wachte drie minuten op antwoord voor een vraag die ik al twee keer gesteld had en jullie leken wel versteend." zei Thomas snel. "Sorry Thomas. Weet je nog wat ik tegen je zei tijden het ontbijt?" verontschuldigde Sterre zich bij Thomas. "Natuurlijk weet ik dat nog. Dat is een kwartier geleden." dat was Thomas' zijn antwoord. "Gaat het over Ana?!" vroeg Thomas nog geen seconde later. Blijkbaar drong het tot hem door dat Sterre anders praatte. Niet bang, niet verdrietig en ook niet blij. Maar anders dan normaal. "Je moet zelf weten of je het geloofd als één van ons gaat vertellen wat er gebeurd is dude, maar het is zeker... Het is geen grap van mij." zei Marcel snel. "Het is niet bepaald goed nieuws Thomas. Maar daarom vraag ik je dit ook... Ben jij in staat om Ana te redden, hoe gevaarlijk het ook gaat worden?" vroeg Sterre. "Natuurlijk. Ze is mijn vriendinnetje." antwoordde Thomas. "Oké. Om drie uur vanmiddag, op het schoolplein?" vroeg Pim aan zijn vier vrienden. "Het is zaterdag." was de droge reactie van Marcel. "Daarom juist Marcel. Omdat het zaterdag is, is er niemand op school!" zei Sterre blij. Zij snapte wel waar Pim naartoe wilde met zijn detective-logica.

Om drie uur waren ze met z"n vijven op het schoolplein. Thomas wist nog amper iets van wat er zich had afgespeeld voor hij binnenkwam in de badkamer. Sterre wou net gaan vertellen waarvoor ze op het schoolplein waren maar toen verscheen de geest van vanochtend. "Ronja, ik wou het net aan Thomas vertellen!" zei Sterre geschrokken maar ook geiriteerd. "Ik vertel het wel aan Thomas. Ik moest jullie nog iets vertellen. En nu het vriendje van de prinses er toch bij is, begin ik wel bij het begin. Ik ben er namelijk achtergekomen waarom ze Anastacia moeten hebben. Het gaat blijkbaar niet alleen om jou zintuig Sterre." Thomas luisterde verbijsterd naar het volledige verhaal. Ook de andere vier luisterde vooral bij het laatste gedeelte  (wat ze nog niet wisten) erg goed terwijl Ronja het verhaal vertelde.  De samenvatting...       Het bleek dat Anastacia een prinses was. "Daarom dus die mooie naam. Niet alleen doordat ze uit een rijke familie komt" zei Marcel dromerig. Maar wat Ronja daarna zei, was niet om te dromen. Dat was een nachtmerrie! De tot nu toe nog onbekende man, had Anastacia nodig om Sterre te lokken. Sterre was niet het zusje van Anastacia ofzo, maar wel familie. En het gebeurd nooit dat de uitverkorene als er meerdere zijn, familie zijn. Sterre was het nichtje van Anastacia. Dus eigenlijk, als Anastacia geen prinses meer wil zijn, Sterre zou moeten invallen. En nu nog één vraag... Waarvoor heeft hij Anastacia en Sterre nodig? Hij heeft van een legende gehoord. Alleen nu gaat het niet over de legende van koning Arthur, Merlijn en het Magische zwaard. Het gaat over zijn dochtertje. Zijn dochtertje was geboren, maar toen het kindje naar huis mocht, verdween het plotseling alsof het ergens anders naar geteleporteerd werd. Het bleek het kind te zijn uit de legende van De Prinsessen Van De Vijf Van Het Magische Zwaard. Het meisje kan worden teruggeteleporteerd als de twee prinsessen in het jaar 2011 samen werden gebracht en dan elkaars krachten bundellen. Sterre zou goed voelen maar dan met haar zintuig tast ook letterlijk kunnen zien. En Anastacia zou dan met haar ogen nog een keer kunnen verdubbelen. Als ze zich concentreerd kan ze dus vinden wat ze zoekt. Maar ook de eigenschappen voelen en bekijken of het echt is wat ze nodig heeft. Sterre kan dan aanvoelen op welke plek het kindje is, en Anastacia krijgt dan door van Sterre hoe het kind eruit ziet en hoe de omgeving eruit ziet. Zo kunnen ze het kind terugbrengen. "Maar die manier kent de man niet... Hij heeft een andere manier hoe het ook gaat lukken. Maar als die manier lukt en het kind is terug, geven Anastacia en Sterre hun leven." eindigde Ronja haar verhaal. "JULLIE MOETEN OPZOEK NAAR ANASTACIA! HET IS NOG NIET VERLOREN. JULLIE WETEN DE GOEDE MANIER DUS GA OP ZOEK! MORGEN VERTREKT ER EEN BUS. STERRE, JIJ KAN ZINGEN! DE BUS ZOEKT ANASTACIA OP MAAR KAN DAT ALLEEN DOORMIDDEL VAN EEN LIED DOOR IEMAND LIVE GEZONGEN ZONDER VALSE NOTEN! DOE JE BEST STERRE EN JULLIE OOK BOYS! THOMAS, JOU HEBBEN ZE NIET NODIG DUS RED JE VRIENDEN ALS HET NODIG IS! SUCCES!"

 

"Excuse me?! Ik heet gewoon Anastacia hoor! Noem me dus geen prinses al ben ik rijk!" zei Anastacia beledigd. Al was ze stiekem ook wel blij. Tenminste als ze echt een prinses was... "Je bent rijk? Dat is ook logisch. Een prinses is meestal rijk." zei de mysterieuze man tegen Anastacia.  "HOEZO PRINSES?!" vroeg Anastacia. "Oh... Je weet het nog niet? Ik dacht dat Prinses Anastacia wel wist dat ze een prinses is. Of in iedergeval dat Sterre het wist." "Hoe zou Sterre nou moeten weten dat ik e... Hoe weet jij dat ik Sterre ken?!" het drong blijkbaar nog niet allemaal door wat er gebeurde bij Anastacia. "Nu snap ik waarom je blond bent hoogheid." zei de man gemeen. "Nogmaals... Excuse me?! Ik ben niet dom... Maar hoe ken je Sterre. Ik heb nog geen antwoord." zei Anastacia. De man liep naar Anastacia en ze liep met hem mee. Ze zag dat de man binnen een groot bed had staan. Hij wenkte haar om naar het bed te gaan en te gaan liggen. Anastacia zag niet dat er een gemene grijns om de mysterieuze mond zat, want ze keek verwonderd naar het bed en hij had een masker. Anastacia ging liggen. De man ging bij haar staan en vroeg aan Ana of ze alle antwoorden wilde weten doormiddel van een geschiedenisverhaal waar ze zeker van op zou kijken. Anastacia knikte ja, en ging zo op in het verhaal dat ze niet doorhad dat de man een rol tape uit zijn zak haalde en eerst Anastacia"s armen aan het bed vast plakte. Vervolgens kwamen haar voeten en nu moest hij nog een ding, maar het verhaal was uit... Ze zag dat hij haar met tape had vastgeplakt en wou vragen wat hij deed, maar de man maakte snel zijn opdracht af door ook nog tape voor haar mond te plakken. Anastacia kon niets meer zeggen of doen... Ze wist nu dat ze een prinses was die ervoor kon zorgen dat de man zijn dochtertje terug zou krijgen en dat Sterre haar nicht was, en haar doormiddel van Anastacia zou lokken. Voor het geval de ene mogelijkheid niet zou lukken. De mogelijkheid waar Ronja het over had. Anastacia wist nog niks van wat er in Anubis gebeurd was. Maar zij zal haar leven geven als ze op zondag twaalf uur 's nachts zich concentreerde op een blank meisje met een blonde vlecht in haar haren. En dan kon ze het meisje zien... Als Ana het meisje alleen zou zien, zou ze doodgaan en Sterre ook. Maar Anastacia wist dus niets van de 2de manier die goed was voor ieder...            Ze wil in een onrustige slaap waar ze Marcel, Pim en Raphael nog zag. Maar Sterre lag naast haar op de grond en zij lag er zelf naast! Maar ondertussen had ze niet door dat er 5 mensen het kasteel binnen slopen.