De 5 en oud in gevaar

Personage's

Naam: Nienke Martens

Leeftijd:18

Relatie:Fabian Ruitenburg

Bijzonderheden: Ontvoerd,zwanger van Fabian, mishandeld

 

Naam: Fabian Ruitenburg

Leeftijd: 20

Relatie: Nienke Martens

Bijzonderheden: Ontvoering Nienke, zwangerschap Nienke

 

Naam: Noa van Rijn

Leeftijd: 18

Relatie: Jeroen Cornelissen

Bijzonderheden: Overbezorgt vriendje, auto ongeluk

 

Naam: Jeroen Cornelissen

Leeftijd:19

Relatie: Noa van Rijn

Bijzonderheden: overbezorgt, auto ongeluk Noa

 

Naam:Amber Rosenbergh

Leeftijd: 19

Relatie: Appie Tahibi

Bijzonderheden: Kennis met Anubis Bewoners, ontvoering Nienke, auto ongeluk Noa, zwanger van Appie, komt in een coma

 

Naam: Appie Tahibi

Leeftijd: 21

Relatie: Amber Rosenbergh

Bijzonderheden: ontvoering Nienke, zwangerschap Amber, coma Amber

 

Naam:Sterre de Wit

Leeftijd: 16

Relatie: Raphael Salomons

Bijzonderheden: Overgevoelig zintuig tast, ontvoering van Nienke

 

Naam: Raphael Salomons

Leeftijd: 17

Relatie: Sterre de Wit

Bijzonderheden: Overgevoelig zintuig gehoor, ontvoering van Nienke

 

Naam: Anastacia van Emerycke Reehorst

Leeftijd: 16

Relatie:Niemand

Bijzonderheden: Overgevoelig zintuig zien, ontvoering Nienke, mishandeld

 

Naam: Marcel Keyzer

Leeftijd: 17

Relatie: Niemand

Bijzonderheden: Overgevoelig zintuig smaak, ontvoering Nienke, verliefd op Anastacia

Naam: Pim Versteegh

Leeftijd: 17

Relatie: Niemand

Bijzonderheden: Overgevoelig zintuig reuk, ontvoering Nienke, verliefd Sterre

 

Naam: Kai

Leeftijd: 43

Relatie: Arlené

Bijzonderheden: Baas van Anubis,donker druiden, zit achter ontvoering Nienke Martens

 

Naam: Arlené

Leeftijd: 38

Relatie: Kai

Bijzonderheden: Donker druiden, zit achter ontvoering Nienke Martens

Bijrollen

Naam: Joyce van Bodegraven

Leeftijd: 18

Relatie:Mick Zeelenberg

Bijzonderheden: Niets... Komt alleen voor in begin over werk

 

Naam: Patricia Soeters

Leeftijd: 19

Relatie: Niemand, Ex Robbie van Swieten

Bijzonderheden: Is alleen en komt alleen voor in begin

 

Naam: Mick Zeelenberg

Leeftijd: 19

Relatie: Joyce van Bodegraven

Bijzonderheden: Niets, komt alleen voor in begin

 

Naam:Victor Emanuel Roodenmaar

Leeftijd: 112

Relatie: Niemand

Bijzonderheden: Komt alleen voor in begin

 

Naam:Amy Martens

Leeftijd:0

Relatie: N.V.T.

Bijzonderheden: Jonge ouders, dochter Nienke en Fabian, verdwenen met Nienke

 

 

Het Huis Anubis

De 5 en de oude in gevaar

 

In dit verhaal gebeuren rare dingen... De oude bewoners van het Huis Anubis, zijn allemaal hun eigen weg gegaan. De stelletjes die al lange tijd samen zijn, wonen samen en ze hebben allemaal een goede opleiding. Iedereen is geslaagd. De nieuwe bewoners, waar de oude bewoners nog niks over weten, hebben erg veel last van hun overgevoelige zintuigen. Als Amber op een dag erachter komt, dat ze haar fotoboek van vroegere kindertijd vergeten was. Ze gaat naar het Huis Anubis om het op te halen. Maar tot haar verbazing doet niet Victor open maar een blond meisje met een zonnebril. Amber komt binnen en komt van alles te weten. Later verteld ze alles aan de oude bewoners. Misschien had ze dat beter niet kunnen doen, want daardoor brengt ze Nienke in gevaar. Nienke word ontvoerd en Fabian word kwaad op Amber. Noa komt in het ziekenhuis terecht. Wat is er met haar gebeurd? Sterre raakt te veel dingen aan, als ze ineens haar handschoentjes kwijt is. Anastacia verdwijnt ook en Marcel slaat op hol. Hij wil koste wat het kost Anastacia vinden. Fabian wil koste wat het kost Nienke vinden. En Jeroen wil Nienke vinden, om Noa beter te maken. Hij gaat samen met Fabian op zoek naar hun verdwenen vriendin.

Hoofdstuk 1- Het heden

Nienke was bezig in het ziekenhuis. Alle anubis bewoners waren geslaagd voor hun eindexamen. Nienke en Fabian woonde samen. Appie en Amber -raar maar waar- woonde ook samen. Appie was begonnen aan een acteercarierre in horrorfilms en Amber had een modellencarierre. Joyce en Mick waren weer samen. Marijke was er namelijk achtergekomen dat Sofie met de -volgens haar smerige- sportman van het huis, Mick.  Joyce deed samen met Patricia een maandelijks magazine maken. Mick deed een opleiding om gymleraar op de basisschool te worden.. Noa en Jeroen woonde net als alle andere stelletjes ook samen. Noa werkte net als Fabians' oom in een antiekwinkel. Ze vond al die spulletjes geweldig. Ze zat eigenlijk wel de hele dag bij Jeroen. Jeroen had namelijk een antiekzaak. En daar werkt Noa. 

Nienke moest nu als opdracht een hele week voor  één patient zorgen. De patient waar ze voor moest zorgen, had een erge  buikkramp. Die buikkramp zou niet zomaar overgaan volgens de achte dokters. Als Nienke de patient goed advies kon geven en op het einde van de week, hem zowat beter had gekregen, kreeg ze een goed cijfer voor haar laatste vak van dit jaar. Fabian was 's ochtends al vroeg vertrokken. Hij deed opleiding voor archeoloog. Net als Zeno Terpstra. Alleen pastte hij wel op of er ergens een vloek opzat. Hij hield zoveel van Nienke. Ook Fabian had vandaag de laatste dag van dit jaar. Hij moest een plek gaan opzoeken waar hij denkt iets te vinden. Maar hij moet daar ook zien te overleven. Hij moest alle nodige dingen mee nemen. Nienke kreeg een glimlach op haar gezicht. Ze was zo blij dat Fabian zo voorzichtig deed. Alleen omdat hij van haar hield. En omdat ze in het Huis Anubis al zoveel mysterie's hadden opgelost, zou Nienke goed zijn in het ziekenhuis en Fabian zal perfect zijn, voor opgravingen en oude legende's.

 

'Ik ben thuis!' riep Fabian. 'Hey Faab.' zei Nienke die al aan het koken was. 'Keukenprinses. Wat eten we?' vroeg Fabian nieuwschierig. 'Dat is een verrasing.' zie Nienke. Ze had iets gekocht in de winkel waar Fabian niets van wist.

Fabian had graag lasagna, wist Nienke. Ze was lasagna aan het maken. Maar om Fabian om de tuin te lijden, had ze een pan op het vuur gezet. Ze maakte zelf pudding. Dan was er nog iets lekker na de lasagna. En ze had Amber uitgenodigt. Die zou ook komen maar was er nog niet. Nienke kreeg opeens een sms'je. Gelukkig. Die was van Amber. Ze ging even naar Anubis, om haar fotoboek van vroeger terug te halen. Die was ze vergeten. Nienke sms'te terug om te vragen hoe laat ze zou komen. half 6... Nog een half uur wachten.

 

Amber belde aan bij het Huis Anubis. Er deed een blond meisje open. Ze had een zonnebril op. 'Hey... Wie ben jij?' vroeg het meisje. 'Ik ben Amber. Ik heb hier ook gewoont en ik was iets vergeten. Als ik het niet terug krijg, vermoord mijn vader me.' zei Amber terwijl ze het meisje aan de kant duwde. 'En trouwens... De zon schijnt niet dus doe die zonnebril maar af.' zei Amber. Amber zag ineens dat heel het huis veranderd was. Toen ze was bijgekomen, zag ze dat het meisje nog steeds haar zonnebril ophad. Ze trok de zonnebril van het meisje af. 'Neee. Geef terug! AUw!!!!' schreeuwde het meisje. Ze sloeg haar armen voor haar ogen. Amber dacht dat het meisje moest huilen. Ze vroeg : 'Waarom zou ik het teruggeven. Die pijn is maar even. Daarna is het wondje wel weer dicht.' zei Amber. 'Hey! Geef Anastacia haar zonnebril terug!' schreeuwde een meisje met een harry potter bril en bruine vlechten. 'Waarom heb jij handschoenen aan?' vroeg Amber nieuwschierig. 

'Geef eerst Anastacia haar zonnebril terug! Ze kan niets zien zonder. Ze krijgt fel licht! Ze kan wel blind worden.' schreeuwde het andere meisje hard. 'Oke. Rustig.' zei Amber. Amber gaf het meisje dat blijkbaar Anastacia heette haar zonnebril terug. Maar het hielp niet, want voordat ze hem kon opzetten, lag ze bewusteloos op de grond. 'Ana!' schreeuwde het meisje met de bruine vlechten. 'Sterre... Doe mijn zonnebril op...' zei Anastacia die erg zwak leek. Het meisje met de vlechten deed de zonnebril op bij Anastacia. Maar ze bleef haken met haar handschoentje die van haar hand afschoof. Het meisje had het niet door. Ze schudde Amber de hand en wou zichzelf voorstellen. Maar toen ze Amber aanraakte, kreeg ze ijs op haar hand. 'Wat hebben jullie?' vroeg Amber verbaasd. 'Wij..... Wij hebben overgevoelige zintuigen! Wees niet zo nieuwschierig! Je hebt mij bijna blind gemaakt! En nu zet je haar onder het ijs!' schreeuwde Anastacia boos.

Amber rende snel naar boven. Ze zag alle veranderingen. Maar ze stond er niet bij stil. Ze liep naar -wat haar kamer was- de meidenkamer. Ze gooide de deur open. Ze zag op het make-up tafeltje haar fotoboekje liggen. Ze pakte hem en liep even door het huis. Ze zag ook jongens. Een met een koptelefoon. Ze vroeg welke muziek hij luisterde maar was zo nieuwschierig dat ze voor het antwoord de koptelefoon op haar hoofd had, maar ineens schreeuwde de jongen het uit. Hij hoordde allemaal piepgeluidjes. Amber gaf snel de koptelefoon terug. Ze rende het huis uit en ging op weg naar Nienke's huis.

 

Hoofdstuk 2- Ruzie in Anubis

 

'Die meid mag hier nooit meer binnenkomen!' 'Ze trok mijn zonnebril af!' 'Ze trok mijn koptelefoon af!' schreeuwde de anubis-bewoners door elkaar. 'Hehe jongens... Doe eens rustig en vertel mij eens wat er is.' Arlené was binnen gekomen.

Iedereen begon weer doorelkaar te praten totdat Arlené zei dat Sterre mocht vertellen. 'Er kwam hier net een blond meisje binnen. Ana deed open, maar dat meisje trok haar zonnebril af. Zelfs toen Ana begon te schreeuwen, gaf ze haar zonnebril zelfs nog niet terug. Toen zei ik dat ze die zonnebril terug moest geven maar ze was te laat en Ana viel neer. Ik zette haar zonnebril op en ik bleef haken. Mijn handschoentje viel af, maar ik had niets door en gaf het meisje een hand. Maar toen kreeg ik een ijshand.' zei Sterre. 'Dat is alles wat ik weet.' eindigde Sterre. 'Oke. Nu jij Raphael. Bij jou hoorde ik ook geschreeuw.' zei Arlené. 'Dat meisje kwam ook bij ons op de kamer. Ze vroeg wat voor muziek ik luisterde. Ik wilde zeggen, dat er geen muziek opstond, maar toen pakte ze mijn koptelefoon af. Ik hoorde gepiep. Gelukkig gaf ze het terug. Maar toen rende ze het huis uit. En zolang ze wegblijft vind ik het goed.' zei Raphael. 'Zij zal wegblijven kids... Al moet ik daar persoonlijk voor zorgen.' zei Arlené zachtjes toen iedereen naar boven ging.

 

Amber belde aan. Dit keer bij Nienke. Nienke deed de deur open. 'Amber. Waar was je n...' Nienke wou vragen waar Amber was maar voordat ze haar zin af had, begon Amber te ratelen. 'Nienk! Er wonen andere mensen in anubis, toen ik aanbelde deed er een blond meisje open met een zonnebril terwijl de zon helemaal niet scheen, ik pakte perongeluk de zonnebril af, en toen begon ze te schreeuwen dat het pijn deed aan haar ogen. Toen kwam er een meisje de trap af, dat op jou leek maar dan met zo'n harry potter brilletje en vlechten. Zij had handschoentjes aan en die trok ze perongeluk uit toen ze bij Anastacia de zonnebril op deed en toen ze mij een hand gaf, kreeg ze een ijshand. En toen rende ik naar boven om mijn fotoboek te zoeken en toen ik die had gevonden wou ik kijken wat er allemaal veranderd was en toen liep ik naar de jongenskamer waar een heel knappe jongen met bruin haar en een koptelefoon en ik pakte de koptelefoon om te luisteren naar de muziek die hij op had staan maar hij had geen muziek en hij begon opeens te schreeuwen dat hij allemaal gepiep hoorde en toen gaf ik het terug en rende ik het huis uit....' 'Ben je eindelijk klaar Amber?' vroeg Nienke die het benouwd kreeg van de greep waarin ze beland was toen Amber aan het ratelen zijn. Nienke nam Amber mee naar binnen. Ze plantte haar op een stoel. En toen riep ze Fabian om te eten. Fabian keek blij naar Nienke, omdat hij na een lange tijd weer lasagna kon eten.

 

Ondertussen in Anubis waren De 5 naar boven gegaan. Ze waren de schade aan het bekijken. Sterre had Muis gepakt, zodat het ijs eindelijk van haar hand zou verdwijnen. Anastacia druppelde haar ogen en begon te jammeren van de schade die er blijkbaar op zat. Raphael hoorde nu zelfs met zijn koptelefoon bijna niets. Hij had een kleine schade opgelopen bij zijn oren. Hij was nu voor een tijdje half doof. Maar De 5 hadden geen weet van wat zich in de geheime -nog niet ondekte- bibliotheek afspeelde. Arlené had Kai ingelicht over het meisje dat binnen was geweest. Ze waren een plan aan het bedenken. 'Sterre kreeg ijs op haar handen toen ze het meisje een hand gaf.' zei Arlené tegen Kai. Kai leek wel tevreden nu hij wist wie het meisje was. 'We moeten de zwakke plek van die Amber Rosenbergh vinden. We hebben dat meisje nodig voor de inlijving van Sterre. We moeten bijvoorbeeld haar beste vriendin ontvoeren...' bedacht Kai hardop.

Arlené  keek ook ineens blij. 'Bedoel je...Dat ik moet uitzoeken wie haar beste vriendin is?' vroeg Arlené  voorzichtig. 'Jij snapt het...' zei Kai. Arlené  ging opzoek naar het adres van Amber Rosenbergh en belde haar op. Ze had een plannetje bedacht. Ze zou Amber Rosenbergh bellen en dan een verhaal vertellen over dat ze een rijsje naar Parijs had gewonnen. Ze mocht haar beste vriendin meenemen. Ze vroeg aan de telefoon de naam en adres van de vriendin.

'Nienke Martens, Amsterdam, Berenstraat nummer 3.' zei Amber door de telefoon. 'Bedankt mevrouw Rosenbergh.' zei Arlené  die zogenaamd die vriendin zou ophalen. Ophalen zou wel zijn... Een soort van dan. Ze zou morgen om half 5 naar Nienke vertrekken. 'Goedzo...' zei Kai tevreden. 'Pas maar op Martens... We komen eraan.' 

 

Hoofdstuk 3- Nienke is ontvoerd!

 

Nienke was al om 4 uur klaar met haar laatste dag. Fabian zou pas om 5 uur thuis zijn. Nienke zou even de was gaan doen. Ze liep naar boven. Daar pakte ze de wasmand en nam die mee naar de woonkamer. Ze pakte de strijkplank en begon aan de was. Na een half uur, ging de deurbel. Nienke deed haar sloffen aan en liep naar de voordeur. Toen ze de voordeur opendeed,  greep iemand haar vast. Ze kon niet zien wie het was. Ze hoorde hoe diegene de voordeur dichtgooide en degene gooide Nienke in een busje. Eerst zag Nienke niets. Ze werd vastgebonden... 'Help!!!!!!! Help me!!!!!' schreeuwde Nienke toen de bus begon te rijden. Ze zat vastgebonden in een busje die reed. Niemand zou haar horen. En omdat er geen raam te bekennen was, kon niemand haar zien. Nienke raakte in de stres. Ze streste de hele weg en viel uiteindelijk flauw. Ze had niet door dat het busje stopte. Ook niet dat ze eruit werd getild. Ze had ook niet door dat ze in het Huis Anubis was.

Bewusteloos werd Nienke naar binnen gebracht...

 

'Amber! Kom nu naar ons huis! Nienke zou om 4 uur al uit zijn en thuis zijn. Maar het is nu 7 uur en ze is er niet!' schreeuwde Fabian door de telefoon tegen Amber. 'Maar... Ze kan toch even naar Noa zijn ofzo.' zei Amber.

'Amber! Ze is 3 uur te laat dan! Dat zou ze nooit doen.' zei Fabian. 'Oke... Relax. Appie en ik komen er al aan.' zei Amber met een zucht. Ze riep Appie en toen hing ze op.

Na 10 minuten waren Amber en Appie al bij het huis van Nienke en Fabian. Amber belde aan. 'Amber... Daar ben je...' zei Fabian. 'Ja... Dat weet ik.' zei Amber. 'Waarom maak je je zo ongerust over die chick?' vroeg Appie.

Die snapte er niets van. 'Wat zou jij doen als Amber na 3 uur nog niet thuis zou zijn...' zei Fabian droog. 'Oh ja...' zei Appie.

 

'Laat me eruit!!!!' schreeuwde Nienke. Het hielp natuurlijk niet. Ze zat in een kamer, met een gesloten deur en dikke muren. Het leek hier wel het Huis Anubis. 'Help me!!!!" schreeuwde Nienke met haar laatste kracht. Nienke liet zichzelf huilend vallen. Waarom was ze ontvoerd. Nienke dacht na en dacht na. Zou Fabian haar al missen? Ze wist niet eens hoe laat het was. Misschien zat ze hier al wel 3 uur. Nienke liep naar de bank die in de kamer stond en ging er huilend op liggen.

'Laat me eruit....' huilde Nienke. De laatste keer dat ze zich zo voelde, was toen de Club het kistje ging begraven. En toen ze door graaf Rohan in zijn kasteel was opgesloten. Nienke viel al snel in een onrustige slaap.

'Nienke Martens... Dus zij is de zwakke plek van mevrouw Rosenbergh???' vroeg Kai aan Arlené. 'Ja. Het is haar beste vriendin.' zei Arlené. 'Ssst.' zei Kai. Nienke werd langzaam wakker. Eerst wist ze niet waar ze was. Toen ze wat beter keek, zag ze de kamer die ze zich herrinerde van voordat ze sliep. 'Zo dame...Eindelijk wakker?' vroeg een vriendelijke vrouwenstem. Nienke ging zitten op de bank waar ze op lag. 'Wie bent u?' vroeg Nienke voorzichtig. 'Ik ben Arlené. Maar geen zorgen. Je was uit een auto gevallen. Ik heb je hier heen gebracht, zodat je beter zou worden.' antwoorde Arlené. 'Maar... Ik heb niet in een auto gezeten en ben ook iet uit een auto gevallen. Ik werd alleen vastgebonden in een busje.' zei Nienke.

'Nou meid... Ik heb je gevonden.' zei Arlené nogmaals. 'Gister was ik hier ook. Waarom zat de deur op slot?' vroeg Nienke. Arlené keek betrapt. 'Moeten we niet eerlijk zijn tegen het meisje... Ik bedoel... Ze kan hier toch niet weg.' fluisterde Arlené tegen Kai. 'Ik wil hier weg!' zei Nienke ineens. 'Jij gaat nergens heen!' klonk de stem van Arlené. Ze klonk ineens niet meer zo aardig. 'Jullie mogen mij hier niet tegen mijn wil in vasthouden!' schreeuwde Nienke.

Toen pas merkte ze Kai op. 'Wij mogen dat niet maar dat wil nog niet zeggen dat we dat niet doen. Wij zijn druiden.' zei de man. Hij zette een stap richting Nienke. Nienke deinsde bang achteruit. Maar ze viel om. Ze viel met haar hoofd op de punt van het salontafeltje en gleed met haar arm aan een stukje glas. Ze was bewusteloos met een gat in haar hoofd en een snee in haar arm.

 

Hoofdstuk 4- Het ongeluk

 

'Jeroen! Ik ga even boodschappen doen!' schreeuwde Noa naar boven. 'Tot zo!' schreeuwde Jeroen terug. Noa liep de deur uit. Ze liep de hoek van de straat om. Ze zag Amber lopen. Noa wou ernaartoe lopen. Maar net op dat moment, dat Noa wou oversteken kwam er een auto aan. De auto probeerde te remmen maar het hielp niet. Noa lag onder de auto. Amber zag het en rende naar Noa toe. Noa zat helemaal onder het bloed. 'Noa!?' schreeuwde Amber uit. Noa opende haar ogen. Ze had een bloedneus. Haar arm lag open en ook haar been bloedde. 'Noa.... Je zit helemaal onder het bloed.' zei Amber. Ze pakte snel haar mobiel en belde 112. 'Met Amber Rosenbergh. Kom zo snel mogelijk naar de langstraat. Mijn beste vriendin is net overreden door een auto.' ratelde Amber. Gelukkig kon de broeder het verstaan. En het ziekenhuis was niet ver van de langstraat vandaan. Na 10 seconde hoorde Amber een ambulance. 'Jeroen... Kom zometeen naar het ziekenhuis. Noa word nu naar het ziekenhuis gebracht.' zei Amber door de telefoon. 'Geen vragen nu!' vulde Amber aan. Ze hing op. Noa werd op een brandcard gelegd en Amber ging mee in de ambulance. Ze waren er al snel. Noa werd naar binnen gebracht.

 

'Amber! Waar is ze?!' schreeuwde Jeroen. 'Rustig Jeroen! Noa word nou onderzocht.' zei Amber. 'Wat is er met Noa gebeurd?' vroeg Jeroen. Hij was zichtbaar overbezorgt. 'Noa is overgereden door een auto.' zei Amber zachtjes.

'WAT!?' Jeroen werd kwaad. 'Hoe had ze zo stom kunnen zijn?! Ik bedoel... Ze is in groep 7 geslaagd voor haar verkeersexamen!' schreeuwde Jeroen het uit. Opeens kwam er een dokter uit de kamer. Daar lag Noa blijkbaar.

'Mevrouw van Rijn heeft wat sneeen opgelopen. Ze zijn al gehecht. Mevrouw van Rijn mag vanavond alweer naar huis.' zei de dokter. 'Mag ik bij haar?' vroeg Jeroen overspannen. 'Bent u de relatie of familie van de patiente?' vroeg de dokter.

'Ik ben zelfs met haar getrouwd.' zei Jeroen. 'Kom maar binnen.' zei de dokter terwijl hij de deur open deed.

Jeroen keek naar Noa, die nog lag te slapen van de verdoving.' Mevrouw zal zo wel wakker worden.' zei de dokter voordat hij wegging. 'Jeroen...' 'Noa!' zei Jeroen opgelucht. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Noa. 'Je bent overreden door een auto.' antwoorde Jeroen kort. Noa wou gaan zitten maar dat lukte niet. Jeroen legde haar terug en knuffelde haar. Ondertussen stond Amber door de kier mee te kijken.

 

Hoofdstuk 5- Wat doen we met Nienke?

 

'Eh... Kai. Nienke is bewusteloos.' zei Arlené. ´Dat zie ik ja. En weet je ook waar ze op gevallen is? Met haar hoofd op de salontafel en ze is met haar arm in het glas gevallen!' schreeuwde Kai. 'Ja. We hebben haar nodig om Amber hier te krijgen.  We hebben nu eindelijk iemand gevonden die bij Sterre ijs op de handen bezorgt. We kunnen beter een meisje gebruiken dan een bol.' zei Arlené. 'Weet ik. We sturen Nienke's vriendje een brief die dan eigenlijk voor Amber is. Ik ken die jongen gelukkig al. Hij heet Fabian Ruitenburg en woont samen met Nienke Martens. Amsterdam, berenstraat nummer 3.' zei Kai. 'Oke. Maar wat doen we met Nienke?' vroeg Arlené. 'We leggen Nienke in een bed. Jij hebt toch je diploma voor EHBO?' vroeg Kai. 'Ja.' zei Arlené. 'Er is hier een geheime deur die leidt naar een soort ziekenhuis kamer.  Leg Nienke daar op bed. Jij komt dan 3 keer per dag naar Nienke. Ze moet 3 keer per dag eten. En jij onderzoekt haar dan ondertussen in een zuster uniform. Ze zal denken dat ze in het ziekenhuis ligt.' zei Kai. 'Oke.' zei Arlené. 'Schrijf jij de dreigbrief?' vroeg Arlené nog even. 'Jij legt Nienke in het ziekenhuis bed en maakt daarna wat eten in de keuken. De 5 liggen toch al te slapen. Breng dat eten dan naar Nienke. Maar stop in het drinken een pilletje waar Nienke suf van wordt. Dan leg je het gewoon elke keer als je bij Nienke komt en haar hebt 'onderzocht' het eten op het nachtkastje dat bij het bed staat.' zei Kai. 

Arlené tilde de bloedende Nienke op en ging door de geheime deur naar de 'ziekenhuis kamer' en legde de nog steeds bloedende Nienke op het bed. Ze onderzocht haar eerst letterlijk. Ze deed het gat in Nienke's hoofd stoppen met bloeden en verzorgde daarna de snee in Nienke's rechter arm. En ondertussen schreef Kai de dreigbrief.

 

Ondertussen waren De 5 stiekem bij elkaar gekomen in de jongenskamer. 'Ik hoorde toenstraks Arlené binnen komen. En ik liep naar de trap, en zag dat ze een meisje met lang, golvens, bruin haar vasthad. Het meisje was bewusteloos.' zei Pim die de rest bij elkaar had geroepen. 'Wat!?' riep Sterre. 'Waarom zou Arlené en meisje ontvoeren?' zei Sterre. 'Wie zegt dat ze ontvoerd is?' zei Raphael ineens. 'Ja... Misschien heeft Arlené haar wel bewusteloos gevonden hier in de straat.' ging Raphael verder, toen iedereen hem verbaasd aankeek. 'Dat zou kunnen. Maar Arlené keek wel alsof wij het meisje niet mochten zien. EN ze zat vastgebonden.' merkte Pim nog eens op. 'We moeten dat meisje helpen.' zei Sterre, die natuurlijk wel medeleiden had met het meisje dat blijkbaar door Arlené ontvoerd was. 'Maar we weten niet waaar ze is.' begon Anstacia die nog helemaal niets gezegd had. 'Dat maakt niets uit! We zoeken het meisje wel.' zei Sterre. 'Anastacia heeft wel een punt.' zei Pim die zijn speurneus alweer bij had. 'We kunnen haar niet zoeken, want dan moeten we ervoor zorgen dat Arlené ons niet ziet. En dat word moeilijk. De laatste schooldag is geweest, maar stel je voor dat het meisje in de geheime bibliotheek is? Arlené zit daar de hele dag.' merkte Pim nog op. 'Jongens... Misschien kunnen we beter gaan slapen. 'S avonds heeft het geen zin om erover te praten, want als we nu een plan maken, kunnen we pas laat slapen en zijn we morgen te moe om het meisje te redden.' zei Raphael die erg moe was. 'Raphael heeft gelijk. We moeten morgen maar even nadenken. Nou heeft het geen zin.' hielp Sterre, Raphael mee. Hij keek haar dankbaar aan.

 

Ondertussen lag Nienke in de geheime kamer. Kai had de brief geschreven en opgestuurd. Over 2 dagen zou hij bij Fabian Ruitenburg aankomen. Arlené had eten en drinken gemaakt voor Nienke en had een slaappilletje in het drinken gedaan.

'Nienke is nog steeds bewusteloos, Kai.' zei Arlené toen ze terugkwam in de geheime bibliotheek. 'Oke. Nu moet alles goed gaan. De brief komt over 2 dagen aan bij Fabian en hij zal woedend worden op Amber. Amber wil natuurlijk geen ruzie met het vriendje van haar beste vriendin en zij wil haar vriendinnetje ook levend terug. Dus zou ze op zoek gaan. Ik heb gezegt dat Nienke hier in Anubis is. Dan is het zo snel mogelijk klaar.' vertelde Kai tevreden. 'Ja... Kai. Nienke is hier nou al een hele avond en ze heeft niets gegeten maar ze word iets dikker. Moeten we geen echte dokter laten langskomen als ze slaapt?' vroeg Arlené die dacht dat Nienke misschien zwanger was. 'Dat meisje is 18.' merkte Kai op.

'Dat maakt niets uit. Ze woont samen en is al heel lang samen met die Fabian. Ze zou toch zwanger kunnen zijn.' zei Arlené nog. 'Het meisje moet dan al wel 3 maanden zwanger zijn. Dat meisje is op deze foto, van toen ze net 17 was, harstikke dun.' zei Arlené terwijl ze de foto van Nienke aan Kai gaf. 'We bellen morgen een dokter. Maar zorg dat Sterre, Anastacia, Raphael, Marcel en Pim niets zien.' zei Kai. 'En wat doen we verder met Nienke dan?' vroeg Arlené nog snel.

'Die laten we even onderzoeken of ze zwanger is en daarna laten we haar hier totdat Amber en Nienke's vriendje haar komen halen.' zei Kai.

 

Hoofdstuk 6- Leugens en woede

 

Fabian liep naar de voordeur om de post te pakken. Hij zag een envelope liggen. Zijn adres stond erop maar er stond geen naam... Hij liep naar de woonkamer waar het nu al een tijdje vreemd stil was zonder Nienke. Hij opende de brief.

 

Als jij Nienke ongedeerd terug wil, kom je naar het Huis Anubis.

Bel 's avonds om 11 uur aan en er doet een blonde vrouw open.

Jij moet ons helpen door mee te gaan.

Als jij met ons meegaat, krijg jij en Fabian, Nienke ongedeerd terug.

We zien je morgen Amber Rosenberg.

Tot dan.

 

Fabian werd woedend. Hij pakte zijn jas en ging naar Ambers' huis. Hij ging vragen wat er allemaal gebeurd was. Ondertussen was hij al in de straat waar Amber met Appie woonde. Hij belde aan. Hij moest moeite doen, om zijn kwade gezicht te verbergen toen Amber opendeed. 'Weet jij iets van Nienke' was het eerste wat Fabian vroeg. 'Nee. Hoezo' vroeg Amber. 'Ik heb een brief gekregen. Hij is bij mij bezorgt en dat is maar goed ook!' schreeuwde Fabian. Amber had hem nog nooit zo kwaad gezien. 'Lees!' schreeuwde Fabian terwijl hij de brief in Amber handen duwde. 'Rustig Fabian... Ik lees al.' zei Amber die bang werd. 'Ben je zwanger?' vroeg Fabian, die het opgevallen was, dat ze een dikke buik had.

'Als ik het antwoord geef... Moet je beloven het niet aan Appie te vertellen.' zei Amber. 'Oke. Beloofd.' zei Fabian. 'Ik ben zwanger van Appie. Ik durf het hem alleen niet te zeggen.' zei Amber. 'Oke. Als je het niet durft, gewoon doen. Als je het nooit doet, word hij net zo kwaad als dat ik nou op jou ben!' zei Fabian hard. Amber begon te lezen. 'Oh nee....' zei Amber toen ze de brief terug gaf aan Fabian. 'Weet jij hier meer van?' vroeg Fabian. Hij probeerde rustig te klinken, maar hij was zo woedend! 'Misschien...' zei Amber zachtjes. 'Vertel...' beval Fabian. 'Ik was eergister naar Anubis gegaan, om mijn fotoboek te halen. Er deed een meisje open die een zonnebril ophad, terwijl de zon niet scheen. Ik keek het huis rond, want het was zoveel veranderd. Ik kon er niet tegen dat het meisje haar zonnebril op had dus rukte ik hem af. Ze schreeuwde het uit van de pijn. Toen kwam er een meisje dat Sterre heet met bruine vlechten naar beneden omdat ze het meisje dat blijkbaar Anastacia heette hoorde schreeuwen, en ze zei dat ik de zonnebril moest teruggeven. Ik vroeg waarom, en toen zei het meisje dat dat pijn deed aan haar ogen. Ik vroeg waarom dat pijn deed en ze zei dat de 5 kinderen die er nu wonen, overgevoelige zintuigen hebben, maar dat kan volgens mij niet. Toen gaf ik de zonnebril terug, maar het was te laat, dus Anastacia viel op de grond. Sterre deed ze zonnebril op bij Anastacia en toen bleef ze met haar handschoentje hangen. Ja ze draagt handschoentjes. En dat had ze niet door en ze wou zich voorstellen en gaf me een hand maar ineens had ze een ijshand. Die Anastacia heeft super ogen en die Sterre kan mega goed voelen. Toen rende ik naar boven en toen ik mijn boekje had, liep ik naar de jongenskamer en daar zat een jongen met een koptelefoon en ik wou luisteren naar wat voor muziek hij ophad staan, en zette de koptelefoon op. Ineens begon de jongen te schreeuwen dat hij harde piepen hoorde en ik gaf het terug. Ik rende naar beneden, het huis uit. Toen ik thuis was, werd ik gebeld door een vrouw die zei dat ik iets gewonnen had en mijn beste vriendin mee mocht. Ik moest de woonplaats van Nienke doorgeven. En ik denk dat het een val was om wraak te nemen ofzo, want na dat telefoontje is Nienke verdwenen.' ratelde Amber het hele verhaal. Fabian werd nog kwader en zei nog voordat hij wegging: 'Ik hoef niets meer met jou te maken te hebben!' Amber begon te huilen. 

Maar ze had niet door dat Appie bij de trap stiekem had meegeluisterd. Hij wist nu ook dat hij vader werd. En hij wou ook Nienke redden.

 

'Wie bent u?' vroeg Nienke. Arlené had een dokter naar het huis laten komen en had niet verwacht dat Nienke wakker zou worden. 'Ik ben dokter Vregel.' antwoorde de man, die bij Nienke stond. Arlené verliet stiekem de kamer. 

'Wat doet u? Ik ben niet ziek.' zei Nienke. 'Klopt. Maar je bent wel gewond. En blijkbaar bent u ook zwanger.' zei de dokter. 'Gewond? Zwanger?' vroeg Nienke ongelovig. 'Ja. Volgens uw verzorger was u met u hoofd tegen de salontafel gevallen en u kwam toen u viel met uw arm in het glas terecht. U heeft geluk als u linkshandig bent want u rechterarm is gebroken.' vertelde de dokter. 'En zwanger?' vroeg Nienke nogmaals. 'Ja. U bent al 3 maanden zwanger.' zei de dokter. 

'Hoe oud bent u?' vroeg de dokter toen. 'Ik ben nog maar 18...' fluisterde Nienke.  'Ach ja... Hoe oud is uw vriend?' vroeg de dokter. '19 meneer.' zei Nienke terwijl ze begon te huilen. Zowel omdat ze Fabian miste als dat ze een kindje in haar buik had zitten die van haar EN Fabian zou zijn. Toen de dokter wegging, wenste hij haar nog beterschap en toen hoorde ze dat hij uit het huis werd gelaten. Toen Nienke weer lekker lag, kwam Arlené binnen. Ze pakte Nienke vast maar Nienke probeerde tegen te stribbelen. 'Laat me los!' schreeuwde ze. Arlené zei niets maar tilde Nienke op. 'Laat me los!' begon Nienke nu te huilen. Arlené kreeg een beetje medelijden. Maar toch nam ze de tegenstribbelende Nienke mee.

Nienke werd doorgegeven aan een man die blijkbaar Kai heette. Hij tilde haar ook op en pakte haar zo vast dat ze niet kon tegenstribbelen of om hulp schreeuwen. Hij liep met haar de kamer uit en liep de trap op. Nienke herkende de plaats. 

Was dit het Huis Anubis? Maar Victors' kantoor was er niet. Dat dacht ze tenminste. Kai drukte op een klein knopje dat op de muur zat, en de muur opende. Hij bracht Nienke naar binnen. Toen de muur er weer voorzat, deed hij zijn hand weg voor Nienke's mond. 'Wat wil je van me?!' schreeuwde Nienke. 'Help! Help me!!!!' schreeuwde Nienke.  'Wees stil jongedame! Van de binnenkant kan deze ruimte niet open tenzei je een afstandsbediening hebt. En de muren zijn geluidsdicht.

De bewoners van nu horen je niet.' zei Kai rustig. 'Laat me los!' schreeuwde Nienke. 'Dacht het niet. Totdat jou vriendinnetje hier is om ons te helpen, blijf jij hier!' zei Kai, die zijn geduld verloor. Hij kneep Nienke in haar nek, en ze viel op de grond. Kai pakte het touw dat er altijd al lag, voor als ze iemand ontvoerde.  Hij tilde Nienke op, zette haar tegen de paal aan die er stond, zodat Nienke zat, en bond haar toen vast. Vervolgens deed hij tape over haar mond. 

Toen Nienke wakker werd, zag ze dat de man weg was, en dat ze vast zat. Alleen snapte ze niet waarom ze tape voor haar mond had. Niemand kon haar toch horen...

 

'Ik hoorde net een meisje schreeuwen!' zei Sterre die iedereen in de meidenkamer bij elkaar had geroepen. 'Wij zijn hier de enige...' merkte Anastacia op. 'Sterre zou nog wel eens gelijk kunnen hebben.' zei Pim die gelijk dacht aan het meisje dat Arlené toen vasthad toen ze stiekem met haar het huis insloop. 'Dat meisje moet hier nog wel in het huis zijn. Ik heb de hele tijd de camera bij de deur in de gaten gehouden. Ik heb het meisje niet weg zien gaan.' zei Pim.

'Ik had gezien dat de muur op de overloop open ging. Ik denk dat dat meisje daar zit.' zei Sterre. 'Ik ben trots op je Sterre. Je bent een goede detective geworden dankzei Pim.' zei Raphael. 'Vanacht naar de overloop? Ik kom jou halen Sterre. Ik gok namelijk dat schoonheids koningin hier niet mee wil.' zei Pim. Raphael keek even jaloers naar Pim die zijn hand op Sterre's schouder legde. Maar toen gaf hij een kort knikje, dat hij het goed vond. Sterre keek hem dankbaar aan en ging op zoek naar haar handschoentjes. 

 

Hoofdstuk 7- De redding van Nienke

 

'Jongens! Ik kan mijn handschoentjes niet vinden!' schreeuwde Sterre met tranen in haar ogen. 'Sterre... Huil niet. Heb je ze niet gewoon onder je kussen liggen of in je tas?' vroeg Raphael bezorgd. 'Al gekeken. Ik kan ze nergens vinden. Zonder mijn handschoentjes kan ik niet mee om het meisje te redden.' zei Sterre die Raphael in een omhelzing nam. Sterre huilde in Raphaels' shirt maar Raphael vond het niet erg. Hij had echt alles over voor Sterre.

'Weet je... Ik denk dat Anastacia wel goede handschoenen heeft. Dan kun je die toch even lenen.' zei Pim die er ondertussen ook al bij was. 'Dat voelt niet het zelfde...' huilde Sterre verder. 'Heb je niet meer dan 1 paar dan?' vroeg Raphael die het niet zo leuk vond om naar een huilende Sterre te kijken. 'Jawel. Maar die zijn ook allemaal weg.' zei Sterre die uit de omhelzing van Raphael kwam. 'Maar... Misschien is dat meisje niet slecht. Dan heb je ook geen handschoenen nodig.' zei Pim die het zichtbaar ook niet leuk vond om een huilende Sterre te zien. 'Maar we weten niets over het meisje...' zei Raphael. 'Misschien moet je Muis meenemen?' zei Marcel. Niemand kon geloven dat Marcel het zei zonder een lachstuip te krijgen.

'Meen je dit?' vroeg Pim zachtjes. 'Meestal moet ik lachen, omdat ik het dan voor de gein zeg, maar Sterre is leuker met een glimlach en ze zei pas toch dat Muis haar warm houd.' vertelde Marcel.

'Ik neem Muis wel mee.' zei Sterre met een dankbaar gezicht naar Marcel. 'Maar ik wil nog wel even slapen. Het is al een wonder dat Anastacia ondertussen alweer ligt te slapen.' zei Sterre. 'Raphael... Jij komt mij met Pim vanacht ophalen? Marcel kan beter blijven.' zei Sterre toen Marcel al weg was. 'Weet je wat... Ik blijf hier slapen. Pim... Maak jij ons wakker? Of slaap jij even op de vensterbank?' zei Raphael die wist dat Pim het niet leuk vond als Raphael bij Sterre sliep.

'Oke.' Sterre schoot in haar nachthemd. Ze had haar tanden al gepoetst en nu moest ze nog even haar vlechten uit doen. Dit keer zou ze zonder vlecht of staart slapen. Dat vond ze fijner. Haar lekker dikke golvende haar als extra kussen.

Na 10 minuten lag iedereen te slapen. En omdat Pim om 12 uur, zijn deo op moest doen, had hij zijn wekkertje aan gezet.

 

Ondertussen zat Nienke te worstelen om de touwen los te krijgen. Maar hoe meer ze bewoog, hoe dieper de touwen in haar lichaam sneden. Nienke had ook nog steeds last van haar arm. Hij was gebroken, volgens de dokter. Zou ze ook echt zwanger zijn van Fabian? Nienke begon met haar tong tegen de tape te duwen, maar dat had geen zin. Ze kon niet om hulp roepen. En ze kon ook niet ontsnappen... Kai had haar te strak vastgebonden. En de tape was erg sterk. Nienke stond op het punt het op te geven, toen ze stemmen hoorde. Ze deed haar ogen dicht en deed snel een schietgebedje dat het mensen waren, die haar kwamen redden. Ze hoorde hoe er geklopt werd op de muur. Die Kai zou dat niet doen. Die weet waar de opening zit. Dacht Nienke. 'Mhhhh!!!' ze probeerde help te roepen, maar dacht er weer aan dat er tape op haar mond zat. Ineens ging de muur open en keken 3 paar ogen naar Nienke.

'Hier... Ik zei toch dat ik het goed had.' fluisterde een jongen met een jas aan. 'Ja Pim... Nu weten we het wel.' fluisterde een knappe, bruinharige jongen. Nienke zag 2 jongens en 1 meisje voor haar staan. De jongens hadden allebei bruin haar. De een had een recorder bij zich waar hij op insprak dat hij een geheime ruimte had gevonden. De andere jongen hield de arm van het meisje vast. Het meisje liep naar Nienke. 'Jongens.... Kunnen jullie even helpen?' vroeg het meisje dat de touwen niet loskreeg. De jongens liepen naar Nienke toe. Nienke wist niet wat ze wouden en begon tegen te stribbelen. 'Haal die tape van haar mond...' zei Sterre. 'Wacht... Eerst de muur sluiten. Ik heb de afstandsbediening gevonden.' zei Pim.

'Rustig... Wij doen niets...' zei Sterre. Raphael deed de tape van Nienke's mond af. 'Wie zijn jullie?' vroeg Nienke met bevende stem. 'Dat komt later. We moeten jou hier eerst los en weg krijgen.' zei het meisje dat blijkbaar Sterre heette.

'Dat lukt niet.... Hij heeft het te strak gedaan.' zei Nienke. 'Wie is hij?' vroeg Pim. 'Ik weet het niet meer. Het enige wat ik weet is dat hij een blonde vrouw naast zich had staan.' zei Nienke bang. Sterre en Raphael hadden de touwen eindelijk los en ze hielpen Nienke mee opstaan. Maar Nienke schreeuwde het uit van de pijn. En ze viel ook weer neer. Ze had te lang vastgezeten. 'Raph... Til haar maar op. Ik vind het niet erg.' zei Sterre. Raphael tilde Nienke op. Nienke pakte hem vast bij zijn nek. Ze was zo blij dat ze vrij was... Het maakte niet uit dat ze de kinderen niet kende. Nienke viel in slaap. Raphael bracht Nienke naar de meidenkamer. 'Waar leggen we haar neer?' vroeg Raphael die net zo moe was als de slapende Nienke. 'Leg haar maar in mijn bed. Anastacia slaapt nog, en ik slaap wel bij jullie.' zei Sterre. Raphael legde Nienke op Sterre's bed en Sterre liep met de jongens mee en ging bij Raphael in bed liggen. Ze hadden de 2 stapelbedden tegen elkaar geschoven en Sterre en Raphael sliepen in de onderste. Pim en Marcel boven. Pim had geen hoogtevrees meer en dat was maar ook goed ook. Ze sliepen snel...

 

Hoofdstuk 8- Poging tot vrijkomen van Nienke

 

Nienke werd om 11 uur wakker, en wist weer niet waar ze was. Ze zag ineens een meisje met een zonnebril de kamer binnen komen. Nienke schrok zich kapot. Ze gooide de deken weg maar schreeuwde het uit van de pijn. 'AUW!!!!' zei Nienke. Ze was vergeten dat ze haar arm gebroken had. En toen keek het blonde meisje met de zonnebril Nienke verbaasd aan. 'Wie ben jij?' vroeg het meisje. Nienke zag aan haar gezicht dat het meisje haar dik vond. Nienke liep naar het meisje en stak haar hand uit. Haar linkerhand dan. 'Ik ben Nienke Martens.' zie ze verlegen. Ze dacht aan die ene keer dat ze in DIT huis haar eerste stap zette. 'Anastacia van Emeryck - Reehorst.' zei het meisje. 'Waarom draag je een zonnebril?' vroeg Nienke. 'Ik heb een overgevoelig zintuig. Zonder zonnebril zie ik alles heen-en-weer bewegen en op me af komen. En het is allemaal mega-fel.' legde Anastacia uit. 'Dat kan toch niet?' vroeg Nienke. 'Jij denkt dat dit niet kan... Stop daar maar mee... Geloof me. Waarom ben je zo dik?' vroeg Anastacia aan Nienke. 'Ik ben.... Zwanger...' zei Nienke met een rood hoofd. 'Wat... Hoe oud ben je?' vroeg Anastacia die het raar vond. '18...' zei Nienke zachtjes.

'Is dat niet iets te jong om zwanger te zijn?' vroeg Anastacia. Voordat Nienke kon antwoorden kwamen de kinderen van gister avond de kamer binnen. 'Ah... Heeft ze goed geslapen?' vroeg Sterre aan Anastacia. 'Wat vind je ervan als ik zeg dat ze 11 uur wakker werd...' zei Anastacia lachend. Ineens zag Nienke dat Sterre ijs op haar handen had. 'Misschien moet je de volgende keer je handen wassen, als je uit iets kouds komt.' zei Nienke voorzichtig terwijl ze naar Sterre's ijshanden wees. 'Oh... Dit is mijn zintuig...' zei Sterre zachtjes. 'Heb jij met je handen wat zij met der ogen heeft?' vroeg Nienke onzeker. 'Soort van. Raphael... Leg jij gelijk uit wat jij hebt...' zei Sterre die het fijner vond als ze allemaal in een keer de redenen van hun rare gedrag vertelde. 'Ja. Ik heb een overgevoelig gehoor.' zei de knappe jongen van de vorige avond die haar naar bed bracht, die blijkbaar Raphael heette. 'Bedankt dat jullie mij gered hebben.' zei Nienke met een dankbaar gezicht. 'Het was geen moeite. Een onschuldig meisje mag niet opgesloten en vastgebonden worden tegen haar wil in.' zei Raphael. Sterre keek jaloers naar Raphael die naar Nienke keek. 'Ehm... Sterre. Je hoeft niet jaloers te zijn. Ik heb al een vriendje.' zei Nienke die moeite moest doen niet te lachen. 'Ben je zwanger?' vroeg Sterre om de aandacht van zich af te krijgen. 'Ja. En ik ben 18 ja. Ik bespaar jullie de moeite die vraag te stellen.' zei Nienke snel. Opeens zag Sterre dat Nienke een gat in haar hoofd had. 'Hoe kom je aan dat gat in je hoofd?' vroeg Sterre terwijl ze naar haar kussen spiekte. 'Volgens de dokter was ik met mijn hoofd op een salontafel gevallen.' zei Nienke. 'En je arm...' zei Raphael die wees naar het bloed dat op de grond viel. 'Glas...' zei Nienke zacht terwijl Sterre een verband ging halen, in de badkamer. Sterre deed het verband om bij Nienke en had een plaatsje gevonden waar Nienke verstopt kon blijven. 'Jij kan hier gewoon blijven. Ik zeg wel dat ik boven eet en dan neem ik voor jou ook wat eten mee. Als er een onbekende volwassene hier binnen komt, kruip je onder Ana's bed.' zei Sterre. Nienke knikte. 'Ik blijf hier. Maar ik wil hier zo snel mogelijk weg... Ik weet wat hier in het huis kan gebeuren. Hier hebben ik en mijn vrienden voor ons leven gevochten om andere mensen veilig te stellen.' zei Nienke. 'Ben jij een van de vorige bewoners?' vroeg Marcel. 'Ja. En ik was berijd mijn leven te geven voor 1 van mijn vrienden en iemand die ik niet eens kende.' zei Nienke met een glimlach. 

Sterre liep na het gesprek samen met de andere 4 naar beneden om te eten. Ze had tegen Arlené gezegt dat ze boven zou eten. Ze had 7 sneeen brood klaargemaakt. En ze nam ook een glas melk mee.

Nienke begon met eten en bedankte Sterre. Daarna viel ze in slaap.

 

Het was al avond. Amber liep te ijsberen in de woonkamer. Ze had Appie verteld over de brief. Ze had ook gezegt dat ze deze nacht naar Anubis moest en iets moest doen, voordat ze Nienke terugkregen. Appie wou mee, maar Amber had gezegt dat hij niet mee mocht. Maar ja... Iedereen weet dat Amber makkelijk over te halen is. Nou ging Appie toch mee naar Anubis. Amber had nou ook heeel erge ruzie met Fabian. Door Amber was Nienke in gevaar. 'Appie... Moeten we niet iets meenemen of in iedergeval een plan maken...' zei Amber zenuwachtig. 'Ik heb al een plan. Ik ben toch Super Appie!' zei Appie. 'Hoelang zit je al met het plan?' vroeg Amber droog. 'Uh.... 20 minuten.'

zei Appie. 'Waarom had je het 20 minuten geleden niet al gezegt dan?!' schreeuwde Amber. 'Rustig Bambie... Ik heb ook tijd nodig om even na te denken.' sputterde Appie. 'Vertel dan...' zei Amber ongeduldig.

'Oke... Jij gaat met die mensen mee, en dan ga ik Nienke zoeken. Fabian zorgt ervoor dat hij voor ons al in Anubis is. Hij wacht dan bij de trap, en geeft mij een teken als ik naar boven kan komen.' zei Appie. 'Oke... Maar wat moet ik doen? Ik weet niet eens waarom ze mij nodig hebben...' begon Amber met ijsberen. Voor de zoveelste keer deze dag. 'Misschien is Nienke niet ongedeerd. Misschien is ze wel half dood.' zei Amber.

'Rustig Amber. Fabian gaat nu naar Anubis. Wij gaan over een kwartiertje.' zei Appie. En gelukkig hielp het, want Amber ging naast Appie op de bank zitten.

 

Amber belde aan bij Anubis. Appie was bij de deur gaan zitten, op een plaatsje waar niemand hem kon zien. Fabian was de enige -en Amber- die wist dat hij daar zat. Fabian zou een teken geven, als Amber met de mensen mee was. 'Jij bent Amber Rosenbergh zeker.' zei een blonde vrouw. 'Ja... Had je nog een andere afspraak dan...' vroeg Amber die haar angst probeerde onzichtbaar te houden. 'Nee. Kom maar mee.' zei de vrouw. Net voordat de deur dicht ging, zag Appie, Fabian zitten en liep Appie naar de open heg. Hij kwam door de achterdeur. Hij dacht dat daar de keuken was, maar het was totaal anders. Appie sloop naar de trap. 'Wat gaat Amber doen?' vroeg Fabian zachtjes.

'Ze krijgt denk ik wel eerst uitleg wat ze moet doen.' zei Appie. 'Kom... Wij gaan op zoek naar Nienke. Jij kijkt in de achterste kamers, ik in de voorste.' zei Fabian. Appie knikte en liep naar de achterste kamer. Hij deed de deur open, maar zag gelijk dat het de badkamer was. Ondertussen zat Fabian in de meidenkamer. Hij zag een blond meisje slapen en een meisje met lang golvend haar, maar hij zag dat het niet Nienke was. Hij bleef nog even zoeken in de kamer, en ondertussen zat Appie in de jongenskamer. Hij kon nog net een juich onderdrukken toen hij jongens poppen zag liggen. 'Cool!' zei Appie tegen zichzelf.

Fabian was nog steeds op zoek naar Nienke in de meisjeskamer. 'Nienke...' fluisterde hij. Ineens hoorde hij gekreun van het bed waar het meisje met de bruine haren inlag. Fabian stond op het punt om zich te verstoppen, maar het meisje had hem al gezien. 'Wie ben jij?!' vroeg het meisje. 'Rustig... Ik zoek iemand... Kan jij me helpen?' vroeg Fabian die zijn handen omhoog stak. 'Ligt eraan... Wie zoek je?' vroeg het meisje. 'Zou ik misschien eerst mogen weten hoe je heet?' vroeg Fabian. 'Oh... Ik ben Sterre.' zei Sterre. Ze gaf Fabian een hand. Maar ze was vergeten dat ze geen handschoentjes had. 'Wow... Je krijgt ijshande.... Wacht... Amber heeft over jou verteld. Jullie hebben allemaal overgevoelige zintuigen.' zei Fabian. 'Zei je nou Amber?' vroeg Sterre. 'Ja... Ik ben hier voor Nienke. Amber moest iets doen en dan zouden we Nienke pas terugkrijgen. Maar ik geloof die mensen niet, dus ben ik zelf opzoek naar Nienke.' zei Fabian. 'Ben jij.... Fabian Ruitenburg?' vroeg Sterre. 'Hoe weet je dat?' vroeg Fabian. 'Nienke is hier... Wij hebben haar gered. Zag je net die muur bij de trap?' zei Sterre. 'Ja.. Daar zat eerst een kantoor.' zei Fabian.

'Ja... Nou is het blijkbaar een geheime kamer. Nienke zat daar vastgebonden.' zei Sterre. 'Waar is Nienke nu?' vroeg Fabian snel. 'Ze ligt daar. Onder het bed.' zei Sterre terwijl ze naar het bed van het blonde meisje wees.

Fabian liep naar het bed en bukte. 'Nienke...' fluisterde hij. Nienke werd langzaam wakker. 'hm....' zei Nienke slaperig. 'Nienke... Ik ben het.' zei Fabian. 'Fabian!' zei Nienke die gelijk klaarwakker was toen ze zag dat het Fabian was.

'Ik heb je zo gemist.' zei Nienke die hem omhelsde. 'AU!' schreeuwde Nienke het uit. 'Wat is er... Doe ik je pijn?' vroeg Fabian geschrokken. 'Nee. Nee.... Mijn arm is gebroken...' zei Nienke zachtjes. 'Wat! In de brief stond dat als Amber zou komen, jij ongedeerd zou blijven.' zei Fabian boos. 'Fabian... Die mensen hebben dat niet gedaan. Ik liep van schrik achteruit en viel met mijn hoofd op de salontafel en met mijn arm in glas.' zei Nienke.

Ondertussen keek Sterre naar het stelletje dat zo blij was om elkaar weer te zien. 'Kan het wat zachter Sterre...' vroeg Anastacia, die niet wist dat het Nienke en Fabian waren die de herrie maakte. 'Ana... Doe dat ding is van je ogen en kijk naar de linkerkant van je bed.' zei Sterre met een glimlach. Anastacia keek. 'Wie ben jij?' was het eerste wat ze vroeg. 'Ik ben Fabian.' zei Fabian. Hij vroeg gelukkig niets, toen Anastacia haar zonnebril opzette.

Sterre ging, de kamer uit, om de jongens te halen. 'Raphael, Marcel, Pim... Word wakker.' zei Sterre. Toen zag ze ineens een blanke jongen met Marcels' poppen spelen. 'Wie ben jij?' vroeg Sterre. Appie keek op.

'Oh... Ik ben Appie en ik zoek Nienke Martens.' zei Appie. Ondertussen waren de jongens ook wakker en Sterre nam ook Appie mee naar de meisjeskamer.

Wat ze niet doorhadden, was dat er mensen op de gang liepen, toen de deur net dicht was.

 

Hoofdstuk 9- Nienke terug en Amber bewusteloos

 

'Wat gaan jullie met me doen?' vroeg Amber bang. Ze probeerde dapper te blijven maar dat lukte totaal niet. 'Blijf toch rustig dame.' zei Kai. Hij had Ambers' handen achter op haar rug vastgebonden. Het touw had een lang uiteinde, zodat Amber zich voelde als een puppie die niet weg kon. Ze was al blij dat ze geen hondenkoekjes kreeg. 'Laat me los! Ik kan ook vrijwillig meelopen. Ik wil alleen maar Nienke terug.' zei Amber. Ze bewoog haar polsen wild, om de touwen los te wrikken. Maar elke keer, dat ze er bijna was -ookal deed het pijn- werd het touw weer strakker getrokken. Arlené was als enige, nog niet door het portaal in de muur. Ze was de meisjeskamer in gelopen om Sterre te lokken. Gelukkig hadden Appie, Fabian en Nienke een plek waar Arlené hun niet kon vinden. Appie was op de badkamer in slaap gevallen, en Fabian lag samen met Nienke onder het bed van Anastacia. 

De jongens van het huis, sliepen deze nacht ook in de meisjeskamer. Marcel sliep op het voeteinde van Anastacia's bed op de vloer, Raphael lag naast Sterre's bed op de vloer en Pim lag in de vensterbank waar een slaapbankje op lag. 'Sterre.... Sterre...' zei Arlené met een -gespeeld- lieve stem. Sterre ontwaakte niet. Net als de andere mensen gelukkig. Sterre stapte nog net niet op Raphael toen ze Arlené ging volgen, en liep, zonder er iets van te merken mee door het portaal in de muur. 'Kom maar Sterre.' zei Arlené. Ondertussen was Sterre wakker, en verleidt door de zachte dingen die Arlené vasthad. Daarmee was Sterre te verleiden, omdat ze al een tijdje geen handschoentjes had. 'Kom maar.... Loop maar achter mijn stem aan....' zei Arlené. Arlené was al verdwenen, maar Sterre hoorde duidelijk nog de stem. En ze zag overal zachte dingen hangen, aan de bomen. Toen kwam Sterre bij een open plek.

'Laat me toch los!' schreeuwde Amber, die er ook bij stond. 'Ssssst.' zei Kai. Gelukkig kwam Sterre niet uit haar trance. Deze keer zouden ze beginnen met Sterre in te lijven, omdat alle 5 de kinderen hun zintuig terug hadden na wat er gebeurd was met het zwaard. Gelukkig had Merlijn het zwaard en Morgana was er niet meer. 'Geef het meisje je handen.' zei Arlené met een nog steeds verleidelijke stem. Sterre liep in trance naar Amber toe. Ambers' handen waren nu los gemaakt, maar nu werd ze pijnlijk vastgehouden door Kai. Sterre pakte Ambers' handen en gelijk stonden Sterre's handen onder ijs. Ook Amber kreeg het koud. 'Wat.... Wa...Ge...beurt er?' vroeg Amber met trillende stem van de kou. 'Hou je mond!' zei Kai, maar Amber bleef doorpraten. Kai deed zijn ene hand voor Ambers' mond en hield haar met zijn andere hand erg goed vast. Ondertussen zat Sterre helemaal onder het ijs en bij Amber bleef het gelukkig bij vingers. Sterre viel ineens flauw. Ambers' handen werden weer achterop haar handen vastgebonden. En het uiteinde werd aan de dichtsbijzijnde boom geknoopt. Amber kon nou helemaal niet weg. Er zat een dubbele knoop om haar polsen en ze kon geen boom meetrekken. Arlené bracht Sterre terug naar de meidenkamer. Maar met Amber gebeurde iets anders. Van Kai mocht ze niets doorvertellen en Kai had allang doorgehad dat dat niet voor lang zou zijn. Amber probeerde tegen te sputteren. Maarja... Ze zat vast aan de boom en Kai had extra touw meegenomen. Hij bond ook touw om haar middel rond de boom. Amber kon nergens heen. Kai had een flesje in zijn handen. 'Wat is dat?' vroeg Amber bang. 'Zo kan je het niet doorvertellen.' zei Kai geheimzinnig. 'Nou weet ik nog niet wat het is, maar ik heb slechte vermoedens.' zei Amber bang. Kai liep naar Amber toe met het flesje. Hij deed het dopje eraf, en vroeg iemand, die Amber niet kende om hulp. Ambers' mond werd opengehouden, door de onbekende en Amber probeerde in de hand van degene te bijten. Maar het lukte niet echt. 'Nog even volhouden....' zei Kai zonder de naam van degene te veraden. Hij goot het middeltje van het flesje in Ambers' mond. Voor Amber begon alles te draaien. Ze viel bewusteloos op de grond. Vervolgens liepen ze terug naar de hal van Anubis en ze brachten de bewusteloze Amber naar de woonkamer. Daar legde Kai haar neer met een deken erover.  Dan leek het net of er niets gebeurd was.

 

'Nienke... Word wakker.' zei Fabian zachtjes. 'Fabian...' zei Nienke die gelijk weer wist wat er de vorige avond was. 'Sterre...' vroeg Nienke. 'Nienke...' zei Sterre. 'Kan je ervoor zorgen dat Fabian, Appie, Amber en ik uit het huis kunnen zonder dat die mensen het doorhebben?' vroeg Nienke. 'Ik zal kijken wat ik kan doen.' zei Sterre. Sterre maakte Raphael wakker. Raphael maakte Pim wakker, Fabian maakte Marcel wakker en Nienke maakte Anastacia wakker. Daarna liep Pim naar de badkamer om Appie wakker te maken. Sterre en Anastacia liepen naar beneden om te eten. Ondertussen zou Raphael ervoor zorgen, dat Arlené boodschappen zou gaan doen, zodat de 4 tieners uit huis konden sluipen. Sterre zag dat Amber op de bank lag. Ze dacht natuurlijk dat ze lag te slapen maar niets is wat het lijkt... Arlené ging boodschappen doen en Nienke kwam samen met Fabian en Appie naar beneden. Nienke zag nu pas hoe veel er veranderd was in Anubis. 'Herken je dit nog?' vroeg Fabian aan Nienke. 'Vaag... Het enige wat ik nog volledig weet is dat om half 5 thuis de bel ging en ik deed open en werd vastgegrepen. Vervolgens in een busje gegooit en vastgebonden. Daarna tot gisterochtend niets meer. Daarna tilde de man mij op en zorgde ervoor dat ik niet om hulp kon schreeuwen. Hij opende de muur waar eerst Victors' kantoor zat en bond hij me vast in de ruimte. Daarna deed hij tape voor mijn mond. Ik viel in slaap en toen kwamen Sterre, Raphael en Pim mij helpen. Ik weet niet hoe ze het wisten...' vertelde Nienke. Ondertussen waren ze in de huiskamer aangekomen, en Nienke liep naar Amber toe. 'Amber... Wakker worden.' zei Nienke. Maar Amber werd niet wakker. Meestal zou Amber gelijk wakker zijn. 'Fabian... Amber wordt niet wakker.' zei Nienke. Fabian voelde Ambers' pols en Nienke keek naar de rest. 

Ze deed de deken van Amber af en zag dat haar kleren helemaal vies waren. En bij haar keel, was het nat. 'Fabian... Ik denk dat ze bewusteloos is...' zei Nienke voorzichtig. 'Dan moeten we nu gaan. Dan loopt Appie met ons mee naar ons huis en dan leggen we Amber bij ons op de bank. Dan bellen de de dokter oke?' zei Fabian. 'Oke. Sterre... Wij moeten gaan. Amber is bewusteloos...' zei Nienke tegen Sterre. 'Oke. Wij zeggen niets tegen Arlené. Ga maar.' zei Sterre. 'Bedankt dat jullie mij gered hadden.' zei Nienke nog dankbaar. Ze gaf Sterre, Anastacia, Pim, Marcel en Raphael een knuffel. Daarna deed Fabian hetzelfde. Hij was dankbaar dat zijn vriendinnetje veilig was. 

Daarna vertrokken ze.

 

'Amber Rosenbergh... Ze is bewusteloos en we weten niet wat er gebeurd is.' zei Nienke aan de telefoon. 'Word ze wakker?' vroeg de vrouw die Nienke aan de telefoon had. 'Nee. We krijgen haar niet wakker.' zei Nienke. 

'We komen er zo snel mogelijk aan. Bedankt voor de info.' zei de vrouw en ze hing op. 'En?' vroeg Fabian. 'De dokter komt er zo aan.' zei Nienke. Ze was erg bezorgt om haar vriendinnetje. Fabian was oko bezorgt.

Hij was gelijk vergeten dat hij ruzie had met Amber. Dankzij haar was Nienke wel weer terug. 'Nog even vol houden Bambie...' zei Appie met tranen in zijn ogen. 

Ondertussen hoorde ze de deurbel gaan. 'Ik doe wel open.' zei Fabian. Hij vond dat Nienke de deur beter een tijdje niet meer open moest doen. Zo was ze ook ontvoerd. 'Ze ligt op de bank. Volgt u mij maar.' hoorde ze Fabian zeggen. Fabian kwam de woonkamer binnen met 2 mannen. 'Amber.... Word wakker.' zei een van de mannen die bij Amber ging zitten. 'Weten jullie echt niet wat er gebeurd is? Elk detail, hoe klein dan ook, kan van levensbelang zijn.' zei de 2de man. 'Nee. We weten het echt niet. We hebben Amber gevonden en we dachten dat ze sliep, maar we kregen haar niet wakker.' zei Nienke. Ook Nienke kreeg tranen in haar ogen. Appie was ondertussen naar boven gerend. Hij kon er niet tegen om zijn vriendinnetje zo te zien. Stel je voor dat Amber dood zou gaan, voordat de baby geboren zou zijn. Maar dat zou te arrogant zijn, als dat de enige reden was. Hij miste natuurlijk ook haar geklep en haar liefde voor hem. Nienke riep Appie naar beneden. Het leek even, alsof hij er niet was, maar ze hoorde de zolderdeur opengaan. 'Ik kom...' zei Appie. 'Ga je mee met Amber? Wij gaan wel.' zei Nienke. 'Natuurlijk ga ik mee. Ze is wel mijn vriendinnetje.' zei Appie die gelijk weer de tranen in zijn ogen kreeg. Nienke belde Jeroen ook even. Amber zou naar het ziekenhuis worden gebracht. En Noa lag in hetzelfde ziekenhuis, als waar Amber heen ging. 

'Jeroen komt er ook heen. Dan kan hij daarna gelijk naar Noa toe.' zei Nienke tegen Fabian die spijt had, dat hij zo boos was geworden op Amber. Hij wou het goedmaken, maar dat zou niet meer kunnen, als Amber nooit meer wakker zou worden. 'Wat is er?' vroeg Nienke zachtjes, die gemerkt had dat Fabian zich ergens schuldig over voelde. 'Ik had erge ruzie met Amber, omdat het zowat haar schuld was dat jij ontvoerd was. Maar ik wil het goedmaken, en dat zal nooit gaan als Amber niet meer wakker word.' zei Fabian. 'Zo moet je niet denken! Amber is een sterke meid. Zij gaat vechten tegen wat ze ook heeft. Net als dat jij deed en net als ik deed!' zei Nienke tegen Fabian. 

'Niet negatief denken. Blijf positief denken want dat kan Amber helpen. Negatief is niet goed...' zei Nienke daarna. Fabian knikte en kreeg een glimlach op zijn gezicht. 'Zo wil ik het zien.' zei Nienke. Fabian omhelsde zijn vriendinnetje en gaf haar daarna een dikke zoen.

 

Hoofdstuk 10- Noa wisseld met Amber

 

Amber lag in het ziekenhuis, stil op het bed. Jeroen was er ook al. Hij liep naar Noa's kamer. Noa mocht vandaag uit het ziekenhuis. Ze had een zware hersenschudding vanwege het auto ongeluk. 'Hey Jeroen...' zei Noa zachtjes maar blij. Noa wist nog niet dat Amber in het ziekenhuis lag en ook niet dat Nienke ontvoerd was maar gelukkig weer terug. 'Hey Noa. Blij dat je weer naar huis mag?' vroeg Jeroen met een glimlach. 'Heel blij. Soms nog wel wat hoofdpijn en last van de wonden. Maar verder is alles goed.' zei Noa. 'Ja... We lopen gelijk door naar de kamer hiernaast.' zei Jeroen voorzichtig. 'Hoezo? Waarom moeten we naar een andere kamer?' vroeg Noa geschrokken en verbaasd.

'Amber werd vanochtend niet wakker. Nienke dacht dat Amber sliep en probeerde haar wakker te maken, maar ze werd niet wakker. Nienke had de dokter gebeld. Amber is net onderzocht. We mogen bij haar en dan krijgen we zo de uitkomsten van het onderzoek.' vertelde Jeroen. 'Wat is er gebeurd dan?' vroeg Noa. 'Weten we niet. Zelfs Nienke en Fabian niet, en die zijn de hele nacht bij haar in de buurt geweest.' zei Jeroen. 'Maar die wonen toch appart. Amber woont toch bij Appie?' vroeg Noa verbaasd. 'We lopen nu wel naar Amber. Nienke zal het verhaal zelf wel vertellen, want zij weet als enige wat er gebeurt was.' zei Jeroen terwijl hij Noa optilde die begon te lachen.

'Jeroen... Zet me neer. Ik heb goede benen hoor.' lachte Noa. 'Nee. Ik breng je.' zei Jeroen. Nienke en Fabian keken op toen de deur openging. Appie bleef maar naar Amber staren, want hij wou het gelijk zien als Amber haar ogen open zou doen. 'Hey Noa. Hoe gaat het?' vroeg Nienke die blij was om Noa zo te zien. 'Goed. Ik wou net hetzelfde aan jou vragen.' zei Noa tegen Nienke. 'Hoezo? Met mij is het niet echt slecht gegaan.' zei Nienke verbaasd.

'Ik hoorde van Jeroen dat er iets gebeurd was.' zei Noa die niet opgaf. 'Oh... Dat is een lang verhaal.' zei Nienke. 'Geeft niet. Vertel maar.' zei Noa die bezorgt was om Nienke.

Nienke begon te vertellen.

 

'Ik was vrijdag al om 4 uur klaar met mijn studie. Ik was bezig met de was en om half 5 ging de deurbel. Ik deed mijn sloffen aan en liep naar de gang. Maar toen ik de deur open deed, kreeg ik niet eens de kans om te zien wie er stond. Ik werd bij mijn rug gegrepen en met mijn hoofd in een houding geduwd en ik kon niets zien. Ik voelde hoe ik in een busje werd gegooit. Het deed pijn. Ik werd vastgebonden maar kon nog steeds niet zien WIE het was. Diegene deed het busje dicht, en reed weg. Er zaten geen ramen in het busje... Ik wist niet waar ik was. Ik kon de omgeving van buiten ook niet zien. Ik viel volgens mij flauw en toen ik wakker werd, lag ik op een leren bank. 

Ik was opgesloten in een kamer. Ik kon niet echt door het raam kijken. Er zat iets voor aan de buitenkant. Ik schreeuwde om hulp, maar niemand hoorde me. Ik was al lang aan het schreeuwen en wist nog steeds niet waar ik was en ook niet bij wie. Ik herkende de kamer niet. Ik gaf op. Ik wist echt niet hoe lang ik er al was. Ik begon te huilen... Ik miste Fabian en jullie... Ik viel uiteindelijk in slaap. Weer op de bank. 

Toen ik vervolgens weer wakker werd, zag ik een vrouw bij de bank staan. Ze vertelde me dat ze me had gevonden. Ze zei niet waar maar ze zei dat ik bewusteloos was. Ik geloofde het niet. Ik was eerst vergeten wat er gebeurt was, maar toen wist ik dat het verhaal niet klopte. Ik was gewoon thuis en deed de deur open. Ik zei het tegen de vrouw, maar die ging verder met dezelfde conclusie's. Ze zei dat ik dan blijkbaar uit het busje was gegooit ofzo. Ze zei dat ze voor me ging zorgen maar ik snapte het niet. Als ik uit een busje gegooit zou worden, zou ik wel wonden hebben. Maar die had ik niet. Toen kwam er een man. Hij zat er al de hele tijd bij, maar ik had hem nog niet gezien. Hij liep op me af, en ik werd bang. Ik liep achteruit. Maar ik struikelde en viel toen met mijn hoofd op de salontafel die erbij stond. En toen viel ik blijkbaar ook nog met mijn arm in het glas. Ik viel bewusteloos neer. Dat is niet moeilijk om te weten. Maar toen ik -voor de 3de keer die dag- wakker werd, lag ik in een witte kamer in een wit bed. Er stond een dokter naast het bed en die onderzocht mij. Ik had een gat in mijn hoofd -Nienke laat hoofd zien aan Noa-  en een diepe snee in mijn rechter arm. -Nienke laat gebroken arm aan Noa zien- Mijn arm was gebroken. Ik was een tijdje vergeten wat ervoor gebeurd was. Toen de dokter weg ging, kwam de zelfde vrouw als in het begin, de kamer binnen. Ze tilde me uit het bed, maar ik tribbelde tegen. Het had geen zin... Ik werd doorgegeven aan de man, waar ik vlak ervoor zo bang voor was. Hij hield me stevig vast, en deed zijn hand voor mijn mond. Ik kon niet tegenstribbelen en ook niet om hulp roepen. Ik kon nog net de omgeving zien. De man nam me namelijk mee naar de trap. Ik zag dat ik in het Huis Anubis was. Het was veel veranderd, maar ik herkende het wel. De man tilde me naar boven, en ik probeerde nog in zijn hand te bijten, maar ik kon niets. Ik was echt wanhopig... Ik kon niets doen. -Nienke begint te huilen- De man stopte bij de plaats, waar ooit Victors' kantoor stond, maar daar was alleen maar een muur. De man drukte op de muur. Ik snapte niet wat dat voor nut had, maar toen schoof de muur open. Het was een geheime ruimte... Het leek totaal niet meer op Victors' kantoor. Er lagen dingen, die gewoon illegaal zijn.

Ik deed net alsof ik sliep, en de man had niets door. Hij zette me tegen een paal aan. Ik was zo geschrokken van alles, dat ik vergat om tegen te stribbelen.  Hij pakte een touw en bond me zo strak vast.... Het deed behoorlijk pijn maar ik schreeuwde het niet uit. Ik had moeite om stil te blijven, maar het lukte... Nog voordat hij wegging, pakte hij de tape en plakte het op mijn mond. Hij liep weg en deed de muur dicht. De tape was behoorlijk dik. En ik probeerde te worstelen zodat de touwen los gingen. Gelukkig had ik nog op de trap een schreeuw kunnen uitdrukken. Maar in de geheime kamer kon ik niets... Het was donker en ik had geluk dat ik zat. Dan kon ik nog slapen. 

Ik viel in slaap. Ik wist niet hoelang ik er zat. Ik kreeg ook honger. 'S avonds -blijkbaar, want het was donkerder dan ervoor- ging de muur ineens open. Ik probeerde te schreeuwen en mezelf te verstoppen, maar ik zat natuurlijk vast en had tape voor mijn mond. Er keken 3 kinderen die net iets jonger waren dan mij, recht in mijn gezicht. Ik wist niet wie het waren of wat ze moesten. Het waren 2 jongens en een meisje. het meisje leek op mij. Lang bruin haar. Ze had een rond brilletje en een knuffelpoes vast. De middelste jongen die de arm van het meisje vasthield, had een koptelefoon op en had gemideld bruin haar. De andere jongen pakte een bus deo en spoot zich helemaal onder. Ik kreeg het gelukkig niet binnen, door de tape. Het meisje keek mij geschrokken aan en ik werd bang. Het meisje zei tegen de jongens dat ze naar mij moesten komen. Het meisje pakte de touwen vast, en probeerde ze los te maken. Ik stribbelde tegen, door met mijn voeten wild te trappelen. De jongen met de koptelefoon die Raphael heette, wou de tape van mijn mond doen, maar Sterre zei dat eerst de muur dicht moest. Toen de muur dicht ging, werd de tape van mijn mond getrokken en ik begon te schreeuwen. De touwen kwamen maar niet los. De jongens probeerde mij gerust te stellen, maar ik was bang. Sterre kreeg de touwen niet los, en de jongens gingen haar helpen. De jongen die Pim heette, zei dat ik stil moest zijn en dat ze mij alleen wouden helpen. De touwen waren na 10 minuten eindelijk los en ik nam Raphael in een omhelzing. Ik was zo bang, en mijn benen trilde. Ik viel in slaap, nog voordat de muur openging. Ik voelde nog hoe ik werd opgetild. Hij bracht me ergens heen. Ik werd volgens Sterre 's ochtends om 11 uur wakker. Ik lag in een bed... Ik lag in het bed van Sterre. Ik zag een meisje de kamer in komen. Ze droeg een zonnebril en vroeg wie ik was. Ik stelde me voor. Ik was even vergeten wat er de avond ervoor gebeurt was. Het meisje wees naar mijn buik en vroeg wat er was. Ik zei dat ik zwanger was. Van Fabian... Ik heb het nog niet verteld Faab... Ik ben zwanger van jou. Vervolgens vroeg ik waarom het meisje dat Anastacia heette waarom ze een zonnebril droeg. Ze zei dat ze een overgevoelig zintuig had. Ik herrinderde me, dan Amber had verteld, dat de kinderen in Anubis van nu, alle 5 een overgevoelig zintuig hadden. Toen kwamen de andere 4 kinderen ook binnen. Sterre kwam samen met 3 jongens. Ik herkende er 2 van maar er kwam ook een bruine jongen binnen. Hij heette Marcel. Ik had erge honger... Sterre had een plan. Ik zou in de meidenkamer moeten blijven. Sterre zou tegen de huisvrouw zeggen dat ze boven zou eten. Ze nam 7 boterhammen en een glas melk mee. Ze kwam met mij mee eten.

Dan zou ze zelf eten samen met mij. Ik was blij dat ik weer gegeten had. Ik moest me elke keer onder Anastacia's bed verstoppen. Als er een volwassene boven zou komen. Ik sliep er ook. Maar die avond kon niet meer stuk. Fabian kwam de kamer in. Hij kwam me zoeken. Hij maakte me wakker. Ik werd kreunend wakker en was zo blij toen ik zag dat het Fabian was. Sterre haalde de jongens ook. En Appie kwam ook. Hij was in de jongenskamer. Marcel sliep aan het einde van Anastacia's bed, Appie op de badkamer, Sterre in haar eigen bed, Raphael sliep op de vloer naast Sterre's bed en Pim sliep in de vensterbank. Fabian en ik sliepen onder het bed van Anastacia. 

De ochtend die volgde, gingen de kinderen naar beneden, en gingen eten. Ze zouden Arlené overhalen om boodschappen te doen. Gelukkig ging ze ook. Fabian, Appie en ik kwamen beneden en zagen Amber op de bank liggen. Ik dacht dat ze sliep, want er lag een deken over haar heen. Ik probeerde haar wakker te krijgen maar dat lukte niet. We zouden naar ons huis gaan. Ik was blij om weer terug naar huis te mogen. Ik bedankte de 5 kinderen door ze een knuffel te geven. Fabian deed hetzelfde. En we namen Amber mee samen met Appie naar huis en de rest is een half uur tot nu.'

 

Nienke was blij dat ze klaar was met haar verhaal. 'Wow Nien. Wat heftig.' zei Noa. 'Dat was het inderdaad.' zei Nienke die zat te huilen. Fabian omhelsde haar en Nienke bleef zo lekker zitten. Na 10 minuten, kwam er een dokter binnen. 'Hey. Kom ik gelegen om de uitkomsten te vertellen?' vroeg de dokter. 'We willen alles weten.' zei Appie die op schoot. Hij had de hele tijd naar Amber gekeken en wou hoe dan ook weten wat er was.

'Ja... Mevrouw Rosenbergh heeft het niet echt goed. Ze heeft gif in haar lichaam zitten. Nienke.... Toen jij hier lag had jij ook gif. Amber heeft hetzelfde gif, maar een hogere dosis. Ze heeft zowat een half bakje ter groote van een klein wekkertje binnengekregen. Dit heeft grote gevolgen. Ze zal ongeveer 2 maanden van haar geheugen kwijt zijn. Wij denken niet dat ze haar geheugen nog ooit terugkrijgt zoals jou Nienke. Maar dat is niet het enige nieuws.

Ze heeft zoveel binnen gekregen, dat het niet alleen bij haar geheugen is aangetast. Ze ligt in coma. Haar lichaam kon het niet aan, en dat moet ze nu verwerken. Ze zal een tijdje in coma liggen. Gelukkig is het niet zo lang. 

We hebben gezien, dat ze zwanger is. Maar ze zal alwel weer wakker zijn, voordat de baby moet komen.' vertelde de dokter. 'Nienke... Hoelang ben je al zwanger?' fluisterde Fabian zachtjes. 'Geen idee. Maar ik ga morgen naar de dokter. Ik heb een afspraak gemaakt. Morgen middag 3 uur. Ga je mee?' fluisterde Nienke terug. Fabian knikte. Hij wou Nienke niet nogmaals kwijt. En hij wou ook alles weten over hun kleine -nog niet geboren- engeltje.

Noa zat te huilen in Jeroens' jas. Zij mocht uit het ziekenhuis en 1 van haar vriendinnetjes lag er net in. Ondertussen liep iedereen het ziekenhuis uit. Nienke en Fabian liepen net als Noa en Jeroen, hand in hand.

 

Hoofdstuk 11- Dat is lang!!!!

 

'Fabian... We moeten nu echt eten! Anders halen we de afspraak dalijk niet.' zei Nienke gestrest. 'Rustig Nien... Je eet niet 1 uur lang bij gewoon brood.' zei Fabian. Nienke was bang dat ze te laat zou komen, voor haar afspraak bij de dokter, om erachter te komen hoelang ze al zwanger is. Ze wist zelf in het begin helemaal niets van haar zwangerschap. Aan de ene kant was het dus wel goed dat ze ontvoerd was, want anders had ze niet geweten dat ze zwanger was. Maar aan de andere kant, doet het veel pijn. Als Amber niet was gekomen, was Nienke misschien wel dood geweest. Fabian moest gemerkt hebben, dat er iets met Nienke was. Als Nienke gestrest is, is ze nooit ineens zo stil, tenzij ze aan iets denkt wat ze niet fijn vond. 'Nienke... Wat is er?' vroeg Fabian die bij Nienke was komen zitten. 'Ik... Ik heb je zo gemist. Die touwen deden pijn en ik heb een gat in mijn hoofd. Het doet nog steeds pijn. Gister zag ik zelfs dat de afdrukken van de touwen nog in mijn lichaam gedrukt stonden. Fabian... Ik kan zo niet leven. Die pijn duurt veel te lang.' zei Nienke verdrietig. 'Namens Amber, omdat ze niets kan zeggen... Ze heeft heel erge spijt. Ze had nooit in Anubis moeten komen. Ik heb zelfs ruzie met haar gemaakt om jou...' zei Fabian. Nienke kreeg een glimlach. 'Maar aan de ene kant is het niet slecht dat ik ontvoerd was.' zei Nienke. 'Hoe bedoel je?' vroeg Fabian.

'Anders had ik nu niet geweten dat ik zwanger was.' zei Nienke. 'Ja... Ik weet het. We zijn nog jong. Ik ben 18 en jij maar iets ouder.' vulde Nienke er nog achterna. 'Ja. En daar zullen nog veel mensen naar vragen. Maar als het kindje er straks is, heeft hij of zij nog lieve en jonge, niet gerimpelde ouders.' probeerde Fabian, Nienke weer blij te maken. Nienke glimlachte en gaf Fabian en dikke knuffel. 'Gaan we nu eten?' vroeg Fabian.

'Ja. Ik wil niet te laat komen.' zei Nienke om Fabian te pesten. Fabian had haar door en pakte haar bij haar middel. 'Wat ga je doen?' vroeg Nienke. Het antwoord zat in haar zij. Fabian begon haar te kietelen en Nienke probeerde te zeggen dat hij moest stoppen, maar ze kon er echt niet tegen. Fabian tilde haar op en plante haar op een stoel. 'Eindelijk...' zei Nienke uitgeput. Fabian ging naast Nienke zitten en ze gingen gezellig lunchen. 

Fabian pakte de thee en schonk het bij Nienke in. 'En... Is de thee deze keer wel goed, mijn koningin?' vroeg Fabian lachend. 'Hij is perfect, mijn koning.' zei Nienke. 

Ineens deed Nienke haar handen om haar buik en schreeuwde het uit van de pijn. 'Nien, wat is er?' vroeg Fabian bezorgt. 'Niets... Ik heb alleen erge buikpijn.' zei Nienke. Fabian hielp Nienke opstaan, en bracht haar naar de bank.

Nienke ging liggen en Fabian haalde haar bord. Hij zette het op de koffietafel. 'Gaat het Nienke?' vroeg hij bezorgt. 'Ja... Het gaat wel.' zei Nienke terwijl haar gezicht betrok van de pijn. 'Het is maar goed dat we zo een afspraak hebben bij de dokter.' zei Fabian. 'Het doet echt pijn Faab... Pak alsjebliefd even de kruik.' zei Nienke met betraande ogen van de pijn. Fabian rende de keuken in en vulde de kruik met heet water. Hij liep terug naar de woonkamer.

'Hier...' zei Fabian. Nienke glimlachte maar, omdat ze van de pijn niet echt goed kon praten. 'Blijf maar even liggen. Ik ruim de tafel af.' zei Fabian lief. 'Misschien moet ik vaker buikpijn krijgen... Dan hoef ik niet alles zelf te doen.' zei Nienke met een glimlach die gelijk weer verdween toen ze haar buikpijn weer voelde. Maar ondertussen bewoog ze haar rechterarm teveel en had ze een mix van 2 pijnlikke dingen. 

 

'Nienke Martens?' zei de dokter. Nienke en Fabian stonden op. Ze waren in het ziekenhuis. Nienke was blij dat ze op tijd waren. Helaas had ze nog steeds buikpijn. Er was 1 positief ding aan... Het was al wat gezakt. Nienke en Fabian namen plaats op de bank. 'Is er iets, mevrouw Martens?' vroeg de dokter die blijkbaar had gezien dat Nienke ergens last van had. 'Een beetje. Ik heb al sinds begin van de middag ineens erge buikpijn.' zei Nienke die probeerde te glimlachen. Fabian legde beschermend zijn handen op Nienke's schouders. 'Oke... Ik had begrepen dat u zwanger bent, maar daar nog niets over wist, tot 3 dagen geleden?' vroeg de dokter. 'Ja... Ik wist er niets van nee. Maar ik geloof niet dat het pas is. Ik wil graag weten hoelang het al is...' zei Nienke met een rood hoofd. Zowel van de pijn in haar buik en arm, als van schaamte, omdat ze nog maar 18 was. 'Hoe oud bent u?' vroeg de dokter.

'18 jaar. Er zijn veel mensen die dat al gevraagt hebben.' zei Nienke die het een beetje vervelend vond worden. 'Ik zie dat u het vervelend vind dat het zo vaak gevraagt word.' zei de dokter. Nienke knikte. 'Het is inderdaad nogal vervelend.' zei Fabian om Nienke's antwoord kracht bij te zetten. 'Nou, kom maar even mee.' zei de dokter. Nienke stond op maar zakte gelijk weer naar beneden. 'Gaat het Nienke?' vroeg Fabian. Nienke schudde haar hoofd.

Ze kreeg tranen in haar ogen. 'Dit is al de hele middag. Ik kan dit niet Faab.' huilde Nienke. 'Nog een tijdje volhouden Nien.' moedigde Fabian haar aan. 'Fabian... Ik kan niet eens opstaan van de pijn. Hoe kan ik dit dan volhouden?' vroeg Nienke die nog steeds huilde. Fabian tilde Nienke op en bracht haar naar de plaats waar de dokter al stond. Hij zette Nienke op het bed. De dokter pakte iets en wreef het over Nienke's buik. Nienke deed haar best om niet aan haar buik te komen, die ontzettend pijn deed. Fabian stond achter Nienke en hield haar vast. 'Faab... Het doet echt pijn. En je drukt op de plaats van de snee.' zei Nienke die op haar tanden beet. De dokter was klaar en legde het apparaat ergens anders neer. Hij sloot het aan, op iets wat Nienke nog nooit gezien had. Het was een beeld dat niet leek op een gewone tv of bioscoop doek. De dokter deed het scherm aan en Fabian tilde Nienke weer op, die helemaal rode ogen had van het huilen. 'Mevrouw Martens... Dit is vreemd.' zei de dokter. 'Wat is er?' vroeg Fabian voor Nienke. Nienke keek hem dankbaar aan. 'Ze weet pas sinds 3 dagen geleden, dat ze zwanger is, toch?' vroeg de dokter aan Fabian die knikte. 'Ze is al 8 maanden zwanger. Nog 1 maand en het kind komt...' zei de dokter die dit nog nooit gezien had. Nienke schrok. Al 8 maanden... Dat was best lang... 

'Maar.... Als ik 8 maanden zwanger ben, zou ik dat toch gemerkt moeten hebben?' zei Nienke na 5 minuten. 'Ja... Dat zou wel moeten ja.' zei de dokter. 'Wacht...' zei Fabian ineens. Nienke keek hem vragend aan en Fabian begon te vertellen. 'Dit verklaart wel die keren dat je erge buikkrampen had.' zei Fabian. Nienke knikte. Dit had ze vaker gehad, maar dit had een nieuw hoogtepunt berijkt. 'Nou ja... De foto's laten zien dat het kind nu nog kerngezond is.' zei de dokter met een glimlach. 'Dan mag u nu terug naar huis.' zei de dokter vriendelijk terwijl hij de deur opendeed. 'Fabian?' vroeg Nienke. Fabian begreep het en tilde Nienke op. Nienke legde haar hoofd op Fabians' schouder en viel nog net niet in slaap. 

 

Fabian kwam na 10 minuten thuis met een slapende Nienke. Nienke was in de auto in slaap gevallen. Ondanks de buikpijn, was ze toch in slaap gevallen. Blijkbaar had al het huilen en kreunen van de afgelopen middag, Nienke helemaal uitgeput. Hij tilde Nienke uit de auto en deed de voordeur open. Hij had de slapende Nienke nog steeds vast. Hij liep naar de woonkamer en legde Nienke op de bank. Daarna pakte hij de deken, en legde die over haar heen. Daarna liep hij naar de keuken. Hij pakte 2 glazen en vulde ze met melk. Nienke had graag melk. En Fabian deed gewoon mee met Nienke. Als Nienke gezond moest doen, deed hij dat ook. Hij nam de glazen mee naar de woonkamer en zette ze op de tafel. Hij ging op de andere bank zitten en dronk zijn melk. Nienke werd wakker. Ze kreeg een glimlach op haar gezicht toen ze Fabian zag. 'Hey Nienk.' zei Fabian die ook glimlachte. Nienke zag dat Fabian voor haar een glas melk op tafel had gezet. Nienke ging zitten en pakte het glas. 'Hoe is het met je buikpijn?' vroeg Fabian. 'Erg goed. Hij is over.' zei Nienke. Fabian ging bij Nienke op de bank zitten. 'Fijn... En met het gat in je hoofd?' vroeg Fabian. 'Doet pijn... Zelfs op een kussen.' zei Nienke. 'Zullen we naar Amber gaan?' vroeg Nienke. 'Ja. Dan zien we haar een keer rustig.' maakte Fabian een grapje. Nienke lachte mee. Fabian en Nienke gingen lopend.

Dan kon Nienke wat wennen met dat kindje in haar buik. 

Na 10 minuten kwamen ze aan bij het ziekenhuis. Fabian zei tegen Nienke dat ze beter met de lift konden gaan. Nienke vond het niet erg en stapte met Fabian de lift in. Toen de lift boven was, stapte ze samen de lift uit.

'Zullen we naar binnen gaan?' vroeg Fabian die zag dat Nienke twijfelde. Nienke knikte. Ze durfde haar hand alleen niet op de klink te leggen. Fabian legde zijn hand op die van Nienke en drukte samen met haar hand de klink naar beneden. Nienke wou niet kijken maar dwong zichzelf. 'Wacht... Waar is Amber?' vroeg Nienke toen ze zag dat het bed leeg was. 'Geen idee?' zei Fabian. Nienke zag een dokter op de gang lopen en liep ernaar toe.

'Meneer. Wij zoeken Amber Rosenbergh.' zei Nienke beleefd. 'Oh... Mevrouw Rosenbergh is naar een andere zaal gebracht. Loopt u maar mee.' zei de dokter. Nienke en Fabian liepen hand in hand mee. 

'Meneer. Waarom is Amber verplaatst?' vroeg Nienke. 'Kijkt u maar als we er zijn.' zei de dokter met een lach. Nienke begreep het niet en werd er een beetje gek van. Ze pulkte aan haar nagels. De dokter stopte bij de kamer die vooraan aan de linkerkant stond. Hij opende de deur. Op het 1ste gedeelte, zagen Nienke en Fabian niets. Maar toen ze beter keken, zagen ze Amber een tijdschrift lezen. Wacht.... Amber die een tijdschrift leest....

Amber lag toch in coma... 'Amber!!!!' riep Nienke. 'Je bent uit je coma?!' zei Nienke er gelijk achterna. Ze liep naar Amber toe. Ze was wel erg rustig, maar je zag aan haar dat ze blij was om Nienke te zien.

'Coma?' vroeg Amber na de omhelzing van Nienke en Fabian. 'Ja... Je lag in coma.' zei Nienke. 'Uhhh.... Nienke, Amber is 2 maanden van haar geheugen kwijt he.' zei Fabian fluisterend in Nienke's oor. Nienke knikte... Dat was ze vergeten. 'Amber... Welke datum is het vandaag?' vroeg Nienke. '23 maart tuurlijk.' zei Amber die het niet begreep. 'Dat is precies 2 maanden...' zei Nienke zachtjes. Het was vandaag 23 juli. 'Wat is er?' vroeg Amber die het een beetje vervelend vond dat Nienke en Fabian zo geheimzinnig deden. 'Je bent 2 maanden van je geheugen kwijt. Precies 2 en volgens de dokter komt je geheugen niet meer terug.' zei Nienke zachtjes. Amber gaf een klein gilletje.

'Wat is er gebeurd dan?' vroeg Amber met tranen in haar ogen. 'Dat vertellen ze straks wel. Je mag mee naar huis.' zei de dokter. 'Wat... Mag Amber naar huis?' vroeg Nienke. 'Ja... Ze is uit haar coma en heeft geen verwondingen. Alles is oké.' zei de dokter. Nienke nam Amber in een omhelzing. 'Oh... Amber, je bent trouwens zwanger van Appie. Dat had je verteld...' zei Fabian. Amber werd opgetild door Fabian -die voor de zoveelste keer iemand optilde-  en liep samen met Nienke het ziekenhuis uit. Nienke belde een taxi. Fabian kon natuurlijk niet 10 minuten lang met Amber in zijn armen gaan lopen. De taxi was er snel en bracht ze thuis.

Nienke was nou al 8 maanden zwanger en was ontvoerd, en Amber was zwanger van Appie en was nou 2 maanden van haar geheugen kwijt.

 

Hoofdstuk 12- Wat een engeltje 

 

Amber bleef de hele maand bij Nienke en Fabian logeren. Appie zou dan ook blijven. Amber mocht bij Nienke en Fabian blijven, omdat ze nog niet helemaal zichzelf was, en niet zelf mocht koken -Appie kon niet koken- en ze mocht ook niet de huishouding doen. -Appie zou het slordiger maken- Amber bleef de hele tijd tegen Nienke zeggen dat ze moest vertellen wat er in die 2 maanden tijd gebeurd was. Amber moest het weten. Maar dat was ook niet bepaald goed voor Nienke. Het was ongeveer 1 maand geleden, dat Nienke de afspraak bij de dokter had. Nog 1 week, en dan zou het kindje komen... Fabian probeerde niet boos te worden, omdat het slecht was voor de meiden.

Zowel voor de schade aan Ambers' hersenen als voor Nienke's gezondheid. Nienke kreeg steeds vaker last van buikpijn. Elke keer om de 2 dagen, had ze enorme buikpijn. Ze had geluk, dat Fabian kon koken. Nienke at genoeg groente's en dronk alleen nog maar melk. Fabian maakte vaak iets heerlijks klaar, wat Nienke gelukkig wel mocht eten. 'En wat eten we mijn keukenprins bij het witte fornuis?' vroeg Nienke. 'Verrassing.' zei Fabian lachend.

Nienke had weer erge buikpijn nu, maar ze liet het niet merken. Amber en Appie zaten ook aan tafel. Appie was blij, dat Amber weer onder hun was. Hij knuffelde haar elke keer uit het niets, en Amber vond het goed... Opeens deed Appie het weer en Amber knuffelde terug. Fabian liep naar Nienke en vroeg: 'Wie doe ik na?' vervolgens knuffelde hij Nienke. Nienke's arm was gelukkig weer bijna heel. De snee was bijna dicht en Nienke voelde bijna niets meer van de snee. Ze had nog wel last van het gat in haar hoofd. Blijkbaar zou dat blijven. Nienke vond het niet leuk, maar het leven ging gewoon door. Fabian zette ondertussen het eten op tafel. Nienke gaf hem een zoen. Hij haf haar lievelings eten gemaakt. Koude schotel. Hij had ook zelf pudding gemaakt. Fabian was een ster in pudding koken. Nienke genoot van het eten. Maar ze kon niet veel eten. Haar buik deed ontzettend pijn. Ineens, tijdens het toetje, viel Nienke flauw. De pijn werd haar teveel. 'Nienke... Word wakker.' zei Fabian die op Nienke's wang sloeg. Nienke werd niet wakker. Ze lag daar, naast haar stoel, op de vloer. Ze was echt flauwgevallen. 'Fabian... Ik denk dat de pijn te erg is. Hoelang nog voordat het kindje komt?' vroeg Amber. 'Nog 5 dagen.' zei Fabian die zijn ogen niet kon afhalen van de bewusteloze Nienke. Het leek alsof Nienke sliep, maar dan in de raarste houding die er was. Alsof ze was versteend toen ze tijdens haar nachtmerrie uit bed viel... 'Fabian... Over 5 dagen komt het kind... Mensen hebben dan wel eens last van dit. Nienke zal in deze tijd wel vaker flauwvallen.' zei Amber. Fabian keek naar Nienke en tilde haar op. Hij ging met haar op de bank zitten. 'Nienke... Word nou wakker.' zei hij zachtjes. Nienke deed langzaam haar ogen open. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze zachtjes. 'Nienke!' zei Fabian blij. 'Je was flauwgevallen. Je viel ineens uit je stoel.' vertelde Amber. Het zag er namelijk naar uit dat Fabian, Nienke de komende 20 minuten, niet los zou laten. 'Faab.... Ik krijg geen adem.' piepte Nienke. 'Sorry...' zei Fabian die Nienke snel losliet. 

'Nienke... Het kan nou vaker gebeuren dat je flauwvalt. Dat is volgens Amber normaal als het nog een paar dagen duurt voordat je bevalt.' zei Fabian. Nienke glimlachte. 'Kunnen we verder met eten?' vroeg Nienke die al die aandacht niet echt fijn vond. Ze liepen naar de eettafel en maakte het even af. Daarna gingen ze een film kijken en zouden ze naar bed gaan.

 

'Fabian... Niet te geloven dat we over 4 dagen, een kindje hebben.' zei Nienke toen zij en Fabian beide wakker waren. 'Ja... 4 dagen...' zei Fabian zuchtend. Nienke draaide haar hoofd naar Fabian. 'Wat is er?' vroeg Nienke. 'Niets. Gewoon een beetje slecht geslapen. Nien... Jij leeft al een maand met ontzettend veel pijn. Ik maak me zorgen.' zei Fabian. 'Ja, maar die pijn is normaal Faab. Je hoeft je geen zorgen te maken.' zei Nienke.

'Zullen we naar beneden gaan?' vroeg Fabian die slaperig was. Nienke knikte. Ze stond op. Fabian pakte de badjassen. Nienke deed hem aan. Ze stond gewoon boven al te rillen. 'Fabian... Stond het raam gisteravond dicht?' vroeg Nienke met haar ogen op het raam gericht. 'Ja. Die heb ik dicht gedaan.' zei Fabian. Nienke wees met een trillende vinger naar het raam. Het stond wijd open. Fabian keek door het raam. Toen hij naar Nienke keek, lag ze bewusteloos op de vloer. 'Nien... Nienke.' zei Fabian zachtjes. Dit was normaal voor een zwangere vrouw waarbij het nog een weekje duur voor ze bevalt. Dacht Fabian. Hij tilde Nienke op. Het werd zo een soort van sport, Nienke optillen. Fabian legde Nienke op de bank. Hij ging zelf op de andere bank zitten. Hij zette de tv aan. Hij ging het nieuws kijken. 'Gisternacht kwamen er verdachte mensen uit het Huis Anubis. Ze hadden zwarte kleding aan. De overburen hadden het gezien en waren ze achterna gereden. Het bleek dat ze een half uur gereden hebben. Helemaal naar Amsterdam. Ze kwamen terecht bij de Berenstraat nummer 3. De mensen zagen dat ze de tuin inliepen. De verdachte volwassene hadden een ladder en zette die tegen de muur aan. Ze deden blijkbaar een slaapkamerraam open. Gelukkig hadden de overburen de politie ondertussen gebeld. Een van de mensen was net bezig met zich naar binnenwringen toen de politie, stilletjes naderde. De politie bedankte de overburen van het Huis Anubis en heeft de bewoners verder met rust gelaten. We hopen dat ze veilig zijn.' vertelde de nieuwsvrouw ineens. Fabian hoorde even niets meer. Niet van de tv, niets van het gestommel van de -pas gekochte- kat... Hij was zo geschrokken. Daarom stond het raam natuurlijk open. 'Faab...' zei Nienke die uit de keuken kwam. Fabian keek op. Het zag eruit alsof ze gevochten had. Net als toen ze in de gang vast had gezeten. Nienke's stem trilde en Fabian herhaalde wat hij had gedaan op de dag dat Nienke vast had gezeten. Hij liep naar haar toe. 'Faab...Help...' zei Nienke die onderuit zakte. Fabian probeerde Nienke staandend te houden maar ze was te zwak. Ze zakte op de vloer. Uitgeput. 'Rustig Nienke... Wat is er gebeurd?' vroeg Fabian terwijl Nienke hem in een stevige omhelzing nam en begon te huilen.

'Ik deed net de achterdeur open, om de kat buiten te laten... Ik werd ineens vastgegrepen... Het was pijnlijk en ik stribbelde tegen, waardoor ik in het zand viel... Ze pakte me weer vast... Maar toen kwam gelukkig de kat, voordat ze me wouden meenemen en die viel ze aan... De rest ken je...' zei Nienke huilend. 'Wat... Waren ze in het zwart?' vroeg Fabian. 'Ik weet het niet... Ik kon ze niet zien. Het ging zo snel.' huilde Nienke nog steeds. 'Vanacht he.... Met dat raam.' begon Fabian. Omdat Nienke niet veel kon zeggen, ging hij er maar vanuit dat ze wist waar hij op doelde. 'Vanacht waren er mensen uit het Huis Anubis geslopen. De overburen hadden het gezien. Ze zagen er verdacht uit... Ze zijn ze achtervolgt. Ze kwamen hier uit, Nien... De overburen hadden de politie gebeld en helaas waren ze blijkbaar ontsnapt.' vertelde Fabian. 'Maar.... Waarom komen ze dan hier?' vroeg Nienke. Ze kon niet stoppen met huilen. Ze werd gewoon aangevallen in haar eigen achtertuin... 'Ze moesten jou hebben, natuurlijk.' zei Fabian. 'Nienke... De vorige keer zat je ook in Anubis. Deze waren van Anubis. Ze moeten jou ergens voor hebben. Maar het intereseerd ze niets of jij pijn hebt. En zeker in deze tijd, mogen ze je niet hebben. Je bevalt over een paar dagen.' zei Fabian. Nienke kreeg een angstige blik op haar gezicht. Ze wees naar het raam waardoor je de straat kon zien. Haar vinger trilde weer. 'Fabb..ian...' zei Nienke. Fabian keek om. Mensen in het zwart.... Fabian deed alle ramen snel op slot, en de gordijnen dicht. Hij deed ook de voordeur en achterdeur op slot. Helaas was de kat eigenwijs dus tilde hij de kat mee naar binnen. Nienke liep naar de bank, waar ze begon te huilen. 'Fabian... Dit moet gewoon stoppen. Die mensen hebben toch niets aan mij... Ik ben bang, Faab. Hoelang gaat dit door?' Fabian had een arm om haar heen geslagen. 'Rustig Nien... Ik bescherm je wel. We moeten over 4 dagen toch naar het ziekenhuis, dus daar ben je veilig. Alleen deze 4 dagen. Je moet volhouden, Nienk.' zei Fabian. Nienke knikte. 'Je hebt gelijk. Nog 4 dagen.' zei ze terwijl ze plaats maakte voor een glimlach. 'Zo wil ik het zien.' zei Fabian trots.

 

Het was nu 3 dagen later. Nienke had ontzettende pijn in haar buik. Ze was in de afgelopen 3 dagen, al 17 keer flauwgevallen. Nienke zat op de bank. Morgen zou het kindje komen... Fabian kwam aangelopen met 2 borden. Hij had heel lief aangeboden, wat eten klaar te maken. Hij had het dan natuurlijk ook gedaan ook... Nienke probeerde te glimlachen, maar het ging niet van harte. Ze creeerde een flauw lachje en gaf Fabian een knuffel. Beter dan een lelijke glimlach... Dacht Nienke. 'Nu lekker eten.' zei Fabian. 'Het is al laat. Het pretpark was leuk, maar koken komt er niet meer van en hierna gaan wij ook naar bed. Morgen moeten we vroeg in het ziekenhuis zijn.' zei Fabian. Nienke knikte. Ze waren de hele middag in een pretpark geweest met hun nichtje. Ze was jarig. En ze had zelfs haar peet oom en peet tante uitgenodigt voor het pretpark. Helaas mocht Nienke niet mee in de atractie's.  Ze was wel mee in de bootjes gegaan maar dat had ze misschien beter niet kunnen doen. Nienke was flauwgevallen in zo'n bootje en ze viel de kant van het water op. Gelukkig had Fabian haar snel tegen zich aan getrokken. Anders was Nienke verdronken. De kat lag lekker op Nienke's schoot te spinnen en ze waren net klaar met eten. Nienke pakte de kat op en zette hem op de vloer. 'We gaan slapen.' zei Nienke zachtjes tegen de kat. Ineens werd ze van achter opgetild.

Nienke wilde het uitschreeuwen maar ze had ineens door dat het Fabian was. 'Faab... Laat me niet meer zo schrikken!' zei Nienke met overslaande stem. Fabian pakte haar zo vast dat ze niets kon. Ineens kreeg Nienke allemaal vage flitsen te zien. Toen ze zo hulpeloos was... Nienke schreeuwde en lag bewusteloos in Fabians' armen. Fabian had haar in een andere houding genomen, zoals hij Nienke wel vaker droeg. Hij bracht Nienke naar bed. Ze lag in de viese pyjama van de aanval van eerst. Gister was ze namelijk nogmaals aangevallen. Nienke's pyjama zat helemaal onder het zand en Nienke kreeg zowat een trauma van al die aanvallen. Fabian deed alles op slot en ging zelf ook in bed liggen. De wekker stond op 8 uur. Ze moesten om 9 uur naar het ziekenhuis. Fabian viel snel in slaap naast de bewusteloze Nienke. 

Nienke werd 's nachts om 2 uur wakker. Nou ja... Ze kwam uit haar bewusteloze stand. Nienke wist niet waar ze was. Ze wist nog wel dat ze door Fabian werd vastgegrepen op de manier zodat ze niets kon doen... Net als toen ze ontvoerd was... Nienke keek naast zich, en zag de slapende Fabian. Nienke keek naar haar pyjama. Helemaal onder het zand... Nienke merkte dat ze doodmoe was en ze viel gelijk weer in slaap. Morgen zou alles goed komen...

 

Toen de wekker om 8 uur ging, deed Fabian zijn ogen als eerste open. Hij drukte de wekker uit, en keek naar Nienke. Ze lag in een rare houding. Ze lag met haar hoofd op Fabians' borst en haar benen hingen over de bedrand heen. Ze had een mooie glimlach op haar gezicht. Fabian tikte op haar wang. 'Nienke... Word wakker.' zei Fabian. Nienke opende haar ogen langzaam. 'Hey Nien..' zei Fabian. Nienke ging zitten. Ze zag dat ze met haar hoofd op Fabians' borst had gelegen en ze zei gelijk: 'Sorry...' 'Waarvoor?' vroeg hij. 'Dat ik zo lag...' zei zei zachtjes. Fabian hielp Nienke overeind. 'We moeten nu binnen een uur alles gedaan hebben.' zei Fabian. Ze liepen samen naar beneden.

'Wat wil je op je broodje?' vroeg Fabian. Hij gaf haar een kus op haar mond en Nienke antwoorde: 'Kaas.' ze glimlachte naar haar vriendje. Fabian liep naar de keuken. Hij pakte de broodjes en liet de kat buiten. Hij keek even de hoek van de tuin om, omdat hij bang was dat die mensen er weer waren. De kat sprong over de schutting heen. Dan keek hij altijd bij zijn soortgenoten. Ineens hoorde Fabian een kreet. 'AUW!!!!!' Het was Nienke.

Fabian rende naar de woonkamer. Nienke had haar handen om haar buik geslagen. Fabian werd een beetje overbezorgt. 'Nien... Gaat het?' vroeg hij. 'Dat is een overbodige vraag he...' zei Nienke met heel veel pijn in haar buik.

Fabian pakte Nienke op. 'Kom Nienke. Vandaag komt het kindje. Maar het moet nog een half uurtje wachten.' zei Fabian. Nienke probeerde te glimlachen maar ze begon weer te schreeuwen. 'Fabian! Ik hou dit geen half uur vol! Dit is 10 keer zo erg als eergister.' zei Nienke met tranen in haar ogen. Fabian gaf haar een knuffel maar dat hielp alleen voor de liefde... Toen hij Nienke los liet, viel ze slapjes op de bank. Weer flauwgevallen... Fabian probeerde Nienke wakker te krijgen. De houding waarin ze lag, paste bij de pijn. Ze lag op haar rug, met haar voeten op elkaar en een arm over haar buik. De andere hand, hing half van de bank af. Fabian pakte even de tas en stopte daar de spullen in die Nienke nodig zou hebben in het ziekenhuis. Nienke was na een half uur nog niet wakker en Fabian legde haar in de auto. Tijdens de rit deed Nienke haar ogen open. Nienke probeerde iets te zeggen, maar het lukte niet. Ze zag dat ze nog in haar pyjama zat. 'Fabian... Hoe laat is het?' vroeg Nienke die haar stem weer gevonden had. '5 over 9. Je was langer dan een half uur bewusteloos van de pijn. We mogen niet te laat komen dus heb ik je de auto in gebracht.' zei Fabian met zijn ogen op de weg gericht. 'Waarom zit ik nog in mijn pyjama?' vroeg Nienke. 'Ik kan je moeilijk aankleden als je niets kan en jij kan het ook niet.' zei Fabian. Nienke knikte. Ze legde haar hoofd op de rand van het raam. Ze keek naar buiten. Langzaam kwam het gebouw van het ziekenhuis in zicht. Nienke had haar handen om haar buik geslagen. Het deed nog ontzettend pijn. Maar ze probeerde het niet te laten merken. Fabian moest op de weg letten en als Nienke begon te schreeuwen, zou hij bezorgt worden en zouden ze niet veilig bij het ziekenhuis komen. Fabian stopte op de parkeerplaats en zag dat Nienke haar best deed om niet te schreeuwen van de pijn. Fabian stapte uit de auto en deed de tas op zijn rug. Hij tilde Nienke ook uit de auto. Ze glimlachte flautjes. Fabian liep met Nienke het ziekenhuis binnen. Hij wist al waar ze moesten zijn, en ze mochten gelukkig gelijk naar binnen.

Nienke begon ineens te schreeuwen. De pijn werd erger en erger. 'Fabian! Het doet zo'n pijn!' huilde Nienke. 'Rustig mevrouw Martens... U mag op het bed liggen, want het kindje zal zo wel komen.' zei de vrouw die naar het bed wees. Nienke keek de vrouw aan alsof ze een alien was. 'Ik kan niet lopen, mevrouw.' zei Nienke met tranen in haar ogen. De vrouw verontschuldigde zich en Fabian tilde Nienke naar het bed. Nienke begon harder te schreeuwen.

De buikpijn was enorm. Het deed zo'n pijn. Nog erger dan alle andere keren. 'Nienke... Hou vol...' zei Fabian bemoedigend. De vrouw kwam naar Nienke toe gelopen en gaf haar hints van wat ze moest doen. Het kindje kwam inderdaad... Fabian keek weg. Het was niet bepaald smakelijk en ook Nienke keek zelf niet. Ze keek de andere kant op maar volgde de instructie's die de vrouw gaf, goed verder. 

Na 3 minuten was het kindje er. Nienke was flauwgevallen van de pijn. Fabian keek toe hoe het kindje in het badje dat al klaarstond met warm water, werd schoongemaakt. De vrouw had kleertjes liggen en deed ze bij het kindje aan. Het was een meisje. Toen het meisje helemaal schoon was, werd Nienke wakker. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Nienke. Fabian liep naar Nienke. 'Je hebt een engeltje gecreeerd.' zei hij met een glimlach. De vrouw kwam met het meisje naar Nienke en Fabian toe en gaf Nienke het kindje. Nienke glimlachte. Ze had geen pijn meer. 'Hoe gaan we haar noemen?' vroeg Fabian. Hij vond dat Nienke het recht had om de naam te kiezen. Hij was trots op zijn vriendinnetje die de pijn had moeten doorstaan. Ze had het lang volgehouden om het niet uit te schreeuwen en, omdat ze ook nog ontvoerd was en een paar keer aangevallen had ze helemaal het recht.

Nienke dacht na... Ze kreeg een glimlach op haar gezicht en zei toen: 'Ik noem haar Amy.' zei Nienke. Fabian glimlachte. Hij wist wat Amy betekende. Liefhebben... 'Het is echt een engeltje...' zei Nienke. Fabian keek haar aan en ze omhelsde elkaar. Amy begon te lachen. Het huilen was al gestopt... Een echt engeltje...

 

 

Hoofdstuk 13- De 5 komen op kraambezoek

 

Nienke moest de hele nacht in het ziekenhuis blijven. Ze lag in het ziekenhuisbed dat in dezelfde kamer stond als waar Amy ook lag. Nienke had Amy vast. Nienke kreeg tranen in haar ogen. Het was zo'n lief meisje. En het was van haar en Fabian. Fabian kwam samen met de vrouw die bij de bevalling had geholpen, de kamer binnen. Nienke glimlachte naar hem. 'Hey Nienke.' zei de vrouw vriendelijk. 'Hey.' zei Nienke netjes terug. Fabian kwam bij Nienke op het bed zitten. 'Hoe gaat het?' vroeg Fabian. 'Goed. En met Amy ook.' zei Nienke lachend. 'Ik durf het bijna niet te vragen maar...' Fabian wou Amy graag vasthouden. Nienke gaf Amy door aan Fabian. 'Het is echt een lief meisje.'

zei Fabian. 'Ze heeft jou haren...' zei Fabian die gelijk zag dat het meisje bruine haartjes had. 'Ja... En jou ogen.' zei Nienke. Nienke had bruine ogen en Amy had net als Fabian blauwe ogen. 'Ze is echt mooi.' zei Fabian.

'Ja... Dankzij haar ouders.' zei Nienke die genoot van haar leven zonder pijn nu de baby er was. Fabian legde Amy in het bedje en Nienke ging rechtop zitten. Fabian gaf haar een knuffel en daarna een kusje. 'Wanneer mag ik naar huis?' vroeg Nienke aan de arts. 'Als het goed met je gaat en met Amy ook, mag je morgen ochtend al naar huis.' zei de arts vriendelijk. 'Fabian... Heb je de nodige spullen al?' vroeg Nienke. 'Ja... De babykamer is klaar en ik heb kleertjes, slofjes, pyjama's en een maxecosie. En ook een box.' zei Fabian. Nienke omhelsde hem. 'Bedankt.' fluisterde ze. 'Ja. Ik mag hier blijven slapen vanacht.' zei Fabian. De arts zette een stretcher neer en ging een slaapzak en een kussen halen. Nienke ging weer liggen. Ze zag dat Amy lag te slapen. 'Ik heb een verrassing voor je als jij en Amy thuis komen.' zei Fabian met een geheimzinnige lach. 'Wat dan?' vroeg Nienke nieuwschierig. 'Ik zei toch verrassing...' zei Fabian. Nienke ging liggen en sliep al snel. Ze had niet door dat de arts binnenkwam met een slaapzak en een kussen voor Fabian. Net als dat ze niet doorhad dat Fabian nog even naar Nienke liep en haar een kusje gaf. Nienke kon eindelijk weer slapen zonder pijn. Ze droomde alleen wel enge dingen. Ze werd vastgegrepen. Ze kon niets zien... Ze kon niets doen... Ze schreeuwde om hulp. Maar ze werd vastgebonden en opgesloten...

Fabian werd wakker. Nienke was in haar slaap aan het praten. 'Nee... Laat me gaan!' zei Nienke in haar slaap. Ze bewoog wild met haar hoofd. 'Nee!!! Maak me los!' Nienke zat diep in haar nachtmerrie... Fabian liep naar Nienke toe. Hij probeerde haar wakker te maken. Maar Nienke begon wild rond te draaien. Ineens gooide ze de deken van het bed... 'Laat me gaan!!!!' schreeuwde Nienke. Fabian probeerde haar te kalmeren. Nienke schoot overeind. Ze schreeuwde toen ze Fabian zag. 'Rustig Nienke...' zei Fabian sussend. Nienke keek bang rond. 'Wat droomde je?' vroeg Fabian aan Nienke. Nienke keek bang. 'Die ontvoering is me iets te veel. Ik kan het maar niet vergeten.' zei Nienke zachtjes. Fabian omhelsde haar. Nienke begroef haar neus in zijn trui. Ze was veilig. Fabian was er. Nienke keek even naar de slapende Amy. Daarna ging ze weer liggen en sloot haar ogen. Al snel lag ze weer te slapen.

Fabian liep terug naar de stretcher en ging ook nog even slapen.

 

De ochtend die volgde, kon niet meer stuk. Nienke en Amy waren allebij gezond. Nienke was nog wel eens moe, maar dat is normaal na een bevalling. Nienke hield Amy vast. Amy lag te slapen. Nienke liep samen met Fabian het ziekenhuis uit. De maxicosie stond in de auto. Nienke legde Amy erin en deed de riemen vast. Nienke ging achterin zitten. Amy moest voorin. Het was Nienke uitgelegd waarom, maar ze was iets te moe om te luisteren. Nienke trok haar knieen op. Ze was iets te lang om achterin te zitten. Fabian zette de stoel, waar Amy zat in de maxicosie, iets naar voren, zodat Nienke wat meer ruimte had. Nienke legde haar hoofd op de rand van het raam en keek zoals altijd uit het raam. Amy lag nog steeds te slapen terwijl Fabian de meiden naar huis bracht. Fabian stopte in de straat waar ze woonde en Nienke stapte uit. Fabian pakte alle baby spullen en Nienke pakte de maxicosie met Amy erin.

Fabian deed de voordeur open en liep met Nienke naar binnen. Nienke zette Amy op de bank. 'Welkom in je huis Amy.' zei ze zachtjes. Fabian bracht de spullen naar boven. Nienke bleef met Amy beneden. 

Nienke vond het uiteindelijk wel een beetje lang duren. Fabian was al 10 minuten boven. Hij hoefde toch alleen maar de spullen weg te leggen? Nienke wou net naar boven lopen, toen Fabian ineens de trap afkwam.

'Waarom duurde het zo lang?' vroeg Nienke. 'Die spullen wegleggen. Dat wist je toch?' zei Fabian. Nienke knikte, maar geloofde het niet helemaal. Ze liep naar de bank en haalde Amy uit de maxicosie. Amy was al wakker. Ze lag te huilen. Toen Nienke haar oppakte, werd ze gelukkig iets stiller. Ineens ging de deurbel. 'Doe jij open, Faab?' vroeg Nienke. Fabian liep naar de deur en deed hem open. Amber kwam de woonkamer ingerend terwijl ze allemaal vragen stelde. 'Waar is Nienke? Hoe is het met haar? Waar is de baby?' Amber kwam de woonkamer binnen en zag Nienke zitten. 'Hey Nien.' zei Amber. 'Hey Amber.' zei Nienke glimlachend. 'Mag ik kijken?' vroeg Amber. Het was te zien dat ze de kleine engel graag wou zien. Nienke gaf Amy aan Amber. 'Ah..... Wat een schatje.' zei Amber. Helaas begon Amy te huilen. Amber gaf Amy snel terug aan Nienke. 'Hoe heet ze?' vroeg Amber. 'Amy...' zei Nienke die nog steeds naar Amy keek. Fabian zat ook weer op de bank. 'Wil je wat drinken Amber?' vroeg hij. 'Ja. Doe maar iets fris.' zei Amber. Fabian liep naar de keuken. Ondertussen begonnen Nienke en Amber een gesprek.

'Hoe ging het de laatste dagen? Ik vond het namelijk weer fijn om thuis te zijn, dus ging ik met Appie hier weg.' zei Amber. 'De laatste dagen was ik minstens 17 keer flauwgevallen... En heel veel buikpijn gehad... Maar dat is nu voorbij.' zei Nienke. 'En hoe was het in het ziekenhuis?' vroeg Amber. 'Wel goed. Ik was volgens mij wel weer bewusteloos in het ziekenhuis. Maar Amy is echt een gezond en lief meisje...' zei Nienke. Fabian kwam terug met 3 glazen. Amy zou pas vanavond eten/drinken. Toen Fabian net de glazen op tafel had gezet, ging de bel weer. Fabian liep naar de gang. Hij wist al wie het waren. Hij deed de deur open en maakte een teken dat ze stil moesten zijn.

 

Nienke en Amber waren nog steeds gezellig aan het kletsen, toen er 5 mensen de kamer binnen kwamen. Nienke keek op en liep met Amy nog in haar armen naar de gasten. 'Sterre. Wat doen jullie hier?' vroeg Nienke. Fabian nam Amy even over en Nienke gaf Sterre, Anastacia, Marcel, Raphael en Pim een knuffel. De 5 kinderen die Nienke hadden bevrijd toen ze ontvoerd was stonden gewoon voor haar. 'Wij komen gezellig kijken hoe het met je kind gaat en met jou.' zei Sterre. Anastacia zag Amber op de bank zitten en wou weg lopen, maar Pim hield haar tegen. 'Wat is er, Ana?' vroeg hij zachtjes. 'Ik ga niet bij die Amber zitten.' zei Anastacia kattig. 'We zijn hier voor Nienke, niet voor Amber en als je bevriend wil zijn met Nienke, zul je ook aardig moeten doen met Amber. Het zijn vriendinnen.' zei Pim. Anastacia dacht even na en liep toen toch maar naar Nienke. De 5 feliciteerde Nienke. 'Hoe zijn jullie hier gekomen?' vroeg Nienke. 'We hebben gelogen tegen Arlené.' zei Raphael met een grijns op zijn gezicht. 'Vertel...' zei Nienke nieuwschierig. Fabian pakte even wat stoelen, zodat de 5 tieners konden zitten. 'We zeiden dat we naar onze ouders gingen. Sterre naar haar moeder, Anastacia naar haar vader, Marcel naar het hotel, Pim naar zijn oom en tante en ik naar mijn moeder.' zei Raphael. Nienke keek hem verbaasd aan. 'Geloofde ze dat echt?' vroeg Nienke. Arlené was niet zo'n domme vrouw en Nienke geloofde niet dat ze dat verhaal zou geloven. Zoiets zou Victor al niet geloven... 'Blijkbaar. Ze weet niet dat wij jou kennen, maar ze vermoed denk ik wel dat wij jou hebben geholpen met ontsnappen. Jij was al eerder weg, maar ze had ook door dat Amber weg was.' zei Sterre. Nienke gaf Amy even door aan Sterre en Raphael. 'Het is echt een lief meisje... Ze lijkt op jullie beide.' zei Sterre. 'Ja... Fabians' ogen en mijn haren.' zei Nienke glimlachend. Ze was blij dat ze kon opschieten met de Anubis-bewoners van nu. 'Sterre, waarom draag je geen handschoentjes?' vroeg Nienke ineens. 'Ik snap het ook niet. Die dag dat jij mee ontsnapte, raakte ik van alles aan, terwijl ik niet wist dat ik geen handschoentjes droeg. Raphael zei het tegen me en ik was verbaasd dat er geen ijs op mijn handen zat.' zei Sterre. 'Maar ik ben er wel blij mee. Nu ben ik normaal.' zei Sterre. 'Maar denk je niet dat het juist slecht is? Dat kan toch niet zoals een griepje ineens over zijn?' zei Amber. 'Geen idee.' zei Sterre kort. Ze mocht Amber ook niet echt. Ze leek wel een beetje op Anastacia maar ze was iets TE verwend... De 5 hadden het wel gezellig met Nienke en Amy. Ze aten zelfs mee 's avonds. Sommige konden nu ook beter opschieten met Amber...

 

Hoofdstuk 14- Anastacia en Nienke zijn weg

 

De volgende ochtend, was Nienke een beetje ziek. Ze had koorts en Fabian zorgde zolang voor Amy. Amy sliep nu nog een tijdje bij Nienke en Fabian. Nienke had nog wel vaak contact met de 5 kinderen van Anubis. Fabian moest vandaag helaas iets doen voor zijn volgende studiejaar. Nienke bleef dan van 3 tot 4 alleen met Amy thuis. De ontvoering was gelukkig alweer een tijdje geleden, dus Nienke mocht van Fabian weer gewoon de voordeur en achterdeur opendoen. Nienke was samen met Fabian aan het lunchen. Ze hadden lekkere broodjes. Nienke zou eerst Amy eten geven, en dan zelf eten.  Amy was gelukkig rustig want de vorige avond, had ze al het eten over haar kleren gegooit. Nienke hield Amy vast en ze at lekker rustig. Amy was na 10 minuten eindelijk klaar. Nienke bracht haar even naar bed en zou haar eruit halen, voordat Fabian moest vertrekken. Ze aten lekker en praatte ook nog. Fabian zei HOE blij hij was dat de ontvoering en de pijn helemaal achter de rug was. Nienke was ook blij. Na het eten, zou ze met Fabian een film kijken.

'Welke film gaan we kijken?' vroeg Nienke. Fabian hield en dvd omhoog en Nienke knikte. De film had ze ooit met haar verjaardag gekregen, maar ze hadden hem nog nooit gekeken. Fabian stopte de dvd in de speler. 

De film duurde 90 minuten dus dat kwam goed uit. Nienke moest soms wel lachen in bepaalde stukjes van de film. Ze lag met haar hoofd op Fabians' borst en Fabian aaide liefdevol over Nienke's lange haren. 

Toen de film klaar was ging Nienke, Amy halen. Amy was aan het lachen toen Nienke haar optilde. Nienke nam haar in een knuffel houding en bracht haar naar beneden. Fabian had zijn jas al aan en zijn tas zat vol.

'Hey Amy, papa moet eventjes weg. Tot straks.' zei Fabian. Hij gaf Amy een kusje en Nienke een zoen. Nienke en Amy zwaaide Fabian nog even uit, en Nienke zette Amy in de speelhoek waar alleen nog maar knuffels lagen. Nienke ging de was doen en zou daarna even met Amy naar Noa en Jeroen gaan. Gelukkig was er niet veel was, des te eerder te klaar was, des te eerder ze naar Noa en Jeroen kon. Nienke zette de radio aan. Amy was lekker aan het spelen en na 10 minuutjes was Nienke klaar met strijken. Ze bracht de was naar boven en legde het in de kasten. Daarna pakte ze de maxicosie en legde Amy daarin. Ze deed haar jas aan. Ze had nog steeds dezelfde jas als in het Huis Anubis. De legergroene jas... Nienke had bij Amy haar jasje al aangedaan. Ze pakte de sleutels en liep de voordeur uit, met de maxicosie om haar arm. Ze liep de straat uit, op weg naar Noa en Jeroen. 

Nienke keek of er geen verkeer kwam en stond op het punt om over te steken, maar ze werd vastgegrepen. Amy begon te huilen. Nienke probeerde te schreeuwen maar ze had een hand voor haar mond... Een hand die ze kende...

Nienke werd meegesleurd en Amy bleef huilen. Nienke werd bang... Ze was net weer vergeten hoe de ontvoering ging, en nu werd ze weer ontvoerd... Nienke raakte in paniek. Wat moest ze doen? Nienke en Amy kwamen aan bij het Huis Anubis en Nienke wist het gelijk... Ze moesten haar nog steeds hebben. Ze werd naar binnen getrokken en begon met haar benen te schuppen. Het hielp niet. Ze kon nergens heen! Ze werd in de kamer, achter de muur gegooit samen met Amy. Nienke werd vastgebonden en Amy werd naast Nienke neegezet. Niet weer he. Dacht Nienke.

 

Ondertussen in Anubis waren de kinderen ook in paniek. Anastacia was er niet. Ze was nergens te bekennen... 'Waar is Anastacia nou? Ze lag vanacht gewoon in bed en zei dat ze nog moe was, dus lag ze de rest van de middag ook nog op bed... Ze kan toch niet opeens weg zijn!' zei Sterre. Ze was bezorgt om Anastacia. Wie wist waar ze was? Niemand. Niet op de badkamer, wc, woonkamer, slaapkamers... Nergens in het huis. De 5 konden niet het huis uit, omdat Arlené hun ouders had gebeld om te vragen of de 5 bij hun waren. Die zeiden dat het niet was en Arlené was ontzettend boos geworden. Ze hadden huisarrest. 2 weken... Maar ze konden niet alleen het huis niet uit, maar werden ook 's nachts op hun kamers opgesloten. 'Ik kan Anastacia nergens vinden. Maar we kunnen het huis niet uit dus ze moet toch hier ergens zijn.' zei Pim. Hij was een onderzoek gestart, want Anastacia was vanaf 2 uur vanmiddag al nergens te vinden. Hij had wel iets gevonden. 'Ik heb sleepsporen gevonden op het vloerkleed bij de hal.' zei Pim. 'Wat denk je dat er gebeurd is?' vroeg Sterre. 'Ik denk dat ze ergens opgesloten zit... Ik weet alleen niet waar.' zei hij. Sterre had zo haar vermoedens... In de verborgen kelder... De 5 waren al weer vergeten dat er in de gang bij de trap, een geheime kamer zat. Ze hadden ook niet door dat er ergens in het huis een baby huilde...

 

Nienke probeerde zich los te wrikken maar weer kreeg ze sneeen in haar arm. Ze was er net vanaf. Ineens schoof de muur open en werd er een bekend meisje naar binnen gegooit. Het meisje leek bewusteloos... Nienke kende de man die erbij stond wel... Het was Kai. Anastacia's zonnebril viel af en de man bond haar vast. Hij pakte nog een touw en deed die om Anastacia en Nienke heen. Nienke deed alsof ze sliep... Dat was wel zo slim. Nienke dacht dat de man weg ging, maar hij haalde alleen 2 dingen uit de hoek van de kamer. Nienke zag wat het waren. Handboeien... Nienke schreeuwde. De man lachte alleen maar en deed de ene handboei aan de linker-pols van Nienke en de rechter-pols van Anastacia en de 2de deed hij bij de andere pols. 'Vuil mens! Laat me gaan!' schreeuwde Nienke die woedend was. Amy begon te huilen, maar het intereseerde Nienke niet. Amy was nog maar 1 dag oud en als Nienke hier in Anubis zat, samen met Amy betekende dat niet veel goeds. Nienke werd zo kwaad... Ze begon te schreeuwen tegen de man. De man werd een beetje gek en pakte de tape. Hij plakte het op Nienke's mond. 

Nienke probeerde het eraf te halen door verder te gaan met schreeuwen maar het deed erg veel pijn. De man verdween. Nienke begon te huilen. Dit is niet goed voor haar en zeker niet voor Amy...

Nienke hoorde ineens dat Anastacia schreeuwde. 'AU!!!!! MIJN OGEN!' schreeuwde ze. Nienke zag de zonnebril liggen, maar ze kon hem niet pakken. Ze zat met dubbel touw vast, met Anastacia en zat ook eens met handboeien aan Anastacia vast. 'MIJN ZONNEBRIL! WAAR IS MIJN ZONNEBRIL!' schreeuwde Anastacia. Nienke bewoog haar handen in de hoop dat Anastacia het voelde en zou omkijken. Gelukkig keek Anastacia om, maar ze keek niets zien naar Nienke. 'Ik zie niets...' huilde Anastacia. 'Ik zie licht... Verder niets!' ging ze verder. 'Mhhhhhh!' Nienke probeerde te praten maar het hielp niet. Die tape was te strak. Anastacia herkende het geluid. 'Ben jij dat Nienke?' vroeg ze. Nienke kneep in Anastacia's hand als teken dat het klopte. Nienke probeerde met haar voeten bij de zonnebril te komen. Nog iets verder... Dacht Nienke. Ze wrikte haar schoen half uit en haakte hem om de zonnebril. Nienke sleepte hem dichterbij. Ze sleepte hem naar de plek waar haar hand zat, en probeerde hem te pakken. Ze kreeg hem te pakken en gaf hem door aan Anastacia's hand. Anastacia voelde wat het was. Haar zonnebril. Ze ging in een rare houding zitten waardoor ze haar zonnebril opkreeg. 'Ik zie bijna niets...' zei Anastacia. Ze deed haar ogen dicht. Na 2 minuten deed ze ze weer open en ze zag alles helder... 'Ik zie het.... Ik zie weer!' zei ze blij. Maar toen zag ze Nienke zitten. Ze zag dat Nienke pijn had, en vroeg iets. Nienke keek even alsof Anastacia dom was. Zag ze dan niet dat Nienke tape op haar mond had. 'Oh... Doe je hoofd naar beneden.' zei Anastacia. Nienke keek vragend maar Anastacia zei dat ze het maar moest doen. Nienke deed wat Anastacia vroeg en deed haar hoofd zover mogelijk naar beneden. Anastacia deed haar hand iets omhoog en trok de tape van Nienke's mond. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Nienke aan Anastacia. 'Ik weet het niet. Arlené kwam me boven wat drinken brengen en ik dronk het op. Het volgende moment viel ik flauw en toen zat ik hier.' vertelde Anastacia. 'Ik zag je net... Er was een man en hij had je vast. Je was bewusteloos ofzo... Hij gooide je naar binnen en je zonnebril viel af. Ik schreeuwde om hulp, maar die man is slim... Hij bond jou vast en ook pakte hij handboeien en daar zitten we nu mee aan elkaar vast... Ik bleef schreeuwen en toen pakte de man een rol tape en plakte het op mijn mond.' zei Nienke. 'Is dat Amy?' vroeg Anastacia. Nienke knikte. Ze kreeg tranen in haar ogen. Zij was nu weer ontvoerd... En Amy was nog maar 1, bijna 2 dagen oud. Dat is harstikke slecht voor zo'n klein kind... Anastacia zag dat Nienke huilde. Anastacia draaide zich een beetje naar Nienke en Nienke legde haar hoofd op Anastacia's schouder. Amy lag gelukkig te slapen... Beter dan dat ze huild. 

Nienke en Anastacia vielen in dezelfde houding in slaap. Nienke lag nog steeds met haar hoofd op Anastacia's schouder en Anastacia lag zo, dat het te hopen was dat haar zonnebril niet viel... Nienke hoeste in haar slaap. Ze had het koud door de koorts maar nu moest ze er maar mee leven...

 

Ondertussen om kwart over 4, kwam Fabian thuis. 'Nienke! Ik ben thuis!' schreeuwde hij. Geen antwoord... Hij liep naar de keuken en daarna naar de woonkamer. Amy zat niet in de speelhoek. Nienke's jas was weg en die van Amy ook. Hij ging nog even boven kijken, maar daar waren de meiden ook niet. Hij pakte zijn mobiel en belde Nienke. Nienke nam niet op. Voicemail. Hij herrinderde zich ineens dat Nienke samen met Amy naar Noa en Jeroen zou gaan. Hij belde Noa even. Ze nam op... 'Met Noa van Rijn.' hoorde Fabian. 'Noa... Met Fabian. Is Nienke bij jullie met Amy?' vroeg Fabian. 'Wie is Amy?' vroeg Noa. 'Ons dochtertje. Nienke zou naar jullie gaan maar als ze niet bij jullie is en ook niet thuis, waar is ze dan wel?' vroeg Fabian. 'Ze kan toch boodschappen doen?' vroeg Noa. 'Nee. Dat hebben we vanochtend gedaan.' zei Fabian. 'Wacht even. Ik kom naar jou toe.' zei Noa. Fabian hoorde dat Noa haar jas pakte en de voordeur uitliep. 'Moet je Jeroen niet waarschuwen?' vroeg Fabian. 'Ik heb een briefje geschreven. Als ik het gelijk zeg, laat hij me niet gaan, sinds dat ongeluk.' zei Noa met een zucht. 'Oke. Ik hang op... Zie je zo.' Fabian hing op. Waar zou Nienke kunnen zijn? Ze heeft koorts en was blijkbaar al op weg naar Noa en Jeroen... 

Noa liep 2 straten van Fabians' huis vandaan, toen ze opeens krassen zag op de stoep... Sleepsporen. Ze belde Fabian. 'Met Fabian Ruitenburg.' hoorde Noa. 'Met Noa. Ik ben nu bijna bij jullie, maar er zijn hier sleepsporen. Was Nienke misschien opweg naar ons?' vroeg Noa. 'Ja. Ze was opweg naar jou en Jeroen.' zei Fabian. 'Ik denk dat ik weet wat er met Nienke en Amy is...' zei Noa zachtjes. 'Wat?' vroeg Fabian benouwd. 'Ik denk dat ze weer ontvoerd is. Amy was bij haar en ik zie sleepsporen tot de parkeer plaats. Daar staan sporen van een te snel rijdend busje.' zei Noa. Fabian hing gelijk op. Hij deed de voordeur open en liep naar Noa toe.

Hij kwam haar tegen en trok haar bij haar arm mee naar zijn auto. 'Fabian... Waar gaan we heen?' vroeg Noa die geschrokken was. 'Naar het Huis Anubis... Daar zat Nienke de vorige keer ook.' zei Fabian die begon te rijden.

 

Hoofdstuk 15- Mishandeld

 

Nienke werd wakker van Amy. Ze wou opstaan, maar dacht er weer aan dat ze weer ontvoerd was. De handboeien waren alleen los... En de muur ging opeens open. Ze zag dat Arlené binnenkwam. Arlené keek naar Nienke.

'Is de moeder ook weer wakker?' vroeg ze gemeen. 'Dat zie je toch!? Wat ga je met Amy doen?' vroeg Nienke woedend. 'Alleen eten geven. Ik weet dat het kindje pas 2 dagen oud is. Ik ben dan gemeen, maar ik geef baby's nog wel gewoon eten.' zei Arlené die een fles in haar hand had. Ze liep naar Amy toe die gelijk begon te huilen. 'Sjjjj... Stil.' zei Arlené. 'Waarom zijn de handboeien los?' vroeg Nienke. 'Je kan nu toch nergens heen. Je moet je armen kunnen buigen, want je zult Amy vast moeten houden.' zei Arlené. 'Waarom zorg je goed voor haar? Wij zijn net zo belangrijk.' zei Nienke. Ze was woedend maar ook bang. Ze zag namelijk dat Kai binnenkwam. Hij had een mes in zijn hand. 'Wat gaat u doen?' vroeg Nienke bang. Anastacia was ook al wakker, maar durfde niets te vragen of te zeggen. Kai deed de muur dicht en liep naar Nienke en Anastacia toe. Anastacia en Nienke begonnen te gillen.

'Nee!!! Laat ons gaan...' zei Nienke met tranen in haar ogen. Kai stak het mes onder de touwen. Hij sneed de touwen los... Nienke rende naar de muur. Ze bonkte ertegen aan en schreeuwde om hulp. Ze werd vastgegrepen en Kai deed zijn hand voor haar mond. Nienke beet in zijn hand en ging verder met bonken. Weer werd ze vastgegrepen. Ze probeerde weer in Kai's hand te bijten, maar Arlené kwam ook aangelopen. Ze pakte Nienke ook vast. 

'Help!!!!!!!!!!!! Help me!!!!!!' schreeuwde ze. Ze was niet rustig te krijgen. Nienke zat hier voor de 2de keer, tegen haar wil in. 'Jullie mogen me niet tegen mijn wil in vasthouden!' zei ze kwaad. Kai en Arlené zeiden niets. Ze hielden alleen Nienke's armen vast op haar rug. 'AU!!!!! LAAT ME LOS!!!' schreeuwde Nienke. Ze keek Anastacia aan met een blik van: Help me... Maar Anastacia was veel te bang om ertegen in te gaan. Nienke kon er niet tegen... Ze begon te schoppen en wild met haar armen te bewegen, voor poging tot loskomen. 'Anastacia! Help me!' schreeuwde Nienke. Nienke bleef spartelen, terwijl Kai en Arlené gewoon rustig stonden te wachten, met Nienke in een houding dat ontzettend pijn deed. Nienke bleef schreeuwen terwijl Anastacia bang toekeek. 'Laat me los!!! AU!!!' schreeuwde Nienke. Het leek alsof ze nooit  moe werd... Amy begon te huilen en Anastacia verschoof zachtjes naar haar toe. Arlené en Kai waren gelukkig te druk met Nienke, want Anastacia had namelijk geen zin in die erge pijn. Anastacia pakte Amy vast en troosde haar. Nienke werd ondertussen erg moe. Ze was al zo lang een het tegenstribbelen, en ze wist niet eens hoelang! Nienke bleef doorgaan. Ze moest niet opgeven. Voor Amy, Fabian en zichzelf... Nienke bleef nog 5 minuten doorgaan met stribbelen en werd toen slapjes. Kai en Arlené keken elkaar lachend aan. Nienke probeerde nog door te gaan. Ze MOEST volhouden! Nienke werd moe. Ze werd slapper. Krachteloos.... Nienke zakte verder naar beneden en haar ogen sloten... Kai en Arlené lieten haar los en Nienke viel bewusteloos op de vloer. Arlené 's blik viel op Anastacia die met Amy in haar armen bang naar de 2 volwassenen keek. Kai liep naar haar toe en Anastacia kroop achteruit. Ze legde Amy terug in de maxicosie en liep naar de hoek van het kamertje. Kai en Arlené liep bijden naar Anastacia en ze kon nergens meer heen! Ze zat tussen 2 muren en 2 gewelddadige mensen in... Anastacia maakte het maar gemakkelijk en ging zitten. Ze begon te huilen. Arlené tilde Anastacia op en zette haar tegen de paal aan.  Anastacia was TE bang om iets te doen en liet het maar toe. Kai bond Anastacia strak vast. 'AU!!!!' schreeuwde Anastacia. Arlené zette de slappe en bewusteloze Nienke even recht. Ze bond haar vast. Strakker dan eerst... Nienke voelde gelukkig niets, doordat ze bewusteloos was. Kai plakte tape voor Anastacia's mond. Dit keer werd Nienke niet tegen de paal vastgebonden, maar nu ze toch bewusteloos was, gewoon liggend. Als ze nou liggend werd vastgebonden, kon ze als ze wakker werd, niet eens zitten. Kai fluisterde iets in Arlené's oor en ze knikte. Er stond ook een bed met een reling bij het hoofd & voeteinde. Ze gingen recht omhoog. Nienke's handen en voeten zaten al strak vast en Arlené knoopte er nog een stuk touw aan vast. Ze tilde samen met Kai, Nienke op en legde haar op het bed. De uiteindes werden aan de reling vastgeknoopt. Kai en Arlené keken tevreden naar de bewusteloze Nienke en naar de bange Anastacia en gingen weer weg. De muur zat dicht... Anastacia begon te huilen... Kai en Arlené hadden Amy naast Nienke neergelegd. Het babytje lag gelukkig weer te slapen. Nienke kon Amy toch niet van bed stoten maar Amy kon zelf wel vallen... Anastacia viel huilend in slaap. Hier zat ze nog wel een tijdje...

 

Toen Anastacia wakker werd, zag ze Nienke liggen op het bed. Zou ze al wakker zijn? Dat was het eerste wat Anastacia dacht. 'Nienke?' zei ze zachtjes. De tape was door haar tranen los geraakt. Nienke opende haar ogen. Ze voelde zich zwak... Ze draaide haar hoofd naar de plek waar ze haar naam hoorde. Nienke wou gaan zitten, maar dat lukte niet. Nienke zag dat ze zat vastgebonden aan een bed. 'Help!!!!! Help me!!!! Iemand?!!!!!!!' schreeuwde Nienke. Anastacia was blij dat Nienke wakker was. 'Nienke... Gaat het?' vroeg Anastacia. Nienke keek haar bang aan. 'Nee. Net zo min als met jou... Misschien zelfs nog wel slechter.' zei Nienke. 'Het spijt me...' zei Anastacia zachtjes. 

'Wat spijt je?' vroeg Nienke. 'Ik had je gister moeten helpen. Door mij heb je zoveel pijn... Door mij viel je bewusteloos neer.' zei Anastacia. 'Het maakt niets uit. Amy is belangrijker.' zei Nienke. Amy was op Nienke's buik gaan zitten en lachte. Maar Nienke kon niet lachen. Ze was blij dat Amy oke was, maar Nienke voelde zich hulpeloos. De muur schoot open. Anastacia schrok erg en schreeuwde. Nienke ging er niet veel beter aan toe. Ze schrok zo erg, dat ze Amy bijna van het bed af schudde. 'Rustig dames! Dat schreeuwen heeft geen zin.' zei Kai die binnenkwam met Arlené. 'Wat moeten jullie nou?' vroeg Nienke die deed alsof ze dapper was. 'Dat zie je wel als we beginnen.' zei Arlené. 'Ik wil hier weg! Waarom?! Jullie ontvoeren me nu al voor de 2de keer. Ik wil weten waarom!' schreeuwde Nienke. Arlené maakte Nienke los zonder antwoord te geven. Kai probeerde Anastacia los te maken. Hij vloekte binnenmonds omdat hij de touwen iets te strak had gedaan. Nienke pakte Amy op en probeerde door de muur te komen, maar hij ging net dicht. Nienke viel neer op de grond. Ze kreeg een schaafwond op haar knie, die enorm bloede, maar het intereseerde haar niet. Ze wou hier weg! Nee. Ze wou hier niet alleen weg! Ze MOEST hier weg. Nienke pakte haar mobieltje uit haar zak. Ze drukte op de alarmknop en deed het mobieltje terug in haar zak. Als Kai en Arlené nu iets zouden doen, zou 112 het horen. Helaas ging het niet als verwacht. Kai had gezien dat Nienke haar mobieltje had gepakt en snel drukte, en toen terug deed. Hij vroeg aan Arlené of ze Nienke wou vastpakken, wat ze dan ook deed. Kai pakte het mobieltje uit Nienke's zak. Hij drukte op de rode knop. 'Denk jij nou echt dat wij dom zijn?' vroeg Kai boos. Anastacia was ondertussen los en had haar mobieltje gepakt. Ze drukte ook op de alarmknop maar Arlené liet Nienke hard vallen en rukte Anastacia's mobieltje uit haar handen en drukte op de rode knop. 'Anastacia, je weet dat je hier in Anubis niet mag bellen!' zei Arlené. Anastacia zei niets en toen Arlené zich omdraaide, rende Anastacia naar haar toe en duwde haar. Helaas viel Arlené in Kai's armen. Arlené liep naar Anastacia toe en Kai pakte Nienke vast. Hij had scherpe nagels... Ze staken bij Nienke in haar arm. Ze had 5 bloedende sneeen. Maar Kai hield Nienke nog steeds vast en sleepte haar naar een plek in de kamer. Hij pakte iets, maar Nienke kon niet zien wat. Toen Kai haar ineens losliet, viel Nienke als een lappenpop op de grond. Het deed pijn, en ze wist niet waar Amy was. 

Nienke keek snel om zich heen en zag dat Amy onder het bed lag. Kai liep naar Nienke toe. Nu zag ze wat hij in zijn handen had... Het bloed stroomde uit Nienke's hoofd... Het was een mes... Nienke schoof bang naar achter, maar ze botste al snel tegen de muur. 'Help!!!!! Iemand!!!!!!?' schreeuwde ze. Anastacia kon haar niet helpen, want Arlené had Anastacia vast en dwong haar om naar Nienke te kijken. Nienke kon niet weg... Kai kon haar zo pakken.

Kai pakte Nienke vast bij haar arm en een diepe snee ontstond op Nienke's pols. 'AU!!!! LAAT ME LOS!' schreeuwde Nienke. Ze had de tranen over haar wangen stromen... Kai stak het mes bij Nienke's nek... Nienke was bang dat Kai zou gaan snijden. Nienke huilde erg. Misschien ging ze nu wel dood! Ze zag vage flitsen. Hoe ze in Anubis kwam, de ontgroeniing van Patricia, het ontstaan van de Club, de kus met Fabian op het bal, de ruzie met Fabian in de badkamer, waardoor ze weer samen waren... Hoe ze ontvoerd was door Raven, hoe haar oma in coma lag, Noa die de graal omhoog hield en flauwviel... Het moment dat Rosa uit de sarcofaag kwam en Noa weer wakker werd. De opheffing van de club... Nienke viel bewusteloos neer. Kai had haar gesneden. Hij liet haar gewoon vallen. Anastacia schrok. Nienke lag bewusteloos op de vloer, ze bloede zowat overal. Haar armen, pols, hoofd en rug... Haar voorhoofd. Anastacia werd in haar nek geknepen en Kai stak zijn nagels ook in haar arm. Anastacia bloede ook en vond het zo veel enge dingen, dat ze bewusteloos viel. Haar zonnebril viel af... Nienke lag daar, naast Anastacia en ze waren allebei bewusteloos. Mishandeld! Arlené gaf Kai een flesje en Kai goot het bij de meiden in de mond. Ieder de helft... Daarna vertrokken ze. Ze lieten de meiden achter, bloedend en al...

 

 

Hoofdstuk 16- Nienke en Anastacia in het ziekenhuis

 

Na 12 uur waren Nienke en Anastacia nog niet wakker. Arlené en Kai gingen even kijken of ze nog wel hartslag hadden, maar die hadden ze beiden nog. Nienke had lelijke sneeen die bijna allemaal waren gestopt met bloeden. 

Alleen haar voorhoofd bloede nog steeds. Anastacia had ook nog lelijke wonden maar gelukkig niet zo erg als Nienke. Hoewel Anastacia net als Nienke niet wakker werd, was het vreemd... Ondertussen had Arlené gedaan alsof ze een verpleegster was die Amy gevonden had, en was Amy nu bij haar vader. Fabian was ook al samen met Noa bij Anubis geweest, maar ze konden Nienke nergens vinden. Sterre had ook verteld dat Anastacia ook rond dezelfde tijd  als dat Nienke was verdwenen, ook verdwenen. Fabian had gezegt tegen Noa dat Nienke dan niet in Anubis zou zijn, want Anastacia was ook ontvoerd. Fabian zat nu al 2 dagen zonder Nienke thuis. Hij was blij dat Amy wel veilig was. Hij had ook gezelschap. Amber was ook al op de hoogte van Nienke's ontvoering. Ze logeerde samen met Appie bij Fabian. Amber zorgde voor Amy en Appie en Fabian deden het huis schoonmaken. Amber en Fabian kookte samen, omdat Appie niet kan koken en Amber nu echt geen voedselvergiftiging kon gebruiken nu zij ook bijna ging bevallen. Nog 2 weken. Fabian had vaak verdriet. Hij keek elke avond naar de lege plaats naast hem in het bed. En ook de lege stoel aan de tafel. Nienke en Anastacia lagen nog steeds bewusteloos naast elkaar. Arlené en Kai zouden komende nacht als de andere 4 sliepen, naar de ruimte gaan. Ze zouden naar Arlené's huis gaan. Ze had nog een eigen huis en dan zouden Arlené en Kai, Nienke en Anastacia daar op de bank neerleggen. Dan zouden ze 112 bellen en zeggen dat ze de 2 meiden op straat hadden gevonden. Dan zou de ambulance ze meenemen. Dan zouden Kai en Arlené ook niet verdacht overkomen. Arlené zei nog tegen Kai dat ze misschien wist, waarom Nienke en Anastacia niet wakker werden. 'Oh, waarom dan?' had Kai gevraagd. 'Het zou niet alleen door de wonden komen. Jij had ze toch allebei een half flesje van het middel gegeven? Daardoor vergeten ze niet alleen veel maar kunnen ze ook door de hoge dosis in coma raken.' vertelde Arlené. Kai knikte. Ze had gelijk. Nienke en Anastacia zouden minstens 2 jaar van hun geheugen kwijt zijn. Hij had voorzichtiger moeten zijn maar liet zich niet kennen. 'Het is nu gebeurd en Nienke zal alle ontvoeringen van de afgelopen weken enzo vergeten. Misschien is het juist goed.' zei hij. Arlené dacht na maar Kai had wel een punt. Ze zouden hun plan uitvoeren. Het was nu toch al 8 uur. De 5 -min Anastacia- hadden boven een filmavond om niet aan Anastacia te denken. Het zou om kwart over 8 beginnen. Ze moesten nog een kwartiertje wachten en dan zouden ze Nienke en Anastacia meenemen naar Arlené's huis. Het plan zou zeker goed gaan...

 

Om kwart over 8 liepen de 4 tieners naar boven. Ze hadden een mooie film gekozen. Hij duurde 3 uur dus Kai en Arlené zouden genoeg tijd hebben. Kai en Arlené liepen naar de geheime ruimte. Kai opende de muur en zag dat Nienke en Anastacia nog steeds niet wakker waren. Arlené pakte Anastacia en Kai pakte Nienke. Nienke was een wilde meid als ze niet weg kon... Als Nienke wakker zou worden, zou Kai haar beter kunnen hebben dan Arlené. 

Arlené was niet zo sterk. Ze tilde Anastacia met moeite op. 'Moeten we haar zonnebril niet meenemen?' vroeg Arlené. 'Niet nodig. Dan doet het even pijn en ziet ze niets, maar als ze een tijdje zonder zonnebril zit, raakt ze wel haar overgevoelige gedeelte kwijt.' zei Kai. Arlené was nog steeds onzeker maar liet de zonnebril liggen. Kai tilde Nienke over zijn schouder. Ze was erg ligt. 'Die Nienke is wel erg licht... En dun...' zei Kai. 'Ja, klopt. Ze is ook nog maar 18 maar ze is lichter dan Anastacia en die is 16.' zei Arlené. Eindelijk kwamen ze aan bij Arlené's huis. Arlené pakte de sleutel en deed de deur open. Ze was er al lang niet meer geweest maar het was erg schoon. Kai legde Nienke op de bank en Anastacia werd op de andere bank gelegt. 'Bel jij 112?' vroeg Kai aan Arlené. Arlené knikte en pakte haar mobiel. Ze drukte op de alarmknop. Er werd opgenomen. 'Met het alarmnummer, wie moet u hebben?' hoorde Arlené een vrouwenstem. 'Ik heb nu zo snel mogelijk 2 ambulance's nodig. Ik en mijn vriend hebben 2 bewusteloze meisjes gevonden. Ze zitten onder de wonden en ze worden niet wakker.' zei Arlené. 'Waar moeten we zijn?' vroeg de vrouw. 'Berglaan nummer 6.' zei Arlené snel. 'Bedankt. Ik stuur nu meteen 2 ambulance's.' zei de vrouw. Er werd opgehangen. Arlené stopte haar mobiel weer terug in haar zak. Kai keek haar vragend aan en Arlené knikte.

Na 2 minuten waren de ambulance's er. Kai opende de deur en er liepen 4 mannen binnen. Per 2 mannen 1 brancard. De 1ste 2 mannen liepen naar Nienke. Een van hen tikte op Nienke's wang en trok de conclusie dat ze inderdaad niet wakker werd. De andere 2 mannen stonden bij Anastacia en trokken ook de conclusie dat ze niet wakker zou worden. Ze legde Nienke en Anastacia ieder op een brancard. Nienke werd als eerste naar buiten gereden en daarna volgde Anastacia. Arlené en Kai deden net alsof ze erg bezorgt waren door ze uit te zwaaien. De ambulance's zette allebei de sirene's aan en gingen in grote vaart naar het ziekenhuis van Amsterdam. Na 15 minuten waren ze er.

'We komen nu binnen met 2 bewusteloze meisjes. Deuren open...' zei 1 van de mannen door een apparaatje. Er volgde een piepje en de deuren gingen open. Nienke en Anastacia werden naar binnen gebracht. Bij Nienke keken de mannen in haar jas en vonden het telefoonnummer van Fabian Ruitenburg. 'Spreek ik met Fabian Ruitenburg?' vroeg de man. 'Ja... Wie bent u?' vroeg Fabian. 'Klopt het dat Nienke Martens uw vriendinnetje is?' werd er gevraagd. 'Ja. Nienke Martens is mijn vriendinnetje.' zei Fabian. 'Komt u maar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis centraal Amsterdam.' zei de man. 'Als ze ouders of kinderen heeft, ook meenemen please.' zei de man nog snel. Hij hing op.

Fabian rende met Amy naar de auto. De maxicosie voorin en Fabian voor het stuur. Hij was binnen 5 minuten bij het ziekenhuis. Hij rende naar binnen.

 

'Nienke Martens... Ze is hier net binnen gebracht.' zei Fabian snel. Amy begon te huilen en Fabian schommelde de maxicosie even heen en weer. 'Nienke Martens word nu onderzocht. Hier op de begane grond de achterste kamer rechts.' zei de vrouw. 'Bedankt.' zei Fabian snel en hij liep snel naar de achterste, rechtse kamer. Hij klopte op de deur. Er werd opengedaan door een man. 'Bent u Fabian Ruitenburg?' vroeg de man. Fabian knikte. De man liet Fabian binnen. 'We zijn mevrouw Martens nu aan het onderzoeken. U mag als enige mee kijken.' zei de man. 'Is dat jullie dochter?' vroeg de man toen hij Amy zag. Fabian knikte. Hij liep naar het bed waar Nienke op lag. Er waren 2 mannen die bij Nienke stonden. De ene man onderzocht Nienke's wonden en de andere man onderzoch haar bloed. Hij nam wat bloed af en onderzocht of er iets in haar bloed zat. Fabian ging op de stoel zitten die de asistente neer had gezet. Hij kreeg tranen in zijn ogen. Amy was in slaap gevallen en lag in Fabians' armen. Fabian wou zo graag dat Nienke haar ogen open deed en dan met haar lieve bruine ogen naar Fabian glimlachte. Fabian keek naar de dokter die Nienke's wonden onderzocht. Hij keek Fabian ernstig aan. 'Wat is er?' vroeg Fabian. 'Mevrouw Martens heeft geen wonden van een auto ongeluk ofzo. Er is in haar nek een snee blijkbaar ontstaan door een mes... En op haar schouders en haar pols, zitten krassen van scherpe nagels.' Fabian schrok. Nienke was niet overreden nee, dat wist hij al. 'Weet u wat er gebeurt is?' vroeg Fabian aan de dokter. 'Nee. De andere dokter onderzoekt nu het bloed van mevrouw Martens.' zei de dokter. Toevallig kwam de dokter toen met de uitslag en een ernstige uitdrukking op zijn gezicht binnen. 'Fabian Ruitenburg?' vroeg de man. 'Ja...' zei Fabian. De dokter maakte een gebaar dat Fabian mee moest komen. 'Wat is er?' vroeg Fabian. 'Mevrouw Martens heeft hetzelfde als het meisje dat naast haar lag. Diepe wonden, die u net gezien heeft maar in haar bloed zit iets niet goed.' zei de dokter. 'Vertel.' zei Fabian met trillende stem. 'Mevrouw Martens is volgens de 2 mensen die haar vonden, niet wakker geworden terwijl ze haar al een dag hadden liggen. Ze heeft gif in haar bloed zitten. Een erg hoge dosis. Ze zal ongeveer 2 jaar van haar geheugen kwijt zijn als ze wakker word, en de kans DAT ze wakker word voor het einde van de week, is haast onmogelijk. Ze zal hier moeten blijven tot ze wakker word.' zei de dokter. 'Ligt ze.... Ligt ze in...' stamelde Fabian. 

'Mevrouw Martens ligt in coma... Die wonden en hoge dosis gif, heeft veel invloed op haar hersenen. Ze heeft een gat in haar voorhoofd. Door die wond, kan het geheugenverlies nog verder komen. Langer dan 2 jaar.' zei de dokter.

Fabian begon te twijfelen of die mensen, Nienke en Anastacia wel gevonden hadden. Hij wist zeker dat het die mensen waren die Nienke de vorige keer ook ontvoerd hadden. Nienke lag op het bed met een gaasje en verband om haar hoofd. Op haar arm zag je de schrammen zitten en Fabian ging bij haar zitten. 'Toen Nienke verdwenen was, was Amy ook weg.' zei Fabian tegen de dokter die op het punt stond om te vertrekken. 'Weet u misschien iets?' vroeg de dokter. 'Wij zijn de bewoners van het huis dat pas gemeld was in het nieuws waar 2 mensen probeerde in te breken. Nienke was al eerder door ze ontvoerd en toevallig was ze nu weer weg maar MET Amy. En ik denk dat Amy van alles gezien heeft... Dat heeft toch geen slechte invloed op haar leven... Als ze groter en ouder word...' zei Fabian die Amy in zijn armen had liggen. 'Hoe oud is ze? Toen ze net als Martens verdwenen was.' vroeg de dokter.

'1 dag...' zei Fabian. 'Dan heeft het geen slechte invloed op het meisje. Als je 1 dag oud bent is ze dat na de gebeurtenis alweer vergeten.' zei de dokter. Toen liep hij weg en de andere dokters vertrokken ook snel.

Ondertussen zat Raphael ook in de kamer. Marcel, Sterre en Pim kwamen ook net binnen. Zo zaten de tieners daar nog een half uur...

 

 

Hoofdstuk 17- Nienke is speciaal

 

Fabian had 's nachts in het ziekenhuis geslapen. Nienke had een mes in haar nek gekregen... Fabian wou Nienke geen moment meer alleen laten. Ze was nu al 2 keer ontvoerd door dezelfde mensen. De 1ste keer kwam ze er zonder wonden -op het flauwval ongelukje na- vanaf maar de 2de keer was volgens Fabian totaal niet leuk... Nienke en Anastacia hadden samen (met Amy) de hele tijd vastgebonden gezeten. Ze waren blijkbaar allebei bedreigt, want Nienke had erg veel wonden, waaronder een snee van een mes in haar nek. Anastacia had net iets minder wonden maar ging er niet veel beter aan toe. Fabian zou Nienke zo veel mogelijk in de gaten houden... Ineens werd hij uit zijn gedachten gehaald door een harde schreeuw. 'AU!!!!MIJN OGEN!' het was Anastacia. Ze was wakker. 'Anastacia... Wat is er?' vroeg Fabian die naar haar toe liep. 'DAT ZEG IK NET! MIJN OGEN DOEN PIJN!!!! WAAR IS MIJN ZONNEBRIL?!' schreeuwde Anastacia. Ze had zoveel last van haar ogen. 'Welke zonnebril? Toen je hier kwam had je er ook geen.' zei Fabian die om zich heen keek. 'Pak een zonnebril! Welke dan ook! Ik zie niets en het doet pijn!' schreeuwde Anastacia met betraande ogen van de pijn. Fabian drukte op de rode knop bij Anastacia's bed en gelijk kwam er een arts binnen. 'Wat is er?' vroeg hij. 'Anastacia heeft een zonnebril nodig! Geef haar een zonnebril.' zei Fabian. Hij zag dat de dokter wou vragen waarom. 'Doe nou maar gewoon!' schreeuwde Fabian. De dokter rende naar de badkamer en pakte de eerste zonnebril die hij zag. Hij gaf hem aan Fabian die hem bij Anastacia opzette.

'Mijn ogen doen pijn...' zei Anastacia die de tranen op haar wangen had zitten. 'Waar ben ik?' vroeg ze ineens. 'Je bent in het ziekenhuis.' zei Fabian. 'Wie ben jij eigenlijk?' vroeg Anastacia. Oh ja... Anastacia had net als Nienke een hoge dosis gif op. Ze was net als Nienke ongeveer 2 jaar van haar geheugen kwijt. 'Ik ben Fabian... Je was bewusteloos en je werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht, samen met Nienke.' zei Fabian. Hij wist dat het geen enkele zin had, maar het was te proberen. Anastacia keek hem ongelovig aan. 'Ja, sorry hoor... Maar daar geloof ik dus niks van.' zei Anastacia die de dekens van zich afsloeg en wou opstaan. 'AU!!!' schreeuwde ze.

Ze keek naar haar armen. 'Hoe kom ik hieraan?' vroeg Anastacia. 'Dat zeg ik net. Je was bewusteloos. Daarvoor was je net als Nienke ontvoerd en jullie zijn zowat mishandeld.' zei Fabian. De dokter hoorde gelukkig niks. Hij stond bij Nienke's bed en onderzocht haar nog even. 'Is het dan toch waar?' vroeg Anastacia zachtjes. Fabian knikte. Anastacia ging rustig liggen... 'Hoe moet het nu 's nachts? Ik lig hier zeker nog een paar dagen en hier is geen speciaal dimlichtje. Dan kan ik 's nachts niet slapen zonder pijn.' zei Anastacia. 'Wat is er mevrouw?' vroeg de dokter die Anastacia kwam onderzoeken. De andere dokter stond nog steeds bij Nienke. 'Kunt u hier niet een speciaal dimlichtje in zetten? Ik kan niet slapen zonder zonnebril als hier geen dimlichtje is...' zei Anastacia. 'Sorry mevrouw... Maar wij doen niet aan speciale lichtjes voor de patienten. Dat is niet hoognodig.' zei de dokter. 'Maar u begrijpt het niet! Als ik geen zonnebril mag dragen moet ik een dimlichtje aan hebben staan. Anders zie ik alles heel fel en op me af komen.' zei Anastacia. De dokter zette de zonnebril af bij Anastacia. 'AU!!!! DOE HEM TERUG! DOE HEM TERUG!' schreeuwde Anastacia die haar handen gelijk voor haar ogen deed. 'Oh mijn god... Dit bestaat niet!' zei de arts die Anastacia de zonnebril terug gaf. 'Jawel! Mijn ogen zijn overgevoelig en het doet pijn! Komt het dimlichtje nou?' vroeg Anastacia. De dokter knikte en ging snel een dimlichtje halen. Ondertussen ging Fabian weer bij Nienke zitten. De dokter was haar nog steeds aan het onderzoeken. 'Hoe is het met Nienke?' vroeg Fabian.

'Dit is behoorlijk vreemd. Mevrouw Martens krijgt meer leven in haar ogen... Ze zou nog niet zo vroeg wakker kunnen worden... Dat is onmogelijk.' zei de dokter. 'Fabian?' maar dat was de stem van Nienke! 'Nienke?' vroeg Fabian.

Nienke had haar ogen open. 'Hoe.... Wat...' Fabian kon niet uit zijn woorden komen... Nienke glimlachte naar hem. 'Wat is er?' vroeg Nienke. 'De dokter had gezegt dat het onmogelijk was dat je zo snel uit coma zou komen maar.... Hoe deed je dit?' vroeg Fabian. Nienke haalde haar schouders op en ineens zat ze in een omhelzing met Fabian. Ze zag flitsen.... Ze werd vastgehouden.... Een mes achter haar, in haar nek... Ze gilde... Fabian haalde Nienke uit zijn omhelzing. Nienke keek alsof ze een geest zag. 'Nienke...' Nienke reageerde niet... Ze bleef rare flitsen zien. Amy die onder een bed lag, zijzelf die op een bad lag, vastgebonden... Hoe ze werd meegesleept naar een busje... Hoe Amy begon te huilen. 'Fabian...' zei Nienke. Er rolde een traan over haar wang. 'Weet je iets?' vroeg Fabian. 'Vaag... Pijnlijk...' zei Nienke. Fabian knuffelde Nienke nog even toen ineens Sterre en Amber binnen rende. Ze schreeuwde door elkaar, dingen over Nienke. Het klonk niet goed...

 

'Amber... Sterre.... Rustig!' zei Fabian toen de meiden stilstonden. Amber en Sterre stopte gelijk. 'Fabian... We moeten jou en Nienke iets vertellen...' zei Sterre. 'Wat?' vroeg Nienke vanaf het bed. Ze zag Sterre... Ze zag weer flitsen. Zijzelf die zat vastgebonden in een kamer. 3 gezichten die haar aankeken... Het meisje stond er ook bij. 'Sterre?' vroeg Nienke. 'Nienke... Hoe gaat het met je?' vroeg Sterre die naar haar toe liep. 'Goed... Denk ik.' zei Nienke.

'We moeten je iets vertellen... Het is belangrijk...' zei Amber. Amber en Sterre gingen bij Nienke zitten en Fabian ging op het bed zitten. Gelukkig lag Anastacia te slapen. 'We hebben iets ontdekt. Het is niet bepaald goed nieuws Nienke.' begon Sterre. Nienke slikte. Slecht nieuws... 'Wij weten waarom je steeds ontvoerd word. Niet alleen omdat ik toevallig 1 keer in Anubis kwam, maar die mensen hebben iets ontdekt...' zei Amber. Nienke keek bang.

'Wat dan?' vroeg ze zachtjes. 'Je hebt iets speciaals... Die mensen die jou steeds ontvoeren, zijn donkere druïden. Zij weten dat jij speciaal bent... Wij, Anastacia, Pim, Marcel, Raphael en ik zijn De 5. Die druïden willen onze zintuigen hebben... Jij kan ervoor zorgen, al doe je niets, dat het ze niet lukt. Ze moeten ervoor zorgen dat jij zelf niets kan, en alleen dan kunnen zij onze zintuigen afpakken.' zei Sterre. 'Nu maken ze jou steeds bewusteloos of in coma zodat het voor langere tijd is.' vulde Amber aan. Misschien was dat niet zo slim, want Nienke zat rechtop het bed. 'Nienke!!!' schreeuwde Fabian. Nienke was van het bed gevallen en lag bewusteloos op de vloer. 'Amber, misschien had je dat laatste beter nog niet kunnen zeggen nu ze hier in het ziekenhuis ligt.' zei Fabian. 'Maar er is nog iets... Ik weet ook waarom Nienke zo vroeg uit coma kwam.' zei Amber. 'Vertel jij maar even Sterre.' zei Fabian.

'Als Nienke jou of iemand anders erg mist, is ze zo sterk dat ze zichzelf uit een coma kan krijgen, hoe sterk dan ook. En ook kan ze het gif minder zijn werk laten doen. Nienke zal niet 2 jaar kwijt zijn, maar hoeveel het wel is, kan alleen zij weten.' vertelde Sterre met een glimlach. 'Nienke?' vroeg de dokter die binnenwandelde. Oh nee! Nienke lag nog op de grond! 'Waarom ligt Nienke op de grond?' vroeg de dokter. 'Te snel gaan zitten...' zei Fabian. 

'Heeft ze een harde klap gehad, toen ze op de grond viel?' vroeg de dokter. 'Nee. Dat niet nee.' loog Fabian. De dokter pakte de bewusteloze Nienke op en legde haar op het bed. 'Weten jullie misschien meer over de patiente?' vroeg de dokter die het allemaal niet geloofde. 'Nee. Wij weten niets. Alles wat ik weet heb ik u al verteld toen Nienke het ziekenhuis binnengebracht werd.' zei Fabian. Hij probeerde de iritatie in zijn stem te verbergen. Hij wist dat ze in het ziekenhuis ALLES moesten weten over de patient als hij of zij naar binnen werd gebracht. De dokter bleef even bij Nienke staan. 'Nienke... Word wakker.' zei hij terwijl hij op Nienke's wang drukte. Ineens klonk er een piepje.

'Oh. Da ben ik. Kunnen jullie haar proberen wakker te krijgen aangezien ze jou vriendinnetje is?' vroeg de dokter. Fabian knikte. Hij liep naar Nienke's bed. 'Kom nou Nien. Word wakker.' zei Fabian. 'Wees sterk...' zei hij daarna.

Ondertussen zat Sterre bij Anastacia. 'Fabian? Is Anastacia al uit haar coma?' vroeg Sterre. Fabian knikte zonder zijn ogen van Nienke af te halen. 'Hey Anastacia, word eens wakker.' fluisterde Sterre lief. Anastacia had een oogmaskertje op en Sterre deed het dimlicht aan. 'Huh? STERRE!' zei Anastacia. 'Hey Ana...' zei Sterre. Ze omhelsde Anastacia. 'Nienke... Hoe gaat het met haar?' vroeg Anastacia. 'Ging goed. Ze is net op de vloer gevallen en is nu bewusteloos.' zei Sterre. 'Was, bedoel je.' kwam ineens uit het andere bed. Nienke deed haar ogen open. 'Nienke!' zei Fabian. Hij hielp Nienke overeind. 'Dank je.' zei Nienke. 'Gaat het?' vroeg Fabian. Nienke knikte. 'Ja.' zei ze snel.

'Ik kreeg net een droom... Nou ja... Flitsen.' zei Nienke. 'Wat? Herrinder je je iets....' vroegen Fabian en Amber tegelijk. 'Ja... Ik denk het wel. De 2de ontvoering...' zei Nienke met een bange blik in haar ogen. 'Vertel Nienk.' zei Amber. 'Ik was met Amy op weg naar Noa en Jeroen. Ik was net 2 straten verder en werd ineens vastgegrepen voordat ik kon oversteken. Amy begon te huilen terwijl ik begon te schreeuwen. Maar ik herkende de hand. Ik werd meegesleept. Amy bleef maar huilen. Ik zette mijn voet sterk op de stoep, in de hoop sleepspotrn achter te laten. Ik werd met Amy weggereden... Ik zag dat ik weer bij het Huis Anubis was. Ik was bang. Amy was stil. Ik kon niets. Helemaal niets...' Nienke kreeg tranen in haar ogen. Ze ging verder. 'Ik werd gelijk naar boven gebracht. Ik ging met mijn benen wild tekeer maar het hielp niet. Ik werd de geheime ruimte ingegooit, samen met Amy. Ik werd vastgebonden en het deed erg veel pijn. Amy werd gewoon naast me gezet. Ik probeerde de touwen los te wrikken maar ik kreeg er alleen maar sneeen van.' Nienke wees naar de achterkant van haar arm, waar de dokters nog niet hadden gekeken. Ze ging verder 'Daarna schoof de muur open en werd er een meisje dat ik kende naar binnen gegooit. Het was Anastacia en ze was bewusteloos. Ze werd aan de andere kant van de paal neergezet en Kai bond haar ook vast. De touwen van Anastacia moesten over mij heen en ik voelde veel pijn. Ik schreeuwde om hulp maar Kai is slim. Hij plakte tape op mijn mond. Toen hij Anastacia goed vast had zitten, pakte hij handboeien... 2. Hij deed onze handen aanelkaar... Daarna ging hij weg en ik kon niets doen. Anastacia was bewusteloos en Amy lag te slapen... Maar nog geen minuut later, hoorde ik Anastacia schreeuwen. Haar zonnebril was afgevallen. Ze zei dat het ontzettend pijn deed en ik probeerde bij de zonnebril te komen met mijn voeten. Ik kon er niet niet bij dus wrikte ik mijn schoen half uit. Ik haakte hem onder de zonnebril door en schoof hem naar me toe. Ik probeerde hem te pakken en gelukkig lukte dat. Anastacia was een soort van blind en kon alleen weten dat ik het was toen ik probeerde te praten. Ze pakte de zonnebril en raargenoeg kreeg ze hem op ook. Ze zei dat ze niets zag. Ze deed haar ogen dicht en toen zag ze alles weer. Anastacia vroeg iets aan mij maar ik keek haar aan en toen zag ze pas dat ik tape voor mijn mond had. Ze zei dat ik mijn hoofd omlaag moest doen en ik deed het ook maar. Ze trok de tape van mijn mond. Anastacia vertelde wat ze wist wat er gebeurd was voordat ze hier kwam. Ik vertelde daarna mijn verhaal en daarna keken we naar Amy. Ik begon te huilen en Anastacia schoof zo naar mij dat ik mijn hoofd op haar schouder kon leggen. We vielen in slaap. Toen ik wakker werd van Amy wou ik opstaan, maar dat lukte niet. Ik zat nog steeds vastgebonden maar de handboeien waren los. De muur schoof open en Arlené kwam binnen. Ze liep naar Amy en ik vroeg wat ze met Amy ging doen. Ze zei dat ze Amy eten ging geven. Ik vroeg waarom de handboeien los waren en Arlené zei dat ik en Anastacia toch niet weg konden. Toen kwam Kai binnen. Hij had een mes en liep ermee naar mij en Anastacia. Ik schreeuwde maar dat hielp natuurlijk niet. Kai zette het mes onder het touw en sneed het door. Ik rende naar de muur en bonkte ertegenaan. Ik schreeuwde. Het had allemaal geen zin. Kai greep me vast en deed zijn hand voor mijn mond. Ik beet in zijn hand en hij liet me los. Ik mocht niet opegeven. Voor jou niet, Faab maar ook niet voor Amy, Anastacia en mezelf. Ik ging verder met bonken maar ik werd weer vastgegrepen. Ik probeerde weer in Kai's hand te bijten maar Arlené pakte me ook vast. Ik kon niets... Helemaal niets. Ik bleef tegenstribbelen. Ik had geen hand meer voor mijn mond en ik schreeuwde. Ik weet niet hoelang ik daar stond. Ik vroeg Anastacia om hulp maar die zat met Amy in haar handen. Bang toe te kijken hoeveel pijn ik leed. Uiteindelijk werd ik slapper en viel bijna naar beneden maar ik ging verder. Voor jou Fabian... Mijn ogen vielen dicht en ik viel bewusteloos op de vloer. Toen ik wakker werd lag ik op een bed. Het bed had een reling die spijlen had die omhoog gingen. Ik zat met mijn armen boven vastgebonden en met mijn benen bij het voeteinde. Anastacia had de hele nacht gehuild. Er lag een stuk tape op de vloer dat niet meer plakte. Amy lag ook op het bed. Ik schreeuwde om hulp en Anastacia bood haar excuses aan omdat ze die avond niets gedaan had om mij te helpen. De muur schoof open en Anastacia en ik begonnen te schreeuwen. We schrokken enorm. Het waren Kai en Arlené. Ik vroeg wat ze van ons wouden. Anastacia en ik werden los gemaakt. Ik pakte Amy en rende naar de muur die nog openstond. Maar hij ging dicht en ik viel op de grond. Ik pakte mijn mobieltje stiekem en drukte op de alarmknop in de hoop ze alles zouden horen, maar Kai merkte het en pakte mijn mobieltje af en drukte hem af. Anastacia deed hetzelfde maar werd ook betrapt. Ik werd vastgepakt door Kai en hij had scherpe nagels. Daar komen die krassen in mijn arm vandaan. Kai sleurde me mee naar een plekje in de kamer en pakte iets. Ik zag niet was. Hij liet me ineens los en ik viel op de grond alsof ik een lappenpop was. Ik zag dat Amy onder het bed lag. Kai liep weer naar me toe. Ik zag ineens wat hij in zijn hand had. Het was een mes. Ik werd bang en schoof naar achter. Ik botste al snel tegen de muur aan. Ik kon nergens heen. Ik stond te schreeuwen maar het had geen enkele zin. Anastacia werd vastgehouden door Arlené en werd zowat gedwongen om naar mij te kijken. Kai pakte me bij mijn arm en zo ontstond er een snee in mijn pols. Ik begon te huilen en te schreeuwen. Hij verplaatste het mes naar mijn nek en ik begon harder te huilen. Ik was bang dat hij zou snijden... Ik was zo bang en zag allemaal flitsen. Van hoe ik in Anubis kwam tot de opheffing van de club. Ik viel ineens bewusteloos op de grond en Kai liet me ook gewoon vallen. Hij had gesneden.' Nienke wees naar de snee in haar nek. Ik voelde nog net hoe er veel water dat niet bepaald lekker was, in mijn mond werd gegoten en ik slikte het door... Daarna lag ik hier.' eindigde Nienke haar verhaal.

 

Hoofdstuk 18- Hoe versla ik het kwaad?

 

Nienke lag te slapen. Ze moest nog een nacht in het ziekenhuis blijven. Nienke had haar geheugen nog gewoon. Als Nienke uit het ziekenhuis mocht, moesten ze ervoor zorgen dat die druïden niet te weten kwamen dat Nienke haar geheugen gewoon had. Dan zou ze zeker nogmaals ontvoerd worden. Anastacia lag in het bed naast Nienke. Ze had het hele verhaal dat Nienke had verteld gehoort. De andere wisten dat niet, want Anastacia had haar ogen dicht en ze keken allemaal naar Nienke. Anastacia dacht na over wat Nienke ookalweer had gezegt. Het was een ontzettend lang verhaal. Anastacia draaide zich naar de slapende Nienke. Nienke had nog tegen Fabian gezegt voordat hij wegging dat ze blij was met Anastacia. Ze had haar excuses aangeboden aan Nienke en volgens Sterre was dat niet zo makkelijk voor Anastacia. Anastacia was erg moe, maar kon niet slapen. Dit was haar 2de echte vriendinnetje en Anastacia wou Nienke ook helpen. Als Nienke dood zou gaan ofzo, zou Anastacia het zichzelf nooit vergeven. Uiteindelijk viel Anastacia toch in slaap. Het was moeilijk een fijne slaaphouding te vinden zonder dat de wonden pijn deden. Ze droomde onrustig. Ze zag flitsen... Een klein meisje dat lag te huilen en ze wist wie het was. Het was Amy. Anastacia liep naar Amy toe maar werd ineens vastgegrepen. Ze zat ook in een heel ander lichaam. Ze zat in Nienke's lichaam. Amy bleef huilen omdat Anastacia -in Nienke's lichaam- niet de kans had om haar op te pakken. Ze werd meegetrokken. Vastgebonden en ze zag Raphael zitten. Die zat ook vastgebonden maar had zijn ogen dicht. Anastacia werd naar binnen gegooid. Het was hetzelfde als de 1ste 2 keren dat Nienke ontvoerd was. Tenminste, zoals Nienke het verteld had. Maar nou zat Raphael erbij... Anastacia schoot overeind. Ze keek naar Nienke die rustig een boek zat te lezen. 'Is er iets?' vroeg Nienke die zag dat Anastacia een nachtmerrie had gehad. 'Ik weet niet of je dat wilt weten...' zei Anastacia. 'Vertel. Ik moet het weten als het over mij gaat.' zei Nienke.

'Ik droomde dat ik Amy zag. Ze huilde en ik wou haar oppakken. Ik zag dat ik niet in mijn eigen lichaam zat. Ik zat in jou lichaam, Nienke. Ik, jij, werd vastgegrepen. En meegesleurd. Ik, jij, werd naar Anubis gesleept en in de geheime ruimte gegooit. Ik,jij, zag Raphael liggen. Hij zat vastgebonden en was bewusteloos. Ik denk dat het geen droom was maar een visioen. Je moet oppassen Nienke.' zei Anastacia. 'Wat... Waarom moet ik dat weer hebben?' zei Nienke bang. Anastacia keek weg. 'Het spijt me... Ik had tegen Arlené gezegt dat Amber in Anubis kwam en ons pijn deed. En Arlené had het niet mogen weten. Dan was jij nu veilig geweest.' zei Anastacia schuldig.

'Het is niet erg. Toen ik in het Huis Anubis kwam wonen, waren er ook van die dingen. Er was daar een mysterie van meer dan 2000 jaar geleden. Ik heb het ontdekt, dankzij een vrouw in het bejaardentehuis van mijn oma. Zij gaf mij een medallion en gaf me hints van wat ik moest doen om het mysterie te stoppen. Toen ze overleden was, kwam ze bij mij in mijn dromen en zei dat we de graal moesten vinden. Maar we wisten niet wat we ermee moesten. We dachten dat het mysterie was afgelopen als we de graal vonden, maar het bleek pas het begin te zijn. Ik opende de graal en mijn oma raakte in een coma. Ik wou koste wat het kost het mysterie stoppen. Mijn oma had iets met het mysterie te maken. Dat wist ik zeker. We hadden de geheime studeerkamer van Winsbrugge-Hennegouwen gevonden en daar waren 7 vlakken op een wand. We moesten 7 opdrachten voltooien. Dan kwamen we info te weten.

Zoals WIE de uitverkorene is, WAAR ze moet staan, WELK tijdstip,WAT ze moet doen,bij welk STERRENBEELD het moest zijn enzo. Ik dacht dat ik de uitverkorene was. Ik werd ontvoerd door iemand die de tombe wou leegroven. Hij dacht dat ik de uitverkorene was en toen hij zag dat ik het NIET was, gaf hij mij het gif van de egyptische kever. Daardoor raak je je geheugen kwijt. En zo ben ik, net als Noa in gevaar geweest. Ik ben het ondertussen al gewend.' zei Nienke. 'Maar dat was maar 1 keer... Toch?' vroeg Anastacia. Nienke schudde haar hoofd. 'Wij gingen ooit op schoolreisje. Naar Kroatie. Maar toen kregen we ineens 2 lekke banden. We moesten op de uitgestorven camping Rohan overnachten, omdat de bus die dag niet zou halen. Ik had 's nachts met Fabian afgesproken bij het beeld. Maar toen kwam er een man op een paard. Het beeld was weg en de man leek op het beeld. Hij pakte me en tilde me op zijn paard. Toen gingen we door de poort en had ik ineens een roze jurk aan. Hij hield me gevangen in zijn kasteel, omdat hij dacht dat zijn grote liefde hem bedrogen had, en wou zijn hard verstenen wat alleen kon als hij 7 meisjes versteende. Alleen als er ware liefde was, konden de vriendjes het halen en Fabian kon dat... Ik was het laatste meisje, maar Fabian had het voor mij over.' vertelde Nienke. 

Anastacia en Nienke kletste nog even door. Ze konden toch niet slapen en het was dus al 8 uur toen ineens Fabian binnenstormde.

 

'Fabian? Wat doe je hier zo vroeg?' vroeg Nienke. 'Ik moet je iets vertellen.' zei Fabian hijgend. 'Waar is Amy?' vroeg Nienke. 'Amber past op haar thuis.' zei Fabian. Hij liep naar Nienke's bed. 'Hoe is het vanacht gegaan?' vroeg hij.

'Goed. Anastacia had een nachtmerrie maar we konden niet meer slapen dus hebben we lekker gekletst totdat jij binnen kwam.' zei Nienke. 'Ja... Het gaat over je ontvoeringen.' zei Fabian. 'Wat is er?' vroeg Nienke. 

'Ik heb vanacht iets gehoord. Ik was naar Anubis gegaan en heb Kai en Arlené afgeluisterd. Ze zeiden dat ze je nogmaals gingen ontvoeren.' zei Fabian. 'Dat wist ik al.' zei Nienke terwijl ze naar Anastacia keek. 'Dat was niet alles.' zei Fabian. 'Ik hoorde ze ook zeggen, dat er een kans bestond dat jij ze kan verslaan. Ik dacht, ik luister verder maar het is niet iets leuks...' zei Fabian. 'Wat was het?' vroeg Nienke met grote ogen.

'Je moet jezelf opofferen... Alleen dan kan je ze stoppen.' zei Fabian. Nienke's ogen gleden dicht. 'Nienke?' vroeg Fabian. Maar Nienke werd niet wakker. Nou ja... Het begon met flauwvallen en nu leek het alsof ze een nachtmerrie had. Ze schreeuwde. 'Nee! Laat me gaan!' en 'Ik moet me opofferen.... Ik moet het...' die 2de zin fluisterde ze. Toen schoot ze overeind. 'Nienke... Wat is er?' vroeg Fabian. 'Ik moet het doen... Ik moet wel...' zei Nienke. Fabian knikte. 'Maar je mag me niet alleen laten Nienke. Je mag het proberen...' zei Fabian. Hij huilde... Fabian huilde eigenlijk nooit. 'Ik heb een plan.' zei Nienke. Fabian keek op. 'Wat?' vroeg hij. 'Kai en Arlené willen mij nogmaals ontvoeren. Jij gaat overal met mij mee... Maar op een afstandje zodat als ze toeslaan, jou niet zien. Ze nemen mij dan mee, maar jij rijd naar Anubis met je auto en komt achterom. Dan kunnen we samen de rest afmaken.' zei Nienke.  'Maar.... Dan heb je kans dat ze je pijn doen.' zei Fabian. 'Dat risico moet ik dan maar nemen. Als ik me moet opofferen, voel ik er later toch niets van.' zei Nienke. Fabian knikte en gaf Nienke een knuffel. Ze zou voor iedereen haar leven geven... De dokter kwam binnen. 'Mevrouw Martens. We moeten u nu nog 1 keer onderzoeken en daarna mag u naar huis.' zei hij. Nienke knikte. 'Moet ik mee of...' vroeg Nienke. De dokter knikte en Nienke stapte langzaam uit het bed. 'Au...' zei ze. Haar nek en armen deden pijn. Nienke liep naar de dokter. Ze keek nog even om naar Fabian en die glimlachte naar haar. Nienke deed de deur dicht. 'Loopt u maar mee.' zei de dokter.

Nienke volgde hem en ze kwamen in een kamer met fel licht. Nienke kneep haar ogen dicht. Het deed ontzettend pijn aan haar ogen. Ze dacht aan Anastacia die er erg veel pijn zou voelen in dit licht. De dokter wees naar het bed. 

'Gaat u maar zitten.' Nienke liep naar het bed en ging zitten. 'U moet even ervoor zorgen dat ik bij uw nek kan.' zei de dokter. Nienke draaide een kwartslag, zodat de dokter bij Nienke's nek kon. 'Au!' schreeuwde Nienke toen de dokter de snee van het mes onderzocht. 'Het doet pijn, dat begrijp ik ja, maar het is ook een ontzettend diepe snee.' zei de dokter. 'Weet u zelf hoe het komt?' vroeg de dokter terwijl hij Nienke aankeek. Nienke knikte. 'Ik ben een soort van bedrijgt. Iemand heeft me in mijn nek gesneden, met een mes.' zei Nienke. 'Ohh.... U heeft uw geheugen gewoon...' zei de dokter verbaasd. 'Ja... Ik kreeg bij het slapen allemaal flitsen. En toen u mij vastpakte toen ik net wakker was, kreeg ik ook flitsen. Door de manier waarop.' zei Nienke. De dokter pakte een haarelastiekje en maakte een knot van Nienke's lange haren. 'Sorry Nienke, maar zo kan ik even de wond hechten.' zei de dokter. 'Gaat het pijn doen?' vroeg Nienke. 'U zult er niets van voelen. U moet dit even opdrinken en dan zult u in slaap vallen.' zei de dokter die Nienke een glas water gaf. Nienke dronk het op. Ze werd gelijk een beetje suffig. Ze viel in slaap.

De dokter had de naald en draad gepakt en hechtte Nienke's wond.  Na 5 minuten was de dokter klaar en wachte totdat het middeltje uitgewerkt was. Dat duurde nog 1 minuutje.

Nienke werd wakker. Haar haren lagen als een golvend kleed over haar rug. 'Is het gelukt?' vroeg Nienke zachtjes. De dokter keek op. 'Ja... Uw wond is gehecht.' zei hij met een glimlach. Nienke ging zitten. 'Nu moet u even uw armen uitsteken. Ik moet de krassen nog even schoonmaken en een verbandje omheen doen.' zei de dokter terwijl hij het gaas en verband pakte. Op Nienke's rechterarm zaten de krassen en haar rechterpols ook. Op haar linkerarm zat het alleen op de schouder. 'Eerst uw rechterarm graag.' zei de dokter vriendelijk. Nienke stak haar rechterarm uit. De dokter deed er iets op, wat erg pijn deed. Nienke beet op haar onderlip om het niet uit te schreeuwen van de pijn.

De dokter pakte de gaasjes van het bed. 'Hou het even vast, alstubliefd.' zei de dokter. Nienke zette haar vinger op het gaasje, zodat de dokter het verband eromheen kon doen. Hij deed het verband vast met een plijstertje.

'Uw linkerschouder.' zei de dokter. Nienke deed haar mouw omhoog zodat de dokter haar schouder kon bedekken. 'Hou het gaasje maar weer vast.' zei de dokter. Nienke deed wat haar gevraagd werd. De dokter deed verband om Nienke's schouder en Nienke deed haar mouw weer omlaag. Ze liep terug naar de kamer waar Anastacia lag en Fabian op haar wachtte.  Ze opende de deur en Fabian omhelsde Nienke. Hij zag het verband om haar arm maar het intereseerde hem niet. 'Ik mag zo naar huis. Ik moet me even aankleden.' zei Nienke lachend. Fabian en Nienke kuste even. Nienke liep naar de kast waar haar kleren en haar jas lagen en liep ermee naar de badkamer.

Ze trok haar pyjama uit en stopte die in de wasmand. Ze deed haar t-shirt aan en haar broek. Daarna borstelde ze haar haren en haalde de 2 elastiekjes van haal pols. Ze maakte 2 vlechten. Ze trok haar groene lange jas aan die ze gewoon in Anubis ook wel eens droeg met de 2 witte sterren en de witte riem. Nou hoefde ze haar jas niet aan. Ze kwam de badkamer uit. Ze liep met Fabian naar de balie. Ze melde zichzelf even dat ze wegging. Nienke was nu officieel ontslagen uit het ziekenhuis. Ze zou met Fabian het afgesproken plan uitvoeren. Dan zou hopelijk alles goed komen.

 

Hoofdstuk 19- Nienke's offer

 

Ondertussen was iedereen waarmee Nienke in Anubis had gewoont al op de hoogte van het plan. Joyce kwam zelfs naar Nienke's huis toe. 'Nienke, waarom ga je jezelf opofferen?' vroeg ze. Nou ja... Alleen Joyce... 

Iedereen van Anubis, dus: Patricia, Joyce, Noa, Amber, Mick,Jeroen en Appie. Fabian en Nienke wisten het zelf natuurlijk al. Nienke had Amy in haar armen toen ineens de deurbel ging. 'Doe jij even open, Fabian?' vroeg Nienke.

Fabian liep naar de voordeur en deed hem open. Al hun Anubis-vrienden kwamen het huis binnen. Patricia, Joyce, Noa, Amber, Mick, Jeroen en Appie. Ze schreeuwde allemaal door elkaar. Nienke keek geschrokken op. Ze was Amy haar flesje aan het geven. 'Wat doen jullie hier?' vroeg Nienke. Fabian kwam ook verbaasd aangelopen. Hij ging naast Nienke zitten. 'Sorry... Ik kon ze niet tegenhouden.' fluisterde hij verontschuldigd. Joyce kwam naar Nienke toe en begon vragen te stellen. 'Waarom ga je jezelf opofferen? En voor wie?' vroeg Joyce. Nienke kon even niets uitbrengen. 'Nienke...' zei Joyce die na 3 minuten nog geen antwoord had gekregen. 'Sorry... Van wie weten jullie dit?' vroeg Nienke. Iedereen keek elkaar aan. 'Afgeluisterd...' zei Noa zachtjes. 'Wat? Waar hebben jullie mij afgeluisterd?' vroeg Nienke boos. 'Maakt dat nog wat uit? Het is maar goed dat wij het gehoord hebben.' zei Patricia die een kleur hoofd had zo rood als haar eigen haar. 'Patricia, je hoofd is rood.' zei Fabian droog. 'Intereseerd me niets! Wij willen niet dat jij je opoffert Nienke!' schreeuwde Patricia. 'Jongens... Ik ben net 1 dag uit het ziekenhuis! Ik heb rust nodig!' schreeuwde Nienke. Iedereen was stil en keek Nienke verrast aan. 'Sorry, maar ik MOET dit doen. Ik moet kiezen... Of nog 3 keer ontvoerd en mishandeld worden, of mezelf opofferen en gelijk die mensen verslaan.' zei Nienke die weer rustiger werd. 'Nienke, wij willen jou niet kwijt. Zelfs Jeroen niet en daar schiet je al niet veel meer mee op.' zei Mick. 'Met jou toch ook niet?' zei Nienke. Mick dacht even na. 'Ik bedoel... Het gaat om het idee.' zei Mick.

'Fabian, moet je je vriendinnetje niet tegenhouden?' vroeg Joyce die het allemaal maar belachelijk vond. 'Nee. Nienke doet wat ze wil. Maar als zij zich opofferd, doe ik dat ook. Maar pas als ik zeker weet dat Nienke dood is. Stel je voor dat ze nog leeft... Ze is speciaal...' zei Fabian die Nienke beschermde. Amy was gelukkig nog aan het drinken, want anders zou ze nou aan het huilen zijn. 'En Amy dan?' vroeg Amber. 'Amy heeft wel familie. Ze is niet net als ik. Ik ben mijn oma nu kwijt, omdat ze te oud was maar Amy heeft Fabians' familie toch.' zei Nienke. Ze zei dit zomaar ineens, want eigenlijk wist ze zelf ook niet wat ze met Amy moest doen. Amy was nu bijna 1 maand oud. 

Iedereen begon weer doorelkaar te praten. Nienke schreeuwde: 'STIL ALSJEBLIEFD!' iedereen was stil, maar het schreeuwen van Nienke had een slecht effect op zichzelf. Ze viel slapjes om en viel met haar hoofd op Fabians' schoot.

'Jongens... Nienke kan zoveel druk nog niet aan. Wees gewoon rustig.' zei Fabian. Hij stond op en legde het kussen even goed. Hij liet Nienke's hoofd erop vallen en pakte de deken, die hij over Nienke heen liet vallen. Nienke kon die druk totaal niet aan. 'Kom jongens... Jullie moeten naar huis. Of in iedergeval hier weg. Ik blijf hier met Nienke en Amy alleen. Ze moet rusten.' zei Fabian. Hij ging in de zitzak zitten, die ze sinds kort voor Amy hadden. Die hadden ze gekregen van Pierre Marrant. Fabian aaide over Nienke's hoofd terwijl hun vrienden het huis verlieten. Fabian pakte Amy die op het kussen dat gelukkig op de vloer lag, lag te huilen op. Hij pakte het flesje dat bij Nienke's arm lag en deed het bij Amy in de buurt houden. Ze begon gulzig te drinken. Toen het flesje leeg was liep Fabian met Amy naar de box waar hij haar in legde. Amy moest soms beneden slapen dus Fabian had het kussen vanochtend al klaar gelegt. Hij legde Amy erin, en ging de slaapzak van Amy halen. Die lag in het kastje waar de tv opstond.  Hij tilde Amy weer even op en deed de slaapzak aan. Hij ritste het dicht en liet Amy weer zakken. Hij zette de baby-mobiel aan en het slaapliedje galmde door de speelhoek van Amy. Amy deed haar oogjes dicht en lag te slapen. Fabian liep naar Nienke en ging weer in de slaapzak zitten. Hij viel in slaap en werd pas 's avonds weer wakker.

 

'Fabian?' Fabian werd wakker. Hij keek recht in Nienke's mooie bruine ogen. Ze zag er gezond uit. 'Nienke, je bent wakker.' zei Fabian blij. 'Sliep ik dan?' vroeg ze verbaasd. 'Nee. Je was flauwgevallen na je schreeuw dat iedereen rustig moest doen.' zei Fabian. Nienke kneep haar ogen even dicht. 'Ik weet het weer. Ik heb hoofdpijn...' zei Nienke. Ze deed haar hand tegen haar hoofd. 'Heb je honger?' vroeg Fabian. Nienke knikte. 'Een boterham met kaas?' vroeg Fabian. 'Lekker.' zei Nienke met een glimlach. Fabian liep naar de keuken. 'Nienke, er is niet veel meer. Morgen moeten we boodschappen doen.' zei Fabian. Voor Nienke kwam het goed uit. Ze zou straks Amber even bellen, of zij morgen op Amy wou passen. Dan konden Nienke en Fabian hun plan uitvoeren... Fabian kwam de woonkamer weer in. 'Kom je?' vroeg hij. Nienke zat zo diep in gedachten, dat ze Fabian niet gehoord had. Fabian liep naar Nienke en tilde haar op. Nienke schrok. Fabian keek haar lachend aan en begon haar te kietelen in haar zij. 'Fabian... Stop...' lachte Nienke. Nienke kon totaal niet tegen kietelen en vooral niet in haar zij. Fabian liep met de gierende Nienke naar de keuken en plantte haar op haar stoel, die al lang leeg was. Hij was eindelijk gestopt met kietelen. Nienke begon met eten en Fabian kwam erbij zitten. 

'Was het lekker?' vroeg Fabian toen ze klaar waren. 'Het was verrukkelijk.' zei Nienke. Ze pakte Amy op en bracht haar naar boven. Amy sliep nog steeds. 'Slaap maar lekker Amy.' zei ze zachtjes. Nienke liep terug naar beneden.

'Fabian, kan je even komen zitten?' zei Nienke. Ze MOEST Fabian spreken. Fabian kwam naar Nienke toe en ging op de bank zitten. 'Vertel.' zei Fabian. 'We moeten morgen boodschappen doen, en ik bel dalijk Amber even. Morgen gaan wij ons plan uitvoeren. Amber hoeft dat niet te weten maar ze moet wel bij Amy zijn. Amy hoeft niet bij de ontvoering te zijn.' vertelde Nienke. 'Wat... Wil je morgen het plan uitvoeren?' zei Fabian. 'Ja. Inderdaad.' zei Nienke.

'Nien, je bent net 1 dag uit het ziekenhuis, ga je niet iets te snel?' vroeg Fabian. 'De tijd maakt niets uit Fabian. Het liefst zo snel mogelijk dus...' zei Nienke. Fabian keek Nienke aan maar knikte maar. Nienke omhelsde hem. 

'Bedankt.' zei Nienke. Ze liep met Fabian naar boven. Ze trok haar pyjama aan. Die was gelukkig weer schoon. Ze ging naast Fabian liggen. Fabian knipte het licht uit. Nienke sliep al snel en Fabian ook.

 

'Heb je Amber al  gebeld?' vroeg Fabian. 'Ga ik nu doen. Amber zou gister vroeg naar bed gaan.' zei Nienke die haar mobiel pakte. Ze toetste Ambers' nummer in. 'Met Amber Rosenbergh.' hoorde Nienke. 'Hey Amber, met Nienke.'

zei ze snel. 'Wat is er?' vroeg Amber. 'Kan je nu komen, Fabian en ik gaan boodschappen doen en ik wil graag dat jij even op Amy past.' zei Nienke. 'Oke. Ik kom eraan.' zei Amber. Er werd opgehangen en Nienke klapte haar mobiel dicht. 'Amber komt eraan.' zei Nienke. 'Pas je op?' vroeg Fabian. Nienke knikte. 'Als je in Anubis bent, moet je naar de overloop waar Victors' kantoor zat. Druk daar op een knop in de hoek. Ik heb Pim en Sterre gevraagd of ze de afstandsbediening willen stelen. Vanochtend heb ik een smsje van Sterre gekregen dat ze de afstandsbediening hebben. Hij ligt in de tuin onder het bankje. Jij moet hem pakken voordat je Anubis binnenkomt.' zei Nienke. Ze deed haar groene jasje aan met de witte riem. De deurbel ging en Nienke deed open. 'Hey Amber.Kan jij vandaag blijven, want we hebben echt amper iets in huis dus zijn denk ik lang weg.' zei Nienke die een tas pakte, zodat alles wat echter leek. 'Is goed.' zei Amber. 'Amy ligt nog op bed, maar ze zal zo wel wakker worden.' zei Nienke. Ze gaf Amber nog een knuffel en liep toen samen met Fabian de deur uit. Fabian volgde Nienke op een afstand. Nienke had alles geregeld. Fabian wist wat hij moest doen en Amy werd verzorgt door Amber. Nienke werd zoals voorspeld, vastgegrepen. Het deed pijn en ze schreeuwde, al wist ze dat dit zou gebeuren. Fabian rende naar de auto en volgde het busje op een afstand. Nienke was bang. Dit was echt en misschien zou ze wel veel pijn lijden. Ze MOEST dit doen... Nienke werd uit het busje gegrepen, en ze zag dat ze op de oprit van Anubis kwam. Ze deed net alsof ze van schrik flauw viel, en ontspande snel haar spieren. Ze hoorde Arlené's stem. 'Word niet wakker, word niet wakker.' zei ze. Ze was blijkbaar nog niet vergeten dat Nienke heel sterk was. Nienke's spieren waren ontspannen. Ze voelde hoe ze de geheime ruimte binnen werd gebracht. Ze zag door de kleine spleetjes in haar ogen, dat Raphael bewusteloos vastgebonden zat. Anastacia had inderdaad een visioen gehad. Arlené bond Nienke vast. Nienke voelde de touwen in haar arm snijden en deed haar best om haar gezicht te houden zoals het was. Arlené liep tevreden de ruimte uit. Nienke opende haar ogen en bleef rustig zitten. Ze ademde wel sneller, omdat ze bang was, maar wist dat Fabian zo zou komen. Ondertussen werd Raphael wakker. Hij bewoog met zijn armen. 'Waarom zit ik vastgebonden?' vroeg hij aan Nienke. 'Rustig Raphael... Ik heb een plan. Later moet je Sterre en Pim maar bedanken.' zei Nienke. 

Raphael keek Nienke vragend aan maar probeerde gelukkig rustig te blijven. Nienke hoorde voetstappen buiten de kamer. Dat was natuurlijk Fabian... De muur schoof open en Nienke keek recht in het bezweete gezicht van Fabian.

'Gaat het Nienke?' vroeg hij. 'Ja. Maak me los, dan is Raphael ook los.' zei Nienke. Fabian maakte de muur dicht. Hij pakte zijn zaklamp en deed die aan. Hij maakte de touwen snel los. 'Bedankt man...' zei Raphael. 'Niets te danken. Nienke heeft het plan bedacht.' zei Fabian. Hij opende de muur en ze stapte eruit. 'Raphael, je moet gewoon naar je kamer gaan, ik ga naar de bibliotheek. Fabian, jij verstopt je hier ergens...' zei Nienke snel. Nienke wou rennen maar werd tegengehouden. 'Weet je het zeker?' vroeg Fabian. 'Heel zeker.' zei Nienke. Ze rende de trap af en sprinte de bibliotheek in. Kai en Arlené keken op. 'Stoor ik?' vroeg Nienke alsof ze geintereseerd was. Fabian verstopte zich snel. Kai en Arlené stonden op en liepen naar Nienke toe. Nienke rende snel weg en deed de voordeur open. Ze rende naar buiten, met Kai en Arlené achter zich aan. 'Nienke, kom terug!' schreeuwde Arlené.

'Nee!' schreeuwde Nienke terug. Ze wist waar ze heen rende. Omdat ze zichzelf toch moest opofferen, rende ze naar een plek waar een afgrond was. Nienke rende door en ze zag de plaats waar ze heen wou.

'Kom op Nienke... Nog even volhouden...' hijgde ze. Ze bleef doorrennen. Ze was ineens bang dat ze zou flauwvallen... Gelukkig gebeurde dat niet. 'Kom op... Nog een paar meter.' zei ze tegen zichzelf. Net, voordat ze helemaal boven was, werd ze vastgepakt. 'LAAT ME LOS!' schreeuwde Nienke. Ze spartelde in de lucht. Kai had haar bij haar kraag opgepakt. 'LAAT ME LOS! ALSJEBLIEFD!' schreeuwde ze. 'Wat was jij van plan?' vroeg Kai woedend. 'NIETS!' schreeuwde Nienke bang. 'LAAT ME LOS! JE DOET ME PIJN!' schreeuwde Nienke. Ze was aan het huilen. Ineens viel ze op de grond. Kai was opzij geduwd. Nienke keek achter zich. 'Sterre? Marcel? Wat doen jullie hier?' vroeg Nienke die de tranen over haar wangen had stromen. 'Jou helpen... Ga nou... Fabian houd Arlené tegen.' zei Sterre heigend. Kai kwam overeind. Nienke rende naar de rand van de berg. Daar bleef ze even staan. Ze draaide zich om.

'Het spijt me... Ik moet dit doen.' zei Nienke huilend. Ze ging klaarstaan. Ze keek nog een laatste keer om. 'Vaarwel allemaal. Het was leuk...' zei Nienke met rode ogen. Ze keek naar beneden. Ze sprong naar beneden.

Het was een hoge berg, en Nienke viel hard op de tegels. Ze lag daar. Fabian kwam aangerend met Kai en Arlené op zijn hielen. 'Nienke!' zei hij met tranen in zijn ogen. Hij knielde bij haar neer. Kai en Arlené wouden Fabian opzij duwen zodat ze Nienke konden meenemen, maar ineens waren we verdwenen... Was het Nienke gelukt?

 

Hoofdstuk 20- Beloning en verslagen

 

Fabian had Nienke opgetild en bracht haar naar de auto. Hij zette haar voorin. Hij bedankte de 5 kinderen voor hun hulp en reed naar huis. Hij opende de voordeur. 'Hey Fabian, genoeg boodschap...' Amber kon haar zin niet afmaken. Ze zag Nienke in Fabians' armen liggen. 'Heeft ze.... zich opgeofferd?' vroeg Amber zachtjes. Fabian knikte. Hij vertrouwde zijn stem niet. Hij had rode ogen van het huilen. 'Amy ligt op bed, moet ik haar halen?' vroeg Amber.

Fabian schudde zijn hoofd. Hij liep naar de bank en legde Nienke erop. Hij belde de oude Anubis bewoners. Na 3 minuten waren ze er alle 7. Noa, Patricia, Joyce, Mick, Jeroen en Appie. Fabian had verwacht dat iedereen zou praten maar het was precies andersom... Iedereen was stil. Ze liepen naar Nienke toe. Iedereen bleef staan. Ze stonden te huilen. Het zou stil worden zonder Nienke. Het zou leeg worden... Noa doorbrak als 1ste de stilte. 

'We gaan je allemaal missen, Nienke... Je gaf je leven voor je eigen, en andermans veiligheid.' zei Noa met haar haren op haar wang geplakt. Ze verdween in de omhelzing van Jeroen die raar genoeg ook stond te huilen.

'Dankzij jou is het mysterie gestopt en leeft Noa nog... Je ging voor iedereen door het vuur.' zei Jeroen. Iedereen liep naar Nienke, een voor een. Daarna gingen ze zitten. Op de grond, voor Nienke.

Het was stil... Iedereen was stil voor Nienke. Zelfs de klok was gestopt... De batterij was leeg, maar het leek alsof hij stil was voor Nienke. 

Ineens hoorden de 8 vrienden een stem... Ze kende die stem... 'Waar ben ik?' HET WAS NIENKE! Iedereen rende naar haar toe. 'Nienke! Hoe kan dit?' zei Fabian. Nienke keek hem vragend aan. 'Wat bedoel je?' vroeg ze. Ze kreeg als antwoord een knuffel van 8 mensen. 'Ik krijg geen lucht...' zei Nienke piepend. Iedereen ging uit de knuffel. 'Zijn ze verslagen?' vroeg Nienke. Ze ging zitten. Fabian ging naast haar zitten en zette Nienke op zijn schoot. 'Ze zijn verslagen.' zei hij lief. Hij wilde Nienke zoenen. Nienke zoende Fabian lang en iedereen keek naar Nienke en Fabian, die daar samen gelukkig waren. Niemand, zelfs Appie niet, had bezwaar tegen de zoenende Nienke en Fabian.

'Vertel eens... Hoe heb je de sprong overleefd?' vroeg Fabian. 'Ik weet het niet... Ik voelde veel pijn en ik hoorde jou nog roepen en daarna viel ik weg.' zei Nienke. 'Je bent een sterke meid, Nien... Je offerde jezelf op, voor de veiligheid van De 5.' zei Fabian trots. Nienke kreeg tranen in haar ogen. Hier stonden ze... Al haar vrienden, in haar huiskamer, speciaal voor haar. Ze keken haar allemaal aan. 'Is er iets?' vroeg Nienke. Amber liep naar Nienke toe.

'Kom even mee naar boven. Jongens... Jullie blijven hier, alleen de meiden mogen mee.' zei Amber. Joyce, Noa en Patricia rende met Amber naar boven. Amber had Nienke opgetild. Amber was normaal niet zo sterk...

Ze kwam hijgend boven, en de jongens bleven verbaasd beneden. 'Wat is er?' vroeg Nienke. 'Kijk eens in de spiegel...' zei Amber. Nienke liep naar de spiegel. Haar haren waren pluizig en haar kleren waten smerig. Op haar gezicht zaten bruine vegen. 'Wij gaan jou mooi maken, zodat we dalijk kunnen vieren dat JIJ zo dapper bent en de donkere kant hebt verslagen.' zei Amber. Ineens kwamen er 2 meiden binnen. 'Sterre! Anastacia?!' schreeuwde Nienke.

Ze rende naar de 2 meiden toe en omhelsde ze. 'Hoe gaat het?' vroeg Sterre. 'Goed... Gaan jullie ook helpen?' vroeg Nienke. Anastacia knikte. Ze was net als Amber erg blij, dat ze iemand mocht opmaken.

'Go Girls! Er is werk aan de winkel!' schreeuwde Amber. 

 

Noa pakte een mooie jurk van Nienke, Amber en Anastacia deden Nienke's haar en make-up, Patricia en Joyce zochten geschikte sieraden en kleine dingetjes uit en Sterre zocht schoenen. 

Na 15 minuten was Nienke een fantastisch mooie 18-jarige. Ze zouden vieren dat Nienke zo dapper was. Nienke vond het mooi en wou naar beneden. 'Wacht...' zei Sterre. 'Wat?' vroeg Nienke. 'Wij gaan eerst en maken het spannend. Pim, Marcel en Raphael zijn ook beneden... Als wij zeggen dat je mag komen, kom je pas en niet eerder.' zei Sterre. Nienke was verbaasd en wachte bij de trap.

'Dames en heren, wij hebben een mooie en grote verrassing voor jullie...' begon Anastacia. 'Medemogelijk gemaakt door de meiden die nu voor u staan.' maakte Noa het nog spannender. 'Hier komt, de allermooiste vrouw van Amsterdam:' zeiden Patricia en Joyce tegelijk. 'Nienke Martens!!!!' schreeuwde de meiden tegelijk. Nienke kwam de trap af... Ze zag er prachtig uit. De jongens keken allemaal alsof ze een engel was. 'Hey jongens... Nienke is al bezet he.' zei Sterre. Nienke liep naar Fabian. 'Wow Nien. Je bent prachtig.' zei hij stamelend. 'Bedankt...' zei Nienke blozend. Fabian omhelsde haar en ze zoende.

'Is er muziek?' vroeg Joyce. Nienke wees naar de speelhoek. 'Laat elkaar maar los, want dit is wilde muziek!' zei Joyce die de muziek aanzette. Ze begonnen te dansen en zelfs Amber met haar dikke buik, danste gezellig met Appie.

Het werd laat, en gelukkig werd Amy niet wakker. Ze danste en waren blij. Iedereen was trots op Nienke en het kwaad was verslagen.

Fabian hief zijn glas. 'Jongens... en Nienke. Nogmaals, ik ben erg trots op je Nien... Op Nienke!!!!' zei hij.

 

'Op Nienke!!!!!!'